Κυριακή 29 Ιουνίου 2008

ΣΤΑ ΨΙΛΑ ΤΗΣ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑΣ



Θα ήμουνα πολύ μικρός, πριν να πάω σχολείο γύρω στα 4 με 5, όταν ήρθε να μείνει μαζί μας ένα νέο κορίτσι, για να αναλάβει τις δουλειές του σπιτιού και για να με προσέχει, μιας και οι γονείς μου δούλευαν και οι δύο. Ήταν ένα πρόσχαρο και ζωντανό πλάσμα που το αγαπήσαμε αμέσως όλοι μας και ιδιαίτερα εγώ γιατί με έπαιζε, με τάιζε ,με έπλενε με πήγαινε βόλτα στο πάρκο και μου διάβαζε ιστορίες το βράδυ όταν έπεφτα να κοιμηθώ.
Είχε ιδιαίτερη αγάπη για τα βιβλία και ευτυχώς στο σπίτι υπήρχαν άφθονα και οι δικοί μου της διάλεγαν τι να διαβάσει για να της αρέσει.
Τελειώνοντας την πρώτη Δημοτικού, με μία αλλαγή στην ημερομηνία γεννήσεως που έκαναν οι γονείς μου, θα πήγαινα κατ΄ ευθείαν στην τρίτη Δημοτικού . Θυμάμαι πόσο με είχε βοηθήσει όταν μέσα σε ένα καλοκαίρι με μία δασκάλα έκανα όλα τα μαθήματα της Δευτέρας για να μπορέσω να παρακολουθήσω την νέα τάξη.
Δεν μπορώ να θυμηθώ πια πως ήταν η μορφή της και το μόνο που θυμάμαι είναι το όνομα της .
Την έλεγαν Ρίτα.
Μια μέρα ζήτησε από την μάνα μου τον μισθό της και μαζί ζήτησε να πάρει και την άδεια της.
Ύστερα από τρεις τέσσερις μέρες μπήκε ο πατέρας μου με την εφημερίδα στα χέρια στην κουζίνα που ήμουνα με την μάνα μου και της έδειξε κάτι που την έκανε να χλομιάσει.
Ήταν από εκείνα τα μικρά μονόστηλα ειδησάρια των 4-5 γραμμών που συνήθως δεν τα διαβάζει κανείς.
Η Ρίτα είχε αυτοκτονήσει πέφτοντας στην θάλασσα.
Δεν ήξερε να κολυμπάει.
Αυτός την είχε εγκαταλείψει.
Η Ρίτα δεν το άντεξε.
Αυτοκτονία λόγω ερωτικής απογοητεύσεως έλεγε το ειδησάριο βασιζόμενο στο σημείωμα που άφησε.
Ένας άσκοπος θάνατος για ένα ανάξιο.
Για να μην μας αναμίξει καθόλου είχε πάρει το τραίνο από την Αθήνα και είχε πάει στην Θεσσαλονίκη με την οποία δεν είχε καμία σχέση ούτε αυτή ούτε ο αγαπημένος της.
Είχα κόψει από την εφημερίδα το κομμάτι αυτό και κάπου, κάποτε χάθηκε και το ξέχασα ,όπως χάθηκε και από τις αναμνήσεις μου η Ρίτα μετά από τόσα χρόνια , μέχρι που πρόσφατα άκουσα για μια απόπειρα αυτοκτονίας για τους ίδιους λόγους.
Την απλή αυτή ιστορία την επανέφερε αυτόματα το φλάς της μνήμης μου που λειτουργεί με τις μπαταρίες του υποσυνείδητου τις στιγμές εκείνες που το μυαλό δουλεύει μεν και επεξεργάζεται ακούσματα, μνήμες, εικόνες και συναισθήματα ενώ εσύ δεν έχεις ξυπνήσεις ακόμη.
Την έγραψα μόλις σηκώθηκα με τον πρώτο καφέ.

ΥΓ 1-

Η ιστορία είναι αληθινή.
Το ποστ το έβαλα αμέσως μετά το προηγούμενο γιατί έτσι είναι η ζωή .
Άλλοτε γελάμε, άλλοτε κλαίμε, πολλές φορές θυμόμαστε άλλες φορές ελπίζουμε, άλλες απογοητευόμαστε .
Και για κανένα πούστη και καμιά πουτάνα δεν αξίζει να την χάνουμε.
Αυτό μου έμαθε ο άδικος χαμός της Ρίτας όταν ακόμα ήμουν σε τρυφερή ηλικία και γι΄ αυτό την ευγνωμονώ
.

ΥΓ-2
Την κακή διάθεση που μου δημιούργησαν αυτές οι αναμνήσεις μου την έφτιαξε το e-mail μου όταν το άνοιξα.
Με ενημέρωναν για την αναδημοσίευση ενός παλιότερου μου ποστ στο e-περιοδικό του δικτύου Αιγαίου ΕΥΠΛΟΙΑ.
Η διεύθυνση του είναι:
http://eyploia.aigaio-net.gr/index.php
Το περιοδικό δεν το ήξερα αλλά με ιδιαίτερη ικανοποίηση διαπίστωσα ότι πρόκειται για μια από τις πιο αξιόλογες δουλειές που υπάρχουν στο διαδίκτυο.
Στο τεύχος 20 ,που χαρακτηρίζεται ως εξώλης και προώλης !!το θέμα του είναι το ΑΙΓΑΙΟ-ΕΡΩΤΑΣ και περιέχει πλήθος σχετικών άρθρων από σημαντικούς πνευματικούς ανθρώπους και μερικούς ασήμαντους σαν και μένα!
Αυτό που λείπει από την αναδημοσίευση είναι η σαφής παραπομπή στα σχετικά ποστ μου που έχουν και φωτογραφίες που βοηθούν στην καλύτερη κατανόηση του θέματος.
Γι΄ αυτό το λόγο και σας τα παραθέτω:

14 σχόλια:

  1. Ισως ο unrecognized -ανικανοποίητος; μη αποδεκτός; πες την σωστή ελληνική λέξη-έρωτας να θέλει τέτοιες θυσίες, αθεόφοβε.
    Μπορεί να είναι άλλωστε το μόνο που ζητάει και το μόνο που παίρνει.
    Τωρα αν αξίζει τον κόπο... θα σε γελάσω.
    Η αυτοκτονία σε αυτές τις περιτώσεις δεν είναι τίποτα περισσότερο από την ανάγκη του χαμένου να πει τον τελευταίο λόγο χωρίς να έχει αντίλογο.

    Ωστόσο, πολύ με συγκίνησε η ιστορία της Ρίτας σου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. για κανέναν και καμμία.
    κρίμα.....

    ακολούθησα τα λινκ για άρθρα σου και τα βρήκα εξαιρετικά.

    καληνύχτα, πάω να δώ τον υπόλοιπο τελικό
    :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Μόλις έστειλα e-mail,το e-περιοδικό ΕΥΠΛΟΙΑ πρόσθεσε κάτω από την αναδημοσίευση του ποστ μου τα link για τα ποστ που έχουν και φωτογραφίες που βοηθούν στην κατανόηση .
    Τους ευχαριστώ για την συνέπεια τους.


    ralou-
    Η αυτοκτονία σε αυτές τις περιπτώσεις δεν είναι τίποτα περισσότερο από την ανάγκη του χαμένου να πει τον τελευταίο λόγο χωρίς να έχει αντίλογο.

    Θα προσέθετα και για να εκδικηθεί.

    athinovio-
    Αυτό πιστεύω και εγώ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Για κανένα και για καμία. Η ζωή είναι υπέροχο δώρο για να χαραμίζεται. Και λένε ότι ο έρωτας είναι η πιο βαριά αρρώστια που όμως περνά τόσο γρήγορα. Λένε...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. "Και για κανένα πούστη και καμιά πουτάνα δεν αξίζει να την χάνουμε(τη ζωή μας, εννοείται)." Αυτή η φράση κλείνει μέσα της όλο το νόημα της ανάρτησής σας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. vasikos metoxos-
    Απ΄ότι φαίνεται ριζική θεραπεία για τον έρωτα είναι ο γάμος!

    περιούσιος-
    Έτσι είναι πράγματι.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Αχ Αθεόφοβε μου,
    μ' έκανες και ανατρίχιασα πρωί πρωί. Πώς δεν το είχε συζητήσει με τους γονείς σου βρε παιδί μου (τα περί εγκαταλείψεως εννοώ)! Κάτι θα κανανε να την αποτρέψουν. Τέλος πάντων. Το ότι δεν αξίζει κανείς να χάνει τη ζωή του για κανένα είναι ΑΥΤΟΝΟΗΤΟ. Αλλά σκέφτομαι ότι σ' αυτές τις περιπτώσεις μήπως ενυπάρχει και μια κατάθλιψη, για την οποία δεν φταίει κανείς.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Μερόπη μου κατ΄αρχάς δεν είχε πεί τίποτα σχετικό σε κανένα.
    Ύστερα τι μπορεί να καταλάβει ένα παιδί 5-6 χρονών;
    Αλλά άσχετα από αυτά αυτός που είναι αποφασισμένος να αυτοκτονήσει δύσκολα θα τον πάρουν χαμπάρι οι άλλοι.
    Δύο άλλους αυτόχειρες έχω γνωρίσει στην ζωή μου.
    Ο ένας πάλι όταν ήμουνα μικρός,ήταν ξάδελφος της μάνας μου ένας άνθρωπος με χιούμορ,με 4 παιδιά, που όσο μπορώ να θυμηθώ όσες φορές τον είχα δεί ήταν από αυτούς που ένα παιδί τους συναντά με ευχαρίστηση.
    Ο άλλος γύρω στα 35 συνάδελφος στην δουλειά εξωστρεφής, παντρεμένος με παιδί που είχα κουβεντιάσει πολλές φορές μαζί του,απόλυτα φυσιολογικός στην συμπεριφορά του, ήταν ο τελευταίος άνθρωπος που θα μπορούσες να φανταστείς ότι πρόκειται να αυτοκτονήσει.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. βαρυ τοτιμημα για εναν ερωτα. φαντασου τι σκεφτοταν η κοπελα, τι ενιωθε: απελπισια...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Καλό μήνα.
    Είσαι απλά υπέροχος. Σ'ευχαριστώ για τα γραπτά που μας χαρίζεις.

    Πρεσβύωψ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Θλιβερό και τραγικό!!
    Σε δυό σειρές σε μονόστηλο εφημερίδας αποτυπώνεται ο χαμός μιας ζωής λόγω θλίψης και εγκατάλειψης!!
    Τι να πω!!Πέρασα από εδώ μαθημένη να μου φτιάχνεις το κέφι και έπεσα σ΄ αυτό το φοβερό μάθημα ζωής που πήρες στην παιδική σου ηλικία!

    Εύγε για τα ποστς σου! Κατανοώ πλήρως γιατί αναδημοσιεύονται από έγκυρα e-έντυπα!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. exofthalmi-
    Δυστυχώς τις περισσότερες φορές δεν εκδηλώνουν προς τα έξω τι αισθάνονται ουτε ζητάνε την βοήθεια κανενός.

    dodo-
    Πράγματι.

    πρεσβύωψ-
    marianaonice-
    Όταν γράφει κανείς κάτι είναι πολύ σημαντικό να βλέπει τι ανταπόκριση έχει το κείμενο του σε όσους το διάβασαν.
    Τα καλά σας λόγια λοιπόν με ενθαρρύνουν στο να συνεχίσω να γράφω κάθε φορά για τελείως διάφορα θέματα ανάλογα με τα ερεθίσματα της στιγμής που όμως σαν σύνολο μέσα στον χρόνο χαρακτηρίζουν και την προσωπικότητα του καθενός μας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. μόνο δάκρυα μου φέρνουν τέτοιες ιστορίες...
    ένα Ριτάκι λιγότερο .. τζάμπα και βερεσέ...
    γιατί ρε γμτ?

    ΑπάντησηΔιαγραφή