Ο ΑΘΕΟΦΟΒΟΣ ΦΕΥΓΕΙ ΠΕΤΩΝΤΑΣ ΜΑΚΡΙΑ

Αγαπητοί μου φίλοι η ζέστη βάρεσε στο κεφάλι το ζεύγος Αθεόφοβου οπότε κοινή συναινέσει την Κυριακή επιβιβάζονται και οι δύο, ακόμα και αν χρειαστεί να τα σπρώξουν, σε αεροπλάνα και παπόρια για εξερεύνηση χωρών που δεν έχουν ξαναπάει, και τις οποίες από χρόνια τις είχαν στο μυαλό τους να επισκεφτούν.

Έτσι λοιπόν αφού πρώτα δουν μια ωραία πόλη που είναι κτισμένη σε 14 νησιά, θα βρεθούν με ένα καράβι σε μία άλλη εξ ίσου όμορφη πόλη που ο αρχιτέκτονας Ενγκελ, την έκανε προσωπικό στοίχημα ζωής διαμορφώνοντας το μοναδικό κέντρο της .

Φεύγοντας από εκεί με το αεροπλάνο θα βρεθούν σε ένα άλλο μέρος που τα παιδιά όλου του κόσμου το θεωρούν μαγικό ενώ στην συνέχεια, ακόμα πιο πέρα από εκεί, φτάνοντας στο νησί Μαγκερέϋ, που είναι το μακρύτερο σημείο του ταξιδιού τους, θα χορτάσουν ήλιο!

Το ταξίδι θα συνεχιστεί νοτιότερα για να θαυμάσουν υπαίθριες βραχογραφίες της Νεολιθικής εποχής που έχουν χαρακτηριστεί Μνημείο της πολιτιστικής κληρονομιάς της ανθρωπότητας από την ΟΥΝΕΣΚΟ.

Όμως αφού τις απολαύσουν, ακολουθώντας μια γραφική παραθαλάσσια διαδρομή θα βρεθούν στο λιμάνι του Οξφιορντ για να πάρουν το φέρυ για μια σημαντική πόλη που έχει σαν κύρια ασχολία το εμπόριο μετάλλων και την αλιεία αλλά διαθέτει επίσης και ένα από τα πιο εξειδικευμένα Πανεπιστήμια.

Παίρνοντας πάλι το αεροπλάνο θα βρεθούν σε μία ιστορική πόλη που είναι κτισμένη στο σημείο που ο ποταμός Νιτέλβα εκβάλλει στη θάλασσα. Από εκεί με ένα δρόμο γνωστό για τα πολλά γεφύρια του θα φτάσουν σε ένα από τα ωραιότερα φυσικά τοπία που η ΟΥΝΕΣΚΟ το έχει ανακηρύξει και αυτό ως Μνημείο της πολιτιστικής μας κληρονομιάς.

Μετά την ομορφιά της φύσης θα βρεθούν στην ωραιότερη πόλη της χώρας αυτής που μια παλιά της συνοικία ανήκει και αυτή στα μνημεία της ΟΥΝΕΣΚΟ.

Βεβαίως θα ήταν παράλειψη να μην δούν και την πρωτεύουσα της που είναι γεμάτη αξιοθέατα και μετά με πλοίο θα βρεθούν σε μία άλλη πρωτεύουσα άλλης χώρας, που θεωρείται από τις πιο αριστοκρατικές στον κόσμο, οπότε από κει θα επιστρέψουν στα πάτρια εδάφη δροσεροί και γεμάτοι με νέες εντυπώσεις για να ξαναφύγουν σχεδόν αμέσως για ένα 3μερο σε ένα κοντινό μας νησί για τον γάμο ενός φέρελπι νέου που τον ξέρουν από την ώρα που γεννήθηκε.

Ελπίζουν βέβαια στον γάμο να μην δουν καμία τέτοια εικόνα!

Μετά το κρέμασμα του νεαρού θα φορτώσουν το αυτοκίνητο με τα 150 απολύτως απαραίτητα σακούλια ,τσάντες και τσαντάκια της κ.Αθεόφοβου και σέρνοντας από πίσω το φουσκωτό θα οδεύσουν προς μαγευτικό νησάκι του Ιονίου όπου ο Αθεόφοβος έχει σκοπό να διατραφεί υγιεινά με το πλήθος των ψαριών που θα αλιεύσει με το ψαροντούφεκο (αγλαές δείγμα βλέπετε στην φωτογραφία) και στην ανάγκη, το συνηθέστερο, ακουμπώντας κανένα πενηντάευρο στις ψαροταβέρνες.

Θα τα ξαναπούμε λοιπόν μετά από κανένα μήνα.

Σας εύχομαι καλές διακοπές

Η ΚΟΛΟΣΚΟΠΗΣΗ, Ο ΣΤΑΘΗΣ ΚΑΙ Ο ΚΡΗΤΙΚΑΡΟΣ

Παρακολουθώ από χρόνια τα καυστικά κείμενα και τις γελοιογραφίες του Στάθη στην Ελευθεροτυπία, τα οποία τα βρίσκω πάντα ενδιαφέροντα, άσχετα αν πολλές φορές έχω διαφορετικές απόψεις από αυτά που γράφει. Όσο οξύς όμως είναι στα κείμενα του τόσο ευγενής είναι στις σχέσεις του με τους αναγνώστες του.

Του είχα στείλει πριν 2 χρόνια με e-mail το ποστ μου Ο ΠΑΤΕΡΑΣ ΜΟΥ ΔΕΝ ΕΚΑΝΕ ΓΙΑ ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΚΟΣ ΕΚΠΡΟΣΩΠΟΣ! που είχα παρακινηθεί να το γράψω από ένα κείμενο που είχε δημοσιεύσει για την επιστράτευση του 40, γιατί πιστεύω ότι όταν γράφει κανείς τις ιδέες του, όπως και στα μπλογκ, τον ενδιαφέρει να δει τι ανταπόκριση έχουν αυτές προκαλέσει στους αναγνώστες του.

Σύντομα έλαβα από αυτόν το παρακάτω e-mail :

.

Αγαπητέ "Αθεόφοβε"

με συγκίνησε το κείμενό σου για τον πατέρα σου. Είθε η ευλογία του να σκέπει τη χώρα που αγάπησε.

Και με τη δική μου αγάπη

Στάθης Σ

.

Βλέποντας λοιπόν την παραπάνω γελοιογραφία του έστειλα ένα e-mail:

Επειδή έχω διαπιστώσει από καιρό πως είσαι δεινός χειριστής της ελληνικής γλώσσας θα ήθελα να σου επισημάνω ένα σύνηθες λάθος, που κάνουν ακόμα και πολλοί γιατροί και σχεδόν όλοι οι ασθενείς που πρόκειται να υποβληθούν σε αυτήν.

Στην γελοιογραφία της 7-6-10 γράφεις για κολονοσκόπηση ενώ ο σωστός όρος είναι κολοσκόπηση , όπως γαστροσκόπηση, αρθροσκόπηση ,μητροσκόπηση, κολποσκόπηση , ωτοσκόπηση, κυστεοσκόπηση κτλ.

Το όργανο που επισκοπείται είναι το κόλον, με αναπόφευκτη είσοδο του οργάνου από τον κώλο, περιοχή που οι περισσότεροι ντρέπονται και να την ονομάσουν, και γι΄ αυτό φαίνεται έχει προστεθεί εκείνο το άσχετο νο, οπότε είναι σαν να επισκοπούμε αντί του κόλου κάποια κολόνα!

Έτσι λοιπόν σύμφωνα με την γελοιογραφία σου καλόν είναι να προφυλάξουμε τον κώλο μας από το ΔΝΤ και τα μνημόνια, άλλα μετά τα 50 καλό είναι να μην αποφεύγουμε την κολοσκόπηση που μας προφυλάσσει από τον καρκίνο, για να μπορέσουμε φτάνοντας τα 65 να προλάβουμε να πάρουμε πριν να πεθάνουμε τα ψίχουλα από κάποια σύνταξη.

Πάλι σύντομα ήρθε η απάντηση :

.

Αγαπητέ "Αθεόφοβε", έχετε δίκιο, σας επιβεβαιώνει το λεξικό Μπαμπινιώτη. Όμως η ορθή χρήση του όρου (σε γελοιογραφία και όχι σε κείμενο) θα εμφανιζόταν, επειδή ο εν λόγω όρος είναι άγνωστος στον πολύ κόσμο, ως "γελοιογραφικό ιδιόλεκτο" - η γελοιογραφία θα έπαιρνε άλλη τροπή (ακόμα και λογοπαιγνίου). Γενικώς στις λεζάντες των γελοιογραφιών χρησιμοποιούμε την καθομιλουμένη, ακόμα και τα κατά συνθήκην λάθη - που πλέον έχουν καθιερωθεί. Στα κείμενα τα πράγματα έχουν αλλιώς.

Με την αγάπη μου

Στάθης Σ.

Πώς όμως προέκυψε την κολοσκόπηση να την ονομάζουν αρκετά συχνά κολονοσκόπηση;

Η εξήγηση είναι μάλλον απλή και βέβαια δεν έχει καμία σχέση με την χιουμοριστική που έδωσα παραπάνω.

Αν δούμε στο Stedman's Medical Dictionary τον όρο coloscopy θα δούμε ότι τον αναφέρει και ως colonoscopy.

Το ίδιο και στην εγκυκλοπαίδεια Πάπυρος Λαρούς Μπριτάννικα αναφέρει στο λήμμα κολοσκόπηση τον όρο στα αγγλικά colonoscopy και στα γαλλικά colonoscopie, coloscopie.

Όταν η κολοσκόπηση πρωτοξεκίνησε στις αρχές της 10ετιας του 70, ονομάστηκε η εξέταση από τους αγγλοσάξονες με τον συνδυασμό του ονόματος του εξεταζομένου οργάνου colon και την κατάληξη scopy ως colonscopy, όπως αποκαλείται ακόμα από μερικούς, με κατάληξη τελικά χάριν ευφωνίας σε colonoscopy.

Ως εισαγόμενος όρος στην Ελλάδα αδόκιμα μεταφράστηκε σε κολονοσκόπηση χωρίς τότε να προβληματιστεί κανένας ότι ό όρος αποτελείται στην πραγματικότητα από ελληνικές λέξεις στα αγγλικά οπότε η σωστή μεταφορά του στα ελληνικά είναι κολοσκόπηση όπως πλέον τα τελευταία χρόνια έχει πλέον επικρατήσει.

Πάντως άσχετα από το πως θα πούμε την εξέταση, στην προληπτική ιατρική έχει πια καθιερωθεί σαν αναγκαία εξέταση για άτομα άνω των 50 ετών, γιατί ο καρκίνος του παχέος εντέρου στην Δύση είναι πλέον ο τρίτος σε συχνότητα καρκίνος στους άνδρες και τις γυναίκες και είναι ο δεύτερος στην συχνότητα σαν αιτία θανάτου από καρκίνο. Εκτός όμως από την διάγνωση που προσφέρει με την άμεση επισκόπηση, σήμερα κατά την διάρκεια της εξέτασης υπάρχει και η δυνατότητα βιοψίας από ύποπτες περιοχές και η εξαίρεση πολυπόδων.

Εμπρός λοιπόν όλοι ,όσοι είναι ώριμοι προς το σάπιο σε ηλικία, να ετοιμάζονται για αυτή την εξέταση χωρίς κανένα ενδοιασμό για την απώλεια της παρθενίας του κώλου τους όπως στην παρακάτω πραγματική ιστορία.

Σε σφακιανό κρητίκαρο, παρουσία όλων των συγγενών που τον συνοδεύουν, ο γιατρός συνιστά κολοσκόπηση.

Βαθύς προβληματισμός πέφτει στην ομήγυρη όταν καταλαβαίνουν από που γίνεται η εξέταση, αλλά ο γιατρός είναι κατηγορηματικός λέγοντας τους:

-Αν δεν την κάνει κινδυνεύει να πεθάνει !

Οι συγγενείς παίρνουν τον ασθενή λέγοντας στον γιατρό ότι θα γίνει οικογενειακό συμβούλιο και θα του απαντήσουν την επομένη.

Την άλλη μέρα, συνεπής, ο μεγαλύτερος από τους συγγενείς, πηγαίνει στον γιατρό ο οποίος τον ρωτάει τι αποφάσισαν, οπότε και αυτός του απαντάει μονολεκτικά:

-Ν΄αποθάνει !

ΑΠΟ ΤΗΝ ΒΛΑΣΣΑΡΟΥ ΣΤΟΝ ΠΑΡΘΕΝΗ ΚΑΙ ΤΟΝ ΗΡΙΔΑΝΟ

Εκεί που σας ευχήθηκα καλό Σαββατοκύριακο, αποφασισμένος να ασχοληθώ με θαλάσσια σπόρ, πέφτω επάνω στο ποστ Πάλης ξεκίνημα νέοι αγώνες! που αναφέρεται στις περιοχές κάτω από την Ακρόπολη.

Ξεκίνησα λοιπόν να γράψω ένα σχόλιο σχετικά με το θέμα ,κατέληξε ένα μακρυνάρι και αποφάσισα να το κάνω ξεχωριστό ποστ.

Σχετικά λοιπόν με την συνοικία της Βλασσαρούς, που την φωτογραφία της έχω ξαναδημοσιεύσει στο ποστ μου Η ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΕΝΟΣ ΓΚΑΓΚΑΡΟΥ ΑΘΗΝΑΙΟΥ αυτή ήταν επάνω από την αρχαία αγορά.

Στα σχόλια του ποστ Πάλης ξεκίνημα νέοι αγώνες! ο Χ. Μόρφος αναφέρει:

Σε ένα διάγραμμα που βρήκα [πηγή παρακάτω] ήταν περίπου στο μέσον της ευθείας Ναού Ηφαίστου [Άη Γιώργης] και [σημερινής] Στοάς Αττάλου. Στην απογραφή της 26ης Οκτωβρίου 1824 [που έγινε υπό την υψηλή επιστασία του στρατηγού Γκούρα] ο μαχαλάς της Παναγίας της Βλασσαρούς [double sigma] είχε 66 οσπίτια και 329 ψυχές. Ήταν δηλαδή ο πέμπτος ή έκτος σε μέγεθος μαχαλάς της Αθήνας [από τους 35 συνολικά].

Πηγή: Ιωάννου Τραυλού, Πολεοδομική Εξέλιξις των Αθηνών, Β΄ Έκδοση, Αθήνα 1993 (εκδ. Καπόν, Α΄ Έκδοση 1960), σελ. 256-259 [πίνακας εκκλησιών και υπόμνημα], 253 (εικόνα [κάτοψη] του γκρεμισμένου τετραγώνου) και 232-233 ο πίνακας με τα στοιχεία της απογραφής του 1824.

Η συνοικία της Βλασσαρούς είχε πάρει το όνομα της από την εκκλησία της Παναγίας της Βλασσαρούς που διακρίνεται στην φωτογραφία κάτω από την Ακρόπολη.
Η Παναγία Βλασσαρού βρισκόταν ακριβώς δίπλα [δυτικά] από το Ωδείον του Αγρίππα, στο κέντρο της Αρχαίας Αγοράς, και στην πλευρά προς το Θησείο. Σήμερα μπορούμε να δούμε την κόγχη της εκκλησίας αυτής, σε διατηρημένο τοίχωμα.
Στην περιοχή της Βλασσαρούς βρέθηκαν 2 γιγάντια αγάλματα, ΔΡΑΚΟΥΣ τα έλεγαν τότε οι Αθηναίοι, που θεωρήθηκαν και ως οι Επώνυμοι Ήρωες των Αρχαίων Αθηνών.

Άλλη φωτογραφία της περιοχής είναι η παρακάτω του Μπουασσονά που υπάρχει μαζί με πολλές άλλες του ιδίου εδώ ,ενώ η επόμενη,άγνωστου φωτογράφου, στην οποία φαίνεται η συνοικία έχει παρθεί από την περιοχή του Θησείου.

Σχετικά τώρα με την ανασκαφή της Αρχαίας Αγοράς βρήκα μερικά στοιχεία εδώ:

Κατά τη διάρκεια της εκπόνησης του πρώτου πολεοδομικού σχεδίου της πόλης από τον Κλεάνθη και τον Σάουμπερτ, είχαν προβλεφθεί η απαλλοτρίωση όλου του χώρου βόρεια της Ακρόπολης και η συστηματική ανασκαφή του. Κάποιες εργασίες ξεκίνησαν το 1851, από την εν Αθήναις Αρχαιολογική Εταιρεία, η οποία παρέμεινε ενεργή στο χώρο με σποραδικές έρευνες ως το 1912. Κατά την πρώτη χρονιά των εργασιών αποκαλύφθηκε το υστερορωμαϊκό τείχος, ενώ από το 1858 ως και το 1912 Έλληνες αρχαιολόγοι διενέργησαν εργασίες στο χώρο του υστερορωμαϊκού ανακτόρου της «Στοάς των Γιγάντων». Το διάστημα μεταξύ 1859-1862 ανασκάφηκε η Στοά του Αττάλου. Οι εργασίες συνεχίστηκαν και το 1898-1902.
Πολλές αρχαιότητες βρέθηκαν κατά τη διάνοιξη των γραμμών του ηλεκτρικού σιδηροδρόμου Αθηνών-Πειραιώς το 1890-1891: από τα σημαντικότερα κτίσματα που αποκαλύφθηκαν μερικώς ή συνολικώς την περίοδο εκείνη είναι ο Βωμός των Δώδεκα Θεών. Μεσολάβησαν έρευνες του Γερμανικού Αρχαιολογικού Ινστιτούτου τα έτη 1891-1898, με πλούσια αποτελέσματα, καθώς αποκαλύφθηκε μια σειρά μνημείων στη δυτική πλευρά της Αγοράς (Ναός του Απόλλωνος Πατρώου, Ναός Διός Φρατρίου και Αθηνάς Φρατρίας, Μητρώο, Παλαιό Βουλευτήριο). Ερευνήθηκε μερικώς και το εσωτερικό του ναού του Ηφαίστου, το λεγόμενο Θησείο.

Το ελληνικό κράτος, προ του κινδύνου να κατακλυστεί η περιοχή από πρόσφυγες μετά το 1922,(είναι χαρακτηριστική η παραπάνω φωτογραφία με πρόσφυγες στην Αρχαία Αγορά ), επιχείρησε εκ νέου την απαλλοτρίωση του χώρου και τη διενέργεια ερευνών, αλλά κάτι τέτοιο δεν κατέστη δυνατό ελλείψει πόρων. Το 1925 στράφηκε προς τις ξένες Αρχαιολογικές Σχολές που έδρευαν στην Αθήνα, ζητώντας τους να αναλάβουν το τιτάνιο έργο της ανασκαφής του χώρου της κλασικής Αγοράς. Ανταποκρίθηκε η Αμερικανική Σχολή των Κλασικών Σπουδών της Αθήνας, η οποία διενεργεί συστηματικές ανασκαφές στο χώρο από το 1931 ως σήμερα. Για να αποκαλυφθεί όλος ο χώρος, χρειάστηκε να κατεδαφιστούν γύρω στα 400 νεότερα κτίσματα σε μια έκταση περίπου 120.000 τ.μ.

Σχετικά εδώ .

Τώρα όσον αφορά την φωτογραφία που βλέπουμε το Ηρώδειο, ο σωρός με τα χώματα δεξιά από το σπίτι δεν είναι μπαζώματα από άλλες περιοχές αλλά τα χώματα που βγήκαν από την ανασκαφική διερεύνηση της Νότιας Κλιτύος της Ακροπόλεως και ήταν κυρίως έργο της Αρχαιολογικής Εταιρείας, με κυριότερες περιόδους τα έτη: 1848-1858 (καθαρισμός του Ηρωδείου), τα έτη 1862-1867, σε συνεργασία με το Γερμανικό Αρχαιολογικό Ινστιτούτο (ανασκαφή του μεγαλύτερου μέρους του Θεάτρου και του Ιερού του Διονύσου) και τα έτη 1876-1879 (μεγάλης έκτασης έρευνα σε όλη σχεδόν την Νότια Κλιτύ, αποκάλυψη των ερειπίων του Ασκληπιείου και της Στοάς του Ευμένους).

Σχετικό κείμενο εδώ .

Επάνω σε αυτά τα χώματα είχε κτίσει ο ζωγράφος Παρθένης το 1925 στην οδό Ροβέρτου Γκάλι 40, το εμβληματικό σπίτι-εργαστήριό του που σχεδίασε ο ίδιος μαζί με τον Πικιώνη, σύμφωνα με τις πρωτοποριακές αρχές του Μπαουχάους και το έχει αποθανατίσει σε πίνακα του 1971-3 ο Σπύρος Βασιλείου.

Δεν είναι βέβαια το σπίτι που φαίνεται στην παραπάνω φωτογραφία.

Το σπίτι αυτό έχει μια πολύ ενδιαφέρουσα ιστορία

Λέγεται πως στην Κατοχή οι Γερμανοί πήγαν να επιτάξουν το σπίτι του Παρθένη, στην Ακρόπολη, αλλά σεβόμενοι τον ίδιο και το έργο του, αποχώρησαν. Αυτό το εξαιρετικό σπίτι που γνώρισε δόξες και στέγασε έναν από τους μεγαλύτερους Ελληνες ζωγράφους «μπήκε στο μάτι» της ανάπλασης της περιοχής, στα τέλη της δεκαετίας του 1950. Ο Πικιώνης, που έπαιζε ρόλο στην υλοποίηση του προγράμματος, δεν κατόρθωσε να αποτρέψει την κατεδάφιση. Ο Παρθένης αρνήθηκε κάθε οικονομική προσφορά και ο υφυπουργός Οικισμού Εμμ. Κεφαλογιάννης αποφάσισε αναγκαστική απαλλοτρίωση και βίαιη έξωση του ζωγράφου. Ο τελευταίος ματαίωσε τα σχέδια, όταν μπροστά στους δικαστικούς κλητήρες και αστυνομικούς, απείλησε να αυτοπυρποληθεί μαζί με τα έργα του. Μετά τον θάνατό του, τα παιδιά του αποδέχτηκαν την απαλλοτρίωση.

Το σπίτι αυτό θα το θυμούνται εκεί ,όσοι σαν και μένα, ζούσαν την 10ετια του 70.

Τέλος τώρα σχετικά με ένα σχόλιο σχετικά με τον Ηριδανό, αυτός δεν έπαψε ποτέ να κυλάει κάτω από την Αθήνα. Σήμερα είναι ξανά εμφανής στο Μοναστηράκι και η κατάληξη του είναι είναι εμφανής στον Κεραμικό, απλά είναι καλυμμένος από την αρχαιότητα.

Στο σχετικό με αυτόν μπλογκ διαβάζουμε μεταξύ άλλων:

Κατά τα χρόνια του Αδριανού το ανατολικό προάστιο της πόλης που αποτελούσε μια πολυτελή συνοικία της διέσχιζαν δύο ποταμοί ο Ιλισός στα νότια και ο Ηριδανός κλάδος του οποίου κατέβαινε ορμητικά από τον Λυκαβηττό και από την πλατεία Συντάγματος, διέσχιζε την οδό Όθωνος κατευθυνόταν στη Μητροπόλεως κατόπιν στην Αδριανού για να καταλήξει στον Κεραμεικο. Μετά τη Πειραιώς στρεφόταν νότια ενώνεται με τον Ιλισό (Παυσανίου Περιηγήσεις Αττικά) . Σε όλη τη πορεία του ενισχυόταν από ρέματα και χείμαρρους. Όταν άρχισε να δέχεται λύματα(αναφέρεται από τον Καλλίμαχο τον Κυρηναίο)Στράβων ΙΧ 397) καλύφθηκε και μετατράπηκε σε κλειστό αγωγό τουλάχιστον στο δυτικό τμήμα της πόλης στην Αγορά και στον Κεραμεικό

ΜΙΑ ΠΟΝΗΡΗ ΜΙΚΡΗ ΑΓΓΕΛΙΑ

Aυτή η μικρή αγγελία μου ήρθε με e-mail και σας την δίνω όπως ακριβώς δημοσιεύτηκε στην αμερικανική εφημερίδα 'Atlanta Journal"

.

.

Νέγρα και μόνη, ψάχνω για ανδρική συντροφιά, ανεξάρτητης εθνικής καταγωγής.

Είμαι νεαρά καλλονή και μου αρέσουν τα παιχνίδια. Μου αρέσουν οι βόλτες με το αυτοκίνητο, στο δάσος, κυνήγι, ψάρεμα, ενώ το βράδυ χουζούρεμα μπροστά στο τζάκι.

Στο φως των κεριών θα τρώω από τα δάχτυλα σου.
Θα κάθομαι στο παράθυρο να σε περιμένω να γυρίσεις από τη δουλειά και θα είμαι ντυμένη μόνο με αυτά που πλούσια μου χάρισε η φύση.

Με λένε Daisy και θα με βρεις στο τηλέφωνο: (404) 875-6420.

Σε περιμένω ...........

Κοίτα στην επόμενη σελίδα για τη φωτογραφία μου .....

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

Περίπου 15.000 άντρες διαπίστωσαν όταν πήραν τηλέφωνο, ότι μιλούσαν με ένα καταφύγιο ζώων στην Atlanta !
.

.

Το καταφύγιο βέβαια των ζώων δεν πρόκειται να σας εξηγήσει τι μπορεί να συμβεί αν πάρετε ένα χαριτωμένο σκυλάκι και τυχαίνει συγχρόνως να είστε και μπλόγκερ!

ΚΑΛΟ ΣΑΒΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΟ!

Η ΣΕΜΝΗ ΚΑΙ Η ΕΚΦΥΛΗ ΕΚΔΟΧΗ ΕΝΟΣ ΜΥΘΟΥ

Όλοι θα έχετε διαβάσει για τους «δίδυμους» κορινθιακούς Κούρους που κατασχέθηκαν στα χέρια αρχαιοκάπηλων στο χωριό Κλένια (κοντά στο Χιλιομόδι) που ευτυχώς εκ των υστέρων βρέθηκαν και τα δεξιά πόδια τους ώστε να έχουμε μια πιο ολοκληρωμένη εικόνα των αγαλμάτων.

Το ενδιαφέρον των αρχαιολόγων για αυτούς τους Κούρους είναι μεγάλο γιατί δεν υπάρχουν άλλα δίδυμα αρχαϊκά αγάλματα, εκτός από αυτά του Κλέοβι και του Βίτωνα που υπάρχουν στο Μουσείο Δελφών.(στην κάτω φωτογραφία)

Ο Κλέοβις και ο Βίτων ήσαν οι γιοί της Κυδίππης, ιέρειας της Ήρας στο Άργος.

Σε μία εορτή της θεάς, τα άσπρα βόδια που επρόκειτο να σύρουν τελετουργικά την άμαξά της μητέρας τους ,αργούσαν να έλθουν από την βοσκή, οπότε τα παιδιά της ζεύθηκαν στην άμαξα και την τράβηξαν ολόκληρη τη διαδρομή, 45 στάδια ή 8 περίπου χιλιόμετρα.

Ύστερα τα αδέλφια μαζί με την μητέρα τους προσέφεραν την θυσία τους και έφαγαν και κοιμήθηκαν μέσα στο ιερό.

Όλοι καλοτύχιζαν την Κυδίππη για τους άξιους γιούς της ,και εκείνη συγκινημένη από την αφοσίωσή τους, ζήτησε από την Ήρα «την θεόν δούναι το ανθρώπω τυχείν άριστόν εστι» δηλαδή ,«το καλύτερο δώρο που θα μπορούσε να δώσει ένας θεός σε έναν άνθρωπο».

Τότε η θεά τους σκότωσε, καθώς το καλύτερο δώρο που μπορούσε να τους δώσει ήταν ο θάνατος στην πιο ευτυχισμένη στιγμή.(Άντε μετά να προσεύχεσαι σε θεούς!)

Οι Αργείοι τους έκαμαν «εικόνας» (αγάλματα, που βρέθηκαν στους Δελφούς) «ως ανδρών αρίστων γενομένων».

Τα αγάλματα τα έχει φτιάξει ο γλύπτης Πολυμήδης στους δε αυτοκρατορικούς χρόνους οι Αργείοι το απεικόνιζαν και σε νομίσματα.

Επίσης όπως αναφέρει ο Παυσανίας, κοντά στο άγαλμα του μειλίχιου Δία υπήρχε ανάγλυφο λίθινο με τον Κλέοβι και Βίτωνα που σύρουν προς το Ηραίο την άμαξα με τη μητέρα επάνω.

Όμως εκτός από αυτή την συγκινητική περιγραφή της ιστορίας των γιών της Κυδίππης υπάρχει και μια άλλη εκδοχή όχι και τόσο συγκινητική αλλά σαφώς σκαμπρόζικη .

Αυτή λέει πως τα δύο παλικάρια τα φαρμάκωσε η ίδια η μητέρα τους, η οποία είχε σεξουαλικές σχέσεις μαζί τους, όταν της ανακοίνωσαν ότι φεύγουν από την ερωτική αγκαλιά της για να βρουν την τύχη τους σε πυγμαχικούς αγώνες στην Αθήνα.

Όταν οι νέοι κατάκοποι από το χαμαλίκι αποκοιμήθηκαν, η μάνα τούς έσταξε φαρμάκι στα χείλη και έτσι πέθαναν.

Βάσισμένος σε αυτή την εκδοχή ο Θανάσης Τριαρίδης έγραψε στο βιβλίο του Ich bebe* , Όταν οι αμαξάδες μαστιγώνουν τ’ άλογα,(2007), το ποίημα Ο Κλέοβις και Βίτων.

Ο Κλέοβις κι ο Βίτων

Της το 'πανε της μάνας τους ο Κλέοβις και ο Βίτων

πως αποφάσισαν να φύγουν απ' το Άργος,

να πάνε, επιτέλους, στην τρανή Αθήνα,

να εξασκήσουνε την τέχνη την παλαιστική,

να κατακτήσουνε τον κόσμο –

να ζήσουν τη ζωή τους, τέλος πάντων.

Κι εκείνη, η Κυδίππη, της Ήρας η τρομερή

και φοβερή ιέρεια, βουβή τούς άκουγε·

και γίνηκε σταχτί το μάτι της απ' την απελπισιά

της ερωτευμένης γυναίκας.

Το τι γινότανε με την Κυδίππη και τους γιους της,

τι να το λέμε – ολάκερη η πόλη το 'ξερε:

κάθε βραδιά παράγγελνε ναξιώτικο κρασί

και μύρα ασιατικά και ξεραμένα φύλλα για το μαγκάλι·

κι έπειτα έσμιγε και με τους δυο τους ώς το ξημέρωμα –

ναι, με τα ίδια τα παιδιά της κοιλιάς της·

κι οι ιαχές της ηδονής τους λόγχιζαν τις νύχτες του Άργους.

Κι αγανακτούσαν βέβαια οι σωστοί οικογενειάρχες

κι οι δάσκαλοι των κατηχητικών και οι γερόντισσες

που άναβαν το καντήλι κάθε βράδυ –

πράγματα ήταν τούτα, να μένει ξάγρυπνη η πολιτεία η ιερή

να ακούει τα ανόσια σμιξίματα;

Μα πού να το τολμήσουν να πούνε οτιδήποτε,

ποιος να τα βάλει με την πρώτη ιέρεια της θεάς,

ποιος στους Κλέοβι και Βίτωνα να κουνηθεί

που στους αγώνες λυγούσανε τους αντιπάλους

τον ένανε μετά τον άλλον σαν τα στάχια·

και σαν φέρναν ταύρους και δαμάλια κι άγρια άλογα

αυτοί τα γονάτιζαν με το ένα το χέρι –

στα σίγουρα η μάνα τους η μάγισσα τους έδινε φίλτρα,

πώς αλλιώς;

Κι έξαφνα, να σου που οι δυο οι γίγαντες

βαρέθηκαν το μονότονο Άργος,

βαρέθηκαν τις βέβαιες τις νίκες τους,

βαρέθηκαν κι αυτήν ακόμη την Κυδίππη

και θέλανε να φύγουν μακριά,

να πάνε εκεί όπου η νύχτα μυρίζει

ιδρώτα άγνωστων κορμιών κι ηδονική αβεβαιότητα.

Για κάμποσο τριβέλισε τον νου τους η ιδέα –

κάποτε το αποφάσισαν, όρισαν και τη μέρα της φυγής·

και την προηγουμένη πήγαν και το είπαν κατακούτελα στη μάνα

καθώς δεν ταίριαζε σε άντρες σαν κι αυτούς

να φεύγουν μουλωχτοί μες στο σκοτάδι

Στη στιγμή τους ζύγιασε με τα μάτια η Κυδίππη –

μπορούσε να βάλει τα κλάματα ή να λιποθυμήσει,

να απειλήσει πως μόλις φύγουν θα σκοτωθεί

ή να δοκιμάσει να τους λαγγέψει για μια φορά ακόμη

με την άφταστη την ομορφιά της.

Μα ήξερε καλά τους γιους τους,

το είδε καθαρά στα βλέμματά τους –

θα έφευγαν· δεν το μπορούσε να τους κρατήσει.

Τότε αποσύρθηκε στο δώμα της για λίγο

και γύρισε φορώντας τον ιερατικό μανδύα της τον μαύρο,

εκείνον που 'χε κεντημένη πανωθέ του

τη σαρκοφάγο λέαινα τη Νύχτα,

έβαλε το διάδημα της Ήρας στα μαλλιά,

το κοσμημένο με τα πράσινα πετράδια –

τα Δάκρυα του Λυκόφωτος, έτσι τα λέγαν.

Και στολισμένη ζύγωσε τους δύο γιους της,

τους χάιδεψε τα μάγουλα, τους κοίταξε με πυρωμένα μάτια:

«Μια τελευταία χάρη σας ζητώ,

μια τελευταία χάρη μοναχά –

αν δικαιούμαι να ζητώ ακόμη.

Την ιερή βοϊδάμαξα θέλω να ζευτείτε

και σεις να μ' ανεβάσετε επάνω στον Ναό,

εδώ και τώρα, την αποψινή βραδιά…

Έτσι το θέλω από σας –

ως αποχαιρετισμό του έρωτά μας.»

Διόλου δεν δίστασαν ο Κλέοβις και ο Βίτων·

περίμεναν τα τρισχειρότερα: υστερίες, ικεσίες και κατάρες...

Και να που η μητέρα αποδέχτηκε μεμιάς τη βούλησή τους,

μια χάρη μονάχα ζήταγε – θα της την κάναν:

θα σέρνανε την άμαξα σαράντα στάδια στην ανηφόρα –

τι ήσανε γι' αυτούς σαράντα στάδια;

Και τη ζευτήκανε τη βοϊδάμαξα

και τη σύρανε τα σαράντα στάδια

και την ανεβάσανε τη μάνα τους επάνω στον Ναό.

Είχε χαθεί το σούρουπο σαν έφτασαν,

κατάκοποι απ' την ανάβαση, μούσκεμα στον ιδρώτα,

μα συνάμα χαρούμενοι που απ' την επομένη

θ' άρχιζαν την καινούργια τους ζωή.

Τους σκούπισε τους ιδρώτες η Κυδίππη,

τους έπλυνε στη στέρνα της θεάς,

τους έδωσε χιτώνες καθαρούς.

«Κοιμηθείτε», τους είπε,

«κι εγώ θα προσευχηθώ στην Ήρα

για την ευτυχία ολονών μας...»

Έπεσαν κατάκοποι οι δυο οι νέοι –

τι να πονηρευτούν οι καψεροί,

ετούτων το μυαλό κιόλας ταξίδευε

στους δρόμους της Αθήνας,

στην Αγορά, στα γυμναστήρια

και στις νυχτερινές τις μυρωδιές...

Και μόλις κοιμήθηκαν βαθιά,

πάει η οχιά και τους σταλάζει πάνω στα χείλη το φαρμάκι –

αυτή η ίδια η μάνα στα παιδιά της–

ήταν φαρμάκι τρομερό απ' τη Φρυγία

που παίρνει την ψυχή μεμιάς,

δώρημα στον Ναό από παλιά.

Έτσι η Κυδίππη:

τα φαρμάκωσε τα δυο τα παλικάρια.

Και μόλις ήρθε το ξημέρωμα

τα 'ριξε όλα στη βοϊδομάτα την Ήρα·

πως τάχα θάμαξε η θεά

τόση αγάπη γιων προς τη μητέρα,

που έκανε τον ύπνο τους αιώνιο –

και άλλα τέτοια.

Κι όλοι τα αποδέχτηκαν τα λόγια της μητέρας,

μεμιάς οι γλύπτες άρχισαν να σμιλεύουν τα αγάλματα

κι οι ποιητές σκάρωσαν κιόλας τα τραγούδια

για τον ευτυχισμένο θάνατο των δυο τους.

Μα στο μουγγό το Άργος όλοι το γνώριζαν

τι έγινε στ' αλήθεια με τον Κλεόβι και τον Βίτωνα,

ποιος και γιατί τα φόνεψε τα δυο αδέλφια.

.

*Ο Τριαρίδης εξηγεί τον τίτλο του βιβλίου ως εξής:

Tον Σεπτέμβριο του 1892, ο Νίτσε βρίσκεται παράλυτος στο κρεβάτι του και βυθισμένος (;) στην ασυνειδησία: όταν η μητέρα του τον ρωτάει, κατά τη συνήθειά της, «με αγαπάς;» επιμένει να της απαντάει αντί για Ich liebe (σε αγαπώ) την φράση Ich bebe (που σημαίνει τρέμω). Λανθάνουσα γλώσσα ενός σβησμένου νου – ή κάτι άλλο;