Η ΤΥΦΛΩΣΗ ΤΩΝ ΑΠΑΤΗΜΕΝΩΝ ΨΗΦΟΦΟΡΩΝ

 Στην κωμωδία του 1967 A Guide for the Married Man ο αμίμητος Walter Matthau  θέλει να απατήσει την γυναίκα  του και δέχεται τις συμβουλές ενός ειδήμονα φίλου του (Robert  Morse) για το τι πρέπει να κάνει ώστε αυτή να μην υποψιαστεί τίποτα. Αλλά και στην περίπτωση που η γυναίκα του τον πιάσει στα πράσα αυτός ακόμα και τότε θα πρέπει να αρνείται συνεχώς τα πάντα και του φέρνει σαν  παράδειγμα του πως  αντιμετώπισε αυτή την κατάσταση ο φίλος του ο Τσάρλι !

Αυτός όταν τον έπιασε η γυναίκα του στο κρεβάτι με άλλη , κατάφερε στο τέλος η γυναίκα του  αντί να πιστέψει σε όσα είδε με τα μάτια της να πειστεί ότι δεν είχε γίνει τίποτα!

Στο βίντεο η μοναδική αυτή σκηνή.

Την σκηνή αυτή την θυμήθηκα γιατί σύμφωνα με την πρόσφατη δημοσκόπηση του ΑΛΦΑ υπάρχει ακόμα ένα 15% που θα ψήφιζε και σήμερα ΣΥΡΙΖΑ!

Αυτό το ποσοστό είναι σαν την γυναίκα του Τσάρλι!

Παρά το γεγονός ότι καθημερινά βλέπει  ο ψηφοφόρος αυτού του κόμματος ότι δεν υπάρχει ΟΥΤΕ ΜΙΑ από τις προεκλογικές εξαγγελίες του ΣΥΡΙΖΑ και τις ιδεοληψίες με τις οποίες ταΐζε για χρόνια τους οπαδούς του , που να μην αποδείχτηκε από την πραγματικότητα όχι μόνο ανόητη αλλά και ανεφάρμοστη, δεν θέλει να πιστέψει ότι τον έχουν πιάσει κοροΐδο .

Δεν έχει ξαναγίνει στην Ελλάδα από κανένα πολιτικό κόμμα τέτοια , τόσο μεγάλη και σε τόσο μικρό διάστημα κωλοτούμπα .

Το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης, το ΟΧΙ του δημοψηφίσματος, τα μνημόνια που θα σκίζονταν,  ο ΕΜΦΙΑ που όχι μόνο θα τον καταργούσαν αλλά και δεν θα τον πλήρωναν, το γενικότερο κίνημα του δεν πληρώνω, τα αεροδρόμια, η Κόσκο, το Ελληνικό, τα "χρυσαφικά" της χώρας που θα ξεπουλούσαν οι δοσίλογοι, ταγματασφαλίτες κτλ , η καταπολέμηση της διαπλοκής με τα βοσκοτόπια του Καλογρίτσα και ένα πλήθος από αυταπάτες κατά Τσίπρα και όχι ψέματα κατά τον ίδιο, αυτά  που όλοι οι εκτός ΣΥΡΙΖΑ τα έβλεπαν και τα φώναζαν και για αυταπάτες και για ψέματα!

Αν λοιπόν αφαιρέσουμε ένα 3% των ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ που αποτελούσε ανέκαθεν τον σκληρό πυρήνα των ιδεοληπτικών που μια ζωή φαντασιονόντουσαν, ζώντας στον μικρόκοσμο των  διάφορων  συνιστωσών  του, ότι  μπορούν να αλλάξουν τα πάντα με τις ατέρμονες συζητήσεις και τα τσιτάτα που ο καθένας χρησιμοποιούσε στις κομματικές γιάφκες μέσα σε ντουμάνι καπνού, το υπόλοιπο 12% γιατί εξακολουθεί να παραμένει εκεί;

Στο παρελθόν έχουν δοθεί δύο εξηγήσεις γι΄αυτό.

Η πρώτη από τον Δημοσθένη που είπε: 

Δεν υπάρχει ευκολότερο πράγμα από το να ξεγελάει κανείς τον εαυτό του. Γιατί ό,τι επιθυμούμε, πρόθυμα και το πιστεύουμε. Η πραγματικότητα, όμως, πολλές φορές είναι διαφορετική.
Και το δεύτερο από τον Βίκτωρα Ουγκώ

Τα μικρότερα μυαλά έχουν τις μεγαλύτερες προκαταλήψεις.

Ο ΦΙΛΗΣ ΚΑΙ ΟΙ ΑΥΤΟΝΟΗΤΕΣ ΑΛΛΑΓΕΣ ΣΤΑ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΑ

Όσοι διαβάζουν από καιρό αυτό το μπλογκ θα έχουν διαπιστώσει ότι από χρόνια θεωρούσα εκτός πραγματικότητας τα όσα ανερμάτιστα και ανεφάρμοστα  εξήγγελλε προεκλογικά ο ΣΥΡΙΖΑ ότι θα κάνει ,γεγονός που  αποδείχτηκε εκ των πραγμάτων μετεκλογικά.   

Ίσως η μόνη προσφορά στην χώρα αυτής της κυβέρνησης είναι ότι μετά την κωλοτούμπα σε όλα όσα έλεγε προηγουμένως, αναγκάζεται τώρα να ψηφίσει την Βουλή μέτρα, που αν είχε παραμείνει στην αντιπολίτευση, θα βρισκόταν σύσσωμη η νυν κυβέρνηση  στην πλατεία Συντάγματος μαζί με τους ενθουσιώδεις οπαδούς της, να διαμαρτύρεται και να διαδηλώνει αγκαλία  με τον σύντροφο Λαφαζάνη και την συντρόφισσα Κωνσταντοπούλου σε αγωνιστική έξαρση καβάλα σε κάποιο κάγκελο μαζί με την Ραχήλ. Ευτυχώς όμως , χάρις στην κωλοτούμπα, τώρα πια  δεν θα αυξηθούν οι αυτοκτονίες ούτε θα αυτοκτονήσει κανένας συνταξιούχος στο Σύνταγμα, δεν θα καεί το μπουρδέλο η Βουλή και δεν θα καούν επίαης  μερικοί αθώοι σε κάποια τράπεζα.

Η σαφής όμως αντικυβερνητική μου θέση δεν σημαίνει ότι αντιμετωπίζω τον ΣΥΡΙΖΑ όπως οι ποδοσφαιρόφιλοι τις άλλες ομάδες.

Όταν βλέπω να κάνει  κάτι σωστό χαίρομαι και δεν έχω κανένα  ενδοιασμό να το επικροτήσω. Έτσι και τώρα με τον Φίλη.

Στο παρελθόν παρά την κριτική μου αντιμετώπιση για το άκαιρο των δηλώσεων του για την εθνοκάθαρση, είχα στηρίξει την ορθότητα της θέσης του στο ποστ μου  Ο ΦΙΛΗΣ, Η ΛΕΣΒΟΣ ΜΕ ΤΗΝ ΜΥΤΙΛΗΝΗ, ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΑΛΛΑ ΚΑΙ OI ΕΛΠΙΔEΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΧΩΡΑ

Επίσης το ίδιο έκανα και την απόφαση του για τα πλαστά πτυχία στο ποστ Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΓΙΑ ΤΑ ΠΛΑΣΤΑ ΠΤΥΧΙΑ.

Έτσι λοιπόν όταν ήδη εδώ και  ένα χρόνο έγραφα στο ποστ μου  ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΟ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΜΑΘΗΜΑ ΤΩΝ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΩΝ! τα παρακάτω, μπορώ να συμφωνήσω απόλυτα με  αυτά που εξάγγειλε πρόσφατα ο Φίλης  για τις αλλαγές στο μάθημα των θρησκευτικών, γιατί οι απόψεις μας ταυτίζονται:

Αυτό λοιπόν που πρέπει να αποκτήσει ένα παιδί στα χρόνια της πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης είναι βασικές γνώσεις που θα του ευρύνουν τους πνευματικούς του ορίζοντες και θα του φανούν χρήσιμες στην καθημερινή του ζωή.

Το μάθημα λοιπόν των θρησκευτικών πρέπει να του δίνει αυτές ακριβώς τις γνώσεις για ΟΛΕΣ τις υπάρχουσες επίσημες θρησκείες και τα πιστεύω που εκφράζει η καθεμία.

Δεν νοείται  να τελειώνεις το Λύκειο και να μην ξέρεις τι είναι το Πάσχα, τι είναι το Ραμαζάνι, τι είναι ο Πάπας, γιατί οι Διαμαρτυρόμενοι δεν έχουν εικόνες, ποιος είναι ο Βούδας και ποιοι πιστεύουν στην μετενσάρκωση ιδίως μάλιστα σε ένα κόσμο σαν τον σημερινό που δεν ζούνε οι άνθρωποι στα περιχαρακωμένα σύνορα του παρελθόντος.

Το μάθημα λοιπόν των θρησκευτικών με αυτό το περιεχόμενο πρέπει να είναι υποχρεωτικό γιατί δεν απευθύνεται σε άτομα συγκεκριμένου θρησκευτικού δόγματος, δεν κάνει κατήχηση για καμία θρησκεία,  αλλά διευρύνει τους ορίζοντες της γνώσης σε όλους ,θρησκευόμενους ή και άθεους.

Εκτός σχολείου μπορεί κάθε άτομο, εάν το επιθυμεί να δεχτεί κατήχηση από οποιαδήποτε θρησκεία και να πιστεύει ή να μην πιστεύει  σε θεούς και διαβόλους.

Η πίστη είναι αναφαίρετο και σεβαστό δικαίωμα του καθενός.

Η εκφρασμένη άποψη του Φίλη ότι το μάθημα των θρησκευτικών οφείλει:«να μην είναι μάθημα ομολογιακό, κατηχητικό αλλά μάθημα γνώσης των θρησκειών και βεβαίως της Ορθοδοξίας, αλλά και των άλλων θρησκευμάτων τα οποία περιβάλλουν τη χώρα μας», είναι απολύτως σωστή.

Αυτό που δεν ήταν αναγκαίο αυτή την στιγμή ήσαν, οι σωστές μεν αλλά άκαιρες θέσεις του για την πολιτεία της εκκλησίας  στην κατοχή και στην χούντα.

 Δεν αποκλείεται όμως να έγιναν σκόπιμα για να αποπροσανατολιστεί η κοινή γνώμη από το φιάσκο των τηλεοπτικών βοσκοτοπιών και την διαπίστωση από όλους ότι γίνεται προσπάθεια μια νέα διαπλοκή να δημιουργηθεί στην χώρα όπως γράφω στο ΤΕΛΟΣ Η ΠΑΛΑΙΑ ΔΙΑΠΛΟΚΗ! ΑΣ ΥΠΟΔΕΧΤΟΥΜΕ ΤΗΝ ΝΕΑ...

Απαράδεκτες όμως ήσαν οι δηλώσεις της ΝΔ :

"Η αιφνίδια αλλαγή του μαθήματος των θρησκευτικών, χωρίς καμία συνεννόηση με την Εκκλησία, όταν δεν υπάρχουν καν νέα βιβλία για να το υποστηρίξουν, αποδεικνύει ότι η  κυβέρνηση επιχειρεί συνειδητά να διχάσει και να πολώσει"

Το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης προσπαθεί βέβαια να  είναι και με τον αστυφύλαξ και με τον χωροφύλαξ γι΄αυτό προσθέτει ότι:

κανένας δεν θα είχε αντίρρηση στην αναμόρφωση του μαθήματος και την παροχή επιπλέον γνώσης σε σχέση με άλλες θρησκείες, κάτι που υπενθυμίζει, έχει επισημάνει και ο πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας Κυριάκος Μητσοτάκης.

Βέβαια ο ανεκδιήγητος πρώην υπουργός Παιδείας του κόμματος του, έχει άλλη άποψη

Πολύ σωστά ο Σταύρος Θεοδωράκης ανέφερε χαρακτηριστικά, σε ανάρτησή του στον προσωπικό του λογαριασμό, στο Twitter:

«Η Παιδεία έχει πέσει σε κώμα και στη ΝΔ προτάσσουν τη συνεννόηση με την Εκκλησία για τα Θρησκευτικά.

Ήμαρτον Άγιε… μεταρρυθμιστή μου!».

Εξ ίσου άθλια ήταν η δήλωση του ΠΑΣΟΚ:

Ο Υπουργός Παιδείας κ. Φίλης επιλέγει για λόγους πολιτικού αντιπερισπασμού και με αιχμή την διδασκαλία των Θρησκευτικών, την όξυνση και την σύγκρουση με την Εκκλησία της Ελλάδος.

Η  ανακοίνωση επίσης του ΚΚΕ είναι στο γνωστό του στύλ του  άλλα λόγια ν΄αγαπιόμαστε:

Χαρακτηρίζει υποκριτικό «το ενδιαφέρον της κυβέρνησης και του υπουργού κ. Φίλη να καταργηθούν κάποιοι αναχρονισμοί στο σχολείο, όπως είναι ο τρόπος διδασκαλίας των θρησκευτικών και συνεχίζει στο γνωστό του τροπάρι:

Εξίσου αναχρονιστικό είναι μαθητές να κάνουν μάθημα σε παγκάκι, ελλείψει αιθουσών, όπως επίσης ένας εκπαιδευτικός να τα κάνει όλα, για να κρυφτούν κάτω από το χαλί οι τεράστιες ελλείψεις και τα κενά, που διατηρεί η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ- ΑΝΕΛ.

Η μόνη ανακοίνωση που συμβαδίζει με την κοινή λογική είναι του Ποταμιού:

Όσον αφορά, στο ζήτημα της διδασκαλίας των θρησκευτικών, το Ποτάμι έχει (πριν Φίλη και μετά Φίλη) την ίδια άποψη, την οποία επανέλαβε και χθες ο Επικεφαλής κατά την διάρκεια της περιοδείας του στην Ήπειρο.

«Η ώρα των θρησκευτικών δεν πρέπει να είναι ώρα κατηχητικού. Και τα βιβλία των θρησκευτικών πρέπει να αλλάξουν. Η ορθοδοξία δεν έχει να φοβάται τίποτα από τις αλλαγές που θα μας κάνουν μια σύγχρονη χώρα. Και την καλούμε να προσέλθει σε ένα διάλογο που η κατάληξη του θα είναι o χωρισμός κράτους - εκκλησίας».

Ας ελπίσουμε ότι το νέο πρόγραμμα σπουδών του μαθήματος των Θρησκευτικών στο Δημοτικό και το Γυμνάσιο που μπορείτε να το διαβάσετε εδώ θα εφαρμοστεί χωρίς τροποποιήσεις και αναστολές, αφού βέβαια γραφτούν και τα νέα βιβλία του μαθήματος  και οι θεολόγοι περάσουν από κατατοπιστικά σεμινάρια για την νέα διδακτέα ύλη.

ΠΡΟΣΘΗΚΗ 8-10-2016

Μερικές φορές οι γελοιογραφίες  μπορούν να αποδώσουν καλύτερα την πραγματικότητα από τα λόγια.

Η ΒΛΑΒΕΡΗ ΣΥΝΕΠΕΙΑ ΤΟΥ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΜΟΥ, Η ΑΠΕΡΓΙΑ ΤΟΥ 1977 ΚΑΙ Ο ΜΙΚΗΣ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗΣ

Είχα μια διαφορετική αντίληψη για τον συνδικαλισμό από αυτήν που περιγράφω στο ποστ μου ΠΩΣ ΑΠΑΞΙΩΝΕΤΑΙ Ο ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΜΟΣ

Είχα βέβαια ως πρότυπο τον πατέρα μου που πριν την δικτατορία, υφηγητής από χρόνια στο Πανεπιστήμιο, όταν του ζήτησαν να συμμετάσχει στο ΔΣ  του Ιατρικού Συλλόγου της Αθήνας δέχτηκε γιατί θεωρούσε ιδιαίτερα τιμητικό το να σε προτείνουν και να σε εκλέγουν να τους αντιπροσωπεύσεις οι συνάδελφοι σου.(Γράφω σχετικά στο ΜΙΑ ΠΡΟΣΕΥΧΉ)

Έτσι λοιπόν είχα εκλεγεί  και εγώ ως εκπρόσωπος του Νοσοκομείου μου για να συμμετάσχω στις πρώτες συγκεντρώσεις που έγιναν προς το τέλος της δικτατορίας με σκοπό  την ίδρυση ενός σωματείου που να εκπροσωπεί τους νέους γιατρούς, της ΕΙΝΑΠ. Τελικά μετά από αρκετές διαβουλεύσεις  φτάσαμε να υπογράψουμε το ιδρυτικό καταστατικό της.

Η συνδικαλιστική μου αυτή δράση, από την εποχή που ήμουνα ειδικευόμενος ,είχε σαν αποτέλεσμα όταν επιτέλους προκηρύχτηκε για κανονική θητεία η θέση του εσωτερικού βοηθού που κατείχα για κάπου 2 χρόνια με ανανεούμενες  δίμηνες, και εξάμηνες συμβάσεις, ο καθηγητής της πανεπιστημιακής κλινικής που υπηρετούσα και ο οποίος γινόταν θηρίο κάθε φορά που ως εκπρόσωπος των γιατρών του ανακοίνωνα ότι θα γίνει κάποια απεργία, οι γιατροί διαμαρτύρονται για.. κτλ φρόντισε να με προτείνει 3ο στην σειρά μεταξύ  5 υποψηφίων!

Εκείνη την εποχή υπήρχε το εξής Ελληνικής έμπνευσης και διεθνούς πρωτοτυπίας, άκρως αξιοκρατικό σύστημα για να διοριστείς σε κάποια ιατρική θέση σε νοσοκομείο.

Μια επιτροπή γιατρών πρότεινε την σειρά τους 5 πρώτους υποψήφιους και ο υπουργός διόριζε ένα από αυτούς!

Παρά την τότε μεγάλη απογοήτευση που ένιωσα, η απόφαση που πήρα ήταν σωστή και μου άνοιξε νέους και εκ των υστέρων επιτυχημένους  ορίζοντες  για το μέλλον μου.

Με ειρωνεία πήγα στον καθηγητή και τον ευχαρίστησα για την τιμητική σειρά! που με είχε προτείνει, παραιτήθηκα και έφυγα.

 Ευτυχώς αμέσως  διορίστηκα σε άλλο νοσοκομείο ΙΔ στο οποίο πέρασα και τα καλύτερα 30 χρόνια της ζωής μου.

Μετά από 2-3 μήνες που βρισκόμουνα στην νέα θέση μου με έκπληξη έλαβα ένα χαρτί από το υπουργείο με το οποίο διοριζόμουνα στην θέση που είχα παραιτηθεί!

Τι είχε συμβεί;

Όπως έμαθα  ο τότε  υπουργός Κωστής Στεφανόπουλος είχε πάρει ο ίδιος τα χαρτιά των υποψηφίων  στα χέρια του, είδε ότι είχα τα περισσότερα προσόντα και έκρινε ότι, αντίθετα από την εισήγηση της καθηγητικής επιτροπής, ότι τα προσόντα μου ήσαν περισσότερα των άλλων υποψηφίων.

Την απόφαση αυτή την πήρε  χωρίς να γνωρίζει είτε μένα είτε την οικογένεια μου, χωρίς να έχω βάλει κάποιο μέσο, χωρίς να είμαι ψηφοφόρος ούτε του ίδιου ούτε του κόμματος του, αλλά και χωρίς να γνωρίζει βέβαια ότι δεν ενδιαφέρομαι πλέον για την θέση.

Ίσως μάλιστα διάφοροι παρατρεχάμενοι να τον είχαν ενημερώσει ότι είχα ενεργό συμμετοχή στο συνδικαλιστικό σωματείο με το οποίο βρισκόταν σαν υπουργός σε συνεχή αντιδικία.

Προς τιμήν  του όμως με είχε επιλέξει απλά και μόνο αξιολογώντας  από τα χαρτιά μου τα προσόντα που διέθετα.

Έτσι λοιπόν αναγκάστηκα να πάω να παραιτηθώ για δεύτερη φορά από την ίδια θέση!

Η αναπάντεχη, για μένα,  αυτή απόφαση του Κωστή Στεφανόπουλου φαίνεται ότι δεν ήταν ένα τυχαίο και συμπτωματικό γεγονός.

Η μετέπειτα πορεία του απέδειξε ότι διαθέτει ήθος και εντιμότητα και γι΄αυτό και  συγκεντρώνει στο πρόσωπο του τεράστια δημοφιλία στον κόσμο αλλά ταυτόχρονα και την ευρύτερη αναγνώριση του από όλο το φάσμα του πολιτικού κόσμου.

Θυμάμαι ακόμα την εντύπωση που είχε κάνει τότε το γεγονός ότι όταν διέλυσε την ΔΙΑΝΑ επέστρεψε στο κράτος το μέρος της κρατικής επιχορήγησης που είχε πάρει και δεν είχε ξοδέψει! 

Το 1977 επί υπουργίας του έγινε και άλλη μια μεγάλη απεργία η οποία ξεκίνησε στις 13-5-77 και κράτησε 54 μέρες, με βασικό αίτημα  καλύτερη περίθαλψη για τον λαό και καλύτερες συνθήκες δουλειάς, αμοιβής και εκπαίδευσης για τους γιατρούς.

Βασικά αυτή έγινε γιατί πολλά νοσοκομεία δεν πλήρωναν τις εφημερίες και υπήρχε και η υπόνοια ότι η κυβέρνηση για να γλυτώσει το κόστος τους, είχε σκοπό να εφαρμόσει κυκλικό ωράριο.

Για τον λόγο αυτό στα βασικά αιτήματα ήταν να μην θιγεί το πρωινό ωράριο στο οποίο υπάρχει όλο το δυναμικό της κλινικής και τότε βέβαια μπορεί να γίνει και η εκπαίδευση των ειδικευόμενων.

Επίσης μεταξύ των άλλων αιτημάτων ήταν η κατάργηση του Ρυθμιστικού, η ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, η κανονική άδεια κτλ

Την δεύτερη μέρα της απεργίας πέθανε από καρδιακή εμβολή στην Θεραπευτική Κλινική που είχε εισαχθεί με εμπύρετο νόσημα  ο 81 ετών πατέρας του Μίκη Θεοδωράκη ο οποίος είχε και βηματοδότη. Ο συνθέτης, με την γνωστή του αμετροέπεια και συγκλονισμένος βέβαια από το γεγονός, βγήκε δημοσίως και κατηγόρησε ότι φταίνε για τον θάνατο του οι γιατροί της κλινικής λόγω της απεργίας.

Στις 15-7-1977 μάλιστα καταθέτοντας στον διενεργούντα προκαταρκτική εξέταση  ανακριτή είπε πως δεν αποκλείει πως για τον θάνατο του πατέρα του να συνέτειναν και λόγοι προσωπικής αντιπάθειας προς το άτομο του!

Πρόσθεσε δε τα απίστευτα  ότι: Ίσως αυτοί να έλαβαν εντολή από την απεργιακή επιτροπή να μην δείξουν το απαιτούμενο ενδιαφέρον προς τον πάσχοντα πατέρα μου με τα γνωστά αποτελέσματα! (ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ 19-7-1977)

Η καταγγελία αυτή, από ένα από τα πιο προβεβλημένα πρόσωπα της εποχής, ήταν όπως καταλαβαίνει κανείς μάνα εξ ουρανού για την κυβέρνηση, η οποία απέστειλε αμέσως ιατρό υπάλληλο του υπουργείου που συνέταξε  πόρισμα προς την εισαγγελία Αθηνών,  στο οποίο έγραφε  ότι λόγω της απεργίας, δεν εφημέρευαν  οι εσωτερικοί γιατροί της κλινικής, όπου νοσηλευόταν ο πατέρας του μουσικοσυνθέτη, χωρίς βέβαια να κάνει τον κόπο να ακούσει και την δική τους άποψη.

 Έγραφε ότι  είχαν αντικατασταθεί από δύο γιατρούς άλλων κλινικών που δεν γνώριζαν όλα τα περιστατικά και τη σοβαρότητα με την οποία έπρεπε να αντιμετωπιστούν κάποια από αυτά.... Μόνο που στο ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ δεν υπήρχε άλλη παθολογική κλινική!

Η πραγματικότητα ήταν ότι δυστυχώς ο θάνατος του υπερήλικα πατέρα του Θεοδωράκη ήταν αναπόφευκτος λόγω της καρδιακής εμβολής στον  ήδη εξασθενημένο, λόγω του εμπύρετου, καρδιοπαθούς  οργανισμού του.

Η λιτή ανακοίνωση της ΘΕΡΑΠΕΥΤΙΚΗΣ ΚΛΙΝΙΚΗΣ του Πανεπιστημίου Αθηνών αποδίδει πλήρως την πραγματικότητα.

Γνωρίζω δε καλά πως ο πατέρας του ήταν ίσως ο ασθενής της κλινικής που συγκέντρωνε την  ιδιαίτερη προσοχή όλων των γιατρών της, από τον τελευταίο ειδικευόμενο μέχρι τον καθηγητή Μουλόπουλο, ο οποίος μάλιστα είχε παραχωρήσει  στον Θεοδωράκη το προσωπικό του  γραφείο και στο οποίο ο συνθέτης βρισκόταν πολλές ώρες καθημερινά.

Περισσότερες λεπτομέρειες για την υπόθεση εδώ. 

Αργότερα ο Θεοδωράκης, προφανώς μετά από ωριμότερες σκέψεις, απέσυρε τις μηνύσεις που είχε υποβάλλει.

Θυμάμαι δε καλά ότι σε όσους τότε είχαν αγανακτήσει για όσα απαράδεκτα είχε πει εν θερμώ και στην λύπη του ο Θεοδωράκης, απαντούσα πως μακάρι να είχαμε μερικούς ακόμα σαν τον Θεοδωράκη, τον Χατζηδάκι και τον Σαββόπουλο και ας κάνουν ότι δηλώσεις θέλουν!

ΠΩΣ ΑΠΑΞΙΩΝΕΤΑΙ Ο ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΜΟΣ

Σε πρόσφατο άρθρο του ο Γιάννης Μαρίνος αφηγείται την παρακάτω ιστορία που δυστυχώς εξηγεί με τον πιο γλαφυρό τρόπο γιατί το συνδικαλιστικό κίνημα έχει, σε μεγάλο μέρος του, απαξιωθεί και αποξενωθεί από τον κόσμο  :

Όταν ήταν υπουργός Πολιτισμού η αείμνηστη Μελίνα Μερκούρη μια κατηγορία εργαζομένων πίεζε με στάσεις εργασίας και απεργίες για την ικανοποίηση ενός όντως δίκαιου αιτήματός τους. Η Μελίνα πείστηκε από τον διευθυντή του σχετικού οργανισμού να επιλύσει και άλλα εκκρεμούντα προβλήματα. Ενθουσιασμένος ο διευθυντής ανακοίνωσε το ευχάριστο γεγονός στους συνδικαλιστές. «Και ποιος σου είπε, κύριε διευθυντά, να διαπραγματευτείς τη λύση και για τα προβλήματα αυτά χωρίς μάλιστα να μας ρωτήσεις;

Εμείς θα πρέπει προηγουμένως να κάνουμε αγώνα σκληρό για να αναγκασθεί έτσι η κυβέρνηση να μας τα δώσει. Τίποτα δεν κατακτιέται χωρίς αγώνες»! Αποτέλεσμα: Η Μελίνα οργισμένη πήρε πίσω όλες τις λύσεις που είχε αποδεχθεί και χρειάστηκε να περάσουν χρόνια με αγώνες για να ικανοποιηθούν τα αιτήματα των συνδικαλιστών. («Το Βήμα», 23/7/1997)

Το παραπάνω κείμενο μου θύμισε μια αντίστοιχη ιστορία από τα νιάτα μου την εποχή που ήμουνα  νέος νοσοκομειακός γιατρός  και έγινε η μεγαλύτερη μέχρι σήμερα απεργία ειδικευομένων, βοηθών και επιμελητών !

Την εποχή εκείνη στα νοσοκομεία υπήρχε ένας ορισμένος αριθμός έμμισθων θέσεων για τους ειδικευόμενους. Αν ήσουν τυχερός, όπως εγώ που διορίστηκα στην προτελευταία έμμισθη θέση, είχες ένα χαμηλό μισθό, αλλιώς, όπως η κουμπάρα μου, τελείωνες τα χρόνια της ειδικότητας χωρίς να πληρωθείς ούτε μια μέρα.

Αντίστοιχα εφημέρευες σχεδόν μέρα παρά μέρα και βέβαια χωρίς καμία υπερωριακή αμοιβή. Εργαζόμασταν και τα Σάββατα και σε ορισμένα  τμήματα  το προσωπικό τους λόγω της  συνεχούς 24ωρου λειτουργίας τους δούλευε με κυκλικό ωράριο. Αυτό σήμαινε για 7 μέρες την εβδομάδα ωράριο από 7 έως 3, την επομένη από 3 έως 11 το βράδυ και την τρίτη από 11 το βράδυ μέχρι 7 το πρωί. Κάθε 3 βδομάδες ήταν το μεγάλο Σαββατοκύριακο, δηλαδή έφευγες στις 3 το μεσημέρι του Σαββάτου από το Νοσοκομείο και επέστρεφες την Κυριακή το βράδυ στις 11!

Ο μισθός του ειδικευόμενου και ειδικευμένου ιατρού ήταν στα ιδιωτικού δικαίου νοσοκομεία 4.500-5000 δρχ και στα κρατικά 4700δρχ . Συγκριτικά στα ορεινά αγροτικά ιατρεία ο μισθός ήταν 8200 δρχ τον πρώτο χρόνο και μετά  περίπου 11.500 δρχ.

Τα κυριότερα λοιπόν αιτήματα των νοσοκομειακών γιατρών  ήσαν εκτός από μισθολογικές αυξήσεις, τα παρακάτω, που μπορεί να είναι σήμερα αυτονόητα κεκτημένα, όμως τότε αποτελούσαν βασικά αιτήματα επιβίωσης:

1-Να διορίζονται και οι γιατροί αντί με τον 8ο εισαγωγικό βαθμό  με τον 6ο όπως όλοι οι άλλοι πτυχιούχοι υπάλληλοι.

2-Να έχουν και αυτοί ιατροφαρμακευτική περίθαλψη!

3-Να πληρώνεται η υπερωριακή εργασία τους και να καθοριστεί ανώτατο όριο εφημεριών.

4-Να αναγνωρίζεται η προϋπηρεσία τους  για την λήψη επιδομάτων και για τις άδειες.

5-Να καταργηθούν οι βραχυχρόνιες συμβάσεις εργασίας, δίμηνες, εξάμηνες που αποτελούσαν αρκετές φορές μέσον εκβιασμού και πίεσης για τους ειδικευμένους βοηθούς.

Η ΕΙΝΑΠ (Ένωση Ιατρών Νοσοκομείων Αθηνών-Πειραιώς) ήταν ένα νεοσύστατο σωματείο που κάλυπτε τους ειδικευόμενους και ειδικευμένους βοηθούς και τους επιμελητές και με δυναμισμό πρόβαλε με ένταση τα παραπάνω αιτήματα στην κυβέρνηση.
Αντίστοιχες ενώσεις είχαν αρχίσει να εμφανίζονται και στις μεγάλες επαρχιακές πόλεις .

 Οι κινητοποιήσεις ξεκίνησαν με μια προειδοποιητική πανελλαδική απεργία τον Φεβρουάριο και άλλη μια τον Μάρτιο του 1975 και επειδή οι κυβερνητικές υποσχέσεις για επίλυση των παραπάνω θεμάτων παρέμεναν υποσχέσεις, τον Ιούλιο του 1975 ξεκίνησε μια 18ήμερη απεργία από την Αθήνα μια απεργία, στην οποία δεν υπήρχαν απεργοσπάστες παρά το γεγονός ότι όσοι ήσαν έμμισθοι τις ημέρες που απεργούσαν τους κοβόταν ο μισθός τους.    

Για να καλυφθούν όσοι αντιμετώπιζαν οικονομικά προβλήματα και για να μην αναγκαστούν να σπάσουν την απεργία είχε συσταθεί απεργιακό ταμείο για ενίσχυση τους από χρηματικές εισφορές όσων μπορούσαν να τα βγάλουν πέρα αλλά και από αρκετό κόσμο που συμπαραστεκόταν στην απεργία.

Σε λίγο διάστημα η απεργία έγινε πανελλήνια, δημιουργήθηκε Συντονιστική Επιτροπή και εθελοντές της ΕΙΝΑΠ κοιμόντουσαν το βράδυ σε πολυθρόνες στα γραφεία του Ιατρικού Συλλόγου της Αθήνας στον οποίο μπορούσαν να τηλεφωνήσουν από επαρχιακά νοσοκομεία για να ενημερώσουν για ότι πρόβλημα αντιμετώπιζαν.

Τα δίκαια και  λογικά αιτήματα είχαν σαν αποτέλεσμα ακόμα και οι νοσηλευόμενοι ασθενείς να συνηγορούν στην επίλυση τους.

Έγιναν επίσης ακόμα και επεισόδια με ασθενείς όπως μπορεί  να διαβάσει κανείς στην καταγγελία της Συντονιστικής Επιτροπής.

Τελικά η κυβέρνηση πέρασε νομοσχέδιο που ικανοποιούσε τα περισσότερα και ουσιαστικότερα από τα παραπάνω αιτήματα.

Μετά αυτή την τεράστια επιτυχία και τις τόσες μέρες απεργιακού αγώνα, που είχε εξουθενώσει οικονομικά τους περισσότερους,  τι λέτε ότι πρότεινε  η συνδικαλιστική ηγεσία;

Την συνέχιση του αγώνα γιατί  δεν είχαν εκπληρωθεί στο σύνολο τα αιτήματα των απεργών, όπως πχ  το αίτημα οι επιμελητές να φτάνουν στον 3ο βαθμό των δημοσίων υπαλλήλων!

Αποτέλεσμα οι γιατροί να την  γράψουν δεόντως, να επιστρέψουν στην δουλειά τους και να αρχίσει έτσι ο εκφυλισμός του συνδικαλιστικού ιατρικού κινήματος που δυστυχώς έκτοτε άρχισε να αποκτά μόνιμα συνδικαλιστικά στελέχη από τα οποία πολλά  εξαργύρωσαν αργότερα την συμμετοχή τους με βουλευτικές θέσεις και διαφόρους διορισμούς .

Γι αυτό σήμερα μπορεί να λένε οι τηλεοράσεις και τα ραδιόφωνα για απεργίες που προκηρύσσουν οι συνδικαλιστικές ηγεσίες και να πηγαίνει ο κόσμος και να διαπιστώνει ότι όλοι βρίσκονται στις θέσεις τους και εργάζονται.

Η απεργία για την οποία έγραψα παραπάνω είναι ίσως η προτελευταία που είχε λόγω των απολύτως αυτονόητων και λογικών αιτημάτων της πάνδημη σχεδόν συμμετοχή και την συμπαράσταση του κόσμου και γι΄αυτό και ανάγκασε την τότε κυβέρνηση  να αποδεχτεί τα αιτήματα μας. 
Επακολούθησε άλλη μια επιτυχής το 1977 για την οποία θα γράψω σύντομα.

Δυστυχώς οι συνδικαλιστές έκτοτε εκφύλισαν την αξία της απεργίας προκηρύσσοντας πολλές φορές απεργίες για ψήλου πήδημα, νομίζοντας ότι έτσι εμφανίζονται  ότι αγωνίζονται για τα συμφέροντα του κλάδου.
Δεν θέλουν να κατανοήσουν ότι η  απεργία είναι  ένα όπλο  αποτελεσματικό, ιδίως σε ένα χώρο όπως τα νοσοκομεία, μόνο αν αποτελεί  το έσχατο όπλο ενός διεκδικητικού και δίκαιου αγώνα .

Α΄ΓΥΜΝΑΣΙΟ ΑΘΗΝΩΝ-ΟΙ ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΕΣ ΕΝΟΣ ΙΣΤΟΡΙΚΟΥ ΣΧΟΛΕΙΟΥ

Γράφοντας το ποστ μου ΣΧΟΛΙΚΕΣ ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ ΑΠΟ ΚΟΠΑΝΕΣ ΕΝΟΣ ΜΑΘΗΤΗ "ΗΣΣΟΝΟΣ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑΣ" και ψάχνοντας στο διαδίκτυο, διάβασα και τις περιπέτειες που είχε γνωρίσει το Γυμνάσιο μου με την στέγαση του, τόσο πριν την φοίτηση μου σε αυτό, όσο και μετά.
Η ιστορία του είναι μια μικρογραφία του πως λειτουργεί  αυτό το κράτος από την απελευθέρωση μέχρι σήμερα.

Το 1829 στην Αίγινα, τότε προσωρινή έδρα του Καποδίστρια, ιδρύθηκε από αυτόν το πρώτο σχολείο δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης και ονομάστηκε  Κεντρικό Σχολείο. Εγκαταστάθηκε  στο Εϋνάρδειο, το πρώτο δημόσιο κτίριο που χτίζεται στην Ελλάδα από τους Κλεάνθη και  Schauber . 

Αυτό είναι  “οικοδόμημα απλής δωρικής αρχιτεκτονικής, του οποίου το πρόσωπο σχηματίζεται από μίαν στοάν, αι δε πλευραί στολίζονται με αετώματα”. Την περιγραφήν αίθουσας από τον   Μουστοξύδη που μας λέει ότι αυτή χωρούσε πάνω από 200 μαθητές και ήταν στολισμένη  με προτομές αρχαίων σοφών, μπορούμε να συμπληρώσουμε με έναν κατάλογο “των εν τω Κεντρικώ περιεχομένων πραγμάτων “ που συντάχθηκε από τον Δ. Δεσύλλα τον Απρίλιο του 1832. “ Προτομαί 12, θρανία 22, ένας πίναξ μαύρος μέγας, έν τουλάπι οπού επερικλείοντο  οι διοργανισμοί του Σχολείου , η διδασκαλοκαθέδρα και μικρή εικών του Κυβερνήτου”.

Το 1834 η Αθήνα, των 7000 κατοίκων, γίνεται η πρωτεύουσα του κράτους .Συγκριτικά τότε η Πάτρα είχε 15.000 και η Θεσσαλονίκη 60.000.

Η Αθήνα εκτεινόταν τότε γύρω από την Ακρόπολη (περίπου από του Ψυρρή έως του Μακρυγιάννη), έχοντας ως κέντρο της την περιοχή της Πλάκας (την Παλιά Πόλη) οπότε σε αυτήν την περιοχή  ήταν και φυσικό να μεταφερθεί το Κεντρικό Σχολείο από την Αίγινα.

Αρχικά εγκαταστάθηκε στην οικία Κλεάνθους,  ένα αρχοντικό σπίτι που ανήκε στον γνωστό αρχιτέκτονα, Σταμάτη Κλεάνθη στην οδό Θόλου.

 Με τη μεταφορά του στην Αθήνα το Κεντρικό Σχολείο μετονομάζεται σε Βασιλικό, και χωρίζεται στα δύο.

 Πρώτα  το Ελληνικό Σχολείο, που ήταν τριετές και αντιστοιχούσε στο σημερινό Γυμνάσιο, και το Γυμνάσιο, που ήταν τετραετές και αντιστοιχούσε στο σημερινό Λύκειο.

Με την έξωση του ΄Οθωνα φεύγει το Βασιλικόν και ονομάζεται  σε Α΄ εν Αθήναις Γυμνάσιον και βέβαια οι μαθητές του είναι μόνο άρρενες.

Πρώτος Γυμνασιάρχης από την ίδρυση του στην Αίγινα μέχρι τον θάνατό του αναλαμβάνει ο Γεώργιος Γεννάδιος (1784-1854)

Εκτός από τον Γεννάδιο  είχαν διοριστεί  στο Γυμνάσιο οι Χορτάκης, Βάφας,  Παυλίδης, Ψαράς, αλλά και ο  Παπαρρηγόπουλος,  όλοι από τους πιο φημισμένους δασκάλους του 19ου αιώνα.

Τα μαθήματα που διδάσκονταν στο σχολείο ήταν τα αρχαία ελληνικά, η αριθμητική, η ιστορία, η γεωγραφία, η φυσική ιστορία, τα λατινικά και τα γαλλικά, ενώ τα θρησκευτικά και η καλλιγραφία είχαν ανατεθεί σε εξειδικευμένους καθηγητές.

Το 1837 η οικία Κλεάνθη δόθηκε για τη στέγαση του Πανεπιστημίου Αθηνών που ιδρύθηκε τότε, και έτσι το σχολείο μεταφέρθηκε στην οικία  Μπότσαρη  που  βρισκόταν στη συμβολή των οδών Καπνικαρέας και Μητροπόλεως.

Το 1838 ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης μίλησε στους μαθητές του Γυμνασίου.

Η σχετική ειδησεογραφία και ο λόγος του εδώ,

Από την οικία Μπότσαρη  μεταφέρθηκε στο κτήριο της Βαρβακείου Σχολής που ήταν στην οδό Αθηνάς, εκεί που σήμερα είναι η Βαρβάκειος Αγορά (Αθηνάς, Αρμοδίου, Σωκράτους και Αριστογείτονος) .
Στα τέλη του 19ου αιώνα μετακομίζει αρχικά στην οδό Κορνάρου και Ερμού και γύρω στα 1900 στην οδό Αδριανού, όπου στα χρόνια μου ήταν το Α΄ Γυμνάσιο Θηλέων και σήμερα το Α΄ Πειραματικό Γυμνάσιο Αθήνας.

Κατά τη Μικρασιατική Καταστροφή τα μαθήματα γίνονται στο Βαρβάκειο αλλά και στον ναό της Μητρόπολης.

 Από το 1932 μέχρι το 1959  το Γυμνάσιο, ως Α΄Πρότυπο Γυμνάσιο Αρρένων Αθηνών φιλοξενείται στο κτίριο των πρώην “Εκπαιδευτηρίων του Σωτήρος” Κ. Διαλησμά  στην Σχολείου και Επιχάρμου, όπου σήμερα στεγάζεται  το Πολιτιστικό Σωματείο “Eλληνικοί Χοροί” Δώρας Στράτου.
Η οδός Επιχάρμου, στην οποία έβλεπαν τα εξωτερικά παράθυρα του σχολείου, είναι από τους πιο γραφικούς δρόμους της Πλάκας καθώς έχει φόντο την εκκλησία του Αγίου Νικολάου Ραγκαβά και την Ακρόπολη και γι΄αυτό  και έχει αποτελέσει συχνό θέμα για ζωγράφους.

Στον τελευταίο μάλιστα πίνακα στο δεξιό του μέρος ,εκεί που μπαίνει η γυναίκα ήταν ένας φούρνος που μερικές φορές παίρναμε ζεστό ψωμί για κολατσό.

Απέναντι από το σχολείο στη γωνία των οδών Σχολείου και Επιχάρμου, υπάρχει ένα χαρακτηριστικό τριώροφο πυργόσπιτο με την οχύρωση που το ξεχωρίζει από όλα τα κτίρια της Πλάκας γιατί είναι ένα από τα ελάχιστα οθωμανικά κτίρια που επιβίωσαν μέχρι σήμερα. Κτισμένο τον 18ο αιώνα, χρησιμοποιήθηκε ως φυλάκιο από τους Οθωμανούς, πριν πωληθεί στον σκωτσέζο ιστορικό και φιλέλληνα Τζορτζ Φίνλεϋ το 1835. Εδώ έμεινε ο συμπολεμιστής του Φίνλεϋ, Richard Church, στρατηγός από την Ιρλανδία, πράγμα που έδωσε στο κτίριο το όνομα «πύργος του Τσωρτς». Το 1928 το ζωγράφισε ο Τσαρούχης  ως  «Οικία Διαλισμά».

Στις φωτογραφίες δύο όψεις του, πριν και μετά την ανακαίνιση του με το Γυμνάσιο απέναντι του. 

Σαν μαθητής θυμάμαι την χαρά που κάναμε όταν το σχολείο μεταφέρθηκε από εκεί στην οδό Ηπίτου, όπου ήταν στο παρελθόν η οικία του  γιατρού του Αλέξανδρου Υψηλάντη, Πέτρου Ηπίτη (1795-1861) Παλιότερα  στο κτήριο αυτό είχε το πολιτικό του γραφείο ο Γεώργιος Παπανδρέου.
Ήταν μόλις ανακαινισμένο με καινούργια θρανία και πίνακες  και διέθετε μια  κάπως πιο ευρύχωρη αυλή για την γυμναστική ώστε να μην προκύπτει η ανάγκη να μας πηγαίνουν στον Φωκιανό  απέναντι από το Στάδιο.

Σήμερα σε αυτό το κτήριο στεγάζεται το Α΄Πειραματικό Γενικό Λύκειο Αθήνας-"Γεννάδιο"  προς τιμήν του πρώτου Γυμνασιάρχη του.

Το κτήριο αυτό ανήκε στο Ελληνικό Μονοπώλιο. Με την κατάργηση του το 1986 και την εκποίηση της περιουσίας του, το πήρε κάποιος ιδιώτης και μετά από δικαστικούς αγώνες  τον Αύγουστο του 1998 το 1ο Πειραματικό Γυμνάσιο και Λύκειο υποχρεώνεται να το εκκενώσει!

Το Υπουργείο Παιδείας καταργώντας το 25ο Γυμνάσιο και Λύκειο το ενώνει με το Α΄ Πειραματικό Γυμνάσιο και Λύκειο και τα στεγάζει στο κτήριο της Αδριανού. Αλλά και από εκεί εκτός τού ότι δεν χωρούν κινδυνεύουν με έξωση από τους ιδιοκτήτες του κτηρίου που ζητούν αύξηση του μισθώματος.
Πριν να γίνει όμως η  έξωση έγινε ο σεισμός της 7-9-1999 οπότε το σχολείο αναγκαστικά φιλοξενήθηκε  στο 14ο Γυμνάσιο και Λύκειο Αθηνών στην οδό Ζίννη, στο Κουκάκι.

Μετά 3 μήνες , τον  Δεκέμβρη του 1999, ο ΟΣΚ προχώρησε σε επίταξη για 3 χρόνια του κτιρίου της οδού Ηπίτου το οποίο και επισκευάστηκε προκειμένου το 1ο Πειραματικό Γυμνάσιο και Λύκειο να μεταστεγαστούν προσωρινά εκεί.

Το 1975 ο Ο.Σ.Κ. προσπαθώντας να λύσει το μόνιμο κτιριακό πρόβλημα του σχολείου, απαλλοτρίωσε οικόπεδο στην Πλάκα, περικλειόμενο από τις οδούς Σχολείου, Επιχάρμου, Τριπόδων και Φλέσσα. Η λύση τελικά δεν προχώρησε ποτέ μιας και έμπλεξε με την ελληνική γραφειοκρατία καθώς μπήκαν στην μέση  το Υπουργείο Πολιτισμού και το Κεντρικό Συμβούλιο Νεωτέρων Μνημείων.

Τελικά τα Χριστούγεννα του 2003/2004 αγοράστηκαν από το Υπ.Ε.Π.Θ. και τον Ο.Σ.Κ. τα κτήρια της Ηπίτου 15 και της Αδριανού 114.

 Το 1ο Ενιαίο Πειραματικό Λύκειο Αθηνών «Γεννάδειο» και το 1ο Πειραματικό Γυμνάσιο Αθηνών απέκτησαν  επιτέλους τη δική τους στέγη αφού πέρασαν μόνο 165 χρόνια από την έναρξη λειτουργίας τους! 

Μέχρι το σχολικό έτος 1979-80 τα Γυμνάσια ήσαν Αρρένων και Θηλέων και άσχετα αν τα σχολεία ήσαν κοντά το ένα στο άλλο  δεν υπήρχαν σχέσεις μεταξύ τους.

Η πρώτη ουσιαστική επαφή μεταξύ των δύο σχολείων έγινε όταν άρχισαν οι διαδηλώσεις για την Κύπρο οπότε μια  μέρα μπούκαρε στο σχολείο μια μεγάλη ομάδα από τις μεγάλες τάξεις του  θηλέων για να μας ξεσηκώσει να πάμε και μείς. Δυστυχώς στο σχολείο ήσαν οι πρώτες τάξεις του γυμνασίου και έτσι πολλοί λίγοι τόλμησαν να τις ακολουθήσουν.

Επειδή οι χώροι του σχολείου ήσαν ανεπαρκείς για να χωρέσουν όλες οι τάξεις ταυτόχρονα, 3 μέρες είμαστε πρωινοί και 3 απογευματινοί. 
Στην οδό Σχολείου, που ξεκίναγε από την Φλέσσα και έφτανε στο τότε Α΄Γυμνάσιο, έβλεπαν τα πίσω παράθυρα του γυμνασίου Θηλέων.

Βέβαια στην οδό Σχολείου όπως φαίνεται και στις 2  φωτογραφίες,( στην πρώτη πριν την ανακαίνιση του κτηρίου φαίνονται στο βάθος ο Πύργος του Τζώρτζ και το Α΄Γυμνάσιο, ενώ η δεύτερη είναι από την μεριά του πύργου)  από τα χαμηλά παραθυράκια που είχε, μπορούσε να δει κανείς την αυλή του θηλέων  οπότε πολλές φορές το φιλοθεάμον και ξελιγωμένο κοινό του αρρένων θαύμαζε, μετά των σχετικών επιφωνημάτων, τα μπουτάκια των κοριτσιών όταν έκαναν γυμναστική.

Μια μέρα δε κάποιος διάολος από το σχολείο μας την ώρα που τα κορίτσια έκαναν μάθημα αμόλησε ένα περιστέρι σε μια τάξη οπότε βέβαια σε αυτή επικράτησε πανδαιμόνιο.

Δυστυχώς αυτή η ιστορία είχε σαν αποτέλεσμα να σταματήσει το φιλοθεάμον κοινό το μπανιστήρι στην αυλή του γυμνασίου θηλέων, γιατί ο γυμνασιάρχης μας μας απαγόρευσε να περνάμε από αυτό τον δρόμο, απειλώντας με αποβολή.

Όταν το Γυμνάσιο μεταφέρθηκε στην οδό Ηπίτου συνόρευε με την εξ ίσου ιστορική, από το 1831,  σχολή Χίλλ που ήταν τότε μόνο θηλέων αλλά μας χώριζε με αυτήν ένας πολύ υψηλός μαντρότοιχος.

Απόφοιτος της ήταν και η μάνα μου η οποία μου έλεγε για την καλή φήμη που είχε αυτό το σχολείο.

Αυτή η καλή φήμη φαίνεται ότι οδήγησε και τον πρωθυπουργό μας να γράψει σε αυτήν και τον μεγαλύτερο γιό του.

Το μόνο πρόβλημα είναι ότι δεν θα μπορέσει έτσι να του μεταδώσει την προσωπική του εμπειρία.
Στα ιδιωτικά δεν γίνονται καταλήψεις!