ΒΡΕ ΚΑΜΕΡΟΝ ΘΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΦΕΤΟΣ ΠΑΣΧΑ ;

Θα έχετε πάρει είδηση πιστεύω τις αποκαλύψεις που έχει κάνει ο σκηνοθέτης του ΤΙΤΑΝΙΚΟΥ Τζειμς Κάμερον ότι βρήκε τον τάφο του Ιησού.
Και όχι μόνο βρήκε τον τάφο του, αλλά και της γυναίκας του της Μαρίας της Μαγδαληνής και του γιού του Ιούδα.
Ε λοιπόν εγώ θα καταρρίψω αυτούς τους ισχυρισμούς του Κάμερον γιατί με αυτά που λέει πάει να μας καταργήσει στην ουσία το Πάσχα.
Γιατί τι Πάσχα θα κάνουμε άμα δεν έχουμε προηγουμένως Ανάσταση.
Με αυτές τις θεωρίες θα πρέπει να σταματάμε στο Επιτάφιο.
Και από και πέρα , αντί Πάσχα με αρνιά , να κάνουμε μνημόσυνα με κόλλυβα και ψαρόσουπες! (Αντε τώρα να φας σήμερα ψάρι μετά τις αποκαλύψεις του Εισαγγελάτου!)
Βέβαια θα γλιτώσουν μερικοί που στην Ανάσταση ακολουθούν τον ακριβώς αντίθετο δρόμο από τον Χριστό ,εξ αιτίας κάποιου βεγγαλικού η βαρελότου που τους στέλνει στον άλλο κόσμο, και έτσι προετοιμάζουν τον δρόμο για αυτούς που θα τους ακολουθήσουν την άλλη μέρα με εμφράγματα από την Πασχαλινή χοληστερίνη.
Αυτοί όλοι όμως δικαιολογημένα θεωρούνται ως παράπλευρες απώλειες, σύμφωνα με τον περιεκτικό όρο που καθιέρωσαν οι Αμερικανοί στην Γιουγκοσλαβία και το Ιράκ.
Το Ελληνικό Πάσχα είναι η μεγαλύτερη γιορτή της χώρας και ο Χριστός θα αναστηθεί θέλει δεν θέλει !
Διότι ο Έλλην θέλει το Πάσχα του με το αρνί του και το κοκορέτσι του που δεν κατάφερε να του το κόψει ολόκληρη Ευρωπαϊκή Ένωση.
Θα μας καταργήσει τώρα το Πάσχα , τις σούβλες μας, τα αυγά μας και τα κοκορέτσια μας ο Κάμερον σαν Εξολοθρευτής επειδή κατάφερε να βουλιάξει τον Τιτανικό ;
Ποτέ.!
Και ιδού οι τεκμηριωμένες απόψεις μου του γιατί δεν ισχύουν οι θεωρίες του.
1-Βάσει της βιβλιογραφίας από τον Τελευταίο Πειρασμό του Καζαντζάκη είχε μπει η υπόνοια ότι ο Ιησούς είχε ερωτευθεί την Μαρία Μαγδαληνή.
Η νεώτερη βιβλιογραφία όμως ,δηλαδή Ο κώδικας Ντα Βίντσι ενώ το επιβεβαιώνει μας πληροφορεί ότι ο Ιησούς απέκτησε ΚΟΡΗ.
Άρπα την λοιπόν κ Καμερον που μας λες ότι απέκτησε ΓΙΟ ! Δεν ξέρει τι γράφει ο Νταν Μπράουν;
2-Από ότι ξέρουμε από την βίβλο ο Ιησούς ήταν ξυλουργός. Δεν ξέρουμε όμως πότε έκανε έναρξη επαγγέλματος και αν δούλεψε ποτέ γιατί όλο βόλτα ήτανε.
Να μία ομιλία από εδώ, να ένα θαυματάκι από εκεί, να ένα γλεντάκι σε γάμο εδώ, άντε να αναστήσουμε και τον Λάζαρο, στο ξυλουργείο δεν ξέρω πότε δούλευε.
Ύστερα δεν μας άφησε και κανένα επιπλάκι «δια χειρός Ιησού», σαν και αυτά που λέμε δια χειρός Βαράγκη.
Από την άλλη τα είχε βάλει με τους Γραμματείς και τους Φαρισαίους, που ήταν οι ματσωμένοι της εποχής, οπότε δεν νομίζω να του έκαναν και καμιά παραγγελία για κανένα σκρίνιο η κανένα σύνθετο.
Να είχε κάνει κανένα κομπόδεμα η Μαγδαληνή από την προτεραία επαγγελματική της ενασχόληση το βρίσκω λίγο χλωμό γιατί έχοντας μετανοήσει εγκατέλειψε νωρίς το επάγγελμα, ενώ συγχρόνως οι λογαριασμοί της ΔΕΗ ,του ΟΤΕ και του σουπερμάρκετ έτρεχαν καθημερινά.
Αν είχε πάρει δε και κανένα καταναλωτικό δάνειο για να αλλάξει τις κουρτίνες του σπιτιού δεν σου λέω τίποτα.
Με τέτοιο σύζυγο που είχε που μοίραζε τους χιτώνες του από δω και από κει τι φράγκο να της μείνει;
Οπότε που τα βρήκαν τα λεφτά να φτιάξουν ένα τέτοιο πολυτελή τάφο;
Από την άλλη άμα έχεις και ένα σύζυγο που σου λέει συνέχεια θα αναστηθώ γιατί να του φτιάξεις τάφο;
Άρπα την ξανά κ Κάμερον με τις θεωρίες σου.
Μόνο μια μικρή υπόνοια έχω αλλά δεν θα την πω του Κάμερον.
Εκείνος ο γιος μ΄ αυτό το απαίσιο όνομα Ιούδας που κάθε χρόνο τον καίμε και κάθε χρόνο τον βρίσκουμε μπροστά μας, μήπως μετά τον θάνατο του Ιησού είναι ο άγνωστος στους ιστορικούς βιομήχανος που έφτιαξε την χρυσοφόρο επιχείρηση ΤΙΜΙΟΝ ΞΥΛΟΝ ΑΕ που 2000 χρόνια τώρα τροφοδοτεί με ατελείωτη ξυλεία τα φυλακτά ;
Έχω την υποψία μήπως αποκτώντας περιουσία του μπήκε κανένας Αθηναίος στην μύτη, λέγοντας του ότι έχει οικογενειακό τάφο στο Α΄της Αθήνας, όποτε και αυτός για να του μπει στο μάτι έκανε το κομμάτι του φτιάχνοντας οικογενειακό στην Ιερουσαλήμ.
Αυτό το θέμα όμως περιμένω να το λύσει ο Σκορτσέζε τώρα που πήρε επιτέλους το Όσκαρ και του αναπτερώθηκε το ηθικό.

ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΑ ΝΕΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΜΑΧΗ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΚΑΡΚΙΝΟΥ !

Στην Ελλάδα ο καρκίνος αποτελεί ένα νόσημα που προκαλεί φόβο στον κόσμο γιατί πιστεύει ότι όποιος προσβληθεί από αυτόν είναι αυτόματα υποψήφιος μελλοθάνατος.
Για τον λόγο αυτό διάφοροι απατεώνες βρίσκουν κατά καιρούς ευήκοα ώρα με διάφορες «θεραπείες» από το νερό του Καματερού μέχρι την πρόσφατη φραμπελιά.
Από κοντά άλλοι με διάφορες ψευδοεπιστήμες προσπαθούν να προσελκύσουν όσους επιζητούν, πέρα από την σύγχρονη ιατρική, θεραπείες με διάφορους εξωτικούς τρόπους.
Δυστυχώς λίγοι είναι αυτοί που προσπαθούν να κατανοήσουν τι είναι αυτό, που πολλοί δεν τολμάνε να το πουν με το όνομα του, και το αποκαλούν το «ξορκισμένο» , από το οποίο πεθαίνουν τόσοι άνθρωποι.
Αρχικά οι περισσότεροι θεωρούν ότι ο καρκίνος είναι ένα πράγμα, γιατί δεν ξέρουν ότι οι διάφοροι ιστολογικοί τύποι καρκίνου έχουν τελείως διαφορετική αιτιολογία, εξέλιξη, πρόγνωση και θεραπεία.
Για τον λόγο αυτό δεν μπορεί να υπάρξει ποτέ ΕΝΑ φάρμακο για τον καρκίνο αλλά η κάθε μορφή του είναι δεκτική διαφορετικής θεραπείας.
Ύστερα η θεραπευτική αντιμετώπιση του εξαρτάται από το στάδιο που θα γίνει η διάγνωση, δηλαδή όσο νωρίτερα τόσο καλύτερα .
Η έγκαιρη διάγνωση πάλι εξαρτάται πάλι από τους προληπτικούς ελέγχους που κάνει το άτομο.
Η ιατρική των 100 περίπου τελευταίων ετών έχει κάνει στους τομείς της πρόληψης, της διάγνωσης και της θεραπείας άλματα που δεν είχε κάνει από την αρχή της ανθρωπότητας . Υπολογίζεται ότι η ιατρική γνώση διπλασιάζεται περίπου κάθε 6 χρόνια !
Ένας 30 ρης σήμερα θεωρεί αυτονόητο πχ ότι θα βγάλει αν χρειαστεί ένα υπερηχογράφημα, η μία αξονική η στην ανάγκη μια μαγνητική τομογραφία.
Θεωρεί αυτονόητο ότι η γυναίκα του θα κάνει εξωσωματική γονιμοποίηση αν χρειαστεί και ότι θα ξεβουλώσουν μετά από μια στεφανιογραφία τα στεφανιαία του πατέρα του ,ενώ ή μάνα του θα βγάλει την χολή της λαπαροσκοπικά.
Δεν περνάει από το μυαλό του ότι όταν γεννήθηκε τίποτα από αυτά και παρά πολλά άλλα δεν υπήρχε!
Γιατί τα γράφω αυτά ;
Γιατί η γενικότερη εντύπωση στον κόσμο είναι ότι ο καρκίνος είναι μια μάστιγα που όλο και περισσότεροι πεθαίνουν απ΄ αυτόν ενώ αντίστοιχα ο αριθμός των ατόμων που θεραπεύονται είναι μικρός.
Όμως σε όλες τις μορφές καρκίνου το ποσοστό των ασθενών που ήδη θεραπεύονται πλήρως σήμερα, είναι πάνω από 40 %.
Τα ευχάριστα δε νέα του τίτλου έρχονται από την Αμερικανική Εταιρία Καρκίνου.(Εκεί δεν φοβούνται να λένε τα πράγματα με το όνομα τους σε αντίθεση με μας που έχουμε Αντικαρκινική Εταιρεία, Αντικαρκινικό Ινστιτούτο και πάει λέγοντας )
Σε πρόσφατη ανακοίνωση της τονίζει ότι οι συνεχείς έρευνες, οι δραστικές πολιτικές δημόσιας υγείας και η εκπαίδευση του κοινού, οδήγησαν σε καλύτερη πρόληψη, σε διάγνωση της νόσου σε μικρότερα στάδια, και σε αποτελεσματικότερες θεραπείες.
Έτσι για δεύτερη συνεχή χρονιά το 2004 οι θάνατοι από καρκίνο μειώθηκαν κατά 3014 άτομα , σημαντικότερη διαφορά από την μείωση κατά 369 που είχε διαπιστωθεί τον προηγούμενο χρόνο, μείωση που δεν μπορεί πλέον να θεωρηθεί τυχαία.
Ένας σημαντικός παράγοντας για την μείωση αυτή είναι η πολιτική που ακολουθείται στις ΗΠΑ κατά του καπνίσματος.
Βέβαια τέτοια είδους στοιχεία μην περιμένετε να έχουμε για την Ελλάδα.
Δυστυχώς είμαστε στον τομέα αυτό τριτοκοσμικοί, γιατί ενώ κάποτε φτιάχτηκε στο Υπουργείο ένα αρχείο Νεοπλασμάτων ουσιαστικά δεν βοηθήθηκε να φέρει εις πέρας ένα απλό πράγμα που όλες οι πολιτισμένες χώρες γνωρίζουν.
Ποιοι και πόσοι είναι κατά σειράν συχνότητας οι καρκίνοι στην Ελλάδα.
Ένα τεύχος κατάφερε να κυκλοφορήσει με την Νοσηρότητα από Καρκίνο στην χώρα μας για το !990-1991 με αρκετά αμφισβητούμενα στοιχεία .
Έκτοτε άκρα του τάφου σιωπή.

ΜΗΠΩΣ Ο ΑΓΩΝΑΣ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΝΕΕΣ ΙΔΕΕΣ ;

Χθες στην τηλεόραση είδαμε πάλι τα ίδια.
Κουκουλοφόροι να πετάνε μολότωφ, αστυνομικοί να ρίχνουν δακρυγόνα ,φωτιές σε κάδους και όλα τα γνωστά και επαναλαμβανόμενα επεισόδια που φέρνουν στο μυαλό μου παραγγελιά σε μεζεδοπωλείο:
-Μάστορα, πιάσε μία από τα ίδια!
Δεν θα σχολιάσω τους λόγους που έγινε η χθεσινή πορεία.
Αυτοί είναι ένα άλλο θέμα.
Το σημερινό μου θέμα είναι τα μέσα που χρησιμοποιούνται σήμερα σε κάθε μορφής αγώνα.
Το χθεσινό συλλαλητήριο έγινε για να διαμαρτυρηθεί η Πανεπιστημιακή κοινότητα για τον νέο νόμο για τα ΑΕΙ και να κάνει γνωστή την αντίθεση της σ’ αυτόν στον κόσμο.
Τι έμεινε χθες από όλη αυτή την ιστορία στον κόσμο;
Σε όσους ενημερώνονται από την τηλεόραση ,ότι πάλι στην Αθήνα έγιναν επεισόδια από τους γνωστούς-αγνώστους..
Σε όσους είχαν δουλειές στο κέντρο και στην ευρύτερη περιφέρεια του μια απίστευτη ταλαιπωρία, που προφανώς δεν συνέβαλλε ούτε στην ενημέρωση του κόσμου για τα αιτήματα των διαδηλούντων ούτε στην ενίσχυση της συμπαράστασης στα αιτήματα τους.
Μήπως απέκτησαν τουλάχιστον την συμπαράσταση των καταστηματαρχών της περιοχής και των πελατών τους ;
Δεν ξέρω, πιθανώς να υπάρχουν και μερικοί μαζοχιστές!
Η ιστορία ίδια και απαράλλαχτη έχει επαναληφθεί σαν θεατρική παράσταση αρκετές φορές τον τελευταίο καιρό.
Πιστεύει κανείς ειλικρινά ότι με αυτό τον τρόπο ενημερώθηκε η κοινή γνώμη και συμπορεύεται με τους διαδηλωτές και τα αιτήματα τους ;
Μήπως αυτό όμως θα επιτευχθεί με τις καταλήψεις των σχολών η των σχολείων;
Είναι χαρακτηριστικό ότι όταν τα σχολεία τελούσαν υπό κατάληψη τα ιδιωτικά και τα φροντιστήρια συνέχιζαν τα μαθήματα τους. Μάλλον γιατί ότι βγαίνει από την τσέπη μας είναι σεβαστό σε αντίθεση με ότι βγαίνει από τον κοινό κορβανά στον οποίο συνεισφέρουν κάποιοι εξωγήινοι .
Και προφανώς οι μαθητές των ιδιωτικών δεν ήσαν οι χαμένοι.
Χθες πήγα σε δύο τράπεζες.
Στην πρώτη που είναι ιδιωτική δεν κατάλαβα τίποτα, στην δεύτερη που ήταν η ΕΘΝΙΚΗ είδα ένα χαρτί που μίλαγε για απεργία την ώρα που περίμενα, αλλά από ότι διαπίστωσα πιθανώς όλη η επιτυχία της απεργίας ήταν ότι λειτουργούσαν δύο ταμεία αντί για τρία και αντί 35 λεπτά αναμονή έκανα 50.
Οι απεργίες είναι άλλος ένας απόλυτα θεμιτός και δυναμικός τρόπος διεκδίκησης αιτημάτων από τους εργαζόμενους .
Φτάνει να συμμετέχουν οι εργαζόμενοι ώστε ο εργοδότης να πιεστεί να ικανοποιήσει τα αιτήματα τους.
Όμως σήμερα ακόμα και στον Δημόσιο τομέα ακούει κανείς για απεργίες στο ραδιόφωνο η την τηλεόραση ,και πηγαίνοντας όπως εγώ στο παράδειγμα που ανέφερα ,διαπιστώνει ότι οι περισσότεροι εργαζόμενοι δουλεύουν.
Πολλές δε φορές αν τους ρωτήσεις γιατί γίνεται η απεργία ,απλά δεν ξέρουν.
Για απεργία στον ιδιωτικό τομέα να μην συζητάμε ,από ότι θυμάμαι η τελευταία επιτυχής ήταν στο εργοστάσιο της GOODYEAR που απλά η εταιρεία το έκλεισε και το πήγε αλλού.
Πιθανώς το ΚΚΕ, που την είχε οργανώσει, την θεώρησε απόλυτα επιτυχή γιατί γλιτώσαμε από μία πολυεθνική που απομυζούσε το αίμα του λαού !
Με όσα γράφω δεν θέλω να νομίσει κανείς ότι είμαι κατά όλων αυτών των μορφών αγώνα, ούτε ότι τα γράφω γιατί θέλω να υποστηρίξω τον σημερινό κυβερνητικό θίασο.
Και σε διαδηλώσεις έχω πάρει μέρος, και σε απεργίες ,και έχω κοιμηθεί σε καρέκλες φυλάγοντας την νύχτα συνδικαλιστικά γραφεία τις μέρες της απεργίας.
Απλά πιστεύω πλέον, ότι όλες αυτές οι μορφές του αγώνα πρέπει να αποτελούν το τελευταίο, μαζικό και ισχυρότερο όπλο στα χέρια του πολίτη και όχι να εκφυλίζονται σε ελάσσονα θέματα η σε άνευ νοήματος και χωρίς επιτυχία επαναλήψεις ,απλά και μόνο για να δικαιολογούν οι συνδικαλιστικές ηγεσίες την παρουσία τους.
Η κάθε εποχή έχει η θα πρέπει να έχει τους δικούς της τρόπους και μορφές αγώνα.
Δεν είναι δυνατόν να μένουμε ακόμα στις μορφές αγώνα που καθιέρωσαν το 8ωρο ή ακόμα και πιο πρόσφατα, στον αγώνα του Πολυτεχνείου ενάντια στη χούντα .
Χρειαζόμαστε νέους, έξυπνους, με χιούμορ και με φαντασία τρόπους διαμαρτυρίας που να συμβαδίζουν με την εποχή μας, γιατί οι παλιότεροι πιστεύω ότι εξεμέτρησαν τα προς το ζείν για καθημερινή χρήση .
Οι αγώνες της GREENPEACE αποτελούν χαρακτηριστικό παράδειγμα αγωνιστικής δράσης από λίγους ανθρώπους με τεράστια όμως διασημότητα.
Η ανάγκη για αγώνα δεν θα πάψει να υπάρχει ποτέ.
Ο άνθρωπος πάντα θα αγωνίζεται για κάτι καλύτερο από αυτό που έχει ,και όσο μεγαλύτερη συλλογικότητα έχει ο αγώνας του μαζί με την ευρύτερη ενημέρωση του κόσμου , τόσο ευκολότερα επιτυγχάνεται ο στόχος του.

5 ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΓΙΑ ΜΕΝΑ

Διαβάζοντας το ποστ της liodara είδα ότι μου ζητούσε να πω 5 πράγματα για μένα .
Προ του κινδύνου αν δεν υπακούσω στην επιθυμία της να βρεθώ με κανένα χαλκά στη μύτη λόγω της μανίας με το piercing που έχει ,έδωσα μια σύντομη απάντησα στα σχόλια της και μετά πήρα χαμπάρι ότι είναι μια ιστορία σαν πυραμίδα όταν είδα να μου ζητάνε το ίδιο πράγμα η ηλιαχτίδα, ο αταίριαστος και η bluesmartoulis.
Ας δώσω λοιπόν μερικά εκτενέστερα προσωπικά στοιχεία
1-Από μικρό παιδί απεχθάνομαι ότι έχει σχέση με την γυμναστική και με τον αθλητισμό. Οι μόνοι μυς του σώματος μου που γυμνάζονται τακτικά με επιμονή και υπομονή είναι οι μασητήρες.
Αυτό βοηθά στο να έχει αποκτήσει η κάτω σιαγών μου εκείνη την αποφασιστική όψη που περιγράφουν τα Αρλεκιν για τους ωραίους άνδρες με το θεληματικό πηγούνι.
Βοηθά επίσης και στο να μην αποκτώ όψη φεγγαροπρόσωπου λόγω της στρογγυλής φαλάκρας που στολίζει το κρανίο μου.
Παρ΄ όλα αυτά ,το υπόλοιπο σουλούπι μου στο σύνολο του είναι γοητευτικό και γεροδεμένο ,ως αποτέλεσμα των αρκετών ωρών ψαροντούφεκου που κάνω το καλοκαίρι. Ορισμένα κιλά παραπάνω ,γιατί προφανώς είμαι βαρυκόκαλος,και το ευσταλές μου παράστημα με κάνουν να μοιάζω με τον Ντάνυ Ντε Βίτο ,όπως λένε κάτι κωλόπαιδα που κάνει παρέα η κόρη μου.
2-Είμαι φανατικός κινηματογραφόφιλος και βλέπω 2-4 ταινίες την εβδομάδα στους κανονικούς κινηματογράφους και όχι στα κινηματογραφικά σουπερμάρκετ που είναι τα moultiplex τα οποία σιχαίνομαι.
.Έχω δει στις κινηματογραφικές λέσχες όλες τις ταινίες που έχουν γράψει ιστορία στον κινηματογράφο. Η γυναίκα μου ,που έχει ένα μόνιμο πρόβλημα με το πρωινό ξύπνημα ,θυμάται με φρίκη τα φοιτητικά μας χρόνια που αναγκαζότανε να ξυπνά το πρωί της Κυριακής , και να έρχεται με την τσίμπλα στο μάτι στις 10 στο ΑΣΤΥ για να δούμε γιαπωνέζικη η ρώσικη πρωτοπορία μερικές φορές χωρίς υπότιτλους γιατί η ταινία ήτανε δανεική από λέσχη του εξωτερικού!.
Την εποχή όμως του ψηστηριού δεν τολμούσε να πει ότι προτιμάει το χουζούρεμα στο κρεβάτι της από την ευτυχία του να δει μια βωβή ταινία του Αϊζενστάιν, η και ομιλούσα του Γκοντάρ, και να υποστεί μετά καπάκι την βαθυστόχαστη κριτική μου επί της ταινίας και των προθέσεων του σκηνοθέτη.
Αυτά μέχρι που έδεσε τον γάιδαρο, δηλαδή εμένα, δηλαδή με παντρεύτηκε.
Έκτοτε αν δεν της αρέσει η ταινία, μου λέει ξαπλωμένη μπροστά στην τηλεόραση τυλιγμένη σε μια ξεβαμμένη ρόμπα που δεν την αποχωρίζεται χρόνια , φορώντας κάτι τελείως αντισεξουλικές μάλλινες κάλτσες με ύφος μη επιδεχόμενον αντιρρήσεως –Πήγαινε μόνος σου!
3-Από όσο θυμάμαι τον εαυτό μου να ξέρει ανάγνωση, διάβαζα πάντα εφημερίδα.
Ο πατέρας μου το μεσημέρι μετά το φαγητό ξάπλωνε στο κρεβάτι του και διάβαζε την εφημερίδα του. Εγώ καθιστός από την άλλη μεριά του κρεβατιού διάβαζα την αντίθετη σελίδα.
Συνήθεις ήσαν κάτι μικροκαυγάδες όταν πήγαινε να γυρίσει την σελίδα χωρίς εγώ να έχω τελειώσει αυτό που διάβαζα.
Σήμερα πλέον δεν νοείται να ξαπλώσω το μεσημέρι για τον απαραίτητο μου ύπνο, που συμβάλει όπως διαβάσατε στην καλή καρδιακή λειτουργία, χωρίς να έχω την εφημερίδα μου. Έχει φτάσει ,σπανίως βέβαια, να έχω ξεχάσει να την πάρω , να φοράω ήδη τις πιτζάμες μου οπότε αναγκαστικά ξαναντύνομαι για να πάω να αγοράσω.
Το καλοκαίρι στις διακοπές, το πρώτο που μαθαίνω όπου πάμε ,είναι που πουλάνε εφημερίδες και μερικές φορές αναγκάζομαι να κάνω και 10 χιλιόμετρα την ημέρα για πάρω τις εφημερίδες για όλη την παρέα.
Θυμάμαι μια φορά που κάτι είχε η ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ και το ήθελα, αλλά είχε εξαντληθεί σε όλα τα περίπτερα της Μεσογείων ,από την Άμυνα μέχρι την Αγία Παρασκευή.
Οπότε όπως στα κόμικς άναψε λαμπτήρας στον εγκέφαλο μου.
Άμεση επιστροφή με το αυτοκίνητο και η εφημερίδα βρέθηκε στο πρώτο περίπτερο που την ζήτησα.
Που αλλού, στο κέντρο της χουντοσυνοικίας δηλαδή του Παπάγου!
Επειδή βέβαια είμαστε και ένα σπίτι με αρχές υφίσταται και μία ιεραρχία στην ανάγνωση της . Πρώτα την διαβάζει ο αρχηγός της οικογενείας ,δηλαδή εγώ, και μετά συνήθως την επομένη ημέρα η σύζυγος.
Εμ πώς τι θα το κάνουμε Αμέρικαν μπάρ που λέει και ο Παπαγιαννόπουλος!
Ακολουθώ τις αρχές της πατρικής οικίας.
Πρώτος την διάβαζε ο πατήρ μετά ο υιός και λόγω ελλείψεως Αγίου Πνεύματος μετά την άλλη μέρα η μήτηρ.
4-Μία άλλη ενασχόληση που μου προκαλεί μεγάλη ευχαρίστηση είναι τα ταξίδια.
Ευτυχώς έχω προλάβει να δω μερικές από τις ενδιαφέρουσες μουσουλμανικές περιοχές που σήμερα το σκέφτεται κανείς να πάει όπως το Κασμίρ η ο Λίβανος.
Δυστυχώς εκείνο το καθίκι ο Θάμνος κατέστρεψε το Ιράκ επάνω που ήμουνα έτοιμος να πάω. Επειδή έχω σκοπό να σας γράψω σχετικά με διάφορα ταξίδια απλά θα σας πω μερικούς από τους προσεχείς ταξιδιωτικούς στόχους που ελπίζω να κάνω σύντομα. Μεξικό, Κίνα, Ναοί του Ανγκορ Βάτ στην Καμπότζη, Λιβύη ,Καππαδοκία Νότιος Ινδία
5-Από παιδί είχα μια συνήθεια που με συνοδεύει μέχρι σήμερα.
Δεν πετάω πράγματα εύκολα. Μία βίδα θα φυλαχτεί στο αντίστοιχο κουτί και η μεγαλύτερη ικανοποίηση είναι όταν μετά χρόνια την χρησιμοποιήσεις οπότε έχεις δικαιώσει μέσα σου την προνοητικότητα που είχες να την φυλάξεις .Βέβαια υπάρχει το πρόβλημα τις περισσότερες φορές ότι έχεις ξεχάσει ότι την έχεις φυλάξει και που την έχεις φυλάξει, αγοράζεις καινούργια και αφού την βιδώσεις βρίσκεις την παλιά και γαμοσταυρίζεις την προνοητικότητα σου!
Έτσι γίνεται και με τα αποκόμματα από τις εφημερίδες τα οποία κόβονται μαζεύονται και ξεχνιούνται που έχουν καταχωνιαστεί.
Άμα βρεθούν όμως σας προσφέρουν μερικά πόστ από αυτά που με ρωτάτε που τα βρίσκω.
Η γυναίκα που μας καθαρίζει έχει αυστηρή εντολή ότι δεν πετάει ούτε χαρτάκι αν δεν ρωτήσει πρώτα.
Από τον φόβο της μήπως με στεναχωρήσει πετώντας κάτι που θέλω, μου ήρθε με ένα ακυρωμένο εισιτήριο λεωφορείου να με ρωτήσει –να το πετάξω;
Όπως καταλαβαίνετε η συνήθεια αυτή έχει δημιουργήσει ένα σχετικό αδιαχώρητο στο σπίτι στο οποίο όμως ακόμα κινούμαστε ικανοποιητικά, αλλά δυστυχώς την ίδια συνήθεια έχουν και τα έτερα ¾ γιατί ήμισυ ήταν όταν την παντρεύτηκα.
Έχουμε ακόμα το πρώτο μας σερβίτσιο το οποίο, επειδή είμαστε πάντα προνοητικοί, είχε από 24 ! πιάτα και πιατελάκια με το ακαταμάχητο επιχείρημα άμα σπάσουν μετά δεν τα βρίσκεις. Δυστυχώς αποδείχτηκαν άθραυστα και δεν πετάχτηκαν όταν αποκτήσαμε στη συνέχεια το «χαρούμενο»,«το επίσημο»,«το για τους φίλους»,«το έλα μωρέ ευκαιρία το βρήκα» σερβίτσιο .
Το μόνο πράγμα που πετάμε εύκολα είναι τα παλιότερα ρούχα τα οποία έχουν την ανεξήγητη συνήθεια κάθε χρόνο να στενεύουν
Ρίχνοντας μια ματιά είδα ότι πολλοί ή έχουν γράψει ή έχουν προταθεί από άλλους να γράψουν και γι΄αυτό προτείνω να πάρουν την σκυτάλη 5 εκλεκτοί συνμπλόγκερς που δεν είδα ,τουλάχιστον μέχρι που έγραφα τα παραπάνω να έχουν προταθεί μέχρι στιγμής.
Eparxiako saloni
Weirdo
Johnny B Good
Ange-ta
Maika

Ο ΓΑΡΓΑΛΑΤΑΣ

Ο ποιητής που δεν βρήκατε στο προηγούμενο ποστ μου, ΠΟΙΗΤΙΚΟ QUIZ.-ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΠΟΙΗΤΗΣ;,είναι ο Γιώργος Αθανασιάδης-Νόβας η με το ποιητικό του όνομα Γ.Αθάνας (1893-1987)
Ο Νόβας έκανε μια εντυπωσιακή εμφάνιση το 1919 με την πρώτη του ποιητική συλλογή Πρωινό ξεκίνημα και το ποίημα του Οι ασάλευτες κυρίες των επαρχιών έκανε αίσθηση στην εποχή του. Είχε ευχέρεια στον μετρικό και ομοιοκατάληκτο στίχο αλλά από κει και πέρα δεν έδωσε τίποτα το ουσιαστικότερο στην ποίηση.
Ασχολήθηκε με την δικηγορία και την δημοσιογραφία αλλά μετά σύντομα τον τράβηξε η πολιτική και εκλέχτηκε πολλές φορές στην Αιτωλοακαρνανία βουλευτής και Υπουργός.
Το 1955 έγινε Ακαδημαϊκός (ομόφωνα!), και στη συνέχεια Πρόεδρος της Ακαδημίας ,Πρόεδρος της Βουλής και τελικά Πρωθυπουργός.
(Μόνο πρόεδρος του Ολυμπιακού δεν έγινε γιατί δεν το σκέφτηκε!)
Είναι ο πρώτος Πρωθυπουργός της Αποστασίας το 1965 γεγονός που τον έκανε να αντικείμενο χλευασμού και λοιδορίας από τον κόσμο και τις εφημερίδες και από τότε ήρθαν στην επιφάνεια και τα διάφορα ποιητικά του πονήματα ιδίως όσα ήσαν ευτράπελα και με ερωτισμό.
Η συνήθεια του να φοράει παπιγιόν το οποίο το είχε και ως σήμα κατετεθέν βαζοντας το και στις ποιητικές του συλλογές (!!) ήταν ένα άλλο σημείο που το εκμεταλλεύτηκαν ιδιαίτερα οι γελοιογράφοι της εποχής




Ο Νόβας έμεινε γνωστός ως ο Γαργάλατας από το παρακάτω ποίημα

Κι’ηταν τα στήθια σου
άσπρα σαν τα γάλατα
και μούλεγες
Γαργάλατα,γαργάλατα!

Το ωραίο δε είναι ότι σε αντίθεση με τα υπόλοιπα αυτό δεν είναι δικό του!
Το είχε γράψει ο Κώστας Σταματίου στην στήλη του Αδιακρισίες στα ΝΕΑ αλλά στον κόσμο πέρασε ότι είναι του Νόβα. 
ΠΡΟΣΘΗΚΗ 12-7-2015
Δυστυχώς τα ΝΕΑ έχουν κλείσει το αρχείο τους αλλά υπάρχει η φωτοτυπία του εδώ.

Μερικά ακόμα ερανίσματα του ποιητικού του οίστρου

Τι φταίω αν είμαι λίγο ποιητής
Τι φταίω σαν κέφι αν απαγγέλω
Άλλα τραγούδια μην μου ζητής
Φιλάκια τώρα, χάδια τώρα θέλω!

Και επειδή είναι κρύα
Τα νερά του Βόλγα
Πίνω εις υγείαν σας
Κυρία Όλγα!

Καλησπέρα κυρά –Ρήνα!
Ήρθα για να σου κλαφτώ
Είχες γράμμα απ’ την Αθήνα;
Σούστειλαν κάνα λεφτό;

Ήτανε επίσης μοναδικός στο να φτιάχνει στιχάκια σε κάθε περίπτωση τα οποία έχουν μείνει στην ιστορία της πολιτικής παραφιλολογίας..
Σε γεύμα στο Μεσολόγγι που ήταν μαζί και ο μετέπειτα υποστηρικτής της Χούντας και χρηματοδότης του Νίξον Τομ Πάππας είπε το αμίμητο

Πανηγυρίζει ο πληθυσμός άπας
Διότι συντρώγει μεθ’ ημών ο Τομ Πάππας!
Σε άλλο γεύμα στη Σίφνο προς τιμήν του καθηγητή Μαριδάκη απήγγειλε

Το ανηλέκτριστον Κάστρο της Σίφνου
Πρέπει να ηλεκτροφωτιστή και δις και τρις
Αφού του Μαριδάκη είναι η πατρίς!
Σε πτήση της, πριν την Ολυμπιακή εταιρείας, ΤΑΕ που ήταν μαζί και η μάνα του Κοκού Φρειδερίκη, απήγγειλε κατά την πτήση

Ελληνικέ Λαέ
Πούχεις βασίλισσα γρήγορη
Σαν την ΤΑΕ !
Γυρνώντας δε ο τότε πρωθυπουργός Ντίνος Τσαλδάρης από το Λονδίνο ο Νόβας είχε έτοιμο το στιχάκι

Καλώς τονε τον Ντίνο
Που πήγε στο Λονδίνο!

Το σημαντικότερο ποίημα του όπως είπα είναι το ποίημα:

Οι ασάλευτες κυρίες των επαρχιών.

Βρίσκω στις επαρχίες που τριγυρίζω
κάποιες κυρίες θλιμμένες και χλωμές,
που ζούνε πάντα σ’ ένα χάος γκρίζο
γεμάτο πλήξη, ανία και τιμές.

Στα σκοτεινά σαλόνια τους κινούνται
σαν τις ψυχές στον Άδη, έτσι θαρρώ.
Έρχονται οι ξένοι, μάταια συγκινούνται
και προσφέρουν το χέρι τους αβρό.

Πόσα χεράκια τέτοια έχω φιλήσει!
Ήτανε κρύα, παγωμένα, νεκρικά,
σάμπως να τα ‘χε ο θάνατος αγγίσει
μάταια κι αυτός και δοκιμαστικά.

Στις πληχτικές εκείνες ατμοσφαίρες
του κάκου οι ερωτικοί χτυπούν παλμοί,
ζωντανεύουν σαν φίδια οι χρυσές βέρες
και πνίγουν της καρδιάς την όποια ορμή !

Οι σύζυγοι αυστηρή εθιμοτυπία
κρατούν μαζί τους και τις απατούν.
Κάπου κάπου ξεσπά η ζηλοτυπία,
μα συγγνώμη αυτές πρώτες τους ζητούν.

Παιδιά δεν έχουν. Στείρες η είχαν ένα
και πέθανε μικρό από ιλαρά
φυλλάν λίγα μαλλάκια του κρυμμένα ,
τα βλέπουνε και κλαίν κάθε φορά.

Στη μουσική ζητούν παραμυθία
και στ’ αυθόρμητα δάκρυα πού και πού.
Α, ναι ! Πολλές ιδρύουν και σωματεία
θρησκευτικού η κοινωνικού σκοπού.

Παράξενα που με κοιτούν τον πλάνο
οι ασάλευτες κυρίες των επαρχιών !
Μόλις φύγω καθίζουνε στο πιάνο
να γεμίσουν το χάος των καρδιών.

Μα τίποτε ποτέ δεν θα γεμίση
της ζωής τους το απέραντο κενό…
Πόσες τέτοιες κυρίες έχω γνωρίσει.
Με θυμούνται ; Καμιά δε λησμονώ.
Σε μία δηλητηριώδη κριτική ο Ρ.Αποστολίδης έλεγε όταν έγινε πρωθυπουργός:
…Διαβάστε το πολύ πολύ , τα Χριστουγεννιάτικα τσαρούχια του-που μ΄ αυτά εμπήκε ,και έμεινε μόνο μ’ αυτά τα καψερά, τα τόσο ανεπαρκή , στην παραλογοτεχνία μας – και τις Ασάλευτες εκείνες κυρίες των επαρχιών -αν τις αντέχετε ακόμα, τις τόσο ψεύτικες και ιμιτασιόν (δια χειρός γαλλικού προβενσιαλισμού),κι’ ωστόσο ό,τι καλύτερο έχει σκαρώσει-και θα καταλάβετε πως ναι ,ο κύριος Νόβας ήταν ανέκαθεν ο κύριος Αθάνας κι ο κύριος Αθάνας τίποτε βαρύτερο ,ούτε γίνεται ελαφρύτερο από τον κύριο Νόβα!

ΠΟΙΗΤΙΚΟ QUIZ.-ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΠΟΙΗΤΗΣ;

Επειδή πολλοί μπλόγκερς ασχολούνται με την ποίηση αλλά οι περισσότεροι αμφιβάλουν για την αξία των στίχων τους, σήμερα θα σας παραθέσω μερικούς στίχους από ένα ποιητή που δυστυχώς έχει πεθάνει και έτσι δεν θα έχουμε την ευκαιρία να απολαύσουμε άλλες δημιουργίες του.
Τους στίχους αυτούς τους παραθέτω για να αποτελέσουν υπόδειγμα προς τους ζώντες ποιητές ώστε με την ποίηση τους να καταφέρουν να πετύχουν την Πανελλήνια αναγνωρισιμότητα που πέτυχε ο πεθαμένος, αλλά πάντα αξέχαστος και πολυπράγμων ποιητής.

Βράσε τώρα τραχανά
Και θα ιδούμε αλλού στερνά ..
Λεν, πως τα πολύ γερόντια
Ξαναβγάνουνε τα δόντια
Κι΄ αν τα πράγματα έρθουν έτσι
Θα χορτάσω κοκορέτσι!

..και ως εκ τούτου οι φίλοι μου
που διέθεταν ήθος ανώτατον
μου έστρεψαν τα ..νώτα των!

Τι σου κάνει πες μου τι
το δεντράκι κλαδευτή
και το πετσοκόβεις τόσο ;..

Αχ,τι ανάλαφρα πετάμε,
Τι τρελλά!
Και δεν ξέρουμε που πάμε,
Τραλαλα!

Μην αφήνεις Θήνη
Την καρδιά να φθίνη!
Φέρνεις τόση ευθύνη!

Κι΄αλήθεια να τα ξέρει πρέπει ο Θεός
Να γνοιάζεται για μας, να μας φυλάξη
Αν το μάθει κανένας σου αδελφός
Και βγάλει το μαχαίρι να μας σφάξη !
Δεν νιώθεις πως δεν κάνει –τι απειρία !
Δεν κάνει κύριος καθώς πρέπει εγώ
Μια κοπελλίτσα να χαϊδολογώ
..αν δεν εύρω την πιο κρυφή ευκαιρία!
Και θέλω
και θέλεις
δε μέλλω
δε μέλλεις
Να πάμε μαζί …
Αρνήθηκα τους στίχους μου να πω
Και σύννεφο σκέπασε θαμπό
Ζωντάνεψαν τα δυό γραμμένα φρύδια
Κι΄ έγιναν ίδια
Σα δυό φαρμακωμένα φίδια!

-Φαντάσου αν πέσης!.. -Τι μ΄αυτό;
-Φαντάσου αν πέσω!.. -Σε κρατώ
και δεν παθαίνεις τίποτε !
-Φαντάσου αν πέσουμε κι’ οι δυό
και με κρατείς και σε κρατώ !
-Δεν ντρέπεσαι ξετσίπωτε!

Είμαι σίγουρος ότι αναγνωρίσατε τον ποιητή, που τον ήξερε όλη η Ελλάδα στην εποχή του, αλλά όσοι παρ’ όλα αυτά δεν τον βρείτε θα σας δώσω στο επόμενο ποστ τα πλήρη στοιχεία του με μερικά ακόμα στιχουργήματα , ώστε να μπορέσετε να καταφύγετε στις ποιητικές του συλλογές για μεγαλύτερη ποιητική μυσταγωγία.

Η απάντηση εδώ.

Η ΚΑΤΑΛΗΞΗ ΜΙΑΣ ΠΟΙΗΤΙΚΗΣ ΑΥΤΟΚΤΟΝΙΑΣ

Επειδή έχω διαπιστώσει ότι πολλοί έχετε ιδιαίτερη συμπάθεια στη ποίηση, δημοσιεύω σήμερα ένα μοναδικό ποίημα του παλαιού Κεφαλλονίτη ποιητή Μικέλη Άβλιχου με θέμα την αυτοκτονία.

Η χθεσινή μαζί σου τσακωμάρα
μ έκανε την ζωή να βαρεθώ
και μέσα στην πολλή μου σαστισμάρα
επήρα το ξουράφι να σφαώ
να πάψει πιά η κάθε φαωμάρα
μα δεν ηξαίρω πως και τι και ποιό
κι’ αντίς να κάνω τέτοια ανδραγαθία
εβάρθηκα με μιάς να ξουριστώ
κι’ εκόπασε και τούτη η τρικυμία
κι’ αντί να με θρηνήσεις πεθαμένονε
θάρθω να με φιλήσεις ξουρισμένονε !

Πιστεύω ότι πολλοί που δεν είστε Κεφαλλονίτες, δεν τον έχετε ακούσει ξανά τον Άβλιχο γι’ αυτό και παραθέτω λίγα βιογραφικά του στοιχεία.
Γεννήθηκε στο Ληξούρι το 1844 και πέθανε στο Αργοστόλι το 1917.
Ηταν από πλούσια οικογένεια και αδελφός του ήταν ο Γεώργιος Άβλιχος ,ζωγράφος.
Σπούδασε φιλολογία στην Βέρνη και επηρεάσθηκε από τις ιδέες του Μπακούνιν.
Γυρίζοντας πίσω πολέμησε τις θρησκευτικές και κοινωνικές προκαταλήψεις της εποχής του με όπλο μια καυστική σάτιρα των συμπατριωτών του που τελικά τον στέρησε από φιλίες και συμπάθειες.
Τάχτηκε κατά του Ε.Βενιζέλου και της Αντάντ γιατί δεν χώνευε την Ρωσία που συμμετείχε σ’ αυτήν.
Το έργο του που το ονόμαζε «γραμματογραφία» είναι διάσπαρτο σε περιοδικά και χειρόγραφα.
Άφησε ημιτελές ένα πολύστιχο σατιρικό ποίημα που φαντάζεται τον εαυτό του σαν ζωγράφο που τον έβαλε ο διάολος να διακοσμήσει την κόλαση με εικόνες από σατανικές ψυχές.Ο Άβλιχος στα πορτραίτα αυτά έβαλε όσους δεν χώνευε και όπως ήταν επόμενο προκάλεσε την οργή όσων σατίριζε εκεί.

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΕΝΟΣ ΠΑΡΑΔΟΣΙΑΚΟΥ ΚΡΗΤΙΚΟΥ ΣΠΙΤΙΟΥ

Μια και με ρώτησαν μερικοί για το σπίτι που βρίσκομαι στην Κρήτη θα σας πω δυό λόγια κυρίως για την ιστορία του.
Το σπίτι αυτό κτίστηκε το 1910 από τον παππού της γυναίκας μου στη γωνία ενός κτήματος που αργότερα έγινε πορτοκαλεώνας.
(Παρένθεση 1-Ο παππούς πρέπει να ήταν ένας πολύ ωραίος τύπος ,εργολάβος δημοσίων έργων, και είχε ένα πολύ πρωτότυπο τρόπο προσλήψεως εργατών. Σε όποιον του ερχόταν να τον προσλάβει του έκανε το τραπέζι!
Άμα έβλεπε άνθρωπο μίζερο στο φαΐ δεν τον προσλάμβανε!
Παντρεύτηκε την γυναίκα του όταν ήταν 44 ετών και ή νύφη 14! Το ωραίο όμως είναι ότι αφού του έκανε 9 παιδιά πέθανε πρώτη 75 χρονών, και μετά από λίγο πέθανε και αυτός στα 106! )
Αρχικά έκτισε ένα ενιαίο χώρο με χαγιάτι ,από όπου είναι και η πρώτη φωτογραφία, και είχε και την πυροστιά για μαγείρεμα που είναι το σημερινό τζάκι .( Παρένθεση 2:τα πυρότουβλα που βλέπετε στο τζάκι τα έκτισα με τα χεράκια μου γεμίζοντας τον χώρο πίσω από αυτά που ήταν ανώμαλος και στραβός , με πέτρες και τσιμέντο, κουβαλώντας ατέλειωτους κουβάδες με όλα αυτά τα υλικά-έβαλα μέσα και τις πέτρες που μου έπεσαν με το κουβάλημα από τα νεφρά!)Το σπίτι φτιάχτηκε για υποστατικό του κτήματος και με την πάροδο των ετών προστέθηκε αριστερά από το τζάκι ένα ανοικτό μαγειρείο και από πάνω του ένα δωμάτιο με βεράντα και κεραμοσκεπή και κάτω από αυτήν γαϊδουρόσπιτο και κοτέτσι.
Για να ποτίζονται τα δέντρα είχε ένα πηγάδι, και με μία μεγάλη αντλία στο σπιτάκι που είδατε να μετράω τα σκαλοπάτια, το νερό πήγαινε σε μία δεξαμενή και από κει με ένα κτιστό αυλάκι στην μάντρα του κτήματος ,έφτανε μέχρι την άλλη άκρη του οπότε τμηματικά πότιζαν τα δέντρα.
Το αυλάκι πέρναγε μέσα από το σπίτι και τα παλιότερα χρόνια αποτελούσε και την ύδρευση του μαγειριού.
Ευτυχώς δεν υπήρχε ποτέ πρόβλημα νερού γιατί το ένα όριο του κτήματος είναι το ποτάμι που βλέπετε στη δεύτερη φωτογραφία.
Όλα αυτά από χρόνια είχαν εγκαταλειφτεί και το σπίτι είχε μείνει με τους πέτρινους ,όχι και πολύ καλής κατασκευής τοίχους ερειπωμένο, μια συκιά να έχει γκρεμίσει το μπαλκόνι ,το δε κτήμα είχε γίνει αδιάβατο από τους βάτους.
Όταν το κτήμα ήρθε στα χέρια μας η σύσταση ενός φίλου μου ήταν να γκρεμίσουμε το σπίτι και να κτίσουμε στην θέση του ένα καινούργιο .
Όμως το συναίσθημα είναι ισχυρότερο από την λογική, και ή γυναίκα μου που είχε συναισθηματικό δεσμό με αυτό το σπίτι το μόνο που ήθελε ήταν να το αναπαλαιώσει κάνοντας το λειτουργικό για τις σημερινές μας ανάγκες και μαζί να ξαναφέρει τον πορτοκαλεώνα στις δόξες που είχε στην παιδική της ηλικία, όταν ακόμη τα πορτοκάλια προσέφεραν στο εισόδημα της οικογένειας.
Για να μην πολυλογώ οι πορτοκαλιές ευτυχώς ξανάνιωσαν εύκολα, φυτεύτηκαν και κάπου 80 διαφορετικά άλλα οπωροφόρα, και έτσι πλέον έχουμε μια καλή παραγωγή πορτοκαλιών από τα οποία τρώμε καμιά 15 κιλά και τα άλλα πέφτουν βάσει του νόμου της βαρύτητας στο έδαφος.
(Παρένθεση 3- Ευτυχώς που μερικοί από τους μόνιμους Αλβανούς του χωριού πηδάνε την μάντρα όταν λείπουμε , και κόβουνε κανένα πορτοκάλι ,πράγμα που μας προκαλεί ιδιαίτερη χαρά γιατί προτιμάμε να τα τρώνε άνθρωποι και όχι το χώμα)Στα πλαίσια της επισκευής και της αναπαλαίωσης του σπιτιού έπρεπε να ξηλωθεί ή στέγη με τα κεραμίδια γιατί τα ξύλα της είχαν σαπίσει .
Και στα κεραμίδια αυτά βρήκα όλη την ιστορία του σπιτιού.
Υπήρχαν κεραμίδια που είχαν τοποθετηθεί σε 7 διαφορετικές εποχές !
Τα παλαιότερα φαίνεται ότι ήσαν εισαγωγής από την Γαλλία.
Κατασκευασμένα στο St Henry της Μασσαλίας , που φαίνεται ότι ήταν βιομηχανική περιοχή κεραμιδιών, από διαφορετικούς κατασκευαστές, δηλαδή τους Arnaud Etienne et Cie,τους Pierre Sacoman και τους Guichard Freres.
Τα πιο ενδιαφέροντα όμως είναι αυτά που όταν σταματούν οι εισαγωγές κεραμιδιών από την Γαλλία κατασκευάζονται πλέον εδώ, όπως γράφουν , από τον Jean C.Ctistakis La Channe Ile de Crete έχοντας απάνω την σημαία της αυτόνομης Πολιτείας της Κρήτης.!(Φωτογραφία 3)
Τα νεώτερα είναι από την πολυεθνική τότε Θεσσαλονίκη από τους Fratelli Allatini Salonicco οι οποίοι γίνονται μετά Κεραμοποιείον Αλλατίνη Θεσσαλονίκη, και τέλος τα πιο σύγχρονα από τα Κεραμεία Χίου Ελέφας.(Παρένθεση 4-Η αυτόνομη Πολιτεία της Κρήτης έζησε από το 1896-1913 που ή Κρήτη ενώθηκε με την Ελλάδα. Είχε δική της σημαία που ήταν σαν την Ελληνική του 1822 με λευκό σταυρό στη μέση 3 κυανά τετράγωνα και ένα κόκκινο σύμβολο της επικυριαρχίας του Σουλτάνου.(Φωτογραφία 4) Είχε ακόμη και εθνικό ύμνο που είχε γράψει ο Ιωάννης Πολέμης τους στίχους και την μουσική ο Λαυράγκας.)
Αφού λοιπόν έγιναν οι κατάλληλες εργασίες ώστε το σπίτι να μην μας έρθει καμιά ώρα στο κεφάλι και έρθει η ΕΜΑΚ να μας ανασύρει από μέσα, η στην χειρότερη περίπτωση να γίνει ένας κρητικός επίγειος τάφος, έφτασε ή ώρα που θα μπορούσε να κατοικηθεί.
(Παρένθεση 5-Στην περιοχή τουλάχιστον εδώ, δεν ξέρω αν αυτό γίνεται και στην υπόλοιπη Κρήτη , άμα εγκαταλείψεις τον μάταιο αυτό κόσμο δεν σε χώνουν στο χώμα αλλά κτίζουν ένα υπέργειο τάφο και σε βάζουν μέσα )
Περιχαρείς λοιπόν κατεβήκαμε ένα Ιανουάριο με ένα αυτοκίνητο φορτωμένο μέσα και έξω σαν τσιγγάνοι και μπήκαμε στο σπίτι που είχε γίνει καινούργιο με ένα μεγάλο μέρος της επίβλεψης τηλεφωνικώς από την Αθήνα.
Το πρώτο λοιπόν πράγμα που κάνει κανείς όταν μπαίνει σε ένα κλειστό σπίτι , είναι να ανοίξει τα παράθυρα.
Αν ανοίγουν !
Γιατί τα δικά μας που μας είχε φάει η παράδοση και τα θέλαμε ξύλινα, είχανε φουσκώσει και δεν άνοιγαν. Ο μάγκας που τα είχε φτιάξει υποτίθεται ότι είχε πάρει αρκετό χρόνο πριν τα ξύλα για να είναι ξερά ,τα οποία όμως από την πολύ ξηρότητα ήσαν έτοιμα να φυτρώσουν.
Αφού λύσαμε το πρόβλημα αρχίσαμε να ασχολούμαστε με το να κάνουμε το σπίτι κατοικήσιμο.
Αυτό σημαίνει ότι η σύζυγος ανέλαβε την διακόσμηση και μελετούσε εμβριθώς που πρέπει να τοποθετηθεί κάθε ένα βάζο, και εγώ ανεβασμένος σε μια σκάλα να κρεμάω φώτα και κουρτινόξυλα ενώ όταν κατέβαινα από αυτήν συνέχιζα με την τοποθέτηση όλων των εξαρτημάτων στα μπάνια και με όλες τις δουλειές που ανήκουν στο εργατοτεχνικό προσωπικό που αντί να προσλάβει είχε φροντίσει να παντρευτεί η διακοσμήτρια .
(Παρένθεση –6 Δυστυχώς η σύζυγος έχει καταλάβει ότι επειδή είμαι τελειομανής προτιμώ να φτιάξω μόνος μου αρκετά πράγματα που άλλοι θα φώναζαν μάστορα, και το εκμεταλλεύεται δεόντως.
Βέβαια μεταξύ μας τα θέλει και ο κώλος μου γιατί ενώ άλλοι βρίσκουν ευχαρίστηση να γυρνάνε σε καταστήματα με ρούχα έμενα η βόλτα που με ευχαριστεί είναι στην οδό Αθηνάς και στο Practiker να χαζεύω εργαλεία και να αγοράζω ότι από αυτά μου λείπει ).
Τώρα πια αφού όλα έχουν φτιαχτεί και όλα τα βαζάκια έχουν μπει στη θέση τους, το σπίτι μας προσφέρει μόνο χαρές εκτός όταν αρχίζει να βρέχει καταρρακτωδώς και για μέρες, οπότε σε ένα από τα δωμάτια του αναβλύζει νερό !
Αυτό γίνεται γιατί όταν κτίστηκε το σπίτι πριν 100 χρόνια περίπου, το επίπεδο του δρόμου απ’ έξω δεν ήταν ,όπως σήμερα 80 εκατοστά ψηλότερα.
Ελπίζω όμως μετά κάτι έργα απορροής υδάτων που έκανε ο Δήμος, να μην ξαναδούμε την ιδιωτική οικιακή μας πηγή να αναβλύζει ξανά κάτω από μία εντοιχισμένη ντουλάπα.
Όλα αυτά βέβαια δεν μας πτοούν καθόλου και οι χαρές που έχουμε πάρει από αυτό το σπίτι είναι πολύ περισσότερες από τις ταλαιπωρίες που έχουμε τραβήξει .
Η φύση και η ομορφιά του τοπίου γύρω σου φτιάχνουν την διάθεση μαζί με μία αίσθηση ελεύθερου χώρου που δεν την έχουμε στις πολυκατοικίες της πόλης.
Τελικά για μένα που γεννήθηκα στο κέντρο της Αθήνας ή αίσθηση της υπαίθρου είναι μία σημαντική αλλαγή από τις αστικές παραστάσεις μου ενώ για την γυναίκα μου που γεννήθηκε σ’ αυτό το μέρος, είναι ο οικείος της χώρος που τον στερήθηκε τόσα χρόνια ζώντας στην πόλη.
Και έτσι είμαστε και οι δύο ευχαριστημένοι εδώ και η κόρη μας το ίδιο όταν έρχεται με την παρέα της .

ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΜΕΤΑ ΤΗΝ AGRICULTURE ,CULTURE ΚΑΙ SUBCULTURE

Οταν έχεις μπροστά στα μάτια σου αυτή την ομορφιά των Λευκών Ορέων

δεν προσέχεις ότι εκεί που κατεβαίνεις είναι τα παραπλεύρως σκαλάκια και όχι η βεράντα, οπότε τα τα μετράνε τα παϊδάκια σου ,και τα βρίσκουν σωστά, όπως έγραψα στο προηγούμενο ποστ!

Ως γνήσιος Ρωμιός πάντα με ενδιαφέρει το δίπτυχο άρτος και θεάματα.
Και βέβαια όταν έχεις την δυνατότητα να φας πιλάφι με στακοβούτυρο, σφακιανές πίτες και καλιτσουνάκια δεν ασχολείσαι με τον συνήθη άρτο, αλλά αφού φας τα προαναφερθέντα σκέφτεσαι ότι ήρθε και η ώρα των θεαμάτων.
Στα Χανιά που βρίσκομαι , δυστυχώς υπάρχουν πλέον μόνο 2 κινηματογράφοι με 6 συνολικά αίθουσες. Οι ταινίες που φτάνουν εδώ εκτός από τις παιδικές ,είναι οι γνωστότερες όπως Little Miss Sunshine, Apocalypto,Ματωμένο διαμάντι, Οι ζωές των άλλων, Πιο παράξενο από παράξενο ,η διάρρηξη
Ως γνήσιος κινηματογραφόφιλος τις μισές ταινίες τις είχα δει στην Αθήνα , είδα και τις υπόλοιπες εδώ όποτε το μόνο που έμενε ήταν το θέατρο.
Ευτυχώς λοιπόν εδώ λειτουργούν δύο θεατρικές σκηνές τον χειμώνα.
Η πρώτη είναι το Δημοτικό Περιφερειακό Θέατρο Κρήτης στο οποίο είδα μία πολύ ζωντανή παράσταση του έργου του Ντάριο Φο ,Δεν πληρώνω, δεν πληρώνω, με τους Γιάννη Καλατζόπουλο, Ισίδωρο Σταμούλη , Ιωάννα Μπιλίρη, Ειρήνη Μουρελάτου, Λευτέρη Μποτωνάκη και Χρήστο Ραχιώτη.
Έχοντας δει το αρχικό ανέβασμα του έργου με τον Λιναίο και τη Φωτίου μπορώ να πω ότι και η σημερινή παράσταση κατάφερνε και αυτή να παρασύρει τον θεατή με το αναρχικό και σουρεαλιστικό χιούμορ του Φο.
Η δεύτερη παράσταση που είδα της Εταιρείας Θεάτρου Μνήμη ήταν σε ένα μικρό και κομψό θεατράκι που έχει φτιαχτεί με πολύ μεράκι σε ένα διώροφο νεοκλασικό σπίτι.
Το έργο ήταν της Ινγκεμποργκ Μπάχμαν ,Η περίπτωση Φράντσα.
Αναφέρεται στην ψυχολογική κατάρρευση μιας γυναίκας, έργο αρκετά καταθλιπτικό, σαν να βλέπεις μια κλινική περίπτωση ασθενούς με ψυχιατρικό πρόβλημα, που δίνει όμως την ευκαιρία στους δύο ηθοποιούς την Δέσποινα Πολλαναγνωστάκη και τον Παναγιώτη Χρυσανθόπουλο να πλάσουν δύο ρόλους που πιστεύεις ότι είναι υπαρκτά πρόσωπα.
Το 2003 στο ίδιο θέατρο είχα δει επίσης μια πολύ καλή παράσταση με την Ολεάνα του Μάμετ.
Θεωρώ ότι είναι ευτύχημα η ουτοπία του χθες, που θα έλεγε και o kairos , να είναι σήμερα πραγματικότητα, δηλαδή μία επαρχιακή πόλη να διαθέτει δύο μόνιμες θεατρικές σκηνές και μάλιστα η μία να παίζει ένα σαφώς αντιεμπορικό έργο.
Έχοντας εξαντλήσει λοιπόν τα θεάματα της πόλης αναγκαστικά είδα και μερικά από τα θεάματα της τηλεόρασης.
Εκτός λοιπόν από την τηλεοπτική εκμετάλλευση των αφελών με την περιφερόμενη και περιζήτητη στα κανάλια ,οδοντίατρο με τις επιστημονικές έρευνες που έχει κάνει στη κουζίνα της με την φραμπελιά, αυτές τις μέρες έβλεπε κανείς και διάφορους άλλους απίθανους τύπους οι οποίοι με ύφος 100 βραβευθέντων με Νόμπελ επιστημόνων ,προτείνουν διάφορες ιατρικές εναλλακτικές θεραπείες που δυστυχώς βρίσκουν ευήκοον ους σε ένα κοινό που χάφτει και τα αντίστοιχα θαύματα με τις εικόνες που κλαίνε η με τους Βησσαρίωνες που δεν λιώνουν.
Αυτοί βέβαια κάνουν την δουλειά τους. Αυτό όμως που μου προκάλεσε εντύπωση είναι όλος αυτός ο κόσμος που πάει στις διάφορες εκπομπές τύπου Super Deal.
Προφανώς κατανοώ το ότι το δέλεαρ του να κερδίσεις ένα ποσό, που οι περισσότεροι μπορεί να θέλουν χρόνια δουλειάς για να το αποκτήσουν, είναι μεγάλο, αλλά να αναγκάζονται να γίνονται νούμερα οικογενειακώς μου είναι αδιανόητο. Σύσσωμη ή οικογένεια παίρνει όψη βαθύτατης αγωνίας με την ανάλογη μουσική υπόκρουση, ενώ ο αγωνιζόμενος έχει ένα ύφος λες ότι εξαρτάται η ζωή του από το άνοιγμα της βαλίτσας.!
Αντίστοιχα δε όταν έχει ανοίξει η καλή βαλίτσα σύσσωμη η οικογένεια μέχρι την γιαγιά του αγωνιζόμενου χορεύει ευτυχισμένη ,μέχρι να ξαναπέσει σε βαθειά περισυλλογή αναμένοντας το άνοιγμα της επόμενης βαλίτσας!
Προφανώς λοιπόν υπάρχει ένα ευρύτατο κοινό από TV victims που θεωρεί ότι ο τρόπος συμπεριφοράς που βλέπει καθημερινά στην τηλεόραση από τα διάφορα νούμερα που εμφανίζονται ,είναι ο πιο σωστός, ο πιο εξελιγμένος και ο πιο μοντέρνος.
Σκέπτομαι την σφαλιάρα που θα είχα φάει από τον πατέρα μου αν του έλεγα να έρθει σε μία εκπομπή που θα είχε την ευκαιρία να χορέψει αγκαλιά με τον Φερεντίνο!

ΟΙ ΚΑΚΕΣ ΣΥΝΕΠΕΙΕΣ ΤΟΥ ΚΛΑΔΕΜΑΤΟΣ

Όπως ήδη σας έχω γράψει τον τελευταίο καιρό ασχολήθηκα με το κλάδεμα.
Σαν κερασάκι λοιπόν στην τούρτα κλαδεύοντας το τελευταίο αναρριχόμενο φυτό, και πανευτυχής που είχα τελειώσει με αυτή την δουλειά, η οποία δεν μπορώ να πω ότι είναι και από τις αγαπημένες μου, κατέβηκα από ένα κτιστό πάγκο που ήμουν ανεβασμένος με χάρη, αλλά εκεί που πάτησα δεν ήταν δυστυχώς το πάτωμα αλλά σκαλοπάτια.
Με την γνωστή ελαστικότητα που διακρίνει κάθε αγύμναστο σώμα σαν το δικό μου ,και με τον λίαν επαρκή αριθμό κιλών που έχω, θα μπορούσα με δύο λέξεις να χαρακτηρίσω τι έγινε: έσκασα σαν καρπούζι!
Τα ατυχή σημεία του σώματος μου που απέκτησαν άμεση στενή επαφή με τις κόχες των πέτρινων σκαλοπατιών ήταν το πλάι της λεκάνης και τα αριστερά μου παΐδια.
Και η μεν λεκάνη διαθέτει ικανοποιητική ποσότητα αδρανούς ουσίας, που κακεντρεχώς η σύζυγος ονομάζει λίπος, αλλά τα παΐδια δυστυχώς δεν διαθέτουν.
Η αρχική αντίδραση μου φυσιολογικώς θα ήταν να δηλώσω μεγαλοφώνως και με στεντόρεια φωνή τι θα έκανα στον ενεστώτα χρόνο σεξουαλικώς στην ατυχία μου.
Όμως με το απότομο κτύπημα πριν να κάνω οτιδήποτε στην ατυχία μου ,στο στανιό μου και σε ότι ο καθένας τέλος πάντων σε αυτές τις περιπτώσεις απειλεί ,έπρεπε να πάρω μία ανάσα γιατί αυτή μου είχε κοπεί από τον πόνο.
Μετά ένα λεπτό περίπου και αφού κατάφερα να ανασάνω , η σεξουαλικής υφής επιθυμίες είχαν υποχωρήσει, και προσπάθησα να κάνω απολογισμό των ζημιών.
Ευτυχώς μετά την ενδελεχή και επώδυνη ψηλάφηση των μολοκοπανισμένων περιοχών διαπίστωσα ότι φτηνά την είχα γλιτώσει χωρίς να είναι τίποτα σπασμένο, παρά ίσως κανένα παΐδι ραγισμένο.
Όπως λοιπόν είναι σε όλους σας κατανοητό επέστρεψα στο σπίτι με την κορμοστασιά μου, που διακρίνεται για το ευθυτενή και επιβλητική της όψη, να μοιάζει τώρα με στραβοσουγιά.
Όλα αυτά που σας γράφω δεν θα είχαν ιδιαίτερο ενδιαφέρον αν μετά το χτύπημα και ως συνέπεια αυτού, δεν έκανα μία σημαντική διαπίστωση, σημαντικότερη ίσως από την πρόσφατη διαπίστωση της θεραπευτικής ιδιότητας της φραμπελιάς.
Ως αριστερόχειρ το σύνηθες χέρι που χρησιμοποιώ είναι το αριστερό.
Όμως με το κτύπημα αυτό στα αριστερά παΐδια, οι κινήσεις του χεριού αυτού είναι αρκετά επώδυνες.
Όποιος έχει σπάσει λοιπόν το χέρι που χρησιμοποιεί και το έβαλε σε γύψο μπορεί να με καταλάβει.
Πράγματα που κάνουμε χωρίς να τα σκεφτόμαστε , άμα δεν μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε το χέρι που έχουμε εξασκήσει να τα κάνει ,είναι πρακτικώς αδύνατο να τα κάνεις με το άλλο.
Απλά παραδείγματα θα σας πείσουν.
Προσπαθήστε να σκουπιστείτε στην τουαλέτα με το άλλο χέρι από αυτό που αυτόματα χρησιμοποιείτε και μία στις δύο φορές θα σας πέσει το κωλόχαρτο από το χέρι άσε που θα έχετε και πρόβλημα να πετύχετε επακριβώς την θέση της κωλοτριπίδας .
Επίσης προσπαθήστε να βουρτσίστε τα δόντια σας χωρίς να πληγιάσετε τα ούλα σας με την οδοντόβουρτσα ,η προσπαθήστε να βιδώσετε μια βίδα .
Θα διαπιστώσετε λοιπόν ότι η δυσκολία είναι τεράστια.Επειδή λοιπόν δεν πάσχω από BIID δηλαδή Διαταραχή Σωματικής Ταυτότητας και Αρτιότητας (Body Identity Integrity Disorder) σαν την αγγλίδα Σουζαν Σμίθ που φρόντισε να κάνει κρυοπάγημα στο πόδι της και της το έκοψαν ( γιατί λαχταρούσε να δει τον εαυτό της χωρίς πόδια !!! ) , επιθυμώ διακαώς να πάψει να με πονάει σε κάθε κίνηση το χεράκι μου και δηλώνω ευθαρσώς και εν γνώσει των συνεπειών της γκρίνιας από την σύζυγο ότι ΤΕΡΜΑ ΤΟ ΚΛΑΔΕΜΑ!

Οι έλαφροί άς με λέγουν έλαφρόν * Κ.ΚΑΒΑΦΗΣ

Έχοντας μια φορά τον υπέρτατο κριτή πάνω από το κεφάλι μου (όχι το θεό, την γυναίκα μου εννοώ !) να διαβάζει τι γράφω, την ακούω να αναφωνεί με μία φωνή αντίστοιχη με αυτή που άκουσε ο Λάζαρος από τον τάφο του και πετάχτηκε έντρομος επάνω ,–μα είναι σοβαρά πράγματα αυτά που γράφεις ;
Οπότε και εγώ έψαξα και βρήκα από το αρχείο μου αυτό το κείμενο του αγαπημένου της ποιητή και την κατατρόπωσα.
Δυστυχώς δεν έχω γράψει από πού το έχω κόψει αρκετά χρόνια πριν, και το κείμενο που το συνοδεύει με υπογραφή Γ.Π.Σ., αναφέρει ότι είναι ανέκδοτο αλλά πρόκειται να δημοσιευθεί σε ειδική έκδοση του Αρχείου του Καβάφη από τον «Ίκαρο».
Ο Καβάφης το έχει γράψει σε ηλικία 45 ετών και έχει ημερομηνία 16-10-1906

Το ξέρω, που για να επιτύχη κανείς στη ζωή και για να εμπνέει σεβασμό, χρειάζεται σοβαρότης. Κι’ όμως, μου είναι δύσκολο να είμαι σοβαρός και δεν εκτιμώ την σοβαρότητα.
Άς εξηγηθώ καλύτερα. Με αρέσει στα σοβαρά μόνον η σοβαρότης ,δηλ.1/2 ώρα, η μια ώρα ,η δύο η 3 ώρες σοβαρότητα την ημέρα. Συχνά βέβαια και σχεδόν ολόκληρη μέρα σοβαρότητα.
Άλλιώς, με αρέσουν τα χωρατά ,η αστειότης ,η ειρωνεία η τα ευφυή λόγια, το χαμπαγκάρισμα (humbugging)**.
Άλλα δεν κάνει.
Δυσκολεύει τες δουλειές.
Διότι ,ως επί το πλείστον έχεις να κάνεις με ζευζέκηδες*** και αμαθείς. Αυτοί δε είναι πάντοτε σοβαροί. Μούτρα σέρια**** ζωωδώς. που να αστιευθούν. αφού δεν καταλαβαίνουν. Τα σέρια**** μούτρα τους είναι αντικατοπτρισμός. Όλα τα πράγματα είναι προβλήματα και δυσκολίες για την αγραμματοσύνη τους και για την κουταμάρα τους ,γιαυτό σαν βώδια και σαν πρόβατα (τα ζώα έχουν σοβαρότατες φυσιογνωμίες) είναι περιχεμένη επάνω στα χαρακτηριστικά τους η σοβαρότης.
Ο αστείος άνθρωπος γενικώς περιφρονείται ,τουλάχιστον δεν λαμβάνεται υπ΄ όψιν σημαντικά ,δεν εμπνέει πολλήν πεποίθησιν.
Γι’ αυτό κι’ εγώ καταγίνομαι στους πολλούς να παρουσιάζω σοβαρή όψη. Ηύρα πως μεγάλως με διευκολύνει τες υποθέσεις μου.Εσωτερικώς γελώ και αστειεύομαι πολύ.

Δεν χρειάζεται να σας πω το πόσο συμφωνώ με τον μεγάλο Αλεξανδρινό.


*Η αρχή του ποιήματος «Βυζαντινός άρχων ,εξόριστος στιχουργών»
**Humbugging=μπουρδολογία
***ζευζεύκης=(τουρκ) ο μωρός, ο ανόητος, ο ελαφρόνους.
****Σέρια= προφανώς είναι εξελληνισμένο το σοβαρός από τα αγγλικά (serious)

ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΠΑΡΑΠΟΙΗΣΗ

Όλοι μας έχουμε μάθει 3 πράγματα στο σχολείο για την Βυζαντινή Αυτοκρατορία.
Αν όμως ρωτάγατε ένα κάτοικο της για αυτήν, θα σας κοίταζε κατάπληκτος γιατί δεν θα την είχε ακούσει!
Απλά γιατί οι ίδιοι δεν την έλεγαν Βυζαντινή αλλά Ρωμαϊκή.
Το Βυζάντιο ήταν μια μικρή πόλη που είχε κτίσει το 657 πχ ο Βύζας από τα Μέγαρα στην περιοχή του Κερατίου. Σε αυτή τη θέση ο Μέγας Κωνσταντίνος το 324 μχ έφτιαξε την «δευτέρα Ρώμη» ,η οποία ήδη από το 381 έγινε η Νέα Ρώμη και τελικά από το όνομα του ιδρυτή της ονομάστηκε Κωνσταντινούπολη.
Έκτοτε λοιπόν στη χιλιόχρονη ιστορία του το κράτος είχε το όνομα «ρωμαϊκόν» η «Ρωμαίων κράτος» η «Ρωμαίων Πολιτεία» η «βασιλεία» η μερικές φορές και «Ρώμη» ιδίως στα νομικά κείμενα.
Επίσης ο όρος «Ρωμανία» ήταν σε χρήση για την αυτοκρατορία αλλά ορισμένες φορές οι μεν δυτικοί τον χρησιμοποιούν για να το ανατολικό τμήμα της αυτοκρατορίας ,ενώ οι Βυζαντινοί για την Μικρά Ασία και την Θράκη.
Διακρίνουμε 3 ιστορικές μεταβολές του κράτους, από εκχριστιανισμένο ρωμαϊκό κράτος της Ανατολής με λατινική παιδεία στην αρχή, μεταβάλλεται σε εξελληνισμένη αυτοκρατορία της χριστιανικής Ανατολής στην ακμή του, και καταλήγει να μεταβληθεί σε ορθόδοξη ελληνική πολιτεία στο τέλος της ζωής του.
Από τότε λοιπόν έμεινε ο όρος Ρωμιός και Ρωμιοσύνη που έγιναν συνώνυμα του Έλληνα
Τότε από που μας προέκυψε η Βυζαντινή Αυτοκρατορία ;
Αρχικά οι μεν Γάλλοι ιστορικοί χρησιμοποιούσαν τον όρο Ελληνική Αυτοκρατορία του Μεσαίωνος ενώ στις Αγγλοσαξονικές χώρες χρησιμοποιούσαν τον όρο «ύστερο η μεταγενέστερο ρωμαΐκό κράτος»
Ό όρος Έλλην όμως κατά τους μέσους χρόνους είχε ταυτιστεί με την ειδωλολατρία ,ενώ επίσης ο όρος Ελλάς αφορούσε το« θέμα της Ελλάδος» με συγκεκριμένη διοικητική και γεωγραφική περιοχή.
Ηδη από τον 9ο αιώνα αρχίζει στη Δύση να γίνεται συστηματικότερη χρήση του όρου Γραικοί για όλη την αυτοκρατορία για να οικειοποιηθούν στο φραγκικό κράτος τον ευρύτερη έννοια των ονομασιών Ρωμαίοι και Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία.
Έτσι με την έκδοση από τον Ιερώνυμο Wolf του Corpus Byzantinae Historiae( 1562) με έργα Βυζαντινών ιστορικών αρχίζει ουσιαστικά η χρήση του όρου Βυζάντιο και Βυζαντινή Αυτοκρατορία και από τον 17ο πλέον αιώνα επικρατεί στην διεθνή βιβλιογραφία.