ΔΥΟ ΠΡΟΣΩΠΑ ΠΟΥ ΕΝΕΠΝΕΥΣΑΝ ΔΥΟ ΣΗΜΑΝΤΙΚΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ ΤΟΥ ΣΑΒΒΟΠΟΥΛΟΥ

Όλοι μας κάποτε έχουμε τραγουδήσει το πασίγνωστο τραγούδι του Σαββόπουλου Συννεφούλα . Σε τηλεοπτική του συνέντευξη το 2020 στο Mega ο ίδιος είχε μιλήσει για τη «Συννεφούλα» χωρίς να αποκαλύψει το όνομά της.
Ανέφερε μόνο πως πήρε την έμπνευση για το κομμάτι κάνοντας μια βόλτα στο παρελθόν του, όταν ήταν έφηβος. Τότε, μια ταινία του Τρυφώ στην οποία έπαιζε ένα βαλς, αλλά και «μια τσαπερδόνα που τον ταλαιπωρούσε εκείνο τον καιρό», υπήρξαν η αφορμή για να σκαρφιστεί για πρώτη φορά τα στιχάκια της «Συννεφούλας».
«Κράτησα την ιδέα, και αργότερα έβαλα άλλη μουσική πιο ταιριαστή σε αυτούς τους ευτυχο - δυστυχισμένους στίχους και έγινε το εξής τραγουδάκι», είπε πριν αρχίσει να παίζει την αγαπημένη «Συννεφούλα».
Όταν το 2023 πέθανε η  Μαριάννα Δήτσα ο συγγραφέας Θωμάς Κοροβίνης,  «πρόδωσε» ότι αυτή ήταν η «Συννεφούλα» του Διονύση Σαββόπουλου γράφοντας στον αποχαιρετισμό της :
«Μας αποχαιρέτησε σήμερα το πρωί η εκλεκτή φίλη Μαριάννα Δήτσα, η Μιμίκα μας, η ‘Συννεφούλα’ των εποχών που γεννούσαν τολμηρούς ποιητές, η Θεσσαλονικιά αρχόντισσα που άναβε φωτιές στο διάβα της, πανεπιστημιακός, νεοελληνίστρια, σύντροφος για χρόνια του κορυφαίου διανοούμενου της Αριστεράς Άγγελου Ελεφάντη, ιδρυτή και διευθυντή του εμβληματικού περιοδικού κοινωνικοπολιτικού στοχασμού της μεταπολίτευσης ‘O Πολίτης’, γενναία γυναίκα, μποέμισσα κι αριστοκράτισσα φίνα. Αντίο, καλή μου φίλη! Ένα ποτήρι ακόμη ξέχειλο θα στήνω στα γλέντια μου, Μαριάννα μου, για να σε θυμάμαι, στα τσιμπούσια μας και στα μεγαλεία σου, τον καιρό της εκθαμβωτικής σου γοητείας, όταν, φοιτητής σε πρωτογνώρισα!» 

H Μαριάννα Δήτσα, καθηγήτρια Ιταλικής Φιλολογίας στο ΑΠΘ και ερευνήτρια, ως συγγραφέας άφησε πίσω της ένα σημαντικό έργο, όπως τα βιβλία: Στο διάμεσο του κλασικισμού και ρομαντισμού – Τρεις αναφορές στα γνωστά, άγνωστα του ελλαδικού 19ου αιώνα Αλεξάνδρα Σαμουήλ, Η παλαιότερη πεζογραφία μας – Από τις αρχές της ως τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο: 1830-1880, Νεολογία και κριτική στον 19ο αιώνα – Νεόπλαστοι λογοτεχνικοί όροι από τη Συναγωγή του Σ. Α. Κουμανούδη, ενώ είχε επιμελήθηκε την επανέκδοση του κλασικού αφηγήματος του Αλέξανδρου Βικέλα «Λουκής Λάρας».
 
Όπως γράφω  εδώ μετά από 2 μέρες από την ιστορική συναυλία των Rolling Stones στην Αθήνα,  στις 19-4-1967 ( δύο πάλι μέρες πριν την χούντα), γίνεται μια τελείως διαφορετική, αλλά εξίσου σημαντική συναυλία, που την παρακολουθώ όρθιος σε ένα φίσκα από φοιτητές ΚΕΝΤΡΙΚΟ ,όπου η Φαραντούρη τραγουδά τα ακυκλοφόρητα μέχρι τότε Νέγρικα του Λοϊζου, και για πρώτη φορά ακούω κατάπληκτος ένα άγνωστο μου μέχρι εκείνη την μέρα Σαββόπουλο, να τραγουδά μεταξύ των άλλων, την θανάσιμη μοναξιά του Αλέξη Ασλάνη, τραγούδι ποταμό, έξω τελείως από τα μέχρι τότε συνήθη ακούσματα μας και αισθάνομαι ότι αυτός ο τραγουδοποιός θα με συνοδεύει για πάντα στην υπόλοιπη ζωή μου, όπως και έγινε .
 

Είναι γνωστό ότι ο Σαββόπουλος πολλές φορές αλλάζει τους στίχους από τα τραγούδια του και ίσως αυτή η σπάνια εκτέλεση να είναι πιο κοντά σε αυτήν που άκουσα στο ΚΕΝΤΡΙΚΟΝ από την επίσημη. Στο τέλος στην ΠΡΟΣΘΗΚΗ αναφέρω τις διαφορές που έχει κάνει στους στίχους. Επίσης παλιότερα  είχα γράψει  ποστ για τον στίχο που ακούγεται στο τραγούδι  .. ..οι γιατροί δεν μας δίνουν σημασία βιαστικά μας κουβαλούν στα χειρουργεία.1

 

Ο Νίκος-Αλέξης Ασλάνογλου, φιλολογικό ψευδώνυμο του Νικόλαου Αρσλάνογλου (1931-1996), είναι σημαντικός μεταπολεμικός Έλληνας ποιητής. Γραμματολογικά ανήκει στη δεύτερη μεταπολεμική γενιά. Εμφανίστηκε στα Γράμματα το 1952 με το πολυγραφημένο ποιητικό μονόπρακτο Θάλασσα και συγχρονισμός (β' έκδοση 1991, εκδ. Ύψιλον), ενώ συνεργαζόταν ήδη με περιοδικά της Θεσσαλονίκης. Η πρώτη ποιητική συλλογή του, Ο δύσκολος θάνατος, τυπώθηκε το 1954 στη Θεσσαλονίκη.
Ο Σαββόπουλος στο αυτοβιογραφικό του βιβλίο Γιατί τα χρόνια φεύγουν χύμα (Πατάκης) γράφει πως  γνώρισε τον Ασλάνογλου περίπου όταν  τελείωνε το σχολείο (δηλ. το 1961-62) όταν  εκείνος ήταν  γύρω στα 30. Του τον γνώρισε η Συννεφούλα, που έγραφε και εκείνη ποιήματα μικρή. Αφιερώνει σε αυτόν σχεδόν 10 σελίδες στο βιβλίο του.
Έκαναν παρέα μέχρι που ο ποιητής έφυγε για την Γαλλία και όπως γράφει: γύρισε  μετά από καιρό κάπως αλλαγμένος Μερικές φορές ήταν ακατάληπτος. Μετά άρχισε να βαριέται την παρέα μας.
Γράφει επίσης: Τον βρήκα ένα βράδυ να περπατάει στην Τσιμισκή και πήγα να το κουβεντιάσουμε. Μου μίλησε με τη μύτη ψηλά λοξοκοιτώντας με:
—Έχεις κάτι συγκεκριμένο να μου πεις;
—Να κουβεντιάσουμε λιγάκι…
—Δυστυχώς δεν έχω καιρό, είπε και απομακρύνθηκε.

Αλλού γράφει για όταν  ζήτησε και πήρε αυτόγραφο από τον Θεοδωράκη κι ο Ασλάνογλου του «έκανε μούτρα»:
«Δεν με πείραζαν οι ιδιοτροπίες του, έτσι ήταν ο Αλέξης. Εκτιμούσα που ποτέ δεν μου σύστησε να διαβάσω κάτι ούτε επιχείρησε να με κατευθύνει. Απλώς μιλούσε, κι ό,τι έπιασες έπιασες.»

Το 1972 στο οπισθόφυλλο του δίσκου του Βρώμικο ψωμί στην φωτογραφία υπάρχει ένα ηλικιωμένο πρόσωπο, που δεν καλοφαίνεται γιατί έχει γράμματα επάνω του, και ο Ασλάνογλου πίστευε ότι είναι αυτός και πως του είχαν κλέψει μια φωτογραφία και την μοντάρανε!
Όταν κυκλοφόρησε η «Θανάσιμη μοναξιά του Αλέξη Ασλάνη» του κακοφάνηκε μάλλον. Έλεγε δεξιά και αριστερά κουνώντας τους ώμους του περιφρονητικά:
-Και που ξέρει αυτός ότι νιώθω θανάσιμη μοναξιά..
Πάντως ο Σαββόπουλος γράφει πως: Ότι έμαθα από ποίηση το χρωστάω σ΄αυτόν. Γράφει επίσης ότι: μαζί με έναν καθηγητή του στο Γυμνάσιο, ο Ασλάνογλου και ο Μάνος Χατζηδάκις είναι αυτοί που στα εφηβικά μου χρόνια άγγιξαν την ψυχή μου μιλώντας της κατευθείαν.                          
Έχει γράψει σχετικά για τον Ασλάνογλου ο Θανάσης Λάλας:
Συνάντησα πολλούς ανθρώπους ενδιαφέροντες και ακόμη περισσότερους αδιάφορους… Μια στάση στη ζωή μου ήταν ο Λάμπης ο Ταγματάρχης… Μεταξύ των άλλων του άρεσε ο ποιητής Νίκος – Αλέξης Ασλάνογλου… Βιβλία του είχα δει στη μικρή βιβλιοθήκη του σπιτιού του σ’ έναν ημιώροφο στην Καλλιθέα. Τον έψαχνε και αυτός να τον βρει… Ο Ασλάνογλου είχε κατέβει για πάντα στην Αθήνα, εκινείτο σε απόσταση αναπνοής από εμάς, αλλά εμείς δεν τον διακρίναμε… Ο Λάμπης αποφάσισε να του γράψει ένα γράμμα… Μέσα στο γράμμα είχε το τηλέφωνό του, αν ήθελε ο ποιητής θα μπορούσε να του τηλεφωνήσει… Και ήθελε ο ποιητής και του τηλεφώνησε και κλείστηκε το ραντεβού και ζήσαμε και οι δύο τρεις ώρες με τον ποιητή μιλώντας για όλα… Η συνέντευξη αυτή, που του είχαμε πάρει τότε, αρχές του ’91, προοριζόταν για το περιοδικό «Περιοδικό» και για την εκπομπή «Τα κακά παιδιά»… Δεν θυμάμαι τι  έγινε και δεν έλαβε τη θέση που της αναλογούσε τότε…
Αυτή ήταν η τελευταία συνέντευξη που έχει δώσει ο ποιητής . Την ξαναθυμήθηκε όταν, όπως λέει:
Διαβάζαμε για ενημέρωση τις εφημερίδες… Στα μικρά μια είδηση… «Στις 9 Αυγούστου βρέθηκε σε κατάσταση αποσύνθεσης στο σπίτι του νεκρός ο ποιητής Νίκος – Αλέξης Ασλάνογλου…».  και έτσι την δημοσίευσε το 2008 στο ΒΗΜΑ .
Μεταφέρω εδώ τα όσα είπε ο Ασλάνογλου για τον Σαββόπουλο.
-Πείτε μου μερικά ονόματα που σήμερα, για σας, είναι άξιο να έχουν τον τίτλο του ποιητή.
«Από τους ζώντες ποιητές, αξιόλογους θα ανέφερα από τη Θεσσαλονίκη τέσσερις… Είναι η Καρέλη, ο Πετζίκης, ο Βαφόπουλος και ο Αναγνωστάκης… Αυτοί οι τέσσερις έχουν δώσει εκδοτικά ένα έργο επιπέδου…».
 -Βλέπω ότι στους τέσσερις αυτούς αξιόλογους ποιητές της Θεσσαλονίκης δεν περιλαμβάνετε τον κ. Χριστιανόπουλο…
«Οχι… δεν τον περιλαμβάνω».
 -Θέλετε να μου εξηγήσετε πώς αυτή η μεγάλη φιλία με τον κ. Χριστιανόπουλο μετατράπηκε σε έχθρα; Τι συνέβη μεταξύ σας;
«Θα προτιμούσα το όνομα αυτό να μην υπάρχει καθόλου στην κουβέντα μας…».
 -Τα ίδια αισθήματα έχετε και για τον κ. Σαββόπουλο; Λένε ότι είστε θυμωμένος μαζί του γιατί σας είχε υποκλέψει κάποιους στίχους…
«Δεν είναι αλήθεια… Βασικά είχε…».
-… απλώς επηρεαστεί;
«Οχι, όχι… ούτε αυτό. Ο Σαββόπουλος δεν έχει τίποτε από μένα να πάρει άλλωστε. Ούτε καλό ούτε κακό… Τίποτε…».
 -Μιλάτε σαν να είσθε ολίγον πικαρισμένος μαζί του…
«Απλώς έχει κάνει ένα μικρό μοντάζ στίχων μου σε ένα-δυο τραγούδια του… που δεν είναι και τα καλύτερά του…».
-Υπάρχει ένα τραγούδι του αφιερωμένο σ’ εσάς… Νομίζω ότι σας τιμά ως ποιητή ο κ. Σαββόπουλος…
«Ισως… δεν τιμά όμως εμένα ως ποιητή να με τιμά ο κ. Σαββόπουλος… «Η θανάσιμη μοναξιά του Αλέξη Ασλάνη» είναι πράγματι ένα τραγούδι αφιερωμένο σ’ εμένα. Δεν έχει στίχους δικούς μου τόσο… πού και πού χρησιμοποιούνται μερικοί στίχοι μου, σε ένα μοντάζ στίχων… Ο Σαββόπουλος δεν χρησιμοποιεί στίχους άλλων… γράφει μόνος τους στίχους των τραγουδιών του…».
-Τον έχετε γνωρίσει;
«Πώς! Από τότε που ήταν μαθητής… Είναι Ασβεστοχωρίτης…».
- Τον εκτιμάτε ως συνθέτη;
«Εχει γράψει 10-15 τραγούδια πάρα πολύ καλά… Αλλά με βλέπετε να αντιδρώ μαζί του λίγο γιατί δεν συμπίπτουμε ιδεολογικά… Αυτά που λέει στις συνεντεύξεις του κατά τη γνώμη μου είναι απαράδεκτα, άσχετα, έχουν έναν εμπορικό χαρακτήρα… Εμπορευματικά, ιδεολογικά, δεν συμπίπτουμε… Ούτε έχουμε καμία σχέση στον τρόπο ζωής… Απλώς αναγνωρίζω ότι έχει γράψει μερικά πολύ καλά τραγούδια, αλλά δεν ξέρω αν η συμβολή του στο σύγχρονο ελληνικό τραγούδι είναι τόσο σημαντική όσο λέγεται… Πιστεύω ότι ο χαρακτήρας των τραγουδιών του είναι διανοουμενίστικος και ο ίδιος διανοουμενίζει, αλλά δεν είναι αληθινά διανοούμενος!».

ΠΡΟΣΘΗΚΗ
Στην συναυλία που τον πρωτάκουσα, όπως και σε ένα πρόγραμμα που είχε μοιραστεί τότε εκεί, αντί – Του μπάρμπα Αλέξανδρου η μποτίλια έχει αδειάσει- έλεγε του  Μπρένταν Μπήαν, καθώς ήταν σε όλους γνωστή τότε η παράσταση του έργου του Ένας Όμηρος από τον Λεωνίδα Τριβιζά και μουσική Μίκη Θεοδωράκη και απ΄ όπου είναι και το Γελαστό Παιδί που συνδέθηκε με την δολοφονία του Λαμπράκη.
Επίσης αντί του –  ο Τσιτσάνης μ’ ένα γιάλα με προγκάρει- έλεγε ο Ντύλαν. 

Στις παρενθέσεις είναι τα λόγια όπως ακούγονται στον δίσκο «10 χρόνια κομμάτια»
κρύο και παλιό (στενό)
νικημένοι φύγαν (τρομαγμένοι φεύγουν) 
Μην κυττάς τους στρατιώτες
που μοιράζουν καραμέλες στα παιδιά
(στα δημόσια ουρητήρια σοβαροί)
μου θυμίζουνε εικόνες (επεμβάσεις)
μου θυμίζουνε σκηνές απ’ το Βιενάμ (δυσκολίες Ι.Χ.).
η ομορφούλα (συννεφούλα) 
το λεπίδι (ψαλίδι)
με κάνουν πιο πολύ αριστερό
(μου κάνουνε βαρύ εκβιασμό).
 
Τα σχόλια δημοσιεύονται μετά από έγκριση.

ΠΑΤΩΝΤΑΣ ΕΠΙ ΠΤΩΜΑΤΩΝ...το αποκαλυπτικό άρθρο του ΜΑΝΩΛΗ ΒΑΣΙΛΑΚΗ.

Ο ιδιωτικός σύλλογος της Καρυστιανού είχε ήδη κρίνει από τον Μάιο του 2023 ότι αυτοί θα αποφασίσουν πότε θα δικαστεί η υπόθεση και από ποιους δικαστές. Αριστερά, η πρώτη σελίδα της μήνυσης που δεν ξέρεις αν διακινεί διανοητικά προϊόντα της Λύσης ή της Πλεύσης ή συμπαραγωγής. Δεξιά, η σελίδα 306 στην οποία αναφέρεται «ότι θα πράξουμε κάθε τι δυνατόν προκειμένου να βρεθεί ο πραγματικά κατάλληλος φυσικός Δικαστής για την συγκεκριμένη υπόθεση».

«Θα πρέπει να γνωρίζουν οι πάντες ότι ουδείς είναι αναντικατάστατος και ότι θα πράξουμε κάθε τι δυνατόν προκειμένου να βρεθεί ο πραγματικά κατάλληλος φυσικός Δικαστής για την συγκεκριμένη υπόθεση»
(Μήνυση Καρυστιανού, Ασλανίδη κ.ά. 16.5.2023)

Πρόσφατα στο ποστ μου Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΓΙΑ ΤΟ ΔΥΣΤΥΧΗΜΑ ΣΤΑ ΤΕΜΠΗ εξέθεσα τα όσα με σαφήνεια και τεκμηρίωση για την υπόθεση των Τεμπών είπε ο δικηγόρος Δημήτρης Γαλλής σε ραδιοφωνική του συνέντευξη.
Για το ίδιο θέμα όμως ο διευθυντής της Athens Review of Books, δημοσιογράφος Μανώλης Βασιλάκης, έγραψε ένα εξαιρετικό κείμενο με  τίτλο Πατώντας επί πτωμάτων… στο οποίο αποκαλύπτει πλήρως τα κίνητρα και τους σκοπούς όσων πρωταγωνιστούν τον τελευταίο καιρό στην τραγική αυτή ιστορία.
Αξίζει πιστεύω τον κόπο να διαβάσει κανείς ολόκληρο το άρθρο του Βασιλάκη ,αλλά για όσους δεν έχουν τον χρόνο για αυτό έχω κάνει επιλογή μερικών από τις πιο ενδιαφέρουσες παραγράφους του, επισημαίνοντας μάλιστα με έντονα γράμματα μερικές καίριες παρατηρήσεις.
Το άρθρο το αφιερώνει στους νεκρούς της Marfin.

 Ο τραγικός και αδόκητος θάνατος δεκάδων συνανθρώπων μας στο δυστύχημα (προμελετημένο «κρατικό έγκλημα» το λένε οι έμποροι του είδους) των Τεμπών δεν άφησε κανέναν ασυγκίνητο∙ και φυσικά  την Athens Review of Books (βλ. «Έι, εσείς εκεί κάτω»).
Όπως όφειλε να μην έχουν αφήσει κανέναν ασυγκίνητο οι 81 νεκροί του ναυαγίου του «Σάμινα», οι 121 νεκροί της πτήσης «Ήλιος» που συνετρίβη στο Γραμματικό, οι 63 νεκροί στις πυρκαγιές της Ηλείας, τα θύματα των δολοφονημένων της MARFIN από αριστερούς «αγωνιστές», οι εκατόμβες της Μάνδρας και του Ματιού, η δολοφονία του Φύσσα (η μάνα του οποίου εργάζεται ως τραπεζοκόμος στον Δήμο Κερατσινίου), τα θύματα των δολοφόνων της «17 Νοέμβρη», και άλλα ών ουκ έστι αριθμός. Όπως φυσικά η δολοφονία από συμπαγείς οπαδικούς τραμπούκους του άτυχου αστυνομικού Γιώργου Λυγγερίδη. Δυστυχώς όμως δεν υπάρχει η ίδια συγκίνηση ή έστω το ίδιο ενδιαφέρον για όλους τους «άδικα νεκρούς».
Έτσι, όταν προ ημερών οι συγγενείς των θυμάτων του Ματιού ζήτησαν τη συμπαράσταση του κόσμου στο Εφετείο, «οι των Τεμπών» φρόντισαν να οργανώσουν μια συναυλιακή οιονεί αντισυγκέντρωση!

Στον Κυριάκο Μητσοτάκη οι Χαροκόποι των Τεμπών (από το Χάρος!), οι εξίσου μικροί άνθρωποι χρέωσαν στο παρελθόν τον θάνατο της ανύπαρκτης νεκρής «Μικρής Μαρίας του Έβρου», όπως και τον πνιγμό επί υπηρεσιακής κυβέρνησης πολλών παράνομων μεταναστών στα διεθνή ύδατα ανοιχτά της Πύλου.

Σήμερα όμως το ψέμα, η συκοφαντία, η λάσπη κατά των αντιπάλων, μαζί με τους ωμούς τραμπουκισμούς θεωρούνται θεμιτά όπλα της αχρείας μικροπολιτικής τους. Και όποιος αρνείται αυτές τις μεθόδους οφείλει εκείνος να αποδείξει ότι τα πράγματα δεν είναι έτσι. Θεωρούν την ανυπαρξία οποιουδήποτε ενοχοποιητικού στοιχείου ως πλήρη απόδειξη των λογής συνωμοσιών που «βλέπουν» ή πλάθουν και πλασάρουν.

Δυστυχώς όμως από τις εκλογές του Ιουνίου 2023 προέκυψε μια Βουλή-κουρελού. Απέναντι σε μια συμπαγή κυβερνητική πλειοψηφία υπάρχει ένας πολύχρωμος θίασος ποικιλιών. Τρέμει κανείς με τη σκέψη ότι μια ενδεχόμενη μεγάλη εθνική κρίση θα την αντιμετώπιζαν αυτοί οι άξεστοι τύποι.

Υπάρχει μια ισχυρή κυβέρνηση και μία, δύο, τρεις, πολλές αντιπολιτεύσεις που αντιπροσωπεύουν όλες τις τάσεις του κακοήθους ή/και του κωμικού. Κάτι δηλαδή το τραγικό.

Οι δυνάμεις που ποντάρισαν στον Κασσελάκη, έστρεψαν τότε τις ελπίδες τους στον Νίκο Ανδρουλάκη. Κλασικό παιδί του πασοκικού κομματικού σωλήνα, εμφανούς ανεπάρκειας και με νοοτροπία (και παιδεία) του αυριανικού Πασόκ.

Τα όρια που ο ίδιος έχει θέσει για τον εαυτό του είναι να μείνει αρχηγός ενός μικρού λαϊκoαριστερού κόμματος της τάξης του 13-14%.

Με δεδομένο ότι τα ελληνικά κόμματα είναι κόμματα αρχηγών και όχι κόμματα αρχών ψάχνουν εναγωνίως να βρουν κάποιον πολιτικό αρχηγό που θα μπορέσει να «νικήσει τον Μητσοτάκη».

Η νέα τους ελπίδα είναι η Ζωή Νικολάου Κωνσταντοπούλου, ισάξια θυγατέρα γνωστού πατρός. Ποντάρουν τώρα στην Κωνσταντοπούλου, που έχει ένα ιδιόκτητο κόμμα, το οποίο μόλις ξεπέρασε το όριο του 3% στις τελευταίες εκλογές. «Πλεύση Ελευθερίας» το ονομάζει σαρκαστικά και μ’ αυτό αρμενίζει στο αρχιπέλαγος της μικροπολιτικής.

Φυσικά δεν μπορεί κανείς να περιμένει πρόγραμμα από ένα κόμμα που η βασική στελέχωσή του είναι ο αρρεβωνιάρης Διαμαντής ή ο κωμικός Μπιμπίλας. Ένα κόμμα που δεν είχε καλύτερη πρόταση για ΠτΔ από τον …Μπαμπά της Αρχηγού

. Όμως κάποια στιγμή η Αρχηγός αναφώνησε. Εύρηκα! – Τι εύρηκες; την ρώτησαν όλοι οι περί αυτήν εναγώνια. – «ΤΕΜΠΗ» ήταν η μονολεκτική απάντηση.  Έτσι αποφάσισε να βαδίσει ξυπόλητη στων Τεμπών την ολόμαυρη ράχη, βαφτίζοντας το πολύνεκρο δυστύχημα έγκλημα και τον πρωθυπουργό Μητσοτάκη δολοφόνο. «Έγκλημα» ήταν λοιπόν το βασικό σύνθημα, «Μπάζωμα» το παρασύνθημα. Μπάζωμα ποιανού; Μα, του… εγκλήματος! Όπερ έδει δείξαι!

 Οι χαροκόποι των Τεμπών είχαν ήδη κρίνει ότι αυτοί θα αποφασίσουν πότε θα δικαστεί η υπόθεση και από ποιους δικαστές. Και το καταστατικό του ΣτΚ, ήτοι του ιδιωτικού Συλλόγου της Καρυστιανού, στους σκοπούς του έχει όχι την δικαιοσύνη, αλλά να δικάσει τον Πρωθυπουργό, που χυδαιότατα αποκαλούν «δολοφόνο» ή «αρουραίο»

Αργότερα το «τραγικό συμβάν» θα βαφτιστεί «έγκλημα του Πρωθυπουργού».

Η εργαλειοποίηση του πολύνεκρου δυστυχήματος εφευρέθηκε ένα περίπου χρόνο μετά, σε μια φάση που η ανάκριση έβαινε προς την ολοκλήρωσή της.

Για τους ποταπούς σκοπούς τους χρησιμοποιούν αχρείους ή διαταραγμένους διακινητές τερατολογιών των σόσιαλ μίντια, και κάθε αθέμιτο μέσον, και προβάλλοντας κάθε παράλογη και αντιθεσμική εξωφρενική απαίτηση, γνωρίζοντας ότι καμιά κυβέρνηση αστικού κόμματος δεν θα μπορούσε να αντιδικεί με κάποιαν ή κάποιον που έχασε το παιδί του – και αδίστακτα ορισμένοι το εκμεταλλεύονται.

Ακόμη και οι λιγότερο ευφυείς από τους συμπολίτες μας έχουν καταλάβει ότι το εν λόγω «κίνημα» απλώς θέλει να μετατρέψει τη δίκη σε μια επικερδή πολιτικά και οικονομικά επιχείρηση. Έτσι με διάφορες προφάσεις παρεμβάλλει ένα σωρό εμπόδια στην πρόοδο της διαδικασίας.

Έτσι γίναμε μάρτυρες μιας σειράς απίθανων καταγγελιών που κινούνται από το απλό παράλογο έως το διεστραμμένο.

Πετάνε στον αέρα οτιδήποτε συλλάβει το αρρωστημένο μυαλό τους και καλούν τις Αρχές να αποδείξουν ότι αυτό δεν αληθεύει. Το καλό για την Αλήθεια και τη Δημοκρατία μας είναι ότι δεν υπάρχει συντονισμός μεταξύ τους, έτσι ώστε όλοι να λένε έστω τα ίδια ψέματα.

Η παραπομπή μιας παρωνυχίδας της υπόθεσης των Τεμπών σε προανακριτική επιτροπή της Βουλής έδωσε την ευκαιρία σε όλα τα μέλη αυτού του παρδαλού θιάσου να τρίβουν τα χέρια τους. Να τρίζουν δόντια και να ακονίζουν μαχαίρια. Το θέαμα κάμποσων μηνών ήταν εξασφαλισμένο. Όμως το ξεγύμνωμα αυτών των Χαροκόπων ήρθε εν μια νυκτί με τον αιφνιδιασμό τους από τον υφυπουργό Χρήστο Τριαντόπουλο. Ο οποίος ζήτησε την άμεση παραπομπή της υπόθεσης στις προδικασίες του Ειδικού Δικαστηρίου. Αυτοί όμως, όχι!

Για να δούμε την ευτέλεια των κινήτρων τους, ας θυμηθούμε ότι στο όχι και τόσο απώτερο παρελθόν, τα αρμόδια «όργανα» του «Σύριζα» αποφάνθηκαν ότι η υπόθεση Τριαντόπουλου δεν άξιζε να απασχολήσει τη Βουλή.

 Δηλαδή ο Χρ. Τριαντόπουλος τους πήρε την μπουκιά απ’ το στόμα.

 Και ποιος σας είπε, κ. Τριαντόπουλε, ότι μπορείς να μας πάρεις το σόου μέσα από τα χέρια; – Μα, εσείς δεν λέγατε ότι αυτές οι υποθέσεις θα πρέπει να παραπέμπονται πάραυτα στον φυσικό τους δικαστή; – Ναι, βέβαια, οπωσδήποτε, χωρίς άλλο, ποιος αντιλέγει, μμμ,… αλλά, επιμένουμε, ποιος σας δίνει το δικαίωμα να μας στερήσετε το σόου; Ποιος σας είπε ότι –στον κόσμο των αξιών μας– η Δικαιοσύνη είναι έννοια υπέρτερη του Σόου;

 Θέλουν λοιπόν η υπόθεση να πάει στη Δικαιοσύνη; Εδώ η απάντηση είναι ένα βροντερό ΟΧΙ. Διότι στη Δικαιοσύνη δεν έχουν καμία εμπιστοσύνη, όπως δήλωσε πρόσφατα ο ανεπίδεκτος βελτίωσης αρχηγός του Πασόκ. Η πλευρά επίσης των Κ&Κ (Καρυστιανού και Κωνσταντοπούλου) έχει φερθεί τουλάχιστον βάναυσα σε αρμόδιους δικαστικούς λειτουργούς. Όσο για το μόρφωμα «Σύριζα», αυτό αναθυμάται τις ένδοξες μέρες της Δικαιοσύνης του τύπου Βασιλικής Θάνου, Παπαγγελόπουλου aka Ρασπούτιν και Ν. Παππά aka 13-0, αμετάκλητα καταδίκων υπουργών των Συριζανεξέλ οι δύο τελευταίοι.

το ψευδεπίγραφο «Κίνημα για τα Τέμπη» έχει τοξικά χαρακτηριστικά επικίνδυνα για τους θεσμούς και τη δημοκρατία. Οι καθοδηγητές του δεν θέλουν δικαιοσύνη. Δεν θέλουν δίκη, ενεργούν με κακόβουλη πρόθεση (actual malice). Έχουν άλλωστε αποφασίσει οι «λαϊκοί δικαστές» και χωρίς καμία διαδικασία ποιοι είναι ένοχοι. Αλίμονο αν οι συγγενείς οποιουδήποτε θύματος ατυχήματος ή ακόμη και εγκλήματος δίκαζαν αυτούς που έκριναν ενόχους.

Θα δεχθούν λοιπόν οι Χαροκόποι τις όποιες αποφάσεις των αρμοδίων δικαστών της υπόθεσης; ΣΕ ΚΑΜΙΑ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ! Όλοι θυμόμαστε ότι από τις πρώτες ώρες της υπόθεσης η Κυβέρνηση έκανε λόγο για λάθη οφειλόμενα στον ανθρώπινου παράγοντα. Τι λένε επ’ αυτού οι ψευτο-Αγανακτισμένοι; «ΔΕΝ ΦΤΑΙΕΙ Ο ΣΤΑΘΜΑΡΧΗΣ»! Αν η κυβέρνηση έλεγε πως δεν φταίει ο σταθμάρχης, αυτοί θα έβγαιναν και θα έσκουζαν πως η Κυβέρνηση προσπαθεί να καλύψει τον δικό της άνθρωπο! Ήδη μέρα παρά μέρα διοργανώνουν και μία συγκέντρωση «για τα Τέμπη». Φυσικά το πράγμα μοιραίως τείνει προς εκφυλισμό. Το ερώτημα όμως είναι: Για πόσο θα δέχονται οι σιωπηλοί συγγενείς των θυμάτων, εκείνοι που πραγματικά πενθούν, να γίνεται το δυστύχημα εμπροσθοφυλακή των ομάδων τραμπούκων που εμφανίζονται σε κάθε συγκέντρωση; 

Η μάζα είναι ένα ευκαιριακό φαινόμενο που προσπαθεί να ξεπεράσει τον φόβο της επαφής. Το κύριο χαρακτηριστικό της μάζας είναι η απουσία αρχηγού. Στην περίπτωσή μας έχουμε όχι απουσία, αλλά πολλότητα επίδοξων αρχηγών που διαγκωνίζονται ποιος θα βγάλει τις πιο στεντόρειες κραυγές.

Οι επαγγελματίες των Τεμπών, με τη στήριξη επιτήδειων ολιγαρχών, θα πράξουν το παν ώστε να μην προχωρήσει η δίκη. Οι μηνύσεις ή/και οι αιτήσεις εξαιρέσεως κατά δικαστών θα παίρνουν και θα δίνουν. Το αίτημά τους για δικαιοσύνη είναι κάλπικο. Η Δικαιοσύνη έχει χαρακτηρισθεί από παλιά ως οχυρό της Δημοκρατίας. Με όλα τα ελαττώματά του, καλύτερο θεσμό δεν έχουν οι Δυτικές Δημοκρατίες για την επίλυση τω διαφορών ή την τιμωρία των ενόχων. Συνεπώς το ηχηρό σύνθημα όλων ημών των δημοκρατών, όλων ημών που αποτελούμε τη συντριπτική πλειονότητα του ελληνικού λαού, θα πρέπει να είναι: Κάτω τα χέρια από το κράτος δικαίου, τυχοδιώκτες!

Και οι Γελοίοι ζητούν προσλήψεις… 
Διερχόμενος από την Βασ. Σοφίας στις 21 Μαρτίου είδα και φωτογράφισα μερικές δεκάδες διαδηλωτές για το «έγκλημα των Τεμπών» έξω από το Υπουργείο Εσωτερικών. Ετούτοι με δυο πανώ ζητούσαν προσλήψεις/μονιμοποιήσεις σε κάποιο Δήμο. Αλλά είχαν και καμιά 30ριά πλακάτ με τη φωτογραφία του Πρωθυπουργού και το σύνθημα: «ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΔΟΛΟΦΟΝΩΝ. ΝΑ ΤΟΝ ΑΝΑΤΡΕΨΟΥΜΕ». Ο «Δολοφόνος» όμως, πριν ανατραπεί, όφειλε να έχει ικανοποιήσει τα …δίκαια αιτήματά τους.

Τα σχόλια δημοσιεύονται μετά από έγκριση.

Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΓΙΑ ΤΟ ΔΥΣΤΥΧΗΜΑ ΣΤΑ ΤΕΜΠΗ

Άκουσα την  παραπάνω συνομιλία των δημοσιογράφων Δημήτρη Βενιέρη και Βιργινίας Δημαρέση με τον δικηγόρο Δημήτρη Γαλλή που είχε  διατελέσει δικηγόρος συγγενών θυμάτων των Τεμπών μέχρι τον Ιανουάριο. Έχοντας πολύ καλή πληροφόρηση λόγω της ιδιότητας του, με σαφήνεια, αλλά και με επιχειρήματα που βασίζονται στην κοινή λογική, διαλεύκανε πολλά σημεία της τραγικής αυτής υπόθεσης, που η υπάρχουσα παραπληροφόρηση και μυθοπλασία έχει δημιουργήσει στην κοινή γνώμη τελείως διαφορετική εικόνα από την πραγματικότητα.
Αρχικά στην συζήτηση αναφέρθηκε στα όσα έχει πει ο Καθηγητής Πυρηνικής Φυσικής και Οπλικών επιστημών Θεόδωρος Λιόλιος.

Στο βίντεο ο Καθηγητής   επεξηγεί πλήρως στο πως έγινε η πυρόσφαιρα, με βίντεο από αντίστοιχες περιπτώσεις, όπως επίσης ότι η έκρηξη των πυροσβεστήρων του διοξειδίου του άνθρακα προκάλεσαν την έλλειψη οξυγόνου που δικαιολογεί την κραυγή «δεν έχω οξυγόνο»
Μεταφέρω εδώ μερικά από όσα είπε ο δικηγόρος Δημήτρης Γαλλής ως άμεσος γνώστης της υπάρχουσας δικογραφίας
-ΑΛΛΑ πράγματα υπάρχουν στην δικογραφία, ΑΛΛΑ κυκλοφορούν στην δημόσια σφαίρα.
-Μέχρι πέρσι τον Φεβρουάριο όλα τα πορίσματα που υπάρχουν στην δικογραφία μιλάνε για πυρκαγιά που οφείλεται στα έλαια σιλικόνης.
-Για ένα χρόνο εξεταζόταν μόνο η σύγκρουση με υπαίτιο τον σταθμάρχη και οι αρχές δεν ασχολήθηκαν με τον τόπο σύγκρουσης γιατί δεν ανέμεναν εκεί να βρουν κάτι.
-Η μόνη πραγματογνωμοσύνη, έκθεση η οποία εξέφρασε, χωρίς να απορρίπτει τις προηγούμενες, κάποιες επιφυλάξεις μόνο για την πυρόσφαιρα, ήταν αυτή της ΕΔΑΠΟ του κ. Λακαφώση ( η ΕΔΑΠΟ είναι ιδιωτική Επιτροπή Διερεύνησης Ανεξάρτητων Πραγματογνωμόνων Οικογενειών)
Στην έκθεση τους δεν αμφισβητούν το πόρισμα της Πυροσβεστικής ευθέως και επίσης σε αυτό ο Λακαφώσης ΔΕΝ αμφισβητεί ότι η φωτιά είναι από τα έλαια σιλικόνης. Εκφράζουν κάποιες επιφυλάξεις επειδή βρέθηκε το ξυλόλιο σε ορισμένα δείγματα και επειδή θεωρούν ότι η πυρόσφαρα είναι μεγάλη,  θεωρούν, εσφαλμένα όμως, ότι τα λάδια σιλικόνης δεν μπορούν να κάνουν τέτοιο  φαινόμενο. 
-Μόνο ΘΕΩΡΙΕΣ έχουν φέρει οι τεχνικοί σύμβουλοι, για ξυλόλια και διάφορα άλλα εύφλεκτα υλικά.
-Ψάχνουν να βρουν φορτίο αλλά το θέμα είναι ότι η ανάλυση του γενικού χημείου του κράτους λέει ρητά ότι άπαξ και το έλαιο  σιλικόνης εμπλακεί με σπινθήρα και βραχυκύκλωμα, αποσυντίθεται και παράγει εύφλεκτα υλικά το οποίο έχει αποδειχθεί και πειραματικά και σε άλλες περιπτώσεις (ιδέ και βίντεο Λιόλιου)
-Η δίκη όμως θα στηριχθεί μόνο στα επίσημα πορίσματα και όχι σε αναπόδεικτες θεωρίες που κατατέθηκαν εκ των ΥΣΤΕΡΩΝ.
-Ποτέ δεν καταρρίφθηκε το γεγονός ότι η πυρκαγιά προκλήθηκε από τα έλαια σιλικόνης. Τα έλαια σιλικόνης είναι η κύρια αιτία στη δικογραφία και δεν έχει ανατραπεί.
-Η δικογραφία πήγαινε για κλείσιμο τον Φεβρουάριο του 2024.
-Δεν υπάρχει φορτίο παράνομο και  υπάρχει το παρακάτω video αναπαράστασης της σύγκρουσης  στη δικογραφία.

.-Η πρώτη μηχανή της επιβατικής ανασηκώθηκε και πέρασε πάνω από τη μηχανή της εμπορικής, και έτσι ακούμπησε και στο καλώδιο με αποτέλεσμα το βραχυκύκλωμα, καθώς βρέθηκε εκτεθειμένη στο ρεύμα, έστω και για 0,3 δευτερόλεπτα πριν πέσουν οι αυτόματοι διακόπτες και εκτέθηκε σε θερμοκρασία χιλιάδων βαθμών. Η πρώτη μηχανή της εμπορικής έμεινε εκεί που ήταν γιατί  είναι πιο βαριά  ενώ η δεύτερη μηχανή της εμπορικής ανασηκώθηκε πέρασε πάνω από τις 3 φορτάμαξες με τα χαλυβδόφυλλα και πήγε και σταμάτησε στο 4ο βαγόνι με κοντέινερ το οποίο δεν κατέστρεψε. Οτιδήποτε λοιπόν υπήρχε και αν υπήρχε στην δεύτερη μηχανή ή στις φορτάμαξες θα έπρεπε να το πάρει μαζί της και να το ανατινάξει επί τόπου.
-Αίτιο για όλες τις παραπληροφορήσεις ΔΕΝ είναι το οικονομικό, αλλά το πολιτικό.
-Ο σύλλογος Τεμπών της Καρυστιανού, έχει δηλωμένο στο καταστατικό του ότι κάνει πολιτικό αγώνα και ρητά λέει ότι θέλει να παραπεμφθούν πολιτικοί, και να βρεθούν πόσοι είναι οι νεκροί. (Το καταστατικό του συλλόγου)

-Με τα στοιχεία της σιλικόνης δεν γίνεται πολιτικός αγώνας, οπότε έπρεπε να βρεθεί κάτι άλλο.
-Μετά το Φεβρουάριο του 2024 που φαινόταν ότι κλείνει ο φάκελος και πάμε σε δίκη με τα έλαια σιλικόνης, ξεκίνησε ένα μπαράζ δημοσιεύσεων με τελείως διαστρεβλωμένη βάση.
-Η μήνυση του συλλόγου Τεμπών εξαρχής βρίζει τον Μητσοτάκη ότι είναι ανίκανος, ότι είναι όργανο κάποιων που εξουσιάζουν την χώρα, ότι έβαλε την χώρα στον πόλεμο με την Ουκρανία, ότι έκανε κακή διαχείριση στην πανδημία και εντέλει καταλήγει σε μια διακήρυξη, από τον Μάιο του 2023 ότι θα βρουν τον κατάλληλο δικαστή να δικάσει.
Θεωρεί ότι όλα αυτά είναι γραμμένα από την μεριά της Ελληνικής Λύσης και η Κωνσταντοπούλου, όπως είπε χαρακτηριστικά, «όταν είδε φως μπήκε»!
-Ο σύλλογος δεν ξέρουμε ποιοι είναι και προφανώς δεν μπορεί να συμμετάσχει στην δίκη. Πιθανολογείται ότι είναι 4-5 οικογένειες.
-Όλη αυτή η ιστορία θα τρελάνει τους συγγενείς γιατί τους εκτρέπει σε μυθοπλασίες και ιστορίες που δεν έχουν καμιά πραγματική βάση!
-Ο ανακριτής και οι δικαστές δέχονται από την πρώτη μέρα εξώδικα γιατί δεν παραπέμπουν πολιτικούς. Όσο δεν παραπέμπουν πολιτικούς τόσο θα τους βρίζουν και θα τους πολεμούν.
-Γίνεται τρομερός πόλεμος στον ανακριτή, τον κατηγορούν, του καταθέτουν υπομνήματα, του ζητάνε ραντεβού, είναι σε συνεχή πίεση.
-Προσπαθούν να απαξιωθεί όλος ο μηχανισμός της Δικαιοσύνης.
-Για την καταγγελία της καταστροφής των δειγμάτων DNA εξηγεί ότι ο νόμος δεν επιτρέπει να κρατάς αρχείο δειγμάτων DNA βάσει της αρχής των προσωπικών δεδομένων.
-Δεν υπήρχε λόγος να δεσμευτεί ο χώρος, γιατί το εξεταζόμενο ήταν το δυστύχημα της σύγκρουσης, και ο χώρος δεν ήταν πεδίο εγκλήματος. Ο νόμος το αναφέρει ότι δεν χρειαζόταν να δεσμευτεί ο χώρος, όπως αναφέρει και ότι έπρεπε να αποκατασταθεί η γραμμή άμεσα.
-Με εκατοντάδες εθελοντές, που έδρασαν από την αρχή, δεν γίνεται να προσπαθήσεις συγκάλυψη.
-Θεωρεί ότι τα ευρήματα στον χώρο του δυστυχήματος είναι περισσότερα  από το 95% και ότι τα θραύσματα που βρέθηκαν μετά στο Κουλούρι, σε ένα βαθμό οφείλονται στον Ντάνιελ που ξέπλυνε την περιοχή.
-Όσο για την κατηγορία της συγκάλυψης παρατηρεί ότι «μακάρι το κράτος να είχε την δυνατότητα να συντονίσει σε μηδενικό χρόνο εκατοντάδες άτομα»
Δεν χρειάζονται video για να αποδειχθεί ότι δεν υπάρχει φορτίο, γιατί η μηχανή της επιβατικής αμαξοστοιχίας είναι επάνω στις φορτάμαξες ακέραιη γιατί αν υπήρχαν επάνω τους 2,5 τόνοι του οτιδήποτε θα είχαν εκραγεί. Ξέρουμε ότι στην εμπορική δεν υπάρχει ίχνος πυρκαγιάς
-Την ιστορία με το παράνομο φορτίο το τρέχει ο Λακαφώσης και μετά την έπιασε κι ο Κοκοτσάκης. Πιο έντονα μετά το 2024 που έκλεινε η δικογραφία και πηγαίναμε σε δίκη.
-Πιστεύει δε ότι τα λεγόμενα του Κουτσούμπα περί εκρηκτικών του ΝΑΤΟ παρά το ότι έγιναν πρωτοσέλιδο στον ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ αποτελούν τρολάρισμα!
-Τέλος πιστεύει ότι για τα ελληνικά δεδομένα ο ανακριτής κινήθηκε ταχύτατα και αποτελεσματικότατα. Έφτιαξε ένα φάκελο ο οποίος δίνει επαρκείς απαντήσεις για όλα. Για ένα χρόνο τώρα δεν μπορούν να τα αμφισβητήσουν, και το μόνο που έχουν καταφέρει είναι να πείσουν τον κόσμο ότι υπάρχει μια συνομωσία χωρίς όμως στοιχεία.

Είναι απαράδεκτο ένα τραγικό δυστύχημα να  χρησιμοποιείται από ορισμένους ως μέσον πολιτικής αντιπαράθεσης  με μυθεύματα για παράνομα φορτία τόνων ξυλόλης, για μπάζωμα, για νεκρούς που δεν έχουν καταμετρηθεί και όσα άλλα απίθανα ακούγονται εδώ και ένα χρόνο.
Είναι δε εξίσου απαράδεκτη η εμφανής προσπάθεια που γίνεται αφ΄ενός να απαξιωθεί η δικαιοσύνη και αφ΄ετέρου να βομβαρδίζεται ο ανακριτής με άσχετα εξώδικα και μηνύσεις , όπως πχ για 600.000 βίντεο που θα έπρεπε να δει , που αποσκοπούν ουσιαστικά στην παράταση και διαιώνιση της ανάκρισης για να μένει το θέμα στην επικαιρότητα για προφανείς πολιτικούς λόγους.
 
Τα σχόλια δημοσιεύονται μετά από έγκριση.
 

ΠΡΟΣΘΗΚΗ 26-3-2025

Για πιο ολοκληρωμένη εικόνα του θέματος το προσθέτω εδώ.
Ο Α.Λοβέρδος στο OpenTv εξηγεί γιατί είναι απολύτως συνταγματικό το αίτημα Τριαντόπουλου (25.3.2025)
https://www.youtube.com/watch?v=uCrAHvY9LGM

 

Ο ΚΟΙΝΟΣ ΝΟΥΣ ΓΙΑ ΤΑ ΤΕΜΠΗ και ΔΥΟ ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΑ ΠΟΥ ΑΥΤΟΣ ΕΣΩΣΕ ΤΗΝ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑ

Μπορεί πριν λίγα χρόνια στην  Αγγλία να πήρε μεγάλη δημοσιότητα
ΜΙΑ ΝΕΚΡΟΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΚΟΙΝΟΥ ΝΟΥ ΠΟΥ ΔΗΜΟΣΙΕΥΤΗΚΕ ΣΤΟΥΣ TIMES ΤΟΥ ΛΟΝΔΙΝΟΥ. αλλά σε μεγάλο βαθμό και στην χώρα μας ο κοινός νους κινδυνεύει σημαντικά από την κομματική παραπληροφόρηση και τα διάφορα ιδεολογήματα που επικρατούν στην χώρα και αντιμάχονται την απλή λογική.
Για τον λόγο αυτό  πάντα απολαμβάνω τα γραπτά του Γιώργου Σκαμπαρδώνη, τα οποία, εκτός από το πηγαίο και σαρκαστικό χιούμορ που τα διακρίνει, ξεχωρίζουν για την ατράνταχτη λογική που χρησιμοποιεί για να στηρίξει τα γραφόμενα του. Χαρακτηριστικό παράδειγμα του γεγονότος ότι  όσα γράφει βασίζονται στον κοινό νού  αποτελεί το άρθρο του Ράγες μηχανιστικής σκέψης. Για τον λόγο το μεταφέρω εδώ ολόκληρο.

Τόσα χρόνια, τόσες δεκαετίες, πώς δουλεύει ο υπερσιβηρικός (από το 1891), πώς τσουλούσε το Οριαν Εξπρές (από το 1883), σε τεράστιες, αδιανόητες διαδρομές, και δεν είχαμε τρενοβλάβειες και σιδηροδρομικές τραγωδίες; Ακόμα και τα δικά μας τρένα, οι Σιδηρόδρομοι Ελληνικού Κράτους (ΣΕΚ), από το 1920, πώς ταξίδευαν με ασφάλεια χωρίς ηλεκτρονικά φωτοκύτταρα; Χωρίς τηλεματική, κομπιούτερς και αυτοματοποιημένα συστήματα αυτοπροστασίας; Πώς γινότανε κι ένας απλός σταθμάρχης, ένας μηχανοδηγός  κι ένας κλειδούχος να τα καταφέρνουν ώστε οι αμαξοστοιχίες να μην αγκαλιάζονται πλαγιομετωπικά, τόσες δεκαετίες; Μήπως έκαναν μαγικά;
Περίεργο – παρότι δεν θα έλειπαν και τα ρουσφέτια. Βέβαια δεν υπήρχαν Φέισμπουκ και τόσοι αυτοδιορισμένοι αναφλεξιολόγοι, όπως τώρα, τόσοι ειδικοί ερευνητές, κλειδουχολόγοι  και τρενολόγοι, με διαφορετικές απόψεις και ερμηνείες ο καθείς (ανάλογα το κόμμα και τα λεφτά) και τη δουλειά την έκαναν μερικοί απλοί άνθρωποι που ήξεραν να κουνούνε κάποιους λεβιέδες σωστά. (Ή είχαν μεγάλη τύχη.) Διότι είναι προφανές πως δεν χρειάζεται ιδιοφυΐα για να κάνεις αυτή την εργασία, απλώς βαθύ αίσθημα ευθύνης, συνέπειας και ακρίβειας. Ενα τρένο δεν είναι αυτοκίνητο, κινείται σε ράγες, ντουγρού, μπρος-πίσω και τούμπαλιν, και δεν απαιτεί σούζες, ούτε επικίνδυνες στροφές σε βρεμένο έδαφος με φθαρμένα ελαστικά, δεν έρχονται σουρωμένοι από απέναντι, κι άλλοι τρελαμένοι καταπάνω σου, όπως με το αυτοκίνητο. Διότι βλέπουμε, στην άσφαλτο, τι γενοκτονία γίνεται κάθε μέρα. Γιατί; Φταίει κανένα σύστημα; Καμιά τηλεματική; Όχι, το κυρίως που λείπει είναι η προσωπική ευθύνη – δεν έχουμε αφήσει δέντρο για δέντρο όρθιο και κολόνα για κολόνα. (Τρομερή ευστοχία.)
Στον σιδηρόδρομο φταίνε, φυσικά, οι ιστορικές παθογένειες, η νοοτροπία, η μη εφαρμογή της τεχνολογίας, αλλά πάντα και η προσωπική ευθύνη. Όπως και στην άσφαλτο, διότι και το τελειότερο αυτοκίνητο να έχεις, το πιο μοντέρνο, ηλεκτρικό, υβριδικό, με υγραέριο, τούρμπο, αισθητήρες μπρος-πίσω, έλεγχο παρκαρίσματος, αλλαγής λωρίδας και προληπτικού φρεναρίσματος, αν το γκαζώσεις και το πας μετωπικά στη βελανιδιά, ή στο τριαξονικό που έρχεται από απέναντι, κανένα υπερσύστημα δεν μπορεί να σε σώσει – αυτά για όσους πιστεύουν πως από μόνη της η τεχνολογία θα αποτρέψει όλα τα δεινά. Πάντα και πιο πολύ μετράει η προσωπική ευθύνη – εξάλλου και την τεχνολογία τη φτιάχνει και την ελέγχει ο άνθρωπος, δεν προκύπτει ουρανόθεν, από εξωγήινους. Δεν έχει δική της βούληση. Βοηθάει πολύ, αλλά και εξοντώνει άλλο τόσο – εξαρτάται πάλι απ’ τον άνθρωπο και πώς τη χρησιμοποιεί. Και ενίοτε παθαίνει και βλάβες. Πατάς το κουμπί αλλά η χοντρή δεν βγαίνει πάντα.
(Στο κάτω κάτω γιατί η Δικαιοσύνη ασχολείται μόνο με ευθύνες προσώπων, με την προσωπική ή πολιτική – που είναι πάλι προσωπική – ευθύνη. Και αν δεν παίζουν ρόλο τα πρόσωπα, τότε γιατί όλοι της αντιπολίτευσης, στρέφουν λατρευτικά τον έρωτά τους κυρίως σε ένα πρόσωπο, τον Μητσοτάκη;)
Άρα; Υπάρχει ή όχι προσωπική ευθύνη; Κατά περίσταση, θα πεις, κι όπως μας βολεύει. Εξαρτάται και από το ποιος είναι ο ειδικός αναφλεξιολόγος που μιλάει κάθε φορά.

 Ιστορικά πάντως, υπάρχουν δύο γνωστά παραδείγματα, όπου, αν δεν δούλευε η προσωπική επιλογή και ευθύνη, ο κόσμος θα είχε γίνει οδοντογλυφίδες λόγω του ότι θα ξεσπούσε πυρηνικός πόλεμος – η μία περίπτωση είναι του Βασίλι Αρχίποφ, διοικητή σοβιετικού πυρηνικού υποβρυχίου στην κρίση των πυραύλων της Κούβας, το 1962: το υποβρύχιό του βρισκόταν στα νερά της Κούβας και όταν οι Αμερικάνοι το εντόπισαν και άρχισαν να ρίχνουν βόμβες βυθού για να ανεβεί στην επιφάνεια και να το ελέγξουν, δύο συνάδελφοι αξιωματικοί του Αρχίποφ εκτίμησαν (λάθος) πως ξέσπασε πυρηνικός πόλεμος και τον πίεζαν να εκτοξεύσει κι εκείνος πυραύλους κατά των ΗΠΑ. Ευτυχώς εκείνος έκρινε σωστά, και αρνήθηκε – αλλιώς θα είχε ξεσπάσει εκείνο που δεν φανταζόμαστε. Η διάκριση και το προσωπικό αίσθημα ευθύνης ενός αξιωματικού έσωσε τον κόσμο.
Το ανάλογο συνέβη το 1983: τα σοβιετικά ηλεκτρονικά συστήματα ανάσχεσης ανέφεραν (λανθασμένα) ανιχνευμένη εκτόξευση αμερικανικών πυρηνικών πυραύλων. Ο υπεύθυνος σοβιετικός αξιωματικός Στάνισλαβ Πετρόφ αρνήθηκε να αναφέρει την ανίχνευση, υποθέτοντας ή κρίνοντας πως το ηλεκτρονικό σύστημα προειδοποίησης είχε κάνει λάθος (ή υπέστη βλάβη) και έτσι έσωσε τον πλανήτη από την κόλαση που θα ξεσπούσε σε λίγο αναπόφευκτα. Σε αυτή την περίπτωση έχουμε σφάλμα της τεχνολογίας και σωτήρια παρέμβαση του ανθρώπινου παράγοντα – άρα δεν είναι όλα τεχνολογία και δεν είναι όλοι οι σταθμάρχες ίδιοι, ούτε τα μηχανήματα είναι πάντα σωτήρια. Αλλά και σε κάθε σφάλμα της τεχνολογίας, πάλι, από πίσω είναι κάποιο ανθρώπινο μυαλό που έχει κάνει κατασκευαστικό λάθος. Και τίποτε δεν είναι τέλειο μέσα στη φθορά και με τον μοιραίο παράγοντα της τύχης. (Στα τροχαία είναι κυρίαρχος: γιατί να είσαι εσύ κι όχι κάποιος άλλος τη μοιραία στιγμή που ο απέναντι έρχεται καταπάνω σου;)
Άρα χρειαζόμαστε άψογη τεχνολογία, αυστηρά εκπαιδευμένους ανθρώπους, αίσθημα προσωπικής ευθύνης, διαρκή έλεγχο και λίγη τύχη. Αν λείπει ένα από τα πέντε, τότε η τραγωδία είναι θέμα χρόνου – πανάκεια δεν υπάρχει. Τα λοιπά είναι για τους αναφλεξιολόγους και για όλους εκείνους τους ειδικούς ερευνητές που βρήκαν το δεύτερο βαγόνι μετά από δύο χρόνια. (Θα πεις, τι είναι ένα κοτζάμ βαγόνι; Ψύλλος στα άχυρα).

Τα σχόλια δημοσιεύονται μετά από έγκριση.

Η ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΗ ΤΟΞΙΚΟΤΗΤΑ ΣΤΗΝ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΖΩΗ ΜΑΣ

Δεν νομίζω πως αμφιβάλλει κανείς ότι σήμερα στην χώρα μας επικρατεί μια έντονα τοξική κατάσταση που δημιουργήθηκε και συντηρείται από πολλές και διαφορετικές αιτίες και εστίες.
Αρχικά υφίσταται μια ιδιόρρυθμη και πρωτοφανής σύμπλευση της άκρας αριστεράς με την άκρα δεξιά.
Και τα δύο άκρα χρησιμοποιούν με κραυγαλέο τρόπο την κινδυνολογία  ως μέσον για να προσελκύσουν ψηφοφόρους. Αν διαβάσει κανείς τα παρακάτω δύσκολα θα μπορέσει να καταλάβει ποιο είναι του ΑΝΤΑΡΣΥΑ και ποιο του επί γης εκδότη των επιστολών του Χριστού .
Η κατάσταση στον χώρο της αγροτοκτηνοτροφικής παραγωγής είναι απελπιστική. Οι τιμές των αγροτικών προϊόντων κρατάνε το κόσμο στην ύπαιθρο με αναπνευστήρα, ενώ σε πολλές περιπτώσεις οι τιμές είναι κάτω από το κόστος παραγωγής. Η τεράστια αύξηση του κόστους παραγωγής οδηγεί σε αδιέξοδο όλους όσους θέλουν να ζήσουν με αξιοπρέπεια στην ύπαιθρο.(ΑΝΤΑΡΣΥΑ)
..τα επόμενα χρόνια θα υπάρξει μεγάλη επισιτιστική κρίση και η Ελλάδα θα πρέπει να θωρακιστεί απέναντι σε αυτά που έρχονται.(Βελόπουλος)
Είναι δε χαρακτηριστική η αντίθεση των άκρων σε κάθε τι που αποτελεί πρόοδο, αυτονόητο σε όλη την άλλη ΕΕ, όπως οι ανεμογεννήτριες και έτσι διαβάζουμε την μεν ΑΝΤΑΡΣΥΑ να λέει: Από κοντά και η «πράσινη συμφωνία» της ΕΕ, που φυτεύει ανεμογεννήτριες στις βουνοκορφές ο δε Βελόπουλος μιλώντας «περί πράσινης απάτης» να  λέει το αμίμητο πως :Όταν βγεί θα τις ξηλάωσει όλες και θα τις πάει στο σπίτι του Μητσοτάκη!
Ο Μητσοτάκης δε, δεν αποτελεί στόχο μόνο των άκρων αλλά και όλων των άλλων κομμάτων και κομματιδίων της αντιπολίτευσης, που δεν μπορούν, αλλά και δεν θέλουν να κατανοήσουν, ότι είτε μας αρέσει είτε όχι, δεν έχουν καταφέρει να αναδείξουν κάποια άλλη προσωπικότητα που να μπορεί να σταθεί απέναντι του, όπως πχ θα ήταν ο Βενιζέλος αν δεν είχε φροντίσει να απαλλαγεί έγκαιρα από αυτόν η Γεννηματά.

Πέραν λοιπόν από το συριζαϊκής προέλευσης  χυδαίο χάσταγκ   Μητσοτάκη_γαμιέσαι οι αντίπαλοι του έχουν ποικίλου βαθμού χαρακτηρισμούς γι αυτόν.

Έτσι ο μεν Ανδρουλάκης τον χαρακτηρίζει ως «Αναξιόπιστο και χωρίς ίχνος ενσυναίσθησης», ο Φαμελλος ως «διχαστικό, αμετανόητο και αλαζόνα» ο δε Χαρίτσης θεωρεί  ότι έχει «απύθμενο θράσος και είναι  αμετανόητος»
Η δε  Κωνσταντοπούλου, τον κατηγόρησε  πως «είναι ο ενορχηστρωτής του μπαζώματος» στα Τέμπη ενώ η βουλευτής του κόμματος της  Ελένη Καραγεωργοπούλου, χωρίς καμία ενσυναίσθηση σοβαρότητας, αλλά συμπλέουσα με το κύμα της τοξικότητας είπε ότι: Ο θάνατος του Καλογήρου είναι  ένα μήνυμα που εστάλη από το κράτος!
Όταν διαπιστώθηκε ότι το άτυχο αυτό παιδί πέθανε από φυσιολογικά αίτια, δεν οδήγησε την αρχηγό της να της ζητήσει να ανακαλέσει ή να αποπεμφθεί από το κόμμα της, όπως ζήτησε και έγινε για τον ανεκδιήγητο βουλευτή που της είπε να κάνει κανένα παιδί.

Αν θεωρήσει κανείς ότι αυτό που είπε η βουλευτίνα της Ζωής είναι απλώς κάποια αμετροέπεια, κάνει δυστυχώς λάθος γιατί αυτό είναι απότοκο μιας άκρως λαϊκιστικής τοξικότητας που έχει αναπτυχθεί σε ένα μέρος της κοινωνίας μας.
Προχθές έξω από την Βουλή έγινε συγκέντρωση για τον τραγικό θάνατο μοτοσικλετιστή από τον οδηγό του υπηρεσιακού αυτοκινήτου της Ντόρας Μπακογιάννη. Ο υπαίτιος του δυστυχήματος καταδικάστηκε σε 3 χρόνια φυλάκιση, και η Αστυνομία του επέβαλε πειθαρχική ποινή για αυτό.
Η ανακοίνωση που καλούσε για την  συγκέντρωση έγραφε  «Μαζί με την οικογένεια και τους φίλους του θα συναντηθούμε μπροστά στην είσοδο της Βουλής (Βασιλίσσης Σοφίας) στον τόπο που σκότωσε τον Ιάσωνα, όχι κάποιος αμελής, ΑΛΛΑ ΕΝΑ ΣΥΣΤΗΜΑ ΚΑΛΑ ΕΚΠΑΙΔΕΥΜΕΝΟ ΣΤΟΥΣ ΦΟΝΟΥΣ ΕΚ ΠΡΟΜΕΛΕΤΗΣ. Ταυτόχρονα γράφτηκε στον τόπο του ατυχήματος ΕΔΩ ΔΟΛΟΦΟΝΗΣΑΝ ΤΟΝ ΙΑΣΩΝΑ!
Μέσα σε αυτό το κλίμα που επικρατεί στην χώρα ήταν επόμενο το δυστύχημα στα Τέμπη να  έχει προκαλέσει την αποκορύφωση της παραπληροφόρησης και του απόλυτα τοξικού και άκρατου λαϊκισμού.

Εκτός από το ανύπαρκτο ξυλόλιο του Βελόπουλου, τα βαγόνια που εξαερώθηκαν τους ανύπαρκτους επιπλέον νεκρούς,  μια μεγάλη σωρεία από «αποκαλύψεις» γράφονται, λέγονται και διαδίδονται και γίνονται δυστυχώς πιστευτά από όσους χάφτουν χωρίς έλεγχο ότι διαβάζουν, φτάνει  να έχουν ως στόχο τον Μητσοτάκη.
Έτσι εκτός από ακροαριστερής προέλευσης σάιτ που φτάνουν να γράφουν κείμενα με τίτλο ΜΗΤΣΟΤΑΚΗΣ-ΔΟΛΟΦΟΝΟΣ, ΝΑ ΤΟΝ ΓΚΡΕΜΙΣΟΥΜΕ, ακόμα και  σε σαφώς σοβαρούς ιστότοπους  αριστερής τοποθέτησης  διαβάζεις αστήρικτες και ψευδείς καταγγελίες γι αυτόν, που παρά την προφανή αναληθοφάνεια τους παραμένουν ασχολίαστες από μορφωμένους ομοϊδεάτες που τον μισούν.
 Διάβαζα λοιπόν προχθές από εμπαθή σχολιαστή  ότι: Ο Κούλης αγοράζει 3-4 σπίτια το χρόνο χωρίς δηλωμένα εισοδήματα.
Περίμενα να δω αν θα υπήρχε κάποιος που θα αντιδρούσε στο κραυγαλέας ανακρίβειας αυτό σχόλιο και του απάντησα ότι όλοι έχουμε  μεγάλο ενδιαφέρον να μάθουμε  που είναι αυτά τα σπίτια και πότε τα αγόρασε!  Βέβαια Άκρα του τάφου σιωπή ήταν η απάντηση του στο ερώτημα  μου!
Όμως ο Μητσοτάκης δεν αγοράζει μόνο σπίτια αλλά κατά τον εκπρόσωπο τύπου του ΣΥΡΙΖΑ Καραμέρο, όπως είπε με σοβαρότητα σε τηλεοπτική εκπομπή: Ο κ. Μητσοτάκης θέλει να πουλήσει το Μπούρτζι! Προκάλεσες βέβαια την γενική θυμηδία και η συμμετέχουσα στην εκπομπή Καλογεροπούλου του είπε με ειρωνεία: Πείτε και για το Ζάππειο!
Μπορεί να γελάμε με αυτές τις ανοησίες όμως η τοξικότητα που έχει δημιουργηθεί στην πολιτική ζωή της χώρας μας έχει οδηγήσει ένα 36% των Ελλήνων κάτω των 35 ετών να δηλώνουν σε δημοσκόπηση ότι θεωρούν πως η δημοκρατία δεν είναι το καλύτερο πολίτευμα!
Η ανάπτυξη τέτοιου επιπέδου αντιλήψεων για την πολιτική, εξηγεί απόλυτα  γιατί παρουσιάζουν άνοδο οι δύο τοξικότερες προσωπικότητες της πολιτικής μας ζωής, η Ζωή και ο φαλακρός πωλητής κηραλοιφών για την φαλάκρα!
 
Τα σχόλια δημοσιεύονται μετά από έγκριση.

Η ΑΝΤΙΛΗΨΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΝΤΙΣΥΣΤΗΜΙΣΜΟ ΚΑΙ ΠΟΙΟΙ ΘΕΩΡΟΥΝ ΟΤΙ ΤΟΝ ΕΚΠΡΟΣΩΠΟΥΝ ΣΤΗΝ ΧΩΡΑ ΜΑΣ

Η έννοια του ”αντισυστημισμού” κατέστη κεντρική τις τελευταίες εβδομάδες, και εξαιτίας της τροπής που πήρε η αντιπαράθεση γύρω από την υπόθεση των Τεμπών.

Όπως κάθε όρος που προσδιορίζεται διά της αντίθεσής του προς κάτι άλλο, έτσι και ο αντισυστημισμός μοιάζει να εξαρτάται πλήρως από το περιεχόμενο το οποίο πολεμά.

Η διευθύντρια και πρόεδρος του ΔΣ του ΕΚΚΕ καθηγήτρια Βασιλική Γεωργιάδου επεξηγεί:
«Το βασικό είναι να ορίσουμε τι αντιλαμβανόμαστε με την έννοια σύστημα. Το πολιτικό σύστημα; Τη δημοκρατία ως ένα σύστημα; Τον σύγχρονο κόσμο; Υπάρχουν διαφορετικά επίπεδα του αντισυστημισμού, τα οποία πρέπει να αποκωδικοποιήσουμε»
«Στην πιο απόλυτη εκδοχή του, η εναντίωση αφορά το ίδιο το δημοκρατικό σύστημα, τους θεσμούς και τις διαδικασίες του, και θέτει σε αμφισβήτηση όλα όσα οικοδομήθηκαν στη μεταπολεμική εποχή.
Οι «αντι-καθεστωτικές» δυνάμεις δεν είναι απαραίτητα ή καθ’ ολοκληρίαν αντιδημοκρατικές, διότι μετέχουν στο παιχνίδι της διακυβέρνησης, λαμβάνουν μέρος στις εκλογές και ενίοτε καταλαμβάνουν και την εξουσία. Δείτε το παράδειγμα της Ιταλίας ή της Αυστρίας. Δεν αμφισβητούν τη δημοκρατία συνολικά, αλλά συγκεκριμένες όψεις της».
Και καταλήγει ότι ο αντισυστημισμός δεν αποτελεί προνόμιο κάποιου συγκεκριμένου πολιτικού χώρου, της Αριστεράς ή της Δεξιάς, αλλά διατρέχει και τις δύο περιοχές του πολιτικού φάσματος.
Το παραπάνω συμπέρασμα επιβεβαίωσε η πρόσφατη έρευνα της GPO που έδειξε ότι ο αντισυστημισμός έχει θετική χροιά για το 39,8% , το 46,7% δεν πιστεύει ότι είναι συνώνυμος του «λαϊκισμού»  
 το 54,3% ότι είναι δείγμα μιας κοινωνίας που διαθέτει αντανακλαστικά και το 66,3% ότι αποτελεί εκδήλωση διαμαρτυρίας.
Το 35,9% θα ήθελε να δεί στην διακυβέρνηση της χώρας κάποια αντισυστημική πολιτική δύναμη,
το 34,9% θεωρεί τη  αποχή ως αντισυστημική πράξη,
το 64,8% ότι τα Τέμπη ενισχύουν τον αντισυστημισμό και
το 37,4% θεωρεί τον εαυτό του αντισυστημικό.
Στις ευρωεκλογές του 2024 περίπου το 20% των ψηφοφόρων ψήφισε αντισυστημικά, κόμματα δεξιά της ΝΔ παρά αριστερούς πολιτικούς σχηματισμούς. 

Η Σώτη Τριανταφύλλου στο άρθρο της Αντισυστημισμός η παράδοση μας  επεξηγεί ότι : Στη χώρα μας ακόμα και τα φαινομενικά συστημικά κινήματα ήσαν και παραμένουν αντισυστημικά, υπό την έννοια ότι προσβλέπουν σε διάλυση της υπάρχουσας τάξης μέσω των «ταξικών αγώνων», οι οποίοι συχνά βασίζονται σε φαντασιωτική πρόσληψη της πραγματικότητας. Ήδη από το 1989,  στην Ελλάδα είχαμε ένα κομμουνιστικό κόμμα που δεν αποδεχόταν το Σύνταγμα και τη «17η Νοέμβρη», που δρούσε με τη σιωπηρή αποδοχή της αριστεράς. Το ίδιο το ΠΑΣΟΚ, από το 1974, χρησιμοποιούσε αντισυστημική ρητορική διαβρώνοντας όλους τους θεσμούς τους οποίους περιφρονούσε υπό τον ήχο ζητωκραυγών. Αυτή η περιφρόνηση ήταν μέρος της αντισυστημικής διαπαιδαγώγησης των Ελλήνων στους οποίους επετράπη να υπονομεύουν το κράτος, τους νόμους και τους συνανθρώπους τους. Μέσω του Ανδρέα Παπανδρέου και βεβαίως του προϋπάρχοντος ΚΚΕ, εδραιώθηκε ο αντισυστημικός λόγος και η αντισυστημική πράξη, που υποτίθεται ότι θα κατεδάφιζαν το αξιομίσητο καπιταλιστικό οικοδόμημα και τα όργανά του, τοπικά και διεθνή. Πάνω στα ερείπια, θα οδηγούμασταν στο φωτεινό μέλλον του σοσιαλισμού, αν και οπωσδήποτε, για να κοκκινίσει το βάθος του ουρανού, θα χρειάζονταν «θυσίες».
Στην Ελλάδα ο αντισυστημισμός εκλαμβάνεται ως αρετή. Τα αριστερά κόμματα θεωρούν τον εαυτό τους ιστορική συνέχεια μεγάλων αντισυστημικών κινημάτων και γεγονότων όπως η επανάσταση των μπολσεβίκων (όταν το «σύστημα» ήταν ο τσαρισμός και η δουλοπαροικία), ο ισπανικός εμφύλιος πόλεμος (όταν το αντίπαλον δέος ήταν ο φρανκισμός) και βεβαίως ο ελληνικός εμφύλιος πόλεμος ο οποίος συζητείται ακόμα, σε πείσμα των σκληρών δεδομένων, ως η χαμένη ευκαιρία του σοσιαλιστικού παραδείσου. Ο αριστερός αντισυστημισμός εμπνέεται επίσης από εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα, από αγώνες κατά της αποικιοκρατίας κι από την ιδεολογία του αντικαπιταλισμού με οικολογική προοπτική. Οι ιστορικές γνώσεις για όλα τούτα είναι στοιχειώδεις, σχηματικές και μανιχαϊστικές: ο αντισυστημισμός χρειάζεται καλούς και κακούς, δεν ευδοκιμεί με περίπλοκες σκέψεις. Όσο για την ακροδεξιά, συσσωρεύει απλοϊκά και κακόβουλα άτομα που απεργάζονται δικές τους επαναστάσεις εναντίον του συστήματος χρησιμοποιώντας ένα μέρος του αριστερού λεξιλογίου –Κατεστημένο, διαφθορά, προδοσία, ολιγαρχία, βαθύ κράτος– και των αριστερών συνθημάτων περί εθνικής κυριαρχίας και λαϊκής δικαιοσύνης.
ζωγραφίζουν τον κόσμο με συνωμοσιολογική, παρανοϊκή, μηδενιστική σκέψη («O λαός πεινάει», «Οι εργάτες είναι σκλάβοι») και προσπαθούν να γκρεμίσουν το «σύστημα» χωρίς να προβάλλουν συγκεκριμένο και ρεαλιστικό όραμα για την αντικατάστασή του.

Η παραπάνω γελοιογραφία αποδεικνύει πάντως ότι ακόμα και αυτοί που βρέθηκαν σε κορυφαίες θέσεις του συστήματος, όπως η προεδρεία της Βουλής στη οποία άφησε εποχή  η Ζωή, δεν έχουν πρόβλημα να θεωρούν το κόμμα τους ως το «μόνο αντισυστημικό κόμμα» και να καταφέρνουν έτσι να το ανεβάζουν στην δεύτερη θέση στις πρόσφατες δημοσκοπήσεις.

 
Τα σχόλια δημοσιεύονται μετά από έγκριση

Η ΤΕΡΑΣΤΙΑ ΔΙΑΦΟΡΑ ΝΟΟΤΡΟΠΙΑΣ ΚΑΙ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΕΤΑΞΥ ΑΜΕΡΙΚΑΝΩΝ ΚΑΙ ΕΥΡΩΠΑΙΩΝ

Η διακεκριμένη συγγραφέας Σώτη Τριανταφύλλου  έχει ζήσει στις ΗΠΑ και έχει  αποκτήσει μια πλήρη εικόνα των διαφορών νοοτροπίας και αντιλήψεων μεταξύ Αμερικανών και Ευρωπαίων. Με την διεισδυτική της ματιά μας τις αποκαλύπτει στο άρθρο της  Αμερικανικές σκηνές και ευρωπαϊκή αμηχανία . Οι υπογραμμίσεις με έντονα γράμματα είναι δικές μου.

Πολλοί Ευρωπαίοι, ακόμα κι αν ισχυρίζονται ότι «ξέρουν» τις ΗΠΑ, δυσκολεύονται να κατανοήσουν τις αλλόκοτες σκηνές που εκτυλίσσονται γύρω από την καινούργια προεδρία. Επαναλαμβάνουμε το λάθος που κάνουμε όταν αποδίδουμε σε μη δυτικές χώρες τις δικές μας αξίες, τις οποίες θεωρούμε αυτονόητες, οικουμενικές. Το ότι η οικουμενικότητα είναι μύθος έχει αποδειχθεί επανειλημμένως από τις απόπειρες εκδημοκρατισμού χωρών του Νότου και της Ανατολής, καθώς κι από τις λανθασμένες μας αναλύσεις για το τι επιζητούν οι λαοί. Αρνούμαστε να αποδεχτούμε ότι δεν επιζητούν όλοι δημοκρατία, ανθρώπινα δικαιώματα και τα τοιαύτα. Παρόμοιο λάθος κάνουμε έναντι των Αμερικανών: δεν λαμβάνουμε υπόψη τις βαθιά ριζωμένες διαφορές μεταξύ της αμερικανικής και της ευρωπαϊκής νοοτροπίας οι οποίες διαμορφώνουν το πώς οι άνθρωποι στις δύο όχθες του Ατλαντικού αντιλαμβάνονται τον κόσμο και τη θέση τους σε αυτόν.
Αν και θρησκόληπτοι, οι Αμερικανοί είναι προσανατολισμένοι στο μέλλον. Το έθνος τους βασίστηκε στην καινοτομία και στη ρήξη με το παρελθόν, όχι στη συνέχεια και στη διατήρησή του. Η πλειονότητά τους αντλεί έμπνευση από το αμερικανικό παρελθόν, όχι από το παρελθόν γενικά: στο σχολείο δεν μαθαίνουν τίποτα από όσα συνέβησαν στον κόσμο πριν από το 1492· μεγαλώνουν με την ιδέα ότι η χώρα τους είναι η αρχή της ανθρωπότητας. Η άγνοια της ιστορίας και της γεωγραφίας προκαλεί, αναπόφευκτα, την επανάληψη των ίδιων σφαλμάτων –όμως οι ίδιοι δεν σκέφτονται έτσι.
Η ατομική ελευθερία και η περιορισμένη κυβερνητική παρέμβαση η οποία υποτίθεται ότι διέπει την αμερικανική ζωή είναι χονδροειδές ψέμα, αλλά ούτε αυτό το βλέπουν έτσι. Κι όμως, η εξουσία ρυθμίζει τις παραμικρές λεπτομέρειες της ανθρώπινης δραστηριότητας και οι πολίτες τη σέβονται, θεωρητικά τουλάχιστον. Ο νόμος είναι Νόμος. Η ατομική ελευθερία αφορά πρωτίστως την επιχειρηματικότητα· η νομοθεσία προωθεί τα συμφέροντα των επιχειρήσεων. Κατά τα άλλα, βασίζεται στη θρησκεία, όχι σε κάποια ιδεολογία ελευθερίας. Εντέλει, προκύπτει η πεποίθηση ότι η επιτυχία και η αποτυχία είναι ζήτημα προσωπικής ευθύνης: οι Αμερικανοί δεν ζητούν τίποτα από το «Κράτος» όπως ζητάμε εμείς· αντιθέτως, παραπονιούνται ότι δεν τους αφήνει στην ησυχία τους. Αν και φυσικά δεν είναι όλοι οι Αμερικανοί ίδιοι –διαφέρουν σε καταγωγή και σε κοσμοθεωρία, ιδιαίτερα αν είναι σχετικά νεοφερμένοι– η νοοτροπία είναι ανταγωνιστική και επιχειρηματική· η ανάληψη προσωπικού ρίσκου θεωρείται αρετή. Από την πλευρά μας, εμείς οι Ευρωπαίοι, που προάγουμε την κοινωνική προστασία και τη συλλογική ευθύνη, αναρωτιόμαστε γιατί δεν επιδιώκουν «ασφάλεια», υγειονομική περίθαλψη, δωρεάν παιδεία και εργασιακά δικαιώματα (παρατεταμένες διακοπές, άδειες εγκυμοσύνης και μητρότητας κτλ). Αν και μερικοί Αμερικανοί τα θέλουν όλα αυτά, γενικά στις ΗΠΑ το ευρωπαϊκό σύστημα θεωρείται γραφειοκρατικό και αποθαρρυντικό για την ατομική πρωτοβουλία. Η αμερικανική έννοια της δικαιοσύνης και της ποιότητας ζωής αποκλίνει από την ευρωπαϊκή: κατά τη γνώμη των περισσότερων Αμερικανών, η ελεύθερη αγορά λύνει μόνη της τα προβλήματα. Γι’ αυτό, η υψηλή φορολογία θεωρείται βάρος κι οποιοδήποτε κοινωνικό πρόγραμμα «σοσιαλισμός». Οπωσδήποτε σε αυτές τις απόψεις έχει παίξει σημαντικό ρόλο η προαιώνια προπαγάνδα της αμερικανικότητας, του αμερικανικού εξαιρετισμού.
Οι Αμερικανοί βλέπουν την εργασία ως ταυτότητα και σκοπό της ζωής. Ένας στίχος όπως «μέρα με ήλιο σαν κι αυτόν να σ’ την τρώει τ’ αφεντικό» τούς φαίνεται παράλογος. Πώς σου την τρώει εφόσον πληρώνεσαι; Έτσι μηδενίζεται η ανεργία: οι άνθρωποι είναι διατεθειμένοι να κάνουν δουλειές άσχετες με τον τομέα τους και να αλλάξουν πολιτεία ξανά και ξανά. Η λέξη «διακοπές» δεν ακούγεται όσο συχνά ακούγεται στην Ευρώπη, ούτε παραπονιέται κανείς για τα ωράρια: η σκληρή δουλειά οδηγεί στην κοινωνική ανέλιξη. Όσο για τις εργασιακές διενέξεις, οι Αμερικανοί νιώθουν ότι μπορούν να τις επιλύσουν σε ατομικό επίπεδο χωρίς κρατική παρέμβαση.
Αν και οι Ευρωπαίοι επικρίνουν τα συστατικά του αμερικανικού ονείρου, οι Αμερικανοί δεν έχουν παραιτηθεί από αυτή τη θεμελιώδη ιδέα. Το αμερικανικό όνειρο σημαίνει επαγγελματική επιτυχία, κοινωνική άνοδο και πλούτο µέσω της εργασίας, όσο παρασιτική κι αν είναι αυτή. Σέβονται το χρήμα, θαυμάζουν τους πολυεκατομμυριούχους και σπανίως συνδέουν τον πλουτισμό με την εκμετάλλευση, την κερδοσκοπία, την κλοπή ή την απλή τύχη. Ενώ στην Ευρώπη είμαστε δύσπιστοι έναντι του πλούτου, τα ινδάλματα των Αμερικανών είναι οι μεγάλοι κεφαλαιούχοι, μερικοί εκ των οποίων είναι διασημότητες του θεάματος και της τεχνολογίας. Είναι έκθαμβοι μπροστά στις διασημότητες.
Η λατρεία του χρήματος τούς οδηγεί λιγότερο στην αποταμίευση και περισσότερο στην κατανάλωση.
 

 Η οικονομία βασίζεται στη σπατάλη· στα μεγάλα μεγέθη, στη χαμηλή ποιότητα, στη συσσώρευση άχρηστων πραγμάτων. Μπορώ να αραδιάσω εκατοντάδες από δαύτα: κόφτης αβοκάντο, διαχωριστής μπανάνας, μαχαιροπίρουνα που συνδέονται στο wi-fi, οδοντόβουρτσα AI, παντόφλες με σκούπα, ρομπότ δεσίματος κορδονιών παπουτσιών. Το σύνθημα shop until you drop διέπει τις οικονομικές σχέσεις, προωθεί την οικονομία και ενθαρρύνει την καινοτομία αν και όχι απαραιτήτως με τρόπους που βελτιώνουν την ποιότητα ζωής: οι Αμερικανοί έχουν τερατώδη προσωπικά χρέη. Τις διαφορές νοοτροπίας μπορεί να τις δει κανείς συγκρίνοντας τα δυο «τυπικά» καλάθια στο σούπερ μάρκετ: δεν καταναλώνουμε μόνο διαφορετικά, σκεφτόμαστε διαφορετικά.

Το χαρακτηριστικό που διαχωρίζει βαθύτερα την αμερικανική από την ευρωπαϊκή κουλτούρα είναι η αντίληψη του πατριωτισμού. Οι Αμερικανοί έχουν χάσει το ιστορικό επεισόδιο που μας οδήγησε στην αποδοχή και στην προσπάθεια κατανόησης άλλων πολιτισμών. Είναι βαθιά επαρχιώτες, περίκλειστοι στην κουλτούρα τους και σίγουροι ότι οι ΗΠΑ (η «Αμερική») είναι μακράν το μεγαλύτερο, ισχυρότερο και καλύτερο έθνος στον κόσμο. Η σχετικά μικρή τους εμπειρία από τον υπόλοιπο κόσμο –λίγοι κάνουν διεθνή ταξίδια– συνεπάγεται επίμονη εσωστρέφεια, άγνοια ξένων γλωσσών και συνηθειών: δεν καταλαβαίνουν ό,τι δεν ταιριάζει στο δικό τους πολιτιστικό πλαίσιο.
Τέλος, είναι πιο αισιόδοξοι. Θεωρούν την αποτυχία σκαλοπάτι για την επιτυχία: έτσι, αποθεώνουν τον Ντόναλντ Τραμπ που απέτυχε ξανά και ξανά στις επιχειρήσεις και στην πολιτική. If you fail, try, try, try again.
 
Τα σχόλια δημοσιεύονται μετά από έγκριση.

ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΑΝΤΙΕΞΟΥΣΙΑΣΤΕΣ ΠΡΟΒΟΚΑΤΟΡΕΣ;

-Σήμερα, λοιπόν, είδαμε το κράτος και το παρακράτος σε αγαστή συνεργασία σε πανελλήνια τηλεοπτική κάλυψη! Οι πληρωμένοι πράκτορες (σε καμία περίπτωση μπαχαλάκηδες -ήταν στρατιωτικά οργανωμένοι) έσπαγαν τα μάρμαρα κάτω από τα βλέμματα εκατοντάδων αστυνομικών και εκατομμυρίων τηλεθεατών χωρίς να εμποδίζονται από κανέναν! Ήταν σαν οι αστυνομικοί να περίμεναν να ολοκληρωθεί μια πράξη της προσχεδιασμένης παράστασης ώστε μετά να ξεκινήσουν να παίζουν το δικό τους ρόλο στη δική τους προσχεδιασμένη συνέχεια της παράστασης.
 
-Μα είναι πολύ φυσικό. Το κράτος συγκάλυψε το παρακράτος και τώρα το παρακράτος ανταποδίδει, βοηθώντας το κράτος στις δύσκολες στιγμές του.
 
-Και η Αυγή γράφει ότι είναι ακροδεξιοί κουκουλοφόροι!!! Καλά, δεν είδαν τις φάτσες τους και τη σττατιωτικών προτύπων σωματοδομή τους; Δεν είδαν τον επικεφαλής να δίνει εντολές για το πώς θα κάνουν κάθε κίνησή τους; Δεν είδαν την περίπου ταυτόχρονη ανάσυρση των εργαλείων (βαριοπούλες) για να καταστρέψουν τα μάρμαρα; Σαν γυμναστικές επιδείξεις ένα πράμα!
 
Τα παραπάνω είναι σχόλια που έγιναν σε σοβαρό σάιτ αριστερού προσανατολισμού.
Σίγουρα δεν τα είχε διαβάσει ο Σάκης Μουμτζής όταν έγραψε το άρθρο του Οι αντιεξουσιαστές και οι προβοκάτορες αλλά σίγουρα έχει διαβάσει ένα πλήθος από αντίστοιχου περιεχομένου σχόλια.
Μεταφέρω εδώ το άρθρο του και οι επισημάνεις με έντονα γράμματα είναι δικές μου.
 
Ιστορικά, η παραδοσιακή Αριστερά παγκοσμίως θεωρούσε τους αντιεξουσιαστές παρακλάδι του συστήματος. Δεν μπορούσαν οι ηγεσίες της Αριστεράς να αντιληφθούν ότι από τη θεωρητική μήτρα τους ξεπετάχτηκαν συλλογικότητες με διαφορετικό τρόπο ανάγνωσης της κοινωνίας και του ιστορικού γίγνεσθαι. Η βία στο πρώτη φάση της Αριστεράς, την επαναστατική, ήταν το βασικό πολιτικό όπλο για την κατάληψη της εξουσίας.
Παράλληλα την περίοδο της Γ΄ Διεθνούς οι ενδοκομμουνιστικές διαφορές λυνόταν με τα όπλα, όπως συνέβη στην Κρονστάνδη το 1921. Οι σταλινικές ηγεσίες των κομμουνιστικών κομμάτων δεν ανεχόταν την ύπαρξη άλλων συλλογικοτήτων που είχαν μιαν άλλη αντίληψη και κυρίως άλλες πρακτικές από τις δικές τους. Η φυσική εξόντωση ήταν ο μοναδικός τρόπος επίλυσης των ιδεολογικών διαφορών. Χιλιάδες αναρχικοί εξοντώθηκαν στην Ισπανία από τα όργανα της NKVD, το ίδιο συνέβη και σε όλη την Ευρώπη την περίοδο του Μεσοπολέμου. Το ίδιο συνέβη και στην Ελλάδα στα Δεκεμβριανά του 1944.
Στην πορεία-- και στο πλαίσιο της ενσωμάτωσης των κομμουνιστικών κομμάτων στη μεταπολεμική πολιτική ζωή της Δύσης—οι αντιεξουσιαστικές συλλογικότητες αντιμετωπίστηκαν είτε ως προβοκάτορες είτε ως υπονομευτές των αγώνων του εργατικού κινήματος, των οποίων εκφραστές ήταν τα Κομμουνιστικά Κόμματα. Σχεδόν πάντοτε η ρετσινιά του προβοκάτορα συνοδευόταν και από την κατηγορία πως συνεργαζόταν με τις διωκτικές κρατικές αρχές. Η έκφραση «γνωστοί-άγνωστοι» αυτό υποδηλώνει.
Η μονολιθικότητα της παραδοσιακής Αριστεράς δεν της επέτρεπε να αντιμετωπίζει τους αντιεξουσιαστές ως ένα διακριτό ρεύμα ανατροπής που μπορούσε να συνυπάρξει με αυτήν. Και δεν είχε καμιά διάθεση να προχωρήσει σε μια ιδεολογική πάλη, καθώς δεν αντιμετώπιζε αυτόν τον χώρο με πολιτικά κριτήρια.
Με αυτόν τον τρόπο αντιμετωπίστηκαν προχθές και αυτοί που προκάλεσαν τα επεισόδια. Το ότι συνέβαλαν να διαλυθεί η μεγάλη συγκέντρωση των Αθηνών, αυτομάτως ή «αντικειμενικά» τους κατατάσσει στον χώρο των προβοκατόρων. Δηλαδή αυτών που με τη δράση τους προκάλεσαν την επέμβαση της ΕΛΑΣ. Όσοι μπαίνουν σε αυτή τη λογική αγνοούν παντελώς πώς σκέφτονται και πώς λειτουργούν οι αντιεξουσιαστές. Επιδιώκουν τη σύγκρουση με τις κρατικές αρχές και δεν τους ενδιαφέρει τίποτα άλλο. Το ζητούμενο είναι, σε μια μαζική εκδήλωση η οποία εκ των πραγμάτων δεν μπορεί να περιφρουρηθεί, να δηλώσουν και αυτοί την παρουσία τους. Μόνον έτσι επιβιώνουν.
Συγκεφαλαιώνοντας: Δεν είναι ούτε χαφιέδες ούτε προβοκάτορες. Αυτές είναι οι συνήθεις ανοησίες ανθρώπων που δεν έχουν διαβάσει ούτε ένα βιβλίο αυτού του χώρου. Που αγνοούν πως πίσω από αυτή τη βία υπάρχει μια ολόκληρη θεωρία. Υπάρχουν θεωρητικοί και ολόκληρη βιβλιογραφία. Και το φαινόμενο δεν είναι ελληνικό, υπάρχει σχεδόν σε όλες τις ευρωπαϊκές χώρες και στις ΗΠΑ.
Φυσικά, υπάρχουν και αυτοί που τους αποκαλούν χαφιέδες για να αποδείξουν ότι η δράση τους είναι αποτέλεσμα ενός σατανικού σχεδίου των δυνάμεων καταστολής. Πως αυτός ο χώρος δεν υπάρχει, αλλά είναι κατασκεύασμα της Ασφάλειας. Όταν αναλύεις την πραγματικότητα με αστυνομικούς όρους είναι επόμενο να καταλήγεις σε τέτοιες απλουστεύσεις.
 
Το 1995 τότε που είχε καεί το κτήριο της βιβλιοθήκης, είχαν συλληφθεί στο Πολυτεχνείο 394 άτομα και ήταν ουσιαστικά η μοναδική φορά  που μπορέσαμε να δούμε από ποιους αποτελείται αυτός ο πολτός των μπαχαλάκηδων που προκαλεί τα επεισόδια.
Οι 85 από τους συλληφθέντες ήταν ανήλικοι. Ακόμη υπήρχαν 66 φοιτητές, 42 σπουδαστές, 96 άνεργοι, 54 ιδιωτικοί υπάλληλοι, 24 ελεύθεροι επαγγελματίες, 17 εργάτες, έξι δημόσιοι υπάλληλοι, τρεις στρατιώτες. Δύο από τους προσαχθέντες ήταν αλλοδαποί. 
Μεταξύ αυτών ήταν  τότε ο Μαζιώτης , η Παναγιώτα Ρούπα, ο Λάμπρος Φούντας και άλλοι οι οποίοι αργότερα έδρασαν την περίοδο 2003-6  με τους «ληστές με τα μαύρα» αλλά και μερικοί άλλοι που έχουν κατηγορηθεί τα τελευταία χρόνια για εμπρηστικές επιθέσεις, κλοπή οπλισμού και άλλες ενέργειες.
 
Τα σχόλια δημοσιεύονται μετά από έγκριση.