ΠΑΜΕ ΝΤΟΛΥ!

Ο φτωχός και μόνος καουμπόι που με τα τραγούδια του μας συνόδευσε όλη μας την ζωή, δεν είναι πια κοντά μας.

Μπορεί πολλά από τα τραγούδια του να είχαν εύθυμο και πολλές φορές σατιρικό χρώμα όμως η φωτογραφία του νομίζω πως απεικονίζει κατά τον πιο σαφή τρόπο την συνήθη μελαγχολική ψυχική του διάθεση.

Αυτήν την εντύπωση απεκόμισα  ήδη πριν πολλά χρόνια, όταν τον είχα συναντήσει ένα βράδυ στο σπίτι της ξαδέλφης του, αγαπημένης οικογενειακής φίλης μας και συνταξιδιώτισσας σε πολλά μας ταξίδια, που πριν λίγα χρόνια έφυγε και αυτή για το τελευταίο ταξίδι, αυτό  που δεν έχει επιστροφή.

Θυμάμαι ακόμα πόσο μεγάλη εντύπωση μας είχε κάνει όταν το 1973 , ένα μήνα πριν το Πολυτεχνείο,πήραμε στα χέρια μας τα Μικροαστικά σε κόκκινο βινύλιο και με το διαβρωτικό χιούμορ στον στίχο του Γιάννη Νεγρεπόντη αρμονικά δεμένο με την μουσική του Λουκιανού. Βέβαια δεν γνωρίζαμε τότε ότι υπήρχαν και άλλα τραγούδια που είχαν κοπεί από την λογοκρισία όπως αυτά που ακούστηκαν στην συναυλία του στον Λυκαβηττό.

Η μουσική του Κηλαηδόνη με την πρώτη Επιθεώρηση του «Ελεύθερου Θέατρου» στο Άλσος Παγκρατίου το καλοκαίρι του 1973 στην επιθεώρηση «Και συ χτενίζεσαι» ήρθε στην συνέχεια και μας επιβεβαίωσε την αρχική μας εντύπωση ότι ένα νέο μουσικό ταλέντο έχει εμφανιστεί στην χώρα μας και μάλιστα με ξεχωριστό και τελείως προσωπικό ύφος.

Μπορεί ο Θεοδωράκης, ο Χατζηδάκης και ο Σαββόπουλος να έχουν αφήσει το ανεξίτηλο στίγμα τους στην  Ελληνική μουσική, ο καθένας τους με τον δικό του τρόπο, ο Κηλαηδόνης όμως ήταν αυτός που πέτυχε με τα ευαίσθητα τραγούδια του να σκιαγραφήσει με τον πιο απλό και ουσιαστικό τρόπο την καθημερινή μας ζωή.

Όσοι έζησαν ως παιδιά ή νέοι την δεκαετία του 50 στην Αθήνα μπορούν ακούγοντας το τραγούδι του the Fuckin Fifties  να αναγνωρίσουν  με συγκίνηση πολλά πράγματα από τα νιάτα τους.

Οι αναμνήσεις του παρελθόντος αποτελούσαν πάντα για τον Κηλαηδόνη ένα βασικό στοιχείο για την έμπνευση του.

Δεν είναι τυχαίο το γιατί ο Θόδωρος Αγγελόπουλος τον προτίμησε να γράψει την μουσική για τον Θίασο, ταινία που χρειαζόταν μουσική με ακούσματα από τις 10ετιες του 40 και του 50.

Μια από τις πιο συγκλονιστικές σκηνές του διεθνούς κινηματογράφου είναι η σκηνή από την ταινία αυτή,που το μπουλούκι πλησιάζει στο χωριό τραγουδώντας και χορεύοντας «Γιαξεμπόρε» για να διαφημίσει την παράσταση του, μέχρι που φτάνει στην πλατεία του και αντικρύζει δύο κρεμασμένους.

Ως «Γιαξεμπόρε» είχε περάσει, λόγω χαμηλής παιδείας, στα Ελληνικά θεατρικά μπουλούκια το "Γεια σου αμόρε!" που φώναζαν τα αντίστοιχα ιταλικά και γαλλικά, στις αρχές του περασμένου αιώνα για να προσελκύσουν τους θεατές στα χωριά.

Χάρις επίσης στον Κηλαηδόνη υπάρχει στην ίδια ταινία η εξίσου εμβληματική σκηνή που «πολεμούν» με τα αντίστοιχα τραγούδια και τις παραφθορές τους, οι δεξιοί με τους αριστερούς μέσα σε μια ταβέρνα το 1946 λίγο πριν τον εμφύλιο

.

Αυτό που είχε πετύχει ο Κηλαηδόνης και που λίγοι συνθέτες το πετυχαίνουν, ήταν το ότι κατάφερε με την μουσική του να μιλήσει και να συνεπάρει ανθρώπους ασχέτως  ηλικίας  ή παιδείας.

Είναι χαρακτηριστικό το ότι ή θεία μου, στα 80 της, ζήτησε από την κόρη της να την πάει να τον ακούσει και μετά την παράσταση να την πάει στα παρασκήνια για να τον συγχαρεί προσωπικά!

Ο πατέρας μου όταν συχνά έκανε μερικές από τις αναγκαίες δουλειές στο σπίτι τραγούδαγε στην μάνα μου με δηκτικό τρόπο το: Είμαι η Μαίρη Παναγιωταρά τονίζοντας τον στίχο ..μια καλή νοικοκυρά!

Από την άλλη μια από τις καλύτερες αναμνήσεις της κόρης μου είναι το Πάρτυ της Βουλιαγμένης όταν με τα παιδιά μας διασκεδάσαμε με την ψυχή μας σε εκείνη την πρωτόγνωρη αλλά και ανεπανάληπτη μέχρι σήμερα μουσική πανδαισία.

Προσωπικά ως μόνιμος από παιδικής ηλικίας θαμώνας στα θερινά σινεμά πως μπορώ να μην συγκινηθώ όταν ακούω για τα χρόνια που περνούν και για «Κάτι νύχτες με φεγγάρι μες τα θερινά σινεμά νύχτες που περνούν και δεν θα ξαναρθούν μ΄ αγιόκλημα και γιασεμιά»

Ο Λουκιανός ευτύχησε να ζήσει και να δημιουργήσει στα χρόνια της μεταπολίτευσης. Έζησε τα καλά χρόνια της δισκογραφίας  τότε που περιμέναμε με λαχτάρα πότε θα κυκλοφορήσει ένα νέος δίσκος του για να τρέξουμε να τον πάρουμε, αλλά έζησε και την πλήρη κατάρρευση της στον αιώνα μας, με αποτέλεσμα ο τελευταίος δίσκος του  Τα φανταρίστικα να κυκλοφορήσει ως ένθετο από το Δίφωνο.

Ένα άλλο ιδιαίτερο χαρακτηριστικό του Κηλαηδόνη είναι ότι παρά το γεγονός, πως τόσο αυτός όσο και η γυναίκα του, ανήκαν ανέκαθεν στην αριστερά, που εκείνα τα χρόνια διαπνέονταν από έντονο αντιαμερικανισμό, στην  μουσική του είναι περισσότερο από εμφανής  η επίδραση που είχε επάνω του η τζάζ και γενικότερα η αμερικανική μουσική  εκείνης της εποχής. Κορυφαία στιγμή ήταν η συνεργασία του με  την PRESERVATION HALL JAZZ BAND της Νέας Ορλεάνης στην συναυλία ΝΕΑ ΚΥΨΕΛΗ - ΝΕΑ ΟΡΛΕΑΝΗ.

Στο ποστ μου I’m walking to New Orleans έχω βάλει μια φωτογραφία από το κέντρο που εμφανίζονται εκεί και στο οποίο δυστυχώς δεν κατάφερα να πάω.

Παρά το ότι γράφτηκε με κομπίνα στο Πολυτεχνείο, όπως ό ίδιος έχει πεί, κατάφερε να τελειώσει την Αρχιτεκτονική αν και ποτέ του δεν δούλεψε σαν αρχιτέκτονας. Απετέλεσε όμως ένα καλό παράδειγμα, όπως και ο Πλέσσας, που είναι χημικός, προς την κόρη μου όταν στην εφηβεία μου έλεγε για διάφορα απίθανα επαγγέλματα που θα μπορούσε να κάνει και εγώ σαν σώφρων πατήρ της απαντούσα πως:

-Τελείωσε μια σοβαρή σχολή και μετά αν έχεις κλίση σε κάτι ένα  πτυχίο δεν θα εμποδίσει να κάνεις αυτό που θέλεις όπως πχ ο Κηλαηδόνης, ο Πλέσσας κτλ

Η απάντηση βέβαια ήταν αποστομωτική βάζοντας μου στο πικάπ το τραγούδι του Κηλαηδόνη Επαγγελματικός προσανατολισμός!

Δυστυχώς, στην συγκεκριμένη περίσταση, δεν καπνίζω από χρόνια και δεν μου αρέσει το ουίσκι για να μπορέσω να τον αποχαιρετίσω με αυτά που του άρεσαν, παρά τα προβλήματα που του δημιούργησαν στην καρδιά του, που τον πρόδωσε  τελικά στα 73 του.

Στην δική μας καρδιά όμως θα παραμείνει αξέχαστος ο καουμπόη της Κυψέλης και κάθε φορά που θα ακούμε τα τραγούδια του θα δακρύζουμε στην ανάμνηση του σαν την Ντόλυ.