ΟΙ ΒΑΘΥΤΕΡΕΣ ΑΙΤΙΕΣ ΤΗΣ ΣΥΝΤΡΙΒΗΣ ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ

Διάβαζα χθες στα ΝΕΑ το άρθρο του Γιώργου Μαντέλα για τους 6 λόγους, κατ΄ αυτόν, της συντριβής του Τσίπρα.

Ο πρώτος είναι η διαχείριση της τραγωδίας στο Μάτι.

Ο δεύτερος το Μακεδονικό και ο χαρακτηρισμός από τον Τσίπρα, μετά την υπογραφή της συμφωνίας, όλων όσοι ήσαν αντίθετοι ως φασίστες.

Ο τρίτος η καταρράκωση του ηθικού πλεονεκτήματος της αριστεράς με την υπόθεση του Πετσίτη.

Ο τέταρτος οι μυστικές διακοπές στο κότερο. Η κυνική του δε δήλωση πως δεν έχει πρόβλημα αν και οι υπουργοί του κάνουν διακοπές σε κότερα, ήταν το τελειωτικό πλήγμα στο διάτρητο πλέον ηθικό πλεονέκτημα της αριστεράς.

Ο πέμπτος ο Πολάκης και η παρακμιακή του παρουσία στην πολιτική ζωή της χώρας.

Έκτος τέλος, η εξαγορά των ψήφων με τις προεκλογικές παροχές, αλλά και η απειλή πως αν δεν με ψηφίσετε θα τα πάρω πίσω.

Βεβαίως και όλα τα παραπάνω έχουν παίξει τον ρόλο τους στο εκλογικό αποτέλεσμα. Όμως προσωπικά πιστεύω πως υπάρχουν και πολύ παλιότερες αιτίες που προκάλεσαν αυτή την κατάρρευση του ΣΥΡΙΖΑ και οι οποίες ήθελαν τον χρόνο τους για να τις συνειδητοποιήσει ο περισσότερος κόσμος.

Όσοι δεν έχουν μνήμη χρυσόψαρου, που δυστυχώς έχουν πολλοί, θα θυμούνται τι αντιδράσεις είχαν προκαλέσει οι προτάσεις του Γιαννίτση για το υπαρκτό και απειλητικό για την οικονομία μας ασφαλιστικό.

Οι αντιδράσεις είχαν σαν αποτέλεσμα να μην εφαρμοστούν τότε  οι αναγκαίες μεταρρυθμίσεις. Υπάρχει  άραγε  κανείς σήμερα που να πιστεύει πως σωστά δεν εφαρμόστηκαν στην ώρα τους αυτές;

Μετά την παγκόσμια οικονομική κρίση και  άλλες  χώρες της Ευρώπης αναγκάστηκαν να καταφύγουν σε μνημόνια.

Η έξοδος τους από αυτά έγινε ταχύτερα από την Ελλάδα για τον απλό λόγο ότι οι πολιτικές τους δυνάμεις συνεργάστηκαν για να βοηθήσουν να βγει η χώρα τους από αυτά.

Μόνο εδώ τα μνημόνια απετέλεσαν αντικείμενο πολιτικής αντιπαράθεσης στην παράλογη βάση ότι αυτά ευθύνονται για την οικονομική κρίση και όχι το δημόσιο χρέος.

΄Ετσι και ο ΣΥΡΙΖΑ, αντί να συνεργαστεί με τις κυβερνήσεις της εποχής, σήκωσε το λάβαρο του αντιμνημονιακού αγώνα και προκαλώντας εκλογές την εποχή που η οικονομία πήγαινε να ανακάμψει, με την ευκαιρία της εκλογής προέδρου της Δημοκρατίας ,ανέλαβε την εξουσία σε συνεργασία με τους ακροδεξιούς ΑΝΕΛ, για να εφαρμόσει τελικά ένα σαφώς χειρότερο μνημόνιο από τα προηγούμενα.

Σήμερα πια, όπως και με το σχέδιο Γιαννίτση  οι περισσότεροι, έστω και με καθυστέρηση μερικών ετών, έχουν πλέον συνειδητοποιήσει ότι το χρέος, το οποίο σε ένα μεγάλο ποσοστό εκτός από τις κυβερνητικές ρεμούλες, έχει δημιουργηθεί  από τις πρόωρες συνταξιοδοτήσεις και τις ασύνδετες με την ανάπτυξη, αυξήσεις και τα παντός είδους επιδόματα, αποτελεί την αιτία των μνημονίων και όχι την γενεσιουργική τους αιτία.

Για ακριβώς αυτό τον λόγο και δεν είδατε πλέον σε όλη την προεκλογική περίοδο να γίνεται καμιά θριαμβευτική αναφορά για την έξοδο από τα μνημόνια.    

Ακόμα και η λύση του λιμνάζοντος  Μακεδονικού θέματος, που θα μπορούσε εκτιμηθεί στα θετικά της διακυβέρνησης δεν προκάλεσε, με τους χειρισμούς που έκανε, προσπαθώντας να διεμβολίσει την ΝΔ, στοιχείο υπέρ της πολιτικής του. Για τον λόγο αυτό και δεν συμμετείχε ουσιαστικά στην προεκλογική εκστρατεία του ΣΥΡΙΖΑ. 

Επίσης  ένας άλλος σημαντικός λόγος είναι ότι μετά από 4 χρόνια διακυβέρνησης από τον ΣΥΡΙΖΑ ότι και  να λέει ο Τσίπρας δεν μπορεί να γίνει πιστευτό για ένα απλό λόγο: ότι έχει πει στο παρελθόν  έχει πει και ακριβώς το αντίθετο αργότερα!

Και στην εποχή του διαδικτύου όλα αυτά έχουν καταγραφεί από κάποια κάμερα και ανασύρονται πάραυτα στο προσκήνιο.

Δεν μπορείς ακόμα  να θέλεις να προβάλλεις ως κόμμα ότι εκπροσωπείς την αριστερά και το ηθικό της πλεονέκτημα, και από την άλλη να περιμαζεύεις για να κρατηθείς στην εξουσία Κουντούρα, Μεγαλοοικονόμου, Παπαχριστόπουλο, Κόκκαλη, Παπακώστα, Θεοχαρόπουλο μέχρι και τους Θύμιο Λυμπερόπουλο και Φωτόπουλο.

Τέλος μια ακόμη παράμετρος που τις τελευταίες μέρες είμαι σίγουρος πως έπαιξε σημαντικό ρόλο στην απαξίωση του Τσίπρα και του ΣΥΡΙΖΑ, ήταν ο διακριτικός εναγκαλισμός ή έστω η ανοχή στην  επαναστατική αριστερά, με το θέμα της άδειας, βάσει του νόμου Παρασκευόπουλου, στον δολοφόνο Κουφοντίνα, αλλά και η ανοχή στην δράση του Ρουβίκωνα μαζί με τους μπάχαλους που κάθε Σαββατοκύριακο οργιάζουν γύρω από το Πολυτεχνείο και τα Εξάρχεια έχοντας μετατρέψει το άσυλο ιδεών σε άσυλο παρανομιών.  

Το τραγικό δε για τον Τσίπρα,  όταν γίνεται καταγραφή από όλους των αιτίων του εκλογικού καταποντισμού του, είναι το γεγονός ότι όλες οι ευθύνες επιρρίπτονται σε αυτόν και όχι στο ότι ο καταποντισμός ήταν αναπόφευκτο γεγονός, λόγω της εμφάνισης στο προσκήνιο ενός νέου και πολλά υποσχόμενου αντιπάλου.