Πέμπτη 1 Δεκεμβρίου 2016

ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΡΟΣΦΑΤΗ ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ




Νομίζω πως το θέμα που κυριάρχησε αυτή την εβδομάδα στην επικαιρότητα ήταν ο θάνατος του Κάστρο και το ταξίδι στην Κούβα του Τσίπρα. Για τον Κάστρο έχω αναρτήσει στο φατσοβιβλίο δύο ενδιαφέροντα άρθρα.
Στο πρώτο ο Θάνος Τζήμερος γράφει μεταξύ άλλων:

Ένας δικτάτορας ανατρέπεται με επανάσταση. Άρα ο Κάστρο δεν θα μπορούσε να ανατρέψει τον Μπατίστα παρά μόνο με τα όπλα. Σ΄ αυτό όλοι συμφωνούμε. Όμως, αν η επανάσταση γίνεται από δημοκράτες φροντίζει σε ένα λογικό χρονικό διάστημα να επαναφέρει τη δημοκρατία. Όταν κυβερνάς απολυταρχικά για μισόν αιώνα και μεταβιβάζεις την εξουσία στον αδελφό σου, αυτό δεν λέγεται επανάσταση. Λέγεται δικτατορία. Ακριβώς όπως λέγεται και αυτό που ανέτρεψες.

Επειδή σε αυτό το άρθρο ο Τζήμερος γράφει για το  πολυδιαφημισμένο σύστημα υγείας της Κούβας ,μεταφέρω αυτά που γράφει ο Αν. Καθηγητής Φιλοσοφίας Δικαίου & Θεωρίας Θεσμών στο Πανεπιστήμιο Αθηνών Αριστείδης Χατζής στο άρθρο του Ο θάνατος ενός δικτάτορα.

Θα μου πείτε δεν έκανε και κάτι καλό; Όπως ο Παπαδόπουλος «που έφτιαξε δρόμους και είχαμε την ησυχία μας»; Όπως ο Χίτλερ «που έφτιαξε την autobahn και έφαγε ο κόσμος ψωμάκι;» Ναι, ναι, τι στο διάολο. Μέσα σε σχεδόν 60 χρόνια κάτι θα έπρεπε να είχε κάνει. Αλλά ακόμα και το πιο γνωστό κατόρθωμά του, το μέτριας ποιότητας σύστημα υγείας (δείτε τις πρόσφατες διεθνείς κατατάξεις, βρίσκεται στην 28η θέση, μία θέση κάτω από την… Χιλή) κατάφερε να το μετατρέψει σε εφιάλτη για τα προσωπικά δεδομένα, την αυτονομία του ασθενούς και την ιατρική δεοντολογία. Με οικογενειακούς γιατρούς που θα πρέπει να ενημερώνουν τις αρχές για την «πολιτική υγιεινή» της οικογένειας.


Ο Κάστρο και ο Τσε γκρεμίζοντας την μισητή δικτατορία του Μπατίστα είχαν  δώσει  εκείνα τα χρόνια, την ελπίδα ότι κάτι νέο ,επαναστατικό και πρωτοποριακό έρχεται στον κόσμο και γι΄αυτό αποτελούσαν και τα ινδάλματα όλων των νέων σε όλο τον κόσμο.
Με την πάροδο όμως του χρόνο η εικόνα ξέφτιζε καθώς η επανάσταση γινόταν ανελεύθερο καθεστώς και σχεδόν 1.500.000 Κουβανοί αναγκάστηκαν  να διαφύγουν από την χώρα τους. Τους λόγους που τους ανάγκασαν σε αυτή την φυγή  μπορεί να τους καταλάβει  κανείς αν διαβάσει τι περιέχει το σύνταγμα της Κούβας, που μερικές από τις διατάξεις του μπορείτε να διαβάσετε εδώ.
Και για όσους βέβαια παραμένουν θαυμαστές του Κάστρο και έχουν φτάσει να διαβάζουν αυτό το ιντερνετικό κείμενο μέχρι εδώ ,καθισμένοι αναπαυτικά στο σπίτι τους ,κάτι τέτοιο θα ήταν αδύνατο να το κάνουν αν ζούσαν στην Κούβα γιατί:

Απαγορεύεται η χρήση ίντερνετ από οικιακές συσκευές. Η πρόσβαση επιτρέπεται μόνο σε συγκεκριμένα σημεία (ξενοδοχεία, κάποιους πανεπιστημιακούς χώρους και κρατικά κτίρια) και, εκτός από τα ξενοδοχεία, η κυβέρνηση μπλοκάρει με «φίλτρα» τα sites με ειδησεογραφικό και πολιτικό περιεχόμενο. Τα κινητά δεν έχουν πρόσβαση στο ίντερνετ πουθενά.

Στο Άρθρο 3 του Συντάγματος προβλέπεται επίσης ότι : 
Οι Κουβανοί πολίτες έχουν δικαίωμα να αγωνιστούν «ακόμα και με τα όπλα» εναντίον όσων προσπαθήσουν «να αλλάξουν την πολιτική, κοινωνική και οικονομική τάξη που ορίζει αυτό το σύνταγμα». Μπορούν, δηλαδή, επικαλούμενοι το σύνταγμα ακόμα και να σκοτώσουν όσους συμπολίτες τους δραστηριοποιηθούν κατά του καθεστώτος και του σοσιαλισμού. Αμεσοδημοκρατία, που λέμε.

Αυτήν την Άμεση Δημοκρατία υπερασπίστηκε και ο "μετα-γραφικός" κατά τον προσφυή χαρακτηρισμό του Τατσόπουλου υπουργός Παιδείας,  χαρακτηρίζοντας προηγουμένως ως μαλάκες όσους λένε τον Φιντέλ Κάστρο δικτάτορα!


Και επεξηγώντας τον νεολογισμό "μετα-γραφικός" ο Τατσόπουλος γράφει:
Τουτέστιν, σ' εκείνους που "δεν ντεμπουτάρουν ευθύς εξαρχής ως γραφικοί αλλά εκπίπτουν ή μετακυλούν στο είδος με την πάροδο των ετών. Εκείνους που δεν τους προίκισε η μητέρα φύση με κάποιο χρονοδιακόπτη αξιοπρεπείας, ώστε ν' αποσύρονται αυτοβούλως από το προσκήνιο μόλις φυραίνουν ή να υπομένουν αγόγγυστα το στερητικό σύνδρομο της δημοσιότητας. Εκείνους που αποφασίζουν -εν πλήρη γνώσει των συνεπειών- ν' αναβιώσουν ως παρωδία τη χρυσή τους νιότη". Αυτά για τον Ζουράρι, το 1999, πριν από δεκαεπτά χρόνια. Σήμερα, με ανάλογο σκεπτικό, ίσως να τον συμπεριελάμβανα και στους "μετα-μαλάκες". Αυτός όμως δεν θα ήταν δικός μου νεολογισμός. Θα ήταν δικός του.

Σε σχετικό σχόλιο μιμούμενος την Ζουράρειον γραφή διανθισμένη συνήθως με αρχαιελληνικούρες και τσιτάτα από τον Θουκυδίδη έγραψα:
Ο  σπουδαρχίδης υπουργός των Τσίπρα-Καμμένου χαρακτήρισε ως μαλάκες τους έχοντες διάφορον άποψιν από τον ίδιον, διότι δεν γιγνώσκει  ότι εις την εποχήν του Θουκυδίδου  το γνυπετείν, δηλαδή το να αναφλάει τις δια παλινδρομικών κινήσεων το υπεράνω των μέζεων του όργανον, συνιστούσε τότε φυσιολογικήν πράξιν, την οποία μάλιστα ο Διογένης, κατά τον Λαέρτιον  διενεργούσε δημοσίως εις την αγορά της Κορίνθου .
Αλλά ταυτόχρονα δεν γιγνώσκει  το λεχθέν υπό του Abraham Lincoln:
Είναι προτιμότερο να μείνεις σιωπηλός και να νομίζουν ότι είσαι ανόητος, παρά να ανοίξεις το στόμα σου και να γκρεμίσεις κάθε αμφιβολία.

Ίσως αυτό που έγραψε η Άννα Διαμαντοπούλου στο facebook να είναι και ο καλύτερος αποχαιρετισμός στον αποθανόντα:
«Φιντέλ Κάστρο… καλό ταξίδι και πάρε μαζί σου τις ψευδαισθήσεις και τα υπέροχα ψέματα της νιότης μας»

Βέβαια η μετάβαση του Τσίπρα στην Κούβα μπορεί να ενθουσίασε το αριστερό του ακροατήριο πολλοί όμως το είδαν  σαν την 5μερη εκδρομή που κάνουν τα σχολεία και το σχολίασαν δεόντως .









Τέλος καλή βέβαια η επαναστατική εκδρομή αλλά πρέπει να βολευτούν  και οι επαναστάτες , όπως γράφει ο Θεοδωράκης στο  facebook:



Υπάρχει κάτι καλύτερο από την επανάσταση. Η επανάσταση μαζί με μια κρατική θέση. Θα μου πεις «μα υπάρχουν θέσεις για όλους τους επαναστάτες»; Κι αν δεν υπάρχουν, εφευρίσκονται. Οι δύο τελευταίοι διορισμοί, στο Φεστιβάλ Αθηνών και στο νεοσύστατο γραφείο του Πρωθυπουργού στη Θεσσαλονίκη, ξεπερνούν κάθε προηγούμενο. Και οι δύο επιλεγέντες είναι άσχετοι με το αντικείμενο που με χαρά και χωρίς σεμνότητα ανέλαβαν. Ο ένας ήταν στο οικονομικό επιτελείο του ΣΥΡΙΖΑ και τώρα θα «διδάσκει» πολιτισμό, αν και πολύ φοβούμαι ότι τον μόνο πολιτισμό που έχει μελετήσει είναι… η πολιτιστική επανάσταση του Μάο (μπρρρ). Η άλλη διορισθείσα ήταν στην κίνηση «δεν πληρώνω». Τελεία. Και τώρα θα πληρώνεται (σε ευρώ βέβαια), για να μας πείθει ότι πρέπει να πληρώνουμε και για γραφείο πρωθυπουργού στην Θεσσαλονίκη!
Τέτοιος κυνισμός και τέτοιο μικροαστικό βόλεμα από «ακτιβιστές» και μαρξιστές επαναστάτες μόνο αυτή η «πρώτη φορά Αριστερά» θα μπορούσε να επινοήσει. Αληθινοί comandante του… βολέματος.



9 σχόλια:

  1. Ισως το χειρότερο άρθρο σας.. Το δε παράδειγμα της κυρίας που αναφέρατε ατυχέστατο. Δεν μπορείτε αγαπητέ μου κύριε να συγκρίνετε αυτούς που δεν λύγισαν με αυτούς που ξεπούλησαν τα πάντα. Και μία απορία: από ότι έχω καταλάβει είστε ηθικός και αδιάφθορος άνθρωπος. Γιατί ταυτίζεστε σε αυτό το άρθρο με όλον αυτόν τον εσμό; Δικτατορία του Προλεταριάτου έκανε ο άνθρωπος , όχι παιδική εκδρομή. Και δεν το έκρυψε.Και μόνο που είπε όχι στις ΗΠΑ, έ κάτι λέει. Για δείτε και την δική μας ιστορία. Αισθάνεστε περήφανος για τα τελευταία τριάντα χρόνια; Εγώ πάντως όχι.. Τα υπόλοιπα τα είπε ο Τσώρτσιλ: Καπιταλισμός είναι η άδικη κατανομή του πλούτου σε λίγους και Σοσιαλισμός είναι η δίκαιη κατανομή της φτώχιας σε όλους (ή κάπως έτσι). Καλό σας βράδυ αγαπητέ (γι αυτό και το σχόλιο) κύριε Αθεόφοβε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ακριβώς γιατί είμαι σαφώς αντίθετος στην δικτατορία του προλεταριάτου έγραψα και αυτό το άρθρο. Δεν σου κάνει εντύπωση ότι όπου εφαρμόστηκε αυτή απέτυχε παταγωδώς και οι μόνες χώρες που έχει διατηρηθεί ακόμα είναι η Κούβα και η Βόρεια Κορέα ;
      Στις οποίες μάλιστα η δικτατορική εξουσία μεταβιβάζεται στο σόι του δικτάτορα, όπως αντίστοιχα γινόταν με τους βασιλιάδες την εποχή της φεουδαρχίας.
      Και ο χαιρετισμός της κυρίας, όπως γράφεις εκφράζει κατά τον καλύτερο τρόπο τα συναισθήματα όσων πιστέψαμε ότι ο Κάστρο και ο Τσε ρίχνοντας την δικτατορία του Μπατίστα θα μετέτρεπε την Κούβα σε μια χώρα ανεξάρτητη, πρότυπο για την Λατινική Αμερική και όχι να την μετατρέψει από υποχείριο της μια υπερδύναμης σε υποχείριο της άλλης.

      Διαγραφή
    2. Συγγνώμη για την επέμβαση, συνήθως δεν σχολιάζω, αλλά αυτό το «Και μόνο που είπε όχι στις ΗΠΑ, έ κάτι λέει» είναι πολύ γραφικό για να το περάσει κανείς στο ντούκου… δεν άντεξα. Την σήμερον ημέρα που όλοι είναι άμεσα (και τζάμπα) δημοσιευόμενοι «δημοσιογράφοι» και «ιστορικοί», ας θυμηθούμε και λίγη πραγματική Ιστορία…

      Στις 15 Απριλίου 1959, 104 μέρες μετά την νίκη της επανάστασης, ο Φιντέλ πλήρωσε καλά λεφτά σε μία Αμερικανική εταιρία μάρκετινγκ και επισκέφτηκε τις ΗΠΑ για 11 μέρες όπου ανακοίνωσε «Ξέρω τι σκέφτεται ο κόσμος για μας, ότι είμαστε κομουνιστές, και βέβαια το έχω δηλώσει πολύ καθαρά ότι δεν είμαστε κομουνιστές! Πολύ καθαρά. Και δεν συμφωνούμε με την ΕΣΣΔ.» Προσπάθησε να συναντήσει τον Άιζενχάουερ για να εξηγήσει πως η επανάσταση ήταν για να διώξει την Αμερικανική-Ιταλική μαφία από τα καζίνο και να σταματήσει τις Αμερικανικές πολυεθνικές από το να εκμεταλλεύονται τα φτηνά εργατικά, και ότι ήθελε υγιείς γειτονικές σχέσεις με τις ΗΠΑ. Ο Αϊζενχάουερ έκανε το μεγάλο διπλωματικό λάθος να μην δεχτεί να δει τον Φιντέλ, και αντ’ αυτού ο Φιντέλ συναντήθηκε με τον αντιπρόεδρο Νίξον, ο οποίος, και αυτός, του «έκλεισε», όχι τόσο ευγενικά, την πόρτα. Έτσι ο Φιντέλ επέστρεψε χωρίς την «φιλία» και βοήθεια στην οποία ήλπιζε και μέσα σε έναμιση χρόνο από τότε αναγκάστηκε να πάει γραμμή εκεί που τον είχε στείλει ο Αϊζενχάουερ, στην αγκαλιά του Κρουτσώφ –ο οποίος Κρουτσώφ θα τον κράταγε στην «αγκαλιά» του αν δεχόταν μερικούς σοβιετικούς πυραύλους στο νησί.

      «Είπε όχι στις ΗΠΑ»; Όχι. Οι ΗΠΑ είπαν βλακωδώς «Όχι» σε εκείνον.

      Τα επόμενα χρόνια η επιλογή ήταν, ή, η οικογενειακή απολυταρχική διακυβέρνηση, με το νησί να ζει στην φτώχια και μόνο με τα όσα παράγει και όσα μπορεί να του προσφέρει ο τρίτος κόσμος, ή να γυρίσει σε δημοκρατικά κόματα και εκλογές, επιστρέφοντας σε θέμα σύντομου χρόνου στην Αμερικανική-Ιταλική μαφία και πολυεθνικές. Στο τέλος, ο Φιντέλ επέζησε 11 Αμερικανούς προέδρους και επέζησε 26 χρόνια μετά την διάλυση της ΕΣΣΔ. Οι μόνοι εχθροί του είναι οι αφριζοντες στο στόμα εναντίων του Κουβανοί της Μικρής Αβάνας στο Μαϊάμι.

      Υπάρχουν ιστορικοί λόγοι για να θαυμάζει κανείς, ή τουλάχιστον απλώς να δικαιολογεί ως ένα βαθμό τον Φιντέλ. Αλλά μην το βασίζουμε σε μπούρδες του τύπου «είπε όχι στις ΗΠΑ», ή ότι έκανε «δικτατορία του προλεταριάτου». Δικτατορία τελεία και παύλα έκανε ο άνθρωπος γιατί η μόνη άλλη επιλογή ήταν η επιστροφή σε κάποιον καινούργιο Μπατίστα…

      Διαγραφή
    3. Αυτή είναι πράγματι η ιστορική αλήθεια. Δυστυχώς η κοντόφθαλμη αμερικανική πολιτική προτιμούσε να στηρίζεται σε δικτατορικά καθεστώτα, όπως του Μπατίστα και των άλλων δικτατόρων της Λατινικής Αμερικής χωρίς να προβλέπει στις μελλοντικές εξελίξεις.

      Διαγραφή
  2. Καλημέρα σας αγαπητέ μου κύριε.'Οχι, δεν μου κάνει καμία εντύπωση διότι η εξουσία παντού διαφθείρει. Ο Καστοριάδης το ανάλυσε πλήρως το ζήτημα. Το ζήτημα της αυτοθέσμισης παραμένει εν πολλοίς άλυτο. Το ότι οι κάποιοι άνθρωποι ξεπουλήθηκαν ή απλά συμβιβάστηκαν , δεν κάνει τις ιδέες αυτές "υπέχοχα ψέμματα" αλλά δείχνει απλά το πόσο δύσκολο είναι να παραμείνεις αδιαφθορος και με την πλευρά του δικαίου. Χαιρετίσματα και καλή συνέχεια στην ημέρα σας

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Το πρόβλημα σαφώς δεν είναι οι ιδέες αλλά πως αυτές εφαρμόζονται στην πράξη.
      Τόσο η Γαλλική όσο και η επανάσταση στην Ρωσία βασίζονταν σε πολύ ωραίες ιδέες αλλά κατέληξαν στον Ροβεσπιέρο και τον Στάλιν. Το ίδιο δυστυχώς έγινε και στην Κούβα.
      Και μιας και ανέφερες τον Τσώρτσιλ έχει πει επίσης και αυτό που πιστεύω:
      Η Δημοκρατία είναι το χειρότερο πολίτευμα, με εξαίρεση όλα τα άλλα.

      Διαγραφή
  3. Έχει δίκιο να αναρωτιέται ο Πετρουλάκης με τον λόγο του στην Κούβα, Ποιον εκπροσώπησε ο κ. Τσίπρας;
    Σίγουρα όχι εμάς:
    Επίσης είναι βέβαιο ότι ο επικήδειος δεν αντανακλούσε τις γνώμες των φιλελεύθερων πολιτών της χώρας μας. Διότι το ιδανικό της Ελευθερίας που ανέτρεψε τον Μπατίστα δεν είναι σύμφωνο με την έννοια της Ελευθερίας που αυτοί έχουν στο μυαλό τους. Αυτοί οι πολίτες δεν ανέχονται να υπάρχουν συστηματικές διώξεις αντιφρονούντων, φυλακισμένοι για πολιτικούς λόγους, φίμωση του Τύπου, κρατικό μονοπώλιο στην ενημέρωση, καλλιτεχνική δημιουργία χειραγωγημένη από το επαναστατικό δίκαιο, Παιδεία (αυτήν που ύμνησε ο Πρωθυπουργός) ιδεολογικό Κατηχητικό. Δεν δείχνουν καμία κατανόηση στην επαναστατική σκοπιμότητα που είναι υποχρεωμένη να στερήσει ελευθερίες για να μακροημερεύσει. Και κανείς τους δεν ενθουσιάζεται από τη μεταλαμπάδευση της επαναστατικής φλόγας στις χώρες της Λατινικής Αμερικής ούτε από τα αποτελέσματα που βιώνουν οι κάτοικοί της. Να είστε σίγουροι ότι αυτή η κοινωνική ομάδα των συμπολιτών μας καταδικάζει απερίφραστα το εμπάργκο των ΗΠΑ, μισεί καθεστώτα τύπου Μπατίστα όπου γης, επιδοκιμάζει τα υψηλού επιπέδου συστήματα Υγείας αλλά δεν θεωρεί υποχρεωμένο τον εαυτό της να διαλέξει εφιάλτη.
    Το πιθανότερο ομοίως είναι ότι δεν υπάρχει και κανείς έλληνας ομοφυλόφιλος που αναγνώρισε τις σκέψεις του στο συγκινητικό ξέσπασμα του Πρωθυπουργού. Στις παρακαταθήκες της Κουβανικής Επανάστασης εκείνοι βλέπουν τους φριχτότερους εφιάλτες της μειονότητάς τους. Είναι πολύ πιθανότερο να θρήνησαν νοερά χτες, όσοι γνώριζαν, τον μαρτυρικό Ρεϋνάλντο Αρένα παρά τον νεκρό Κομαντάντε.
    Είναι δύσκολο να υποθέσει κανείς και πόσους νέους εκπροσώπησε ο λόγος του Αλέξη Τσίπρα. Αυτούς που δεν πρόλαβαν να κολλήσουν στους τοίχους τους τον Τσε και τον Φιντέλ ούτε να συγκινηθούν από την φιλοαριστερή επαναστατική συγχορδία της Μεταπολίτευσης. Αυτά τα παιδιά μάλλον θεωρούν αδιανόητο να υπάρχει χώρα χωρίς ελεύθερο ίντερνετ, χωρίς δορυφορικές κεραίες και ασύρματες συσκευές επικοινωνίας, χωρίς ελεύθερο σινεμά, χωρίς ελεύθερη σκέψη και λόγο, χωρίς πλήρη ελευθερία μετακινήσεων σε έναν κόσμο που διψούν να εξερευνήσουν. Και να την επισκέπτεται και τη δοξάζει στο όνομά τους ο Πρωθυπουργός τους.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Χαίρεσθε και αγγαλιάσθε αγαπητέ κύριε Αθεόφοβε. Να που συμφωνούμε πλήρως ξανά, γεγονός που με χαροποιεί ιδιαίτερα.Ήμουνα νιος..και ωρίμασα, αλλά τέτοιν παπατζή σαν τον Τσίπρα δεν ξανάδα. Σίγουρα δεν είναι γιος του Αντρέα; Ένα τεστ DNA παρακαλώ, να αποκαλυφθεί ο αληθινός κληρονόμος του "Μεγάλου". Με τέτοιους αριστερούς ας αναφωνήσουμε : Αχ, που είσαι Κέυνς..

    ΑπάντησηΔιαγραφή