ΓΙΑΤΙ ΓΙΟΡΤΑΖΟΥΜΕ ΣΤΙΣ 28 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ ΑΝΤΙ ΣΤΙΣ 12.

Με την επέτειο της 28^ης Οκτωβρίου έχω ασχοληθεί αρκετές φορές στο παρελθόν.
Σε ένα ιδιαίτερα σημαντικό για μένα ποστ με τίτλο ΑΣΜΑ ΗΡΩΙΚΟ ΚΑΙ ΟΔΟΙΠΟΡΙΚΟ ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΠΙΖΗΣΑΝΤΑ ΑΝΘΥΠΟΛΟΧΑΓΟ ΤΗΣ ΑΛΒΑΝΙΑΣ  γράφω για τον πατέρα μου, που ως έφεδρος αξιωματικός πολέμησε  ως εθελοντής στην Αλβανία. Ο τίτλος ήταν εμπνευσμένος από το γνωστό εκτεταμένο ποίημα του Οδυσσέα Ελύτη   ΑΣΜΑ ΗΡΩΙΚΟ ΚΑΙ ΠΕΝΘΙΜΟ ΓΙΑ ΤΟΝ ΧΑΜΕΝΟ ΑΝΘΥΠΟΛΟΧΑΓΟ ΤΗΣ ΑΛΒΑΝΙΑΣ. Όπως δε γράφω σε άλλο ποστ ο Ο ΕΛΥΤΗΣ ΠΟΛΕΜΗΣΕ ΣΤΗΝ ΠΡΩΤΗ ΓΡΑΜΜΗ ΤΟΥ ΑΛΒΑΝΙΚΟΥ ΕΠΟΥΣ. 
Στο ποστ ΤΟ ΕΠΟΣ ΤΗΣ ΑΛΒΑΝΙΑΣ του ΗΛΙΑ ΠΕΤΡΟΠΟΥΛΟΥ διαβάζουμε για την αιρετική άποψη του αείμνηστου συγγραφέα για τον πόλεμο αυτό.
Εν μέσω κρίσης το 2011 ο Γιάννης Ξανθούλης στοΗ 28η ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ ΣΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΜΑΣ   γράφει για την πιο εκπτωτική εθνική επέτειο της 28ης Οκτωβρίου που θυμάται...
Ενδιαφέρον έχει το γεγονός ότι Η ΠΡΩΤΗ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΤΑΙΝΙΑ ΚΙΝΟΥΜΕΝΩΝ ΣΧΕΔΙΩΝ ΣΑΤΙΡΙΖΕ ΤΟΝ ΝΤΟΥΤΣΕ!
Υπάρχει τέλος, με πολύ χιούμορ και ΜΙΑ ΜΟΝΑΔΙΚΗ ΜΑΘΗΤΙΚΗ ΕΚΘΕΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ 28Η ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ
Όμως για να κατανοήσει κανείς καλύτερα το σημερινό άρθρο που έχει ως θέμα την ξεχασμένη επέτειο της απελευθέρωσης της χώρας από τους Γερμανούς την οποία γιορτάζουν οι άλλες χώρες της Ευρώπης θα είναι χρήσιμο να διαβάσει για  ΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΜΕΧΡΙ ΤΟΝ ΠΡΩΤΟ ΕΟΡΤΑΣΜΟ ΤΗΣ 28ης ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ
Όπως γράφει λοιπόν ο Κώστας Μπουρούσης στο Απελευθέρωση: Γιατί γιορτάζουμε τον πόλεμο και όχι την ειρήνη – Η ξεχασμένη επέτειος
για την 12^η Οκτωβρίου, την μέρα που οι Γερμανοί κατέβασαν την σημαία τους από την Ακρόπολη και έφυγαν, πως η μέρα αυτή ήταν:
 

 Μια ημέρα συγκλονιστική για τους πολίτες της, που έζησαν για 1.264 ημέρες κάτω από το ασφυκτικό καθεστώς της Κατοχής και θρήνησαν στο διάστημα των τριάμισι ετών περισσότερους από 40.000 νεκρούς μόνο από τον λιμό και την κακουχία.
Είναι δε εντυπωσιακό – αν όχι δείγμα αγνωμοσύνης και απαξίας της Ιστορίας – το γεγονός ότι μόλις πριν από οκτώ ημέρες η Αθήνα συμπλήρωσε 80 χρόνια από την πιο κομβική ίσως ημέρα της νεότερης ιστορίας της, χωρίς για μία ακόμα φορά να το αντιλαμβάνεται. Γιόρτασε μια ημέρα ελευθερίας… χωρίς να τη γιορτάσει. Είμαστε άραγε αμνήμονες και αγνώμονες στο παρελθόν μας ή έχουμε συμφιλιωθεί με μια επιλεκτικής κοπής μνήμη ή έστω με ένα συγκαταβατικό αφήγημα που μας βολεύει και κυρίως δεν μας ξεβολεύει από όσα έχουμε καταπιεί, χωνέψει και μεταβολίσει ως «ιερά και όσια»; Τι έφταιξε και η 12η Οκτωβρίου καταδικάστηκε στη λησμονιά και ζει εδώ και οκτώ δεκαετίες στη σκιά της εθνικής επετείου της 28ης Οκτωβρίου;
«Ο εορτασμός της 28ης Οκτωβρίου είχε ξεκινήσει στην Αθήνα ήδη από τον πρώτο χρόνο του πολέμου» εξηγεί ο ομότιμος καθηγητής Νεότερης Ιστορίας του Πανεπιστημίου Αθηνών Αντώνης Λιάκος. «Οι εκδηλώσεις μνήμης και τιμής για την απώθηση των Ιταλών που ήταν μαζικές είχαν καθιερωθεί από το ΕΑΜ, τον ΕΛΑΣ και τις αντιστασιακές οργανώσεις, οι οποίες, όπως μπορεί κανείς να αντιληφθεί, καταδιώκονταν γι’ αυτές τους τις κινήσεις από τους Γερμανούς».
Ναι, ήταν το δίχως άλλο γενναίο αλλά και ευφυές ένας λαός που από τον Απρίλιο του 1941 είχε κατακτηθεί από τους Ναζί να θυμάται και να γιορτάζει τη θριαμβική απόκρουση που πέτυχε επί των Ιταλών το 1940, να ανακαλεί τους λόγους που αντιστάθηκε και συνέχιζε να αντιστέκεται, να τονώνει το φρόνημα και να ανατροφοδοτεί την πίστη του για την ελευθερία. 

Μάλιστα έως το 1944 και τον πρώτο επίσημο εορτασμό της 28ης Οκτωβρίου στην ελεύθερη πια Αθήνα με πρωθυπουργό της κυβέρνησης εθνικής ενότητας τον Γεώργιο Παπανδρέου το αφήγημα της επετείου ήταν ενιαίο – αντλούσε και αναφερόταν δηλαδή τόσο στον πόλεμο του αλβανικού μετώπου όσο και στην κατοπινή δράση της Αντίστασης κατά των Γερμανών. Με άλλα λόγια, οι δύο επέτειοι, της έναρξης και του τέλους του πολέμου, ήταν για εκείνη τουλάχιστον τη χρονιά ταυτισμένες.
Η πρόθεση για την αποδόμηση της κοινής αναφοράς της επετείου έγινε σαφής από τον Οκτώβριο του 1945, όταν το ΕΑΜ αποκλείστηκε από τον επίσημο εορτασμό και οι εκδηλώσεις που οργάνωσε σε συνοικίες των Αθηνών και του Πειραιά κρίθηκαν παράνομες. Έκτοτε ο εορτασμός της 28ης Οκτωβρίου ξεκίνησε να ταυτίζεται ολοένα και περισσότερο και τελικά αποκλειστικά με τον νικηφόρο πόλεμο των Ελλήνων κατά των Ιταλών. Προφανής αιτία ήταν τα Δεκεμβριανά.

Ο κ. Λιάκος λέει πως η επέτειος της απελευθέρωσης της Αθήνας από τους Γερμανούς στην πραγματικότητα υποβαθμίστηκε και υποσκελίστηκε ακριβώς λόγω της εμφύλιας σύγκρουσης των Αθηνών που ακολούθησε μόλις 52 ημέρες αργότερα, στις 3 Δεκεμβρίου, και η οποία καταγράφηκε ως η θρυαλλίδα που οδήγησε τελικά στον εμφύλιο πόλεμο. Από τη νίκη κατά των Ναζί, τη συλλογική ανάταση και την ομοψυχία η χώρα βυθίστηκε στον αλληλοσπαραγμό. Σε κάθε περίπτωση ο ομότιμος καθηγητής του Πανεπιστημίου Αθηνών επισημαίνει ότι ποτέ δεν είναι αργά για να επανατοποθετηθούμε απέναντι σε μια ημέρα-ορόσημο για την εθνική μας υπόσταση.
Την ίδια γνώμη συμμερίζεται και ο Μενέλαος Χαραλαμπίδης, ιστορικός, μελετητής της περιόδου της Κατοχής και συγγραφέας μεταξύ άλλων του βιβλίου «Οι δωσίλογοι», το οποίο αισίως έχει υπερβεί σε πωλήσεις τα 35.000 αντίτυπα – ένας αριθμός αποκαλυπτικός του ενδιαφέροντος που εξακολουθεί να υπάρχει εκεί έξω για την περίοδο της Κατοχής. Βέβαια ο κ. Χαραλαμπίδης επισημαίνει ότι πριν από την επανατοποθέτησή μας απέναντι σε μια ιστορική επέτειο θα πρέπει προηγουμένως να αποκτήσουμε γνώση της.
Πράγμα από το οποίο μάλλον απέχουμε ακόμη σημαντικά, αν λάβει κανείς υπόψη την εύστοχη παρατήρηση του συγγραφέα πως σε ολόκληρη την πόλη των Αθηνών δεν υπάρχει ούτε ένας δρόμος ούτε ένα στενό ούτε καν ένα αδιέξοδο το οποίο να σκέφτηκε κανείς να ονοματίσει σε ανάμνηση της 12ης Οκτωβρίου, αλλά ούτε και οι ανάλογες αναφορές στα σχολικά βιβλία.

 Ακόμα και το μνημείο-γλυπτό που φιλοτέχνησε ο Θανάσης Απάρτης και βρίσκεται επί της οδού Μέρλιν 6, εκεί δηλαδή όπου βρισκόταν το εν Αθήναις κολαστήριο της Γκεστάπο, παραμένει άγνωστο για πολλούς πολίτες. «Αυτό το κενό είναι ενδεικτικό της απαξίωσης απέναντι στην ημέρα της απελευθέρωσης της πόλης από τους Γερμανούς και της απόφασης να κρατάμε ένα μέρος της ιστορίας μας κρυμμένο κάτω από το χαλί. Δεν έχουμε φτιάξει ούτε ένα μνημείο σαν αυτά που συναντά κανείς σε κάθε ευρωπαϊκή πόλη για τους 45.000 νεκρούς, αυτούς που πέθαναν από πείνα την περίοδο της γερμανικής κατοχής»  υπογραμμίζει.
Και όπως επισημαίνει ο Μενέλαος Χαραλαμπίδης:  «Οι νικητές του εμφυλίου πολέμου είχαν χειροπιαστό κίνητρο να περιβάλλουν την απελευθέρωση της Αθήνας αλλά και ευρύτερα την περίοδο της Κατοχής με ένα πέπλο λήθης» λέει. Ποιο ήταν αυτό; Πολλοί από εκείνους που συμμετείχαν στις μεταπολεμικές κυβερνήσεις ήθελαν να σβήσουν τα δικά τους ίχνη από την περίοδο της Κατοχής και τις σχέσεις που είχαν αναπτύξει με το ναζιστικό καθεστώς. «Δεν ήθελαν η συγκεκριμένη ιστορική περίοδος να συζητιέται» εξηγεί. Οπότε η ανάμνηση της περιόδου 1940-1944 με εστίαση μόνο στην αρχή του πολέμου, δηλαδή στο αλβανικό έπος, ήταν μια βολική – αλλά όχι ιστορικά δίκαιη – μέση οδός.
 
Τα σχόλια δημοσιεύονται μετά από έγκριση.

ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΠΕΗ ΜΕ ΟΣΤΟ !

Στο παρελθόν είχα γράψει σχετικά με το πέος τα εξής κείμενα:
ΠΕΟΥΣ ΔΙΘΥΡΑΜΒΟΣ
Β΄ ΤΟ ΠΕΟΣ ΣΤΗΝ ΖΩΓΡΑΦΙΚΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΓΛΥΠΤΙΚΗ  και
Γ-(τελευταίο)-Η ΣΥΝΘΙΑ ΠΛΑΣΤΕΡ ΚΑΣΤΕΡ ΚΑΙ ΤΑ ΠΕΗ ΤΗΣ ΡΟΚ ΜΟΥΣΙΚΗΣ  αλλά μέχρι σήμερα δεν είχα διαβάσει ότι υπάρχουν πέη με οστό!
Στην φωτογραφία είναι διάφορα βάκλον (baculum) τα οποία είναι οστά που υπάρχουν στο πέος σε διάφορα ζώα, αλλά δυστυχώς (;) είναι ένα οστό που δεν υπάρχει πλέον στον άνθρωπο.
Το βάκλον όπως διαβάζουμε εδώ, είναι περισσότερο γνωστό ως οστό του πέους ή πεϊκό οστό, ένα κόκαλο που κάποτε στεκόταν αρωγός στη στύση των αντρών.
Καταγράφηκε για πρώτη φορά τον 17ο αιώνα .
Το βάκλον, όμως, υπάρχει ακόμα σε πολλά άλλα είδη, με πιο χαρακτηριστικό τον σκύλο. Έτσι, είναι γνωστότερο στους κτηνιάτρους απ’ ό,τι στους ανδρολόγους.
Όπως εξηγεί ο κ. Διονύσιος Γιουλάτος, καθηγητής στον Τομέα Ζωολογίας  του Τμήματος Βιολογίας του ΑΠΘ. :Το βάκλον είναι ένα εν γένει ραβδωτό οστό. Βρίσκεται μέσα στο πέος των αρσενικών θηλαστικών. Κανονικά αυτό το οστό φαίνεται να προέρχεται ίσως από οστεοποίηση συνδετικού ιστού και βρίσκεται πάνω από την ουρήθρα, μάλλον για να την προστατεύει. Είναι ένα οστό συνήθως επίμηκες, αλλά σε κάποιες ομάδες μπορεί να είναι οδοντωτό στην άκρη του. Μπορεί όμως να είναι και πλατύ ή τριαινοειδές, σαν τρίαινα δηλαδή. Εμφανίζει πολύ μεγάλη ποικιλομορφία. Μπορεί να είναι ευθύ ή κεκαμμένο (να έχει καμφθεί), παχύ ή λεπτό, μακρύ ή κοντό.
Αυτή η ποικιλομορφία καθορίζεται και φυλογενετικά. Ας πούμε, στα σαρκοφάγα είναι εν γένει επίμηκες και σχετικά απλό στη μορφή. Σε κάποιες ομάδες τρωκτικών μπορεί να είναι οδοντωτό ή τριαινοειδές. Επίσης, η μορφολογία του πεϊκού οστού, π.χ. στους σκίουρους ή σε κάποια είδη ποντικών, έχει και ταξινομικό χαρακτήρα, δηλαδή διαχωρίζει τα είδη.

Στην παραπάνω φωτογραφία πάνω αριστερά είναι οστό σκίουρου, και δεξιά από rice rat, ενώ κάτω είναι βάκλον από θαλάσσιο λέοντα (Walrus) που ζει στον Βόρειο Πόλο  και το πέος τους φτάνει ακόμα και τα 60 εκατοστά όπως αυτό που βλέπουμε στην παρακάτω φωτογραφία.

Για να διακρίνουμε ποια είδη το έχουν και ποια όχι, ο κ. Γιουλάτος επισημαίνει ότι επειδή πρόκειται για ένα οστό που βρίσκεται στο πέος και είναι σχετικά μικρό σε μέγεθος, ένας έμπειρος ανατόμος δεν θα το κοιτάξει παρά μόνο αν ξέρει τι να ψάξει. Αυτό σημαίνει ότι τελικά ίσως και να μη λείπει από οργανισμούς στους οποίους δεν έχει καταγραφεί.
Τα θηλαστικά, ως ομάδα στην οποία έχει βρεθεί το οστό αυτό, αριθμεί πάρα πολλά είδη, σχεδόν εξίμισι χιλιάδες σύμφωνα με τις τελευταίες καταγραφές, αλλά είναι φύσει αδύνατο να έχουν εξεταστεί ανατομικά όλα, ώστε να καταγραφεί η απουσία ή η παρουσία του συγκεκριμένου οστού σε αυτά. Οι περισσότερες μελέτες αφορούν ένα σχετικά μικρό ποσοστό, το πολύ ένα 60%.
Πρώτ' από όλα, λοιπόν, έχει καταγραφεί στα πλακουντοφόρα θηλαστικά.
 Δεν έχει βρεθεί σε αυτά που ονομάζουμε μονοτρήματα, δηλαδή στον ορνιθόρυγχο και στις έχιδνες, τα πρωτόγονα αυτά θηλαστικά που ακόμη γεννούν αυγά. Δεν έχει καταγραφεί ούτε στα μαρσιποφόρα.
Στα πλακουντοφόρα υπάρχει πολύ μεγάλη ποικιλομορφία. Έχει βρεθεί σε μια ομάδα αφρικανικών μυγαλόμορφων θηλαστικών, τα οποία ονομάζονται αφροσορίσιδα, στα ευρασιατικά μυγαλόμορφα, μια τάξη θηλαστικών την οποία ονομάζουμε σορικόμορφα. Αλλά και εκεί πάλι έχει βρεθεί μόνο στους ασπάλακες, όχι στις μυγαλές.
Στα σαρκοφάγα επίσης υπάρχει οστό. Η πλειονότητα των σαρκοφάγων, πλην των υαινών, φέρει πεϊκό οστό. Επίσης υπάρχει στην πλειονότητα των νυχτερίδων, εκτός από κάποιες ομάδες, τροπικές και υποτροπικές, στις οποίες έχει καταγραφεί η απουσία του. Το συγκεκριμένο οστό βρίσκεται σε όλα τα τρωκτικά, εμφανίζοντας πολύ μεγάλη ποικιλομορφία. Έχει βρεθεί επίσης σε κάποιες ομάδες λαγόμορφων, μια τάξη θηλαστικών, της Βόρειας Αμερικής. Όχι στους λαγούς ή στα κουνέλια, αλλά στην άλλη κατηγορία των λαγόμορφων που είναι τα πίκα (φωτογραφία) και μοιάζουν περισσότερο με τρωκτικά παρά με λαγούς.

Υπάρχει σε όλες τις αφρικανικές μαϊμούδες και τους πίθηκους. Δεν έχει βρεθεί όμως σε ένα είδος ασιατικής μαϊμούς που ζει στο Βιετνάμ, τον Pygathrix (φωτογραφία), αλλά και πάλι μόνο στο ένα στα τρία είδη εντοπίζεται η έλλειψή του. 

Υπάρχει όμως στον χιμπατζή (και στο μπονόμπο, αλλά συρρικνωμένο, στο άκρο του πέους, και είναι λίγα χιλιοστά, περίπου 6-15), στον γορίλλα και στον ουρακοτάγκο. Για τον μπονόμπο έχω γράψει στο παρελθόν το ποστ ΜΠONOΜΠO ,ΤΟ ΜΟΝΟ ΕΙΔΟΣ ΠΟΥ ΚΑΝΕΙ ΣΕΞ ΟΠΩΣ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ!
Απ’ τη στιγμή που υπάρχει στον χιμπατζή, στον γορίλλα, στον ουρακοτάγκο, στους γίββωνες και στους κερκοπίθηκους, σημαίνει ότι το οστό υπήρχε σε αυτή την εξελικτική γραμμή. Αν σκεφτούμε τώρα ότι οι χιμπατζήδες και οι άνθρωποι ως ομάδες διαχωρίστηκαν πριν από περίπου έξι εκατομμύρια χρόνια, με βάση το αρχείο των απολιθωμάτων αλλά κυρίως με βάση μοριακές και γενετικές μελέτες, το πιο πιθανό είναι στον άνθρωπο να χάθηκε κάπου μετά τον διαχωρισμό.
Στην ερώτηση που χρησιμεύει και γιατί χάθηκε, η απάντηση είναι ότι δεν έχει ακόμη αποσαφηνιστεί ο ακριβής ρόλος αυτού του οστού.
 Άλλοι λένε ότι συνδέεται με τη μηχανική υποστήριξη του πέους.
 Κάποιοι το συνδέουν με την υπερνίκηση της αντίστασης του κόλπου, την αποφυγή της συμπίεσης της ουρήθρας ή επίσης με τη διέγερση των θηλυκών γενετικών οργάνων κατά τη διαδικασία της διείσδυσης του πέους στον κόλπο.
Κάποιοι άλλοι σχετίζουν την παρουσία του με την καλύτερη μεταφορά του σπέρματος.
 Οι περισσότερες μελέτες συνδέουν την ύπαρξη και την ευρωστότητα αυτού του οστού με τη διευκόλυνση της παρατεταμένης διείσδυσης. Βέβαια, όλα αυτά είναι αλληλοσυνδεόμενα.
Οι μελέτες έχουν δείξει ότι κυρίως στα πρωτεύοντα και στα σαρκοφάγα, όπου έχουν γίνει πιθανότατα και οι βασικές μελέτες, η παρουσία του πεϊκού οστού συνδέεται με τον έντονο σεξουαλικό ανταγωνισμό και ιδίως με τη συζευκτική και τη μετασυζευκτική σεξουαλική επιλογή. Έχει βρεθεί, κυρίως στα πρωτεύοντα, ότι η παρουσία και η ευρωστότητά του συνδέεται με την παρατεταμένη διάρκεια της διείσδυσης, η οποία αυξάνει την αναπαραγωγική επιτυχία γιατί καθυστερεί ουσιαστικά τα θηλυκά από νέα ζευγαρώματα.
Άρα παρουσιάζεται κυρίως σε ομάδες πρωτευόντων, οι οποίες εμφανίζουν πολυγαμικά ή εποχικά αναπαραγωγικά συστήματα και χαρακτηρίζονται από έντονο ανταγωνισμό. Ενώ, αντίθετα, σε άλλες ομάδες πρωτευόντων που δεν λειτουργούν με αυτόν τον τρόπο, άρα δεν υπάρχει πίεση ή ανταγωνισμός, το οστό μοιάζει να είναι λιγάκι πιο υποπλασμένο.
Με βάση αυτές τις παρατηρήσεις, έχουν διατυπωθεί διάφορες θεωρίες που προσπαθούν να αιτιολογήσουν την απώλειά του στον άνθρωπο. 
Πρωτ’ από όλα, ο άνθρωπος, με βάση τη σωματική του μάζα και σε σχέση με το μέγεθός του αλλά και με τα αντίστοιχα πρωτεύοντα έχει ένα πέος αρκετά μεγάλο.
Η απώλεια συνδέεται καταρχάς με τη σεξουαλική επιλογή. Είναι ένα χαρακτηριστικό που καθορίζεται από αυτήν.
Κάποιοι λοιπόν εικάζουν ότι επιλέχθηκαν αρσενικά τα οποία μπορούσαν να έχουν ισχυρή και παρατεταμένη στύση, χωρίς την παρουσία κάποιου εσωτερικού οστού. Αυτά τα αρσενικά θα ήταν θεωρητικά πιο υγιή και πιο δυνατά στα μάτια των θηλυκών. Αυτή είναι η εικασία του Richard Dawkins.
Μια άλλη θεωρία λέει ότι επιλέγονταν τα αρσενικά που θα είχαν θεωρητικά ένα μαλακότερο, πιο ευέλικτο πέος, το οποίο θα επέτρεπε μεγαλύτερο εύρος ερωτικών στάσεων και κινήσεων, άρα θα προκαλούσε μεγαλύτερη σωματική διέγερση στα θηλυκά. Η ύπαρξη ενός τέτοιου οστού πιθανότατα δεν θα διευκόλυνε τις ακροβατικές ερωτοτροπίες ή θα ήταν επιρρεπές σε τραυματισμούς.
Σύμφωνα με μια άλλη θεωρία, όταν άλλαξαν τα κοινωνικά ή αναπαραγωγικά συστήματα και περάσαμε σε μονογαμικά ή πολυγυνικά (δηλαδή τα χαρέμια), τα αρσενικά είχαν μεγαλύτερο έλεγχο πάνω στα θηλυκά κι αυτό οδήγησε σταδιακά στην επιλογή ενός μη ευμεγέθους βάκλου και ενός αντίστοιχου πεϊκού οστού. Σε αντίθετη περίπτωση το πέος ενδεχομένως να ήταν πολύ ενοχλητικό ή ιδιαίτερα ευάλωτο.
Έτσι όπως διαβάζουμε εδώ άρχισε να εξαφανίζεται στην εποχή του Homo Erectus, (του Όρθιου Ανθρώπου). Είναι η εποχή που η μονογαμία αναδύθηκε ως βασική αναπαραγωγική στρατηγική στους προγόνους του σύγχρονου ανθρώπου. Η μείωση του ανταγωνισμού στην αναζήτηση συντρόφου λοιπόν σταδιακά εξάλειψε την ανάγκη ύπαρξης του συγκεκριμένου οστού.
Οι επιστήμονες υποστηρίζουν ότι το χρονικό όριο για τη διάρκεια της διείσδυσης του αρσενικού οργάνου, πέρα από το οποίο το οστό κρίνεται αναγκαίο, είναι τα τρία λεπτά. Κάτω από τα τρία λεπτά συνουσίας, το οστό αρχίζει να γίνεται περιττό. Έτσι, όταν ο χρόνος της ερωτικής συνεύρεσης του ανθρώπου μειώθηκε, το συγκεκριμένο οστό δεν είχε καμία χρησιμότητα και σταδιακά εξαφανίστηκε..
Υπάρχει βέβαια, και το κλειτοριδικό οστό, το baubellum, το οποίο φαίνεται να απουσιάζει από μεγαλύτερη μερίδα πρωτευόντων σε σχέση με το πεϊκό οστό. Πάντως, είναι αρκετά μικρό, πολύ μικρότερο από το πεϊκό οστό. Εξαίρεση αποτελούν ορισμένες ομάδες, όπως οι θηλυκοί λεμούριοι, οι οποίοι έχουν ένα αρκετά ευμέγεθες κλειτοριδικό οστό που είναι σχεδόν το μισό από το πεϊκό οστό των αρσενικών.

Τέλος ενδιαφέρον έχει ότι σε κάποιους πολιτισμούς τα οστά χρησιμοποιούνται για τη δημιουργία κοσμημάτων, όπως αυτό που αποτελείται από πλευρά και οστά πέους από ρακούν.
 
 
Οι φωτογραφίες και το κείμενο με συντμήσεις, περικοπές και συνενώσεις είναι από το Γιατί χάθηκε το οστό του πέους από τον άνθρωπο;

Τα σχόλια δημοσιεύονται μετά από έγκριση.

ΟΔΗΓΟΣ ΑΠΟΦΥΓΗΣ ΑΝΕΠΙΘΥΜΗΤΩΝ ΑΝΔΡΩΝ

Σήμερα το μπλογκ μου έχει μια special προσφορά προς τις αναγνώστριες του
Υπάρχουν μερικές  κλασσικές  φράσεις που οι  άνδρες προσπαθούν να ρίξουν μια γυναίκα.
Στο e-mail που μου ήρθε υπάρχουν οι κατάλληλες απαντήσεις για αυτές .
Η προσφορά βέβαια απευθύνεται και στο ανδρικό κοινό για να γνωρίζει τι απάντηση μπορεί να του έρθει αν χρησιμοποιεί κάποιες από αυτές τις φράσεις κλισέ.
 
Άντρας: Να σε κεράσω ένα ποτό; 
Γυναίκα: Βασικά θα προτιμούσα να μου δώσεις τα λεφτά.

 
Άντρας: Είμαι φωτογράφος. Ψάχνω για ένα πρόσωπο σαν και το δικό σου! 
Γυναίκα: Είμαι πλαστική χειρουργός. Ψάχνω για ένα πρόσωπο σαν και το δικό σου .

Άντρας: Καλησπέρα. Δεν είχαμε βγει ραντεβού μια φορά; Ή μήπως δύο; 
Γυναίκα: Μάλλον μία φορά. Δεν κάνω ποτέ το ίδιο λάθος δύο φορές.

 
Άντρας: Μα πώς γίνεται να είσαι τόσο πολύ όμορφη; 
Γυναίκα: Μάλλον ο Θεός μου έδωσε και το δικό σου μερίδιο ομορφιάς.

 
Άντρας: Θα ήθελες να βρεθούμε αυτό το Σάββατο; 
Γυναίκα: Λυπάμαι. Θα έχω πονοκέφαλο αυτό το Σαββατοκύριακο.

 
Άντρας: Βλέποντας το πρόσωπό σου, πρέπει να γυρίζουν πολλά κεφάλια!! 
Γυναίκα: Και βλέποντας το δικό σου, πρέπει να γυρίζουν αρκετά στομάχια! 

Άντρας: Έλα, μην είσαι ντροπαλή, ζήτα μου να βγούμε! 
Γυναίκα: Βεβαίως, βγες έξω.

 
Άντρας: Πιστεύω ότι θα μπορούσα να σε κάνω πολύ ευτυχισμένη... 
Γυναίκα: Γιατί; Φεύγεις;

 
Άντρας: Τι θα απαντούσες αν σου ζητούσα να με παντρευτείς; 
Γυναίκα: Τίποτα. Δεν μπορώ να μιλάω και να γελάω ταυτόχρονα. 

Άντρας: Μπορώ να έχω το ονοματάκι σου; 
Γυναίκα: Γιατί, δεν έχεις δικό σου;

 
Άντρας: Θέλεις να πάμε να δούμε μια ταινία; 
Γυναίκα: Όχι, την έχω δει

. 
Άντρας: Κούκλα μου που ήσουν όλη τη ζωή μου;
Γυναίκα: Κρυβόμουν από εσένα... 

Άντρας: Νομίζω ότι κάπου σε έχω ξαναδεί! 

Γυναίκα: Όντως. Γι' αυτό το λόγο δεν έχω ξαναπάει εκεί. 

Άντρας: Η θέση δίπλα σου είναι άδεια; 
Γυναίκα: Ναι, και θα είναι και η δικιά μου αν καθίσεις.

 
Άντρας: Λοιπόν, τι δουλειά κάνεις; 
Γυναίκα: Μιμούμαι γυναίκες...

Άντρας: Το κορμί σου είναι σαν ναός! 
Γυναίκα: Λυπάμαι, δεν έχω λειτουργία σήμερα. 

Άντρας: Αν μπορούσα να σε δω γυμνή, θα μπορούσα να πεθάνω ευτυχισμένος. 
Γυναίκα: Αν σε έβλεπα γυμνό, πιθανώς θα πέθαινα από τα γέλια!

 
Άντρας: Που κρυβόσουν όλη τη ζωή μου;
Γυναίκα: Εκεί που θα είμαι και στην υπόλοιπη ζωή σου - στα πιο τρελά όνειρά σου.
 
Τα σχόλια δημοσιεύονται μετά από έγκριση.

Η ΣΥΝΔΕΣΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ ΚΑΙ ΙΣΛΑΜΙΣΤΩΝ

Πρόσφατα είχα δημοσιεύσει στο ποστ μου Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΙΣΛΑΜΟΦΟΒΙΑ μερικές ενδιαφέρουσες παραγράφους από το εκτενές άρθρο του Πασκάλ Μπρυκνέρ με τον τίτλο Δεν υφίσταται η έννοια της ισλαμοφοβίας.
Σχετικά δε άρθρα για την βία στην οποία καταφεύγουν διάφοροι Ισλαμιστές έχω δημοσιεύσει στο παρελθόν, όπως  Η ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΗ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ ΤΟΥ ISIS  όπως επίσης και τις απόψεις για το Ισλάμ δύο σημαντικών διανοούμενων που έχουν γεννηθεί σε μουσουλμανικές χώρες της Μεσογείου.

 Το πρώτο, ΒΙΑ ΚΑΙ ΙΣΛΑΜ είναι από συνέντευξη που έδωσε ο  Άδωνις.  Είναι το ψευδώνυμο που χρησιμοποιεί ο κορυφαίος ποιητής της Συρίας Αλί Αχμαντ Σαΐντ Εσμπέρ και το δεύτερο του Αλγερινού  Μπουαλέμ Σανσάλ: Ο ΙΣΛΑΜΙΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΦΑΣΙΣΜΟΣ
Το σημερινό κείμενο ανήκει στην πάντα σωστά ενημερωμένη συγγραφέα Σώτη Τριανταφύλλου Tο love story αριστεράς-Παλαιστινίων. 

Το μόνο που θέλω να προσθέσω, μιας και  η Τριανταφύλλου αναφέρεται στις αριστερές ιδεοληψίες που διακινούνται στα Αμερικανικά Πανεπιστήμια, είναι το κωμικοτραγικό γεγονός από κάμπους Πανεπιστημίου στις ΗΠΑ για το οποίο είχε γράψει τον Μάιο ο Πρετεντέρης.
Με σημαίες και κάτι αυτοσχέδια πλακάτ στα χέρια φωνάζουν το σύνθημα «Palestine free, from the river to the sea». Σε ελληνική απόδοση: Ελεύθερη Παλαιστίνη, από το ποτάμι έως τη θάλασσα.
Είναι ένα ανατριχιαστικό σύνθημα που υπονοεί την εξάλειψη του Ισραήλ από τον χάρτη αφού είναι το Ισραήλ που βρίσκεται στην ευρύτερη περιοχή που ορίζεται από τον Ιορδάνη ποταμό και τη Μεσόγειο Θάλασσα. Η διατύπωση μάλιστα υπάρχει και στο καταστατικό της Χαμάς.
Ευτυχώς όμως τα πράγματα μπορεί να μην είναι τελικά τόσο άσχημα.
Ένας δημοσιογράφος πλησιάζει τους διαδηλωτές και τους ρωτάει ποιο είναι το ποτάμι για το οποίο φωνάζουν.
Σιωπή. Αμήχανα βλέμματα, ματιές, απορημένα πρόσωπα, αλλά κανείς διαδηλωτής δεν ξέρει να πει για ποιο ποτάμι διαδηλώνουν.
– Και η θάλασσα ποια είναι; επιμένει ο δημοσιογράφος.
Ίδιο σενάριο. Κοιτάζονται πάλι μεταξύ τους, αλλά κανείς δεν ξέρει τη θάλασσα έως την οποία θα πρέπει να απελευθερωθεί η Παλαιστίνη.
Μεταξύ μας, δεν είμαι καν βέβαιος ότι ξέρουν πού βρίσκεται η Παλαιστίνη, ελεύθερη ή κατεχόμενη. Ούτε αν είναι ελεύθερη ή κατεχόμενη

Οι υποσημειώσεις με έντονα γράμματα είναι δικές μου.
 

Tο love story αριστεράς-Παλαιστινίων

Ο φιλοαραβισμός παραμένει στη μόδα από την εποχή του Λώρενς της Αραβίας. Στον 20ό αιώνα, οι δυτικές ελίτ και η διεθνής αριστερά υιοθέτησαν τους Άραβες με έναν συνδυασμό οριενταλισμού, θάμβους για οτιδήποτε εξωτικό, φαντασιωτικής πρόσληψης της ιστορίας, αντισημιτισμού και υποχθόνιου μισογυνισμού. Σήμερα, ακόμα και οι ένθερμες «φεμινίστριες» –ιδιαίτερα οι «ένθερμες»– στηρίζουν τις πιο αυταρχικές μισογυνικές κουλτούρες.

Τι κοινό έχει λοιπόν η άκρα αριστερά με τους ισλαμιστές και πού οφείλεται η μεροληψία της υπέρ των Παλαιστινίων; Όπως είναι γνωστό, αριστεροί διανοούμενοι –ο Νόαμ Τσόμσκι, η Νεϊόμι Κλάιν, η Τζούντιθ Μπάτλερ– έχουν εκφράσει τη στήριξή τους στη Χαμάς και στη Χεζμπολάχ τις οποίες χαρακτηρίζουν αντιστασιακές· μέρος της διεθνούς προοδευτικής παράταξης. Πράγματι, αν αφαιρέσουμε την ισλαμική εικόνα από τον ισλαμιστικό εξτρεμισμό, θα βρούμε μια κοσμοθεωρία βασισμένη στον μαρξισμό· μια μάχη εξουσίας μεταξύ εκμεταλλευτών και εκμεταλλευόμενων που απαιτεί επανάσταση. Αυτή η δυαδικότητα –σωστό-λάθος, θύτες-θύματα, καταπιεστές-καταπιεσμένοι, αποικιστές-αποικισμένοι, καλοί-κακοί– τροφοδοτεί εκδίκηση (θεμελιώδες αίσθημα του χριστιανισμού της Παλαιάς Διαθήκης, του εβραϊσμού και του ισλαμισμού), συνοψίζοντας τα πάντα στη δυναμική της ισχύος (θεμέλιο του μαρξισμού). Αμφότερες οι πολιτικές δυνάμεις –ισλαμισμός και αριστερά– εμφορούνται από ολοκληρωτικό τρόπο σκέψης, κατά τον οποίον η τέχνη, η γλώσσα, οι ανθρώπινες σχέσεις εκλαμβάνονται ως «πολιτικά»: άρα, απαιτείται δράση· οι δίκαιοι πρέπει να απαλλάξουν τον κόσμο από την αδικία με σκοπό μια νέα παγκόσμια τάξη ή μια ουτοπική κοινωνία. Αυτό διδάσκονται σήμερα οι φοιτητές στα αμερικανο-ευρωπαϊκά ΑΕΙ: η κριτική θεωρία των φυλετικών σχέσεων, του φύλου και του κλίματος εντάσσονται σε αυτήν την ιδεολογία.
Καθώς ο ισλαμικός εξτρεμισμός έχει επικρατήσει στη Μέση Ανατολή, τείνουμε να ξεχνάμε ότι κάποτε τα πολιτικά κινήματα με τη ευρύτερη επιρροή στην περιοχή ήταν κοσμικά. Ο μαρξισμός είχε επηρεάσει τον Νάσερ στην Αίγυπτο, το Μπάαθ στη Συρία και στο Ιράκ, και το πολιτικό σύστημα στην Υεμένη. Αυτές οι χώρες ήταν αποδέκτες σοβιετικής βοήθειας και συνεργασίας. Αλλά μετά την αποτυχία τους στον Πόλεμο των Έξι Ημερών το 1967, τα κοσμικά αραβικά επαναστατικά κινήματα στράφηκαν στο Ισλάμ και χρησιμοποίησαν τη θρησκεία για να ξεσηκώσουν τον πληθυσμό, απαλλάσσοντάς τον από κάθε ηθικό ενδοιασμό.

 Ένας από τους πρωτοπόρους αυτής της διαδικασίας ήταν ο Αιγύπτιος μελετητής Sayyid Qutb, εμπνευστής του σύγχρονου τζιχαντισμού και στέλεχος της Μουσουλμανικής Αδελφότητας, που εκτελέστηκε το 1969 για σχέδιο δολοφονίας του Νάσερ. Ο Qutb έπαιξε καθοριστικό ρόλο στη μετατόπιση του Ισλάμ από τις παραδοσιακές του ρίζες και ηθικές αρχές στη μαρξιστική/εγελιανή θεωρία. Αν και δεν ήταν μαρξιστής, έβλεπε τον κόσμο σαν αγώνα ζωής και θανάτου μεταξύ του Ισλάμ και των κοινωνιών Jahiliyah (προ-ισλαμικών) που πρέπει να εξαλειφθούν για να οικοδομηθεί η αυθεντική μουσουλμανική κοινωνία. Ο Qutb περιέγραφε την ιδεολογία, τη στρατηγική και τις τακτικές του τζιχαντισμού σε ένα βιβλιαράκι που κυκλοφόρησε το 1964 και έμοιαζε με την ισλαμική εκδοχή του πολιτικού φυλλαδίου του Λένιν «Τι να κάνουμε;». Έτσι, δεν προκαλεί έκπληξη ότι τα βιβλία του Τσόμσκυ και του Qutb βρέθηκαν πλάι-πλάι στη βιβλιοθήκη του Oσάμα μπιν Λάντεν, κι ότι οι αριστεροί φοιτητές στις ΗΠΑ διαβάζουν Τσόμσκι, Μπάτλερ, Μισέλ Φουκώ, Φραντς Φανόν, Έντουαρντ Σαΐντ και Ρασίντ Χαλίντι: όλοι αυτοί οι άνθρωποι επιμένουν στα ζητήματα της ταυτότητας φυλής και φύλου και ενοχοποιούν τον δυτικό πολιτισμό για όλα τα δεινά της ανθρωπότητας. 

Παραλλήλως, πολλοί ριζοσπάστες αριστεροί και τζιχαντιστές βλέπουν το Ισραήλ ως την αιτία όλων των προβλημάτων της Μέσης Ανατολής. Το Ισραήλ και οι Ισραηλινοί δεν θεωρούνται ανεξάρτητο έθνος και λαός που έχει δικαίωμα να ζήσει και να ευημερήσει, αλλά καταγγέλλονται ως προέκταση του ευρωπαϊκού ιμπεριαλισμού που προορίζεται να εξοντώσει τον αραβικό πληθυσμό. Αντιθέτως, οι Άραβες, και ειδικά οι Παλαιστίνιοι, παρουσιάζονται ως αθώα θύματα τα οποία επιπλέον –και εδώ μπαίνει το πιο εξωπραγματικό στοιχείο– μεταχειρίζονται με σεβασμό τα άτομα ΛΟΑΤΚΙ+ (το υποτιθέμενο No 1 διακύβευμα της εποχής μας), ενώ το Ισραήλ τούς παραχωρεί δικαιώματα με «υποκριτικό τρόπο». Τίποτα καλό δεν μπορεί να ειπωθεί για το Ισραήλ εφόσον είναι η ρίζα του κακού· η επιτομή του καταπιεστή: οποιοδήποτε θετικό βήμα που κάνει θεωρείται κυνικό κόλπο για να αποσπάσει την προσοχή από την καταστολή των Παλαιστινίων.
Με λίγα λόγια, το Ισραήλ και οι Εβραίοι γίνονται hostis humani generis, οι εχθροί της ανθρωπότητας, όπως φαίνεται να πιστεύουν, μεταξύ πολλών άλλων, ο καθηγητής ιστορίας Russel Rickford στο Cornell και ο καθηγητής Joseph Massad (ιορδανικής καταγωγής) του Columbia που δήλωσαν «ενθουσιασμένοι» από την περυσινή επίθεση της Χαμάς.

 Ο σύγχρονος αντισημιτισμός, σύμφωνα με τον οποίο η εβραϊκή ισχύς και ο πλούτος είναι οι αιτίες της παγκόσμιας αδικίας, μοιράζεται παρόμοια δομή με τον μαρξισμό. Αν ο αντιαμερικανισμός είναι ο σοσιαλισμός των ανοήτων, ο  αντιεβραϊσμός τον υπερβαίνει.
Ωστόσο, οι αριστεροί είναι συνήθως άθεοι (θρησκεία  τους είναι η ιδεολογία), ενώ οι ισλαμιστές είναι θρησκόληπτοι. Κι αν και ορισμένοι αριστεροί δικαιολογούν τους ισλαμιστικούς στόχους, οι περισσότεροι ισλαμιστές αποτροπιάζονται μπροστά στις σημαίες του ουράνιου τόξου. Αλλά αυτό δεν αλλάζει τις κοινές τους ιδεολογικές ρίζες: όπως λένε οι Ρώσοι «όλα αλλάζουν· τίποτα δεν εξαφανίζεται». Η μαρξιστική αντίληψη του κόσμου δεν εξαφανίστηκε στη Μέση Ανατολή· απλώς απέκτησε προσωπείο θεοσέβειας, εγκυβωτίζοντας τη πλέον αναπτυσσόμενη θρησκεία στον κόσμο. Έτσι, ο ένας εξτρεμισμός συνάντησε τον άλλον: ήδη από τις απαρχές της παλαιστιανικής τρομοκρατίας –η οποία είχε τότε κοσμική βάση– η αριστερά αναγνώριζε στους Παλαιστινίους μια συγγένεια· τη θεοκρατική αντίληψη του σκοπού, της αποστολής. Προστίθενται τα αισθήματα της αυτοαπέχθειας στο εσωτερικό της Δύσης: Εβραίοι που μισούν τον εβραϊσμό, Αμερικανο-ευρωπαίοι που απορρίπτουν τη δυτική ιστορία και ταυτότητα, εχθροί του ιουδαιο-χριστιανικού πολιτισμού, νέοι χωρίς δυνατότητες που αναζητούν παρηγοριά σε κουλτούρες με απηνείς κανόνες και αρχές. Αυτό περίπου είναι και το απατηλό όνειρο του κομμουνισμού: μια κοινωνία μεγάλων ηθικών απαιτήσεων με δήθεν στέρεες πεποιθήσεις και υψηλούς στόχους.
 
 
Τα σχόλια δημοσιεύονται μετά από έγκριση.

ΣΑΤΙΡΑ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΝΩΝ ΔΙΑΚΟΠΩΝ ΣΤΟ ΣΟΥΝΙΟ ΕΜΠΝΕΥΣΜΕΝΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΤΟΥ ΙΒΑΝ ΝΤΕΝΙΣΟΒΙΤΣ

Υπάρχουν μερικοί άνθρωποι που από την πρώτη φορά που τους συναντάς καταλαβαίνεις ότι θα δεθείς μαζί τους για όλη την υπόλοιπη ζωή σου.
Ένας τέτοιος άνθρωπος ήταν ο Θόδωρος Φουντουλάκης που  εδώ και 8 χρόνια δεν είναι πια μαζί μας, έχοντας δημιουργήσει δυστυχώς ένα αναπλήρωτο κενό στην καρδιά μας. Στην φωτογραφία με την γυναίκα του από ένα αξέχαστο ταξίδι στην Κρήτη.
Στο ποστ μου Ο ΘΟΔΩΡΟΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΙΑ ΜΑΖΙ ΜΑΣ γράφω για τα αλησμόνητα χρόνια που περάσαμε μαζί στο ίδιο συγκρότημα με μπανγκαλόου στην Πούντα Ζέζα και τα μοναδικά βράδια που περάσαμε εκεί, γελώντας και διασκεδάζοντας χάρις στις πρωτότυπες, ευφυείς και απολαυστικές του ιδέες για σατιρικές παραστάσεις με την συμμετοχή όλων μας σε κείμενα δικά του.
Δυστυχώς είχε αφήσει ανεκμετάλλευτο το ταλέντο του στο γράψιμο. Στο παρελθόν στο μπλόγκ μου έχω δημοσιεύσει μερικά κείμενα του που μου είχε στείλει, στα οποία μπορεί κανείς εύκολα να διαπιστώσει την πηγαία σατιρική του φλέβα. (στο παραπάνω ποστ υπάρχουν τα σχετικά λίνκ)
Το τελευταίο του κείμενο που είχα δημοσιεύσει μετά τον θάνατο του, υπάρχει στο ΜΙΑ ΜΕΡΑ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΗ ΑΠΟ ΤΙΣ ΑΛΛΕΣ
Είναι αφιερωμένο στην κόρη του και  είναι έντονα συναισθηματικά φορτισμένο, για τους λόγους που έχει γράψει  ο ίδιος στην αρχή και στο τέλος του,  αλλά και γιατί το διήγημα αυτό περιέχει και προσωπικά του βιώματα από τα νιάτα του, όταν ζούσε και γνώρισε και την γυναίκα του στις περιοχές που περιγράφει, την εποχή που δούλευε ως προμηθευτής πλοίων στο εξωτερικό.
Ψάχνοντας κάτι παλιούς φακέλους βρήκα σήμερα και ένα ακόμα κείμενο του, που δεν το έχω δημοσιεύσει, στο οποίο σατιρίζει μια μέρα από τις καλοκαιρινές διακοπές.   
Ο Φιοντόρ Φουντούλοβιτς είναι ό ίδιος, η Χιλτρούντα Τεοντόροβνα η γυναίκα του, η Irena Κωνσταντίνοβα η θεατρόφιλη αδελφή του που έμενε δίπλα τους, ο Κωσταντίν Αλεξαντροβιτς ο άνδρας της, Αμαλία η παραδίπλα γειτόνισσα και οι κότες που κολυμπάνε η παρέα των γνωστών μας γυναικών που κουβεντιάζουν κολυμπώντας και η τσαμαδούρα εγώ που κουβεντιάζω μαζί τους! Αλεξέι είναι βέβαια ο Τσίπρας!
 
Ο μακαρίτης (2008) Αλεξάντρ Σολζενίτσιν πήρε το Νόμπελ το 1970
με το βιβλίο του  ΄ΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΤΟΥ ΙΒΑΝ ΝΤΕΝΙΣΟΒΙΤΣ΄ 
Επειδή η ιστορία επαναλαμβάνεται, αποφάσισα να την ξαναγράψω επανατοποθετώντας την από ένα Σταλινικό Γκουλάγκ σε μία Μερκελική ντάτσια στην εξωτική Πούντα Ζέζα μέσα από ένα διήγημά με τίτλο΄ΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΤΟΥ ΦΙΟΝΤΟΡ ΦΟΥΝΤΟΥΛΟΒΙΤΣ΄ από το οποίο δεν διεκδικώ καμία διάκριση παρά μόνο την συμπόνια μερικών δίποδων με παντελόνια, γιατί από φουστάνια δεν έχω να περιμένω καμία κατανόηση για δύο λόγους :
α) Ξεχνούν ότι η κριτική της γυναικείας συμπεριφοράς δεν είναι σεξισμός που αποτελεί την βάση του μισογυνισμού και
β) Δεν λαμβάνουν υπ’ όψη ότι πάντα μου άρεσαν οι γυναίκες, παλιά όταν ήταν ξύπνιες στο κρεβάτι και τα τελευταία χρόνια κοιμισμένες και αυτό για καθαρά τεχνικούς λόγους.
 
Μια ημέρα του Φιοντόρ Φουντούλοβιτς
 
Τον Φιοντόρ Φουντούλοβιτς τον ξύπνησαν τα χαρούμενα τιτισβίσματα του αδελφού της Ευρυδίκης πηγαίνοντας στην Νονά που τον περίμενε στην πόρτα της διπλανής ντάτσιας με δυνατά κελαρυστά γελάκια :
- Καλώς τον κι΄ ας άργησε ….
Έριξε μια ματιά στο ρολόι του που έλεγε 8.00 ακριβώς, μια δεύτερη  στο ημερολόγιο που έγραφε Πέμπτη 21 Αυγούστου Σωτηρίου έτους 2015 και μια τρίτη ματιά στην συμβία του που ροχάλιζε τον ύπνο του δικαίου ( να μείνει εντελώς μεταξύ μας γιατί μία συμβία ούτε ροχαλίζει ούτε αφήνει άλλους εύοσμους ήχους που ως γνωστόν αποτελούν προνόμιο του άλλου φύλου)   και σηκώθηκε να ξεφορτώσει τον προστάτη του πριν φτιάξει το τσάι του.
Στην συνέχεια πήγε στο P/C του στην παλιά του συνήθεια να μπαίνει στο side του Αθεόφοβου πρωί για να μάθει τα νέα που από βραδύς είχε δημοσιεύσει, (αποκλειστικά το τελευταίο διάστημα για τα χάλια της κυβέρνησης του Αλεξέι,) προπαγανδίζοντας τον εκθρονισμό  του Τσάρου. Ο Αθεόφοβος δεν έχει καταλάβει ότι όποιος καταλάβαινε δεν χρειαζόταν την προπαγάνδα του για να καταλάβει και όποιος δεν ήθελε να καταλάβει, δεν την καταλάβαινε …!
Μαύρα χαράματα ακόμα (λίγο πριν τις 9.00 πρωτοφανές τόσο πρωί)  άνοιξε το ζερβό της μάτι η Χιλτρούντα Τεοντόροβνα. Έριξε μία επιτιμητική ματιά στον χώρο να ελέγξει μήπως κάποιο βρακί ήταν πεσμένο στο πάτωμα και βρίσκοντας όλα εντάξει του ανακοίνωσε (επειδή οπωσδήποτε κάπου θα πρέπει να φταίει) ότι αυτός φταίει που δεν κοιμήθηκε όλο το βράδυ γιατί εκείνος ανοιγόκλεινε το κλιματιστικό, ότι μια κρύωνε και μια ζεσταινόταν , αγνοώντας μια μικρή λεπτομέρεια ότι εκείνη είχε το τηλεκοντρόλ κάτω από το μαξιλάρι της αδιαφορώντας αν εκείνος έσκαγε ή όχι ….
 Της σερβίρισε το τσάι της και κάθισε στο σκεπαστό να περιμένει την Irena Κωνσταντινοβνα στις 10.00 να πάνε για ψώνια, Πέμπτη σήμερα, Λαϊκή day γαρ …  
Στις 10.00 εμφανίστηκε η Irena Κωνσταντίνοβα με την νυκτικιά και το γνωστό προβληματισμένο της ύφος να συμβουλευτεί την γερμανίδα για το εξαιρετικά επείγον θέμα αν μεθαύριο που θα βάλει πλυντήριο μόνο για τα άσπρα, ( τα χρωματιστά τα είχε πλύνει προχθές), να βάλει και την λευκή πετσέτα με την κίτρινη μπορντούρα ή θα ξεβάψει… !
Ακολούθησε ένα δεκάλεπτο λεπτομερούς περιγραφής των χρωματιστών που είχαν ήδη πλυθεί και ένα δεκάλεπτο λεπτομερούς περιγραφής των λευκών που επρόκειτο να πλυθούν, αγνοώντας τον ήλιο να μεσουρανεί, το θερμόμετρο να ανεβαίνει επικίνδυνα έξω και μέσα και την πετσέτα με την κίτρινη μπορντούρα να προσπαθεί να αποφασίσει  σε ποιο πρόγραμμα θα πλυθεί μια και οι κυρίες δεν μπορούσαν να βρουν λύση σε ένα τόσο σοβαρό πρόβλημα ….
Σχεδόν 12.00 ξεκινήσανε για το Λαύριο με την Irena Κωνσταντίνοβα ντυμένη σαν να πήγαινε στο Ηρώδειο και τον Φιοντόρ Φουντούλοβιτς πάντα κομψό να τον συνοδεύουν τα γνωστά ρατσιστικά της συμβίας του :
-  Πως πας έτσι; Είσαι χειρότερος από Αλβανός !!
Την φουντάρισε στον Βερόπουλο για να πάει μόνος του στην Λαϊκή επειδή η Irena είναι για όλες τις Λαϊκές της χώρας persona non grata από την ημέρα που επέμενε σε ένα κρεμμυδοπώλη να της δείξει το Certificate of Origin για να πειστεί ότι τα κρεμμύδια του ήταν όντως Βατικιώτικα και όχι από τον …Ορχομενό !
Το ότι θα ψώνιζε μόνος του δεν θα πει ότι θα πήγαινε και χωρίς οδηγίες :
- Θα προσέξεις καλά τις ντομάτες και αν δεν είναι καλές θα μου τηλεφωνήσεις να τις πάρω από τον Βερόπουλο !
< Πολλά έχουν δει τα μάτια μου
   μα αυτό μου φέρνει τρόμο >
(όπως θα έλεγε και ο Καββαδίας)
Σκεφτόταν τον εαυτό του με 40 βαθμούς σε τηλεδιάσκεψη με τον Βερόπουλο την ώρα που θα τον ποδοπατούν τα δεκάδες καρότσια που σέρνουν ιδρωμένες νοικοκυρές,  να περιγράφει την ποιότητα των ντοματών και δίπλα του να ξεφωνίζει ένας θεόρατος τύπος
 – Όλα τα σφάζω, όλα τα μαχαιρώνω, και αυτός να θέλει να τον ρωτήσει αν σφάζει μόνο καρπούζια …
Τσάντες, τσαντάκια, σακούλες, σακουλάκια, το καρπούζι στην μασχάλη, τις απαραίτητες τσικουδιές από τον Κρητικό για να βγάλει την βδομάδα, στο περίπτερο για τσιγάρα (η μόνη παρηγοριά) μετά στον φούρνο και τρεχάλα για τον Βερόπουλο να μην τον περιμένει.
Τρίχες. Αυτός ήταν που την περίμενε και μάλιστα για πολύ.
Κάποτε αποφάσισε να μπει μέσα να την μαζέψει. Δίπλα στην είσοδο κόσμος μαζεμένος και δύο πωλήτριες του μαγαζιού λιπόθυμες στο πάτωμα. Κάποιος του είπε ότι μία κυρία κάτι τις ρώτησε και αυτές λιποθύμησαν !
Την βρήκε να περιφέρεται άσκοπα με ένα τεράστιο άδειο καρότσι μπροστά στα διάφορα ράφια. Είχε ψωνίσει μόνο ένα ταπεράκι κατσίκι ή κατίκι (ένα είδος τυριού για δίαιτα) μία αντιχοληστερινούχα μαργαρίνη και 4 κουτάκια Coca Cola Light !
Επιστροφή στην ντάτσια.
Άλλος να κουβαλάει το ταπεράκι και άλλος τις πατάτες και τα καρπούζια.
Γνωστά πράγματα καθημερινής πραγματικότητας.
Η Χιλτρούντα Τεοντόρεβνα στην υποδοχή :
- Άντε κουνήσου, θα χάσεις το μπάνιο σου ! (λες κ΄αυτός φταίει που άργησαν)
Κατέβηκε στα βραχάκια να απολαύσει τα θαύματα του θεού :
Ένας αντισυμβατικός παππούς να πλατσουλίζει με τα εγγόνια του υπό τις ιαχές ενός συμπαθέστατου κοπρίτη , τριγύρω ένα κοπάδι κότες μεταμφιεσμένες σε πάπιες να κολυμπάνε ανέμελα με ένα άσπρο καπελάκι στο κεφάλι η καθεμία, (σήμα κατατεθέν του κοπαδιού ή της γκαρνταρόμπας τους, - η αλήθεια αγνοείται) μια τσαμαδούρα (ή γιατρός δεν φαινόταν καθαρά) να πλέει στην μέση του κοπαδιού και το λακρεντί σε ρυθμό κρόουλ να σπάει κάθε ρεκόρ !
Μεσημέρι, ώρα 2.30, όλοι στις ντάτσιες τους αλλά όχι και στο τραπέζι.
Πρέπει πρώτα να στεγνώσουν τα δακτυλάκια των ποδιών με το …σεσουάρ, μετά άλλα χρονοβόρα μυστήρια που συντελούνται στις ντουζιέρες των γυναικών και το στομάχι του Φιοντόρ να γουργουρίζει …!
Στις 4.30 επιτέλους στο κρεβάτι μπας και κοιμηθεί κανένα μισάωρο αλλά
στις 5.00 το μάτι γαρίδα και το μυαλό να γυρίζει στα παλιά καλά χρόνια, κάπου στην Ιουδαία,  τότε που ζούσε ένας σοφός τύπος κάποιος Ηρώδης ….
Πέμπτη απόγευμα σήμερα , Η ημέρα του Ευαγγελίου. Αθηνόραμα day.
Μέχρι τις 11,00 το βράδυ η Irene Κωνσταντίνοβνα θα το έχει διαβάσει όλο 3 φορές μπας και της έχει ξεφύγει τίποτα !
Κάθε 5λεπτο διαλέγοντας την ώρα που χύνεται ο καφές ή ανακοινώνει η TV την πτώση της κυβέρνησης, ή που ο Φιοντόρ προσπαθεί  να ηρεμήσει παίζοντας πασιέντζες στο P/C του,  θα μπουκάρει στην ντάτσια του να τους ανακοινώσει τα συνταρακτικά νέα, φέρνοντας την γερμανίδα σε απόγνωση :
-  Τα μάθατε;; O θίασος Χατζηπαπάρα ανεβάζει στην Κωλοπετινίτσα το
<τρείς πους και λαπούς>  μόνο για 2 παραστάσεις,  αλλά δεν ξέρω αν ο Κωσταντίν Αλεξαντροβιτς θέλει να πάμε και σκέφτομαι αν η Χιλτρούντα μπορεί ….
 - Άντε @#$&@@@?: $#@&??
Τα φώτα χαμηλώνουν όχι όμως και η ζέστη. Οι κότες μαζεύονται στο κοτέτσι και μαζί τους ο καπετάν-κόκορας. Σε λίγο θα αρχίζουν τα κακαρίσματα.
Ο Φιοντόρ βαριέται, βαριέται μέχρι θανάτου. Όλοι τον έχουνε χεσμένο.
Ακόμα και η Χιλτρούντα που κόλλησε στο κοτέτσι αλλά αυτή είναι παλιά ιστορία..! (Το κοτέτσι είναι καινούργιο. Το χεσμένο είναι παλιό )
Στην αυλή του που κάθεται ακούει τις διάφορες συνταγές μαγειρικής μπερδεμένες με οδηγίες για το πώς παίρνεις λεφτά από τα ΑΤΜ, ανακατεμένες με ιατρικές συμβουλές,  στο ίδιο μίξερ κριτική για την σημερινή πολιτική κατάσταση, ακούει την σιωπή να πέφτει όταν λαλεί ο κόκορας πριν  τα κακαρίσματα μέχρι να κατουρηθούνε οι κότες. 
Παρατηρεί τον κουρνιαχτό να σηκώνεται από το διπλανό κοτέτσι μέσα σε μία ομίχλη Αλτσχάϊμερ και κουφαμάρας, ποτισμένη από την ευωδία του βιολογικού αλλά δεν ανησυχεί. 
Θα ανησυχήσει αν κάποια μέρα ακούσει κάποια να ρωτά :
-  Δεν μου λες Αμαλία, εσένα πως σε λένε ;;;
Σε λίγο η ώρα θα γίνει 10.00, το κοτέτσι θα πέσει για ύπνο και την ώρα που οι κανονικοί άνθρωποι φωνάζουν τις παρέες τους για κανένα κοψίδι και να πιούν ένα κρασάκι για να ξορκίσουν την Αυγουστιάτικη νύκτα, πέφτει η τελευταία διαταγή :
-Εμείς δεν τρώμε το βράδυ και θα πάμε ένα γύρο στο συγκρότημα. Για εσένα υπάρχει γιαούρτι στο ψυγείο ….!
Κοντεύει μεσάνυχτα, η ώρα της περισυλλογής (παλιότερα ώρα για κάτι άλλο) και ο Φιοντόρ Φουντούλοβιτς αναπολεί τον Πατερούλη που έλεγε λιγότερα ψέματα από τον Αλεξέι, την Σιβηρία που δεν έσκαγες από την ζέστη και το Γκουλάγκ που η συντροφιά των συγκαταδίκων το έκανε πιο ευχάριστο τον χειμώνα από την ντάτσια της Πούντα  Ζέζας το καλοκαίρι …!
Αύγουστος 2015
Θ.Φ.
 
 Τα σχόλια δημοσιεύονται μετά από έγκριση.

ΤΟ ΚΟΣΤΟΣ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ ΣΤΗΝ ΜΕΣΗ ΑΝΑΤΟΛΗ

Τις τελευταίες μέρες γινόμαστε μάρτυρες μιας απαράδεκτης πολεμικής αντιπαράθεσης μεταξύ Ισραήλ και φιλοπαλαιστινιακών οργανώσεων και κρατών.
Δεν θα ασχοληθώ σήμερα με το ποιος έχει δίκιο και ποιος άδικο σε αυτόν τον πόλεμο, ούτε ποιος από την ίδρυση του κράτους του Ισραήλ «ήρξατο χειρών αδίκων»
Αυτό που είναι απαράδεκτο είναι το καθεστώς των μουλάδων του  Ιράν να δηλώνει ότι στοχεύει «να εξαλείψει το Ισραήλ από προσώπου γης» ενώ ακόμη και όσοι διαθέτουν χαμηλό δείκτη νοημοσύνης αντιλαμβάνονται ότι αυτό όχι μόνο δεν θα το επιτρέψει το Ισραήλ αλλά και εν τοις πράγμασι είναι ακατόρθωτο.

Δυστυχώς όμως αντί της κοινής λογικής επικρατέστερος είναι ο παραλογισμός.
Αντί το Ιράν και το Ισραήλ να διαθέτουν σημαντικά ποσά για να βελτιώσουν την ζωή των πολιτών τους ξοδεύουν τεράστια ποσά σε εξοπλισμούς.
Όπως γράφει ο Dan Sabbagh στην  Gardian:
Οι πύραυλοι Emad και Ghadr της Τεχεράνης, που χρησιμοποιήθηκαν νωρίτερα φέτος, εκτιμάται ότι ταξιδεύουν με έξι φορές την ταχύτητα του ήχου κατά την πρόσκρουση και χρειάζονται 12 λεπτά για να φθάσουν από το Ιράν. Αυτό θα σήμαινε πάνω από 7.400 χλμ./ώρα. Αλλά το Ιράν είπε ότι ανέπτυξε το ακόμη ταχύτερο, υπερηχητικό Fatteh-2, με μέγιστη ταχύτητα που εκτιμάται στα 16.000 χλμ./ώρα.
Το Ιράν εκτιμάται ότι έχει ένα οπλοστάσιο περίπου 3.000 βαλλιστικών πυραύλων, αν και ο αρχικός υπολογισμός έγινε από τις ΗΠΑ πριν από δυόμισι χρόνια, επομένως ο αριθμός μπορεί να είναι υψηλότερος. Η Τεχεράνη θα ήθελε να διατηρήσει τη συντριπτική πλειονότητα των αποθεμάτων της σε περίπτωση που η σύγκρουση με το Ισραήλ κλιμακωθεί περαιτέρω σε γενικευμένο πόλεμο.
Η εκτόξευση τόσο πολλών βαλλιστικών πυραύλων σε λίγα λεπτά δείχνει επίσης μια σοβαρή προσπάθεια να συντρίψει ή να εξαντλήσει την αεράμυνα του Ισραήλ.
Ήδη η αναχαίτηση δεκάδων ιρανικών πυραύλων και μη επανδρωμένων αεροσκαφών κατά τη διάρκεια της νύχτας στην επίθεση του Απριλίου στο Τελ Αβίβ κόστισε  έως και 5 δισεκατομμύρια σέκελ (1,35 δισεκατομμύρια δολάρια)
 «Ένας πύραυλος «Arrow» που χρησιμοποιείται για την αναχαίτιση ενός ιρανικού βαλλιστικού πυραύλου κοστίζει 3,5 εκατομμύρια δολάρια, ενώ το κόστος ενός πυραύλου «Magic Wand» είναι 1 εκατομμύριο δολάρια. Επιπλέον υπάρχει το κόστος της εξόδου των αεροσκαφών που συμμετείχαν στην αναχαίτιση των ιρανικών drones»
Η αναχαίτιση των βαλλιστικών πυραύλων εν πτήσει είναι κυρίως καθήκον των συστημάτων μεγάλης εμβέλειας ΗΠΑ – Ισραήλ Arrow 3 και Arrow 2, που χρησιμοποιήθηκαν για πρώτη φορά κατά τη διάρκεια του πολέμου Ισραήλ – Χαμάς, τα οποία υποστηρίζονται από το μεσαίου βεληνεκούς σύστημα «Σφενδόνη του Δαβίδ» (David’s Sling). Ο πιο γνωστός «Σιδερένιος Θόλος» (Iron Dome) χρησιμοποιείται για αναχαιτίσεις βλημάτων μικρής εμβέλειας, συχνά ρουκετών που εκτοξεύει η Χαμάς από τη Γάζα.
Τον Απρίλιο, ένας πρώην οικονομικός σύμβουλος του αρχηγού του επιτελείου των Ισραηλινών Δυνάμεων είπε ότι ένας πύραυλος Arrow κοστίζει περίπου 3,5 εκατ. δολάρια τη φορά και οι αναχαιτιστές της Σφενδόνης 1 εκατ. δολάρια, η εξάλειψη εκατό και πλέον πυραύλων θα είχε κόστος εκατοντάδες εκατομμύρια δολάρια – ενώ οι ίδιοι οι πύραυλοι έχουν κοστίσει στο Ιράν 106.000 δολάρια ο καθένας ή και περισσότερο.
Στην επίθεση του Απριλίου, από τους 120 βαλλιστικούς πυραύλους που εκτόξευσε το Ιράν, μόνο οι εννέα πέτυχαν τον στόχο, προκαλώντας μικρές ζημιές σε δύο αεροπορικές βάσεις, που σημαίνει με στενούς στρατιωτικούς όρους ότι και αυτή η επίθεση ήταν αποτυχημένη.
Το Ιράν είχε χρησιμοποιήσει περισσότερα από 300 drones, πυραύλους Κρουζ και βαλλιστικά τον Απρίλιο, ενώ την Τρίτη απέφυγε τα αργοκίνητα drones – που θα αποδεικνύονταν αναποτελεσματικά έναντι ενός αντιπάλου με ένα εξελιγμένο σύστημα αεράμυνας. Μπορεί επίσης να μη χρησιμοποίησε ούτε πυραύλους Κρουζ.
Στην φωτογραφία ένας βαλλιστικός πύραυλος που αστόχησε.

Μας πιάνει ίλιγγος όταν βλέπουμε τελικά τα ποσά που διατίθενται για τους εξοπλισμούς αυτών των κρατών αλλά και για την άμυνα τους .
Ισραήλ: Ο αμυντικός προϋπολογισμός του Ισραήλ εκτιμάται γύρω στα 24-25 δισεκατομμύρια δολάρια ετησίως.
Ιράν: Ο αμυντικός προϋπολογισμός του Ιράν είναι χαμηλότερος και εκτιμάται περίπου στα 15-20 δισεκατομμύρια δολάρια ετησίως.
Προφανώς ο επιθετικός προϋπολογισμός του Ιράν και τα ποσά χρηματοδότησης Χεζμπολάχ και Χαμάς δεν είναι εύκολο να υπολογιστεί.

Είναι γνωστό ότι ένα μεγάλο  μέρος του πληθυσμού των Παλαιστινίων εξαρτάται για να επιβιώσει από την επισιτιστική βοήθεια από το εξωτερικό.
Το γεγονός αυτό δεν συγκινεί ουδόλως την Χαμάς που ξοδεύει τεράστια ποσά για κατασκευή πυραύλων και  υπόγειων σηράγγων που υπολογίζεται ότι έχουν επεκταθεί σήμερα πάνω από 500 μίλια ! 

   

Μόλις έναν χρόνο πριν από τις επιθέσεις της 7ης Οκτωβρίου του 2023, ο Γιαχία Σινουάρ, ηγέτης της Χαμάς στη Λωρίδα της Γάζας, φέρεται να ενέκρινε δαπάνες ύψους 225.000 δολαρίων για την εγκατάσταση θωρακισμένων θυρών (blast doors) στις σήραγγες κάτω από τη Γάζα.
Για να καταστρέψουν μια σήραγγα, οι Ισραηλινοί στρατιώτες χρειάζονται από περίπου δέκα ώρες έως και αρκετές εβδομάδες και από δεκάδες έως χιλιάδες τόνους εκρηκτικών. Πέρυσι, ο ισραηλινός στρατός ανακάλυψε μια σήραγγα που είχε βάθος περίπου 76 μέτρα. Για να την καταστρέψει, χρειάστηκε μήνες.
Στις αρχές του πολέμου, υπολόγιζαν ότι αυτές οι σήραγγες είχαν συνολικό μήκος περίπου 400 χιλιόμετρα. Πλέον, πιστεύουν ότι το συνολικό τους μήκος ίσως να είναι διπλάσιο, ενώ έπειτα από 330 ημέρες πολέμου συνεχίζουν να ανακαλύπτουν νέα τούνελ.
Ο ηγέτης της Χαμάς στη Γάζα, Γιάχια Σινουάρ, ισχυρίστηκε το 2021 ότι η μαχητική οργάνωση διέθετε περίπου 310 μίλια σηράγγων στη Γάζα. Αξιωματούχοι των Ισραηλινών Αμυντικών Δυνάμεων δήλωσαν στους New York Times τον Ιανουάριο ότι οι νέες πληροφορίες δείχνουν ότι το δίκτυο των σηράγγων έχει συνολικό μήκος μεταξύ 350 και 450 μιλίων με περίπου 5.700 ξεχωριστά φρεάτια που οδηγούν στις σήραγγες.

Το τραγικό όλης αυτής της ιστορίας είναι ότι οι πύραυλοι της Χαμάς και τα τούνελ βρίσκονται κάτω από περιοχές με κατοικίες, ή κάτω από νοσοκομεία, σχολεία και τζαμιά με αναπόφευκτες απώλειες αμάχων όταν οι ισραηλινοί τις εντοπίζουν και τις βομβαρδίζουν.
Η αδιαφορία των ηγετών της Χαμάς για τις απώλειες αθώων αμάχων είναι προφανής από την αντίδραση του δολοφονηθέντος ηγέτη της Χανίγια όταν του ανακοίνωσαν πως σκοτώθηκαν 3 γιοί του και 4 εγγόνια του. Ο θεός ν΄ αναπαύσει τις ψυχές τους,, είπε και προχώρησε στην προγραμματισμένη σύσκεψη που είχε. 

 Ένα επίσης ενδιαφέρον και σχετικό άρθρο είναι  το Η οικονομία των πυραύλων – Πόσο στοίχισε στο Ισραήλ η επίθεση του Ιράν
 

Τα σχόλια δημοσιεύονται μετά από έγκριση.

ΤΑ ΕΝΤΥΠΩΣΙΑΚΑ ΥΠΟΒΡΥΧΙΑ ΜΟΥΣΕΙΑ ΜΕ ΑΓΑΛΜΑΤΑ

Το Κανκούν στο Μεξικό αναπτύχθηκε σαν τουριστικός τόπος βασικά για τους Αμερικανούς όταν μετά την επανάσταση του Κάστρο στην Κούβα αυτή έπαψε να είναι ένα τουριστικό θέρετρο για αυτούς.
Εκτός από μεγάλα πολυτελή ξενοδοχεία και καταστήματα δεν έχει τίποτα το ενδιαφέρον και όταν το επισκέφτηκα αναγκαστικά το 2006 βάσει του προγράμματος του ταξιδιωτικού γραφείου, το συμπεριέλαβα και αυτό στα δύο  άλλα μέρη από όσα έχω δει, που δεν θα αισθανθεί κανείς ότι έχασε κάτι από την ζωή του αν δεν τα επισκεφτεί και αυτά είναι το Ροβανιέμι, το δήθεν χωριό του Αη Βασίλη και το Λας Βέγκας.
Αν γράφω σήμερα για το Κανκούν είναι γιατί από το 2010 υπάρχει εκεί ένα ενδιαφέρον υποβρύχιο Μουσείο το   Cancún Underwater Museum  στο οποίο υπάρχουν 500 αγάλματα από ντόπιους και ξένους γλύπτες σε βάθος 3 έως 6 μέτρων σε μια έκταση 420 τετραγωνικών μέτρων.
Η ιδέα της κατασκευή του ήταν του Διευθυντή του Εθνικού Πάρκου Costa Occidental Isla Mujeres, που είχε διαπιστώσει ότι οι φυσικοί κοραλλιογενείς ύφαλοι καταστρέφονταν από τουρίστες, από άγκυρες πλοιαρίων και δύτες. Ειδικότερα, ο μεγαλύτερος κοραλλιογενής ύφαλος στο Κανκούν, ο ύφαλος Manchones, είχε υποστεί  τη μεγαλύτερη ζημιά  από δύτες και ψαρέματα με ψαροντούφεκο.

Έτσι απευθύνθηκε  και προσέλαβε τον Jason deCaires Taylor (1974 -), ο οποίος πρωτοστατούσε στη χρήση υποβρύχιων γλυπτών για τη δημιουργία τεχνητών υφάλων  στη Γρενάδα και είχε αποδείξει την σημασία τους, για την σωστή διατήρηση  του βυθού στο Υποβρύχιο Πάρκο Γλυπτικής Molinere. Σε αυτό το πάρκο είναι χαρακτηριστικό το γλυπτό του  Αντιξοότητες, ενώ στην αρχή του κειμένου έχω βάλει το έργο του -Η σιωπηλή εξέλιξη- που είναι στο Κανκούν.
Ο   Jason deCaires Taylor έχει δημιουργήσει και σε άλλα μέρη υποβρύχια Μουσεία όπως στα Κανάρια Νησιά, στο Μπαλί, στις Μαλδίβες, στο Townsville της Αυστραλίας, στις Κάννες αλλά και στην Αγία Νάπα της Κύπρου  (MUSAN)
Το National Geographic συγκαταλέγει στα 25 θαύματα του κόσμου την δουλειά του στην Γρενάδα.

Το έργο του -ο Μουσικός- έχει τοποθετηθεί  στο ιδιωτικό νησί του «μάγου» Ντέιβιντ Κόπερφιλντ στις Μπαχάμες και το πιάνο παίζει ελαφρά κλασσική μουσική παρόμοια με τον ήχο μιας φάλαινας ή ενός δελφινιού.
Στις Μπαχάμες επίσης έχει τοποθετήσει το πιο τεράστιο υποβρύχιο άγαλμα που υπάρχει, ύψους 5 μέτρων και βάρους πάνω από 6 τόνους με τίτλο Ocean Atlas.

Το έργο του -ο Μουσικός- έχει τοποθετηθεί  στο ιδιωτικό νησί του «μάγου» Ντέιβιντ Κόπερφιλντ στις Μπαχάμες και το πιάνο παίζει ελαφρά κλασσική μουσική παρόμοια με τον ήχο μιας φάλαινας ή ενός δελφινιού.
Στις Μπαχάμες επίσης έχει τοποθετήσει το πιο τεράστιο υποβρύχιο άγαλμα που υπάρχει, ύψους 5 μέτρων και βάρους πάνω από 6 τόνους με τίτλο Ocean Atlas.

Για το άγαλμα αυτό χρησιμοποίησε σαν μοντέλο ένα ντόπιο κορίτσι και το κεφάλι του αγάλματος κοιτάζει γαλήνια το περιβάλλον του, καθώς είναι  ακουμπισμένο λοξά στο ένα λυγισμένο γόνατο, στηριγμένο περισσότερο από το χέρι της καθώς σηκώνει στην πλάτης της την οροφή του κόσμου σαν τον μυθικό Άτλαντα.
Αν όμως τα έργα του Jason deCaires Taylor για να τα δει κανείς πρέπει να πάει με μάσκα και αναπνευστήρα όπου υπάρχουν, υπάρχει και ένα έργο του που μπορεί να το δει χωρίς μαγιό μόνο που πρέπει να βρίσκεται εκεί συγκεκριμένες ώρες που είναι ορατό.
 Είναι -Οι τέσσερις καβαλάρηδες της βιομηχανικής αποκάλυψης- και βρίσκεται στο κεντρικό Λονδίνο και είναι ορατοί από κάθε πλευρά του ποταμού Τάμεση όταν έχει παλίρροια για 2 ώρες.

Τα γλυπτά περιλαμβάνουν δύο ευτραφείς  επιχειρηματίες και δύο παιδιά, τα οποία συμβολίζουν την μελλοντική γενιά που θα έρθει αντιμέτωπη με την οικολογική καταστροφή. Όλοι τους κάθονται επάνω σε άλογα με κεφάλια σαν αντλίες πετρελαίου.
Το μήνυμα του καλλιτέχνη είναι ότι  όλοι μπορούμε να κάνουμε κάτι για να γίνει ο κόσμος ένα καλύτερο μέρος για τα παιδιά μας.
 
Τα σχόλια δημοσιεύονται μετά από έγκριση.