ΤΣΙΠΡΑΣ, ΤΣΙΠΡΑΣ, ΠΟΥΤΙΝ ΚΑΙ ΕΙΣΒΟΛΗ

Δεν πρόλαβε καλά καλά ο ξάδελφος Τσίπρας να πει στην Βουλή το αμίμητο, πως «η άμυνα δεν είναι αυτοσκοπός» και ο Πούτιν απέδειξε μέσα σε λίγες ώρες το ακριβώς αντίθετο, πως δηλαδή μπορεί μια χώρα χωρίς άμυνα να καταληφθεί σχεδόν η μισή μέσα σε λίγες ώρες.
Και βέβαια μιας και η άμυνα δεν είναι αυτοσκοπός δεν χρειάζεται να βοηθάς αυτούς που από χρόνια έχεις αμυντική συμμαχία μαζί τους, γιατί έτσι μπορείς να ενοχλήσεις αυτούς που δεν είναι σύμμαχοι σου!
Γι αυτό και ο Τσίπρας κατακεραύνωσε την κυβέρνηση στην Βουλή λέγοντας:
 «Γίνεστε ο πρώτος πρωθυπουργός της μεταπολίτευσης που παραχώρησε ελληνικές εγκαταστάσεις στις αμερικανικές ένοπλες δυνάμεις επ’ αόριστον και κάθε μέρα ακούμε μια αρνητική δήλωση από Ρώσους αξιωματούχους για την δική σας απόφαση σε σχέση με την Αλεξανδρούπολη»
Έχει βέβαια πολύ μικρή σημασία το ότι δεν τον απασχολεί αν αυτά που λέει δεν είναι αληθή, γιατί η σύμβαση στην πραγματικότητα δεν είναι «επ΄ αόριστον», αλλά πρέπει να ανανεώνεται κάθε 5 χρόνια, αν και τα δύο μέρη συμφωνούν.
Τελικά μετά την χθεσινή εισβολή στην Ουκρανία τα λεχθέντα  στην ελληνική Βουλή, μέσα στην δίνη των γεγονότων, θα είχαν ξεχαστεί, αν ο ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Κώστας Αρβανίτης δεν έλεγε διαθέτοντας την ίδια λογική στο ραδιόφωνο, πως: Είναι λάθος αυτήν τη στιγμή για κάθε Δημοκρατικό πολίτη να ταχθεί στο πλευρό της μίας ή της άλλης πλευράς, αυτήν τη στιγμή πρέπει να ταχθούμε στο πλευρό του πολίτη που τρώει τις βόμβες στο κεφάλι. Συγκρούονται δύο ιμπεριαλισμοί με θύμα λαούς.
Βέβαια πλην ΚΚΕ, που μιλάει και αυτό για σύγκρουση δύο ιμπεριαλισμών, όλοι οι δημοκρατικά σκεπτόμενοι πολίτες του κόσμου καταδικάζουν απερίφραστα την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία, και την παραβίαση της εδαφικής της ακεραιότητας μιας ανεξάρτητης χώρας, καθώς και την καταπάτηση κάθε κανόνα διεθνούς δικαίου και ζητούν την άμεση λήψη μέτρων που ίσως μπορέσουν να πονέσουν και να συνετίσουν τον Πούτιν.
Πολύ περισσότερο δε από τους άλλους Ευρωπαίους, εμείς έχουμε και συγκεκριμένους λόγους να είμαστε αντίθετοι στην εισβολή του Πούτιν στην Ουκρανία, γιατί σαν τους Ουκρανούς έχουμε την ατυχία να συνορεύουμε με μια χώρα, όπως η Τουρκία, που ο ηγέτης της έχει αρκετά αντίστοιχες αντιλήψεις για την δημοκρατία και το διεθνές δίκαιο με τον Ρώσο δικτάτορα.
Επίσης μπορεί τα μέτρα που θα ληφθούν από την Δύση για την Ρωσία να της δημιουργήσουν μεγάλο πρόβλημα στην οικονομία της, ταυτόχρονα όμως θα δημιουργήσουν αναπόφευκτα και προβλήματα στην δική μας χώρα και την δική μας οικονομία.
Ο βάλτος που οδήγησε η Ρωσική εισβολή την Ευρώπη και οι συνέπειες που θα προκύψουν από αυτήν, μου θύμισαν δυστυχώς την παλιά παροιμία που λέει:
Όταν στον βούρκο μαλώνουν τα βουβάλια…την πληρώνουν τα βατράχια.
Και δυστυχώς δεν είμαστε βουβάλια.
 
Τα σχόλια δημοσιεύονται μετά από έγκριση.

ΚΑΡΤΕΡΟΣ: Go fuck yourself !

Ο Θανάσης Καρτερός είναι γνωστός στην δημοσιογραφική πιάτσα με το προσωνύμιο «μαρούλιας», επειδή έλεγε ότι το ατύχημα του Τσερνόμπιλ ήταν προπαγάνδα της δύσης,για αυτό και προέτρεπε τους αναγνώστες του, ως αρχισυντάκτης του «Ριζοσπάστη», να τρώνε άφοβα μαρούλια!
 

Είναι επίσης ο  άνθρωπος που μετέτρεψε σε επιστήμη την προπαγάνδα όταν υπήρξε διευθυντής του γραφείου τύπου του Αλέξη Τσίπρα, με αποκορύφωμα την τραγική διαχείριση της φονικής πυρκαγιάς στο Μάτι. 

Όπως γράφει ο Καμπουράκης, ο Θανάσης (Καρτερός) είναι ένας κωλοπετσωμένος εβδομηνταπεντάρης κομμουνιστής. Παλιά καραβάνα της προπαγάνδας, ξέρει πως όταν ένας σύντροφος πει μια π@@@ριά που δεν μαζεύεται, δυο τρόποι μόνο αντιμετώπισης υπάρχουν. Πρώτον να πει κάποιος άλλος κάτι πολύ βαρύτερο ώστε να τραβήξει τη δημοσιότητα πάνω του και δεύτερον να γενικεύσει τόσο πολύ το οπτικό μας πεδίο που η συντροφική βλακεία θα μοιάζει με παρανυχίδα.
…………………………….
Και μη μου πείτε ότι τον κατέλαβε τέτοια ιερή αγανάχτηση για την άδικη επίθεση στον Γιώργο Τσίπρα, ώστε δεν μπόρεσε να κρατήσει τα νεύρα και την πένα του.
Ο Καμπουράκης αναφέρεται στην ιστορική πλέον φράση του πρωθυπουργικού ξαδέλφου στην Βουλή «άμυνα της χώρας δεν είναι αυτοσκοπός»
Αλλά νομίζω πως πριν να συνεχίσω, πρέπει να μεταφέρω το υψηλής αισθητικής και ήθους κείμενο του Καρτερού από την ΑΥΓΗ
Βαρέθηκα, πώς το λένε. Να είμαι προδότης, γιος προδότη, ξάδελφος προδότη, φίλος και σύντροφος προδοτών
Βαρέθηκα, σας το λέω. Τις μαύρες δεκαετίες μετά τον εμφύλιο που είχα την τύχη να γεννηθώ, από πατέρα αριστερό και αντιστασιακό, να συναλλάσσομαι άθελά μου πιο πολύ με την Ασφάλεια παρά με τη δασκάλα μου. Να τους ακούω να γαβγίζουν ότι ο πατέρας μου είναι προδότης. Να βλέπω πασίγνωστους στη γειτονιά πρώην γκεσταπίτες να παίζουν πεντόβολα με τα αγύριστα κεφάλια των φακελωμένων αριστερών και των συνοδοιπόρων. Να σέρνονται άνθρωποι σαν εγκληματίες σε στρατοδικεία, εξορίες, φυλακές και στο απόσπασμα, γιατί οι διώκτες ήταν πατριώτες με γερμανική στολή και οι διωκόμενοι κατσαπλιάδες και προδότες, που πήραν το όπλο για την ελευθερία της πατρίδας.
Βαρέθηκα, πώς το λένε. Να είμαι αργότερα προδότης, γιος προδότη, ξάδελφος προδότη, φίλος και σύντροφος προδοτών. Να μας σέρνει η χούντα σε στρατοδικεία και φυλακές για υπονόμευση της πατρίδας, προδοσία της πατρίδας, αμετανόητους προδότες, πωλητές της Μακεδονίας, πράκτορες του Στάλιν. Ποιοι, αν το βάζει ο νους σας; Οι πιο ξεφτιλισμένοι, δειλοί, τραμπούκοι, βασανιστές, δολοφόνοι της πατρίδας και των πιο καλών παιδιών της, που πούλησαν την Κύπρο, την ψυχή τους, ακόμα και τον Θεό της Ελλάδας Ελλήνων Χριστιανών τους, τα καθάρματα. Να ξεσκίζουν τον Δαρειώτη για προδότη, τον Κύρκο για προδότη, τον Φαράκο για προδότη, τον κάθε απείθαρχο αγωνιστή και αριστερό για προδότη.
Και ήρθε ο λιμοκοντόρος του Κολάμπια, να βγάλει τον σκελετό από την ντουλάπα με τις Πρέσπες. Προδότες. Και με τα ελληνοτουρκικά επί ΣΥΡΙΖΑ. Προδότες. Και χτες, με αφορμή όσα είπε ο Γιώργος Τσίπρας στη συζήτηση στη Βουλή για τα Ραφάλ και τα συμπαρομαρτούντα. Άρπαξε κάποιες λέξεις του, τις πετσόκοψε από το σώμα της ομιλίας και περιφέρει το κεφάλι του -και το κεφάλι μας- η δημοσιογραφία της αριστεροφαγίας. Προδότες εν έτει 2022! Και προδότες θα πεθάνουμε, όπως φαίνεται, γιατί αυτοί πάντα τη δική τους διαφθορά, ρεμούλα και ξεφτίλα θα την κρύβουν πίσω από τη φονική εθνικοφροσύνη. Και εθνικοφροσύνη χωρίς προδότες δεν στέκει
Ως εκ τούτου, ένα τελευταίο ψύχραιμο σχόλιο: Μητσοτάκη, GFY. Ξέρεις εσύ, λόγω Κολάμπια. Και σύντροφοι και φίλοι προδότες, τιμή μας και καμάρι μας. Όταν κάτι τέτοιοι μας χαρακτηρίζουν όπως μας χαρακτηρίζουν, είναι παράσημο. Α σιχτίρ πια!
Και καταλήγει ο Καμπουράκης:
Τα βάζει κάτω ο Θανάσης, βλέπει το «ναι» στις φρεγάτες, το «όχι» στα Ραφάλ, το «όχι» στην ελληνογαλλική συμφωνία, το «όχι» στην ελληνοαμερικανική, το «όχι» στην ψήφιση των αμυντικών δαπανών του προϋπολογισμού, που συνοψίζονται σ’ ένα ασυνάρτητο «παρών» και μια μεγαλοπρεπή μπούρδα του Γιώργου Τσίπρα στη Βουλή… καταλαβαίνει ότι το πράμα μπατάρει άσχημα.
Οπότε ανοίγει μέσα σε τριακόσιες λέξεις τον ιστορικό χρόνο, πάει εβδομήντα χρόνια πίσω και μοιράζει κομματικά καθήκοντα στους πεθαμένους του. Ο παππούς Καρτερός που κυνηγήθηκε θα σώσει τον ξάδερφο Τσίπρα από την ιδεοληψία του, ο πατέρας Καρτερός που εξορίστηκε θα σώσει τον Αλέξη Τσίπρα που συμφώνησε μαζί του.
Θα μπάσει στο σκηνικό και μια ντουζίνα Γερμανοτσολιάδες (όχι τους ΠΑΣΟΚους του 2010, τους άλλους), θα προσθέσει και πέντε - δέκα δοσίλογους των κατοχικών κυβερνήσεων, θα στριμώξει τους δολοφόνους του Λαμπράκη και τίποτα χουντικούς, θα ρίξει και τη σπόντα του στον Ρατσένκο ο παμπόνηρος (δεν ξέρω αν το προσέξατε, για να δείτε τι ψυχρό αίμα είναι), θα καταλήξει και στο «Μητσοτάκη Go F@ck Yoyrself»… ε τι διάολο, μετά από όλα αυτά θα συνεχίσουν να ασχολούνται με τον «αυτοσκοπό»;  

Γράφει επίσης σχολιάζοντας το κείμενο του Καρτερού ο Ηλίας Κανέλλης:
Κι ανάμεσα σε αυτά τα μπινελίκια, στην κομματική εφημερίδα, ο Δάσκαλος μεταφέρει το γνωστό λούμπεν υβριστικό χάσταγκ κατά του Πρωθυπουργού, που υποδύεται το πολιτικό σύστημα. Μόνο που ο Δάσκαλος είναι πονηρός. Το λέει από μέσα του: «Μητσοτάκη, GFY. Ξέρεις εσύ», γράφει ο Δάσκαλος. Κι είναι χαρούμενος επειδή χρησιμοποιεί ένα αρκτικόλεξο (Go fuck yourself) στα ξένα. Διότι ο Μεγάλος Δάσκαλος δεν διδάσκει μόνο. Μαθαίνει κιόλας.
Η αντίδραση στην ΝΔ ήταν αναπόφευκτη και αναμενόμενη. Στον ΣΥΡΙΖΑ όμως επικράτησε αμηχανία αλλά, όπως γράφουν στο  Protagon.gr: 

 Ορισμένοι, άλλωστε, όπως ο «πάντα έτοιμος» σε τέτοιες περιπτώσεις, Παύλος Πολάκης, έσπευσαν να το… «μεταλαμπαδεύσουν», προσυπογράφοντας «λέξη προς λέξη» όσα έγραψε ο κ. Καρτερός –με λίγα λόγια υπάρχει πλέον βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ που υιοθετεί δημοσίως και υπερήφανη τη γνωστή πια βρισιά προς τον Πρωθυπουργό της χώρας και ο πρόεδρός του τον κρατάει στη θέση του, επικαλούμενος τη γνωστή φαιδρή δικαιολογία ότι «όλα τα λουλούδια ανθίζουν» στην Κουμουνδούρου. Αυτά για την πολυδιαφημισμένη στροφή του ΣΥΡΙΖΑ προς την Κεντροαριστερά… 
Τα στελέχη, δημοσίως, ποιούν τη νήσσαν. Η Εφη Αχτσιόγλου, βουλευτής Επικρατείας και αναβαθμισμένη τομεάρχης Οικονομικών, ρωτήθηκε σχετικά το πρωί της Πέμπτης στην παρουσία της στο Open και είπε ότι δεν έχει… διαβάσει το άρθρο του κ. Καρτερού και ισχυρίστηκε ότι η κυβέρνηση επιλέγει να αναδεικνύει το ύφος των «συντρόφων μας» αντί να απαντάει σε ζητήματα πολιτικής. Έκανε εξάλλου λόγο για «δηκτικό» τόνο. Ο δε Τρύφων Αλεξιάδης είπε ότι κάθε στέλεχος του κόμματος έχει δικαίωμα να εκφράζεται και προσέθεσε ότι άλλωστε «ο σύντροφος Θανάσης Καρτερός» το σημείωσε ότι γράφει «επί προσωπικού» αναλαμβάνοντας και την ευθύνη…
Eξού και τα ευρήματα της τελευταίας δημοσκόπησης της Opinion Poll όπου η αντιπολιτευτική τακτική του ΣΥΡΙΖΑ κρίνεται ικανοποιητική (πολύ ή αρκετά) από μόλις το 11,2% των ερωτηθέντων και το 26,1% μεταξύ των ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ.
 
Τα σχόλια δημοσιεύονται μετά από έγκριση. 

ΑΞΙΟΛΟΓΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΓΡΑΦΟΥΝ ΚΑΙ ΟΙ ΗΘΟΠΟΙΟΙ

Χάρις στο βιβλίο  Ηθο[ποιείν] που είναι μια Ανθολόγηση ποιημάτων Ελλήνων ηθοποιών που επιμελήθηκε ο Θανάσης Θ. Νιάρχος έχουμε την ευκαιρία να γνωρίσουμε μερικά εξαιρετικά ποιήματα που έχουν γραφεί από γνωστούς Έλληνες ηθοποιούς και θεατράνθρωπους.

Όλοι οι Έλληνες γνωρίζουν τον Μίμη Φωτόπουλο από τις ταινίες του αλλά λίγοι γνωρίζουν πως ο Φωτόπουλος έχει γράψει και εκδώσει 10 βιβλία.   Πέντε ποιητικές συλλογές: «Μπουλούκια» (1940), «Ημιτόνια» (1960), «Σκληρά τριολέτα» (1961), «Ο θάνατος των ημερών» (1976), «Μπαλάντες του έρωτα και του θανάτου» (1984). Τρία αυτοβιογραφικά: «25 χρόνια θέατρο» (1958), «Το ποτάμι της ζωής μου» (1965), «Ελ Ντάμπα – Όμηρος των Εγγλέζων» (1965) και τα θεατρικά έργα: «Ένα κορίτσι στο παράθυρο» (1966) και «Πελοπίδας ο καλός πολίτης» (1976) 
Το πρώτο του, τα ΜΠΟΥΛΟΥΚΙΑ τυπωθήκανε το 1940 και κυκλοφόρησαν μια ιστορική ημερομηνία: στις 28 Οκτωβρίου με αποτέλεσμα να περάσουν τότε απαρατήρητα. Δύο ποιήματα εξαιρετικής ευαισθησίας είναι τα παρακάτω
 
ΜΠΟΥΛΟΥΚΙΑ
 
Είμαστ’ όλοι πολύ μικροί. Δίχως φίρμα.
Μπουλούκια μάς λένε. Άγνωστοι θεατρίνοι.
Ένας Μίμης, η Κατινίτσα, κάποια Ίρμα
κι άλλοι πολλοί ακόμα θλιμένοι αρλεκίνοι.
Αποχαιρετήσαμε κάθε χαρά μας
κοινή. Και τραβήξαμ’ έν’ άγνωστο δρόμο.
Μα με τον καιρό πνίξαμε τα όνειρά μας
κι ένα βαρύ σταυρό επήραμε στον ώμο.
Τώρα η θλίψη μάς συντροφεύει, κι η πείνα
πάντα. Στα χείλη ποτέ πια δε θ’ ανθίσει
χαρά. Τα προχτές μια μικρή μπαλαρίνα
– ένα ρόδο χλωμό – τη θέρισ’ η φθίση.
Ποιος ξέρει αλήθεια, καθενός ο πατέρας,
πόσα όνειρα ωραία, για το γιο είχε πλέξει!
Να γινόταν της επιστήμης αστέρας!
Μ’ αυτός στο ζάρι τη ζωή του έχει παίξει.
Και σεις πέρα κει, στις μακρινές επαρχίες
που τα «μπουλούκια» σάς διώχνουνε την πλήξη,
αν μαθαίνατε τις θλιβερές μας ιστορίες,
ο πόνος, την καταφρόνια θα ’χε πνίξει…
 
 
''ΈΝΑ ΓΡΑΜΜΑ''
Παράξενο το γράμμα μου θα σου φανεί.
Σου γράφω βιαστικά μες στο καμαρίνι,
 στο διάλειμμα. Σε λίγο βγαίνω στη σκηνή
παίζω ένα καλό ρολάκι στο ''Μπουρίνι''.
 
Προχτές επαίζαμ' ένα δράμα Ιψενικό,
κι ήταν λιγοστός ο κόσμος μεσ' στη σάλα.
 Μάθε πως το Λελάκι έμεινε νηστικό,
πέρασε μόνο μ' ένα ποτήρι γάλα.
 
Και βλαστήμησα την τέχνη την υψηλή,
όλους, τον Ίψεν, Τον Σαίξπηρ, τον Μολιέρο..
είν' αλήθεια πως επεινούσαμε πολύ,
μα και πότε θα χορτάσουμε δεν ξέρω.
 
Είναι αλήθεια πως πεινούσαμε πολύ,
Μα και πότε θα χορτάσουμε δεν ξέρω.
Είναι σκληρός ο αγώνας μας για το ψωμί.
Γυρίζουμε όλη ώρα σαν τσιγγάνοι.
Κι΄ήρθε στ΄αλήθεια Τάκη μου κάποια στιγμή
Που είπα πια καλύτερα να ΄χα πεθάνει.

Όταν έβλεπες την Κατερίνα Γώγου στην οθόνη να παίζει συνήθως ρόλους χαζοκόριτσου δεν μπορούσες να φανταστείς ότι ταυτόχρονα έγραφε στίχους που αποκάλυπταν ένα συγκλονιστικό άτομο με πλούσιο ψυχικό κόσμο, προβληματισμούς αλλά και αυτοκαταστροφική τάση, που τελικά την οδήγησε στην αυτοκτονία σε ηλικία 53 ετών. Είχε εκδώσει 5 ποιητικές συλλογές. 
 

 Η ελευθερία μου είναι στις σόλες   

των αλήτικων παπουτσιών μου.   
Φέρνω τον κόσμο άνω κάτω.  
Μπορώ να σεργιανίσω
ό,τι ώρα μου γουστάρει.  
Π.χ. την ώρα που βάζετε τις μασέλες σας  
στο ποτηράκι με το νερό πριν κοιμηθείτε  
την ώρα που απαυτωνόσαστε  
την ώρα που κάνετε το χρέος σας  
στα παιδιά σας,
στο σωματείο σας  
την ώρα που σας έχουν χώσει την ιδέα  
πως τρώτε αυγολέμονο  
και τρώτε σκατά  
μπορώ και περπατάω με τα αλήτικα παπούτσια μου  
πάνω από τις στέγες σας  
-όχι ρε παιδάκι μου σαν εκείνη  
την ηλίθια με τη σκούπα, τη Μαίρη Πόπινς-  
δεν πιάνετε το κανάλι μου  
μόνο όσοι έχουμε το ίδιο μήκος κύματος  
ανθρωπάκια χέστες, κατά βάθος σας λυπάμαι  
αλλά τώρα δε χάνω το χρόνο μου μαζί σας  
δεν θέλω παρτίδες με κανέναν σας  
η ελευθερία σας  
είναι στις σόλες των τρύπιων παπουτσιών μου  
θάρθει η ώρα που θα τις γλείφετε  
και θα ουρλιάζετε κλαίγοντας «θαύμα, θαύμα»  
αυτά τα παπούτσια  
ποτέ δεν ξεκουράζονται και ούτε βιάζονται  
όταν εγώ καθαρίσω από εδώ  
θα τα φορέσει ο Παύλος, η Μυρτώ, φοράμε το ίδιο νούμερο 
δε λυώνουν όσες πρόκες και αν ρίχνετε στο δρόμο  
σας βαράνε στο δόξα πατρί σας  
θα έρθει η ώρα που θα τρέχετε απεγνωσμένα στο στιλβωτήριο  
«συνοδοιπόροι» κι «αποστάτες»  
να βάψετε τα δικά σας  
μα η μπογιά  
δεν θα πιάνει  
ό,τι και αν κάνετε, όσα και αν δίνετε  
τέτοιο άτιμο κόκκινο είναι το κόκκινο το δικό μας.

Εγγονός του Μιχάλη Καραγάτση είναι ο  ηθοποιός, μεταφραστής, σκηνοθέτης,  και καλλιτεχνικός διευθυντής του Θεάτρου «Πορεία» Δημήτρης Τάρλοου. Μέσα στις πολυσχιδείς ενασχολήσεις του είναι και η ποίηση.

ΥΠΟΘΕΤΟ
 
Αν δεν νιώσατε την ευτυχία της απελπισίας,
την πίκρα που αναδεύει σε ένα φιλί ζεστό ακόμα,
 αν δεν ερωτευθήκατε παράφορα τον θάνατο που καραδοκεί στο τετέλεσθαι της κάθε πράξης μας,
 αν δεν πνιγήκατε ποτέ σε μια κουταλιά νερό,
αν δεν βραχνιάσατε ποτέ σε γήπεδο,
αν δεν επιθυμήσατε σε καμιά στιγμή τα εγκώμια της Μεγάλης Παρασκευής,
 και ποτέ σας δεν είπατε «γαμώ τον Χριστό μου»,
 αν δεν παρηγορήσατε την σιωπή της νύχτας με δάκρυα ανώφελα,
 τότε,
 καλά να πάθετε.

Ο Δημήτρης Καταλειφός είναι από τους πιο γνωστούς ηθοποιούς και σκηνοθέτες του ελληνικού κινηματογράφου και θεάτρου. Προφανώς δεν ξεχνάει την καταγωγή του από την Σέριφο και γι΄αυτό και την αναφέρει στο παρακάτω ποίημα του.
 
ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ ΡΑΔΙΟΦΩΝΟΥ
 
Τραγούδια ραδιοφώνου
φωτίζουν κεντράκια
σε ξεχασμένες παραλίες.
Ανοίγουν τον διακόπτη
σε θύμισες παλιές
κι η νιότη μου απλώνεται στην άμμο
σε καρτ ποστάλ.
Χρώματα δειλινού με πλαισιώνουν,
καπνοί τσιγάρων οδεύουν προς την θάλασσα
σαν βαρκούλες που περνάνε απέναντι
όνειρα για μεγάλους έρωτες και δόξα.
Αλμυρίκια φυτρώνουν στο δωμάτιο
όπου κάθισα κάτω από τον ίσκιο τους,
ψιθυρίζοντας ευχές και προσευχή.
Πετρούλες πολύτιμες στην φούχτα μου,
χρήσιμες για σελιδοδείκτες.
Α, και τα βιβλία που διάβαζα
βουτώντας με τους ήρωες στο κύμα.
Τραγούδια ραδιοφώνου λιάζονται ανάμεσα Σέριφο και Σίφνο,
ανύποπτα για το φθινόπωρο που έρχεται.

ΜΕΡΙΚΕΣ ΕΞΥΠΝΕΣ ΑΤΑΚΕΣ ΑΠΟ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΤΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΤΕΧΝΗΣ γ΄μέρος (τελευταίο)

 

Στα προηγούμενα δύο ποστ υπάρχουν οι ατάκες και τα δηλητηριώδη σχόλια των ξένων διακεκριμένων ανθρώπων του πνεύματος και της τέχνης.  
Αλλά και οι Έλληνες διανοούμενοι και καλλιτέχνες δεν είναι λιγότερο δηκτικοί όταν σχολιάζουν ομότεχνους τους.   

Έλεγε λοιπόν ο Σουρής στον Κωστή Παλαμά: 
Σε συμβουλεύω Κώστα μου αντί να γράφεις στίχους άρπαξε το κεφάλι σου και χτύπα το στους τοίχους. 

Μπορεί σήμερα ο Καρυωτάκης να έχει αναγνωριστεί απ΄ όλους, αλλά προπολεμικά ο κριτικός και ιστορικός της νεοελληνικής λογοτεχνίας Κ.Θ. Δημαράς έγραφε τον Φεβρουάριο του 1938: 
«Ο Καρυωτάκης δεν ήταν μεγάλος ποιητής• εγώ πιστεύω πως καλά-καλά δεν ήταν καν ποιητής» 
 Ένα μήνα αργότερα, ο Θεοτοκάς υπερθεματίζοντας, πρόσθετε: «η δημιουργική του πνοή ήταν λιγοστή και η καλλιέργειά του ακόμη λιγότερη»

Την ίδια χρονιά ο Λαπαθιώτης, θέλοντας να διακωμωδήσει την ποίηση του Εμπειρίκου και του Εγγονόπουλου, αποστέλλει στη Νέα Εστία ένα «Υπερσουρρεαλιστικό σονέττο», σημειώνοντας πως εγκαινιάζει με αυτό ένα νέο, ακόμη πιο ακραίο, ποιητικό σύστημα . Είναι το γνωστό ΒΑΟ, ΓΑΟ, ΔΑΟ.
Ο Ελύτης αντιδρώντας τον αποκαλεί «άνθρωπο θρασύ και ημιμαθή που δεν έχει την ελάχιστη ανατροφή».

Ο σατιρικός ποιητής Αλέξανδρος Σούτσος επισκεπτόμενος τον Σολωμό, στην Κέρκυρα, αναγγέλλει στον βαλέ του ποιητή τον εαυτό του: «Πείτε στον κόντε ότι τον ζητάει ο ποιητής Σούτσος», για να πάρει μετά από λίγα λεπτά την απάντηση: 
«Ο κόντε μου είπε να σας πως ότι Σούτσος ποιητής δεν υπάρχει». 

Ο  «αφανισθείς αυτοθέλητα», όπως είχε γράψει πριν την εξαφάνιση του, Δημήτρης Λιαντίνης είπε για την Οδύσσεια του Καζαντζάκη: 
Δυστυχώς όμως το έργο δεν διαβαζόταν. Σήμερα είναι ζήτημα αν έχουν διαβάσει πάνω από εκατό, εκατόν πενήντα άνθρωποι όλο το έργο.

Ο Καζαντζάκης για τον Καβάφη:  
Νομίζω πως ο Καβάφης έκανε πολύ κακό στα ελληνικά γράμματα.Τους έδωσε μια κατεύθυνση κουρασμένη και παρακμιακή, απαράδεκτη για μια νεα λογοτεχνία σαν την δική μας.

Όπως έχω δημοσιεύσει στο παρελθόν ο Αγγελόπουλος είχε πει για τον Σαββόπουλο: «Άλλος ένας βλάκας και ο Σαββόπουλος. Δεν δέχομαι συστάσεις από αγράμματους και κρετίνους . Ο άνθρωπος φοράει μια σημαία και περιφέρεται στα σύνορα σαν μπαλαρίνα… 
Βέβαια και ο Σαββόπουλος τον είχε αποκαλέσει ως: την πιο  επηρμένη φαλάκρα του ελληνικού  κινηματογράφου!
Για τον αδικοχαμένο Αγγελόπουλο έχω γράψει γράψει το ποστ ΕΝΑ ΚΑΘΥΣΤΕΡΗΜΕΝΟ ΡΕΚΒΙΕΜ ΓΙΑ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ ΤΟΥ ΑΓΓΕΛΟΠΟΥΛΟΥ.

Αλλά στο ίδιο ποστ είχα γράψει ότι και στον χώρο των μουσικών οι αντιπαραθέσεις και με οξείς χαρακτηρισμούς δεν είναι ασύνηθες φαινόμενο.
Ήταν τέλος του Αυγούστου 1981, όταν ο Χατζηδάκις επρόκειτο να διευθύνει μια συναυλία της ΚΟΑ, η οποία τελικά ματαιώθηκε και  είχε έρθει σε  ρήξη  με τον Πανελλήνιο Μουσικό Σύλλογο (ΠΜΣ) του οποίου  ο πρόεδρός του, Ευάγγελος Κατσάμπας, δεν αναγνώριζε στον Χατζιδάκι διευθυντικές ικανότητες, επειδή δεν είχε σχετικό δίπλωμα και σε συνέλευση της ορχήστρας είπε: 
«Ο κ. Χατζιδάκις δεν ανήκει σ’ αυτό τον χώρο. Εχει εξυβρίσει τον ελληνικό λαό, τα πολιτικά κόμματα, τα πάντα. Μας έχει πει ηλίθιους, ανάπηρους, φρακοφορεμένους φελλούς. Πρέπει να διαφυλάξουμε την ακεραιότητά μας. …Αν παίξετε θα δικαιώσετε τον τίτλο του φελλού, του ηλίθιου, του ανάπηρου!..»
Προφανώς έτσι θα τους είχε χαρακτηρίσει ο Χατζιδάκις!

Ο Μανόλης Αναγνωστάκης για τον υπέρμαχο της δημοτικής Γιάννη Ψυχάρη:  
«Η δημοτική του Ψυχάρη δεν ήταν λαϊκή γλώσσα, ήταν πλαστή». 

Ο Γιάννης Ψυχάρης για τον Κ.Π. Καβάφη:
«Ο Καβάφης δεν είναι ποιητής, είναι τζουτζές». 

Ο Γιώργος Σεφέρης για τον Άγγελο Σικελιανό
«Αυτός ο λυρισμός γορίλλα που θέλει όλα να τα καταβροχθίσει». 

Ο δε Καραγάτσης  γράφει σαρκαστικά για τους συναδέλφους του στον επικήδειο του: 
Δε επείραξα ποτέ μου συνάδελφο και είμαι συμπαθέστατος στους λογοτεχνικούς κύκλους. Αυτό θα αποδειχθεί στην κηδεία μου όπου θα έρθει κόσμος και κοσμάκης να πεισθεί ιδίοις όμμασι ότι πέθανα, ότι θάφτηκα, ότι πήγα στο διάολο. Και θα φύγει από το νεκροταφείο ο κόσμος και ο κοσμάκης βγάζοντας στεναγμούς ανακούφισης. Είμαι βέβαιος πως ο θεός θα με κατατάξει μεταξύ των αγίων στον Παράδεισο. Αμήν».  

Τέλος όπως έγραφα σε πρόσφατο ποστ ο  Γ. Πωπ απάντησε σε κάποια επίθεση που είχε δεχθεί από τον Γεώργιο Βλάχο με την αμίμητη φράση : «τοιούτον άρθρον δεν διενοήθη νους τις, ουδέ έγραψε χειρ τις, αλλά πους τις»
 
 
Μερικές ατάκες έχουν ληφθεί από εδώ και  εδώ.
 
Τα σχόλια δημοσιεύονται μετά από έγκριση.
 

ΜΕΡΙΚΕΣ ΕΞΥΠΝΕΣ ΑΤΑΚΕΣ ΑΠΟ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΤΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΤΕΧΝΗΣ β΄μέρος

Πάνω από την πόλη της Ρόδου είναι ο λόφος του Αγίου Στεφάνου, γνωστός και ως Μόντε Σμίθ. Εκεί είχε εγκαταστήσει  το παρατηρητήριό του ο σερ Σίντνεϊ Σμιθ (Sir William Sidney Smith, 1764-1840), διοικητής των βρετανικών ναυτικών δυνάμεων στην Ανατολική Μεσόγειο, προκειμένου να παρακολουθεί τις κινήσεις του γαλλικού στόλου στα τέλη του 18ου και τις αρχές του 19ου αιώνα. Ο ναύαρχος, έγινε διάσημος αφενός μεν για την ευφυΐα, το δυναμισμό και την ανδρεία του (κατάφερε να αντιπαρατεθεί επιτυχώς στον Ναπολέοντα Βοναπάρτη το 1799), αφετέρου δε για τη ματαιοδοξία και τις εκκεντρικότητές του. Μεταξύ αυτών είναι και η απάντηση που έδωσε στον μπάτλερ του, όταν ο τελευταίος τον ρώτησε αν είχε διαβάσει την "Πτώση της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας" του Γίββωνα.
"Δεν διαβάζω ποτέ ένα βιβλίο πριν γράψω κριτική γι" αυτό, για να μην είμαι προκατειλημμένος υπέρ του".

Ο Τόμας Καρλάυλ μπορεί να ήταν διακεκριμένος φιλόσοφος , σατιρικός συγγραφέας και ιστορικός αλλά ταυτόχρονα ήταν καλβινιστής, ενάντιος στην δημοκρατική διακυβέρνηση και τον φιλελευθερισμό και είχε επίσης και ξεσπάσματα ρατσισμού στα γραπτά του.
Προφανώς για όλα αυτά η γνώμη του Χένρυ Τζαίημς  γι΄ αυτόν συμπυκνώνεται στην φράση:  
«Ένα χοντρό λουκάνικο που ξεροψήνεται μέσα στο ίδιο του το απαίσιο λίπος»

Ο Φλαμανδός ζωγράφος Πίτερ Μπρίγκελ ή Μπρέγκελ ο πρεσβύτερος έλεγε στον γιό του, τον εξίσου γνωστό ζωγράφο, ως Πίτερ Μπρίγκελ ο νεότερος 
Υπάρχουν δύο πλευρές σε κάθε ζήτημα: η δική μου και η λανθασμένη.

Από τον παππού σας πίθηκο ή από την γιαγιά σας πιθηκίνα κατάγεστε, κύριε Χάξλεϊ; ρώτησε ο αιδεσιμότατος Samuel Wilberforce τον Χάξλεϊ, ένθερμο υποστηρικτή του Δαρβίνου στις 30-6-1860 σε αίθουσα του πανεπιστημίου της Οξφόρδης για να πάρει την πληρωμένη απάντηση:
-Δεν θα ντρεπόμουν να είχα ένα πίθηκο για πρόγονο, αντίθετα θα ντρεπόμουν να έχω συγγένεια με έναν ταλαντούχο άνθρωπο όπως εσείς που θέλει να συσκοτίσει την αλήθεια!

Ο αριστοκρατικής καταγωγής ζωγράφος που είχε μείνει νάνος από ατυχήματα στα πόδια του όταν ήταν παιδί, Τουλούζ Λωτρέκ την στιγμή που παραλάμβανε το παράσημο της Λεγεώνας της Τιμής δεν δίστασε να πει: 
Αγαπητέ μου Κύριε Υπουργέ σκεφτήκατε πόσο γελοίος θα φαίνομαι με αυτό το «πράγμα» στην μπουτονιέρα μου την επόμενη φορά που θα πάω στο μπορντέλο να ζωγραφίσω;

Οι πιο δηλητηριώδεις πάντως ατάκες είναι αυτές που έχουν ειπωθεί από αυτούς που αντιπαθούσαν  κάποιο που πέθανε. 
Ο Αμερικανός ποιητής, ζωγράφος και μυθιστοριογράφος Ε.Ε.Κάμμινγκς σχολιάζοντας τον θάνατο ενός από τους χειρότερους  Προέδρους των ΗΠΑ, του Γουόρεν Χάρντινγκ είπε:
«Μόλις πέθανε ο μόνος άνθρωπος που μπορούσε να κάνει επτά γραμματικά λάθη σε κάθε πρόταση που ψέλλιζε».

Ο πρώτος ηθοποιός και σκηνοθέτης που του απονεμήθηκε ο τίτλος του  σερ Χένρι Ίρβινγκ (1838-1905),  αναφερόμενος στον Μπέρναρντ Σω είχε πει:
«Θα πλήρωνα ευχαρίστως τα έξοδα της κηδείας του, όποια στιγμή μου και αν μου το ζητούσαν, αλλά επιτέλους πότε θα μου το ζητήσουν!»

Ενώ  ο Ντάνιελ Νταφόε (που έγραψε τον Ροβινσώνα Κρούσο) έγραψε σε φίλο του.
Δεν πήγα στην κηδεία του. Έστειλα όμως μια επιστολή στην οικογένεια του λέγοντας πόσο συμφωνώ με την πρωτοβουλία του αυτή να αποδημήσει επιτέλους στον άλλο κόσμο.

Κάτι αντίστοιχο έχει πει ο γνωστός για την επιγραμματική εξυπνάδα  συγγραφέας Γκορ Βιντάλ, όταν πέθανε ο Τρούμαν Καπότε:
«Επιτέλους το πρώτο σωστό βήμα στην καριέρα του». 

Επίσης ο  Γκορ Βιντάλ είχε πει για τον Αλεξάντερ Σολζενίτσιν:
«Κακός συγγραφέας και ανόητος άνθρωπος - αυτός όμως είναι συχνά ο συνδυασμός της επιτυχίας για το αμερικανικό αναγνωστικό κοινό». 

Αλλά και ο σύγχρονος συγγραφέας Μάρτιν Εϊμις είχε πει για τον Γκορ Βιντάλ που ήταν γνωστός ομοφυλόφιλος:
«Δίνει την εντύπωση ότι πιστεύει πραγματικά πως οι ετεροφυλόφιλοι έχουν πέσει θύματα μαζικής ύπνωσης και προπαγάνδας, αλλιώς θα ήταν γκέι φυσικά».

Επίσης ο  Μάρτιν Εϊμις έχει πει για τον Θερβάντες:
«Το διάβασμα του Δον Κιχώτη μπορεί να συγκριθεί με μια αρμένικη βίζιτα ηλικιωμένου συγγενούς που δεν σταματά να σε ζαλίζει με τις φάρσες του, τις βρώμικες συνήθειές του, τις ατέλειωτες περιγραφές ακατανόητων αναμνήσεων. Οταν επιτέλους τελειώσει η εμπειρία και ο γέρος φύγει (στη σελίδα 845), σου έρχεται να βάλεις τα κλάματα. Και δεν πρόκειται για δάκρυα ανακούφισης ή μετάνοιας, αλλά για δάκρυα περηφάνιας που κατάφερες να φτάσεις μέχρι το τέλος.»

Ο Τρούμαν Καπότε για την ηγετική μορφή του κινήματος μπητ Τζακ Κέρουακ:
«Αυτό δεν είναι γράψιμο, είναι δακτυλογράφηση».  

Η Βιρτζίνια Γουλφ για τον «Οδυσσέα» του Τζέιμς Τζόις
«Το έργο ενός νοσηρού προπτυχιακού φοιτητή που ξύνει διαρκώς τα σπυριά του».

Ο Νόρμαν Μέιλερ για τον μυθιστοριογράφο και δημοσιογράφο Τομ Γουλφ:
«Διαβάζοντάς τον κάποιες φορές, είναι σαν να σε έχει καβαλήσει μια υπέρβαρη γυναίκα. Ή την ερωτεύεσαι ή παθαίνεις ασφυξία».

Ο αμερικανός συγγραφέας Τζον Ντος Πάσος για τον ποιητή και ιδρυτή του ντανταϊσμού Τρίσταν Τζάρα
«Ενας χτικιάρης Ρουμάνος που θυμίζει σχολαστικό αρχιλογιστή».

Ο Τσαρλς Μπουκόφσκι για όλους τους συναδέλφους του
«Οι συγγραφείς θέλουν να μυρίζουν μόνο τις δικές τους κουράδες. Δεν βγάζω τον εαυτό μου απ' έξω. Προτιμώ να σκέφτομαι τον θάνατο παρά το έργο άλλων συγγραφέων. Είναι πολύ πιο ευχάριστο». 

 
Τα σχόλια δημοσιεύονται μετά από έγκριση. 

ΜΕΡΙΚΕΣ ΕΞΥΠΝΕΣ ΑΤΑΚΕΣ ΑΠΟ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΤΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΤΕΧΝΗΣ α΄μέρος

Στο μυαλό πολλών ανθρώπων οι διάσημοι συγγραφείς, ποιητές, επιστήμονες κτλ είναι άνθρωποι ανώτεροι από ένα συνηθισμένο άνθρωπο. Και όμως!
Και αυτοί, όπως όλοι μας, σε όσους και για ότι δεν τους αρέσει μπορούν να εκτοξεύσουν  κακίες, δηλητηριώδη σχόλια και απαξιωτικές ατάκες. Η μόνη ίσως διαφορά από εμάς είναι ότι όλα αυτά διακρίνονται, συνήθως, για το  εξαιρετικό διαβρωτικό χιούμορ τους αλλά και τον έντονο σαρκασμό.
Μια χαρακτηριστική τέτοια απάντηση είναι αυτή που έδωσε ο Άρθουρ Καίσλερ σε ένθερμο θαυμαστή του που ζητούσε επίμονα να τον συναντήσει.
 Το να σου αρέσει ένας συγγραφέας και να θέλεις να τον γνωρίσεις είναι σαν να σου αρέσει το Pâté de foie gras και να θέλεις να γνωρίσεις την χήνα.

Μερικοί δε είναι αμείλικτοι όταν σχολιάζουν τα έργα άλλων ομότεχνών τους. Ήδη από τον 17ο αιώνα υπάρχουν απαξιωτικά σχόλια για σημαντικά από τότε έργα όπως αυτό του Άγγλου ποιητή και πολιτικού Edmund Waller, για τον Απολεσθέντα Παράδεισο του Μίλτον:
«Αν η έκταση θεωρείται αρετή, που πολύ αμφιβάλλω, τότε το έργο αυτό έχει μία αρετή».

Ο Ντοστογιέφσκι και ο  Πούσκιν πέθαναν και οι δύο στις 29 Ιανουαρίου.
Ένα χρόνο πριν πεθάνει ο Ντοστογιέφσκι, έβγαλε μια ιστορική ομιλία, που προκάλεσε έντονη συγκίνηση στο ακροατήριο, στα αποκαλυπτήρια του αγάλματος του  Πούσκιν που είχε πεθάνει πριν 43 χρόνια.
Βέβαια στο παρελθόν  σε άρθρο του στην εφημερίδα Epocka είχε γράψει:
"Ένα ζευγάρι μπότες είναι προτιμότερες σε κάθε περίπτωση από τον Πούσκιν. Ο Πούσκιν είναι μια βλακώδης πολυτέλεια."

Αντίστοιχα όμως δηλητηριώδες είναι και αυτό που έγραψε ο  Σώμερσετ Μωμ, στο αυτοβιογραφικό του βιβλίο Το σημειωματάριο ενός συγγραφέα για τον Ντοστογιέφσκι!
«Το χιούμορ του Ντοστογιέφσκι θυμίζει το χιούμορ ενός χασομέρη που για να διασκεδάσει δένει μια κατσαρόλα στην ουρά ενός σκυλιού». 

Όταν ο ποιητής Αλεξάντερ Πόουπ το 1728 δημοσίευσε  την Βλακειάδα (The Dunciad), επιτιθέμενος εναντίον των εχθρών του, συγγραφέων και κριτικών με αποτέλεσμα  να βγαίνει από το σπίτι του με δύο πιστόλια στην τσέπη κι ακολουθούμενος από ένα λυκόσκυλο, δεν μπόρεσε βέβαια να συμπεριλάβει  σε αυτούς τον πολύ μεταγενέστερο Όσκαρ Γουάιλντ που είπε για την ποίηση του:    
«Υπάρχουν δύο τρόποι να μισήσεις την ποίηση. Ο πρώτος είναι να τη μισείς. Ο δεύτερος είναι να διαβάζεις Πόουπ.

Είναι γνωστή η αντιπαλότητα που αναπτύσσεται μεταξύ σχεδόν συνομήλικων ποιητών της ιδίας χώρας που εκ των πραγμάτων απευθύνονται στο ίδιο κοινό.
Έτσι δεν προκαλεί εντύπωση η άποψη του  Ρόμπερτ Λι Φροστ (1874-1963) που ως γνωστόν έλεγε πως «ποίηση είναι ό,τι χάνεται στη μετάφραση», για τον άλλο μεγάλο Αμερικανό ποιητή Καρλ Σάντμπεργκ (1878-1967)
Ο Καρλ Σάντμπουργκ είναι ο μόνος ποιητής που θα μπορούσε να κερδίσει από τη μετάφραση. 

Σκηνές απείρου κάλους γίνονται επίσης όταν βρεθούν να κάθονται ο ένας δίπλα στον άλλο δύο μεγάλοι ποιητές, όπως ο Ουίλιαμ Μπάτλερ Γέιτς και ο  Τ. Σ. Έλιοτ, γεγονός που  έγινε κατά τη διάρκεια ενός επίσημου δείπνου στο Wellesley College.
Ο Γέιτς έχει πιάσει την πάρλα με τον συνδαιτημόνα  που είναι δεξιά του και λίγο πριν το τέλος του δείπνου γυρνάει στον Έλιοτ, με τον οποίο δεν είχε ανταλλάξει ούτε μία κουβέντα όλη τη βραδιά και τον ρωτάει:
«Ο φίλος μου κι εγώ συζητάμε για τις αδυναμίες της ποίησης του Τ. Σ. Έλίοτ. Εσείς τι γνώμη έχετε;» 

O Ρεμί ντε Γκουρμόν  διακρίθηκε ως ποιητής, συγγραφέας, κριτικός λογοτεχνίας, συντάκτης περιοδικών λογοτεχνίας και τέχνης, και ως μέγας θεωρητικός του κινήματος του Γαλλικού Συμβολισμού, που άνθισε κατά τις τελευταίες δεκαετίες του 19ου αιώνα. 
Κάνοντας κριτική για το βιβλίο φίλου του ποιητή του είπε:
«Το μόνο πρόβλημα με το βιβλίο σου είναι πως το εξώφυλλο απέχει πολύ από το οπισθόφυλλο».  

Το ίδιο αμείλικτος ήταν και ο Τολστόι προς τον Τσέχωφ, μετά την παράσταση του Θείου Βάνια:  
«Ξέρεις πόσο απεχθάνομαι τα έργα του Σαίξπηρ, τα δικά σου όμως είναι ακόμη χειρότερα».      

Αντίθετα με γνήσιο βρετανικό χιούμορ  ο συγγραφέας Π.Τζ.Γουάντχαους έγραψε στην αφιέρωση του βιβλίου του The  Heart of a God:
Στην κόρη μου Λεονόρα γιατί χωρίς την ακατάβλητη αγάπη και ενθάρρυνση της το βιβλίο αυτό θα είχε ολοκληρωθεί στο μισό διάστημα.

Ο Βλαντίμιρ Ναμπόκοφ απαξιωτικά για τον Ερνεστ Χέμινγουεϊ: 
«Τον διάβασα εκεί στις αρχές της δεκαετίας του '40. Κάτι για καμπάνες, ταύρους και αχαμνά (bells, bulls and balls) έγραφε… Το μίσησα». 

Ο Γουίλιαμ Φόκνερ για τον Μαρκ Τουέιν: 
«Γραφιάς της πλάκας που στην Ευρώπη δεν θα τον είχαν ούτε για τέταρτης κατηγορίας συγγραφέα. Βρήκε κάτι ξεχασμένους λογοτεχνικούς σκελετούς, τους έντυσε με τοπικό χρώμα και κατάφερε να συγκινήσει τους επιφανειακούς και τους τεμπέληδες». 

Ο Μαρκ Τουέιν για τον Χένρι Τζέιμς:
«Αν αφήσεις για λίγο κάποιο βιβλίο του, αποκλείεται να το ξαναπιάσεις». 

Ο Άγγλος συγγραφέας Evelyn Waugh για τον Μαρσέλ Προυστ: 
«Θα πρέπει να έπασχε οπωσδήποτε από κάποιου είδους νοητική υστέρηση». 

Ο Μποντλέρ για τον Βολταίρο
«Ο βασικός λόγος για την πλήξη που νιώθω στη Γαλλία είναι ότι όλοι θυμίζουν τον Βολταίρο, αυτόν τον πρίγκιπα του επιφανειακού, αυτόν τον αντικαλλιτέχνη».  

Ο Γκουστάβ Φλομπέρ για τη Γεωργία Σάνδη
«Μια μεγάλη αγελάδα γεμάτη μελάνι».  

 

Τα σχόλια δημοσιεύονται μετά από έγκριση.