ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΦΑΝΤΑΣΙΑ

Το παρακάτω κείμενο ο  Κώστας Γιαννακίδης το είχε γράψει έχοντας ως ερέθισμα την προβολή της ταινίας Joker και την επίδραση που είχε αυτή στο ευρύτερο κοινό.

Παραβλέποντας το τμήμα του κειμένου του που αναφέρεται στην ταινία, γιατί νομίζω πως το θέμα έχει πλεον εξαντληθεί, είχα φυλλάξει το παρακάτω απόσπασμα για το ευρύτερο ενδιαφέρον και τις αλήθειες γράφει. Πράγματι όταν η πολιτική, δηλαδή το πραγματικό, οδηγεί σε αδιέξοδο, το φαντασιακό γίνεται καταφυγή. Λίγο πολύ έτσι ξεκίνησε και ο Μάης 68 αλλά τελικά αυτό που απέμεινε  είναι μόνο συνθήματα ,που δεν εκπληρώθηκαν, όπως το «Η φαντασία στην εξουσία» και το «πάρτε τις επιθυμίες σας για πραγματικότητα».

 Δεν θέλω να σας προκαλέσω, αλλά αν κοιτάξετε με προσοχή την παγκόσμια ιστορία, θα διαπιστώσετε ότι δύο από τα μεγαλύτερα κινήματα που γέννησε η ανθρωπότητα, ο χριστιανισμός και ο μουσουλμανισμός, στηρίχθηκαν σε αφηγήσεις για τα κατορθώματα σούπερ ηρώων με υπερφυσικές δυνάμεις και διεισδυτικό λόγο. Το φανταστικό δεν υστερεί πάντα έναντι του πραγματικού. Καμιά φορά κατεβαίνει στην αρένα έχοντας μαζί του το θυμικό των ανθρώπων. Αυτό που συχνά λησμονούμε ή παραβλέπουμε στην εποχή μας είναι η διάθεση των ανθρώπων να καταναλώσουν παραμύθι και να ακολουθήσουν ουτοπία. Θυμηθείτε μόνο τι έχει συμβεί στον πλανήτη για το όραμα της αταξικής κοινωνίας και της καθολικής ευημερίας. Ο μύθος, τα κοινά ψέματα, τα σύμβολα και οι κατασκευές με στοιχεία του φανταστικού έχουν αποδειχθεί συστατικά στοιχεία της ανατροπής.

Ζούμε σε καιρούς με έλλειψη ιδεών. Η παραδοσιακή σύγκρουση ανάμεσα στη Δεξιά και στην Αριστερά μετράει πλέον τις σφαίρες της. Η ανθρωπότητα βρίσκεται, στατιστικά, στο καλύτερο σημείο της διαδρομής της. Αν όλοι οι άνθρωποι που έζησαν στον πλανήτη μπορούσαν να διαλέξουν τον χρόνο γέννησής τους, θα επέλεγαν τις μέρες μας. Ωστόσο η δυσφορία είναι το κύριο χαρακτηριστικό στις αντιδράσεις μίας δικτυωμένης παγκόσμιας κοινωνίας, όπου ο καθένας ζηλεύει και επιθυμεί την ευημερία του άλλου. Τα νέα κινήματα θα γεννηθούν μέσα από την ποπ κουλτούρα που διατρέχει την παγκόσμια κοινωνία ως ο μέγιστος κοινός διαιρέτης. Όταν η πολιτική, δηλαδή το πραγματικό, οδηγεί σε αδιέξοδο, το φαντασιακό γίνεται καταφυγή. Όταν το υπαρκτό δεν οδηγεί κάπου, αισθάνεσαι ότι το ανύπαρκτο μπορεί να σε πάει παντού.