ΤΑ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΟΥ !

 Όταν ήμουν παιδί τρία πράγματα μου την έσπαγαν τελείως.
Πρώτο ήταν ένα χέρι που απειλητικά μου χαλούσε την επιμελώς φτιαγμένη χωρίστρα μου (είχα μαλλιά τότε), ανακατεύοντας τα, δήθεν χαϊδεύοντας τα , η το χέρι αυτό σου τσιμπούσε το αυτί, το μάγουλο η και τη μύτη λέγοντας –τι ωραίο παιδάκι έχετε! ,στους υπερήφανους γονείς (το ωραίο μου άρεσε, το χέρι δεν μου άρεσε).
Το δεύτερο ήταν η άκρως ανόητη και συνήθης ερώτηση:
Πώς πάει το σχολείο;
Τι ρωτάς βρε ηλίθιε, τι περιμένεις να σου πω –πάει χάλια λέω να το κόψω;
Η τρίτη και συνήθως με την παραπάνω σειρά ένδειξη ενδιαφέροντος προς το πρόσωπο μου ερώτηση ήταν:
Τι θέλεις να γίνεις άμα μεγαλώσεις;
Τι να θέλω βρε ανεγκέφαλε να γίνω όταν μεγαλώσω;
Σάμπως στα 5 μου χρόνια ξέρω όλα τα επαγγέλματα;

Αλλά ξέρω τι περιμένεις να σου πω, κάτι εντυπωσιακό πχ αστροναύτης για να πεις και συ :α! τι έξυπνο παιδί θα πάει μπροστά !(λες και είχα σκοπό να πάω πίσω!) και οι γονείς να λάμψουν από την ευτυχία για το βλαστάρι που έχουν (αυτοί δεν χρειάζονταν επιβεβαίωση ότι το καμάρι τους θα καταπλήξει τον κόσμο, απλώς ήσαν σίγουροι!)
Ενθουσιάστηκα όταν σε διπλανό τραπέζι σε ταβέρνα ο πιτσιρικάς στην ερώτηση αυτή τους άφησε όλους ξερούς απαντώντας:
Πάσαρης!*

Δυστυχώς στην εποχή μου δεν υπήρχε το ηθικό παράστημα ενός Πάσαρη για να δίνω την ίδια απάντηση.
Είχα δει όμως σε Ελληνική ταινία και με είχε εντυπωσιάσει ότι ο σκουπιδιάρης που περνούσε από τις γειτονιές βάραγε ένα καμπανάκι για να βγαίνουν οι νοικοκυρές με τον σκουπιδοντενεκέ.
Οπότε το πρώτο επάγγελμα ήταν :Σκουπιδιάρης!

Μεγαλώνοντας ,κοντά στα 12 εκεί που τα αγοράκια αρχίζουν να μαγκεύουν η απάντηση προσαρμόστηκε σε κάτι που είχα ακούσει και μου φαινόταν αρκετά προβοκατόρικο με αποτέλεσμα να αποκλείει την συνέχεια της ανάκρισης:
Τοκιστής και σουλατσαδόρος!
Γύρω στα 15 ανακάλυψα το τέλειο επάγγελμα που και σήμερα δεν θα είχα αντίρρηση να εξασκήσω:
Εισοδηματίας!

Οι γονείς μου ,επιστήμονες και οι δύο, άνθρωποι με ανοικτό μυαλό ποτέ δεν με πίεσαν για οποιοδήποτε επάγγελμα , αν και μπορούσε να διαιστανθεί κανείς ότι θα ήθελαν να ακολουθήσω την δικιά τους επιστήμη.
Από παιδί βέβαια την ίδια δουλειά ήθελα και εγώ να κάνω αλλά σαν γνήσιο κωλόπαιδο τους άφηνα να βράζουν στο ζουμί τους.
Πονηρά ο πατέρας μου, που ανησυχούσε πιο πολύ, γιατί η μάνα μου καλύτερη ψυχολόγος του γιου της ήταν λίγο πολύ σίγουρη για το που θα καταλήξω, έλεγε δήθεν αδιάφορα:
Κοίταξε αν δεν θέλεις να σπουδάσεις θα σε βοηθήσω να ανοίξεις ένα συνεργείο!
Το μαρτύριο τους έλαβε τέλος όταν μια μέρα είπα στον πατέρα μου:
Θέλω λεφτά για φροντιστήριο για να δώσω.....
Ακολούθησα την επιστήμη τους και δεν μετάνιωσα αλλά δεν ρώτησα ποτέ παιδί στη ζωή μου – τι θα γίνεις όταν μεγαλώσεις;

Δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά στις 14-7-2006 με τον ίδιο τίτλο.(8 σχόλια)

* Πάσαρης .Εκείνη την εποχή για μεγάλο διάστημα ήταν πρώτο θέμα στις τηλεοπτικές ειδήσεις,Για όσους δεν θυμούνται η δεν ξέρουν ποιος είναι μπορούν να διαβάσουν εδώ.