ΠΩΣ ΕΝΑΣ ΚΡΥΦΟΣ ΕΡΩΤΑΣ ΠΡΟΚΑΛΕΣΕ ΤΗΝ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΕΝΟΣ ΜΟΝΑΔΙΚΟΥ ΠΟΙΗΜΑΤΟΣ.

Όπως ήταν αναμενόμενο στην εποχή του κορονοϊού, οι λοιμωξιολόγοι βρίσκονται αναπόφευκτα στην πρώτη γραμμή της επικαιρότητας. Αυτό όμως δεν σημαίνει πως δεν μπορούν να έχουν και άλλα ενδιαφέροντα εκτός από τον ιό. Έτσι ο κ. Ν.Π. Παΐσιος παθολόγος λοιμωξιολόγος στο ΓΝΑ Γεννηματάς, που είναι ταυτόχρονα και μέλος του επιστημονικού προσωπικού του Μουσείου Μπενάκη, έγραψε στο ένθετο Πρόσωπα των ΝΕΩΝ στις 25-26/4 και στις 2-3/5 ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο για την μεγάλη μας ηθοποιό Τιτίκα Νικηφοράκη που πέθανε πέρσι, πλήρης ημερών 105 ετών. Το Τιτίκα, από την γνωστή ηρωίδα των Αθλίων του Ουγκώ, ήταν το χαϊδευτικό όνομα που την φώναζαν από μικρή αντί του πραγματικού Κατερίνα.

Την Νικηφοράκη οι περισσότεροι την θυμούνται ως θεατρικό αλλά και στην ζωή ζευγάρι, με τον Νίκο Χατζίσκο μέχρι τον θάνατο του το 1983. Όντως αυτός ήταν δεύτερος σύζυγος της.

Την Νικηφοράκη τελειώνοντας την Δραματική Σχολή την χρησιμοποιούσε ως μοντέλο ο Γιάννης Μόραλης στο στούντιο του στο οποίο πήγαινε συχνά ο αδελφικός του φίλος Νίκος Νικολάου. Στον πίνακα του Μόραλη οι δύο φίλοι το 1937

Η Νικηφοράκη το 1940 συνδέθηκε στην αρχή φιλικά και μετά ερωτικά με τον μεγάλο ζωγράφο μας Νίκο Νικολάου και το καλοκαίρι τελικά του 1951 παντρεύτηκαν.

Ο Νικολάου την έχει χρησιμοποιήσει ως μοντέλο  σε αρκετούς πίνακες του όπως ο πίνακας του 1934 «η κυρία με το καρό» (Μουσείο Μπενάκη) ή στο σχέδιο του Κοπέλα.

Τα χρόνια του δεσμού της με τον Νικολάου την διεκδικούσε και ο Νίκος Εγγονόπουλος για τον οποίο η Νικηφοράκη θα αποδειχθεί μεγάλος έρως.

Αυτή η παράλληλη σχέση θα κρυφτεί καλά, ο μεν Εγγονόπουλος γνωρίζει για τον Νικολάου αλλά ο Νικολάου δεν θα μάθει ποτέ γι΄αυτόν υπερισχύοντας τελικά του ανταγωνιστή του το 1948 .

Στην συλλογή του Εγγονόπουλου ΕΛΕΥΣΙΣ του 1948 στο αριστουργηματικό του ποίημα «Ύμνος δοξαστικός για τις γυναίκες π΄αγαπούμε» πριν ξεκινήσει η πρώτη στροφή ο ποιητής έχει βάλει εμβληματικά ένα κεφαλαίο Τ, το αρχικό του μικρού της ονόματος .

Στην έκτη στροφή του ποιήματος γράφει με αραιά γράμματα το βαφτιστικό της   Κ α τ ε ρ ί ν α.

Στην πρώτη μετάφραση του ποιήματος στα αγγλικά το 1948 η αφιέρωση αμέσως μετά τον τίτλο Hymn to the glory of the women we love είναι σαφής,“for T”.

Αλλά και νωρίτερα, το καλοκαίρι 1947 στο περιοδικό  «Athene» του Σικάγου πάνω από την μετάφραση του κορυφαίου ποιήματος του Μπολιβάρ από τον Κίμωνα Φράιαρ υπάρχει η αφιέρωση «Το Titika Nikiforaki»

Ύμνος δοξαστικός για τις γυναίκες π΄αγαπούμε

 είν’ οι γυναίκες π’ αγαπούμε σαν τα ρόδια
έρχονται και μας βρίσκουνε
τις νύχτες
όταν βρέχη
με τους μαστούς τους καταργούν τη μοναξιά μας
μεσ’ τα μαλλιά μας εισχωρούν βαθειά
και τα κοσμούνε
σα δάκρυα
σαν ακρογιάλια φωτεινά
σα ρόδια

είν’ οι γυναίκες π’ αγαπούμε κύκνοι
τα πάρκα τους
ζουν μόνο μέσα στην καρδιά μας
είν’ τα φτερά τους
τα φτερά αγγέλων
τ’ αγάλματά τους είναι το κορμί μας
οι ωραίες δεντροστοιχίες είν’ αυτές οι ίδιες
ορθές στην άκρια των ελαφρών ποδιών
τους
μας πλησιάζουν
κι είναι σαν μας φιλούν
στα μάτια
κύκνοι

είν’ οι γυναίκες π’ αγαπούμε λίμνες
στους καλαμιώνες τους
τα φλογερά τα χείλια μας σφυρίζουν
τα ωραία πουλιά μας κολυμπούνε στα νερά τους
κι ύστερα
σαν πετούν
τα καθρεφτίζουν
– υπερήφανα ως είν’ –
οι λίμνες
κι είναι στις όχθες τους οι λεύκες λύρες
που η μουσική τους πνίγει μέσα μας
τις πίκρες
κι ως πλημμυρούν το είναι μας
χαρά
γαλήνη
είν’ οι γυναίκες π’ αγαπούμε
λίμνες

είν’ οι γυναίκες π’ αγαπούμε σαν σημαίες
στου πόθου τους ανέμους κυματίζουν
τα μακρυά μαλλιά τους
λάμπουνε
τις νύχτες
μεσ’ στις θερμές παλάμες τους κρατούνε
τη ζωή μας
είν’ οι απαλές κοιλιές τους
ο ουράνιος θόλος
είναι οι πόρτες μας
τα παραθύρια μας
οι στόλοι
τ’ άστρα μας συνεχώς ζούνε κοντά τους
τα χρώματά τους είναι
τα λόγια της αγάπης
τα χείλη τους
είναι ο
ήλιος το φεγγάρι
και το πανί τους είν’ το μόνο σάβανο που μας αρμόζει:
είν’ οι γυναίκες που αγαπούμε σαν σημαίες

είν’ οι γυναίκες που αγαπούμε δάση
το κάθε δέντρο τους είν’ κι ένα μήνυμα του πάθους
σαν μεσ’ σ’ αυτά τα δάση
μας πλανέψουνε
τα βήματά μας
και χαθούμε
τότες είν’
ακριβώς
που βρίσκουμε τον εαυτόνε μας
και ζούμε
κι όσο από μακρυά ακούμε νάρχωνται οι μπόρες
ή και μας φέρνει
ο άνεμος
τις μουσικές και τους θορύβους
της γιορτής
ή τις φλογέρες του κινδύνου
τίποτε – φυσικά – δε μπορεί πια να μας φοβίση
ως οι πυκνές οι φυλλωσιές
ασφαλώς μας προστατεύουν
μια που οι γυναίκες π’ αγαπούμε είναι σα δάση

είν’ οι γυναίκες π’ αγαπούμε σαν λιμάνια
(μόνος σκοπός
προορισμός
των ωραίων καραβιών μας)

τα μάτια τους
είν’ οι κυματοθραύστες
οι ώμοι τους είν’ ο σηματοφόρος*
της χαράς
οι μηροί τους
σειρά αμφορείς στις προκυμαίες
τα πόδια τους
οι στοργικοί
μας φάροι
– οι νοσταλγοί τις ονομάζουν Κ α τ ε ρ ί ν α –
είναι τα κύματά τους
οι υπέροχες θωπείες
οι Σειρήνες τους δεν μας γελούν
μόνε
μας
δείχνουνε το δρόμο
– φιλικές –
προς τα λιμάνια: τις γυναίκες που αγαπούμε

έχουνε οι γυναίκες π’ αγαπούμε θεία την ουσία
κι όταν σφιχτά στην αγκαλιά μας
τις κρατούμε
με τους θεούς κι εμείς γινόμαστ’ όμοιοι
στηνόμαστε ορθοί σαν άγριοι πύργοι
τίποτε δεν είν’ πια δυνατό να μας κλονίση
με τα λευκά τους χέρια
αυτές
γύρω μας γαντζώνουν
κι έρχονται όλοι οι λαοί
τα έθνη
και μας προσκυνούνε
φωνάζουν
αθάνατο
στους αιώνες
τ’ όνομά μας
γιατί οι γυναίκες π’ αγαπούμε
την μεταδίνουν
και σ’ εμάς
αυτή
τη θεία τους
ουσία

*σηματοφόρος: σταθμός στη στεριά από τον οποίο εκπέμπονται σήματα στα πλοία.

Με μοναδική ευαισθησία απαγγέλει το ποίημα η  ηθοποιός Μαρία Κανελλοπούλου. Είχε εκλεγεί βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ στις δύο εκλογές του 2012 και τον Ιανουάριο 2015 ενώ τον  Αύγουστο του 2015 ανακοίνωσε πως δε θα βάλει ξανά υποψηφιότητα στις βουλευτικές εκλογές