Η ΠΟΛΥΝΕΚΡΗ ΑΠΕΡΓΙΑ ΓΙΑ ΤΟ 8ΩΡΟ ΣΤΗΝ ΣΕΡΙΦΟ 30 ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ ΤΟΥ ΣΙΚΑΓΟΥ

 Όπως η πλειονότητα των Αμερικανών δεν έχει ιδέα ότι η γιορτή της Πρωτομαγιάς καθιερώθηκε μετά την μεγάλη και αιματηρή  απεργία που έγινε  στο Σικάγο την 1η Μαΐου 1886 με  αίτημα την καθιέρωση του 8ωρου, το ίδιο και οι περισσότεροι από εμάς δεν γνωρίζουμε πως 30 χρόνια μετά το Σικάγο έγινε στην Σέριφο πολύνεκρη απεργία με το ίδιο αίτημα.

Σχετικά με την απεργία του Σικάγου έχω γράψει στο ποστ μου 1η Μαΐου 1886 .

Όταν λοιπόν είδα την παραπάνω πινακίδα δύο απορίες δημιουργήθηκαν στο μυαλό μου.

Η πρώτη ήταν πότε καθιερώθηκε το 8ωρο στην Ελλάδα.

Η δεύτερη απορία αφορούσε το  τι έγινε στις 21-8-1916 στην  Σέριφο με αποτέλεσμα 4 μεταλλωρύχοι να χάσουν την ζωή τους.

Αρχικά λοιπόν, για το 8ωρο αναγράφονται πολλές ανακρίβειες για το πότε καθιερώθηκε στην Ελλάδα, με πιο κραυγαλέα ότι καθιερώθηκε από τον Μεταξά!

Η καθιέρωση του 8ωρου στην χώρα μας , ένα χρόνο μετά από την Γαλλία, είναι έργο της κυβέρνησης  του Βενιζέλου το 1920 όταν ψηφίστηκε  ο Ν. 2269/20   Περί κυρώσεως της Διεθνούς Συμβάσεως της Διεθνούς Συνδιασκέψεως της Εργασίας της Ουασιγκτώνος περί περιορισμού των ωρών εργασίας εν ταις βιομηχανικαίς επιχειρήσεσιν εις οκτώ καθ΄ ημέραν και 48 καθ΄ εβδομάδα. (ΦΕΚ 145/Α/1-7-20)  στον οποίο αναγράφεται:

 Εις πάσας τας οιουδήποτε είδους βιομηχανικάς εργασίας, δημοσίας ή ιδιωτικάς ως και εις τα παραρτήματα αυτών, εξαιρέσει εκείνων εις ας απασχολούνται μέλη μόνον μιας και της αυτής  οικογενείας, η διάρκεια της εργασίας του προσωπικού δεν δύναται να υπερβαίνει 8 ώρας ημερησίως και 48 ώρας καθ΄εβδομάδα,........

Με βάση αυτό τον νόμο  εκδόθηκε το Π.∆/µα της 27.6/4.7.1932 «περί κωδικοποιήσεως και συµπληρώσεως των περί οκταώρου εργασίας διατάξεων»

Τα μεταλλεία της Σερίφου τα εκμεταλλευόταν από το 1885 ένας Γερμανός μεταλλειολόγος ο Αιμίλιος Γρόμαν και την εκμετάλλευση τους συνέχισε από το 1906 ο γιος του.

Οι συνθήκες εργασίας ήταν άθλιες, 60 μεταλλωρύχοι  είχαν πεθάνει μέσα στις στοές από το 1914 έως το 16, δουλεύοντας, παρά το ότι από τον Φεβρουάριο του 1911 το ωράριο των μεταλλωρύχων είχε καθοριστεί με νόμο στις 8 ώρες.

Τα μεροκάματα αντίστοιχα  ήσαν ουσιαστικά  πείνας.

Τον Ιούνιο 1916 ο Κωνσταντίνος Σπέρας,  αναρχοσυνδικαλιστής που καταγόταν από την Σέριφο, καταφέρνει και φτιάχνει ένα ταξικό σωματείο των μεταλλωρύχων.

Στην Αθήνα μετά την αποχή του Βενιζέλου από τις εκλογές της 6-12-15, υπάρχει φιλοβασιλική κυβέρνηση και ο διχασμός είναι πλήρης μεταξύ φιλοβασιλικών που είναι υπέρ της ουδετερότητας και φιλοβενιζελικών που είναι υπέρ της συμπαράταξης της Ελλάδας με την Αντάντ.

Στις 7 Αυγούστου 1916 ξεκινάει η αγωνιστική κινητοποίηση των εργατών με την άρνηση τους να φορτώσουν το πλοίο Μαννούσι που είχε ως επίσημο προορισμό την Γλασκώβη. Οι εργάτες αντίθετα υποστήριζαν, ίσως και μετά από υποκίνηση από την Αντάντ, πως το φορτίο προοριζόταν για την Γερμανία.

 Έτσι ξεκινά η απεργία των μεταλλωρύχων με βασικά αιτήματα το 8ωρο, καλύτερες αμοιβές και μέτρα  ασφαλείας  στην εργασία τους.   

Στις 16 Αυγούστου 1916 γίνεται το χωριστικό κίνημα της Εθνικής Αμύνης στη Θεσσαλονίκη  που το υποστηρίζει ο συμμαχικός στρατός της Αντάντ που έχει στο μεταξύ αποβιβαστεί στη Θεσσαλονίκη.

Όπως είναι αναπόφευκτο η απεργία μέσα στην δίνη των γεγονότων τόσο στην Ελλάδα όσο και στις μάχες του Παγκοσμίου πολέμου δεν απασχολεί τις εφημερίδες .

Εν τω μεταξύ από την Σέριφο έρχεται στο υπουργείο Εσωτερικών τηλεγράφημα που ενημερώνει για την απεργία και πως οι απεργοί έχουν πυρπολήσει την αποθήκη της εταιρείας.

Αυτό έχει ως αποτέλεσμα την μεταφορά στην Σέριφο 30 χωροφυλάκων από την Κέα υπό τον υπομοίραρχο Χρυσάνθου για να επιβάλουν την τάξη και να εξασφαλίσουν την φόρτωση του πλοίου.

Στις μέσα σελίδες των εφημερίδων της 22-6-1916 διαβάζουμε τις πρώτες και σύντομες  πληροφορίες για τα πολύνεκρα γεγονότα της προηγούμενης μέρας στην Σέριφο.

Η  απεργία αυτή έχει παραμείνει σχετικά άγνωστη  παρά το ότι έγιναν αιματηρές και πολύνεκρες συμπλοκές με τις αστυνομικές δυνάμεις γιατί έγινε μεσούντος του 1ου Παγκοσμίου πολέμου και κατά την κορύφωση του Διχασμού οπότε τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων απασχολούσαν σημαντικότερα γεγονότα όπως οι συλλήψεις που έγιναν από την αγγλογαλλική αστυνομία.

 Στις 23-8-1916 υπάρχει πλέον καλύτερη πληροφόρηση για τα γεγονότα στην Σέριφο.

Ο υπομοίραρχος Χρυσάνθου φυλάκισε 30 απεργούς στην Αστυνομία, μεταξύ των οποίων την διοίκηση του σωματείου, και προσπαθώντας να διαλύσει τους πάνω από 500 απεργούς  άρχισε να πυροβολεί με τους χωροφύλακες ρίχνοντας  πάνω από 1000 πυροβολισμούς εναντίον τους.

Αυτοί άρχισαν ένα άγριο πετροπόλεμο εναντίον του και κατά των 30 χωροφυλάκων, και φόνευσαν το υπομοίραρχο και τον ενωμοτάρχη Τριαντάφυλλου πετάγοντας  τους στην θάλασσα ενώ οι χωροφύλακες κρύφτηκαν στις στοές γι΄αυτό και η ειδησεογραφία της 22-6-16 αναφέρει ότι αγνοείται η τύχη μερικών.

 Όπως γράφει ο Σπέρας στο βιβλίο του "Η απεργία της Σερίφου ήτοι αφήγησις των αιματηρών σκηνών της 21ης Αυγούστου 1916 εις τα μεταλλωρυχεία του Μεγάλου Λειβαδίου της Σερίφου" που κυκλοφόρησε το 1919 και επανεκδόθηκε το 2001 από τις εκδόσεις ΒΙΒΛΙΟΠΕΛΑΓΟΣ, όταν είδε μια γυναίκα να κρατάει μια γαλλική σημαία την άρπαξε και φώναξε "εν ονόματι της Γαλλικής Δημοκρατίας κάτω τα όπλα". 
Η ανύψωση της γαλλικής σημαίας στην Σέριφο και το τηλεγράφημα στον γαλλικό στόλο που ναυλοχούσε στην Μήλο ζητώντας την γαλλική προστασία έχουν κινήσει την υπόνοια της υποκίνησης της απεργίας από τους Συμμάχους.

Την θέση αυτή  έχει υποστηρίξει το ΚΚΕ (Ριζοσπάστης 13 Αυγούστου 2003) παρά το ότι ο Σπέρας είχε συμμετάσχει  στο ιδρυτικό συνέδριο του ΣΕΚΕ  το 1918. Τελικά όμως  αφού τον διαγράψουν από το κόμμα το 1920 , το 1943 δολοφονείται από την ΟΠΛΑ. 

Στις 24-8-16 έχουμε πλέον πλήρη αναφορά για τους νεκρούς και τους τραυματίες από τα γεγονότα και στις 25-8-16 οι τραυματίες έχουν μεταφερθεί στην Αθήνα για νοσηλεία.

 Η κυβέρνηση των Αθηνών αποφασίζει να αποστείλει το πολεμικό σκάφος "Αυλίς" με 250 στρατιώτες, τον ανακριτή από την Σίφνο και τον εισαγγελέα Σύρου.

Πρώτοι όμως καταφθάνουν στο νησί οι Γάλλοι με δύο πολεμικά, κατεβάζουν τις γαλλικές σημαίες, δηλώνουν συμπαράσταση στα αιτήματα των  απεργών  και συλλαμβάνουν την αστυνομική δύναμη μεταφέροντας την στην Μήλο.

 Στην Σύρο θα φυλακιστούν τα μέλη της διοίκησης του σωματείου μαζί με μερικούς ακόμα απεργούς.

Η τελευταία ειδησεογραφία που αναφέρεται στην απεργία της Σερίφου είναι στις 4-9-1916 όταν επιτροπή των απεργών έρχεται στην Αθήνα για να ζητήσει  να εκπληρωθούν τα αιτήματα των απεργών για να λυθεί η απεργία.

ΜΙΚΡΟ ΟΔΟΙΠΟΡΙΚΟ ΑΠΟ ΤΑ ΤΡΙΚΑΛΑ ΣΤΑ ΚΑΛΑΒΡΥΤΑ

Ευτυχώς που  μερικές φορές το λαϊκό τραγούδι -ότι αρχίζει ωραίο τελειώνει με πόνο- έχει ακριβώς την ανάστροφη ρίμα .

Έτσι μια απόδραση   που ξεκίνησε με πόνο  είχε μια θαυμάσια κατάληξη.

Το τριήμερο είχε ξεκινήσει με ένα καθήκον που προκαλούσε και στους τρεις μας ιδιαίτερο πόνο γιατί θα πηγαίναμε στο μνημόσυνο, ένα χρόνο μετά τον αιφνίδιο θάνατο του αδελφικού μας φίλου Δημήτρη και νονού της κόρης μας, που θα γινόταν στην Σαλαμίνα το μέρος που γεννήθηκε, αγάπησε και πέθανε.

Η κακή μας ψυχική διάθεση έγινε ακόμα χειρότερη όταν μπαίνοντας στο αυτοκίνητο αυτό δεν έπαιρνε μπροστά λόγω του ότι  είχα ξεχάσει ένα φωτάκι στο εσωτερικό με αποτέλεσμα να έχει αδειάσει η μπαταρία.

Τελικά φτάσαμε με μικρή καθυστέρηση στο μνημόσυνο το οποίο όπως πάντα το παρακολούθησα από το προαύλιο της εκκλησίας επαναλαμβάνοντας στην σύζυγο και κόρη για πολλοστή φορά πως Σαν θάρθει η ώρα να -ανεπιστρεπτί- επιστρέψω στην Μάνα Γή δεν θέλω παπάδες να με ψέλνουν στην κηδεία ή σε μνημόσυνο και να υποστώ της ταπεινότητας μου την κορυφαία ταπείνωση, όπως έχει πει προσφυώς ο Σκαρίμπας: που από την μια μεριά θε να με βάλουνε μ΄εκείνο το «συγχώρεσον τον ανάξιον δούλον σου»- εμ δούλος εμ και ανάξιος!

Κι εγώ τι να σου κάνω, πεθαμένος άνθρωπος;

Ευτυχώς μετά την εκκλησία έγινε το ουσιαστικό μνημόσυνο στο εξοχικό σπίτι του Δημήτρη τρώγοντας και πίνοντας με φίλους που όλοι είχαν κάποια ιστορία να θυμηθούν και να γελάσουν αποκτώντας εκείνη την καθαρτική ψυχική ευφορία που αποκτούν όλοι μετά από κηδείες και μνημόσυνα και η οποία διώχνει πρόσκαιρα μεν αλλά λυτρωτικά την ανάμνηση του θανάτου.

Η καλή ψυχική διάθεση μας παρέμεινε γιατί φεύγοντας από τις  κτισμένες περιοχές της Σαλαμίνας βρεθήκαμε στον δρόμο για την Φανερωμένη όπου το τοπίο διατηρεί την γνήσια ομορφιά του με τα πεύκα να φτάνουν στην θάλασσα, ένα τοπίο μαγευτικό που δικαιολογημένα ο Σικελιανός διάλεξε να ζήσει μέχρι τον θάνατο του σε ένα σπιτάκι δίπλα στην θάλασσα που σήμερα είναι ευτυχώς μουσείο.

 Από την Φανερωμένη περάσαμε απέναντι στα Μέγαρα και μέχρι  τους Αγίους Θεοδώρους κινηθήκαμε στην παλιά και γραφική εθνική οδό που είχα χρόνια να την περάσω και μου έφερε στην μνήμη πλήθος αναμνήσεις.

Από εκεί παίρνοντας τις εθνικές οδούς φτάσαμε στο Ξυλόκαστρο και ανεβήκαμε στα Μεσαία Τρίκαλα  που ήταν και ο τελικός προορισμός μας  και μας περίμενε εκεί μια εκλεκτή παρέα.

 Τον περασμένο αιώνα, όταν ήμουνα παιδί, η μητέρα μου, παρά το ότι είχε μεγαλώσει δίπλα στην θάλασσα και την αγαπούσε ιδιαίτερα, θεωρούσε ότι ο μονάκριβος της υιός, λόγω του ότι είχα πάθει "αδενοπάθεια" ,έπρεπε να  πηγαίνει σε βουνά για να αναπνέει καθαρό αέρα!

Έτσι έχω κάνω διακοπές όταν ήμουνα παιδάκι στο Μάτι, την Ερυθραία που τότε ήταν εξοχή, τα Τρίκαλα Κορινθίας, και τα Καλάβρυτα και όταν ακόμα βρισκόμαστε σε νησί το μισό καιρό εκτός από τα παραθαλάσσια μέρη τον περνάγαμε στο ορεινά του, όπως στην  Σάριζα της Άνδρου και την Ελαφίνα της Ρόδου.

Από τα Τρίκαλα δεν είχα πια καμιά ανάμνηση και δεν είχα φανταστεί την σημερινή ανάπτυξη που έχουν με μεγάλο αριθμό μικρών και μεγάλων ξενοδοχειακών μονάδων.

Το φυσικό τοπίο είναι μαγευτικό ιδίως αυτή την εποχή που αρχίζει η άνοιξη αλλά φαντάζομαι πως εξίσου μαγευτικό θα είναι και όταν η περιοχή θα είναι χιονισμένη.

Με μία παρέα κουμπάρων που είμαστε από νεανικής ηλικίας κολλητοί φίλοι , κάτι σαν τους 3 σωματοφύλακες που βέβαια, όπως και εμείς ήσαν 4,συν γυναιξί και τέκνοις είχαμε κάνει μια μονοήμερη εκδρομή στην ορεινή Κορινθία και είχαμε καταλήξει στην Καστανιά.

Είναι ένα καταπράσινο χωριό στα 1.100 μ. υψόμετρο, τριγυρισμένο από έλατα, κέδρους, καρυδιές και πουρνάρια. Δέντρο καστανιά δεν υπάρχει πουθενά αφού το περίφημο δάσος με τις καστανιές αφανίστηκε εδώ και 200 χρόνια (!)

Είχαμε πιεί καφέ στο Ξενία εκεί και με μια φωνή όλοι είπαμε πως θα έπρεπε να ξαναέρθουμε σε αυτό για να μείνουμε όταν θα έχει χιόνια.

Τελικά σαν το μυθιστόρημα του Δουμά -Μετά 20 έτη- καταφέραμε οι δύο από τους 4 σωματοφύλακες πριν μερικά χρόνια να πραγματοποιήσουμε την νεανική μας επιθυμία μόνο με τις γυναίκες μας, μιας και τα  παιδιά είχαν πλέον μεγαλώσει και φύγει, και ένα σαββατοκύριακο με χιόνια ανεβήκαμε και μείναμε στην Καστανιά.

Από εκεί τελικά καταλήξαμε στα Καλάβρυτα και έκτοτε η ανάμνηση της ομορφιάς του χιονισμένου ορεινού τοπίου μου είχε δημιουργήσει την επιθυμία να το ξαναδώ και την άνοιξη.

Τώρα πια αφού κοιμηθήκαμε στα Μεσαία Τρίκαλα σε ένα συμπαθητικό ξενοδοχειάκι την επόμενη μέρα το πρωί φεύγοντας επισκεφτήκαμε την μονή του Άγιου Βλάση που βρίσκεται 2 χιλιόμετρα από τα Άνω Τρίκαλα στα 1400μ στην πλαγιά της Ζήρειας. Στην καλοδιατηρημένη μονή το πιο ενδιαφέρον είναι το ξυλόγλυπτο τέμπλο του 18ου αιώνα στο καθολικό της μονής.

 Ο Άγιος Βλάσιος, σύμφωνα με το συναξάρι του, θεωρείται ο θεραπευτής των νοσημάτων του λαιμού και του λάρυγγα, αλλά όπως μας διαβεβαίωσε μια μοναχή εκεί θεραπεύει τα πάντα!

Έχοντας πάρει την ευλογία του Αγίου δια πάσαν νόσον, δια πάσαν μαλακίαν όμως δεν είμαι απόλυτα σίγουρος, αφού περάσαμε από το Στενό και την Γκούρα καταλήξαμε στο γραφικό Μεσινό για βενζίνη και καφέ.

 Από εκεί πήγαμε στην τεχνητή λίμνη Δόξα στον Φενεό Κορινθίας που όπως η λίμνη Πλαστήρα έχει ομορφύνει το ορεινό τοπίο της περιοχής. Σε μία μικρή προεξοχή μέσα σε αυτή το εκκλησάκι του Αγίου Φανουρίου είναι ιδιαίτερα γραφικό.

 Πάνω από την λίμνη υψώνεται σχετικά απότομα ο όγκος της Ντουρντουβάνας με υψόμετρο 2.109 μ.

Την μονή του Αγίου Γεωργίου Φενεού την είχαμε επισκεφτεί στο παρελθόν και έτσι ξεκινήσαμε από ένα κακοτράχαλο χωματόδρομο, παρά τις προειδοποιήσεις ότι σε μερικά σημεία μπορεί να είναι γεμάτος λάσπη και αδιαπέραστος, να πάμε στην Ζαρούχλα.

Ευτυχώς ο Άγιος Βλάσιος είχε φροντίσει τα σημεία με την λάσπη να είναι βατά και τα δύο 4x4 που είμαστε παρά τα ταρακουνήματα λόγω του ανώμαλου δρόμου χωρίς κανένα πρόβλημα μας οδήγησαν στο προορισμό μας μέσα από ένα καταπληκτικής ομορφιάς τοπίο που μόνο σε τέτοια δυσπρόσιτα ορεινά μέρη συναντάς.

 Είχαμε σκοπό να κοιμηθούμε στη Ζαρούχλα αλλά ένα μεγάλο ξενοδοχείο που έχει ήταν πλήρες μάλλον από κάποια εκδρομή γυναικείου σωματείου γιατί στους δρόμους της έβλεπες να περπατούν μόνο γυναίκες.

Είπα εις την σύζυγο πως μάλλον χήρες θα είναι όλες αυτές και ελπίζω πως αν τα τινάξω πρώτος καλό θα ήταν να γραφτεί και αυτή σε κανένα τέτοιο σωματείο για να μην μαραζώσει στο σπίτι. Προφανώς αυτή η ιδέα δεν της άρεσε και γι΄ αυτό άρχισε τον συνήθη της εξάψαλμο για το ότι δεν αποφασίζω να κάνω  δίαιτα να χάσω μερικά κιλά κτλ και να φροντίσω να μην την αφήσω χήρα.

Μετά από αυτή την συζήτηση καταλήξαμε σε μία ταβέρνα και καθώς η ώρα ήταν 4 1/2 το απόγευμα οι συμβουλές για δίαιτα πάραυτα λησμονήθηκαν και η θηριώδης όρεξη της παρέας εξαφάνισε κρέατα, λουκάνικα, σαλάτες και μπύρες από το τραπέζι.

 Από την Ζαρούχλα ο δρόμος περνώντας από ένα γραφικό τοπίο μας οδήγησε στην λίμνη Τσιβλού η οποία όμως όπως και η Δόξα  είναι τεχνητή ,όμως από την ίδια την φύση!

Δημιουργήθηκε το 1913 από μια μεγάλη κατολίσθηση που έφραξε την κοίτη του παταμού Κράθη.

 Στην συνέχεια περνώντας  από το χιονοδρομικό Κέντρο, που είχε ακόμα χιόνι  καταλήξαμε  στα Καλάβρυτα. Το βράδυ κοιμηθήκαμε σε αυτά, στα οποία όπως είπα παραπάνω έχω κάνει διακοπές σε παιδική ηλικία κάπου 7-8 ετών.

Θυμάμαι ακόμα την επίσκεψη στην Αγία Λαύρα και το Μέγα Σπήλαιο που τα έχω βέβαια επισκεφτεί ξανά και στο προηγούμενο ταξίδι.

 Πάντως στα Καλάβρυτα κοινώνησα τότε και μάλιστα 2 φορές!

Είχα ξυπνήσει ένα πρωί στο ξενοδοχείο που έμενα με την μάνα μου και αυτή δεν ήταν στο δωμάτιο. Ντύθηκα, κατέβηκα κάτω και δεν την βρήκα στο ξενοδοχείο οπότε βγήκα σε μία πλατεία, μάλλον στην κεντρική πλατεία Ζαΐμη και είδα μερικά παιδιά να τρώνε βγαίνοντας από μια εκκλησία ένα ψωμάκι.

Φτάνοντας  πεινασμένος στην εκκλησία στήθηκα σε μια μεγάλη ουρά από παιδιά που ο παπάς τους έδινε μετάληψη  και μετά ένα ψωμάκι. Το κρασάκι και το ψωμάκι μου άρεσαν  και έτσι ξαναστήθηκα στην ουρά και πήρα άλλη μια δόση.

Αυτή ήταν και η μοναδική  φορά που στην ζωή μου που κοινώνησα, αλλά πρόσφορο δοκίμασα και πριν λίγα χρόνια στον ορθόδοξο ναό στην Οδησσό.

Μάλιστα είχα με την σύζυγο σχολιάσει ως πολιτισμό πως στο πανέρι που τα είχαν, το καθένα ήταν με ένα χαρτάκι που θεωρήσαμε πως ήταν για καθαριότητα και βέβαια δεν μπορούσαμε να καταλάβουμε τα έκπληκτα βλέμματα των ντόπιων όταν πήραμε από ένα, μέχρι που πιο σχετικοί με τα της θρησκείας μας εξήγησαν πως αυτά τα χαρτάκια ήταν προσευχές από τους πιστούς!

 Το κέντρο των Καλαβρύτων έχει πεζοδρομηθεί και προσφέρεται για μια  ευχάριστη βόλτα καθώς είναι αρκετά φροντισμένο.

Πριν να φύγουμε κάναμε μια επίσκεψη στο μνημείων των δολοφονηθέντων από τους Γερμανούς κατοίκων των Καλαβρύτων και έσφιξε η ψυχή μας διαβάζοντας τα ονόματα τους, ιδίως των ανήλικων παιδιών.

 Καθώς οι δύο κυρίες της παρέας δεν είχαν κατέβει ποτέ με τον οδοντωτό από τα Καλάβρυτα, ο τυχερός της παρέας ήμουνα εγώ που  συνόδευσα και τις 3 ενώ οι άλλοι δύο άνδρες κατέβασαν τα αυτοκίνητα στο Διακοπτό .

Από παιδί είχα να κάνω αυτή την διαδρομή αλλά στην μνήμη μου είχε χαραχτεί ανεξίτηλα η ομορφιά του Βουραϊκού φαραγγιού.

Πριν μερικά χρόνια είχα προσπαθήσει να πάρω τον οδοντωτό από κάτω προς τα επάνω αλλά στο Διακοπτό δεν έβγαζαν εισιτήριο με επιστροφή, οπότε μετά ένα μικρό καυγά που έκανα για το απαράδεκτο γεγονός σιδηρόδρομος να μην σου εξασφαλίζει εισιτήριο με επιστροφή, ανέβαλα ζοχαδιασμένος την άνοδο στα  Καλάβρυτα. 

 Για όσους δε κάνουν αυτή την πανέμορφη διαδρομή και τους έχει μείνει η απορία γιατί το τραίνο περνάει μέσα από κάτι πύλες που δεν έχουν κάποια εμφανή χρησιμότητα, η εξήγηση είναι απλή!

Είχαν στο παρελθόν πόρτες που έκλειναν ώστε να μην ανεβαίνουν με τα μουλάρια οι χωρικοί από τις γραμμές του τραίνου!

Στο Διακοπτό υπάρχει πολύ καλά διατηρημένη η παλιά μηχανή του οδοντωτού.

Η επιστροφή στην Αθήνα έγινε με μια αναγκαία στάση στο Ξυλόκαστρο για την αναγκαία ανθράκευση με μερικούς ψαρομεζέδες στην παραλία.

Για όσους ενδιαφέρονται να επισκεφτούν τα Τρίκαλα Κορινθίας προτείνονται  2 διαδρομές :

α) Σύντομη διαδρομή

Αθήνα – Ξυλόκαστρο (περίπου 1 ώρα & 20 λεπτά) Χ/τρα 120

Ξυλόκαστρο – Ρίζα – Ρέθι – Τρίκαλα (περίπου 40 λεπτά) Χ/τρα 28

Συνολικός χρόνος με μέση ταχύτητα 2 ώρες για τα 148 χιλιόμετρα.

β) Εκδρομική διαδρομή

Αθήνα – Κιάτο (περίπου 1 ώρα και 10 λεπτά) Χ/τρα 106

Κιάτο – Σούλι – Στύλια – Ρέθι – Τρίκαλα (περίπου 70 λεπτά) Χ/τρα 44

Συνολικός χρόνος με μέση ταχύτητα 2 ώρες & 20 λεπτά για τα 150 Χ/τρα.

Η ΗΘΕΛΗΜΕΝΗ ΚΑΙ ΑΘΕΛΗΤΗ ΨΥΧΟΛΟΓΙΚΗ ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ ΤΗΣ 21ης ΑΠΡΙΛΙΟΥ.

Φτάσαμε αισίως στην 46η επέτειο της δικτατορίας της χούντας του Παπαδόπουλου.

Γενικώς την δικτατορία την θεωρούσε αποδεκτή λύση ένα μεγάλο μέρος της τότε δεξιάς και των αποστατών γιατί φοβόταν την αναμενόμενη θριαμβευτική εκλογή του Γεωργίου Παπανδρέου στις εκλογές που είχαν προκηρυχτεί.

 Την δικτατορία την  ετοίμαζαν τα ανάκτορα με τους στρατηγούς που τους έλεγχαν  πλήρως, χωρίς να έχουν πάρει χαμπάρι ότι το ίδιο έκανε  και ο Παπαδόπουλος με τους κατώτερους αξιωματικούς που τους θεωρούσαν δεδομένους ως πιστούς στον βασιλιά.

Η ψυχολογική προετοιμασία της δικτατορίας ,με το πρόσχημα του κομουνιστικού κινδύνου είχε γίνει ήδη με τις 4 ομιλίες στο Χίλτον του μετέπειτα υποστηρικτή της χούντας Σάββα Κωνσταντόπουλου εκδότη του Ελεύθερου Κόσμου.

Τις ομιλίες αυτές  τις τίμησαν μάλιστα με την παρουσία τους ο τότε πρωθυπουργός, ο 3ος των αποστατών στην σειρά που κατάφερε τελικά να αποκτήσει πλειοψηφία στην Βουλή , Στ.Στεφανόπουλος (ο επονομαζόμενος και Βούδας), οι αντιπρόεδροι και καταψηφισθέντες προηγουμένως ως πρωθυπουργοί της αποστασίας, Νόβας (ο επονομαζόμενος και Γαργάλατας)  και Τσιριμώκος (ο επονομαζόμενος και Κατεψυγμένος) , ο πρόεδρος της Βουλής Παπασπύρου (ο επονομαζόμενος και Παλάντζας), ο αντιπρόεδρος Ιακ.Διαμαντόπουλος (ο επονομαζόμενος και Τζάκ, ο οποίος και τιμάται και με προτομή στο Λαύριο), ο υπουργός και μεταπολιτευτικά Πρόεδρος της Δημοκρατίας  Κων. Τσάτσος, ο Σπ.Μαρκεζίνης, ο Π. Κανελλόπουλος, ανώτεροι αξιωματικοί κτλ.

Όλοι αυτοί οι πολιτικοί, ιδίως οι αποστάτες της Ένωσης  Κέντρου, προέβλεπαν την πολιτική τους εξαφάνιση  με την αναμενόμενη θριαμβευτική νίκη της Ενώσεως Κέντρου, οπότε  ευχαρίστως άκουγαν τον Κωνσταντόπουλο να λέει :

Απειλή λοιπόν δικτατορίας από την Άκρα Αριστερά, απειλή δικτατορίας από την Ένωση Κέντρου......

Εκτός δε από όλα αυτά, προκύπτει και το ενδεχόμενο μιας διαιτητικής δικτατορίας, που θα θελήσει να ματαιώσει την επιβολή της μιας παρατάξεως επί της άλλης, θα τις χωρίσει, θα σταθεί έξω και πάνω από όλους και θα περιμένει να συνέλθουν, να αλλάξουν μυαλά, να απαλλαγούν από τα πάθη και τους φανατισμούς της στιγμής, για να θέσει πάλι σε κίνηση τους θεσμούς της δημοκρατίας.(Ο φόβος της δικτατορίας, τέσσερις  διαλέξεις σελ 26-27)

........................

Και όταν η δικτατορία γίνεται αναγκαία, είτε από σφάλματα του πολιτικού κόσμου είτε από άλλες εξαιρετικές συνθήκες, νομιμοποιείται στην κοινή συνείδηση. Δεν μπορούμε δυστυχώς να πούμε πως κάθε δικτατορία είναι κακή. Υπάρχουν και δικτατορίας ωφέλιμες.(στο ίδιο σελ 30-31)

Ο Κ. Καραμανλής επίσης, από το Παρίσι, συνεχάρη τον Κωνσταντόπουλο για το βιβλίο αυτό με τις ομιλίες του, και το χαρακτήρισε " ενδιαφέρον και επίκαιρο"

Όλος όμως ο πολιτικός κόσμος είχε αγνοήσει, πλην του Ηλία Ηλιού, τον ύποπτο ρόλο που είχε παίξει ο Παπαδόπουλος πριν 2 χρόνια, με το δήθεν σαμποτάζ στον Έβρο παρά το ότι το θέμα είχε γίνει πρωτοσέλιδο.

Όπως είχε πει ο Ηλιού στην Βουλή (πρακτικά 23-6-1965) :

...και ο συνταγματάρχης Παπαδόπουλος ο υπ΄αρ. 817760 πραξικοπηματίας του σχεδίου "Περικλής"...σκηνοθετεί δολιοφθοράν εις τον Έβρον....συντάσσει ένα πόρισμα, το γνωστοποιεί εις τον τύπον της ΕΡΕ μίαν ημέραν προτού το κοινοποιήσει εις την κυβέρνησιν, κινητοποιεί πίσω από την πλάτην της κυβερνήσεως αστυνομικόν μηχανισμόν και συλλαμβάνει δεκάδα πολιτών, συλλαμβάνει 3-5 στρατιώτας και αποσπά από τους στρατιώτας ομολογίαν, ελεγχθείσαν εκ των υστέρων ως ψευδή.

Αν δει κανείς τις εφημερίδες των δύο μηνών πριν την 21η Απριλίου θα διαπιστώσει πως υπάρχει διάχυτος ο φόβος της δικτατορίας που όμως όλοι την πιθανολογούν ότι θα γίνει από τα ανάκτορα που είχαν, όπως πίστευαν, τον έλέγχο του στρατού.

 Ακόμα και η ειδησεογραφία από το εξωτερικό αναγράφει τα ίδια και μάλιστα οι σοβαρές εφημερίδες είναι σαφώς αντίθετες σε οποιαδήποτε προοπτική δικτατορίας.

Ο φόβος της δικτατορίας οδηγεί τον Ανδρέα Παπανδρέου σε άρθρο του στις 9-3-67 να δίνει οδηγίες  αν αυτή γίνει, για αποχή από την εργασία και συγκεντρώσεις του λαού στις πλατείες των συνοικιών  και των πόλεων.

Δυστυχώς όμως ο λαός, όσους δεν συνέλαβαν,  στο μόνο μέρος που συγκεντρώθηκε ήταν στα μπακάλικα μιας και τότε δεν υπήρχαν τα σούπερ μάρκετ.

 Παρ΄ολα αυτά αρκετοί, μεταξύ των οποίων και εγώ με την αφέλεια της νιότης , θεωρούσαμε αδιανόητη οποιαδήποτε δικτατορία.

Χαρακτηριστικά ο Θανάσης Κανελλόπουλος σημαίνον στέλεχος της ΕΚ δημοσίευσε στο ΒΗΜΑ της 11-10-1966 το άρθρο του Η δικτατορία. Διατί συζητείται και διατί είναι αδύνατος.

Αλλά και λίγο πριν την δικτατορία επεκράτησε ένας καθησυχασμός λόγω του ότι πρωθυπουργός είχε γίνει ο Κανελλόπουλος της ΕΡΕ, και  ο Ανδρέας Παπανδρέου σε δηλώσεις του  στο ΕΘΝΟΣ χαρακτηρίζει ως προβοκάτορες όσους μιλάνε για δικτατορία.

 Το κύριο άρθρο της ΑΥΓΗΣ της 21-4-1967 του  Άγγελου Διαμαντόπουλου , που βέβαια δεν κυκλοφόρησε, είχε τον τίτλο Η δικτατορία είναι αδύνατος.

Παρομοίως  και το ΒΗΜΑ της ίδιας μέρας μιλούσε για νικηφόρο πορεία  της δημοκρατίας!

Ο Θανάσης Διαμαντόπουλος εξηγεί, την ουσιαστικά εύκολη, επικράτηση της χούντας ως εξής:

Η μακροχρόνια διακυβέρνηση του τόπου από σχήματα χωρίς λαϊκό έρεισμα, είχε σημαντικά συντελέσει στην απονομιμοποίηση  και στην διάβρωση των ηθικών και πολιτικών βάσεων του δημοκρατικού πολιτεύματος.
 Στην πραγματικότητα η κατάσταση της πολιτικής ζωής την άνοιξη του 1967 δεν διέφερε ουσιωδώς από αυτήν που υπήρχε 40 χρόνια νωρίτερα, κατά την δεκαετία του 1920, όταν ο στρατηγός Θεόδωρος Πάγκαλος δικαιολόγησε την δικτατορία που είχε εγκαθιδρύσει, λέγοντας πως η κυβέρνηση του ουσιαστικά δεν διέφερε, ως προς την λαϊκή της νομιμοποίηση, από αυτές -προϊόντα υπόγειων κοινοβουλευτικών ελιγμών-που είχαν προηγηθεί. (Ιστορία των Ελλήνων τόμος 17, σελ 493)

Κοιτάζοντας κανείς τα παραπάνω δημοσιεύματα των εφημερίδων που σκιαγραφούν την προδικτατορική πολιτική κατάσταση στην χώρα μαζί με όσα υπέστη ο ελληνικός λαός τα επόμενα 7 χρόνια μπορεί να συνειδητοποιήσει πόσο ανόητο θεωρεί, όποιος έζησε εκείνα τα χρόνια, να χαρακτηρίζεται με ευκολία από άσχετους και ανίδεους  η σημερινή κατάσταση σαν χούντα.  

Μερικές  σχετικές  με την χούντα παλιότερες αναρτήσεις μου

ΑΠΡΙΛΙΟΣ 1967 -ΜΙΑ ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΜΑΡΤΥΡΙΑ

ΕΙΧΕ ΛΑΪΚΗ ΒΑΣΗ Η ΧΟΥΝΤΑ;

ΤΑ ΒΙΒΛΙΑ ΠΟΥ ΑΠΑΓΟΡΕΥΣΕ Η ΧΟΥΝΤΑ

Η ΛΟΓΟΚΡΙΣΙΑ ΤΗΣ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑΣ, ΤΟ ΛΑΧΕΙΟ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ ΚΑΙ ΟΙ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΙ ΠΟΥ ΞΕΣΚΟΝΙΣΑΝ (;) ΤΗΝ ΧΟΥΝΤΑ.

ΜΕΡΙΚΕΣ ΣΚΟΡΠΙΕΣ ΧΙΟΥΜΟΡΙΣΤΙΚΕΣ ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΤΗΣ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑΣ...