ΟΤΑΝ ΤΑ ΑΙΔΟΙΑ ΤΟΥ ΛΕΥΤΕΡΗ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ ΘΕΩΡΟΥΝΤΑΙ ΓΕΡΟΠΑΡΑΛΥΜΕΝΟΣ ΥΘΛΟΣ

Δεν είχα ποτέ μου πρόβλημα με την αθυροστομία και συμφωνώ απόλυτα με τον Λορέντζο Μαβίλη, που είχε  πει, πολύ σωστά, πως δεν υπάρχει χυδαία γλώσσα αλλά μόνο χυδαίοι άνθρωποι.

Το έναυσμα για να γράψω το σημερινό κείμενο μου το έδωσε ένα άρθρο στην Lifo με τίτλο  Αιδοίο στο δωμάτιο: η σεξιστική ακράτεια του Παπαδόπουλου και η εμετική «υποκλοπή» του Δανίκα.

Σε αυτό η Πωλίν Κόκλα κατηγορεί τον Λευτέρη Παπαδόπουλο, ότι : σεξιστής ήταν πάντα και πως : έχει ένα εμμονικό παραλήρημα γύρω από τα αιδοία που δεν αξίζει καν να το λες σεξιστικό. Είναι απλώς γηρατειά και αφού τον στολίσει δεόντως περιλαμβάνει και τον Δανίκα, που του πήρε την συνέντευξη, γράφοντας:

Το σκάνδαλο σε αυτή την νοσηρή συνέντευξη που δημοσιεύτηκε στο Πρώτο Θέμα, δεν είναι ο γηραιός στιχουργός, που έχει πια το ακαταλόγιστο. Είναι ο δημοσιογράφος που συνειδητά τον διέσυρε και η εφημερίδα που δημοσίευσε τον γεροπαραλυμένο ύθλο τους.  

(Με έντονα γράμματα στο κείμενο και όσοι δεν είναι τόσο εγγράμματοι όπως η συντάκτρια του και δεν γνωρίζουν, όπως και εγώ, τι σημαίνει ύθλος δεν χρειάζεται να ανοίξουν λεξικό,το ανοιξα εγώ και σημαίνει φλυαρία, μωρολογία, φληναφία, ανοησία.)

Για να δούμε λοιπόν τι ενόχλησε την συντάκτρια του λιβέλου στην Lifo.

Μερικά αποσπάσματα:

Το «αιδοίο» γι’ αυτόν (τον Λ.Παπαδόπουλο)  είναι ό,τι τα εικονίσματα για κάθε αληθινά αφοσιωμένο χριστιανό. Και η γυναίκα γι’ αυτόν είναι η υψηλότερη κορυφή στην πυραμίδα των δικών του αξιών και αναγκών. Χωρίς οξυγόνο θα αντέξει. Χωρίς νερό θα προσπαθήσει. Χωρίς πρωτεΐνες θα επιβιώσει. Χωρίς γυναίκα και χωρίς αιδοίο είναι νεκρός! 

Σε μια δεξίωση του τότε διευθυντή των ΝΕΩΝ Λέοντα Καραπαναγιώτη στην οποία ήταν καλεσμένος ο Ανδρέας  και ο Παπαδόπουλος:

Με το που μπήκε ο Παπανδρέου (χωρίς τη Δήμητρα γιατί η σύζυγος του Λέοντα, η Ελένη Καραπαναγιώτη, το γένος Βαλαωρίτου, ούτε ήθελε να τη βλέπει στα μάτια της). Με το που μπήκε λοιπόν και κάθισαν απέναντι, ο Λευτέρης λέει στο ίνδαλμά του: «Κύριε Πρόεδρε, γ@@εiς;». «Οχι, δεν είπα “κύριε Πρόεδρε”, είπα: “πρόεδρε γ@@εiς;”». 
-Κι αυτός λάτρης του ιδίου σπορ. Μωρέ, γ@@@@σε ασυστόλως και διαρκώς, Μέγας μ@@@@κιας! 

Κοκκινίσατε; Τι μας λέτε καλέ. Σας αρέσει να τα ακούτε και να τα λέτε στις συντροφιές, αλλά δεν γουστάρετε να τα διαβάζετε στην εφημερίδα; Υποκρισία. Ε, λοιπόν, ο Λευτέρης όπως τα λέει με τους φίλους του, έτσι και στις συνεντεύξεις του. Αμάν πια!

Και για την σχέση Ανδρέα-Δήμητρας:

-Και η Δήμητρα; Ηταν μια πάρα πολύ ωραία γυναίκα. Κάποια στιγμή βρέθηκαν μαζί στο ίδιο αεροπλάνο. Ωραίο μ@@νί. Του την έπεσε. Ο Ανδρέας ήταν μ@@@@κιας. Εσύ δηλαδή δεν θα πήγαινες μαζί της; Ασε με τώρα...

-Δεν θα την παντρευόμουν! Τι να κάνουμε; Την ερωτεύτηκε. Εγώ ξέρεις πόσα χρόνια είμαι παντρεμένος με τη Ράια; Από το 1976, δηλαδή 43 χρόνια. Την ερωτεύτηκα. Γι’ αυτό είμαι και θα είμαι μαζί της για πάντα. Το ίδιο συνέβη και στον Ανδρέα. Και πού ’σαι... Αυτός ο άνθρωπος που έκανε εκείνο το αλησμόνητο νεύμα σαν να έλεγε «έλα έξω» στη Δήμητρα από το αεροσκάφος που τους έφερνε από τον Λονδίνο, αυτός λοιπόν είχε μεγάλα α@@@δια.

Και αφού έχει εξηγήσει τους δεσμούς του με το ΠΑΣΟΚ, λέει και για την Μυρσίνη Λοΐζου: «Την έχω βαφτίσει. Είναι μ@@@@@σμένη. Ηταν πάρα πολύ όμορφο και έξυπνο παιδί. Αλλά φοβάμαι πως έμπλεξε. Κυρίως έμπλεξε με τον άντρα της. Και έβγαλε μια κακία. Πάντα ήταν εναντίον του ΠΑΣΟΚ».

Δεν θα μπορούσε μια συνέντευξη με τον γνωστό αθυρόστομο Λευτέρη Παπαδόπουλο να μην τελειώσει με ένα τολμηρό σατυρικό στίχο του:

Εκεί που πήγαινα για λούτσα

 σκάει στον κώλο μου μια π@@τσα.

 Κοιτάζω μπρος κοιτάζω πίσω

 ποιος με γ@@εί να εντοπίσω.

Αλλά κανείς και πουθενά.

Και η σούφρα μου να με πονά.

Ας δούμε λοιπόν και ποιοι άλλο διακατέχονται από γεροπαραλυμένο ύθλο.

Προφανώς η σεμνότυφη συντάκτρια της Lifo θα θεωρεί ότι ο Αριστοφάνης έχει και αυτός  γεροπαραλυμένο ύθλο όταν στην Λυσιστράτη γράφει:

 Δύσκολο μεν, μα τους δίδυμους θεούς,

να πέφτουν για ύπνο οι γυναίκες δίχως ψωλή, μόνες,

 έλα όμως που γι' αυτό χρειαζόμαστε εξάπαντος ειρήνη

ή στις Όρνιθες:

 Κι αν σε κανέναν από σας του 'ρχότανε χεσίδι,

 δεν θα 'χεζε το ρούχο του, ωσάν τον Πάτροκλείδη,

 μα θα πετούσε στα ψηλά με βιάσι του μεγάλη,

 να 'κλανε, να ξεθύμαινε και να ξανάρθη πάλι.

 Και αν κανένας από σας να 'ναι μοιχός τυχαίνη,

 και στο Βουλευτικό ιδή το σύζυγο να μένη

 της γυναικός, αυτός μπορεί γοργό φτερό να βάλη,

να την γαμήση γρήγορα και να ξανάρθη πάλι.

Φαντάζομαι δε από πόσο έντονο  γεροπαραλυμένο ύθλο θα είχε καταληφθεί ο Εμπειρίκος όταν έγραφε στον Μεγάλο Ανατολικό:

Η Γκρέτα, καταφανώς εν μεγάλη διεγέρσει διατελούσα, χωρίς την παραμικράν προφύλαξιν, ανέσυρε εν ριπή οφθαλμού το φόρεμά της, και, αποκαλύπτουσα, προς στιγμήν, ένα θαυμάσιον και προεξέχον πολύ, εν μέσω ολίγων αραιών τριχών μουνί (δεν έφερε σκελέαν), ήνοιξε τούς μηρούς της, έθεσε την κούκλαν μεταξύ αυτών, και καλύπτουσα πάλιν το ερωτικόν της όργανον, έσφιξε τούς μηρούς της, και ήρχισε να κινήται ζωηρώς, ζωηρότατα, επί του καθίσματός της, κατά τρόπον που εφανέρωνε ότι ηυνανίζετο με πάθος, τρίβουσα μανιωδώς το αιδοίον της, επί της κεφαλής και των μαλλιών του κομψού ανθρωπομόρφου ομοιώματος, επιδιώκουσα με αφάνταστον ζέσιν να επιφέρη τοιουτοτρόπως την έκχυσιν του ερωτικού χυμού της, αδιαφορούσα τελείως, και, ίσως, τερπομένη επιπροσθέτως, από το γεγονός ότι εξετέλει την τόσον άσεμνον, άλλα και τόσον χαριτωμένην αυτήν πράξιν δημοσία.

Άραγε θα θεωρούσε  εμμονικό παραλήρημα γύρω από τα αιδοία αν διάβαζε στην ποιητική συλλογή του αντιπροέδρου της Βουλής και βουλευτού του ΣΥΡΙΖΑ τους στίχους του:

«ενώναμε τα αιδοία μας καταργώντας την εσοχή της και την εξοχή μου / κατακτώντας την παλινόρθωση του ανδρόγυνου / όπου ο άνδρας αποκτά αιδοίο χωρίς εξοχή και η γυναίκα εσοχή με πλήρωση / Έτσι που ο άνδρας γράφεται πλέον με Αλφα κεφαλαίο και η γυναίκα με Θήτα κεφαλαίο».

Και αν ο Λ. Παπαδόπουλος μιλάει για αιδοία ο Βάρναλης χωρίς περιστροφές μιλάει για τα  Μουνάκια σε ένα ποίημα, που εξυμνεί με τρυφερότητα L΄origine du monde, κατά τον Gustave Courbet (πρωταγωνιστής και αυτός με την ζωγραφική του, στον κλασσικό πλέον γεροπαραλυμένο ύθλο του, εδώ και πάνω από ενάμιση αιώνα!)

Μουνάκια φλογισμένα σαν τα ρόδα

Σαν του νεοφούρνιστου ψωμιού τη θραψερή ζεστοβολιά

Μες τα τρεμόπαχα μεριά σας

που ονειρεύεστε νυχτιές οργιακές

Παρθενικά μουνάκια!

αργοσαλεύουν τα χειλάκια

τα χνουδωτά!

Σαν γαρούφαλλων ανεμόσειστα φυλλάκια

Σαν στοματάκια διψασμένα

από ποια δίψα;

Και κάπου κάπου αργοκυλά

στων διακαμένων σας χειλιών την άκρη

της βαρβατίλας καβλομύριστο ένα δάκρυ!

Τέλος η λάτρις των αρχαίων λέξεων, μπορεί να ξεπεράσει για λίγο την πουριτανική σεμνοτυφία της και να μάθει για μελλοντική της χρήση, pour épater le bourgeois, πχ τι σημαίνει Σκιμαλίζω, όπως γράφω εδώ ενώ ταυτόχρονα μπορεί να απολαύσει και την πιπεράτη σατιρική ποίηση του Σεφέρη στα Εντεψίζικα.

 Άλλος ένας, μαζί με τους παραπάνω,  που είχε γράψει ένα γεροπαραλυμένο ύθλο!