Β΄Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΜΕΤΑ ΤΗΝ 21Η ΑΠΡΙΛΙΟΥ 1967. Η ΠΑΝΤΟΔΥΝΑΜΙΑ ΚΑΙ Η ΠΤΩΣΗ ΤΟΥ ΙΕΡΩΝΥΜΟΥ

Όπως έγραψα στο προηγούμενο ποστ η χούντα αφού συγκρότησε  αριστίνδην σύνοδο με 8 μητροπολίτες των παρεκκλησιαστικών οργανώσεων, εξέλεξε ως αρχιεπίσκοπο τον Ιερώνυμο Κοτσώνη. Μεταξύ των 8 ήταν και ο Πρεβέζης Στυλιανός, που είχε υπηρετήσει σαν ιερέας στην Μακρόνησο μαζί με τον Ιωαννίδη και το 1979 έγινε γνωστός στο Πανελλήνιο με την δημοσίευση στην ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΗ φωτογραφίας του με γυμνή γυναίκα σε θέση «ιππαστί»! Ταυτόχρονα σε μαγνητοταινία ακουγόταν να κάνει τηλεφωνικό σεξ με την παντρεμένη ερωμένη του και μετά από ένα πλήθος βρομόλογων…αυτοϊκανοποιούνταν με δυνατές κραυγές. Ο Κολλλάτος  έκανε την υπόθεση αυτή το γνωστό θεατρικό και κινηματογραφικό έργο.

Το κωμικοτραγικό δε είναι πως με το υπ΄ αριθμ. πρωτ. 4688/1744/14.11.1967  υπηρεσιακό  έγγραφο της «Αριστίνδην» Συνόδου  προς την Εισαγγελία Αθηνών –αναγνωρίζεται πως τα μέλη της  «επελέγησαν παρά της Εθνικής Κυβερνήσεως»!
Για την εκλογή του αρχιεπισκόπου η χούντα προέβλεπε η εκλογή να γίνει με το τριαδικό σύστημα, δηλαδή εκλέγονται 3 υποψήφιοι για την θέση του αρχιεπίσκοπου  και από αυτούς η κυβέρνηση επιλέγει τον ένα! Για να σιγουρευτούν μάλιστα για την εκλογή  του Ιερώνυμου ο Παπαδόπουλος και ο Παττακός είχαν πάει την μέρα της εκλογής στην Αρχιεπισκοπή και τόνισαν στον Προεδρεύοντα μητροπολίτη  Άγιε Πρόεδρε, προχωρήσατε αδιστάκτως εις εκλογήν Ιερωνύμου». Αυτό μου θύμισε το έγγραφο που είχε σταλεί επί δικτατορίας Μεταξά σε μια κοινότητα το οποίο έγραφε: Εντέλλεστε όπως διοργανώσετε αυθόρμητον λαϊκήν υποδοχήν!
Ο Ιερώνυμος και η Χούντα φρόντισαν αμέσως μετά την «εκλογή» του με την Συντακτική Πράξη Δ΄/1967,να μην μπορεί κανείς να προσφύγει στο Συμβούλιο της Επικρατείας κατά παρανόμων πράξεων της Διοίκησης, περιλαμβάνοντας  εκτός από τους δημοσίους υπαλλήλους , δικαστικούς κ.α. και τους εκκλησιαστικούς λειτουργούς παντός ιερατικού βαθμού.
Έφτιαξε δε και δύο έκτακτα ιεροδικεία για τα οποία με νόμο δεν επιτρεπόταν κανένα ένδικο μέσο για τις αποφάσεις τους.
Με αυτά μπόρεσε να διώξει όσους μητροπολίτες και ιερείς ήσαν ένοχοι για διάφορα αδικήματα, αλλά και άλλους απόλυτα αθώους, με την κατηγορία ότι έχουν απολέσει την  «έξωθεν καλή μαρτυρία και το απαραίτητο κύρος». Με  πρόταση δε του υπουργού Παιδείας και την σύμφωνη γνώμη της Διαρκούς Ιεράς Συνόδου το υπουργικό Συμβούλιο θα μπορούσε να υποχρεώσει τους  μητροπολίτες που είχαν «χάσει» την «έξωθεν καλήν μαρτυρίαν», να κλειστούν σε μοναστήρια.

Δύο μητροπολίτες μεταξύ των οποίων και ο παραιτηθείς αρχιεπίσκοπος Ιάκωβος ,καταδικάστηκαν σε έκπτωση από τον θρόνο τους, ενώ άλλοι  εξαναγκάστηκαν σε παραίτηση με την απειλή πως «Ή αποχωρείς ‘‘οικειοθελώς’’ ή θα καταδικαστείς για ατιμωτικά παραπτώματα!».
Ο Ιάκωβος μάλιστα είχε αρνηθεί προηγουμένως να παραιτηθεί όταν του το ζήτησε καλώντας τον στο Πεντάγωνο ο Γρηγόριος Σπαντιδάκης, τότε αντιπρόεδρος της Χούντας.Για να ξεκαθαρίσει δε την Ιερά Σύνοδο από ανεπιθύμητους μητροπολίτες με την Συντακτική Πράξη  ΛΣΤ΄/28.9.1968 θέσπισε την απομάκρυνση των μητροπολιτών που είχαν συμπληρώσει «τεσσαρακονταετίαν εν τη ιερωσύνη και τριακονταετίαν εν τω βαθμώ του Επισκόπου».

Μπορεί δε από το 1949 ο Ιερώνυμος να ήταν πρωθιερέας των Ανακτόρων, τα οποία και τον βοήθησαν στην εκλογή του, αλλά δεν ήταν και αφελής να ακολουθήσει τον Κωνσταντίνο στο εξωτερικό μετά το ανόητο και αφελές κίνημα του, παρά το γεγονός ότι αυτός τον περίμενε στην Καβάλα να φύγει μαζί του.

Γι΄αυτό και πολύ σωστά ο Τατσόπουλος χαρακτήρισε την Εκκλησία ως «κυβερνητική»

Εκτός των διαφόρων Μητροπολιτών που σε κάθε ευκαιρία εκθείαζαν την Χούντα, το πιο χαρακτηριστικό του εμετικού γλειψίματος της, είναι αυτό που είπε ο μητροπολίτης Θεσσαλονίκης Λεωνίδας, για την γυναίκα του Παπαδόπουλου Δέσποινα πως  «Δύο Δέσποινας έχομεν. Μίαν εις τους ουρανούς, την Παναγίαν, και άλλην εις την γην, την κυρίαν Προέδρου !

Ο δε Σάμου και Ικαρίας Παντελεήμων Χρυσοφάκης ευχήθηκε στον Παπαδόπουλο το αμίμητο “ζήθι έτη μαθουσάλεια” ! Η ανταμειβή του ήταν η προαγωγή του στην πιο προσοδοφόρα μητρόπολη Θεσσαλονίκης.
Τέλος  ο Τρίκκης και Σταγών (Τρικάλων) Διονύσιος Χαραλάμπους μέχρι το τέλος της ζωής του περηφανευόταν ότι αυτός ήταν που έστειλε στον Παπαδόπουλο το πρώτο συγχαρητήριο τηλεγράφημα “επί τη επικρατήσει της Επαναστάσεως”.
Τον Μαρτίου 1969, σε πανηγυρική συνεδρίαση της Ιεραρχίας στη μητρόπολη Αθηνών ο Παπαδόπουλος παρέδωσε στον Ιερώνυμο το νέο Καταστατικό Χάρτη μέσα σε κόκκινο δερμάτινο κάλυμμα. 
Σε αυτόν καθοριζόταν πως η Διαρκής Ιερά Σύνοδος θα εκλέγεται από την Ιεραρχία  και όχι κατ΄ίσο αριθμό από τις μητροπόλεις της αυτοκεφάλου Εκκλησίας της Ελλάδος και τις Μητροπόλεις των «Νέων Χωρών»
Αυτό, μαζί με την παράνομη Αριστίδην Σύνοδο υπονόμευαν τα δικαιώματα του Πατριάρχη στις Νέες Χώρες και ερχόντουσαν  σε αντίθεση με τον Πατριαρχικό Τόμο του 1850 και την Πατριαρχική Πράξη του 1928, δύο κείμενα που καθόριζαν τις σχέσεις της Εκκλησίας της Ελλάδος με το Φανάρι.

Την απόφαση αυτή προσβάλουν στο Συμβούλιο Επικρατείας δύο σκληροπυρηνικοί Μητροπολίτες των «Νέων Χωρών», οι Φλωρίνης Αυγουστίνος  Καντιώτης  και Ελευθερουπόλεως Αμβρόσιος και αυτό κρίνει άκυρες οι αποφάσεις της συνόδου της Ιεραρχίας της 28^ης Νοεμβρίου 1972 ως προς τη συγκρότηση της διορισμένης ΔΙΣ. Επίσης με νέα του απόφαση μετά από νέα προσφυγή 6 μητροπολιτών επιβεβαιώνει την προηγούμενη απόφαση του. Αυτή είναι και η αρχή του τέλους της παντοκρατορίας του Ιερώνυμου.
Στις 25 Νοεμβρίου 1973  νέα Χούντα υπό τον Ιωαννίδη αναλαμβάνει την εξουσία και την νέα ηγεσία ως προέδρου του  Γκιζίκη και του ανδρείκελου Ανδρουτσόπουλου ως πρωθυπουργού , αγνοώντας τον Ιερώνυμο, ορκίζεται από τον συνοδικό Μητροπολίτη Ιωαννίνων Σεραφείμ Τίκα.

Έτσι ο Ιερώνυμος υποχρεώνεται, εκ των πραγμάτων, να υποβάλλει στις 15 Δεκεμβρίου 1973  την παραίτησή του στη Δ.Ι.Σ και η οποία γίνεται δεκτή.Στις 9 Ιανουαρίου 1974 εκδίδεται η Συντακτική Πράξη 3 και με αυτήν  χαρακτηριζόταν  αντικανονική η εκλογή του Ιερώνυμου και των προσκείμενων σε αυτόν μητροπολιτών . 
Ακόμη οριζόταν  ότι το νέο αρχιεπίσκοπο θα εξέλεγε Σύνοδος στην οποία δεν θα είχαν δικαίωμα συμμετοχής οι μητροπολίτες που αναδείχθηκαν από Σύνοδο στην οποία προήδρευε ο Ιερώνυμος.
Στις 12 Ιανουαρίου 1974, 28 μητροπολίτες που είχαν εκλεγεί προ της Δικτατορίας, συνέρχονται  κι εκλέγουν το «τριπρόσωπο» για τον αρχιεπισκοπικό θρόνο με αυτονόητη την επιλογή από τον Ιωαννίδη του Σεραφείμ ο οποίος έγινε ο  μακροβιότερος αρχιεπίσκοπος της Εκκλησίας της Ελλάδος στη διάρκεια του 20^ου αιώνα και αυτός που όρκισε τους περισσότερους Προέδρους της Δημοκρατίας ( έξι, με τον Γκιζίκη) και πρωθυπουργούς από το χουντικό Ανδρουτσόπουλο μέχρι και τον  Κώστα Σημίτη.
Έπρεπε να φτάσουμε στην 10ετια του 90, οπότε με τον θάνατο των απομακρυνθέντων τον καιρό της χούντας μητροπολιτών που είχαν προσφύγει κατά των διαφόρων παράνομων αποφάσεων της εποχής Ιερώνυμου, να σταματήσει η κρίση που υπήρχε όλα αυτά τα χρόνια στην ιεραρχία.
Ο Ιερώνυμος αποσύρθηκε  στη γενέτειρά του, τα Υστέρνια Τήνου και πέθανε στις 15 Νοεμβρίου 1988.

Τα σχόλια δημοσιεύονται μετά από έγκριση.