ΠΩΣ ΜΕ ΕΦΗΜΕΡΙΔΕΣ ΑΓΟΡΑΖΕΣ ΣΟΚΟΛΑΤΕΣ!

Διαβάζοντας στο βιβλίο του Δημήτρη Ψυχογιού Γευστικές αναμνήσεις στο διήγημα του Γιατί τα αυγά είναι σημαντικότερα από τα περιοδικά, την περιγραφή των παιδιών που αντάλλασαν στο μικρό μπακάλικο του χωριού που μεγάλωσε, αυγά με καραμέλες, μου έφερε στην μνήμη αντίστοιχες δραστηριότητες της παιδικής μου ηλικίας στα ίδια περίπου  χρόνια.

Η διαφορά μας ήταν ότι εγώ μεγάλωσα στο κέντρο της Αθήνας, στην οδό Πειραιώς ,μια στάση από την Ομόνοια και όχι σε χωριό. Όμως σε αντίθεση με τα σημερινά παιδιά της πόλης που οι γονείς τους δεν τα αφήνουν να κυκλοφορούν μόνα τους, οι δικοί μου με άφηναν να κυκλοφορώ ελεύθερα στην Αθήνα από την εποχή που πήγαινα στην 5^η Δημοτικού, δηλαδή 9-10 ετών .Σχετικά έχω γράψει  στο ποστ μου  ΤΑ ΚΑΠΑΚΙΑ.

Παρά το ότι ο πατέρας μου ,όπως έχω γράψει σε αυτό το ποστ ,μου έδινε χαρτζιλίκι για τα ναύλα και  για να φάω κάτι στο σχολείο , πάντα οι επιθυμίες μου ήσαν μεγαλύτερες από το χαρτζιλίκι που έπαιρνα.

Πχ εκείνη την εποχή μόλις είχαν κυκλοφορήσει κάτι σοκολάτες  των 2 δρχ με γέμιση φρούτου μέσα τους. Την έβαζες στο στόμα σου και εκεί που άρχιζε η  ηδονική λιγωμάρα που σου έφερνε η σοκολάτα ερχόταν η δροσιά και νοστιμάδα της γέμισης και συμπλήρωνε την γευστική σου απόλαυση!

Το πρόβλημα όμως ήταν ότι η μάνα μου, διαπρύσιος κήρυκας της υγιεινής διατροφής, ήταν σαφώς κατά της κατανάλωσης γλυκών και κάθε φορά που κάποιος επισκέπτης έφερνε κάποιο από εκείνα τα κόκκινα κουτιά με σοκολατάκια, όπως ήταν της μόδας τότε, με καλύτερα εκείνα τα μακρόστενα του ΦΛΟΚΑ με το σαν βελούδο εξωτερικό τους, επακολουθούσε το κυνήγι του θησαυρού για να βρω που  τα είχε κρύψει

Παρενθετικά εκείνα τα χρόνια τα κουτιά αυτά με τα σοκολατάκια ήσαν πολύ σικ να τα κρατάς όταν πήγαινες καλεσμένος κάπου. Επειδή όμως πολλοί φύλαγαν το κουτί άθικτο για να το πάνε δώρο, πολλές φορές από τον πολύ χρόνο που είχε παραμείνει σε κάποιο ντουλάπι, τα σοκολατάκια είχαν αλλοιωθεί και έτσι αναγκάστηκαν τα ζαχαροπλαστεία και έβαζαν με σφραγίδα στην κάτω μεριά του κουτιού την ημερομηνία πώλησης!

Εκείνη λοιπόν την εποχή οι εφημερίδες μετά  την ενημέρωση είχαν και άλλες χρησιμότητες. Λόγω του ότι χαρτί υγείας δεν παρασκευαζόταν ακόμα στην Ελλάδα και το εισαγωγής ήταν ακριβό ,κάθε φύλλο της κοβόταν στα 8 και σε ένα καρφί δίπλα στον απόπατο το χρησιμοποιούσαμε, χωρίς πρόβλημα σκληρότητας, για σκούπισμα του μαθημένου σε αυτό κώλου μας! 

Σήμερα βέβαια και μόνο που σκέπτομαι αυτή την χρήση μου έρχεται στο μυαλό η παραπάνω φωτογραφία!

Λόγω του ότι η οικογένεια είχε κάποια σχετική οικονομική άνεση, αρκετά νωρίς οι εφημερίδες  αντικαταστάθηκαν με χαρτί υγείας στην τουαλέτα και αυτές είχαν αρχίσει να στοιβάζονται ,γιατί όπως γράφω στο ποστ μου ΟΙ ΕΦΗΜΕΡΙΔΕΣ ΚΑΙ Η ΣΗΜΑΣΊΑ ΤΟΥΣ.ο πατέρας μου αγόραζε καθημερινά ακόμα και 2 .

Έτσι λοιπόν οι εφημερίδες απετέλεσαν, αντί για τα αυγά που περιγράφει ο Ψυχογιός, το μέσον να απολαμβάνω τις τόσο νόστιμες σοκολάτες που έχω περιγράψει.

Είχα βρει κοντά στο Μεταξουργείο ένα παλιατζή που αγόραζε με την οκά τις εφημερίδες και βέβαια τότε, όχι για ανακύκλωση όπως σήμερα.

Αποτελούσαν το κατάλληλο υλικό για περιτύλιγμα διαφόρων προϊόντων και βασικά για αυτούς που πούλαγαν ψάρια για να τα τυλίξουν αλλά ακόμα και για τα χωνάκια μέσα στα οποία πουλούσαν στραγάλια, όπως γράφει σε άλλο του διήγημα ο Ψυχογιός.

Βέβαια με αυτές τις αγοροπωλησίες μπορεί να απόλαυσα μερικές σοκολάτες όμως ήταν η αιτία για να αποκτήσω μια άλλη απόλαυση που κρατάει μέχρι σήμερα.

Μια μέρα  εκεί που κουβαλούσα τις σακούλες με τις εφημερίδες για πρώτη και τελευταία φορά μου χαμογέλασε η τύχη χάρις στην  ατυχία κάποιου άλλου!

Ένα κατοστάρικο τυλιγμένο σε μασούρι είχε πέσει στο πεζοδρόμιο από κάποια τσέπη και με παρακλητικό τρόπο μου είπε μόλις το είδα να το ανταλλάξω με την πρώτη μου μάσκα με αναπνευστήρα για την θάλασσα, εντολή  που αμέσως εκτέλεσα.

Έτσι γνώρισα τον μαγικό κόσμο του βυθού και από τότε τον ερωτεύτηκα και μαζί με ένα μικρό ψαροντούφεκο που μου πήρε η μάνα μου, ίδιο με αυτό της φωτογραφίας, έβγαλα τις πρώτες μουρμούρες ,της ένδοξης αλιευτικής μου σταδιοδρομίας, στην παραλία της Βουλιαγμένης, που τότε ήταν ελεύθερη παραλία με ελάχιστο κόσμο.

Βέβαια η ενίσχυση του χαρτζιλικιού μου δεν γινόταν μόνο την πώληση των εφημερίδων αλλά και από ψιλά που περίσσευαν από τα ψώνια του σπιτιού που από νωρίς τα είχα αναλάβει.
Αλλά αυτό είναι θέμα για κάποιο επόμενο ποστ.