ΑΝΤΩΝΟΥΣΑ ΚΑΜΠΟΥΡΑΚΗ-ΜΙΑ ΠΡΩΤΟΠΟΡΑ ΠΟΙΗΤΡΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΡΗΤΗ.

Έπρεπε να περάσουν 180 χρόνια για να γνωρίσουμε μια πρωτοπόρο για την εποχή της γυναίκα από την Κρήτη, την Αντωνούσα Καμπουράκη.
Και αυτό έγινε χάρις στην επανέκδοση του βιβλίου της Ποιήματα τραγικά από τις εκδόσεις Στιγμός με Εισαγωγή -Επίμετρο Βαρβάρας Ρούσου.
Γεννήθηκε το 1780, πιθανόν στα Χανιά, ίσως με καταγωγή από τα Καμπουριανά Κισσάμου. Εκεί φαίνεται ότι έζησε τη μισή ζωή της, και μορφώθηκε πιθανότατα κατ’ οίκον (ανάγνωση – γραφή). Ανήκε στη μεσαία τάξη και βρέθηκε ως πρόσφυγας αρχικά στην Μονεμβασιά και αργότερα στη Σύρο. Έχασε τον πρώτο σύζυγό της στην Κρητική Επανάσταση και αργότερα τον γιο της στη Σύρο, δεκαοκτάχρονο μαθητή Γυμνασίου. Ξαναπαντρεύτηκε εκεί και ξαναχήρευσε, ενώ διατηρούσε  βιοτεχνία που κατασκεύαζε κρητικά τσεμπέρια. Βραβεύτηκε από τον Οθωνα για την επιχειρηματική της δραστηριότητα.
Τα «Ποιήματα Τραγικά», που τα γράφει σε ηλικία περίπου 55 ετών, είναι η πρώτη συλλογή που εκδίδεται επώνυμα από γυναίκα στην ελληνική γλώσσα. Σύμφωνα με την επιμελήτρια του τόμου, έχει προηγηθεί χρονικά η Ευανθία Καΐρη αλλά έχει εκδώσει θεατρικό («Νικήρατος», 1827) και ανώνυμα.
Έγραψε ακόμη 3 θεατρικά, Γεώργιος Παπαδάκης, Σύρος (1847), Λάμπω, Μεσολόγγι (1861) όντας ήδη 80 χρονών, και ακόμη μεγαλύτερη, την Έξοδο του Μεσολογγίου, Αθήνα (1875). Πέθανε τον ίδιο χρόνο τα Χριστούγεννα και ο θάνατος της αναγγέλθηκε στον αθηναϊκό Τύπο 27 Δεκεμβρίου 1875 όπου και αναφέρεται ως «υπερενενηκοντούτης».
Η Αντωνούσα έχει ζήσει όλα τα μεγάλα γεγονότα που είχαν γίνει στην Κρήτη εκείνα τα χρόνια για την απελευθέρωση του νησιού από τον Οθωμανικό ζυγό.
Είχαν περάσει μόνο 10 χρόνια από την καταστολή του κινήματος του Δασκαλογιάννη όταν γεννήθηκε.(στο ποστ μου Ο ΘΗΣΑΥΡΟΣ ΚΑΙ Ο ΠΥΡΓΟΣ ΤΟΥ ΙΜΠΡΑΗΜ ΑΛΗΔΑΚΗ γράφω για τον Δασκαλογιάννη)

Ήταν 31 ετών όταν τον Απρίλιο του  1821 συγκεντρώνονται οπλαρχηγοί στα Γλυκά Νερά Σφακίων, στο Μοναστήρι της Παναγίας της Θυμιανής και μετά σε ανοιχτή συνέλευση ξεκινούν  τον Αγώνα. 

Οι Τούρκοι απαντούν με τον απαγχονισμό του Μελχισεδέκ στη Σπλάτζια Χανίων, 21 Μαΐου, και από τον Ιούνιο οι μάχες κατά του οθωμανικού στρατού έχουν απλωθεί σε όλο το νησί.
Τον Ιούνιο σφαγιάζουν οχτακόσιους άμαχους στο Μεγάλο Κάστρο, σφαγή που έμεινε στην ιστορία ως ο  «μεγάλος αρπεντές».

Μετά από μάχες και σφαγές φτάνουμε το 1822 με αρμοστή τον Αφεντούλιεφ  στην ψήφιση του «Προσωρινού Πολιτεύματος της Νήσου Κρήτης» στους Αρμένους Αποκορώνου.
Και εκεί που τα πράγματα έγερναν προς το μέρος των Ελλήνων, αποβιβάζεται  με 25.000 άνδρες του Αιγυπτιακού στόλου ο Χουσείν Μπέης ,με τραγικό αποτέλεσμα εκτός από την μετάδοση της πανώλης στο νησί, τον θάνατο, μετά από 3 μήνες αγώνα, τον Οκτώβριο του 1823, 370 γυναικόπαιδων και 30 ένοπλων που  είχαν καταφύγει στο σπήλαιο Γεροντοσπήλιος, κοντά στο Μελιδόνι με φωτιά και ασφυξία από τον καπνό. Στη συμπλοκή που ακολούθησε, με τις δυνάμεις του Χουσεϊν, ο άνδρας της λαβώθηκε βαριά και ύστερα από τέσσερις μέρες ξεψύχησε.

Τα επόμενα χρόνια Κρητικοί που επέστρεψαν από την Πελοπόννησο το 1825 καταλαμβάνουν από τους Τούρκους την Γραμβούσα (σχετικά για την Γραμβούσα στο ΚΡΟΥΑΖΙΕΡΑ ΣΤΗΝ ΓΡΑΜΒΟΥΣΑ -ΜΠΑΛΟ)  και αρχίζουν ανταρτοπόλεμο κατά των Τούρκων  μέχρι να φτάσουμε στο Πρωτόκολλο του Λονδίνου, το 1830, με το οποίο η Κρήτη παραμένει στην κυριαρχία των Οθωμανών, αλλά το κρητικό ζήτημα είναι πλέον αναπόσπαστο τμήμα του περίφημου Ανατολικού ζητήματος.
Η Καμπουράκη, παρά τους δύο γάμους και τις χηρείες της, εξόριστη στην Σύρο, διατηρεί το πατρικό της όνομα και γράφει σε 2.800 στίχους αυτές τις ιστορίες σε ποίηση με ομοιοκατάληκτο δεκαπεντασύλλαβο! 
Στην Κρήτη αλλά και στην Κύπρο υπάρχει  παράδοση αφηγηματικών τραγουδιών από  αιώνες, η οποία  συνεχίζεται και σήμερα  με τους μαντιναδολόγους που  φτιάχνουν σε γλέντια, γάμους και κηδείες αυτοσχέδια τετράστιχα. Σίγουρα βέβαια θα γνώριζε από παιδί τον Ερωτόκριτο του Βιτσέντζου Κορνάρου αλλά και το Τραγούδι του Δασκαλογιάννη.
Άμεσα μας εξηγεί γιατί το έγραψε.
«Στέρησις της πατρίδος μου και του μονογενή μου
 τα παλαιά μου τα δεινά ήλθαν στη θύμησή μου». 
Για να εκδώσει το έμμετρο έργο της ζήτησε οικονομική υποστήριξη στην οποία ανταποκρίθηκαν εν έτει 1840,346 άτομα, εκ των οποίων 65 γυναίκες από την Αθήνα την Ερμούπολη το Ναύπλιο και την Κρήτη.
«Θεέ μου δος μου λογισμόν και αίσθησιν ν’ αρχίσω
Την δυστυχή πατρίδα μου με λύπην να θρηνήσω
Στα χίλια οκτακόσια οι Έλληνες αρχίσαν
Και την ελευθερία τους με έγγραφα κινήσαν.
Είκοσι έτη μυστικά  επροετοιμασθήκαν
στα ΄κοσιένα ξαφνικά στα όπλα σηκωθήκαν
Εν μέρει η Ελλάδα μας είν΄ελευθερωμένη
Κ΄η δύστυχη πατρίδα ακόμη σκλαβωμένη.
Συγχρόνως σηκωθήκασι κ’ οι Κρήτες οι ανδρείοι
Δέκα Μαρτίου άρχισαν να απομακρυνθούσι
Κ’ εις τα Σφακιά πηγαίνασι να προετοιμασθούσι»
Την εποχή που το έγραψε είχε βασίσει πολλές ελπίδες στο ότι ο Οθων και η Αμαλία θα βοηθούσαν στην απελευθέρωση της Κρήτης.
«Σ’ ελπίδες πάντα είμεθα Βασίλισσ’ΑΜΑΛΙΑ,
 ότι θα κάμης βέβαια ζήτημα στην Γαλλίαν.
 Τα παλαιά μας βάσανα σαυτούς να παραστήσεις,
την Κρήτην απ’ τους δυνατούς μόνη σου να ζητήσεις».
Αργότερα φέρεται να έχει περάσει στην Πελοπόννησο, να πήγε στο Μεσολόγγι, ακόμα ίσως να βρέθηκε στο Ναύπλιο το 1862 παίρνοντας μέρος στον ξεσηκωμό κατά του Οθωνα, απογοητευμένη, καθώς  είχε στηρίξει πολλές ελπίδες σε αυτόν για την απελευθέρωση της Κρήτης.
Ενδιαφέρον έχει τέλος και η πρωτοποριακή για την εποχή  γυναικεία οπτική τής εξιστόρησης, η οποία μάλιστα δεν διακρίνει τις χριστιανές από τις μουσουλμάνες, τις ομοεθνείς της από τις γυναίκες των χαρεμιών. Οι περιγραφές της οδύνης αφορούν πότε τις Ελληνίδες και πότε τις γυναίκες των Τούρκων:
«Απ’ τα μπετένια πήγασιν πολλαίς να πέσουν κάτω,
 που ταις φωνές των γυναικών βοούσ’ όλον το Κάστρον».
 Πρόκειται για τις Τουρκάλες που χάνουν τους δικούς τους στη διάρκεια της πολιορκίας του Ηρακλείου.
Η Αντωνούσα πέθανε χωρίς να δει την πατρίδα της ελεύθερη και το παρακάτω ποίημα της περιγράφει πλήρως τον καημό της :
«Πατρίς μου η αγάπη σου μου φέρνει αγρυπνίας,
και διά σε κατήντησα να γράφω τραγωδίας.
Κι επιθυμώ το χώμα σου να έλθω να πατήσω
Και ελευθέρα να σε δω και πλέον να μη ζήσω
Ναι, δε θα ζήσω! Συγγενών σκιαί με προσκαλούσι
Κι οι οφθαλμοί μου αδύνατον αυτό να το ιδούσι
Οι πατριώται κι οι λοιποί να ζήσουν να σε δούνε,
Και ας έλθουν εις τον τάφον μου αυτό να με ειπούνε:
Καμπουροπούλα, ξύπνησε, ήλθεν εκείν’ η μέρα
Και η αγαπημένη σου Κρήτη είν΄ελευθέρα.
Εκείνο που ποθούσανε να δουν τα όμματά σου
Ας αισθανθούν τα εις τη γην θαμμένα κόκκαλά σου,
Ω! τότ’ από τον τάφον μου θα εύγη η σκιά μου
Μεγαλοφώνως κράζουσα την άμετρον χαράν μου.
Τους τελευταίους λόγους μου πατρίδα θα σ’ αφήσω,
Εν όσω ζω τα πάθη μου και σένα θα υμνήσω…»
 

Πολλά στοιχεία για το κείμενο έχουν ληφθεί από τις εξής δημοσιεύσεις:
 
https://www.tanea.gr/print/2022/01/18/greece/kylietai-i-vomva-lfskazei-den-pathainei-lftipotes-o-giaxos/
 
https://www.efsyn.gr/nisides/292093_1821-i-kriti-kai-i-antonoysa-kampoyraki
 
https://www.kathimerini.gr/culture/561626353/sto-parelthon-toy-ellinikoy-logoy-mia-gynaika-anadyetai/
 
https://www.haniotika-nea.gr/antonousa-kampouraki-antonousa-kastanaki-artemisia-landraki-ntokou/
 
 
Τα σχόλια δημοσιεύονται μετά από έγκριση.
 

ΤΑ ΚΑΥΛΙΑ ΚΑΙ ΤΑ ΒΛΑΣΤΗΜΑΤΑ ΕΚΛΑΣΕ, ΔΙΑ ΞΟΑΝΩΝ ΔΕ ΚΑΙ ΚΟΥΡΑΔΩΝ…

Σήμερα στους περισσότερους το όνομα Γεώργιος Μυστριώτης είναι παντελώς άγνωστο. Και όμως στις αρχές του 20ου αιώνα ο Μυστριώτης ήταν από τους μεγάλους γλωσσαμύντορες της καθαρεύουσας και οι απόψεις του οδήγησαν σε διαμάχες που είχαν σαν αποτέλεσμα να υπάρξουν και νεκροί. Αυτό έγινε με τα Ευαγγελικά του 1901 και τα Ορεστειακά του 1903, όταν ξεσήκωσε  διαδηλώσεις διαμαρτυρίας, την πρώτη φορά για τη μετάφραση του Ευαγγελίου, και τη δεύτερη για την παράσταση της Ορέστειας σε μετάφραση σε απλή καθαρεύουσα, ούτε καν σε δημοτική!  
Ως αντιπρόεδρος της Φιλεκπαιδευτικής Εταιρείας δίδασκε στις Αρσακιάδες τις αρχαίες τραγωδίες στο πρωτότυπο.

Ο ίδιος επίσης  ανέβαζε παραστάσεις με αρχαίες τραγωδίες  στα αρχαία, και πίστευε ότι η Αρχαία Ελλάδα  θα ανασταινόταν στα παλιά της εδάφη όταν θα εμφανίζονταν μέσω του θεάτρου αντίστοιχοι συγγραφείς με τον Σοφοκλή και τον Ευριπίδη.
Η αντίθεση των υποστηρικτών της καθαρεύουσας στους υποστηρικτές της Δημοτικής, τους μαλλιαρούς όπως τους χαρακτήριζαν, έφτανε σε υπερβολές και κατηγορίες  ότι πχ έλεγαν «Κεχριμπάρα» την Ηλέκτρα, «Κρυφό τσιμπούσι» τον Μυστικό δείπνο, «Κώτσο Παλιοκουβέντα» τον Κωνσταντίνο Παλαιολόγο και άλλα αντίστοιχα.
Όπως γράφει ο Νίκος Σαραντάκος ο  Βάρναλης έγραφε για τον Μυστριώτη:

Ένας σφαιρικός όγκος από σάρκες με ψηλό καπέλο, με φράκο, με κομπολόγι στο χέρι και με μια ομπρέλα στην αμασκάλη. … Μορφή και γενειάδα Σειληνού του Ρούμπενς με γυαλιά! Όταν μιλούσε ή δίδασκε άρχιζε και τέλειωνε τις φράσεις του με ένα γρύλλισμα. Άλλοι τον χαρακτηρίζουν «γοριλόμορφο» ή «δασύτριχο σαν γορίλα».

Ο Νίκος Ποριώτης (1870-1945) είχε σπουδάσει κλασσική φιλολογία και ξένες γλώσσες και εργάστηκε ως μεταφραστής. 
Δεινός γνώστης της γλώσσας ο Ποριώτης έγραψε το 1912 ένα εξαιρετικό σε άπταιστη αττική διάλεκτο εγκώμιο για τον Μιστριώτη, χρησιμοποιώντας  όμως λέξεις που ακούγονται άσεμνες, υβριστικές και χλευαστικές.
Για να το πετύχεις  αυτό δεν είναι πάντως απαραίτητο να χρησιμοποιήσεις λέξεις άγνωστες στους περισσοτέρους, αλλά συνδυάζοντας με επιτυχία λέξεις απλές . Ένα εξαιρετικό δείγμα τέτοιας γραφής είναι το σχόλιο που έγραψε ο Γ. Πωπ σε κάποια επίθεση που είχε δεχθεί από τον Γεώργιο Βλάχο : «τοιούτον άρθρον δεν διενοήθη νους τις, ουδέ έγραψε χειρ τις, αλλά πους τις»
 

Αντιγράφω από εδώ το επίγραμμα του Ποριώτη και τις εξηγήσεις των λέξεων σε αυτό, όπως και την μετάφραση του στα νεοελληνικά  από τον Νίκο Σαραντάκο:
 
Γεωργίω τω Μιστριώτη,
ανδρί φρενήρει και ευήθει,
την τε ιδέαν αστείω
και την πνοήν βρομείω,
κολερών ακέστορι
και λασίων πύκτη,
Ανθ’ ων
της γλωσσικής κατοργάδος,
τους κατώρυχας εξεκαύλωσε
και της ποιητικής οινάδος
τα καυλία και τα βλαστήματα έκλασε,
δια ξοάνων δε και κουράδων
τους πολυψόφους
των λόγων κολοσυρτούς
ψολόεις κατουρίσας
και πάντας κατακυλήσας
κατ’ αξίαν ει και αϊδώς φυσά,
Ανάθεμα
 
Η εξήγηση των λέξεων με κόκκινο.
φρενήρης = μυαλωμένος, φρόνιμος· αλλά σήμερα έξαλλος
ευήθης = αγαθός, άδολος· αλλά σήμερα ανόητος
ιδέα = μορφή
αστείος = ευγενής στους τρόπους, κομψός
βρόμειος = βροντερός
κολερός = αυτός που έχει κοντό τρίχωμα
ακέστωρ = ο θεραπευτής
λάσιος = δασύτριχος, μαλλιαρός
πύκτης = ο πυγμάχος
κατοργάς = αυτή που κάνει όργια· αλλά οργάς είναι ο εύφορος αγρός
κατώρυξ, κατώρυχος = καταχωσμένος
εκκαυλώ (εξεκαύλωσε) = αναπτύσσω βλαστό (για φυτό)
οινάς = άμπελος
κλάω, κλω (έκλασε) = τσάκισε, έσπασε
κουράς = ζωγραφική σε οροφή
πολύψοφος = που κάνει μεγάλο θόρυβο
κολοσυρτός = θορυβώδης όχλος
ψολόεις = γεμάτος καπνιά (ψολός = καπνός)· επίθετο του κεραυνού, άρα ‘σαν κεραυνός’
κατουρίζω = οδηγώ πλοίο στο λιμάνι με ούριο άνεμο· αλλά και φέρω κάτι σε αίσιο τέλος
κατακυλήσας (σωστό: κατακηλήσας) = γοητεύοντας
αϊδής = τυφλός, αλλά και αφανής
φυσώ = υπερηφανεύομαι, κορδώνομαι
ανάθεμα = αφιέρωμα
 
Όποιος δεν γνωρίζει την αρχική σημασία των λέξεων διαβάζοντας το θεωρεί πως το ποίημα αυτό κοροϊδεύει με αρκετά τολμηρό τρόπο τον Μιστριώτη.
Όμως η νεοελληνική του μετάφραση αποδεικνύει το αντίθετο!
 
Στον Γεώργιο Μιστριώτη, άνδρα συνετό και αγαθό, στην όψη ωραίο και στην αναπνοή βροντερό, τον προστάτη των κουρεμένων και διώκτη των μαλλιαρών, επειδή της γλωσσικής εύφορης γης τα φυντάνια ξεβλαστάρωσε και του ποιητικού αμπελώνα τους βλαστούς και τις παραφυάδες έσπασε και αφού με ξόανα και τοιχογραφίες τους πολυθόρυβους όχλους οδήγησε σαν κεραυνός σε αίσιο πέρας και τους πάντες γοήτευσε κατ’ αξίαν , αν και μετριοφρόνως κορδώνεται, αφιέρωμα!

Τα σχόλια δημοσιεύονται μετά από έγκριση. 

Η ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΣΤΟ ΕΣΥ

Αν κάτι αποδείχτηκε από τα πράγματα τα χρόνια της πανδημίας είναι ότι το πολύπαθο και συνεχώς λοιδορούμενο ΕΣΥ κατάφερε, παρά τα τεράστια προβλήματα που έχει, να ανταπεξέλθει αξιοπρεπώς και αποτελεσματικά στις τεράστιες ανάγκες που προέκυψαν αυτά τα χρόνια στην υγεία .
Η πανδημία ανάγκασε την κυβέρνηση να αναπτύξει ένα σημαντικό αριθμό νέων μονάδων, που μπορεί μεν να μην είναι άρτια εξοπλισμένες και επανδρωμένες με πλήρως καταρτισμένο προσωπικό, αλλά το ήδη υπάρχον προσωπικό σε αυτές μπαίνοντας κατ΄ευθείαν στην μάχη κατά του κορονοϊού κατάφερε να  αποκτήσει πλέον εκ των πραγμάτων, την εμπειρία αντιμετώπισης βαρύτατων και με προβλήματα περιστατικών.
Το μόνιμο και χρόνιο πρόβλημα του ΕΣΥ είναι το ότι οι υπηρετούντες σε αυτό νοσηλευτές είναι από χρόνια πολύ κάτω από τον αναγκαίο αριθμό.
Σύμφωνα με τους ειδικούς του ΟΟΣΑ στα τέλη του 2020 αναλογούσαν στην Ελλάδα 3,4 νοσηλευτές σε 1000 κατοίκους όταν στην ΕΕ ο μέσος όρος είναι 8,2 στους 1000.
Αλλά και με το ιατρικό προσωπικό υπάρχουν προβλήματα. Τα χρόνια της κρίσης είχαν σταματήσει οι προκηρύξεις για θέσεις στο ΕΣΥ ενώ ταυτόχρονα και όσες είχαν γίνει πάγωσαν και σταμάτησαν. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα ενώ γινόταν συνταξιοδότηση γιατρών, νέο αίμα να μην εισέρχεται σε αυτό, με αποτέλεσμα την γήρανση του υπηρετούντος προσωπικού με κατάληξη η πλειονότητα σήμερα των υπηρετούντων να είναι πλέον Διευθυντές!.
Η διάφορες επείγουσες ανάγκες καλύπτονταν με επικουρικούς ιατρούς με καθορισμένο χρόνο θητείας.
Τον Οκτώβριο ο υπουργός Υγείας δήλωσε: «Αυτή τη στιγμή, στο ΕΣΥ έχουμε 2.100 μόνιμους ιατρούς που μπήκαν τα τελευταία δύο χρόνια και είναι 2.000 επικουρικοί και αντιστοίχως είναι άλλοι 12.000 επικουρικοί νοσηλευτές και λοιπό προσωπικό»
Στις παραπάνω ελλείψεις που ανέφερα προηγουμένως προστέθηκε και η παράλογη και αντιεπιστημονική άρνηση 4727 εργαζομένων στα Νοσοκομεία να εμβολιαστούν και οι οποίοι βρίσκονται ήδη σε αναστολή εργασίας !
Τον περασμένο Σεπτέμβριο ήταν 7000, αλλά εν τω μεταξύ άλλοι εμβολιάστηκαν και άλλοι νόσησαν και επέστρεψαν στην εργασία τους με πιστοποιητικό νόσησης.
Για τους υπόλοιπους η προθεσμία που τους έχει δοθεί για να μην βρεθούν εκτός ΕΣΥ, με καταγγελία της σύμβασης τους, είναι μέχρι 31 Μαρτίου και ελπίζω να μην αλλάξει η σωστή αυτή κυβερνητική απόφαση με διάφορες δικαιολογίες για να αποφευχθεί  το  πολιτικό κόστος.
Μεταξύ των 4727 είναι 495 γιατροί ,που η προσωπική μου άποψη είναι πως θα έπρεπε να τους αφαιρεθεί πλέον η άδεια ασκήσεως επαγγέλματος. Δεν νοείται να είσαι γιατρός και να είσαι αντιεμβολιαστής. Είναι σαν να είσαι παπάς και να δηλώνεις άθεος ή στρατιωτικός που αρνείται να χρησιμοποιεί όπλα!
Οι υπόλοιποι είναι 2416 νοσηλευτές, 698 διοικητικοί και 1118 λοιπό προσωπικό.
Μετά την απόλυση των ανεμβολίαστων δύο είναι οι λύσεις που προκρίνονται.
Η πρώτη είναι η άμεση προκήρυξη των θέσεων στη βάση του κανόνα 1:1 (δηλαδή μία πρόσληψη για μία αποχώρηση), ενώ στο τραπέζι βρίσκεται και η πρόταση να μετατραπούν σε οκτάμηνες οι τρίμηνες συμβάσεις.
Στα σκαριά επίσης είναι όπως φαίνεται και η προκήρυξη για 4000 νοσηλευτές η οποία είχε αναγγελθεί ήδη από τον Μάιο, μετατέθηκε για  τον Σεπτέμβριο αλλά μετατέθηκε ξανά για τον Ιανουάριο 2022. Ίδωμεν.
 Η προκήρυξη αφορά προσλήψεις νοσηλευτικού προσωπικού, οι οποίοι ήδη εργάζονται σε νοσοκομεία και τους οποίους η εμπειρία στη διάρκεια της πανδημίας, θα τους πριμοδοτήσει με μόρια για την πρόσληψή τους.
Όπως δήλωσε ο πρόεδρος του ΑΣΕΠ Θ. Παπαϊωάννου η προκήρυξη θα 'πάρει το δρόμο της', όταν το Υπουργείο Υγείας  καταγράψει τα κενά και τις θέσεις».
Παράλληλα με τη προκήρυξη για το νοσηλευτικό και παραϊατρικό προσωπικό, θα ανακοινωθεί και νέα προκήρυξη για 910 μόνιμους γιατρούς σε όλα τα νοσοκομεία και κέντρα υγείας της χώρας.
Σε πρόσφατο δημοσίευμα φαίνεται πως ήδη έχει γίνει η κατανομή των θέσεων.

Στην εν λόγω προκήρυξη θα συμμετάσχει, όπως ειπώθηκε  το επικουρικό νοσηλευτικό προσωπικό με αυξημένη μοριοδότηση.
 Ελπίζω πως δεν θα δοθεί νέα παράταση στην προκήρυξη των θέσεων γιατί η κόπωση του προσωπικού από την άνευ ωραρίου εργασία είναι πλέον ευδιάκριτη. Χαρακτηριστική είναι η παραίτηση του οικογενειακού γιατρού στην Κέρκυρα που παραιτήθηκε λέγοντας:
«Δεν είναι ανεκτό» καθημερινό ωράριο από τις 8 το πρωί ως τις 9 το βράδυ συν 13-15 εφημερίες το μήνα «εκλιπαρώντας για 1 ή 2 απογεύματα ελεύθερα στη βδομάδα»
 
 

ΟΤΑΝ ΟΙ ΑΦΓΑΝΟΙ ΚΟΥΡΕΛΙΑΣΑΝ ΤΗΝ ΒΡΕΤΑΝΙΚΉ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ

H  Τζαλαλαμπάντ είναι μια πόλη του Αφγανιστάν 130 χιλιόμετρα περίπου από την πρωτεύουσα Καμπούλ. Στον πίνακα φαίνονται τα τείχη της από τα οποία βγαίνει ένα άγημα για να βοηθήσει τον  εξαντλημένο στρατιωτικό  γιατρό Γουίλιαμ Μπράιντον. Ο Μπράιντον είναι ο μοναδικός επιζών από τους 16.500 Βρεττανούς που έφευγαν από την Καμπούλ. Από αυτούς μόνο οι 4,500 χιλιάδες ήταν στρατιωτικό προσωπικό, ενώ οι υπόλοιποι γυναικόπαιδα και βοηθητικό προσωπικό. Για την  ακρίβεια, ο Μπράιντον ήταν ο πρώτος που έφτασε εκεί , διότι υπήρξαν και κάποιοι λίγοι ακόμη αργότερα.
Η πανωλεθρία αυτή έγινε στον Α΄Αγγλο-αφγανικό πόλεμο  που διεξήχθη μεταξύ της Βρετανικής Αυτοκρατορίας και του Εμιράτου του Αφγανιστάν από το 1839 έως το 1842. Αρχικά, οι Βρετανοί παρενέβησαν επιτυχώς σε μια διαδοχική διαμάχη μεταξύ του εμίρη Dost Mohammad (Barakzai) και του πρώην εμίρη Shah Shujah (Durrani), τον οποίο εγκατέστησαν κατά την κατάληψη της Καμπούλ τον Αύγουστο του 1839. Η κύρια βρετανική και ινδική δύναμη που κατέλαβε την Καμπούλ μαζί με τους συνοδούς  τους και τα γυναικόπαιδα τους είχαν  υπομείνει εκεί σκληρούς χειμώνες.

Η υποχώρηση του 1842 από την Καμπούλ, που ονομάζεται επίσης Σφαγή του στρατού του Elphinstone, κατά τη διάρκεια του Πρώτου Αγγλο-Αφγανικού Πολέμου, ήταν η υποχώρηση των δυνάμεων της Βρετανικής Εταιρείας της Ανατολικής Ινδίας από την Καμπούλ. Μια εξέγερση στην Καμπούλ ανάγκασε τον τότε διοικητή, υποστράτηγο Γουίλιαμ Έλφινστοουν, να στείλει πίσω στη βρετανική φρουρά στο Τζαλαλαμπάντ. Καθώς ο στρατός και οι πολυάριθμοι συγγενείς και εργαζόμενοι στο στρατόπεδο ξεκίνησαν την πορεία τους, δέχτηκαν επίθεση από αφγανικές φυλές. Πολλοί από το Βρετανικό σώμα πέθαναν μέσα στην χιονισμένη επιστροφή από τα βουνά, από κρυοπαγήματα ή ασιτία, ή σκοτώθηκαν κατά τη διάρκεια των μαχών.
Οι Βρετανοί έστειλαν στη συνέχεια έναν Στρατό Αντιποίνων (Army of Retribution) στην Καμπούλ για να εκδικηθούν την καταστροφή των προηγούμενων δυνάμεών τους. Καταλαμβάνοντας την Καμπούλ  κατάστρεψαν και το μεγαλύτερο και ωραιότερο κομμάτι της. Αυτό ήταν και το τέλος των περίφημων για την ομορφιά τους κήπων της Καμπούλ, ξακουστών στην Κεντρική Ασία για τα φρούτα τους, ιδίως τα ροδάκινα. Μετά την ανάκτηση κρατουμένων, αποχώρησαν από το Αφγανιστάν μέχρι το τέλος του έτους.

Ο Dost Mohammad επέστρεψε από την εξορία στην Ινδία για να ξαναρχίσει την κυριαρχία του.
Ήταν μια από τις πρώτες μεγάλες συγκρούσεις κατά τη διάρκεια του Μεγάλου Παιχνιδιού, του ανταγωνισμού του 19ου αιώνα για δύναμη και επιρροή στην Κεντρική Ασία μεταξύ Βρετανίας και Ρωσίας.
Υπήρξε βέβαια και συνέχεια αυτής της διαμάχης με τον Β΄ Αγγλοαφγανικό από το 1878 ώς το 1880. Ο πόλεμος τελείωσε μετά από μια σειρά στρατιωτικές νίκες των Βρετανών εις βάρος διαφόρων Αφγανικών δυνάμεων και στις 26 Μαΐου 1879 υπογράφτηκε η Συνθήκη της Γκανταμάκ.Μετά την υπογραφή της εν λόγω συνθήκης οι περισσότεροι από τους Βρετανούς και Ινδούς στρατιώτες αποσύρθηκαν από το Αφγανιστάν και οι Αφγανοί επιτράπηκε να διατηρήσουν την εσωτερική τους κυριαρχία αλλά αναγκάστηκαν να παραχωρήσουν τον έλεγχο της εξωτερικής τους πολιτικής στους Βρετανούς.
Δυστυχώς τα επόμενα χρόνια όσοι εισέβαλαν στο Αφγανιστάν δεν μιμήθηκαν την πολιτική των Βρετανών οι οποίοι μετά από την εισβολή τους σε αυτή την χώρα και αφού «κανόνιζαν» αυτά που ήθελαν, φρόντιζαν ταχέως να αποχωρήσουν από εκεί.
΄Έτσι οι Σοβιετικοί παρέμειναν εκεί για 10 χρόνια οι δε Αμερικανοί 20 με τα γνωστά σε όλους .αποτελέσματα.

Τον συγκλονιστικό πίνακα της αρχής Remnants of an army τον έχει ζωγραφίσει η Elizabeth Southerden Thompson, αργότερα Lady Butler (1846 – 1933). Η Thompson είχε ειδικευτεί να ζωγραφίζει σκηνές από Βρετανικές στρατιωτικές εκστρατείες.
Έγραψε για τους στρατιωτικούς της πίνακες σε μια αυτοβιογραφία που δημοσιεύτηκε το 1922: «Ποτέ δεν ζωγράφισα για τη δόξα του πολέμου, αλλά για να απεικονίσω το πάθος και τον ηρωισμό του».
Ο πίνακας εκτίθεται στο Στρατιωτικό Μουσείο του Σόμερσετ, στην Αγγλία.

Η ΥΠΟΘΑΛΨΗ ΑΠΟ ΤΟΝ ΣΥΡΙΖΑ ΑΝΤΙΚΟΙΝΩΝΙΚΩΝ ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΩΝ ΣΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΚΑΙ ΤΑ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΑ

Αν σε κάτι είναι συνεπής ο ΣΥΡΙΖΑ είναι στο να υποστηρίζει κάθε παράνομη ενέργεια που, στον φαντασιακό κόσμο  που ζουν πολλοί υποστηρικτές του και στελέχη του, θεωρείται προοδευτική και επαναστατική.
Ο πρόσφατος θάνατος του Παπούλια μας επανάφερε στην μνήμη τις αθλιότητες που τον είχαν αναγκάσει πριν 10 χρόνια να αποχωρήσει από την παρέλαση στην Θεσσαλονίκη, με τον Σκουρλέτη τότε να τις δικαιολογεί ως «εύγλωττη αντίδραση του λαού στην αγριότητα των μνημονίων»  
Δεν μπορώ επίσης να μην θυμηθώ ότι και στα αποκαλυπτήρια του μνημείου για τα δολοφονημένα από τον όχλο θύματα της Μαρφίν, ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΚΕ δεν παρέστησαν, γιατί προφανώς το να πετάς μολότοφ μέσα σε μια τράπεζα και να καις ζωντανούς απροστάτευτους ανθρώπους, φαντάζει σε αρκετά μυαλά του χώρου σαν επαναστατική πράξη.
Πως να ξεχάσω επίσης τον Τσίπρα στα διόδια να υποστηρίζει τον Φεβρουάριο του 2011 το κίνημα Δεν Πληρώνω εκφράζοντας την πεποίθησή του ότι η ανυπακοή απέναντι στο κράτος και τις κυβερνητικές αποφάσεις θα μαζικοποιηθεί και θα επεκταθεί, πέραν των διοδίων, και σε άλλους τομείς της κοινωνικής ζωής και να λέει: «Είναι πράξη αντίστασης. Είναι πράξη αξιοπρέπειας και όχι ιδιοτέλειας»

Εκεί όμως που ο ΣΥΡΙΖΑ έδωσε ρέστα, ήταν οι καταλήψεις. Ήταν πάντα αλληλέγγυος και υποστηρικτής κάθε παράνομης κατάληψης σχολείου, Πανεπιστημίου, ή δημοσίου Κτηρίου. Το ίδιο και σε κάθε τραμπουκική δράση μειοψηφικών ομάδων στα Πανεπιστήμια.
Όπως έγραφα στο ποστ μου ΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΝΟΜΙΜΟΙ Ή ΠΑΡΑΝΟΜΟΙ ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΑΙΟΙ ( ΚΑΙ ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΑΚΟΜΑ ΔΙΚΑΙΟΤΕΡΟΙ ΜΕ ΤΟ ΜΥΣΤΡΙ ΣΤΟ ΧΕΡΙ!) αθωώθηκαν οι 6 φοιτητές που έκτισαν το γραφείο του  αντιπρύτανη του Πανεπιστημίου τους.
Στην αθώωση συνέβαλλε η μαρτυρία του  αείμνηστου πλέον, καθηγητή του πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης και βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ, Τάσου Κουράκη, ο οποίος ,σύμφωνα με την ανακοίνωση του κόμματος, επαίνεσε τη στάση των φοιτητών οι οποίοι υπερασπίστηκαν το δημόσιο χαρακτήρα του πανεπιστημίου και καταφέρθηκε κατά του εισαγγελέα ο οποίος στοχοποίησε τους έξι φοιτητές, που υλοποιούσαν απόφαση του συλλόγου τους, στρεφόμενος εμμέσως κατά του πανεπιστημιακού ασύλου.
Εδώ μπορεί να διαβάσει κανείς  μερικές ακόμα από τις «προοδευτικές» ενέργειες διαφόρων αγωνιστών που έχουν γίνει στα Πανεπιστήμια αν όχι με την συμμέτοχή του ΣΥΡΙΖΑ με την συνήθη ανοχή του.
Την παραμονή της πρωτοχρονιάς φέτος έγινε  μετά 34 χρόνια, εκκένωση  κατάληψης στο ΑΠΘ για να γίνει βιβλιοθήκη.
Αμέσως υπήρξε οργίλη ανακοίνωση της νεολαίας του ΣΥΡΙΖΑ εκεί, που μιλάει για «επικοινωνιακή φιέστα καταστολής», και πως η κυβέρνηση  «βάζει τις δυνάμεις καταστολής εντός του ΑΠΘ»
Αποτέλεσμα της «προοδευτικής» αυτής αντιμετώπισης από τον ΣΥΡΙΖΑ, μιας νόμιμης ενέργειας του κράτους, είναι και η παρακάτω αφίσα. 

Γράφει σχετικά στο ΦΒ η κ. Βάσω Κιντή (Καθηγήτρια Φιλοσοφίας της Επιστήμης και Αναλυτικής Φιλοσοφίας ΕΚΠΑ):
«Ντρέπομαι που ακόμη δεν μπορούμε να προστατεύσουμε τα πανεπιστήμια, τους πανεπιστημιακούς και τους φοιτητές από τέτοια φαινόμενα. Δεν είναι αυτό ακαδημαϊκό περιβάλλον για να κάνεις μάθημα και έρευνα. Μη μιλάς γιατί θα δεις τη φάτσα σου σε κηδειόχαρτο. Κινδυνεύεις. Απειλές και τρομοκράτηση. Η κυβέρνηση νομοθέτησε την πανεπιστημιακή αστυνομία και μετά την ξέχασε. Κάνει δηλώσεις συμπαράστασης ο Υπουργός ΠροΠο. Τα κόμματα; Το ΚΙΝΑΛ, ο ΣΥΡΙΖΑ; Γιατί δεν μιλάνε; Αυτοί που αρθρογράφησαν εναντίον και αυτοί που προσέφυγαν στο ΣτΕ κατά της πανεπιστημιακής αστυνομίας που θα μπορούσε να αποτρέψει τέτοια φαινόμενα, πώς προτείνουν να αντιμετωπίζονται; Βλέπουν να μπορούν να τα αντιμετωπίσουν οι πρυτάνεις με τις ιδιωτικές ομάδες φύλαξης;»
Μετά από όλα αυτά τα καταθλιπτικά ας δούμε και την εικόνα σε ένα σοβαρό ξένο Πανεπιστήμιο και γι΄αυτό τον λόγο αντιγράφω από τη συνέντευξη της Ελένης Αρβελέρ στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ (21.11.2021):
– Εσείς τι θα κάνατε αν ήσασταν πρύτανης ή πρόεδρος τμήματος στην Ελλάδα;
– Όταν έγινα πρόεδρος της Σορβόννης κόλλησα μια ανακοίνωση στους τοίχους και των 17 κτιρίων του πανεπιστημίου. Έγραψα ότι είμαι υπεύθυνη για την ακεραιότητα των προσώπων και την ακεραιότητα του επιστημονικού εξοπλισμού. Οποιαδήποτε απειλή εναντίον τους θα επιφέρει την παρουσία της αστυνομίας μέσα στα κτίρια. Έφερα την αστυνομία 22 φορές στη Σορβόννη, αλλά πάντοτε ήμουν πρώτη, μπροστά· δηλαδή δεν άφησα ποτέ την αστυνομία να μπει μόνη της, γιατί νέα παιδιά από τη μια πλευρά, νέα παιδιά από την άλλη, βρίζονταν, οι αστυνομικοί έβγαζαν τα κλομπ και άρχιζαν τα επεισόδια. Αλλά με τον πρύτανη μπροστά δεν γίνονταν επεισόδια και η ιστορία τελείωνε και έφευγαν.
– Θυμάστε μία από αυτές τις φορές;
– Μια μέρα είχαν κλείσει τα πάντα, ως και το δικό μου γραφείο. Οι συνεργάτες μου μού έλεγαν να φύγω. Όχι, είπα. Να έρθουν να με δουν. Ήρθαν καμιά 15αριά, κάθισαν γύρω από ένα τραπέζι και τους είπα: «Ελένη Αρβελέρ, πρύτανης της Σορβόννης, εσείς ποιοι είστε;». Και οι 15 είπαν ένας ένας τα ονόματά τους και τη σχολή τους. Από τότε που λες το όνομά σου είσαι υπεύθυνος πολίτης, δεν κάνεις τίποτα για το οποίο δεν είσαι υπερήφανος. Και κουβέντα στην κουβέντα, τους λέω: «Άντε, ανοίξτε τα πάντα και τελειώσαμε». Αυτά όμως αποκλείεται να γίνουν εν Ελλάδι γιατί και τα παιδιά εδώ δεν έχουν την απαιτούμενη κουλτούρα. Κρέμασαν στον πρύτανη ταμπέλα. Ε, τώρα, είναι πράγματα αυτά; Τα παιδιά δεν έχουν την παιδεία…

ΕΝΑ ΚΟΡΑΚΙ ΠΟΥ ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΟΕ ΠΕΤΑΞΕ ΣΤΟΝ ΣΕΦΕΡΗ ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΣΤΟΝ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗ!

 Πρόσφατα είχα γράψει για ΔΥΟ ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΕΣ ΕΙΚΟΝΟΓΡΑΦΗΣΕΙΣ ΤΟΥ ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΟΥ ΠΟΙΗΜΑΤΟΣ ΤΟΥ ΠΟΕ-ΤΟ ΚΟΡΑΚΙ.
Ο Γιώργος Σεφέρης είχε από το 1926 εισέλθει στον διπλωματικό κλάδο και το 1936-8 υπηρετούσε , μάλλον με δυσμενή μετάθεση, στην Κορυτσά.
Εκεί το 1937 ,προφανώς επηρεασμένος από την ποίηση του Πόε και ιδίως από το Raven,  έγραψε το ομώνυμο ποίημα του και το αφιέρωσε στον μεγάλο Αμερικανό ποιητή. 
Στις 8 Ιανουαρίου 1970 ο νέος αλλά πολύ σημαντικός συνθέτης Γιάννης Χρήστου σκοτώνεται σε τροχαίο ατύχημα σε ηλικία 44 ετών.

Ο Μίκης Θεοδωράκης βρίσκεται φυλακισμένος στο Ωρωπό, είχε γνωρίσει τον Χρήστου και συγκλονισμένος μελοποιεί σε λίγες μέρες το  Raven του Σεφέρη αφιερώνοντας  το έργο του στον αδικοχαμένο συνθέτη.  
Το  Raven (1970), όπως και το Πνευματικό Εμβατήριο (1969) της προηγούμενης χρονιάς, είναι «τραγούδια ποταμός». Έργα αρχικά για μικρή ορχήστρα και φωνή που μορφολογικά διαφέρουν από το «τραγούδι-lied» γιατί δεν βασίζονται στην εναλλαγή ρεφραίν και κουπλέ στους στίχους ούτε στη μουσική. Εδώ δεν υπάρχουν επαναλήψεις. Το κείμενο όπως και η μουσική τρέχει σαν ποταμός. Το «τραγούδι ποταμός» εντάσσεται στην κατηγορία των συμφωνικών έργων και αποτελεί έργο μεγάλης συνθετικής αξίας.
Όπως γράφει ο ίδιος: "Στις 15 Γενάρη του 1970 τελειώνω το Raven. Με τον Πέτρο, τον αχώριστο σύντροφο, οργανώνουμε την "πρώτη εκτέλεση" μέσα στην έρημη κουζίνα. Απάνω στο τραπέζι με τη λαμαρίνα, ένα μπουκάλι μπύρα. Θα την απολαύσουμε μετά τη μουσική".
Για να γράψει το τραγούδι είχε επιβάλλει στους άλλους κρατούμενους όταν τον βλέπουν να συνθέτει να μην τραγουδούν ή να σφυρίζουν
Ο συγκρατούμενος του Πέτρος είναι ένα παιδί από το Μενίδι φίλος του Λεντάκη και μετά απέκτησε στενή φιλία και με τον Μίκη.
Ο Πέτρος είχε ερωτευθεί μια κοπέλα, την οποία είχε πάρει κατά λάθος στο τηλέφωνο και μετά από μήνες και συχνές τηλεφωνικές συνδιαλέξεις, αυτές απέκτησαν ερωτικό χαρακτήρα. Την μέρα όμως που είχαν αποφασίσει να συναντηθούν τον συλλάβαν!
Ο  Πέτρος ζήτησε από τον Μίκη να του  τραγουδήσει το 20λεπτό τραγούδι στην κουζίνα, με δέλεαρ ένα γιαούρτι!
Όπως περιγράφει ο Μίκης: Κρατούσε το γιαούρτι το έβλεπα εγώ έτρεχαν τα σάλια μου και του το τραγουδούσα:! Αυτός συνδύασε το  Raven με την αγαπημένη του και μου επέβαλε κάθε βράδυ να του το τραγουδάω! Είχα λοιπόν κάθε βράδυ το Raven με «έπαθλο» ένα γιαούρτι, ο δε ακροατής ήταν πάντα ένας, ο Πέτρος!
 
                                                 Raven

 

In memoriam E. A. P.

 

Χρόνια σαν τα φτερά. Τί θυμάται τ’ ακίνητο κοράκι; τί θυμούνται οι πεθαμένοι κοντά στις ρίζες των δέντρων; Είχαν ένα χρώμα τα χέρια σου σαν το μήλο που πέφτει. Κι αυτή η φωνή που ξαναγυρίζει πάντα, χαμηλή. Εκείνοι που ταξιδεύουν κοιτάζουν το πανί και τ’ αστέρια ακούνε τον αγέρα ακούνε πέρα απ’ τον αγέρα την άλλη θάλασσα σαν ένα κοχύλι κλειστό κοντά τους, δεν ακούνε τίποτε άλλο, δεν ψάχνουν μέσα στους ίσκιους των κυπαρισσιών ένα χαμένο πρόσωπο, ένα νόμισμα, δε γυρεύουν κοιτάζοντας ένα κοράκι σ’ ένα ξερό κλωνί, τί θυμάται. Μένει ακίνητο πάνω στις ώρες μου λίγο πιο ψηλά σαν την ψυχή ενός αγάλματος που δεν έχει μάτια είναι ένα πλήθος μαζεμένο μέσα σ’ αυτό το πουλί χίλιοι άνθρωποι ξεχασμένοι σβησμένες ρυτίδες ερειπωμένες αγκαλιές και γέλια που δεν τέλειωσαν έργα σταματημένα σιωπηλοί σταθμοί ένας ύπνος βαρύς από χρυσά ψιχαλίσματα. Μένει ακίνητο. Κοιτάζει τις ώρες μου. Τί θυμάται; Είναι πολλές πληγές μέσα στους αόρατους ανθρώπους, μέσα του πάθη μετέωρα περιμένοντας τη δεύτερη παρουσία επιθυμίες ταπεινές που κόλλησαν πάνω στο χώμα σκοτωμένα παιδιά και γυναίκες που κουράστηκαν την αυγή. Τάχα να βαραίνει πάνω στο ξερό κλωνί τάχα να βαραίνει πάνω στις ρίζες του κίτρινου δέντρου πάνω στους ώμους των άλλων ανθρώπων, τις παράξενες φυσιογνωμίες που δεν τολμούν να γγίξουν μια στάλα νερό βυθισμένοι στο χώμα τάχα να βαραίνει πουθενά; Είχαν ένα βάρος τα χέρια σου όπως μέσα στο νερό μέσα στις θαλασσινές σπηλιές, ένα βάρος αλαφρύ χωρίς συλλογή με την κίνηση κάποτε που διώχνουμε την άσκημη σκέψη στρώνοντας το πέλαγο ώς πέρα στον ορίζοντα στα νησιά. Είναι βαρύς ο κάμπος ύστερ’ απ’ τη βροχή· τί θυμάται η μαύρη στεκάμενη φλόγα πάνω στον γκρίζο ουρανό σφηνωμένη ανάμεσα στον άνθρωπο και στην ανάμνηση του ανθρώπου ανάμεσα στην πληγή και το χέρι που πλήγωσε μαύρη λόγχη, σκοτείνιασε ο κάμπος πίνοντας τη βροχή, έπεσε ο αγέρας δε σώνει η δική μου πνοή, ποιός θα το μετακινήσει; ανάμεσα στη μνήμη, χάσμα — ένα ξαφνισμένο στήθος ανάμεσα στους ίσκιους που μάχουνται να ξαναγίνουν άντρας και γυναίκα40 ανάμεσα στον ύπνο και στο θάνατο στεκάμενη ζωή. Είχαν μια κίνηση τα χέρια σου πάντα προς τον ύπνο του πελάγου χαϊδεύοντας τ’ όνειρο που ανέβαινε ήσυχα τη μαλαματένια αράχνη φέρνοντας μέσα στον ήλιο το πλήθος των αστερισμών τα κλεισμένα βλέφαρα τα κλεισμένα φτερά… Κορυτσά, χειμώνας 1937 Theodorakis, M.: Raven / Adagio / Genzmer, H.: Harp Concerto / Fantasia for Har Released on: 2004-01-01 Artist: Carolin Masur Conductor: Stefanos Tsialis Orchestra: Central German Chamber Philharmonic Composer: Mikis Theodorakis    Τα σχόλια δημοσιεύονται μετά από έγκριση

ΜΙΑ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΚΗ ΑΝΑΣΚΟΠΙΣΗ ΤΩΝ ΤΑΙΝΙΩΝ ΤΟΥ 2021

Θα έλεγα πως το 2021 ήταν, για όσους είμαστε κινηματογραφόφιλοι, η χειρότερη, από κινηματογραφικής πλευράς χρονιά που έχουμε ζήσει μέχρι τώρα.
Ο Κωνσταντίνος Καϊμάκης κάνει στην Athens Voice μια ενδιαφέρουσα κινηματογραφική ανασκόπηση των ταινιών που παίχτηκαν το 2021 και αξίζει πιστεύω να την διαβάσετε.
Στην συνέχεια έχω γράψει τις ταινίες που αναφέρονται στο κείμενο και σε όσες έχω δει, έχω γράψει δύο λόγια κριτικής και την αντίστοιχη βαθμολογία που τους έχω δώσει στην κλίμακα 0-5
Ξεκινάω και εγώ, όπως και το κείμενο, με τα φίλμ που γύρισαν σκηνοθέτριες.
 
Titane
Από τις ταινίες που απορείς γιατί γυρίστηκαν! 0
 
Χώρα των νομάδων
Η Φράνσις ΜακΝτόρμαντ σε αυτή την ταινία καταφέρνει να μας δώσει μια μοναδική περσόνα που καταφέρνει να επιβιώνει χωρίς να βαρυγκωμεί για την σκληρή ζωή της, και να χαίρεται με ηρεμία κάθε στιγμή της καθώς έχει πετύχει να διατηρήσει την ελευθερία της. 3
 
Promising young woman
Η Κάρεϊ Μάλιγκαν σε ένα ενδιαφέροντα ρόλο καταφέρνει να κάνει αληθοφανές το σενάριο αυτής της ταινίας. 2 ½
 
Κβο Βάντις Άιντα;
Συγκλονιστική ταινία από την εποχή της κατάληψης της Στρεμπένιτσα από τους Σέρβους και την απαράδεκτη αδράνεια της διεθνούς δυναμης να αντισταθεί στην γενοκτονία των Βοσνίων μέσα από την προσωπική ιστορία μιας διερμηνέως τους.4
 
Εξουσία του σκύλου
Μοναδικό ρεσιτάλ ηθοποιίας από τον Κάμπερμπατς, αλλά και από τους άλλους αξιόλογους συμπρωταγωνιστές του, σε μια ταινία που παρά την ατμόσφαιρα που έχει καταφέρει να δώσει η σκηνοθέτις, αφήνει τον θεατή με την αίσθηση του ανολοκλήρωτου. 2 ½
 
Πρώτη αγελάδα  (δεν έχει προβληθεί)
 
Ο άνθρωπος που πούλησε το δέρμα του
Αν δεν είχε βασιστεί σε πραγματική ιστορία θα έλεγα πως η ταινία είναι στην ουσία μια μαύρη κωμωδία που σατιρίζει τις μελό ιστορίες, τις καλλιτεχνικές ακρότητες αλλά και την αδίστακτη περιέργεια του κοινού για ότι ξεφεύγει από την συμβατικότητα. Από τον άχρωμο πρωταγωνιστής της είναι καλύτερη η γυμνασμένη πλάτη του, η δε Μπελούτσι με κακόγουστη ξανθιά περούκα περιφέρει την γερασμένη φιγούρα της χωρίς να προσφέρει κάτι το ιδιαίτερο στην ταινία. 1 ½
 
Χαρακτηριστικά γνωρίσματα
 
Και τώρα οι ταινίες από σκηνοθέτες.
 
Dune
Ταινία επιστημονικής φαντασίας που ελκύει περισότερο με την ατμόσφαιρα που έχει και την εξαιρετική της φωτογραφία, παρά με την δράση της.3
 
Οίκος Γκούτσι (δεν έχει προβληθεί)
 
Τελευταία μονομαχία
Μεγάλη παραγωγή με εξαιρετική την σκηνή της μονομαχίας αλλά με κουραστική την επανάληψη των 3 εκδοχών της ιστορίας. 2 ½
 
Crymacho
Μια ταινία που συνοψίζει όλη την προσωπική αντίληψη του Ιστγουντ για τις σχέσεις της ατομικής εντιμότητας με τις ανειλημμένες υποχρεώσεις ενός άνδρα μέσα από μια απλή αλλά τρυφερή ιστορία στο Μεξικό. 2 ½
 
Βιβλίο των εικόνων
 
το καλοκαίρι του 1985
 
Παράλληλες μητέρες
H ταινία είναι μια γνήσια κινηματογραφική απόλαυση κλασσικού τύπου και ενώ στην ουσία θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως μελόδραμα, ο Αλμοδόβαρ καταφέρνει με δεξιοτεχνικό τρόπο να το αποφύγει, έχοντας βέβαια και την βοήθεια ενός εξαιρετικού κάστ ηθοποιών. 4
 
Hand of God

Η ταινία ενώ ξεκινά με μια μοναδική φελινικού τύπου ξέφρενη περιγραφή του οικογενειακού κύκλου του πρωταγωνιστή μετά αρχίζει και σοβαρεύεται με σαφώς μειωμένη την αρχική της ορμή.   2 ½

 
West side story
 
Annette
 
Κολεκτίβ
Συγκλονιστικό ντοκιμαντέρ που μας δείχνει την διαφθορά στην κρατική δομή της Ρουμανίας αλλά ταυτόχρονα και τις δυσκολίες που υπάρχουν στο να αντιμετωπιστεί αυτή 3
 
Ατυχές πήδημα ή παλαβό πορνό
 
Αντίο, ηλίθιοι
Άκρως σουρεαλιστική σάτιρα της γαλλικής γραφειοκρατίας και των ηλεκτρονικά εξαρτημένων εταιρειών που προς το τέλος χάνει την αρχική της ορμή υποχωρώντας στο μελόδραμα. 2 ½
 
No time to die
Μια ταινία έξω από το σύνηθες κλίμα των ταινιών Μπόντ που σηματοδοτεί ίσως και το τέλος τους, ή μια συνέχεια με αντίστοιχο ήρωα ίσως άλλο γένους. 2 ½
 
Άνθρωπος του θεού
 
Digger
Μια ταινία άψογη τόσο από σκηνοθετικής πλευράς και φωτογραφίας όσο και από πλευράς ηθοποιών που δεν έχει σε τίποτα να ζηλέψει από αντίστοιχες διεθνείς ταινίες. 4
 
 

ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ

 

Μέχρι τώρα οι ευχές που δίναμε κάθε Πρωτοχρονιά ήταν ο Νέος Χρόνος να είναι καλύτερος από αυτόν που φεύγει.
Φέτος η μόνη ευχή που μπορεί κανείς να δώσει είναι,ο Νέος Χρόνος να είναι σαν και αυτούς που ζήσαμε πριν την πανδημία.
Απλά να μπορούμε να ζούμε την ζωή μας όπως τότε.
Δυστυχώς δεν θα έχουμε πια μαζί μας μερικούς γνωστούς, φίλους και συγγενείς ανεμβολίαστους που με τίποτα δεν πείστηκαν να εμβολιαστούν. Με παρηγοράει όμως το γεγονός πως εκεί που πήγαν, θα βρουν αρκετούς από τους ομοϊδεάτες πνευματικούς τους χωρίς πλέον πνεύμα, για να κάνουν παρέα και να μπορέσουν να συζητήσουν καίρια θέματα της χαμένης τους ζωής, όπως πχ αν ο Μόσιαλος διακωμώδησε την Άμωμο σύλληψη της Παρθένου με το meme που δημοσίευσε!    
Και βέβαια μια ευχή που δίνω κλασσικά και διαχρονικά τέτοιες μέρες:
Να ζήσουμε και να δούμε τα εγγόνια μας συνταξιούχους!
ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ, ΚΑΛΑ, ΜΕ ΥΓΕΙΑ ΚΑΙ ΕΥΤΥΧΙΑ!