ΘΑ ΦΤΑΣΟΥΜΕ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΕΠΙΛΟΓΗ ΣΤΙΣ ΜΕΘ;

Δυστυχώς στην κοινωνία μας ενδημούν διάφορα είδη ηλιθίων που φέτος έχουν καταφέρει να συμπεριληφθούν κάτω από τον γενικό ορισμό, κοβηλίθιοι. Είναι όλοι αυτοί που αρνούνται ότι υπάρχει ιός, ή πιστεύουν πως κάποιοι, όπως ο Μπίλ Γκέιτς θέλει να τους τσιπάρουν, αντιδρούν στην μάσκα, ή απλά λόγω νεαρής ηλικίας είναι τελείως ανεύθυνοι θεωρώντας ότι αυτοί είναι απρόσβλητοι έτσι ώστε να μην φοβούνται τις συναθροίσεις στις πλατείες. 

Αλλά κοβηλίθιοι υπάρχουν και σε μεγαλύτερες ηλικίες, όπως παπάδες και θρησκευόμενοι που  αρνούνται την μάσκα, πλην ελαχίστων που έχουν το κοινό νου, μεταλαμβάνουν δε πιστεύοντας πως στις εκκλησίες δεν μεταδίδεται ο ιός, όπως επίσης ότι δεν μεταδίδεται ο ιός, με το ίδιο κουταλάκι όπως άλλωστε τους έχει διαβεβαιώσει και η κ.Γιαμαρέλλου! (Η ΜΕΤΑΛΗΨΗ,ΟΙ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΕΣ ΚΑΙ Η ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΗ ΠΙΣΤΗ.

Βέβαια η πραγματικότητα τους έχει διαψεύσει σκληρά γιατί ενδεικτικά μπορώ να αναφέρω πως πρόσφατα  θετικοί  στον κορωνοϊό διαγνώστηκαν 8 μοναχοί στην Ιερά Μονή Αγίου Παύλου στο Άγιο Όρος ,στην Κρήτη ένας παπάς, η παπαδιά του  και δύο ψάλτες και ο μητροπολίτης Ιερισσού Θεόκλητος, ο οποίος  εξηγούσε προ καιρού γιατί ο κορωνοϊός δεν…κολλάει με την Θεία Κοινωνία και στην εκκλησία!

Χθες μάλιστα πέθανε και ο Ιερέας από την Βόρεια Κέρκυρα, ο οποίος νοσηλευόταν στην ΜΕΘ του Νοσοκομείου περίπου 3 εβδομάδες από Covid-19.

 Σχετικά με τις ανοησίες που κυκλοφορούν, γράφω στο ποστ μου  Η ΠΑΡΑΠΛΗΡΟΦΟΡΗΣΗ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΟΡΟΝΟΪΟ .

Για να είμαστε αντικειμενικοί όπως γράφω στο ποστ μου Ο ΑΝΟΡΘΟΛΟΓΙΣΜΟΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ,στο οποίο έχω μεταφέρει το κείμενο ενός διακεκριμένου Έλληνα επιστήμονα του εξωτερικού, βασικό είναι το πρόβλημα της παιδείας στην χώρα μας. Όπως πολύ σωστά γράφει: η διάχυση του ανορθολογισμού δημιουργεί ένα αδιαπέραστο τείχος ανάμεσα στον επιστημονικό λόγο και την κοινωνία. Όσο και αν εξηγούμε και παρουσιάζουμε δεδομένα και επιστημονικές μελέτες, ένα ποσοστό 20-30-40% της ελληνικής κοινωνίας δεν μας καταλαβαίνει γιατί κινείται σε εντελώς διαφορετικό μήκος κύματος. Το να πιστεύουμε ότι θα τους πείσουμε με επιχειρήματα είναι μια αυταπάτη. Τα επιστημονικά δεδομένα και τα γραφήματα είναι μια ξένη, ακατανόητη γλώσσα και ως αυθεντία δέχονται τον αστρολόγο, τη χαρτορίχτρα, τον μητροπολίτη ή τον Σώρρα, όχι τον επιστήμονα.

Το πρόβλημα όμως δεν είναι τι πιστεύει ο καθένας αλλά το πώς συμπεριφέρεται γιατί η συμπεριφορά του έχει αντίκτυπο στο κοινωνικό σύνολο.
Λόγω λοιπόν αυτής της απερίσκεπτης συμπεριφοράς πολλών καταφέραμε να αποκτήσουμε  δεύτερο κύμα του ιού με αποτέλεσμα το σημερινό lockdown σε όλη την χώρα.
Ήδη τα κρεβάτια των ΜΕΘ της χώρας έχουν αυξηθεί σημαντικά από 565 στα 941(21-9-2020) Σε αυτά προστέθηκαν πρόσφατα 50 στην Σωτηρία από την δωρεά της Βουλής, και θα προστεθούν και άλλες 12 στο Γενικό Κρατικό της Νίκαιας και άλλα 174 μέχρι το Δεκέμβριο, από δωρεά του Ιδρύματος Σταύρος Νιάρχος. 1200 κρεβάτια ΜΕΘ είναι ο Ευρωπαϊκός μέσος όρος.
Ήδη στις 24/9/2020 (ΦΕΚ 4126) δημοσιεύτηκε πως εφ΄όσον δεν επαρκούν οι κλίνες στα δημόσια νοσοκομεία δεσμεύονται κλίνες και ΜΕΘ του ιδιωτικού τομέα για μεταφορά ασθενών εκεί.
Άραγε για πόσο ακόμα θα μπορούμε να αυξάνουμε τα κρεβάτια στις για τον κορονοϊό στις ΜΕΘ της χώρας αν το δεύτερο κύμα της επιδημίας αποδειχθεί χειρότερο από το πρώτο; Δυστυχώς δεν βρέθηκε ακόμα η περιοχή που φύεται το μυθικό λεφτόδεντρο ώστε να μπορούμε να χρηματοδοτούμε την δημιουργία συνεχώς νέων ΜΕΘ. 
Άραγε υπάρχει ο κίνδυνος να βρεθούμε προ του κινδύνου της επιλογής ποιος θα σωθεί και ποιος θα χαθεί;

Το δίλημμα αυτό το έχει αναπτύξει ο Δημήτρης Θεοδωρόπουλος  πριν 6 χρόνια στο ΒΗΜΑ γράφοντας:
Το δίληµµα είναι απλό: Είστε δίπλα σε μια σιδηροδρομική γραμμή. Το τρένο πλησιάζει ασταμάτητο, αδιάφορο και φονικό. Πέντε άνθρωποι είναι δεμένοι στις ράγες και ήδη στο πρόσωπό τους είναι ζωγραφισμένη η απόγνωση του αναπόδραστου θανάτου τους. Δεν είναι όμως αναπόδραστος, σε αυτή την εφιαλτική πραγματικότητα τα πράγματα μπορούν να γίνουν χειρότερα: το άγχος τους μπορεί να μετατεθεί σε εσάς. Με την κίνηση ενός μοχλού που βρίσκεται εκεί δίπλα στις ράγες μπορείτε να αλλάξετε την πορεία του τρένου και να τους σώσετε. Τίποτε όμως δεν έρχεται χωρίς τίμημα. Αν τους σώσετε, στις άλλες ράγες είναι δεμένος ένας άλλος άνθρωπος, αθώος και αυτός, αναλώσιμος και αυτός, αγχωμένος και αυτός. Τι κάνετε;
Θα πάρετε πάνω σας την ευθύνη του θανάτου του ενός γνωρίζοντας πως θα γλιτώσουν οι άλλοι πέντε; Ή θα περιμένετε αμέτοχοι και βολεμένοι μέσα στην ακινησία παρακολουθώντας τους πέντε που πέθαναν συναντώντας το τρένο, όμως «δεν πέθαναν εξαιτίας μου»; Μήπως να τους σώσετε; Αλλά, αν ναι, μήπως τελικά είστε φονιάς;
Το δίλημμα μοιάζει απλό αλλά δεν είναι. Απασχολεί θεωρητικούς, φιλοσόφους και χομπίστες εδώ και χρόνια. Τους απασχολεί γιατί εμπλέκει τον άνθρωπο, την ανάγκη του να μην επωμιστεί έξτρα συναισθηματική πόλωση, τον φόβο της επιλογής, την άγρια γοητεία τού να νιώσει Θεός που σώζει (και τερματίζει) ζωές και ασφαλώς τις αναπόφευκτες ενοχές.
Το να πατήσετε το κουµπί χωρίς σκέψη σημαίνει πως είστε ωφελιμιστές, πρακτικοί τύποι, με ισοσκελισμένη λογική. Ισως να σημαίνει και πως είστε ολίγον μεθυσμένοι, καθώς πρόσφατα ένας ερευνητής έθεσε το δίλημμα σε 103 θαμώνες μπαρ ερευνώντας την επιρροή του αλκοόλ στην ενσυναίσθηση του ανθρώπου. Το αποτέλεσμα ήταν σαρωτικό υπέρ της θυσίας του ενός αποδεικνύοντας πως ένας άνθρωπος με αλκοόλ στο αίμα του ζυγίζει τις καταστάσεις αλλιώς, με λιγότερη σκέψη, φτάνει πιο εύκολα στο πρακτικό αποτέλεσμα χωρίς να σκέφτεται (έως το επόμενο πρωί) τις συνέπειες. Αλλά αυτό δεν είναι κάτι καινούργιο.

Ούτε η ιστορία που ακολουθεί είναι καινούργια: τον Ιούλιο του 1884 το καράβι «Mignonette», ένα ξύλινο σκάφος ναυπηγημένο το 1867, βυθίστηκε 2,5 χιλιόμετρα βόρεια του Ακρωτηρίου της Καλής Ελπίδας. Ο καπετάνιος, δύο έμπειροι ναυτικοί και ένα 17χρονο αγόρι είδαν το πλοίο να χάνεται στα νερά διαφεύγοντας με μια σωστική λέμβο μήκους τεσσάρων μέτρων. Τις πρώτες δέκα ημέρες οι ταλαιπωρημένοι επιζώντες έτρωγαν τις προμήθειές τους, τις υπόλοιπες πέντε τα απομεινάρια από μια θαλάσσια χελώνα που ψάρεψαν. Στη συνέχεια έπρεπε να γίνουν δημιουργικοί.
Τρεις ημέρες προτού ανακαλυφθούν από ένα περαστικό γερμανικό πλοίο ο καπετάνιος και ο ένας ναύτης (ο άλλος διαφώνησε) σκότωσαν τον εξαντλημένο, αφυδατωμένο και ούτως ή άλλως ετοιμοθάνατο 17χρονο και επέζησαν με κανιβαλισμό και ενοχές. Μετά τη διάσωσή τους οι δύο επιζώντες-δολοφόνοι συνελήφθησαν και δικάστηκαν σε μία από τις πιο διάσημες δίκες του δυτικού κόσμου, την υπόθεση της Βασίλισσας εναντίον των Ντάντλεϊ και Στίβενς. Καταδικάστηκαν σε θάνατο αλλά απελευθερώθηκαν έξι μήνες αργότερα – μια κοινή παραδοχή της αυστηρής βρετανικής δικαιοσύνης, μια απόφαση που έλεγε πως ναι μεν σκότωσαν, αλλά μήπως τελικά έπρεπε να σκοτώσουν για να ζήσουν;
Ελπίζω ότι δεν θα χρειαστεί να βρεθούμε μπροστά σε τέτοια διλήμματα.
Για να το πετύχουμε αυτό το μόνο που χρειάζεται είναι ο κόσμος να τηρήσει σχολαστικά τις οδηγίες που έχουν δοθεί για την προφύλαξη από τον κορονοϊό από τους επιστήμονες και να σταματήσει να δίνει βάση στις μπούρδες διάφορων πυροβολημένων.
Ίδωμεν….