ΑΠΟΛΟΓΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΠΡΩΤΟΥ ΜΗΝΑ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ.

Αύριο συμπληρώνεται ένας μήνας από την ανάληψη της εξουσίας από την νέα κυβέρνηση της ΝΔ και αξίζει να δούμε τα υπέρ και τα κατά που έχουμε διαπιστώσει.
Ας ξεκινήσουμε πρώτα από τα κατά.
Δεν θα μπορούσε κανείς πιστεύω να θεωρήσει ότι, η τεράστια σε αριθμό κυβέρνηση με 63 μέλη, αποτελεί επιτυχημένη απόφαση του Μητσοτάκη.
Όπως έχει γράψει ο Γιάννης Μαρίνος, τον καιρό που ήταν ευρωβουλευτής οι άλλες ευρωπαϊκές κυβερνήσεις είχαν  7 έως 25 το πολύ υπουργούς.  Και όπως γράφει ο ίδιος: έτσι εξηγείται η βραδύτητα στο κυβερνητικό έργο αφού για κάθε νομοσχέδιο χρειάζεται  η σύμφωνη γνώμη 5, 6 και 7 υπουργών. Αναπόφευκτη συνέπεια οι προστριβές που δημιουργεί η πολυαρχία, καθώς κάθε συναρμόδιος υπουργός επιδιώκει να βάλει και την προσωπική του σφραγίδα σε κάθε νομοθέτημα συναρμοδιότητα του. Μπορεί συνεπώς  να γίνει αντιληπτό πόσο ακόμα δυσκολότερο θα γίνει το έργο της νέας κυβέρνησης με τον πρωτοφανή αριθμό των 63 υπουργών και υφυπουργών.
Και σε αυτή την κυβέρνηση μόνο το 25% είναι γυναίκες, 18 μέλη είναι εξωκοινοβουλευτικά (πράγμα θετικό κατά την γνώμη μου) όπως επίσης παρήγορο είναι ότι η μέση ηλικία είναι τα 53 έτη.
Το δεύτερο μεγάλο αυτογκόλ ήταν η ανάκληση της υπ'αρ. 34/2018 από 8/6/2018 απόφασης διαγραφής από την ΝΔ του Δημητρίου Καμπόσου  Δημάρχου Άργους Μυκηνών και Πρόεδρου της ΠΕΔ Πελοποννήσου.
Είχε γράψει τότε στο twitter (8-6-2018) ο Μητσοτάκης: Ο κ. Καμπόσος διεγράφη για τα απαράδεκτα και ρατσιστικά σχόλιά του. Επαναλαμβάνω ότι δεν θα ανεχτώ μισαλλόδοξο και διχαστικό λόγο από στελέχη της Νέας Δημοκρατίας.
Η διαγραφή του το 2018 ήταν απολύτως δικαιολογημένη γιατί μετά  το λιντσάρισμα του τότε δημάρχου Θεσσαλονίκης Γιάννη Μπουτάρη από φασίστες είχε αναφέρει στα κοινωνικά δίκτυα ότι «αυτή είναι η μοίρα των προδοτών», ενώ είχε προβεί και σε χυδαίους και ρατσιστικούς χαρακτηρισμούς εναντίον του «Μπουτάρη που είναι αρεστός των Εβραίων», αποκαλώντας τον «φουκαρά τον γέρο», και υποστηρίζοντας ότι «έχει προσβάλει τη Θεσσαλονίκη βάναυσα αυτός ο τύπος».
Όλα αυτά αφότου ο κ. Μπουτάρης είχε εκφράσει τη στήριξή του στη συμφωνία των Πρεσπών.
Η άλλη επιστροφή στην ΝΔ διαγεγραμμένου στελέχους της είναι του
Δήμαρχου Σπάρτης Πέτρου Δούκα.
Ο Πέτρος Δούκας είχε παραδεχθεί  δημοσίως ότι το 2007, μετά τις μεγάλες πυρκαγιές, ο ίδιος και στελέχη της Ν.Δ. κατέβηκαν στην Ηλεία «με βαλίτσες με λεφτά για τους πυρόπληκτους», και έτσι κέρδισε τότε τις εκλογές η ΝΔ. Τότε, ο  Μητσοτάκης είχε ενοχληθεί έντονα, κρίνοντας ότι οι δηλώσεις αυτές  δεν συνάδουν με τις αρχές και τις αξίες της παράταξης. Και ήταν τόσος ο θυμός του, που έφαγε και τον τότε υπουργό Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων Σπήλιο Λιβανό, που είχε χαρακτηρίσει τη δράση αυτή «έπος» και απαίτησε να διακόψει την κρίσιμη συμμετοχή του στο συμβούλιο των υπουργών Γεωργίας στις Βρυξέλλες και να επιστρέψει πάραυτα στην Αθήνα για να παραδώσει το χαρτοφυλάκιό του.
Βέβαια αυτά που είχε πει ο Δούκας ήταν και η αλήθεια!
Φαίνεται ότι συγχωρέθηκε γι αυτά που είχε πει, τώρα που ο «ακάματος» πρωθυπουργός της εποχής εκείνης που μοίραζε τα χρήματα δεν ασχολείται πλέον με την πολιτική αλλά με τα καπνά!
Τέλος αφού η προηγούμενη κυβέρνηση είχε προσλάβει 1060 αστυνομικούς για την Πανεπιστημιακή αστυνομία βγήκε ο  Μηταράκης και είπε χαρακτηριστικά ότι «το πλαίσιο της «Πανεπιστημιακής Αστυνομίας» επανεξετάζεται και πως θα πρέπει τα ίδια τα πανεπιστημιακά ιδρύματα να έχουν πιο ενεργό ρόλο στην φύλαξή τους, καθώς δεν είναι ο ρόλος της Αστυνομίας αυτός, αλλά να παρεμβαίνει σε περιστατικά αξιόποινων πράξεων».
Δηλαδή ξαναπέταξε την καυτή πατάτα της τήρησης του νόμου στους πρυτάνεις που ξέρουμε ότι στην πράξη δεν μπορούν ή δεν θέλουν να κάνουν τίποτα!

Στα υπέρ τώρα θα έλεγα πως στα πρώτα νομοσχέδια είναι αυτό που αφορά την ψήφο των Ελλήνων στο εξωτερικό που είναι γραμμένοι στους εκλογικούς καταλόγους. Είναι ένα μέτρο απόλυτα σωστό που ισχύει σε όλες τις πολιτισμένες χώρες. Ελπίζω δε να φτάσουμε κάποτε και στην ψηφοφορία με επιστολή.
Η δεύτερη σωστή απόφαση της κυβέρνησης ήταν να αναιρέσει το αίτημα έφεσης κατά της απόφασης του Ευρωπαϊκού δικαστηρίου, το οποίο έκρινε ότι υπήρξε παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων του κ Γεωργίου και πως δεν έτυχε δίκαιης δίκης στα ελληνικά δικαστήρια.
Το αμάρτημα του ήταν να προσδιορίσει το έλλειμα του χρέους που άφησε η κυβέρνηση Καραμανλή στο 15,6% με τον ευρωπαϊκό τρόπο μέτρησης των στοιχείων, από το 5-6% που παρουσίαζε η τότε κυβέρνησης. Για μια  δεκαετία κρατικοί μηχανισμοί πετύχαιναν  νομικές διώξεις εναντίον ενός πολίτη, που στα δικαστήρια αθωωνόταν ξανά και ξανά.

Τέλος στα υπέρ της κυβέρνησης είναι η αποτελεσματική λειτουργία της Πολιτικής προστασίας που πέτυχε να μην έχουμε νεκρούς από τις πολλές πυρκαγιές που καίνε την Ελλάδα. Χάρις στο 112, οι εκκενώσεις των περιοχών που κινδύνευαν από πυρκαγιές έγιναν έγκαιρα και απ΄ότι φαίνεται ταυτόχρονα ήταν και έγκαιρη και ουσιαστική η μετακίνηση 19.000 τουριστών στην Ρόδο μαζί με την άμεση φροντίδα για την στέγαση και σίτιση τους.
Δυστυχώς παρά το γεγονός ότι αυτή την φορά η κυβέρνηση αντιμετώπισε με σημαντική επιτυχία τον τεράστιο αριθμό πυρκαγιών διάφοροι ειδικοί στα πάντα, μετά τις προτροπές στην επιδημία να αποκτήσουμε χιλιάδες ΜΕΘ, τώρα προτείνουν ως λύση για τις πυρκαγιές να προμηθευτεί η χώρα μερικές εκατοντάδες Καναντέρ.
Βέβαια στην χώρα που κατασκευάζονται, εξήντα εκατομμύρια στρέμματα κάηκαν από τον Ιανουάριο, επιφάνεια 18 φορές μεγαλύτερη από τον μέσο όρο των τελευταίων δέκα ετών, 
Παρά δε το γεγονός ότι στον Καναδά δεν θα έχουν έλλειψη από Καναντέρ, συνολικά, 423 πυρκαγιές παραμένουν ενεργές εκεί, οι μισές εκ των οποίων χαρακτηρίζονται εκτός ελέγχου, κι αυτό αφορά τόσο το ανατολικό, όσο και το δυτικό τμήμα της χώρας. Έτσι πάνω από 100.000 άνθρωποι έχουν αναγκαστεί να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους φέτος εξαιτίας των πυρκαγιών.
Μήπως θα έπρεπε να τους στείλουμε μερικούς από τους ιντερνετικούς ειδικούς για τα πάντα που έχουμε εδώ;
 
Τα σχόλια δημοσιεύονται μετά από έγκριση.
 

ΠΩΣ ΔΕΝ ΤΙΜΩΡΟΥΝΤΑΙ ΟΙ ΠΑΡΑΝΟΜΟΥΝΤΕΣ του ΓΙΑΝΝΗ ΜΑΡΙΝΟΥ

Από χρόνια είναι γενικότερα αποδεκτό ότι η απονομή της Δικαιοσύνης στην χώρα είναι απογοητευτική. Με την διεισδυτική πένα του ο Γιάννης Μαρίνος επισημαίνει εδώ και χρόνια αυτό το πρόβλημα και κρούει τον κώδωνα του κινδύνου δυστυχώς σε ώτα μη ακουόντων. Σε πρόσφατο άρθρο του επισημαίνει με καταπληκτική σαφήνεια τους λόγους που οδηγούν στην ουσία στην μη απονομή δικαιοσύνης καθώς δεν τιμωρούνται οι παρανομούντες.  (οι υπογραμμίσεις στο κείμενο δικές μου)
 
Αλλεπάλληλα γεγονότα επιβεβαιώνουν ότι η παρανομία όχι μόνο είναι ανεκτή, αλλά δικαιώνεται ακόμα και από τη δικαστική εξουσία, κατά τρόπο μάλιστα προκλητικό.
Η πρόσφατη αθώωση των εμπλεκομένων στο σκάνδαλο  Siemens, οι οποίοι πρωτοδίκως είχαν καταδικαστεί σε πολυετείς ποινές κάθειρξης, είναι τουλάχιστον σκανδαλώδης. Οι δικαστές μας, χρονοτριβώντας επί χρόνια και κάνοντας κατάχρηση των αναβολών της δίκης, ξεπέρασαν τα είκοσι χρόνια δικάζοντας. Επήλθε έτσι  παραγραφή των αδικημάτων, με αποτέλεσμα να αποδοθούν λευκοί και άμωμοι οι σκανδαλωδώς δωροδοκήσαντες και δωροδοκηθέντες  από τη Siemens.
Με παραγραφή επίσης κινδυνεύει να απαλλαχθεί και ο αποπειραθείς να δολοφονήσει τον πρώην πρωθυπουργό κ. Παπαδήμο, προφανώς και πάλι λόγω αλλεπαλλήλων αναβολών της δίκης. Και ασφαλώς και πλήθος άλλων δικών σέρνονται έτσι οδηγούμενες σε αντίστοιχη παραγραφή. Αλλά και όταν αποφασίσουν οι δικαστές μας να επιβάλουν κάποια ποινή, τη συνοδεύουν κατά κανόνα και από αναστολή στην εκτέλεσή της, οπότε οι καταδικασθέντες αποχωρούν από το εδώλιο του κατηγορουμένου ελεύθεροι και ουσιαστικά ατιμώρητοι, οπότε συνεχίζουν την παραβατική τους δράση, ιδίως αν επαγγέλλονται παράνομη δραστηριότητα.
Τα προαναφερθέντα συμβαίνουν όχι μόνο διότι κάποιοι δικαστές είναι φυγόπονοι και διαιωνίζουν τις υποθέσεις που χειρίζονται, αλλά κυρίως επειδή ο νόμος τούς παρέχει αυτή την ευχέρεια. Το δικαίωμα της αναβολής που τους παρέχεται ασυδότως και η αναστολή στην εκτέλεση των ποινών προβλέπονται από τη νομοθεσία. Αρα τη βαρύτερη ευθύνη για τα όσα απαράδεκτα και προκλητικά συμβαίνουν κατά την άσκηση της ποινικής δικαιοσύνης την έχουν εκείνοι που νομοθετούν. Η Βουλή και οι εκάστοτε κυβερνώντες νομοθετούν αυτή την ανοχή στο έγκλημα και οι δικαστές αποφασίζουν με βάση αυτή τη νομοθεσία.
Το ότι τη βαρύτερη ευθύνη για την εκτεταμένη παραβατικότητα φέρουν οι κυβερνήσεις αποδεικνύεται από τις επί χρόνια ανενόχλητες καταλήψεις δημοσίων κτιρίων, κυρίως πανεπιστημιακών. Ακραία περίπτωση τα αποκαλυφθέντα στη φοιτητική εστία της Πολυτεχνειούπολης, όπου ομάδες συμμοριών είχαν καταλάβει τους χώρους της, εκτοπίζοντας τους δικαιούχους φοιτητές. Το ότι η σημερινή κυβέρνηση αποφάσισε επιτέλους να βάλει ένα τέλος στην κατάληψη δεν την απαλλάσσει από το γεγονός ότι επί τρία χρόνια, που είναι στην εξουσία, μολονότι εγνώριζε, δεν έκανε τίποτα για να σταματήσει αυτή η ντροπή. Το γεγονός ότι και η προηγηθείσα κυβέρνηση επεδείκνυε την ίδια ανοχή δεν απαλλάσσει τη σημερινή. Η οποία άλλωστε φαίνεται πόσο διστακτική είναι στην επιβολή της νομιμότητας όπως αποδεικνύεται από την αδυναμία της να επιβάλει την από την ίδια δημιουργηθείσα πανεπιστημιακή αστυνομία.
Ευχάριστη πάντως έκπληξη προκάλεσε η επέμβαση του Εισαγγελέα του Αρείου Πάγου Ισίδωρου Ντογιάκου, που ζήτησε να διερευνηθούν οι λόγοι της εικοσαετούς καθυστέρησης στην έκδοση απόφασης για το σκάνδαλο Siemens. Όμως και αυτό κατόπιν εορτής. Γι’ αυτό και προσυπογράφω την κατάληξη σχετικού άρθρου του εκλεκτού συναδέλφου Βασίλη Αγγελικόπουλου στην «Καθημερινή» της 2/10, ο οποίος δηλώνει ότι «αισθάνεται απόγνωση κάθε που σκέφτεται τι τραβάνε οι ατυχείς Ελληνες όταν τους τυχαίνει να μπλεχτούν μ’ αυτό το τυφλό και νυσταλέο εκτόπλασμα που λέγεται ελληνική δικαιοσύνη. Το οποίο συντηρούν και νταντεύουν με ιδιαίτερη στοργή και ιδιοτέλεια τα πολιτικά μας κόμματα».
 
 
Τα σχόλια δημοσιεύονται μετά από έγκριση.

ΕΙΝΑΙ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΗ Η ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗ ΤΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ ΤΟΥ ΤΥΠΟΥ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΥΣ ΔΙΧΩΣ ΣΥΝΟΡΑ;

Στην γνωστή και πολυσυζητημένη έκθεση για την ελευθερία του τύπου στην Ελλάδα από την ΜΚΟ Δημοσιογράφοι δίχως σύνορα η  Ελλάδα έχει καταποντιστεί στην 108 θέση ανάμεσα στο Μπουρουντί και την Ζάμπια!
Στην έκθεση αυτή λοιπόν η ελευθερία του τύπου στην Ελλάδα είναι χειρότερη από την Βόρεια Κύπρο (έτσι αναφέρονται τα κατεχόμενα) που βρίσκονται στην θέση 81 ! Και όπως είπε, όταν ρωτήθηκε και ο ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Κούλογλου «Εσείς πως θα τη λέγατε;» Πώς νομίζετε ότι αποκαλούνται τα κατεχόμενα»;
Ο δε  Pavol Szalai, επικεφαλής των Δημοσιογράφων χωρίς Σύνορα στα Βαλκάνια, της γαλλικής ΜΚΟ αποφάνθηκε ότι οι ελληνικές αρχές εμποδίζουν τους δημοσιογράφους να ασκήσουν δημοσιογραφία ελεύθερα!
Γράφουν δε πως στην Ελλάδα «ο κυβερνητικός εκπρόσωπος είναι αρμόδιος να επιβλέπει τα μέσα ενημέρωσης γεγονός που υποβαθμίζει την εκδοτική τους ανεξαρτησία»!
Την έκθεση αυτή την έχει κάνει σημαία του ο ΣΥΡΙΖΑ και σε ανακοίνωση του διαπίστωσε ότι η Ελλάδα κατρακύλησε 38 θέσεις στην ελευθερία του Τύπου.
Λαύρος δε, ο χαρακτηρισθείς  ως «βαρώνος του real estate» ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, Δημήτρης Παπαδημούλης κατέθεσε ερώτηση στην Κομισιόν, κάνοντας λόγο για διεθνή διασυρμό της χώρας και ρωτώντας εάν η Επιτροπή προτίθεται να λάβει μέτρα για την αντιμετώπιση της κατάστασης.
Με μια απλή ματιά στην λίστα διαπιστώνει κανείς ότι τέσσερις χώρες από το τοπ-10 της παγκόσμιας εγκληματικότητας (Τζαμάικα, Τρινιντάντ & Τομπάγκο, Νότιος Αφρική, και Γουιάνα) βρίσκονται μέσα στο τοπ-35 της ελευθερίας του τύπου και μαζί με την δεύτερη πιο επικίνδυνη χώρα του κόσμου (Παπούα Νέα Γουινέα) έχουν πολύ πιο ελεύθερο τύπο από την Ελλάδα.
Η Μπουργκίνα Φάσο δε, με 2 πραξικοπήματα μέσα σε 7 χρόνια και στην οποία κυβερνά ο στρατός, βρίσκεται στη θέση 41 ενώ οι ΗΠΑ με όπως είναι γνωστό σε όλους, φιμωμένους τους δημοσιογράφους τους, βρίσκονται στην θέση 42!
Ιδανικός δε τόπος για τους δημοσιογράφους είναι βεβαίως η Τζαμάικα στην θέση 12, με την Ελβετία στην θέση 14 την Γερμανία (16), ενώ η Ναμίμπια και το Ανατολικό Τιμόρ βρίσκονται πάνω από τον Καναδά (19), το Λουξεμβούργο (21), το Βέλγιο (23), το Ηνωμένο Βασίλειο (24), και την Γαλλία(26) που έρχεται μετά το Τρινιντάντ και το Τομπάγκο!
Η Βόρεια Μακεδονία βρίσκεται πάνω από την Ιταλία (58) και η Παπούα Νέα Γουινέα και η Αϊτή τα καταφέρνουν καλύτερα στην ελευθερία του Τύπου από την Ιαπωνία (71).
Αλλά ακόμα περισσότερες πληροφορίες και για άλλες χώρες βρήκα στο παρακάτω πλήρως ενημερωμένο κείμενο του Αντώνη Λυριωτάκη, με τίτλο Ρεπόρτερς …χωρίς εγκυρότητα, το οποίο το αναδημοσιεύω, λόγω του ενδιαφέροντος που έχει ,ολόκληρο.

Ολοένα και περισσότερο τον τελευταίο καιρό γίνεται λόγος στη πολιτική σκηνή της χώρας για τη κατάταξη της χώρας όσον αφορά την ελευθερία του τύπου.
Η αρχή έγινε με την δημοσίευση της έρευνας μιας Γαλλική ΜΚΟ (RSF) σύμφωνα με την οποία η Ελλάδα βρίσκεται στην 108η θέση Παγκοσμίως. Σίγουρα μια όχι τόσο καλή θέση, το ζήτημα, όμως, είναι πως έγινε αυτή η ερευνά, με τι κριτήρια, ποίες χώρες προηγούνται από εμάς και γιατί.
Σύμφωνα με την ΜΚΟ η Ελλάδα βρίσκεται χαμηλότερα, για το έτος 2022, από χώρες όπως το Μπουρουντί, η Γκαμπόν, η Μποτσουάνα και η Μογγολία. Πάμε να δούμε τι συμβαίνει σε χώρες που βρίσκονται πάνω από την Ελλάδα. 
 
Μπουρουντί (θέση 107): Το περιβάλλον είναι εχθρικό για δημοσιογράφους καθώς το κυβερνών κόμμα, CNDD-FDD (κόμμα ανταρτών), θεωρεί τον εαυτό του ως την ενσάρκωση του κράτους και δεν ανέχεται καμία διαφωνία. Τα μέσα ενημέρωσης παρακολουθούνται στενά σε σημείο που, σε ορισμένες επαρχίες, οι δημοσιογράφοι πρέπει να έχουν ειδική άδεια ή να συνοδεύονται από δημοσιογράφο των κρατικών μέσων ενημέρωσης για να μπορούν να καλύψουν ορισμένα θέματα.
Τα μέσα ενημέρωσης εποπτεύονται από το Εθνικό Συμβούλιο Επικοινωνίας (CNC) τα μέλη του οποίου διορίζονται από τον πρόεδρο της χώρας και είναι πλήρως υποτελές στην κυβέρνηση. Χάρη στις μεθόδους της κυβέρνησης, ο φόβος είναι βαθιά ριζωμένος τόσο στην κοινωνία του Μπουρουντί όσο και στα μέσα ενημέρωσης, όπου η αυτολογοκρισία είναι ο κανόνας. 
Το καθεστώς κατηγοροποιεί τους δημοσιογράφους είτε ως πατριώτες, που χρειάζονται εκπαίδευση, είτε ως εχθρούς του έθνους. Η βία κατά των δημοσιογράφων προέρχεται από τις δυνάμεις ασφαλείας και τις παρακρατικές ομάδες του κυβερνώντος κόμματος, όπως την πολύ βίαιη “πολιτοφυλακή νέων” Imbonerakure, που καταφεύγει τόσο σε ξυλοδαρμούς όσο και σε εκβιασμούς με σκοπό να φιμωθούν δημοσιογράφοι. Το 2021, ο πρόεδρος της χώρας εξαπέλυσε δημόσια λεκτική επίθεση σε δύο δημοσιογράφους από το Μπουρούντι με έδρα το εξωτερικό,, κατηγορώντας τους ότι κατέστρεψαν τη χώρα. Οι υπεύθυνοι για τη βία κατά δημοσιογράφων χαίρουν πλήρους ατιμωρησίας.
 
Γκαμπόν (θέση 105): Η επιρροή της κυβέρνησης γίνεται αισθητή σε όλα τα επίπεδα και συμβάλλει στην αυτολογοκρισία. Σύμμαχοι του προέδρου κατέχουν πολλά από τα διαδικτυακά μέσα ενημέρωσης και τα χρησιμοποιούν για να επιτεθούν σε όσους δεν ακολουθούν την κυβερνητική γραμμή. Η Ανώτατη Αρχή για την Επικοινωνία (HAC), η ρυθμιστική αρχή των μέσων ενημέρωσης, στερείται ανεξαρτησίας με επτά από τα εννέα μέλη της να διορίζονται από τη Κυβέρνηση
Βάσει του ποινικού κώδικα, η αστυνομία μπορεί να καλεί δημοσιογράφους να δώσουν εξηγήσεις για δημοσιεύματα τους ενώ, επιτρέπεται στον Πρόεδρο της χώρας να επιβάλει κυρώσεις σε ένα μέσο ενημέρωσης χωρίς προηγουμένως να έχει προηγηθεί κάποια δικαστική απόφαση. Οι δημοσιογράφοι της Γκαμπόν παρενοχλούνται διαρκώς από τις δυνάμεις ασφαλείας.
Ο Bertin Ngoua Edou , εκδότης εφημερίδας, κρατήθηκε για τέσσερις ημέρες το 2020 μετά από ένα άρθρο για μια υπόθεση διαφθοράς. Η 7jours infos , μια διαδικτυακή εφημερίδα ανεστάλη για ένα μήνα τον Ιανουάριο του 2022 για ένα άρθρο που αμφισβητεί την ικανότητα του Προέδρου να διοικεί τη χώρα. Οι ανεξάρτητοι δημοσιογράφοι αποκλείονται από επίσημες εκδηλώσεις με αποτέλεσμα να δυσκολεύονται να αποκτήσουν πρόσβαση σε πηγές και να ασκήσουν σωστά το επάγγελμα τους.
 
Μποτσουάνα (θέση 95): Τα Μέσα Ενημέρωσης βρίσκονται υπό κυβερνητική κυριαρχία. Μάλιστα, μία πρόταση αναφορικά με την ανεξαρτητοποίηση της δημόσιας ραδιοτηλεόρασης απερρίφθη πρόσφατα. Πολλά τηλεοπτικά κανάλια είναι ιδιόκτητα, όπως επίσης τρεις ραδιοφωνικοί σταθμοί. Υπάρχουν 12 ιδιωτικές εφημερίδες, 4 από τις οποίες έχουν τον ίδιο ιδιοκτήτη και μία κρατική εφημερίδα. Οι ειδήσεις όπως και οι διαφημίσεις, που ακολουθούν και προωθούν η δημόσια τηλεόραση και το ραδιόφωνο, αποφασίζονται πρώτα από το γραφείο του προέδρου της χώρας.
Τα ιδιωτικά τηλεοπτικά κανάλια ελέγχονται από την BOCRA ( Ρυθμιστική Αρχή Επικοινωνιών της Μποτσουάνα ) που συνεργάζεται με την κυβέρνηση η οποία, με τη σειρά της, ασκεί πολιτική πίεση στον ιδιωτικό Τύπο. Ο υποσχόμενος, από την κυβέρνηση, νόμος για την ελευθερία της πληροφόρησης δεν κατοχυρώθηκε ποτέ. Παράλληλα, η δημοσίευση ειδήσεων σχετικών με τον Covid-19 από οποιονδήποτε άλλον εκτός από τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας ή τον διευθυντή δημόσιας υγείας τιμωρείται με φυλάκιση έως και πέντε ετών.
Αρκετοί δημοσιογράφοι έχουν πέσει θύματα αστυνομικής βίας, ιδίως κατά τη διάρκεια διαδηλώσεων, ενώ οι υπηρεσίες πληροφοριών καταφεύγουν στην χρήση spyware προκειμένου να παρακολουθούν τις επαφές των δημοσιογράφων.
 
Μογγολία (θέση 90): Η ιδιοκτησία των Μογγολικών ΜΜΕ είναι συγκεντρωμένη σε μία κλειστή ελίτ πλουσίων και στερείται διαφάνειας. Είτε ανήκουν σε ιδιώτες, είτε στο κράτος, τα περισσότερα Μογγολικά ΜΜΕ δείχνουν ανοικτά τη σχέση τους με την κυβέρνηση ή άλλα τα πολιτικά κόμματα.
Για μια αγορά τριών εκατομμυρίων ανθρώπων υπάρχουν περίπου 500 μέσα ενημέρωσης κυρίως ιδιόκτητα. Οι ολιγάρχες χρησιμοποιούν τα ΜΜΕ ως εργαλείο για να διατυπώσουν τις πολιτικές τους προτιμήσεις και να προστατεύσουν τα οικονομικά τους συμφέροντα.
Οι χαμηλές αμοιβές και ο υψηλός φόρτος εργασίας των δημοσιογράφων στη Μογγολία τους οδηγεί να αποδέχονται να αναπαράγουν συγκεκριμένο περιεχόμενο, γεγονός που βλάπτει την εμπιστοσύνη του κοινού στα μέσα ενημέρωσης. Όλοι οι δημοσιογράφοι βιώνουν κάποιας μορφής απειλή, πίεση ή προσβολή που σχετίζεται με τη δουλειά τους. Έχουν αναφερθεί αρκετές περιπτώσεις παρενόχλησης από προϊστάμενους σε υφισταμένους τους για δημοσιεύματα που δεν έχαιραν της εύνοιας της Κυβέρνησης.
Οι χαμηλές αμοιβές και ο υψηλός φόρτος εργασίας των δημοσιογράφων στη Μογγολία τους οδηγεί να αποδέχονται να πληρώνονται για την παραγωγή συγκεκριμένου περιεχομένου γεγονός που βλάπτει την εμπιστοσύνη του κοινού στα μέσα ενημέρωσης. Πολλοί Μογγόλοι δημοσιογράφοι βιώνουν κάποια μορφή απειλών, πιέσεων ή προσβολών που σχετίζονται με τη δουλειά τους και έχουν αναφερθεί αρκετές περιπτώσεις παρενόχλησης και βίας στο επαγγελματικό τους περιβάλλον.
Αν συλλογιστεί κάνεις τα παραπάνω είναι εύκολο να συμπεράνει ότι τίποτα από αυτά δεν συμβαίνουν στην Ελλάδα. Μελετώντας, λοιπόν, λίγο παραπάνω την “ερευνά” των Δημοσιογράφων Χωρίς Σύνορα , οι χώρες που μου τράβηξαν περισσότερο την προσοχή είναι το παράδειγμα της Γουινέας, του Τσάντ και της Δημοκρατίας Κεντρικής Αφρικής.
 
Ας ρίξουμε λοιπόν μια σύντομη ματιά σε αυτές τις χώρες.
Γουινέα: (θέση 34) :Τον Σεπτέμβριο του 2021 πραγματοποιήθηκε πραξικόπημα στην χώρα .Όταν ο Πρόεδρος Alpha Condé ανέλαβε τα καθήκοντά του (2010-2021), οι αρχές προσπαθούσαν τακτικά να λογοκρίνουν τα μέσα ενημέρωσης που επέκριναν την κυριαρχία του. Οι δημοσιογράφοι μάλιστα πέφτουν πολύ συχνά θύματα επιθέσεων ειδικά κατά τη διάρκεια αντικυβερνητικών διαδηλώσεων.
Οι ιδιοκτήτες μέσων ενημέρωσης δέχονται επίσης απειλές θανάτου και παρενοχλούνται στα κοινωνικά δίκτυα. Αυτοί που διαπράττουν αυτές τις επιθέσεις είναι συχνά αξιωματικοί των δυνάμεων ασφαλείας και παρακρατικοί πολιτικών κομμάτων η συντριπτική πλειοψηφία των οποίων δεν αντιμετωπίζει καμία συνέπεια
.
Τόνγκα (θέση 49) : Πριν ξεκινήσουμε να αναφερόμαστε στον τύπο να υπενθυμίσουμε ότι το πολίτευμα στην Τόνκα είναι συνταγματική μοναρχία. Το 2010 και ύστερα από τις πρώτες δημοκρατικές εκλογές που έγιναν στην χώρα, δημοσιογράφοι προσπάθησαν να ελέγξουν το έργο της κυβέρνησης και κυνηγήθηκαν από παρακρατικούς. Πολιτικοί αρχηγοί δεν διστάζουν να απειλήσουν ανοιχτά δημοσιογράφους που τους φέρνουν σε δύσκολη θέση ή αν τους επιτεθούν. Ο έντυπος τύπος είναι ουσιαστικά ανύπαρκτος στην Τόνγκα.
Σε αυτό το μικρό αρχιπέλαγος των 100.000 κατοίκων, η κατάσταση της ελευθερίας του Τύπου εξαρτάται άμεσα από τις αλλαγές στον πολιτικό στίβο. Η επανεκλογή του κόμματος του πρώην πρωθυπουργού Samiuela ‘Akilisi Pōhiva στις βουλευτικές εκλογές του Νοεμβρίου 2017 πραγματοποιήθηκε σε ένα περιβάλλον αυξανόμενων εντάσεων με τους δημοσιογράφους. Πρόσφατα, το Υπουργείο Πληροφοριών και Επικοινωνιών ενέκρινε αθόρυβα οκτώ δρακόντειες ρυθμίσεις κατά του Τύπου με σκοπό να ελεγχθούν ακόμα περισσότερα τις πληροφορίες που βγαίνουν προς τα έξω.
 
Δημοκρατίας Κεντρικής Αφρικής (θεση 101) : Τα μέσα ενημέρωσης βρίσκονται υπό κρατικό έλεγχο. Χαρακτηριστικό παράδειγμα συνιστά το γεγονός ότι το 2021 μπλόκαρε δύο ειδησεογραφικούς ιστότοπους. Οι δημοσιογράφοι αντιμετωπίζονται τακτικά ως κατάσκοποι ή ως συνεργοί ένοπλων ομάδων.
Είναι συχνό φαινόμενο οι δημοσιογράφοι να δέχονται απειλές για την ζωή τους, συχνά πέφτουν θύματα βίας από τους πολίτες. Η στάση, όμως, που κρατάει το κράτος είναι να μην τιμωρεί όσους διαπράττουν εγκλήματα κατά των δημοσιογράφων.
Το σημαντικότερο όλων είναι ότι η Δημοκρατία της Κεντρικής Αφρικής έχει έναν τεράστιο κατάλογο θυμάτων ο οποίος συνεχίζει να αυξάνεται .Μερικά από τα θύματα είναι, η Elisabeth Blanche Olofio, Désiré Luc Sayenga, René Padou, η Γαλλίδα φωτορεπόρτερ Camille Lepage καθώς και τρεις Ρώσοι ερευνητές ρεπόρτερ, Orkhan Dzhemal, Kirill Radchenko, Alexander Rastorguyev. Η τριάδα ταξίδεψε στην CAR το 2018 για να καλύψει την παρουσία Ρώσων μισθοφόρων στη χώρα.
Κλείνοντας, δεν θα μπορούσε να μην μας κινήσει την περιέργεια γιατί μία τέτοια έρευνα να χρησιμοποιείται από συγκεκριμένες πολιτικές ομάδες και να γίνεται ναυαρχίδα της αντιπολίτευσης. Με μια μικρή έρευνα στο διαδίκτυο θα διαπιστώσει κανείς οτι η ΜΚΟ «Ρεπόρτερ Χωρίς Σύνορα», με έδρα το Παρίσι, χρηματοδοτείται από ξένες τράπεζες και τον επιχειρηματία Σόρος. Ιδρύθηκε από φιλο-Τραμπικό δημοσιογράφο, ο οποίος υποστηρίχθηκε από τη Μαρί Λεπέν, που έκρινε ότι ο ελληνικός Τύπος είναι σε χειρότερη κατάσταση απ’ ότι οι χώρες που προαναφέραμε. Μια οργάνωση όμως με σπόνσορες που της θέτουν πολιτικά “σύνορα” δεν ενδείκνυται για να κρίνει την αξιοπιστία του παγκόσμιου Τύπου και σίγουρα δε όταν έντονα και απροκάλυπτα συνεργάζεται με κόμματα της αντιπολίτευσης.
Το πρόβλημα μας, λοιπόν, σαν κοινωνία δεν είναι ότι βγήκε η ΜΚΟ και μας κατέταξε στην 108 θέση άλλα πως μια τέτοιου είδους ΜΚΟ είναι συνεργάτης του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου. Είναι πολύ εύκολο στον καθένα από εμάς να μπει στο διαδίκτυο και να βρει άρθρα, δημοσιεύσεις και πρωτοσέλιδα εφημερίδων που κατακρίνουν όλο το πολιτικό σκηνικό της χώρας.
Είναι γνωστό ότι το κάθε κόμμα διαθέτει δικά του sites, εφημερίδες ακόμα και πολιτικές εκπομπές που τείνουν να ευνοούν λίγο παραπάνω κάποια παράταξη. Σε καμία, λοιπόν, περίπτωση η 108η θέση δεν αντιστοιχεί με τη πραγματικότητα στη χώρα μας.
Το κυριότερο όλων αυτών όμως είναι ότι σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να πανηγυρίζουν, κάνοντας την σημαία, άτομα που ενίοτε πανηγυρίζουν και ενίοτε οργανώνουν επιθέσεις στους δημοσιογράφους που απλώς βρήκαν το σθένος να πουν την γνώμη τους ενάντια σε αυτούς που κρατούν καδρόνια και πετούν μολότοφ.
Φτάνει πια…
 
Τα σχόλια δημοσιεύονται μετά από έγκριση
 
 
 

ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΣΚΑΝΔΑΛΟ ΣΕΞ ΜΕ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΣΤΙΣ ΗΠΑ.

Στην Ευρώπη η σεξουαλική ζωή των πολιτικών, από παράδοση, ήταν εκτός των πολιτικών αντιθέσεων. Είναι χαρακτηριστικό το πότε μάθαμε για τα εξώγαμα παιδιά του Μιτεράν και του Ανδρέα Παπανδρέου.

Ουσιαστικά η πιο γνωστή στην Ευρωπαϊκή σεξουαλική ιστορία με πολιτικό είναι με τον 6ο Πρόεδρο της Γ΄ Γαλλικής Δημοκρατίας Félix Faure η οποία έγινε και αυτή γνωστή λόγω του θανάτου του, θάνατο που πολλοί άνδρες θα επιθυμούσαν για τον εαυτό τους! (Γράφω σχετικά στο ΠΕΘΑΙΝΟΝΤΑΣ ΑΠΟ ΤΣΙΜΠΟΥΚΙ )

Αντίθετα στην Αμερική η σεξουαλική ζωή των πολιτικών παίζει ουσιαστικό ρόλο στην σταδιοδρομία τους και η περίπτωση του Κλίντον είναι αρκετά πρόσφατη. Δεν ξέρω επίσης αν ο Κένεντι δεν είχε δολοφονηθεί αν θα είχαν έρθει στην δημοσιότητα όλες οι εξωσυζυγικές του σχέσεις.

Αυτή η καθαρά προτεσταντική αντιμετώπιση υπάρχει από την τα πρώτα χρόνια της δημιουργίας των ΗΠΑ και ο πρώτος που η σεξουαλική του ζωή έγινε γνωστή ήταν ένας από αυτούς που πρωταγωνίστησαν στην ίδρυση αυτού του κράτους.

Πρόκειται για τον Alexander Hamilton (1755-1804) πολιτικό, μελετητή της νομοθεσίας, στρατιωτικό διοικητή, δικηγόρο, τραπεζίτη και οικονομολόγο (στις εικόνες σε διαφορετικές ηλικίες). Ήταν ένας από τους θεωρούμενους 7 Ιδρυτές Πατέρες των Ηνωμένων Πολιτειών. Έτσι  χαρακτηρίστηκαν ο Τζον Άνταμς, ο Βενιαμίν Φραγκλίνος, ο Αλεξάντερ Χάμιλτον, ο Τζον Τζέι, ο Τόμας Τζέφερσον, ο Τζέιμς Μάντισον  και ο Τζορτζ Ουάσινγκτον, προσωπικότητες από τις  Δεκατρείς Αποικίες  της Βόρειας Αμερικής, και οι οποίοι ηγήθηκαν με λόγια και με πράξεις στην Αμερικανική Επανάσταση ενάντια των δυνάμεων του Βρετανικού Στέμματος, και συνεισέφεραν στην ίδρυση των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής.

Οι Χάμιλτον, Μάντισον και Τζέι ήταν οι συγγραφείς της συλλογής άρθρων και δοκιμίων με τίτλο The Federalist Papers, που υποστήριζαν την επικύρωση του Συντάγματος. 

Ο Χάμιλτον γνώρισε την γυναίκα του Ελίζα το 1780, όταν ήταν στρατηγός του Ουάσιγκτον, παντρεύτηκαν τον ίδιο χρόνο και απέκτησαν 8 παιδιά.

Το καλοκαίρι του 1791, ο 34χρονος τότε Χάμιλτον ξεκίνησε μια σχέση με την 23χρονη Μαρία Ρέινολντς. Αυτή πήγε στο σπίτι του στη Φιλαδέλφεια, ισχυριζόμενη  ότι ο σύζυγός της, Τζέιμς Ρέινολντς, την είχε εγκαταλείψει και ήθελε να επιστρέψει στους συγγενείς της στη Νέα Υόρκη, αλλά δεν είχε τα μέσα. Ο Χάμιλτον πήγε στο σπίτι της και της έδωσε 30 $ αλλά τελικά φαίνεται πως η Μαρία διέθετε πολλά προσόντα και έτσι κατέληξαν και στην κρεβατοκάμαρα της. 

Η σχέση τους κράτησε για ένα περίπου χρόνο. Ο σύζυγος της Μαρίας Τζέιμς Ρέινολντς γνώριζε για την σχέση αυτή της γυναίκας του και εκβίασε τον Χάμιλτον για να μην μιλήσει έναντι 1.000 $ τα οποία και του τα έδωσε. Τελικά το ζεύγος του απέσπασε 1.300 $ συμπεριλαμβανομένων και των αρχικών. Το ποσό αντιστοιχούσε στο 1/3 των ετήσιων εσόδων του.

Τον Νοέμβριο του 1792, ο Τζέιμς Ρέινολντς και ο συνεργάτης του Τζέικομπ Κλίνγκμαν συνελήφθησαν για παραχάραξη και κερδοσκοπία με  απλήρωτους μισθούς των βετεράνων του Επαναστατικού Πολέμου. Ο Κλίνγκμαν αφέθηκε ελεύθερος με εγγύηση και είπε, στον μετέπειτα πρόεδρο των ΗΠΑ,  James Monroe ότι ο Ρέινολτς  είχε ενοχοποιητικά στοιχεία για τον Χάμιλτον.

Ο Monroe διαβουλεύτηκε με τους βουλευτές Muhlenberg και Venable σχετικά με τις ενέργειες που πρέπει να αναλάβουν και οι τρείς τους αντιμετώπισαν τον Χάμιλτον στις 15 Δεκεμβρίου 1792. Ο Χάμιλτον αντέκρουσε τις υποψίες της κερδοσκοπίας, αποκαλύπτοντας αναγκαστικά την υπόθεσή του με τη Μαρία και δείχνοντας τους ως αποδεικτικά στοιχεία τις επιστολές του ζεύγους  Ρέυνολντς, που αποδείκνυαν  ότι οι πληρωμές του στον Τζέιμς Ρέινολντς αφορούσαν εκβιασμό για τη μοιχεία του και όχι κερδοσκοπία με το δημόσιο ταμείο που διαχειριζόταν ως Υπουργός Οικονομικών.

Υποτίθεται πως μετά τις δοθείσες εξηγήσεις τα έγγραφα που τους έδωσε θα παρέμεναν μυστικά.

Το 1797 όμως ένας δημοσιογράφος βασιζόμενος σε αυτά τα έγγραφα έγραψε ότι ο Τζέιμς Ρέινολντς ήταν  πράκτορας του Χάμιλτον.

Αμέσως ο  Χάμιλτον έγραψε στους Monroe, Muhlenberg και Venable ζητώντας τους να επιβεβαιώσουν ότι δεν υπήρχε τίποτα που θα μπορούσε να σπιλώσει την  ακεραιότητά του.

Οι δύο άλλοι, εκτός του Monroe, συμμορφώθηκαν με το αίτημα του.

Τότε ο Χάμιλτον σε μια κίνηση πολιτικής μεν αυτοκτονίας για την ανοδική του εξέλιξη  που θα μπορούσε να φτάσει ως και την προεδρεία , αλλά αποδεικτική της εντιμότητας του στην διαχείριση του δημοσίου χρήματος, δημοσίευσε ένα φυλλάδιο 100 σελίδων, που αργότερα αναφέρεται ως το φυλλάδιο Ρέινολντς  στο οποίο εξέθετε πλήρως την όλη υπόθεση.

Έτσι ξέσπασε το πρώτο σκάνδαλο σεξ με πολιτικό πρόσωπο στις ΗΠΑ.

Η Ελίζα όταν ξέσπασε το σκάνδαλο ήταν έγκυος στο 6^ο παιδί της, έφυγε από την Νέα Υόρκη και πήγε πίσω στο πατρικό της σπίτι. Με την πάροδο του χρόνου συμφιλιώθηκε με τον άνδρα της  και απέκτησαν αλλά 2 παιδιά.

Το 1804 ο Χάμιλτον θεωρώντας ανάξιο τον αντιπρόεδρο Burr έκανε πολιτική εκστρατεία εναντίον του. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα ο Burr να τον καλέσει σε μονομαχία στις 11 Ιουλίου 1804 στην οποία τον τραυμάτισε θανάσιμα με αποτέλεσμα ο Χάμιλτον να πεθάνει την άλλη μέρα.

Ο Χάμιλτον απεικονίζεται στο χαρτονόμισμα των 10 δολαρίων.

 

ΤΙ ΕΓΙΝΕ ΜΕ ΤΗΝ ΥΦΑΛΟΚΡΗΠΙΔΑ ΜΑΣ;

 

Πρόσφατα στο ποστ μου ΜΗΠΩΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΣΧΟΛΗΘΟΥΜΕ ΣΟΒΑΡΑ ΜΕ ΤΗΝ ΑΟΖ ΚΑΙ ΤΗΝ ΥΦΑΛΟΚΡΙΠΙΔΑ ΜΑΣ ; έχω αναπτύξει εκτενώς τα ισχύοντα διεθνώς με την ΑΟΖ και την υφαλοκρηπίδα.Στα διάφορα ερωτήματα που προκύπτουν στους περισσότερους, μετά τα πρόσφατη ενέργεια της Τουρκίας  με την NAVTEX της  και την αποστολή του ερευνητικού σκάφους  Oruc Reis σε περιοχή που ισχυριζόμαστε ότι είναι ελληνική υφαλοκρηπίδα, δίνουν σαφείς απαντήσεις δύο γνώστες του θέματος .Θα μεταφέρω εδώ μερικά αποσπάσματα από δύο πλήρως ενημερωμένα άρθρα από το ΒΗΜΑ,το πρώτο του Ευάγγελου Βενιζέλου (Στρατηγικός ειρμός) και το δεύτερο του καθηγητού Διεθνούς Δικαίου στο Πανεπιστήμιο Πειραιώς Πέτρου Λιάκουρα (Οι δολιχοδρομίες της Τουρκίας)  Οι υπογραμμίσεις με έντονα γράμματα είναι δικές μου.

 (Βενιζέλος) Η υφαλοκρηπίδα και η ΑΟΖ δεν είναι χωρικά ύδατα και δεν αποτελούν τμήμα της επικράτειας. Είναι περιοχή στην οποία το παράκτιο κράτος δεν ασκεί κυριαρχία αλλά πολύ συγκεκριμένα κυριαρχικά δικαιώματα. Για να συμβεί δε αυτό, πρέπει οι θαλάσσιες αυτές ζώνες να οριοθετηθούν, όπως προβλέπει η Διεθνής Σύμβαση για το Δίκαιο της Θάλασσας (ΔΣΔΘ), με συμφωνία μεταξύ των γειτονικών κρατών ή με συνδιαλλαγή, διαιτησία ή δικαιοδοτική διαδικασία. Χωρίς οριοθέτηση τα συγκεκριμένα κυριαρχικά δικαιώματα δεν μπορούν να ασκηθούν πλήρως, ενώ έως ότου συντελεσθεί η οριοθέτηση, τα γειτονικά κράτη οφείλουν να προβαίνουν με καλή πίστη σε πρακτικές διευθετήσεις που δεν παρεμποδίζουν την τελική οριοθέτηση. Τέτοια καλόπιστη πρακτική διευθέτηση συνιστά εκ μέρους μας η χωροθέτηση, το 2014, των «οικοπέδων» Νότια της Κρήτης κατά το μέρος που εκτείνονται πέραν των χωρικών υδάτων, ακόμη και πέραν της δυνητικής επέκτασης στα 12 ν.μ. , και φτάνουν περίπου στα 200 ν.μ. με την αντίληψη ότι η Κρήτη θα έχει πλήρη επήρεια σε μια μελλοντική οριοθέτηση. Τότε δεν υπήρξε αντίδραση ούτε της Λιβύης ούτε της Τουρκίας.

Είναι επίσης άλλο πράγμα τα «απώτερα όρια» της υφαλοκρηπίδας και της ΑΟΖ που ορίζει ένα κράτος με εθνικό του νόμο, όπως κάναμε με το ν. 4001/2012, εφαρμόζοντας χωρίς καμία έκπτωση τις αρχές της ίσης απόστασης / μέσης γραμμής και της πλήρους επήρειας όλων των νησιών και άλλο η τελική οριοθέτηση με διεθνή σύμβαση που περιέχει συμβιβασμούς και διευθετήσεις, όπως έκανε η Ελλάδα με την Ιταλία και την Αίγυπτο, ή με διεθνή δικαιοδοτική κρίση, όπως έκανε παλιότερα η Λιβύη με την Τυνησία ή τη Μάλτα.

 Σχετικά με την NAVTEX της Τουρκίας (Λιάκουρας)  αφορά  δέσμευση περιοχής ανοικτής θαλάσσης, αλλά με σκοπό τη σεισμική έρευνα επί μη οριοθετημένης υφαλοκρηπίδας…. Η έρευνα είναι το πρώτο βήμα άσκησης αποκλειστικού δικαιώματος υφαλοκρηπίδας, εφ όσον έχει προηγηθεί συμφωνία οριοθέτησης. Διαφορετικά αν αμφισβητείται η περιοχή από άλλη χώρα-όπως εν προκειμένω η Ελλάδα- η έρευνα δεν νομιμοποιείται, όπως ούτε τυχόν απόκτηση σεισμικών δεδομένων.

 (Βενιζέλος)  Στη συμφωνία με την Αίγυπτο δυτικά του 28ου μεσημβρινού η Ελλάδα κινήθηκε συμβιβαστικά προκειμένου η οριοθέτηση Ελλάδας - Αιγύπτου να «διασταυρωθεί» με την «οριοθέτηση» του μνημονίου Τουρκίας - Λιβύης και να δημιουργηθεί πολυμερής διεθνής διαφορά. Αποδέχθηκε για τον λόγο αυτό εκπτώσεις από τις αρχές της ίσης απόστασης / μέσης γραμμής και της πλήρους επήρειας όλων των νησιών. Αυτή η αποδοχή διαμόρφωσε ένα προηγούμενο που θα επηρεάσει προφανώς τις εξελίξεις και ανατολικά του 28ου μεσημβρινού. Πρόκειται άλλωστε για ένα ζήτημα που σύμφωνα με την πάγια θέση μας θα κριθεί τελικά από το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης.

 (Λιάκουρας) Η συμφωνία με την Αίγυπτο είναι καθ΄όλα έγκυρη διότι έχει συναφθεί μεταξύ των όντως αντικείμενων κρατών, σε αντίθεση με το τουρκολιβυκό μνημόνιο. Επίσης η συμφωνία κατοχυρώνει τα δικαιώματα των νησιών και αποκαθιστά την πρόσβαση στην Ανατολική Μεσόγειο που στερεί η τουρκολιβυκή οριοθέτηση.

Τι σημαίνει όμως μερική οριοθέτηση ; Δεν πρέπει να συγχέεται ότι με την μερική οριοθέτηση μόνο οι επιλεγόμενες ακτές δημιουργούν επικαλύψεις διεκδικήσεων και όχι όλες που ανήκουν στον κορμό του κράτους. Ειδικά όσον αφορά ανατολικά του 28^ου μεσημβρινού, η Ελλάδα θα έχει ως σημεία βάσης τις ακτές της Καρπάθου και της Ρόδου, των οποίων οι προβολές θα εκτείνονται πέραν της μερικώς οριοθετημένης περιοχής, ενισχυτικά στην οριοθέτηση ανατολικότερα.

 Ο Ευάγγελος Βενιζέλος  πιστεύει λοιπόν τώρα ότι  η Ελλάδα : Πρέπει τώρα να ανατρέψει το σκηνικό που συντηρεί η Τουρκία αναλαμβάνοντας την πολιτική πρωτοβουλία να προτείνει: Πρώτον, την επανέναρξη των διερευνητικών επαφών μόνο για την οριοθέτηση, με παύση προφανώς των μονομερών ενεργειών και αποχή από αυτές. Δεύτερον, την επανάληψη των συναντήσεων για τα ΜΟΕ*. Και, τρίτον, τη διαμόρφωση σχήματος υπό την εγγύηση της ΕΕ για τη συμμετοχή των Τουρκοκυπρίων στα μελλοντικά κέρδη από την κυπριακή ΑΟΖ με πλήρη διαφύλαξη της διεθνούς νομικής προσωπικότητας της Κυπριακής Δημοκρατίας. –

 

* ΜΟΕ: Μέτρα Οικοδόμησης Εμπιστοσύνης μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας.

ΤΙ ΕΚΑΝΑ ΣΤΗΝ ΒΟΥΔΑΠΕΣΤΗ; ΠΗΔΑΓΑ ΤΟΝ ΜΑΡΚΟ!

Είμαι περίεργος αν στην κατασκήνωση του ΣΥΡΙΖΑ στον Γράμμο οι γηραλέοι ινστρούχτορες του κόμματος θα πουν στα παιδιά την ιστορία που έχει γράψει ο Ηλίας Κανέλλης στα ΝΕΑ στις 1-2 Αυγούστου. Ο ζωγράφος Στέλιος Αναστασιάδης(1926-1995) είχε φύγει από την Αλεξάνδρεια το 1945 και είχε πάει να σπουδάσει  στο Παρίσι.  Ως γνήσιος όμως ιδεολόγος αριστερός ήθελε να πάει να ζήσει στην Βουδαπέστη στην οποία από το 1948 είχε επιβληθεί κομμουνιστικό καθεστώς και ζούσαν εκεί πολλοί Έλληνες κομμουνιστές μετά δε την ήττα τους στον Γράμμο ακόμα περισσότεροι. Μόλις λοιπόν εγκαθιδρύθηκε στην Βουδαπέστη το κομμουνιστικό καθεστώς περιχαρής ο Αναστασιάδης πήρε το τρένο και ταξιδεύοντας μάλιστα σε μια άδεια πρώτη θέση, είχε την απορία γιατί ενώ το τρένο του ήταν άδειο, τα τρένα που έρχονταν από την Βουδαπέστη ήσαν κατάμεστα από κόσμο. Φτάνοντας στην Βουδαπέστη σχετίστηκε με τους άλλους Έλληνες εκεί και άρχισε να πηγαίνει στις κομματικές συγκεντρώσεις. Δεν άργησε όμως να καταλάβει την πραγματικότητα και άρχισε να μιλάει πολύ. Αυτό είχε σαν συνέπεια να συλληφθεί και να τον στείλουν σε ψυχιατρείο! Όπως λέει ο ίδιος: «Παρά την πίεση ήταν ωραία. Για πρώτη φορά μέσα στο ψυχιατρείο δεν με έλεγαν σύντροφο αλλά κύριο!» Από το ψυχιατρείο δραπέτευσε και διέφυγε περνώντας μέσα από ένα ναρκοπέδιο προς την Αυστρία το 1956.

Στην ερώτηση λοιπόν του δημοσιογράφου, τι έκανες στην Βουδαπέστη Στέλιο; αυτός απαντούσε με δύο φράσεις και ένα γέλιο: Τι έκανα στην Βουδαπέστη; Πήδαγα τον Μάρκο! Στην Βουδαπέστη είχαν έρθει πολλοί αγωνιστές από την τελευταία φάση του αντάρτικου. Εξουθενωμένοι και ηττημένοι ζούσαν με το απωθημένο μιας πιθανής νίκης τους-και με τα σπαράγματα της κομματικής ζωής τους, έντυπα προκηρύξεις, φωτογραφίες… Υπήρχε και μια πλάκα ραδιοφώνου με ένα επικό θούριο. Η πλάκα αυτή είχε αξιόλογη ιστορία.

Πρωτοηχογραφήθηκε και κυκλοφόρησε σε πλάκα γραμμοφώνου στην διάρκεια της ΕΑΜικής αντίστασης κατά των κατακτητών, όταν γραμματέας στο ΚΚΕ ήταν ο Γιώργος Σιάντος. Και ξεκινούσε ως εξής:

Εις τα ψηλά μας τα βουνά

για σου και χαρά σου Σιάντο μου.

Βροντούνε τα κανόνια

 μπου-μπουμ-μπουμ καλέ μπου-μπουμ-μπουμ.

Μετά το 1946 που ο Σιάντος είχε πεθάνει παραγκωνισμένος από τον Νίκο Βαφειάδη, το τραγούδι ξαναηχογραφήθηκε με μια διόρθωση: αντί για το όνομα του Σιάντου, γινόταν μνεία στο όνομα του Μάρκου Βαφειάδη, ανώτατου στρατιωτικού διοικητή του Δημοκρατικού Στρατού από το 1946 και πρωθυπουργού στην προσωρινή κυβέρνηση από τον Δεκέμβριο 1947.

Έλεγε η νέα βερσιόν:

Εις τα ψηλά μας τα βουνά

για σου και χαρά σου Μάρκο μου.

Βροντούνε τα κανόνια

Κτλ

Όταν τον Αύγουστο 1949, νίκησαν οι δυνάμεις του Εθνικού Στρατού, οι ηττημένοι κομμουνιστές δεν είχαν την δυνατότητα να κυκλοφορήσουν νέα πλάκα γραμμοφώνου όπου το όνομα του Μάρκου (ο οποίος είχε απομακρυνθεί από τον ηγετικό του ρόλο) θα αντικαθιστούσε το όνομα του Ζαχαριάδη.

 Και στις κομματικές τελετές της Βουδαπέστης, εγώ που ήμουν ο μικρότερος και είχα την ευθύνη για τις λεπτομέρειες των τελετουργιών, έπρεπε να φροντίζω να μην ακουστεί το όνομα του Μάρκου. Είχα εκπαιδευτεί λοιπόν και όταν έβαζα την παλιά πλάκα στο γραμμόφωνο έπρεπε να είμαι σε εγρήγορση. Άρχιζε το τραγούδι

 Εις τα ψηλά μας τα βουνά

για σου και χαρά σου.. εκεί στο «και χαρά σου» έπρεπε να σηκώνω την βελόνα, να περάσει ο Μάρκος από κάτω, και να την ξαναφήσω απαλά εκεί όπου  «Βροντούνε τα κανόνια μπου-μπουμ-μπουμ κτλ»

Ε, λοιπόν τι έκανα στην Βουδαπέστη; Πήδαγα τον Μάρκο!

 Προς  χάριν της αλήθειας ούτε εγώ αλλά ούτε και ο Ηλίας Κανέλλης, όπως ο ίδιος γράφει, δεν έχουμε ακούσει ούτε εντοπίσει αυτά τα τραγούδια ή τους δίσκους. Δεν αποκλείεται η ιστορία να ανήκει σε αυτές για τις οποίες λέμε- Se non è vero, è ben trovato- και να είναι επινοημένη από τον Αναστασιάδη για να σατιρίσει τις συνεχείς αλλαγές στην ηγεσία του ΚΚΕ! Το γράφω αυτό γιατί αναφέρει πως το τραγούδι ηχογραφήθηκε αρχικά κατά διάρκεια της ΕΑΜικής αντίστασης όταν γραμματέας στο ΚΚΕ ήταν ο Γιώργος Σιάντος από το 1941-44. Βρίσκω αρκετά απίθανο, έως ακατόρθωτο, να έγινε στην Ελλάδα μια τέτοια ηχογράφηση γιατί τα εργοστάσια των δισκογραφικών εταιρειών κατά την κατοχή έκλεισαν  και οι ηχογραφήσεις σταμάτησαν μέχρι το 1946. Εξ ίσου απίθανο θεωρώ να ηχογραφήθηκε στο εξωτερικό και να εισήχθησαν κατά την κατοχή από εκεί οι δίσκοι στην Ελλάδα.

 

ΑΝΑΣΚΟΠΗΣΗ ΤΟΥ 2018 ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΓΕΛΟΙΟΓΡΑΦΙΕΣ ΤΟΥ ΔΗΜ. ΧΑΝΤΖΟΠΟΥΛΟΥ

Μέσα από τις εξαιρετικές γελοιογραφίες του Δημήτρη Χαντζόπουλου μπορεί να κάνει κανείς μια σύντομη ανασκόπηση των σημαντικότερων γεγονότων του 2018. Το πρόβλημα που αντιμετώπισα ήταν η επιλογή αυτών που δημοσιεύω, γιατί αναγκαστικά απέκλεισα ένα τεράστιο αριθμό άλλων, εξ ίσου αξιόλογων γελοιογραφιών.

Οι γελοιογραφίες του Χαντζόπουλου διακρίνονται όχι μόνο για το διαβρωτικό τους χιούμορ, αλλά και για την υψηλή εικαστική ποιότητα στην  ζωγραφική  τους και τον μοναδικό συνδυασμό σε αυτές των χρωμάτων.
 Το 2018 ο Χαντζόπουλος κυκλοφόρησε, με εξαιρετική από αισθητικής άποψης εικονογράφηση, το graphic novel του, η Πάπισσα Ιωάννα του Ροΐδη (The Athens Review of Books)
Πιστεύω πως  επειδή τα γεγονότα στα οποία αναφέρονται οι γελοιογραφίες είναι πρόσφατα, δεν χρειαζόταν  κάποια ιδιαίτερη υπενθύμηση.

Εύχομαι καλή χρονιά σε όλους.

ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΣ

ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΣ

ΜΑΡΤΙΟΣ

ΑΠΡΙΛΙΟΣ

ΜΑΙΟΣ

ΙΟΥΝΙΟΣ

ΙΟΥΛΙΟΣ

ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ

ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΣ

ΟΚΤΩΒΡΙΟΣ

ΝΟΕΜΒΡΙΟΣ

ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΣ