ΜΕΡΙΚΕΣ ΑΛΗΘΕΙΕΣ ΓΙΑ ΤΟ ΠΟΤΑΜΙ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΖΩΗ

Πρόσφατα ο ΣΥΡΙΖΑ από μειοψηφία, μετά το διαζύγιο με τους ακροδεξιούς ΑΝΕΛ, απέκτησε  κοινοβουλευτική πλειοψηφία με 6 βουλευτές τριγύριζα, όπως προσφυώς τους απεκάλεσε  ο Μητσοτάκης στην Βουλή.  Αντίστοιχα οι ΑΝΕΛ και το ΠΟΤΑΜΙ έπαψαν να έχουν τα πλεονεκτήματα των κομμάτων και οι αρχηγοί τους από δήμαρχοι που ήσαν έγιναν κλητήρες, ή στην συγκεκριμένη περίπτωση  απλοί βουλευτές.

Και ο μεν Καμμένος  ξεκατινιάζεται καθημερινά με τους πρώην συντρόφους του, όπως τους αποκαλούσε, ενώ αντίθετα ο Θεοδωράκης αντιμετώπισε με αξιοπρέπεια το ότι από Σταύρος και κυρ Σταύρος και αφέντης τσουτσουλομύτης τώρα πια, όπως λέει και ο Σαββόπουλος Μόνο Σταύρο τον λένε, μόνο Σταύρο.

Από τον μεν Καμμένο προσπαθούν τώρα να αποστασιοποιηθούν όσο μπορούν τώρα πια οι Συριζαίοι, ενώ αυτός απτόητος καθημερινά βγάζει  στην φόρα  τα άπλυτα της συγκυβέρνησης κατηγορώντας διάφορους υπουργούς, με τους οποίους τα προηγούμενα χρόνια καθόταν πανευτυχής δίπλα τους, προς γενικότερη θυμηδία και οικτιρμό των υπολοίπων βουλευτών της αντιπολίτευσης.

Αντίθετα όμως η αξιοπρεπής και συνεπής στάση του Θεοδωράκη οδήγησε 26 προσωπικότητες της χώρας,  παρά το γεγονός ότι το Ποτάμι έχασε τα προνόμια του ως κόμμα στην Βουλή, να εκφράσουν την στήριξη τους σε αυτό το κόμμα.

Χαρακτηριστική αυτής της άποψης είναι η επιστολή που έγραψε και δημοσιοποίησε ο Νίκος Δήμου, ο οποίος στο παρελθόν είχε αποχωρήσει από αυτό κόμμα.

Παραθέτω αυτούσια την επιστολή, που δημοσιεύτηκε στο ΒΗΜΑ, στην οποία γράφει μερικές αλήθειες που δυστυχώς αποτελούν πραγματικότητα στην Ελλάδα.

Έντιμος, Ικανός και Μόνος

Αγαπητέ Σταύρο

Τελικά όλα τα ποντίκια εγκατέλειψαν το Ποτάμι (εκτός από δύο, αν λογαριάζω σωστά) και έμεινες μόνος. Πλήρωσες ακριβά την ευθύτητα και την συνέπειά σου. Βρέθηκες στην ίδια θέση με Πολιτικούς και Πνευματικούς Γίγαντες, όπως ο Βασίλης Λεβέντης, ο Πάνος Καμμένος* και η Φώφη Γεννηματά – αλλά αυτοί έσωσαν το αρχηγιλίκι τους και την Ομάδα τους (έστω και με τσόντες) ενώ εσύ αποψιλώθηκες και έμεινες να μιλάς με την σκιά σου.

Εύχομαι και ελπίζω το μέλλον να είναι διαφορετικό και να σου επιφυλάσσει μία καλύτερη τύχη. Αλλά φοβάμαι. Αυτός ο λαός, μαζί με τα άλλα πολλαπλά του χαρίσματα, που τον κάνουν μοναδικό στον κόσμο, έχει και μία ειδική μεταχείριση για τους πολιτικούς που δεν τον γλύφουν, δεν τον κολακεύουν, δεν του χαϊδεύουν τα αυτιά. Τους απομονώνει, τους ευνουχίζει, τους περιθωριοποιεί και τους εξουδετερώνει.

Κατά τη γνώμη μου ο πιο ευφυής και ικανός πολιτικός νους των τελευταίων σαράντα χρόνων ήταν ο Στέφανος Μάνος. Η προσωποποίηση του ορθολογισμού και της αποτελεσματικότητας. Στα πράγματα που έχει πει, τα σωστά αγγίζουν το 90%. Και στα ελάχιστα διαστήματα που βρέθηκε σε θέση εξουσίας, έκανε περισσότερα έργα από ότι άλλοι σε δεκαετίες.

Όταν όμως σύστησε δικό του κόμμα με την παρεξηγημένη επωνυμία; «Οι Φιλελεύθεροι», δεν τον τίμησε ούτε το 1% των ψηφοφόρων. (Τι παρεξήγηση! Οι Έλληνες, φιλελεύθεροι; Αυθέντη χρειάζονται που να τους χαϊδεύει και να τους ποδηγετεί.).

Όταν βλέπω ποιοι μας κυβερνούν και σκέπτομαι πως ανάμεσά τους δεν είναι ο Αλέκος Παπαδόπουλος (που σε μία κρίσιμη στιγμή έσωσε την Ελλάδα από την χρεωκοπία), η Άννα Διαμαντοπούλου που οργάνωσε και εφάρμοσε για λίγους μήνες – όσο την άφησαν) την πιο τολμηρή εκπαιδευτική μεταρρύθμιση που θα είχε αλλάξει την μορφή της Ελλάδας, ο Τάσος Γιαννίτσης που αν είχε εφαρμόσει το συνταξιοδοτικό του πρόγραμμα, θα είχαμε γλιτώσει την κρίση και την κατάρρευση – νιώθω πραγματική αγανάκτηση.

Κι ας μιλήσουμε για πρωθυπουργούς. Τώρα, με την επέτειο των εκατό χρόνων, θα περισσέψουν τα καλά λόγια για τον Ανδρέα Παπανδρέου. Όμως, όσο περνάνε τα χρόνια, τα θετικά της θητείας του σκοτεινιάζουν μπροστά στα αρνητικά. Για μένα ήταν ο άνθρωπος που άνοιξε τον δρόμο στην Κρίση – με τους δανεισμούς – και στον Αλέξη Τσίπρα – με την δημαγωγία και τον λαϊκισμό του. Το χειρότερο με τον Ανδρέα ήταν πως δεν είχε άλλοθι: ήξερε πολύ καλά τι έκανε. Ήταν ευφυής, καταρτισμένος αλλάamoral όπως λένε οι Γάλλοι. Χωρίς κανένα ηθικό φραγμό.

Ο καλύτερος πρωθυπουργός που είχαμε μετά τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, ήταν ο Κώστας Σημίτης. Κι όμως είναι ο λιγότερο δημοφιλής – γιατί δε είχε επάνω του ίχνος λαϊκισμού. Το γεγονός πως ήταν ο πρώτος πρωθυπουργός του Ελληνικού Κράτους που αντιπαρατέθηκε στην Εκκλησία χωρίς να ηττηθεί και να εξευτελιστεί (υπόθεση ταυτοτήτων) είναι το μόνο δείγμα πολιτικής χειραφέτησης των νεώτερων χρόνων. (Την ώρα που ο υποψήφιος διάδοχός του υπέγραφε στο δημοψήφισμα, γνωρίζοντας ότι είναι παράνομο).

Ναι – και στους πρωθυπουργούς και αρχηγούς ατυχήσαμε. Ο διάδοχος του Σημίτη με την συνέργεια του νυν ΠτΔ διόγκωσε το κράτος και το χρέος, ενώ ο δικός του διάδοχος έκανε ένα χρόνο να καταλάβει ότι είχαμε χρεοκοπήσει. Και ο τότε αρχηγός της αντιπολίτευσης αντί να σπεύσει να βοηθήσει, όπως έκαναν οι αντιπολιτευόμενοι αρχηγοί της Ιρλανδίας και της Πορτογαλίας, άρχισε τον «αντιμνημονιακό» αγώνα με τα αλήστου μνήμης «Ζάππεια».

Λοιπόν, Σταύρο, το να βρεθείς μόνος στην σχεδία που διαπλέει το Ποτάμι, είναι κατά κάποιον τρόπο μία διάκριση. Είναι η μοίρα των εκλεκτών, των ικανών και των έντιμων. Συχνά σκέπτομαι πως, αν έβαζα υποψηφιότητα και έπαιρνα πολλές ψήφους, θα ψαχνόμουνα να βρω τι λάθος έχω κάνει.

Σου εύχομαι όμως εσύ να πάρεις πολλές ψήφους – και χωρίς να κάνεις λάθος.

*Το κείμενο παραδόθηκε στην εφημερίδα πριν την διάλυση της Κ. Ο. Καμμένου

Κλείνοντας θα ήθελα να προσθέσω ότι ο Θεοδωράκης είχε το σθένος, όταν βρέθηκε αντιμέτωπος με τον καρκίνο, να μην διστάσει να το δημοσιοποιήσει, (δες σχετικά στο ποστ μου  ΚΑΡΚΙΝΟΣ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ) γεγονός που είχε σαν αποτέλεσμα να ανέβει σημαντικά στην εκτίμηση μου.

Ένας ακόμη  λόγος που μετέφερα εδώ την επιστολή του Νίκου Δήμου είναι γιατί συμφωνώ απόλυτα μαζί του για την αξία των προσώπων που αναφέρει σε αυτήν.

Προς επίρρωση μάλιστα των όσων γράφει για τον Μάνο, μεταφέρω εδώ τι έγραφα σχετικά, στις 17-6-2012 για αυτόν, σε σχόλιο μου στο ποστ ΤΟ ΦΑΝΤΑΣΙΑΚΟ ΘΥΜΙΚΟ ΤΩΝ ΨΗΦΟΦΟΡΩΝ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΟ ΜΕ ΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ 

Ο Μάνος είναι από τους λίγους πολιτικούς που μπορεί να μην συμφωνώ με όλα όσα λέει, αλλά είναι από τους λίγους που έχουν προσωπική άποψη και ίσως γι΄ αυτό και είναι εκτός των μεγάλων κομμάτων.
Ο Μάνος είναι από τους λίγους πολιτικούς μας που πριν να πολιτευθεί έχει δουλέψει σαν επιχειρηματίας για 10 χρόνια.
Αλλά και σαν πολιτικός είναι από τους λίγους που έχει να παρουσιάσει έργο και μάλιστα ουσιαστικό.
Είναι αυτός που με τον νόμο Ν960 από το 1979 καθιέρωσε την υποχρέωση για γκαράζ στις νέες οικοδομές που στην ουσία με νέο νόμο το 1981 τον αδρανοποίησε η ΝΔ μέχρι να φτάσουμε να εφαρμοστεί τα τελευταία χρόνια όταν το πράγμα έφτασε στο απροχώρητο.

Μείωσε τους συντελεστές δόμησης, πεζοδρόμησε και αναβάθμισε την Πλάκα, με το ρυθμιστικό σχέδιο έβαλε τις βάσεις για μετρό, το αεροδρόμιο, την Αττική οδό, έφτιαξε το Υπουργείο Περιβάλλοντος, πρωτοεφάρμοσε την απόσυρση των ρυπογόνων αυτοκινήτων, κτλ Ως υπουργός δε οικονομικών κατάφερε για πρώτη φορά να έχει πρωτογενές πλεόνασμα στον προϋπολογισμό μειώνοντας και τον πληθωρισμό από το 25% στο 10%.