ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΙΚΕΣ ΚΑΙ ΦΙΛΟΛΟΓΙΚΕΣ ΑΝΑΖΗΤΗΣΕΙΣ ΒΛΕΠΟΝΤΑΣ ΜΙΑ ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΗ ΣΕΙΡΑ

 Τα αγγλικά αστυνομικά σήριαλ ποιοτικώς είναι σαφώς πολύ καλύτερα από τα αντίστοιχα αμερικάνικα. Το τέλος της ιστορίας επέρχεται μετά από αξιολόγηση των στοιχείων που έχουν στα χέρια τους οι αστυνομικοί, όπως επίσης και χάρις στην παρατηρητικότητα τους και όχι μετά από άγριο πιστολίδι ή κυνήγι με καταδιώξεις αυτοκινήτων.
Ευτυχώς τα τελευταία χρόνια την ίδια λογική ακολουθούν και οι δανέζικες και σουηδικές σειρές.
Τις σκέψεις αυτές μου τις προκάλεσε η θαυμάσια αγγλική σειρά Prime Suspect με πρωταγωνίστρια την εξαιρετική ηθοποιό Helen Mirren.
Η σειρά αυτή ξεκίνησε το 1991 και τελείωσε μετά από άλλες 6 εποχές το 2006. Η κάθε εποχή είχε από 1 υπόθεση σε 2 μέρη, μιάμιση ώρα το καθένα, εκτός του 1995 που είχε 3 μέρη.
Πρόσφατα είδα την τελευταία εποχή  The Final Act στην οποία η αστυνομικός που υποδύεται η Helen Mirren πρόκειται σύντομα να συνταξιοδοτηθεί.
Στο επεισόδιο αυτό υπάρχουν δύο σκηνές που αντίστοιχες σπάνια, ή μάλλον ποτέ, δεν πρόκειται να δεις σε αντίστοιχη αμερικανική σειρά, που σου δημιουργούν την διάθεση να διαβάσεις περισσότερα για ένα πίνακα ζωγραφικής και για ένα ποίημα.
Στην πρώτη σκηνή η αστυνομικός παίρνει μαζί της ένα νεαρό κορίτσι και το πάει σε ένα μουσείο για να της δείξει ένα πίνακα.

Το κορίτσι το υποδύεται η 14χρονη τότε, και πολύ καλή στο ρόλο της, Laura Greenwood.
Ο πίνακας είναι Το κορίτσι με τις φράουλες του   Sir Joshua Reynolds (1723-1792) που θεωρείται από τους μεγαλύτερους προσωπογράφους του 18 αιώνα.

«The Strawberry Girl» έχει ταυτοποιηθεί στο παρελθόν ως η νεότερη ανιψιά του Reynolds, Theophila Palmer (1757-1848)
Βλέποντας τον πίνακα το κορίτσι παρατηρεί:

-Φαίνεται τόσο φοβισμένη, για να της απαντήσει η αστυνομικός: -Αβέβαιη ίσως, ενώ υποθέτει πως :Υπάρχει ένας πελάτης που έρχεται προς αυτήν και συνεχίζει αναρωτώμενη -τι της επιφυλάσσει η ζωή;
Για να συμπεράνει :
-Είναι εκπληκτικό όλα αυτά απλά και μόνο στην έκφραση της.
Πράγματι αυτά τα συναισθήματα σου δημιουργεί το βλέμμα του παιδιού σε αυτόν τον εξαιρετικής ευαισθησίας πίνακα.
Μία δεύτερη εξαιρετική σκηνή είναι αυτή στην οποία η νεαρή απαγγέλει στην κηδεία του θύματος της ιστορίας το ποίημα Μην στέκεσαι στον τάφο μου και κλαίς της  Μαίρη Ελιζαμπεθ Φραη (1905-2004)

Το ποίημα αυτό, που δεν το δημοσίευσε ποτέ η ποιήτρια του, το είχε γράψει σε ένα καφέ χαρτί μιας σακούλας για ψώνια και επειδή άρεσε στον κόσμο έφτιαξε πολλά αντίγραφα και τα κυκλοφόρησε ιδιωτικά. Το εμπνεύστηκε από  την ιστορία της Margaret Schwarzkopf, μιας εβραϊκής καταγωγής νέας με την οποία έμεναν μαζί και η οποία δεν μπόρεσε να επισκεφτεί τη μητέρα της το 1932 που πέθανε. στη Γερμανία λόγω του κλίματος αντισημιτισμού που υπήρχε εκεί.
Από το 1932, που γράφτηκε το ποίημα, έχει μεταφερθεί σε χιλιάδες κάρτες πένθους και έχει διαβαστεί σε χιλιάδες κηδείες.
Όταν το BBC συμπεριέλαβε το ποίημα  στο τηλεοπτικό του πρόγραμμα Bookworm το 1995, έλαβαν πάνω από 30.000 αιτήματα για αντίγραφα. Δεν αποτελεί έκπληξη, γιατί  ανακηρύχτηκε ως «το αγαπημένο ποίημα του έθνους» τον επόμενο χρόνο.

Ένας από τους λόγους για τη δημοτικότητά του είναι ότι δεν έχει καμία σχέση με τη φυλή, τη θρησκεία ή την κοινωνική κατάσταση - μιλά για κάτι που συμβαίνει σε όλους.
Μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του 1990 δεν ήταν γνωστό ποιος το είχε  γράψει.
Τότε η Φράη αποκάλυψε πως αυτή ήταν η ποιήτρια  και  ο ισχυρισμός της επιβεβαιώθηκε το 1998 μετά από έρευνα της  δημοσιογράφου Abigail Van Buren.

 Η μετάφραση είναι της  Έλενας Γκώγκου
Μη στέκεσαι στον τάφο μου και κλαίς.
Δεν είμαι εκεί. Ούτε κοιμάμαι.
Είμαι χίλιοι άνεμοι που φυσούν.
Είμαι οι διαμαντένιες λάμψεις του χιονιού
Οι ηλιαχτίδες του ώριμου σταριού
Του φθινοπώρου η απαλή βροχή.
Μέσα στην ησυχία του πρωινού όταν ξυπνάς
είμαι το γρήγορο φτερούγισμα προς τα ψηλά
πουλιών που ήσυχα πετούν σε κύκλους.
Είμαι της νύχτας τ' απαλά αστέρια.
Μή  στέκεσαι στον τάφο μου και κλαίς.
Δεν είμαι εκεί. Δεν πέθανα ποτέ.
 
Κατά την παγιωμένη συνήθεια των Αμερικανών ξαναγύρισαν την σειρά με δικούς τους ηθοποιούς το 2011 και 2012.
 
Τα σχόλια δημοσιεύονται μετά από έγκριση.