ΚΑΙΡΙΕΣ ΔΙΑΠΙΣΤΩΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΩΛΗΣΗ ΒΛΗΜΑΤΩΝ ΣΤΗΝ ΣΑΟΥΔΙΚΗ ΑΡΑΒΙΑ

Παρά τον καταιγισμό ειδήσεων που έχουμε υποστεί τις τελευταίες  μέρες σχετικά με την πώληση των βλημάτων, οι περισσότεροι, όπως και εγώ, δεν έχουμε  μια σαφή εικόνα ποια είναι η αλήθεια και ποια είναι τα ψέματα. Για τον λόγο αυτό έκανα αυτή την σύντομη σύνοψη των σχετικών γεγονότων.

ΓΕΓΟΝΟΣ: Η Βουλή με τη σύμφωνη γνώμη της αξιωματικής αντιπολίτευσης είχε εγκρίνει διακρατική συμφωνία για πώληση 300.000 βλημάτων στην Σαουδική Αραβία .

ΓΕΓΟΝΟΣ : Η απόφαση αυτή είχε σαν αποτέλεσμα την  επιβεβαίωση της από μακρού χρόνου απώλειας του πολυδιαφημισμένου  «ηθικού πλεονεκτήματος » της αριστεράς  γιατί και ο ΣΥΡΙΖΑ, όπως και οι άλλοι, προ του πιθανού κέρδους  αδιαφόρησαν σε ποια κεφάλια θα πέσουν αυτά τα βλήματα.

ΠΡΟΣΘΗΚΗ 2-12-2017 Η κατάρρευση του «ηθικού πλεονεκτήματος» του ΣΥΡΙΖΑ είναι προφανής λόγω της διπλοπροσωπίας του.

Στην Βουλή ο Τσίπρας υπερασπίστηκε με θέρμη την πώληση των βλημάτων και στην Ευρωβουλή υπερψηφίζει το εμπάργκο πώλησης όπλων στην Σαουδική Αραβία!

ΓΕΓΟΝΟΣ  Τα μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης έχουν καταλήξει σε μία κοινή θέση (Common Position) βάσει της οποίας έχουν καθιερώσει οκτώ (8) κριτήρια που πρέπει να ελέγξει κάθε κράτος μέλος προτού εγκρίνει και εκδώσει Άδεια Εξαγωγής για στρατιωτικά υλικά προς Τρίτη χώρα.

Η συγκεκριμένη πώληση δεν πληροί τα έξι (6) από τα οκτώ (8) κριτήρια!

 ΓΕΓΟΝΟΣ  Σε αυτές τις αγοροπωλησίες οι μεσάζοντες βάσει νόμου του 2011 απαγορεύονται  αλλά στην συγκεκριμένη υπήρχε ο Παπαδόπουλος, όπως φαίνεται και στα σχετικά έγγραφα.  Για την ύπαρξη του δεν ενημερώθηκε η Βουλή.
ΓΕΓΟΝΟΣ  Σε κάθε αγοροπωλησία την αμοιβή του μεσίτη την πληρώνει κατά κανόνα ο πωλητής.

Η ΕΞΕΛΙΞΗ ΤΗΣ ΥΠΟΘΕΣΗΣ  ΜΕ ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΕΣ

ΜΑΪΟΣ  2016 Μετά από επίσκεψη του τότε αρχηγού ΓΕΕΘΑ στην Ιορδανία αυτός ενημερώνει για ενδιαφέρον Ιορδανών για αγορά 300,000 βλημάτων.  

20-7-2016 Επιστολή Βασίλη Παπαδόπουλου, ως εκπροσώπου της Ιορδανίας, με την οποία ζητεί να ενημερωθεί για τις διαδικασίες αποχαρακτηρισμού των 300.000 βλημάτων ώστε να προσκομίσει τα απαραίτητα έγγραφα. 

27-7-2016  μετά εισήγηση Καμμένου αλλάζει  το άρθρο 107 Ν. 3971/2011 για να διευκολυνθεί η εκποίηση του υλικού.

10-8-2016 Δελτίο Τύπου στην ιστοσελίδα της ΓΔΑΕΕ  ενημερώνει ότι

«κατόπιν αιτήματος της Ολυμπιακής Βιομηχανίας» ο Παπαδόπουλος ενημερώθηκε για τις προβλεπόμενες διαδικασίες εκποίησης Αμυντικού Υλικού και όπως αυτές διαμορφώθηκαν από την πρόσφατη νομοθεσία σύμφωνα με τον ν. 4407/16».

14-8-2016 Ο Παπαδόπουλος δεν εμφάνισε πληρεξούσιο από την Ιορδανία αλλά  στέλνει επιστολή στο γραφείο του υπουργού Άμυνας και γράφει: «Ο πελάτης μας, (όχι πλέον η Ιορδανία) Βασίλειο της Σαουδικής Αραβίας, έχει σοβαρότατο ενδιαφέρον για άμεση αγορά» των συγκεκριμένων βλημάτων και περισσότερων «άλλων διαμετρημάτων» και ζητά να ορισθούν συγκεκριμένες ημερομηνίες προκειμένου να επισκεφθεί την Ελλάδα τετραμελής ομάδα ανώτατων αξιωματικών της Σαουδικής Αραβίας, με σκοπό «την καταγραφή και αξιολόγηση του αποθέματος προ της έκδοσης των απαραίτητων εγγράφων» για την άμεση αγορά και εξαγωγή του υλικού.

7-11-2016 Σε ερώτηση για κατάθεση εγγράφων από βουλευτές της ΝΔ στην Βουλή ο Καμμένος  κατέθεσε στη Βουλή τη διακρατική συμφωνία με τη Σαουδική Αραβία και το πληρεξούσιο του Β. Παπαδόπουλου, με ημερομηνία Μαΐου 2016!

Δηλαδή ο Παπαδόπουλος εμφανίζεται να έλαβε εντολή εκπροσώπησης του Βασιλείου της Σαουδικής Αραβίας για την αγορά των 300.000 βλημάτων περίπου ταυτόχρονα με την εισήγηση του αρχηγού ΓΕΕΘΑ, η οποία όμως αφορούσε την... Ιορδανία!

Το πληρεξούσιο έχει εμφανή ελαττώματα που θέτουν εν αμφιβόλω τη γνησιότητά του. Επιπλέον, ερμηνεύεται ότι δεν δίνει δικαίωμα υπογραφής συμφωνίας στον Παπαδόπουλο, αλλά μόνο οριστικοποίησης (to finilize), διαχείρισης και πώλησης αποθεμάτων αμυντικού υλικού της ελληνικής κυβέρνησης.

ΠΡΟΣΘΗΚΗ 2-12-2017  Σχετικά με τα προβλήματα εγκυρότητας των εγγράφων που κατατέθηκαν, εδώ

2-2-2017 Απόφαση ΚΥΣΕΑ με υπογραφές Τσίπρα-Καμμένου  με την οποία δίδεται η δυνατότητα αξιοποίησης των 300.000 βλημάτων

17-3- 2017, Απόφαση ΚΥΣΕΑ  με υπογραφές Τσίπρα-Καμμένου  με την οποία εγκρίνεται η συνημμένη διακρατική συμφωνία με τη Σαουδική Αραβία.

 Το σχέδιο διακρατικής συμφωνίας δεν υπεγράφη άμεσα γιατί ο Βασίλειος Παπαδόπουλος έθεσε ως προϋπόθεση την υπογραφή ανάλογης διακρατικής συμφωνίας για την προμήθεια αεροπορικών βομβών ΜΚ 82/83 για τις οποίες δεν υπήρχε προηγούμενη συνεννόηση.

Οι βόμβες ΜΚ 82/83 είναι περιζήτητες διότι θεωρούνται οι πιο φθηνές έξυπνες βόμβες, αλλά όπως για όλα τα όπλα και πυρομαχικά αμερικανικής κατασκευής, χρειάζεται άδεια από τις Αρχές των ΗΠΑ προκειμένου να εξαχθούν σε τρίτες χώρες, πράγμα που επισημάνθηκε στη συνάντηση της επίσημης αντιπροσωπείας των Σαουδαράβων στο Πεντάγωνο. 

13-7-2017 Υπογράφεται η διακρατική συμφωνία με εντολή Καμμένου.

Προηγουμένως  στις 3-1-2017 ο Παπαδόπουλος  ζητούσε να επιθεωρήσει τα προς πώληση πυρομαχικά τριμελής σαουδαραβική αντιπροσωπεία. Λίγες ημέρες αργότερα εμφανίστηκε η ξένη αντιπροσωπεία, αποτελούμενη από τον Βασίλη Παπαδόπουλο, τον αδελφό του Δημήτρη, και έναν Άραβα τον οποίο ο Παπαδόπουλος δήλωσε ως ταξίαρχο, στρατιωτικό ακόλουθο στο Παρίσι και στη Γενεύη, ονόματι Χαλίντ Σαέντ αλ Καχτάνι. Μόνο που ο πραγματικός στρατιωτικός ακόλουθος της Σαουδικής Αραβίας στο Παρίσι ήταν και παραμένει μέχρι σήμερα ο πρίγκιπας Τούρκι μπιν Χαλίντ μπιν Αμπντουλάχ αλ Σαούντ. 

24-8-2017  ο πρεσβευτής της Ελλάδας στο Ριάντ ενημερώνει πως στην Αθήνα θα αφιχθεί κλιμάκιο σαουδαράβων αξιωματούχων που είναι εξουσιοδοτημένοι για την ολοκλήρωση της συμφωνίας, με κίνδυνο - όπως επισημαίνεται στο έγγραφο - να τιναχθεί αυτή στον αέρα, εάν δεν διευκολυνθούν τα εν λόγω στελέχη. Κατ' αυτόν τον τρόπο, η πρεσβεία «άδειασε» τον μεσάζοντα Παπαδόπουλο, ενώ τονίζεται επιπλέον πως οι Σαουδάραβες επιθυμούσαν διακρατική συμφωνία («G to G»), δίχως μεσάζοντες. Μολαταύτα, η επίσημη απάντηση της κυβερνητικής πλευράς ήταν ότι η συμφωνία έχει ήδη ολοκληρωθεί από «εξουσιοδοτημένο», κατά την ίδια, εκπρόσωπο της Σαουδικής Αραβίας: τον μεσάζοντα Παπαδόπουλο.

29-8-2017  Σε σύσκεψη στο πεντάγωνο η επίσημη σαουδαραβική αντιπροσωπεία ζήτησε να επιθεωρήσει τα βλήματα. Ο ταξίαρχος Παπαδάκης τους ενημέρωσε ότι δεν απαιτείται επιθεώρηση των βλημάτων «καθόσον δική τους ομάδα τα επιθεώρησε στην αρχή του έτους. Η ξένη αντιπροσωπεία δήλωσε άγνοια της σχετικής ομάδας επιθεώρησης.

 Επίσης ρώτησε, αφού είναι υπογεγραμμένη η Σύμβαση πάνω από δύο μήνες, γιατί δεν έχουν παραληφθεί ακόμη τα πυρομαχικά από το Βασίλειο της Σαουδικής Αραβίας», όπως αναφέρεται στα πρακτικά.

Η απάντηση ήταν επειδή δεν έχει κατατεθεί η ανέκκλητη ενέγγυα πίστωση, όπως προβλέπει η διακρατική συμφωνία.

Το πρακτικό της συνεδρίασης που κατέθεσε στη Βουλή ο Ανδρέας Λοβέρδος  καταγράφεται η πρόθεση του επικεφαλής της ξένης πλευράς στρατηγού Μοχάμεντ αλ Ενιάζι να αγοράσει 100.000 βλήματα και όχι 300.000, όπως προέβλεπε η διακρατική συμφωνία, η επισήμανσή του ότι αγνοεί τη διακρατική συμφωνία αλλά και την εκπροσώπηση του κράτους του από τον Παπαδόπουλο, η επιθυμία του να πραγματοποιηθεί η αγορά με συμφωνία ανάμεσα στις δύο κυβερνήσεις (G to G) χωρίς διαμεσολαβητή και το αίτημά του να του δοθούν στοιχεία πιστοποιημένης μεταφορικής εταιρείας.

Αυτή η επίσημη αντιπροσωπεία ήρθε στην Ελλάδα έπειτα από τις ενέργειες του ταξίαρχου Παπαδάκη, αφ΄ ότου ανέλαβε τη Διεύθυνση Αμυντικών Προγραμμάτων και Κύριων Συμβάσεων  και του πρόξενου Κλουβάτου, οι οποίοι ανακάλυψαν ότι το υπουργείο Άμυνας της Σαουδικής Αραβίας δεν γνώριζε τίποτα από αυτά που γίνονταν στην Αθήνα. 

30-8-2017 Ο Καμμένος παρουσία της στρατιωτικής ηγεσίας το μόνο που ζητά να πληροφορηθεί είναι ποιος έδωσε το τηλέφωνο της πιστοποιημένης μεταφορικής εταιρείας στους Σαουδάραβες για τη μεταφορά των βλημάτων!

Στη διακρατική συμφωνία προβλέπεται πωλητής (υπουργείο Άμυνας), αγοραστής (ΒΣΑ) και υπεργολάβος «οποιοσδήποτε τρίτος φορέας (εγχώρια εταιρεία) με τον οποίο θα συνάψει σύμβαση ο αγοραστής για εκτέλεση του έργου μεταφοράς των πυρομαχικών. Ο τρόπος επιλογής του εγχώριου μεταφορέα αποτελεί αποκλειστική ευθύνη του αγοραστή». Του αγοραστή, δηλαδή του Παπαδόπουλου, ως εκπροσώπου της Σαουδικής Αραβίας, ιδιότητα με την οποία υπέγραψε και τη διακρατική συμφωνία. 

Οπότε τίθεται εύλογα το ερώτημα. Αφού οι Σαουδάραβες ήθελαν 100.000 βλήματα, πού θα παρέδιδε τα υπόλοιπα 200.000 ο Παπαδόπουλος και μέσω ποιας μεταφορικής εταιρείας, αν όχι μιας πιστοποιημένης; 

Ο Θεοδωράκης στην Βουλή παρομοίασε την αγορά όπλων με την αγορά ναρκωτικών, η τιμή των οποίων στη μαύρη αγορά εκτοξεύεται. «Και τα 300.000 βλήματα που εμείς θα τα δίναμε για 66 εκατομμύρια, στη μαύρη αγορά κάποιος ή κάποιοι θα τα έπαιρναν 200 εκατομμύρια. Ετσι προκύπτουν οι μίζες και γι' αυτό χρειάζονται οι μεσάζοντες. Εκεί κερδίζουν οι λαθρέμποροι, οι μιζαδόροι και οι διεφθαρμένες εξουσίες»

ΓΕΓΟΝΟΣ  Ο Β.Παπαδόπουλος  έχει τελεσίδική καταδίκη για λαθρεμπόριο με πρόστιμο 342.000 ευρώ.

ΠΡΟΣΘΗΚΗ 3-12-2017  Ο Παπαδόπουλος ο οποίος έγινε δεκτός στο ΥΕΘΑ είχε αποχωρήσει από το ΔΣ της Ολυμπιακής Βιομηχανίας ΑΕ από τον Νοέμβριο 2016! Αυτή ήταν μια ζημιογόνος επιχείρηση στην Αξιούπολη, με τζίρο 6.000 ευρώ και συσσωρευμένες ζημίες 5,3 εκ ευρώ (σύμφωνα με τον τελευταίο δημοσιευμένο ισολογισμό της του 2013) και δεν ήταν εγγεγραμμένη στο Μητρώο Κατασκευαστών Αμυντικού Υλικού!  

ΓΕΓΟΝΟΣ Το ερώτημα στην Βουλή αν έχει γίνει η αγοροπωλησία των βλημάτων δεν απαντήθηκε.

ΔΙΑΨΕΥΣΕΙΣ ΚΥΒΕΡΝΗΤΙΙΚΩΝ ΚΑΤΑΓΓΕΛΙΩΝ ΣΤΗΝ ΒΟΥΛΗ

1-η Φώφη Γεννηματά διέψευσε ότι είχε συναλλαγές με τον Παπαδόπουλο το διάστημα που ήταν στο Υπουργείο ΕΑ και χαρακτήρισε τον Καμμένο ,Συκοφάντη, ψεύτη και λασπολόγο.

2-Σχετικά με τον Πατεράκη ο Γεωργιάδης  είπε: «.., προς ενημέρωσή σας, τον κ. Πατεράκη στον οποίο αναφερθήκατε, και τον αναφέρατε περίπου ως αρχηγό συμμορίας, μια φορά στη ζωή μου τον έχω δει κοινωνικά. Συνοδευόταν από εν ενεργεία υπουργό της κυβερνήσεώς σας, που δεν είναι τώρα εδώ και μάλιστα υπουργό της κυβερνήσεώς σας που έχει σχέση με τα ναυπηγεία. Εάν λοιπόν ο κ. Πατεράκης είναι επικεφαλής σπείρας, είναι άλλος ένας λόγος να ελεγχθεί η κυβέρνησή σας και γι΄ αυτό"

Ο δε Πατεράκης  διαψεύδει τον Καμμένο ότι τον απείλησε τηλεφωνικώς.

3-Σχετικά με τα λεχθέντα από τον Πρωθυπουργό  στην Βουλή υπάρχουν Εξι διαψεύσεις για τον κ. Τσίπρα

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ

1-Έγινε(;) πώληση όπλων σε χώρα που δεν επιτρέπεται βάσει Οδηγίας της ΕΕ.

2- Υπήρξε μεσάζων παρά την ρητή απαγόρευση του νόμου.

3-Μετά την κάλυψη Καμμένου στην Βουλή από τον Τσίπρα καθίσταται και αυτός υπόλογος  σε μελλοντική διερεύνηση του θέματος από εξεταστική επιτροπή.

Αρκετά από τα στοιχεία που αναφέρθηκαν έχουν παρθεί από το άρθρο Τσουνάμι αποκαλύψεων καίει Καμμένο αλλά και από πολλά άλλα δημοσιεύματα των τελευταίων ημερών.

ΟΙ ΑΡΡΩΣΤΗΜΕΝΕΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΕΣ ΑΝΤΙΛΗΨΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΓΥΝΑΙΚΑ ΚΑΙ ΤΟ ΣΕΞ ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΣΤΟΝ ΓΑΜΟ!.

Ο Απόστολος Παύλος είναι στην ουσία ο ιδρυτής του Χριστιανισμού και όπως γραφώ  στο ποστ μου   Ο ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΟΙ ΓΥΝΑΊΚΕΣ δικαίως ο Μπέρναρ Σω τον αποκαλεί  αιώνιο εχθρό των γυναικών.

Δεν ήταν όμως μόνον αυτός.

 Όπως γράφει  ο Καρλχάιντς  Ντέσνερ  στο βιβλίο του "Σεξουαλικότητα και Χριστιανισμός" ( μετάφραση Λευτέρη Αναγνώστου) Έκδοση της Εφημερίδας των Συντακτών (τα αποσπάσματα από το βιβλίο με μπλε γράμματα):

Οι μεγαλύτεροι διδάσκαλοι της Εκκλησίας όμως -ο Αμβρόσιος, ο Αυγουστίνος, ο Ιωάννης Χρυσόστομος- διέδιδαν ότι η γυναίκα δεν πλάστηκε κατ’ εικόνα και ομοίωση του θεού, ότι είναι κατώτερο ον, προορισμένο να υπηρετεί τον άντρα - με διάφορες εκφράσεις υπαινίσσονταν μια σχέση παρόμοια με εκείνη μεταξύ κυρίου και δούλου.

Στην ακμή του Μεσαίωνα ο Θωμάς Ακινάτης, που, στα τέλη του 19ου αιώνα ακόμη, ανακηρύχθηκε πρώτος διδάσκαλος της Καθολικής Εκκλησίας, στιγμάτισε τη γυναίκα ως σωματικά και πνευματικά κατώτερη, ένα είδος «ακρωτηριασμένου», «αποτυχημένου» άντρα.
 Το γεγονός ότι, δυστυχώς, γεννιούνται κορίτσια ο επίσημος φιλόσοφος της Εκκλησίας και προστάτης όλων των καθολικών σχολών και πανεπιστημίων το αποδίδει σε ένα άθλιο ανδρικό σπέρμα, σε χαλασμένο αίμα της μήτρας ή σε «υγρούς νοτιάδες» (venti australes), που με την πολλή βροχή δημιουργούν παιδιά με αυξημένη περιεκτικότητα νερού, δηλαδή κορίτσια.
Ακόμη και ο Λούθηρος, ο οποίος κατάργησε την αγαμία και έβγαλε τις μοναχές από τα μοναστήρια, θεωρούσε τον άντρα «ανώτερο και καλύτερο» και τη γυναίκα «σχεδόν παιδί», «τρελό ζώο»· «η μεγαλύτερη τιμή γι’ αυτήν είναι ότι όλους ανεξαιρέτως μας γεννούν οι γυναίκες», και άλλα τέτοια κολακευτικά λόγια.

Ενδιαφέρον δε έχει ότι όλη αυτή η υποτίμηση της γυναίκας  οδήγησε σε αρρωστημένη άρνηση της φυσιολογικής σεξουαλικότητας του ανθρώπου  με την εξύμνηση της ασκητείας , τον εκθειασμό της σωματικής αυτοτιμωρίας και κατέληγε να θεωρούν το σώμα ως «κοπρόλακκο», «αγγείο σήψης», «γεμάτο βρομιά και βδελυγμία» και την σεξουαλική πράξη αμαρτία.

Με ελάχιστους στίχους του ο Τάσος Λειβαδίτης συνοψίζει επιγραμματικά και σαρκαστικά όλη αυτή την αφύσικη νοοτροπία

Και ο νεαρός εφημέριος  κάθε βράδυ,

 κοιμόταν με μια γυμνή γυναίκα στο μυαλό του

-αλλά άσχημη-

Να ΄χει τουλάχιστον κάτι να του συχωρεθεί. 

Η αντίληψη αυτή για την σεξουαλικότητα και την υποτίμηση των γυναικών  καταλήγει στον παραλογισμό  ο απόστολος Παύλος να υποβιβάζει ακόμα  και τον γάμο, αφού τον εγκρίνει μόνο για την αποφυγή της πορνείας ( δια δε τας πορνείας έκαστος την ευατού γυναίκα εχέτω) και εξηγεί ρητά ότι είναι καλό για τον άντρα «γυναικός μη άπτεσθαι».

Επί δύο χιλιετίες η Εκκλησία -όσο και αν το αμφισβητεί- δεν δυσφήμησε μόνο τη γυναίκα αλλά και τον γάμο. 
Από τον άγιο Ιουστίνο μέχρι τον Τερτυλλιανό και τον Ωριγένη, ο ευνούχος έχει εγκωμιαστεί περισσότερο από τον σύζυγο.( δες σχετικά στο ποστ ΟΙ ΟΡΧΕΙΣ ΣΤΗΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΉ ΘΡΗΣΚΕΙΑ)

 Σύμφωνα με τον διδάσκαλο της Εκκλησίας Ιερώνυμο, οι παντρεμένοι ζουν «όπως τα ζώα», με τη συνουσία δεν διαφέρουν «σε τίποτε από τα γουρούνια και τα άλογα ζώα». Σύμφωνα με τον διδάσκαλο της Εκκλησίας Αυγουστίνο, οι παντρεμένοι θα λάβουν χειρότερες θέσεις στον παράδεισο, μόνον ο «γάμος του Ιωσήφ και της Μαρίας», δηλαδή η συμβίωση με πλήρη εγκράτεια, είναι ο «αληθινός γάμος» και το καλύτερο θα ήταν αν τα παιδιά «σπέρνονταν με το χέρι όπως τα σπυριά των δημητριακών».
Έτσι λοιπόν η ιδέα του γάμου ως μυστηρίου εμφανίστηκε μετά την παρέλευση της πρώτης χριστιανικής χιλιετίας, αφού μόνο τον 11 ο και τον 12ο αιώνα άρχισε να δίδεται η συγκατάθεση ενώπιον του ιερέα, και επιπλέον η σύναψη γάμου αναγνωριζόταν και χωρίς τον ιερέα μέχρι τον 16ο αιώνα. Η Εκκλησία προσπαθούσε βέβαια συχνά να παρεμποδίσει την πραγματοποίηση γάμων και καταπολέμησε σκληρά τον δεύτερο γάμο (μιας χήρας ή ενός χήρου) χωρίς να τον απαγορεύει. Το σύνθημα που προτιμούσε ήταν; «Μετά την ποτίστρα τα γουρούνια ξανακυλιούνται στον βόρβορο».
Δραστικοί περιορισμοί επιβάλλονταν όμως και στην ίδια τη σεξουαλική επαφή των συζύγων, που κατά τον πρώιμο Μεσαίωνα απαγορευόταν: τις Κυριακές και τις αργίες, τις ημέρες προσευχής και μετάνοιας, κάθε Τετάρτη και Παρασκευή ή κάθε Παρασκευή και Σάββατο, το οκταήμερο μετά το Πάσχα και την Πεντηκοστή, τη Σαρακοστή πριν από τα Χριστούγεννα, πριν ή και μετά τη μετάληψη, κατά την εγκυμοσύνη και μετά τον τοκετό, δηλαδή συνολικά οκτώ μήνες τον χρόνο. Και στην ακμή του μεσαίωνα, καθώς και αργότερα, σχεδόν τον μισό χρόνο. Οι παραβάσεις επέσυραν εκκλησιαστικές ποινές, ενώ η τιμωρία για τις ακολασίες, μέχρι τον 20ό αιώνα, ήταν η θεία δίκη: λεπρά, επιληπτικά, ακρωτηριασμένα, δαιμονισμένα παιδιά.

 Ως ηθικό πρότυπο η Εκκλησία συνιστούσε την καμήλα, που συνουσιάζεται μόνο μία φορά τον χρόνο, και ιδιαίτερα τον θηλυκό ελέφαντα, που συνευρίσκεται μόνο κάθε τρία χρόνια.
Η Εκκλησία επέτρεψε τη συνουσία μεταξύ των συζύγων για δύο λόγους: πρώτον, για να αποτρέψει την πιθανώς πιο ηδονική εξωσυζυγική σεξουαλικότητα· «το θηλυκό έχει το κοχυλάκι του», λέει ο Λούθηρος συνδιατυπώνοντας παραστατικά και την άποψη των καθολικών, «για να προσφέρει στον άντρα ένα γιατρικό ώστε να αποφεύγονται οι ονειρώξεις και η μοιχεία». Ο δεύτερος λόγος ήταν ότι η Εκκλησία χρειαζόταν τον γάμο για να προστίθεται στους πιστούς της νέο αίμα. «Αλλά και αν η εγκυμοσύνη τις κουράζει ή τελικά τους κοστίζει τη ζωή», όπως γράφει πάλι ο Λούθηρος με θαυμαστή ειλικρίνεια, «δεν πειράζει, αφήστε τις εγκύους να πεθάνουν, αυτός είναι ο προορισμός τους».
Αφού δεν γινόταν διαφορετικά και η σεξουαλική πράξη ήταν αναπόφευκτη, ας γίνεται τουλάχιστον σπάνια και χωρίς απληστία!

Επί αιώνες η Εκκλησία θεωρούσε κάθε συζυγική πράξη αμαρτωλή, ενώ αργότερα έκρινε ως αναμάρτητη μόνο την επαφή που συνοδευόταν από μίσος για την ηδονή· η ηδονή ήταν πάντοτε βαρύ έγκλημα για τους χριστιανούς.

 Όταν μάλιστα το ζευγάρι επέλεγε μια στάση διαφορετική από τη δήθεν κανονική, τη θεάρεστη -η γυναίκα ανάσκελα, ο άντρας καταπρόσωπο αποπάνω: σύμφωνα με ορισμένους ειδικούς η πιο ανηδονική και στον εξωχριστιανικό κόσμο συχνά περιγελώμενη στάση, -που αποκαλείται και στάση των ιεραποστόλων-, όταν λοιπόν το αντρόγυνο, αναζητώντας μεγαλύτερη απόλαυση, εφάρμοζε κάποια από τις ασυνήθιστες πρακτικές (situs ultra modum) -τις οποίες οι ηθικολόγοι συζητούσαν συχνά και με γνώση όλων των παραλλαγών-, αυτό ήταν έγκλημα χειρότερο από τη δολοφονία. Οι θεολόγοι προτιμούσαν να συνιστούν στους συζύγους να συνευρίσκονται αισθανόμενοι αηδία για τη σεξουαλική ορμή, στο σκοτάδι της νύχτας και κατά το δυνατόν φορώντας και οι δύο το ειδικό ρούχο των μοναχών, ένα νυχτικό που κάλυπτε τα πάντα μέχρι τα νύχια των ποδιών και άφηνε μόνο μια μικρή τρύπα στην περιοχή του υπογαστρίου, αλλά και αυτό μόνο για να γεννιούνται και άλλα χριστιανόπουλα, άλλοι μελλοντικοί τηρητές της αγαμίας.

Στην φωτογραφία ειδικό σεντόνι με μια τρύπα για το πέος ώστε να μην έρχονται σε επαφή τα γυμνά σώματα των συζύγων που δεν ήταν ούτε ηθικό να αγαπιούνται!

Αγάπη για τον Αυγουστίνο είναι πάντοτε μόνον αγάπη για τον θεό, ενώ ο έρωτας είναι κατά βάθος υπόθεση του διαβόλου, «απαίσιος», «καταχθόνιος», «φλέγων όγκος του σώματος», «τρομακτική θέρμη», «σήψη», «αηδιαστική λάσπη», «αηδιαστικό πύον».

Και καταλήγει ο Ντέσνερ:

Στην παραδοσιακή αντισεξουαλική γραμμή εμμένουν όμως, λίγο-πολύ, όλες οι χριστιανικές Εκκλησίες, με προεξάρχουσα πάντως τη Ρωμαιοκαθολική.

Ο κλήρος χρειάζεται την αμαρτία, ζει από αυτήν. Και πολύ καλύτερα ζει από την αμαρτία που είναι η πιο συχνή και κατά συνέπεια το αγαπημένο του παιδί: τη σεξουαλική. Μέχρι την πιο βαθιά ίνα του εγκεφάλου του και την τελευταία γωνιά του κρεβατιού του ο πιστός υποδουλώνεται μέσω της αμαρτίας στην Εκκλησία, αναπτύσσει από μικρό παιδί μια απέχθεια απέναντι στις ορμές, μπολιάζεται με τη συναίσθηση της αμαρτίας. Έτσι ξέρει ότι είναι αδύνατον να μείνει αναμάρτητος, ότι θα περιέρχεται συχνά και τακτικά σε συγκρούσεις, θα αμαρτάνει συνεχώς, θα αποτυγχάνει συνεχώς και μόνον ως ένοχος, ως αποτυχημένος μπορεί να έχει την εκκλησιαστική βοήθεια, την απαλλαγή από το βάρος της αμαρτίας, και να ελπίζει στην ποθητή αιώνια λύτρωση. Με άλλα λόγια πρέπει να παραμένει χειραγωγημένος, ελεγχόμενος, καταπιεσμένος.

Ο Κάρλχαϊντς Ντέσνερ γεννήθηκε το 1924 στο Μπάμπεργκ της Γερμανίας και πέθανε το 2014. Σπούδασε νομικά, θεολογία, φιλοσοφία, λογοτεχνία και ιστορία. Το πρώτο του μυθιστόρημα («Die Nacht steht um mein Haus», 1956) προκάλεσε αίσθηση. To 1957 το έργο του «Kitsch, Konvention und Kunst» δημιούργησε σκάνδαλο.

Από το 1958 δημοσιεύει ιστορικά έργα με κριτική στη θρησκεία και την Εκκλησία τα οποία εξακολουθούν να προκαλούν. Το 1988 βραβεύτηκε με το Βραβείο Arno Schmidt, τον Ιούνιο του 1993 με το εναλλακτικό Βραβείο Büchner και τον Ιούλιο του ίδιου έτους (ύστερα από τον Ζαχάροφ και τον Αλεξάντερ Ντούμπτσεκ) με το International Humanist Award.

Στα ελληνικά κυκλοφορεί το πολύτομο έργο του «Η εγκληματική ιστορία του χριστιανισμού» (εκδ. Κάκτος). 

ΠΟΙΑ ΣΧΕΣΗ ΕΧΕΙ Ο ΓΥΝΑΙΚΕΙΟΣ ΚΟΛΠΟΣ ΜΕ ΕΝΑ ΚΙΝΗΤΗΡΑ;

Στο διαδίκτυο κυκλοφορεί η παραπάνω φωτογραφία που υποτίθεται ότι απεικονίζει τον  διάσημο Αυστριακό γυναικολόγο  Dr. Hermann Otto Kloepneckler. 

Το μόνο πρόβλημα είναι ότι παρά το ότι υποτίθεται ότι είναι διάσημος  δεν υπάρχει καμιά άλλη πληροφορία γι΄αυτόν στον διαδίκτυο.

Γιατί λοιπόν μας απασχολεί ο ανύπαρκτος   Dr. Hermann Otto Kloepneckler;

Γιατί αυτός που τον κατασκεύασε έγραψε μια πολύ έξυπνη συσχέτιση του γυναικείου κόλπου με ένα κινητήρα  

΄Ετσι λοιπόν ο «διάσημος» γυναικολόγος  Dr. Hermann Otto Kloepneckler υποτίθεται ότι έχει πει το 1912:

O καλύτερος κινητήρας που υπάρχει στον κόσμο είναι ο γυναικείος κόλπος.

 Αρχίζει να δουλεύει υποκινούμενος μόνο από ένα δάκτυλο, είναι αυτολιπαινόμενος, δέχεται έμβολα κάθε μεγέθους και κάνει αυτόματη αλλαγή λαδιών κάθε τέσσερεις εβδομάδες.

Είναι κρίμα μόνο που το σύστημα ελέγχου έχει την δικιά του ιδιοσυγκρασία.

Οπότε συμπλήρωσε κάποιος άλλος σύγχρονος του, εξίσου «διάσημος» βραζιλιάνος γυναικολόγος:

 "Και υπάρχει και κάτι άλλο:

 Δεν χαλάει ακόμη και αν τον ....γαμήσεις"

Η ΖΩΝΗ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΚΑΙ Ο ΜΑΝΑΤΖΕΡ ΤΗΣ ΕΦΡΑΙΜ

Για την Ζώνη της Παναγίας , ή μάλλον για τις 3 Ζώνες,μέχρι στιγμής, έχω γράψει στο παρελθόν τα ποστ  ΜΗΠΩΣ Η ΒΡΑΚΟΖΩΝΗ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΚΑΝΕΙ ΤΟ ΘΑΥΜΑ ΤΗΣ ΣΤΗΝ  ΕΥΡΟΖΩΝΗ; ...και ΒΡΗΚΑ ΚΑΙ ΑΛΛΗ ΖΩΝΗ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ)

Η Ζώνη του Εφραίμ ξαναβγήκε περιοδεία  και από τις 3- 13  Νοεμβρίου θα βρίσκεται στον μητροπολιτικό ναό των Αγίων Αναργύρων στη Νέα Ιωνία και στην συνέχεια η Ζώνη τη συνοδεία του σχετικού παγκαριού θα συνεχίσει την τουρνέ της στο νοσοκομείο «Αγία Ολγα», στον Κάλαμο, στη Λάρισα, στο Μεσολόγγι, στο Αγρίνιο, προτού επιστρέψει και πάλι στη βάση της: τη μονή Βατοπεδίου στο Αγιον Όρος.

Τα αφορολόγητα έσοδα από αυτήν περιοδεία δεν πρόκειται βέβαια να ανακοινωθούν, αλλά είμαι σίγουρος πως σαφώς θα είναι σημαντικότερα από όσα εισπράχτηκαν  από το προσκύνημα των παντούφλων και των γυαλιών του Αγίου Παϊσιου.

Τουλάχιστον έτσι πλέον, όπως γράφω στο ποστ  ΕΚΣΥΓΧΡΟΝΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΠΤΩΜΑΤΟΛΕΙΨΑΝΟΛΟΓΙΑΣ :

..προσκυνώντας οι πιστοί τα γυαλιά, τα πέδιλα, τις κάλτσες, τις παντούφλες, τα κινητά, τους ονυχοκόπτες,  τις φανέλες αλλά και τα σώβρακα των αγίων  δεν θα χρειάζεται να αφήνουν τα πτώματα κουλά κόβοντας συνήθως τα χέρια τους .

…………………………………………………………

έτσι λοιπόν ο εκσυγχρονισμός της πτωματολειψανολογίας με τα πέδιλα, τα γυαλιά κτλ για  προσκύνηση των πιστών, αποτελεί ένα θετικό και ελπιδοφόρο βήμα που ανοίγει νέους ορίζοντες στην εισπρακτική αφαίμαξη  των προβάτων του ποιμνίου από τους ποιμένες της εκκλησίας μας.

Οι εισπράξεις όμως για να είναι αποτελεσματικές πρέπει να συνοδεύονται και από θαύματα.

Έτσι ο Πέτρος Τατσόπουλος στο άρθρο του Οίκος του Εμπορίου γράφει για  αυτά που είπε ο Εφραίμ στον ρεπόρτερ του ΣΚΑΙ:

Είναι το μεγαλύτερο και σπουδαιότερο κειμήλιο της μονής μας και, πραγματικά, μόλις το βλέπει κανείς, αισθάνεται την ευωδία της Αγίας Ζώνης, αισθάνεται την παρουσία της Παναγίας και πάρα πολλοί άνθρωποι έχουν δεχτεί πολλά θαύματα από την Τιμία Ζώνη - και το πρώτο θαύμα το οποίον γίνεται, εχθές, παραδείγματος χάριν, ήρθε μια μητέρα με δύο παιδιά, που δεν την ήξερα, μου λέει "ξέρεις, πριν τρία χρόνια προσκύνησα την Παναγία και μου έφεραν την κορδέλα που είναι ευλογημένη στην Τιμία Ζώνη κι έκανα δύο παιδιά, που οι γιατροί μου έλεγαν «ξέχασέ [το], δεν μπορείς να κάνεις παιδιά, ιατρικά είναι αδύνατον να κάνεις παιδιά»..." - και έκανε αυτή και τόσοι άλλοι οι οποίοι, πραγματικά, έτσι, ωφελούνται από τη θαυματουργική παρουσία της Αγίας Ζώνης και, μάλιστα, μια κοπέλα προχτές, η οποία είχε έναν όγκο κάτω, στον λαιμό, τη διαβάσαμε [με] την Αγία Ζώνη, την σταυρώσαμε και έφυγε και μετά επέστρεψε σε λίγο και λέει, ξέρεις, εξαφανίστηκε ο όγκος που ήταν στον λαιμό μου...».

Οπότε δικαιολογημένα Ο Τατσόπουλος εξανίσταται:

Οπα. Ενα λεπτό, Γέροντα. Δεν ξέρουμε τι συμβαίνει σήμερα στη Σερβία ή στη Ρωσία, μολονότι το ψυχανεμιζόμαστε, αλλά σε οποιαδήποτε από τις χώρες της Ευρωπαϊκής Ενωσης - αυτές που, αφελώς ίσως, θεωρούμε ως κανονικές κοσμικές δημοκρατίες - κάπου εδώ θα χτυπούσε το τηλέφωνο του εισαγγελέα. Δεν φτάνουμε στο σημείο να υποθέσουμε ότι ο εισαγγελέας θα ασκούσε αυτεπάγγελτα δίωξη εναντίον σου, αλλά όλο και μια ψιλοέρευνα θα διέτασσε, ώστε να διαπιστώσει εάν και κατά πόσον διατυπώθηκαν δημοσίως αυτοί οι εξωφρενικοί ισχυρισμοί, μπροστά σε ένα ανυποψίαστο κοινό εκατοντάδων χιλιάδων τηλεθεατών. Ασφαλώς, ούτε στην πιο κοσμική από τις κοσμικές δυτικές χώρες, δεν περιμένουμε ένας ηγούμενος να είναι ενήμερος, πόσο μάλλον να μετέχει στη σύγχρονη επιστημονική έρευνα γύρω από την ιστορικότητα του προσώπου της Παναγίας (για να μην επεκταθούμε στο τι φορούσε ή δεν φορούσε κατά την επίγεια ζωή της), αλλά περιμένουμε, ακόμη κι ένας ηγούμενος,  ιδίως ένας ηγούμενος τύπου Εφραίμ, πιο γνωστός στο πανελλήνιο για τις επιχειρηματικές παρά για τις πνευματικές του επιδόσεις, να σεβαστεί τους αναρίθμητους συμπολίτες μας που δίνουν τον οδυνηρό καθημερινό αγώνα τους εναντίον του καρκίνου ή οφείλουν να συμφιλιωθούν διά βίου με τη στειρότητα. Οχι, Εφραίμ. Σε αυτούς τους ανθρώπους, τις εγκληματικά ανεύθυνες βλακείες σου, δεν δικαιούσαι να τις εκστομίζεις ούτε ως αποτυχημένο καλαμπούρι. Εν προκειμένω δεν μοιράζεσαι την ντροπή με αυτούς που σε πιστεύουν. Η ντροπή είναι όλη δική σου.

Και καταλήγει:

Η μπίζνα με την Αγία ή Τιμία ή whatever Ζώνη έχει ξεπεράσει προ πολλού τα δικά μας σύνορα. Δεν έχετε παρά να δείτε και να ξαναδείτε στο YouTube με πόση ευλάβεια την προσκυνάει εκείνος ο εν πολλαίς αμαρτίαις περιπεσών ισχυρός άνδρας, ο μουλωχτός πράκτορας της KGB που επέπρωτο να σταδιοδρομήσει κατόπιν ως αυταρχικός πρόεδρος πασών των Ρωσιών. Καμαρώστε το απολωλός πρόβατο του μαρξισμού - λενινισμού να σταυροκοπιέται, στέλνοντας απανταχού το μήνυμα ότι δεν υπάρχει πιο σίγουρη, πιο δοκιμασμένη συνταγή χειραγώγησης από την επιστροφή στον Μεσαίωνα. Υστερα αναρωτηθείτε, μπροστά σε ανάλογο ταρτουφισμό, ποιο συναίσθημα σάς κατακλύζει; Ο τρόμος ή η αναγούλα;

 Franchising ή δικαιόχρηση ονομάζεται η τεχνική της υιοθέτησης και χρήσης ενός επιτυχημένου επιχειρηματικού μοντέλου και η επονομασία κάποιου άλλου έναντι ενός αντιτίμου. Ως καλός επιχειρηματίας ο Εφραίμ που κατέχει ένα άκρως κερδοφόρο αντικείμενο έχει αρχίσει και παραχωρεί το Franchising και σε άλλους όπως μπορείτε να διαπιστώσετε από την παρακάτω βεβαίωση.

ΜΙΑ ΑΠΟΤΙΜΗΣΗ ΤΟΥ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ ΑΠΌ ΚΑΠΟΙΟΝ ΠΟΥ ΣΥΜΜΕΤΕΙΧΕ ΚΑΙ ΒΑΣΑΝΙΣΤΗΚΕ ΓΙ΄ΑΥΤΟ.

Ο Χρύσανθος Λαζαρίδης  είναι από τα άτομα που έχουν, όχι μόνο το δικαίωμα, αλλά και την υποχρέωση να μιλούν για το Πολυτεχνείο γιατί ήταν μέλος της Συντονιστικής Επιτροπής κατά την εξέγερση σε αυτό. Συνελήφθη από την χούντα Ιωαννίδη λόγω της συμμετοχής του στα γεγονότα του Πολυτεχνείου, βασανίστηκε στο ΕΑΤ-ΕΣΑ και παρέμεινε κρατούμενος στις φυλακές μέχρι την πτώση της χούντας το καλοκαίρι του 1974. Υπέστη πολύ σκληρά βασανιστήρια και ξυλοδαρμούς από τους άνδρες της ΕΣΑ και νοσηλεύτηκε σε κρίσιμη κατάσταση στην «Παμμακάριστο»

Το πλήρες βιογραφικό του εδώ.

Το κείμενο που έχει γράψει (οι υπογραμμίσεις δικές του),δημοσιεύτηκε το 2012 στο antinews  και αναδημοσιεύτηκε πάλι εκεί και το 2013, με τον τίτλο :

"Για τους Σπαρτιάτες, Είλωτες. Και για τους Είλωτες, Σπαρτιάτες…"

Ακούω διάφορους σήμερα να βρίζουν τη λεγόμενη «γενιά του Πολυτεχνείου».
Ανήκω – θέλοντας και μη - σε εκείνη της γενιά.
Μιλάω σπάνια για τα γεγονότα εκείνα, κι όταν το κάνω αμφισβητώ όλους τους μύθους που επικράτησαν έκτοτε. Κυρίως για το ρόλο που διαδραμάτισε η τότε Αριστερά…
Αυτή η αμφισβήτηση εκ μέρους μου εκφράζεται δημόσια και γίνεται από τότε, όταν δεν ήταν εύκολο να ειπωθούν, να γραφούν ή να ακουστούν, πράγματα που τώρα τα λένε πολλοί. Και κάποιοι, μάλιστα, καθ’ υπερβολήν…
Και δεν εξαργύρωσα τη συμμετοχή μου στα «γεγονότα του Πολυτεχνείου». Συνειδητά, από την πρώτη στιγμή, κράτησα τις αποστάσεις μου και αποδοκίμασα όσους το έκαναν. Και μάλιστα σε εποχές που αυτό είχε και κόστος και ρίσκο:
Το κόστος να απομονωθείς από παντού. Και το ρίσκο να φανείς «γραφικός».
Ό,τι έκανα στη ζωή μου το έκανα όχι επικαλούμενος τη «συμμετοχή» μου σε εκείνη την εξέγερση, αλλά μάλλον… αποσιωπώντας την.
Ό,τι έκανα έκτοτε το κατάφερα όχι επειδή «ήμουν κι εγώ εκεί», αλλά παρά το γεγονός ότι ήμουν κι εγώ εκεί…
Και τέλος μίλησα από τους πρώτους για τη χρεοκοπία της μεταπολίτευσης του 1974 και για την ανάγκη μιας «νέας μεταπολίτευσης». Σε καιρούς (πριν δέκα χρόνια περίπου) που κι αυτό δεν ήταν εύκολο να το πει κανείς…

Νιώθω, λοιπόν, την ανάγκη να γράψω σήμερα αυτές τις γραμμές, όχι «απολογητικά» με την έννοια της «απολογίας», ούτε καν με την έννοια του «απολογισμού». Μάλλον «παρεμβατικά», με την έννοια να βάλουμε κάποια πράγματα στη θέση τους.
Κάποτε ήταν «μόδα» να δηλώνεις «γενιά του Πολυτεχνείου» ακόμα κι αν δεν πέρασες ούτε απ’ έξω. Τώρα έγινε μόδα να βρίζεις τη «γενιά του Πολυτεχνείου». Ακόμα κι αν δεν ξέρεις πολλά για το τι ακριβώς έγινε τότε…
Ποτέ δεν μου άρεσε να ακολουθώ τους «συρμούς». Δεν το έκανα τότε, όταν ήταν «πολιτικώς ορθόν» να γράφεις κατεβατά επικολυρικού θαυμασμού για ό,τι έγινε στο «Πολυτεχνείο». Δεν το κάνω ούτε και τώρα, όταν «γύρισαν» τα πράγματα και είναι «πολιτικώς ορθόν» να αναθεματίζουμε όλοι μαζί, ότι ως πριν λίγο προσκυνούσαμε.

Η αλήθεια – και εν πάση περιπτώσει η δική μου, γιατί αυτήν μόνο μπορώ να καταθέσω  – είναι αρκετά διαφορετική:

* Την εξέγερση του Πολυτεχνείου δεν την ήθελε κανείς. Και δεν την «προετοίμασε» κανείς. Η ίδια η Αριστερά που βροντοφώναζε και υπερηφανευόταν για τη συμμετοχή της και για τον… «καθοδηγητικό της ρόλο», εκ των υστέρων, στη διάρκεια της εξέγερσης την είδε με επιφυλακτικότητα και καχυποψία. Κάποιοι μάλιστα ζήτησαν από τους φοιτητές να βγουν έξω και αμέσως μετά καταδίκασαν την εξέγερση ως έργο «300 προβοκατόρων»…
Ξέρετε τι θα πει να είσαι 19 ετών στην πιο βαθιά παρανομία μετά την εξέγερση, και κάποια κόμματα της Αριστεράς να σε θεωρούν «προβοκάτορα» την ώρα που η χούντα σε κυνηγάει παντού

* Δεύτερον, τα γεγονότα του Πολυτεχνείου, όντως κάποιοι πήγαν να τα εκμεταλλευτούν. Τα εκμεταλλεύθηκε πρώτος ο δικτάτορας Ιωαννίδης για να ρίξει τον δικτάτορα Παπαδόπουλο. Μετά τα εκμεταλλεύθηκε η Αριστερά κυρίως (αλλά και το ΠΑΣΟΚ πλαγίως), για να εδραιώσουν την παρουσία τους μετά την κατάρρευση της χούντας. Αλλά στην εξέγερση δεν πρωτοστάτησε ούτε ο… Ιωαννίδης, ούτε το ΠΑΣΟΚ (που δεν υπήρχε τότε), ούτε η Αριστερά (μέρος της οποίας απέσυρε τις δυνάμεις της, ενώ κάποιο άλλο μέρος είχε ταυτιστεί με το «πείραμα Μαρκεζίνη» που το ακύρωσε η εξέγερση).

* Τρίτον, το «Πολυτεχνείο» σίγουρα δεν έριξε τη χούντα. Αλλά την κλόνισε σοβαρά, και έπαιξε το ρόλο του «καταλύτη» για την εσωτερική της διάσπαση. Η «πολιτικοποίηση» της δικτατορίας (με τις εκλογές Μαρκεζίνη που ήταν προγραμματισμένες για τον Ιανουάριο του 1974) ματαιώθηκε μια βδομάδα μετά την εξέγερση. Ενώ η κατάρρευση της δικτατορίας προέκυψε μετά την τραγωδία της Κύπρου τον Ιούλιο του 1974.

Για το Πολυτεχνείο το μόνο που μπορούμε να πούμε ήταν ότι κλόνισε το δικτατορικό καθεστώς, το διέσπασε, το αποδυνάμωσε και επέτεινε τις εσωτερικές του αντιφάσεις. Κι αυτό δεν ήταν λίγο. Αλλά ήταν πολύ διαφορετικό απ’ το μύθο που πλάστηκε όλα τα επόμενα χρόνια…

* Τέταρτον, η «αντίσταση του λαού κατά της χούντας» δεν υπήρξε τόσο «παλλαϊκή», τόσο «μαζική» και τόσο «ομόθυμη» όσο παρουσιάστηκε μετά. Η αλήθεια είναι πως δεν ήταν λίγοι εκείνοι που ενέκριναν τη δικτατορία τα πρώτα χρόνια. Αρκετοί ακόμα την ανέχονταν αγόγγυστα. Ακόμα περισσότεροι ένιωθαν απλώς φόβο. Πολλοί λίγοι είχαν διάθεση για αντίσταση. Όπως λίγοι ήταν κι αυτοί που είχαν διάθεση να βοηθήσουν τους τότε αντιστασιακούς…

Στις αρχές του 1973 αυτό άρχισε να αλλάζει. Και καταλύτης υπήρξε το φοιτητικό κίνημα, πράγματι. Με την κατάληψη (τις δύο καταλήψεις για την ακρίβεια) της Νομικής Σχολής, το Φεβρουάριο και το Μάρτιο του 1973. Και, βέβαια, με την κατάληψη του Πολυτεχνείου το Νοέμβριο της χρονιάς εκείνης. Αλλά απλώς άρχισε να αλλάζει το κλίμα…

* Μετά τον Ιούλιο του 1974 γεμίσαμε με «αντιστασιακούς κατόπιν εορτής»! Από ανθρώπους που υπηρέτησαν το δικτατορικό καθεστώς και ύστερα διαφήμιζαν την αντιδικτατορική τους δράση, μέχρι ανθρώπους που απλώς δεν έκαναν τίποτε και ύστερα εμφανίζονταν ως περίπου… «οπλαρχηγοί» μιας «παλλαϊκής αντίστασης» που δεν υπήρξε ποτέ!
Μετά από πολλά χρόνια γνώρισα κάποιο γνωστό άρθρογράφο – μακαρίτη εδώ και καιρό – που τόλμησε να γράψει: «εγώ παιδιά δεν ήμουν αντιστασιακός επί χούντας!» Ξαφνικά τον εκτίμησα πολύ. Όχι γιατί δεν έκανε αντίσταση.
Αλλά γιατί δεν ήταν «δήθεν»….

* Η Γιορτή του Πολυτεχνείου – και όλη η μυθολογία που πλάστηκε σχετικά – υπήρξε ένας καθεστωτικός μύθος. Ήταν η τελετουργία που νομιμοποιούσε την εγκαθίδρυση της Κοινοβουλευτικής δημοκρατίας. Αναδείκνυε «σύμβολα» και «ήρωες» - θεμέλια απαραίτητα για κάθε καθεστώς που διψά για νομιμοποίηση.
Άλλα καθεστώτα θεμελιώθηκαν σε αληθινά μεγάλα γεγονότα. Εδώ βολεύτηκαν με ένα «συμβάν»! Το οποίο είχε και μια ακόμα λυτρωτική λειτουργία. Ξέπλυνε τις τύψεις ενός λαού, που δίψαγε για αντιστασιακούς μύθους στη διάρκεια μιας περιόδου που ελάχιστοι έκαναν πραγματική αντίσταση.

* Το Πολυτεχνείο δεν συγκρίνεται – ούτε θα μπορούσε, άλλωστε – με κανένα από τα μεγάλα γεγονότα που σημάδεψαν τη νεοΕλληνική Ιστορία. Η 25η Μαρτίου και η 28η Οκτωβρίου δεν μπορούν να έχουν την παραμικρή σύγκριση με την 17η Νοεμβρίου. Είναι γελοίο και να το λέμε…

Δεν συγκρίνεται ούτε με άλλα ιστορικά γεγονότα, όπως οι Βαλκανικοί Πόλεμοι και ο Κυπριακός αγώνας της δεκαετίας του ’50, ή με μεγάλες στιγμές όπως η παλλαϊκή αντίσταση του 1943 κατά της «πολιτικής επιστράτευσης» που προσπάθησαν να επιβάλουν τότε οι αρχές της Κατοχής. Η Ελλάδα είναι μια από τις ελάχιστες χώρες της κατεχόμενης Ευρώπης, όπου οι Ναζί δεν μπόρεσαν να κάνουν πολιτική επιστράτευση. Και η μόνη, ίσως, που αυτό ματαιώθηκε μετά από αληθινά παλλαϊκή και όντως πολυαίμακτη εξέγερση του λαού. Κι όμως, όλα αυτά αποσιωπώνται και γιορτάζουμε κάθε χρόνο το …Πολυτεχνείο! Αυτό δεν είναι γελοίο πια. Είναι τραγικό! Και καθόλου κολακευτικό για όλους μας.

* Η γιορτή του Πολυτεχνείου, λοιπόν, δεν έχει καμία ιστορική αντιστοίχηση με τα πραγματικά γεγονότα. Υπήρξε καθαρά καθεστωτικό σύμβολο και για ένα λόγο ακόμα: Σηματοδοτεί μια περίοδο, όπου οι «ηττημένοι» του Εμφύλιου, κερδίζουν την ηγεμονία μέσα στη χώρα. Δεν άσκησαν ποτέ την διακυβέρνηση, αλλά επέβαλαν τη δική τους λογική στο καθεστώς και στους ιδεολογικούς μηχανισμούς του: τα Πανεπιστήμια, τα σχολεία, τη διανόηση, τον Τύπο, τα ΜΜΕ. Είμαστε μια μοναδική περίπτωση που την πρόσφατη ιστορία την έγραψαν τελικά οι ηττημένοι, όχι οι νικητές. Και την έγραψαν εξ ίσου στρεβλά…
Το Πολυτεχνείο λοιπόν, όχι ως γεγονός αλλά ως επέτειος, μύθος, σύμβολο, υπήρξε μια «κολυμβήθρα του Σιλωάμ», για να δώσει στην Αριστερά, μετά από 27 χρόνια παρανομίας, μια «ηθική νίκη».
Ήταν μια «νίκη», μετά από μια εξέγερση που η ίδια η Αριστερά δεν την ήθελε, δεν τη στήριξε, κάποια στιγμή την κατήγγειλε κι όλα, και στη συνέχεια την οικειοποιήθηκε πλήρως!
Κρίμα, γιατί η Αριστερά είχε πραγματικούς αγώνες, σύμβολα και ήρωες, που τους παραμέρισε, για να τιμήσει ένα πολύ μικρότερης σημασίας γεγονός από το οποίο η ίδια επισήμως μάλλον απείχε.

Ή μάλλον ακριβώς γι’ αυτό: Διότι όλα τα άλλα που είχε στο «ενεργητικό» της ήταν γραμμένα ταυτόχρονα και στο «παθητικό» της! Ήταν γεγονότα και σύμβολα που δίχαζαν τον ελληνικό λαό. Ενώ το Πολυτεχνείο, ή μάλλον ο μύθος που πλάστηκε γι’ αυτό, λειτουργούσε ενωτικά ως σύμβολο.
Και γι’ αυτό ήταν πολύ βολικό. Αλλά ελάχιστα αληθινό…

Αυτό δεν σημαίνει ότι υπήρξε ένα «ψέμα»! Ήταν μια εξέγερση της νεολαίας για Δημοκρατία και Ελευθερία. Τίποτε παραπάνω και τίποτε λιγότερο. Και δεν είναι μικρό πράγμα.
Η «γενιά του Πολυτεχνείου», δηλαδή οι άνθρωποι που πρωταγωνίστησαν δεν είναι αυτές οι καρικατούρες που εμφανίζονται σήμερα, που άρχισε η αποδόμηση του μύθου. Ήταν παιδιά ανάμεσα στα 19 και τα 25 χρόνια τους τότε, που διψούσαν για Ελευθερία, οργανώθηκαν χωρίς βοήθεια, εξεγέρθηκαν και ρίσκαραν, όταν κάθε συμβατική λογική γύρω τους – αριστερή και δεξιά – τους έλεγε «να κάτσουν στα αυγά τους»! Γιατί αυτό τους έλεγαν.

Κι από τότε παραμένουν, όπως θα ’λεγε ο Άρης Αλεξάνδρου:
«Για τους Σπαρτιάτες, Είλωτες και για τους Είλωτες, Σπαρτιάτες»
Το τι έκανε ο καθένας τους μετά δεν έχει και πολύ σημασία. Οι ήρωες είναι «τυχεροί» όταν πεθαίνουν. Γιατί μένει το «φωτοστέφανο». Όσοι αγωνίστηκαν για κάτι μεγάλο κι έχουν την… «ατυχία» να επιζήσουν, τότε ακολουθούν ο καθένας τον δρόμο του, άλλος καλύτερο άλλο χειρότερο, άλλος αξιοπρεπέστερο, άλλος όχι. Αυτό δεν σημαίνει ότι η πράξη της νιότης τους απαξιώνεται. Κάποιοι από τους «πρωταγωνιστές» μπορεί να απαξιώθηκαν. Το ξέσπασμα Ελευθερίας, όχι…
Όσους αληθινά πρωτοστάτησαν στα γεγονότα τότε, δεν τους ξέρετε. Γιατί προτίμησαν να μείνουν στην αφάνεια. Οι περισσότεροι αηδιασμένοι από τη μυθοπλασία, δηλαδή από το προπαγανδιστικό «περιτύλιγμα» με το οποίο περιβλήθηκε η δική του νεανική εξέγερση. Άλλοι, πάλι, διακρίθηκαν στη ζωή τους, χωρίς να διαφημίσουν την τότε συμμετοχή τους. Ελάχιστοι – αληθινά ελάχιστοι – έκαναν το Πολυτεχνείο καριέρα. Και σήμερα το έχουν μετανιώσει.
Είναι, λοιπόν, κατάντημα, να φτύνουμε σήμερα εκεί που κάποτε όλοι προσκυνούσαν.
Οι περισσότεροι που έπαιξαν κάποιο ρόλο τότε, δεν προσκύνησαν ποτέ το είδωλο - το φετίχ - που περιφέρεται κάθε χρόνο τέτοια μέρα στους δρόμους.

Κι αυτοί που προσκύνησαν το «φετίχ», κατά κανόνα δεν είχαν καμία σχέση με το «έγκλημα». Γίνονταν φαντασιακοί μέτοχοι ενός μύθου, ακριβώς γιατί δεν μετείχαν στα πραγματικά γεγονότα…

* Η χρεοκοπία της μεταπολίτευσης, είναι γεγονός. Η νέα μεταπολίτευση που έχει ανάγκη ο τόπος είναι ακόμα ζητούμενο. Σε αυτό το μεσοδιάστημα καταρρέουν οι παλαιοί μύθοι, χωρίς να εδραιώνονται οι νέες αλήθειες.
Αυτό αναδεικνύει μια σύγχυση αναπόφευκτη. Αλλά για κάποιους είναι λυτρωτικό.  Κυρίως για την ίδια «τη γενιά του Πολυτεχνείου»…
Ναι, συμφωνώ προφανώς, με όσους υποστηρίζουν ότι πρέπει να τελειώνουμε με τέτοιες επετειακές εκδηλώσεις. Να βρούμε το κουράγιο να εξηγήσουμε ότι τιμούμε κάθε ξέσπασμα ελευθερίας της Ελληνικής νεολαίας, αλλά δεν διογκώνουμε τα γεγονότα, ούτε προσβάλλουμε τη μνήμη άλλων σημαντικότερων αγώνων που έχουν περιέλθει στη λήθη. Το έχω υποστηρίξει ενυπόγραφα, εδώ και πολλά χρόνια. Όταν ακόμα ήταν δύσκολο. Κι εγώ απελπιστικά μόνος τότε…
Αλλά όχι να περνάμε από τη μυθοποίηση στο… ανάθεμα!
Πρέπει άραγε, να ντρεπόμαστε που αγωνιστήκαμε κάποτε για Ελευθερία;
Πρέπει να απολογούμαστε, γιατί κάποιοι, ελάχιστοι, οικειοποιήθηκαν τους αγώνες μας ή τους μετέτρεψαν σε εφαλτήριο καριέρας;

Ως πότε σε αυτή τη χώρα όσοι αγωνίστηκαν για κάτι σημαντικό θα πρέπει συνεχώς να καλούνται σε απολογία;
Φυσικά κάθε λαός έχει ανάγκη από σύμβολα.
Αλλά εδώ δεν κατεδαφίζουμε φθαρμένα σύμβολα. Τρώμε τα παιδιά μας!
Και τώρα τα τρώμε όταν έχουν πάψει προ πολλού να είναι «παιδιά».
Η «γενιά του Πολυτεχνείου» μπήκε πράγματι, μαζικά, στα κόμματα της ευρύτερης Αριστεράς το 1974 και λίγο αργότερα.
Όπως μπήκε-βγήκε! Οι περισσότεροι τουλάχιστον…
Γιατί όσοι έχουν ζήσει από τα μέσα μια εξέγερση εκτός από  απροσκύνητοι ήταν πλέον και ψυλλιασμένοι.

Κι ανθρώπους που είναι απροσκύνητοι και ψυλλιασμένοι, δεν μπορούν να τους «φάνε» έτσι εύκολα. Ιδιαίτερα οι άκαπνοι…

Και παραμένουμε από τότε «για τους Σπαρτιάτες Είλωτες, και για τους Είλωτες Σπαρτιάτες». Παλαιότερα μας πετροβολούσε η Αριστερά για την είχαμε ξεπεράσει ή εγκαταλείψει. Σήμερα μας πετροβολούν και πολλοί άλλοι, γιατί ήμασταν τα θύματα ενός μύθου, που κάποιοι άλλοι έπλασαν στην καμπούρα μας…
Όσοι από μας δεν καταδέχθηκαν να γίνουν «παιδιά του κομματικού σωλήνα» και δεν ενέδωσαν στις σειρήνες του life style – δηλαδή οι συντριπτικά περισσότεροι – έχουν κρατήσει δύο πράγματα. Που το καθένα από μόνο τους είναι πολύτιμο, αλλά και τα δύο μαζί «δεν παίζονται»:
--Έχουν εμπειρία ρήξης με ένα ανελεύθερο καθεστώς. Δηλαδή έχουν γευτεί αυτό που λέμε «Ελευθερία» και το ξέρει μόνο όποιος ρίσκαρε γι’ αυτό. Όχι όποιος έμαθε να το θεωρεί «δεδομένο»…
--Κι έχουν κρατήσει κάτι άλλο, που το λένε Αξιοπρέπεια. Και που μπορεί να το καταλάβει μόνον όποιος το έχει.
Ελευθερία και Αξιοπρέπεια δεν είναι μόνο δύο λέξεις. 
Το πρώτο είναι εμπειρία ζωής και το δεύτερο είναι τρόπος ζωής.
Αυτά τα δύο κουβαλάμε. Κι αυτά τα δύο παραδίδουμε σε όποιους τα θέλουν. Και σε όποιους τα εκτιμούν.
Οι υπόλοιποι μπορούν να μας πετροβολούν.
Αντέξαμε απέναντι σε θηρία. Δεν μας φοβίζουν οι ψείρες…

Είμαστε και Σπαρτιάτες και Είλωτες!

 «Σπαρτιάτες» γιατί μάθαμε να πολεμάμε.

 Και «Είλωτες »γιατί μάθαμε να υπομένουμε…        

Και δεν έχουμε πει ακόμα την τελευταία μας λέξη…

Μερικά από τα ποστ που έχω δημοσιεύσει στο παρελθόν για την εξέγερση του Πολυτεχνείου:

ΟΙ ΝΕΚΡΟΙ ΤΟΥ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ ΚΑΙ ΜΕΡΙΚΟΙ ΑΦΑΝΕΙΣ ΗΡΩΕΣ (Το έχουν διαβάσει μέχρις στιγμής 7682 άτομα.)

17 ΝΟΕΜΒΡΗ –ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΜΑΡΤΥΡΙΑ  

ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΘΑ ΠΑΩ ΣΤΗΝ ΠΟΡΕΙΑ

ΤΟ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ ΖΕΙ;