ΤΑ ΠΑΙΧΝΙΔΙΑ ΤΗΣ ΜΝΗΜΗΣ

Στο προηγούμενο ποστ έγραφα σχετικά με την μνήμη και τα παιχνίδια που μας παίζει. Είναι χαρακτηριστικό δε πως υπάρχουν γεγονότα που τα θυμόμαστε έντονα,αλλά και άλλα που η μνήμη μας καταφέρνει να τα σβήσει.

Είναι χαρακτηριστικό ότι όταν για πρώτη φορά έγινα μέλος της επιτροπής εξετάσεων για την λήψη ειδικότητας σε γιατρούς, με έκπληξη διαπίστωσα πως δεν θυμόμουν καθόλου ποιοι ήσαν οι δικοί μου εξεταστές και τι με ρώτησαν στις αντίστοιχες εξετάσεις!

Η μόνη εξήγηση που μπόρεσα να δώσω ήταν ότι ή τις θεωρούσα εύκολες, γιατί ήμουν καλά προετοιμασμένος, ή ότι αντίθετα ήταν δύσκολες και αρκετά δυσάρεστη εμπειρία και έτσι η μνήμη μου φρόντισε να τις διαγράψει.

Άλλες φορές ένα σημαντικό γεγονός, όπως η εικόνα της προσσελήνωσης που έγραφα, ενώ υπάρχει σαφώς καταγεγραμμένη στην μνήμη μου από τις πολλές φορές που την έχω δει στο παρελθόν, δεν έχω την έκπληξη της πρώτης φοράς που την είδα, προφανώς γιατί ήδη είχα διαβάσει ή ακούσει γι΄ αυτήν.

Αντίθετα η 22 Νοεμβρίου του 1963 είναι ολοζώντανη στην μνήμη μου.

Θυμάμαι ακριβώς που ήμουνα και τι έκανα εκείνη την μέρα.

Ήταν κατά τις 9 το βράδυ και ήμουν καθισμένος μπροστά στο ραδιόφωνο με ένα μπομπινόφωνο Philips δίπλα, ακούγοντας μια μουσική εκπομπή και πανέτοιμος να ηχογραφήσω όποιο τραγούδι μου άρεσε.

Η εκπομπή όμως διακόπηκε για να γίνει η αναγγελία μιας έκτακτης είδησης. Ο Πρόεδρος των ΗΠΑ Κέννεντυ είχε δολοφονηθεί στο Ντάλλας του Τέξας!  Ήταν μια πρωτόγνωρη είδηση για μένα και είχα μείνει άναυδος ακούγοντας την.

Αντίθετα δεν θυμάμαι καθόλου τι ένιωσα ότι βγήκαν τα αποτελέσματα των εισαγωγικών εξετάσεων και σύμφωνα με αυτά είχα μπει  στο Πανεπιστήμιο και μάλιστα ανάμεσα στους 11 πρώτους και σε δύο μάλιστα σχολές. Πιστεύω, ότι ξέροντας τι έχω γράψει, ήμουν σίγουρος από πριν για την εισαγωγή μου και μάλλον η μόνη  έκπληξη που είχα ήταν η σειρά επιτυχίας, που δεν την περίμενα και την οποία βέβαια δεν την επεδίωκα.

Αντίθετα ολοκάθαρα θυμάμαι το πρωινό που ήρθε ο πατέρας μου και με ξύπνησε για να μου πει πως έγινε δικτατορία. Ήταν ένα φοβερό κτύπημα στα πιστεύω μου και στις ελπίδες που είχα αναπτύξει για μια Ελλάδα που στα τέλη της δεκαετίας του 60 ήταν σε συνεχή άνοδο  και  έδειχνε πως σύντομα θα φτάσει θριαμβευτικά στο επίπεδο των  υπόλοιπων χώρων της Ευρώπης.    

Πως μπορώ δε να ξεχάσω, και ας έχουν περάσει 45 χρόνια, την 20^η Ιουλίου 1974 και την εισβολή του Αττίλα στην Κύπρο. Γυρίζοντας από νυκτερινή βάρδια κατά τις 7,30 το πρωί πριν να πέσω να κοιμηθώ προσπαθώ να πιάσω στα βραχέα την εκπομπή του BBC για να ακούσω τα νέα από την Κύπρο. Αντί όμως το BBC ακούω με φρίκη ένα σταθμό στον οποίο η εκφωνήτρια με ξένη προφορά έλεγε στα ελληνικά: τα ένδοξα στρατεύματα μας έχουν αποβιβαστεί στην Κύπρο για να την απελευθερώσουν.

Δεν μπορώ επίσης να θυμηθώ καθόλου την πρώτη χειρουργική επέμβαση που έκανα, ίσως γιατί κάποιος άλλος είχε την ευθύνη δίνοντας μου οδηγίες τι να κάνω και επιβλέποντας τις κινήσεις μου.

Αντίθετα θυμάμαι πολύ καλά την πρώτη μεγάλη και δύσκολη επέμβαση που έκανα, όταν μετά από χρόνια έφτασα να είμαι εγώ ο αποκλειστικά υπεύθυνος χωρίς κανένα πλέον ανώτερο μου να με καλύπτει και να με καθοδηγεί στις δύσκολες στιγμές.

Με έκπληξη επίσης σε μια κοινωνική εκδήλωση άκουγα ένα συμφοιτητή μου, που είχα πολλά χρόνια να τον δω, να μου περιγράφει πόσο τον είχαν εντυπωσιάσει τα καναπεδάκια που είχε φτιάξει η μάνα μου  σε ένα πάρτυ που είχε γίνει σπίτι μου στα φοιτητικά μου χρόνια! Δεν θυμόμουν ούτε τα καναπεδάκια αλλά ούτε και το πάρτυ μου!

Θυμάμαι όμως πολύ καλά ένα άλλο πάρτυ που είχε κάνει μια κοπέλα που κάναμε μαζί αγγλικά και την γλυκοκοίταζα. Δυστυχώς στο πάρτυ διαπίστωσα προς μεγάλη μου απογοήτευση πως ήδη ήταν καπαρωμένη από ένα άχαρο μαντράχαλο!

Η νεώτερη πάντως ανάμνηση που έχω και αποδεικνύει πως η μνήμη κρατάει ότι θέλει, είναι από τότε που ήμουν 3 ετών.

Θυμάμαι μια αξιαγάπητη ξαδέλφη του πατέρα μου, την Κασσάνδρα, που κάθε φορά που ερχόταν στο σπίτι θα μου κράταγε κάτι απλό μεν, όπως πχ ένα γλυφιτσούρι που όμως σε μένα σε αυτή την ηλικία φάνταζε σημαντικό.

Επειδή πέθανε πολύ νέα για χρόνια θεωρούσα πως θα ήμουν 5-6 χρονών τότε που την χάσαμε. Μόλις πριν 4 χρόνια, μια άλλη ξαδέλφη του πατέρα μου, που αποτελούσε χάρις στην τερατώδη μνήμη που διέθετε το πλήρες αρχείο των ημερομηνιών γάμων, βαπτίσεων, γενεθλίων αλλά και θανάτων όλης της οικογένειας, πριν να πεθάνει και αυτή μου είπε ότι η Κασσάνδρα είχε πεθάνει λίγο μετά που είχα κλείσει τα 3.

Γι΄αυτό σήμερα ευτυχώς αν θέλει κανείς να θυμάται στο μέλλον κάτι που θεωρεί σημαντικό δεν μένει παρά να κάνει ότι δείχνει το παρακάτω σκίτσο!