Παρασκευή 28 Αυγούστου 2015

ΟΙ ΔΙΑΚΟΠΕΣ ΟΤΑΝ ΗΜΟΥΝΑ ΚΑΠΟΤΕ ΠΑΙΔΙ





Ο Ηλίας Βενέζης με την κόρη του στο σπίτι του Αγ. Θέρου, όπου νοίκιαζαν δωμάτιο, στην Κηφισιά, αρχές της δεκαετίας του '50


Διάβαζα τις αναμνήσεις της κ.Άννας Βενέζη Κοσμετάτου στο ΒΗΜΑ της ΚΥΡΙΑΚΗΣ 23-8-2015 που περιγράφει τις διακοπές που έκανε μετά τον πόλεμο με τον πατέρα της Ηλία Βενέζη.
Αρχικά, όπως γράφει "Δεν κάναμε διακοπές κάναμε παραθερισμό" όλο το καλοκαίρι στην Ανάβυσσο και :
Ηταν ένα ταξίδι τρεισήμισι ωρών, από έναν δρόμο εσωτερικό που μετά το Λιόπεσι γινόταν χωματόδρομος. Το λεωφορείο ξεκινούσε από τη λεωφόρο Αλεξάνδρας χαμηλά, στο Πεδίον του Αρεως, και φορτώναμε στην οροφή του ένα ολόκληρο νοικοκυριό από κατσαρόλες, στρώματα, μαξιλάρια... Ηταν μια μίνι μετακόμιση. Ο πατέρας μου συνόδευε τη μητέρα μου κι εμένα στην Ανάβυσσο, όπου μέναμε σ' ένα καλύβι. Δυο σπίτια υπήρχαν μοναχά τότε εκεί. Η Ανάβυσσος οριζόταν από τις Αλυκές, αυτά τα τεράστια βουνά, και μια θαυμάσια παραλία. Υπήρχαν μόνο καλυβόσπιτα και οι εκκλησίες στον λοφίσκο. Εκεί περνούσαμε εμείς όλο το καλοκαίρι και ο πατέρας μου ερχόταν να μας δει όποτε μπορούσε.
Όπως βλέπετε εκείνη την εποχή η Παιανία λεγόταν Λιόπεσι γι΄αυτό και την αναφέρει έτσι.


Η Ανάβυσσος σήμερα. Στην  άκτιστη περιοχή ήσαν οι αλυκές που φαίνονται σε αεροφωτογραφία κάτω της 10ετιας του 60.



Στην συνέχεια θυμάται:
Από το '50-'51 και μετά πηγαίναμε στην Κηφισιά. Ο γιατρός είχε πει ότι το παιδί έχει αδενοπάθεια - όλα τα παιδιά μετά τον πόλεμο είχαν αδενοπάθεια - και δεν έπρεπε να μένω τόσο πολύ στον ήλιο. Αρχίσαμε λοιπόν να παραθερίζουμε στην Κηφισιά, όπου ήταν εύκολο ο πατέρας μου να έρχεται συχνότερα και τον βλέπαμε πάρα πολύ. Η Κηφισιά ήταν ένας τελείως άλλος κύκλος ανθρώπων. Στην Ανάβυσσο ήμασταν απομονωμένοι, δεν μπορούσαμε ούτε εμείς να καλέσουμε κανέναν ούτε κάποιος να έρθει να μας δει. Η Κηφισιά είχε άλλη ζωή, καθαρά παραθεριστική, είχες πολλούς φίλους που ανέβαιναν στην Κηφισιά, πολλά παιδιά, είχες πράγματα να κάνεις. Ο παραθερισμός εκεί ήταν μια συνέχεια της αστικής ζωής αλλά σε πιο δροσερό και ευχάριστο μέρος.


4
Το Κεφαλάρι στην  Κηφισιά ήταν από τα αγαπημένα μέρη του πατέρα μου που όταν απέκτησε το πρώτο του αυτοκίνητο μας πήγαινε συχνά εκεί και καθόμαστε στου Καλαμπόκα και τρώγαμε συνήθως παγωτό.
Μια  φορά όμως έχοντας δει μερικούς να πίνουν με απόλαυση ένα άσπρο υγρό η παιδική μου περιέργεια δεν άντεξε και παρήγγειλα και εγώ το ίδιο δείχνοντας το στο γκαρσόνι.
-Δεν θα σου αρέσει είπε  ο πατέρας μου, αλλά μετά μην μου πεις ότι θέλεις κάτι άλλο.
-Θα μου αρέσει σίγουρα του απάντησα ψευδόμενος ,γιατί έχω ξαναπιεί και έτσι δοκίμασα για πρώτη και τελευταία φορά στην ζωή μου σουμάδα!
Ακόμα θυμάμαι την πικράδα και την αηδία που πήρα, αλλά παρ΄όλα αυτά με σθένος και υπομονή το ήπια όλο, υπό το ειρωνικό βλέμμα του πατέρα μου χωρίς να  αναφωνήσω ως ο Χριστός παρελθέτω απ' εμού το ποτήριον τούτο!
Η διήγηση της κόρης του συγγραφέα της «Αιολικής γης», του «Νούμερου 31328» και της «Γαλήνης»  μου έφερε στο μυαλό αντίστοιχες αναμνήσεις διακοπών από τα δικά μου παιδικά χρόνια. Γράφω διακοπών γιατί παραθερισμό, όπως γράφει η κ. Βενέζη, ήταν αδύνατο να κάνουμε καθώς και οι δύο γονείς μου ως εργαζόμενοι δεν μπορούσαν να απομακρυνθούν από την δουλειά τους.
Όπως δε γράφει πολύ σωστά, όλα τα παιδιά μετά τον πόλεμο είχαν αδενοπάθεια, έτσι και εγώ δεν μπορούσα να αποτελούσα την εξαίρεση στον κανόνα.
Η βασικές ιατρικές συμβουλές  εκείνη την εποχή  ήταν να  μην κουράζεται το παιδί και να βρίσκεται σε υγιεινό περιβάλλον με δέντρα και καθαρό αέρα.
Έτσι τα πρώτα παιδικά μου χρόνια βρέθηκα να κάνω διακοπές μέσα σε πεύκα και βουνά.
Αμυδρά θυμάμαι να με μεταφέρει η μάνα μου με παιδικό καροτσάκι και σύμφωνα με τα λεγόμενα της, γιατί εγώ δεν το θυμάμαι,  να κάνουμε διακοπές με τις ξαδέλφες μου στο πευκόφυτο τότε Μάτι της Αττικής.
(φωτογραφία μου στο καροτσάκι υπάρχει στο ποστ Η ΠΑΛΙΑ ΚΑΙ Η ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΠΛΑΤΕΙΑ ΚΟΥΜΟΥΝΔΟΥΡΟΥ)
Οι πρώτες διακοπές που θυμάμαι είναι στην Ερυθραία κάπου εκεί κοντά που σήμερα υπάρχει ένας κινηματογράφος.
Τα επόμενα χρόνια καθώς άρχισαν να βελτιώνονται τα οικονομικά της οικογένειας οι μηνιαίες διακοπές με την μάνα μου, γιατί τον πατέρα μου η δουλειά του τον κράταγε στην Αθήνα, ήταν σε ξενοδοχείο στα Τρίκαλα της Κορινθίας και μετά στα Καλάβρυτα.



Στα Καλάβρυτα  ξυπνώντας ένα πρωί δεν βρήκα την μάνα  μου στο ξενοδοχείο, και παρά το ότι ήμουνα  πεινασμένος , ντρεπόμουνα να πάω μόνος μου για πρωινό και έτσι βγήκα έξω σε μια πλατεία για να την βρώ.
Εκεί ήταν μια εκκλησία όποτε είδα κάτι συνομήλικα παιδάκια να βγαίνουν από αυτήν μασουλώντας ένα ψωμάκι.
Στήθηκα λοιπόν και εγώ σε μια μεγάλη ουρά από παιδιά, έφτασα στον παπά οπού μου έχωσε ένα κουταλάκι στο στόμα με ένα ωραίο κρασάκι και πήρα και το ψωμάκι μου. Η δοκιμή με έπεισε οπότε ξαναέκατσα στην ουρά και ξαναπήρα τα ίδια.
Έτσι για πρώτη και μοναδική φορά στην ζωή μου μετάλαβα και μάλιστα δύο φορές!



Η πρώτη επαφή μου με θαλασσινές διακοπές ήταν στην Άνδρο, αλλά και εκεί δεν μείναμε σε παραθαλάσσιο μέρος αλλά στην Σάριζα και κατεβαίναμε για μπάνιο στην θάλασσα.
Οι πιο πολυτελείς διακοπές στην παιδική μου ηλικία ήταν στην Ρόδο για καμιά 15 μέρες. 
Πήγαμε με ένα καράβι από το οποίο θυμάμαι τις ξύλινες σκαλιστές κολώνες που είχε στο σαλόνι και νομίζω πως το έλεγαν Ιόνιο. Στην επιστροφή γυρίσαμε με αεροπλάνο της τότε ΤΑΕ και αυτό ήταν μια μοναδική εμπειρία για μένα, καθώς ήταν η πρώτη φορά που έμπαινα σε αυτό.


Και εκεί βέβαια τις μισές μέρες τις περάσαμε στο βουνό, σε ένα ξενοδοχείο σαν σαλέ το Έλαφος και Ελαφίνα και μετά τις υπόλοιπες στο περίφημο τότε Ξενοδοχείο των Ρόδων που με θλίψη το είδα την 10ετια του 90 να ερειπώνει. Ευτυχώς σήμερα ανακαινίστηκε και είναι το Καζίνο της Ρόδου.



Η διαμονή σε αυτό στοίχιζε 1 χρυσή λίρα την ημέρα, ποσό πολύ μεγάλο για εκείνη την εποχή, αλλά ήταν η πρώτη μεγάλη πολυτέλεια που επέτρεψαν οι γονείς μου στον εαυτό τους, σαν να ήταν το γαμήλιο ταξίδι που δεν μπόρεσαν  να κάνουν καθώς παντρεύτηκαν μέσα στην κατοχή. Είχαν δε  περάσει από την φοιτητική τους εποχή ,στερημένα χρόνια, καθώς επακολούθησε ο πόλεμος, επιστρατεύσεις  και τα δύσκολα χρόνια μετά.
Το βράδυ  με άφηναν στο δωμάτιο και κατέβαιναν κάτω για να χορέψουν στην  κυκλική πίστα χορού που υπήρχε μέσα σε μια πισίνα καθώς έπαιζε η ορχήστρα του ξενοδοχείου. Εγώ κρεμασμένος στο παράθυρο τους έβλεπα ευτυχισμένους μέσα σε αυτό το πανέμορφο περιβάλλον οπότε σύντομα η κούραση της μέρας με οδηγούσε ευχαριστημένο στις αγκάλες του Μορφέως. 
Τα επόμενα χρόνια ευτυχώς η αδενοπάθεια πέρασε και έτσι όλες οι επόμενες διακοπές της ζωής μου ήσαν κοντά στην μεγάλη μου αγάπη, την θάλασσα,πηγαίνοντας για διακοπές στην Κω.

Δευτέρα 24 Αυγούστου 2015

Ο ΠΙΟ ΑΠΟΤΥΧΗΜΈΝΟΣ ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΣ





Ο Τσίπρας είναι ίσως ο πιο αποτυχημένος πρωθυπουργός από αυτούς που σε διάφορες εποχές ανέλαβαν  την διακυβέρνηση της χώρας.
Ξεκίνησε προεκλογικά με ένα πλήθος ,εκ των πραγμάτων αδύνατον να πραγματοποιηθούν υποσχέσεων, με κορυφαίο το πρόγραμμα Θεσσαλονίκης  και έπεισε τους πρόθυμους να τις χάψουν ψηφοφόρους του να τον εκλέξουν, με αποτέλεσμα να καταντήσει μέσα σε 7 μήνες την Ελλάδα στο σημερινό χάλι  με  capital controls για πρώτη φορά στην ιστορία της.


Αντί να καταργήσει τα μνημόνια με μια πράξη, όπως έλεγε, με μια πράξη επέβαλλε ένα νέο μνημόνιο χειρότερο  από τα προηγούμενα.
Πρέσβευε πως ο ΣΥΡΙΖΑ θα άλλαζε την Ευρώπη και κατάφερε να μην έχουμε ούτε την Κύπρο σύμμαχο  σε αυτήν.
Απέτυχε  να ομογενοποιήσει όλον αυτόν τον αχταρμά των συνιστωσών που απαρτίζουν το ΣΥΡΙΖΑ,  και να αποκτήσουν κοινή ιδεολογική γραμμή.
Αποτέλεσμα  ήταν η διάσπαση του, όταν μετά από ένα εξάμηνο  συνεχών υπουργικών  μπαρουφολογιών  και πλήρους  απραξίας, πλην του διορισμό υμετερών και συγγενών, έπρεπε να αρχίσει να πραγματοποιούνται από την κυβέρνηση  όσα αυτή είχε υπογράψει και συμφωνήσει να εφαρμόσει.


Εμπιστεύτηκε άτομα όπως η πέραν κάθε χαρακτηρισμού Κωνσταντοπούλου , ο  απερίγραπτος Βαρουφάκης, ή τα ανεπάγγελτα κομματικά στελέχη όπως το δίπτυχο της επιτυχίας  Λαφαζάνης-Στρατούλης οι οποίοι στην πρώτη ευκαιρία στράφηκαν όλοι εναντίον του.
Δεν συζητώ  δε για γραφικότητες όπως ο Φλαμπουριάρης, η Χριστοδουλοπούλου ή ο Λεουτσάκος που τον άκουγα στις 22-8 στον ΣΚΑΙ να μην μπορεί να ολοκληρώσει μια σωστή φράση!
Έκανε γενικό γραμματέα του κόμματος τον για 21(!!) χρόνια αιώνιο φοιτητή Τάσο Κορωνάκη και μάλιστα τον έστειλε  και στην  διαπραγματευτική ομάδα για το μνημόνιο!
Έκανε υπουργούς άτομα που κανένας σοβαρός επιχειρηματίας δεν θα τους ανέθετε να διευθύνουν την επιχείρηση του, επιβεβαιώνοντας πλήρως τον  Εὐάγγελο Λεμπέση σε όσα γράφει στο κλασσικό του έργο - Ἡ Τεράστια Κοινωνικὴ Σημασία τῶν Βλακῶν ἐν τῷ Συγχρόνῳ Βίῳ



Λαμβανομένης ἤδη ὑπ᾿ ὄψιν τῆς ἐπικαίρου ταύτης θέσεως τῶν κατωτέρων βαθμίδων καὶ προσώπων ἐν τῷ κοινωνικῷ διαφορισμῶ καθίσταται ἀπολύτως νοητὴ καὶ ἡ ἄνοδος αὐτῶν εἰς ἀνωτέρας βαθμίδας διὰ κοινοῦ μεταξὺ τῶν συνασπισμοῦ ἀναδεικνύοντος ἑαυτοὺς καὶ ἀλλήλους ἀφ᾿ ἑνὸς μὲν δι᾿ ὀργανωμένης ἀντιστάσεως (boycotage) πρὸς τὰ ἄνω καὶ παραλύσεως τῶν τυχὸν ἀντιθέτων ἐνεργειῶν τῶν ὑπερκειμένων παραγόντων πρὸς ἀνάδειξιν ἄλλου πράγματι ἱκανοῦ, προσώπου, ἀφ᾿ ἑτέρου δὲ δι᾿ ὀργανωμένης προωθήσεως προσώπου ἐκ τῶν κόλπων αὐτῶν, πρὸς τὴν ἀνωτέραν βαθμίδα. Τὸ φαινόμενον τοῦτο καλεῖται κλίκα. Ὅτι τὴν ἐξέλιξιν ταύτην οὐδεὶς δύναται νὰ σταματήση εἶναι φανερόν, ὅσον εἶναι φανερὰ ἡ νομοτελειακὴ συνάρτησις τῶν ὡς ἄνω δεδομένων. Κατὰ τὴν αὐτὴν συνάρτησιν τὸ φαινόμενον συνεχίζεται: «ἑνὸς βλακὸς προκειμένου μύριοι ἕπονται», ὁ δὲ οὕτω ἀνελθῶν βλὰξ θὰ προωθήση ὁ ἴδιος πρόσωπα μόνον κατώτερα ἑαυτοῦ, μέχρις ὅτου ἡ μία βίαια ἔξωθεν ἐπέμβασις, ὑπαγορευομένη ὑπὸ τῆς ἀνάγκης ἄλλου τινὸς κοινωνικοῦ ὀργανισμοῦ, ἢ ὁ φυσικὸς ἐκφυλισμὸς ἑνὸς τοιούτου ὀργανισμοῦ ἐκ τῶν ἔσω, ἐπιφέρει θεμελιώδη τινὰ ἀνατροπὴν ἢ καὶ αὐτὸν τοῦτον τὸν τερματισμὸν τοῦ βίου τοῦ ἐκφυλισθέντος ὀργανισμοῦ. Οὕτω λ.χ., εἰς παρομοίαν περίπτωσιν ἡ τὸ 1910 ἀνελθοῦσα κοινωνικὴ ὁμὰς ἀνέτρεψε τὴν ἱεραρχίαν τῶν ἀξιῶν καὶ τῶν προσώπων καὶ ἐντὸς τοῦ παλαιοκομματισμοῦ, καταστήσασα δυνατὴν τὴν ὑπεφαλάγγισιν τῶν παλαιῶν αὐτοῦ ἀρχηγῶν ὑπὸ νέων (Γούναρη, Στράτου κλπ.)


Είναι τραγικό δε ότι στο διάγγελμα του δεν ντράπηκε να παραδεχτεί ότι στο καταστροφικό για την χώρα 7μηνο της διακυβέρνησης του  το μόνο έργο που πέτυχε να εκτελέσει από όλα όσα υποσχόταν ήταν ότι :
.. επανήλθαν οι σχολικοί φύλακες, οι καθαρίστριες και οι διοικητικοί των πανεπιστημίων και  στα  νοσοκομεία δεν υπάρχει πια το εισιτήριο των 5 ευρώ !


Όπως γράφει ο Χρήστος Χωμενίδης (ΝΕΑ 22-23/8/2015) όσοι κράτησαν το τιμόνι της Ελλάδας τα τελευταία χρόνια δεν ήσαν ικανοί ούτε καν παίζοντας πρέφα σε συνοικιακό καφενείο να  εντυπωσιάσουν τους θαμώνες.
Να θυμηθούμε τον Γιώργο Παπανδρέου, ο οποίος εκλεγόμενος θριαμβευτικά  το 2009-κατάφερε μέσα σε δύο χρόνια να εξανεμίσει το πολιτικό του κεφάλαιο; Που πάτησε όποια μπανανόφλουδα βρήκε εμπρός του, εκθέτοντας τον εαυτό του πρώτα στην απογοήτευση, κατόπιν στην οργή και τελικά στην χλεύη των Ελλήνων;
Να θυμηθούμε τον Αντώνη Σαμαρά, ο οποίος μετά την αναμενόμενη και διαχειρίσιμη ίσως, ήττα στις Ευρωεκλογές του 2014- έσπευσε να απαρνηθεί  το σοβαρό μεταρρυθμιστικό προφίλ που είχε φιλότιμα οικοδομήσει κι αποπειράθηκε να αντιμετωπίσει τον ΣΥΡΙΖΑ στο γήπεδο του λαϊκισμού με αποτέλεσμα να υποστεί προσωπική πανωλεθρία;  

Και οι δύο ξεκίνησαν με εξαγγελίες όπως το λεφτά υπάρχουν και τα Ζάππεια μέχρι να προσγειωθούν στην αμείλικτη πραγματικότητα.
Και όπως έχει αποδείξει η ζωή. ο Ελληνικός λαός τείνει πάντα ευήκοο ους, σε ευχάριστες εξαγγελίες, όπως χαρακτηριστικά λέει ο Διονύσης στον Άγγελο-Εξάγγελο:

Τα νέα που μας έφερε ήταν όλα μια ψευτιά
μα ακούγονταν ευχάριστα στ’ αυτί μας
γιατί έμοιαζε μ’ αλήθεια η κάθε του ψευτιά
κι ακούγοντάς τον ησύχαζε η ψυχή μας

Φαίνεται όμως ότι ο ελληνικός λαός  χρειάζεται ένα σημαντικό  χρονικό διάστημα για να συνειδητοποιήσει ποια είναι η αλήθεια και ποιο το ψέμα.
Γι΄αυτό λοιπόν και ο Τσίπρας πριν αναγκαστεί να παραδεχτεί πως

τα νέα που σας έφερα σας χάιδεψαν τ’ αυτιά
μα απέχουνε πολύ απ’ την αλήθεια

 με αποτέλεσμα

 Αμέσως καταλάβαμε τι πήγαινε να πει
και του `παμε να φύγει μουδιασμένα
αφού δεν είχε νέα ευχάριστα να πει
καλύτερα να μην μας πει κανένα


γι αυτό και φρόντισε να φύγει μουδιασμένα  και να κάνει νέες εκλογές μετά μόλις 7 μήνες  από τις προηγούμενες, πριν προλάβουν οι περισσότεροι να καταλάβουν πόσο ψεύτικες ήσαν οι εξαγγελίες του.


Τελικά ίσως αυτή να αποδειχτεί και η σωστότερη κίνηση του, γιατί αν εκλεγεί θα αναγκαστεί να εφαρμόσει το μνημόνιο που έχει υπογράψει, χωρίς πλέον τις αντιδράσεις και τις καταστροφές στην Αθήνα που είχαν  προκαλέσει τα πλήθη που ντοπαριζόντουσαν με τα συνθήματα  για δοσίλογους, ταγματασφαλίτες,   κτλ με τα οποία είχαν γαλουχήσει τους "αγανακτισμένους" πολλά από τα στελέχη του

Τώρα πια και ο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και οι ΑΝΕΛ,  από την στιγμή που έπεσαν στα 4, κατά την προσφιλή έκφραση Καμμένου, προσχώρησαν στους μνημονιακούς !  
"Rira bien qui rira le dernier", δηλαδή γελά καλά όποιος γελά τελευταίος, όπως λένε οι Γάλλοι, θα σκέφτονται οι παλαιότεροι μνημονιακοί ,όταν οι νεόκοποι  θα ακούνε τους ακροαριστερούς τέως συντρόφους τους να τους απευθύνουν τις ίδιες κατηγορίες.
Οι μόνοι που δεν θα τους κατηγορήσουν για Γερμανοτσολιάδες από τους μετεκλογικούς αντιμνημονιακούς συναγωνιστές του Λαφαζάνη θα είναι οι Χρυσαυγίτες!
Σαν γνήσιοι απόγονοι των Γερμανοτσολιάδων και ταγματασφαλιτών θεωρούν σαν τίτλο τιμής αυτούς τους χαρακτηρισμούς!


ΠΡΟΣΘΗΚΗ 24-8-2015
Δεν πρόλαβα να δημοσιεύσω το σημερινό ποστ και η επικαιρότητα τρέχει.
Έτσι ξέχασα  να αναφέρω ότι στο διαλεκτό επιτελείο της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ  μετέχει και ο μεγάλος διανοητής Βούτσης .


Φρόντισε να τον θυμηθώ ο ίδιος, με την απίστευτη σημερινή του δήλωση στον ΣΚΑΙ προφανώς μετά την δημοσκόπηση της Bild που δίνει διαφορά μόνο 3%  από την ΝΔ (28-25%) και 8% στον Λαφαζάνη :
«Αν δεν τύχουμε μίας νέας έγκρισης (δηλαδή αν μας μαυρίσετε) δεν είναι απαραίτητο να μετέχουμε στην υλοποίηση του προγράμματος που ψηφίσαμε, αλλά μπορούμε να στηρίξουμε ή να ψηφίζουμε συγκεκριμένα μέτρα για τα οποία έχουμε δεσμευθεί»


Επίσης σήμερα έγινε γνωστό ότι ο ανυπότακτος για 10 χρόνια, τέως γενικός γραμματέας του ΣΥΡΙΖΑ και αιώνιος φοιτητής Τάσος Κορωνάκης θα ενισχύσει το αξιόμαχο του στρατεύματος στις 3 Σεπτεμβρίου.
Και βέβαια ο καυστικός John Oliver δεν μπόρεσε να μην περιλάβει τον Τσίπρα με τα Ψηφίζω αυτά αλλά δεν τα πιστεύω" που είπε.



Τέλος το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο προτείνει να ανακηρυχθεί η 23η Αυγούστου Ευρωπαϊκή Ημέρα Μνήμης για τα Θύματα του Σταλινισμού και του Ναζισμού, 



Πέμπτη 20 Αυγούστου 2015

ΤΟ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΑΚΙ ΤΗΣ ΣΩΤΗΡΙΑΣ





Πριν λίγες μέρες επισκεφτήκαμε την "ΣΩΤΗΡΙΑ" εξ αιτίας κάποιων αναπνευστικών  προβλημάτων της κ. Αθεόφοβου.
Η κ. Αθεόφοβου έχει ιδιαίτερους δεσμούς με αυτό το νοσοκομείο γιατί σε αυτό έχει αφιερώσει 25 χρόνια της ζωής της επιτυγχάνοντας τελικά να δημιουργήσει ουσιαστικά από το 0, δηλαδή από μια καρέκλα και ένα γραφείο που της έδωσαν,  ένα  πλήρως οργανωμένο και από τα βασικότερα εργαστήρια του νοσοκομείου.
Μετά τους πρώτους εναγκαλισμούς και τα φιλιά  από τους παλιούς συναδέλφους της και μετά από μια πλήρη ιατρική εξέταση διαπιστώθηκε ότι δεν έχει σκοπό να με αφήσει χήρο, αλλά αντιθέτως ότι προτίθεται να ακολουθήσει την πορεία της πεθεράς μου που στα 93 συνεχίζει απτόητη να επιζεί ακμαία με σώας τα φρένας και ακατάβλητη διάθεση να γνωρίζει και να ασχολείται με τα πάντα.


Με την ευκαιρία αυτή επισκεφτήκαμε και το πολύ ενδιαφέρον Μουσείο που έχει στηθεί στο Νοσοκομείο χάρις στο μεράκι, το φιλότιμο  και την δημιουργικότητα του προσωπικού που εργάζεται σε αυτό.


Εκεί μας χάρισαν και ένα αξιόλογο βιβλίο που έχει εκδώσει η Ιατρική Υπηρεσία της ΣΩΤΗΡΙΑΣ, το Χρυσό Ιωβηλαίο για τα 100 χρόνια της (1903-2003)
Σε αυτό ξετυλίγεται η ιστορία που Νοσοκομείου  που δημιουργήθηκε χάρις στις προσπάθειες και τον συνεχή αγώνα που έδωσε μια από τις πιο αξιόλογες γυναίκες της πρόσφατης  ιστορίας της Ελλάδας,η Σοφίας Σλήμαν που στα 17 χρόνια της απαγγέλλοντας στίχους από την Ιλιάδα, αλλά και με την ειλικρίνεια της γοήτευσε τον σχεδόν πενηντάρη τότε Σλήμαν που την ζήτησε σε γάμο.,
Όταν την ρώτησε:
-Γιατί αποφασίσατε να με πάρετε;
Αυτή απάντησε όπως της είχαν πει να μην λέει ποτέ ψέματα:
-Διότι μου είπαν οι γονείς μου ότι είστε  πλούσιος!



Ο Σλήμαν σε πίνακα του 1877 και η Σοφία Σλήμαν στην διάσημη φωτογραφία της, φορώντας μέρη των ευρημάτων που έφεραν στην επιφάνεια οι ανασκαφές του Χισαρλίκ

Η Σοφία Σλήμαν, όταν έμεινε χήρα, αντί να επαναπαυθεί στο μέγαρο της, το Ιλίου Μέλαθρον και στην περιουσία, την φήμη και τις κοινωνικές σχέσεις που της άφησε ο Σλήμαν,  φρόντισε όλα αυτά να τα αξιοποιήσει για το κοινό καλό.
Αφού  έπεισε την ηγεσία της Μονής Πετράκη να της παραχωρήσει έκταση 500 περίπου στρεμμάτων, στην περιοχή βόρεια από το Γουδί ξεκίνησε το 1903 την κατασκευή του πρώτου κτηρίου που εγκαινιάστηκε το 1905. Μέχρι το 1908 φυτεύονται 7500 πεύκα και ευκάλυπτοι. Παρά τη λειψυδρία η Σοφία Σλήμαν επιτυγχάνει τη μεταφορά νερού με στρατιωτικά βυτιοφόρα.





Στις  φωτογραφίες η εικόνα του το 1932, η σημερινή κατάσταση  και η μακέτα του όταν αποκατασταθεί.
Το 1909, με κληροδότημα, του Κυριαζή, ανεγέρθηκε το «Κυριαζίδειο», και το 1911 με  δωρεά του Νικολάου Αμπετ, το «Αμπέτειο», το αρχιτεκτονικό κόσμημα του συγκροτήματος, σε σχέδια του αρχιτέκτονα Βαλλιάνου



Το «Στρατιωτικό», είναι το πέμπτο κτίριο που οικοδομήθηκε στο νοσοκομείο «Σωτηρία» από  έρανο που είχε γίνει στις ΗΠΑ με πρωτοβουλία του Ελευθέριου Βενιζέλου. Λειτούργησε από το 1913 έως το 1969  και έχοντας σήμερα αποκατασταθεί  στεγάζει το «Μουσείο Ιστορίας της Ιατρικής» που ανέφερα , μέχρις  ότου αποκατασταθεί το πρώτο κτίριο του νοσοκομείου, αυτό που δώρισε η Σοφία Σλήμαν.


Το 4ο κτήριο που κτίστηκε το 1912 ήταν το "Τριανταφυλλάκι"  ένα περίπτερο 30 κλινών.
Είναι από πολλές πλευρές ενδιαφέρουσα η ιστορία αυτού του κτηρίου γιατί τα λεφτά για την ανοικοδόμηση του προήλθαν από ένα πολύ πρωτότυπο έρανο που διοργάνωσε η Σλήμαν, μαζί με την συνεισφορά της κόρης της Ανδρομάχης Μελά, συζύγου του καθηγητού και υπουργού Λέοντος Μελά, συγγραφέα του δημοφιλούς βιβλίου  Γεροστάθης  που γαλούχησε γενεές Ελλήνων .
Η πρωτοτυπία αυτού του εράνου είναι ότι τον ανέλαβαν οι κυρίες της καλής κοινωνίας της Αθήνας και του Πειραιά και σε κάθε συνεισφέροντα στον έρανο του έβαζαν στην κομβιοδόχη ένα τριανταφυλλάκι!
Ταυτόχρονα ο έρανος αυτός ίσως είναι και μια από τις πρώτες φεμινιστικές κινήσεις στην Ελλάδα καθώς βασίστηκε αποκλειστικά μόνο σε γυναίκες.
Η κινητοποίηση ήταν μεγάλη και ταυτόχρονα οι κυρίες σάρωσαν όλη την Αθήνα και τον Πειραιά φτάνοντας ακόμα και στην Βουλή.
Ο έρανος αυτός κίνησε έντονα το ενδιαφέρον της κοινής γνώμης και γι΄αυτό και το ΕΜΠΡΟΣ της επόμενης μέρας, 7-12-1911 του αφιέρωσε στην πρώτη σελίδα του εκτός από δύο στήλες ειδησεογραφίας  και δύο χρονογραφήματα το ένα με την υπογραφή ΔΙΑΒΑΤΗΣ και το άλλο του Ζαχαρία Παπαντωνίου
Η ειδησεογραφία συνεχίστηκε σχεδόν σε ολόκληρη την δεύτερη σελίδα του.
Διαβάζοντας κανείς την αρκετά ανάλαφρα γραμμένη ειδησεογραφία για τον έρανο, αποκτά και μια εικόνα της τότε Αθήνας καθώς διαβάζει τα διάφορα σοβαρά και αστεία στιγμιότυπα του εράνου.
Με ιδιαίτερη συγκίνηση διαπίστωσα ότι στον έρανο αναφέρεται ότι συμμετείχε στον Πειραιά και η κυρία Αγγελή.
Είμαι σχεδόν σίγουρος ότι πρόκειται για τη γιαγιά μου που έμενε τότε στην Καστέλα , πριν ο παππούς μου κτίσει το σπίτι για οποίο γράφω στο ποστ μου ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΟ ΠΑΛΙΟ ΦΑΛΗΡΟ
Φωτογραφία της έχω δημοσιεύσει στο ποστ μου   Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ 3ΔΙΑΣΤΑΤΗΣ ΕΙΚΟΝΑΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ 
Ο έρανος συνεχίστηκε και τα επόμενα χρόνια αλλά με σαφώς μικρότερη δημοσιότητα και εισπράξεις.
Οι έγχρωμες φωτογραφίες των κτηρίων είναι μερικές από αυτές που έχει πάρει με τα κτήρια του νοσοκομείου ο Γιάννης Δρακουλίδης/ FOSPHOTOS




Στην φωτογραφία σε κόκκινο πλαίσιο είναι η έκταση που καταλαμβάνουν τα σχετικά με τον  έρανο κείμενα στην πρώτη και δεύτερη σελίδα της εφημερίδας.
Για να είναι ευανάγνωστο το κείμενο της εφημερίδας το έχω χωρίσει σε δίστηλα τμήματα.

 ΣΕΛΙΔΑ 2




Το 1919 ο Βενιζέλος έχασε τις εκλογές και αυτοεξορίστηκε. Η Σλήμαν, που είχε ταχθεί με το μέρος του έχοντας μάλιστα παραχωρήσει και ένα μέρος από το Ιλίου Μέλαθρον στον Βενιζέλο για το πολιτικό του γραφείο, ήταν πλέον σε προχωρημένη ηλικία οπότε αποφάσισε   να εγκαταλείψει τη «Σωτηρία» παραδίνοντάς την στο κράτος, το οποίο όμως δεν διέθετε υπουργείο Υγείας αλλά απλώς ένα γραφείο, το Κοινωνικής Πρόνοιας και Αντιλήψεως στο υπουργείο Εσωτερικών.
Από το 1919 τη διοίκηση του νοσοκομείου αναλαμβάνει το κράτος και στο 8μελες συμβούλιο προεδρεύει η Σοφία Σλήμαν μέχρι και τον θάνατό της το 1932.
Το Τριανταφυλλάκι ανήκει σήμερα στο Κρατικό Νοσοκομείο Αθηνών.
Δυστυχώς ξηλώθηκε από το κτίριο το χαρακτηριστικό μαρμάρινο ανάγλυφο με το τριαντάφυλλο, που θύμιζε πως οικοδομήθηκε. 

\