Η ΣΧΕΣΗ ΤΟΥ ΔΙΟΝΥΣΗ ΣΑΒΒΟΠΟΥΛΟΥ ΜΕ ΤΟΝ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗ

Η δική μου γενιά ευτύχησε να μεγαλώσει με τα μουσικά ακούσματα  από 3 μουσικούς με καθαρά προσωπικές  μουσικές  δημιουργίες που  όμως είχαν ένα κοινό στοιχείο, ήταν όλες αριστουργηματικές, ανεπανάληπτες και διαχρονικές με αποτέλεσμα τα τραγούδια τους να βρίσκονται πια στο DNA όσων μετέχουν στων «Ελλήνων τις κοινότητες»
Έχει πιστεύω ενδιαφέρον να δούμε ποιες ήταν οι σχέσεις που είχε ο πρόσφατα εκλιπών Διονύσης Σαββόπουλος, 19 χρόνια νεότερος από  τους άλλους δύο μεγάλους και καταξιωμένους ήδη συνθέτες  τον Θεοδωράκη και τον Χατζιδάκι.

Στο αυτοβιογραφικό βιβλίο του Σαββόπουλου «Γιατί τα χρόνια τρέχουν χύμα» (εκδ. Πατάκη) γράφει για την γνωριμία του με τον Μίκη τα χρόνια της δεκαετίας του 60:
«Είχα ζητήσει από τον Μίκη Θεοδωράκη να μου βρει, αν μπορεί, καμιά δουλειά. Τον είχα πλησιάσει δύο χρόνια πριν στη Θεσσαλονίκη. Κατέβαινε στην πλατεία Αριστοτέλους. Πήγα και του είπα με ύφος και θράσος: “Χαίρετε. Δεν ζητάω ποτέ μου αυτόγραφα, αλλά για εσάς θα κάνω μια εξαίρεση(!)”. Με κοίταξε με χαμόγελο απορίας και τρυφερότητας. Μου έγραψε μερικά ωραία λόγια και υπέγραψε. Το πήρα το αυτόγραφο, τον ευχαρίστησα και έφυγα αφήνοντάς τον με την απορία “τι είναι αυτός ο παλαβούτσικος;”.
Μια άλλη φορά που σκοτωνόμασταν οι Λαμπράκηδες για το ποια είναι η σωστή μορφή πάλης ενάντια στον καπιταλισμό και υπήρχε μέχρι και απειλή διάσπασης, ανέβηκε πάλι στη Θεσσαλονίκη ο Θεοδωράκης για να μας συνετίσει. Συμμετείχα σε μια από ’κείνες τις εξουθενωτικές συνεδριάσεις, που τελειωμό δεν έχουν. Βγήκαμε ύστερα στη λεωφόρο. Πήρα αγκαζέ το Θεοδωράκη και του είπα: “Ελάτε να προχωρήσουμε πλάι πλάι, για λόγους κοινωνικής προβολής, να μας δει η Τσιμισκή(!)”. Με κοίταξε με το ίδιο υπομονετικό χαμόγελο. Βαδίσαμε για λίγο. Με ρώτησε ποιος είμαι, τι θέλω να κάνω. Άλλο που δεν ήθελα. Έβγαλα απ’ την τσέπη μου μια διπλωμένη παρτιτούρα, το “Μια θάλασσα μικρή”, και του την έδωσα να τη διαβάσει. Μου είπε δυο καλά λόγια και χαιρετηθήκαμε».
 
Αλλά και ο  Μίκης Θεοδωράκης θυμάται για την πρώτη συνάντησή του με το  Διονύση Σαββόπουλο σε μια άλλη συνέντευξη του του στον Παναγιώτη Κουνάδη, 8/2/2008
Πηγή: Αρχείο Κουνάδη, “Συνέντευξη Μίκη Θεοδωράκη”, 8/2/2008
https://vmrebetiko.aegean.gr/item?id=11253
Από την απομαγνητοφώνηση της συνέντευξης του συνθέτη Μίκη Θεοδωράκη (Μ.Θ.) στον Παναγιώτη Κουνάδη (Π.Κ.)
Μ.Θ.: Λοιπόν, κι έτσι η ΣΦΕΜ… αργότερα ήρθε κι ο Σαββόπουλος, ο οποίος κι αυτός δεν έχει μνήμη. Διότι ο Σαββόπουλος έχει αντικρουόμενα αισθήματα για μένα. Ξέρω ότι μου ’χει μεγάλη αγάπη και εκτίμηση, αλλά παρ’ όλα αυτά κλωτσάει κάτι μέσα του. Γιατί έχουμε και αντίθετους χαρακτήρες κάπως. Και στη μουσική μας φαινόμαστε, κάπως έχει μία αντίρρηση κ.λπ. Παρ’ όλα αυτά εγώ τον εκτιμώ πάρα πολύ και δεν νομίζω ότι άλλος νέος συνθέτης να έτυχε από ένα μεγαλύτερο συνθέτη να του γράψουν δύο εγκώμια. Έγραψα στην «Ελευθεροτυπία» δύο άρθρα εγκώμια για τον Σαββόπουλο και μ’ άρεσε πολύ και μ’ αρέσει. Και ο Σαββόπουλος ήτανε απ’ τα παιδιά της Θεσσαλονίκης, όπου αυτός έπαιζε κιθάρα τα τραγούδια του κ.λπ., κι όλοι λέγαμε ο Διονύσης, πρέπει ν’ ακούσεις τον Διονύση. Εγώ στη Θεσσαλονίκη είχα μια πολύ μεγάλη οργάνωση των «Λαμπράκηδων». Μιλάμε τώρα ’63-’64. Και μετά μια συνεδρίαση ήμαστε πάρα πολλοί και πήγαμε στην πλατεία την κεντρική και καθίσαμε να φάμε παγωτά κ.λπ. Και όπως καθόμαστε όλοι μαζί έρχεται ένα παιδί λεπτό εκεί και μου λέει «κύριε Θεοδωράκη, θέλω να σας μιλήσω». Λέω «κάτσε». Λέει «όχι, ιδιαιτέρως», μου λέει. Και τον κοίταζα καλά καλά, κοιτάζω και τους άλλος, μου κάναν έτσι, δηλαδή ότι είναι τύπος, λέει, ιδιόρρυθμος. Σηκώνομαι, λοιπόν. Δεν μου μιλούσε καθόλου. Μου λέει «μου επιτρέπεται να σας πιάσω», λέει, «αγκαζέ;» Λέω «βεβαίως». Λέω «τι θες;» Μου λέει «θέλω να σας πιάσω αγκαζέ γιατί απάνω κάθεται και η θεία μου και θέλω να με δει», λέει. Αυτός, δεν το λέγαμε, αφού το ξέρω, έτσι έγινε. Και αργότερα μου έχει πει ότι έχει ένα πρόβλημα και θέλει να κατεβεί στην Αθήνα κάτω κ.λπ. Και τότε εγώ είχα, από τη μεριά της ΕΔΑ είχα αναλάβει την εποπτεία της «Δημοκρατικής Αλλαγής» και εκεί φρόντισα να υπάρξει μία θέση ενός μουσικού κριτικού. Τον ειδοποιώ, λοιπόν, του λέω «θέλεις να γράφεις μουσική κριτική; Δεν είναι πολλά λεφτά, έχεις τόσα, αλλά κάπου θα βρεις να αυτό» κ.λπ. Είναι μια πρώτη». Και ήρθε ως μουσικός κριτικός. Και μετά πήγαινα εγώ εκεί στα γραφεία και μου λέει «κύριε Μίκη», μου λέει, «βαριέμαι», λέει. «Δεν είναι δουλειά δική μου αυτή». Μου λέει «μήπως μπορώ να έρθω στο κέντρο που είναι η Ντόρα η Γιαννακοπούλου να παίζω τα τραγούδια μου μήπως γίνει κάτι;» κ.λπ. Το λέω στη Ντόρα. Είχε ένα υπόγειο κάτω και είχαμε παρουσιάσει σε πρώτη εκτέλεση τις «Μικρές Κυκλάδες». Η Ντόρα ήτανε τότε το νούμερο ένα τότε, θυμάσαι, στα νυχτερινά κέντρα, όχι κέντρα, μπουάτ που κάναμε τότε.
Π.Κ.: Στις μπουάτ.
Μ.Θ.: Μπουάτ. Και μου λέει «ναι, αλλά επειδή είναι και γεύμα κάποτε, μετά τις δώδεκα η ώρα να πιάνει αυτός την κιθάρα, που είναι παρέες» κ.λπ. Κι αφού πήγε εκεί ο Διονύσης, καθόταν κι έπαιζε μετά. Εγώ, γιατί θα σου πω και για τον Μίνω πώς έγινε, δεν ήθελα να είναι όλοι μαζί στην ίδια εταιρεία, να ήμαστε όλοι μαζί για να μονοπωλήσει η εταιρεία όλα αυτά. Ήθελα να είναι διασκορπισμένοι οι αυτοί κ.λπ. Και γι’ αυτό τον λόγο. μέχρι τότε ήξερα τον Λαμπρόπουλο, ας πούμε. Ήμαστε και παρέα μαζί, γιατί έλειπε η οικογένειά μου και κάναμε παρέα. Είχε ένα μεγάλο αμερικάνικο αυτοκίνητο και επειδή είχαμε τότε τον Μπιθικώτση να τραγουδάει τα τραγούδια μου, τον Καζαντζίδη τραγούδια μου πηγαίναμε από ταβέρνα σε ταβέρνα.
Π.Κ.: Πώς ήταν αυτός ο Τάκης ως χαρακτήρας;
Μ.Θ.: Πολύ ευγενικό παιδί, πολύ ανοιχτό παιδί. Λίγο σφιγμένος έτσι κ.λπ., είχε λίγο και το αριστοκρατικό επάνω του και λίγο το αυτό. Και είχε και λιγάκι… ήταν το αφεντικό. Δηλαδή είτε από ορμέμφυτο είτε γιατί το ’πανε τα ξαδέρφια του πρόσεξε με τους μουσικούς να μην είσαι πολύ… να ’σαι αυστηρός κ.λπ., μόλις έμπαινε μέσα, έβλεπες τον. όλους να σηκωθούνε όρθιοι. Να σηκωθεί όρθιος κι ο Τσιτσάνης κι ο Ζαμπέτας κι ο Χιώτης «χαίρετε, κύριε Τάκη». Ό,τι έλεγε ο κύριος Τάκης ήτανε νόμος. Είχε απόλυτο έτσι επιβολή σ’ αυτούς. Όλοι τον βλέπανε… «κύριε Τάκη, κύριε Τάκη». Εμένα ήταν άλλη, βέβαια, η σχέση μου. Κάναμε παρέα, καταλήγαμε το βράδυ, το πρωί μάλλον, σε Δασκαλόπουλο που έπαιζε ρεμπέτικα με μακαρονάδα, [Μιχάλη] Δασκαλάκη.
Π.Κ.: Δασκαλάκη, Δασκαλάκης.
Μ.Θ.: Στη Νέα Ιωνία, Νέα Φιλαδέλφεια, αφού γυρίζαμε όλη την Αθήνα κ.λπ. εκεί. Και τον πάω, που λες, στον Σαββόπουλο. Τον πάω στον Σαββόπουλο, «έχω ένα νέο παιδί», λέω, «να ακούσεις» κ.λπ. Τελειώσαμε κατά τη μία-μιάμιση ώρα, φύγαμε. Που ήταν και το αυτοκίνητό του παρκαρισμένο και με το που μπαίνω στο αυτοκίνητο μέσα δεν μιλούσε καθόλου. Λέω «Τάκη, τι εντύπωση σου έκανε;» κ.λπ. Λέει «δεν μ’ ενδιαφέρει». Α, έτσι είσαι; Πάω κατευθείαν στον Πατσιφά.
Π.Κ.: Στον Πατσιφά.
Μ.Θ.: Πατσιφά. Σε αυτά έκανε μεγάλα λάθη. Με το «δεν μ’ ενδιαφέρει» είδες τι έχασε με τον Σαββόπουλο. Δεν κατάλαβε τίποτα από τον Σαββόπουλο, παρότι ήτανε καλός στη δουλειά του κ.λπ. Αλλά αυτά είναι άλλα πράγματα. Ο Πατσιφάς είχε πολύ πιο πολύ αυτή τη μυρωδιά της καλής μουσικής, του καλού ταλέντου κ.λπ.

 Το 1998, σε εκδήλωση του «Ιανού» στη Θεσσαλονίκη γίνεται παρουσίαση βιβλίου του Μίκη Θεοδωράκη από  τον Κώστα Γεωργουσόπουλο, τον Μίμη Ανδρουλάκη και τον  Διονύση Σαββόπουλο ο οποίος είπε για τον Μίκη :
«Καταθέτω μεγάλο θαυμασμό στον Μίκη Θεοδωράκη, διότι δεν είναι απλώς μεγάλος. Ο Μίκης Θεοδωράκης είναι ο τελευταίος από τους μυθικούς Έλληνες που ζουν μαζί μας. Το ελληνικό τραγούδι μάς έδωσε μεγάλες στιγμές αλλά ο Μίκης μάς έδωσε κάτι που μόνο αυτός το έδωσε: Πώς να μην χάσουμε τον άλλον.»
Και συνέχισε:
Είναι ίσως αλήθεια πως ό,τι και να πεις για τον Μίκη Θεοδωράκη θα είναι ή θα μοιάζει αμήχανο. Ναι, αλλά είναι και οφειλόμενο. Θα έλεγα ότι είναι οφειλόμενο επί ποινή διασκορπισμού, διότι μπορεί ίσως ο Μίκης Θεοδωράκης να μην παθαίνει κάτι όταν εμείς ξεχνάμε τα χρέη μας απέναντι του, αλλά εμείς σίγουρα εγκλωβιζόμεθα χειρότερα —ως ανερμάτιστοι— στην καθημερινή μας ασυναρτησία. Γι’ αυτό λοιπόν παίρνω τον λόγο, μετά από λαμπρούς φίλους, για να σας εξομολογηθώ ότι απέναντι στον Μίκη Θεοδωράκη στάθηκα χρεώστης τρεις φορές και άλλες τόσες αθέτησα την υπόσχεσή μου. Θα σας εξηγήσω και ελπίζω να βρείτε τις εξηγήσεις μου διασκεδαστικές και εμένα λιγότερο αγνώμονα από ό,τι υπήρξα στην πραγματικότητα.
Πρώτα πρώτα, του χρωστώ, εδώ και 36 ολόκληρα χρόνια, το «καλώς μας όρισες», τουλάχιστον ως Θεσσαλονικιός.
Καλοκαίρι του ’62 ήρθε στην πόλη μας να παίξει στο υπαίθριο θέατρο δίπλα στην Ηλεκτρική Εταιρεία. Όλος ο κόσμος έσπευσε να τον δει, να τον απολαύσει. Έσπευσα φυσικά κι εγώ, αφού τον θαύμαζα και τον αγαπούσα. Ήμουν όμως μαζί με τον φίλο Θεσσαλονικιό ποιητή , τον μακαρίτη πια, Αλέξη Ασλάνογλου, ο οποίος ήταν θιασώτης του Νίκι ΓιάκοΒλεφ και της Μαίρης Λω. Ολόκληρη διάλεξη είχε κάνει το ’58 στο «Λισέ» για τη Μαίρη Λω. Λοιπόν, σε όλη τη διάρκεια της συναυλίας ήταν “ξυνός” ο Αλέξης. Τον ξέρετε τον Ασλάνογλου. Ένιωθε αμήχανα μέσα στις μαζικές εκδηλώσεις και πάντα υποψιαζόταν «εξωκαλλιτεχνικά», όπως έλεγε, «κίνητρα».
Εγώ ούτε να τον αλλάξω μπορούσα εκείνη τη στιγμή ούτε να τον «τσαντίσω» τον άνθρωπο. Από την άλλη μεριά όμως, δεν ήθελα να χάσω και τη χαιρετούρα με τον Μίκη Θεοδωράκη. Πώς και πώς περίμενα τη συναυλία.
Πήγα τελικά κοντά στον Μίκη Θεοδωράκη, ο οποίος ήταν και λίγο ζαλισμένος. Και αντί να του πω αυτό που είχα να του πω, ξεστόμισα το εξής ακατανόητο: Δεν έχω πάρει ποτέ αυτόγραφο στη ζωή μου, θα κάνω όμως σήμερα για σας μια εξαίρεση!
Ήμουν 17 χρονών. Ήμουν πολύ τρελός.
Ο Μίκης Θεοδωράκης με αντιμετώπισε με ένα χαμόγελο εγκαρτέρησης, το οποίο είδα κι άλλες φορές στο πρόσωπό του, απέναντι μου, αργότερα. Μου έγραψε δυο ευγενικά λόγια και έφυγα συγχυσμένος, διότι δεν είπα αυτά που ήθελα να πω. Κι επιπλέον τσαντίστηκε και ο Ασλάνογλου και μου ’κόψε και την καλημέρα.
Έτσι εχάθη η πρώτη ευκαιρία, διότι παρουσιάστηκε και η δεύτερη.
Το φθινόπωρο του ’63 ήταν εδώ αναστατωμένοι οι Λαμπράκηδες, διότι από τα κεντρικά γραφεία του κόμματος στην Αθήνα ήθελαν να μας ελέγξουν. Για να μην είμαστε “ρεμπέτ ασκέρι”. Νέα παιδιά εμείς, βάλαμε τις φωνές και —κατά τη γνώμη μου— καλά κάναμε, διότι υπήρχε τέλος πάντων και μια αυτονομία στο φοιτητικό κίνημα και στο νεανικό κίνημα εν γένει. Αυτονομία την οποία έκτοτε δεν ματαείδαμε.
«Τι κάνει η θεία σου;»
Ανέβηκε λοιπόν ο Μίκης Θεοδωράκης άρον άρον στη Θεσσαλονίκη, ως πρόσωπο αγαπητό στη νεολαία —άλλωστε, ιδρυτής των Λαμπράκηδων— να προλάβει τις παρεξηγήσεις, να νοικοκυρέψει τα πράγματα. Έγιναν συσκέψεις με ένταση και αντεγκλήσεις. Κάποια στιγμή, εν πάση περπιτώσει, μετά από όλα αυτά, βρεθήκαμε να κατηφορίζουμε την κεντρική οδό της πόλης, την Τσιμισκή. Οπότε τον πλησιάζω και, με μια κίνηση, τον αποσπώ από την υπόλοιπα παρέα. Ήθελα πάλι να του πω: Καλώς ήρθες στη ζωή μας! Είμαι μαγεμένος μαζί σου!
Αντ’ αυτού όμως, παθαίνω τον γλωσσοδέτη του ανθρώπου που είναι και θυμωμένος πολιτικά και του ξεφουρνίζω το εξής:
Έλα να πιαστούμε αγκαζέ για λόγους κοινωνικής προβολής, να μας δει και η Τσιμισκή!
Ο άνθρωπος χαμογέλασε με τη γνωστή εγκαρτέρηση, για δεύτερη φορά. Έχω την εντύπωσα ότι δεν άκουσε καλά εκείνο το «Τσιμισκή» και θα νόμιζε ότι μιλούσα για κάποια κυρία, ίσως κάποια θεία, διότι έκτοτε κάθε φορά που με βλέπει με ρωτάει «Τι κάνει η θεία σου;».
Θεοδωράκης: Θα παρέμβω λίγο εδώ, διότι έχω την εντύπωσα πως, παρότι έχω τα διπλάσια χρόνια από τον Διονύση, φαίνεται ότι έχω καλύτερη μνήμη. Θυμάμαι πολύ καλά ότι αυτό έγινε κάποτε άλλοτε. Θυμάμαι επίσης ότι η πρώτα μας συνάντηση ήταν σε ένα νυχτερινό κέντρο, όπου ήμασταν όλοι οι Λαμπράκηδες. Με πλησίασες και μου είπες «Θέλω κάτι να σας πω». Δεν σε ήξερα. Μ’ έπιασες αγκαζέ και παγαίναμε, παγαίναμε, μέχρι που σου είπα «ποιος είσαι;».
«Με συγχωρείτε, θέλω να μας δει η θεία μου από πάνω» μου απάντησες. Αυτά θυμάμαι.
Σαββόπουλος: Μίκη, δεν χωρά αμφιβολία ότι θυμάσαι καλύτερα…
Θεοδωράκης: «Τι κάνει η θεία σου;»
Σαββόπουλος: Δόξα τω Θεώ. Την Τσιμισκή είπα όμως. Ο Μίκης το άκουσε ως γυναικείο όνομα. Το γεγονός όμως είναι ότι ο άνθρωπος έζησε μια στιγμή… “ούφο”.
Λοιπόν, μετά έφυγα κι εγώ από τη Θεσσαλονίκη και κατέβηκα στην Αθήνα, όπου έγινα σχεδόν Αθηναίος.
Στην αρχή, για να επιβιώσω, έκανα τον μπογιατζή, έκανα το γκαρσόνι, έκανα το γυμνό μοντέλο στη Σχολή Καλών Τεχνών. Τον Μίκη όμως δεν θέλησα να τον ενοχλήσω, διότι ντρεπόμουνα. Σκέφτηκα ότι ο άνθρωπος θα με έχει πάρει για κάποιον τρελό, οπότε τι να πάω να του πω…
Όταν όμως είδα και απόειδα, το καλοκαίρι του ’64 πια, του χτύπησα την πόρτα, την ανάγκη φιλοτιμία ποιούμενος.
Του ζήτησα μια δουλειά ανάλογη με τα ενδιαφέροντά μου, και πράγματι ανταποκρίθηκε αμέσως και μου βρήκε μια πολύ καλή δουλειά. Είχε εμφανιστεί τότε μια νέα φυσιογνωμία της νυχτερινής διασκέδασης της Αθήνας, ο Γιάννης Ζουγανέλλης,ο οποίος είχε φτιάξει το πρώτο μπαρ της ζωής του στη Μύκονο και είχε για συνεργάτες του δύο κορίτσια που γνώριζε ο Μίκης από τους Λαμπράκηδες.
Σ’ αυτούς με έστειλε και έπιασα δουλειά ως κιθαρωδός. Έβγαλα λοιπόν το μεροκάματό μου, πράγμα πολύ σημαντικό, όχι τόσο για το μεροκάματο όσο διότι έμπαινε η ζωή μου σε μια σειρά. Αποκτούσα στα 19 μου ένα επάγγελμα, το οποίο μάλιστα κράτησα για όλη μου τη ζωή.
Κι μένα μι τρώει η αρκούδα
Το φθινόπωρο γύρισα στην Αθήνα. Ο καθένας θα σκεφτεί ότι θα έσπευσα να ευχαριστήσω τον Μίκη Θεοδωράκη, που χάρη σ’ αυτόν είχα τη δουλειά. Όχι, δεν τον ευχαρίστησα. Κανένα ευχαριστώ. Ούτε καν του τηλεφώνησα. Αντιθέτως, δέκα χρόνια αργότερα, το φθινόπωρο του 1974, συμπεριέλαβα στον δίσκο μου Δέκα χρόνια κομμάτια μια παλιότερή μου γκρίνια, μια μουσική μπηχτή «Χατζιδάκια μ’ Θοδωράκια μ’, ισίς τρώτι κι πίνιτι κι μένα μι τρώει η αρκούδα»…
Η ιστορία έχει ως εξής: Τον Σεπτέμβριο του 1967, για χούντα μιλάμε, βρέθηκα ριγμένος σε ένα τσιμέντο στα υπόγεια κρατητήρια της οδού Μπουμπουλίνας. Δαρμένος και με πυρετό, βλέπω μέσα σε λήθαργο ένα γλυκό όνειρο. Έρχονται, λέει, οι δύο μου δάσκαλοι, ο Χατζιδάκις και ο Θεοδωράκης, με παραλαμβάνουν, με σώζουν και με βγάζουν έξω από τη φυλακή. Επειδή  μάλιστα είχα υποστεί φάλαγγα και δεν μπορούσα να περπατήσω, με σήκωσαν στα χέρια σα να ήμουν το μικρό τους παιδί και με οδήγησαν στην ελευθερία…
Όταν άνοιξα τα μάτια μου δεν μπορούσα να καταλάβω αν ήταν νύχτα ή μέρα… Ένας λαμπτήρας υπήρχε όλος κι όλος στον διάδρομο. Ήταν η θλιβερή επάνοδος στην τσιμεντένια πραγματικότητα.
Απελπισμένος, σκέφτομαι ένα παραμυθάκι που μου έλεγε ο πατέρας μου όταν ήμουν μικρός. Δεν το θυμάμαι σήμερα, αλλά τέλειωνε ως εξής: Τα μεγάλα ελάφια αφήνουν μόνο του ένα μικρό ελαφάκι, που εγκαταλελειμμένο πρέπει να αντιμετωπίσει την αρκούδα. Και το ελαφάκι φωνάζει «ζαρκαδάκια μου, ελαφάκια μου». Έτσι λοιπόν σκάρωσα τη μουσική μπηχτή που σας έλεγα.
Το αστείο είναι ότι, ενώ συνέβαιναν αυτά, σε κάποιο άλλο σημείο του λαβυρίνθου της Ασφάλειας, σε άλλον όροφο, σε μια άλλη γωνιά, ήταν έγκλειστος ο Μίκης Θεοδωράκης, που έκανε μάλιστα και απεργία πείνας. Στις συνθήκες απομόνωσης δεν ήταν δυνατόν να το γνωρίζουμε.
Θεοδωράκης: Γιατί σε είχαν πιάσει όμως; Ποια ήταν η κατηγορία;
Σαββόπουλος: Η αλήθεια είναι ότι δεν ήξερα τίποτα από όσα με ρωτούσαν. Ήταν δική τους δουλειά να βρουν τι ξέρω και τι δεν ξέρω, και ο μόνος τρόπος για να το μάθουν ήταν να συνεχίσουν να με δέρνουν. Όταν διαπίστωσαν ότι «δεν μπορεί να έχει τόσο μεγάλη αντοχή αυτό το παιδί», με άφησαν ήσυχο.
Θεοδωράκης: Είν’ αλήθεια ότι μια Κυριακή σε είδα να σε ανεβάζουν στην ταράτσα. Επικρατούσε μια γενική ραθυμία εκείνη τη μέρα. Ο αλφαμίτης ο Μόνος μου φάνηκε ότι βαριόταν να σε χτυπήσει εκείνη τη μέρα. Αυτό συμπέρανα. Εσύ του έλεγες: να, τώρα θα με δείρεις πάλι, και τελικά αυτός είπε «άντε, πάμε κάτω, δε βαριέσαι». Έτσι έγινε;
Σαββόπουλος: Έχω την εντύπωσα ότι όλοι θα βαριόντουσαν!
Θεοδωράκης: Εγώ κατάλαβα ότι ήταν ο Σαββόπουλος διότι σφύριζε τη «Συννεφούλα». Δεν μπορεί να ήταν άλλος. Και στον Ήλιο και τον χρόνο όλα τα ποιήματά μου είναι αφιερωμένα στους συγκρατούμενούς μου.
Ο θυμός είναι κάτι που πουλάει
Σαββόπουλος: Ενώ λοιπόν ήταν επάνω ο Μίκης, εγώ βημάτιζα και μουρμούριζα «Χατζιδάκια μ’ Θεοδωράκια μ’». Μη με βαθμολογήσετε άσχημα γι’ αυτή τη μουσική κουτσουλιά. Μέσα στη φυλακή έγραψα και άλλα, καλύτερα τραγούδια: «Κι αν βγω απ’ αυτή τη φυλακή», η «Θεία Μάνου»…
Όταν τελείωσε κι αυτή η περιπέτεια, έγραψα σε ένα ιδιωτικό, ερασιτεχνικό μαγνητόφωνο αυτά τα δύο τραγούδια, συν το μουσικό “κουρελάκι” που λέμε. Να ηχογραφηθούν μέσα στο 1968 σε δίσκο καταλαβαίνετε πως ήταν αδύνατον. Αργότερα, το 1974, συμπεριέλαβα, όπως σας είπα, το μουσικό αυτό “κουρελάκι” —σαν ντοκουμέντο— στα Δέκα χρόνια κομμάτια. Όλος ο δίσκος είχε το ύφος του Ημερολογίου. Μου δίνει το κλίμα μιας ολόκληρης εποχής, η οποία παρήλθε.
Η μεγάλη έκπληξη ήταν πως σ’ αυτό το μουσικό καλαμπουράκι στάθηκε πολύς κόσμος: Του πανεπιστημίου, της κουλτούρας κυρίως. Στάθηκαν μάλλον χαιρέκακα, πράγμα που με οδήγησε στο συμπέρασμα —γιατί ήμουν νέος ακόμα— ότι ο θυμός είναι κάτι που πουλάει. Ιδίως όταν έχει κάποιο στοιχείο “καταγγελιούλας”. Ιδίως όταν εκφέρεται από άνθρωπο νέο στην ηλικία, που έχει, ας πούμε, και κάποια στοιχεία θύματος. Είναι ο συνδυασμός που κάνει το σουξέ σίγουρο.
Γι’ αυτό λοιπόν, δικαιολογημένα, ο Μόνος Χατζιδάκις κάποια στιγμή μου τράβηξε το αυτί και μου είπε επί λέξει: «Πόσο άδικο ήταν να γράψεις αυτό το πράγμα». Είχε δίκιο, από την άποψη ότι ένας ολόκληρος κόσμος κανιβαλιζόταν μ’ αυτό το κομμάτι.
Τελικά, παρά το γεγονός ότι δεν ήταν μέσα στις προθέσεις μου αυτός ο θόρυβος, δεν φρόντισα, τέλος πάντων σε μια συνέντευξη, σε μια συζήτηση, να εξηγήσω πώς και πότε γράφτηκε αυτό το κομμάτι. Δηλαδή, ο Μίκης Θεοδωράκης, αντί για ευχαριστώ, τα άκουσε κι από πάνω!
Ο Μίκης δεν αναφέρθηκε σ’ αυτό το θέμα. Μου έδωσε δηλαδή, χωρίς να το ξέρει, ένα ακόμη μάθημα. Ποιο ήταν; Να μην θυμώνουμε. Δεν πρέπει να στεκόμαστε στα μικρά πράγματα. Κι αν αυτό δεν μπορεί να το καταλάβει ένας νέος 20 ή 22 ετών, ας το καταλάβει στα πενήντα ή στα πενήντα τρία του, όπως είμαι εγώ. Ας το προσπαθήσει, με ασυγχώρητη έστω καθυστέρηση. Μα θα το πει τραυλίζοντας, μα θα το πει με επιτηδευμένη ευφράδεια, θα το πει συλλαβιστά, θα το πει αμήχανα, θα το πει με αγχώδη ευρηματικότητα… Ας τα καταφέρει επιτέλους να πει:
Καλώς ήλθες στη ζωή μας, ακριβέ μας δάσκαλε.
 
Όταν στις 2 Σεπτεμβρίου 2021 πέθανε ο Θεοδωράκης ο Σαββόπουλος έγραψε την παρακάτω επιστολή:
«Έφυγε σήμερα ο τελευταίος των μεγάλων. Των τελευταίων μεγάλων Ελλήνων. Είναι ημέρα πένθους, βαθιάς συγκίνησης αλλά και πνευματικής ανάτασης νομίζω, γιατί μετά τον θάνατο του Μάνου Χατζιδάκι, του Γιώργου Σεφέρη, του Γιάννη Ρίτσου, του Οδυσσέα Ελύτη, και όλων των άλλων πνευματικών ηγετών μας, έρχεται τώρα και η αναχώρηση του Μίκη Θεοδωράκη, στην 200ή επέτειο της Ανεξαρτησίας, σαν να μας λέει “κοιτάξτε τι έχει πραγματική αξία σε όλη αυτή την πορεία και αφήστε τα μικρά και τα ασήμαντα.
Ήταν παράφορος. Δεν τον χωρούσε ο τόπος. Ξεχείλιζε από μουσική, αιώνια νιάτα, πάθος και ρομαντισμό. Ήταν ένας μεγαλοφυής, ένας λεοντόκαρδος, ένας άνθρωπος αναγεννησιακός. Ένας οικουμενικός άνθρωπος. Θα ζει πάντα στη μνήμη της Αντίστασης, στην τραγική μνήμη του εμφυλίου και της εξορίας, στους αγώνες της δεκαετίας του ΄60, στη φυλακή του αντιδικτατορικού αγώνα. Μα πάνω από όλα θα ζει πάντα στο αιώνιο τραγούδι της ελληνικής λαλιάς με την συναρπαστική και θυελλώδη μουσική του.
O Captain, my Captain
Η δάφνη κερδήθηκε
Ποτέ δεν θα πεθάνεις».

Στην κηδεία του Μίκη στην Μητρόπολη ο Σαββόπουλος αφού υποκλίθηκε στον νεκρό σήκωσε το χέρι και χαιρέτησε στρατιωτικά τον Μίκη Θεοδωράκη. Σαν πιστός στρατιώτης που χαιρετά τον στρατηγό.
Ο στρατιωτικός χαιρετισμός  και το «O Captain,my Captain» της επιστολής είναι συνδεδεμένα, ότι ήταν και τα δύο μέρος ενός αστείου που συνήθιζαν να κάνουν μεταξύ τους. Ότι ο Σαββόπουλος όποτε έβλεπε τον Θεοδωράκη τον χαιρετούσε στρατιωτικά για να γελάσουνε. 
 
Τα σχόλια δημοσιεύονται μετά από έγκριση.
 

ΚΥΠΡΟΣ: ΟΙ ΚΑΙΡΟΙ ΟΥ ΜΕΝΕΤΟΙ !

Έγραφε  ο Στέφανος Κασιμάτης στις 14-10-25:
Η σχέση μας με την Κύπρο δεν έχει ωριμάσει. Δεν έχουμε συνειδητοποιήσει ακόμη εδώ στην Ελλάδα ότι το χρέος μας προς την Κύπρο το εκπληρώσαμε. Την πήραμε από τον Τρίτο Κόσμο, όπου την έχει τάξει ο Μακάριος, ακρωτηριασμένη μάλιστα, και την παντρέψαμε με την Ευρώπη. (Αλλο αν εκείνη μετά άρχισε να την απατά με τη Ρωσία, μέχρι που τους πιάσανε στα πράσα. Αλλά αυτά τα έχουμε αφήσει πίσω, ας μην ξύνουμε πληγές…)
Και το γαμήλιο δώρο της μάλιστα ήταν αυτό που υποτίθεται ότι ονειρευόταν και διακαώς επεδίωκε: διζωνική, δικοινοτική ομοσπονδία! (Αλλο αν δεν της άρεσε όταν το είδε από κοντά και το γύρισε πίσω, με αποτέλεσμα να γίνουμε ρεζίλι…) Κάποτε πρέπει να τεθεί σε μια βάση λογικής και αμοιβαιότητας η σχέση με την Κύπρο. Θα συμβεί αυτό, πιστεύω, εκ των πραγμάτων στο μέλλον. Η μεν Ελλάδα θα λυτρωθεί από το αίσθημα ενοχής, η δε Κύπρος θα ενηλικιωθεί και θα καταλάβουν ότι είναι δύο διαφορετικά κράτη, ελληνικά ως προς τον πολιτισμό και με δεσμούς άρρηκτους. Ωστόσο, διαφορετικά, με συμφέροντα που μπορεί να αποκλίνουν. Ακόμη όμως είναι νωρίς…

Πέρασαν μόνο 5 μέρες από το «νωρίς» που έγραφε ο Κασιμάτης και έγιναν τη  Κυριακή εκλογές στους Τουρκοκύπριους και με συντριπτική πλειοψηφία ο υποψήφιος που είναι υπέρ των δύο κρατών όπως θέλει η Τουρκία υπέστη συντριπτική ήττα. Έτσι λοιπόν το «νωρίς» έχει γίνει «τώρα»  και όπως αναλύει ο Ηλίας Κανέλλης (ΝΕΑ 20-10-25) ανοίγει:

Νέα σελίδα για την Κύπρο 
Η ελληνική και η ελληνοκυπριακή πολιτική, όπως άλλωστε και η ελληνική και η ελληνοκυπριακή δημοσιογραφία, υποτιμούν όσα συμβαίνουν στα Κατεχόμενα της Κύπρου. Τους αρκεί να μιλάνε για ψευδοκράτος και κάνουν σαν να μην είναι παγιωμένη η κατοχή σχεδόν του μισού νησιού και η προσπάθεια της Τουρκίας να παίξει το ρόλο της μητέρας πατρίδας μιας τουρκικής οντότητας στο νησί. Ισως γι’ αυτό δεν μας απασχόλησαν ιδιαίτερα οι χθεσινές εκλογές στο βόρειο τμήμα της Κύπρου. Ενώ ακόμα και μετά την ανακοίνωση του αποτελέσματος, δυσκολεύτηκα να βρω μια αξιόπιστη αξιολογική κρίση του.
Κι όμως, η είδηση είναι εντυπωσιακή. Ο ηγέτης του ρεπουμπλικανικού Τουρκικού Κόμματος Τουφάν Ερχιουρμάν εξασφάλισε το 62,76% έναντι 35,81% του νυν ηγέτη των Τουρκοκυπρίων και φανατικού υποστηρικτή της λύσης δύο κρατών, Ερσίν Τατάρ. Που σημαίνει ότι ο νικητής κερδίζει τις εκλογές με συντριπτική πλειοψηφία από τον πρώτο γύρο. Κι από αύριο, Τατάρ τέλος.
Τι προοπτικές ανοίγει το αποτέλεσμα αυτό για το Κυπριακό; Κάτι πολύ σημαντικό. Οι Τουρκοκύπριοι, με τεράστια πλειοψηφία, επιλέγουν να γυρίσουν την πλάτη στην ασφυκτική επιτροπεία της Τουρκίας και να διεκδικήσουν, ακόμα μια φορά, λύση του Κυπριακού στο πλαίσιο της Ευρώπης. Ο Ερχιουρμάν διεκδικεί η Βόρεια Κύπρος (ή Κατεχόμενα, ή ψευδοκράτος, πείτε τη όπως θέλετε) να φύγει από την επιτροπεία της Τουρκίας, να γίνει ευρωπαϊκή, να πάψει να είναι ένα τμήμα της Γης που δεν περιλαμβάνεται στους χάρτες. Η ευρωπαϊκότητά της, όμως, περνάει από τη λύση που έμεινε δυο φορές πίσω, με ευθύνη της ελληνοκυπριακής και της ελληνικής πλευράς, το 2004, όταν απορρίφθηκε από τους Ελληνοκύπριους το Σχέδιο Άναν, και το 2017, όταν κατέρρευσαν οι διαπραγματεύσεις για λύση στο Κραν Μοντανά: περνάει από την εκ νέου διεκδίκηση μιας λύσης διζωνικής δικοινοτικής ομοσπονδίας, με πολιτική ισότητα, στο πλαίσιο της ΕΕ.
Καταψηφίζοντας τον Τατάρ, οι Τουρκοκύπριοι αποκρούουν την τουρκοποίηση της πατρίδας τους. Μαυρίζοντας τον έως χτες πρόεδρό τους δείχνουν τη δυσαρέσκειά τους για έναν ηγέτη ο οποίος προσπάθησε να τους αποκόψει από την Ευρώπη, αφού, μεταξύ άλλων, κατάργησε το ευρωπαϊκό πρόγραμμα Imagine, υπονόμευσε κάθε σχέση με τις Βρυξέλλες και απομόνωσε την εξωστρεφή νέα γενιά, που δεν βολεύεται με τον στενό κορσέ μιας τουρκικής επαρχίας, από την επικοινωνία με την Ευρώπη. Δεν υπάρχει χειρότερη προοπτική για νέους να τους κόβεις τις υποτροφίες για σπουδές, την ευκολία στα ταξίδια, την πρόσβαση σε ευρωπαϊκές θέσεις εργασίας.
Ψηφίζοντας Ερχιουρμάν, οι Τουρκοκύπριοι αναθέτουν στην ηγεσία τους την αναθέρμανση της διαδικασίας λύσης διζωνικής δικοινοτικής ομοσπονδίας, δηλαδή ευρωπαϊκής λύσης. Προς τούτο, μάλιστα, όπως έχει εξαγγείλει ο νέος πρόεδρος (συγνώμη: ψευδοπρόεδρος), αν δεν του ζητηθεί από τον Νίκο Χριστοδουλίδη, θα ζητήσει αυτός μια συνάντηση, το συντομότερο, προκειμένου να αναθερμανθούν οι συνομιλίες , η δημιουργία μιας νέας προοπτικής επίλυσης.
Με άλλα λόγια, οι Τουρκοκύπριοι στέλνουν μήνυμα στον πρόεδρο Χριστοδουλίδη και στην ελληνοκυπριακή πλευρά να επιδιώξουν τη συνεννόηση, στο πλαίσιο μιας διζωνικής δικοινοτικής ομοσπονδίας. Οι εκλογές τους δημιουργούν νέα δυναμική. Είναι μια ακόμα ευκαιρία για την Κύπρο, την οποία δεν δικαιούται να την απεμπολήσει η ελληνική πλευρά.
Η οποία το επόμενο διάστημα θα πιεστεί να ξανακαθίσει στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων. Προφανώς, όμως, για να υπάρξει θετικό αποτέλεσμα, για να αποκατασταθεί η εμπιστοσύνη και για να φύγει το Κυπριακό από τη στασιμότητα, δεν αρκούν η παρέμβαση του ΟΗΕ και οι ευρωπαϊκές διακηρύξεις. Χρειάζονται και Ελληνοκύπριοι πολιτικοί με ρεαλισμό.
Χρειάζονται ηγέτες για τις μεγάλες αποφάσεις. Επειδή είναι ώρα μεγάλων αποφάσεων.

Πράγματι τώρα πια οι ίδιοι οι Κύπριοι θα πρέπει να αποφασίσουν αν θέλουν η Κύπρος να γίνει  ένα κράτος με  διζωνική δικοινοτική ομοσπονδία, ή επιθυμούν να παραμείνουν όπως είναι σήμερα με πιθανή εξέλιξη το βόρειο τμήμα του νησιού τους να γίνει άλλο κράτος ή ακόμα χειρότερα να προσαρτηθεί στην Τουρκία.
Απλά πρέπει να έχουν υπ΄όψη τους αυτό που είπε ο Θουκυδίδης : οι καιροί ου μενετοί!
 
Τα σχόλια δημοσιεύονται μετά από έγκριση.

Η ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΗ ΕΞΑΠΑΤΗΣΗ ΤΩΝ ΠΙΣΤΩΝ

 Η παραπάνω γελοιογραφία αποδίδει πλήρως την αποτελεσματικότητα της προσευχής, όπως εκτενέστερα αναλύω και στο ποστ μου  ΤΟ ΠΟΡΝΕΙΟ ΚΑΙ Η ΔΥΝΑΜΗ ΤΗΣ ΠΡΟΣΕΥΧΗΣ
Παρ΄όλα αυτά οι πιστοί όλων των θρησκειών δεν τους αρκεί να προσευχηθούν απλά στον θεό που πιστεύουν, αλλά αισθάνονται την ανάγκη να προσευχηθούν σε κάτι που έχει κάποια σχέση με το θείο και έτσι πχ οι Εβραίοι προσεύχονται στο τείχος των δακρύων και οι μουσουλμάνοι στην Καάμπα, που φυλάσσει μέσα της ένα μεγάλο μαύρο λιθάρι.
Οι χριστιανοί δεν αρκούνται στην προσευχή στους πολυπληθείς ναούς που υπάρχουν, αλλά θέλουν σε αυτούς να υπάρχουν και «θαυματουργές» εικόνες, λείψανα αγίων ή αντικείμενα που σχετίζονται με αυτούς.
Έτσι το εκκλησιαστικό κατεστημένο φροντίζει να εκπληρώσει αυτή την επιθυμία του κόσμου καθώς η προσέλευση του έχει άμεσο αντίκρισμα στο παγκάρι της εκκλησίας.

Και βέβαια επειδή εμείς δεν είμαστε  Ζουλού, στην Ελλάδα μια παράδοση που τηρείται με θρησκευτική ευλάβεια είναι η ΠΤΩΜΑΤΟΛΕΙΨΑΝΟΛΟΓΙΑ…. 
Όπως γράφω σε αυτό ήδη από την εποχή που γράφτηκε (1806) η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΝΟΜΑΡΧΙΑ του ανωνύμου του Έλληνος, ήταν έντονη και διαδεδομένη  η περιφορά διαφόρων λειψάνων αν και από τότε υπήρχαν  στις περισσότερες περιπτώσεις αμφιβολίες αν τα κόκαλα αυτά είναι και τα γνήσια των αγίων γιατί όπως γράφει: Αυτοί έχουν εν κιβωτίδιον γεμάτον από ανθρώπινα κόκκαλα και κρανία ακέραια, τα οποία ασημώνοσι, και έπειτα ονοματίζουσιν, άλλα μεν του Αγίου Χαραλάμπους και άλλα του Αγίου Γρηγορίου. Έν ένί λόγω, δεν αφήνουν άγιον, χωρίς να έχουν μέρος από τα κόκκαλα του.Έγώ, έως τώρα βέβαια ,είδα έως τέσσαρας κεφαλάς του Αγίου Χαραλάμπους.. (σχετικά έχω γράψει στο Ο ΑΓΙΟΣ ΜΕ ΤΑ 4 ΚΕΦΑΛΙΑ!
Έκτοτε όπως γράφω και στο ΕΚΣΥΓΧΡΟΝΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΠΤΩΜΑΤΟΛΕΙΨΑΝΟΛΟΓΙΑΣ μπορείτε να δείτε εκτός από τα ντυμένα κόκκαλα του Αγίου Εφραίμ του Νεομάρτυρα και διάφορα χέρια αγίων ενώ βέβαια, επειδή τα αποξηραμένα πτώματα υπάρχει ο κίνδυνος αντί ευλάβειας να προκαλέσουν απέχθεια στους πιστούς, το πρόσωπο του πτώματος καλύπτεται με χρυσή προσωπίδα, όπως του Αγίου Ιωάννη του Ρώσου που όχι μόνο μετά 3 αιώνες από τον θάνατο του του ξανάφερε ο αρχιεπίσκοπος το δεξί του χέρι που του έλειπε,  αλλά καθώς είναι  και ιδιαίτερα κοκέτης  απαιτεί να του αλλάζουν κάθε 20 χρόνια τα άμφια! Όσο γι’ αυτά που φορούσε γίνονται φυλαχτό για τους πιστούς.

Επειδή όμως δεν έχουν όλες οι εκκλησίες και τα μοναστήρια την τύχη να έχουν ατόφιους  αγίους, συνήθως πολλοί αρκούνται με κάποιο κομμάτι  κόκαλου αγίου ή αγίας.
Έτσι βλέπουμε διάφορες ανακοινώσεις να καλούν τους πιστούς να προσκυνήσουν την τίμια κάρα του Αγίου Ιωάννη Χρυσοστόμου με το δεξί αυτί του, το ποδάρι του Αγίου Στεφάνου και το σαγόνι της Αγίας Παρασκευής ενώ κομμάτι από το λείψανο του Αγίου Αρτεμίου διαφημίζεται ως θαυματουργό για τον καρκίνο και την μαγεία!
Άντε τώρα να φτουρήσουν  οι διάφορες κυράτσες που λύνουν τα μάγια μπροστά σε ολόκληρο θαυματουργό  λείψανο αγίου!

Μεγάλο σουξέ όμως έχουν, όσο και αν σας φαίνεται απίστευτο, τα Δώρα των Μάγων, ναι αυτά που  πήγαν οι 3  Μάγοι στην γέννηση του Χριστού, όπως γράφω και στο ποστ μου  ΤΡΕΞΑΤΕ! ΤΑ ΔΩΡΑ ΤΩΝ ΜΑΓΩΝ ΒΡΙΣΚΟΝΤΑΙ ΣΤΟΝ ΒΟΛΟ!  Αν δεν τα προλάβετε εκεί μπορείτε να τα προσκυνήσετε ίσως στα Άνω Λιόσια!

Δεν πιστεύω δε να μην θεωρείτε ότι είναι αυθεντικός ο άρραφος χιτών του Χριστού ή οι 4 τουλάχιστον γνωστές ζώνες της Παναγίας από την πλούσια γκαρνταρόμπα της, για τις οποίες έχω γράψει τα ποστ
ΜΗΠΩΣ Η ΒΡΑΚΟΖΩΝΗ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΚΑΝΕΙ ΤΟ ΘΑΥΜΑ ΤΗΣ ΣΤΗΝ  ΕΥΡΟΖΩΝΗ; ...
ΒΡΗΚΑ ΚΑΙ ΑΛΛΗ ΖΩΝΗ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ!
Η ΖΩΝΗ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΚΑΙ Ο ΜΑΝΑΤΖΕΡ ΤΗΣ ΕΦΡΑΙΜ
Βέβαια το προνόμιο στην γκαρνταρόμπα της Παναγίας δεν το έχουμε μόνο εμείς, γιατί στο εξωτερικό υπάρχει το φόρεμα που φορούσε η Παναγία όταν γέννησε τον Χριστό όπως επίσης και σταγόνες από το γάλα της όταν τον θήλαζε, όπως γράφω στα ποστ μου:
ΤΟ ΓΑΛΑ ΚΑΙ Η ΓΚΑΡΝΤΑΡΟΜΠΑ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ! α΄μέρος.
ΤΟ ΓΑΛΑ ΚΑΙ Η ΓΚΑΡΝΤΑΡΟΜΠΑ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ β΄μέρος.
Μπορεί όμως να μην έχουμε γάλα της Παναγίας έχουμε όμως δάκρυα από την εικόνα της!

Είδαμε βέβαια οι περισσότεροι στην, με απολύτως τεκμηριωμένα ιστορικά γεγονότα, σειρά για τον Παΐσιο να μιλάει με μια σαύρα, όποτε δεν νομίζω ότι χρειάζεται να αναφέρω τα ρίγη συγκίνησης που προσφέρουν όταν εκτίθενται σε προσκύνηση τα γυαλιά του, ο σκούφος του, το μπαστούνι του  οι παντούφλες του ή το κάστανο του. 

Τέλος είναι ενδιαφέρον ότι οι διακινητές λειψάνων συμβαδίζουν με την σύγχρονα ρεύματα της εποχής. Έτσι όταν διαπίστωσαν ότι  στα ταμεία των κινηματογράφων μάζεψαν πολύ χρήμα οι ταινίες  Εκδικητές  (Avengers) στις οποίες ενώνουν τις δυνάμεις τους όλοι οι υπερήρωες της  Marvel, έτσι και ο γνωστός από τους παπαροκάδες Μουλασιώτης προσφέρει στο θρησκευόμενο κοινό λείψανα από 28 Αγίους όπως γράφω στο 28 ΑΓΙΟΙ ΣΥΝΙΣΤΟΥΝ,ΟΧΙ ΚΕΡΜΑΤΑ ΣΤΟ ΠΑΓΚΑΡΙ,ΜΟΝΟ ΧΑΡΤΟΥΡΑ! όπου μπορείτε να δείτε αν συμπεριλαμβάνονται σε αυτούς άγιοι της προτίμησης σας!

Και επειδή τα λείψανα των Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης μόνα τους πιθανώς να μην προσελκύσουν μεγάλο πλήθος πιστών, το θέαμα εμπλουτίζεται με τεμάχιο από το δάσος του παράγει Τίμιο Ξύλο από τον σταυρό του Χριστού, αλλά και λιθάρια από τον Γολγοθά και τον τάφο του!

Και βέβαια στο ποστ μου OΙ ΘΕΡΑΠΕΥΤΕΣ ΑΓΙΟI ΚΑΙ Ο ΑΓΙΟΣ ΓΙΑ ΤΙΣ ΑΙΜΟΡΡΟΪΔΕΣ μπορείτε να δείτε αν συγκαταλέγεται σε αυτούς ο σωστός Άγιος για την ασθένεια σας!
 
Τα σχόλια δημοσιεύονται μετά από έγκριση.
 

ΤΕΛΟΣ ΤΟ ΞΥΛΟΛΙΟ ΚΑΙ ΑΠΟ ΤΟ ΚΚΕ

 

Το άρθρο του Σάκη Μουμτζή Το ΚΚΕ «τελείωσε» το παραμύθι του ξυλολίου τα λέει έξω από τα δόντια και γι αυτό το μεταφέρω εδώ ολόκληρο:
Η χθεσινή μέρα δεν ήταν καλή για τον «προοδευτικό» χώρο και τις αριστερές ψυχούλες. Συμφωνήθηκε η εκεχειρία στη Γάζα-τώρα οι φριπαλεστάιν και οι νεοαριστεροί με τι θα κλαψουρίζουν-το Νόμπελ Ειρήνης απονεμήθηκε σε μια «ακροδεξιά» αντίπαλο του δημοκράτη Μαδούρο και σα να μην έφταναν αυτά ήρθε και το ΚΚΕ και γκρέμισε την απάτη του ξυλολίου για την τραγωδία των Τεμπών. 
Ο κ. Καραθανασόπουλος δεν σεβάστηκε τον πόνο όλων αυτών, τον αγώνα των Φλοτιλίστας που βασανιζόταν επί 24 ώρες κάπου στην έρημο Νεγκέβ ούτε βέβαια σεβάστηκε τους εγχώριους μαδουρίστας που έπαθαν σοκ με το άκουσμα του ονόματος Μαρία-Κορίνα-Ματσάδο. Τι αποκάλυψε ο σύντροφος; 
Είπε σε τηλεοπτική εκπομπή, χωρίς κανέναν ενδοιασμό, πως τα ξυλόλια ήταν μια επινόηση του αντιπροέδρου της Ευρωπαϊκής Αρχής Σιδηροδρόμων, του Βέλγου Ακού, ο οποίος πίεσε τον δικό μας τον Παπαδημητρίου, τον πρόεδρο του ΕΟΔΑΣΑΑΜ, να συμπεριλάβει στο πόρισμα του την ύπαρξη εύφλεκτου υλικού που μεταφερόταν παράνομα από την εμπορική αμαξοστοιχία. Αυτές τις πιέσεις τις παραδέχθηκε εγγράφως και ο Παπαδημητρίου στην κατάθεση που έδωσε στις δικαστικές αρχές. 
Γιατί το έκανε αυτό ο Βέλγος αντιπρόεδρος; Για να εξυπηρετήσει τα συμφέροντα των μεγάλων εταιρειών που παράγουν σιλικόνη και κατασκευάζουν τις ηλεκτρομηχανές, σύμφωνα με τον κ. Καραθανασόπουλο. Διότι αν η πυρόσφαιρα αποδιδόταν στην ύπαρξη παράνομου εύφλεκτου υλικού τότε αυτές οι μεγάλες εταιρείες θα βρισκόταν έξω από το στόχαστρο της Δικαιοσύνης. Κομμουνιστής είναι, είναι λογικό η εξήγηση που δίνει να έχει αντικαπιταλιστική και αντι-ιμπεριαλιστική διάσταση, όμως στην ουσία της αντικατοπτρίζει την αλήθεια. 
Αυτό που ενδιαφέρει-ανεξαρτήτως κινήτρων-είναι το γεγονός πως καταρρίπτει τη θεωρία της συγκάλυψης από κυβερνητικής πλευράς, απεναντίας ο κ. Καραθανασόπουλος μιλά ευθέως για απόπειρα συγκάλυψης εκ μέρους της Ευρωπαϊκής Αρχής Σιδηροδρόμων. 
Σημειωτέον, πως η εν λόγω Αρχή μόλις δύο μήνες πριν από το τραγικό δυστύχημα είχε δώσει πιστοποιητικό ασφαλείας στην Hellenic Train και πιστοποιητικό καλής λειτουργίας, ως εποπτεύουσα Αρχή, στην Ρυθμιστική Αρχή Σιδηροδρόμων (ΡΑΣ). Κάτι που αναμφίβολα θα αποτελέσει έναν από τους βασικούς υπερασπιστικούς ισχυρισμούς μερικών κεντρικών κατηγορουμένων. 
Να υπογραμμίσω επίσης πως αυτή η θέση του κ. Καραθανασόπουλου ανατρέπει τη βασική γραμμή του ΚΚΕ πως η εμπορική αμαξοστοιχία μετέφερε νατοϊκό υλικό το οποίο ευθυνόταν για την πυρόσφαιρα. Το πολιτικό δια ταύτα των όσων υποστήριξε ο βουλευτής του ΚΚΕ είναι πως η κυβέρνηση δεν συγκάλυψε κάτι διότι δεν υπήρχε αντικείμενο συγκάλυψης. Κάτι που υποστηρίζαμε-όχι πολλοί-εδώ και πολύ καιρό. 
Απεναντίας, η κυβέρνηση πήγε να γίνει θύμα από καραμπόλα των μεθοδεύσεων του Ακού, στην προσπάθεια του να μεταθέσει αλλού τις ευθύνες για το δυστύχημα. Τώρα έρχεται το ΚΚΕ και προσθέτει τη δική του εκτίμηση δίπλα στα έξι (6) επίσημα πορίσματα που αποδίδουν την έκρηξη στα έλαια της σιλικόνης. 
Έτσι, μετά τη Ματσάδο και την εκεχειρία στη Γάζα που θα αφήσει χωρίς δουλειά και εισόδημα πολύ κόσμο, ήρθε και ο κ. Καραθανασόπουλος για να ρίξει λάδι στην πληγή τους. 

Δηλαδή άδικα ζητούσε ο Ρούτσι να γίνει εκταφή του παιδιού του έχοντας  πιστέψει από την δικηγόρο του,  ότι στο παιδί του θα βρεθεί ξυλόλιο οπότε έτσι θα επιβεβαιωθεί η παράνομη μεταφορά του από την αμαξοστοιχία;

Δηλαδή ο Βελόπουλος,η Ζωή και η ολιστική παιδίατρος άδικα ξεσήκωσαν τόσο κόσμο που πίστεψε το παραμύθι τους, για ξυλόλια, βενζόλια, τολουόλια για τα drones  των Αμερικανών ;

Δηλαδή  τσάμπα η κατακραυγή για το μπάζωμα μιας και δεν υπήρχε τίποτα το ύποπτο και παράνομο να καλύψει η κυβέρνηση;

Πως θα γίνει τώρα ο πολιτικός αγώνας, όπως δηλώνει ευθέως το καταστατικό του συλλόγου των Τεμπών της ολιστικής παιδιάτρου για να παραπεμφθούν πολιτικοί και ο Μητσοτάκης για εσχάτη προδοσία ; (Το καταστατικό του συλλόγου)

Τελικά αν ένας ένας από όλους αυτούς που ταλάνισαν πάνω από δύο χρόνια την χώρα μας υποστηρίζοντας διάφορες ανοησίες αρχίζουν να απομακρύνονται από αυτές, θα καταντήσει να καταδικαστεί για το τραγικό αυτό δυστύχημα ο ανεύθυνος και ανίκανος σταθμάρχης μαζί με αυτούς που τον είχαν τοποθετήσει σε αυτή την υπεύθυνη θέση.

Τα σχόλια δημοσιεύονται μετά από έγκριση.

5000 ΝΕΕΣ ΛΕΞΕΙΣ ΣΤΟ ΝΕΟ ΛΕΞΙΚΟ MERRIAM-WEBSTER

Η Merriam-Webster, ο γνωστότερος εκδοτικός οίκος λεξικών στις Ηνωμένες Πολιτείες, ανακοίνωσε την πλήρη αναθεώρηση του βασικού της λεξικού αναφοράς, σε έντυπη μορφή, για πρώτη φορά μετά από 22 χρόνια. Η 12η έκδοση θα κυκλοφορήσει στις 18 Νοεμβρίου και περιλαμβάνει περισσότερες από 5.000 νέες λέξεις και θα ζυγίζει 5 κιλά!
Ας δούμε μερικές από αυτές και τι σημαίνουν
 
petrichor= χαρακτηριστική μυρωδιά που αναδύεται μετά από βροχή έπειτα από ξηρασία. 
Teraflop= μονάδα μέτρησης της ταχύτητας ενός υπολογιστή.
Dumbphone=τα κλασικά κινητά πριν την έλευση των smartphones.
ghost kitchens= επαγγελματικοί χώροι εστίασης που αναπτύχθηκαν ιδιαίτερα στην πανδημία, και που λειτουργούν μόνο για online παραγγελίες.
cold brew=παγωμένος καφές
rizz=ακαταμάχητη γοητεία που κάνει κάποιον ελκυστικό με ρομαντιό τρόπο
dad bod=σώμα μπαμπά
hard pass=σημαίνει έντονη άρνηση
adulting=η αντιμετώπιση των υποχρεώσεων της ενηλικίωσης
cancel culture=κουλτούρα ακύρωσης
beast mode=κατάσταση μέγιστης απόδοσης  
dashcam=κάμερα αυτοκινήτου
doomscroll=συνεχής κακή ενημέρωση από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης
WFH=εργασία από το σπίτι
 side-eye=ύποπτο βλέμμα.
 
Η ανανεωμένη έκδοση είναι το λεγόμενο Collegiate Dictionary, η πιο δημοφιλής σειρά λεξικών της Merriam-Webster που χρησιμοποιείται ευρέως τόσο στην ανώτατη εκπαίδευση όσο και στα αμερικανικά νοικοκυριά.

 Σύμφωνα με την εταιρεία, το νέο «Collegiate» διαθέτει ενισχυμένα λήμματα για λέξεις που αναζητούνται συχνά και πάνω από 20.000 νέα παραδείγματα χρήσης. 
Ενδιαφέρον είναι ότι το λεξικό  διατηρεί και τα χαρακτηριστικά «κοψίματα» στο πλάι των σελίδων, που διευκολύνουν την περιήγηση. Καθώς η τελευταία αμερικανική εταιρεία που τα κατασκεύαζε έκλεισε, η εκτύπωση ανατέθηκε σε τυπογραφείο της Ινδίας.
Τα στοιχεία προέρχονται από εδώ.
 
Πρόσφατα είχα δημοσιεύσει δύο ποστ σχετικά με νέες λέξεις που έχουν  προστεθεί στην γλώσσα μας :
H ΥΠΟΚΟΥΛΤΟΥΡΑ ΣΤΗΝ ΓΛΩΣΣΑ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΓΕΝΙΑΣ α΄μέρος
H ΥΠΟΚΟΥΛΤΟΥΡΑ ΣΤΗΝ ΓΛΩΣΣΑ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΓΕΝΙΑΣ β΄μέρος
Επίσης άλλα παλιότερα ποστ με αντίστοιχα θέματα είναι:
ΕΣΕΙΣ ΞΕΡΕΤΕ ΑΡΑΓΕ ΤΙ ΕΙΝΑΙ Η ΓΚΟΜΕΝΑ-ΓΑΡΙΔΑ; 
 Έχω πάθει τσότσο! 
 ΑΡΑΞΕ ΣΤΗΝ ΠΕΤΣΑ ΣΟΥ ΚΑΙ ΔΙΑΒΑΣΕ ΑΥΤΟ ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΣΕ ΛΕΝΕ ΤΥΡΙ!
ΜΕ ΑΥΤΕΣ ΤΙΣ ΛΕΞΕΙΣ ΜΠΟΡΕΙΤΕ ΝΑ ΚΑΝΕΤΕ FLEX ΣΤΗΝ FAM ΣΤΟΥΣ HOMIE ΚΑΙ ΣΤΗΝ GANG!

Τα σχόλια δημοσιεύονται μετά από έγκριση.

ΠΩΣ Η ΕΠΙΣΤΗΜΗ ΝΙΚΗΣΕ ΤΟ AIDS

Για να κατανοήσει κανείς το τι απίστευτες προόδους έχει κάνει η ιατρική επιστήμη απλά χρειάζεται να θυμηθεί κανείς ότι σήμερα νοσήματα που για αιώνες αποτελούσαν θανάσιμη απειλή για τους πάσχοντες, όπως πχ ευλογιά, πανώλης, χολέρα κτλ σήμερα δεν υπάρχουν χάρις στην επιστημονική πρόοδο.
Όταν πριν 45 περίπου χρόνια εμφανίστηκε το AIDS οι ασθενείς κατέληγαν μέσα σε 1-2 χρόνια, έχοντας προηγουμένως λιώσει κυριολεκτικά. Σήμερα είναι ένα πλήρως ελεγχόμενο νόσημα που σίγουρα σε λίγο θα είναι και ιάσημο.

Πριν 13 χρόνια είχα γράψει το ποστ μου Η ΑΥΤΟΚΤΟΝΙΚΗ ΠΟΡΕΙΑ ΤΗΣ ΜΑΙΡΗΣ ΠΑΠΑΓΙΑΝΝΙΔΟΥ στο οποίο γράφω την τραγική κατάληξη ενός ιδιαίτερα συμπαθητικού κοριτσιού που έπασχε από AIDS και το οποίο έφυγε από την ζωή γιατί πίστεψε τις ανοησίες που κυκλοφορούσαν εκείνη την εποχή, ότι δεν υπάρχει AIDS. Διέκοψε την θεραπεία της και μάλιστα έγραψε και 3 βιβλία μεταξύ 2006-8  το «Πώς νίκησα το ΑIDS» ,«Το παιγνίδι του έρωτα στα χρόνια του AIDS»  και το «Αντίο AIDS» τα οποία ,επειδή ως δημοσιογράφος ήταν γνωστή, είχαν προβληθεί και από τηλεοπτικές εκπομπές επηρεάζοντας έτσι πιθανώς και άλλους ασθενείς, καθώς, όπως γίνεται συνήθως δεν υπήρχε και αντίλογος στα λεγόμενα της.

Στην LiFO δημοσιεύτηκε ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο με τίτλο HIV/AIDS: Σύντομα θα αποτελεί παρελθόν; στο οποίο ο καθηγητής Χαράλαμπος Γώγος, ομότιμος καθηγητής του Πανεπιστημίου Πατρών και διευθυντής σήμερα της Παθολογικής - Λοιμωξιολογικής Κλινικής του Metropolitan General και  πρόεδρος της Ελληνικής Εταιρείας Μελέτης και Αντιμετώπισης του AIDS (ΕΕΜΑΑ) με τις πληροφορίες τις οποίες δίνει, επιτρέπει στον δημοσιογράφο Θοδωρή Αντωνόπουλο να συντάξει ένα εκτενές χρονολόγιο  της νόσου από την εμφάνιση της μέχρι σήμερα.
Θα προσπαθήσω να συνοψίσω αυτό το χρονολόγιο ώστε με μια γρήγορη ματιά να βλέπει κανείς την εξέλιξη στην  αντιμετώπιση της νόσου.
 
1981: Πρώτα διαγνωσμένα περιστατικά AIDS (Σύνδρομο Επίκτητης Ανοσολογικής Ανεπάρκειας) στις ΗΠΑ.
 Στην Ελλάδα ο πρώτος θάνατος από AIDS καταγράφηκε το 1983 και την επόμενη χρονιά είχαμε τα πρώτα δηλωθέντα περιστατικά HIV+.
1983: Αναγνώριση του HIV ως αιτιολογικού παράγοντα του AIDS, μια ανακάλυψη που πιστώθηκε από κοινού στους ερευνητές Ρόμπερτ Γκάλο (ΗΠΑ) και Λικ Μοντανιέ (Γαλλία).  Αρχικά εθεωρείτο ως «νόσος των γκέι»  Η χρήση προφυλακτικού συνιστάται ως το πλέον αποτελεσματικό προληπτικό μέτρο με ποσοστό επιτυχίας κοντά στο 100%.
1985: Εμφανίζεται το πρώτο HIV τεστ για αιματολογικό έλεγχο (ELISA).  Την ίδια χρονιά ξεκινούν οι πρώτοι έλεγχοι αιμοδοσίας ώστε να αποκλειστεί η πιθανότητα μετάδοσης μέσω μετάγγισης.
1987: Έγκριση του AZT (πρώτο αντιρετροϊκό φάρμακο)  το οποίο είχε αρκετές σοβαρές παρενέργειες. 
1991-94: Εισαγωγή νέων αντιρετροϊκών φαρμάκων (DDI, D4T) που δρουν συνδυαστικά με το ΑΖΤ. Μειώνουν το ιικό φορτίο και σταθεροποιούν τα κύτταρα CD4. Ο αριθμός των CD4 κυττάρων που «προτιμά» να προσβάλλει ο ιός δείχνει πόσο δυνατό είναι το ανοσοποιητικό σύστημα, πόσο έχει προχωρήσει η HIV λοίμωξη και βοηθά στην πρόβλεψη του κινδύνου επιπλοκών και λοιμώξεων. Οι ασθενείς ανταποκρίνονται πολύ καλύτερα σε αυτό το σχήμα. Χάρη στο φάρμακο Zidovudine (ZDV) επιτυγχάνεται και η πρόληψη της κάθετης μετάδοσης HIV από έγκυο γυναίκα στο έμβρυο (1994).
1996: Έναρξη της HAART (Highly Active Antiretroviral Therapy), μιας «επαναστατικής» θεραπείας. Η λεγόμενη «τριπλή αγωγή» αποδεικνύεται πολύ δραστική και επιπλέον ο ιός, λόγω της δράσης των αντιικών σε πολλά σημεία, δεν αναπτύσσει αντοχές σε αυτή. Η αντίστροφη μέτρηση για τη μετατροπή της HIV λοίμωξης από θανατηφόρα σε ελεγχόμενη χρόνια νόσο έχει αρχίσει.
1997: H πρώτη χρονιά που καταγράφεται διεθνώς μείωση θανάτων από AIDS. 
2003: Ξεκινά στις ΗΠΑ το Πρόγραμμα PEPFAR, μια πρωτοβουλία της αμερικανικής κυβέρνησης, μέσω του οποίου δεσμευόταν για την καταπολέμηση του AIDS, παρέχοντας ολοκληρωμένες υπηρεσίες πρόληψης, φροντίδας και θεραπείας του HIV καθώς και πρόσβασης σε αυτές σε περισσότερες από πενήντα χώρες. 
2007: Εμφανίζονται τα πρώτα rapid tests για τον HIV που βοηθούν στην έγκαιρη διάγνωση και στον περιορισμό της εξάπλωσής του.
2011-12: Εισάγονται νέες στρατηγικές πρόληψης όπως η PrEP (προεκθεσιακή προφύλαξη) και η PeP (μετεκθεσιακή προφύλαξη). Η κλινική μελέτη-σταθμός HPTN 052 δείχνει ότι η χορήγηση PrEP μειώνει τον κίνδυνο μετάδοσης κατά 96%. Στο πλαίσιο αυτής της αγωγής εγκρίνεται η χορήγηση του φαρμάκου Truvada.
2017: Εμφανίζεται ο όρος U=U (Undetectable = Untransmittable, Μη μεταδοτικός - Μη ανιχνεύσιμος). Αναφέρεται στο γεγονός ότι ένα άτομο που ζει με τον ιό του HIV και λαμβάνει αποτελεσματική αντιρετροϊκή αγωγή, καθιστώντας έτσι το ιικό φορτίο στο αίμα του μη ανιχνεύσιμο, δεν μεταδίδει πλέον τον ιό μέσω σεξουαλικής επαφής.
2020: Προτείνεται η Μακράς δράσης Ενέσιμη Θεραπεία με τις ουσίες Cabotegravir και Rilpivirine. Το μεγάλο πλεονέκτημα είναι ότι ένα άτομο με HIV δεν χρειάζεται πλέον να λαμβάνει καθημερινά κάποια αγωγή, εφόσον η ενέσιμη θεραπεία εφαρμόζεται κάθε δύο εβδομάδες. 
2022–2023: Αναφορές λειτουργικής ίασης μετά από μεταμόσχευση οργάνων σε ασθενείς με HIV.
2024–2025: Νέα αντιρετροϊκά φάρμακα, έρευνα για εμβόλια με τεχνολογία mRNA ‒ προσπάθειες για τη δημιουργία εμβολίου είχαν γίνει και στο παρελθόν, αλλά χωρίς επιτυχία, με ευρέως δρώντα αντισώματα (bNAbs) και ανοσοθεραπείες. Τα αντιρετροϊκά τελευταίας γενιάς [αναστολείς πρωτεάσης, ιντεργκάσης (ενσωματάσης), CCR5] είναι ακόμη πιο αποτελεσματικά και με ελάχιστες παρενέργειες σε ασθενείς χωρίς άλλα σοβαρά υποκείμενα νοσήματα.
Πολλά υποσχόμενο είναι και το «ψαλίδι» γονιδίων CRISPR-Cas9. Το νέο φάρμακο Lenacapavir που εγκρίθηκε πρόσφατα σε ΗΠΑ (FDA) και Ε.Ε. (CHMP) είναι ένα ακόμα βήμα μπροστά καθώς θα αρκούν δύο μόνο ενέσεις τον χρόνο ‒ είναι ό,τι κοντινότερο σε εμβόλιο, μπορεί επίσης να χρησιμοποιηθεί ως προληπτική αγωγή (PrEP) με σχεδόν απόλυτο ποσοστό επιτυχίας.

Δυστυχώς η κυβέρνηση Τραμπ τερμάτισε ένα πρόγραμμα ύψους 258 εκατομμυρίων δολαρίων, το οποίο ήταν καθοριστικό για την αναζήτηση εμβολίου κατά του ιού και  διέλυσε επίσης το τμήμα πρόληψης του HIV στα Κέντρα Ελέγχου και Πρόληψης Νοσημάτων (CDC), το οποίο χρηματοδοτούσε πολιτείες και επικράτειες για έργα πρόληψης του HIV και για τον εντοπισμό και την αντιμετώπιση ξεσπασμάτων του ιού.

Τα σχόλια δημοσιεύονται μετά από έγκριση.

Η ΜΗ ΣΥΝΑΙΝΕΣΗ ΤΩΝ ΗΤΤΗΜΕΝΩΝ της Σώτης Τριανταφύλλου.

 

Μεταφέρω εδώ μερικές από τις πιο ενδιαφέρουσες παραγράφους από το εξαιρετικό κείμενο της  Σώτης Τριανταφύλλου με τίτλο Η μη συναίνεση των ηττημένων που δημοσιεύτηκε στα ΝΕΑ.

Όσο για την υπόθεση των Τεμπών –από τραγωδία, το πολύνεκρο δυστύχημα εξελίχθηκε σε «υπόθεση»– η οποία συνοδεύτηκε από κραιπάλη ψευδολογίας και μπουρδολογίας, απέδειξε ότι οι περισσότεροι Έλληνες δεν έχουν διδαχθεί στο σχολείο, στην οικογένεια και στην ευρύτερη κοινωνία τις στοιχειώδεις αρχές της πολιτικής αγωγής. «Τα Τέμπη» έγιναν η τέλεια αφορμή για να αμφισβητηθεί η ίδια η ουσία της δημοκρατίας στην Ελλάδα, ιδιαίτερα από εκείνους που δεν είναι αφοσιωμένοι στο δημοκρατικό πολίτευμα. Έτσι, διάφοροι πουτινικοί, ισλαμόφιλοι, θαυμαστές υβριδικών καθεστώτων, ανοκρατιών και τρομοκρατικών ομάδων «για τον καλό σκοπό», απορρίπτουν, με ποικίλες αφορμές –προπάντων με αφορμή τη «συγκάλυψη»– τον θεμελιώδη κανόνα της δημοκρατίας: την αποδοχή των εκλογικών αποτελεσμάτων. Για μια ακόμα φορά δηλαδή, εφόσον στην Ελλάδα, αμέσως μετά τις εκάστοτε βουλευτικές εκλογές συνηθίζουμε να ζητούμε άλλες, «πρόωρες», με την ελπίδα ότι το αποτέλεσμα θα διαφέρει κι ότι θα μας συμφέρει.

Τέτοιες αμφισβητήσεις έχουν καταγραφεί σε πολλές αυταρχικές χώρες –στη Βενεζουέλα, στη Ζιμπάμπουε, στη Μιανμάρ, στην Ταϋλάνδη· το 2020 στις ΗΠΑ, συμμορίες τραμπιστών, που έχαψαν το παραμύθι του Fox News, του Newsmax και του OANN, αμφισβήτησαν το αποτέλεσμα των προεδρικών εκλογών αποκαλύπτοντας τη βαρβαρότητα των αμερικανικών πολιτικών ηθών. Μέσω αυτών των ηθών, που μοιάζουν με τα δικά μας, επανεξελέγη ο Ντόναλντ Τραμπ ο οποίος συμβάλλει στην υποχώρηση των ελέγχων και ισορροπιών και υπονομεύει την ανεξαρτησία των θεσμών και τη διάκριση των εξουσιών. Για πολιτικούς όπως ο Ντόναλντ Τραμπ (ή ο Ζαΐρ Μπολσονάρου^⁎), αλλά και για πολλούς στην αριστερά, το Κόμμα και ο αρχηγός είναι αυτοί που δικαιούνται να νομοθετούν, να δικάζουν, να αστυνομεύουν και να εκτελούν τις αποφάσεις.

Στην Ελλάδα πάντως, παρά την εκτεταμένη ευνοιοκρατία (δεξιά και αριστερά), κανένα κόμμα δεν έχει αλώσει τον κρατικό μηχανισμό: οι θεσμοί είναι πράγματι ασθενικοί, οκνηροί και δυσλειτουργικοί· αλλά, όπου είναι κομματικοποιημένοι, κλίνουν συνήθως προς την αριστερά· η αριστερά κατέχει το ιστορικό αφήγημα και το λεξιλόγιο της καθημερινότητας: «καρτέλ σε ενέργεια και σούπερ μάρκετ^⁎⁎», «ολιγοπώλια», «αισχροκέρδεια», «ρατσισμός», «αυταρχισμός», «αστυνομοκρατία», «φτωχοποίηση»· και ως απάντηση, «πολιτική ανυπακοή», «συμπερίληψη», «προστασία ευπαθών ομάδων». Με αυτό το λεξιλόγιο κατασκευάζει τον φανταστικό κόσμο της «χούντας» καθιστώντας απαραίτητες τις εκλογές –«νωπή εντολή»!– που θα επανορθώσουν την πολιτική εκτροπή και θα μας απαλλάξουν από τη νεοφιλελεύθερη λαίλαπα.

Στη χώρα μας υπάρχει μόνιμο πρόβλημα μη συναίνεσης των ηττημένων στις εκλογές. Η αριστερά, που πιστεύει ότι καμιά άλλη παράταξη δεν νομιμοποιείται να κερδίζει τις εκλογές –όσο αυτές διενεργούνται προτού επικρατήσει ο σοσιαλισμός– επιμένει ότι όλες οι νίκες της «δεξιάς» είναι αποτέλεσμα χειραγώγησης: άλλοτε τρομοκρατίας, άλλοτε νοθείας, άλλοτε παραπλάνησης, στην οποία συμμετέχουν, αδιαλείπτως, ξεπουλημένοι δημοσιογράφοι και διεφθαρμένοι προπαγανδιστές. Η διαρκής αμφισβήτηση του εκλογικού αποτελέσματος συνοδεύεται, εκτός από την ιδεολογική και ηθικολογική πόλωση (Καλοί εναντίον Κακών), από το φαινόμενο της αδιάκοπης προεκλογικής εκστρατείας κατά την οποία τα κόμματα δεν συνεργάζονται στα νομοθετικά σώματα αλλά συμπεριφέρονται συνθηματολογικά εμποδίζοντας τη λειτουργία του Κοινοβουλίου και των θεσμών. Πρόκειται για σοβαρή παθολογία: η ρητορική «Φύγετε!», η απαξίωση του Κοινοβουλίου, η διασπορά υποψιών δημιουργούν πρόσφορο έδαφος για θεωρίες συνωμοσίας· για εξωφρενικά αφηγήματα που πείθουν το κοινό ότι η χώρα βυθίζεται στο έρεβος.

⁎Ο Μπολσονάρο καταδικάστηκε σε ποινή κάθειρξης 27 ετών και τριών μηνών για τον ρόλο του στην απόπειρα ανατροπής της συνταγματικής τάξης. Παράλληλα, του είχε ήδη αφαιρεθεί το δικαίωμα του εκλέγεσθαι έως το 2030.
Η κυβέρνηση του Τραμπ επέβαλε επιπρόσθετους τελωνειακούς δασμούς σε βραζιλιάνικα προϊόντα, κυρώσεις εις βάρος του δικαστή του ομοσπονδιακού ανωτάτου δικαστηρίου (STF) που ανέλαβε να χειριστεί την υπόθεση και ακόμη ταξιδιωτικούς περιορισμούς σε άλλα μέλη του κορυφαίου βραζιλιάνικου δικαστικού θεσμού, εξαιτίας της δίκης.
 
⁎⁎https://www.onlarissa.gr/2023/01/09/kokkalis-se-kartel-energeias-kai-souper-market-ta-yperkerdi-tis-akriveias-stous-polites-ta-psichoula-epiviosis/
 
Τα σχόλια δημοσιεύονται μετά από έγκριση.
 
 

ΤΑ ΛΕΙΨΑΝΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΛΑΖΑΡΟΥ του Πέτρου Τατσόπουλου

 

Το παρακάτω  κείμενο του Πέτρου Τατσόπουλου από το "The TOC",  σίγουρα θα το απολαύσουν όσοι δεν είναι «απαλλαγμένοι από τις συμφορές της νοημοσύνης», όπως χαρακτηριστικά έχει γράψει ο ίδιος!

“Τὸν τρόπον, ὁποὺ μεθοδεύονται, εἶναι ἄξιος γέλωτος ἐνταυτῷ καὶ δακρύων. Αὐτοὶ ἔχουσιν ἓν κιβωτίδιον γεμάτον ἀπὸ ἀνθρώπινα κόκκαλα καὶ κρανία ἀκέραια, τὰ ὁποῖα ἀσημώνοσι, καὶ ἔπειτα ὀνοματίζουσιν, ἄλλα μὲν τοῦ Ἁγίου Χαραλάμπους καὶ ἄλλα τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου. Ἐν ἑνὶ λόγῳ, δὲν ἀφίνουν ἅγιον, χωρὶς νὰ ἔχουν μέρος ἀπὸ τὰ κόκκαλά του. Οἱ περισσότεροι ἀπὸ αὐτοὺς τοὺς κοκκαλοπωλητὰς ἐξέρχονται ἀπὸ τὸ ὄρος τοῦ Ἄθους, ὁποὺ ὀνομάζουν Ἅγιον Ὄρος, εἰς τὸ ὁποῖον εὑρίσκεται ἡ πηγὴ αὐτῶν τῶν καλογήρων.”
Αυτές οι γραμμές έχουν δημοσιευτεί πρώτη φορά το 1806. Πριν από διακόσια δεκαεννέα χρόνια. Δεκαπέντε χρόνια πριν από την Ελληνική Επανάσταση. Περιλαμβάνονται στην «Ελληνική Νομαρχία» του Ανωνύμου του Έλληνος, με τον διευκρινιστικό υπότιτλο «Ήτοι Λόγος περί Ελευθερίας», που κυκλοφόρησε στην Ιταλία και σήμερα θεωρείται ως ένα από τα θεμελιώδη κείμενα του ελληνικού προεπαναστατικού Διαφωτισμού.
Μετά την απελευθέρωση της Ελλάδας από τους Οθωμανούς, η βιβλιογραφία γύρω από την εμπορία «ιερών λειψάνων» εμπλουτίστηκε σε σημείο ώστε να αδυνατούμε να την εξαντλήσουμε στο πλαίσιο ενός σύντομου κειμένου. Ενδεικτικά σταχυολογούμε ορισμένες από τις πιο χαρακτηριστικές περιπτώσεις. Ο Εμμανουήλ Ροϊδης στη θρυλική «Πάπισσα Ιωάννα» αναφέρει ότι αυτή η «ανίερη» εμπορία ήταν κοινή πρακτική κατά τους μεσαιωνικούς χρόνους, τόσο στη Δύση όσο και στην Ανατολή.
 Ο Ανδρέας Λασκαράτος στην ευφρόσυνη «Ιστορία μίας κάρας» [ενός κρανίου] περιγράφει λεπτομερώς πώς «γινόταν η δουλειά», τουτέστιν πώς οι παπάδες και οι καλόγεροι πήγαιναν νύχτα στα νεκροταφεία, άνοιγαν τους τάφους κι έπαιρναν φύρδην-μίγδην όποιο μέρος του σκελετού είχαν ανάγκη, ανεξαρτήτως φύλου - όποια μικροκενά  προέκυπταν, μάλιστα, στο μακάβριο παζλ, δεν δίσταζαν να τα καλύψουν και με οστά ζώων.
Ο Νίκος Καζαντζάκης στο κύκνειο άσμα του, τους «Αδερφοφάδες», καταγράφει ένα ιλαροτραγικό περιστατικό: «Μιαν άλλη μέρα, σ' ένα άλλο Μοναστήρι, του είχαν δείξει, μέσα σε χρυσό κουτί, ένα παιδιάτικο κρανίο: ¨Είναι του Άγιου Κηρύκου¨ του 'πε ο βηματάρης, ο καλόγερος που κρατούσε τα κλειδιά του σκευοφυλάκιου. Ύστερα από λίγες μέρες, σ' ένα άλλο Μοναστήρι, μιαν άλλη, πολύ μεγαλύτερη κάρα: ¨Του Άγιου Κηρύκου¨ του 'πε ο βηματάρης. Ο παπα-Γιάνναρος δε βάσταξε: ¨Μα προχτές μου 'δειξαν μιαν παιδιάτικη κάρα του ίδιου Αγίου!¨ - ¨Ε!¨ έκαμε ο βηματάρης ¨θα 'ταν όταν ο Άγιος ήταν μικρός!¨».
Αντίστοιχα ευτράπελα απαθανατίζει και ο Μ. Καραγάτσης στο περίφημο πολυσέλιδο μυθιστόρημά του «Σέργιος και Βάκχος», ενώ αφιερώνει ένα ολόκληρο κεφάλαιο –«ο Σέργιος και ο Βάκχος, τα γνήσια και τα πλαστά λείψανά τους»- διακωμωδώντας δύο καλόγερους που ο καθένας τους ισχυρίζεται ότι αυτός κατέχει τα «γνήσια» λείψανα των… ίδιων αγίων (αποδεικνύεται εντέλει ότι ψεύδονται αμφότεροι).
Τέλος, δεν μπορούμε να παραλείψουμε το εξαιρετικό πόνημα «Ξένοι ταξιδιώτες στην Ελλάδα» του χαλκέντερου ιστορικού ερευνητή Κυριάκου Σιμόπουλου , όπου παραθέτει πλήθος μαρτυριών αλλοδαπών περιηγητών, ήδη από τον δέκατο πέμπτο αιώνα, που στον κατεχόμενο ευρύτερο ελλαδικό χώρο βρίσκουν… σχεδόν τα πάντα (από τον «χιτώνα» του Ιησού και τη «λόγχη» που τον εκέντησε έως το «καλάμι» που του έβαλαν στο χέρι κατά τη διαπόμπευση και τα πετρωμένα «δάκρυα» της Παναγίας πάνω στην ταφόπλακά του) και καταλήγει: «Φυσικό ήταν, ύστερα από τον ευλαβικό αυτό ζήλο, να βρεθεί αφθονία λειψάνων του ίδιου αγίου. Σώζονται λ.χ. εικοσιέξι κάρες του αγίου Ιουλιανού, δέκα του Ιωάννου του Βαπτιστού, έξι του αγίου Ανδρέου και δέκα εφτά κεφαλές, τριάντα εφτά σώματα του αγίου Παγκρατίου , τρία ακέραια σώματα, έξι κάρες και αμέτρητα χέρια και πόδια του αγίου Ιγνατίου, μ’ όλο που, σύμφωνα με το συναξάρι του, έγινε βορά των θηρίων. Οι πανούργοι καλόγεροι εκμεταλλεύονταν τη λαϊκή αμάθεια».
Αντιλαμβάνομαι ότι με ανάλογο ιστορικό πτωματολαγνείας να μεταβιβάζεται από τον δέκατο ένατο στον εικοστό πρώτο αιώνα ως «κανονικότητα» κληρονομικώ δικαιώματι, τα Λείψανα του Αγίου Λαζάρου ήταν καταδικασμένα εξαρχής να περάσουν σε δεύτερη μοίρα. Τι και αν κάθε ιστορικός, που δεν επιθυμεί να πάθει έμφραγμα από τα γέλια, μπορεί να σας πιστοποιήσει ότι ο Λάζαρος, όχι μονάχα δεν αναστήθηκε, αλλά δεν υπήρξε καν; Αυτά είναι «ψιλά γράμματα» για ένα ποίμνιο πρόθυμο να καταπιεί οτιδήποτε αμάσητο. Ως εκ τούτου, διόλου δεν θα πρέπει να πτοήθηκε το εν λόγω ποίμνιο από την πληροφορία (εάν κι εφόσον έφθασε ποτέ σε «ώτα μη ακουόντων») ότι την αυθεντικότητα των λειψάνων του ίδιου φανταστικού προσώπου διεκδικεί, εκτός από την Κύπρο, και η Γαλλία (η απάτη σύνορα δεν γνωρίζει): ένας άγιος με δύο κεφάλια, τέσσερα χέρια και τέσσερα πόδια είναι σχεδόν αληθοφανές τέρας σε σύγκριση με τις Λερναίες Ύδρες που προαναφέραμε. Εικάζω ότι μεγαλύτερη αίσθηση προκάλεσε στο ποίμνιο, όταν ο Αρχιμαφιόζος της Κρήτης έθεσε στον αρχιμανδρίτη Μελχισεδέκ το εύλογο ερώτημα εάν το τεμάχιο από το συγκεκριμένο λείψανο είναι «γνήσιο» ή προέρχεται από κανένα «ζώο» (σύμφωνα και με τη λαμπρή θρησκευτική μας παράδοση), η αθυρόστομη απάντηση του αρχιμανδρίτη: «Μη λες μαλακίες, ρε μαλάκα». Βλέπετε, σε μια χώρα που προσλαμβάνει την πραγματικότητα του 2025 με όρους πραγματικότητας του 1806, πάνω απ’ όλα προέχει η ευπρεπής χρήση της γλώσσας. Πιπέρι στη γλώσσα.
 
Τα σχόλια δημοσιεύονται μετά από έγκριση.