ΝΕΚΤΑΡΙΑ ΜΕΡΟΣ Β’

ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΑΠΟ ΕΔΩ

Όπως ο σερ Άρθουρ Κόναν Ντόιλ αναγκάστηκε να επαναφέρει τον Σέρλοκ Χολμς στην ζωή όταν τον πέθανε ,κατόπιν της επιτακτικής πίεσης του αναγνωστικού του κοινού , έτσι και εγώ χωρίς να είμαι σερ βρέθηκα αναγκασμένος τόσο από το οικογενειακό μου περιβάλλον που υποχρεωτικώς ακούει τις ιστορίες μου ,όσο και από συν μπλόκερς οι οποίοι προαιρετικώς τις διαβάζουν, να συνεχίσω την ιστορία της Νεκταρίας.
Η Νεκταρία και ο γιατρός με τις τακτικές απουσίες των γονέων στα διαφορά μοναστήρια είχαν μετατρέψει την πατρική οικία σε οίκο απωλείας και υπό τους αυστηρούς οφθαλμούς των διαφόρων αγίων και οσίων που κρεμόντουσαν σε περίοπτη θέση στους τοίχους, δοκίμαζαν όλες τις σεξουαλικές στάσεις που περιγράφει γλαφυρώς το αλλόθρησκο Κάμα Σούτρα.
Μίαν ωραία Κυριακή που οι γονείς είχαν εκδράμει σε ένα μοναστήρι για να ζητήσουν την βοήθεια του Αγίου του, για την απαλλαγή της κόρης τους από όλα τα διαφορετικά και μυστήρια νοσήματα που έπασχε,ο γιατρός φρέσκος και ντούρος είχε πάει ταχύτατα στο σπίτι άμα τη αποχωρήσει των γονέων.
Όμως βάσκανος μοίρα έβαλε τον Θεολόγο πατέρα να ξεχάσει το ασημένιο αφιέρωμα που είχε πάρει για να κρεμάσει στην εικόνα του Αγίου ελπίζοντας έτσι ότι με την δωροδοκία του θα ήταν αποτελεσματικότερος στην βοήθεια του.
Επέστρεψε λοιπόν στο σπίτι και μόλις μπήκε μέσα άκουσε εντόνους αναστεναγμούς της κόρης του, οπότε ο δύστυχος έτρεξε στο σαλόνι να δει από τι υποφέρει το παιδί του.
Εκεί αντίκρισε τον ιατρό να έχει κατεβάσει το σουτιέν της Νεκταρίας και να μαλάσσει εκ των όπισθεν τους μαστούς της κόρης του με επιδεξιότητα γαλακτοκόμου.
Στην γενική αμηχανία που προέκυψε ο ιατρός προσπάθησε να εξηγήσει ότι αυτή είναι μια νέα επαναστατική μέθοδος για την θεραπεία της ταχυκαρδίας αλλά ο πατήρ όσον και να ήθελε να τον πιστέψει το σαράκι της αμφιβολίας και της υποψίας μπήκε μέσα του.
Μετά το γεγονός αυτό τα πράγματα δυσκόλεψαν για τους δύο εραστές διότι ο θεολόγος απαιτούσε να παρευρίσκεται αυτός η η σύζυγος του στις θεραπευτικές αγωγές της κόρης του.
Οι επαφές δυσκόλεψαν και το ρητό –μάτια που δεν βλέπονται γρήγορα λησμονιούνται-είχε αρχίσει να βρίσκει εφαρμογή στη σχέση γιατρού-Νεκταρίας.
Παρ’ όλα αυτά ο ιατρός ο οποίος τόσο καιρό είχε χώσει καλά το δάκτυλο στο μέλι ,τρόπος του λέγειν βέβαια γιατί αλλού το είχε χώσει, αναγκάστηκε για να μπορεί να συνεχιστεί ή προηγούμενη κατάσταση, να πάει στους γονείς και να ζητήσει να αρραβωνιαστεί την Νεκταρία έχοντας στο μυαλό του για το μέλλον το ‘στρίβειν δια του αρραβώνος’ .
Οι γονείς δέχτηκαν με χαρά την πρόταση του γιατρού και έτσι οι δύο εραστές είχαν μερικές ευκαιρίες να βρίσκονται μαζί αλλά με πολύ στενότερη παρακολούθηση των γονέων οι οποίοι ούτε κατά διάνοια θα μπορούσαν να σκεφτούν ότι η κόρη τους θα μπορεί να έχει προγαμιαίες σχέσεις.
Με αυτές τις συνθήκες το αίσθημα άρχισε να σβήνει και ο γιατρός που έπρεπε τελειώνοντας το αγροτικό του να φύγει για ειδικότητα άρχισε να σκέφτεται πως θα μπορούσε να διαλύσει τον αρραβώνα.
Μεγαλοφυής ιδέα άστραψε τότε στο μυαλό του.
Πήρε στο τηλέφωνο τον μέλλοντα πεθερό του και του είπε ότι θέλει να του πει κάτι πολύ σημαντικό. Περιχαρής ο πατήρ τον περίμενε υποψιαζόμενος ότι θα θέλει να του πει ότι αποφάσισε να παντρευτεί την κόρη του και θέλει την ευχή του.
Κόντεψε όμως να του έρθει ταμπλάς όταν ο μέλλον γαμπρός του είπε σοβαρός –σοβαρός ότι πριν το γάμο θα πρέπει να ξέρει ότι είναι μάρτυρας του Ιεχωβά αλλά φοβόταν τόσο καιρό να του το πει!
Όπως καταλαβαίνετε ο περιχαρής ιατρός διώχτηκε κακήν κακώς από τον σταυροκοπούμενο πατέρα ,η κόρη έκλαιγε γοερώς και η μητέρα έλεγε συνεχώς χαϊδεύοντας και αγκαλιάζοντας την κόρη της το Πιστεύω ,μην πιστεύοντας ακόμη ότι έχει φύγει από το σπίτι της ο Εξαποδώ.
Μετά την αποχώρηση του γιατρού η Νεκταρία λόγω και του οικογενειακού περιβάλλοντος άρχισε να θεωρεί ότι ο Θεός την τιμώρησε για όσα έκανε με το γιατρό και πήγε στην εκκλησία να εξομολογηθεί.
Στην ενορία της είχε διοριστεί πρόσφατα ο Παπαγρηγόρης .
Νεαρός παπάς ομορφάνδρας που δεν είχε μετανιώσει που έγινε παπάς αλλά είχε μετανιώσει γιατί πριν να χειροτονηθεί δεν είχε παντρευτεί ώστε να μπορεί να εκτονώνει εις την σύζυγο τις σεξουαλικές του ανάγκες. Η μεν εκκλησία γέμιζε τις πνευματικές του ανάγκες αλλά τις άλλες δεν τις γέμιζε ή χούφτα του.
Μέχρι τότε ,όπως ήταν και καινούργιος στην ενορία ,είχε κρατηθεί να μην χιμήξει σε κανένα από τα θηλυκά που τριγύρναγαν στην εκκλησία του, τα όποία παρατηρούσε με τρόπο όπως ο οφθαλμός του Παντοκράτορος στην κορυφή του τρούλου της εκκλησίας.
Αυτό μέχρι που του ήρθε η Νεκταρία να του εξομολογηθεί.
Αυτό όμως που άκουγε δεν ήταν εξομολόγηση. Ήταν ταινία πορνό σαν αυτές που φύλαγε στο κλειδωμένο σεντούκι του.
Για να μην πολυλογώ δεν πέρασε μεγάλο χρονικό διάστημα που η ταχέως παρηγορηθείσα κόρη με την θρησκευτική παιδεία αλλά και το ευερέθιστον αιδοίο ,υπήκουσε στην ιερή παραίνεση του νταβραντισμένου παπά –σκύψε ευλογημένη.
Οπότε νέα περίοδος αισθησιακής ευωχίας βρήκε την Νεκταρία με τους γονείς ήσυχους που η κόρη τους έγινε τόσο επιμελής πιστή.
Όμως τα ωραία πράγματα δεν κρατούν πολύ.
Έντρομη η Νεκταρία διαπίστωσε μια ωραία πρωία ότι έχει μείνει έγκυος !
Ο Παπαγρηγόρης και για λόγους προσωπικής πίστεως αλλά και για πρακτικούς δεν μπορούσε να την πάει για έκτρωση.
Μόνη της φοβόταν να πάει, στους γονείς να το πει αποκλειόταν ,σε φιλενάδες δεν είχε πει τίποτα ,απελπισία.
Ο Παπαγρηγόρης όμως, με την βοήθεια του Αγίου Πνεύματος ,το οποίον δεν βοηθά μόνον για να εκλέγονται οι μητροπολίτες, γρήγορα βρήκε την λύση.
Όπως οι γονείς της Νεκταρίας είχαν παντρευτεί με προξενιό του πνευματικού τους έτσι και αυτός θα έκανε προξενιό στην Νεκταρία.
Ο κατάλληλος γαμπρός λοιπόν ήταν ο νέος αστυνόμος ο Νικήτας που είχε σχεδόν μαζί με τον παπά διοριστεί και έκαναν στενή παρέα. Άλλωστε ήταν και αυτός που τον προμήθευε τις πορνό ταινίες που φύλαγε στο σεντούκι του
Ο Νικήτας, περίπου συνομήλικος του παπά, ωραίος άνδρας, είχε όλα τα προσόντα για γαμπρός της Νεκταρίας. Ήδη το μάτι του είχε γυαλίσει από την αγαμία, τους μήνες που είχε διοριστεί στην επαρχία, και από καιρό του είχε γυαλίσει και η Νεκταρία.
Ήταν και αυτός θρησκευόμενος, και το γνωστό τρίπτυχο πατρίς –θρησκεία-οικογένεια ήταν το πιστεύω του. Άλλωστε ήταν τρίτη γενιά που υπηρετούσε στα σώματα Ασφαλείας.
Ο παππούς του ως ταγματασφαλίτης είχε πολεμήσει με τους Γερμανούς τους άθρησκους Εαμοβούλγαρους κομμουνιστές, ο πατέρας του είχε υπηρετήσει ευόρκως την Εθνοσωτήριο και αυτός όταν υπηρετούσε στην Αθήνα είχε ανοίξει μερικά κεφάλια από κάτι αλήτες συνταξιούχους που πήγαν να διασαλεύσουν την τάξη.
Το συνοικέσιο ήταν επιτυχές, ο Παπαγρηγόρης τέλεσε πάραυτα τον γάμο και ο γιος του γεννήθηκε μετά 7 μήνες κάνοντας περήφανο τον Νικήτα που ήταν πεπεισμένος ότι γκάστρωσε την γυναίκα του την πρώτη νύχτα του γάμου αλλά και ότι το σπέρμα του είναι τόσο καλό και δυνατό που ο γιος του αν και 7μηνίτικο χάρις σ’ αυτό βγήκε 3400 κιλά!
Τέλος η Νεκταρία ήταν ευτυχής γιατί άσχετα αν η Επιστήμη την εγκατέλειψε η Εκκλησία και ο Νόμος της ήσαν μόνιμοι και αγαπημένοι συμπαραστάτες.

Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΔΩ

ΤΡΕΙΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΕΡΩΤΟΣ, ΑΓΑΠΗΣ ΚΑΙ SEX: ΙΣΤΟΡΙΑ ΠΡΩΤΗ- ΝΕΚΤΑΡΙΑ

Οι γονείς θεολόγοι διορισμένοι σε κοντινά γυμνάσια επαρχιακής πόλης. Ηγετικά στελέχη και οι δύο παραεκκλησιαστικών οργανώσεων με απόψεις για την ηθική του περασμένου αιώνα και βασικό άξονα της ζωής τους το Πατρίς- Θρησκεία- Οικογένεια.
Είχαν παντρευτεί μετά από συνοικέσιο που τους είχε κάνει ο πνευματικός τους στην ενορία που μεγάλωσαν.
Η μοναχοκόρη τους αφιερωμένη από την γέννηση της στον Άγιο Νεκτάριο ,ως εκ τούτου Νεκταρία το όνομα, ετών 17 χαριτωμένη, ζωντανή γεμάτη ορμές της ηλικίας ασφυκτιούσε από τον πνιγηρό κλοιό των γονέων οι οποίοι έβλεπαν για την κόρη τους ένα αντίστοιχο μέλλον με το δικό τους παρελθόν.
Η Νεκταρία τον γνώρισε σε κάτι βαφτίσια μιάς εξαδέλφης της και τον ερωτεύθηκε με την πρώτη ματιά.
Αυτός ήταν νεαρός αγροτικός γιατρός στο Κέντρο Υγείας της περιοχής.
Τον ξαναείδε στους γάμους της κόρης του Λυκειάρχη και εκεί μετά τον πρώτο χορό του κίνησε το ενδιαφέρον με την ζωντάνια της και τον αλέγκρο χαρακτήρα της.
Την ερωτεύθηκε στο πανηγύρι του Πολιούχου της πόλης τους αλλά όλες οι συναντήσεις είχαν γίνει με την παρουσία των αυστηρών γονέων της οπότε και οι δυό ερωτευμένοι είχαν προλάβει να ανταλλάξουν μόνο ένα φιλί σε μια μικρή διακοπή του ρεύματος.
Ο έρωτας όμως δεν γνώριζε εμπόδια.
Τρεις μέρες μετά το πανηγύρι η Νεκταρία ένα βράδυ άρχισε να σφαδάζει από τους πόνους.
Έντρομοι οι γονείς έτρεξαν στο παιδί τους που είχε διπλωθεί στα δύο από τους πόνους οι οποίοι παρά τις επικλήσεις στον Άγιο Νεκτάριο αρχικά ,μετά σε όλους τους Αγίους και τελικά στην ίδια την Αγία Τριάδα δεν υποχώρησαν καθόλου.
Κάθιδροι από την αγωνία πήραν την Νεκταρία και με το αυτοκίνητο τους έτρεξαν στο Κέντρο Υγείας.
Εκεί, ω του θαύματος ,εφημέρευε ο ερωτευμένος ιατρός ο οποίος πάραυτα διέγνωσε τροφική δηλητηρίαση και καθησύχασε τους σταυροκοπούμενους γονείς ότι η κόρη τους θα γίνει καλά με μία πλύση στομάχου.
Τους άφησε στο χώρο αναμονής και με την αδελφή που εφημέρευε μαζί του πήραν το φορείο για τα ενδότερα.
Κλείνοντας την πόρτα του εξεταστηρίου πίσω της η αδελφή άφησε την Νεκταρία με τον ιατρό λέγοντας του:
Άντε τα κατάφερες μπαγάσα!
Έτσι στο φορείο του Κέντρου Υγείας η Νεκταρία ξέχασε πάραυτα τους φανταστικούς πόνους και βρέθηκε στην αγκαλιά του καλού της απωλέσασα ότι πολυτιμότερο είχε έως τότε αντιλαμβανόμενη όμως πλήρως ποια είναι η έννοια του Παραδείσου που χρόνια κατηχητικού δεν είχαν επιτύχει.
Έκτοτε η Νεκταρία είχε ανάγκη τακτικής ιατρικής βοηθείας πότε με κολικό νεφρού, πότε με οσφυαλγία, πότε με δύσπνοια ,πότε με κράμπα και θεία χάρητι ο ίδιος ιατρός της πρόσφερε τις ιατρικές του φροντίδες με εξαιρετικά θεραπευτικά αποτελέσματα.
Οι γονείς δε βλέποντας το φιλάσθενο της κόρης τους έφταναν να την αφήνουν ακόμη και μόνη της, οπότε οι ιατρικές φροντίδες παρείχοντο στο σπίτι υπό τα αυστηρά βλέμματα πολλών αγίων, οι δε γονείς απογοητευμένοι από την αναποτελεσματικότητα του Αγίου Νεκταρίου έτρεχαν σε διάφορες εκκλησίες και μονές ανάβοντας λαμπάδες στο μπόι της κόρης τους και προσευχόμενοι σε όλους τους κατά τόπους αγίους για την ίαση της.

Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΔΩ

ΟΙ  ΑΛΛΕΣ ΔΥΟ ΙΣΤΟΡΙΕΣ

ΤΡΕΙΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΕΡΩΤΟΣ, ΑΓΑΠΗΣ ΚΑΙ SEX ΙΣΤΟΡΙΑ ΔΕΥΤΕΡΗ-ΑΓΑΠΗ

ΑΓΑΠΗ ΜΕΡΟΣ Β΄

ΤΡΕΙΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΕΡΩΤΟΣ, ΑΓΑΠΗΣ ΚΑΙ SEX ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΡΙΤΗ- ΘΡΑΣΥΒΟΥΛΑΣ

ΕΛΛΑΣ ,Η ΧΩΡΑ ΤΟΥ ΤΕΛΕΙΟΥ ΠΑΡΑΛΟΓΙΣΜΟΥ

Στην Ελλάδα υφίσταται ένας σχεδόν συλλογικός παραλογισμός.
Δεν υπάρχει στο μυαλό των περισσότερων Ελλήνων ούτε σαν έννοια ο παντού ισχύων νόμος προσφοράς και ζήτησης.
Υπάρχει όμως ο νόμος –τι με βολεύει και τι με συμφέρει.
Θυμάμαι παλιότερα μεγάλη συγκέντρωση διαμαρτυρίας στο Αγρίνιο όπου οι καπνοκαλλιεργητές διαμαρτυρόντουσαν γιατί τα καπνά τους παρέμεναν αδιάθετα.
Μετά την λήξη της συγκέντρωσης η πλατεία ήταν γεμάτη από άδεια κουτιά Marlboro!
Το ίδιο γίνεται και τα τελευταία χρόνια με τους βαμβακοπαραγωγούς οι οποίοι παράγουν ένα προϊόν το οποίο δεν θέλει κανένας να το αγοράσει.Το παράγουν όχι για να χρησιμοποιηθεί αλλά για να πάρουν επιδότηση!
Αλλά ο τέλειος παραλογισμός είναι τώρα με τα κενά από σπουδαστές ΤΕΙ.
Αντί η συζήτηση να γίνεται γιατί δεν θέλει κανείς να σπουδάσει σε αυτά ,άρα δεν υπάρχει ζήτηση για το προϊόν της παιδείας που προσφέρουν, η συζήτηση γίνεται αν θα παραμείνουν άδειες οι καφετέριες και τα ενοικιαζόμενα δωμάτια της επαρχίας.
Κανένας δεν τολμάει επίσης να πει ευθέως ότι ένα ίδρυμα που σκοπό έχει να προσφέρει παιδεία για να μπορεί να ελκύσει φοιτητές και αξιόλογους διδάσκοντες πρέπει να βρίσκεται κάπου που να υφίσταται και μια στοιχειώδης πνευματική ζωή.
Παρακάμπτοντας λοιπόν όλα αυτά ,φτάνουμε στο να προτείνεται ως λύση στο πρόβλημα να γραφτούν όλοι και όλες οι κουμπούρες που δεν κατάφεραν να πάρουν ούτε την βάση μέχρι να γεμίσουν οι θέσεις!
Έχουμε δε κυβέρνηση που φοβάμαι ότι είναι ικανή αυτό το μέτρο, που πήρε η ίδια και είναι στοιχειώδες αποτέλεσμα κοινής λογικής ,να το αναιρέσει ,και έτσι όλοι να μείνουν ικανοποιημένοι.
Οι υποψήφιοι οι οποίοι ‘πέτυχαν’, και θα μπορούν αύριο να μιλούν οργίλοι για την ανεργία των πτυχιούχων, οι γονείς που θα έχουν πλέον τα βλαστάρια τους ‘φοιτητές’, άσχετα αν θα τους τρέφουν μέχρι τα 40,η κυβέρνηση γιατί θα την ψηφίσουν όλοι αυτοί μετά την εκπλήρωση ‘των δικαίων αιτημάτων του λαού’ και πάνω από όλα οι καφετέριες ,τα ηλεκτρονικά παιχνίδια, οι ταβέρνες και οι ιδιόκτητες ενοικιαζόμενων δωματίων. Πιθανώς και οι πουτάνες της περιοχής.
Πουθενά στον κόσμο όλο δεν υπάρχει παρδαλό κατσίκι που να γελάει .
Μόνο στην Ελλάδα.

ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΟΙ ΚΟΙΝΟΤΗΤΕΣ

Προχθές στο Λαύριο στα πλαίσια των θερινών εκδηλώσεων του Δήμου έδωσε μια συναυλία ο Κώστας Μακεδόνας με την Μελίνα Ασλανίδου και άλλη μια κοπέλα που δεν θυμάμαι το όνομα, με τραγούδια του Απόστολου Καρδάρα.
Ο χώρος που έγινε η συναυλία είναι ένα μέρος ανοικτό με πρόχειρες κερκίδες και καρέκλες στη μέση, αλλά όλη η γοητεία του είναι ένα, πίσω από την σκηνή πέτρινο κτήριο και τα χαλάσματα τοίχων στη συνέχεια από αυτό ,υπολείμματα παλιών βιομηχανικών κτηρίων.
Μέσα στη νύχτα με τους εναλλασσόμενους φωτισμούς της σκηνής η όλη εικόνα σαν φόντο ήταν μαγική.
Το κοινό λόγω και του δωρεάν της συναυλίας ήταν από 8 μηνών έως 80 ετών με μία ηχηρότατη, ενθουσιώδη και όλο ζωντάνια ομάδα από κοριτσόπουλα που τα είχαν φέρει από μια κατασκήνωση.
Η συναυλία κράτησε 2 ½ ώρες συνεχώς με εναλλαγή η και όλων μαζί των τραγουδιστών στην σκηνή.
Ποτέ μου δεν είχα φανταστεί ότι όλα αυτά τα τραγούδια τα οποία έλεγαν, και είναι πασίγνωστα, ήταν του Καρδάρα. Mόνο άλλη μια φορά είχα αισθανθεί την ίδια έκπληξη σε μία σπάνια εμφάνιση του Άκη Πάνου πρίν να κάνει τον φόνο, που για πάνω από 3 ώρες τραγουδούσε μόνο δικά του κομμάτια και ήταν όλα επιτυχίες.
Αλλά αν γράφω το κείμενο αυτό δεν είναι για να περιγράψω μια συναυλία.
Είναι γιατί όλο το κοινό τραγουδούσε μαζί με τους τραγουδιστές γιατί αυτά τα τραγούδια ήταν η ζωή του,οι πίκρες του η ξενητιά του,οι έρωτες του.
Πως μπορείς να αντισταθείς και να μην τραγουδήσεις από τις πρώτες στροφές το -Νύχτωσε χωρίς φεγγάρι το σκοτάδι είναι βαθύ…η -Δεν φταίς εσύ η φαντασία μου τα φταίει..
Δίπλα μου μία παχουλή κυρία με γυαλιά τραγουδούσε έξω καρδιά από την αρχή όλα τα τραγούδια, το ίδιο και μια άλλη μπροστά μου ενώ μία τρίτη σκούπιζε διακριτικά τα μάτια της σ’ ένα τραγούδι που προφανώς της θύμιζε προσωπικά βιώματα
Αυτές τις στιγμές σκέφτομαι πάντα ότι ό μεγάλος Σαββόπουλος τα έχει πει όλα αυτά με δύο κουβέντες:
Των Ελλήνων οι κοινότητες φτιάχνουν άλλο γαλαξία….
Όλη αυτή η μουσική, που πολλές φορές στην εποχή της απαξιώθηκε, έχει μπει πλέον στο DNA των Ελλήνων και αποτελεί κοινό στοιχείο της κουλτούρας τους και περνάει από γενιά σε γενιά.
Τα κοριτσόπουλα της κατασκήνωσης διασκέδαζαν το ίδιο με τους μεγαλύτερους επεκτείνοντας κι’ αυτά τον ίδιο γαλαξία ενσωματώνοντας όλο αυτό το παρελθόν.
Πριν να φύγω σκέφτηκα την ίδια συναυλία, με κοινό πχ Ελβετούς ή Γάλλους η Εγγλέζους που μπορεί να τους άρεσαν σαν τραγούδια αλλά δεν θα τους έλεγαν τίποτα σαν βιώματα. Θα ήταν μιά ξενέρωτη κατάσταση.
Θα ήταν σαν να βλέπεις μια ταινία σε DVD αντί σε κινηματογράφο.
Μετά το τέλος της συναυλίας ,έχοντας ικανοποιήσει το συναίσθημα , πήγα με την παρέα μου ευχαριστημένος όπου πηγαίνουν των Ελλήνων οι κοινότητες μετά την πνευματική τροφή, δηλαδή για σουβλάκια.

Η ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΗ ΓΥΝΑΙΚΕΙΑ ΟΜΟΡΦΙΑ

Στο μεγάλο Αρσενάλι στο λιμάνι των Χανίων υπάρχει μια ενδιαφέρουσα έκθεση,του Ιστορικού Αρχείου Κρήτης,από παλιές φωτογραφίες των Χανίων και της τότε κοινωνικής ζωής της πόλης.
Βλέπει κανείς την σημαντική αλλαγή που έχει επέλθει στα Χανιά,ιδίως με την εξάλειψη της τουρκικής παρουσίας στην πόλη , με χαρακτηριστικό το γκρέμισμα του μιναρέ στο τζαμί του λιμανιού.
Από όλη όμως την έκθεση η εικόνα που μου έμεινε είναι η φωτογραφία μίας νεαρής ανώνυμης κοπέλας που προφανώς θα έχει πλέον πεθάνει από χρόνια.
Κοιτάει καταπρόσωπα το φακό, με ένα αδιόρατο χαμόγελο στο πρόσωπο, γεμάτη αυτοπεποίθηση για την ομορφιά της η οποία είναι καταπληκτική.
Μαζί η όλη εικόνα αποπνέει μια έκφραση ανεξαρτησίας, και τσαχπινιάς από ένα ελεύθερο άτομο με χαρακτήρα.
Ο φωτογράφος έχοντας πάρει μόνο το κεφάλι χωρίς να φαίνονται τα ρούχα της αλλά ούτε ουσιαστικά και το χτένισμα της,κατάφερε να μας δώσει μια διαχρονική φωτογραφία.
Είναι μια φωτογραφία που αν δεν την έβλεπες σε έκθεση παλιών φωτογραφιών θα μπορούσες να πεις ότι έχει τραβηχτεί χθες.
Μπορεί να χαλάσει κανείς χιλιάδες φιλμ και ποτέ να μην πετύχει αυτόν τον συνδυασμό ομορφιάς και έκφρασης που έχει πετύχει ο φωτογράφος εδώ σε μία φωτογραφία βγαλμένη μάλλον σε φωτογραφείο.
Μόνο άλλες δύο φωτογραφίες γυναικείας ομορφιάς μου έχουν δημιουργήσει αντίστοιχη αίσθηση, αυτές όμως βγαλμένες από την απεικόνιση της τραγικής πραγματικότητας.
Είναι μία ασπρόμαυρη και μία έγχρωμη.

Η ασπρόμαυρη είναι η φωτογραφία της Μαρίας Παντίσκα,με ένα μαύρο μαντήλι στο κεφάλι που ακουμπάει όρθια σε ένα τοίχο με σταυρωμένα χέρια, 4 μήνες μετά από τη σφαγή της μάνας της στο Δήλεσι από τους Γερμανούς. Η φωτογραφία είχε κάνει μεγάλη αίσθηση όταν δημοσιεύτηκε τότε στο LIFE. Πριν από λίγο καιρό,νομίζω το Ε της Ελευθεροτυπίας είχε δημοσιεύσει πρόσφατη συνέντευξη της ίδιας μεγάλης πλέον σε ηλικία.
Η διαφορά εδώ είναι ότι ο φακός κατέγραψε μία όμορφη γυναίκα που σπαράσσεται εσωτερικά από τον βουβό πόνο και την θλίψη που με δυσκολία κρατάει τα δάκρυα και παρ’ όλα αυτά διατηρεί μια αρχοντική μεγαλοπρέπεια και αξιοπρέπεια.
Η έγχρωμη τέλος φωτογραφία είναι αυτή. που έχει δημοσιεύσει το National geographic στο εξώφυλλο του βιβλίου με τις καλύτερες φωτογραφίες του.

Είναι μία κοπέλα από το Αφγανιστάν που κοιτάει το φακό σαν τρομαγμένο αγρίμι με ένα κόκκινο φθαρμένο μαντίλι στο κεφάλι
Όποιος έχει δει αυτά τα πράσινα μάτια μιας τόσο όμορφης αλλά και τόσο φοβισμένης γυναίκας να τον κοιτούν μέσα από την φωτογραφία πιστεύω ότι δεν μπορεί να τα ξεχάσει. Αυτά τα μάτια θα του έχουν καρφωθεί στη καρδιά.
Οι τρεις αυτές φωτογραφίες δείχνουν την δύναμη του φακού που μπορεί να κρατήσει στην αιωνιότητα μορφές με διαχρονική ομορφιά σε στιγμές χαράς , θλίψης και φόβου που αλλιώς θα είχαν χαθεί με τον χρόνο και τη λήθη.

ΠΡΟΣΘΗΚΗ 17-6-2016

Δυστυχώς την πρώτη φωτογραφία δεν κατάφερα να την βρω.

Όταν δημοσίευσα αυτό το ποστ δεν ήξερα τότε πως μπορείς να βάλεις μια φωτογραφία και έτσι απλά παρέπεμπα που μπορεί κανείς να τις δεί..

Σήμερα λοιπόν τις προσθέτω και τις δύο, μαζί με  ένα κείμενο σχετικά με την ιστορία της Μαρίας Ποντίσκα από το Δίστομο, που δημοσιεύτηκε εδώ , όπως επίσης και το ίδιο το άρθρο από το LIFE της 27/11/1944  που υπάρχει εδώ.

Επίσης την  φωτογραφία της  Sharbat Gula από το Αφγανιστάν, μαζί με την σημερινή της εικόνα , αλλά και την ιστορία αυτής της φωτογραφίας από εδώ.

Η ΕΞΑΡΤΗΣΗ

Το καλοκαίρι ήταν η χειρότερη περίοδος της ζωής της.
Ο άνδρας της που την αγαπούσε πολύ, την πήγε για 15 μέρες στη Μύκονο, τρώγανε στα καλύτερα εστιατόρια, γυρίσανε όλες τις παραλίες από Πιάτυ- Γιαλό, Ορνό και Πάνορμο μέχρι την Ελιά και όμως παρά το ότι περνούσε καλά αισθανόταν κάθε βράδυ την στέρηση της.
Γύρισαν πίσω μετά το πρώτο δεκαήμερο του Αυγούστου σε μία Αθήνα στη καλύτερη εποχή της, άδεια από τα πλήθη, και κάθε βράδυ ο άντρας της την πήγαινε σε άλλο μπαράκι από το Θησείο και του Ψειρή μέχρι την Κηφισιά και την Γλυφάδα, την Βουλιαγμένη και την Βάρκιζα.
Όμως όσο και να την ευχαριστούσε αυτό, η επιθυμία της κάθε βράδυ γινόταν μεγαλύτερη.
Μπορούσε να περάσει όλη την μέρα χωρίς αυτήν αλλά το βράδυ η εσωτερική της ανάγκη ήταν τόσο έντονη ώστε με τίποτα δεν μπορούσε να την αντιμετωπίσει.
Αποδεχόταν πλέον ότι είναι ένα εξαρτημένο άτομο αλλά σαν όλα αυτά τα άτομα πίστευε ότι θα έχει την δύναμη να απεξαρτηθεί μόνη της.
Την ίδια προσπάθεια είχε κάνει και άλλα καλοκαίρια, γιατί τότε ήταν πιο εύκολο, αλλά δυστυχώς η κατάληξη ήταν ή ίδια.
Φέτος όμως το είχε πάρει απόφαση και είχε ορκιστεί στον άντρα της ότι –τέρμα δεν θα ξανακυλήσω πλέον.
Θεωρούσε μεγάλη επιτυχία ότι για πρώτη φορά δεν την είχε πλησιάσει κοντά δύο μήνες.
Εκείνο το βράδυ ο άντρας της είχε δουλειά και αργούσε να έρθει .
Είχε κάτσει μόνη της μπροστά στην κλειστή τηλεόραση και στα χέρια της έπαιζε νευρικά το κλειδί του ντουλαπιού που είχε κρύψει ότι πιο επιθυμητό είχε.
Ο άντρας της μπήκε την στιγμή που την είχε εγκαταλείψει κάθε υπόλειμμα προσωπικού αυτοσεβασμού και είχε ανοίξει πλέον το ντουλάπι.
Το μόνο που της είπε ήταν:
Πάλι, αφού μου είχες ορκιστεί.
Κλαίγοντας του απάντησε :Δεν αντέχω άλλο αγάπη μου, συγχώρεσε με.
Αυτός έκατσε απογοητευμένος δίπλα της και εκείνη άνοιξε την τηλεόραση, έβαλε στο βίντεο την κασέτα και η χαρακτηριστική φωνή του Ροδοφυλλόπουλου της μαλάκωσε την καρδιά .Μόλις πήρε μια δόση από Ζούγκλα έβαλε την κασέτα με τον Ορατό Κόσμο του Μαρδαβέλλα και η ψυχική της ηρεμία άρχισε να επανέρχεται σιγά σιγά.
Η κασέτα με τον Εισαγγελάτο και τα στρώματα της έφτιαξε το κέφι παρ’ όλον ότι την έπιασε η ίδια φαγούρα όπως όταν την είχε πρωτοδεί.
Στην συνέχεια ένιωσε χαρούμενη όταν έβαλε την κασέτα με την Πανίτα Μάνια και όλος ο συρφετός εμφανίστηκε μπροστά της.
Ήταν πλέον ευτυχισμένη αν και ήξερε πλέον ότι της ήταν αδύνατο να απεξαρτηθεί.
Ήταν ένα trash TV victim!

ΠΗΓΕ ΓΙΑ ΜΑΛΛΙ ΚΑΙ ΒΓΗΚΕ ΚΟΥΡΕΜΕΝΟ

Ο πόλεμος στο Λίβανο ίσως είναι καθοριστικός για το μέλλον της περιοχής.
Το Ισραήλ έκανε αυτή την φορά το κλασσικό λάθος που κάνουν όσοι έχουν την οίηση της υπεροπλίας.
Δεν τα έβαλε με ένα στρατό που του είναι πολύ εύκολο να νικήσει.
Τα έβαλε με αντάρτες οι οποίοι είχαν δύο πλεονεκτήματα. Πολέμαγαν αφ’ ενός στην πατρίδα τους και για την πατρίδα τους και αφετέρου πολέμαγαν σε κατοικημένες περιοχές χωρίς να έχουν ενδοιασμό από την θρησκεία τους για τις απώλειες των αμάχων .Οι νεκροί θεωρούνται μάρτυρες και αποκτούν ηρωική διάσταση στην λαϊκή συνείδηση. Οι απώλειες δε αυτές ήταν καταλυτικές, ιδίως των μικρών παιδιών, για την προπαγάνδα της Χεσμπολάχ στο κοινό της Δύσης, που έχει διαφορετική αντίληψη για την ανθρώπινη ζωή.
Πιστεύοντας ότι σε σύντομο χρονικό διάστημα θα ξεκαθαρίσουν τον νότιο Λίβανο από την Χεσμπολάχ , η οποία ευφυώς παρέμεινε αόρατη σε όλη την διάρκεια του πολέμου, οπότε ο κόσμος έβλεπε να σκοτώνονται μόνο άμαχοι Λιβανέζοι από ένα πάνοπλο στρατό, έφτασαν στο τέλος του μήνα των μαχών να δέχονται στις πόλεις του Ισραήλ 100-300 πυραύλους την ημέρα με αποτέλεσμα να μην επιτευχθεί ο αρχικός τους στόχος δηλαδή η εξόντωση της Χεσμπολάχ.
Από την άλλη μεριά η Χεσμπολάχ γιγάντωσε το κύρος της στον Αραβικό κόσμο γιατί για πρώτη φορά Άραβες αντιστάθηκαν αποτελεσματικά στην δύναμη του Ισραήλ με μία υπερδύναμη σαν την Αμερική από πίσω, χρησιμοποιώντας δε την οικονομική της δύναμη ,προφανώς με την ενίσχυση του Ιράν, υπόσχεται στους Λιβανέζους χρηματικές αποζημιώσεις για τις καταστροφές που υπέστησαν.
Με τον τρόπο αυτό δείχνει στους Άραβες από πού μπορούν να ελπίζουν στο μέλλον, ξεμπροστιάζοντας όλα τα φιλοαμερικανικά και διεφθαρμένα αραβικά καθεστώτα τα οποία έκαναν την πάπια σε όλη την διάρκεια του πολέμου.
Εάν το Ισραήλ και η Αμερική δεν θέλουν να δουν να εξαπλώνεται σε όλον τον Αραβικό κόσμο η Χεσμπολάχ με την πολιτική- κοινωνική- θρησκευτική-αντάρτικη δράση της πρέπει να προχωρήσουν στην δημιουργία ενός βιώσιμου κράτους στην Παλαιστίνη οπότε οι ακραίες αντιλήψεις της Χεσμπολάχ, της Χαμάς και του Ιράν για εξαφάνιση του κράτους του Ισραήλ δεν θα βρίσκουν ευήκοα ώτα στον Αραβικό κόσμο.
Όσο και αν αυτό φαίνεται εξωπραγματικό είναι η μόνη λύση , αφού κάνουν αμοιβαίες υποχωρήσεις και οι δύο πλευρές. Προτάσεις εποικοδομητικές έχουν κάνει οι Παλαιστίνιοι κρατούμενοι στις φυλακές του Ισραήλ και από την μεριά των Ισραηλιτών υπάρχουν πολλοί, που κάθε μέρα θα γίνονται περισσότεροι, οι οποίοι αντιλαμβάνονται ότι ο συνεχής πόλεμος και η ένταση δεν είναι τρόπος ζωής.
Βλέπει κανείς ότι μέσα σε ένα μήνα το τεράστιο ποσοστό αποδοχής του πολέμου έπεσε ραγδαία. Το ποσοστό αυτό είχε δημιουργηθεί από την βεβαιότητα που είχαν αποκτήσει ότι θα απαλλαγούν από τους πυραύλους της Χεσμπολάχ με μία σύντομη και αποτελεσματική επίθεση στο Λίβανο.
Η ιστορία έχει δείξει ότι τίποτα δεν είναι αδύνατο και πρόσφατα γεγονότα το έχουν αποδείξει. Ποιος θα πίστευε πριν λίγα χρόνια στην κατάρρευση του Σοβιετικού καθεστώτος, στην ένωση των 2 Γερμανιών ,στην αλλαγή πολιτικής της Λιβύης, στην κατάργηση του απαρτχάιντ στην Νοτιοαφρικανική Ένωση και ένα σωρό άλλα γεγονότα που σημάδευσαν τα χρόνια μας.
Τέλος με την αποτυχία των σκοπών του πολέμου φαίνεται να απομακρύνεται το εφιαλτικό σενάριο ότι η επίθεση αυτή αποτελούσε προεόρτιο για τους Αμερικανούς για επίθεση στην Συρία και το Ιράν.

ΣΤΙΓΜΕΣ ΕΥΤΥΧΙΑΣ

Είμαι σε ένα ταπεινό ταβερνάκι- μπαράκι και μπροστά μου είναι μια απέραντη παραλία με αμμουδιά.
Αραιός κόσμος λιάζεται και κολυμπάει σε μια θάλασσα που χάνεται στη γραμμή του ορίζοντα.
Στεγνώνω ,χωρίς να σκουπιστώ με πετσέτα στη σκιά ,από εκείνη την θαλάσσια αύρα που είναι ζεστή αλλά όχι καυτή.
Αισθάνομαι εκείνη την γλυκειά απολαυστική κούραση που σου προσφέρουν 3 ώρες ψαροντούφεκο.
Μπορεί να μην βγήκε τίποτε το ιδιαίτερο στο ψάρεμα αλλά όποίος δεν έχει γνωρίσει την ιδιαίτερη μαγεία που προσφέρει απλόχερα ο βυθός δεν μπορεί να καταλάβει το συναίσθημα που σε καταλαμβάνει.
Στη σκέψη ότι παλιότερα μετά 3 ώρες στη θάλασσα το πρώτο πράγμα που επιθυμούσα ήταν ένα τσιγάρο ενώ τώρα μου έχει μείνει μόνο η ανάμνηση χωρίς καμία επιθυμία, μια μικρή νίκη στις αδυναμίες μου, μου φτιάχνει ακόμα περισσότερο την διάθεση.
Έχω αυτό το αίσθημα της πληρότητας που μόνο ορισμένες φορές έχουμε στη ζωή μας.
Ίσως αυτές οι στιγμές να είναι και η ευτυχία .
Κάνω την κλασσική μου σκέψη σε τέτοιες στιγμές.
Είμαι τυχερός που γεννήθηκα σε αυτόν τον θείο τόπο. Δεν θα ήθελα να ζήσω πουθενά αλλού κι’ας με πληγώνει αρκετές φορές όχι ο τόπος αλλά οι άνθρωποι του και τα έργα τους.
Μετά από αυτές τις σκέψεις πάω να παραγγείλω ένα φαγκρόπουλο που είδα να φέρνει ένας ψαράς από παραγάδι!

ΟΥΣΤ ΘΕΟΜΠΑΙΧΤΕΣ !

Με την ευκαιρία του δεκαπενταύγουστου τα κανάλια πάλι ξεσάλωσαν .
Να πάλι θαυματουργές εικόνες που κάνουν παράλυτους να περπατούν ,στραβούς να βλέπουν, καρκινοπαθείς να θεραπεύονται και όλο το γνωστό αυτές τις μέρες καρακατσουλιό που προβάλουν με ιδιαίτερο δήθεν σεβασμό προς τα θεία αλλά με κανένα σεβασμό προς την νοημοσύνη μας.
Μια κατάσταση μεσαίωνα, η οποία συντηρείται μέσω της τηλεόρασης και με την δύναμη που έχει αυτή, επεκτείνεται στην κοινωνία μας ιδίως στα στρώματα με χαμηλή παιδεία και έλλειψη κριτικής σκέψης.
Από την άλλη μεριά ένα ιερατείο ασύδοτο εκμεταλλεύεται τον ανθρώπινο πόνο και την ανάγκη της ανθρώπινης ψυχής να πιστέψει ότι είναι δυνατή η λύση των προβλημάτων του ,από κάτι υπερφυσικό και πανίσχυρο, το όποίο όμως πρέπει να το ικετεύσει για να τον βοηθήσει και όλα αυτά μπορούν να γίνουν όχι απλά με την ικεσία αλλά με αυτή που γίνεται στο μαντρί του ιερατείου και με την διαμεσολάβησή του.
Έτσι πάλι τα σαρκοβόρα κανάλια με ιδιαίτερη φροντίδα θα φροντίσουν να μας δείξουν απελπισμένους ανθρώπους να σέρνονται στα γόνατα,να περνούν κάτω από χρυσοστόλιστες εικόνες περιστοιχιζόμενες από τους τροφαντούς χρυσοποίκιλτους παπάδες στον πρωταγωνιστικό ρόλο με το κλασσικό ύφος του αφέντη που χαίρεται τον σεβασμό των υποτακτικών του.
Και ο φουκαράς ο λαός θα αγοράζει λαμπάδες στο μπόι του, θα γεμίζει τα παγκάρια ,θα κρεμάει χρυσά κοσμήματα στις εικόνες και θα βαφτίζει τα ταμένα παιδιά του στις κολυμπήθρες της Παναγίας της Τήνου.(Οργανωμένες, 7-8 στη σειρά και με αποχέτευση !! για να μην καθυστερούμε και δυσανασχετεί η πελατεία)
Αλλά και στην άλλη Παναγία, της Σουμελά ,ο μεγάλος τράγος ο Πρωταγωνιστής ,όπως λέει και Σαββόπουλος στον Μπάλο, ο Χριστόδουλος, μεγαλοπρεπής, χορτάτος, στολισμένος, με το θανατερό του χαμόγελο θα κοιτάει με οίκτο τους διάφορους πολιτικούς να στριμώχνονται να σηκώσουν την εικόνα μπας και πάρουν καμία ψήφο από το πλήθος που θα τους δει
Μετά μιλάμε για Μουσουλμανικό φονταμενταλισμό, δεν κοιτάμε τα χάλια μας.
Το δεκαπενταύγουστο έχω κλειστή την τηλεόραση.

ΤΙ ΤΡΕΧΕΙ ;

Ηρεμία
Γαλήνη
Η ελευθερία του υγρού στοιχείου
Ασφάλεια
Ευτυχία
Ο χρόνος συνεχής-Ίδιος
Σεισμός;
Ηρεμία
Ξανά σεισμός;
Φόβος. Τι τρέχει;
Ξανά σεισμός;
Ξανά...
Ξανά...
Ο χώρος έγινε ασφυκτικός
Μια μέγγενη σφίγγει το κεφάλι
Η γαλήνη χάθηκε
Η μέγγενη πιέζει περισσότερο
Το κεφάλι πάει να σπάσει
Ξαφνικά ξεσφίγγει
Νέα αγωνία τώρα
Χρειάζομαι αέρα!
Πολύ αέρα
Κραυγή και ανάσα μαζί
Κλάμα
Φώτα, κόσμος.
Δεν θέλω ελευθερία !
Ήμουν ασφαλής.
Να σας ζήσει είναι κορίτσι!













Αφιερωμένο σε όλες τις μέλλουσες μαμάδες και τους μέλλοντες πατεράδες.
Στην Κρήτη που βρίσκομαι συνήθως στη γέννηση κοριτσιού δεν λένε –να σου ζήσει!αλλά...
–Δεν πειράζει το άλλο θα είναι αγόρι!!!

ΑΡΧΙΔΟΛΟΓΙΑ ΜΕΡΟΣ Β΄

Τώρα θα αναρωτηθείτε πως μου ήρθε ντάλα καλοκαίρι να ασχοληθώ με τα αρχίδια.
Ένα βράδυ κατά την συνήθη περιήγηση μου στα διάφορα μπλόγκια διάβασα κάπου ότι αν είσαι δεξιόχειρ η αριστερόχειρ είναι ανάλογα και το ύψος του αντίστοιχου όρχεως.
Λόγω της προχωρημένης ώρας και της επιμόνου προσκλήσεως του Μορφέως να βρεθώ εις τας αγκάλας του, βαριόμουνα να σηκωθώ και να κατεβάσω το σλιπάκι μου στο καθρέπτη για να διαπιστώσω το αληθές η όχι των αναγραφομένων .
Την επομένη που το θυμήθηκα είχα ξεχάσει σε πιο ποστ είχα διαβάσει για τα αρχίδια και το ύψος τους και έτσι δεν μπορώ να σας παραπέμψω.
Η απορία λοιπόν που μου έμεινε ήταν τι ισχύει με μένα που γράφω με το δεξί αλλά δουλεύω και με το αριστερό.
Λογικά θα έπρεπε στη περίπτωση αυτή να βρίσκονται και τα δύο στο ίδιο ύψος.
Όμως η ενδελεχής μελέτη των πολυτίμων αυτών οργάνων προ του καθρέπτου κατέληξε εις το αποτέλεσμα ότι το αριστερό είναι χαμηλότερα του δεξιού.
Το θέμα λοιπόν απαιτούσε ουσιαστικότερη μελέτη.
Ανέτρεξα λοιπόν σε ένα παλαιό πολύτιμο βιβλίο ,της δεκαετίας του 20,που έχω στη βιβλιοθήκη μου.
Μέχρι εκείνη την εποχή η παρατήρηση ήταν βασικό στοιχείο της Ιατρικής.
Μη διαθέτοντας τις σημερινές δυνατότητες και εργαστηριακές εξετάσεις μέτραγαν τα πάντα και από αυτές τις παρατηρήσεις προσπαθούσαν να βγάλουν συμπεράσματα που τα συσχέτιζαν με νοσήματα και θεραπείες.
Από τις πιο χαρακτηριστικές και γνωστές είναι οι μελέτες του Λομπρόζο που μέτραγε παραμέτρους της κεφαλής για να βγάλει συμπεράσματα για την εγκληματικότητα του ανθρώπου!
Λοιπόν για να μην πολυλογώ είχαν από τότε παρατηρήσει ότι ο άνθρωπος έχει μικροδιαφορές μεταξύ του δεξιού και αριστερού μέρους του σώματος του.
Έτσι είχαν παρατηρήσει ότι συνήθως ο αριστερός όρχις είναι χαμηλότερα από τον δεξιό.
Άρα στο αριστερό έχετε μεγαλύτερη δυνατότητα εγγραφών από ότι στον δεξιό.
Εκμεταλλευτείτε λοιπόν την ευκαιρία!
Αντίστοιχα και στις γυναίκες συνήθως ο αριστερός μαστός είναι μεγαλύτερος από τον δεξιό.
Μετά λοιπόν από αυτή την άκρως επιστημονική ενημέρωση είναι ευκαιρία να διαπιστώσετε ιδίοις όμασι την αλήθεια των ανωτέρω!

ΑΡΧΙΔΟΛΟΓΙΑ

AKAΤΑΛΛΗΛΟ ΓΙΑ ΣΕΜΝΟΤΥΦΟΥΣ

Το παρόν blog δεν διακρίνεται για την σεμνοτυφία του.
Δεν θεωρεί ότι υπάρχουν χυδαίες λέξεις παρά μόνον χυδαίοι άνθρωποι.
Η σεμνοτυφία πολλές φορές καταλήγει σε κωμικές καταστάσεις σαν κι’ αυτήν που περιγράφει ο Καζαντζάκης.
Σε ένα σπίτι με δύο γεροντοκόρες που βρέθηκε άκουσε να φωνάζει η μία την αδελφή της Κλυταίστρα.
Έβγαλε αμέσως το μπλοκάκι που είχε και έγραφε τις λέξεις που πρωτάκουγε και ρώτησε με ενδιαφέρον πως και την έχουν βαφτίσει με αυτό το πρωτότυπο όνομα.
Ε, δεν είναι ακριβώς αυτό το όνομα της είπε διστακτικά η μία αδελφή.
Και πώς την έχουν βαφτίσει ,ρώτησε ο Καζαντζάκης.
Κλυταιμνήστρα!
Και γιατί την φωνάζετε Κλυταίστρα;
Γιατί έχει εκείνο το μνή μέσα και είναι ντροπή!
Γι’ αυτό λοιπόν εμείς τα αρχίδια τα λέμε αρχίδια καιν όχι αμελέτητα.
Δεν κάνουμε επίσης διακρίσεις ανάλογα με τον τόπο προελεύσεως όπως πχ Αρχίδια καλαβρέζικα η καλαβρυτινά.
Άλλωστε τα αρχίδια πλην της βασικής τους λειτουργίας χρησιμοποιούνται και ως σημειωματάριο. Τους γράφω στ’ αρχίδια μου!
Αλλά και εκτός των εγγραφών αποτελούν και σημείο αναφοράς και παραπομπής ιδίως όταν συνοδεύονται με την αντίστοιχη ωλένιο κίνηση του καρπού –Στ’ αρχίδια μου!( Οι σεμνότυφοι λένε- στους διδύμους μου)
Χρησιμοποιούνται επίσης ως όργανα υποτίμησης του άλλου όπως στη ρήση-κλάσε μας τα αρχίδια! που σαφώς υποδηλεί άμεση σχέση των όρχεων με κάποιο έμπροσθεν ευρισκόμενο κώλο.
Στον ενικό δε αποκτούν πλήρως απαξιωτική έννοια για το πρόσωπο που αναφέρονται .-Α! ρε αρχίδι! Είναι ένα αρχίδι αυτός!
Αν θέλουμε δε να προσδώσουμε έλλειψη σοβαρότητας στα λεγόμενα ενός,τότε η έκφραση –τα αρχίδια μας κουνιόνται –είναι η πλέον κατάλληλη.
Κατά τον ίδιο τρόπο χρησιμοποιείται η έκφραση –ξύσε μας τα αρχίδια! και πλέον κοσμίως –έχω μια φαγούρα στα αρχίδια.

Αυτά για την ώρα και φεύγω για την θάλασσα ,να θαυμάσουν και οι τουρίστριες Νεοελληνική κορμάρα!

ΟΙ ΔΥΟ ΕΛΛΑΔΕΣ

Στις φετινές μου διακοπές επιβεβαίωσα αυτό που από καιρό πίστευα, δηλαδή ότι υπάρχουν δύο Ελλάδες.
Η μία,και η καλύτερη, θέλει και προσπαθεί μόνη της να πάει μπροστά και η άλλη είναι αυτή που περιμένει από τους άλλους τα πάντα.
Στη πρώτη ιδιοκτήτης δωματίων και εστιατορίου έχει μπροστά στην ιδιοκτησία του μια ωραιότατη παραλία με αμμουδιά ,μόνο που η αρχή της παραλίας και η ακτή είναι όλη με μεγάλες κροκάλες τελείως άβολες για να καθίσει ο κόσμος και να μπει στη θάλασσα.
Τρέχει λοιπόν βρίσκει και πληρώνει τον ειδικό καθηγητή του Πανεπιστημίου ο οποίος του κάνει μελέτη για το πώς θα αποκτήσει αμμουδιά ,τρέχει μετά και καταφέρνει να πάρει την άδεια από όλο το κύκλωμα της σχετικής γραφειοκρατίας και στην συνέχεια,πληρώνοντας πάλι από την τσέπη του,ρίχνει 4 τεράστιες λουρίδες από τόνους μπετόν στη θάλασσα.
Αποτέλεσμα μια θαυμάσια παραλία που μπορείς να κάτσεις κάτω από τις δωρεάν ομπρέλες που έχει βάλει, να βάλεις την ξαπλώστρα που μπορείς να πάρεις από το εστιατόριο του με δύο ευρώ,τα οποία τα ξαναπαίρνεις πίσω επιστρέφοντας την ,γιατί είναι με το σύστημα των καροτσιών των σουπερμάρκετ,και να μπεις στη θάλασσα χωρίς να σπάσεις τα πόδια σου.
Μήπως χρειάζεται να σας πώ ότι τα δωμάτια είναι όλα νοικιασμένα και το εστιατόριο μεσημέρι-βράδυ γεμάτο;
Στην άλλη Ελλάδα τώρα,τρώμε κάτω από κάτι τεράστια πλατάνια δίπλα σε ένα ποτάμι, με λίγο βέβαια νερό τώρα το καλοκαίρι, αλλά σε ένα μαγευτικό τοπίο.
Την ομορφιά του τοπίου την χαλάει η εικόνα του ποταμού γιατί είναι γεμάτος από τα διάσπαρτα κουτάκια αναψυκτικών και μπύρας που οι διάφοροι κάφροι με ιδιαίτερο ζήλο είχαν πετάξει μέσα.
Λέω στον ιδιοκτήτη : Είναι θέαμα αυτό;
Και τι μου απαντάει;
Είδατε δεν βάζει ο Δήμαρχος έναν άνθρωπο να τα μαζέψει !
Εάν δεν ήμουνα ντυμένος και με παπούτσια θα κατέβαινα εκεί μπροστά του να τα μαζέψω μπας και αρχίσει να καταλαβαίνει τίποτα

ΟΠΟΙΟΣ ΕΧΕΙ ΜΑΧΑΙΡΙ ΤΡΩΕΙ ΠΕΠΟΝΙ

Σε ένα εξαιρετικά εύστοχο άρθρο του στην ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ της 4-8-06 με τίτλο «Θα πάρει η Κύπρος μαθήματα από τον Λίβανο;» ο Μακάριος Δρουσιώτης με ευκαιρία την εισβολή στη χώρα αυτή αναπτύσσει αυτό που όλοι γνωρίζουμε αλλά δεν θέλουμε να το παραδεχτούμε.
Ο ισχυρότερος επιβάλλει την πολιτική του δια πυρός και σιδήρου.
Με δύο κουβέντες, αναφέρεται στο γεγονός ότι πριν την εισβολή στη Κύπρο η ισορροπία μεταξύ των Ελλήνων –Τούρκων ήταν περίπου ίση,ενώ έγειρε για 30 χρόνια υπέρ των Τούρκων, μετά το πραξικόπημα που έδωσε την δικαιολογία για την εισβολή.
Το 2002 η απόφαση της Ε.Ε. για την ένταξη της Κύπρου και η διακαής επιθυμία της Τουρκίας να αρχίσει διαπραγματεύσεις ανέτρεψε αυτή την ισορροπία .
Από το 2002 μέχρι το 2004,που η Τουρκία εξασφάλισε την ημερομηνία έναρξης των διαπραγματεύσεων,η Κύπρος είχε το απάνω χέρι γιατί υπήρχε ταύτιση συμφερόντων της Κύπρου με την ΕΕ και τις ΗΠΑ.
Εκεί η ηγεσία της Κύπρου δεν είχε την απαιτούμενη πολιτική κρίση να καταλάβει ότι το πλεονέκτημα αυτό είναι ευκαιριακό με αποτέλεσμα την σημερινή απενοχοποίηση της Τουρκίας για την κατοχή και την αναβάθμιση των κατεχομένων.
Σε 3 παραγράφους προσπάθησα να σας δώσω το περιεχόμενου ενός ολόκληρου άρθρου που στην ουσία του βασίζεται στο τίτλο αυτού του πόστ.
Δυστυχώς οι μικρές χώρες όπως εμείς θέλουμε να πιστεύουμε ότι τα πράγματα βασίζονται σε αρχές.
Όμως οι αρχές και οι αξίες, όπως λέει και ο Μ.Δρουσιώτης, είναι εργαλεία που τα επικαλούνται οι δυνατοί για να επιβληθούν στους αδύναμους και όχι το αντίστροφο.
Ας σκεφτεί κανείς ότι αν δεν συνέφερε τότε τις μεγάλες δυνάμεις η Ελλάδα να γίνει ελεύθερο κράτος θα είμαστε για αρκετά χρόνια ακόμη υπό τον Τουρκικό ζυγό,αν δεν είχαν παρέμβει υπέρ υμών κατά της Τουρκίας.
Το πρόβλημα λοιπόν είναι για τους μικρούς να μπορούν να εκμεταλλευτούν τις συνθήκες όταν τα συμφέροντα τους ταυτίζονται με τους ισχυρούς.
Αυτό το πετύχαμε στους Βαλκανικούς και στους 2 Παγκόσμιους πολέμους και φθάσαμε στα σημερινά μας όρια, ενώ αποτύχαμε παταγωδώς στην Μικρά Ασία γιατί εν τω μεταξύ άλλαξαν τα συμφέροντα των μεγάλων.
Αυτό που χρειάζεται είναι τη δεδομένη στιγμή να υπάρχει η πολιτική ηγεσία η οποία να είναι ικανή να εκμεταλλευτεί τις περιστάσεις προς όφελος της χώρας.
Εάν την εποχή του Μακεδονικού υπήρχε η ανάλογη ηγεσία που θα είχε καταλάβει τις δυνατότητες της για πίεση, θα είχαμε σύνορα με μία Νέα Μακεδονία η μία Σλαβομακεδονία η μία Βόρεια Μακεδονία η η…και όχι με την όπως πλέον ονομάζεται διεθνώς νέτα σκέτα Μακεδονία.

3 ΕΝΔΟΞΕΣ ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΕΣ!

Μόλις επέστρεψα από διακοπές στη μαγευτική Μάνη μαύρος, λαμπερός(λόγω απαστράπτουσας φαλάκρας) και παχύτερος (όποίος αδυνάτισε σε διακοπές ψεύδεται ασυστόλως ).
Από Δευτέρα όμως ξαναφεύγω δια να μελετήσω επιτοπίως εάν έχει βελτιωθεί η παρασκευή του γαμοπίλαφου και των καλτσουνίων.
Από την λεβεντομάνα Μάνη προ της αναχωρήσεως για την λεβεντογέννα Κρήτη σας μεταφέρω ένα μικρό διαμαντάκι από τον τοπικό τύπο.

Από την προσφώνηση του δημάρχου Οιτύλου στον Υπουργό Βουλγαράκη:
Κε Υπουργέ πιστεύω ότι η σημερινή ημέρα είναι η τρίτη ένδοξη και ιστορική για την Μάνη ημέρα.
Οι δύο προηγούμενες ημέρες η 17 Μάρτη 1821,η έναρξη της Επανάστασης και η 26 Ιουνίου 1826, η νίκη των Μανιατισσών κατά του Ιμπραήμ ήταν η προσφορά των Μανιατών προς το έθνος ,η σημερινή ημέρα ,η 29 Ιουνίου του 2006 θα ανταμειφθεί η Μάνη για τις προσφορές της από τον Υπουργό Πολιτισμού ,Γεώργιο Βουλγαράκη.

Άμα είναι να γλύψεις τουλάχιστον να το φχαριστηθείς!