ΟΙ ΦΕΤΙΝΟΙ ΕΙΚΑΣΤΙΚΟΙ ΔΙΑΛΟΓΟΙ

Όπως και πέρσι έτσι και φέτος στο Πάρκο Αναψυχής της Ακαδημίας Πλάτωνος πραγματοποιούνται για τρίτη χρονιά, οι Εικαστικοί Διάλογοι 2013.

Αυτοί πραγματοποιούνται από τη Στέγη  Γραμμάτων και Τεχνών του Ιδρύματος Αλέξανδρος Σ. Ωνάσης μέσω του Επιχειρησιακού Προγράμματος «Εκπαίδευση και Δια Βίου Μάθηση», το οποίο χρηματοδοτείται από την Ευρωπαϊκή Ένωση (Ευρωπαϊκό Κοινωνικό Ταμείο) και από Εθνικούς Πόρους και φέτος τιμούν την επέτειο των 150 χρόνων από τη γέννηση και των 80 χρόνων από το θάνατο του μεγάλου ποιητή Κ. Π. Καβάφη (1863 – 1933).

Έτσι ένας  περίπατος στο πάρκο γίνεται ταξίδι ανάμεσα σε έργα σύγχρονων Ελλήνων και ξένων εικαστικών, που πραγματεύονται την παρουσία της αρχαίας ελληνικής σκέψης στην ποίησή του.

Έργα νέα και πρωτότυπα που δημιουργήθηκαν μέσω της χρήσης νέων τεχνολογιών  (προβολές βίντεο, ηλεκτρονικών εικόνων ή φωτογραφιών, animation κ.λπ.) παρουσιάζονται μέσα σε ειδικές απλές αρχιτεκτονικές κατασκευές σαν και αυτή που φαίνεται στην παραπάνω φωτογραφία.

Το πάρκο έχει πολλές εισόδους αλλά στο τέρμα της οδού Τριπόλεως στην συμβολή με την Κρατύλου είναι η κεντρική του είσοδος.

 Όσοι δεν ξέρουν που βρίσκεται, εάν  βάλουν στο GPS είτε την οδό Τριπόλεως είτε την οδό Κρατύλου, που είναι στο εξωτερικό του πάρκου,  θα το βρούν εύκολα.

Η έκθεση θα είναι μέχρι τις 7 Ιανουαρίου καθημερινά από τις  12.00-18.00

Στο περυσινό ποστ μου  Η ΑΚΑΔΗΜΙΑ ΠΛΑΤΩΝΟΣ ΚΑΙ ΟΙ ΕΙΚΑΣΤΙΚΟΙ ΔΙΑΛΟΓΟΙ 2012,  μπορείτε να δείτε στο χάρτη που βρίσκεται ακριβώς ,να διαβάσετε σχετικά με την Ακαδημία Πλάτωνος και να δείτε φωτογραφίες από αυτήν.

Στους φετινούς Εικαστικούς Διαλόγους  10 νέοι στην ηλικία Έλληνες και ξένοι καλλιτέχνες που ασχολούνται με την ηλεκτρονική εικόνα προσέγγισαν με μέσα από την δική τους εικαστική γλώσσα τον ποιητικό λόγο του Καβάφη.

Μερικά από τα έργα ήσαν αρκετά ενδιαφέροντα ενώ άλλα όχι.

Αναφέρω μερικά από αυτά που μας κίνησαν το ενδιαφέρον.

Oracle του Γιώργου Ταχιαρχόπουλου

Είναι μία σύνθεση εικόνων από το Αρχαιολογικό και Επιγραφικό Μουσείο με 9 διαφορετικές γραμμές από διαφορετικά ποιήματα του Καβάφη χρησιμοποιώντας απαγγελίες ποιημάτων του από το αρχείο του Καβάφη.

Ένα χαριτωμένο στιγμιότυπο ήταν όταν κατά την προβολή μπήκε μέσα ένας πατέρας με ένα μικρό σε καρότσι και ένα μεγαλύτερο αγοράκι μαζί του. Στις συνεχείς απορίες του πιτσιρικά  τι είναι αυτό που βλέπουν  ο πατέρας εξηγούσε ότι βλέπουμε εικόνες με αρχαίους Έλληνες  και τα έργα τους.

Οπότε εύλογη προέκυψε η απορία του μπόμπιρα : Καλά μπαμπά, ξεβράκωτοι κυκλοφορούσαν;  !!

Εδώ ας σταθώ Μαριάννα Χριστοφίδου.

Στο βίντεο αυτό έχουν ενοποιηθεί σε ένα συνεχές αργά κινούμενο πλάνο  φωτογραφίες από ένα βιβλίο του 1881 στις οποίες απεικονίζονται  άτακτα τόσο χρονολογικά όσο και τοπογραφικά τα ευρήματα από ανασκαφές που έκανε στην Κύπρο την περίοδο 1876-79 ο Major Alexander Palma di Cesnola.

Και τόση έντασις σ΄ ελληνική  φρασεολογία Μαρία Βαρελά.

Ο στίχος είναι από το ποίημα Ούτος Εκείνος (1909)

Από τα 150 αναγνωρισμένα του έργα σε μια βάση δεδομένων μέσω ενός αλγοριθμικού μηχανισμού εντοπίζονται οι λέξεις που επαναλαμβάνονται. Αυτές είναι που εκφράζουν σημεία της ψυχοσύνθεσης του, οράματα, ιδανικά ή και νευρώσεις του.

Το βίντεο παραθέτει τις λέξεις αυτές και οι σχεδιαστικές παράμετροι της σύνθεσης της εικόνας εξαρτώνται υπολογιστικά από την συχνότητα τους στο κείμενο.

Μία ανασκαφή/ Μια ανάγνωση (Ενώπιον του Αγάλματος του Ενδυμίωνος) Rick Myers

Σε συνεργασία με την Υπηρεσία Συντήρησης Μνημείων Ακρόπολης συλλέχτηκαν μικρά θραύσματα Πεντελικού μαρμάρου από τις πρόσφατες εργασίες συντήρησης του Παρθενώνα. Με σκόνη από αυτά γράφτηκε το κείμενο μιας  μετάφρασης του παραπάνω ποιήματος επάνω σε μια μεμβράνη τεντωμένη σε πάνω από δύο ηχεία. Τα ηχητικά κύματα από την ανάγνωση μιας διαφορετικής μετάφρασης του ιδίου ποιήματος αποσυνθέτουν την οπτική απόδοση του κειμένου.

Την εμορφιά έτσι πολύ ατένισα Joana Hatjithomas & Khalil Joreige

Έχοντας σαν αφετηρία το ποίημα Περιμένοντας τους Βαρβάρους βλέπουμε εικόνες από την Βηρυττό όπου και βρίσκονται οι δημιουργοί του.

                                           Αντιόχεια -Θεοδωρόπουλος Γιάννης

                                           Απ΄τον καιρό -Έρικα Σκούρτη

                             Πρός την τράπεζα του μέλλοντος Θοδωρής Προδρομίδης

                                        Αστικό φωτοστέφανο-Βασίλης Ψάρρας

                                                Πίννα-Αθανάσιος Αργιανάς

Η ΚΙΝΗΣΗ ΤΩΝ 58 ΚΑΙ Η ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ

Η οικονομική κρίση στις τελευταίες εκλογικές αναμετρήσεις είχε σαν αποτέλεσμα την ανατροπή του κλασσικού δικομματισμού που επικρατούσε τα  προηγούμενα χρόνια στην χώρα μεταξύ ΝΔ-ΠΑΣΟΚ.

Είχε επίσης και την εμφάνιση του απίθανου μορφώματος των Καμμένων Ελλήνων, αλλά και την επικίνδυνη ανάδυση ενός  ναζιστικού κόμματος  που συγκεντρώνει ένα μέρος από ακροδεξιά στοιχεία τα οποία  βρισκόντουσαν μέχρι τότε στην ΝΔ,μαζί με ένα μέρος πολιτών, βασικά απολιτικών και συνήθως νεότερης ηλικίας , που θεώρησαν ότι η ΧΑ μπορεί να αποτελέσει την απάντηση στον ευτελισμό ικανού μέρους των υπαρχουσών πολιτικών δυνάμεων.

Βέβαια επειδή ουδεν κακόν αμιγές καλού η ΝΔ απαλλάχτηκε έτσι από ένα μεγάλο μέρος από τα ακροδεξιά βαρίδια που εμφιλοχωρούσαν  στους κόλπους της, αλλά αποδείχτηκε  επίσης στην πράξη ότι δύο αντιμαχόμενες πολιτικές δυνάμεις μπορούν τελικά, παρά τις αντιθέσεις τους, να βρουν ένα modus vivendi και  να συγκυβερνήσουν .

Στην άλλη μεριά του πολιτικού φάσματος, το ΚΚΕ παρέμεινε προσκολλημένο σε ξεπερασμένες από την ίδια την ζωή αντιλήψεις, επιμένοντας  στον απομονωτισμό του, για να διατηρήσει δε περιχαρακωμένους τους οπαδούς του κατέφυγε  σε ανάσταση του Στάλιν και των επιτευγμάτων του, θάβοντας για δεύτερη φορά τον Φλωράκη, λόγω των ανοιγμάτων που είχε κάνει  την εποχή που συμμετείχε  στις κυβερνήσεις Τζαννετάκη και Ζολώτα.  

Στις εκλογές επίσης του  2012 θεαματική ήταν η άνοδος του ΣΥΡΙΖΑ, που προτίμησε όμως την παραμονή του στην θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης, από το να επωμιστεί  με την συμμετοχή του σε κυβέρνηση συνεργασίας τις ανάλογες ευθύνες, παρά την κρίσιμη κατάσταση που βρισκόταν η χώρα, προφανώς φοβούμενο την διάσπαση του από τις πολυποίκιλες και αλληλοσυγκρουόμενες συνιστώσες του, που αρχίζουν από  τροτσκιστές και μαοϊκούς και φτάνουν στους μετριοπαθείς αριστερούς.

Έτσι αρχικά έγινε η κυβέρνηση συνεργασίας της ΝΔ με το ΠΑΣΟΚ και την ΔΗΜΑΡ η οποία με την αποχώρηση της  χωρίς να προσχωρήσει στο αντιμνημονιακό στρατόπεδο επιδιώκει  βασικά να διατηρήσει τα εκλογικά της ποσοστά προσπαθώντας να ισορροπήσει μεταξύ των λεγομένων μνημονιακών και αντιμνημονιακών.

Από το κυβερνητικό στρατόπεδο το ΠΑΣΟΚ φυλλορροεί συνεχώς και από το αντιμνημονιακό  το ίδιο φαίνεται να γίνεται και με την άλλη παραφυάδα της δεξιάς, τους Καμμένους Έλληνες.

Παρά όμως την στυγνή οικονομική πολιτική της κυβέρνησης, ούτε η αξιωματική αντιπολίτευση, όπως θα ήταν αναμενόμενο, αλλά ούτε και κάποιο άλλο αντιπολιτευόμενο κόμμα φαίνεται να καρπούται την αναπόφευκτη φθορά της από την εξουσία.

Ο ΣΥΡΙΖΑ με την πολυγλωσσία των συνιστωσών που έχει, τον λαϊκισμό του στην υποστήριξη των αιτημάτων κάθε συντεχνίας και την  άρνηση οποιασδήποτε εκσυγχρονιστικής αλλαγής  μαζί με τις μαξιμαλιστικές και ουτοπικές θέσεις που προβάλει δεν φαίνεται να πείθει ένα μεγαλύτερο  ποσοστό ψηφοφόρων που θα μπορούσε να του εξασφαλίσει αυτοδυναμία στις επόμενες εκλογές

Έτσι  η ΝΔ και ο ΣΥΡΙΖΑ εμφανίζουν σε όλες  τις δημοσκοπήσεις το ίδιο περίπου ποσοστό με εναλλασσόμενη πρωτιά, ποσοστό όμως που δεν εξασφαλίζει αυτοδυναμία.

Η διαπίστωση αυτή οδηγεί στο συμπέρασμα ότι ο προηγούμενος δικομματισμός μεταξύ ΝΔ-ΠΑΣΟΚ μετατέθηκε σε δικομματισμό μεταξύ ΝΔ-ΣΥΡΙΖΑ.

Ενδιάμεσα αυτών των δύο υπάρχει όμως  εκτός από το ΠΑΣΟΚ και την ΔΗΜΑΡ  ένας μεγάλος αριθμός ψηφοφόρων, που δεν έχουν μεν κομματική εξάρτηση ή έχουν πλέον απεξαρτηθεί  από κόμματα, αλλά ανήκουν ιδεολογικά στον ευρύτερο χώρο της κεντροαριστεράς.

Από αυτούς λοιπόν έχει ξεκινήσει η κίνηση των 58 προσωπικοτήτων που είναι μια προσπάθεια συνένωσης δυνάμεων που αντιτίθενται τόσο στην ΝΔ όσο και στον ΣΥΡΙΖΑ και που μέχρι στιγμής έδειξε πως έχει μια ευρύτερη απήχηση .

Αυτή  πιστεύω πως οφείλεται στα πρόσωπα που την απαρτίζουν αλλά και από την διακήρυξη τους, γιατί αποτελεί μια έντιμη κίνηση από ένα πολιτικό χώρο που από καιρό ζητά να εκφραστεί, πέρα από τα υπάρχοντα κόμματα χωρίς να αποκλείει κανένα και χωρίς να πατρονάρεται από κανένα.

Θα είναι δε ενδιαφέρον αν το πετύχει αυτό χωρίς να διαθέτει κάποια ηγετική φυσιογνωμία βασιζόμενο μόνο στις αρχές της διακήρυξης του, σε αντίθεση με τα υπόλοιπα κόμματα, πλην ΚΚΕ, που ένα μέρος της πολιτικής τους επιρροής βασίζεται στην φυσιογνωμία του προέδρου τους.

Το κείμενο των θέσεων των 58  και οι υπογράφοντες υπάρχει  στο:  

http://kentro.aristera.gr/start/

Στο Facebook η σελίδα της πρωτοβουλίας είναι στη διεύθυνση:

 https://www.facebook.com/protovoulia50plus 

ενώ o επίσημος λογαριασμός στο Twitter είναι:

 https://twitter.com/kentro_aristera

Επειδή τα άτομα που συμμετέχουν ή πρόκειται να συμμετάσχουν σε αυτή την κίνηση δεν προέρχονται ή θα προέλθουν από παρθενογένεση, το ποιοι πρέπει να είναι αυτοί το περιγράφει με απολαυστικό τρόπο  με την καυστική του γραφίδα ο Ανδρέας Πετρουλάκης  στο παρακάτω κείμενο του που ουσιαστικά μέσα από την σάτιρα του επεξηγεί πλήρως γιατί αυτός ο χώρος εμφανίζεται  από καιρό πολυδιασπασμένος και αντίστοιχα το τι θα πρέπει να αποφύγει:  

Κάλεσμα για τη μεγάλη Κεντροαριστερά

Όλοι καταλαβαίνουμε την ανάγκη να αποκτήσει ο τόπος ένα σοβαρό κεντροαριστερό κόμμα που θα καλύψει τον χώρο μεταξύ ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ. Σε αυτήν την προσπάθεια πρέπει να συσπειρωθούν όλοι όσοι πιστεύουν σε αυτόν τον σκοπό, χωρίς ηγεμονισμούς και πρωτοκαθεδρίες. Aλλά και χωρίς αποκλεισμούς- όλοι ανεξαιρέτως ενωμένοι και αλληλέγγυοι.
Εντάξει , δεν χρειάζεται να πούμε ότι δεν μπορούν να συμμετέχουν αυτοί που προσπαθούν να καπελώσουν την παράταξη από πάνω, με τους γνωστούς μηχανισμούς. Ούτε, βέβαια, αυτοί που τόσα χρόνια έκαναν κριτική από το σπίτι τους και τώρα έρχονται να υπονομεύσουν την προσπάθεια από κάτω. Δεν συζητούμε για αυτούς που προσπαθούν να διεμβολίσουν τον χώρο απέξω ή αυτούς που πάντα διαλύουν από μέσα. Αυτά είναι αυτονόητα και σαφή. Μιλούμε για όλους τους άλλους.

Αρκεί να μην έχουν περάσει ποτέ από τη Χαριλάου Τρικούπη. Καταλαβαίνουμε ότι ο χώρος πρέπει να μείνει άθικτος από τους πολιτικά φθαρμένους. Και την Ιπποκράτους βέβαια. Και την Ασκληπιού, Μαυρομιχάλη και τις καθέτους, διότι ξέρουμε πώς μεταδίδεται η σήψη σε ό,τι ακουμπήσει. Για τα υπόλοιπα Εξάρχεια δεν το συζητάμε γιατί ο πιο κεντρώος είναι ΣΥΡΙΖΑ.
Επίσης αυτονόητο ότι δεν θέλουμε τους ΔΗΜΑΡ. Αυτοί δεν ξέρουν τι θέλουν, οι μισοί θέλουν να μπούνε στην κυβέρνηση και οι άλλοι μισοί στον ΣΥΡΙΖΑ. Εμείς δεν είναι δυνατόν να βαδίζουμε στην ασάφεια και να μεταφέρουμε θολά μηνύματα για το πολιτικό μας σχέδιο και αυτοί τελούν σε σύγχυση που θα μας βλάψει .

Οι συμμετέχοντες πρέπει να έχουν ξεκάθαρες θέσεις, αυτές που πιστεύουμε όλοι εμείς και όχι αυτές που πιστεύουν κάποιοι άλλοι, γνωστοί και μη εξαιρετέοι και ο νοών νοείτω. Τι πιο καθαρό;
Δεν θέλουμε ασφαλώς και όσους βαρύνονται με αμαρτήματα του παρελθόντος. Οσους συμμετείχαν στο πάρτυ των Ολυμπιακών Αγώνων, για παράδειγμα, πολιτικούς, στελέχη, δημοσιογράφους, αθλητές, εθελοντές, θεατές. Ούτε αυτούς που πήραν μέρος με κάθε τρόπο στο ξεκοκκάλισμα του δημοσίου χρήματος μεγαλοκατασκευαστές, μικροκατασκευαστές, εργολάβους, ενδιάμεσους, εργάτες, κατόχους e-pass της Αττικής Οδού κ.λπ. Ούτε αυτούς που πέρασαν ζωή και κότα με τα δανεικά, με τζιπ, μεζονέτες, τραπεζικούς λογαριασμούς, διακοπές, ταβέρνες, σινεμά, μπαρ κ.λπ.

Φυσικά στο νέο κεντροαριστερό σχήμα δεν έχει θέση η φθαρμένη γενιά του Πολυτεχνείου, πλην ελαχίστων που ξέρουμε ότι δεν φθάρηκαν (εγώ ξέρω έναν και θα τον φέρω), και βέβαια η γενιά της Μεταπολίτευσης που είναι χειρότερη, εκτός από την αδελφή αυτού που ξέρω. Θέλουμε νέους, πολλούς νέους και λίγους παλιούς σοφούς βέβαια που θα τους μεταδίδουν την εμπειρία τους (αρχικά εμάς τους τρεις).
Α, και μην το ξεχάσω, μην τολμήσει να εμφανιστεί η, ξέρει ποια.

Έχω εντοπίσει τον αρχικό πυρήνα στελεχών που πληροί τις προδιαγραφές και θα αποτελέσει τη μαγιά του νέου μεγάλου κόμματος. Πρόκειται για άφθαρτους αγνούς και ανιδιοτελείς νέους, με διάθεση να προσφέρουν, με συλλογική συνείδηση, ανιδιοτέλεια, όρεξη και διάθεση για ομαδική δουλειά. Πρόκειται για τη τρίτη ενωμοτία του 7ου συστήματος προσκόπων της γειτονιάς μου (οι άλλες έχουν και παιδιά δημοσίων υπαλλήλων που ως γνωστόν πρόκειται για τα χαμένα κορμιά που βούλιαξαν τη χώρα). Τα προσέχω κάθε Κυριακή αυτά τα ανήσυχα, φρέσκα, δημιουργικά μυαλά που με επιμονή μαθαίνουν κόμπους και τραγούδια και πάνε κατασκηνώσεις στα βουνά γιατί είναι και συνειδητοί οικολόγοι.
Τώρα που τι σκέφτομαι, όμως, γιατί τους αρέσει η στολή; Μήπως είναι τίποτα καθαρματάκια με μιλιταριστικά πρότυπα που θα νοθεύσουν το ρεύμα της Νέας Σοσιαλδημοκρατίας;

Ασε καλύτερα, Φώτη Γ., ξεκινάμε οι δυο μας, φέρε και την αδελφή σου, και με σίγουρα βήματα, ξεκάθαρους στόχους και ιεράρχηση προτεραιοτήτων και προτάσεων θα απλωθούμε να καλύψουμε τον χώρο ανάμεσα στη δεξιά και τον ΣΥΡΙΖΑ, ούτε πολύ γρήγορα για να προλάβει να αφομοιώσει ο κόσμος τα μηνύματα, αλλά ούτε και πολύ αργά μην προλάβει κάποιος άλλος με λανθασμένες επιλογές προσώπων, ιδεών και στοχεύσεων σε αντίθεση με τις σωστές δικές μας
(Δεν μου λες, η αδελφή σου είναι ακόμα χαρτόμουτρο ή το έκοψε;)

Μάλλον έλα μόνος σου στην αρχή για να αποφύγουμε βάρη του παρελθόντος που θα νοθεύσουν την καθαρότητα της πορείας μας και βλέπουμε. Εμπρός, Φώτη, για το νέο ξεκίνημα που θα μας οδηγήσει σε ένα λαμπρό κοινό κεντροαριστερό μέλλον.

(Για θύμισέ μου, και εσύ ΠΠΣΠ δεν ήσουν; Μήπως κουβαλάς τα ίδια μυαλά ακόμα;)

ΕΜΠΡΟΣ ΣΤΟΝ ΔΡΟΜΟ ΠΟΥ ΧΑΡΑΞΕ Ο ΛΙΑΠΗΣ!

Λιάπη ζεις

εσύ μας οδηγείς

εμείς  με αφραγκία

και συ στην Μαλαισία.

΄

Συνήθως οι αγωνιστές που θυσιάζονται για τις ελευθερίες του λαού,όπως πχ ο Λαμπράκης  γίνονται είδωλα μετά τον θάνατο τους.

Αυτές τις μέρες  όμως το Πανελλήνιο απέκτησε ένα γνήσιο  ολοζώντανο είδωλο που μας εμπνέει και  μας καθοδηγεί στους αγώνες μας.

Τον Μιχάλη Λιάπη!

Ο αγωνιστής Λιάπης με το παράδειγμα του να μην πληρώσει τα τέλη κυκλοφορίας του αυτοκινήτου του μπήκε μπροστάρης στον αγώνα που τόσοι ανώνυμοι αγωνιστές κάνουν με το πρωτοπόρο και επαναστατικό σύνθημα: Δεν πληρώνω!

Ο ήρωας αυτός  με το να κάνει επίσης την θυσία να αφήσει ανασφάλιστο το όχημα του απέδειξε έμπρακτα το δίκιο των 1.000.000 συναγωνιστών του που τα έχουν και αυτοί ανασφάλιστα .

Είμαι σίγουρος δε πως, από σεμνότητα και μόνο, δεν μας έχει δηλώσει ότι  το αυτοκίνητο του δεν το έχει περάσει από ΚΤΕΟ, έτσι ώστε να ηγηθεί και των 2.500.000 συμπολιτών μας που δεν έχουν υποβάλλει τα αγαπημένα αυτοκίνητα τους σε αυτήν την εξευτελιστική δοκιμασία.

Όσο για τις πλαστές πινακίδες ήθελε με αυτό τον τρόπο να αποδείξει πως όταν ένας διακεκριμένος πολιτικός σαν αυτόν, γόνος μάλιστα πολιτικής δυναστείας, μπορεί να καθαρίσει λέγοντας :Έσφαλα, γιατί δεν μπορούν κατά τον ίδιο τρόπο απλοί καθημερινοί και ταπεινοί άνθρωποι να πουν το ίδιο όταν ,παρότι ανοικτομάτηδες, δήλωσαν τυφλοί ή ανάπηροι, ή έπαιρναν συντάξεις νεκρών συγγενών τους  ή καταδικάζονται για ψευδείς ιατρικές βεβαιώσεις ;

Με όλους αυτούς αισθάνεται αλληλέγγυος στον ευρηματικό αγώνα τους  να ψιλολογήσουν, ότι και για όσο μπορούν, από το ανάλγητο Δημόσιο και γι΄αυτό  ο ίδιος φρόντισε σαν συνταξιούχος να παίρνει επίδομα  Κοινωνικής Αλληλεγγύης Συνταξιούχων (ΕΚΑΣ), μιας και αυτός και η γυναίκα του,θύματα της κρίσης, κατάντησαν  χαμηλοσυνταξιούχοι με έσοδα που δεν φτάνουν ούτε  τα 140.000 ευρώ.

Τέλος σαν ιδιοκτήτης  20 ακινήτων και 8 οικοπέδων ,με την γνωστή του μετριοφροσύνη και έλλειψη διάθεσης αυτοπροβολής δεν μας έχει αναφέρει αν σε κάποιο από αυτά έχει αυθαίρετες εργασίες, που λογικώς αποκλείεται να μην έχει , οπότε θα αποτελούσε  και ένα αγλαές παράδειγμα πολιτικού ανδρός που ζώντας μέσα στον λαό, για τον λαό  και με το λαό θα ανήκε και αυτός στους 236.700 απλούς πολίτες που δήλωσαν  ευθαρσώς ότι έχουν ένα αυθαίρετο και αγωνίζονται για να το σώσουν.

Είναι απαράδεκτο λοιπόν κάτι ελάχιστοι μεμψιμοιρούντες  που πληρώνουν εισιτήρια ,διόδια, χαράτσια, τέλη κυκλοφορίας, ασφάλεια αυτοκινήτου, που είναι ανίκανοι να δηλώσουν τυφλοί ή ανάπηροι όπως  κάθε γνήσιος Έλλην που αγωνίζεται για την πάρτη του, που τρέχουν να δηλώσουν τον θάνατο της μάνας τους ή του πατέρα τους και να χάνουν την σύνταξη τους, που δεν είναι ικανοί ούτε ένα αυθαίρετο της προκοπής να φτιάξουν, να λοιδορούν αγωνιστές σαν τον Μιχάλη μας που τον στεναχώρησαν με την κατακραυγή τους και τον ανάγκασαν να ξενιτευτεί χριστουγεννιάτικα στου διόλου την μάνα.  

 ΚΑΤΩ ΛΟΙΠΟΝ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΓΩΝΙΣΤΗ ΜΙΧΑΛΗ ΛΙΑΠΗ!

Τα εκατομμύρια  των παραπάνω γνήσιων Ελλήνων αμέσως έγραψαν και του αφιέρωσαν  τα παρακάτω ποιήματα  επειδή ένοιωσαν πως ήταν, είναι και θα είναι ένας από αυτούς.   

  Ήταν πρωί του Δεκέμβρη  κοντά στη Λούτσα εκεί
βγήκε να πάρει αέρα στην ανθισμένη γη
βλέπει ένα ΣΤΟΠ ,το γράφει, ατρόμητος περνά

ο μπάτσος τον τσιμπάει το δίπλωμα ζητά

Είχεν αντρεία και θάρρος μα αριθμό πλαστό

πούνε τα τέλη ρώτησαν κι ηκούσθη βογκητό

ανάθεμα την ώρα κατάρα τη στιγμή
συλλάβαν οι ΕΛΑΣίτες το πιο χαζό  παιδί

Μιχάλη μου ο θείος σου, με οργή  θε να σε βρίζει
για το ό,τι έκανες εκεί, που αιώνια θα τον τσαντίζει
γιατί όλους τους εχθρούς του τους κούφανες εσύ
αξέχαστο ως το πιο ζαβό, του θείου του παιδί

Στου Τουαρέγκ την ολόμαυρη ράχη

οδηγώντας  το ο Λιάπης για μάχη

θυσία έγινε για την μπαταρία

χωρίς ασφάλεια, άδεια και τέλη

γιατί  τον έπιασε η μπατσαρία

και τον τελείωσαν του κόσμου όλου τα βέλη.

Μπορεί σε μια στιγμή απροσεξίας ο κ. Λιάπης να μην μπόρεσε να ελέγξει τους 310 ΗΡ του V8 με 4,2 λίτρα κυβισμό Touareg SUV του και να πέρασε με ΣΤΟΠ.

Η παραπάνω φωτογραφία αποστομώνει διάφορους κακοήθεις που λόγω της πρόσφατης σύλληψης αμφισβήτησαν  την ικανότητα του κ. Λιάπη να οδηγεί ακόμα και ένα γαϊδούρι (1ΗΡ) γιατί έτσι θα παραβεί το άρθρο 14 του Κ.Ο.Κ  που προβλέπει ότι: Zώα επιτρέπεται να oδηγoύνται μόνo από ανθρώπoυς απόλυτα ικανoύς γι' αυτό, πoυ είναι σε θέση να τα ελέγχoυν πλήρως.

ΣΠΥΡΟΣ ΛΥΚΟΥΔΗΣ-ΜΕΡΙΚΕΣ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΥΣΕΣ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΘΕΣΕΙΣ

Τον Σπύρο Λυκούδη δεν τον ήξερα μέχρι που διάβασα φέτος τον Μάρτιο ένα άρθρο του στην ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ, στο οποίο αντί για τον συνήθη ξύλινο καταγγελτικό λόγο των αριστερών πολιτικών, κάνει μια ουσιαστική ανάλυση στο γιατί σήμερα ο λόγος του ΣΥΡΙΖΑ επικρατεί στον χώρο της ελληνικής Αριστεράς.

 Μεταξύ άλλων λοιπόν γράφει για τις 4 παθογενείς ιδιαιτερότητες της ελληνικής αριστερής θεώρησης των πραγμάτων (τα έντονα γράμματα δικά μου):

Α) Η αμφισβήτηση των αξιών της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας και των θεσμών της,  με την κατ΄ επιλογήν  τήρηση νόμων και κανόνων, τακτική που υποσκάπτει και αφοπλίζει τελικώς τη Δημοκρατία.
Β) Η ανοχή απέναντι στη βία, με την ερμηνεία ότι πρόκειται για φαινόμενο που γεννά η κρίση. Η αντίληψη αυτή είναι ελκυστική κυρίως σε ένα δυναμικό και νεανικό ακροατήριο αλλά καλλιεργεί αυταπάτες και προσδοκίες, τις οποίες πολύ δύσκολα θα διαχειριστεί στο μέλλον χωρίς κοινωνικό κόστος.
Γ) Το επαναλαμβανόμενο στερεότυπο της δαιμονοποίησης των ξένων. Οι οποίοι ευθύνονται για όλα. Τη Χούντα, τη SIEMENS, τα μνημόνια, την αποδιάρθωση του παραγωγικού ιστού της χώρας, τη διαφθορά, τη διαπλοκή, τον εκμαυλισμό των αγροτών μέσω των επιδοτήσεων, την επιβουλή του ήλιου και του αέρα μας ……και πάει λέγοντας στη βάση διεθνών  ανθελληνικών συνομωσιών. Η αντίληψη αυτή καθιστά ενόχους γενικώς… τους ξένους και αθωώνει  το ντόπιο πελατειακό σύστημα, μια απολύτως ελληνική ιδιαιτερότητα, υποσκάπτει δε τη ρήξη με τις νοοτροπίες που το εξέθρεψαν.
Δ) Η συνεχής επίκληση της ενότητας της Αριστεράς, που ακολουθείται όμως από συνεχείς διαιρέσεις, με στόχο την επαναπόκτηση της ιδεολογικής καθαρότητας. Όλες οι παραπάνω παρατηρήσεις αφορούν, κατά την εκτίμησή μου, σε πολιτικές και ιδεολογικές αντιλήψεις που ενδημούν στον ΣΥΡΙΖΑ. Η ΔΗΜΑΡ βρίσκεται ακριβώς στον αντίποδα.

Όλα όσα γράφει τα έχω θίξει κατά καιρούς σε διάφορα ποστ μου και τα παραπάνω γραφόμενα με βρίσκουν απολύτως σύμφωνο.

Διαβάζοντας το βιογραφικό του, εκτός του ότι γεννήθηκε και αυτός στο κέντρο της Αθήνας και πήγε στο ίδιο Γυμνάσιο με μένα, είδα πως συνδεόταν στενά με δύο από τα εντιμότερα πρόσωπα που έχει αναδείξει η πολιτική ζωή της χώρας, στους οποίους και εγώ έτρεφα ιδιαίτερη εκτίμηση.

Τον Μιχάλη Παπαγιαννάκη και τον Λεωνίδα Κύρκο, με τον οποίο είχε ιδιαίτερη σχέση και τον οποίο επισκεπτόταν μέρα παρά μέρα τα τελευταία 4 χρόνια της ζωής του. Για τον λόγο αυτό και αυτός  του κληροδότησε , ένα σημαντικό περιουσιακό του στοιχείο, την αγαπημένη του φυσαρμόνικα!

(Για τον Κύρκο έχω γράψει το ποστ  ΟΤΑΝ ΣΤΑ 84 ΤΟ ΜΥΑΛΟ ΚΑΙ Η ΨΥΧΗ ΠΑΡΑΜΕΝΟΥΝ ΝΕΑ.. )

Στα χνάρια της προοδευτικής σκέψης και των δύο ήταν και η πρόσφατη ομιλία του στο 2ο Συνέδριο της ΔΗΜΑΡ στο οποίο παραιτήθηκε και από γραμματέας της και με ένα 23,5% βρέθηκε στην μειοψηφία του κόμματος.

Αξίζει όμως τον κόπο να διαβάσει κανείς μερικά καίρια αποσπάσματα  από την 9σελιδη ομιλία του και να προβληματιστεί από τα λεγόμενα του τα οποία ειπώθηκαν με έντονη συναισθηματική φόρτιση ( ολόκληρη η ομιλία του Σπύρου Λυκούδη )

(Τα έντονα γράμματα είναι δικές μου υπογραμμίσεις )

Μετά το ξέσπασμα της κρίσης οι πολίτες απέρριψαν τις αυτοδυναμίες και το δικομματισμό. Πρόκριναν τη συνεργασία των πολιτικών δυνάμεων.

.........................................................................................................

Γιατί Κεντροαριστερά και τρίτος πόλος είναι η συσπείρωση ενός κρίσιμου μεγέθους, που θα ανακόψει τη δύναμη του δικομματισμού που δεν θα του επιτρέψει να επιφέρει έναν διχασμό που θα ακυρώσει ό,τι μέχρι σήμερα μάτωσε ο λαός μας για να πετύχει.

........................................................................................................

Κεντροαριστερά και τρίτος πόλος είναι ο πολιτικός χώρος που θα προσφέρει στέγη, έκφραση και στήριξη στις δημιουργικές δυνάμεις του τόπου μας, πολλές από τις οποίες αισθάνονται άστεγες παρά το ότι υπάρχουμε κι εμείς και το ΠΑΣΟΚ.

.......................................................................................................

Ο άλλος δρόμος, αυτά τα «μόνοι μας και βλέπουμε»  ή τα άλλα πολιτικά κομψοτεχνήματα του τύπου «δεν συνομιλώ με το σημερινό ΠΑΣΟΚ αλλά συνομιλώ με αυτόν ή τον άλλο πασόκο» ή άλλα ανεδαφικά «άλλος πρωθυπουργός από την ίδια Βουλή»  αδιαφορούν για την αριθμητική. Και η ποιότητα, όπως και η αποτελεσματικότητα του τρίτου πόλου περνά από την αριθμητική. 

Η άρνησή μας να συμμετάσχουμε στο διάλογο με όποιους μας καλούν δεν οδηγεί σε κανέναν  προοδευτικό τρίτο πόλο. Οδηγεί στη μη Κεντροαριστερά. Και η μη Κεντροαριστερά οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στο δικομματισμό και στις αυτοδυναμίες. Η διαφοροποίηση του εκλογικού σώματος από τις πρώτες στις δεύτερες εκλογές το 2012 μάς υπενθύμισαν ότι η αδυναμία σχηματισμού κυβέρνησης και τα εκλογικά αδιέξοδα λύνονται με πόλωση. Και στην πόλωση κερδισμένοι είναι δυο και χαμένοι όλοι οι άλλοι. Και κυρίως, χαμένη είναι η χώρα.

 ......................................................................................................

Η αριθμητική της πολιτικής αυτή τη στιγμή, αλλά όχι στιγμιαία, μήνες τώρα, μας δείχνει ως τρίτο πόλο τη ΧΑ. Αν δεν ανακόψουμε την πορεία του δικομματισμού με έναν ισχυρό τρίτο πόλο, η  ΧΑ  θα παίξει αυτόν το ρόλο.

.....................................................................................................

Σε λίγο τα μνημόνια κλείνουν τον κύκλο τους. Και ακριβώς στο τέλος του μνημονίου απαιτείται η μέγιστη δημοκρατική συσπείρωση.

Μας κυβερνούν όμως αυτοί που μας οδήγησαν στην κρίση και αντίπαλοί τους είναι αυτοί που ευαγγελίζονται τις πολιτικές που μας χρεοκόπησαν. Δεν υπάρχει κανένας άλλος τρόπος για  να αποτρέψουμε την επανάληψη του καταστροφικού δικομματισμού, που- κρατήστε το αυτό- θα επιβάλλει συνθήκες εθνικού διχασμού.

.....................................................................................................

Με αυτές τις σκέψεις προτείνω να μπούμε εμείς, επιθετικά στο διάλογο με όλους, και με την κίνηση των 58.

.....................................................................................................

Ο πολιτικός χώρος του δημοκρατικού σοσιαλισμού δεν είναι πια γεμάτος σκελετούς στις ντουλάπες του –αυτοί μετακόμισαν στο ΣΥΡΙΖΑ- αλλά είναι γεμάτος από πολλούς πάρα πολλούς συναγωνιστές.

.....................................................................................................

Απευθύνομαι  τώρα στους συντρόφους μου, γιατί δεν πρέπει να κρυβόμαστε, που θεωρούν το ΣΥΡΙΖΑ  χώρο έτοιμο για συνάντηση μαζί του.

Δεν έρχεται η πρόοδος συντρόφισσες και σύντροφοι, με τη χειραγώγηση της κοινωνίας. Η χειραφέτησή της τη φέρνει. Κι η χειραφέτηση του λαού θέλει αλήθειες, για να ωριμάσουν οι συνειδήσεις των ανθρώπων.  Δεν ωριμάζουν όταν τις  χαϊδεύεις και απελευθερώνεις το αντικοινωνικό μένος δικαιολογώντας κάθε πράξη τους, επειδή επινόησες ένα ιδεολόγημα ότι τάχα βρισκόμαστε σε κοινωνικό πόλεμο.  

...................................................................................................

Ο πολιτικός λόγος του ΣΥΡΙΖΑ δεν ασκεί απλώς λαϊκισμό. Αυτό το κάνει επιτυχώς ο Πάνος Καμμένος. Ο λόγος του ΣΥΡΙΖΑ διαμορφώνει συνειδήσεις που προσδοκούν τη σύγκρουση και είναι αναγκασμένοι να εφευρίσκουν εχθρό και συνειδήσεις που προσδοκούν τη νομή της εξουσίας.  Οι δεύτερες προέρχονται σχεδόν αποκλειστικά από το ΠΑΣΟΚ.

Όπως κρύφτηκε πίσω από την κοσμοπολίτικη ανάλυση ότι η κρίση είναι μόνο ευρωπαϊκή και παγκόσμια, άρα δεν χρειάζεται να αλλάξει τίποτα εδώ, όπως επέβαλε το διαχωρισμό μνημονιακών και αντιμνημονιακών και δεν  πτοήθηκε ούτε όταν πίσω τους στο αντιμνημονιακό στρατόπεδο συντάχθηκε ό,τι πιο σκοτεινό και δύσοσμο έχει ο τόπος, όπως διατυπώνουν υπέροχες, γενναιόδωρες λύσεις αναδιανομής, αριστερής αναδιανομής του πλούτου αλλά υπονομεύουν συστηματικά και επίμονα κάθε προσπάθεια δημιουργίας νέου πλούτου, έτσι, επικοινωνιακά, επινόησε το ιδεολόγημα ότι βρισκόμαστε σε κοινωνικό πόλεμο, για να διαμορφώνει τεχνητές πολώσεις και να χειριστεί εργαλειακά το εκλογικό ακροατήριο.

...................................................................................................

Αλλά ποιάς Αριστεράς ο Αρχηγός σε καιρό πολέμου έχει ως προνομιακούς συνομιλητές αυτούς που έχει σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ; Από πότε η Αριστερά πολεμά τον κοινωνικό αντίπαλο με συμμάχους την Εκκλησία, τις πασοκικής κοπής συντεχνίες, τους νάρκισσους, τους βολεμένους και τα μεγάλα τζάκια;

Ο μοναδικός πόλεμος που διεξάγει ο ΣΥΡΙΖΑ είναι η αυτοδύναμη κατάληψη της εξουσίας.

..................................................................................................

Γιατί ο πόλεμος του είναι φανατικός και μισαλλόδοξος. Του επιβάλλει καταστροφικές απλουστεύσεις. Σύμμαχος όποιος συμφωνεί,  εχθρός, φασίστας, πουλημένος όποιος διαφωνεί. Γιατί μέχρι τον τελικό στόχο όλα επιτρέπονται. Όλα δικαιολογούνται, αρκεί να συμβάλουν στον τελικό στόχο.

ΟΤΑΝ Ο ΑΘΕΟΦΟΒΟΣ ΤΡΑΓΟΥΔΗΣΕ ΣΤΟ ΗΡΩΔΕΙΟ !

Οι περισσότεροι από μας έχουν συνδυάσει την κρατική ραδιοφωνία  με τον πασίγνωστο Τσοπανάκο που αποτελούσε το σήμα έναρξης των προγραμμάτων της.

Διαβάζοντας ένα σχετικό κείμενο του Ανδρέα Ρουμελιώτη για το σήμα αυτό μου ήρθαν στο μυαλό ιλαρές αναμνήσεις από τα γυμνασιακά μου χρόνια.

Ο Αθεόφοβος είναι ένδοξος απόφοιτος του Α΄ Προτύπου Γυμνασίου Αρρένων Αθηνών, στο οποίο δεν διακρίθηκε σε τίποτα , γιατί ως μαθητής την μόνη βασική φιλοδοξία  που είχε ήταν  να μην μείνει μετεξεταστέος!

Για να το πετύχει αυτό εφάρμοσε την σοφή αρχή  του "λάθρα βιώσαι" η οποία βασίζεται στην απόλυτα λογική σκέψη πως όταν  δεν σε ξέρουν οι καθηγητές τόσο λιγότερες φορές θα σε σηκώσουν στο μάθημα για να καταλάβουν πόσο αδιάβαστος είσαι, όταν μάλιστα στην τάξη υπάρχουν, όπως τότε, 60 μαθητές! Έτσι κατάφερε, να τον σηκώνουν στο μάθημα μόνον  όταν είχε την ατυχία ο καθηγητής να δει στον κατάλογο ότι δεν είχε εξεταστεί σε όλο το τρίμηνο.

Μόνο ένας αντιπαθέστατος φιλόλογος με είχε πάρει χαμπάρι και είχε πει στον πατέρα μου  όταν είχε έρθει στο σχολείο για να μάθει πως πάει το βλαστάρι του: Είναι της ήσσονος προσπαθείας!

Επίσης, βοηθούντος και του ευσταλούς μου   αναστήματος, είχα πετύχει  να μην έχω συμμετάσχει ποτέ στις σχολικές παρελάσεις, αλλά αυτό όμως που δεν κατάφερα είναι να μην συμμετάσχω , παρότι κακόφωνος στην σχολική χορωδία.

Εύλογον λοιπόν είναι το ερώτημα  πως ένας ισχυρός  ανταγωνιστής του Κακοφωνίξ  βρέθηκε στην χορωδία.

Στο σημείο αυτό πρέπει να παρουσιάσω τον βασικό υπεύθυνο αυτής της επιλογής που ήταν ο καθηγητής μας της Ωδικής.

Αυτός ήταν ένας καλότατος άνθρωπος, με καλές σπουδές και μουσική κατάρτιση, που δυστυχώς είχε την ίδια ατυχία με το ίνδαλμα του τον Μπετόβεν , να είναι  σχεδόν θεόκουφος!

Η αναπηρία του αυτή αποτελούσε, όπως μπορεί να καταλάβει κανείς την αιτία που αρκετά συχνά εκμεταλλευόταν η εφηβική ,ανάλγητη και ευεπίφορη στην πλάκα ,αγοροσύναξη  του σχολείου.

Είναι χαρακτηριστικό λοιπόν το τι γινόταν πχ όταν ο καιρός ζέσταινε και ερχόταν ο ατυχής στο γυμνάσιο φορώντας ένα  το πάλαι ποτέ άσπρο  κουστούμι που με τα χρόνια δεν διατηρούσε πλέον και τόσο εκθαμβωτική λευκότητα μη έχοντας προφανώς τύχει ποτέ φροντίδας σε καθαριστήριο, λόγω της  οικονομικής στενότητας της εποχής, πολύ χειρότερης της σημερινής.

Καθώς λοιπόν διέσχιζε την αυλή, σε διάλλειμα, για να μπει στο σχολείο, από μερικά  σημεία της ακουγόντουσαν μέσα από το πλήθος διάφορες αγριοφωνάρες μιμούμενες  τους τότε πλανοδίους παγοτατζήδες οι οποίοι ντυμένοι στα λευκά έσπρωχναν τα καροτσάκια τους φωνάζοντας: Παγωτά η ΕΒΓΑ ΑΑΑΑ!

Γύρναγε ο ταλαίπωρος, γιατί  άκουγε μεν τις φωνές  αλλά δεν μπορούσε να καταλάβει ούτε ποιος ήταν, ούτε από που ερχόντουσαν και μουγκρίζοντας θυμωμένος -Θα σας πιάσω παλιόπαιδα! έμπαινε στο κτήριο.

Δεν θυμάμαι πια πως, βάζοντας μας τραγουδήσουμε όλοι μαζί, κάτι  ξεχώριζε ποιοι από μας είμαστε καλοί για δεύτερη φωνή.

Αυτό που θυμάμαι είναι πως σε δύο διαφορετικές περιστάσεις την μία βρέθηκα να είμαι καλός για δεύτερη φωνή αλλά την άλλη όχι!

Έτσι λοιπόν μια μέρα στο μάθημα άρχισε να κάνει επιλογές για να συμμετάσχουμε στην σχολική χορωδία.

Εν μέσω της γενικής παραφωνίας  60 παντελώς άμουσων  παιδιών που τραγουδούσαν παράφωνα, πλησίαζε με το χέρι στο αυτί και προσπαθούσε να καταλάβει που ανήκει η φωνή του καθενός μας.

Έτσι λοιπόν  βρέθηκα τελικά να συμμετέχω και εγώ στην χορωδία του σχολείου.

Η αποκορύφωση όμως της καριέρας μου ως χορωδιακό μέλος ήταν όταν η χορωδία αυτή έδωσε συναυλία και μάλιστα στο Ηρώδειο, παρακαλώ!

Σε ένα σχεδόν κατάμεστο λοιπόν Ηρώδειο από μανάδες, πατεράδες, συγγενείς, φίλους και μάλλον ελάχιστους μουσικόφιλους, η συναυλία άρχισε απόλυτα ελληνοπρεπώς με τον Τσοπανάκο που διέθετε όμως και την ανάλογη σκηνοθετική προετοιμασία!

Βγήκε αρχικά ένας μαθητής με ένα μεγάλο κυπροκούδουνο στα χέρια και αφού το βάρεσε, όπως ακούγεται και στο σήμα του ραδιόφωνου, εμφανίστηκε ένας  άλλος μαθητής, ένα λεβεντόπαιδο γνήσιο προϊόν της ελληνικής υπαίθρου,που θύμιζε τον τσολιά που κοσμούσε το εξώφυλλο του LIFE το 1940 και με στεντόρεια φωνή  άρχισε να τραγουδά: Τσοπανάκος ήμανεεε, προβατάκια φύλαγα....

Η εκτέλεση ήταν άκρως επιτυχής και το κοινό των γονέων και των λοιπών φιλόμουσων συγγενών, την χειροκρότησε με ένταση, ενθουσιασμό  και διάρκεια.

Ο μουσικός μας το καταευχαριστήθηκε και έδωσε αμέσως εντολή να επαναληφθεί το άσμα.

Ξανά λοιπόν κυπροκούδουνο , Τσοπανάκος ήμανεεε.... και ξανά έντονο χειροκρότημα του κοινού μικρότερης όμως διάρκειας.

Ο μουσικός όμως έχοντας καταληφθεί από οίστρο από την επιτυχία που είχε το μουσικό του επίτευγμα δίνει την εντολή να εκτελεστεί για 3η φορά το τραγούδι.

Κυπροκούδουνο, Τσοπανάκος ήμανεεε.. κτλ αλλά αυτή την φορά το κοινό προ του κινδύνου να το υποστεί για τέταρτη φορά κράτησε τα χέρια του στις  τσέπες του!

Ένα πνιχτό γέλιο απλώθηκε στην χορωδία και στο κοινό και δεν θυμάμαι πλέον πως συνεχίστηκε η χορωδιακή αυτή πανδαισία όπως και τι άλλο τραγουδήσαμε στην συνέχεια.

Με αυτή την συναυλία έληξε και η τραγουδιστική μου σταδιοδρομία η οποία όμως άνοιξε τον δρόμο να εμφανιστούν στο Ηρώδειο εξίσου καλοί τραγουδιστές που μπόρεσαν με δυσκολία βέβαια, να αναπληρώσουν το δυσαναπλήρωτο αυτό κενό που άφησε η αποχώρηση μου από το μουσικό προσκήνιο, όπως ο   Νταλάρας, ο Μητροπάνος κτλ

Μια σπάνια εκτέλεση του Τσοπανάκου από το 1910 είναι η παρακάτω η οποία θυμίζει αρκετά την δική μας "εκτέλεση" 

ΟΤΑΝ Η ΒΑΡΟΝΗ ΣΤΑΦ ΕΘΕΤΕ ΤΟΥΣ ΟΡΟΥΣ ΚΑΛΗΣ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΣΑΤΙΡΙΖΕ Ο ΦΙΛΥΡΑΣ

Όταν κυκλοφόρησε το 1889 στην Γαλλία το βιβλίο Usages du monde : Règles du savoir-vivre dans la société moderne, της Βαρόνης Στάφ (Baronne Staffe) έγινε εκδοτική επιτυχία και έκανε έκτοτε επανειλημμένες εκδόσεις. Απευθυνόταν βασικά  σε νεαρές γυναίκες και κυρίες που επρόκειτο να εισέλθουν στην καλή κοινωνία της εποχής και έπρεπε να ξέρουν πως να συμπεριφερθούν σε κάθε περίσταση.

Στην Ελλάδα κυκλοφόρησε στις αρχές του 20ου αιώνα και σημείωσε και εδώ μεγάλη επιτυχία η δε τελευταία του έκδοση έγινε μάλιστα το 1999!

Σχετικά με το βιβλίο αυτό έχω γράψει το ποστ μου   

ΑΣ ΜΙΛΗΣΟΥΜΕ ΛΟΙΠΟΝ ΚΑΙ ΓΙΑ ΚΑΛΟΥΣ ΤΡΟΠΟΥΣ!

και στο οποίο παραθέτω, προς τέρψιν των αναγνωστών και μερικά απολαυστικά αποσπάσματα από αυτό, γιατί βέβαια αρκετά από τα  ισχύοντα τότε προκαλούν θυμηδία σήμερα.

Το παραπάνω ποστ και το σχετικό βιβλίο το θυμήθηκα γιατί πρόσφατα ο Νίκος Σαραντάκος  στο δημοφιλές ιστολόγιο του  Οι λέξεις έχουν τη δική τους ιστορία δημοσίευσε στο άρθρο του   Ρώμος Φιλύρας: αθησαύριστα ποιήματα και συμπληρωματικά βιβλιογραφικά  το παρακάτω ποίημα του Φιλύρα σημειώνοντας ότι:

Δημοσιεύτηκε στο Ημερολόγιο «Σατανάς», στην έκδοση του 1924 (που κυκλοφόρησε τον Δεκέμβριο του 1923), με υπέρτιτλο «Το μάθημα του σαβουάρ βιβρ». Το Ημερολόγιο «Σατανάς» ήταν περιοδική έκδοση σατιρικού-φιλολογικού χαρακτήρα, που εκδιδόταν τον Δεκέμβριο κάθε χρόνου, από το 1923 έως το 1930. Στον στίχο 11 κατά πάσα πιθανότητα είναι «λόζα» αντί για «λόξα». Δεν κρίνω σκόπιμο να μεταφράσω τους γαλλισμούς, αλλά το υ στη μεταγραφή αποδίδει το γαλλικό u.

  Η ΒΑΡΟΝΗ ΣΤΑΦ

Από την επιθεώρησιν «Αθηναϊκό σαλόνι» (Ελληνογαλλικόν)

Η μαντάμ Σταφ είμ’ η Βαρόνη
στο Ελλάδα ήρθα: «Βουαλά!»
στον κόσμον όλον είμαι η μόνη
στο ντισκούρ ντυ σαβουάρ.

Του σαβουάρ σουί ντοτόρα,
μοναδική μες στο Παρί
διδάσκω απταίστως και μπονόρα
το φέρσιμο της ντερνιέ κρι.

Πώς να κρατείτε το πιρούνι,
κομάν ιλ φο με σικ μανζέ
πώς να τρυπάτε το τακούνι,
και πώς να παίρνετε μεζέ.

Πώς να κοιτάζετε με πόζα,
κι αφ’ υψηλού τους θεατάς,
από τη λόξα με σκερτσόζα
βλέμματα τας ηθοποιάς.

«Ιλ ε σαρμάν» ν’ αναφωνείτε
πουρ λα πιές ντε λα πρεμιέρ
και τίποτ’ ας μην εννοείτε
σι βουζ ετιέ α λα ντερνιέρ.

Στον καβαλιέρο σας με νάζι
ντε ντιρ – α λ’ ουβερτύρ ντυ φοξ
απότομα να μην αρπάζει
τα χέρια σας, δεν είναι μποξ.

Ε ο ταγκό, α λα φιγκύρ –
σαν τρεμοσβήνει κάθε φως,
σας αγκυλώνει η μανικύρ ––
καημένε, τσίμπα μ’ ελαφρώς!

Η Μαντάμ Σταφ είμ’ η Βαρόνη,
στο Ελλάδα ήρθα, πουρ βουάρ,
στον κόσμον όλον είμαι η μόνη
α λ ο ντισκούρ ντυ σαβουάρ.

Την διάρκεια του μεσοπολέμου τα γαλλικά ήσαν η πιο διαδεδομένη γλώσσα στην Ελλάδα και η κατανόηση του σατυρικού αυτού κειμένου ήταν εύκολη στους περισσότερους.

Σήμερα επειδή τα αγγλικά έχουν κυριαρχήσει,  παραθέτω την επεξήγηση ορισμένων λέξεων και εκφράσεων που υπάρχουν στο ποίημα για όσους δεν τις γνωρίζουν.

ντισκουρ-discours =λόγος, ομιλία

μπονόρα- buonora = το πρωί - πρωί

ντερνιέ κρι-dernier cri =τελευταία μόδα.

κομάν ιλ φο-comme il faut=όπως πρέπει

μανζέ-manger =τρώω

λόζα-loge=θεωρείο

Ιλ ε σαρμάν-il et charmant=είναι χαριτωμένο

πουρ λα πιές- Pour  la pièce=Για το έργο

ντε ντιρ- de dire=λένε

ουβερτύρ-Overture=έναρξη

φοξ-fox-trot=δημοφιλής χορός της εποχής

Υποθέτω από τον πρώτο στίχο του ποιήματος :

Η μαντάμ Σταφ είμ’ η Βαρόνη
στο Ελλάδα ήρθα: «Βουαλά!»
ότι το βιβλίο που βλέπετε στο ποστ μου ΑΣ ΜΙΛΗΣΟΥΜΕ ΛΟΙΠΟΝ ΚΑΙ ΓΙΑ ΚΑΛΟΥΣ ΤΡΟΠΟΥΣ!  είναι αυτό που οδήγησε τον Φιλήρα στο να γράψει το ποίημα.

Φαίνεται ότι είχε μεγάλη επιτυχία όταν κυκλοφόρησε και στην Ελλάδα και οι οδηγίες για καλή συμπεριφορά που περιέχει προκάλεσαν  ιδιαίτερες συζητήσεις τότε στην Αθήνα.

Υπάρχει πλέον στο ιντερνετ και το γνήσιο βιβλίο της Βαρόνης Στάφ που μπορείτε να διαβάσετε εδώ.

 Είναι η  24η έκδοση του,του 1891, δύο μόνο χρόνια από τότε που πρωτοεκδόθηκε! 

Σας μεταφέρω εδώ δύο χαρακτηριστικές σελίδες από την γαλλική έκδοση και την αντίστοιχη ελληνική μετάφραση. Λίγες διαφορές στο κείμενο πιθανώς να οφείλονται στο ότι η ελληνική μετάφραση έγινε από την 17η έκδοση.

Στο κεφάλαιο Γάμος νέας ηλικιωμένης περιλαμβάνονται και οι ηλικιωμένες νέες των 35 ετών!

Στο δε κεφάλαιο των Γαστρονομικών κανόνων από την αρχή αποκλείονται οι νοικοκυρές που δεν μαγειρεύουν καλά, αν και  σήμερα τα ντελίβερι  έχουν λύσει πλέον αυτό το πρόβλημα!

Το  Βαρόνη Σταφ  ήταν το αριστοκρατικό ψευδώνυμο που χρησιμοποίησε η  Blanche-Augustine-Angèle Soyer, γεννημένη το 1843 και μεγαλωμένη από τις δυο μικροαστές γεροντοκόρες θείες της.

Το  Σταφ το διάλεξε γιατί αυτό ήταν το όνομα ενός θείου της.

Είχε αρχίσει να γράφει σε εφημερίδες της μόδας και η στήλη της ήταν κομψή και συμπαθητική. Μέχρι τότε το βιβλίο της κοντέσας του Bassonville ήταν το κλασσικό εγχειρίδιο που υπήρχε για τους καλούς τρόπους. Ένας εκδότης ζήτησε από την Soyer να ξαναγράψει στην ουσία με ένα μοντέρνο τρόπο το βιβλίο της κοντέσας. Έτσι η κοντέσα έγινε βαρόνη και τα βιβλία της γνώρισαν μια τεράστια επιτυχία γιατί ανανέωσαν τις απόψεις για την καλή συμπεριφορά που ίσχυαν από τον 18ο αιώνα.

Με τα πνευματικά δικαιώματα που απέκτησε έκτισε το 1889 στο Savigny την “Villa Aimée” ,όπου έζησε με τις θείες της ,υποδεχόμενη στο σαλόνι της συγγραφείς και που έγινε τόπος συναντήσεως ανθρώπων του πνεύματος.

Στην φωτογραφία το σπίτι της, σήμερα σταθμός χωροφυλακής.

Πέθανε στο ίδιο μέρος το 1911.

Τα βιβλία της είχαν ευρύτερη διάδοση ακόμα και στις ΗΠΑ και είναι χαρακτηριστική η δημοσίευση του θανάτου της στους New York Times

Τα σημαντικότερα έργα της υπάρχουν εδώ.

Ο ΜΑΝΤΕΛΑ ΚΑΙ Η ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ ΤΟΥ

Το παρακάτω κείμενο  είχε δημοσιευθεί στις 29 Ιουνίου 2013 στα ΝΕΑ.

Το είχα φυλάξει από τότε, γιατί θεώρησα πως όταν έρθει η ώρα που αναπόφευκτα  Mors ultima ratio (ο θάνατος έχει τον τελευταίο λόγο) και  για τον Μαντέλα, στην θέση των συνήθων μετά θάνατον αγιογραφιών, αυτό το κείμενο  θα ήταν η καλύτερη και αντιπροσωπευτικότερη νεκρολογία γι΄αυτόν.

Και αυτό γιατί διαβάζοντας το κανείς μπορεί, πέρα από τα συνήθη και  τετριμμένα που γράφονται και  ακούγονται  σε αυτές τις περιστάσεις, να κατανοήσει γιατί  ο ακατάβλητος αυτός  αγωνιστής των πανανθρώπινων αξιών  της ισότητας, της ειρήνης  και της δημοκρατίας  κατάφερε όχι μόνο να εδραιώσει αυτές τις αρχές στην χώρα του καταργώντας το απάνθρωπο απαρτχάιντ  αλλά ταυτόχρονα να αναδειχθεί σε μια παγκόσμιας ακτινοβολίας προσωπικότητα.

Η αφέλεια ενός τρομοκράτη  του   ΜΙΧΑΛΗ ΜΗΤΣΟΥ

Η πρώτη σκηνή τοποθετείται τον Φεβρουάριο του 1990. Ο πρόεδρος Ντε Κλερκ έχει μόλις ανακοινώσει την απελευθέρωση ορισμένων πολιτικών κρατουμένων, μεταξύ των οποίων και ο Νέλσον Μαντέλα. Η Ζέλντα Λα Γκραντζ, 20 χρόνων τότε, κάνει μπάνιο στην οικογενειακή πισίνα, όταν εμφανίζεται αλλόφρων ο πατέρας της. «Τώρα έχουμε πρόβλημα», φωνάζει. «Τι πρόβλημα;» τον ρωτά εκείνη. «Αφήνουν ελεύθερο τον τρομοκράτη!». «Ποιον;». «Τον Νέλσον Μαντέλα!»
Η δεύτερη σκηνή εκτυλίσσεται τέσσερα χρόνια αργότερα, τον Αύγουστο του 1994. Η Ζέλντα έχει πιάσει κατά τύχη δουλειά ως δακτυλογράφος στο γραφείο του νέου προέδρου. Μια ημέρα, ενώ πηγαίνει ένα έγγραφο στη γραμματέα του, πέφτει πάνω του. Δεν τον έχει ξαναδεί από κοντά κι αρχίζει να τρέμει. Ο Μαντέλα της μιλάει στα αφρικάανς, αλλά εκείνη αρχικά δεν καταλαβαίνει, γιατί το τελευταίο πράγμα που περίμενε ήταν να της μιλήσει ο πρόεδρος στη γλώσσα της. Φοβάται, δεν ξέρει αν ο πρόεδρος θα την απολύσει ή θα την προσβάλει, πάνω απ' όλα όμως διακατέχεται από αυτό το αίσθημα ενοχής που κουβαλούν όλοι οι Αφρικάνερ: «Εγώ έστειλα αυτόν τον άνθρωπο στη φυλακή!». Και ξαφνικά την πιάνουν τα κλάματα. Εκείνος της πιάνει το χέρι, αγγίζει τον ώμο της, «όχι, όχι, μην κλαις», της λέει, «δεν είναι απαραίτητο», κι όταν καταφέρνει να την ηρεμήσει αρχίζει τις ερωτήσεις. Πού μεγάλωσε; Τι έκαναν οι γονείς της;
Η Ζέλντα θα μάθει αργότερα ότι εκείνη την ημέρα δεν είχε τύχει ιδιαίτερης μεταχείρισης από τον Μαντέλα. Έτσι μιλούσε σε όλους τους συνεργάτες του, λευκούς και μαύρους, ανάλογες ερωτήσεις τους έκανε, για τα παιδικά τους χρόνια, για τους γονείς τους. Εξίσου γνήσιο ήταν το ενδιαφέρον του και για τους απλούς ανθρώπους. Όταν πια η Ζέλντα έγινε το δεξί του χέρι, η πιο στενή του συνεργάτις, η «εγγονή» του, ο Μαντέλα θα της ανέπτυσσε την κοσμοθεωρία του: «Μην αμφισβητείς την ακεραιότητα οποιουδήποτε ανθρώπου χωρίς λόγο».
Μια μέρα είχαν μια δίκη με τον πρόεδρο της Ομοσπονδίας Ράγκμπι, τον Λούις Λιουτ. Το πρώτο πράγμα που έκανε εκείνος μόλις μπήκαν στην αίθουσα ήταν να σπεύσει να σφίξει το χέρι των δικηγόρων της άλλης πλευράς. «Γιατί το κάνετε;» διαμαρτυρήθηκε η Ζέλντα. «Αυτοί είναι οι εχθροί μας!». Αλλά ο πρόεδρος δεν περιορίστηκε σε αυτό. Μετά τη δίκη, την οποία έχασε, επρόκειτο να παραθέσει δείπνο στον τότε πρόεδρο Σιράκ. Ολος ο κόσμος προσπαθούσε να εξασφαλίσει μια πρόσκληση. Αλλά ο Μαντέλα ζήτησε από τη γραμματέα του να φροντίσει να καλέσει τους δικηγόρους του Λιουτ. Έτεινε το χέρι στον άλλο ανεξάρτητα από το παρελθόν του.

Όποιος νομίζει ότι ο «Μαντίμπα» αφορά μόνο τη χώρα του ή μόνο την Αφρική ή μόνο τους μαύρους κάνει, φυσικά, λάθος. Ο λόγος που αποτελεί τη μεγαλύτερη ίσως προσωπικότητα του 20ού αιώνα είναι ότι, παρότι έμεινε 27 χρόνια στη φυλακή επειδή ήταν μαύρος, μόλις απελευθερώθηκε έτεινε το χέρι σε όλους. Σήμερα αυτό ακούγεται σχεδόν αφελές. Αλλά μόνο αφελής δεν ήταν ο Μαντέλα, αυτό είναι σίγουρο.

Η επιλογή ενός 24χρονου λευκού κοριτσιού από μια οικογένεια Αφρικάνερς ,που μέχρι τότε τον θεωρούσαν τρομοκράτη, δεν ήταν καθόλου τυχαία από τον Μαντέλα.

Βασιζόταν στην αρχή του «Μην αμφισβητείς την ακεραιότητα οποιουδήποτε ανθρώπου χωρίς λόγο» χάρις στην οποία κατάφερε να ενώσει ένα έθνος με ετερόκλητο πληθυσμό που τον χώριζαν πολλά χρόνια, φυλετικών διακρίσεων και καταπίεσης με το απαρτχάιντ.

Αυτό το επίτευγμα μόνο ένας ευφυής αλλά και συνάμα μεγαλόψυχος και ειλικρινής πολιτικός μπορούσε να το πετύχει.

Και ο Μαντέλα συνδύαζε όλες αυτές τις αρετές.

Η Ζέλντα χάρις στην εμπιστοσύνη που της έδειξε έγινε η προσωπική γραμματέας του και ταυτόχρονα ο συνοδός του σε πάνω από 200 ταξίδια, ο μπάτλερ, ο ακόλουθος, ο εκπρόσωπος του , η έμπιστη του και ουσιαστικά η επίτιμος εγγονή του.

Όταν ο Μαντέλα αποσύρθηκε από την προεδρία το 1999, ήταν η μόνη που πήρε κοντά του, για να διαπραγματεύεται και να οργανώνει τις επαφές του με τα μέσα ενημέρωσης ,τους επισκέπτες και τις παγκόσμιες επαφές του.

Χαρακτηρίζει η ίδια τον εαυτό της ως "συναισθηματική δισεκατομμυριούχο" γιατί είχε  την ευκαιρία να εργαστεί  τόσο κοντά στο μεγαλύτερο πολιτικό και ανθρωπιστή  της εποχής μας.

Όταν ο Μαντέλα έφτασε 94 ετών είχε πλέον σταματήσει να δέχεται επισκέπτες και ζούσε στην φάρμα του με ηρεμία, έλεγε στην Ζέλντα, που τον επισκεπτόταν κάθε εβδομάδα,, ότι είχε  ξαναβρεί εκεί τον χρόνο, όπως όταν ήταν στην φυλακή, να σκεφτεί και να συλλογιστεί.

Είχε πια αυτό το είδος της ελευθερίας, για πρώτη φορά στη ζωή του.

Η Ζέλντα δήλωσε μετά τον θάνατο του ότι:

Οι Ήρωες δεν πεθαίνουν ποτέ.... Έχω συμβιβαστεί με το γεγονός ότι η κληρονομιά του Madiba δεν εξαρτάται από την παρουσία του. ...

.Η κληρονομιά του θα ζήσει  όχι μόνο σε ό, τι έχει πάρει το όνομά του , τα βιβλία , τις εικόνες , τις ταινίες . Θα ζήσει στο πώς αισθανόμαστε όταν ακούμε το όνομά του , το σεβασμό και την αγάπη , την ενότητα που ενέπνευσε σε μας ως χώρα , αλλά κυρίως το πώς θα σχετίζονται  το ένα με το άλλο .

Ο  Μαντέλα ενέπνευσε τους ανθρώπους να συγχωρούν, να συμφιλιώνονται, να νοιάζονται, να είναι ανιδιοτελείς, ανεκτικοί και να διατηρούν την αξιοπρέπεια τους άσχετα από τις  περιστάσεις .

Μπορώ να επιβεβαιώσω κάθε ένα από αυτά , διότι αυτοί είναι οι τρόποι με τους οποίους άλλαξε τη ζωή μου κατά τα τελευταία 19 χρόνια....

Ο Μαντέλα δεν απαιτούσε  πίστη , αλλά ενέπνευσε ακλόνητη πίστη σε όσους  άγγιξε.

Σχετικές αναφορές για τον Μαντέλα έχω κάνει  στα ποστ μου :

Ο ΠΟΙΗΤΗΣ ΤΟΥ INVICTUS

ΑΠΟ ΤΗΝ BARBARA ΣΤΑ ΛΑΘΗ ΤΟΥ ΜΑΘΗΜΑΤΟΣ ΑΝΑΤΟΜΙΑΣ ΤΟΥ ΡΕΜΠΡΑΝΤ

ΠΡΟΣΘΗΚΗ 8-12-2013
Ένας ανώνυμος αναγνώστης έγραψε ένα ενδιαφέρον σχόλιο το οποίο το μεταφέρω εδώ αυτούσιο.

Στο χθεσινό του άρθρο για τον Μαντέλα ο Μιχάλης Μητσός γράφει πως όταν ζήτησαν από τον Μαντέλα στην φυλακή να διαλέξει ένα απόσπασμα από τα έργα του Σέξπιρ αυτός διάλεξε το παρακάτω απόσπασμα από τον Ιούλιο Καίσαρα που ήταν η απάντηση του στην έκκληση της γυναίκας του να μην πάει στην Γερουσία όπου και τον σκότωσαν:
Οι γενναίοι γεύονται τον θάνατο μια φορά
Απ΄όλα τα περίεργα πράγματα που έχω ακούσει,
το πιο περίεργο είναι ότι ο άνθρωπος φοβάται ,
βλέποντας πως ο θάνατος, ένα αναγκαίο τέλος,
θα έρθει όταν είναι η ώρα του να έρθει.
Τους ίδιους στίχους θα περιελάμβανε τον Ιούλιο του 2000 και στην ομιλία με την οποία έκλεισε την διεθνή διάσκεψη για το AIDS στο Ντέρμπαν.
(Είναι γνωστό πως ο γιος του, Μαγκάτο, πέθανε από AIDS σε ηλικία μόλις 54 χρόνων και την αιτία του θανάτου του την ανακοίνωσε ο ίδιος καλώντας τους συμπατριώτες του να μιλούν ανοιχτά για την αρρώστια που πλήττει πέντε εκατομμύρια εξ αυτών.)