Ο
χάρτης, με την έκταση που καταλαμβάνει το Ισραήλ σε διάφορες χρονικές στιγμές, είναι
γνωστός εδώ και πολλά χρόνια και τον έχω δημοσιεύσει και εγώ στο προ 11ετιας
ποστ μου ΣΥΝΤΟΜΗ
ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΑΝΑΔΡΟΜΗ ΣΤΟ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΙΑΚΟ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΠΡΟΣΦΑΤΗ ΑΠΟΦΑΣΗ ΤΟΥ ΟΗΕ,
πρόσφατα δε τον έδειχνε και ο Ερντογάν, γνήσιος υποστηρικτής της Χαμάς, η
οποία και διατηρεί γραφεία στην χώρα του.
Πρόσφατα έχουν δημοσιευτεί μερικά άρθρα που επεξηγούν με σαφήνεια ποια είναι η πραγματικότητα στις 4 χρονικές εποχές που απεικονίζονται στον χάρτη.
Μεταφέρω λοιπόν εδώ δύο από αυτά τα κείμενα, για να μπορέσει κανείς να σχηματίσει μια πιο αντικειμενική γνώμη για το Παλαιστινιακό, που εδώ και 75 αποτελεί ένα θέμα που απασχολεί συνεχώς την επικαιρότητα και έχει οδηγήσει στον θάνατο χιλιάδες αθώα άτομα και από τις δύο πλευρές.
Δυστυχώς δε εκεί που έχουν φτάσει σήμερα τα πράγματα δεν υπάρχει καμιά εμφανής προοπτική επίλυσης της κατάστασης, καθώς στην ηγεσία του Ισραήλ πρωθυπουργός είναι ένας υπόδικος που έχει συμμαχήσει για να παραμείνει στην εξουσία με τα πιο φανατικά ακροδεξιά κομματίδια, ενώ στην άλλη πλευρά ηγείται η Χαμάς, μια σαφώς τρομοκρατική οργάνωση που έχει ως διακηρυγμένο στόχο την εξαφάνιση από προσώπου γης του Ισραήλ, ενώ ο μετριοπαθής υπέργηρος Αμπού Αμπάς ηγείται μιας ανίσχυρης και διεφθαρμένης κυβέρνησης. Και τα δύο μέρη έχουν ξεχάσει πότε έκαναν για τελευταία φορά εκλογές στις περιοχές τους.
Το πρώτο κείμενο είναι του γνωστού δημοσιογράφου Δημήτρη Τσιόδρα και το δημοσίευσε στο ΦΒ.
Σύντροφοι αυτή την παπαριά σταματήστε να την ανεβάζετε γιατί δείχνει ότι δεν γνωρίζετε αριθμητική δημοτικού . Όταν συγκρίνουμε , να συγκρίνουμε ομοειδή πράγματα . 2 μήλα και 2 μήλα κάνουν 4 μήλα . Όμως 2 μήλα και 2 αχλάδια δεν κάνουν 4 μήλο- αχλαδα .
Παίρνετε μια γεωγραφική περιοχή ( 1η φωτογραφία ) και την θεωρείτε Παλαιστινιακό κράτος . Πέστε μας και εμάς ποιά ήταν η κυβέρνηση αυτού του κράτους , ποια η σημαία του , ποιο το νόμισμα του , ποιοί οι ποιητές και οι λογοτέχνες του , που ήταν η Βουλή ή τα ανάκτορα του , ποιό το αποτύπωμα στον πολιτισμό έως τότε . Εκτός αν θεωρείτε πολιτισμό την ταύτιση απόψεων του μουφτή της Ιερουσαλήμ Χάτζ Αμίν ελ Χουσέινι με τον Χίτλερ και την στρατολόγηση μουσουλμάνων στα Waffen - SS στην κατεχόμενη από τους Γερμανούς Γιουγκοσλαβία . Μια περιοχή ήταν , που κατά καιρούς την κατείχαν Οθωμανοί , Άγγλοι , Γάλλοι , Πορτογάλοι ( το τελευταίο δεν είναι αλήθεια αλλά κάνει ομοιοκαταληξία ) . Άραβες μουσουλμάνοι , Άραβες χριστιανοί , Εβραίοι , Βεδουίνοι , Δρούζοι , φελάχοι ( αγρότες κυρίως της Αιγύπτου ) ήταν οι κάτοικοι αυτής της γεωγραφικής περιοχής .
Στη 2η φωτογραφία βάζετε την πρόταση του ΟΗΕ για δημιουργία 2 κρατών για 2 λαούς με βάση στο που υπήρχε πλειοψηφία πληθυσμού . Οι Άραβες ( προσέξτε είπα Άραβες γιατί η έννοια Παλαιστίνιος όπως την εννοούμε σήμερα δεν υπήρχε στο λεξιλόγιο ) είπαν όχι . Έκτοτε με την δημιουργία το 1948 του κράτους του Ισραήλ έχουμε συνασπισμούς Αραβικών χωρών που επιτίθενται συνεχώς .
Στην 3η φωτογραφία είναι τα περιβόητα σύνορα του 1967 . Η Γάζα ανήκει στην Αίγυπτο , τα υψίπεδα του Γκολάν στη Συρία και η Δυτική όχθη στην Ιορδανία . Το 1964 ιδρύεται και ο ΟΑΠ ( Οργανισμός για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης ) . Κάμερα σε μένα . Γιατί δεν ιδρύθηκε τότε που είχαν στα χέρια τους όλη την Δυτική όχθη Παλαιστινιακό κράτος ; Γιατί το μόνο που ζητούσαν ήταν ο αφανισμός του Ισραήλ .
Πόλεμοι γίνονται από το 1948 και οι Αραβικοί συνασπισμοί χάνουν συνεχώς εδάφη . Μιλάνε για κατοχή . Κατοχή υπάρχει όταν καταλαμβάνεις περιοχές από ένα κυρίαρχο κράτος που στην περίπτωση αυτή δεν υφίσταται . Διαφορετικά έπρεπε να μιλάμε για κατοχή και στη περίπτωση της Ιορδανίας με τη Δυτική όχθη .
Στη 4η φωτογραφία φτάνουμε στο σήμερα . Την Δυτική όχθη δεν την μαρκάρει , παρά μόνο κάποιες περιοχές που υπονοεί ότι βρίσκονται Παλαιστίνιοι , αγνοώντας τα προνόμια που δόθηκαν στη Παλαιστινιακή αρχή της Φατάχ . Και η Γάζα που με τα λεφτά που παίρνει από Ευρωπαϊκή ένωση και Κατάρ αντί να γίνει Σιγκαπούρη της Μεσογείου τα χρησιμοποιεί για την καταστροφή του Ισραήλ που πρέπει να δείχνει αυτοσυγκράτηση .
Υπάρχουν πολλά να ειπωθούν αλλά όταν οι αναρτήσεις γίνονται σεντόνι πάνε στον κουβά .
Η ρίζα του κακού είναι η άρνηση του Αραβικού κόσμου της ύπαρξης του κράτους του Ισραήλ και ανικανότητα να τιθασεύσει τον τρομοκράτη που έχει στους κόλπους του .
Το δεύτερο κείμενο είναι του Δημήτρη
Παντελακάκη στο ΝΟΜΑDIC
UNIVERSALITY
Λόγω της έκτασης που έχει,
δημοσιεύω μόνο τα αποσπάσματα που αναφέρονται στον χάρτη. Στο τέλος έχω προσθέσει και τις επεξηγήσεις
που αναφέρονται στο κείμενο.
Ο ΠΡΩΤΟΣ ΧΑΡΤΗΣ
Πιάνοντας τους χάρτες της εικόνας από τα αριστερά προς τα δεξιά, ο πρώτος χάρτης είναι ολότελα φανταστικός. Καταρχήν το 1946, που υποτίθεται είναι το έτος αναφοράς, δεν υπήρχε στην περιοχή ούτε Ισραήλ, ούτε Παλαιστίνη. Τα εδάφη που παρουσιάζει με λευκό χρώμα είναι εκείνα τα οποία αποτελούσαν ιδιοκτησία Εβραίων. Ορισμένα από αυτά τα είχαν κληρονομήσει από τους προγόνους τους, καθώς η περιοχή διέθετε ισχυρή εβραϊκή μειονότητα με ρίζες στο βαθύ παρελθόν, η οποία ήκμαζε μάλιστα από τα μέσα του 19ου αιώνα και στο εξής. Ένα άλλο μέρος αφορά περιουσίες Αράβων και Τούρκων τις οποίες αγόρασαν οι Εβραίοι, ντόπιοι και μετανάστες, μέσα από την τυπική, νόμιμη διαδικασία. Τα εδάφη όμως που η εικόνα χρωματίζει με πράσινο χρώμα, δεν αποτελούν μόνο τα εδάφη εκείνα τα οποία ανήκαν σε Άραβες, αλλά ολόκληρη η υπόλοιπη έκταση, συμπεριλαμβανομένης της ερήμου, που φυσικά δεν ανήκε σε κανέναν. Τυπικά ήταν δημόσια έκταση ελεγχόμενη από τη βρετανική διοίκηση της Εντολής της Παλαιστίνης.[2]
Καθώς η περίοδος των αυτοκρατοριών είχε παρέλθει και η περίοδος των εθνικισμών ήταν η νέα κανονικότητα και καθώς οι δυο κοινότητες ήταν ήδη στα μαχαίρια, επικράτησε η ιδέα να δοθεί στους Εβραίους μια περιοχή ανάλογη του ποσοστού του πληθυσμού τους στην περιοχή της Μέσης Ανατολής, προκειμένου να αποφευχθεί ο εμφύλιος. Επιλέχθηκε η συγκεκριμένη περιοχή για δύο λόγους. Αφενός εκεί η εβραϊκή μειονότητα ήταν της τάξεως 30%. Αφετέρου αυτή ήταν και η επιθυμία των ιδίων των Εβραίων, οι οποίοι στο μεταξύ, μετά την άνοδο του Ναζιστικού Κόμματος στην εξουσία, μεταναστεύανε στην περιοχή με αυξανόμενο ρυθμό. Ήδη από το 1922, η Εντολή της Παλαιστίνης χωρίστηκε σε δύο τμήματα, το 77% της έκτασής της (αντιστοιχεί στη σημερινή Ιορδανία) προοριζόταν να δοθεί στον αραβικό πληθυσμό της περιοχής και το υπόλοιπο στους Εβραίους (δηλαδή η περιοχή του σημερινού Ισραήλ, μαζί με όλα τα παλαιστινιακά εδάφη). Όμως οι Άραβες δεν δέχτηκαν εκείνη την πρόταση και ζήτησαν εκ νέου διευθέτηση. Τη νέα διευθέτηση ανέλαβε ο νεοσύστατος ΟΗΕ και οδήγησε στον δεύτερο χάρτη από τα αριστερά.
Ο ΔΕΥΤΕΡΟΣ ΧΑΡΤΗΣ
Η δημιουργία του Ισραήλ έλαβε λοιπόν χώρα με τη σύμφωνη γνώμη της κοινότητας των κρατών της υφηλίου μέσω του ΟΗΕ και παρουσιάστηκε τον Νοέμβριο του 1947. Την ίδια δηλαδή εποχή που δημιουργήθηκαν και τα αραβικά κράτη της περιοχής. Τα αραβικά έθνη δηλαδή δεν διέθεταν αυτοδιοίκηση μέχρι την εποχή εκείνη, καθώς επί πολλούς αιώνες ήταν τμήματα πολυεθνικών αυτοκρατοριών. Πέρα από αυτό, θα πρέπει να σημειώσουμε ότι η απόφαση του ΟΗΕ αυτή δεν ελήφθη εν κενώ. Το δικαίωμα των Εβραίων να αποκτήσουν δικό τους κράτος στην περιοχή κερδήθηκε μέσα από μία σειρά δικαστικών αγώνων που διήρκεσαν δεκαετίες. Σε αντίθεση με την μάλλον χοντροκομμένη προσέγγιση της βρετανικής διοίκησης στο ζήτημα, η υπεράσπιση του δικαιώματος των λαών στην αυτοδιάθεση ελήφθη ρητά υπόψη από την επιτροπή του ΟΗΕ. Γι’ αυτό άλλωστε και τα σύνορα των δύο κρατών, όπως μπορεί εύκολα μπορεί κανείς να υποπτευθεί κοιτώντας τον χάρτη, χαράχτηκαν επιμελώς, έτσι ώστε οι δύο λαοί να έχουν υπό τον έλεγχό τους τις περιοχές εκείνες στις οποίες ο πληθυσμός τους θα αποτελούσε την πλειοψηφία. Συγκρίνετε τα σύνορα αυτού του χάρτη με τις ευθείες, οριζόντιες και κάθετες γραμμές που χάρασσαν επί χάρτου οι αποικιοκράτες, στις χώρες που μοίραζαν μεταξύ τους.
Έτσι, με τη διευθέτηση του ΟΗΕ που αποτυπώνεται στον χάρτη αυτό, οι Εβραίοι θα κέρδιζαν κατά κράτος, ακόμα και αν χρειαζόταν να γίνει δημοψήφισμα. Οι Άραβες προσπάθησαν να προλάβουν αυτή την κατάσταση και κηρύξαν πόλεμο, με στόχο να «πετάξουν τους Εβραίους στη θάλασσα» και να μοιραστούν μεταξύ τους τη γη του Ισραήλ. Έτσι ο δεύτερος χάρτης ίσχυσε για μια μόλις μέρα, καθώς την επόμενη ξεκίνησε ο πρώτος αραβο-ισραηλινός πόλεμος. Θα πρέπει να σημειώσουμε ότι η στάση των Αράβων απέναντι στον σιωνισμό (δηλαδή απέναντι στο αίτημα των Εβραίων να αποκτήσει η τοπική κοινότητα ανεξάρτητο κράτος στην περιοχή, ένα κράτος στο οποίο θα ήταν ελεύθεροι να μεταναστεύσουν όσοι ακόμα Εβραίοι ανά τον κόσμο ήθελαν) ήταν λιγότερο μονολιθική από ό,τι συχνά θεωρείται. Έτσι, ήδη από το 1937, υπήρχαν πολλοί Άραβες που υποστήριζαν τη λύση των δύο κρατών για την Παλαιστίνη. Και ενώ ο Αραβικός Σύνδεσμος αντιτάχθηκε στη λύση των δύο κρατών για την Παλαιστίνη που υποστήριξαν τα Ηνωμένα Έθνη, ακόμα κι έτσι, το πώς θα αντιδρούσαν σε αυτή την απόφαση ήταν επίμαχο μέχρι την τελευταία στιγμή. Η Αίγυπτος, για παράδειγμα, αμφισβήτησε αυτόν τον πόλεμο, ο οποίος ξεκίνησε στις 15 Μαΐου 1948, λίγες μόνο ημέρες πριν από την έναρξή του: «Δεν θα σκεφτούμε ποτέ ούτε καν να μπούμε σε επίσημο πόλεμο», δήλωσε ο στρατηγός Μοχάμεντ Χαϊντάρ, υπουργός Άμυνας της Αιγύπτου, στις αρχές Μαΐου 1948. «Δεν είμαστε τρελοί».[3]
Δεν θα πρέπει να αφαιρούμε από το κάδρο ότι ο πόλεμος αυτός κηρύχθηκε μόλις τρία χρόνια μετά την απελευθέρωση του Άουσβιτς και το κλείσιμο των στρατοπέδων εξόντωσης των Εβραίων της Ευρώπης. Στην πρώτη γραμμή του πολέμου εκείνου, μαζί με τους ντόπιους Εβραίους, πολέμησαν τα ίδια τα θύματα του Ολοκαυτώματος, όχι κάποιοι μακρινοί τους απόγονοι εμποτισμένοι με εθνικιστικά αφηγήματα του mainstream σιωνισμού της εποχής μας. Οι Άραβες εθνικιστές απαιτούσαν στα σοβαρά, από τα θύματα του Ολοκαυτώματος να επιστρέψουν και να ζήσουν (άστεγοι στην πλειοψηφία τους) στην Ευρώπη, δύο χρόνια μετά την εμπειρία της Σοά, δηλαδή την συντονισμένη, συστηματική και σε μεγάλο βαθμό επιτυχημένη οργάνωση της εξόντωσής τους. Το γεγονός αυτό υπερπροβάλεται από το Ισραήλ, με μία πρόθεση να δικαιολογήσει οποιαδήποτε αντι-αραβική ενέργεια έπραξε στις κατοπινές δεκαετίες. Όμως η αναγνώριση της εργαλειοποίησης του Ολοκαυτώματος εκ μέρους του ισραηλινού εθνικισμού δεν αποτελεί αιτία για να μην το συνυπολογίζουμε καθόλου ως παράγοντα, όταν επιχειρούμε να κρίνουμε τον χαρακτήρα της αραβο-ισραηλινής σύγκρουσης.
Ο ΤΡΙΤΟΣ ΧΑΡΤΗΣ
Ο τρίτος χάρτης παρουσιάζει τα εδάφη στα οποία εκτοπίστηκαν οι Άραβες μετά την (όχι αναμενόμενη) ήττα τους στον Πρώτο αραβο-ισραηλινό πόλεμο. Είναι και πάλι ψευδής, διότι αναφέρει τα αραβικά εδάφη της περιοχής ως «παλαιστινιακά» ενώ στην πραγματικότητα τελούσαν υπό αιγυπτιακή κατοχή (Γάζα) και υπό ιορδανική (Δυτική Όχθη).[4]
Κατά την περίοδο αυτή, ως γνωστό, το Ισραήλ εκτόπισε εκατοντάδες χιλιάδες Παλαιστίνιους από εκατοντάδες χωριά στην επικράτειά του. Επίσης απαγόρευσε την επιστροφή σε εκατοντάδες ακόμα χιλιάδες πρόσφυγες, οι οποίοι είχαν φύγει από τις εμπόλεμες ζώνες, με σκοπό να επιστρέψουν στις εστίες τους όταν θα τελείωναν οι εχθροπραξίες. Ωστόσο, είναι σημαντικό να λογαριάζουμε ότι την ίδια ακριβώς περίοδο οι Άραβες εκτόπισαν τους Εβραίους που ζούσαν στις περιοχές που διατήρησαν υπό τον έλεγχό τους, δηλαδή από την Δυτική Όχθη. Στην περίπτωση του Ισραήλ, ακόμα και μετά την εκδίωξη εκατοντάδων χιλιάδων Παλαιστινίων από τις περιοχές διαμονής τους κατά τον Πόλεμο των έξι ημερών (Ιούνιος 1967) και αμέσως μετά, περίπου 300.000 Άραβες (μουσουλμάνοι κυρίως αλλά και χριστιανοί) παρέμειναν και οι περισσότεροι από αυτούς πολιτογραφήθηκαν ως ισραηλινοί πολίτες. Στην περίπτωση των κατεχόμενων από αραβικές δυνάμεις παλαιστινιακών εδαφών, έως τον πόλεμο του 1967, δεν είχε απομείνει ούτε ένας Εβραίος. Επιπλέον περισσότερες από 800.000 Εβραίοι εκδιώχθηκαν από τις γειτονικές αραβικές χώρες , από τους οποίους τουλάχιστον 650.000 μετανάστευσαν στο Ισραήλ. Ήταν αυτοί οι πρόσφυγες στους οποίους το Ισραήλ έδωσε τις περιουσίες των Αράβων που εξωθούσε παράλληλα σε μετανάστευση.
Ενώ δύο άδικα δεν φτιάχνουν ένα δίκιο, είναι σημαντικό να εξετάζουμε τη συνολική εικόνα μίας κατάστασης προτού προβούμε σε απόλυτες κρίσεις. Τα γεγονότα αυτά είναι απαραίτητο να σημειωθούν εδώ, διότι οι εικόνα που σχολιάζομε αποτελεί μέρος μίας αφήγησης περί εθνοκάθαρσης του παλαιστινιακού στοιχείου στις περιοχές που κατέχει το Ισραήλ. Όμως με το ίδιο ακριβώς κριτήριο, «εθνοκάθαρση» είχαμε και από την άλλη πλευρά και μάλιστα πιο επιτυχημένη. Αν εστιάσουμε λοιπόν στην σφαιρική εικόνα, θα δούμε ότι αντί για μία ιστορία μονόπλευρης καταπίεσης ενός πληθυσμού από έναν άλλο, ο οποίος κατά περιόδους ξεσπά σε βίαιες μεθόδους αντίστασης και πάλης, έχουμε περισσότερο μία ιστορία δύο εθνικισμών οι οποίοι ξεσκίζουν τις σάρκες τους μέσα σε έναν ανατροφοδοτούμενο κύκλο βίας.
ΜΕΤΑΞΥ ΤΟΥ ΤΡΙΤΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΤΕΤΑΡΤΟΥ ΧΑΡΤΗ
Μεταξύ του 1967 και 1994, δηλαδή μεταξύ αυτού που υποτίθεται ότι δείχνει ο τρίτος και ο τέταρτος χάρτης, το Ισραήλ είχε επεκταθεί καταλαμβάνοντας όλα αυτά τα εδάφη, τα συριακά υψίπεδα του Γκολάν, όπως και όλη τη χερσόνησο του Σινά, από τους Αιγυπτίους. Μετά τον τέταρτο αραβο-ισραηλινό πολεμο του (πόλεμος του Γιομ Κιπούρ, Οκτώριος 1973) άλλα και τις πιέσεις που άσκησαν τα κράτη του Κόλπου, κλείνοντας την στρόφιγγα του πετρέλαιου τους προς τις χώρες της Δύσης, το Ισραήλ σταδιακά υποχώρησε. Όμως οι χάρτες της περιόδου εκείνης απουσιάζουν, διότι η εικόνα αυτή είναι προπαγανδιστικό υλικό. Δεν έχει στόχο να αποτυπώσει την ιστορία της περιοχής μέσα από χάρτες, αλλά να καλλιεργήσει την εσφαλμένη εντύπωση ότι το Ισραήλ εξαπλώνεται διαρκώς, ώστε να δικαιολογεί τις τρομοκρατικές ενέργειες εναντίον του και εναντίον των κατοίκων του ως μία έσχατη και αναγκαία λύση.
Ο ΤΕΤΑΡΤΟΣ ΧΑΡΤΗΣ
Ο τελευταίος χάρτης είναι ο μόνος σχετικά ακριβής. Αποτυπώνει τα πρώτα αυτόνομα παλαιστινιακά εδάφη, τα οποία προέκυψαν μετά τις συμφωνίες του Όσλο (1993 και 1995), μεταξύ της Παλαιστινιακής Διοίκησης και του Ισραήλ. Δηλαδή το αποτέλεσμα που ήρθε όταν οι μεν Παλαιστίνιοι, υπό την φωτισμένη ηγεσία του Γιασέρ Αραφάτ, πέρασαν από την τρομοκρατική «αντίσταση» στις μεθόδους της λαϊκής κινητοποίησης, το δε Ισραήλ βρέθηκε μετά από χρόνια με κυβέρνηση Σοσιαλδημοκρατών αντί Εθνικιστών, σταμάτησε να ενισχύει τους εποικισμούς στα παλαιστινιακά εδάφη και οι δύο πλευρές κάθισαν στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων … Αποτυπώνει λοιπόν μία πρώτη νίκη των Παλαιστινίων και όχι, όπως υποβάλουν οι προηγούμενοι, παραχαραγμένοι χάρτες, τον αργό θάνατο ενός έθνους.
ΕΠΕΞΗΓΗΣΕΙΣ
[2] Η Εντολή της Παλαιστίνης, ήταν ένα τμήμα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας το οποίο μετά την κατάρρευση της τελευταίας, με τη λήξη του Α’ Παγκόσμιου Πολέμου, επιδόθηκε αρχικά, με τη Συνθήκη των Σεβρών, το 1920, ως προτεκτοράτο στη Μ. Βρετανία και κατόπιν, με απόφαση της Κοινωνίας των Εθνών ως “Εντολή”. Η εντολή της Παλαιστίνης δεν περιλάμβανε μόνο τα εδάφη που περιλαμβάνονται στην επικράτεια του σημερινού Ισραήλ, την λωρίδα της Γάζας και τη Δυτική Όχθη, αλλά επίσης ολόκληρη την Ιορδανία. Ήδη από τα τέλη της δεκαετίας του 1920 προσπάθησαν να βρουν μία λύση η οποία, πέρα από τα δικά τους συμφέροντα, να εξυπηρετεί επίσης, κατά το δυνατόν, τον πληθυσμό της περιοχής. Η ανομοιογένεια του πληθυσμού καθιστούσε περίπλοκη την επίλυση και έτσι η αρχική σκέψη για δημιουργία ενός ενιαίου κράτους απορρίφθηκε.
[3] https://theshadesmag.wordpress.com/2023/07/12/nazis-islamic-antisemitism-and-the-middle-east/?fbclid=IwAR29nBNJT4hJ3rg99HCTIbMKyQxzV4At4M3CpdGqocea2CRYr3ik9vJP3hQ
[4] Σε αντίθεση με την περιοχή της Γάζας,
που παρέμεινε υπό αιγυπτιακή κατοχή, η στρατιωτική διοίκηση της Ιορδανίας στη
Δυτική Όχθη έπαψε σύντομα και η περιοχή λειτούργησε για ένα διάστημα ως
ιορδανική επαρχία, δίχως προβλήματα. Θυμίζω ότι ο αραβικός πληθυσμός της
περιοχής, έτσι κι αλλιώς δεν είχε εκδηλώσει κανένα ενδιαφέρον για δημιουργία
δύο αραβικών κρατών, αλλά μόνο για τη μη δημιουργία του Ισραήλ. Ενώ η πρόσφατη
ιστορία φόρτωσε τον αραβικό πληθυσμό της Παλαιστίνης με ορισμένα ιδιαίτερα
σκληρά, τραυματικά βιώματα, μέσα από τα οποία έχτισε τη δική του, ιδιαίτερη
συνείδηση, η αλήθεια είναι ότι έως την εποχή εκείνη Ιορδανοί και Παλαιστίνιοι
Άραβες ένιωθαν ότι αποτελούσαν μία ενιαία ομάδα, διακριτή βεβαίως από τους
Άραβες της Αιγύπτου ας πούμε ή του Ιράκ. Το γεγονός αυτό, το οποίο σπανίως
σχολιάζεται έχει κατά τη γνώμη μου επίσης μία σημαντική επίδραση στον τρόπο που
η αραβο-ισραηλινή διένεξη στην Παλαιστίνη έχει επενδυθεί συναισθηματικά. Εκτιμώ
δηλαδή, ότι ακόμα και αν το Ισραήλ εφάρμοζε τις ίδιες ακριβώς πολιτικές, οι
διαθέσεις μας απέναντί του θα ήταν πολύ διαφορετικές αν το αφήγημά μας έβλεπε
τους Παλαιστίνιους ως την εθνική μειονότητα ενός γειτονικού κράτους (το οποίο
επίσης του κήρυξε πόλεμο τρεις φορές μέσα σε σαράντα χρόνια), σε σύγκριση με
την κυρίαρχη αφήγηση, ότι οι Παλαιστίνιοι είναι ένας λαός ανέστιος, δίχως δικό
τους κράτος.
Τέλος
σχετικό με το θέμα είναι και το ενδιαφέρον άρθρο Αλήθειες για την κρίση στη Μέση Ανατολή του
τέως υπουργού Ανδρέα Ανδριανόπουλου που δημοσιεύτηκε στα ΝΕΑ.
Τα σχόλια δημοσιεύονται μετά από έγκριση.
Πρόσφατα έχουν δημοσιευτεί μερικά άρθρα που επεξηγούν με σαφήνεια ποια είναι η πραγματικότητα στις 4 χρονικές εποχές που απεικονίζονται στον χάρτη.
Μεταφέρω λοιπόν εδώ δύο από αυτά τα κείμενα, για να μπορέσει κανείς να σχηματίσει μια πιο αντικειμενική γνώμη για το Παλαιστινιακό, που εδώ και 75 αποτελεί ένα θέμα που απασχολεί συνεχώς την επικαιρότητα και έχει οδηγήσει στον θάνατο χιλιάδες αθώα άτομα και από τις δύο πλευρές.
Δυστυχώς δε εκεί που έχουν φτάσει σήμερα τα πράγματα δεν υπάρχει καμιά εμφανής προοπτική επίλυσης της κατάστασης, καθώς στην ηγεσία του Ισραήλ πρωθυπουργός είναι ένας υπόδικος που έχει συμμαχήσει για να παραμείνει στην εξουσία με τα πιο φανατικά ακροδεξιά κομματίδια, ενώ στην άλλη πλευρά ηγείται η Χαμάς, μια σαφώς τρομοκρατική οργάνωση που έχει ως διακηρυγμένο στόχο την εξαφάνιση από προσώπου γης του Ισραήλ, ενώ ο μετριοπαθής υπέργηρος Αμπού Αμπάς ηγείται μιας ανίσχυρης και διεφθαρμένης κυβέρνησης. Και τα δύο μέρη έχουν ξεχάσει πότε έκαναν για τελευταία φορά εκλογές στις περιοχές τους.
Το πρώτο κείμενο είναι του γνωστού δημοσιογράφου Δημήτρη Τσιόδρα και το δημοσίευσε στο ΦΒ.
Σύντροφοι αυτή την παπαριά σταματήστε να την ανεβάζετε γιατί δείχνει ότι δεν γνωρίζετε αριθμητική δημοτικού . Όταν συγκρίνουμε , να συγκρίνουμε ομοειδή πράγματα . 2 μήλα και 2 μήλα κάνουν 4 μήλα . Όμως 2 μήλα και 2 αχλάδια δεν κάνουν 4 μήλο- αχλαδα .
Παίρνετε μια γεωγραφική περιοχή ( 1η φωτογραφία ) και την θεωρείτε Παλαιστινιακό κράτος . Πέστε μας και εμάς ποιά ήταν η κυβέρνηση αυτού του κράτους , ποια η σημαία του , ποιο το νόμισμα του , ποιοί οι ποιητές και οι λογοτέχνες του , που ήταν η Βουλή ή τα ανάκτορα του , ποιό το αποτύπωμα στον πολιτισμό έως τότε . Εκτός αν θεωρείτε πολιτισμό την ταύτιση απόψεων του μουφτή της Ιερουσαλήμ Χάτζ Αμίν ελ Χουσέινι με τον Χίτλερ και την στρατολόγηση μουσουλμάνων στα Waffen - SS στην κατεχόμενη από τους Γερμανούς Γιουγκοσλαβία . Μια περιοχή ήταν , που κατά καιρούς την κατείχαν Οθωμανοί , Άγγλοι , Γάλλοι , Πορτογάλοι ( το τελευταίο δεν είναι αλήθεια αλλά κάνει ομοιοκαταληξία ) . Άραβες μουσουλμάνοι , Άραβες χριστιανοί , Εβραίοι , Βεδουίνοι , Δρούζοι , φελάχοι ( αγρότες κυρίως της Αιγύπτου ) ήταν οι κάτοικοι αυτής της γεωγραφικής περιοχής .
Στη 2η φωτογραφία βάζετε την πρόταση του ΟΗΕ για δημιουργία 2 κρατών για 2 λαούς με βάση στο που υπήρχε πλειοψηφία πληθυσμού . Οι Άραβες ( προσέξτε είπα Άραβες γιατί η έννοια Παλαιστίνιος όπως την εννοούμε σήμερα δεν υπήρχε στο λεξιλόγιο ) είπαν όχι . Έκτοτε με την δημιουργία το 1948 του κράτους του Ισραήλ έχουμε συνασπισμούς Αραβικών χωρών που επιτίθενται συνεχώς .
Στην 3η φωτογραφία είναι τα περιβόητα σύνορα του 1967 . Η Γάζα ανήκει στην Αίγυπτο , τα υψίπεδα του Γκολάν στη Συρία και η Δυτική όχθη στην Ιορδανία . Το 1964 ιδρύεται και ο ΟΑΠ ( Οργανισμός για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης ) . Κάμερα σε μένα . Γιατί δεν ιδρύθηκε τότε που είχαν στα χέρια τους όλη την Δυτική όχθη Παλαιστινιακό κράτος ; Γιατί το μόνο που ζητούσαν ήταν ο αφανισμός του Ισραήλ .
Πόλεμοι γίνονται από το 1948 και οι Αραβικοί συνασπισμοί χάνουν συνεχώς εδάφη . Μιλάνε για κατοχή . Κατοχή υπάρχει όταν καταλαμβάνεις περιοχές από ένα κυρίαρχο κράτος που στην περίπτωση αυτή δεν υφίσταται . Διαφορετικά έπρεπε να μιλάμε για κατοχή και στη περίπτωση της Ιορδανίας με τη Δυτική όχθη .
Στη 4η φωτογραφία φτάνουμε στο σήμερα . Την Δυτική όχθη δεν την μαρκάρει , παρά μόνο κάποιες περιοχές που υπονοεί ότι βρίσκονται Παλαιστίνιοι , αγνοώντας τα προνόμια που δόθηκαν στη Παλαιστινιακή αρχή της Φατάχ . Και η Γάζα που με τα λεφτά που παίρνει από Ευρωπαϊκή ένωση και Κατάρ αντί να γίνει Σιγκαπούρη της Μεσογείου τα χρησιμοποιεί για την καταστροφή του Ισραήλ που πρέπει να δείχνει αυτοσυγκράτηση .
Υπάρχουν πολλά να ειπωθούν αλλά όταν οι αναρτήσεις γίνονται σεντόνι πάνε στον κουβά .
Η ρίζα του κακού είναι η άρνηση του Αραβικού κόσμου της ύπαρξης του κράτους του Ισραήλ και ανικανότητα να τιθασεύσει τον τρομοκράτη που έχει στους κόλπους του .
Πιάνοντας τους χάρτες της εικόνας από τα αριστερά προς τα δεξιά, ο πρώτος χάρτης είναι ολότελα φανταστικός. Καταρχήν το 1946, που υποτίθεται είναι το έτος αναφοράς, δεν υπήρχε στην περιοχή ούτε Ισραήλ, ούτε Παλαιστίνη. Τα εδάφη που παρουσιάζει με λευκό χρώμα είναι εκείνα τα οποία αποτελούσαν ιδιοκτησία Εβραίων. Ορισμένα από αυτά τα είχαν κληρονομήσει από τους προγόνους τους, καθώς η περιοχή διέθετε ισχυρή εβραϊκή μειονότητα με ρίζες στο βαθύ παρελθόν, η οποία ήκμαζε μάλιστα από τα μέσα του 19ου αιώνα και στο εξής. Ένα άλλο μέρος αφορά περιουσίες Αράβων και Τούρκων τις οποίες αγόρασαν οι Εβραίοι, ντόπιοι και μετανάστες, μέσα από την τυπική, νόμιμη διαδικασία. Τα εδάφη όμως που η εικόνα χρωματίζει με πράσινο χρώμα, δεν αποτελούν μόνο τα εδάφη εκείνα τα οποία ανήκαν σε Άραβες, αλλά ολόκληρη η υπόλοιπη έκταση, συμπεριλαμβανομένης της ερήμου, που φυσικά δεν ανήκε σε κανέναν. Τυπικά ήταν δημόσια έκταση ελεγχόμενη από τη βρετανική διοίκηση της Εντολής της Παλαιστίνης.[2]
Καθώς η περίοδος των αυτοκρατοριών είχε παρέλθει και η περίοδος των εθνικισμών ήταν η νέα κανονικότητα και καθώς οι δυο κοινότητες ήταν ήδη στα μαχαίρια, επικράτησε η ιδέα να δοθεί στους Εβραίους μια περιοχή ανάλογη του ποσοστού του πληθυσμού τους στην περιοχή της Μέσης Ανατολής, προκειμένου να αποφευχθεί ο εμφύλιος. Επιλέχθηκε η συγκεκριμένη περιοχή για δύο λόγους. Αφενός εκεί η εβραϊκή μειονότητα ήταν της τάξεως 30%. Αφετέρου αυτή ήταν και η επιθυμία των ιδίων των Εβραίων, οι οποίοι στο μεταξύ, μετά την άνοδο του Ναζιστικού Κόμματος στην εξουσία, μεταναστεύανε στην περιοχή με αυξανόμενο ρυθμό. Ήδη από το 1922, η Εντολή της Παλαιστίνης χωρίστηκε σε δύο τμήματα, το 77% της έκτασής της (αντιστοιχεί στη σημερινή Ιορδανία) προοριζόταν να δοθεί στον αραβικό πληθυσμό της περιοχής και το υπόλοιπο στους Εβραίους (δηλαδή η περιοχή του σημερινού Ισραήλ, μαζί με όλα τα παλαιστινιακά εδάφη). Όμως οι Άραβες δεν δέχτηκαν εκείνη την πρόταση και ζήτησαν εκ νέου διευθέτηση. Τη νέα διευθέτηση ανέλαβε ο νεοσύστατος ΟΗΕ και οδήγησε στον δεύτερο χάρτη από τα αριστερά.
Η δημιουργία του Ισραήλ έλαβε λοιπόν χώρα με τη σύμφωνη γνώμη της κοινότητας των κρατών της υφηλίου μέσω του ΟΗΕ και παρουσιάστηκε τον Νοέμβριο του 1947. Την ίδια δηλαδή εποχή που δημιουργήθηκαν και τα αραβικά κράτη της περιοχής. Τα αραβικά έθνη δηλαδή δεν διέθεταν αυτοδιοίκηση μέχρι την εποχή εκείνη, καθώς επί πολλούς αιώνες ήταν τμήματα πολυεθνικών αυτοκρατοριών. Πέρα από αυτό, θα πρέπει να σημειώσουμε ότι η απόφαση του ΟΗΕ αυτή δεν ελήφθη εν κενώ. Το δικαίωμα των Εβραίων να αποκτήσουν δικό τους κράτος στην περιοχή κερδήθηκε μέσα από μία σειρά δικαστικών αγώνων που διήρκεσαν δεκαετίες. Σε αντίθεση με την μάλλον χοντροκομμένη προσέγγιση της βρετανικής διοίκησης στο ζήτημα, η υπεράσπιση του δικαιώματος των λαών στην αυτοδιάθεση ελήφθη ρητά υπόψη από την επιτροπή του ΟΗΕ. Γι’ αυτό άλλωστε και τα σύνορα των δύο κρατών, όπως μπορεί εύκολα μπορεί κανείς να υποπτευθεί κοιτώντας τον χάρτη, χαράχτηκαν επιμελώς, έτσι ώστε οι δύο λαοί να έχουν υπό τον έλεγχό τους τις περιοχές εκείνες στις οποίες ο πληθυσμός τους θα αποτελούσε την πλειοψηφία. Συγκρίνετε τα σύνορα αυτού του χάρτη με τις ευθείες, οριζόντιες και κάθετες γραμμές που χάρασσαν επί χάρτου οι αποικιοκράτες, στις χώρες που μοίραζαν μεταξύ τους.
Έτσι, με τη διευθέτηση του ΟΗΕ που αποτυπώνεται στον χάρτη αυτό, οι Εβραίοι θα κέρδιζαν κατά κράτος, ακόμα και αν χρειαζόταν να γίνει δημοψήφισμα. Οι Άραβες προσπάθησαν να προλάβουν αυτή την κατάσταση και κηρύξαν πόλεμο, με στόχο να «πετάξουν τους Εβραίους στη θάλασσα» και να μοιραστούν μεταξύ τους τη γη του Ισραήλ. Έτσι ο δεύτερος χάρτης ίσχυσε για μια μόλις μέρα, καθώς την επόμενη ξεκίνησε ο πρώτος αραβο-ισραηλινός πόλεμος. Θα πρέπει να σημειώσουμε ότι η στάση των Αράβων απέναντι στον σιωνισμό (δηλαδή απέναντι στο αίτημα των Εβραίων να αποκτήσει η τοπική κοινότητα ανεξάρτητο κράτος στην περιοχή, ένα κράτος στο οποίο θα ήταν ελεύθεροι να μεταναστεύσουν όσοι ακόμα Εβραίοι ανά τον κόσμο ήθελαν) ήταν λιγότερο μονολιθική από ό,τι συχνά θεωρείται. Έτσι, ήδη από το 1937, υπήρχαν πολλοί Άραβες που υποστήριζαν τη λύση των δύο κρατών για την Παλαιστίνη. Και ενώ ο Αραβικός Σύνδεσμος αντιτάχθηκε στη λύση των δύο κρατών για την Παλαιστίνη που υποστήριξαν τα Ηνωμένα Έθνη, ακόμα κι έτσι, το πώς θα αντιδρούσαν σε αυτή την απόφαση ήταν επίμαχο μέχρι την τελευταία στιγμή. Η Αίγυπτος, για παράδειγμα, αμφισβήτησε αυτόν τον πόλεμο, ο οποίος ξεκίνησε στις 15 Μαΐου 1948, λίγες μόνο ημέρες πριν από την έναρξή του: «Δεν θα σκεφτούμε ποτέ ούτε καν να μπούμε σε επίσημο πόλεμο», δήλωσε ο στρατηγός Μοχάμεντ Χαϊντάρ, υπουργός Άμυνας της Αιγύπτου, στις αρχές Μαΐου 1948. «Δεν είμαστε τρελοί».[3]
Δεν θα πρέπει να αφαιρούμε από το κάδρο ότι ο πόλεμος αυτός κηρύχθηκε μόλις τρία χρόνια μετά την απελευθέρωση του Άουσβιτς και το κλείσιμο των στρατοπέδων εξόντωσης των Εβραίων της Ευρώπης. Στην πρώτη γραμμή του πολέμου εκείνου, μαζί με τους ντόπιους Εβραίους, πολέμησαν τα ίδια τα θύματα του Ολοκαυτώματος, όχι κάποιοι μακρινοί τους απόγονοι εμποτισμένοι με εθνικιστικά αφηγήματα του mainstream σιωνισμού της εποχής μας. Οι Άραβες εθνικιστές απαιτούσαν στα σοβαρά, από τα θύματα του Ολοκαυτώματος να επιστρέψουν και να ζήσουν (άστεγοι στην πλειοψηφία τους) στην Ευρώπη, δύο χρόνια μετά την εμπειρία της Σοά, δηλαδή την συντονισμένη, συστηματική και σε μεγάλο βαθμό επιτυχημένη οργάνωση της εξόντωσής τους. Το γεγονός αυτό υπερπροβάλεται από το Ισραήλ, με μία πρόθεση να δικαιολογήσει οποιαδήποτε αντι-αραβική ενέργεια έπραξε στις κατοπινές δεκαετίες. Όμως η αναγνώριση της εργαλειοποίησης του Ολοκαυτώματος εκ μέρους του ισραηλινού εθνικισμού δεν αποτελεί αιτία για να μην το συνυπολογίζουμε καθόλου ως παράγοντα, όταν επιχειρούμε να κρίνουμε τον χαρακτήρα της αραβο-ισραηλινής σύγκρουσης.
Ο τρίτος χάρτης παρουσιάζει τα εδάφη στα οποία εκτοπίστηκαν οι Άραβες μετά την (όχι αναμενόμενη) ήττα τους στον Πρώτο αραβο-ισραηλινό πόλεμο. Είναι και πάλι ψευδής, διότι αναφέρει τα αραβικά εδάφη της περιοχής ως «παλαιστινιακά» ενώ στην πραγματικότητα τελούσαν υπό αιγυπτιακή κατοχή (Γάζα) και υπό ιορδανική (Δυτική Όχθη).[4]
Κατά την περίοδο αυτή, ως γνωστό, το Ισραήλ εκτόπισε εκατοντάδες χιλιάδες Παλαιστίνιους από εκατοντάδες χωριά στην επικράτειά του. Επίσης απαγόρευσε την επιστροφή σε εκατοντάδες ακόμα χιλιάδες πρόσφυγες, οι οποίοι είχαν φύγει από τις εμπόλεμες ζώνες, με σκοπό να επιστρέψουν στις εστίες τους όταν θα τελείωναν οι εχθροπραξίες. Ωστόσο, είναι σημαντικό να λογαριάζουμε ότι την ίδια ακριβώς περίοδο οι Άραβες εκτόπισαν τους Εβραίους που ζούσαν στις περιοχές που διατήρησαν υπό τον έλεγχό τους, δηλαδή από την Δυτική Όχθη. Στην περίπτωση του Ισραήλ, ακόμα και μετά την εκδίωξη εκατοντάδων χιλιάδων Παλαιστινίων από τις περιοχές διαμονής τους κατά τον Πόλεμο των έξι ημερών (Ιούνιος 1967) και αμέσως μετά, περίπου 300.000 Άραβες (μουσουλμάνοι κυρίως αλλά και χριστιανοί) παρέμειναν και οι περισσότεροι από αυτούς πολιτογραφήθηκαν ως ισραηλινοί πολίτες. Στην περίπτωση των κατεχόμενων από αραβικές δυνάμεις παλαιστινιακών εδαφών, έως τον πόλεμο του 1967, δεν είχε απομείνει ούτε ένας Εβραίος. Επιπλέον περισσότερες από 800.000 Εβραίοι εκδιώχθηκαν από τις γειτονικές αραβικές χώρες , από τους οποίους τουλάχιστον 650.000 μετανάστευσαν στο Ισραήλ. Ήταν αυτοί οι πρόσφυγες στους οποίους το Ισραήλ έδωσε τις περιουσίες των Αράβων που εξωθούσε παράλληλα σε μετανάστευση.
Ενώ δύο άδικα δεν φτιάχνουν ένα δίκιο, είναι σημαντικό να εξετάζουμε τη συνολική εικόνα μίας κατάστασης προτού προβούμε σε απόλυτες κρίσεις. Τα γεγονότα αυτά είναι απαραίτητο να σημειωθούν εδώ, διότι οι εικόνα που σχολιάζομε αποτελεί μέρος μίας αφήγησης περί εθνοκάθαρσης του παλαιστινιακού στοιχείου στις περιοχές που κατέχει το Ισραήλ. Όμως με το ίδιο ακριβώς κριτήριο, «εθνοκάθαρση» είχαμε και από την άλλη πλευρά και μάλιστα πιο επιτυχημένη. Αν εστιάσουμε λοιπόν στην σφαιρική εικόνα, θα δούμε ότι αντί για μία ιστορία μονόπλευρης καταπίεσης ενός πληθυσμού από έναν άλλο, ο οποίος κατά περιόδους ξεσπά σε βίαιες μεθόδους αντίστασης και πάλης, έχουμε περισσότερο μία ιστορία δύο εθνικισμών οι οποίοι ξεσκίζουν τις σάρκες τους μέσα σε έναν ανατροφοδοτούμενο κύκλο βίας.
Μεταξύ του 1967 και 1994, δηλαδή μεταξύ αυτού που υποτίθεται ότι δείχνει ο τρίτος και ο τέταρτος χάρτης, το Ισραήλ είχε επεκταθεί καταλαμβάνοντας όλα αυτά τα εδάφη, τα συριακά υψίπεδα του Γκολάν, όπως και όλη τη χερσόνησο του Σινά, από τους Αιγυπτίους. Μετά τον τέταρτο αραβο-ισραηλινό πολεμο του (πόλεμος του Γιομ Κιπούρ, Οκτώριος 1973) άλλα και τις πιέσεις που άσκησαν τα κράτη του Κόλπου, κλείνοντας την στρόφιγγα του πετρέλαιου τους προς τις χώρες της Δύσης, το Ισραήλ σταδιακά υποχώρησε. Όμως οι χάρτες της περιόδου εκείνης απουσιάζουν, διότι η εικόνα αυτή είναι προπαγανδιστικό υλικό. Δεν έχει στόχο να αποτυπώσει την ιστορία της περιοχής μέσα από χάρτες, αλλά να καλλιεργήσει την εσφαλμένη εντύπωση ότι το Ισραήλ εξαπλώνεται διαρκώς, ώστε να δικαιολογεί τις τρομοκρατικές ενέργειες εναντίον του και εναντίον των κατοίκων του ως μία έσχατη και αναγκαία λύση.
Ο τελευταίος χάρτης είναι ο μόνος σχετικά ακριβής. Αποτυπώνει τα πρώτα αυτόνομα παλαιστινιακά εδάφη, τα οποία προέκυψαν μετά τις συμφωνίες του Όσλο (1993 και 1995), μεταξύ της Παλαιστινιακής Διοίκησης και του Ισραήλ. Δηλαδή το αποτέλεσμα που ήρθε όταν οι μεν Παλαιστίνιοι, υπό την φωτισμένη ηγεσία του Γιασέρ Αραφάτ, πέρασαν από την τρομοκρατική «αντίσταση» στις μεθόδους της λαϊκής κινητοποίησης, το δε Ισραήλ βρέθηκε μετά από χρόνια με κυβέρνηση Σοσιαλδημοκρατών αντί Εθνικιστών, σταμάτησε να ενισχύει τους εποικισμούς στα παλαιστινιακά εδάφη και οι δύο πλευρές κάθισαν στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων … Αποτυπώνει λοιπόν μία πρώτη νίκη των Παλαιστινίων και όχι, όπως υποβάλουν οι προηγούμενοι, παραχαραγμένοι χάρτες, τον αργό θάνατο ενός έθνους.
[2] Η Εντολή της Παλαιστίνης, ήταν ένα τμήμα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας το οποίο μετά την κατάρρευση της τελευταίας, με τη λήξη του Α’ Παγκόσμιου Πολέμου, επιδόθηκε αρχικά, με τη Συνθήκη των Σεβρών, το 1920, ως προτεκτοράτο στη Μ. Βρετανία και κατόπιν, με απόφαση της Κοινωνίας των Εθνών ως “Εντολή”. Η εντολή της Παλαιστίνης δεν περιλάμβανε μόνο τα εδάφη που περιλαμβάνονται στην επικράτεια του σημερινού Ισραήλ, την λωρίδα της Γάζας και τη Δυτική Όχθη, αλλά επίσης ολόκληρη την Ιορδανία. Ήδη από τα τέλη της δεκαετίας του 1920 προσπάθησαν να βρουν μία λύση η οποία, πέρα από τα δικά τους συμφέροντα, να εξυπηρετεί επίσης, κατά το δυνατόν, τον πληθυσμό της περιοχής. Η ανομοιογένεια του πληθυσμού καθιστούσε περίπλοκη την επίλυση και έτσι η αρχική σκέψη για δημιουργία ενός ενιαίου κράτους απορρίφθηκε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου