Ο ΔΡΑΚΟΥΛΑΣ, ΟΙ ΒΡΥΚΟΛΑΚΕΣ, ΤΑ ΖΟΜΠΙ ΚΑΙ ΟΙ ΤΑΙΝΙΕΣ ΤΟΥΣ.

Γράφοντας πέρυσι τον Μάιο τις ταξιδιωτικές μου εντυπώσεις από την Ρουμανία  δεν είχα φανταστεί πως από αυτά τα 4 ποστ, την μεγαλύτερη επισκεψιμότητα θα είχε το τελευταίο, που αναφέρεται στον πύργο του Δράκουλα.(Στο τέλος μπορείτε να δείτε τις σχετικές αναρτήσεις με τον αριθμό των επισκέψεων που έχουν δεχτεί μέχρι σήμερα)

Η πρόσφατη επαναπροβολή της κλασσικής  βουβής ταινίας  του 1922 του Μουρνάου, Νοσφεράτου (Eine Symphonie Des Grauens), μου θύμισε τα φοιτητικά μου χρόνια όταν την είχα δει στην τότε κινηματογραφική λέσχη στο ΑΣΤΥ. (ολόκληρη εδώ) 

Η ταινία ενώ βασίζεται στο βιβλίο Δράκουλας του Μπραμ Στόουκερ ,επειδή η χήρα του αρνήθηκε να δώσει τα δικαιώματα στον Μουρνάου, αυτός άλλαξε το όνομα του βρυκόλακα και ελαφρώς την ιστορία, γύρισε την ταινία, αλλά τελικά η χήρα κατάφερε με δικαστική απόφαση να κατασχεθούν τα αρνητικά και τα αντίγραφα της και να καταστραφούν. Ευτυχώς διατηρήθηκαν μερικές κόπιες και έτσι μπορούμε σήμερα να απολαύσουμε αυτό το πρώτο αριστούργημα του γερμανικού εξπρεσιονισμού που βρίσκεται στην πρώτη εικοσάδα από ΤΑ 100 ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΚΑ ΑΡΙΣΤΟΥΡΓΗΜΑΤΑ ΤΟΥ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟΥ LES CAHIERS DU CINEMA

 Πολύ καλή ταινία, αν και δεν μπορεί να συγκριθεί με την πρωτότυπη, είναι το ριμέικ της του 1979 Νοσφεράτου: Ο Δράκουλας της Νύχτας (Nosferatu: Phantom der Nacht) του Werner Herzog  με τον Klaus Kinski την  Isabelle Adjani και τον  Bruno Ganz. (το trailer της ταινίας)

Η παρακάτω  κριτική της ταινίας από τον  Βασίλη Ραφαηλίδη συγκρίνει τις δύο αυτές ταινίες.

 Μου θύμισε επίσης και την πρώτη επαφή μου με τις ταινίες τρόμου που ήταν η άλλη κλασσική ταινία του 1958 Δράκουλας, ο βρικόλακας των Καρπαθίων (Horror of Dracula). (το trailer της ταινίας)

Η ταινία όταν πρωτοπαίχτηκε στην Ελλάδα, κάπου το 1959,δεν είχε καμία ιδιαίτερη προβολή λόγω των άγνωστων πρωταγωνιστών της, ήταν ακατάλληλη για ανηλίκους  διαδόθηκε όμως από στόμα σε στόμα στις νεαρές ηλικίες ότι είναι φοβερή  και έγινε ιδιαίτερα δημοφιλής σε αυτές αποκτώντας την αίγλη στον μαθητόκοσμο  του κατορθώματος αν  κατάφερνες να την δεις .  

 Θυμάμαι πως την είδα, μετά από αρκετό καιρό σε β΄προβολή, στον κινηματογράφο ΚΟΣΜΟΣ που ήταν  στην πλατεία Αγίων Ασωμάτων, γωνία Ασωμάτων και Ερμού, στην προβολή 2-4 το μεσημέρι.

Στα παιδικά μάτια εκείνης της εποχής, που τα παιδιά δεν είχαν εξοικειωθεί με βρικόλακες και τέρατα,   η ταινία ήταν ιδιαίτερα τρομακτική χρησιμοποιώντας ένα πολύ απλό κόλπο. Ο Δράκουλας με τον  Κρίστοφερ Λή στον ρόλο, παρά το ότι ήταν πρωταγωνιστής, είχε μόνο 13 ατάκες και  ήταν επιβλητικός και  σοβαρός χωρίς να σου δημιουργεί αίσθημα τρόμου η εμφάνιση του . Η ταινία δημιουργούσε τρόμο και ξάφνιασμα στον θεατή με τις αιφνίδιες  εμφανίσεις του, εκεί που δεν το περίμενες , σαν βρυκόλακας.

Ένας φίλος μου και συνομήλικος, που είχε καταφέρει και αυτός να την δει , είχε τόσο επηρεαστεί από αυτήν που για ένα μήνα πήγαινε  στην τουαλέτα συνοδεία με την γιαγιά του!    

Ο αθεόφοβος όμως ενθουσιασμένος από την πρώτη επαφή του με τις ταινίες τρόμου έπρεπε να διαβάσει και το ομώνυμο βιβλίο του Μπραμ Στόουκερ!

'Έτσι πήγε ταχέως στον παράδεισο της νεανικής παραφιλολογίας που εύρισκες μεταχειρισμένα  τα πάντα, από Μικρούς Ήρωες, Γκαούρ-Ταρζάν, Μικυ Μάους, Κλασσικά Εικονογραφημένα, Μάσκες και Μυστήρια μέχρι σοβαρά βιβλία.

 Εκείνα τα χρόνια στην πλατεία Ελευθερίας, που όλοι την ξέρουν ως Κουμουνδούρου, στην γωνία Πειραιώς και Κολοκυνθούς υπήρχαν κάτι υπαίθρια βιβλιοπωλεία "ντουλάπες" ,σαν αυτές που μέχρι πριν λίγα χρόνια υπήρχαν στο πλάι της Νομικής. Από εκεί αγόρασα το βιβλίο του Μπραμ Στόουκερ το οποίο από ότι θυμάμαι το διάβασα μέχρι αργά νύχτα πηγαίνοντας την άλλη μέρα μισοκοιμισμένος  στο σχολείο!

Τα επόμενα χρόνια η παρακολούθηση των ταινιών, όπως τις έλεγαν φρίκης ή γκραν γκινιόλ, αποτελούσε ένα must για όλους τους κινηματογραφόφιλους κυρίως οι ταινίες της εταιρείας Hammer, μέχρι που το είδος ξέφτισε, και εδώ μπορείτε να απολαύσετε  μια χαριτωμένη επιλογή από τις 10 χειρότερες ταινίες του είδους!

Από αυτές τις παραπάνω ταινίες, που δεν τις έχω δει, θυμάμαι πως τουλάχιστον το Βlacula και το  Αndy Warholʼs Dracula (ή Blood for Dracula) είχαν παιχτεί στην Ελλάδα και μάλιστα για το δεύτερο ο Ραφαηλίδης είχε γράψει και την παρακάτω κριτική.  

 Μετά τον Νοσφεράτου του Werner Herzog,  η επόμενη αξιόλογη ταινία ήταν το ριμέικ του Δράκουλα το 1992 από τον  Φράνσις Φορντ Κόπολα με τον Γκάρι Όλντμαν, την  Γουϊνόνα Ράιντερ τον Άντονι Χόπκινς, τον Κιάνου Ριβς και την Μόνικα Μπελούτσι. ( εδώ ολόκληρη η ταινία)

Μέχρι το 2009 έχουν υπολογίσει πως με πρωταγωνιστή τον Δράκουλα έχουν γυριστεί 217 ταινίες και ο μόνος που τον ξεπερνά, βάσει του  Internet Movie Database, είναι ο Σέρλοκ Χολμς με 223 !

Βέβαια ενώ είχε αρχίσει να εξαντλείται το ενδιαφέρον για τις ταινίες Δράκουλα στις ΗΠΑ μια ταινία του 1968, χαμηλού κόστους (114.000 μόνο δολαρίων) καταφέρνει να φέρει πίσω στα ταμεία  42 εκατομμύρια τότε, και 256 εκατ. μέχρι το 2009!

Είναι η ασπρόμαυρη ταινία η Νύχτα των ζωντανών νεκρών (Night of the Living Dead) του Ρομέρο που στην Ελλάδα από ότι γνωρίζω παίχτηκε μόνο από την τηλεόραση, όπου και την είδα,  πολλά χρόνια μετά .(ολόκληρη εδώ)

Η πρώτη ταινία που είχα δει με Ζόμπι ήταν η δεύτερη του Ρομέρο του 1978, το φίλμ     Ζόμπι, το ξύπνημα των νεκρών (Dawn of the Dead).(ολόκληρη εδώ στην κόπια των 105΄, υπάρχει και η Director's, Cut με 139΄και των 127΄ που την είδα τελευταία)

Θυμάμαι πως μου είχε κάνει εντύπωση ότι η ταινία είχε μια εξαιρετική κριτική από τον Βασίλη Ραφαηλίδη και για πολύ καιρό παιζόταν συνεχώς σε πολλούς και  διάφορους κινηματογράφους β΄προβολής στις  συνοικίες της Αθήνας.

 Έτσι με ένα φίλο μου αποφασίσαμε να πάμε να την δούμε κάπου στην Αμφιθέα αν δεν με απατά η μνήμη μου.

Αυτό όμως που θυμάμαι καλά είναι πως βγαίνοντας από τον κινηματογράφο είχαμε μείνει κατάπληκτοι από  αυτό που είχαμε δει.

Την ξαναείδα πρόσφατα και μπορώ να πω ότι παραμένει ακόμα και σήμερα πρωτότυπη και χωρίς τις ρυτίδες του χρόνου.

Η ταινία, αφού είχες αποδεχτεί την σύμβαση της ύπαρξης ζόμπι, ήταν απόλυτα ρεαλιστική και σε αυτήν μερικοί  ζωντανοί κατάφερναν να είναι  χειρότεροι από τα ζόμπι!

Ο Νίκος Παναγιωτόπουλος αναφέρεται  και στις δύο ταινίες στο βιβλίο του Cult Movies.

 Το ότι οι ζωντανοί μπορεί να είναι χειρότεροι από τα ζόμπι μας το είχε αποδείξει μια άλλη ταινία τρόμου του 1975, βασισμένη σε πραγματικά γεγονότα, του Tobe Hooper, Ο σχιζοφρενής δολοφόνος με το πριόνι (Τexas chain saw massacre ) (ολόκληρη εδώ) 

Οι δύο αυτές ταινίες αποτελούν για μένα τις καλύτερες ταινίες τρόμου της 10ετιας του 1970 και μαζί με Νύχτα των ζωντανών νεκρών , κατά το περιοδικό Empire, συγκαταλέγονται στις 500 καλύτερες ταινίες όλων των εποχών.

Τέλος η πρόσφατη ανανέωση των ταινιών με βρικόλακες του τύπου Blade και Underworld απλά μεταφέρουν τις ταινίες δράσης σε αυτό το είδος, ενώ η  σειρά ταινιών που ξεκίνησαν  το 2008 με την ταινία Λυκόφως (Τwilight) οι οποίες και έχουν μεγάλη επιτυχία στο εφηβικό κοινό, μεταφέρουν τις αισθηματικές ταινίες στις ταινίες τρόμου και δράσης αλλά προσωπικά με αφήνουν παντελώς αδιάφορο.

Οι κριτικές του Βασίλη Ραφαηλίδη είναι από το 6τομο Λεξικό Ταινιών του (Αιγόκερως 1982-3)

ΡΟΥΜΑΝΙΑ ΜΙΑ ΧΩΡΑ ΕΚΠΛΗΞΗ. Α΄ΒΟΥΚΟΥΡΕΣΤΙ  1833

Β΄ ΡΟΥΜΑΝΙΑ- ΒΡΑΙΛΑ και ΙΑΣΙΟ 973

-Γ΄ ΡΟΥΜΑΝΙΑ -ΤΑ ΖΩΓΡΑΦΙΣΜΕΝΑ ΜΟΝΑΣΤΗΡΙΑ, Η ΓΕΝΕΤΕΙΡΑ ΤΟΥ ΔΡΑΚΟΥΛΑ ΚΑΙ ΤΟ ΠΑΝΕΜΟΡΦΟ ΣΙΜΠΙΟΥ  547

Δ΄ ΡΟΥΜΑΝΙΑ-Ο ΠΥΡΓΟΣ ΤΟΥ ΔΡΑΚΟΥΛΑ, ΤΟ ΜΠΡΑΣΟΒ, Η ΣΙΝΑΪΑ ΚΑΙ ΜΕΡΙΚΕΣ ΠΑΝΕΜΟΡΦΕΣ ΔΙΑΚΟΣΜΗΣΕΙΣ 2671

ΠΑΠΑΡΟΛΟΓΙΕΣ

Επειδή τυχαίνει να γνωρίζω την αξιόλογη ζωγράφο  Ράνια Ράγκου έκατσα να διαβάσω το άρθρο που δημοσίευσε στους protagon,gr με τίτλο Τα ψεύδη της Ράνιας Ράγκου ο Θάνος Σταθόπουλος που όπως υπογράφει είναι συγγραφέας και ανεξάρτητος επιμελητής εκθέσεων.

Σας μεταφέρω λοιπόν ορισμένες προτάσεις από αυτό για να ενημερωθείτε για το έργο και τα ψεύδη της ζωγράφου.

Πιθανόν το απροσδόκητο να είναι κι αυτό ένα γενναίο ψεύδος. Πόσο απροσδόκητο μπορεί να είναι το «απροσδόκητο»;

..................

 Θα μπορούσαμε πιθανώς να μιλήσουμε για πανκ ανασύσταση του παρελθόντος και του κόσμου, μία σκοτεινή υπόμνηση και αναφορά, ένα μαύρο ιντερμέτζο, αλλά μάλλον θα στενεύαμε και θα περιορίζαμε ένα περιβάλλον που οικειοποιείται εκ νέου το οικείο για να εγγράψει περισσότερο μία τύχη παρά μία κατάσταση.

...................

Ευγενή ή γενναία ψέματα για τον τρόπο της ιστορίας, τη ροή και τη διαδοχή των γεγονότων, την τύχη των πραγμάτων, ως προς αυτό που λαμβάνει χώρα κάθε στιγμή, αλλάζοντας ή μεταθέτοντας την κοινή αντίληψη για την πραγματικότητα. Ευγενή ή γενναία ψέματα εντέλει για τον τρόπο να υπάρχουμε.

Δεν πιστεύω πως δεν έχετε κατανοήσει σε βάθος τι θέλει να πει  ο συγγραφέας για το έργο της ζωγράφου και που έγκεινται τα ψέματα της  !

Πάντως επειδή  είμαι σίγουρος πως σας  ενδιαφέρουν κείμενα γραμμένα σαν το παραπάνω που διακρίνονται για την  μεγάλη σαφήνεια τους , σας δίνω ακόμα ένα από τον μεγάλο Ζουράρι: 

"...Εκτός όμως από την πολιτειακή διαρκή αμφιβολία και απροσδιοριστία, το "νυν αιωρούμαι" εμπεριέχει και τον άλλο, πολύπλοκο και πολυαιτιοκρατικό καθ' ημάς Αρχέτυπον: το χαρμόλυπο, ηδιμυγές και δακρυχαρές, το πολυστένακτον και τρισόλβιον συνάμα, ιλαροτραγικόν μας Συναμφότερον..."

Και επειδή γλυκαθήκατε με αυτό σας μεταφέρω ακόμα ένα του ίδιου  που ξεκινώντας από τα τσουρέκια καταλήγει στο λαομίσητο μνημόνιο!

Ένα το κρατούμενο, ακροτελεύτιο και εναρκτήριο: Η λαϊκή κοινή συμβολική του Ελληνισμού, μετά ουσιαστικά την πτώση των ελληνίδων πόλεων και την κατάκτηση των ελληνιστικών βασιλείων από τη ρωμαιοκρατία, η ελληνική κοινή λαϊκή συμβολική εκφράζεται με τα τσουρέκια, εκφράζεται με τις λαϊκές λιτανείες για την ξηρασία, για την βροχή, με «τα σα εκ των σων σοι προσφέρω  κατά πάντα και δια πάντα» και εκφράζεται επομένως μέσα από μια θεολογική γλώσσα διάσπαρτη, διάχυτη, που μπαίνει στον δεκαπεντασύλλαβο, που ξαναμπαίνει στην λαϊκή ζωγραφική μας, μπαίνει στα κιλίμια μας, μπαίνει στους τζετζερέδες μας μέσα, και διαμορφώνει το αντάρτικο που μας επέτρεψε να… ξαναγυρίσουμε στην Κατοχή του μνημονίου!

Βέβαια η παρούσα ανάρτηση  δεν θα μπορούσε να είναι ολοκληρωμένη αν δεν είχε και ένα κείμενο του μέγιστου όλων των διανοητών,  Βέλτσου που το ίδιο το όνομα του αποτελεί αυτοτελές λήμμα του slang.gr.  με 2 σημασίες.

Η πρώτη είναι θετική : Ο φωτεινός παντογνώστης, ο υπερεγκέφαλος, η κινούμενη εγκυκλοπαίδεια, ο ειδικός επί παντός επιστητού, ο άνθρωπος με τις απεριόριστες θεωρητικές ικανότητες, 

Π.χ. - Πώς σου φανήκαν τα θέματα των εξετάσεων ρε φίλε;
- Νταξ, μια χαρά παλεύονταν. Δε χρειαζόταν να είσαι και Βέλτσος για να γράψεις. 

Η δεύτερη όμως μάλλον προέρχεται από άτομα που δεν μπορούν να κατανοήσουν το βάθος της σκέψης του γιατί  μας εξηγεί πως Βέλτσος σημαίνει:

Ο αμπελοφιλόσοφος, ο αερολόγος, αυτός που έχει προσβληθεί από οξεία λογοδιάρροια κι όλο μιλάει χωρίς να λέει τίποτα, ο ματαιόδοξος και ψευτοκουλτουριάρης διανοούμενος που πουλάει τρέλα παπαρολογώντας ακατάσχετα και ακαταλαβίστικα, ο πολυπράγμων σε βαθμό μαλακίας. 

Αλλά διαβάστε ένα απόσπασμα που παραθέτει το slang.gr από το πόνημα του «Η Μη-Κοινωνιολογία» για να σχηματίσετε προσωπική γνώμη ποια από τις δύο σημασίες είναι αντικειμενική. 

«Περισσότερο από φιλοσοφία του υποκειμένου και της συνείδησης, μετά τό στρουκτουραλισμό και μετά τή διαλεκτική – ακόμα και στην αρνητική αντορνική εκδοχή της που απορρίπτει τις «συνθέσεις» των κοινωνικών επιστημών – μετά και από κάθε θεωρία της κοινωνίας που επαγγέλλεται τη χειραφέτηση είτε ως ριζική κριτική της γνώσης, είτε ως κριτική της ιδεολογίας και πάντως ως συνολική κριτική της κοινωνίας εν ονόματι ένός κανονιστικού και ουτοπικού ιδεώδους, κυρίως εναντίον κάθε «συνολιστικής αρχής» πού υποθετικά ενοποιεί ό,τι ουδέποτε πραγματικά θεματοποιείται από τον ακατονόμαστο βιωμένο κόσμο και τέλος με τη βεβαιότητα της εγγενούς αλήθειας του όλου και τη γνώση του αμφιβόλου αποτελέσματος της υπέρβασης, η μη-κοινωνιολογία, χωρίς την προκατάληψη του «αρνητισμού», την αισιοδοξία του «καθολικού προγραμματισμού» ή την υποκρισία του κάθε «ανθρωπολογισμού» αλλά με διάθεση αποκαταστατική της αυτοδιαψευσμένης νεοτερικότητας, ούτε ανακατασκευή του μαρξισμού, ούτε κριτική του κοινωνικού εξορθολογισμού αλλά ούτε και θεωρία της επικοινωνιακής δράσης στο αγγελικό πεδίο ενός δι-υποκειμενικού, κατανοητικού και ηθικού διαλόγου υπέρ του καθολικού consensus, αναδεικνύεται αποσπασματικά εκεί όπου η ενδο-υποκειμενική εννόηση έχει το λόγο ως γραφή σ’ ένα διαρκώς ανολοκλήρωτο έργο: το κείμενο, κατεξοχήν σημείο του καντιανού Υψηλού, δείγμα γραφής της μετα-μοντέρνας εποχής μας και πεδίο αυτού που ήδη υπάρχει μετα-γραφόμενο».

Πάντως αυτό που του αναγνωρίζω είναι πως είναι ο μόνος που κατάφερε να βγάλει τον Βενιζέλο μπιελάρ  όπως μπορείτε να δείτε στο σύντομο βιντεάκι με την αξέχαστη μακαρίτισσα Μαλβίνα!

Με αυτά τα ελάχιστα αντιπροσωπευτικά παραδείγματα που αποδίδουν επακριβώς  τι εννοούσε ο Ευριπίδης λέγοντας "Σοφόν το σαφές" ,δεν θα μπορούσα παρά να συμφωνήσω με τον Ρωμαίο ρήτορα Κοϊντιλιανό που  είχε πει:

 Όποιος φαίνεται σοφός μεταξύ ηλιθίων, φαίνεται ηλίθιος μεταξύ σοφών.

Τελειώνοντας  όμως δεν μπορώ να μην δώσω μια εξήγηση  για την χρήση του όρου παπαρολογίες στον τίτλο.

Θεωρώ πως είναι  ένας απόλυτα  δόκιμος όρος της νεοελληνικής γλώσσας, μιας και χρησιμοποιείται πλέον ακόμα και από ένα σημαίνον πολιτικό πρόσωπο, όπως ο τέως  αντιπρόεδρος κυβέρνησης  Θεόδωρος Πάγκαλος.

Γνωρίζω βέβαια πως  μερικοί που τον αντιπαθούν σφόδρα λένε πως είναι μέγας παπαρολόγος και πως  " όταν μιλάει κλάνει".

Eίναι αίσχιστο  ψέμα !

Τα διαχωρίζει πλήρως!

Όπως διαπιστώσατε ήδη όταν μιλάει δεν κλάνει και  όταν κλάνει δεν μιλάει!

ΠΡΟΣΘΗΚΗ 22-12-2016
Ένα σχετικό άρθρο είναι του Ντίνου Χριστιανόπουλου με τίτλο: Αλαμπουρνέζικα,η γλώσσα των κουλτουριάδηδων.

ΟΙ "ΑΓΩΝΙΣΤΕΣ" ΤΟΥ ΦΡΑΠΕ ΚΑΙ ΤΗΣ ΓΡΟΘΙΑΣ

Δημοσιεύτηκε στην Athens Voice της  21/11/2012 (τεύχος 414) και είναι του  Φώτη  Γεωργιλέ.

 Ο Γεωργιλές κατάφερε να συμπυκνώσει με σαφήνεια σε ένα  σύντομο κείμενο τις διάχυτες σκέψεις που υπήρχαν τον τελευταίο καιρό στο μυαλό μου. Δεν έχω να προσθέσω  ούτε μια λέξη όπως και δεν μπορώ  να αφαιρέσω ούτε μια πρόταση. 

 Το μόνο που έκανα ήταν να υποσημειώσω με κόκκινο μερικά σημεία του κειμένου που περιγράφουν δυστυχώς την σημερινή πραγματικότητα και τις παθογένειες της νεοελληνικής μας κοινωνίας.

Η σκηνή είναι γνωστή, την έχει δείξει η τηλεόραση δεκάδες φορές. Ένας άντρας τρέχει έντρομος να σωθεί, πίσω του ένα τσούρμο τον κυνηγάει, τον βρίζει, τον χτυπάει στην πλάτη με γροθιές, του πετάει στο κεφάλι μπουκάλια και καφέδες. Οι διαδηλωτές δεν έχουν τίποτα προσωπικό με τον Γερμανό πρόξενο στη Θεσσαλονίκη. Το πιθανότερο είναι να μην τον ξέρουν καν. Βάζουν ναζιστικά εμβατήρια στα μεγάφωνα και του ορμάνε επειδή είναι Γερμανός. Στη δικιά μας πρωτόγονη και ανορθολογική αντίληψη της πραγματικότητας οι ξένοι είναι οι εχθροί, φταίνε για την τύχη μας. Οι μαυροντυμένοι ακροδεξιοί χτυπάνε Πακιστανούς, Ινδούς, Αφρικανούς, οι κόκκινοι συνδικαλιστές προπηλακίζουν Ευρωπαίους. Οι ξένες πρεσβείες εκδίδουν ταξιδιωτικές οδηγίες προς τους υπηκόους τους. Να αποφεύγουν την κυκλοφορία στην πόλη, ιδίως αν είναι ασιατικής ή αφρικανικής καταγωγής.

Με την ανοσία 3 χρόνων παράνοιας και εκτροχιασμού, ξεχνάμε το γεγονός γρήγορα. Δεν το ξεχνάει κανένας άλλος. Για τον υπόλοιπο πλανήτη ό,τι συνέβη είναι αδιανόητο. Στον πολιτισμένο κόσμο οι πρεσβευτές, οι εκπρόσωποι μιας χώρας, είναι ιεροί. Ακόμα και στη διάρκεια πολέμου είναι ιεροί. Μόνο στο Ιράν, στη Λιβύη συμβαίνουν τέτοια γεγονότα. Οι σκηνές αυτές, που είδε ολόκληρος ο πλανήτης, παρουσιάζουν μια χώρα άναρχη, πρωτόγονη, υποανάπτυκτη, φανατική, μισαλλόδοξη, βίαιη. Κι αυτό ποτέ η Δύση δεν θα το ξεχάσει. Για να μιλήσω τη γλώσσα που καταλαβαίνει αυτή η χώρα, τη γλώσσα του συμφέροντος, αυτά τα λίγα τηλεοπτικά λεπτά στη διάρκεια των επόμενων χρόνων θα μας κοστίσουν πολύ ακριβά, στις δουλειές μας, στα εισοδήματά μας. Εκατοντάδες χιλιάδες τουρίστες θα ακυρώσουν τις διακοπές τους. Επενδυτές ούτε που θα διανοηθούν να κάνουν επενδύσεις στην Ελλάδα, η κοινή γνώμη των ευρωπαϊκών χωρών θα πιέσει τα κοινοβούλια, κάθε λύση ευνοϊκή για τη ρύθμιση του χρέους μας, για παραπάνω δανεισμό, θα γίνει πιο δύσκολη.

Εμείς παίζουμε ακόμα το τυχοδιωκτικό και ανεύθυνο παιχνίδι που μας έχει οδηγήσει μέχρι εδώ. Τα κόμματα της αντιπολίτευσης υπερασπίζονται τους δράστες καταγγέλλοντας «ακραία καταστολή, δικαστικό πραξικόπημα, ποινικοποίηση αγώνων». Δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς, οι βουλευτές τους μέσα στη Βουλή προβλέπουν για τους πολιτικούς τους αντιπάλους το φρικτό τέλος του Αμερικανού πρεσβευτή στη Λιβύη. Οι βουλευτές τους ονομάζουν τον ανάπηρο Γερμανό υπουργό Οικονομίας, ο «κουτσός». Υπάρχουν εφημερίδες που περιγράφουν τα γεγονότα της Θεσσαλονίκης υπό τον τίτλο «αστυνομικές δυνάμεις προβαίνουν σε συλλήψεις επειδή οι πολίτες αντέδρασαν στις δηλώσεις Φούχτελ». Όχι πια στα υπόγεια της κοινωνίας, αλλά στον κυρίαρχο δημόσιο διάλογο, το αδιανόητο έχει γίνει αποδεκτό. Αν δεν σ’ αρέσουν οι δηλώσεις κάποιου, τον δέρνεις. Ακόμα χειρότερα, δέρνεις τους ομοεθνείς του. Έπειτα, καταγγέλλεις το φασισμό και καταθέτεις στεφάνι στο Πολυτεχνείο.

Τα κόμματα που υποδαυλίζουν, που υπερασπίζονται τη βία, εγκληματούν. Γιατί νομιμοποιούν τη βία, την κάνουν αποδεκτή. Όταν μιλάνε για «πραξικόπημα, εκτροπή από το δημοκρατικό πολίτευμα, τροϊκανή χούντα, μνημονιακή δικτατορία», δεν είναι τρελοί. Ξέρουν ότι δεν είναι έτσι. Ξέρουν ότι σιτίζονται από αυτή τη «δικτατορία» με 14 εκατομμύρια το χρόνο κομματική επιχορήγηση. Η παραποίηση της πραγματικότητας έχει στόχο τη νομιμοποίηση της βίας. Μόνο αν έχουμε δικτατορία, η βία των πολιτών είναι αποδεκτή. Μπορούν να μιλάνε οι βουλευτές τους «για καλάσνικοφ που θα βγουν στις πλατείες», οι συνδικαλιστές τους για «ρουκέτες στις ερπύστριες».

Οι δημοσιογράφοι και οι πολιτικοί που μιλάνε για τη «βία της απόλυσης, τη βία της μείωσης των μισθών, τη βία του τραπεζικού δανείου που δεν έχεις να πληρώσεις τη δόση», εγκληματούν. Γιατί σχετικοποιούν τη βία, την κάνουν αποδεκτή. Δήθεν δεν μπορούν να κάνουν τη διάκριση με την πολιτική βία, οι δυσκολίες γίνονται βία, η αδικία ονομάζεται βία, η φτώχεια είναι βία, όλα ίδια είναι με το να πληγώνεις το σώμα του άλλου. Αν σου μειώνουν το μισθό, δέρνεις. Αν σου κόβουν τη σύνταξη, πυρπολείς το Αττικόν. Αν σε απολύουν, καις ζωντανούς 3 ανθρώπους στη Μαρφίν. Έτσι δεν κάνουν όλοι; Έτσι δεν κάνουν παντού;

Λένε ψέματα. Ο «κόσμος» δεν κάνει τίποτα απ’ όλα αυτά. Οργανωμένες πολιτικές ομάδες είναι που χτυπάνε, που πληγώνουν. Οι άνθρωποι δεν μαχαιρώνουν μετανάστες. Οι άνθρωποι δεν κυνηγάνε Γερμανούς. Δεν δέρνουν πολιτικούς, δεν γιαουρτώνουν συγγραφείς, δεν χτίζουν καθηγητές.

Άγνοια, ιδεοληψίες, κοινωνικός εγωισμός, κομματικές επιδιώξεις, ιδιοτέλειες και συμφέροντα, εκτροχιασμένα, καταστροφικά και αυτοκαταστροφικά, οδηγούν την παραζαλισμένη κοινωνία σε αυτοκτονικά άκρα. Όποιος σπέρνει αίμα, θερίζει αίμα. Σαν ν’ ανοίξαμε μια κλειδωμένη πόρτα αυτά τα τελευταία χρόνια και ξαφνικά έγινε ευκολότερο να σκεφτόμαστε τους άλλους ανθρώπους ως αντικείμενα. Ως ανθρώπους που δεν ματώνουν το ίδιο κόκκινα με μας. Υποκριτικά, οι ενορχηστρωτές της πολιτικής βίας προσπαθούν να πάρουν τις αποστάσεις τους από τα ναζιστικά, αντιδημοκρατικά, αντικοινοβουλευτικά φαινόμενα. Ναι, είναι αλήθεια ότι η ύφεση δημιουργεί το εύφορο έδαφος για την εμφάνιση ρατσιστικών και ολοκληρωτικών απόψεων. Είναι όμως αλήθεια ότι την πολιτική βία και τη ρητορική του μίσους κάποιοι άλλοι φρόντισαν να την κάνουν οικεία, αποδεκτή, ανθρώπινη. «Δικαιολογημένη αγανάκτηση και δίκαιη οργή».
Όσα ήταν κλειδωμένα κάτω από μια επιδερμική, όπως φάνηκε, επιφάνεια δημοκρατίας και πολιτισμού, τώρα βγαίνουν στο φως. Και την κληρονομιά της πολιτικής βίας και του πολιτικού ανορθολογισμού θα την κληρονομήσουν οι πιο αδίστακτοι εις βάρος όλων.
Αν όλα αυτά είναι μια προσπάθεια εκλογίκευσης των όσων νιώθω σε κάθε τέτοιο περιστατικό, στ’ αλήθεια, η ενστικτώδης απέχθεια που νιώθω είναι πέρα από πολιτική. Ίσως γιατί μεγάλωσα σε μια εποχή που όταν γυρνούσαμε από το σχολείο με κατεβασμένο φρύδι και αίματα οι πατεράδες μας το πρώτο πράγμα που ρωτούσαν ήταν «εσείς πόσοι είσαστε;», κι αν η απάντηση ήταν «περισσότεροι» τρώγαμε άλλο ένα χαστούκι. Γιατί μεγαλώναμε μαθαίνοντας ότι οι άντρες δεν τα βάζουν ποτέ δύο εναντίον ενός. Αν έχεις προσέξει, σε όλα αυτά τα πάνω από 600 περιστατικά πολιτικής και ρατσιστικής βίας που συνέβησαν σε ένα χρόνο, το μοτίβο ήταν πάντα ίδιο: ένας όχλος κυνηγάει ένα ανυπεράσπιστο θύμα να το γιουχάρει, να το χτυπήσει, να το εξευτελίσει. Κρυμμένοι μέσα στο πλήθος, σίγουροι ότι μετά θα τρέξουν οι βουλευτές τους να τους υπερασπιστούν, θα κλαφτούν για την «άδικη δίωξη» και την «ποινικοποίηση των αγώνων». Και σχεδόν πάντα, η αποκαλυπτική λεπτομέρεια, θα πετάξουν καφέδες. Είναι η ριζοσπαστικότητα της τσάμπα μαγκιάς, η θρασυδειλία της ασυλίας, η διαδήλωση του φραπέ.

ΠΡΟΣΘΗΚΗ 1  23-11-12

Η νομιμοποίηση της βίας  αλλά και της διαστρέβλωσης της έννοιας του ασύλου, όπως και η αντίληψη πως νόμος είναι το δίκιο του εργάτη ,δημιουργεί καταστάσεις όπως αυτές που περιγράφει με ενάργεια η Κέζα Λώρη  στο άρθρο της Άσυλο παραφροσύνης.

Αριστοτέλειο. Νομική Σχολή. Δεκαπέντε άτομα με καλυμμένα τα πρόσωπα ανεβαίνουν στον τρίτο όροφο, σπάνε ό,τι βρουν μπροστά τους και απειλούν όποιον βλέπουν. Δυο φοιτητές τρέχουν να κρυφτούν στις τουαλέτες. Οι κουκουλοφόροι τους ακολουθούν και τους δέρνουν.

Ναι, αλλά πρέπει να προστατευτεί το άσυλο.

Αριστοτέλειο. Θεολογική Σχολή. Καθηγητές και φοιτητές μαζεύουν σκουπίδια που σχηματίζουν λόφους. Δέχονται επίθεση από ομάδα άλλων φοιτητών που υποστηρίζουν τους απεργούς καθαριστές. Καθηγητής δέχεται χτύπημα στο πρόσωπο.

Ναι, αλλά πρέπει να προστατευτεί το άσυλο.

Αριστοτέλειο. Κυλικείο. Κουκουλοφόροι με σιδερογροθιές σπάνε ό,τι βρουν μπροστά τους και δέρνουν τρεις φοιτητές.

Ναι, αλλά πρέπει να προστατευτεί το άσυλο.

Το ξύλο στο πανεπιστήμιο της Θεσσαλονίκης πέφτει για το δίκιο του εργάτη. Θεωρείται κοινωνικός αγώνας υπέρ των υπαλλήλων που απολύθηκαν. Στην πραγματικότητα δεν απολύθηκαν. Είχαν συμβάσεις ορισμένου χρόνου.
Η συνέχεια υπάρχει στο  http://www.tovima.gr/opinions/article/?aid=485237

ΠΡΟΣΘΗΚΗ 2   23-11-12

Δύο  φωτογραφίες με την επίθεση στον πρόξενο από εδώ, και ένα σχετικό κείμενο του Θανάση Χειμωνά από την Athens Voice

ΠΡΟΣΘΗΚΗ 3   28-11-12
Κάποτε μια κυρία έκανε μήνυση σε ένα τύπο ότι της έκανε άσεμνες χειρονομίες κουνώντας της  το χέρι με τον μέσο δάκτυλο σε κάμψη στην γνωστή χειρονομία.
Στο δικαστήριο ο τύπος ισχυρίστηκε πως το δάκτυλο του έχει μια μόνιμη κάμψη και πως απλά χαιρετούσε με το χέρι αυτό την κυρία με αποτέλεσμα να αθωωθεί.
Φεύγοντας από το δικαστήριο ο τύπος, με πονηρό χαμόγελο στο στόμα, ξανακούνησε το χέρι του προς την κυρία  φωνάζοντας της:
Και με τον νόμο, και με το νόμο!
Το ανέκδοτο το θυμήθηκα μόλις άκουσα την αθώωση των κατηγορούμενων για την παραπάνω επίθεση οπότε τώρα πλέον ο καθένας θα μπορεί να ρίχνει καμιά γροθιά και να πετάει κανένα καφέ σε όποιον δεν γουστάρει φωνάζοντας με άνεση:
Και με τον νόμο, και με το νόμο!

ΠΡΟΣΘΗΚΗ 4   6-12-12

Παρά την καταπληκτική απολογία με την οποία αθωώθηκαν οι δύο, στην οποία  ο ένας  υποστήριξε πως δεν χτύπησε τον πρόξενο, αλλά έχοντας υψωμένη τη γροθιά του για να διαμαρτυρηθεί, έπεσε πάνω του, όταν κάποιος του πάτησε τη φτέρνα από πίσω (!!!) και ο άλλος πως ο καφές πετάχτηκε από το χέρι του όταν σπρώχτηκε από άλλους διαδηλωτές(!!!) η εισαγγελέας Πλημμελειοδικών Θεσσαλονίκης Ιωάννα Κατσή άσκησε χθες έφεση υπέρ του νόμου, θεωρώντας νομικά εσφαλμένη την απαλλακτική απόφαση του Αυτόφωρου Μονομελούς Πλημμελειοδικείου Θεσσαλονίκης. 

Δ΄ ΙΡΑΝ -ΠΕΡΣΕΠΟΛΙΣ

Κάπου 70 χιλιόμετρα βορειοανατολικά του Σιράζ βρίσκεται   η Περσέπολις, τελετουργική πρωτεύουσα της αυτοκρατορίας των Αχαιμενιδών ( περίπου 550-330 π.Χ.), μνημείο και αυτή της πολιτιστικής κληρονομιάς της UNESCO.

Στην Περσέπολη υπάρχουν 3 κατηγορίες κτισμάτων.

Στρατιωτικά κτίσματα, το θησαυροφυλάκιο και οι  αίθουσες υποδοχής μαζί τα κτίσματα των ανακτόρων του βασιλιά.

Χαρακτηριστικό της αρχιτεκτονικής της Περσέπολης είναι η χρήση του ξύλου για τις κολώνες. Κατέφευγαν στην πέτρα, κυρίως γκρί ασβεστόλιθο, όταν οι κέδροι του Λιβάνου ή το teak από δέντρα της Ινδίας δεν πληρούσαν τα απαιτούμενα μεγέθη γι΄ αυτές.

Η Περσέπολη είναι πρακτικά μια τεχνητά κατασκευασμένη πλατφόρμα  125.000 τετρ. μέτρων με πλάτη το βουνό Kuh-e Rahmet ("το βουνό του Ελέους") ενώ οι άλλες 3 πλευρές έχουν τοίχους αντιστήριξης από 5 έως 13 μέτρα ανάλογα με την μορφολογία του εδάφους.

Στο βουνό υπάρχει σκαλισμένη δεξαμενή νερού ενώ μέσα στην πλατφόρμα υπάρχουν κανάλια αποχέτευσης.

Η Περσέπολις όπως ήταν υπερυψωμένη ήταν σαν κάστρο, αλλά παρ΄όλα αυτά ο Διόδωρος Σικελιώτης γράφει πως όταν ο Αλέξανδρος κατέστρεψε την Περσέπολη αυτή είχε γύρω της 3 τείχη με πολεμίστρες και πύργους.

 Το πρώτο τείχος είχε 7 μέτρα ύψος, το δεύτερο, 14 μέτρα και το τρίτο τείχος, το οποίο κάλυπτε  όλες τις τέσσερις πλευρές, ήταν 27 μέτρα σε ύψος, αν και δεν υπάρχουν σήμερα ίχνη του.  

Είναι ενδιαφέρον πως με την καταστροφή και την πτώση των τειχών καλύφτηκαν, 2 δωμάτια που ήταν  το αρχείο της πόλης. Έτσι διασώθηκαν  πήλινες ταμπλέτες οι οποίες σε ελαμίτικη γραφή, έχουν  πλήθος από πληροφορίες για τα πάντα σχετικά με την ζωή της πόλης την εποχή των Αχαιμενιδών. Από τις 30.000 ταμπλέτες και θραύσματα που βρέθηκαν το 1933, έχουν δημοσιευτεί  το 1969 οι 2087 . 

Η άνοδος στην πλατφόρμα της Περσέπολης  γίνεται από μία διπλή μεγαλοπρεπή (1)σκάλα με 111 άνετα σκαλοπάτια πλάτους 6,9 μ. με πέλμα 40 εκ και ρίχτι 10 εκ. Από την μία σκάλα ανέβαιναν οι ευγενείς και από την άλλη οι αντιπρόσωποι των διαφόρων κρατών που έφερναν δώρα.

Ανεβαίνοντας στην πλατφόρμα βρισκόμαστε στην εντυπωσιακή (2) Πύλη Όλων των Εθνών(490-470π.Χ.) που ήταν μια αίθουσα  25 τμ με 4 κολώνες 16,5μ εκ των οποίων σήμερα υπάρχουν οι 3. Στο δυτικό μέρος της πύλης υπάρχουν 2 μεγάλα αγάλματα ταύρων με κεφάλι γενειοφόρου άνδρα ενώ στο ανατολικό  με φτερά και κεφάλι Πέρση που συμβολίζει την δύναμη της αυτοκρατορίας.

Εκτός από την είσοδο  και την έξοδο προς ανατολάς  στον δρόμο του στρατού, υπάρχει και  άλλη μία, νότια προς τα (14)Apadana, το παλάτι του Ξέρξη.

Παίρνοντας τον (3) δρόμο του στρατού αντικρίζουμε αριστερά  μας δύο ιδιόρρυθμα αχρησιμοποίητα κιονόκρανα που έχουν την  όψη ενός μυθικού πουλιού σαν γρύπα το (4)Homa που αποτελεί και το σήμα των αεροπορικών γραμμών του Ιράν.

Προς το τέλος του δρόμου στα δεξιά  μας υπάρχει μια ακόμα (5) πύλη στο πρότυπο της Πύλης όλων των Εθνών, που παρέμεινε όμως ατελείωτη πιθανώς λόγω της εισβολής των Μακεδόνων,και έτσι  βρισκόμαστε στην (6) αίθουσα με τις 100 κολώνες (ύψους 14 μέτρων)  ή αίθουσα του θρόνου ή επίσης αίθουσα της τιμής του αυτοκρατορικού στρατού. 

Η κάθε κολώνα είχε μια κωδωνόσχημη βάση και κατέληγε σε κιονόκρανο με δύο κεφάλια ταύρων όπως αυτό που έχει μεταφερθεί στο αρχαιολογικό μουσείο της Τεχεράνης.

Μια επιγραφή, που βρίσκεται σήμερα στο Σικάγο, εξηγούσε ότι αυτή την αίθουσα των 70×70 μ., ξεκίνησε ο Ξέρξης και την ολοκλήρωσε ο γιός του Αρταξέρξης (470-450π.Χ). Στην αρχή της βασιλείας του Ξέρξη, η Αίθουσα του Θρόνου χρησιμοποιήθηκε κυρίως για δεξιώσεις για τους στρατιωτικούς διοικητές και τους εκπροσώπους όλων των εθνών της αυτοκρατορίας.

Η αίθουσα έχει  οκτώ πύλες που είναι διακοσμημένες στα νότια και βόρεια με ανάγλυφες σκηνές θρόνου και στα ανατολικά και δυτικά με τον βασιλιά σε μάχη με τέρατα  ή τον Ξέρξη στον θρόνο του.

 Στην  βόρεια πύλη από δυο κολοσσιαίους πέτρινους ταύρους  υπάρχει ο ένας , ενώ ο άλλος βρίσκεται τώρα στο Oriental Institute στο Σικάγο.

Ανατολικά από την αίθουσα υπήρχαν οι εγκαταστάσεις της (7) φρουράς.

Παραπλεύρως υπάρχει το (8) Θησαυροφυλάκιο 120×20 μ το οποίο κτίστηκε από τον Δαρείο και διευρύνθηκε από τον Ξέρξη. Ήταν σαν οχυρό και είχε μόνο μία είσοδο.

 Αναφέρεται πως ο Αλέξανδρος χρησιμοποίησε 3000 καμήλες και μουλάρια για να μεταφέρει το θησαυρό του,που ήταν πάνω από  120.000 τάλαντα ασημιού.

Στο Θησαυροφυλάκιο βρέθηκαν επίσης 700 πήλινες πλακέτες του λογιστικού αρχείου της.Από αυτές διαπιστώθηκε πως  υπήρχε πλήρης κατανομή των εργασιών των εργατών και των καλλιτεχνών , οι οποίοι δεν ήσαν σκλάβοι και πληρωνόντουσαν σε χρήμα ή σε είδος.

 Στο Θησαυροφυλάκιο βρέθηκε ένα (9)ανάγλυφο με τον Ξέρξη σε ακρόαση ενώ  πίσω του είναι ο διάδοχος του πρίγκιπας Δαρείος.

 Δίπλα από το Θησαυροφυλάκιο ο Ξέρξης φύλαγε  τους ζωντανούς θησαυρούς του, δηλαδή το (10)χαρέμι του. Το κτήριο έχει αναστηλωθεί και είναι το μουσείο της Περσέπολης που ήταν όμως κλειστό όταν την επισκεφτήκαμε.

 Στο κέντρο της Περσέπολης είναι ένα υπερυψωμένο μικρό παλάτι το (11)Κεντρικό Παλάτι ή Τρίπυλο, λόγω των 3 πυλών προς τα άλλα παλάτια, φτιαγμένο από τον Αρταξέρξη Α΄ του οποίου το ανάγλυφο έχει διατηρηθεί σε μία πύλη.  Μία από τις σκάλες του έχει μεταφερθεί στο Εθνικό Μουσείο της Τεχεράνης.

 Από μια αναστηλωμένη διπλή σκάλα ανεβαίνει κανείς στο παλάτι του Ξέρξη ή (12)Hadish.

Το παλάτι του Ξέρξη  είναι διπλάσιο σε μέγεθος από το διπλανό (13)Tahara του Δαρείου και βρίσκεται στην ψηλότερη τοποθεσία της πλατφόρμας.  

 Το ανάκτορο Tachara που κατασκευάστηκε από τον Δαρείο για κατοικία του ολοκληρώθηκε από τον Ξέρξη. Είναι σε υπερυψωμένη πλατφόρμα 3μ και λόγω του ότι η μαύρη πέτρα που  χρησιμοποιήθηκε ήταν πολύ καλά γυαλισμένη και γι΄ αυτό την ονόμαζαν Αίθουσα των καθρεπτών. 

 Στην αναπαράσταση της Tahara καθώς κατεβαίνουμε από την σκάλα του Hadish (που φαίνεται δεξιά) διακρίνουμε την  διπλή σκάλα του ανακτόρου που είναι διακοσμημένη με ανάγλυφα που παρουσιάζουν υπηρέτες που φέρνουν αγαθά και ζώα όπως επίσης ιερείς και στρατιώτες.

 Τα (14)Apadana (515πΧ) είναι το μεγαλύτερο ανακτορικό κτίσμα της Περσέπολης και αποτελούσε την αίθουσα ακροάσεων του Δαρείου. 
Η σκεπή της κεντρικής αίθουσας και των 3 προθαλάμων στηριζόταν σε 72 κολώνες, αριθμός με σημασία για τους Ζωροάστρες,  από τις οποίες σήμερα υπάρχουν οι 14. Στις 4 γωνίες υπήρχαν 4 τετραώροφοι πύργοι ύψους 22 μέτρων όσο ήταν και το ύψος των προθαλάμων.

Στις φωτογραφίες μπορεί να διαπιστώσει κανείς την έκταση του ανακτόρου Apadana  και το μέγεθος της ανατολικής σκάλας του  από το μέγεθος του στεγάστρου που την καλύπτει, προφυλάσσοντας τα ανάγλυφα της . Στο βάθος του σχεδίου φαίνεται το Κεντρικό Παλάτι ή (11)Τρίπυλο. 

   Διπλές σκάλες οδηγούν από την (15)ανατολική  και (16)βόρεια πλευρά στην κύρια αίθουσα του ανακτόρου  που μπορούσε να δεχτεί 10.000 άτομα. Οι σκάλες είναι από τα καλύτερα διατηρημένα μέρη του ανακτόρου.

 Τα πλαϊνά τους είναι διακοσμημένα με ένα πλήθος ανάγλυφων που εμφανίζουν εκπροσώπους των διαφόρων υποτελών χωρών να φέρνουν δώρα, ευγενείς, αυλικούς και στρατιώτες.

Στο κεντρικό σημείο και από τις 2  σκάλες , υπάρχει ένα ανάγλυφο με αξιωματούχους ενώ  στο κέντρο του δεν έχει τίποτα! 

 Τα ανάγλυφα αυτά αντικατέστησαν ανάγλυφα με την σκηνή ακροάσεως του Ξέρξη με τον πρίγκιπα Δαρείο πίσω του. Και τα δύο αυτά  μεταφέρθηκαν στο θησαυροφυλάκιο όπου είδαμε το ένα, ενώ το άλλο έχει μεταφερθεί στο Εθνικό μουσείο της Τεχεράνης.  

Ο λόγος της μεταφοράς τους είναι ότι τα ανάγλυφα, που είχαν τοποθετηθεί από τον Ξέρξη, δείχνουν να δίνουν αναφορά σε αυτόν  και τον Δαρείο ο δολοφόνος του Αρτάβανος, διάδοχος του για ένα χρόνο στον θρόνο, και ο συνεργός του ευνούχος  Ασπραμίθα οι οποίοι και διέδωσαν πως ευθύνεται ο πρίγκιπας Δαρείος!

Όταν ο Αρταξέρξης ανήλθε στην εξουσία σκότωσε τον αδελφό του που τον πίστευε για δολοφόνο του πατέρα τους. Αργότερα όταν έμαθε πως ήταν αθώος και τα ανάγλυφα έδειχναν τους πραγματικούς δολοφόνους αναγκάστηκε να τα μεταφέρει στο Θησαυροφυλάκιο, όπου και βρέθηκαν .

 Στον λόφο πίσω από  την Περσέπολη υπάρχουν και 3 βασιλικοί τάφοι.

Ο πιο κοντινός είναι αυτός που φαίνεται στην φωτογραφία και είναι του (17)Αρταξέρξη ΙΙΙ ενώ αρκετά μακρύτερα είναι ο τάφος του (18)Αρταξέρξη ΙΙ.

 Σε απόσταση 12 χιλιομέτρων όμως υπάρχει η Νεκρόπολις  ή Naqš-i Rustam όπου υπάρχουν 4 τάφοι βασιλέων των Αχαμενιδών σκαλισμένοι ψηλά από το έδαφος. Οι ντόπιοι τους ονομάζουν Περσικούς σταυρούς από το σχήμα που έχει η πρόσοψή τους .Η είσοδος είναι στο κέντρο του σταυρού και μέσα υπάρχει ένας μικρός θάλαμος όπου έβαζαν τον νεκρό σε σαρκοφάγο. Οι τάφοι λεηλατήθηκαν όταν κατέκτησε την χώρα ο Μέγας Αλέξανδρος.

Κάτω από τους τάφους υπάρχουν 7 υπερμεγέθη ανάγλυφα που απεικονίζουν μονάρχες της εποχής των Σασσανιδών. 

 Το πιο ενδιαφέρον είναι αυτό που εμφανίζει τον  θρίαμβο του Shapur (241-272) εναντίον  Ρωμαίων αυτοκρατόρων, του γονατιστού Βαλεριανού και του Φιλίππου του Άραβα.

Μπροστά από τους τάφους υπάρχει ένας πύργος  του 5ου πΧ αιώνα το Ka'ba-ye Zartosht που σημαίνει ναός της φωτιάς των Ζωροαστρών. Φαίνεται πως η αντίληψη αυτή ότι ήταν ναός, είναι λανθασμένη  και μάλλον πρόκειται για βασιλικό τάφο των Αχαιμενιδών παρόμοιο με αυτό του Κύρου στις Πασαργάδες.  

ΤΑ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΑ

ΟΙ ΠΡΩΤΕΣ ΕΙΚΟΝΕΣ ΑΠΟ ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ ΣΤΗΝ ΠΕΡΣΙΑ

Β΄ ΑΠΟ ΤΟ ΣΙΡΑΖ, ΤΗΝ ΠΟΛΗ ΤΩΝ ΠΟΙΗΤΩΝ, ΣΤΙΣ ΠΑΣΑΡΓΑΔΕΣ ΤΗΝ ΠΡΩΤΕΥΟΥΣΑ ΤΟΥ ΚΥΡΟΥ.

Γ΄ ΓΙΑΖΝΤ-ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΒΕΝΕΤΙΑ Η ΠΙΟ ΠΑΛΙΑ ΚΑΙ ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΠΟΛΗ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ

ΤΑ ΕΠΌΜΕΝΑ 

E΄-ΙΡΑΝ -ΤΟ ΠΑΝΕΜΟΡΦΟ ΙΣΦΑΧΑΝ

ΣΤ΄-ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΤΑΞΙΔΙΟΥ ΣΤΗΝ ΠΕΡΣΙΑ -ΤΕΧΕΡΑΝΗ και ΚΟΜ

Βασιλείς από την δυναστεία των Αχαιμενιδών (550 π.Χ.-330 π.Χ.) που αναφέρονται στο κείμενο. 

Δαρείος Α΄ ο Κάπηλος, γιος του Υστάσπη, βασίλεψε από το 521 π.Χ. έως το 486 π.Χ.

Ξέρξης Α΄, γιος του Δαρείου Α΄, βασίλεψε από το 486 π.Χ. έως το 465 π.Χ.

Αρτάβανος, δολοφόνος του Ξέρξη Α΄, βασίλεψε ένα χρόνο .

Αρταξέρξης Α΄ ο Μακρόχειρας, γιος του Ξέρξη Α΄, βασίλεψε από το 464 π.Χ. έως το 424 π.Χ.

Ξέρξης Β΄, γιος του Αρταξέρξη Α΄, βασίλεψε ένα χρόνο.

Σογδιανός, νόθος γιος του Αρταξέρξη Α΄, βασίλεψε ένα χρόνο.

Δαρείος Β΄ ο Νόθος, νόθος γιος του Αρταξέρξη Α΄, βασίλεψε από το 423 π.Χ.  έως το 404 π.Χ. Αυτός είναι ο γνωστός από την Κύρου Ανάβαση με σύζυγο την Παρισάτιδα (Δαρείου καὶ Παρυσάτιδος γίγνονται παῖδες δύο, πρεσβύτερος μὲν Ἀρταξέρξης, νεώτερος δὲ Κῦρος)

Αρταξέρξης Β΄, γιος του Δαρείου Β΄, βασίλεψε από το 404 π.Χ. έως το 358 π.Χ.

Αρταξέρξης Γ΄, γιος του Αρταξέρξη Β΄, βασίλεψε από το 358 π.Χ. έως το 338 π.Χ.