ΚΑΙ ΟΤΑΝ Η ΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΣΗ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΤΕΛΕΙΩΣΕΙ ΤΟΤΕ….

Το άρθρο του Δημήτρη Ψυχογιού Επικίνδυνος πόθος θέτει επί τάπητος μερικές σκέψεις και ερωτήματα κοινής λογικής που μόνο στην Ελλάδα δεν θεωρούνται αυτονόητα από πολλούς και μάλιστα προερχόμενους  από διαφορετικούς  πολιτικούς χώρους.

Στην υπόλοιπη Ευρώπη όσες χώρες βρέθηκαν στην ανάγκη να αποδεχθούν μνημόνια, προ του κινδύνου για την χώρα τους, οι αντιτιθέμενες πολιτικές δυνάμεις ομονόησαν, τα εφήρμοσαν και ήδη βγήκαν από αυτά.

 Η σημερινή ατέρμονη διαπραγμάτευση ήδη έχει προκαλέσει οικονομική καθίζηση στην χώρα την οποία η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ παραβλέπει, καθώς το μόνο που την απασχολεί είναι να περιορίσει όσο μπορεί την  περαιτέρω καθίζηση των συνεργαζομένων κομμάτων τους.

Στα παρακάτω άρθρα μου που δημοσίευσα από την αρχή της κρίσης μπορεί να δει κανείς ότι συνιστούσα από τότε πως πρέπει όλες οι πολιτικές δυνάμεις που πιστεύουν στην Ευρώπη να συνεργαστούν για το καλό της χώρας.

"ΑΓΑΝΑΚΤΙΣΜΕΝΟΙ" ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ  8-11-2011

Η ΚΡΙΣΗ ΠΟΥ ΖΗΣΑΜΕ ΚΑΙ ΘΑ ΖΗΣΟΥΜΕ 4-11-2011

ΕΙΝΑΙ ΑΡΑΓΕ ΑΥΡΙΟ ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΜΕΡΑ;  5-11-2011

ΣΑΜΑΡΑΣ -ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΝΙΚΑΝΟΥΣ ΣΤΟΝ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΟ 10-12-2011

Η ΚΑΥΤΗ ΠΑΤΑΤΑ ΠΟΥ ΚΑΝΕΝΑΣ ΔΕΝ ΤΗΝ ΘΕΛΕΙ. 8-5-2012

ΚΑΙ ΤΩΡΑ Ο ΠΟΥΡΕΣ ΣΤΟΝ ΠΑΠΟΥΛΙΑ 12-5-2012

ΜΙΑ ΠΡΩΤΗ ΕΚΤΙΜΗΣΗ ΤΟΥ ΕΚΛΟΓΙΚΟΥ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΟΣ 18-6-2012

Τότε ήταν ο ΣΥΡΙΖΑ που δεν δεχόταν αυτή την συνεργασία.

Μπορεί ο Μαρξ να έχει πει πως η ιστορία επαναλαμβάνεται την πρώτη φορά σαν τραγωδία και τη δεύτερη σαν φάρσα αλλά φαίνεται ότι  δεν γνώριζε την ιδιομορφία της χώρας μας. Στην  Ελλάδα δυστυχώς επαναλαμβάνεται πάλι σαν τραγωδία, μόνο που έχουν αλλάξει οι πρωταγωνιστές. Τώρα στην θέση του ΣΥΡΙΖΑ είναι η ΝΔ.

Και η ιστορία συνεχίζεται….

(οι υπογραμμίσεις με έντονα γράμματα είναι δικές μου)

Οι μόνες ίσως θετικές πολιτικές στιγμές στα επτά χρόνια της κρίσης ήσαν οι ψηφοφορίες στη Βουλή το τραγικό καλοκαίρι του 2015, όταν όλα τα κόμματα, πλην γνωστών Λακεδαιμονίων, ψήφισαν όσα απαιτούσαν οι εταίροι μας προκειμένου να παραμείνουμε στην ευρωζώνη.

Βεβαίως, αυτό θα έπρεπε να είχε γίνει από το 2010, δηλαδή να είχε υπερψηφιστεί το πρώτο Μνημόνιο τουλάχιστον από τη Νέα Δημοκρατία. Στην Ιρλανδία, την Ισπανία, την Πορτογαλία, την Κύπρο έτσι έγινε: τα βασικά κόμματα εξουσίας αποδέχθηκαν τις απαιτήσεις της ΕΕ προκειμένου να σωθούν οι χώρες τους.

Στη χώρα μας, ο Αντώνης Σαμαράς ήταν ο πρώτος που κήρυξε αντιμνημονιακό αγώνα - γύριζε στα Ζάππεια και υποσχόταν προγράμματα ανάπτυξης, όπως έκανε στη συνέχεια και ο Αλέξης Τσίπρας. Ποιος από τους δύο είχε μεγαλύτερες αυταπάτες ή ποιος εξαπατούσε περισσότερο τους ψηφοφόρους, είναι μάλλον δευτερεύουσας σημασίας. Η ουσία είναι ότι και οι δύο ανέτρεψαν τους προηγούμενους πρωθυπουργούς για να γίνουν οι ίδιοι, αδιαφορώντας για το κόστος που είχαν οι αυταπάτες και τα ψεύδη τους για τη χώρα.

Αλλά τώρα έχει αλλάξει η κατάσταση: από τη ΝΔ μάς πληροφορούν πως ναι μεν θα καταψηφίσουν ό,τι και αν φέρει η κυβέρνηση ως συμφωνία με τους θεσμούς, όμως έχουν γίνει πλέον καλύτεροι από τη ΝΔ του Σαμαρά, θα εφαρμόσουν ό,τι συμφωνηθεί, αν έρθουν στην εξουσία. Διότι είναι σοβαρό κόμμα η ΝΔ, σέβεται τη «συνέχεια του κράτους».

Και αν κάποιοι βουλευτές από τον ΣΥΡΙΖΑ ή τους ΑΝΕΛ αρνηθούν να υποστηρίξουν τη συμφωνία και δεν μπορεί να εγκριθεί από τη Βουλή, τι θα κάνει η Νέα Δημοκρατία; Με βάση όσα λέει, θα καταψηφίσει και αυτή για να γίνουν εκλογές, να απαλλαγούμε από τον ΣΥΡΙΖΑ - με ποιο προεκλογικό πρόγραμμα από την πλευρά της; Μήπως «αφού το κράτος δεν έχει δεσμευθεί, τα ακυρώνουμε όλα και θα κάνουμε καλύτερη διαπραγμάτευση»; Ή μήπως «θα εφαρμόσουμε τα καταστροφικά μέτρα που καταψηφίσαμε γιατί πρέπει να μείνουμε στην ευρωζώνη»;

Έτσι ή αλλιώς, τυχόν εκλογές και νέες καθυστερήσεις δεν θα μεγεθύνουν τα προβλήματα που έχει δημιουργήσει η καθυστέρηση της συμφωνίας, όπως σωστά καταγγέλλει η ΝΔ;

Δυστυχώς, ούτε αντιφάσεις ούτε κίνδυνοι ούτε γελοιότητες μπορούν να κατασιγάσουν τον πόθο της αξιωματικής αντιπολίτευσης για εξουσία. Γιατί η ΝΔ, όπως και ο ΣΥΡΙΖΑ, ήταν και παραμένει και αυτή «κόμμα για τον εαυτό της».

ΤΙ ΓΙΝΕΤΑΙ ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ ΜΕ ΤΗΝ ΜΑΝΤΙΛΑ ΚΑΙ ΤΑ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΑ ΣΥΜΒΟΛΑ ΣΤΗΝ ΕΡΓΑΣΙΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑ;

Όταν πριν λίγα χρόνια βρέθηκα για δεύτερη φορά στο Κάιρο και περπατούσα έξω από την Ιατρική Σχολή, μου είχε κάνει φοβερή εντύπωση ότι ο αριθμός των φοιτητριών με μαντίλα ήταν πολλαπλάσιος σε σχέση με την προηγούμενη μου επίσκεψη στα τέλη της 10ετιας του 70.

Το ίδιο γίνεται και τα τελευταία χρόνια στην Ευρώπη, όπου υπάρχει σε πολλές χώρες έντονο πρόβλημα με τις μουσουλμάνες που φορούν κάποιο από τα παραπάνω καλύμματα της κεφαλής τους.

Σε πρόσφατη απόφαση του το  Ευρωπαϊκό Δικαστήριο  αποφάνθηκε πως μια ιδιωτική επιχείρηση μπορεί να προβλέψει στον εσωτερικό της κανονισμό την απαγόρευση της ισλαμικής μαντίλας - τουλάχιστον για εκείνους τους υπαλλήλους της που έρχονται σε επαφή με τους πελάτες.

Πολύ σωστά όμως στην  απόφαση του  επισημαίνει πως η απαγόρευση δεν μπορεί να αφορά μόνο την μαντίλα των μουσουλμάνων αλλά και την εμφανή δήλωση  όλων  των  πολιτικών  φιλοσοφικών  και θρησκευτικών πεποιθήσεων των υπαλλήλων.

Έτσι λοιπόν δεν μπορεί να απαγορεύει μόνο την ισλαμική μαντίλα, αλλά ταυτόχρονα να επιτρέπει το εβραϊκό κιπά ή τον χριστιανικό σταυρό.

Το 2003 η εταιρεία G4S στο Βέλγιο προσέλαβε τη μουσουλμάνα Σαμίρα Ακτίμπα ως  ρεσεψιονίστ. Ο εσωτερικός άγραφος κανονισμός  της εταιρείας, απαγόρευε στους υπαλλήλους της να φορούν διακριτικά των θρησκευτικών, των πολιτικών ή των φιλοσοφικών πεποιθήσεών τους.

Μετά από 3 χρόνια που η Σαμίρα δούλευε στην εταιρία, τους είπε πως επιθυμεί να φοράει την μαντήλα της στην ρεσεψιόν.

Η εταιρεία δεν το επέτρεψε και πέρασε στον εσωτερικό της κανονισμό την απαγόρευση  στους υπαλλήλους να φέρουν όταν εργάζονται στη εταιρία  ορατά αντικείμενα των πολιτικών, των φιλοσοφικών ή των θρησκευτικών τους αντιλήψεων, ή να τα εκδηλώνουν διαφορετικά με σταυροκοπήματα ή με προσευχές σε χαλάκι στο πάτωμα. Αυτή επέμεινε, με αποτέλεσμα να την απολύσουν και αυτή να  καταφύγει  αρχικά στην βελγική δικαιοσύνη , μετά στο Ανώτατο Βελγικό Δικαστήριο και τελικά στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο που έβγαλε την παραπάνω απόφαση.

Παρ΄όλα αυτά, σε μια παρόμοια  υπόθεση μιας άλλης μουσουλμάνας από την Γαλλία της οποίας ζητήθηκε να μην την φοράει, κατόπιν παραπόνων πελατών της εταιρείας της, που αισθάνονταν άβολα με την μαντίλα, και μετά την άρνηση της η εταιρεία την απέλυσε, το δικαστήριο αποφάνθηκε  ότι δεν μπορεί ο πελάτης μιας εταιρείας να μην δέχεται να εξυπηρετηθεί από υπάλληλο με μαντίλα ή άλλο θρησκευτικό σύμβολο.

Δεν θεωρώ παράλογο σε μια εταιρεία να απαιτεί από τους υπαλλήλους της να μην φέρουν εμφανή θρησκευτικά σύμβολα. Κατά τον ίδιο τρόπο όλοι κατανοούν ότι  όταν εργάζεσαι κάπου δεν μπορείς να φοράς ότι θέλεις ή να σε βολεύει πχ να φοράς Τ- shirt,σορτσάκι, βρώμικο τζίν  ή σαγιονάρες.

Το ίδιο ακριβώς ισχύει κατά την άποψη  μου και σε επισκέψεις σε θρησκευτικούς χώρους όπου πρέπει να σέβεται κανείς τον χώρο της συγκεκριμένης θρησκείας. Είναι ανεπίτρεπτο επειδή είναι καλοκαίρι να θέλει να μπει κάποιος με το μαγιό του σε εκκλησίες, μοναστήρια, τζαμιά ή βουδιστικούς ναούς.  

Στον δημόσιο τομέα η Γαλλία έχει την πιο αυστηρή νομοθεσία από όλη την Ευρώπη για τις μαντίλες. Το πέπλο ή νικάμπ, απαγορεύεται σε όλους τους δημόσιους χώρους. Το 2004, η Γαλλία απαγόρευσε τα κορίτσια να φορούν μαντίλες  ή χιτζάμπ, στα δημόσια σχολεία - και όλα τα άλλα θρησκευτικά σύμβολα, όπως σταυρούς ή τουρμπάνια.

Οι εργαζόμενοι στον δημόσιο τομέα, στον οποίο συμπεριλαμβάνονται και οι εργαζόμενοι στα νοσοκομεία, πρέπει να αφαιρούν όταν φτάνουν στην δουλειά τους οποιοδήποτε από τα θρησκευτικά σύμβολα φορούν.

Στον παρακάτω πίνακα (ΝΕΑ) μπορεί να δει κανείς τι ισχύει στις άλλες χώρες της Ευρώπης.

Σε ένα σύγχρονο κράτος η οποιαδήποτε θρησκεία πρέπει να περιορίζεται στους χώρους λατρείας της και να μην προσπαθεί να επιβάλλει τους δικούς της κανόνες στην ζωή των πολιτών.

Στην ιστορία της ανθρωπότητας έχουν χαθεί αμέτρητες ζωές από «πιστούς» που σκότωσαν αλύπητα και αδίστακτα «άπιστους» που δεν ήθελαν να αλλαξοπιστήσουν.

Πολύ σωστά ο νομπελίστας Ζοζέ Σαραμάγκου λέει: Αν είμαστε όλοι άθεοι ο κόσμος θα ήταν πιο ειρηνικός, δεν θα συνέτρεχε λόγος να μισούμε τους όμοιους μας.

Ο αναμορφωτής της Τουρκίας Κεμάλ Ατατούρκ είχε κατανοήσει την οπισθοδρομική επίδραση της θρησκείας στην χώρα του και με την απόλυτη εξουσία που κατείχε, εκσυγχρόνισε το νομικό της σύστημα στα πρότυπα του ελβετικού, κατήργησε την πολυγαμία  υιοθετώντας τον πολιτικό γάμο, έδωσε δικαίωμα ψήφου στις γυναίκες και λίγο αργότερα το δικαίωμα να εκλέγονται,  αντικατέστησε  δε την αραβική γραφή με το λατινικό αλφάβητο και βέβαια απαγόρευσε το 1924  τα θρησκευτικά σύμβολα της μαντίλας, του φερετζέ και του φεσιού.

Δηλαδή πριν από περισσότερα από 90 χρόνια έδωσε, με αυταρχικό μεν τρόπο, μια ουσιαστική σπρωξιά στην χώρα του για να ενσωματωθεί στον Ευρωπαϊκό χώρο και οι γυναίκες να καταστούν ισότιμες με τους άνδρες. Δυστυχώς όμως τόσο στην χώρα του όσο και στους μουσουλμάνους της Ευρώπης οι ισλαμιστές προσπαθούν ανεπισήμως να επιβάλουν τον θρησκευτικό κώδικα διαβίωσης την γνωστή Σαρία η οποία επισήμως από όλη την Ευρωπαϊκή Ένωση  δυστυχώς εφαρμόζεται μόνο στην ελληνική Θράκη!

Είναι γνωστή η πρόσφατη ιστορία με την προσπάθεια που έγινε να απαγορευτεί το μπουργκίνι στην Γαλλία .

Όπως έγραψε ο Δημοσθένης Κούρτοβικ:

Πόσο μπορεί μια ανοιχτή κοινωνία να αναγνωρίσει καθεστώς εξαίρεσης για μια ολόκληρη (και μεγάλη) θρησκευτική κοινότητα που επιβάλλεις τις γυναίκες της –μόνο στις γυναίκες!­ να κυκλοφορούν ντυμένες με αυστηρά καθορισμένο, ομοιόμορφο τρόπο, υποδηλωτικό μιας απρόσωπης και με μειωμένη αξία ύπαρξης, λίγο πολύ όπως η στολή των δούλων στην αρχαιότητα; Δεν είναι αυτό πιο κατάφωρη μορφή ρατσισμού από τα σεξιστικά ανέκδοτα, που σημαίνουν συναγερμό στις ευαισθησίες των πολιτικά ορθών (αναρωτιέμαι τι κάνουν οι ευαισθησίες τους όταν βλέπουν στον δρόμο ένα ζευγάρι μουσουλμάνων με τη γυναίκα φασκιωμένη και τον άνδρα δίπλα της με εμπριμέ πουκαμισάκι και μπλουτζίν επιδεικτικά ξασπρισμένο στον καβάλο);

Και συνεχίζει:

 Εκείνος ο ιμάμης στη Γαλλία που παρουσίασε φωτογραφίες καλογριών να τσαλαβουτούν στη θάλασσα με τα ράσα τους, για να αποδείξει ότι τάχα η απαγόρευση του μπουρκίνι είναι μεροληπτική, έδειξε στην πραγματικότητα πειστικότερα από οποιονδήποτε οπαδό της απαγόρευσης γιατί το ρούχο αυτό έχει αποκρουστικούς συμβολισμούς..

Παραλληλίζοντας τις γυναίκες της πίστης του με καλόγριες αποκάλυψε την ουσία του ζητήματος. Οι μουσουλμάνες οφείλουν να συμπεριφέρονται καλογερικά (...)

Το μήνυμα που στέλνει το μπουρκίνι, το χιτζάμπ, το νικάμπ είναι: Είμαστε ολότελα διαφορετικοί από εσάς, δεν αναγνωρίζουμε τις αξίες της ανοιχτής, φιλελεύθερης κοινωνίας σας, θα τις επικαλούμαστε όμως για να σας αναγκάσουμε να υποκλιθείτε στις δικές μας.

H 25η ΜΑΡΤΙΟΥ ΣΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΗΣ ΚΑΤΟΧΗΣ

Είναι ενδιαφέρον να δούμε τι έγινε και πως εορτάστηκε στην χώρα μας η Εθνική μας επέτειος κατά την διάρκεια της κατοχής.

1942

Τον προηγούμενο χρόνο στις 28 Οκτωβρίου είχε γίνει μεγάλη διαδήλωση του αθηναϊκού λαού, οπότε η δωσιλογική κυβέρνηση Τσολάκογλου είχε αποφασίσει, για να μην φανεί  ότι δεν τιμά την εθνική μας γιορτή και πηγαίνει αντίθετα στο εθνικό μας φρόνημα, να διατάξει πανηγυρικό σημαιοστολισμό της Αθήνας και  να γίνει δοξολογία στην Μητρόπολη στην οποία βέβαια παρέστησαν εκπρόσωποι των Γερμανικών και Ιταλικών δυνάμεων κατοχής.

Μετά ο Τσολάκογλου κατέθεσε στεφάνι στον Άγνωστο στρατιώτη ενώ ο αντιπρόεδρος του Λογοθετόπουλος μετέβη στο Μνημείο των Γερμανών πεσόντων  και κατέθεσε δάφνινο στεφάνι με τα ελληνικά χρώματα, ο δε Υπουργός Οικονομικών, και ιταλόφιλος, Γκοτζαμάνης κατέθεσε αντίστοιχο στεφάνι στο Μνημείο των Ιταλών πεσόντων.

Στην συνέχεια οι  νέοι ξεχύθηκαν στους δρόμους  με πρώτους τους ηρωικούς ανάπηρους του πολέμου στην Αλβανία. Λευκοντυμένες νοσοκόμες κυλούσαν τα καροτσάκια τους, ενώ ό κόσμος τους χειροκροτούσε και μετά στεφάνωσαν τις προτομές των ηρώων στο Πεδίο του Άρεως, ενώ μια ατέλειωτη ουρά από μαυροντυμένες γυναίκες πού είχαν χάσει τους δικούς τους στο Μέτωπο, κατευθύνθηκαν και κατέθεσαν  λουλούδια στον "Άγνωστο Στρατιώτη αφού βέβαια προηγουμένως πέταξαν το στεφάνι του Τσολάκογλου.

Οι Ιταλοί πάνω στ' άλογα με γυμνά τα ξίφη, πέσανε πάνω στο πλήθος και τραυμάτισαν πολλούς, αλλά η διαδήλωση δεν διαλύθηκε.

Στο Πανεπιστήμιο ο καθηγητής Δημ. Ζακυνθινός εκφώνησε καταχειροκροτούμενος ένα πατριωτικό λόγο που τελείωνε με τα λόγια του Ρήγα : «Ακόμα ταύτη την άνοιξη, ραγιάδες, ραγιάδες...».

Ήδη όμως από την προηγούμενη μέρα, 24 Μαρτίου, η Αθήνα είχε γεμίσει από προκηρύξεις που καλούσαν τον λαό να διαδηλώσει κατά των κατακτητών.

Από τα Εξάρχεια ξεκίνησε  διαδήλωση  φοιτητών, μαθητών και εργαζομένων στην οποία ρίχτηκε το σύνθημα να πάνε να στεφανώσουν το άγαλμα του Ξάνθου στο Κολωνάκι. Η διαδήλωση πορεύτηκε προς αυτό  τραγουδώντας το Μαύρη είν΄η νύχτα στα Βουνά και ψάλλοντας τον Εθνικό Ύμνο.

Στην οδό Σόλωνος, κοντά στη Νομική Σχολή, δύο ζώνες αστυφυλάκων, προσπαθούσαν να φράξουν το δρόμο αλλά δεν μπόρεσαν να αναχαιτίσουν το πλήθος το οποίο και έσπασε τον κλοιό τους,. Ένας από τους φοιτητές, πλησίασε τον επικεφαλής αστυνόμο και του υπενθύμισε ότι κι αυτός ήταν Έλληνας και δεν θα έπρεπε να εκτελεί τις εντολές των Ιταλών. Όταν έφτασαν στο Κολωνάκι, μια φοιτήτρια σκαρφάλωσε και πέρασε το στεφάνι στην προτομή του Ξανθού.

Την συγκέντρωση στην πλατεία Κολωνακίου την διέλυσαν οι καραμπινιέροι με τα κοντάκια των όπλων τους και με σπαθιά ενώ οι Ιταλοί από τον Λυκαβηττό πυροβολούσαν και έριχναν και επιθετικές χειροβομβίδες. Οι καραμπινιέροι επίσης συνέλαβαν και αρκετούς διαδηλωτές.

1943

Αυτή την χρονιά  οι Γερμανοί ,μετά τα γεγονότα του προηγουμένου έτους, διέταξαν να μην γίνει καμία εορταστική εκδήλωση ούτε και η «επίσημη» τελετή της Μητρόπολης. Μάλιστα η Κατοχική κυβέρνηση έστειλε στον Αρχιεπίσκοπο Δαμασκηνό απειλητικό, απαγορευτικό έγγραφο. 

Παρά την απαγόρευση ο κόσμος ξεχύθηκε στους δρόμους και στο Σύνταγμα,ενώ χιλιάδες κόσμου συγκεντρώθηκε στο Πεδίο του Άρεως.  Μια σάλπιγγα χτύπησε «Προσοχή» και όλοι στάθηκαν ακίνητοι και κράτησαν την αναπνοή τους. Μέσα σε εκείνη την κατανυκτική σιγή νεανικές φωνές άρχισαν να ψάλλουν τον Εθνικό Ύμνο.

Οι καραμπινιέροι επιτέθηκαν για να διαλύσουν τις συγκεντρώσεις και ο τελικός απολογισμός ήταν  4 νεκροί και δεκάδες τραυματιών. 

Στο παρακάτω βίντεο εκτός από την Αθήνα περιγράφονται και οι διαδηλώσεις της Θεσσαλονίκης.

1944

Την χρονιά αυτή έχει πλέον αναπτυχτεί η αντίσταση στους κατακτητές.

Πολλές από τις συνοικίες της Αθήνας ελέγχονται από τις δυνάμεις των ανταρτών.

‘Έτσι ο  τρίτος εορτασμός την 25η Μαρτίου 1944 δεν έγινε στο κέντρο των Αθηνών. Έγινε στις απελευθερωμένες συνοικίες. Στο Δουργούτη, στην Κοκκινιά , στην Καισαριανή , στους Κλήρους, στο Φάρο, στο Κατσιπόδι στα Σφαγεία , στην Καλλιθέα, όπου χιλιάδες κόσμου τίμησαν τους αγώνες του 21 και πήραν κουράγιο για να συνεχίσουν τη δική τους εποποιία.

Η 25 Μαρτίου 1944 είναι όμως και η θλιβερή επέτειος κατά την οποία εξοντώθηκε ολόκληρη η κοινότητα των Εβραίων των Ιωαννίνων.

1800-2000  άνθρωποι μεταφέρθηκαν στα στρατόπεδα συγκέντρωσης και από αυτούς επέζησαν λιγότεροι από 200.

Σχετικά μπορείτε να διαβάσετε εδώ.

ΠΡΟΣΘΗΚΗ 28-3-2017

Στο άρθρο  Εκδοχές του «νέου 1821»  υπάρχουν εκτεταμένες αναφορές για τα γεγονότα που έγιναν την 25^η Μαρτίου στα χρόνια της κατοχής. 

Η ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ ΤΟΥ ΕΘΝΙΚΟΥ ΜΑΣ ΥΜΝΟΥ ΑΠΟ ΤΟΝ ΡΑΝΤΙΑΡΝΤ ΚΙΠΛΙΝΓΚ ΣΤΑ ΑΓΓΛΙΚΑ

Ο Βρετανός διηγηματογράφος, ποιητής και μυθιστοριογράφος Ράντιαρντ Κίπλινγκ ( 1865-1936) στα τέλη του 19^ου και στις αρχές του 20^ου αιώνα ήταν από τους πιο δημοφιλείς συγγραφείς στην Αγγλία.

Ήταν ο πρώτος αγγλόφωνος συγγραφέας που κέρδισε το βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας το 1907.Έτσι αποκτά ιδιαίτερη σημασία το ότι δημοσίευσε στις 17-10-1918 στην Daly Telegraph την μετάφραση στα Αγγλικά των πρώτων στίχων του Ύμνου εις την Ελευθερία του Διονυσίου Σολομού.

Οι δυό πρώτες στροφές νομοθετήθηκαν τα 1856 ως ο Εθνικός Ύμνος της Ελλάδας.

Κάτω από τον κάθε μεταφρασμένο στίχο έχω βάλει και τον αντίστοιχο του Ύμνου.

We knew thee of old,

Oh divinely restored

By the  light  of  thine eyes

And the light of the Sworth

Σε γνωρίζω από την κόψη

του σπαθιού την τρομερή,
σε γνωρίζω από την όψη

 που με βία μετράει τη γη.


From the graves of our slain

Shall thy valour prevail

As we greet thee again

Hail, Liberty, Hail!

Απ' τα κόκαλα βγαλμένη

 των Ελλήνων τα ιερά,
και σαν πρώτα ανδρειωμένη,

 χαίρε, ω χαίρε, Ελευθεριά!

Long time didst thou dwell

Mid the people that mourn

Awaiting some voice

That should bid thee return.

Εκεί μέσα εκατοικούσες

πικραμένη, εντροπαλή,
κι ένα στόμα εκαρτερούσες,

 «έλα πάλι», να σου πεί.

Ali, slow broke that day

And no man dared call,

For the shadow of tyranny

Lay over all:

'Αργειε νάλθει εκείνη η μέρα

 κι ήταν όλα σιωπηλά,
γιατί τά 'σκιαζε η φοβέρα

και τα πλάκωνε η σκλαβιά.

And we saw thee sad-eyed,

The tears on thy cheeks

While thy raiment was dyed

In the blood of   the Greeks.

Τότε εσήκωνες το βλέμμα

μες στα κλάιματα θολό,
και εις το ρούχο σου έσταζ' αίμα

 πλήθος αίμα ελληνικό.

Yet, behold now thy sons

With impetuous breath

Go forth to the fight

Seeking Freedom or Death

Ναι, αλλά τώρα αντιπαλεύει

 κάθε τέκνο σου με ορμή,
πού ακατάπαυστα γυρεύει
ή τη νίκη ή τη θανή.

From the graves of our slain

Shall thy valour prevail

As we greet thee again

Hail, Liberty, Hail!

Απ' τα κόκαλα βγαλμένη

των Ελλήνων τα ιερά,
και σαν πρώτα ανδρειωμένη,

 χαίρε, ω χαίρε, Ελευθεριά!

Είναι  προφανές ότι δεν έχει γίνει κατά λέξη μετάφραση και βέβαια δεν γνωρίζουμε από ποια πηγή έγινε αυτή.

Ο Ύμνος εις την Ελευθερία μέχρι την μετάφραση του Κίπλινγκ είχε γνωρίσει προηγουμένως πολλές άλλες μεταφράσεις.

Δύο χρόνια από τότε που γράφτηκε το 1825, τον μετέφρασε στα γαλλικά ο St. Julien και  με πρόλογο του εκδότη F. Didot συμπεριλήφθηκε στο τέλος του Β΄ τόμου των “Chants populaires de la Crece moderne recueillis et publies…” του C. Fauriel.

Τον ίδιο χρόνο  ο Ch, Br. Sheridan τον μετέφρασε στα αγγλικά με ομοιοκαταληξία στο Λονδίνο.

Τον ίδιο επίσης χρόνο από το τυπογραφείο του Δ. Μεσθενέως στο πολιορκημένο Μεσολόγγι μεταφράστηκε στα ιταλικά  από τον φίλο του ποιητή, γιατρό και λόγιο, καθηγητή των ιταλικών και λατινικών γραμμάτων της Ιονίου Ακαδημίας, C. Crassetti, και ενδεχόμενα η μετάφραση αυτή έγινε υπό την εποπτεία του ίδιου του Σολωμού.

Στην επετειακή έκδοση της Βουλής των Ελλήνων, για τα Διακόσια χρόνια μετά τη γέννηση του Διονυσίου Σολωμού, Αθήνα, Μάρτιος 1999, σε επιμέλεια Κατερίνας Τικτοπούλου, η επιμελήτρια σημειώνει:
“Οι γνωστές σήμερα μεταφράσεις του (Ύμνου) υπερβαίνουν τις 80, προέρχονται από 16 συνολικά γλώσσες και καλύπτουν περίπου δυο αιώνες, από την ολόπρωτη, αποσπασματική, αγγλική μετάφραση του 1824 έως την πλέον πρόσφατη, γαλλική του 1998”.
Αναφορικά δε για τους μεταφραστές, συνεχίζει: “Είναι στη συντριπτική πλειοψηφία τους ξένοι κλασικοθρεμμένοι φιλέλληνες, λόγιοι, ιστορικοί, νομικοί, διπλωμάτες και ποιητές, αλλά, κυρίως, καθηγητές που διδάσκουν αρχαία και νέα ελληνική γραμματεία σε πανεπιστημιακά ιδρύματα της υφηλίου”.
Στην ίδια έκδοση περιλαμβάνονται πίνακες, που έχουν συνταχθεί βάσει της μελέτης του Ντίνου Χριστιανόπουλου: “Ο Ύμνος εις την Ελευθερίαν και 79 μεταφράσεις του σε 16 γλώσσες (1824-1998)”, Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας, Θεσσαλονίκη 1998.
Είναι δε οι ακόλουθες: 

Ιταλικές μεταφράσεις 21

 Αγγλικές μεταφράσεις 18

 Γαλλικές 13

 Γερμανικές 12

 Ολλανδικά 1

 Πολωνικά 2

 Δανικά 1

 Καταλανικά 1

 Ουγγρικά 2 

 Ρουμανικά 2

 Κορεατικά 1

 Ιαπωνικά 1

 Βουλγαρικά 1

 Ρωσικά 1

 Ισπανικά 1

 Αλβανικά 1
Συνεχώς δε οι ερευνητές προσθέτουν στον παραπάνω πίνακα και άλλες άγνωστες μέχρι πρόσφατα μεταφράσεις του Ύμνου.

Ο ΤΣΑΚ ΜΠΕΡΙ ΚΑΙ ΟΙ ΣΥΝΑΥΛΙΕΣ ΠΟΥ ΤΟΝ ΕΙΔΑ

Πέθανε χθες άλλος ένας από τους μεγάλους πρωτοπόρους της ροκ ο Chuck Berry σε ηλικία 90 χρονών.

Τώρα πια οι μόνοι  πρωτοπόροι  του rock and roll που έχουν μείνει στην ζωή είναι  ο Little Richard 85 ετών και ο Fats Domino 99!

Σύμφωνα με το μουσικό περιοδικό  Rolling Stones ο Chuck Berry βρίσκεται  στην πρώτη δεκάδα στην λίστα των 100 καλλιτεχνών από όλες τις εποχές. (Beatles, Bob Dylan, Elvis Presley, The Rolling Stones, Chuck Berry, Jimmy Hendrix ,James Brown, Little Richard, Aretha Franklin, Ray Charles.)

Τον Chuck Berry τον θυμάμαι από τα νεανικά  μου χρόνια, όταν από τον Αμερικάνικο Σταθμό της Βάσης του Ελληνικού πρωτάκουσα στα τέλη της 10ετιας του 50 τα μοναδικά σε ρυθμό τραγούδια του Roll over beethoven, Rock n' Roll music, Johnny B.Good, Sweet little sixteen, School day κτλ

 Ένα βασικό στοιχείο της επιτυχίας των τραγουδιών του, όχι μόνο στο μαύρο αλλά και στο λευκό νεανικό κοινό, μην ξεχνάμε ότι ακόμα τότε ήσαν έντονες οι φυλετικές διακρίσεις στις ΗΠΑ, ήταν γιατί  η θεματολογία τους αφορούσε τους τινέιτζερς που αποτελούσαν και το βασικό αγοραστικό κοινό αυτής της μουσικής. 

Χαρακτηρίστηκε ως ο Ernest Hemingway του rock & roll γιατί στα τραγούδια του με σύντομες προτάσεις έλεγε μια ολόκληρη ιστορία.

Εκτός των άλλων ήταν και εξαιρετικός επάνω στην σκηνή παίζοντας την κιθάρα του πίσω από την πλάτη του ή ανάμεσα από τα πόδια του ενώ παίζοντας περπατούσε με το χαρακτηριστικό του περπάτημα σαν της πάπιας όπως φαίνεται και στο παρακάτω βίντεο!

 Ενώ όμως έβγαζε συνεχώς επιτυχίες ξαφνικά σταμάτησε να ακούγεται. Περιοδικά που να ασχολούνται με την μουσική δεν υπήρχαν τότε και τελικά με τις στοιχειώδεις γνώσεις τότε της αγγλικής μάθαμε από τον εκφωνητή του σταθμού ότι είχε πάει φυλακή.

Πράγματι το 1961, καταδικάστηκε σε φυλάκιση δυόμισι ετών, γιατί κατηγορήθηκε πως μετέφερε μια 14χρονη σερβιτόρα, από μια Πολιτεία σε μια άλλη με «ανήθικους» σκοπούς, ενώ την μετάφερε για να δουλέψει στο κλαμπ που εμφανιζόταν. Έμεινε στην φυλακή για ενάμισι χρόνο. Θεωρήθηκε τότε από πολλούς ότι η καταδίκη του, από ενόρκους που ήσαν όλοι λευκοί, ήταν σαν μια προειδοποίηση και για τους υπόλοιπους μαύρους καλλιτέχνες οι οποίοι για την συντηρητή Αμερική εκμαύλιζαν την νεολαία.

Δεν ήταν η πρώτη φορά που ο  Chuck Berry   βρέθηκε στην φυλακή αλλά ούτε και η   τελευταία.

Πάρα το ότι ήταν παιδί ιερέα και μητέρας διευθύντριας σχολείου, 18 χρονών είχε καταδικαστεί σε 3 χρόνια αναμορφωτήριο  για ληστεία στο Κάνσας Σίτι.

Βγαίνοντας από αυτό παντρεύτηκε την για 68 χρόνια σύζυγο του Themetta. Είχε μια κόρη και ένα γιό ο οποίος εμφανιζόταν μαζί του τα τελευταία χρόνια.

Το 1979 καταδικάστηκε επίσης σε 4 μήνες φυλακή, για φοροδιαφυγή και 1000 ώρες προσφορά σε κοινωνική εργασία, την οποία εκτέλεσε δίνοντας συναυλίες.

Μετά την αποφυλάκιση του το 1963, η εποχή της τεράστιας επιτυχίας που είχε προηγουμένως είχε περάσει ανεπιστρεπτί, γιατί πλέον οι Beatles είχαν κυριεύει στην μουσική σκηνή παγκόσμια.

Βέβαια τα τραγούδια του Chuck Berry τα ερμήνευσαν όλα τα μεγάλα βρετανικά συγκροτήματα της εποχής (από τους Beatles και τους Rolling Stones, μέχρι τους Animals και τους Kinks), ενώ και στην Αμερική οι Beach Boys δεν παρέλειψαν να μετατρέψουν το “Sweet little sixteen” του σε “Surfin’ U.S.A.”.

Ο Chuck Berry ήταν  από τους λίγους πρωτοπόρους  της ροκ που συνέχισε να βγάζει επιτυχίες όπως το  No Particular Place to Go, You Never Can Tell,  Nadine κτλ αλλά ήταν χαρακτηριστικό ότι ο εκφωνητής του Σταθμού του Ελληνικού έλεγε τότε,  the old Chuck Berry όταν ακόμα δεν ήταν ούτε 40 ετών!

Τα επόμενα χρόνια έδινε με μεγάλη επιτυχία συναυλίες σε όλο τον κόσμο.

Στην Αθήνα τον είδα σε μια αξέχαστη συναυλία στον Λυκαβηττό τον Ιούλιο 1987 από την οποία και έχω φυλάξει το παραπάνω απόκομμα  του εισιτηρίου.

Με φοβερή σκηνική παρουσία έπαιξε όλες τις γνωστές του επιτυχίες, δυστυχώς όμως αρκετοί κάφροι που ήσαν κάτω από την σκηνή όταν το τραγούδι είχε γρήγορο ρυθμό προσπαθούσαν να ανέβουν επάνω σε αυτήν.

Έμπειρος όμως σε αυτά, άλλαζε αμέσως το τραγούδι σε κάποιο μελωδικό και αργό μπλούζ και έτσι η καφρία σταματούσε να προσπαθεί.

Τον ξαναείδα το 1995 στο Λονδίνο που είχα πάει με την κόρη μου στο Wembley Arena. Στην συναυλία θα εμφανίζονταν εκτός από τον Chuck Berry, ο Little Richard  και ο Fats Domino. 

Δυστυχώς ο Fats Domino αρρώστησε και έτσι το πρόγραμμα, πάνω από 3 ώρες, το κράτησαν οι άλλοι δύο. Έπαιξαν και οι δύο τις επιτυχίες τους ενθουσιάζοντας το κοινό και βέβαια εμάς. Εκτός όμως από την σκηνή ενδιαφέρον είχε και το μέσης ηλικίας κοινό, στο οποίο έβλεπες μερικές γραφικές φυσιογνωμίες μεσήλικων ροκάδων που είχαν καθηλωθεί εμφανισιακά στην 10ετια του 50, με τα συνήθη ντυσίματα της εποχής, δερμάτινα μπουφάν, στενά τζίν με ρεβέρ κτλ  αλλά και τα κουρέματα σε στυλ Presley και James Dean.

Στο παρακάτω βίντεο οι δυο τους δύο χρόνια νωρίτερα από την παραπάνω συναυλία.

Ευτυχώς την ημέρα των  90ων γενεθλίων του πρόλαβε να ανακοινώσει πως το πρώτο καινούργιο studio album του μετά το "Rock It" του 1979 , μετά 38 χρόνια δηλαδή, θα κυκλοφορήσει μέσα στο 2017 με τον τίτλο "Chuck".

Η μουσική του που όλα αυτά τα χρόνια μας έδινε χαρά και ευχαρίστηση δεν αποκλείεται να διασκεδάσει και κάποιους άγνωστους και έξω από το ηλιακό μας σύστημα εξωγήινους.

Το «Johnny B. Goode» είναι το μοναδικό ροκ τραγούδι στους δίσκους με διάφορα μουσικά κομμάτια που εστάλη στο διάστημα το 1977 μέσα στα μη επανδρωμένα διαστημόπλοια Voyager I και Voyager II με την ελπίδα ότι οι εξωγήινοι θα μπορέσουν να τον ακούσουν. Και τα δυο διαστημόπλοια βρίσκονται σήμερα εκτός ηλιακού συστήματος.

Γιατί η ΑΚΡΟΠΟΛΗ των Αθηνών ΔΕΝ συμπεριλαμβάνεται στα 7 Θαύματα του Κόσμου ; ; ;

Το παρακάτω   συγκλονιστικό κείμενο μου το έστειλε ένας καλός φίλος που επιθυμεί να παραμείνει ανώνυμος. Είχα την τύχη να συνταξιδέψω πριν μερικά χρόνια μαζί του και στο διάστημα του ταξιδιού μας μπόρεσα να εκτιμήσω τις γνώσεις του και τις μοναδικές του εμπειρίες από όλο τον κόσμο και έτσι ότι γράφει είναι έγκυρο και γεγονός.

Είναι γνωστός επιχειρηματίας με καλό όνομα στην κοινωνία, τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό και από τους ανθρώπους που αν πιστεύει σε κάτι, χωρίς προσωπική ωφέλεια, είναι ικανός να αφιερώσει γι΄ αυτό και χρόνο και χρήμα.

Μια συγκλονιστική εμπειρία μου από πολύ κοντά- μέσα σε τρεις σελίδες μόνο, που κυριολεκτικά καίνε…

Μετά από τον πρόσφατο μεγάλο θόρυβο, που δημιουργήθηκε, σχετικά με το αν επιτρέπεται η Ακρόπολη των Αθηνών, να χρησιμοποιηθεί για διαφημιστικούς λόγους από την εταιρία GUCCI, θυμήθηκα ένα πολύ σημαντικό γεγονός, που συνέβη πριν από δέκα χρόνια. Είναι πιθανόν, να είχε διαφύγει τότε από την προσοχή σας ή να μην το θυμάστε πλέον !…

Για μένα η υπόθεση αυτή είναι (και θα είναι) συγκλονιστική, όχι βέβαια επειδή εγώ αναμείχθηκα προσωπικά και μάλιστα πολύ έντονα, αλλά επειδή αποτελεί δυστυχώς μια ανάγλυφη διαχρονική και ιδιαιτέρως θλιβερή αποτύπωση της Νεοελληνικής νοοτροπίας. Διαβάζοντας το παρακάτω σύντομο κείμενο, ίσως να συμφωνήσετε μαζί μου. 

  Αλλά πρέπει, να σας πω ποιο είναι το θέμα :

Το έτος 2007 διεξήχθη μια παγκόσμιας έκτασης ψηφοφορία, για να αναδειχθούν “Τα επτά νέα θαύματα του Κόσμου”, ακολουθώντας το πρότυπο, που είχαν θεσπίσει οι σοφοί αρχαίοι μας πρόγονοι. Εγώ αναμείχθηκα στην υπόθεση αυτή αυτοβούλως και χωρίς να έχω καμιά επίσημη ιδιότητα ή αρμοδιότητα και τελείως τυχαία, όπως θα διαπιστώσετε διαβάζοντας τη συνέχεια αυτού του κειμένου. Και ιδού το γιατί και το πώς.  Τον Μάιο του 2007 ταξίδευα στο Περού. Εκεί λοιπόν εντυπωσιάστηκα αφάνταστα από την γιγαντιαία εκστρατεία, που είχε διοργανωθεί στη χώρα αυτή, για να προβληθεί εντόνως και παντοιοτρόπως η υποψηφιότητα του Μάτσου Πίτσου, του αρχαίου μνημείου των Ίνκας, ώστε να συμπεριληφθεί μεταξύ των Επτά Νέων Θαυμάτων. Θα αναφέρω μόνο δυο από τα διάφορα εντυπωσιακά γεγονότα, τα οποία είδα εκεί.

Πρώτον: Είδα σε κάθε Ταμείο σε είσοδο οποιουδήποτε Αρχαιολογικού χώρου (και όχι μόνο), ότι υπήρχε ένα δεύτερο σπιτάκι πλάι του με σύνδεση στο Ίντερνετ και με καλαίσθητες επιγραφές προσκαλούνταν όλοι οι επισκέπτες (και οι ξένοι βεβαίως) να ψηφίσουν, για τα “Επτά Νέα Θαύματα”.

Δεύτερον: Είδα λεωφορεία διασκευασμένα σε Γραφεία με άμεση σύνδεση στο Ίντερνετ, να βρίσκονται στις εισόδους των Πανεπιστημίων, ώστε οι χιλιάδες των φοιτητών, να μπορούν άκοπα και γρήγορα, να συμμετάσχουν στην ψηφοφορία. Θα σταματήσω εδώ, γιατί θεωρώ, ότι σας έδωσα την εικόνα.

Επιστέφοντας στην Ελλάδα και γνωρίζοντας, ότι η Ακρόπολη των Αθηνών είναι επίσης ανάμεσα στα υποψήφια Μνημεία διεθνούς εμβέλειας, έπαθα σοκ ! Διαπίστωσα, ότι κανείς δεν ασχολείτο  και σχεδόν κανείς δεν ήξερε τίποτε για το θέμα αυτό. Αποφάσισα, να ενεργοποιηθώ εγώ προσωπικά και να χρησιμοποιήσω όλες μου τις δυνάμεις και τις προσωπικές μου γνωριμίες, κοινωνικές, επαγγελματικές κλπ.

Επί δυο μήνες περίπου εγκατέλειψα τις διάφορες ασχολίες ή υποχρεώσεις μου και αφιερώθηκα στον αγώνα αυτόν, τον οποίο θεωρούσα ιερό και εθνικό καθήκον. Η καταληκτική ημερομηνία για τον μεγάλο Διαγωνισμό ήταν η 7 – 7 – 7 (ακριβώς λόγω του συμβολικού αριθμού “επτά” των Αρχαίων Θαυμάτων).  

Για το θέμα αυτό έστειλα πολλές εκατοντάδες φαξ και ηλεκτρονικά μηνύματα και γράμματα, Έτσι δημιουργήθηκε ένα πελώριο ντοσιέ πάχους πάρα πολλών εκατοστών. Από όλες μου αυτές τις δραστηριότητες θα αναφέρω ενδεικτικά και πολύ συνοπτικά μερικές, που αναδεικνύουν την αδιαφορία και αποδεικνύουν την σαπίλα της Ελληνικής Κοινωνίας γενικά. Παρακαλώ, να σημειώσετε ότι όλα αυτά συνέβησαν κατά την εποχή της χλιδής και όχι στην εποχή της οικονομικής κρίσης. Κατά συνέπεια δεν μπορεί, να υπάρξει ο ισχυρισμός – ελαφρυντικό:

«Μα όταν ο άλλος πεινάει, δεν μπορεί να ασχολείται με την Ακρόπολη !....»

Η τομή των κοινωνικών στρωμάτων των ανθρώπων, με τους οποίους ήρθα σε επαφή, περιλαμβάνει την ανώτερη και πλέον μορφωμένη ομάδα του πληθυσμού της χώρας με ηγετικές ή υπεύθυνες θέσεις κλπ. αλλά και άτομα μεσαίου διαμετρήματος και γι’ αυτό τα συμπεράσματα είναι ιδιαιτέρως εξοργιστικά και τελείως αποκαρδιωτικά. Δεν θα αναφέρω απολύτως κανένα όνομα, ώστε να έχω τη δυνατότητα, να χρησιμοποιήσω μερικούς ιδιαίτερα σκληρούς χαρακτηρισμούς για τους εμπλεκόμενους, που δυστυχώς όμως είναι αναγκαίοι. 

Χρησιμοποίησα όλους τους γνωστούς μου Κύπριους, Ελληνοαμερικανούς,  Ελληνο - Καναδούς, Ελληνο - Αυστραλούς κλπ. για να δραστηριοποιηθούν στις χώρες τους και να διευρύνουν τα  όρια προβολής του θέματος της Ακρόπολης των Αθηνών και εκεί.

Στους Ραδιοφωνικούς Σταθμούς βρήκα ελάχιστη ανταπόκριση. Σχεδόν μοναδικός ήταν ο Σκάι, αλλά και αυτός ελάχιστα προχώρησε σε μετάδοση της είδησης για την Ακρόπολη, ιδίως σε σύγκριση με τον φοβερό καταιγισμό των δικών του διαφημίσεων κοινωνικού περιεχομένου.

Στα διάφορα Τεχνικά κλπ. περιοδικά, που εκείνα τα χρόνια έδινα πολλές και ακριβές διαφημίσεις, ζήτησα να προβάλλουν το θέμα της Ακρόπολης, αν όχι με ολόκληρη σελίδα, τουλάχιστον με μερικά μικρά υποσέλιδα. Αρνήθηκαν και μου ζητούσαν, να πληρώσω εγώ και την παραμικρή προβολή ! Αγανάκτησα και τους είπα :

  «Μα η Ακρόπολη δεν είναι δική μου ! Όσο είναι δική μου άλλο τόσο είναι και δική σας !...»

Και τώρα στο θέμα των Αρχαιολόγων, που συνήθως είναι ιδιαιτέρως ευαισθητοποιημένοι.     

 Σε όσους έθεσα το θέμα μού απάντησαν περίπου ως εξής :

   «Η Ακρόπολη είναι ένα Παγκόσμιο αριστούργημα, μοναδικό στον Κόσμο και δεν μάς απασχολεί το θέμα !»   

Και τώρα η σειρά του κ. Δημάρχου Αθηναίων : τον συνάντησα σε μια συνομιλία «τετ – α τετ».

Του εξήγησα το θέμα λεπτομερώς και εκείνος μού απάντησε ψυχρά :

   «Και εγώ είχα ζητήσει την Ακρόπολη για κάποια εκδήλωση επ’ ευκαιρία μεγάλου  ποδοσφαιρικού γεγονότος και οι Αρχαιολόγοι δεν μου την έδωσαν !»

Και δεν έκανε ούτε την παραμικρή χειρονομία : να τηλεφωνήσει έστω στη Γραμματέα του και να δώσει εντολή στον Δημοτικό Σταθμό της Αθήνας (που εμείς οι Δημότες βεβαίως πληρώνουμε), να αναφέρει κάθε μερικές ώρες την ψηφοφορία για την Ακρόπολη. Αν τυχόν τον αποκαλέσω αλήτη, θα έχω άδικο ;

Ήρθα σε επαφή με Βουλευτές, Γραμματείς Υπουργών και λοιπούς κρατικούς λειτουργούς κλπ.

Και εκεί η ίδια ακριβώς παγερή αδιαφορία. Δεν μου το είπαν βεβαίως, αλλά αισθανόμουν, ότι υποσυνείδητα πολύ θα ήθελαν, να με ρωτήσουν : «Κι εγώ τι θα κερδίσω από αυτή την ιστορία ;»

Πάντως, για να μην τα μηδενίσω όλα και όλους, πρέπει να αναφέρω, ότι υπήρξαν και μερικές ελάχιστες φωτεινές εξαιρέσεις. Δυστυχώς όμως ήταν τελείως ανεπαρκείς και αδύναμες, για να αντιμετωπίσουν τις γιγαντιαίες και άψογα οργανωμένες προσπάθειες των ανταγωνιστικών χωρών. Ενδεικτικά αναφέρω, ότι έλαβαν λίαν ενεργό μέρος στις αντίστοιχες εκστρατείες η Βασίλισσα της Ιορδανίας Ράνια και ο τότε Πρόεδρος της Βραζιλίας Inacio Lula da Silva….

Και  οι δυο τα κατάφεραν ! Οι δικοί μας αρμόδιοι κοιμούνταν βαθέως τον νήδυμο (όπως λέει και ο Όμηρος). Ήταν λοιπόν φυσική συνέπεια ο αγώνας μας, να χαθεί….

  Τα 7 Μνημεία, που ψηφίστηκαν τελικά, ήταν τα εξής:

Chichen Itza (πυραμίδα στο Μεξικό), Christ the Redeemer (άγαλμα του Χριστού του Λυτρωτή στο Ρίο), Great Wall of China (το Μεγάλο Σινικό τείχος), Machu Picchu (Περού), Petra (μνημείο στην Ιορδανία), Taj Mahal (Ινδία) και Colosseum (Κολοσσαίο στην Ιταλία).

Όταν έγινε γνωστό το αποτέλεσμα, πολλοί δημοσιογράφοι, που δεν είχαν κουνήσει ούτε καν το μικρό δαχτυλάκι τους, για να προβάλλουν την υποψηφιότητα της Ακρόπολης άρχισαν, να κατηγορούν τον τότε Υπουργό Πολιτισμού (δικαίως) για πλήρη ανικανότητα. Τότε εκείνος κατέφυγε, όπως συνήθως συμβαίνει με τους πολιτικούς μας, σε τερατώδη ψέματα και σε ασύστολη διαστροφή της αλήθειας ! Έγινα έξαλλος, παρακολουθώντας τον στην τηλεόραση, να ψεύδεται χωρίς καν να κοκκινίζει. Εγώ εξαγριώθηκα αλλά δυστυχώς μόνο ελάχιστοι τηλεθεατές γνώριζαν ή έμαθαν ποτέ την αλήθεια και την πραγματικότητα….

Είπε, ότι «εμείς δεν βάζουμε την Ακρόπολη σε διαγωνισμούς». Ναι, πολύ ωραία, αυτό έκαναν και οι Αιγύπτιοι για τις Πυραμίδες τους αλλά αυτοί τις είχαν αποσύρει από τον διαγωνισμό πριν διεξαχθεί αυτός (και όχι αφού έχασαν !...).

Η δεύτερη δικαιολογία του ήταν τελείως άσχετη : «Δεν ξέρουμε ποιοι έκαναν την λίστα των υποψηφιοτήτων». Η ένσταση του θα είχε νόημα, αν η Ακρόπολη δεν είχε συμπεριληφθεί μέσα στη λίστα των υποψηφίων ! Και η απάντηση είναι: ήταν διάσημοι Αρχιτέκτονες παγκοσμίου φήμης από πολλές χώρες. Αλλά βεβαίως αυτό δεν επηρέασε καθόλου το αποτέλεσμα.

Άλλη δικαιολογία : «Οι πολυπληθείς χώρες είχαν μεγάλο πλεονέκτημα». Πρόκειται για ένα τελείως αβάσιμο ψέμα:

1) γιατί η Ιορδανία και το Περού, που συμπεριελήφθησαν, δεν είναι μεγάλες χώρες  και

2) ο Κανονισμός υποχρέωνε όλους τους ψηφοφόρους, να ψηφίζουν υποχρεωτικά   7 μνημεία. 

  Επομένως δεν μπορούσαν, να ψηφίσουν μόνο το Μνημείο της χώρας τους !

Έτσι ψευδόμενος ο κ. Υπουργός διέσωσε τα “ψηφουλάκια” του και την πολύτιμη “θεσούλα” του.

Η πρώτη συνέπεια μετά την ψηφοφορία ήταν, να αρχίσουν πολλές διαφημίσεις Αεροπορικών εταιριών για φθηνά ταξίδια σε όλες αυτές τις χώρες, ώστε να μπορέσουν, να γνωρίσουν όλοι τα 7 Νέα Θαύματα του Κόσμου (με προφανή συνέπεια την αύξηση του Τουρισμού…).

   Όλα αυτά τα γράφω όχι από πικρία για την αποτυχία, ούτε για προσωπική προβολή και ακόμη λιγότερο για την υστεροφημία μου. Τα καταγράφω, όπως ακριβώς τα έζησα, για το μέλλον. Τα καταθέτω, ως ιστορικά γεγονότα και ως σημαντική πτυχή της σύγχρονης Ελληνικής νοοτροπίας και ιδιοσυγκρασίας, που δυστυχώς επαναλαμβάνονται συχνά. Θέλω, να ελπίζω, ότι κάποτε επιτέλους όλοι μας θα συνειδητοποιήσουμε τα μεγάλα ελαττώματα μας, ώστε στο μέλλον οι νεότερες γενιές, να τα αποβάλλουν και να λειτουργήσουν ορθά. Εύχομαι αυτό το μικρό κείμενο, να αποτελέσει το έναυσμα για αναζωπύρωση της ελπίδας….

Και κάτι τελευταίο : Οι απόψεις μου για τους βασικούς πολιτικούς, τους οποίους θεωρώ κύριους υπεύθυνους της αποτυχίας, δεν έχουν καμιά πολιτική προκατάληψη, σκοπιμότητα ή εχθρότητα.

Γιατί ναι μεν βεβαίως στους ίδιους ποτέ δεν είχα βάλει σταυρό στις εκλογές (αφού γνώριζα το ποιον τους). Όμως, για να είμαι απολύτως ειλικρινής, το κόμμα τους το είχα ψηφίσει… Άρα δεν έτρεφα κανενός είδους εχθρότητα.

Δυστυχώς αυτή η νοοτροπία και η συμπεριφορά σχεδόν όλων μας, πολιτικών και πολιτών, μάς έχει φέρει σήμερα στη γνωστή τραγική οικονομική κατάσταση, την οποία ζούμε. Και βεβαίως πάντα και για όλα φταίνε οι ξένοι….Εμείς ποτέ….

Θέλω να ελπίζω, ότι κάποτε στο μέλλον οι Έλληνες, θα ανανήψουν, θα συνειδητοποιήσουν τη φοβερή ζημιά που προκαλούν και θα αλλάξουν συμπεριφορά, όπως κάνει η πλειονότητα των Ελλήνων του εξωτερικού. 

     

Σημαντικό  Υ. Γ.

Θα αναφερθώ τώρα και σε κάτι σημαντικό, που όμως δεν έχει καμιά σχέση με την Ακρόπολη αλλά έχει μεγάλη σχέση με την χυδαία και τελείως απαράδεκτη Ελληνική νοοτροπία :

Τον Απρίλιο του 2001 ο τότε Υπουργός Τάσος Γιαννίτσης (στην Κυβέρνηση Σημίτη) προσπαθούσε, όπως ίσως θυμάστε, να κάνει περικοπές, γιατί ως ειδικός προέβλεπε από τότε το αδιέξοδο του συνταξιοδοτικού συστήματος της χώρας μας και αγωνιζόταν, να το κάνει βιώσιμο. Βέβαια δεν κατόρθωσε, να περάσει τις μεταβολές, που επιθυμούσε. Και μακάρι, να το είχε επιτύχει τότε. Δεν θα είμαστε σήμερα σ’ αυτή την τραγική οικονομική κατάσταση….

 Αλλά το σημαντικό γεγονός είναι άλλο : Λίγους μήνες νωρίτερα είχε δολοφονηθεί ο 27 – χρονος γιος του στο Μεξικό στη διάρκεια ληστείας. Την εποχή λοιπόν, που συζητούνταν τα μέτρα κάποιοι αδίστακτοι και αχρείοι Έλληνες Συνδικαλιστές τού έστειλαν στο Γραφείο του δυο φέρετρα, τα οποία έκαψαν, υπενθυμίζοντάς του το γεγονός, για να τον πιέσουν αφόρητα και να τον «συνετίσουν», ώστε να μην κάνει τις περικοπές. Και μάλιστα κάποιο σημαντικό πολιτικό κόμμα συνεχάρη τους συνδικαλιστές – υπάνθρωπους !... Αυτό αποτελεί το άκρον άωτον της χυδαιότητας και της κτηνωδίας ! Και δεν φαντάζομαι, να φαντάζεστε, ότι τιμωρήθηκε κανείς !...   

Αν τυχόν απορείτε, σας ενημερώνω, ότι αυτό το φοβερό γεγονός το επανέφερε στο προσκήνιο η εφημερίδα «Καθημερινή» της 17 – 2 – 2017 (στη σελίδα 11). 

 Το κείμενο μιλάει από μόνο του και το μόνο που ήθελα είναι να προσθέσω μερικά πληροφοριακά στοιχεία και την προσωπική μου άποψη.

Η πρωτοβουλία ξεκίνησε από την Ελβετική εταιρεία New7Wonders Foundation το 2001 από μια επιλογή 200 μνημείων. Τον Ιανουάριο 2006 ανακοινώθηκαν 21 φιναλίστ. Εκτός από τα 7 που επελέγησαν, τα υπόλοιπα ήσαν αλφαβητικά : Ακρόπολις, Αλάμπρα, Ανκόρ Βατ, πύργος Άιφελ Αγία Σοφία, ο ναός Kiyomizu-dera ,οι μονολιθικές φιγούρες Moai ,το κάστρο Neuschwanstein, Κόκκινη Πλατεία, Άγαλμα Ελευθερίας το Stonehenge, η Όπερα του Σίδνεϊ, το Τιμπουκτού.

Από τα 21 επιλεγέντα μνημεία μόνο οι πυραμίδες της Γκίζα ανήκουν στα 7 θαύματα της αρχαιότητας και οι Αιγύπτιοι θεώρησαν, δικαιολογημένα απαράδεκτο να συναγωνίζονται αυτές με το Άγαλμα της Ελευθερίας ή την Όπερα του Σίδνεϊ, με αποτέλεσμα να αποσύρουν την υποψηφιότητα, με τελικό αποτέλεσμα να αναγκαστούν οι διοργανωτές να τις τιμήσουν ως  επίτιμο υποψήφιο.

Έχοντας επισκεφτεί τόσο τα 7 που επιλέγηκαν, όσο και από τα υπόλοιπα όσα έχω με μαύρα γράμματα, θα έλεγα πως είναι τουλάχιστον αστείο, αν όχι τραγικό, στα 7 θαύματα να είναι ο Χριστός του Ρίο και το Κολοσσαίο και να μην είναι η Ακρόπολη, η Αγία Σοφία  ή το Ανγκορ Βατ!

Ορισμένα από τα παραπάνω μνημεία αναφέρονται στα παρακάτω ποστ μου:

Η ΑΚΡΟΠΟΛΙΣ ΟΠΩΣ ΔΕΝ ΤΗΝ ΕΧΕΤΕ ΞΑΝΑΔΕΙ                                        
VIII (ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ) Η ΜΑΓΕΙΑ ΤΟΥ ANGKOR WAT – Η ΛΙΜΝΗ TONLE SAP ΚΑΙ Η ΠΝΟΜ ΠΕΝΧ

 ΜΙΑ ΣΥΝΤΟΜΗ ΕΠΙΣΚΕΨΗ ΣΤΗΝ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΎΠΟΛΗ Αγία Σοφία

ΜΕΞΙΚΟ-ΓΟΥΑΤΕΜΑΛΑ Ένα ταξίδι ζωής. Τάξκο Δολοφονία γιού Γιαννίτση

ΜΕΞΙΚΟ-ΓΟΥΑΤΕΜΑΛΑ Γ ‘  Τσίτσεν Ιτζα

ΣΤ΄ ΣΙΝΙΚΟ ΤΕΙΧΟΣ

TO ΤΟΠΙΟ MEΣΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΑΙΣΘΗΣΕΙΣ Μάτσου Πίτσου, Ταζ Μαχάλ

ΕΙΚΟΝΕΣ ΑΠΟ ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ ΣΤΙΣ ΗΠΑ  Άγαλμα Ελευθερίας