Η ΕΟΡΤΗ ΤΩΝ ΤΡΙΩΝ ΙΕΡΑΡΧΩΝ ΚΑΙ Ο ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΟΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΜΟΣ ΤΩΝ ΜΑΘΗΤΩΝ

Μόλις διάβασα πως :Η θρησκευτική εορτή των Τριών Ιεραρχών ορίζεται ημέρα αργίας…… Στην απόφαση αυτή είχαν ήδη εκφράσει τις αντιρρήσεις τους οι Μητροπόλεις Θηβών και Κρήτης που είχαν ταχθεί υπέρ του εκκλησιασμού των μαθητών, αντί της αργίας.

Η παραπάνω είδηση μου θύμισε μια αντίστοιχη μέρα στην εποχή που ήμουνα μαθητής  στο Α΄Γυμνάσιο Αρρένων στην Πλάκα. (σχετικά με αυτό έχω γράψει το παστ Α΄ΓΥΜΝΑΣΙΟ ΑΘΗΝΩΝ-ΟΙ ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΕΣ ΕΝΟΣ ΙΣΤΟΡΙΚΟΥ ΣΧΟΛΕΙΟΥ)

Των τριών Ιεραρχών μας μάζεψαν όλους και μας πήγαν για εκκλησιασμό στην κοντινή στο σχολείο  εκκλησία του Αγίου Νικολάου Ραγκαβά.

Όπως καταλαβαίνει κανείς ένα τσούρμο πάνω από 400 μαντράχαλους που ήταν μεν ευχαριστημένοι που δεν θα έκαναν  μάθημα αλλά δεν είχαν  και πολύ μεγάλη επιθυμία να καθηλωθούν  όρθιοι μέσα σε μία εκκλησία για να παρακολουθήσουν μια λειτουργία από την οποία έτσι και αλλιώς δεν καταλάβαιναν  τίποτα, δεν ήταν και πολύ εύκολο να χαλιναγωγηθεί.

Το αποτέλεσμα ήταν μια όλο κατάνυξη βαβούρα, από τις ψιθυριστές συζητήσεις μεταξύ των μαθητών, μουλωχτά σκουντήματα και πνιχτά γέλια.

Οι καθηγητές περιπλανώμενοι μεταξύ του πλήθους προσπαθούσαν να επιβάλουν ησυχία και ευλάβεια, αλλά δυστυχώς με ανεπιτυχή αποτελέσματα.

Έχοντας δίπλα μου ένα συμμαθητή μου ,στενό φίλο μου  και νυν  κουμπάρο  μου, δεν μπορούσα να κρατήσω τα γέλια μου καθώς με μεγάλη επιτυχία πετύχαινε να μιμείται λόξυγκα με ένα ιδιαίτερα ηχηρό χικ!

Με αυτό το χικ, του δήθεν λόξυγκα, έπεφτε πολύ γέλιο στην παρέα και στους κινηματόγραφους όταν ακουγόταν μέσα στην απόλυτη σιωπή που επικρατούσε σε  κορύφωση δραματικών στιγμών  της ταινίας, όταν ήδη  το γυναικείο πλήθος είχε βγάλει από την τσάντα του μαντηλάκι για να σκουπίσει κρυφά τα δάκρυα του!

Τελικά ένας καθηγητής που ήρθε αθόρυβα από πίσω μας, μας είδε που γελάγαμε και μας πέταξε έξω από την εκκλησία με αποτέλεσμα  να εορτάσαμε τους τρείς Ιεράρχες αλητεύοντας στην Αθήνα.

Από μικρό παιδί δεν είχα καλές σχέσεις  με τις εκκλησίες και το παπαδαριό. Η παλιότερη ανάμνηση μου σε σχέση με παπάδες ήταν στα βαφτίσια μου, καθώς με βάφτισαν σε ηλικία 4 ετών. Τα κωμικοτραγικά της βάφτισης μου τα έχω περιγράψει στο ποστ μου ΤΟ ΟΡΘΟΔΟΞΟ ΒΑΠΤΙΣΜΑ ή ΠΩΣ ΜΠΟΡΕΙΤΕ ΝΑ ΠΝΙΞΕΤΕ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΣΑΣ! )

Ευτυχώς το πατρικό σπίτι  δεν είχε ιδιαίτερες σχέσεις με τις εκκλησίες και μόνο η γιαγιά μου είχε μια-δυό εικόνες στο δωμάτιο της  αλλά την εκκλησία την απέφευγε με την εύσχημη δικαιολογία ότι την πειράζει το λιβάνι στην στηθάγχη της!   

Δεν θυμάμαι ποια συγγενής ήταν αυτή που προσπάθησε μια φορά να με πάει να κοινωνήσω, αλλά μπροστά στην σθεναρή μου αντίσταση, καθώς γαντζώθηκα στην εξώπορτα ουρλιάζοντας ,δεν θέλω, αναγκάστηκε να υποχωρήσει, με αποτέλεσμα ότι θα πεθάνω χωρίς ποτέ στην ζωή μου να μπορέσω να εφαρμόσω τις εμπνευσμένες οδηγίες του παπά στο ποστ μου  ΕΑΝ ΝΟΜΙΖΕΤΕ ΟΤΙ ΤΟ ΝΑ ΜΕΤΑΛΑΒΕΤΕ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΑΠΛΗ ΥΠΟΘΕΣΗ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΥΤΟ ΤΟ ΕΜΠΝΕΥΣΜΕΝΟ ΚΗΡΥΓΜΑ

Δεν έχω κανένα πρόβλημα με το τι πιστεύει ο κάθε άνθρωπος χριστιανός, μουσουλμάνος, ιουδαίος, ινδουιστής κτλ  Είναι αναφαίρετο και σεβαστό δικαίωμα του.

Η αντίδραση μου είναι στην προσπάθεια του που κάνουν  οι κάθε λογής εκπρόσωποι των διαφόρων δογμάτων για να επιβάλλουν  με βίαιο ή μέσω  κρατικής επιβολής την δική τους θρησκευτική  πίστη, σε  άλλους ανθρώπους . Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα θρησκευτικού παραλογισμού και επιβολής παραθέτω στο ποστ μου  Η ΔΙΑΒΡΩΣΗ ΤΟΥ ΕΓΚΕΦΑΛΟΥ ΑΠΟ ΤΗΝ ΘΡΗΣΚΕΙΑ

Γι΄αυτό τον λόγο είναι απαράδεκτες οι προσπάθειες μητροπολιτών να επιβάλουν στους μαθητές αντί αργίας την μέρα των Τριών Ιεραρχών να τους υποβάλλουν τα σχολεία σε υποχρεωτικό εκκλησιασμό.

Δεν συζητάω βέβαια για το ποιόν των Τριών Ιεραρχών  που όπως γράφει, μεταξύ άλλων,  ο Αναγνώστης Λασκαράτος (μπλογκ Ροΐδη και Λασκαράτου εμμονές) στο ποστ   Οι Tρεις Ιεράρχες, τα σύμβολα της Αντιγνώσης ήσαν :

Μισογύνηδες, αντισημίτες, εχθροί της ελληνικής Φιλοσοφίας, αντιερωτικά νευρωτικά πλάσματα, γιοί των αγίων θρησκόληπτων μανάδων τους, που τους ανάθρεψαν  κυριαρχικά, τους «ευνούχισαν» και τους έστρεψαν στη διαστροφή του μονήρους βίου, αναρριχημένοι οι δυο από αυτούς στον πατριαρχικό θρόνο με την ωμή παρέμβαση των αιμοβόρων αυτοκρατόρων, οι Τρεις Ιεράρχες αποκαλύπτονται μέσα από τα γραπτά τους, όχι μόνο ως κήρυκες μίσους αλλά και ως γελοίες καρικατούρες  που πήραν πολύ κόσμο στο λαιμό τους με τις μωρολογίες τους που απευθύνονται σε θεόκουτες γυναικούλες και που σήμερα ειδικά φαίνονται τόσο ανόητες όσο και επικίνδυνες. 

Όπως, επίσης ο ίδιος, αναρωτιέται εύλογα για την ίδια  την αναγκαιότητα ύπαρξης αυτής της εορτής στο ποστ  Θα ξεφορτωθούμε ποτέ τους 3 Ιεράρχες;

Είναι απορίας άξιο γιατί απονέμεται αυτή η τιμή στους 3 φανατικούς βυζαντινούς καλόγερους; Σε τι ωφέλησαν την ανθρωπότητα; Ούτε την Παιδεία, ούτε τη Φιλοσοφία, ούτε την Τέχνη, ούτε την Επιστήμη προήγαγαν. Μήπως ίδρυσαν σχολεία ή δίδαξαν οι ίδιοι κάπου τα Γράμματα; Ποια είναι τέλος πάντων η παρακαταθήκη τους και πως επέδρασαν στην προόδο των ανθρώπων; Η σχολική γιορτή των Τριών Ιεραρχών, είναι μια καθαρή ανοησία, που αφορά τους πιστούς αλλά με κανένα τρόπο την εκπαιδευτική κοινότητα. Είναι καιρός να μπει άμεσα ζήτημα κατάργησής της.

ΚΑΙ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΑΥΤΗΣ……

Έγραφε πριν 26 χρόνια, μεταξύ άλλων ο Νίκος Δήμου:

Μα δεν έχει κανείς καταλάβει πως το θέμα έχει κλείσει; Το όνομα πια καθιερώθηκε και είναι αυτό που δεν θέλαμε. Και όποιο κι αν είναι το αποτέλεσμα των διαπραγματεύσεων, θα παραμείνει. Σιγά το contra omnes! Σιγά μην αλλάξουν παγκόσμια όλοι οι χάρτες, οι εγκυκλοπαίδειες, οι γεωγραφίες. Μακεδονία θα τη λένε, όπως εμάς μας λένε Γραικία (Greece, Grèce, Griechenland) κι ας προσπαθούμε δεκαετίες τώρα να καθιερώσουμε το Hellas. ….Το πολύ-πολύ, σε μερικές αναφορές, αν καταλήξουμε στο «Βόρεια Μακεδονία», να μπαίνει ένα Β. μπροστά στο επάρατο…..

Η Ελληνική Μακεδονία είναι Ελληνική, όχι λόγω Μεγαλέξανδρου, Βεργίνας, Αριστοτέλη, κ.λπ. - αλλά διότι κατοικείται από Ελληνες. (Αλλιώς θα έπρεπε και η Σικελία - Magna Grecia - να είναι Ελληνική.).

Με την κυβερνητική αλλαγή στην FUROM το θέμα ξαναήλθε στο προσκήνιο και ο Τσίπρας θεώρησε πως του δίνεται η ευκαιρία αφ΄ενός  να λύσει ένα χρονίζον πρόβλημα και αφ΄ετέρου,  με την εκμετάλλευση του, να διεμβολίσει την  ΝΔ  λέγοντας "Δεν αναγνωρίζει τις ιστορικές της ευθύνες για τη μη επίλυση του προβλήματος, ταυτόχρονα όμως ούτε και τη θετική παρακαταθήκη του Βουκουρεστίου το 2008".

Προσπάθησε αφ΄ενός δηλαδή να οικειοποιηθεί την πολιτική παράδοση του Κώστα Καραμανλή ("θετική παρακαταθήκη του Βουκουρεστίου το 2008") και ταυτόχρονα  να πιέσει τη ΝΔ να πάρει ξεκάθαρη θέση, αποξενώνοντας είτε την "πατριωτική δεξιά" (αν τοποθετούταν καθαρά υπέρ της σύνθετης ονομασίας), είτε τους καραμανλικούς και τους φιλελεύθερους (αν κρατούσε απορριπτική στάση).

Τελικά κατάφερε η μεν ΝΔ να οχυρώνεται πίσω από την εύλογη θέση «πες μας τι προτείνει η κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ» ο δε εταίρος του   στην κυβέρνηση να βρίσκει την ευκαιρία να πουλάει πατριωτισμό στο κοινό του  για να διασωθεί σε επερχόμενες εκλογές, κοινό που αποδείχτηκε στην συγκέντρωση της Θεσσαλονίκης δεν είναι ευκαταφρόνητο και πολλοί πολέμαρχοι όπως ο στρατηγός προσβλέπουν σε αυτό. «Ναι! Είναι τρελός ο στρατηγός!» απαντούσε στα πλήθη, ο «ριψάσπις» στρατηγός  (δικός του ο παρατονισμός) .Με τον νεόκοπο πολέμαρχο ασχολείται ο Γ.Καρελιάς στο άρθρο του Στρατηγέ αφιππεύσατε!

Αλλά και ο άλλος ογκόλιθος της πολιτικής μας ζωής, ο Λεβέντης δεν έχασε την ευκαιρία του να προβληθεί και αυτός ως Μακεδονομάχος.  Ουσιαστικά μόνο το Κίνημα Αλλαγής, ο Σταύρος Θεοδωράκης και το ΚΚΕ που βέβαια έχει από το παρελθόν  χεσμένη την φωλιά του, έχουν πάρει ξεκάθαρη θέση για σύνθετη ονομασία με γεωγραφικό προσδιορισμό.

Η εξωτερική όμως πολιτική της χώρας δεν μπορεί να γίνεται από λαϊκιστικά σωματεία, μητροπολίτες, ποδοσφαιρικά σωματεία, απόστρατους στρατηγούς  ή την Χρυσή Αυγή αλλά από την εκλεγμένη κυβέρνηση της χώρας που πρέπει να έχει υπεύθυνες,  σοβαρές και ενιαίες  θέσεις.

Αντί λοιπόν ο ΣΥΡΙΖΑ πριν να αρχίσει τις κομματικές αντιπαραθέσεις  για το όνομα, που λίγο πολύ είναι κάποιο από τα προτεινόμενα από τον διαμεσολαβητή του ΟΗΕ, αυτό που θα έπρεπε να κάνει τώρα που έχασε την εξουσία, μετά από μια δεκαετία,  ο παρανοϊκός  Γκρούεφσκι θα ήταν να συζητήσει με τον αντίστοιχο πρωθυπουργό τον τρόπο του να εξαλείφουν οι αλυτρωτικές αναφορές  στο σύνταγμα της FUROM. Αυτές μπορεί να τις διαβάσει κανείς σε ένα  ενδιαφέρον άρθρο της ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗΣ.

Ευτυχώς απ΄ότι φαίνεται από  το χθεσινό  κοινό ανακοινωθέν Τσίπρα –Ζόραν Ζάεφ στο Νταβός  ο πρωθυπουργός της γείτονος χώρας δείχνει διατεθειμένος  να απομακρυνθεί από τις καπηλείες του παρελθόντος περί δήθεν συνεχιστών του Μεγάλου Αλεξάνδρου ενώ ταυτόχρονα   δήλωσε ότι "Δεν έχουμε αλυτρωτικές  βλέψεις σε βάρος της Ελλάδας"

Ας ελπίσουμε πως θα επικρατήσει η κοινή λογική και στις δύο χώρες και θα απομονωθούν όλα αυτά τα παρδαλά λαϊκίστικα στοιχεία που παρασύρουν ένα μέρος του κόσμου να ελπίζει σε ανέφικτες λύσεις ή και να πιστεύει ακόμα και σε παρανοϊκές προφητείες τύπου Παϊσιου: Την Πόλη θα μας την δώσουν οι Ρώσοι!

Χωρίς βέβαια κανείς από τους υπερπατριώτες να κάνει την απλή σκέψη  αν μας  την δώσουν, τα 15 εκατομμύρια Τούρκους τι θα τα κάνουμε; (!!!)   

ΓΙΑΤΙ ΑΝΤΙ FUROM ΣΥΝΘΕΤΗ ΟΝΟΜΑΣΙΑ ΜΕ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ;

Στην φράση «η Μακεδονία είναι Ελληνική», αν θέλουμε να είμαστε αντικειμενικοί θα πρέπει να προστεθεί, «κατά 51%», γιατί κατά 38% ανήκει στην ΠΓΔΜ (πρώην Σερβία) και κατά 10% στην Βουλγαρία. Τα ποσοστά αυτά προέκυψαν μετά την απελευθέρωση της περιοχής από την Οθωμανική Αυτοκρατορία όταν η περιοχή της Μακεδονίας ήταν ενιαία.
Στην περιοχή αυτή την εποχή της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας  κατοικούσαν ανάμεικτα Τούρκοι, Έλληνες, Εβραίοι και Βούλγαροι και εξ αιτίας αυτής της ποικιλομορφίας φυλών οι Ιταλοί έχουν ονομάσει την φρουτοσαλάτα ως macedonia!

Ουσιαστικά στην Μακεδονία  η εθνική συνείδηση των πληθυσμών αρχίζει να διαμορφώνεται στο δεύτερο μισό του 19ου αιώνα  με την ανάπτυξη του βουλγάρικου εθνικισμού και την δημιουργία το 1870 της σύστασης της Βουλγαρικής εξαρχίας, δηλαδή  την σύσταση αυτόνομης Ορθόδοξης εκκλησίας που δεν ανήκε στο Πατριαρχείο. Με την πάροδο των ετών και με την διαφαινόμενη διάλυση  της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας Βούλγαροι κομιτατζήδες προσπαθούσαν να εκβουλγαρίσουν τους χριστιανικούς πληθυσμούς με αποτέλεσμα την ένοπλη Ελληνική αντεπίθεση του Μακεδονικού Αγώνα (1904-8)
Αντίστοιχα με την Εξαρχία, το Πατριαρχείο  προπαγάνδιζε  τα «απαράγραπτα δίκαια» του Ελληνισμού, την ελληνική εθνικότητα των κατοίκων, κλπ. με αποτέλεσμα όσοι είχαν σαφή ρωμέικη συνείδηση και αισθάνονταν τον Πατριάρχη ως ηγέτη τους, να αποκτούν σταδιακά ελληνική εθνική συνείδηση.

Μια εικόνα της πληθυσμιακής κατανομής στην Μακεδονία εκείνα τα χρόνια μας δίνει μια Οθωμανική απογραφή του 1905-1906

Μουσουλμάνοι   861.758

Πατριαρχικοί     580.563

Εξαρχικοί          497.343

Εβραίοι               59.052

Σύνολο          2.014.916

Στο Πόλεμος και Εθνοκάθαρση ο Κωστόπουλος αναφέρει ότι στην περιοχή που ενσωματώθηκε στην Ελλάδα, με 1.250.000 κατοίκους, τουλάχιστον 450.000 κάτοικοι (36%) ήσαν μουσουλμάνοι που μιλούσαν τούρκικα, αλβανικά, βλάχικα, σλάβικα (Πομάκοι), ελληνικά (Βαλαάδες) ή ρομανί (τουρκόγυφτοι). Οι ελληνόφωνοι χριστιανοί ανέρχονταν  σε 360.000 ή 28,8% του πληθυσμού, ενώ μεταξύ 250.000 και 300.000 κυμαίνονταν οι σλαβόφωνοι χριστιανοί μοιρασμένοι σε Πατριαρχικούς και Εξαρχικούς. Υπήρχαν επίσης 60.000 Βλάχοι, το πολύ 10.000 αλβανόφωνοι χριστιανοί (Αρβανίτες), λιγότεροι από 5.000 τουρκόφωνοι χριστιανοί (Γκαγκαούζοι) και γύρω στους 70.000 ισπανόφωνοι Εβραίοι, κυρίως στην Θεσσαλονίκη.
Ήδη με την συνθήκη του Βερολίνου (1878) η Μακεδονία είχε τεθεί υπό διεθνή επιτροπεία και την διοίκηση της είχαν Γάλλοι, Ρώσοι και Αυστριακοί στρατιωτικοί παράλληλα με τους Οθωμανούς.

Ο Χαρίλαος Τρικούπης ανέφερε προφητικά το 1880:
«… όταν έλθη ο μέγας πόλεμος η Μακεδονία θα γίνη ελληνική ή βουλγαρική κατά τον νικήσαντα. Αν την λάβωσιν οι Βούλγαροι δεν αμφιβάλλω ότι θα είναι ικανοί να εκσλαβίσωσι τον πληθυσμόν μέχρι των θεσσαλικών συνόρων. Αν ημείς την λάβωμεν, θα τους κάνωμεν όλους Έλληνας»

Αντίστοιχα ο Ελευθέριος Βενιζέλος την παραμονή του Πρώτου Βαλκανικού Πολέμου πρόβλεψε πως:  «Η Μακεδονία ανήκει σε αυτόν που θα την πάρει».
Χάρις στην πολιτική του διορατικότητα διέταξε τον Κωνσταντίνο να μπει πριν τους Βούλγαρους στην Θεσσαλονίκη, που εκ των πραγμάτων ήταν και είναι η πρωτεύουσα της περιοχής,  αντί να προχωρήσει, όπως ήθελε αυτός, προς το Μοναστήρι. Μπορεί να καταλάβει κανείς πόσο διαφορετική θα ήταν η εξέλιξη της ιστορίας της περιοχής αν η Θεσσαλονίκη είχε παραδοθεί στους Βουλγάρους.

Από κει και πέρα η ιστορία είναι γνωστή και την έχει εκφράσει πριν 25 χρόνια με παρρησία ο αείμνηστος ιστορικός Φίλιππος Ηλιού (εφημ Εποχή 1993) :
«Γιατί θέλουμε να ξεχνούμε ότι η ελληνική Μακεδονία έγινε ελληνική κατά τον εικοστό αιώνα, με αμοιβαίες ανταλλαγές πληθυσμών, με τον ερχομό των μικρασιατών Ελλήνων μετά την καταστροφή; Η σημερινή πληθυσμιακή σύνθεση της Μακεδονίας είναι, κατά κύριο λόγο, αποτέλεσμα των ανταλλαγών πληθυσμών και όχι της επιβίωσης γηγενών ελληνικών πληθυσμιακών συνόλων.
Αντίστοιχα και στην Γιουγκοσλαβία εδώ και 60 χρόνια το τμήμα της Μακεδονίας που ανήκε στο ομόσπονδο κράτος τους,  ονομάστηκε Δημοκρατία της Μακεδονίας και έτσι μέχρι την διάλυση της την γράφαμε και εμείς και στα σχολικά μας βιβλία.
Αν ρωτήσεις λοιπόν όλους αυτούς που γεννήθηκαν αυτό το διάστημα εκεί, που γεννήθηκαν και τι θεωρούν τον εαυτό τους ότι είναι, τι περιμένει κανείς να του απαντήσουν;

Την απάντηση στο ερώτημα αυτό την πήρα προσωπικά  πριν να γίνει η διάλυση της Γιουγκοσλαβίας και να τεθεί καν θέμα για το όνομα της γειτονικής μας χώρας. Στο ποστ μου ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΕΣ 3 ΕΛΛΗΝΩΝ ΣΤΗ ΒΟΥΔΑΠΕΣΤΗ  έχω γράψει για μια συνάντηση που είχα στο κάστρο των Σκοπίων.

Με πλησίασε ένας νεαρός και με ρώτησε με άπταιστα Ελληνικά ,Έλληνες είσαστε; Απαντώντας του ναι τον ρώτησα και εγώ ,και εσύ Έλληνας είσαι; Η απάντηση ήταν ,όχι Μακεδόνας. Αφελώς τότε του ξαναλέω ,δηλαδή Έλληνας, όχι μου απαντά Μακεδόνας. Εκεί σταμάτησε και η κουβέντα γιατί πλέον κατάλαβα τι εννοούσε.
Από τότε και από άλλον ένα που μου είπε τα ίδια στο Παρίσι μετά ένα χρόνο, άρχισα να συνειδητοποιώ ότι είτε μας αρέσει είτε όχι υπάρχουν άτομα που έχουν αυτή την εθνική συνείδηση.
Το οξύμωρο λοιπόν με όσους δεν θέλουν στην ονομασία της FUROM να υπάρχει το όνομα Μακεδονία είναι ότι παραβλέπουν εσκεμμένα πως  FUROM σημαίνει Πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας!

Ο δε Καμμένος βασιζόμενος σε χάρτη του 1937 που αναγράφει την περιοχή ως Βαρντάσκα ισχυρίζεται πως «το ιστορικό όνομα της πΓΔΜ είναι Βαρντάρσκα»

Πράγματι και σε γραμματόσημο της Γιουγκοσλαβίας του 1939  έτσι αναγράφεται. 
Η ονομασία όμως αυτή  χρησιμοποιήθηκε για 12 χρόνια (από το 1929 έως το 1941) στο πλαίσιο της διοικητικής μεταρρύθμισης του γιουγκοσλαβικού κράτους, μιας μεταρρύθμισης που χώρισε το κράτος σε Μπανοβίνες (Επαρχίες ή περιφέρειες) στις οποίες επίτηδες, για να κρυφτεί η πολυεθνοτική φύση του κράτους, δόθηκαν ονομασίες «ουδέτερες», παρμένες ως επί το πλείστον από τα ονόματα των ποταμών που διέρρεαν τις περιφέρειες.

Αντιγραφώ από εδώ:

1. Ντουνάβσκα Μπανοβίνα (του Δούναβη, η σημερινή Βοϊβοδίνα και Βόρεια Σερβία περίπου)
2. Ντράβσκα Μπανοβίνα (του Ντράβα, η σημερινή Σλοβενία περίπου)
3. Ντρίνσκα Μπανοβίνα (του Δρίνου, η σημερινή Βοσνία περίπου)
4. Πριμόρσκα Μπανοβίνα (παραλιακή, η Δαλματία περίπου)
5. Μοράβσκα Μπανοβίνα (του Μοράβα, Νότια Σερβία με πρωτεύουσα τη Νις).
6. Σάβσκα Μπανοβίνα (του Σάβου, η μισή Κροατία)
7. Βαρντάρσκα Μπανοβίνα (η σημερινή πΓΔΜ, συν κάποιες περιοχές της σημερινής Σερβίας, π.χ. Λέσκοβατς, αλλά και του Κοσσυφοπεδίου, π.χ. Πρίστινα)
8. Βρμπάσκα Μπανοβίνα (του Βρμπας, περίπου η σημερινή Ρεπούμπλικα Σπρσκα)
9. Ζέτσκα Μπανοβίνα (του Ζέτα, όλο το σημερινό Μαυροβούνιο και αρκετό Κοσσυφοπέδιο, καθώς και λίγη Σερβία, πρωτεύουσα Τσετίνιε).
10. Βελιγράδι και περίχωρα.
Το 1939, ως υποχώρηση στις πιέσεις των Κροατών, η Πριμόρσκα Μπανοβίνα (αριθ. 4) και η Σάβσκα (αριθ. 6) ενώθηκαν και σχημάτισαν τη Χρβάτσκα Μπανοβίνα (της Κροατίας), που αποτελούσε εξαίρεση στο μέχρι τότε «αμιγώς γεωγραφικό» ονοματολόγιο. Το γραμματόσημο της εικόνας αυτήν ακριβώς τη νέα Μπανοβίνα θέλει να τιμήσει γι’ αυτό και την έχει με χωριστό χρώμα.

Βάσει όλων των παραπάνω μπορεί να κατανοήσει κανείς γιατί ο ειδικός διαπραγματευτής του ΟΗΕ Μάθιου Νίμιτς και στα 5 ονόματα που έχει προτείνει υπάρχει το όνομα Μακεδονία.

Ήδη πάνω από 130 χώρες παγκοσμίως την έχουν αναγνωρίσει σκέτα ως Μακεδονία και μεταξύ αυτών, πλην της Γαλλίας, όλα τα υπόλοιπα μόνιμα μέλη του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ.
Πιστεύω πως με την κυβερνητική αλλαγή στην FUROM  και την απομάκρυνση από την εξουσία των εκεί ανεγκεφαλων υπερπατριωτών που είχαν κάνει λάβαρο τον αλυτρωτισμό και τις ανιστόρητες ηλιθιότητες περί συνεχιστών του Μεγάλου Αλεξάνδρου, θα πρέπει και εμείς να απομονώσουμε τους εδώ εξ ίσου ανιστόρητους πατριδοκάπηλους και να καταλήξουμε σε μια λύση μιας σύνθετης ονομασίας που θα περιέχει την λέξη Μακεδονία.

Οι προτάσεις του Νίμιτς,, που στην ουσία παραμένουν οι ίδιες εδώ και 25 χρόνια, γιατί και εκ των πραγμάτων δεν μπορούν να είναι και διαφορετικές, μας προσφέρουν μια αξιοπρεπή επίλυση ενός χρονίζοντος προβλήματος που αν δεν λυθεί τώρα θα έχει την τύχη του Κυπριακού, που κάθε προηγούμενη λύση που απορρίψαμε ήταν καλύτερη από την τελευταία.
Αλλιώς σε λίγα χρόνια και οι υπόλοιπες χώρες θα την αναγνωρίσουν με το σημερινό της όνομα και εμείς θα μείνουμε με τα λάβαρα στα χέρια αγωνιζόμενοι για  ένα πουκάμισο αδειανό, για μιαν Ελένη που θα την λένε όμως πλέον σκέτα Μακεδονία!

ΠΡΟΣΘΗΚΗ

 Διάβασα την συνέντευξη του πρωθυπουργού όταν ήδη είχα γράψει το παραπάνω κείμενο και ενώ, όπως γνωρίζουν οι τακτικοί αναγνώστες μου, έχω γράψει επανειλημμένα επικριτικά για πολλές από τις θέσεις του και  πράξεις του, την  συγκεκριμένη τοποθέτηση του την προσυπογράφω απόλυτα.

Είπε μεταξύ άλλων για το θέμα της ονομασίας:

 «Αν υπάρξει ευκαιρία λύσης, θα είναι εθνική ανοησία να μην την αξιοποιήσουμε»

 Εδώ και 25 χρόνια οι γείτονες αναγνωρίζονται με το όνομα «Δημοκρατία της Μακεδονίας» από πολλές χώρες, ενώ εμείς παλεύουμε παντού ώστε να τους αποκαλούν όλοι ΠΓΔΜ. Ονομασία δηλαδή σύνθετη στην οποία περιλαμβάνεται ο όρος ‘Μακεδονία’, χωρίς όμως κανέναν προσδιορισμό που να αποτρέπει οικειοποίηση και της γεωγραφίας και της Ιστορίας

«Μακεδονικό έθνος δεν υπήρξε ποτέ στους αρχαίους χρόνους, όπως δεν υπήρξε και έθνος Αθηναίων ή Σπαρτιατών. Η αρχαία Μακεδονία υπήρξε μια ισχυρή δύναμη του αρχαίου ελληνικού κόσμου που επεκτάθηκε, ειδικά την εποχή του Μεγάλου Αλεξάνδρου, πολύ ευρύτερα από τον σημερινό γεωγραφικό χώρο της Μακεδονίας. Από τον 7ο αιώνα και μετά, σε αυτόν τον χώρο εγκαταστάθηκαν διαδοχικά, πέραν των Ελλήνων, και Σλάβοι, Βούλγαροι, Σέρβοι, Εβραίοι, Οθωμανοί. Σήμερα η ευρύτερη αυτή γεωγραφική περιοχή καταλαμβάνεται από τρία διαφορετικά κράτη. Υπό αυτήν την έννοια, είναι απολύτως ανιστόρητο και παράλογο κάποιοι να ζητούν την αποκλειστικότητα της Μακεδονίας, και μάλιστα με την έννοια του εθνοτικού προσδιορισμού. Δεν είναι παράλογο, όμως, να εμπεριέχεται ο όρος «Μακεδονία» σε μια σύνθετη ονομασία, είτε με γεωγραφικό είτε με χρονικό προσδιορισμό, έναντι όλων, έτσι ώστε να γίνεται απολύτως σαφές ότι κανείς δεν διεκδικεί εδάφη ή ιστορία άλλων λαών». 

ΠΡΟΣΘΗΚΗ 28-1-2018

Στο περιοδικό ΧΡΟΝΟΣ της  27 Ιανουαρίου 2018, δημοσιεύτηκε μια από τις πιο εμπεριστατωμένεςαναλύσεις που έχω διαβάσει για το Μακεδονικό, του Αλέξη Ηρακλείδη με τίτλο:

Το Μακεδονικό: γιατί «οι ξένοι δεν μας καταλαβαίνουν» και τα αίτια της αρνητικής ελληνικής και σλαβομακεδονικής στάσης.

O Αλέξης Ηρακλείδης είναι καθηγητής Διεθνών Σχέσεων και Ανάλυσης Συγκρούσεων στο Τμήμα Πολιτικής Επιστήμης και Ιστορίας του Παντείου Πανεπιστημίου, και έχει διατελέσει εμπειρογνώμων του ελληνικού υπουργείου Εξωτερικών για τις μειονότητες και τα ανθρώπινα δικαιώματα στους διεθνείς οργανισμούς (1983-1997).

ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΣΤΗΝ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΚΑΙ ΝΤΥΣΙΜΟ

Συνήθως οι άνδρες δεν προσέχουν το ιδιαίτερα το ντύσιμο των γυναικών πολιτικών, εκτός αν αυτό τους εντυπωσιάσει είτε αρνητικά είτε θετικά.

Και τότε πάλι συνήθως το σχόλιο τους  είναι σύντομο ή και μονολεκτικό.

Πχ βλέποντας τις παραπάνω φωτογραφίες από αριστερά προς τα δεξιά, πολλοί έχουν αναφωνήσει : Μαμά μου!, παιδί μου!, θεέ και κύριε!

Το γυναικείο όμως μάτι έχει την ικανότητα να παρατηρεί πράγματα που ούτε περνούν ποτέ από το ανδρικό μυαλό, επισημαίνοντας  μάλιστα και την άμεση συσχέτιση της ενδυμασίας με την ανάλογη ανάγκη εμφάνισης της πολιτικού.

Έτσι η Πέπη Ραγκούση  στα ΝΕΑ έγραψε ένα απολαυστικό μεν, αλλά επίσης απόλυτα αποκαλυπτικό της γυναικείας ματιάς κείμενο, που συσχετίζει το ντύσιμο με την παρουσία μιας πολιτικού.

Τα βολάν της υπουργού

«Εκείνο το κρύο πρωινό του Ιανουαρίου του 2015, η τριαντάχρονη Εφη, βγαίνοντας από το σπίτι της, έριξε μια κλεφτή ματιά στον καθρέφτη της. Ήταν όμορφη και το ήξερε αν και η ίδια ποτέ δεν χρησιμοποίησε την ομορφιά της ως όπλο. Τα δικά της «πυρομαχικά» ήταν η αριστεία της στο πτυχίο Νομικής από το Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης και στο μεταπτυχιακό της στο Δημόσιο Δίκαιο, η κομματική δράση της στον ΣΥΡΙΖΑ, η υποψηφιότητά της στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας της παράταξης στις επικείμενες εκλογές και, φυσικά, τα αριστερά οράματά της. Εκείνη ειδικά την ημέρα όμως η ομορφιά της ήθελε σιγαστήρα. Θα κατέβαινε στον δρόμο για να μιλήσει σε απεργούς. Θα έπρεπε επομένως να αποπνέει μία σοβαρότητα, έναν αριστερό στυλιστικό μινιμαλισμό.

Η γκρεζ (ανάμεσα στο γκρι και το μπεζ) στρατιωτική γκαμπαρντίνα σε έβαζε γραμμή της έδινε αυτόν τον αέρα. Ενώ η οικολογική γούνα στον γιακά πρόσθετε μία υπαινικτική νότα τρυφερότητας και η σφιχτοδεμένη (όχι περασμένη από την αγκράφα) ζώνη υπενθύμιζε διακριτικά αλλά καθοριστικά τη θηλυκότητά της. Τα ολόισια μαλλιά τόνιζαν το ευθύβολο των λόγων της («Το δίκαιο το φτιάχνουν οι λαοί, δεν το φτιάχνουν οι τεχνοκράτες της τρόικας. Τόσον καιρό συνέβαινε αυτό γιατί ήμασταν σκυφτοί σύντροφοι… Αν σηκώσουμε κεφάλι θα είναι αυτοί σκυφτοί. Αυτό και τίποτα άλλο»). Το άλικο κραγιόν της (κοραλί το καλοκαίρι) ήταν το σήμα κατατεθέν της. Εξάλλου η Εφη ήταν μίας νέας κοπής κομμουνίστρια, μακριά από τα ενδυματολογικά κλισέ περί ταγαριών. Ιδανική για να ενσαρκώσει τη φιγούρα της σύγχρονης αγωνίστριας σε μια χολιγουντιανή ταινία. Ή την Κατερίνα, τη σύντροφο του Γιώργου Θαλάσση στον «Μικρό Ηρωα».

Θα μπορούσε να είναι απόσπασμα από ένα μυθιστόρημα (γυναικείας λογοτεχνίας) με έμπνευση την υπουργό Εργασίας. Που το πιο πρόσφατο κεφάλαιό του γράφτηκε την περασμένη Τρίτη όταν δέχθηκε στο γραφείο της τη βίαιη εισβολή μελών του ΠΑΜΕ. Ετσι η Εφη Αχτσιόγλου έγινε για άλλη μία φορά viral και παρά τη θύελλα που έχει ξεσηκώσει το υπό ψήφιση πολυνομοσχέδιο, με αιχμή του δόρατος τα άρθρα που αφορούν το υπουργείο της, βάζω στοίχημα ότι το μάτι των περισσοτέρων σκάλωσε - με θετικό πρόσημο - στη φιγούρα της υπουργού.

 Που είναι σίγουρα μια από τις ομορφότερες και τις πιο κομψές υπουργούς που έχουν περάσει ποτέ από ελληνική κυβέρνηση. Με τόσο σωστά επιμελημένη εμφάνιση σαν να θέλει, συνειδητά, να επιβεβαιώσει τον Οσκαρ Ουάιλντ που έχει πει: «Είναι λάθος να μην κρίνουμε τους ανθρώπους από την εξωτερική τους εμφάνιση. Το προφανές είναι το αληθινό».

Το προφανές εδώ είναι ότι η κυρία Αχτσιόγλου δεν ανακάλυψε την κομψότητα μετά την υπουργοποίησή της. (Αναρωτιέμαι μήπως η… υπουργοποίησή της είχε από πριν «ανακαλύψει» την κομψότητά της ως επικοινωνιακό ατού). Μοιάζει μάλιστα να έχει ένα φυσικό ταλέντο στη σημειολογία του ρούχου.

 Το υποδηλώνουν την επίμαχη ημέρα της εισβολής τα βολάν στην μπλούζα της και οι σκάλες στα μαλλιά της που εκπέμπουν πλέον «στρογγυλεμένες γωνίες».

Δεν ξέρω επίσης αν είχε κάτι στο μυαλό της όταν εμφανίστηκε σε τηλεοπτική εκπομπή φορώντας ένα από τα πιο αναγνωρίσιμα κομμάτια της συλλογής ρούχων της Μαρέβα Μητσοτάκη.

Πάντως μοιάζει να ξέρει καλά αυτούς του κανόνες. Καλύτερα τουλάχιστον από τον Γιώργο Σταθάκη, που όσο κομψό κι αν είναι το κοστούμι του (που συνήθως είναι), όταν αρχίσει να μιλάει, σού δημιουργεί μια βεβαιότητα ότι από κάτω φοράει σαγιονάρες.

Η ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑΤΙΚΗ ΖΩΗ ΤΗΣ ΜΑΤΑ ΧΑΡΙ

Είναι πολύ ενδιαφέρον πως, ακόμα και μετά 100 χρόνια από την εκτέλεση της, η Μάτα Χάρι, η πιο διάσημη χορεύτρια αλλά και κατάσκοπος του περασμένου αιώνα, καταφέρνει να βρίσκεται στην επικαιρότητα χάρις, όπως διαβάζω, σε μια έκθεση με προσωπικά της αντικείμενα, φωτογραφίες, λευκώματα, επιστολές, στρατιωτικά έγγραφα, η οποία φιλοξενείται στο Μουσείο του Φρίζλαντ στην πατρίδα της, το Λιβάρντεν, από την οποία θέλησε να φύγει σε ηλικία 18 ετών. (το άγαλμα στην πατρίδα της)

 Πενήντα πέντε αυθεντικά αντικείμενα καλούνται να συνθέσουν το δραματικό κοκτέιλ λάμψης και προδοσίας της ζωής της. Ανάμεσά τους και το τηλεγράφημα στο Βερολίνο από τον γερμανό στρατιωτικό ακόλουθο στη Μαδρίτη, σύμφωνα με το οποίο ο αξιωματούχος υπαινισσόταν ότι εκείνη, που τον αποπλάνησε, δέχτηκε να δουλέψει για τη γερμανική πλευρά. Αυτό ήταν που οδήγησε στη σύλληψή της και αποτέλεσε έγγραφο - κλειδί για την εξέλιξη της σύντομης δίκης της, ένα από τα ως τώρα απόρρητα ντοκουμέντα που έδωσε πλέον στη δημοσιότητα το γαλλικό υπουργείο Άμυνας λόγω της συμπλήρωσης ενός αιώνα από την εκτέλεσή της. Μαζί παρουσιάζονται η ομολογία της όπως και αποσπάσματα του ημερολογίου της, τα οποία ποτέ ως τώρα δεν είχαν δει το φως της δημοσιότητας.

Η έκθεση μάλιστα δεν είναι ο μοναδικός τρόπος που οι Ολλανδοί επέλεξαν να τιμήσουν ή να ξαναδούν τη ζωή και τη δράση της διάσημης συμπατριώτισσάς τους. Ήδη από πέρυσι το Εθνικό Μπαλέτο της Ολλανδίας ανέβασε παράσταση με θέμα τη ζωή της Μάτα Χάρι με ιδιαίτερη επιτυχία, ενώ ένα θεατρικό έργο που εστιάζει στο μυστήριο γύρω από τη δράση της περιοδεύει σε όλη τη χώρα με την υπογραφή του ηθοποιού και τραγουδιστή Τετ Ρόζενταλ.

Η  Margaretha Geertruida "Grietje" Zelle MacLeod, όπως ήταν το πραγματικό όνομα της Μάτα Χάρι, κόρη ενός Ολλανδού εμπόρου καπέλων γεννημένη το 1876,στο  Λιβάρντεν, «πρωτεύουσα» των βοοειδών και των γαλακτοκομικών της Ολλανδίας, έφυγε 18 χρονών από το σπίτι της και από την Ευρώπη, για την Ινδονησία, έχοντας  παντρευτεί μετά από αγγελία που διάβασε σε εφημερίδα,  τον μεγαλύτερης ηλικίας λοχαγό του ολλανδικού αποικιακού στρατού Ροδόλφο ΜακΛάουντ, με τον οποίο απέκτησε δύο παιδιά.

Δυστυχώς όμως ο γιός της πέθανε επειδή ήπιε φάρμακο για σύφιλη, ή τον  δηλητηρίασε, όπως την κατηγόρησαν η νταντά που είχε.   Επιστρέφοντας από  τις Ολλανδικές Ινδίες ο σύζυγός της ζήτησε διαζύγιο κι έφυγε παίρνοντας μαζί του την κόρη τους.

Η Ζέλε απαρνήθηκε το πατρικό της όνομα και  συστηνόταν ως πριγκίπισσα από την Ιάβα κι άλλοτε ως κόρη ινδού ιερέα και άρχισε να εμφανίζεται στα σημαντικότερα κοσμικά κέντρα διασκέδασης στο Παρίσι καθώς και σε άλλες πρωτεύουσες της Ευρώπης, ως Ινδή χορεύτρια με το όνομα Μάτα Χάρι που σημαίνει στα ινδονησιακά «μάτι του πρωινού», δηλαδή ανατολή.

 Η εξωτική της εμφάνιση και η ιδιαίτερη χάρη που είχε σαν γυναίκα, οι χορευτικές της κινήσεις αλλά και οι τολμηρές για την εποχή και σχεδόν γυμνές εμφανίσεις της, δημιούργησαν τον κατάλληλο μύθο ώστε να σχετίζεται με υπουργούς ,στρατιωτικούς και μέλη της υψηλής κοινωνίας, με μερικούς από τους οποίους είχε αναπτύξει ιδιαίτερες σχέσεις, όπως με τον πάμπλουτο εργοστασιάρχη Guimet του οποίου διετέλεσε μετρέσα για μεγάλο διάστημα.  

Στις γυμνές της φωτογραφίες βάσισε ο σύζυγος της τους λόγους του διαζυγίου και την επιμέλεια από αυτόν της κόρης τους.

Το σαλόνι της  πάμπλουτης Νάταλι Κλίφορντ Μπάρνεϊ ήταν την εποχή της μπέλ επόκ τόπος συγκέντρωσης διανοουμένων όπως ο Ανατόλ Φρανς, ο Αντρέ Ζιντ, ο Μαρσέλ Προυστ, ο Ράινερ Μαρία Ρίλκε, ο Πολ Βαλερί, ο Εζρα Πάουντ, η Κολέτ, ο Τ. Σ. Ελιοτ, ο Ραμπιντρανάθ Ταγκόρ, ο Ζαν Κοκτώ, ο Σόμερσετ Μομ κτλ

Σε αυτό η Μάτα Χάρι είχε χορέψει τρεις φορές στο σαλόνι αυτό, αφήνοντας άφωνους τους προσκεκλημένους, άνδρες και γυναίκες. Η Κολέτ, μάλιστα (ερωμένη της Μπάρνεϊ για ένα διάστημα, όπως  επίσης και η Εύα Πάλμερ Σικελιανού), η οποία ήταν από τους τακτικούς καλεσμένους, έγραψε πως μια φορά ο χορός της Μάτα Χάρι έφερε τους άνδρες και αρκετές γυναίκες «στα όρια της ευπρεπούς παρακολούθησης».

Ποια ήταν, όμως, αυτή η «φορά»; Μήπως όταν η Μάτα Χάρι μπήκε στο σαλόνι παριστάνοντας τη λαίδη Γκοντάιβα γυμνή επάνω σε ένα άλογο; Φημολογείται πως ήθελε να κάνει την είσοδό της επάνω σε ελέφαντα, ωστόσο η οικοδέσποινα αρνήθηκε, λέγοντας με φονικό σνομπισμό ότι υπήρχε ο κίνδυνος ο ελέφαντας να ρίξει τα μπισκότα από τα τραπέζια.

Ουσιαστικά ήταν αυτή που έκανε μόδα το στριπ τιζ καθώς αφαιρούσε τμηματικά τα ρούχα της εκτός από τον στηθόδεσμο, κατά πάσα πιθανότητα, λόγω του μικρού της στήθους.

Με την έναρξη του Α΄ Παγκοσμίου πολέμου, λόγω του διαβατηρίου ουδέτερης χώρας που είχε ως Ολλανδή, μπορούσε σ΄ όλη τη διάρκεια του πολέμου να μετακινείται ελεύθερα από τη μία χώρα της Ευρώπης  στην άλλη.

Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να χρησιμοποιηθεί ως διπλός πράκτορας τόσο των Γάλλων όσο και των Γερμανών.

Οι πληροφορίες που έδινε και στους δύο ήταν ασήμαντες αλλά καθώς το 1917 η Γαλλία αντιμετώπιζε δυσκολίες στον πόλεμο οι Γάλλοι την συνέλαβαν ως κατάσκοπο των Γερμανών και την κατηγόρησαν πως ήταν υπεύθυνη για τον θάνατο 50.000 στρατιωτών χάρις  στις πληροφορίες που τους είχε δώσει.

Στην δίκη της, που κατέληξε στην θανατική της καταδίκη, παραδέχτηκε ότι έπαιρνε χρήματα από τους Γερμανούς,  αρνήθηκε όμως ότι τους παρείχε χρήσιμες πληροφορίες και είναι χαρακτηριστική η φράση που της αποδίδεται ότι είπε:

Α, πόρνη; Ναι, αλλά προδότρια, ποτέ!

Εκτελέστηκε στις 15 Οκτωβρίου 1917 ((3/10 στην Ελλάδα με το παλιό τότε ημερολόγιο) σε ηλικία 41 ετών, αρνούμενη να της δέσουν τα μάτια και αφού προηγουμένως έστειλε ένα φιλί στο 12μελές εκτελεστικό απόσπασμα! Οι 8 από τους 12 στρατιώτες αστόχησαν. Σύμφωνα με άρθρο το οποίο δημοσιεύθηκε στον «New Yorker» το 1934, φορούσε λευκά γάντια και τη στολή της αμαζόνας που της είχε χαρίσει η Μπάρνεϊ.

Η όλη ιστορία είχε αποκτήσει διεθνή δημοσιότητα και τις λεπτομέρειες της εκτέλεσης μπορεί να τις διαβάσει κανείς και στις Ελληνικές εφημερίδες της εποχής.

Το σώμα της μιας και δεν παραλήφτηκε από μέλη της οικογενείας της διατέθηκε για ιατρικούς σκοπούς και το κεφάλι της βαλσαμώθηκε και βρισκόταν στο Μουσείο Ανατομικής του Παρισιού τουλάχιστον μέχρι το 1954 γιατί έκτοτε αγνοείται η τύχη του.

Η ιστορία αυτής της μοναδικής  femme fatale μεταφέρθηκε στην οθόνη αρχικά το 1927 στην Γερμανία  (Mata Hari) το 1931 από το Χόλυγουντ με την Γκρέτα Γκάρμπο (Mata Hari) και αργότερα με την Ζαν Μορό ως   Mata Hari, Agent H21 (1964)  και την Σύλβια Κριστέλ  Mata Hari (1985). Επίσης η ιστορία της χρησιμοποιήθηκε σε 3 τουλάχιστον μιούζικαλ.