ΕΝΑ ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΙΚΟ ΕΓΧΕΙΡΙΔΙΟ ΚΑΤΑΛΗΨΕΩΝ !

Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα γνήσια προοδευτικό κόμμα που ανήκει στην Αριστερά που είναι πάντα δίπλα στους αγώνες του ελληνικού λαού, διεκδικώντας μια πραγματική και άμεση Δημοκρατία, όπως γράφει και  η Τζένη Βαμβακά μέλος της Επιτροπής Παιδείας του.
Μάλιστα σε απόφαση της ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ στο τμήμα της κοινωνικής γείωσης(!) αναφέρεται  πως σκοπεύουν:
Να επινοήσουμε νέους τρόπους συμμετοχής πλάι στους παλιούς, να δώσουμε έμφαση στην άμεση δημοκρατία και στην πολιτική συμμετοχή.
Αυτή λοιπόν η άμεση δημοκρατία εφαρμόστηκε στα Πανεπιστήμια και είχε απόλυτη επιτυχία στην εκλογή των Συμβουλίων, με πολύ υψηλά ποσοστά συμμετοχής,όπως ΑΠΘ 76,6%, Πάντειο 75,7%, Χαροκόπειο 96,7%, Θεσσαλίας 76,6%, Ιόνιο 87,6%, Δημ.Θράκης 83,7%. (Πηγή: www.lifo.gr)

Όμως όταν εκείνος ο πρύτανης, που σκοπεύει να κάνει μπουρδέλο το Πανεπιστήμιο, πρότεινε  την ηλεκτρονική ψηφοφορία των φοιτητών ως μέσο για την πραγματοποίηση γενικών συνελεύσεων των φοιτητικών συλλόγων, για να αποφασίζει η πλειοψηφία για το αν θα γίνει ή όχι κατάληψη,ο ΣΥΡΙΖΑ αντέδρασε γιατί αυτό το θεωρεί ΤΕΧΝΟΦΑΣΙΣΜΟ!

Το γιατί το περιγράφει στο ημερολόγιο του στο  ΒΗΜΑ  ο Κυψελιώτης Διόδωρος στο παρακάτω απολαυστικό του κείμενο που σας το παραθέτω ολόκληρο :

Τι ωραία που ήταν τον παλιό καλό καιρό... Μαζεύονταν 100, 200, άντε 500 από τους 5.000, 10.000, 50.000 φοιτητές του πανεπιστημίου ή της σχολής και έπειτα από εξαντλητικές διαδικασίες, βαθιά μέσα στη νύχτα ώστε να έχει φύγει και ο τελευταίος μη κομματικός που πήγε εκεί νομίζοντας ότι θα συνεισφέρει στις δημοκρατικές διαδικασίες, βαθιά μέσα στη νύχτα λοιπόν γινόταν η ψηφοφορία που κατέληγε στην απόφαση για κατάληψη.

Την άλλη ημέρα προς το μεσημέρι - γιατί αργούσαν να ξυπνήσουν τα παιδιά μετά το ξενύχτι - παρουσιαζόταν ο επικεφαλής της παράταξης που ήταν υπέρ της κατάληψης στον πρύτανη και του ανακοίνωνε «κατάληψη, δώστε μας τα κλειδιά». Περιχαρής ο πρύτανης παρέδιδε τα κλειδιά του πανεπιστημίου και αποχωρούσε, ακολουθούμενος από δεκάδες ή εκατοντάδες διοικητικούς υπαλλήλους που είχαν ξαφνικά επιπλέον ημέρες άδειας με αποδοχές. Οι πιο δικτυωμένοι από τους υπαλλήλους δεν είχαν κάνει καν τον κόπο να εμφανιστούν το πρωί, τους είχαν ειδοποιήσει οι δικοί τους από τη φιλική παράταξη να μην κάνουν τον κόπο.

Οι καθηγητές περίμεναν με αγωνία το αποτέλεσμα της ψηφοφορίας· έπαιρναν τηλέφωνα στη γραμματεία του τμήματός τους - αν δεν απαντούσε  κανείς, καταλάβαιναν πως πάπαλα τα μαθήματα και ήσαν ευτυχείς -, το ίδιο και οι φοιτητές που έφθαναν και έβρισκαν λουκέτα στα κτίρια. Ποιος έχει διάθεση να δουλεύει όταν μπορεί να κάθεται και να πληρώνεται ή να διαβάζει όταν μπορεί να πάρει πτυχίο ακόπως;
Τις δύο-τρεις πρώτες ημέρες κάποιοι ξενυχτούσαν στην κατάληψη για να έχουν να διηγούνται όταν γεράσουν τις αγωνιστικές εμπειρίες τους, κάποια συνέλευση θα γινόταν με θέμα «οργάνωση της κατάληψης», όπου μετείχαν βεβαίως μόνο όσοι είχαν ψηφίσει υπέρ, κάποιο συγκρότημα φίλων θα πήγαινε να παίξει στο «πάρτι της κατάληψης». Μετά το πάρτι κλείδωναν - με τα κλειδιά του πρύτανη φυσικά -  τα κτίρια και αποχωρούσαν όλοι. Σε κρίσιμα σημεία έβαζαν οι καταληψίες και αλυσίδα με δικό τους λουκέτο, καλού-κακού.

Μετά, ψυχή δεν πατούσε ώσπου να έρθει η ημέρα για να ξαναγίνει ψηφοφορία για το αν θα συνεχιστεί ή όχι η κατάληψη. Κατά κανόνα, το αποτέλεσμα ήταν να συνεχιστεί, εκτός και αν τα κομματικά επιτελεία είχαν λόγους να τη σταματήσουν - και ενημέρωναν σχετικά τις παρατάξεις τους. Περνούσαν οι εβδομάδες, οι μήνες μερικές φορές: όλοι ήξεραν πως δεν υπήρχε περίπτωση να χαθεί εξάμηνο, θα δινόταν η αναγκαία παράταση για να γίνουν τα ελάχιστα απαιτούμενα από τον νόμο μαθήματα, να τηρηθούν τα προσχήματα, να κάνουν όλοι οι φοιτητές ακόμη ένα βήμα προς το πτυχίο. Ολα ωραία καμωμένα και οργανωμένα.

Ωραία χρόνια…

Βεβαίως, τις ημέρες που έπρεπε να γίνουν οι διαδικασίες για τη μισθοδοσία πανεπιστημιακών και διοικητικών, οι θύρες άνοιγαν. Αν κάποιος «δικός μας» φοιτητής χρειαζόταν κάτι, το ίδιο - κάποιος από τη γραμματεία θα πήγαινε να κάνει τη δουλειά. Ισως να άνοιγαν τα κλειδωμένα κτίρια και τις ημέρες που γίνονταν διαδηλώσεις,  για να μαζευτούν εκεί και να οργανωθούν τα μπλοκ. Σίγουρα άνοιγαν μυστικά όταν επρόκειτο να γίνει λαφυραγωγία, κυρίως ηλεκτρονικών υπολογιστών, ηχητικών εγκαταστάσεων και άλλων χρήσιμων εξαρτημάτων από τα εργαστήρια ή τα γραφεία των καθηγητών - των «αντιδραστικών» κατά κανόνα, αυτών που αντιδρούσαν στις καταλήψεις, δηλαδή.

Ωραία χρόνια - ήταν τότε που τους πρυτάνεις εξέλεγαν οι φοιτητικές παρατάξεις και όχι οι πανεπιστημιακοί. Οι φοιτητές συμμετείχαν με ποσοστό 40% στις εκλογές, άλλο 50% είχαν τα μέλη ΔΕΠ και 10% οι διοικητικοί υπάλληλοι. Που θα πει, αν οι φοιτητές ψήφιζαν κατά 60% υπέρ κάποιου υποψήφιου πρύτανη, αυτός είχε ήδη το 24% των ψήφων, πρωτιά εξασφαλισμένη και του αρκούσε, ανάλογα με το τι θα έκαναν οι διοικητικοί, μόνο το 20%-26% των καθηγητών για να έχει και απόλυτη πλειοψηφία.

Αλλά γιατί 60% των φοιτητών να ψηφίσουν υπέρ κάποιου πρύτανη, αν είναι ας πούμε τέσσερις οι υποψήφιοι; Διότι δεν ψήφιζαν οι φοιτητές αλλά οι παρατάξεις: οι τρεις μεγαλύτερες (ΔΑΠ, ΠΑΣΚΕ, Πανσπουδαστική) συγκέντρωναν αθροιστικά περί το 80%-90% στις εκλογές και έστελναν για τις πρυτανικές εκλογές εκλέκτορες ανάλογα με τη δύναμή τους. Ήταν δεδομένο ότι όλοι οι εκλέκτορες της παράταξης θα ψήφιζαν μονοκούκι υπέρ του εκλεκτού υποψηφίου - άρα όποιος εξασφάλιζε την υποστήριξη δύο από τις τρεις παρατάξεις είχε το 60% της «φοιτητικής ψήφου» δικό του, άρα την εκλογή του βέβαιη, είναι αμφίβολο αν θα παρουσιαζόταν καν αντίπαλος, αφού η έκβαση της αναμέτρησης ήταν εξαρχής δεδομένη.

Πικρές αναμνήσεις…

Ωραία χρόνια... Ησαν όλοι αγαπημένοι στα πανεπιστήμια: πρυτάνεις, φιλόδοξοι καθηγητές που ήθελαν να γίνουν πρυτάνεις, παρατάξεις, συνδικαλιστές, κόμματα που καθοδηγούσαν τις παρατάξεις, καθηγητές, φοιτητές, διοικητικοί. Κάτι λίγοι που διαφωνούσαν χτίζονταν στα γραφεία τους ή τα έβρισκαν διαλυμένα έπειτα από κάποια κατάληψη.

 Οι σημαντικότεροι από τους φοιτητές συνδικαλιστές είχαν λαμπρό μέλλον: πρόσληψη σε κάποιο πρόγραμμα, εκπόνηση διδακτορικού, post-doc θέσεις με μυθικούς μισθούς - που μέρος τους βέβαια πήγαινε στον αρμόδιο να δώσει τη θέση.

Τίποτα το φασιστικό, όλη η πανεπιστημιακή κοινότητα, πλην των εξαιρέσεων που εντειχίζονταν, ευτυχούσε - δεν έχει άδικο λοιπόν ο ΣΥΡΙΖΑ που καταγγέλλει ως «τεχνοφασισμό» την καθιέρωση της διά ηλεκτρονικής ψηφοφορίας απόφασης για καταλήψεις.

Εκείνο που δεν καταλαβαίνω εγώ είναι πώς γίνεται να οργανώνεται επίσημη ψηφοφορία από το πανεπιστήμιο για να αποφασιστεί κατάληψη, δηλαδή παράνομη πράξη. Και γιατί όχι ψηφοφορίες για το ποιοι καθηγητές θα χτίζονται ή ποιοι θα ξυλοκοπούνται - όπως έγινε προ καιρού με τον Νίκο Μαραντζίδη στη Θεσσαλονίκη; (δικά μου τα bold)

Ημερολόγιό μου, φταίνε οι καταλήψεις που γίνονται αυτές τις ημέρες υπέρ του δικαιώματος στην κατάληψη από μειοψηφίες, αυτές μου έφεραν στον νου τα παράπονα, τις εμπειρίες και τις αφηγήσεις φίλου πανεπιστημιακού που εγκατέλειψε πρόωρα το πανεπιστήμιο επειδή δεν άντεχε όλα αυτά.

Αλλά την έχουν άσχημα οι σημερινοί καταληψίες: οι πρυτάνεις δεν τους έχουν πια ανάγκη, δεν εξαρτάται η εκλογή τους από τις παρατάξεις. Αντιθέτως, έχουν πάνω από το κεφάλι τους το Συμβούλιο του Πανεπιστημίου, που μπορεί να τους ασκήσει πειθαρχική δίωξη. Δεν θα είναι πλέον τελετουργίες που βολεύουν όλους οι καταλήψεις - θα είναι συγκρουσιακές καταστάσεις. Αυτό βέβαια είναι επικίνδυνο, ας υπολογίσει ο καθένας τα ρίσκα που αναλαμβάνει.
Κατά τα άλλα, όλα παραμένουν μετέωρα, ημερολόγιό μου. Ελπίζω πως θα προσγειωθούν ήρεμα και δεν θα πέσουν στο κεφάλι μας.

Σε μια κατάληψη του κεντρικού κτηρίου του Πανεπιστημίου Αθηνών μια ατυχής υπάλληλος είχε αφήσει το βιβλιάριο υγείας της σε ένα  συρτάρι του  υπό κατάληψη γραφείο της. Για να μπορέσει να το πάρει έπρεπε να πάρει την άδεια από τον γενικό κουμανταδόρο της κατάληψης.

Οι φρουροί της κατάληψης την οδήγησαν στην έχουσα το γενικό πρόσταγμα η οποία με μεγαλοσύνη της επέτρεψε να το πάρει από το συρτάρι του γραφείου της.
Ήταν η παντελώς άσχετη με το Πανεπιστήμιο Αλίθια Ρομέρο νυν σύζυγος με θρησκευτικό γάμο του Σάββα Ξηρού!

ΟΜΟΝΟΙΑ, ΜΙΑ ΠΟΛΥΠΑΘΗ ΠΛΑΤΕΙΑ

Η πιο πολύπαθη πλατεία της Αθήνας δεν είναι άλλη από την Ομόνοια.

Η περιοχή,όταν η Αθήνα έγινε πρωτεύουσα της χώρας, ήταν μακριά από το κέντρο της   και εκεί κατέληγαν δύο ρέματα το ένα από την σημερινή Σταδίου και το άλλο από την Πανεπιστημίου .Όπως έγραφε η εφημερίδα ΕΒΔΟΜΑΣ στις 12/10/1886  "ότε η πόλις των Αθηνών έληγε είς τα σημερινά Χαυτεία ο Χώρος της πλατείας Ομονοίας εχρησίμευσε προς εναπόθεσιν σκυβάλων και των υπό των οδοκαθαριστών αποκομιζομένων ακαθαρσιών της πόλεως."

Η πλατεία  ήταν αρχικά τετράγωνη,στα σχέδιο του Κλέανθη, ο οποίος εκεί τοποθετούσε τα Ανάκτορα και γι΄αυτό την ονόμαζε Πλατεία των Ανακτόρων,  περιορίστηκε όμως σε έκταση και έγινε  κυκλική, στο σχέδιο του Klenze, ο οποίος τα Ανάκτορα τα έβαζε στον Κεραμικό την μετονόμασε σε Πλατεία Όθωνος,  αλλά μέχρι το 1849 παρέμεινε αδιαμόρφωτη, οπότε τότε πλέον  ξαναγίνεται τετράγωνη. Στην συνέχεια από το 1857 μέχρι το 1861 γίνεται επιχωμάτωση, ισοπέδωση και δεντροφύτευση χωρίς όμως να σκεπαστεί το ρέμα της Σταδίου, ενώ έγιναν και οι πρώτοι εκβραχισμοί για ν' ανοίξει η Πανεπιστημίου.

 Η πλατεία έγινε θέατρο συγκρούσεων οθωνικών και αντιοθωνικών, ενώ εκεί ,τον Οκτώβριο του 1862, γιορτάστηκε και η έξωση του Όθωνα .Στη διάρκεια μάλιστα αυτού του εορτασμού μετονομάστηκε σε «Ομονοίας» ως πράξη συμφιλίωσης.

Τα επόμενα χρόνια μέχρι το 1900 είναι καθοριστικά για την πλατεία.

Αρχίζει η ανοικοδόμηση στην πλατεία και την γύρω περιοχή και η Ομόνοια αρχίζει να γίνεται το μέρος που αναπτύσσεται η κοσμική, μουσική και θεατρική ζωή της πόλης.

Το 1870  κάθε Πέμπτη και Κυριακή  η  Ορχήστρα της Φρουράς Αθηνών έπαιζαν σε μαρμάρινη εξέδρα έργα ευρωπαίων μουσικών ενώ μέχρι και βιεννέζικη ορχήστρα εμφανίστηκε σε καφενείο της περιοχής.

Στην θέση που κτίστηκαν μετά  τα διατηρητέα κτήρια Μπάγκειον και Μέγας Αλέξανδρος είχαν λειτουργήσει προηγουμένως δύο θέατρα.

Στο οικόπεδο που κτίστηκε το Μπάγκειο  προϋπήρχε οικία, στην οποία διέμενε η οικογένεια του Χαρίλαου Τρικούπη, μέχρι το 1883.
To 1887 άνοιξε το θερινό θέατρο Ομόνοια που στέγασε μετά το 1902 την Νέα Σκηνή του Χριστομάνου και στην συνέχεια την Μαρίκα Κοτοπούλη.

Στην θέση του το 1916 η Κοτοπούλη έκτισε το δικό της θέατρο.

Για όσους δεν είναι εξοικειωμένοι με την περιοχή της Ομόνοιας και επειδή η εικόνα της έχει αλλάξει αρκετές φορές στις φωτογραφίες της πλατείας έχω βάλει ένα αριθμό. Ένας αντίστοιχος αριθμός υπάρχει και στην επάνω φωτογραφία από την Google. Είναι το σημείο από το οποίο έχει ληφθεί η φωτογραφία.

Η πλατεία τα χρόνια αυτά δεντροφυτεύτηκε και απέκτησε υψηλούς φοίνικες,το 1877 φωτίστηκε με λάμπες φωταερίου ενώ ηλεκτροφωτίστηκε το 1902. Μέχρι το 1905 οι δρόμοι γύρω της, όπως φαίνεται και στην φωτογραφία ήσαν ακόμα με χώμα.

Το 1885 έφτασε υπογείως κάτω από την οδό Αθηνάς στην Ομόνοια το τραίνο σε σταθμό στο πλάι του Ξενοδοχείο Μέγας Αλέξανδρος εκεί που πρώτα έκαναν πιάτσα οι αμαξάδες.
Για να πεισθούν δε οι Αθηναίοι να χρησιμοποιήσουν το τραίνο, που ήταν πλέον υπόγειο από τον σταθμό του Θησείου μέχρι την Ομόνοια, επειδή φοβόντουσαν μην τους έρθει στο κεφάλι η οδός Αθηνάς παρήλασε σε αυτήν ολόκληρη πυροβολαρχία!

Ήδη πλέον στις αρχές του νέου αιώνα η Ομόνοια ήταν μια όμορφη καταπράσινη πλατεία με μεγαλοπρεπή κτήρια γύρω της και συγκέντρωνε όλη την κοσμική, πνευματική αλλά και μποέμ ζωή της πόλης. 

Σε αυτήν επίσης εκτέθηκαν και τα λάφυρα από τούς Βαλκανικούς πολέμους, ενώ όπως φαίνεται και στις φωτογραφίας συνυπάρχουν πλέον τα αμαξάκια με τα πρώτα ηλεκτροκίνητα τράμ, με 3 γραμμές που ξεκινούν από την Ομόνοια.

Την 10ετια του 20 γύρω από την πλατεία υπάρχουν πολλά ανθοπωλεία,ενώ προ το τέλος της, τα μεγάλα δέντρα της πλατείας κόπηκαν για να σκαφτεί η πλατεία και να κατασκευαστεί ο υπόγειος σταθμός του ηλεκτρικού σιδηροδρόμου.

Έτσι έγινε δυνατή η κατάργηση του επονομαζόμενου "Θηρίου", του κατάμαυρου ατμοκίνητου τραίνου, που φαίνεται στην φωτογραφία στην αφετηρία του στην Πλατεία Λαυρίου, και το οποίο πήγαινε στην Κηφισιά βγάζοντας ντουμάνια καπνού και με  τέτοια ταχύτητα, που έλεγαν πως η απόσταση Αθήνας - Κηφισιάς είναι τρεις ώρες με το τρένο και... μία ώρα με τα πόδια!

Με τον υπόγειο πλέον σταθμό της Ομόνοιας έγινε πλέον εφικτή η δημιουργία μιας ενιαίας γραμμής από τον Πειραιά μέχρι την Κηφισιά.

ΠΡΟΣΘΗΚΗ 1-8-2016

Από την έξοδο του Μετρό που φαίνεται στην παραπάνω φωτογραφία, βγαίνει στις 24 Σεπτεμβρίου 1934, ο Πρίγκιπας-Διάδοχος Γουστάβος-Αδόλφος της Σουηδίας με την σύζυγό του Πριγκίπισσα Λουΐζα, που επισκεπτόταν επισήμως την Ελλάδα, συνοδευόμενος από τον πρόεδρο της Ελληνικής Δημοκρατίας Αλέξανδρο Ζαΐμη.(Πηγή)

Η πλατεία πλέον είναι κυκλική, τα ανθοπωλεία έχουν μεταφερθεί επάνω σε αυτήν και ο εξαερισμός του υπογείου σταθμού το 1934 κρύφτηκε  σε 8 στήλες περιμετρικά της πλατείας οι οποίες έχουν  στην βάση τους από μία μούσα. Η ένατη μούσα η Καλλιόπη τοποθετήθηκε μέσα στον σταθμό δίπλα στα ουρητήρια και από τότε πλέον οι φαντάροι ξέρουν πολύ καλά τι πρόκειται να καθαρίσουν όταν στους στέλνουν "στην Καλλιόπη"!
Οι στήλες με τις μούσες δεν άρεσαν στους Αθηναίους γιατί η πλατεία έμοιαζε με τούρτα με κεράκια γύρω της και έτσι τελικά  δεν μπόρεσαν να μακροημερεύσουν γιατί το 1936 τις ξήλωσε ο τότε δήμαρχος Κοτζιάς.

Ο εξαερισμός του υπόγειου σταθμού έγινε με μεγάλες σχάρες οι οποίες τον χειμώνα συγκέντρωναν επάνω τους διάφορους φουκαράδες που κατέφευγαν εκεί για να ζεσταθούν με τον ζεστό αέρα που έβγαινε από κάτω!

Την ίδια χρονιά γκρεμίστηκε και το θέατρο που είχε κτίσει η Κοτοπούλη το 1916 και κτίζεται ο κινηματογράφος Κρόνος που από το 1951 ονομάζεται πλέον Κοτοπούλη και αποτελεί ένα από τους γνωστότερους κινηματογράφους της Αθήνας. Το 1976 κτίστηκε στην θέση του το κλειστό σήμερα ξενοδοχείο La Mirage.

Η πλατεία πλέον έχει χάσει τον κοσμικό χαρακτήρα που είχε παλιότερα αλλά τα καφενεία της σφύζουν από ζωή ενώ το φαρμακείο Μπακάκου αποτελεί σημείο συνάντησης όσων έρχονται από την επαρχία.
Για τον λόγο αυτό και τον Μάρτιο 1949 το τρακτέρ της FORD, από την αμερικανική βοήθεια του σχεδίου Μάρσαλ, διαφημίζεται εκεί.

Στις 15 Οκτωβρίου 1954 άρχισε η διαρρύθμιση του υπόγειου χώρου της Ομονοίας με την κατασκευή μιας υπόγειας πλατείας με τράπεζες, καταστήματα και ταχυδρομείο, αλλά και με τις πρώτες στην Ελλάδα κυλιόμενες σκάλες. Τα έργα ολοκληρώθηκαν το 1960 με τη διαμόρφωση της επιφάνειας της Πλατείας Ομονοίας σε τεχνητή λίμνη με σιντριβάνια βάσει σχεδίων του γλύπτη Γιώργου Ζογγολόπουλου και του αρχιτέκτονα Κ. Μπίτσιου , έργο που είχε έρθει πρώτο το 1958 σε διαγωνισμό για την διαμόρφωση της πλατείας. Το έργο προέβλεπε και την τοποθέτηση αγάλματος του Ποσειδώνα που ποτέ όμως δεν τοποθετήθηκε. Η πλατεία έπαψε πλέον να είναι επισκέψιμη και αρχικά γύρω από το συντριβάνι  τοποθετήθηκαν χαλίκια αλλά μετά μπήκε γκαζόν.

Το έργο έγινε αντικείμενο σάτιρας ( εδώ από τον ΜΠΟΣΤ) λόγω των λοξών πιδάκων και ονομάστηκε το "λοξό της Ομόνοιας"

Συχνά στην πλατεία γινόντουσαν μεγάλες συγκεντρώσεις όπως  αυτή από την γενική απεργία του Φεβρουαρίου του 1987.
Μερικές όμως  φορές το συντριβάνι,το καλοκαίρι σε μέρες με καύσωνα, προσέφερε σωματική δροσιά σε τουρίστες και ένα ευχάριστο δροσερό οφθαλμόλουτρο στους οδηγούς που περνούσαν από εκεί ενώ  ψήνονταν στα αυτοκίνητα τους, που τότε δεν διέθεταν κλιματισμό.

Επί δημαρχίας Έβερτ το συντριβάνι αντικαταστάθηκε με τον Δρομέα του γλύπτη Βαρώτσου που έμεινε εκεί μέχρι την έναρξη των εργασιών για τον σταθμό του μετρό, οπότε και μεταφέρθηκε στη θέση που βρίσκεται μέχρι και σήμερα, στην πλατεία Μεγάλης του Γένους Σχολής, μπροστά στο ξενοδοχείο Hilton.

Δυστυχώς η ανάγκη για κατασκευή των σταθμών των δύο νέων γραμμών του μετρό, είχαν σαν αποτέλεσμα την εκ νέου καταστροφή της πλατείας ,η οποία έμεινε αρκετό καιρό γιαπί, ενώ  τελικά η μελέτη που προκρίθηκε για την νέα μορφή της θεωρήθηκε γενικά ως πλήρης  καταστροφή του ανθρωποκεντρικού χαρακτήρα της πλατείας που μεταβλήθηκε ουσιαστικά σε συγκοινωνιακό κόμβο.

Βέβαια ούτε το αρχικό σχέδιο της πλατείας που είχε βραβευτεί εκτελέστηκε, γιατί από τις  υδάτινες επιφάνειες που προέβλεπε τα νερά έσταζαν στον σταθμό, ενώ επίσης προστέθηκε εκ των υστέρων και η Πεντάκυκλος του Ζογγολόπουλου.
Ούτε όμως και αυτή λειτούργησε ποτέ ως υδροκινητική κατασκευή με την κίνηση των κύκλων να  ρυθμίζεται με τη ροή νερού.

ΠΡΟΣΘΗΚΗ

H ΟΜΟΝΟΙΑ ΣΤΗΝ ΜΟΥΣΙΚΗ

ΜΙΑ ΚΩΜΙΚΟΤΡΑΓΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΠΟΡΝΟΓΡΑΦΙΑΣ!

Η φωτογραφία αυτή απεικονίζει  ένα γνήσιο άντρο πορνογραφίας!

Είναι το Brancacci Chapel  το οποίο βρίσκεται στην εκκλησία της Santa Maria del Carmine στην  Φλωρεντία.

Σε αυτήν ένας ξεδιάντροπος αναγεννησιακός ζωγράφος ο Masaccio κατά το 1424-27 έφτιαξε το παρακάτω φρέσκο με την εκδίωξη του Αδάμ και της Εύας από τον Παράδεισο τελείως γυμνούς όπως φαίνεται καθαρά στην επάνω αριστερή γωνία της φωτογραφίας !

Αλλά στον ναό αυτό της πορνογραφίας δεν έφτανε μόνο αυτή η άσεμνη απεικόνιση.
Ακριβώς στον απέναντι τοίχο ένας άλλος εξ ίσου έκφυλος ζωγράφος ο Masolino  συνεργαζόμενος με τον Masaccio ζωγράφισε τα ίδια χρόνια τον Πειρασμό που είχαν ο Αδάμ και η Εύα στο να φάνε ή όχι το μήλο.

Εδώ ο πορνογράφος  Masolino τους έχει ζωγραφίσει κατάφατσα και τους δύο ολόγυμνους και χωρίς καμία ντροπή, με την δικαιολογία πως η Παλαιά Διαθήκη  (κεφ.3) γράφει ότι μόλις ο Αδάμ και η Εύα έφαγαν τον απαγορευμένο καρπό τότε  "διηνοίχθησαν οἱ ὀφθαλμοὶ τῶν δύο, καὶ ἔγνωσαν ὅτι γυμνοὶ ἦσαν, καὶ ἔρραψαν φύλλα συκῆς καὶ ἐποίησαν ἑαυτοῖς περιζώματα" (δηλαδή άνοιξαν τα μάτια τους και κατάλαβαν ότι ήταν γυμνοί και έραψαν φύλλα συκής και έφτιαξαν τα  πρώτα βρακιά και σουτιέν ).

Έπρεπε να περάσουν κοντά 3 αιώνες για να έρθει στην εξουσία ο Cosimo III de' Medici, ένας γνήσια θρησκευόμενος ηγέτης. Στα 53 χρόνια που βασίλεψε μπορεί να νομοθέτησε μερικούς από τους πιο αντιδραστικούς νόμους και πεθαίνοντας από σύφιλη να άφησε την χώρα του ένα από τα φτωχότερα μέρη της Ευρώπης, αλλά στους κανόνες της ηθικής ήταν βράχος. Εκτός από του να απαγορεύσει  στους Εβραίους να πηγαίνουν σε χριστιανές πόρνες, φρόντισε επιτέλους το 1680  να καλυφτεί το άσεμνο φρέσκο του Masolino  με φύλλα συκής.

Βέβαια με την ελευθεριότητα που επικρατεί στην εποχή μας όταν το 1980 έγινε συντήρηση του φρέσκο αφαίρεσαν  χωρίς αιδώ τα φύλλα συκής.

Εμπνευσμένος λοιπόν από την σεμνή αυτή εικόνα του Αδάμ με το φύλλο συκής , όταν άνοιξα το μπλόγκ διάλεξα ως άβαταρ μια φωτογραφία που είχε δημοσιευτεί στην ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ στην εβδομαδιαία στήλη του Γιάννη Ξανθούλη. Με την γνωστή σε όλους μας αίσθηση του χιούμορ που διαθέτει, διάλεξε αυτή την φωτογραφία που μόνο θυμηδία μπορεί να προκαλέσει.

Ο μαντράχαλος της προπολεμικής ,απ΄ότι φαίνεται  φωτογραφίας, με μεγάλη σεμνότητα ως άλλος Αδάμ έχει κρύψει τα αχαμνά του με ένα φύλο συκής εικόνα που  ήταν αποδεκτή ακόμα και από τον θρησκευόμενο  Cosimo II de' Medici πριν από 3 αιώνες.

Με έκπληξη λοιπόν μου ήρθε ένα e-mail με αποστολέα την  Google

Αγαπητέ/ή atheofobos,

Διαπιστώσαμε ότι ο λογαριασμός σας περιέχει πορνογραφικό περιεχόμενο. Αυτό παραβιάζει την Google+ Πολιτική περιεχομένου χρήστη και την Πολιτική συμμόρφωσης ενώ ενδέχεται επίσης να απαγορεύεται από το νόμο. Έχουμε καταργήσει το εν λόγω περιεχόμενο. Διαβάστε τις πολιτικές μας. Εάν εξακολουθήσετε να τις παραβιάζετε, θα χάσετε τη δυνατότητα χρήσης ορισμένων ή όλων των λειτουργιών του Google+ και άλλων υπηρεσιών της Google. Ενδέχεται επίσης να απενεργοποιήσουμε το Λογαριασμό σας Google.

Με εκτίμηση,

Η Ομάδα του Google+.

Έσπασα αρχικά το κεφάλι μου για να καταλάβω για ποιό πορνογραφικό περιεχόμενο γράφει μέχρι που θυμήθηκα πως πριν από καιρό είχα κάνει εγγραφή στο Google+ για να μπορώ να διαβάζω ότι έχουν δημοσιεύσει εκεί άτομα που με ενδιαφέρουν αλλά χωρίς να έχω εγώ ο ίδιος δημοσιεύσει οτιδήποτε εκεί.

Έτσι λοιπόν πήγα σε αυτό και να τι είδα!

Έχουν κόψει την φωτογραφία του άβαταρ από το φύλλο συκής και κάτω!

Το πορνογραφικό περιεχόμενο ήταν το άβαταρ!

Δηλαδή η Google είναι πιο σεμνότυφη και από τον Cosimo II de' Medici που έζησε πριν από 3 αιώνες!

Είναι δε το ίδιο  σεμνότυφη με τις αρχές του Κατάρ που ήθελαν να βάλουν μπούργκα σε έναν γυμνό Κούρο του 6ου αιώνα π.Χ. και έναν γυμνό αθλητή, ρωμαϊκό αντίγραφο έργου κλασικών χρόνων που περιλαμβάνονται στην έκθεση "Ολυμπιακοί Αγώνες: Παρελθόν - Παρόν"με αποτέλεσμα να τα αποσύρουμε!

Μου  θύμισαν τέλος την 10ετία του 50 όταν πρωτοεμφανίστηκε ο Elvis Presley λόγω των κινήσεων της λεκάνης του την ώρα που τραγουδούσε η πουριτανική Αμερική τον είχε βαφτίσει Elvis the Pelvis και απέφευγαν στην τηλεόραση να τον δείχνουν από την μέση και κάτω!

Όποτε είναι λοιπόν ή όχι άντρο πορνογραφίας ,σύμφωνα με τους κήνσορες της Γουγλιανής ηθικής, η εκκλησία της Φλωρεντίας με τις γυμνές αναπαραστάσεις;

Δεν συζητώ  βέβαια για τον γνήσιο πορνογράφο Μιχαήλ Άγγελο, που έχει απεικονίσει   στο παρεκκλήσι της  Καπέλα Σιστίνα στο άντρο της ακολασίας το Βατικανό, την Εύα σαν να έχει μόλις αφήσει τον Αδάμ στα κρύα του λουτρού βρίσκοντας σκληρότερο  και πιο νόστιμο το μήλο του όφη!

Επειδή όμως είναι δύσκολο στην Google να κόβει όλες αυτές τις πολυάριθμες άσεμνες αναπαραστάσεις σε φρέσκο και αγάλματα του Μιχαήλ Άγγελου προτείνω ως άλλος Λουίτζι Πιραντέλλο "Να ντύσουμε τους γυμνούς"!