Η ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ, Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΑΚΡΟΔΕΞΙΑΣ ΣΤΗ ΜΕΤΑΠΟΛΙΤΕΥΣΗ, ΚΑΙ ΟΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΕΣ ΔΙΑΣΤΑΣΕΙΣ ΤΟΥ ΦΑΙΝΟΜΕΝΟΥ

 Η πιθανότητα να συγκεντρώσει  η  Χρυσή Αυγή εκλόγιμο ποσοστό  με αποτέλεσμα να αποκτήσει η νέα Βουλή ακροδεξιούς βουλευτές, έχει προκαλέσει σωρεία άρθρων στις εφημερίδες και το διαδίκτυο.

Ο ντόρος που γίνεται για τα ποσοστά που δείχνουν ότι πρόκειται να πάρει η Χρυσή Αυγή στις επόμενες εκλογές, πιστεύω πως είναι άνευ ουσιαστικού περιεχομένου.

Πάντα υπήρχε στην Ελλάδα ένα τέτοιο ποσοστό ακραίων δεξιών, χουντικών και φασιστών το οποίο ανάλογα με την πολιτική συγκυρία, μετά τον εμφύλιο, συνήθως καλυπτόταν μέσα στο εκάστοτε κόμμα της δεξιάς  ενώ  μερικές φορές προσπαθούσε να κατέβει αυτόνομα οπότε τότε γινόταν εμφανές.  

Αν εξετάσουμε τα εκλογικά αποτελέσματα, ξεκινώντας από την εποχή της μεταπολίτευσης, θα δούμε πως αμέσως μετά την πτώση της δικτατορίας, που επήλθε ουσιαστικά σαν αποτέλεσμα της  Κυπριακής τραγωδίας, όταν έγινε το δημοψήφισμα για την βασιλεία (8-12-1974 ), σχεδόν  1 στους 3  Έλληνες ήθελε την επιστροφή του Κωνσταντίνου.

Και αυτό  παρά το γεγονός ότι αυτός ήταν ο βασικός υπεύθυνος για την επιβολή της δικτατορίας με τον εξευτελισμό του κοινοβουλευτικού συστήματος που είχε πετύχει με τους απαράδεκτους χειρισμούς του με τις κυβερνήσεις των αποστατών, αλλά και παρά το ότι είχε γίνει πλέον γνωστό πως ετοίμαζε δική του χούντα στρατηγών που την πρόλαβαν οι συνταγματάρχες .

Υπέρ της βασιλείας ψήφισε το 30,82%, σε 27 δε από τις 56 εκλογικές περιφέρειες της χώρας, το ποσοστό αυτό ήταν πάνω από  35%, με περιοχές όπως η Λακωνία, η Ροδόπη, η Μεσσηνία, η Ηλεία ή η Αργολίδα να ανέρχεται στο  59,52%, 50,54%, 49,24, 46,88  46,67% αντίστοιχα. 

Αυτοί οι αριθμοί  δείχνουν πόσο σημαντικό είναι το ποσοστό των δεξιών ψηφοφόρων που βρίσκονται πιο κοντά προς τις ακροδεξιές πολιτικές θέσεις.

Ας δούμε λοιπόν κάπως αναλυτικότερα τα αποτελέσματα των βουλευτικών και ευρωβουλευτικών εκλογών, από την αρχή της μεταπολίτευσης μέχρι σήμερα, για να δούμε τι συμπεράσματα μπορεί να βγάλει κανείς.

 Η ακροδεξιά στις πρώτες εκλογές  μετά την χούντα(17-11-1974) κατέβηκε ως ΕΔΕ και εκπροσωπήθηκε από  τον Πέτρο Γαρουφαλιά (βασικό υπαίτιο της αποστασίας),  με αποτέλεσμα βέβαια να πάρει  μόνο 1,08% ,μετά  την σαρωτική νίκη της ΝΔ του Κ. Καραμανλή με το τεράστιο ποσοστό του 54,37%.

Στις επόμενες όμως εκλογές στις 20-11-1977, η ακροδεξιά, ως Εθνική Παράταξη,  με τον Στέφανο Στεφανόπουλο (πρωθυπουργό των αποστατών) έφτασε το 6,82% και έβγαλε 5 βουλευτές.

Η  άμεση συγγένεια  της ακροδεξιάς με την ΝΔ όπως τα συγκοινωνούντα δοχεία ,έγινε εμφανής όταν οι 4 από τους 5 βουλευτές της (Θεοτόκης, Αποστολάκος, Παπαευθυμίου, και Ιμάμογλου)  αφού ψήφισαν τον Κ. Καραμανλή για πρόεδρο, προσχώρησαν  μετά στην ΝΔ.

 Ο δε Θεοτόκης παρά το ότι ανέλαβε, μετά την παραίτηση Στεφανόπουλου, την αρχηγία στην Εθνική Παράταξη, το 1981 εκλέχτηκε βουλευτής επικρατείας με την ΝΔ !

Στις εκλογές της 18-10 1981 επανεμφανίζεται ο Σ. Μαρκεζίνης, που είχε αναλάβει πρωθυπουργός  του Παπαδόπουλου μέχρι το πραξικόπημα του Ιωαννίδη, και παίρνει στις βουλευτικές εκλογές μόνο 1,69% μη εκλέγοντας βουλευτή ,αλλά στις ταυτόχρονες πρώτες ευρωεκλογές το κόμμα του παίρνει 1,95% και εκλέγεται ως  ευρωβουλευτής του ο Απόστολος Παπαγεωργίου.

Στο ίδιο ιδεολογικό χώρο της ακροδεξιάς στις ευρωεκλογές το βραχύβιο ΚΕΜΕ έλαβε 0,89%.

Ο Μαρκεζίνης παρά τις ικανότητες που είχε σαν πολιτικός δεν κατάφερε παρ΄ όλα αυτά να  αποκτήσει κάποια σημαντική  λαϊκή βάση  στον δεξιό χώρο και στις εκλογές αυτές συγκέντρωσε μόνο τον σκληρό πυρήνα της ακροδεξιάς γεγονός που έγινε φανερό μετά την κεντρική συγκέντρωση του κόμματος του  στο Σύνταγμα, όταν οι συμμετέχοντες σε αυτήν έκαναν  πορεία στην Πανεπιστημίου, φωνάζοντας το σύνθημα  «Λευτεριά στον Ρούντολφ Ες». !!

Ο καταποντισμός του στις ευρωεκλογές του 1984 με το ασήμαντο ποσοστό 0,17% σήμανε και το τέλος της συμμετοχής όλων των παλιών, προ της δικτατορίας ακροδεξιών πολιτικών στις εκλογές και τις ευρωεκλογές.

Στις ευρωεκλογές του 1984 πρωτοεμφανίζεται η ΕΠΕΝ που ίδρυσε από τις φυλακές ο Παπαδόπουλος και με 2,3% εκλέγεται ευρωβουλευτής ο νόμιμος αρχηγός της Χρύσανθος Δημητριάδης. Το σύνθημα των οπαδών της ΕΠΕΝ ήταν το   «Λεπέν, Λεπέν, η ώρα της ΕΠΕΝ».

 Ο Δημητριάδης αντικαταστάθηκε από τον Αριστείδη Δημόπουλο τον Ιούλιο  του 1988, για να αντικατασταθεί με τη σειρά του από τον Σπύρο Ζουρνατζή που είχε διατελέσει υφυπουργός επί χούντας.

Ο ίδιος ο Παπαδόπουλος διόρισε αρχηγό της νεολαίας τον γνωστό  από την Χρυσή Αυγή ,Νίκο Μιχαλολιάκο και όταν παραιτήθηκε αυτός ανέλαβε ο ευρισκόμενος σήμερα ξανά στην ΝΔ, μετά από 27 χρόνια, Μάκης Βορίδης.  Το 1985 τον είχαν   διέγραψει  οι ΔΑΠίτες στην γενική συνέλευση των φοιτητών της Νομικής.

Η απλή αναλογική, που ισχύει στις ευρωεκλογές, όπως οδηγεί την άκρα αριστερά σε διασπάσεις σε γκρουπούσκουλα το ίδιο αποτέλεσμα έχει και στην ακροδεξιά.

Έτσι εκτός από την ΕΠΕΝ συμμετείχε, όπως προαναφέρθηκε, το Κόμμα των Προοδευτικών με 0,17% και το ΕΝΕΚ με 0,09%.

Στις εκλογές της 2-6-1985 και στις 18-6-1989 είναι εμφανής ο εκφυλισμός της ΕΠΕΝ που πήρε 0,6% και 0,3% αντίστοιχα.

Το ίδιο έγινε και στις ευρωεκλογές του 1989 που η ΕΠΕΝ πήρε 0,32% και η ΕΝΕΚ 0,23%.

Στις δεύτερες εκλογές του 1989 στις 5 Νοεμβρίου, η ΕΠΕΝ δεν συμμετέχει και μετονομάζεται σε Εθνικό Κόμμα-Εθνικιστική Συμπαράταξη για να συμμετάσχει στις εκλογές του 1990 όπου και καταποντίζεται στο 0,13%

Στις εκλογές της 10-10-1993 η ΕΠΕΝ λαμβάνει 0,14% και από ότι φαίνεται ένα μέρος των ακροδεξιών στηρίζει το μόρφωμα της ΠΟΛΑΝ του Σαμαρά που φτάνει το 4,88% των ψήφων και που με την στάση του στο Μακεδονικό βρίσκεται πολύ κοντά με τις απόψεις τους, εκλέγοντας 10 βουλευτές.

Στις ευρωεκλογές της 12-6-1994 η ΠΟΛΑΝ λαμβάνει 8,67% των ψήφων, και από  τους ακραιφνείς ακροδεξιούς το Εθνικό Κόμμα-ΕΠΕΝ 0,78%, η Εθνικιστική Παράταξη 0,06% και η πρωτοεμφανιζόμενη Χρυσή Αυγή, ως Λαϊκός Σύνδεσμος 0,11%.

Στις εκλογές της 22-9-1996  η ΠΟΛΑΝ λαμβάνει μόνο  2,94% και μένει εκτός βουλής, η ΕΠΕΝ 0,24%, το κόμμα Ελληνισμού 0,18% και η Χρυσή Αυγή 0,07%

Στις ευρωεκλογές της 18-6-1999 η ΠΟΛΑΝ με το απογοητευτικό  2,28% κάνει την τελευταία της εμφάνιση σε εκλογές.

Η ακροδεξιά συνεχίζει να είναι διασπασμένη, παρά την κάθοδο σε αυτές του φύρερ του φασιστικού κόμματος της 4ης Αυγούστου Κώστα Πλεύρη,  στελέχη του οποίου έχουν διατελέσει ακροδεξιοί όπως ο Μιχαλολιάκος και ο βουλευτής και τέως υφυπουργός της ΝΔ Κιλτίδης.

Η Πρώτη Γραμμή του  Πλεύρη  παίρνει 0,75%, το Ελληνικό Μέτωπο του Βορίδη 0,12% και το κόμμα Ελληνισμού 0,26%. Ο Κολλάτος με συγγενείς θέσεις παίρνει 0,66%.

Στις εκλογές της 9-4-2000  τα δύο μεγάλα κόμματα πετυχαίνουν να συγκεντρώσουν το 85% των ψήφων οπότε η  μεν Πρώτη Γραμμή του Πλεύρη  παίρνει μόνο 0,18%, η Εθνική Συμμαχία του Γρηγόρη Μιχαλόπουλου της Ελεύθερης Ώρας και καταδικασμένου σήμερα  σε 18 χρόνια φυλακή,  πήρε 0,21% παρά τα 282 εκατομμύρια δραχμές που διέθεσε στον προεκλογικό αγώνα .

Τέλος το Κόμμα Ελληνισμού πήρε το ασήμαντο 0,09%.

Στις εκλογές της 7-3-2004 λαμβάνει μέρος για πρώτη φορά το ΛΑΟΣ του Καρατζαφέρη και παίρνει το 2,2% των ψήφων και δεν εκλέγει βουλευτή. Ο Πλεύρης είναι υποψήφιος του στην Α΄Αθηνών  και έρχεται πρώτος σε σταυρούς προτίμησης αλλά μετά από αυτές τις εκλογές αποσύρεται από το προσκήνιο παραδίδοντας την σκυτάλη στον γιό του .

Το Ελληνικό Μέτωπο του Βορίδη παίρνει μόνο το 0,09%.

Στις ευρωεκλογές της 12-6-2004 εκλέγεται ευρωβουλευτής του ΛΑΟΣ ο Καρατζαφέρης με 4,12%. Το Ελληνικό Μέτωπο λαμβάνει 0,25% οπότε και ο Βορίδης το διαλύει και προσχωρεί στο ΛΑΟΣ .

Η Πατριωτική Συμμαχία , το κόμμα που έχει ιδρύσει η Χρυσή Αυγή, στην πρώτη του εμφάνιση παίρνει  το 0,17%.

Στις εκλογές της 16-9-2007 το ΛΑΟΣ φτάνει στο 3,8% κερδίζοντας έτσι 10 έδρες.

Στις ευρωεκλογές της 7-6-2009 το ΛΑΟΣ φτάνει στο 7,9% εκλέγοντας δύο βουλευτές, την Νίκη Τζαβέλλα και τον Θανάση Πλεύρη.

Στις εκλογές της 4-10-2009 το ΛΑΟΣ παίρνει 5,63% και εκλέγει 15 βουλευτές ενώ η Χρυσή Αυγή περιορίζεται στο 0,29%.

 Αν λοιπόν συγκεντρώσουμε τα ποσοστά του δεξιού  χώρου στις βουλευτικές εκλογές μετά την μεταπολίτευση  αθροίζοντας τα ποσοστά της ΝΔ και των άλλων δεξιών παραφυάδων έχουμε τον παρακάτω πίνακα:

                                                                    1974   55,45

                                                                    1977  48,66

                                                                    1981  37,57

                                                                    1985  40,91

                                                                    1989  44,6

                                                                    1990  47,02

                                                                    1993  43,62

                                                                    1996  41,55

                                                                    2000  43,13

                                                                    2004  47,69

                                                                    2007  45,63

                                                                    2009  39,46

Από αυτόν τον πίνακα πρέπει  εξαιρέσουμε τα ποσοστά  των πρώτων μετά την πτώση της δικτατορίας εκλογών που έγιναν με την απειλή του  "Καραμανλής ή τανκς" οπότε το 55,45% δεν αποτελεί  πραγματικό ποσοστό του δεξιού χώρου.

Το πραγματικό ποσοστό κυμαίνεται από 37,7% έως 48,66%  με τα χαμηλότερα όρια το 1981 με την επέλαση του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία και το 2009 με την πανικόβλητη φυγή του Καραμανλή μετά την καταστροφική του 5ετία.

Η διαφορά των 10 ποσοστιαίων μονάδων αποτελείται από  τους  μετακινούμενους ψηφοφόρους μεταξύ κεντρώου χώρου και δεξιάς που τελικά καθορίζουν και το εκάστοτε εκλογικό αποτέλεσμα.

 Ο χώρος αυτός των δύο μεγάλων κομμάτων και των εκάστοτε παραφυάδων τους  αποτελεί από το 1977 μέχρι το 2009  το 83-87% των ψηφοφόρων.

Έτσι λοιπόν μπορεί να διαπιστώσει κανείς πως ο μέσος όρος των ψηφοφόρων του δεξιού χώρου όλο αυτό το διάστημα από 1977-2009 είναι 43,6%

Αν εξετάσουμε λοιπόν τις 4 τελευταίες δημοσκοπήσεις που έχουν δημοσιευθεί, θα δούμε ότι και σε αυτές τις εκλογές το ποσοστό αυτό παραμένει αναλλοίωτο και κυμαίνεται από  41-46,2%  με μέσο όρο το ίδιο ακριβώς ποσοστό, 43,85% !     

                                        MARC     RASS  Kαπα Recearch     ΜRB

                                       ---------------------------------------------------------

ΝΔ:                                   21,9%    24,1             25,5                 23

ΠΑΣΟΚ:                           17,8%    17,1             19,1                 14,5

ΣΥΡΙΖΑ:                           11%       10,3              9,1                  11,9

Ανεξάρτητοι Έλληνες:     10,4%      9,4              7,7                    9,3

ΚΚΕ:                                  9,2%      8,7             10,6                   9,8

Δημοκρατική Αριστερά:    8,8%      8,4               5,4                   8,2

Χρυσή Αυγή:                     5,2%      4,3               5,2                   5,7

ΛΑΟΣ:                               4,2%      3,4               4                     3,1

Οικολόγοι Πράσινοι:          3,2%      3,8               3,6                  4

Δημοκρατική Συμμαχία:    3%         3,2               3,8                   3

Δράση:                               1,1%      2,2               1,7

ΑΝΤΑΡΣΥΑ                                     1,3

-----------------------------------------------------------------------------------

+Δεξιών κομμάτων             43,8       44,4             46,2                41     Μ.Ο. 43,85%

 Βάσει λοιπόν των παραπάνω, και εφ΄οσον οι δημοσκοπήσεις αποδειχτούν πραγματικές, δεν υπάρχει αύξηση των ψηφοφόρων του δεξιού χώρου οπότε τα ποσοστά που εμφανίζεται να πετυχαίνει η Χρυσή Αυγή προέρχονται από τον χώρο του ΛΑΟΣ και της ΝΔ.

Ήδη το ΛΑΟΣ και η ΝΔ εμφανίζουν σαφή πτώση οπότε δεν είναι περίεργο που η Χρυσή Αυγή εμφανίζεται σαν κάτι  νέο και πιο δυναμικό στο χώρο της δεξιάς.

Ταυτόχρονα έχει πετύχει να παρουσιάζει ένα προσωπείο υπερασπιστή των λαϊκών στρωμάτων  στις υποβαθμισμένες συνοικίες επηρεάζοντας έτσι θετικά άτομα που δεν έχουν  επίγνωση των ναζιστικών της πεποιθήσεων τις οποίες σήμερα επιμελώς αποκρύπτουν.

Όπως επίσης φροντίζουν πλέον να εμφανίζουν, παρά τις εκπεφρασμένες στο παρελθόν απόψεις τους περί  "Ιουδαιοχριστιανισμού",  και ένα προσωπείο ευσεβούς χριστιανού ώστε να λάβουν  τις ευλογίες τόσο του Μεσογαίας όσο και άλλων"προοδευτικών" ιεραρχών όπως του Πειραιώς.

Εάν η Χρυσή Αυγή εισέλθει στην Βουλή τότε θα επιβεβαιωθεί η παροιμία που λέει

- όσο πιο ψηλά ανεβαίνει η μαίμού τόσο πιο κόκκινος φαίνεται ο κώλος της-μάλλον εδώ θα έπρεπε να γράψω μαύρος!

Αυτό γιατί ούτε η Χρυσή Αυγή αλλά ούτε ο ευρύτερος ακροδεξιός χώρος δεν πέτυχε ποτέ να αναδείξει κάποια αξιόλογη προσωπικότητα, και από  τα άτομα που  ανέφερα παραπάνω που έχουν εκλεγεί στο παρελθόν μηδενική ήταν η παρουσία τους και  ούτε τα ονόματα τους δεν θυμάται  πλέον κανένας.

 Μόνο ο Βορίδης έχει καταφέρει να αποκτήσει κάποια υπόσταση επανερχόμενος βέβαια στο μητρικό κόμμα και έχοντας αφήσει πίσω του αρκετές από τις φασιστικές θέσεις της νεότητας του.  

   Αν ξαναδεί κανείς την ιστορική διαδρομή από την πορεία της δεξιάς στην μεταπολίτευση,  θα διαπιστώσει πως 3 φορές προέκυψαν κόμματα δεξιότερα της ΝΔ τα οποία τελικά  επιστρέφουν  στον κόρφο της ή μάλλον την πολυκατοικία που λέει και ο Καρατζαφέρης, ακολουθώντας σοφά την ιστορική ρήση του Αβέρωφ «Όποιος βγαίνει απ' το μαντρί τον τρώει ο λύκος»

Το 1977 η Εθνική Παράταξη,  φτάνει το 6,82%, βγάζει 5 βουλευτές και εξαφανίζεται από το προσκήνιο.

Το 1993 η ΠΟΛΑΝ του Σαμαρά παίρνει το 4,88% και εκλέγει 10 βουλευτές και μένει εκτός Βουλής στις επόμενες.

Το μακροβιότερο είναι το ΛΑΟΣ που το 2007 με 3,8% κερδίζει 10 έδρες και το 2009 με 5,63% τους ανεβάζει σε 15 εμφανίζοντας όμως πλέον σήμερα σαφή πτώση .

Παρόμοια προβλέπεται να είναι και η πορεία της Χρυσής Αυγής εάν τελικά πετύχει να μπει στην Βουλή.

Ήδη από την εκλογή του αρχηγού της στην Δημαρχία το μόνο που έχει πετύχει για να θυμάται κανείς είναι ο φασιστικός χαιρετισμός του όταν πρωτοπήγε.

Έτσι λοιπόν πιστεύω πως ακόμα και να εκλέξει βουλευτές η Χρυσή Αυγή στην νέα Βουλή σε σύντομο διάστημα θα φανεί η ανεπάρκεια τους και ο πρωτόγονος πολιτικός τους λόγος με αποτέλεσμα σύντομα να ξεφουσκώσει το φαινόμενο και οι ψηφοφόροι της να επιστρέψουν στο μαντρί της ΝΔ απ΄όπου και προέρχονται.

                                   

Δ΄ ΒΟΥΔΙΣΤΙΚΑ ΜΝΗΜΕΙΑ ΣΤΗΝ ΙΝΔΙΑ

Εκτός όμως από  τα ισλαμικά μνημεία της Ινδίας,  στις περιοχές της Ινδίας που γειτονεύουν με το Νεπάλ υπάρχουν και σημαντικά μνημεία που σχετίζονται με το Βουδισμό, γιατί ο Βούδας, που γεννήθηκε στο Νεπάλ (566πΧ), έζησε και δίδαξε εκεί μέχρι τον θάνατο του το 486πΧ.

Το πρώτο μέρος λοιπόν που δίδαξε ο Βούδας το 528πΧ, είναι το Sarnath που σημαίνει το πάρκο των Ελαφιών. Είναι σήμερα μια  από τις  4 τοποθεσίες προσκυνήματος των βουδιστών.

Σε αυτό υπάρχει  η  Dhamekh Stupa στη θέση  που ο Βούδας δίδαξε στους 5 πρώτους μαθητές του, ύψους 43,6 μ και διαμέτρου 28μ. 

Την έφτιαξε  ο αυτοκράτορας Ασόκα για  να βάλει μέσα λείψανα οστών του Βούδα και άλλα κειμήλια  και αναμνηστικά από αυτόν και τους μαθητές του. Η αρχική στούπα διευρύνθηκε έκτοτε 6 φορές.

 Ο Ασόκα (304-232πΧ)  είναι από τους σημαντικότερους αυτοκράτορες της Ινδίας με την επικράτεια του να επεκτείνεται εκτός από την Ινδία στο σημερινό Πακιστάν, Αφγανιστάν και Μπαγλαντές.

Από βίαιος και αιμοβόρος που ήταν αρχικά, όταν προσηλυτίστηκε στον βουδισμό τον έκανε κρατική θρησκεία το 260πΧ και ζητούσε πλέον  από τους ανθρώπους να ζουν με αρμονία, ειρήνη, αγάπη και ανοχή. Η θρησκευτική μεταρρύθμιση που επέβαλε στην Ινδία θεωρείται ως αντίστοιχη με αυτήν του Μεγάλου Κωνσταντίνου και του Κρόμγουελ.

Εκτός από την επικράτεια του  έστειλε ιεραπόστολους στη Συρία, την Αίγυπτο, την Κυρήνη, τη Μακεδονία και την Ήπειρο για να διδάξουν τον βουδισμό.

Σε διάφορα μέρη της Ινδίας έστησε πολλές στήλες με διατάγματα , από τις οποίες διασώζονται σήμερα μόνο 10 με επιγραφές.

 Από τις πιο σημαντικές είναι αυτή που υπάρχει στο Sarnath από μονοκόμματο γυαλισμένο ψαμμίτη και ανεγέρθηκε όταν πήγε εκεί. Η στήλη είναι στην αρχική της θέση σπασμένη και  έχει μια επιγραφή για την ενότητα των βουδιστών μοναχών.

Στην κορυφή της είχε το περίφημο γλυπτό με τα 4 λιοντάρια καθισμένα πλάτη με πλάτη ,που βρίσκεται σήμερα στο μουσείο της πόλης και το οποίο είναι και το εθνικό σύμβολο της Ινδίας. 

 Στην βάση του άβακα που κάθονται τα λιοντάρια υπάρχει μια ζωοφόρος με ανάγλυφα ένα ελέφαντα, ένα άλογο, ένα ταύρο και ένα λιοντάρι που χωρίζονται από τον τροχό του Ασόκα που αποτελεί το έμβλημα που έχει τοποθετηθεί στο κέντρο της σημαίας της Ινδίας. Δυστυχώς δεν επιτρέπουν να πάρεις φωτογραφίες στο  μουσείο που περιέχει και μερικά ακόμη αξιόλογα εκθέματα.

 Στο πάρκο υπάρχουν τα ερείπια από μοναστήρια και στούπες που έχουν όμως καταστραφεί μετά από επιδρομή των Τούρκων.

Στον αρχαιολογικό χώρο του Sarnath υπάρχει ένα σύγχρονο μοναστήρι που χτίστηκε το 1930 από βουδιστές από την Σρι Λάνκα το  Mulagandhakuti Vihara. Ο ναός του είναι διακοσμημένος  με όμορφες τοιχογραφίες από την ζωή του Βούδα. 

 Αν η στούπα στο Sarnath επιβάλλεται στον επισκέπτη με το μέγεθος της, στο Sanchi που βρίσκεται 46 χιλιόμετρα από το Μποπάλ  η μεγάλη στούπα  που υπάρχει  εκεί, προκαλεί  τον θαυμασμό του για τις καταπληκτικά ανάγλυφα που έχει στις 4 πύλες της.

 Για τον λόγο αυτό ο αρχαιολογικός χώρος του Sanchi  με τα 50 βουδιστικά μνημεία του 3ου πΧ έως 12 μΧ αιώνα, έχει συμπεριληφθεί από την UNESCO στα μέρη της διεθνούς πολιτιστικής κληρονομιάς της ανθρωπότητας.

Στον χώρο του Sanchi ο επισκέπτης έχει την ευκαιρία σε ένα χώρο να δει την γένεση, την άνθιση και την πτώση του βουδισμού στην Ινδία μέσα σε ένα διάστημα 1500 ετών. Με την πτώση του βουδισμού το μέρος εγκαταλείφτηκε  μέχρι το 1912 οπότε από τότε και μέχρι το 1919 έγιναν και οι αναστηλώσεις που βλέπουμε σήμερα.

Η τοποθεσία του λόφου του Sanchi, σε αντίθεση με το Sarnath δεν έχει καμία σχέση με την ζωή του Βούδα αλλά ο Ασόκα την διάλεξε γιατί ήταν κοντά σε μια πλούσια πόλη μιας και οι βουδιστές  μοναχοί ζουν από τις προσφορές των πιστών.

Ο Ασόκα εκτός από την μεγάλη στούπα έφτιαξε και άλλες 8 ενώ  αρκετές άλλες προστέθηκαν τα επόμενα χρόνια.

 Η μεγάλη στούπα ( διαμέτρου 36,5μ και ύψους 16,5μ)  είναι η παλιότερη  πέτρινη δομή της Ινδίας, κατασκευασμένη αρχικά τον 3ο αιώνα πΧ με τούβλα και λάσπη. Στην κορυφή της έχει μια τετράγωνη πλατφόρμα (harmika) επάνω στην οποία υπάρχει μια 3επίπεδη ομπρέλα (chattrayashti) που συμβολίζει τα 3 επίπεδα του ουρανού.

 Τον 2ο αιώνα πΧ προστέθηκε στην αρχική, μισή σε μέγεθος από την σημερινή  στούπα, ένα περίβλημα από πέτρα, μια βεράντα πέριξ από αυτήν στην οποία ανέρχεσαι από μια διπλή σκάλα και ένα πλακόστρωτο μονοπάτι λιτανείας, στο επίπεδο του εδάφους γύρω από αυτήν, με πέτρινη περίφραξη (vedica) εξωτερικά.

Στο μονοπάτι αυτό εισέρχεσαι από 4 περίτεχνες, διακοσμημένες πύλες (toranas) που προστέθηκαν τον 1ο αιώνα πΧ και θεωρούνται ως οι καλύτερες στον κόσμο της Βουδιστικής τέχνης.  Οι απεικονίσεις στις πύλες,που θυμίζουν ξύλινα σκαλίσματα,  δείχνουν διάφορες σκηνές από τις ζωές του Βούδα. Εδώ ο Βούδας απεικονίζεται μόνο συμβολικά. Ο λωτός αντιπροσωπεύει την γέννηση του, το δέντρο Bodhi την διαφώτιση του, ο τροχός το πρώτο του κήρυγμα και οι πατημασιές την παρουσία του. 

 Η Βόρεια Πύλη : Είναι η πιο καλά διατηρημένη από τις πύλες. Σε αυτήν απεικονίζονται τα θαύματα που έγιναν κατά τη διάρκεια της ζωής του Βούδα. 

 Πχ στην εσωτερική επιφάνεια του μεσαίου πυλώνα  ο Βούδας αναπαρίσταται ως δέντρο και ενώ του προσφέρουν τροφή ένας δαίμονας προσπαθεί να τον δελεάσει.

  Τα επιστύλια  υποστηρίζονται από  ελέφαντες που βλέπουν προς τέσσερις κατευθύνσεις ενώ άλλοι ελέφαντες υπάρχουν σε αυτό.

Η Ανατολική Πύλη  : Ο πυλώνας αυτής της πύλης απεικονίζει την ιστορία της μεγάλης αναχώρησης του Βούδα από το ανάκτορο του (απεικονίζεται ως άλογο χωρίς αναβάτη) προς αναζήτηση του Διαφωτισμού. 

  Στην πύλη υπάρχει η ανακτορική ακολουθία στο ανάκτορο που γεννήθηκε ο Βούδας πριν την διαφώτιση του.

 Επίσης εδώ υπάρχει ένα από γνωστότερα γλυπτά του Sanchi,  η  Νύμφη των δέντρων Yakshi  κάτω από ένα δέντρο μάγκο.

  Η Νότια Πύλη : Αυτή η παλαιότερη από τις τρεις πύλες και είναι πολύ πλούσια σε γλυπτά.

  Εδώ υπάρχει αναπαράσταση της επίσκεψης του Ασόκα με την ακολουθία του(δεξιά) σε μια από τις στούπες που είχε κατασκευάσει

 Η Δυτική Πύλη : Η πύλη αυτή έχει στον επάνω πυλώνα απεικονίσεις από τις  επτά ενσαρκώσεις του Βούδα. 

 Στο μεσαίο ο Βούδας, ως τροχός διδάσκει στο Σαρνάθ.

Το κάτω επιστύλιο  αναφέρεται στις ιστορίες της Chhadanta Jataka και είναι λαξευμένο εξαιρετικά.

 Το επιστύλιο στηρίζεται από  νάνους. 

 Στις παραστάδες υπάρχει μια   σκηνή από τις ιστορίες Jataka όπου πίθηκοι διαφεύγουν από στρατιώτες.

Το 460μΧ απέναντι από τις πύλες τοποθετήθηκαν 4 αγάλματα του Βούδα.  

H εξέλιξη της στούπας είναι η παγόδα.

 Κοντά στην μεγάλη στούπα είναι στούπα 3 η οποία έχει μόνο μία είσοδο και μονή ομπρέλα στην κορυφή. Σε αυτήν υπήρχαν τα λείψανα των δύο πρώτων μαθητών του Βούδα τα οποία είχαν μεταφερθεί στην Αγγλία το 1853 και επεστράφησαν στο Sanchi το 1953.

 Οι κινήσεις γύρω από τις στούπες γίνονται με δεξιόστροφη πορεία όπως επιβάλουν οι βουδιστικοί κανόνες.

Στον χώρο υπάρχουν και άλλες στούπες και ναοί όπως και τα ερείπια ενός μεγάλου μοναστηριού.

Η παράδοση της βουδιστικής στούπας

Λίγο προτού πεθάνει ο Βούδας οι μαθητές του τον ρώτησαν πώς θα έπρεπε να φτιάξουν το ταφικό μνημείο του. Τότε εκείνος δίπλωσε το ράσο του στα τέσσερα συμβολίζοντας το τετράγωνο για τη γη, από πάνω τοποθέτησε αναποδογυρισμένο το μπολ που ζητιάνευε την τροφή του συμβολίζοντας τον ουρανό και, τέλος, τοποθέτησε την ομπρέλα του συμβολίζοντας τον αιθέρα.
Το μνημείο ονομάστηκε στούπα και η στάχτη του Βούδα μοιράστηκε σε οκτώ στούπες σε όλη την επικράτεια του βουδισμού. Δύο αιώνες αργότερα, όταν αυτοκράτορας στις Ινδίες έγινε ο Ασόκα, ασπάστηκε τον βουδισμό και έγινε ο μεγαλύτερος απόστολός του. Ο αυτοκράτορας έβαλε να βρουν αυτές τις στούπες (η όγδοη χάθηκε στη ζούγκλα) και μοίρασε τη στάχτη σε χιλιάδες στούπες σε όλη την Ασία. Ο θρύλος λέει ότι ο Ασόκα τον 3ο αιώνα π.Χ. έστειλε αντιπροσωπεία με κάποιο λείψανο από τον θώρακα του Βούδα για να τοποθετηθεί στη στούπα Φα Θατ Λουάνγκ, που σήμερα είναι το εθνικό σύμβολο του Λάος.

ΤΑ  ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΑ ΤΑΞΙΔΙΩΤΙΚΑ ΠΟΣΤ ΑΠΟ ΤΗΝ ΙΝΔΙΑ

KHAJURAHO -SEX ΚΑΙ ΘΡΗΣΚΕΙΑ

Α΄ ΤΟ ΠΕΡΑΣΜΑ ΣΤΗΝ ΙΝΔΙΑ

Β΄ ΤΑ ΘΑΥΜΑΣΤΑ ΕΡΓΑ ΤΩΝ ΜΟΓΓΟΛΩΝ ΣΤΗΝ ΙΝΔΙΑ

Γ΄ ΜΕΡΙΚΑ ΑΚΟΜΑ ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΑ ΜΝΗΜΕΙΑ ΙΣΛΑΜΙΚΗΣ ΤΕΧΝΗΣ ΣΤΗΝΙΝΔΙΑ

Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ

Ε΄-ΙΝΔΙΑ-ΣΚΑΒΟΝΤΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΙΣΤΗ ΤΟΥΣ ΣΤΟΥΣ ΒΡΑΧΟΥΣ

ΣΤ΄-ΙΝΔΙΑ-ΧΑΜΠΙ, Η ΠΟΛΗ ΤΗΣ ΝΙΚΗΣ

Ζ΄-AIHOLE ΚΑΙ PATTADAKAL- Η ΑΡΜΟΝΙΚΗ ΣΥΝΥΠΑΡΞΗ ΤΩΝ ΔΙΑΦΟΡΩΝ ΑΡΧΙΤΕΚΤΟΝΙΚΩΝ ΡΥΘΜΩΝ ΣΤΗΝ ΙΝΔΙΑ

ΜΕΡΙΚΕΣ ΣΚΟΡΠΙΕΣ ΧΙΟΥΜΟΡΙΣΤΙΚΕΣ ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΤΗΣ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑΣ

 Η δικτατορία με πέτυχε στα φοιτητικά μου χρόνια.

Ήταν ένα πολύ γερό κτύπημα σε όλους εμάς που τότε πιστεύαμε τότε, σε αντίθεση με σήμερα, πως με τις επικείμενες εκλογές η Ελλάδα θα βαδίσει σε ένα πιο ελπιδοφόρο και δημοκρατικό μέλλον.

Παρά το ότι ήμουνα από νέος έντονα πολιτικοποιημένος, είχα πάντα  μια έμφυτη δυσπιστία στις κομματικές εντάξεις και έτσι δεν ήμουν γραμμένος  σε καμιά κομματική οργάνωση νεολαίας του δημοκρατικού χώρου παρά το ότι δεχόμουνα αρκετές πιέσεις για ένταξη αλλά και για να είμαι υποψήφιος στις φοιτητικές εκλογές.

Αυτή η στάση μου είχε όμως σαν αποτέλεσμα να θεωρούμαι σαν άτομο που μπορεί να εξισορροπήσει τις διαφωνίες μεταξύ των μελών της ΕΔΗΝ, της νεολαίας δηλαδή της Ένωσης Κέντρου και των Λαμπράκηδων με αποτέλεσμα να με καλούν στις μεταξύ τους συνεννοήσεις  για την κατάρτιση  κοινού ψηφοδελτίου για τις  εκλογές για το  συμβούλιο του έτους μας. 

Στο 5μελές συμβούλιο του έτους  ο συσχετισμός μεταξύ των παρατάξεων τα προηγούμενα έτη ήταν 2 της δεξιάς, συνήθως μέλη της ΕΚΟΦ, και 3 της συνεργασίας ΕΔΗΝ-Λαμπράκηδων.

Αφού λοιπόν μετά από παρατεταμένες συζητήσεις είχαμε καταλήξει στους υποψήφιους με αναλογία 2 της ΕΔΗΝ και 1 από τους Λαμπράκηδες, τυπώθηκαν τα ψηφοδέλτια και βέβαια ορίστηκε και η μέρα των εκλογών.

Δυστυχώς αυτή ήταν  21 Απριλίου 1967!

Όταν ξανάνοιξαν τα Πανεπιστήμια  και μπορέσαμε να ξανασυναντηθούμε οι συμφοιτητές, έμαθα και το τι έγιναν τα τυπωμένα ψηφοδέλτια.

Ο συνάδελφος που τα είχε στο σπίτι του μαζί με τους καταλόγους που είχε με τα μέλη της ΕΔΗΝ φοβήθηκε μην τον πιάσουν και τα βρουν οπότε αποφάσισε να τα κάψει σε ένα λουτρό στο σπίτι του που έβλεπε σε ένα φωταγωγό.

Μόλις όμως είχε τελειώσει το κάψιμο κτύπησε το κουδούνι της πόρτας και όταν άνοιξε  είδε ένα αστυφύλακα!

Όπως καταλαβαίνετε αμέσως πήγε η ψυχή του στην Κούλουρη, γιατί θεώρησε πως έχει έρθει για να τον συλλάβει αλλά ευτυχώς αμέσως αυτός του εξήγησε πως έχουν δει να βγαίνει καπνός από την ταράτσα και κτύπαγε στα διαμερίσματα για να ρωτήσει μην τυχόν έχουν πιάσει φωτιά!

Βέβαια την μέρα που έγινε η δικτατορία κανένας αστυνομικός δεν θα ασχολιόταν αν κάπου έχει πιάσει φωτιά, αν στην ίδια πολυκατοικία δεν ήταν και το διαμέρισμα  του πρώτου πρωθυπουργού της χούντας Κόλλια που βέβαια ο  ατυχής συνάδελφος δεν το ήξερε!  

Αλλά και να το ήξερε δεν θα μπορούσε να φανταστεί πως ο Κόλλιας θα ήταν ο πρωθυπουργός γιατί την μέρα που έγινε η δικτατορία αυτός που ακουγόταν από το ραδιόφωνο ως πρωθυπουργός ήταν κάποιος παντελώς άγνωστος σε μας Ταμέλης!

Βέβαια την άλλη μέρα όταν ανακοινώθηκαν τα ονόματα του πρωθυπουργού και των υπουργών  καταλάβαμε πως η ανακοίνωση των χουνταίων έλεγε : ο πρόεδρος .Τα μέλη!

 Παρά τα μύρια όσα κακά προκάλεσε στον τόπο η χούντα είχε  και μια σημαντική  προσφορά στην μόρφωση του κόσμου!

Δεν εννοώ βέβαια τους τόμους του ΠΙΣΤΕΥΩ ΜΑΣ, με τις παρανοϊκές ομιλίες του Παπαδόπουλου.

Ακόμα θυμάμαι ένα βράδυ  έξω από το σταθμό του ηλεκτρικού στο Μοναστηράκι που βλέπαμε με ένα φίλο μου να καταβαίνουν πλήθη με βιβλία στα χέρια.

-Ρε σύ μου λέει ο φίλος μου από που έρχονται όλοι αυτοί οι βιβλιόφιλοι; Έχει καμιά έκθεση βιβλίου και δεν το ξέρουμε;

 Απλά όταν πλησίασαν είδαμε πως κρατούσαν  το ΠΙΣΤΕΥΩ που τους το είχαν μοιράσει  δωρεάν σε κάποια από τις απίστευτης κακογουστιάς  γιορτές για την Πολεμική Αρετή των Ελλήνων που έκανε η χούντα στο Καλλιμάρμαρο.

Με την επικράτηση της δικτατορίας επιβλήθηκε λογοκρισία σε όσες  εφημερίδες συνέχισαν να εκδίδονται.

Ουσιαστικά πλέον όλες οι εφημερίδες ήσαν σχεδόν ίδιες στο περιεχόμενο οπότε πολλοί εφημεριδοφάγοι, όπως εγώ σταματήσαμε να τις αγοράζουμε.

Η τηλεόραση ήταν στα σπάργανα οπότε αυτό που μας έμενε ήταν το διάβασμα βιβλίων.

Θυμάμαι αρκετές φορές πριν να γίνουμε 3, να διαβάζουμε με την κ. Αθεόφοβου  περίπου ένα βιβλίο την ημέρα!

Αυτή λοιπόν ήταν μια ουσιαστική προσφορά της χούντας στην παιδεία!

Πρέπει να της το αναγνωρίσω!

Φοβάμαι δε πως και οι περισσότεροι από όσους είχε φυλακίσει ή εξορίσει ακριβώς το ίδιο θα έκαναν!

 Συνάδελφος υπηρετούσε την θητεία του σαν σημαιοφόρος  σε αρματαγωγό που μετέφερε φαντάρους  σε κοινή άσκηση στρατού με το ναυτικό.

Αφού μετάφεραν τους πεζικάριους,  που ξέρασαν οι κακόμοιροι τα σωθικά τους μέχρι να φτάσουν στο μέρος της άσκησης σαν γνήσιοι στεριανοί οι περισσότεροι , μετά το  τέλος αυτής, οι του στρατού παρέθεσαν γεύμα στην μονάδα τους ,που ήταν εκεί κοντά , στους αξιωματικούς του πλοίου.

Πριν να αρχίσουν να τρώνε, όπως επιβάλλουν οι κανόνες ,εκ μέρους των προσκεκλημένων  ανέλαβε ο συνάδελφος και έβγαλε ένα δεκάρικο λόγο για την εξαιρετική συνεργασία που υπήρξε  κατά την άσκηση μεταξύ των δύο σωμάτων και αφού τελείωσε έβγαλε και προσέφερε προς ανάμνηση του κοσμοϊστορικού γεγονότος ένα θυρεό του  πλοίου στον διοικητή των φαντάρων.

Μόλις έκατσε σηκώθηκε εκ μέρους των πεζικάριων ένας ανθυπολοχαγός και  έβγαλε και αυτός ένα αντίστοιχο λογύδριο εκθειάζοντας το εθνοσωτήριο έργο της "επανάστασης".

Μόλις τελείωσε τράβηξε κάτω από το τραπέζι και προσέφερε στον κυβερνήτη του αρματαγωγού ένα τεράστιο κάδρο με την φωτογραφία του Παπαδόπουλου.

Όταν τελείωσε το γεύμα ο ατυχής συνάδελφος ζαλώθηκε το κάδρο με τον Παπαδόπουλο και όταν έφτασαν πίσω στο πλοίο ρώτησε τον κυβερνήτη τι να το κάνει.

Ο κυβερνήτης ήταν ευγενής άνθρωπος και παρά την φανερή δυσφορία του στην ερώτηση -που να το βάλω- δεν του έδωσε την συνήθη και γνωστή απάντηση σε αυτή την ερώτηση, αλλά με μια άγρια ματιά που δεν σήκωνε και πολλά του απάντησε ορθά κοφτά:

-Στο αμπάρι!

Όσοι έχετε δει το Δελησταύρου και υιός με τον Λογοθετίδη, θα θυμάστε την περίφημη ατάκα που λέει μετά από την δεύτερη  φόρα που βρίσκει τον γιο του να τον έχει προλάβει στην υποψήφια νύφη:

Θα πέσει ανάσκελα ο Μικές και θα με μουτζώνει και με τα πόδια!

Μπορεί τελικά ο Μικές να μην τον μούντζωσε με χέρια και με πόδια αλλά εγώ τουλάχιστον το έκανα καθώς ήμουνα οριζοντιωμένος στον καναπέ και η τηλεόραση ήταν αναμμένη προς το μέρος των ποδιών μου.

Ήταν η μέρα που σε ζωντανή μετάδοση από την υπερπλήρη αίθουσα των τελετών του Πανεπιστημίου Αθηνών έβγαζε λόγο στους καθηγητές του ιδρύματος ο Παπαδόπουλος.

Οι μούντζες δεν αφορούσαν το γεγονός ότι είχαν προσέλθει όλοι οι καθηγητές , ίσως γιατί δεν μπορούσαν να κάνουν και αλλιώς, αλλά για το θερμό χειροκρότημα που εισέπραξε στο τέλος για μια τελείως ασυνάρτητη και ασύντακτη  ομιλία  με νουθεσίες επιπέδου γυμνασιάρχου προς μαθητές.

Δεν θυμάμαι πλέον αν σε αυτή την ομιλία του είχε πει εκείνο το αμίμητο θέλοντας να παρακινήσει τους ακροατές του να κινητοποιηθούν γιατί κερδίζει αυτός που δρα έστω και αν αποτύχει καμιά φορά:
από το άλογον πέφτει ο καβαλάρης. Πεζός δεν έπεσε κανείς ποτέ από το άλογον !!!

Εκείνη την μέρα πάντως το Πανεπιστήμιο Αθηνών είχε δυστυχώς ξεφτιλιστεί ολοκληρωτικά.

Μερικά από τα προηγούμενα ποστ μου για την δικτατορία είναι τα παρακάτω:

ΑΠΡΙΛΙΟΣ 1967 -ΜΙΑ ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΜΑΡΤΥΡΙΑ

ΕΙΧΕ ΛΑΪΚΗ ΒΑΣΗ Η ΧΟΥΝΤΑ;

ΤΑ ΒΙΒΛΙΑ ΠΟΥ ΑΠΑΓΟΡΕΥΣΕ Η ΧΟΥΝΤΑ
Η ΛΟΓΟΚΡΙΣΙΑ ΤΗΣ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑΣ, ΤΟ ΛΑΧΕΙΟ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ ΚΑΙ ΟΙ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΙ ΠΟΥ ΞΕΣΚΟΝΙΣΑΝ (;) ΤΗΝ ΧΟΥΝΤΑ

Η ΑΥΤΟΚΤΟΝΙΚΗ ΠΟΡΕΙΑ ΤΗΣ ΜΑΙΡΗΣ ΠΑΠΑΓΙΑΝΝΙΔΟΥ

Την Μαίρη Παπαγιαννίδου  είχα την τύχη να την γνωρίσω όταν βρεθήκαμε μαζί, πριν από χρόνια, στην παρουσίαση ενός βιβλίου στην Μύκονο. Αυτή είχε έρθει  εκεί σαν απεσταλμένη του ΒΗΜΑΤΟΣ για να γράψει για την εκδήλωση  αυτή. Μου είχε κάνει τότε εντύπωση αυτό το κλεισμένο στον εαυτό του κορίτσι που δεν ανοιγόταν εύκολα στους άλλους. Βέβαια τότε  δεν ήξερα   ότι έπασχε από AIDS.

Στις σύντομες συνομιλίες που είχαμε μαζί η συζήτηση περιστράφηκε σε γενικότητες άσχετες τελείως από  θέματα ασθενειών ή ιατρικής.

Η γενικότερη δε εικόνα που απεκόμισα ήταν ενός καλλιεργημένου και συγκροτημένου ανθρώπου με ορθολογική σκέψη. 

Όμως μετά από λίγο καιρό είδα να δημοσιοποιεί την ασθένεια της  και ταυτόχρονα να επιχειρηματολογεί  κατά της πλήρως και επιστημονικά αποδεδειγμένης ύπαρξης του ιού του AIDS γράφοντας στην ιστοσελίδα της :

Γειά σας, Είμαι η δημοσιογράφος Μαίρη Παπαγιαννίδου, πρώην ασθενής του AIDS, μια από τους πολλούς πλέον που έψαξαν, διάβασαν, αποχαιρέτησαν το σύνδρομο και τη θεωρία του και έγιναν ξανά ΦΥΣΙΟΛΟΓΙΚΟΙ άνθρωποι. Ο ιός HIV, που υποτίθεται ότι προκαλεί το AIDS, δεν έχει εντοπιστεί ποτέ και πουθενά. 'H, σε μια πιο κομψή εκφορά του λόγου, ο ιός ΗΙV - αν υπάρχει (ακόμα αναζητείται) - δεν μπορεί να προκαλεί το AIDS.

Όπως γράφει το ΒΗΜΑ:

Το 2007 η Μαίρη σταμάτησε να παίρνει τα κλασικά κοκταίηλ κι άρχισε εναλλακτική θεραπεία. Η βελτίωσή της ήταν θεαματική, σε σημείο που ανακοίνωσε ότι νίκησε το AIDS. Πίστευε ότι τα αντιρετροϊκά φάρμακα την δηλητηρίαζαν σταδιακά και σταθερά. Μέχρι τελευταία στιγμή υποστήριζε ότι σ’αυτά οφείλονται τα εκφυλιστικά φαινόμενα του οργανισμού της.
Υποστήριξε με πάθος αυτή τη θέση, προκαλώντας δημόσιες αντιπαραθέσεις. Οι θέσεις της αποτυπώθηκαν σε τρία βιβλία της, που συζητήθηκαν πολύ διεθνώς. Είναι το «Πώς νίκησα το ΑIDS» που κυκλοφόρησε το 2006 με το ψευδώνυμο Μαίρη Κ., από τις εκδόσεις Καστανιώτη, «Το παιγνίδι του έρωτα στα χρόνια του AIDS» που κυκλοφόρησε την επόμενη χρονιά από τον ίδιο εκδότη, με το όνομά της, Μαίρη Παπαγιαννίδου-Σαιν Πιερ, γιατί στο μεταξύ παντρεύτηκε τον καναδό μη οροθετικό Ζιλ Σαιν-Πιερ. Και το τελευταίο «Αντίο AIDS», από τις εκδόσεις Οξύ το 2008.

Στην ίδια ειδησεογραφία όμως διαβάζουμε πως :

Σύμφωνα με το ιατρικό ανακοινωθέν ο θάνατός της οφείλεται σε πνευμονική εμβολή και θρόμβωση του δεξιού ποδιού, συνδεδεμένα και τα δύο με το ΑIDS. 

Όπως γράφει στα ΝΕΑ η Ρούλα Γεωργακοπούλου :

Η επιλογή της να καταχωρήσει το AIDS  στους μύθους της διεθνούς συνομωσίας και η απόφαση της να διακόψει την πανάκριβη και σωτήρια θεραπεία την οποία στερούνται Αφρικανοί και λοιποί απόκληροι του κόσμου ετούτου ,δείχνει από τι πάσχει ο δυτικός άνθρωπος.

Μετατρέπει τα προνόμια του σε εχθρό, κηρύσσει τις αξίες του έκπτωτες, υποψιάζεται τα επιτεύγματα του και διαλέγει την αυτοκαταστροφή βαφτίζοντας την ελευθερία.

Το μόνο προνόμιο που κρατάει  ο δυτικός άνθρωπος είναι το ιερό δικαίωμα της επιλογής, χωρίς όμως να το αντιστοιχίζει με την ευθύνη.

Όμως η Παπαγιαννίδου δεν αποτελεί δυστυχώς μια μεμονωμένη ιδιάζουσα και ξεχωριστή περίπτωση μορφωμένου και  έξυπνου ανθρώπου που αρνείται την πραγματικότητα και τις σημερινές δυνατότητες  της επιστήμης που  αντί να προσφεύγει στις πιο πρόσφατες ιατρικές κατακτήσεις ελκύεται από εναλλακτικές θεραπείες οι οποίες  κατακλύζουν τα διάφορα περιοδικά lifestyle και  το ιντερνέτ. 

 Κατά τον ίδιο τρόπο ο ευφυής κατά τα άλλα Steven Jobs όταν διαγνώστηκε πως πάσχει από καρκίνο του παγκρέατος αρνιότανε για 9 μήνες να υποβληθεί σε εγχείρηση και κατάφυγε σε εναλλακτικές θεραπείες τρώγοντας μόνο φυτικές τροφές, κάνοντας βελονισμό, ή πίνοντας διάφορα φυτικά φάρμακα, ή ακολουθώντας την θεραπεία ενός εναλλακτικού γιατρού, από τους πολλούς που υπάρχουν στην Αμερική, πίνοντας χυμούς και κάνοντας κλύσματα για καθαρισμό του εντέρου ή τέλος ακολουθώντας τις συμβουλές ενός μέντιουμ.

Το πρόβλημα βέβαια δεν αποτελούν αυτές οι ατομικές περιπτώσεις που ουσιαστικά αποφασίζουν να ακολουθήσουν για τον εαυτό τους  μια αυτοκτονική ,τις περισσότερες φορές πορεία, επηρεασμένοι από τις άπειρες θεωρίες συνομωσίας που κυκλοφορούν παγκοσμίως.

Το πρόβλημα είναι ότι κάθε αιρετική, αναπόδεικτη αλλά δημοσιογραφικά ελκυστική και αβανταδόρικη άποψη είτε για το AIDS, είτε για τα εμβόλια ,είτε για τα φάρμακα, είτε για τις διάφορες εναλλακτικές θεραπείες από την ομοιοπαθητική μέχρι την αρωματοθεραπεία είτε ακόμα για την αστρολογία,  βρίσκει εύκολη πρόσβαση  στον τύπο και την τηλεόραση χωρίς όμως αντίστοιχα να υπάρχει  και η αντίθετη και επιστημονική θέση που να την  καταρρίπτει .

Παρακολουθήστε πχ την 50λεπτη συνέντευξη της Παπαγιαννίδου, που έδωσε στην ΕΤ1 στην Εύη Κυριακοπούλου, στην οποία εκθέτει τις απόψεις της χωρίς να υπάρχει κανένας ουσιαστικός αντίλογος  από την δημοσιογράφο.

Ένα πλήθος κόσμου που δεν έχει τις γνώσεις, ούτε την κριτική σκέψη να αξιολογήσει τι ακούει, είτε ακόμα είναι εξ αρχής ευεπίφορο να αποδεχτεί αδιαμαρτύρητα κάθε άποψη που θεωρεί πως έρχεται σε αντίθεση με κάθε τύπου εξουσία, όπως φαντασιακά μπορεί να θεωρεί και την επίσημη  ιατρική, είναι πολύ εύκολο να αποδεχτεί σαν αλήθεια αυτές τις απόψεις και να τις ενστερνιστεί.

Όπως πολύ σωστά καταλήγει η Ρούλα Γεωργακοπούλου στο άρθρο της:

Θα ήθελα  να καταδικάσω σε ενός λεπτού σιγή τα χαρούμενα μίντια και τα λάιφ στάιλ έντυπα που με συνεντεύξεις και δημοσιεύματα της έδιναν βήμα και προπαγάνδιζαν τον στροβιλισμό της ίδιας και άλλων προς το θάνατο χωρίς να προβάλουν καμιά ουσιαστικά ένσταση στους ισχυρισμούς της.

Γι αυτήν  αλλά και για τους πολλούς που δεν πρόλαβαν την θεραπεία για τους λίγους που πείστηκαν από την Μαίρη και τώρα δεν προλαβαίνουν. Πλην Αφρικανών και αποκλεισμένων.

Ο ΜΠΟΣΤ ΚΑΙ ΤΑ ΣΟΥΡΙ-ΓΛΑΣΕ !

Στο ποστ μου ΩΔΗ ΣΤΗΝ ΤΗΓΑΝΗΤΗ ΠΑΤΑΤΑ ΝΕΥΡΟΚΟΠΙΟΥ ΚΑΙ ΟΧΙ ΜΟΝΟ!  ο Δείμος σχολίασε λανθασμένα πως  οι τηγανιτές πατάτες εισήχθησαν στην ελληνική κουζίνα κι έγιναν γρήγορα λαϊκό φαγητό μόνο κατά τα τέλη της δεκαετίας του 1970. Στις παραδοσιακές ταβέρνες του '60 δεν υπήρχε τέτοιο πιάτο.

Του απάντησα πως κάνει λάθος και πως όσοι ζούσαμε εκείνα τα χρόνια έχουμε φάει τόσο στο σπίτι μας όσο και σε ταβέρνες τόνους πατάτες 

Για πρώτη φορά τα τσίπς ήρθαν στην Αθήνα την 10ετία του 60.
Τα πούλαγε χύμα το ζαχαροπλαστείο του Τσίτα στην Πανεπιστημίου απέναντι από την Βιβλιοθήκη σε μεγάλες σακούλες.
Θυμάμαι δε χαρακτηριστικά ότι είχα κατέβει από το σπίτι μου, στην Ασκληπιού τότε, μαζί με τον κουμπάρο μου να πάρουμε τσίπς γιατί οι τότε συμφοιτήτριες, και νυν σύζυγοι μας, είχαν πεινάσει μετά από εξαντλητική μελέτη επί κλίνης!
Καθώς ανεβαίναμε αγκαλιά με μια θηριώδη σακούλα με τσίπς ένα πλήθος διαδηλωτών μπούκαρε, τρέχοντας από την Κοραή πίσω μας ,και με την ορμή που είχε έσπρωξε τον κρατούντα αγκαλιά την σακούλα επάνω σε ένα αυτοκίνητο με αποτέλεσμα να γίνουν θρύψαλα.
Αργότερα μάθαμε τι είχε γίνει.
Ήταν η μέρα των Ιουλιανών που η Αστυνομία είχε αποκλείσει την Σταδίου στο ύψος του Στρογγυλού για να σταματήσει μια διαδήλωση προς το Σύνταγμα και από εκεί άρχισε να πετάει δακρυγόνα.
Ήταν 21-7-1965,η μέρα που σκοτώθηκε από δακρυγόνο ο Σωτήρης Πέτρουλας οπότε μπορείς να καταλάβεις γιατί το θυμάμαι.
Παρεμπιπτόντως ο Τσίτας εκτός από τα τσίπς ήταν και ο πρώτος που έφτιαχνε χυμούς φρούτων σε μίξερ, πρωτοπορία τότε!
Βέβαια μια φορά σε ένα από τα γλυκά του βρέθηκε κομμάτι ποντικού οπότε ο Μποστ είχε γράψει το αμίμητο πως αντί για φρουί γλασέ έχει σουρί γλασέ!

Δεν μπόρεσα να βρω που το είχε γράψει αλλά προ ημερών χάρις σε ένα λινκ που είχε βάλει ο Σαραντάκος βρήκα 2 από τις σχετικές με το γεγονός αυτό γελοιογραφίες του Μποστ, που σήμερα όποιος δεν ξέρει το τι έγινε τότε δεν μπορεί να καταλάβει τι σατιρίζουν.

Ο προαναφερθείς  κουμπάρος μου, παιδιόθεν θαυμαστής του Μποστ, μου  έστειλε  και μια 3η σχετική γελοιογραφία.

Η ιστορία λοιπόν έχει ως εξής:

Στις 22-7-1959 ο υποδιευθυντής της Αστυνομίας μαζί  με γιατρούς του Υγειονομικού κέντρου, έκανε αιφνιδιαστικό έλεγχο σε κεντρικά ζαχαροπλαστεία της Αθήνας,

μεταξύ των οποίων και στο τότε γνωστό ζαχαροπλαστείο του Τσίτα.

Εκεί εκτός από  11 κιλά σουμάδας μουχλιασμένης, βρήκαν να βράζουν και 52 κιλά σιρόπι από υπολείμματα παλιών σιροπιών.

Από εκεί και πέρα  η ιστορία λαμβάνει κωμικοτραγικό χαρακτήρα!

Για να αποδείξει ο υπεύθυνος του καταστήματος πως το σιρόπι αυτό είναι απολύτως κατάλληλο και καθαρό  έχωσε μέσα το δάκτυλο του και το δοκίμασε.

Όμως ο υποδιευθυντής της Αστυνομίας πήρε την κουτάλα και ανακατεύοντας το σιρόπι βρήκε τα υπολείμματα όχι μόνο από 1 αλλά από 4 ποντικούς!

Ο υπεύθυνος που είχε γλύψει το δάκτυλο του άρχισε τότε να έχει τάση για εμετό και ζητούσε να απολυμαντικό για να απολυμάνει την γλώσσα και τα χείλη του! 

Εκτός από του Τσίτα και σε άλλα 2 κεντρικά κοσμικά ζαχαροπλαστεία του Ζόναρς και του Φλόκα βρέθηκαν τρόφιμα αλλοιωμένα και με σκουλήκια.

Στις φωτοτυπίες η ειδησεογραφία της εποχής από την εφημερίδα ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ

 Όπως είναι αυτονόητο η ιστορία αυτή προκάλεσε μεγάλη αίσθηση στην Αθήνα και βέβαια ο Μποστ δεν μπορούσε να μην την σατιρίσει με το καυστικό του χιούμορ.

 Με αυτή την γελοιογραφία ο Μποστ αποδεικνύει πόσο σημαντική  ήταν πένα του.

Μέσα σε μία γελοιογραφία  έχει ενσωματώσει ένα σωρό από ατάκες που θα μπορούσαν από άλλους γελοιογράφους να αποτελέσουν από μόνες τους ξεχωριστές γελοιογραφίες.

Εκτός από τους  ευρηματικούς τίτλους  βλέπουμε  τον ποντικό στο γλυκό του Τσίτα να λέει:

Τσίτα με να σε τσιτώ

να πελνούμε τον κελό

ή βλέπουμε την μια πινακίδα να γράφει:

ΟΙΚΟΓΕΝΙΑΚΟΝ  ΖΑΧΑΡΟΠΛΑΣΤΙΟΝ

"ΟΙ ΜΥΣ ΚΑΙ ΗΜΕΙΣ"

ΕΧΟΜΕΝ ΠΡΑΓΜΑ ΠΟΥ ΣΑΛΕΎΕΙ

και την άλλη:

PATISSERIE

ftu skolikomirmigotripa

BONBON

POUR L' ORIENT

Επίσης  ο νεκραναστηθής  γάτος, σε παρωδία στίχου του εθνικού ύμνου, λέει μεταξύ άλλων- το γλυκό σας και νεκρούς αναστένοι  ενώ ο άλλος θέτει το ερώτημα:

Γιατί τους περνάτε από δίκη;

υπάρχει θρεπτικότερο από το ποντίκι;

Τέλος με την ΙΦΗΓΕΝΙΑ ΕΝ ΠΑΥΛΙΔΙ σατιρίζει τα αποτελέσματα που είχε μετά λίγες μέρες ένας άλλος έλεγχος στην σοκολατοποιία Παυλίδου όπου βρέθηκαν 2691 κιλά σοκολάτας και καραμελών  με σκουλήκια.

Επειδή βέβαια για τα κακά αυτής της χώρας δεν μπορεί να φταίνε οι Έλληνες είναι λογικό αποτέλεσμα πως θα φταίνε κάποιοι ξένοι που μας επιβουλεύονται.

Από τότε λοιπόν η  συνομωσιολογία καλά κρατούσε και για αυτό τον λόγο σε συγκέντρωση των ζαχαροπλαστών ο ιδιοκτήτης του Τσίτα, αλλά και πρόεδρος της Ομοσπονδίας τους, συνιστά στην πολιτεία να ερευνά μήπως τα ποντίκια στο σιρόπι του οφείλονται σε ξένη προπαγάνδα!

 Το θέμα βέβαια  απασχολούσε για μέρες την κοινωνία, έφτασε μάλιστα να γίνει  και  κύριο άρθρο στην ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ.

 Όσο το γεγονός παρέμενε στην επικαιρότητα  ο Μποστ δεν μπορούσε να το αφήσει ανεκμετάλλευτο, οπότε με την γελοιογραφία του ΕΛΛΗΝΙΚΕ ΠΑΡΟΙΜΙΕ στο μεν ζαχαροπλαστείο η τζαμαρία του διαφημίζει τις ξένες γλώσσες που μιλάνε οι σερβιτόροι του, διαθέτοντας  επίσης και TSIRLA HELLENICO (!) ενώ  ο πελάτης του μετά την πάστα που έφαγε τρέχει κάθιδρος για να τα κάνει πίσω από μια μάντρα μιας και δεν υπάρχουν αποχωρητήρια!

 Η λεζάντα γύρω από το σκίτσο λέει:

ΘΕΛΟ ΜΑΝΤΡΑΝ ΚΕ ΤΟ ΚΕΦΙ ΜΟΥ ΝΑ ΚΑΝΟ

ΚΕ ΝΑ ΠΟ ΚΕ ΔΙΟ ΚΟΒΕΝΤΑΙΣ ΠΑΡΑΠΑΝΟ

ΘΑ ΓΛΗΤΟΝΑΜΕ ΑΦΤΑ ΤΑ ΡΕΖΙΛΙΚΕΙΑ

ΕΑΝ ΔΙ΄ΑΡΓΟΤΑΙΡΑ  ΑΦΕΙΝΑΜΑΙ ΤΑ ΠΟΝΤΗΚΕΙΑ

ΔΙΟΤΙ ΕΝΟ ΕΧΟΜΑΙΝ ΑΝΑΝΓΓΑΣ ΑΦΘΟΝΟΥΣ ΚΑΙ ΜΠΟΛΗΚΑΣ

Η ΠΡΩΣΟΧΥ ΜΑΣ ΟΛΩΝ ΕΙΝΕ ΗΣ ΤΟΥΣ ΠΟΝΤΕΙΚΟΥΣ ΚΕ ΤΟΥΣ ΣΚΟΛΕΙΚΑΣ

ΠΕΡΙ ΤΩΝ ΑΝΑΓΚΕΟΝ ΟΜΟΣ ΔΕΝ ΚΑΤΑΒΑΛΟΜΕΝ ΟΥΔΕΝΑ ΚΟΠΟΝ

ΚΕ ΚΑΤΑΠΙΝΟΜΑΙ ΤΗΝ ΓΚΑΜΕΙΛΟΝ ΚΕ ΔΕΙΕΙΛΪΖΟΜΕ ΤΟΝ ΚΟΝΟΠΟΝ

Το καλοκαίρι του 1959 που έγιναν αυτά, το Φεστιβάλ των Αθηνών είναι στις δόξες του, είναι δε αυτό στο οποίο έγινε το μεγάλο σκάνδαλο όταν  απαγορεύτηκε η συνέχιση των παραστάσεων των Ορνίθων του Κούν.

Η καλή κοινωνία των Αθηνών σύσσωμη πάντως παρακολουθεί όλες τις διεθνείς συμμετοχές στο φεστιβάλ μεταξύ των οποίων είναι και η συναυλία της Φιλαρμονικής Ορχήστρας του Ισραήλ με σολίστ την διάσημη πιανίστρια Τζίνα Μπαχάουερ 

 Γι αυτό και ο Μπόστ με τις  ταμπέλλες στο κάτω μέρος της γελοιογραφίας άλλους τους οδηγεί στις πλάζ και άλλους στο Ηρώδειο.

Ακόμα και προς τα τέλη Αυγούστου ο Μπόστ με την ευκαιρία της παγκόσμιας πρεμιέρας του έργου του Γάλλου συγγραφέα Ζαν Λε Μαρουά Αλέξανδρος, από γαλλικό θίασο, βάζει τον γαλλομαθή Αλέξανδρο να βγάζει ένα ποντικό από μια πάστα!

Όπως έχει γράψει ο Γιάννης Κακλέας η σάτιρα είναι η κριτική διακωμώδηση καταστάσεων, ανθρώπων και θεσμών με σκοπό τη διόρθωση των κακώς κειμένων. Από τον Αρχίλοχο και τον Αριστοφάνη, ως τη σημερινή σατιρική ποίηση και επιθεώρηση, για τους Έλληνες όλων των εποχών, η σάτιρα αποτελεί τρόπο ζωής. Συνάμα, και μια ξεχωριστή έκφραση του φιλελεύθερου και δημοκρατικού πνεύματος.

Ο Μποστ με τις γελοιογραφίες του, τα κείμενα του και τα θεατρικά έργα του πιστεύω πως αποτελεί  ένα από τους πιο αξιόλογους εκπροσώπους του είδους και γνήσιος συνεχιστής αυτής της παράδοσης.

Θα τα ξαναπούμε μετά τις γιορτές του Πάσχα και ως Πασχαλινό έδεσμα σας προσφέρω ένα παλιότερο ποστ μου, με άκρως ευσεβές θέμα, εμπνευσμένο από  αυτές τις μέρες και με τίτλο ΤΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΕΝΟΣ ΘΕΟΣΕΒΟΥΜΕΝΟΥ ΑΜΝΟΥ