ΤΣΑΡΛΙ ΚΕΡΚ, Ο ΧΟΡΣΤ ΒΕΣΕΛ ΤΟΥ ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΥ ΠΡΟΕΔΡΟΥ

Στην διεθνή ιστορία υπάρχει ένας μεγάλος αριθμός  δολοφονιών από άτομα που είχαν αντίθετη πολιτική, ιδεολογική ή θρησκευτική τοποθέτηση από αυτόν που δολοφόνησαν.
Οι δολοφονίες του Λούθερ Κίνγκ, των Κένεντι, του Γκάντι, του Ανουάρ Σαντάτ, του Γιτζάκ Ράμπιν ή η αποτυχημένη του Σαλμάν Ρουσντί  είναι από τις πιο γνωστές.
Αλλά και στην χώρα μας από την εποχή της δολοφονίας του Καποδίστρια, του Θεόδωρου Δεληγιάννη και του Γεωργίου Α΄ είχαμε τις δολοφονίες του Ίωνα Δραγούμη, την αποτυχημένη του Ελευθέριου Βενιζέλου, του Λαμπράκη του Μπακογιάννη ή του Φύσσα. Μην ξεχνάμε δε ότι έναυσμα για τον πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο ήταν η δολοφονία του αρχιδούκα Φραγκίσκου Φερδινάνδου στο Σαράγιεβο.
Αυτό που δεν αντιλαμβάνονται οι δολοφόνοι,είναι ότι τις περισσότερες φορές η δολοφονία τους που έχει σαν σκοπό να κλείσει ένα στόμα που μιλάει αντίθετα  στα πιστεύω τους έχει  ακριβώς το αντίθετο αποτέλεσμα.
Η αποτρόπαια και απαράδεκτη δολοφονία του Τσάρλι Κέρκ στις ΗΠΑ είχε σαν αποτέλεσμα να γίνει αυτός παγκοσμίως γνωστός ενώ ταυτόχρονα με την αναγραφή των όσων έλεγε,   έγιναν γνωστές και  διαδόθηκαν οι αναχρονιστικές και σκοταδιστικές ιδέες του που εύκολα δυστυχώς βρίσκουν ανταπόκριση σε αρκετούς. 
Ο δικηγόρος Αντύπας Καρίπογλου στο παρακάτω  ενδιαφέρον άρθρο του αναδεικνύει ακριβώς το τι αποτέλεσμα είχε στο παρελθόν σε μια αντίστοιχη περίπτωση η δολοφονία ενός χιτλερικού αλήτη.

Η επίλεκτη μονάδα της SA (SA Standarte) Χορστ Βέσελ στο Βερολίνο, το 1933 και κάτω στην Νυρεμβέργη με τον ίδιο επικεφαλής.

Ο Χορστ Βέσελ ήταν αναμφίβολα ένα κάθαρμα. Μέλος των Ταγμάτων Εφόδου, των «φαιοχιτώνων», και εξαιρετικά βίαιος χαρακτήρας, προξένησε το ενδιαφέρον του Γιόζεφ Γκέμπελς που τον «προώθησε», στέλνοντάς τον στη Βιέννη για να οργανώσει τη ναζιστική νεολαία. Με την επιστροφή του στη Γερμανία συμμετείχε σε επίθεση κατά των γραφείων του Κομμουνιστικού Κόμματος στην οποία τραυματίστηκαν σοβαρά τέσσερις άνθρωποι. Λίγο μετά είχε έναν καβγά με τη σπιτονοικοκυρά του, στην οποία αρνήθηκε να πληρώσει το νοίκι του και το νοίκι της πόρνης φίλης του και όταν αυτή επέμεινε την απείλησε ότι θα χάσει τα δικαιώματα στο ίδιο της το σπίτι γιατί θα την καταγγείλει ότι στέγαζε μια πόρνη, συμπεριφορά απολύτως τυπική για τέτοιου είδους καθάρματα. Η σπιτονοικοκυρά του προτίμησε, πολύ λογικά, αντί να πάει στην αστυνομία, οπότε σίγουρα θα έχανε το σπίτι της, να πάει στην ταβέρνα της γειτονιάς όπου σύχναζαν κομμουνιστές και να πει τον πόνο της. Αυτοί, έχοντας και το προηγούμενο του τραυματισμού των συντρόφων τους, πήγαν στο σπίτι και τον πυροβόλησαν στο κεφάλι. Με πρωτοστάτη ακριβώς τον πάτρωνά του Γκέμπελς, ο Βέσελ αγιοποιήθηκε. Εγινε «μάρτυρας» του ναζιστικού κόμματος, διοργανώθηκε δημόσια κηδεία που παρακολούθησαν 30.000 άτομα και στην οποία ο Γκέμπελς μετέφερε τα συλλυπητήρια του Γκέρινγκ και του πρίγκιπα Αύγουστου-Γουλιέλμου της Πρωσσίας,  και κάτι στίχοι που είχε γράψει έγιναν τραγούδι, «Το τραγούδι του Χορστ Βέσελ», το οποίο μετά έγινε ο ύμνος των Ταγμάτων Εφόδου. Η ζωή του έγινε ταινία, βιβλία, εκδόθηκαν αναμνηστικά. Κυρίως, όμως, η δολοφονία του χρησιμοποιήθηκε από τον ίδιο τον Χίτλερ  και το ναζιστικό κόμμα για να δικαιολογήσουν τη βία εναντίον των πολιτικών τους αντιπάλων, τους οποίους κατηγόρησαν ως συλλογικά υπεύθυνους. Η δολοφονία του Βέσελ βοήθησε αντικειμενικά τον Χίτλερ. Πέρα από το σοβαρότατο ηθικό πρόβλημα, αν οποιαδήποτε συμπεριφορά του Βέσελ μπορούσε να δικαιολογήσει την εξωδικαστική εκτέλεσή του, και ωφελιμιστικά υπήρξε καταστροφική για τους εχθρούς του, τους προξένησε μεγαλύτερη ζημιά απ’ όση θα τους προξενούσε ποτέ ζωντανός. Οσο κι αν η εκ των υστέρων γνώση του κακού που αντιπροσώπευε ο ναζισμός μπορεί να κάνει κάποιον να δει με συμπάθεια τους δολοφόνους του καθάρματος, για άλλη μια φορά αποδείχθηκε ότι οι κακοί νικάνε όταν οι καλοί γίνονται σαν κι αυτούς.
Ο Τσάρλι Κερκ δεν ήταν βέβαια Βέσελ, αλλά δεν ήταν και το καλό παιδί που απλώς έλεγε την άποψή του. Ηταν ένας φανατικός που τροφοδοτούσε με κάθε τρόπο το μίσος και τη βία εναντίον των πολιτικών του αντιπάλων και όσων συνανθρώπων του δεν «ενέκρινε». Ο εχθρός της Δημοκρατίας Τραμπ αμέσως μετά τη δολοφονία του δεν δήλωσε ότι ο δολοφόνος του θα οδηγηθεί στη Δικαιοσύνη, αλλά τον αναγόρευσε σε «μάρτυρα» του κινήματος MAGA και δήλωσε ότι οι πολιτικοί του αντίπαλοι είναι συλλογικά υπεύθυνοι για τη δολοφονία και θα τους κυνηγήσει μέχρι τέλους. Αυτός που τον δολοφόνησε προσέφερε μια τεράστια υπηρεσία στον τραμπισμό. Του έδωσε έναν «μάρτυρα». Κάθε φιλελεύθερος δημοκράτης πρέπει να θυμάται πάντα αυτό: ότι αν γίνει σαν τους εχθρούς της Δημοκρατίας για να τους πολεμήσει, θα νικήσουν αυτοί. Η Δημοκρατία μπορεί και πρέπει να νικήσει μόνο με τα δικά της όπλα. Τον Νόμο και τον Λόγο.
 
Τα σχόλια δημοσιεύονται μετά από έγκριση.