ΣΑΒΒΟΠΟΥΛΟΣ-ΜΙΑ ΖΩΗ ΜΑΖΙ ΤΟΥ!

                                      Ο Διονύσης Σαββόπουλος με τον Μάνο Λοΐζο.

Μερικές φορές τυχαίνει να διαβάσεις ένα άρθρο που όχι μόνο σε εκφράζει απόλυτα αλλά έχεις  και ένα αίσθημα ζήλειας που δεν το έχεις γράψει εσύ.

Το κείμενο της  Ναταλί Χατζηαντωνίου  Ο Διονύσης Σαββόπουλος γέρασε μαζί μας. Κι εμείς μαζί του στην LIFO, μου δημιούργησε ακριβώς αυτό το συναίσθημα.

 Η ποίηση στα τραγούδια του Σαββόπουλου της προκάλεσε ακριβώς τους ίδιους συνειρμούς  που είχα και εγώ, όταν πριν 7 χρόνια έγραφα το ποστ μου ΕΜΕΙΣ, ΤΟΥ 60 ΕΚΔΡΟΜΕΙΣ…. καθώς αυθόρμητα μου έρχονταν στο μυαλό, όταν έγραφα το κείμενο, στίχοι του, που από χρόνια είχαν χαραχθεί στην μνήμη μου.

Το ποστ αυτό είχε γραφτεί μετά από την συναυλία που είχε δώσει τότε στο ΠΑΛΛΑΣ και στην οποία όταν τελείωσε πήγα και τον βρήκα και του επεσήμανα το λάθος που είχε κάνει λέγοντας ότι η ιστορική συναυλία της ΕΦΕΕ στο ΚΕΝΤΡΙΚΟΝ το 1967 έγινε την ίδια μέρα με την συναυλία των Rolling Stones στον Παναθηναϊκό. (Σχετικά με αυτές τις ιστορικές πια συναυλίες έχω γράψει στο ΑΠΡΙΛΙΟΣ 1967 -ΜΙΑ ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΜΑΡΤΥΡΙΑ αλλά και στο .. ..οι γιατροί δεν μας δίνουν σημασία βιαστικά μας κουβαλούν στα χειρουργεία.1)

Γι΄αυτό και την μόνη φράση που θα άλλαζα στο κείμενο, της προφανώς νεότερης μου Ναταλί Χατζηαντωνίου, θα ήταν ότι εγώ τον ξέρω όχι μόνο 30 αλλά 49 χρόνια, τόσο δισκογραφικά όσο και στα "ζωντανά" του, στα οποία δίνει τον καλύτερο εαυτό του,ιδίως όταν βρίσκεται μπροστά σε κοινό που γνωρίζει και του αρέσει η μουσική του.

Θυμάμαι πριν αρκετά χρόνια, πρέπει να ήταν μάλλον μια δωρεάν συναυλία, που είχε δώσει στο Μαρκόπουλο μπροστά σε ένα ποικίλης σύστασης κοινό.

Μετά το διάλειμμα που έφυγαν οι άσχετοι ακροατές όσοι μείναμε διαπιστώσαμε πόσο μεγάλη σημασία έχει για ένα ευαίσθητο καλλιτέχνη η ανταπόκριση που έχει η  μουσική του από το κοινό. Ενώ στο πρώτο  μέρος απλά ήταν καλός στο δεύτερο μέρος ήταν μαγικός.

Είναι αναπόφευκτο στα 50 χρόνια που είναι στο προσκήνιο να μην μπορεί να παραμένει κάποιος στο απυρόβλητο, όσο μεγάλος και αν είναι και ιδίως  αν έχει την εκρηκτική προσωπικότητα του Σαββόπουλου, που κατά καιρούς χωρίς να υπολογίζει το κόστος έχει κάνει αρκετές αντιφατικές δηλώσεις για διάφορα πράγματα . Πολλοί του έχουν κάνει κριτική, πολλές φορές μάλιστα γεμάτη εμπάθεια.Αλλά και πρώην φίλοι του έφτασαν να γράψουν  μέχρι τραγούδια για να εκφράσουν την αποδοκιμασία τους γι΄αυτόν.

  ΩΔΗ ΣΤΟΝ ΔΙΟΝΥΣΗ-ΠΩΣ Η ΑΠΑΡΕΣΚΕΙΑ ΣΤΟΝ ΣΑΒΒΟΠΟΥΛΟ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΕ ΕΝΑ ΕΥΡΗΜΑΤΙΚΟ ΣΑΒΒΟΠΟΥΛΙΚΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ !

Τον κατηγορούν συχνά  ότι με τραγούδια του έχει μετακινηθεί από τις αρχικές του ιδέες. Δεν ξέρουν βέβαια ότι ο  Κομφούκιος 2500 χρόνια πριν είχε πει:  Μόνο οι πιο σοφοί και οι πιο ανόητοι άνθρωποι δεν αλλάζουν ποτέ.

Αλλά και ο ίδιος έχει εξηγήσει με ενάργεια την άποψη του με τον στίχο:

 Η ζωή αλλάζει δίχως να κοιτάζει
τη δική σου μελαγχολία
κι έρχεται η στιγμή για ν’ αποφασίσεις
με ποιους θα πας και ποιους θ’ αφήσεις.

Γι΄ όλους αυτούς που είναι επικριτικοί απέναντι του, έχω γράψει αρκετές φορές στο παρελθόν πως μακάρι να είχαμε στην Ελλάδα μερικούς ακόμα σαν τον Χατζηδάκι, τον Θεοδωράκη και τον Σαββόπουλο και ας έλεγαν αυτοί ότι τους κατέβει!

Όπως καταλαβαίνετε μπορώ να γράφω αρκετές σελίδες ακόμα για τον δημιουργό που μπορεί την μία μέρα να μιλάει για των Ελλήνων τις κοινότητες που φτιάχνουν άλλο γαλαξία είτε με τις αρχαιότητες είτε με ορθοδοξία ενώ ταυτόχρονα να μας λέει κατάμουτρα  για μελαμψές φυλές  κοντοπόδαρες ..τσιφτετέλληνες ..κωλοέλληνες.

Σταματάω εδώ και σας παραθέτω ατόφιο το συγκινητικό κείμενο της Ναταλί Χατζηαντωνίου στο οποίο η μόνη παρέμβαση που έχω κάνει είναι με πλάγια μπλέ γράμματα να τονίσω τις φράσεις που είναι από τραγούδια του.

Ο Διονύσης Σαββόπουλος γέρασε μαζί μας. Κι εμείς μαζί του.

 «Γιατί δεν τραγουδάτε ποτέ ζωντανά το "Είδα τη Σούλα και τον Δεσποτίδη";» τον είχα ρωτήσει το 2000, επί πρωθυπουργίας Σημίτη, στη... χαρούμενη τότε "κατηφόρα" της χώρας προς τους Ολυμπιακούς. Αλλά ο Διονύσης Σαββόπουλος δεν απάντησε. Μα, δεν ήταν και υποχρεωμένος να απαντήσει σε μια ερώτηση που δεν ήταν δημοσιογραφική. Το θυμήθηκα το περασμένο σαββατόβραδο, καθώς τον παρατηρούσα στη σκηνή του Gazarte. Ίδιος, όπως τον ξέρω 30 χρόνια τώρα που τον παρακολουθώ, σχεδόν ανελλιπώς, στα «ζωντανά» του. Με την ίδια αστραφτερή σκηνική μαεστρία που, χιλιοδοκιμασμένη, ξέρει ακριβώς πώς να κάνει να φαίνεται αυτοσχέδιο ό,τι (παρλάτα ή τραγούδι) έχει τοποθετηθεί στο πρόγραμμα με την ακρίβεια κατασκευαστή μικροτσίπ. Με ρεπερτόριο βασισμένο στα best of μιας παραπλανητικά ευδιάθετης προτροπής να κρατήσουν οι χοροί... Το θέμα, βέβαια, δεν ήταν αυτά τα τραγούδια που βαριούνται οι φανατικοί του. Ήταν τα άλλα, τα εμβόλιμα. Και πρώτα εκείνο που απουσίαζε μια 20ετία από τα live του: «Είδα τη Σούλα και τον Δεσποτίδη, στο όνειρό μου τους είδα ζωντανούς (...) Πού ήταν το θάρρος κι η πίστη μου αίφνης; Μαζί τους ήμουνα στην άλλη Αριστερά/ που είδε τον κόσμο σαν έργο τέχνης/ με τελειωμένα κι αθάνατα φτερά. (...) στο μαξιλάρι μου έκλαψα βαθιά,/ τα πρόσωπά μας, τα ονόματά μας,/ πόση προσπάθεια, πόση μοναξιά».   Όσο κι αν σκοτωθήκαμε μέχρι εδώ, είναι ο δικός μας μεγάλος «Ντίλαν» που κατέγραψε με ακρίβεια, τρυφερότητα, διεισδυτικότητα, τόλμη και οργή τη διαδρομή 60 χρόνων νεοελληνικής Ιστορίας και εθνικής μοναξιάς.   Αλλά γιατί μου φάνηκε πως σε τούτο το live η σχέση του με τον χρόνο είχε πια μια άλλη «ποιότητα»; Είναι παραίτηση; Να 'χει κουραστεί με τις πολιτικές του διδαχές και τις αιχμές που τα τελευταία χρόνια ξεσήκωναν χαιρέκακη ικανοποίηση από δω και θύελλες από κει; («Σαν ρεμπέτικο παλιό σβήνει η φωνή μου και σκορπάει. Πουθενά στον τόπο αυτό η μπογιά μου τώρα πια δεν περνάει».). Όχι. Είναι κάτι που αφορά λιγότερο την επικαιρότητα και την πρόθεση του ίδιου του Σαββόπουλου να παρέμβει. Κάτι πιο μεταφυσικό, πιο στραμμένο στα έσω του, στην αγωνία της ηλικίας («σχεδόν 75 ετών/ με μπλοκ επιταγών...»), στον προσωπικό απολογισμό («χωρίς κανένα αντίκρισμα εξόν») και στην πορεία του («τους τίτλους τ' ουρανού»). Κάτι που τελικά μας αφορά πολύ περισσότερο από τους πολιτικούς υπαινιγμούς και το ενίοτε δασκαλίστικο ύφος. Τον σκοτώσαμε μέσα μας πολλές φορές μέχρι εδώ τον Σαββόπουλο («Τρύπια είν' η αγάπη μας και δεν μας προστατεύει»). Μας είχε, άλλωστε, προειδοποιήσει σχεδόν εξαρχής πως θα μας απογοητεύσει κατά καιρούς («εφύγαν απ' τα χέρια μου οι πίσω μου σελίδες/ κι ας μου κοστίσαν ακριβά σε κόπους και θυσίες./ Χέι, με περιφρονούνε τώρα και τραβάνε, σαν τρελές μέσα στην μπόρα»).   Κι έτσι είναι. Το κόστος του ήταν να τα πει όλα πρόωρα, με την ανατριχιαστική διορατικότητα των ποιητών («Τιμωρός καιρός/ πέντε αιώνες δύσης / εθνικής θα ζήσεις / από δω και μπρος / με αγγλικές αλφαβήτες/ μαλλιαροί μου Ελλαδίτες/ θλιβερές μου πορδές...»). Το κόστος ήταν επίσης να γίνει «συγγενής» μας, με τον στενό δεσμό που ευνοεί το τραγούδι.  Φορτώθηκε προσδοκίες, καθενός χωριστά. Κι όταν δεν ανταποκρίθηκε σε όλες... Κυρίως όταν παρέμεινε ο εαυτός του, με τα ελαττώματα και τις ανασφάλειες («εμείς με τις αιώνιες τις δυσθυμίες μας/ με το κενό και με το αμφισβητώ/ σαν πετρωμένοι μέσα στο καθιστικό/ να ζεις τον θάνατό σου...») και με τις εμμονές και τα λάθη... Όταν απέτυχε να γίνει ο αρχετυπικός «εντάξει» ήρωας που απαιτούσαμε («Ποιος, στ' αλήθεια, είμαι εγώ και πού πάω...»)... Τότε τον ξεσκίσαμε με τον τρόπο που ξεσκίζεις έναν δικό σου άνθρωπο. Δεν αρκούσε ότι ο Σαββόπουλος μας φανέρωσε το μέλλον; («Πού να 'ναι τώρα οι συντηρητικοί, που να 'ναι τώρα οι μετρημένοι;/ Μείναμε μόνο αναρχικοί κι αριστεροί απελπισμένοι/ Ήμασταν πάντοτε της ήττας που νικάει την εξουσία/ και ξαφνικά μας παρεδόθη αληθινά, τι τραγωδία»). Ότι προέβλεψε και τη δική του τραγωδία («Κι εγώ που είμαι ο πιο φριχτός πώς να βγω και να ξαναρχίσω/ αν δε θερίσω ό,τι έσπειρα κι αν δε μετανοήσω;»); Τη δική του μοιραία αποστολή («Όταν ο κόσμος μας θα καίγεται/ όταν τα γεφύρια πίσω μας θα κόβονται/ εγώ θα είμαι εκεί να σας θυμίζω/ τις μέρες τις παλιές»); Ότι έκανε την πιο ανελέητη αυτοκριτική («Πίσω απ' τ' αυτάρεσκα τραγούδια μας η σήψη προχωρούσε»); Γέρασε μαζί μας. Κι εμείς μαζί του. Σαν ζευγάρι χρόνων που ο ένας μισεί και υπονομεύει τον άλλο για τις χρόνιες παραξενιές και μικρότητές του. Όμως όσο κι αν σκοτωθήκαμε μέχρι εδώ, είναι ο δικός μας μεγάλος «Ντίλαν» που κατέγραψε με ακρίβεια, τρυφερότητα, διεισδυτικότητα, τόλμη και οργή τη διαδρομή 60 χρόνων νεοελληνικής Ιστορίας και εθνικής μοναξιάς («Τόσος κόσμος πλάι του πέρασε και τον προσπέρασε»).

Αλήθεια, δεν αξίζει το «Νόμπελ», έστω το δικό μας; Ούτε καν γι' αυτή την κραυγή της υπαρξιακής μας αγωνίας στο αυτί της Ιστορίας: «Σήκω, ψυχή μου, δώσε ρεύμα (...) να τιναχτεί σαν μαύρο πνεύμα/ η τρομερή μας η λαλιά»;   Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO

Μερικά ακόμη κείμενα για τον Σαββόπουλο από την LiFO

´Αγνωστες εικόνες του Σαββόπουλου: «Είμαι ένας Έλλην που παίζει ροκ» Σπάνιο υλικό από τη μεγάλη ροκ εποχή του (1969-1972)  (Με πολλές παλιές φωτογραφίες)

 Διονύσης Σαββόπουλος καλεί Bob Dylan! Over! 

Ένα τραγούδι που δεν είπε ο Σαββόπουλος και ένα πάρτι μετους μουσικούς του από τα παλιά!

Όταν τα τραγούδια του Διονύση Σαββόπουλου προξενούσαν τηνοργή του Υπουργείου Προεδρίας Και ο Μάνος Χατζιδάκις ''καθάριζε'' για πάρτη του!

Γιατί ο Διονύσης Σαββόπουλος είναι ο σημαντικότερος touringartist της Ελλάδας σήμερα Λόγοι που οι συναυλίες του παραμένουν πετυχημένες και αγαπητές απ' όλες τις γενιές

 ''Ο Σαββόπουλος ήθελε να μπει στο συγκρότημά μας, αλλά δεντον θέλαμε επειδή δεν ήταν μοντέρνος''

ΜΕΡΙΚΑ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝΤΑ ΣΤΟΙΧΕΊΑ ΓΙΑ ΤΟ ΠΡΟΣΦΥΓΙΚΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΤΟΥΡΚΙΑ.

Στο ΒΗΜΑ της Κυριακής δημοσιεύτηκαν δύο πολύ ενδιαφέροντα άρθρα σχετικά με το προσφυγικό πρόβλημα στην Ελλάδα και την Ευρώπη, το ένα του Δημήτρη Χόνδρου με τίτλο Το Προσφυγικό και η κορυφή του παγόβουνου και το δεύτερο του δικηγόρου Δρ Αθανάσιου Αναγνωστόπουλου με τίτλο Το ελληνοτουρκικό χάσμα.

Θα μεταφέρω λοιπόν σήμερα εδώ για προβληματισμό, ορισμένα από τα στοιχεία που αναφέρουν τα δύο αυτά άρθρα και που στους περισσότερους, όπως σε μένα, δεν ήσαν γνωστά, παρά το γεγονός ότι έχουν τελικά άμεση σχέση με την χώρα μας και τις μελλοντικές εξελίξεις σε αυτήν και την Ευρώπη.

Και στα δύο άρθρα οι υπογραμμίσεις και οι σημειώσεις στο τέλος είναι δικές μου.

Στο πρώτο άρθρο  ο συγγραφέας του, μεταφέρει στοιχεία του Δικτύου για τη Μεταρρύθμιση σε Ελλάδα και Ευρώπη όπως τα παραθέτει στην ανάλυση του ο επιστημονικός διευθυντής του «Δικτύου» Γιάννης Μαστρογεωργίου:

Τα τρέχοντα δημογραφικά στοιχεία δεν αφήνουν καμία αμφιβολία για την εκρηκτική κατάσταση που θα κληθεί να αντιμετωπίσει η Ευρώπη εξαιτίας του διπλασιασμού του πληθυσμού της Αφρικής σε 2,5 δισεκατομμύρια ως το 2050» αναφέρει. Εκτιμά ότι τα επόμενα χρόνια, η Ευρώπη θα κληθεί να αντιμετωπίσει μια νέα φάση έκρηξης του Προσφυγικού που απαιτεί τη συγκρότηση μιας μακροπρόθεσμης πολιτικής αντιμετώπισης, που αυτή τη στιγμή απουσιάζει. Ήδη, η κατάσταση είναι εκρηκτική. Σύμφωνα με το Δίκτυο, «ο αριθμός των προσφύγων και των εσωτερικά εκτοπισμένων ατόμων ανέρχεται σήμερα σε πάνω από 65 εκατομμύρια, το μεγαλύτερο νούμερο που έχει καταγραφεί ποτέ. Σύμφωνα με την Υπάτη Αρμοστεία των Ηνωμένων Εθνών για τους Πρόσφυγες (UNHCR), 1 σε κάθε 122 ανθρώπους ήταν είτε  πρόσφυγας, είτε εσωτερικά εκτοπισμένος, ή αναζητά άσυλο.

Ποτέ στο παρελθόν τόσο πολλοί άνθρωποι δεν ήταν σε μετακίνηση για λόγους ανεξάρτητους από τη θέλησή τους». Θεωρείται μάλιστα ιδιαίτερα ανησυχητικό ότι το ήμισυ του συνόλου των προσφύγων το 2015 ήταν παιδιά.

Στην συνέχεια αναφέρεται σε δύο μύθους που είναι αρκετά διαδεδομένοι στην χώρα μας αλλά και στην Ευρώπη

Ο πρώτος μύθος υποστηρίζει ότι πρόσφυγες, στην πλειοψηφία τους μουσουλμάνοι, είναι αδύνατον να αποδεχθούν τους κανόνες που ορίζουν τη λειτουργία των ευρωπαϊκών κρατών. Αυτός ο μύθος αγνοεί την πραγματικότητα. Στις χώρες της ΕΕ ζουν και εργάζονται 19 εκατομμύρια μουσουλμάνοι «που πληρώνουν τους φόρους τους και τηρούν του νόμους του κράτους που ζουν».

Αποτελούν το 8% του πληθυσμού στη Γαλλία, το 6% στη Γερμανία και το 5% στη Μ. Βρετανία.

 Ο δεύτερος μύθος υποστηρίζει ότι οι πρόσφυγες και οι μετανάστες «έρχονται να μας πάρουν τις δουλειές». Η αλήθεια είναι ότι οι πρόσφυγες και οι μετανάστες αποτελούν, όπως αναφέρει η ανάλυση, «κινητήρια δύναμη στην παραγωγική ώθηση που έχει ανάγκη η ΕΕ.

 Μέχρι το 2050 το ποσοστό του εργατικού δυναμικού της Ευρώπης σε σχέση με τους συνταξιούχους θα συρρικνωθεί δραματικά από 4 προς 1 (4 εργαζόμενοι για κάθε 1 συνταξιούχο) σε 2 προς 1.

Η εφικτή λύση για την αντιμετώπιση του φαινομένου είναι η ενίσχυση του εργατικού δυναμικού με νέους από τρίτες χώρες. Αυτό άλλωστε ήταν και το μήνυμα επιτροπής με επικεφαλής τον πρώην ισπανό πρωθυπουργό Φ. Γκονζάλες, που τόνιζε ότι η Ευρώπη θα χρειαστεί περίπου 100 εκατ. μετανάστες έως το 2050!». Μια ακόμα διάσταση του ζητήματος είναι αυτό της «γηράσκουσας» Ευρώπης, με κορυφαίο παράδειγμα τη χώρα μας. Σύμφωνα με μελέτη του Δικτύου για το δημογραφικό στο μέσον του 21ου αιώνα, ο πληθυσμός της Ελλάδας δεν θα ξεπερνά τα 9 εκατομμύρια, εκ των οποίων τα 3 εκατ. θα είναι άνω των 65 ετών, με ό,τι αυτό συνεπάγεται.

Στο δεύτερο άρθρο υπάρχουν μερικά ενδιαφέροντα στοιχεία που αφορούν την Τουρκία και  ο συσχετισμός τους με τα αντίστοιχα της δικής μας χώρας.
Η γειτονική μας Τουρκία δεν είναι η Τουρκία που γνωρίζαμε όλα αυτά τα χρόνια. Ο πληθυσμός της πλέον έχει υπερβεί τα 79 εκατομμύρια άτομα, ενώ το ΑΕΠ του 2016 κινείται περί τα 750 δισ. δολάρια.

 Δεν ήταν πάντα έτσι όμως: το 1983 το ελληνικό και το τουρκικό ΑΕΠ ήταν σχεδόν ίσα. Ακόμα και την εποχή της κρίσης στα Ιμια το 1996, η Τουρκία είχε μια οικονομία περίπου 50% μεγαλύτερη της ελληνικής. Σήμερα πλέον η Τουρκία είναι υπερτριπλάσια οικονομικά και η ψαλίδα ανοίγει συνεχώς εις βάρος μας.

 Η Τουρκία δεσπόζει και στον ισλαμικό κόσμο, με ΑΕΠ τριπλάσιο του Πακιστάν και υπερδιπλάσιο της Αιγύπτου.

 Το τουρκικό ΑΕΠ ισούται με το άθροισμα των ΑΕΠ Ελλάδας, Βελγίου και Σλοβενίας μαζί. Οι αριθμοί είναι πράγματι αμείλικτοι.

Ασφαλώς πρόκειται για μια μείζονα γεωπολιτική αλλαγή στη γειτονιά μας, μια αλλαγή που δεν πρέπει να μας αφήσει αδιάφορους. Η άνοδος του βιοτικού επιπέδου του τουρκικού λαού είναι ασφαλώς μια ευπρόσδεκτη εξέλιξη, πολλώ δε μάλλον που συνοδεύεται, όπως παντού στον κόσμο, από σαφή μείωση των δεικτών γονιμότητας. Ήδη η Τουρκία για πρώτη φορά στην ιστορία της κινείται στο όριο της αναπλήρωσης των γενεών (ο σχετικός δείκτης βρίσκεται στο 2,1 τα τελευταία χρόνια), πράγμα που συνεπάγεται τη σταθεροποίηση του πληθυσμού της μεσοπρόθεσμα στα επίπεδα των 80 εκατομμυρίων κατοίκων*. Αυτό όμως σημαίνει ότι για κάθε Έλληνα που θα ζήσει τον 21ο αιώνα θα υπάρχουν τουλάχιστον επτά Τούρκοι (όταν διδασκόμουν εγώ Γεωγραφία στο σχολείο, η αναλογία ήταν ένας προς πέντε).

 Κατά συνέπεια, δεν είναι πλέον πραγματιστικός στόχος για τη χώρα μας να παραγάγει επταπλάσιο ΑΕΠ από την Τουρκία.

Ολα αυτά ανακλώνται φυσικά και στο αυτοείδωλο της σημερινής Τουρκίας. Η τελευταία δεκαετία, χονδρικά μετά τις μεταρρυθμίσεις που εισήγαγε με την καθοδήγηση του ΔΝΤ ο Κεμάλ Ντερβίς το 2001-2002, περιλαμβάνει ορόσημα μιας νέας τουρκικής αυτοπεποίθησης. Είτε μιλάμε για το Πανεπιστήμιο του Βοσπόρου, που καταλέγεται στα 200 καλύτερα του κόσμου, είτε για το υποθαλάσσιο μετρό Marmaray, είτε για το αεροδρόμιο της Κωνσταντινούπολης (11ο στον κόσμο με 62 εκατομμύρια επιβάτες το 2015 έναντι 18 εκατομμυρίων της Αθήνας), είτε για τις Τουρκικές Αερογραμμές**, είτε για τους βαλλιστικούς πυραύλους Γιλντιρίμ να παρελαύνουν στην Άγκυρα, οι Τούρκοι βλέπουν γύρω τους πράγματα που τους κάνουν υπερήφανους.

Αν προσθέσουμε σε αυτά τη Μις Κόσμος 2002 Αζρά Ακίν, το Νομπέλ Λογοτεχνίας του Ορχάν Παμούκ το 2006, το αργυρό μετάλλιο στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Μπάσκετ του 2010, καθηγητές Οικονομικών όπως τον (Αρμένιο) Ατζέμογλου στο ΜΙΤ και τον (Εβραίο) Ρόντρικ στο Χάρβαρντ, τη συμμετοχή στους G20, αντιλαμβανόμαστε ότι η εικόνα επεκτείνεται σε πολλούς τομείς. Μπορούμε να αποτολμήσουμε τον εξής παραλληλισμό: η Τουρκία βρίσκεται σήμερα στο σημείο όπου βρισκόταν η Ελλάδα το 2004, δηλαδή στο αποκορύφωμα της προσπάθειάς της να αλλάξει παγκόσμια κατηγορία: από την ομάδα των χωρών τύπου «Εξπρές του Μεσονυκτίου» στην ομάδα χωρών τύπου BRIC***, με αυτόνομη παρουσία και βαρύνοντα λόγο στη διεθνή σκηνή.

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

*Στην Ελλάδα ο δείκτης γονιμότητας είναι χαμηλός αν και αυξήθηκε από 1,25 το 2001 σε 1,3 το 2014. Η Ελλάδα καταγράφει, μετά την Πορτογαλία, το χαμηλότερο δείκτη γονιμότητας στην ΕΕ με (1,3) και ακολουθούν η Κύπρος (1,31), η Ισπανία και η Πολωνία (1,32), η Ιταλία και η Σλοβακία (1,37). Κατά μέσο όρο οι Έλληνιδες αποκτούν το πρώτο τους παιδί στα 30 τους χρόνια.

** Στο ποστ μου  ΜΙΑ ΣΥΝΤΟΜΗ ΕΠΙΣΚΕΨΗ ΣΤΗΝ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΎΠΟΛΗ γράφω σχετικά με τις Τουρκικές Αερογραμμές και την πανέξυπνη διαφήμιση που χρησιμοποιούν.

***Το αρκτικόλεξο BRIC, στην οικονομία, αναφέρεται στις χώρες της Βραζιλίας, της Ρωσίας, της Ινδίας και της  Κίνας (Brazil, Russia, India, China) οι οποίες θεωρούνται πως βρίσκονται σε ένα παρόμοιο στάδιο πρόσφατα προηγμένης οικονομικής ανάπτυξης.

Η Τουρκία ανήκει σήμερα στις χώρες που η Goldman Sachs κατατάσσει στις Ν-11(Next Eleven) Από αυτές η Τουρκία, το Μεξικό, η Νιγηρία και η Ινδονησία  θεωρούνται πως έχουν τη μεγαλύτερη δυνατότητα να ενταχθούν στις χώρες BRIC (οι υπόλοιπες είναι το Μπαγκλαντές, η Αίγυπτος, το Ιράν, το Πακιστάν, οι Φιλιππίνες, η Νότιος Κορέα και το Βιετνάμ)

Η Goldman Sachs είχε υποστηρίξει ότι, επειδή οι τέσσερις χώρες BRIC αναπτύσσονται με ταχείς ρυθμούς, μέχρι το 2050 το σύνολο των οικονομιών τους θα μπορούσε να επισκιάσει το σύνολο των οικονομιών των σημερινών πλουσιότερων χωρών του κόσμου. Οι τέσσερις αυτές χώρες, στο σύνολό τους, σήμερα αντιπροσωπεύουν περισσότερο από το ένα τέταρτο της επιφάνειας της γης και πάνω από το 40% του παγκόσμιου πληθυσμού.

ΟΤΑΝ Η ΑΝΟΗΣΙΑ ΟΔΗΓΕΙ ΣΤΟ ΘΑΝΑΤΟ ΠΑΙΔΙΩΝ

O Μακ Άρθουρ Γουίλερ, ήταν ένας ληστής  που λήστεψε δύο τράπεζες έχοντας καλύψει το πρόσωπό του με χυμό λεμονιού.

Ο βλαξ πίστευε πως αφού ο χυμός λεμονιού μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως αόρατο μελάνι, πασαλείβοντας το πρόσωπό του με αυτόν, δεν θα ήταν ορατός από τις κάμερες!

Από αυτό το γεγονός  προέκυψε  η μελέτη των Ντάνιγκ-Κρούγκερ που χαρακτήρισε το ομώνυμο φαινόμενο.

Το φαινόμενο Ντάνινγκ-Κρούγκερ, είναι μια γνωστική  προκατάληψη στην οποία σχετικά ανειδίκευτα άτομα υποφέρουν από απατηλή ανωτερότητα , αξιολογώντας λανθασμένα την ικανότητά τους να είναι πολύ υψηλότερη από ό, τι πραγματικά. 

Πριν από τους ανωτέρω ο Μπέρτραντ Ράσελ είχε πει πως :"Ένα από τα οδυνηρά πράγματα για την εποχή μας είναι ότι αυτοί που αισθάνονται βεβαιότητα είναι ηλίθιοι, και αυτοί με φαντασία και κατανόηση γεμίζουν με αμφιβολία και αναποφασιστικότητα"

Ένας τεράστιος αριθμός ατόμων παγκοσμίως, χωρίς να έχουν ούτε στοιχειώδεις επιστημονικές γνώσεις και χωρίς ποτέ  να ερευνήσουν για την αντικειμενικότητα και αλήθεια όσων διαβάζουν, αποδέχονται  όποια ανοησία διαβάσουν στο ιντερνέτ και την αναπαράγουν απερίσκεπτα.
Η πιο πρόσφατη και με άμεσες συνέπειες, τόσο για τα παιδιά όσο και στον γενικότερο πληθυσμό, είναι η αντιεμβολιαστική εκστρατεία που έχει αναπτυχθεί και διαδίδεται μέσα από το διαδίκτυο.

Τα παραπάνω μου ήρθαν στο μυαλό με τον πρόσφατο θάνατο ενός βρέφους 54 ημερών από κοκκύτη, στο Παιδιατρικό Κέντρο της Αθήνας.

Το βρέφος δεν είχε εμβολιαστεί ακόμη γιατί δεν είχε συμπληρώσει τους 2 μήνες ζωής του και ο θάνατος του δεν οφείλεται σε αμέλεια ή άρνηση των γονιών του, αλλά στην λεγόμενη  ανοσία της αγέλης, δηλαδή τη συνολική  ανοσολογική κατάσταση του πληθυσμού.

Βέβαια αν  η μητέρα του είχε εμβολιαστεί για τον κοκκύτη στο τρίτο τρίμηνο της κύησης της, θα είχε καλύψει το παιδί της με τα αντισώματα της τους δύο πρώτους μήνες της ζωής του.

Το βρέφος το μόλυνε άθελα του κάποιος από το περιβάλλον του, πιθανώς καθώς θα ευχήθηκε πάνω από το κεφάλι του, ως συνήθως, με το "φτού να μην αβασκαθεί!" 

Ο κοκκύτης  έχει υψηλή  μεταδοτικότατα, άτομα του οικογενειακού περιβάλλοντος που δεν έχουν ανοσία, προσβάλλονται σε ποσοστό που αγγίζει το 80%.

Όσο λοιπόν θα αυξάνονται τα άτομα του πληθυσμού που δεν θα έχουν εμβολιαστεί, δηλαδή η ανοσία αγέλης θα ελαττούται, τόσο θα θρηνούμε και αντίστοιχα περιστατικά, με αθώα θύματα  από διάφορα νοσήματα τα οποία  σήμερα προλαμβάνονται με σιγουριά από τα υπάρχοντα εμβόλια, τα οποία όμως  δεν έχουν εξαλειφθεί λόγω του ότι αυξάνουν τα ανεμβολίαστα άτομα.  

Έτσι φέτος  στη Ρουμανία, εκδηλώθηκε επιδημία ιλαράς, με 675 κρούσματα και 3 νεκρά παιδιά.

Κατά την περίοδο 2004-2014 δηλώθηκαν στο ΚΕΕΛΠΝΟ, μέσω του συστήματος υποχρεωτικής δήλωσης, 838 κρούσματα ιλαράς.

527 άτομα, δηλαδή το  88,4%, από όσων ήταν γνωστή η  εμβολιαστική τους κατάσταση, ήσαν ανεμβολίαστα.

Την αντίστοιχη περίοδο δηλώθηκαν 317 άτομα με κοκκύτη, 250 ήσαν ηλικίας 0-4 ετών και από αυτά τα 212 μικρότερα του ενός έτους. 
Φέτος από τον Ιανουάριο έως και τον Ιούλιο έχουν καταγραφεί 51 κρούσματα κοκίτη στη χώρα μας, χωρίς να είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε τα μη δηλωθέντα.
Το 2014 ξέσπασε στην Καλιφόρνια μίνι επιδημία κοκίτη, νόσος που είχε εκριζωθεί εδώ και δεκαετίες. Στη Μελβούρνη, στα τέλη του 2015 καταγράφτηκαν 80 κρούσματα ανεμοβλογιάς σε σχολείο, που έδινε το δικαίωμα στους γονείς να μην εμβολιάζουν τα παιδιά τους.
Δυστυχώς, ένας στους τέσσερις Έλληνες , θεωρούν ότι τα εμβόλια δεν είναι ασφαλή, σύμφωνα με νέα διεθνή επιστημονική μελέτη, που δημοσιεύθηκε στο ιατρικό περιοδικό "EbioMedicine", με επικεφαλής ερευνητές της Σχολής Υγιεινής & Τροπικής Ιατρικής και του Imperial College του Λονδίνου. Το ποσοστό αυτό (25%) είναι υπερδιπλάσιο από τον μέσο όρο παγκοσμίως (12%) των ανθρώπων που είναι επιφυλακτικοί με τα εμβόλια.

Όπως γράφω στο ποστ μου ΠΕΡΙ ΣΥΝΩΜΟΣΙΟΛΟΓΙΑΣ ΤΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ :

Αν θα ψάξει δε κανείς στο ιντερνέτ σχετικά με τους εμβολιασμούς, θα διαβάσει σημεία και τέρατα για συνωμοσίες που ούτε λίγο ούτε πολύ έχουν σκοπό να μας εξοντώσουν όλους!

Για να καταλάβετε δε την εξάπλωση που έχουν οι διάφορες συνωμοσιολογικές ηλιθιότητες ένα σχετικό βίντεο με ελληνικούς υπότιτλους το έχουν δει μέχρι σήμερα 547.437 άτομα στην χώρα μας!

 Λόγω των απαράδεκτων και αντιεπιστημονικών απόψεων που ακούγονται σε αυτό έχω γράψει σχετικό ποστ που καταρρίπτονται ένα προς ένα όσα λένε οι διάφοροι επιτήδειοι σε αυτό, επεξηγώντας και το τι είναι ο καθένας από τους ομιλητές και ποιά βαρύτητα έχει ο λόγος τους.

 Το σχετικό ποστ είναι το  ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΣΑΣ ΠΙΑΝΟΥΝ ΚΩΤΣΟΥΣ ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΑ ΕΜΒΟΛΙΑ αλλά επίσης σχετικά με τα εμβόλια και με πολλές πληροφορίες, είναι και τα ποστ: 

ΦΑΡΜΑΚΟΒΙΟΜΗΧΑΝΙΑ, ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΑ ΚΑΙ ΓΙΑΤΡΟΙ

 ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ –ΜΙΑ ΑΜΦΙΛΕΓΟΜΕΝΗ ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ ΓΙΑ ΤΟ ΕΜΒΟΛΙΟ 

 Η ΠΑΡΑΠΛΗΡΟΦΟΡΗΣΗ ΓΙΑ ΤΟ ΕΜΒΟΛΙΟ ΚΑΛΑ ΚΡΑΤΕΙ 

Βέβαια υπάρχουν και επιστήμονες που είτε εσκεμμένα για προβολή τους, είτε από εμμονή τους σε λανθασμένες απόψεις είναι υπεύθυνοι για την δημιουργία συνωμοσιολογικών θεωριών.

Όποιος διαβάσει τα παραπάνω ποστ θα διαπιστώσει πως η δημιουργία ενός αντιεμβολιαστικού κινήματος ξεκίνησε μετά την δημοσίευση το 1998  του Βρετανού χειρουργού και ερευνητή Αντριου Γουέικφιλντ, στην έγκριτη επιθεώρηση "The Lancet" μελέτης η οποία συνέδεε το εμβόλιο της ιλαράς - παρωτίτιδας - ερυθράς (MMR) με τον αυτισμό.  Ήδη μετά έρευνα των "Sunday Times", αποδείχτηκε πως ο Γουέικφιλντ είχε μαγειρέψει τα αποτελέσματα του, το «Lancet» απέσυρε τη μελέτη το 2010 και ο Γουέικφιλντ έχασε την άδεια ασκήσεως επαγγέλματος.

Την αντιεμβολιαστική εκστρατεία  δεν μπορούμε πλέον να την αντιμετωπίζουμε σαν κάποια γραφική ιστορία μερικών ανόητων και άσχετων από τα σύγχρονα επιστημονικά δεδομένα.

Όπως γράφει και η Πέπη Ραγκούση: Πριν από δύο μήνες, γονείς, με αναρτήσεις τους στα σόσιαλ μίντια, αναζητούσαν ξεδιάντροπα παιδιάτρους να τους χορηγήσουν ψεύτικα πιστοποιητικά εμβολιασμού απαραίτητα για να γράψουν τα παιδιά τους στο σχολείο. Και για να τους ψάχνουν σημαίνει ότι υπάρχουν. Το αντιεμβολιαστικό κίνημα δεν απέχει ως προς την ποιότητα των επιχειρημάτων του, από τις θεωρείες που λένε πως μας ψεκάζουν, ρίχνουν παραισθησιογόνα στο νερό ή ο Έλβις ζεί στα Τρίκαλα. Διαφέρει όμως ως προς την επικινδυνότητα του. Διότι αφήνει τα παιδιά απροστάτευτα από την ιδεοληπτική αυθαιρεσία των γονιών τους.

Ήδη πλέον ορισμένες χώρες έχουν αρχίσει να λαμβάνουν μέτρα για να εξαλειφθεί η αντιεμβολιαστική υστερία.

Από την 1-1-2016 η Αυστραλία, σε όσους δεν εμβολιάζουν τα παιδιά τους, τους κόβει τα οικογενειακά επιδόματα.

Στην Σλοβενία το ποσοστό των  εμβολιασμών, με τα εμβόλια που είναι υποχρεωτικά, ανέρχεται στο 95% Δεν  γίνονται δεκτές αιτήσεις εξαίρεσης για λόγους θρησκείας ή συνείδησης και υπάρχουν ποινές για τους μη συμμορφουμένους.

Στο Πακιστάν από το 2014, που είχαν μια μικρή επιδημία πολιομυελίτιδας, ο εμβολιασμός γι΄αυτήν είναι υποχρεωτικός με ποινές φυλάκισης με τους μη συμμορφουμένους. 

 Οι αναλυτικές συστάσεις της Ελληνικής Παιδιατρικής Εταιρείας για τους εμβολιασμούς, εδώ

ΠΡΟΣΘΗΚΗ 8-11-2016

Ένα ενδιαφέρον ενημερωτικό άρθρο από την Εφημερίδα των Συντακτών

Μυστικά, αλήθειες και ψέματα για τα παιδικά εμβόλια

ΑΠΟ ΤΟ ΤΡΑΜ ΣΤΟ ΚΕΡΑΤΟ ΤΟΥ ΒΡΑΝΟΠΟΥΛΟΥ

Από τις παλιότερες αναμνήσεις που έχω να πηγαίνω κάπου με δημόσιο μεταφορικό μέσο, είναι  με τραμ. Στα παιδικά μου χρόνια, στην οδό Πειραιώς που μέναμε, τα τραμ που μας εξυπηρετούσαν ήσαν το 4 Ομόνοια-Ρουφ  το 10 Ιπποκράτους-Βοτανικός και το  11 Ιπποκράτους- Κολοκυνθού. Το 4 ήταν από τα παλιά πράσινα τραμ ενώ στις άλλες δυο γραμμές είχαν βάλει τα πιο νέα κίτρινα.

Στα τραμ, αλλά και στα λεωφορεία, εκτός από τον οδηγό υπήρχε και ένας εισπράκτορας ο οποίος κυκλοφορούσε σε αυτά και μάζευε τα εισιτήρια.

Στην αφετηρία ξεκινούσε από εμπρός και προχωρούσε προς τα πίσω.

Στα χέρια του ή σε ζώνη είχε ένα κερματοδέκτη για τις εισπράξεις και για τα ρέστα.

Στις δύο τελευταίες τάξεις του Δημοτικού πήγαινα μόνος μου στο σχολείο μου, που ήταν στα Εξάρχεια ,οπότε στο χαρτζιλίκι της ημέρας  ήσαν και τα εισιτήρια για το τράμ 4 για να πάω και να γυρίσω από  την Ομόνοια, ενώ  μετά συνέχιζα ή επέστρεφα με το τραμ 2, δηλαδή τα ποδάρια μου!

Επειδή το σπίτι μου ήταν μόνο μια στάση από την Ομόνοια, που ήταν η αφετηρία, στην επιστροφή στεκόμουνα πάντα στην πίσω πόρτα και έτσι πολλές φορές δεν πλήρωνα εισιτήριο γιατί ο εισπράκτορας δεν είχε προλάβει να φτάσει εκεί ,ιδίως όταν υπήρχαν πολλοί όρθιοι.

Τα κερδισμένα έτσι χρήματα από τα εισιτήρια πήγαιναν κατευθείαν στις "ντουλάπες" της πλατείας Κουμουνδούρου που πουλούσαν φτηνά, δεύτερο χέρι περιοδικά, όπως γράφω σχετικά στο ποστ μου Η ΠΑΛΙΑ ΚΑΙ Η ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΠΛΑΤΕΙΑ ΚΟΥΜΟΥΝΔΟΥΡΟΥ

Για να κάνει στάση το τραμ υπήρχε κατά μήκος του διαδρόμου του ένα κορδόνι που τραβώντας  το βάραγε ένα κουδούνι πάνω από τον οδηγό και τον ειδοποιούσε να σταματήσει.

Πάνω από τον οδηγό υπήρχαν πινακίδες που με οδηγίες «Mη ομιλείτε εις τον οδηγόν», "ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ ΤΟ ΚΑΠΝΙΖΕΙΝ"   και «AΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ ΤΟ ΑΝΕΡΧΕΣΘΑΙ ΤΗΣ ΕΤΕΡΑΣ ΓΡΑΜΜΗΣ Η ΚΑΤΕΡΧΕΣΘΑΙ ΠΡΟΣ ΤΟ ΜΕΡΟΣ ΤΗΣ ΕΝΤΕΛΟΥΣ ΣΤΑΣΕΩΣ»

(Η φωτογραφία του  1947 από το «Eικόνες της Eλλάδος 1944-1958», φωτογραφική συλλογή N. E. Tόλης, «Eξάντας» 1998).

Με την επέλαση των ΙΧ αυτοκινήτων τα τράμ άρχισαν να αποτελούν εμπόδιο στην κίνηση τους και έτσι  σιγά- σιγά  ο Καραμανλής άρχισε να τα ξηλώνει. Μέχρι τον Οκτώβριο του 1960 είχε ξηλωθεί και η τελευταία γραμμή. (στην φωτογραφία το ξήλωμα των γραμμών από την Πατησίων)

Τα τραμ αντικαταστάθηκαν με τα τρόλεϊ και τα λεωφορεία. 

Σε αυτά άρχισε να υπάρχει μια θέση δίπλα στην πίσω πόρτα στην οποία καθόταν πλέον ο εισπράκτορας. 

Αυτός είχε ένα μηχανάκι με μανιβέλα για τα εισιτήρια που την γύρναγε τόσες φορές όσα ήσαν τα εισιτήρια που ήθελε να κόψει.

Καθώς ήταν σύνηθες τα λεωφορεία και τα τρόλεϊ να είναι γεμάτα με σαρδελοποιημένο τον κόσμο, γινόντουσαν πολλές φορές φασαρίες με ορισμένους που δεν είχαν ακούσει τον εισπράκτορα που φώναζε την στάση. Βέβαια πολλές φορές οι εισπράκτορες βαριόντουσαν να τις φωνάζουν και τα επεισόδια με τους επιβάτες  ήσαν συχνά.

Το 1961 λίγο μετά που ανέλαβε ως υπουργός Συγκοινωνιών ο Δημήτριος Βρανόπουλος (1900-1980) δικηγόρος, πρώην διευθυντής Αστυνομίας Πόλεων, αποφάσισε να μπει  στα λεωφορεία  εγκατάσταση μικροφώνου και μεγάφωνου για να προαναγγέλλει ο εισπράκτωρ όλες τις στάσεις και να μπορούν έτσι να τις ακούν όλοι για να προλαβαίνουν να κατεβαίνουν. 

Όταν εφαρμόστηκε το μέτρο αποφάσισε ο Βρανόπουλος μια μέρα χωρίς να έχει συνοδεία να πάρει ένα λεωφορείο για να διαπιστώσει  την εφαρμογή του μέτρου.

Η παρακάτω περιγραφή του τι έγινε από τον ΕΛΕΥΘΕΡΟΣΤΟΜΟ της ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ της  24-6-1962 ίσως είναι αυτή που οδήγησε έκτοτε στην καθιέρωση της φράσης του σημερινού τίτλου του ποστ.

Το κέρατο του Βρανόπουλου έπαψε να υπάρχει μαζί με τους εισπράκτορες.

 Αυτοί  αρχικά αντικαταστάθηκαν από ένα  κουτί δίπλα στον οδηγό που έριχνες το αντίτιμο του εισιτηρίου, αλλά στο οποίο πολλοί έριχναν  κουμπιά. βίδες και οτιδήποτε έκανε τον ήχο νομίσματος. 

Η ΑΝΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΗ ΔΙΑΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΔΗΜΙΟΥΡΓΕΙ ΦΟΒΟ ΣΤΟΥΣ ΠΟΛΙΤΕΣ.

Στην δημοσκόπηση της  ΑΥΓΗΣ, επίσημου οργάνου του ΣΥΡΙΖΑ, καταγράφεται  η  έντονη δυσαρέσκεια των πολιτών από την σημερινή διακυβέρνηση , με το 90% να δηλώνουν δυσαρεστημένοι από τη λειτουργία της κυβέρνησης και το 85% να εκτιμά ότι η χώρα κινείται σε λάθος κατεύθυνση.

Αντίστοιχα επίσης  το 80% δηλώνει δυσαρεστημένο και με τη λειτουργία της αντιπολίτευσης. 
Τέλος το 45% των ερωτηθέντων εκτιμά ότι καμία από τις δύο μεγάλες δυνάμεις της πολιτικής σκηνής δεν αποτελούν την καλύτερη λύση για τη διακυβέρνηση της χώρας.

Αναπόφευκτα λοιπόν το συναίσθημα που δημιουργείται στους πολίτες είναι φόβος  για το θλιβερό παρόν αλλά ακόμα χειρότερα για το σκοτεινό και αβέβαιο μέλλον. Ο φόβος  έχει καταστεί κυριαρχικό συναίσθημα σε πολλούς  πολίτες που δεν διακρίνουν καμία ελπίδα φωτός τόσο στην προσωπική αλλά και οικογενειακή τους κατάσταση όσο και για το μέλλον της  χώρας.
Σε δύο συνεχόμενα σύντομα άρθρα του, ο Γιάννης Μαρίνος με εύστοχο τρόπο αναπτύσσει το θέμα αυτό τόσο από την πλευρά των οικονομικών ομάδων των  ατόμων, όσο και των κοινωνικών τάξεων που  θίγονται από την κρίση.

Φόβος παραλύει τους περισσότερους συμπολίτες μας

Ενα φάντασμα πλανιέται πάνω από την Ελλάδα: Ο φόβος. Το 83% των ελλήνων πολιτών διακατέχεται από φόβο για το χειρότερο (δημοσκόπηση της Marc).

 Και ανάμεσα σε αυτό το καταθλιπτικό ποσοστό περιλαμβάνονται και εκείνοι οι τραγικοί συμπολίτες μας που παραδόθηκαν στη μοίρα τους, έχοντας πια χάσει κάθε αίσθηση φόβου. Οι μακροχρόνια άνεργοι, οι άστεγοι και πένητες που καταφεύγουν στα συσσίτια της κακοσυκοφαντούμενης Εκκλησίας και κάποιων δήμων, αν δεν αρκούνται στα αποφάγια των σκουπιδοτενεκέδων.

 Οι ανάπηροι που τους κόβουν την ήδη πενιχρή σύνταξη, οι ανήμποροι γέροντες που τους έχει εγκαταλείψει η πρόνοια του κράτους, οι άλλοτε φίλοι, ακόμα και τα παιδιά τους καθώς και αυτά αγωνίζονται για να επιβιώσουν.
Είναι μετά ο φόβος των νεότερων γενεών για το αύριο, με ανά χείρας χιλιάδες άχρηστα πτυχία καθώς η ανεργία μαστίζει ενάμισι εκατομμύριο συνέλληνες, Δημόσιο και ΔΕΚΟ σταμάτησαν να προσλαμβάνουν, κλείνουν η μία μετά την άλλη οι λίγες απομένουσες μεγάλες επιχειρήσεις και κατά δεκάδες χιλιάδες οι μικρομεσαίες, αν δεν προλάβουν να εγκαταλείψουν τα αφιλόξενα πια σύνορα της Ελλάδας όπως και οι περισσότεροι ταλαντούχοι και προικισμένοι με τις αναγκαίες γνώσεις νέοι μας αναζητώντας καλύτερη τύχη στην υπόλοιπη Ευρώπη και στις άλλες ηπείρους.

Είναι μετά η απελπισία των ήδη ασθενών που αναμένουν μάταια στις ουρές των νοσοκομείων ή των άλλοτε περήφανων γηρατειών που πληρώνουν από την τσέπη τους τα φάρμακα που δεν τους χορηγούν πια τα ασφαλιστικά τους ταμεία.
Παράλληλα και η μεγάλη μάζα των ήδη εργαζομένων που υπάλληλοι ζουν με τον καθημερινό φόβο πως θα βρεθούν στον δρόμο από τις συρρικνούμενες επιχειρήσεις που αγωνίζονται για να επιβιώσουν.

Εναν φόβο που ζουν και οι περισσότεροι πια από όσους εργάζονται ακόμα και σε υγιείς επιχειρήσεις, τις οποίες απειλεί το ανελέητο και παμφάγο κράτος και οι πολιτικοί του διαχειριστές επιβάλλοντας τον έναν φόρο μετά τον άλλον, αυξάνοντας τους συντελεστές ακόμα και στους ήδη δυσβάσταχτους ισχύοντες και εφευρίσκοντας κάθε είδους προσχήματα για να γεμίσουν τα τρύπια δημόσια ταμεία.

Είναι ακόμα ο φόβος όχι μόνο των ήδη συνταξιούχων, αλλά και των εργαζομένων ή των ήδη νεοεισερχομένων στην αγορά εργασίας καθώς και ο ήδη ανελέητος ασφαλιστικός νόμος Κατρούγκαλου είναι βέβαιο ότι δεν τους εγγυάται ούτε στοιχειωδώς αξιοπρεπή σύνταξη όσο υψηλές εισφορές και αν υποχρεώνονται να καταβάλλουν και αυτοί και οι εξίσου απομυζούμενοι εργοδότες τους.

Ακόμα πιο ξαφνικός και ασήκωτος είναι ο φόβος των ελεύθερων επαγγελματιών, που τους ανακάλυψε για να τους χαρατσώσει ανελέητα το μέχρι τώρα χαριστικό προς αυτούς πολιτικό σύστημα, σε μια εποχή που πολλοί εξ αυτών (μηχανικοί, αρχιτέκτονες ή ακόμα και οι απερίσκεπτα πλεονάζοντες δικηγόροι) κυνηγούν με το ντουφέκι την πελατεία των ανύπαρκτων αγοραστών ακινήτων λόγω ΕΝΦΙΑ.

Ακόμα και νησίδες βολεμένων ή διαφευγόντων τη φορολόγηση του στυγνού κράτους λόγω της ροβεσπιερικής αναλγησίας των ασκούντων έστω και νομίμως την εξουσία δεν μπορούν πια να αποφύγουν τον φόβο του αύριο, καθώς η Δάντεια Κόλαση τους προειδοποιεί χαιρέκακα ότι θα πρέπει να χάσουν και αυτοί κάθε ελπίδα.

Θεσμοί και εξουσία κάτω από αφόρητο καθεστώς φόβου

  

Ο φόβος που τείνει να κυριαρχήσει στην ελληνική κοινωνία δεν περιορίζεται μόνο στα αδύναμα και ανήμπορα μέλη της, όπως περιγράψαμε την προηγούμενη Κυριακή. Ήδη διαβρώνει και τα ισχυρότερα.

Η μεσαία τάξη, άλλοτε ενθουσιώδης, ξέγνοιαστη, σπάταλη, προεξοφλώντας καλύτερες μέρες, έχασε σχεδόν απότομα το έδαφος κάτω από τα πόδια της και έφθασε αμήχανα και άγαρμπα να εκφράζει την αγωνία της για το κακό που τη βρήκε, ακόμα και με δημόσιες αλλά άσφαιρες διαμαρτυρίες, καθώς ανεπαισθήτως βρέθηκε εκτός των τειχών, με ένα αύριο σκότους και ερέβους.

Οι προνοητικότεροι φορείς του κεφαλαίου, που πρωτοπορούσαν άλλοτε στις αναπτυξιακές δραστηριότητες, φρόντισαν εγκαιρότερα να τεθούν μακράν του εχθρού. Απέσυραν καταθέσεις για ασφαλέστερα καταφύγια, μετέθεσαν τις οικονομικές έδρες τους ή ακόμα και τις παραγωγικές δραστηριότητές τους εκτός των ελληνικών συνόρων. Οι αφελέστεροι, που έφθασαν να στηρίξουν την για πρώτη φορά στην εξουσία Αριστερά, θρηνούν τώρα επί των ερειπίων στα οποία κατέληξαν αδόξως οι προσδοκίες τους, όπως π.χ. ο κ. Κοντομηνάς και ο αριστερός ινστρούχτοράς του Λαζόπουλος.
Ο ίδιος φόβος ξαφνικά άρχισε να διακατέχει ακόμα και τον Αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο, που στήριξε φρούδες ελπίδες στο γελαστό παιδί της νέας εξουσίας, το οποίο προσέτρεχε στην ευλογία του μολονότι δήλωνε άθεο!

Έκδηλος είναι ο φόβος και στην αίθουσα του Κοινοβουλίου. Παραλύει την προσωπικότητα και τη συνείδηση των βουλευτών των κυβερνώντων κομμάτων που ψηφίζουν «Ναι σε όλα», αναλογιζόμενοι πανικόβλητοι τον πολιτικό αφανισμό και κυρίως τη διαπόμπευση που τους αναμένει από την επερχόμενη κατάρρευση της εξουσίας τους. Ενώ ένας διαφορετικός φόβος έχει αρχίσει να εμφωλεύει στο υποσυνείδητο των βουλευτών της αντιπολίτευσης  από το δέος της σχεδόν αδύνατης διαχείρισης ενός καταρρέοντος κράτους και ενός πια γενικευμένης απειθαρχίας λαού που θυμωμένος, σαστισμένος και απελπισμένος ολισθαίνει προς την άρνηση και το γκρέμισμα όσων έχουν απομείνει.

Ο φόβος είναι έκδηλος και στην κορυφή της εξουσίας και των θεσμών, που δεν αφήνει πια έξω ούτε τους ανεξάρτητους ισόβιους δικαστές, καθώς πιέζονται να αγνοούν ακόμα και το Σύνταγμα προκειμένου να αφεθεί ανεξέλεγκτη η εκτελεστική εξουσία στην απεγνωσμένη προσπάθειά της να γίνει καθεστώς Μαδούρο. Η ασυνήθιστη συμπεριφορά της ανώτατης ηγεσίας τους είναι έκδηλη και προκαλεί βαθιά ανησυχία και σε εκείνους που ακόμα δεν έχει παραλύσει ο φόβος.

Ένας φόβος διάχυτος στις τάξεις διανοουμένων, καλλιτεχνών και των περισσότερων δημοσιογράφων, που διακατέχονται μάλιστα και από αφόρητη αγωνία για τα καταρρέοντα ασφαλιστικά τους ταμεία, πέρα από την καλπάζουσα ανεργία τους που θα επαυξήσει η ηροστράτεια πολιτική του κ. Τσίπρα στον τηλεοπτικό χώρο. Αποτέλεσμα: υποβαθμίζονται οι κραυγές αγωνίας ακόμα και των πιο προβεβλημένων και αξιοσέβαστων αγωνιστών-συμβόλων της Αριστεράς Μίκη Θεοδωράκη και Μανώλη Γλέζου.

Εις επίρρωσιν αναδύεται ο κίνδυνος να προκύψει από τις τάξεις των εξαθλιωμένων και παγιδευμένων στα σύνορα της χώρας μας προσφύγων και το εκδικητικό Ισλάμ. Ένας κίνδυνος που θα υποδαυλίσει και η αναβίωση των οθωμανικών ονείρων του φανερά πια απειλούντος τα νησιά μας υποψήφιου χαλίφη Ερντογάν.
Άφοβοι και προστατευμένοι μόνο οι αναρχικοί και οι ως τώρα ανενόχλητοι φοροφυγάδες.

ΤΑ ΠΑΡΑΤΣΟΥΚΛΙΑ ΤΩΝ ΚΑΘΗΓΗΤΩΝ ΣΤΟ ΓΥΜΝΑΣΙΟ

Γράφοντας πρόσφατα για το Γυμνάσιο μου, ήταν αναπόφευκτο να μην μου έρθουν στο μυαλό τα διάφορα παρατσούκλια που είχαν δώσει στους καθηγητές οι μαθητές.

Για ορισμένους έχω ήδη γράψει, όπως πχ για τον Πίπη, όπως φωνάζαμε τον δύστυχο καθηγητή ωδικής, ένα αγαθό άνθρωπο που όμως σαν τον Μπετόβεν και αυτός ήταν κουφός! Σχετικά γράφω στο ποστ μου ΟΤΑΝ Ο ΑΘΕΟΦΟΒΟΣ ΤΡΑΓΟΥΔΗΣΕ ΣΤΟ ΗΡΩΔΕΙΟ !

Έχω γράψει επίσης για τον υποδιευθυντή του Γυμνασίου και το πως με την μεγαλοπρεπή κοιλιά του με βοήθησε να αριστεύσω δια της αντιγραφής στο ποστ μου ΤΟ ΣΚΟΝΑΚΙ, Η ΤΡΙΓΩΝΟΜΕΤΡΙΑ ΚΑΙ Η ΕΚ ΠΑΧΟΥΣ ΒΟΗΘΕΙΑ Σε συνδυασμό της φωνής του και του επωνύμου του το παρατσούκλι του ήταν ο Βρύχος.

Τα παιδιά σε αυτές τις ηλικίες είναι ιδιαίτερα σκληρά και είτε σωματικές ανωμαλίες είτε αναπηρίες αποτελούν γόνιμο έδαφος  για παρατσούκλια.

Ένας καλός μαθηματικός, όπως έλεγαν όσοι τον είχαν καθηγητή, είχε κάποια αναπηρία στο ένα πόδι και καθώς περπατούσε το σώμα του κουνιόταν δεξιά κα αριστερά, οπότε πάραυτα μόλις ήρθε στο σχολείο απέκτησε το παρατσούκλι ο Βάρκας!

Δεν χρειάζεται νομίζω να γράψω ποιο ήταν το παρατσούκλι του Γυμνασιάρχη για τον οποίο γράφω στο ποστ μου ΣΧΟΛΙΚΕΣ ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ ΑΠΟ ΚΟΠΑΝΕΣ ΕΝΟΣ ΜΑΘΗΤΗ "ΗΣΣΟΝΟΣ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑΣ"

Ο αντιπαθής φιλόλογος που με τόση οξυδέρκεια με είχε χαρακτηρίσει "της ήσσονος προσπαθείας", είχε ένα από τα ονόματα μακρινάρια  σε -όπουλος . Η μαθητική ευρηματικότητα είχε φροντίσει να του το συντμήσει αντί να τον λένε πχ Αντωνακόπουλος  τον αποκαλούσαμε μεταξύ  μας ο Αντωνάκης. (δεν είναι βέβαια αυτό το δικό του)

Βέβαια με την σύντμηση αυτή τον έλεγαν και στο σπίτι τους τα παιδιά, οπότε οι γονείς που έρχονταν στο σχολείο ζήταγαν να δουν τον κ.Αντωνάκη, πράγμα που τον έκανε Τούρκο.

Είχε δε κάτι τεράστιες τρίχες στην κορυφή και των δύο του αφτιών οπότε  ένα πειραχτήρι της τάξης όποτε περπατούσε στη  τάξη πηγαίνοντας προς τον πίνακα, σηκωνόταν στο θρανίο του και έστριβε όπως στρίβουν τα τσιγκελωτά μουστάκια τις ανύπαρκτες τρίχες από τα αυτιά του!

Η ανάμνηση αυτή με έχει οδηγήσει  αφ΄ότου απέκτησα και εγώ τρίχες εκεί να τις κόβω πριν να μεγαλώσουν!

Αυτό που μου έκανε εντύπωση, γιατί δεν το είχα σκεφτεί μέχρι τώρα, είναι το γεγονός ότι σπάνια είχαν παρατσούκλια οι καθηγητές που ήσαν αγαπητοί, σε αντίθεση με τους αχώνευτους και τους βαρεμένους.

Όσοι ήσαν αγαπητοί αν είχαν ένα παρατσούκλι ήταν από αυτά που δείχνουν αγάπη και συμπάθεια, όπως παππούς.

 Ο Παππούς ήταν ένας αξιαγάπητος ηλικιωμένος θεολόγος που αντί να μας μαθαίνει για τα άμφια και τα πετραχήλια έλεγε με μοναδική ευγλωττία διάφορες ηθικοπλαστικές ιστορίες που όλοι τις άκουγαν με ενδιαφέρον και συγκίνηση. Στις εξετάσεις έβαζε θέματα, που στην ουσία ήταν εκθέσεις ιδεών και μας  βαθμολογούσε όλους από 17-20. 

Ο ΑΝΤΩΝΗΣ ΠΟΛΥΚΑΝΔΡΙΩΤΗΣ ήταν επίσης από τους  αγαπητούς καθηγητές στο σχολείο χωρίς παρατσούκλι.

Ένας άλλος αγαπητός στα παιδιά καθηγητής ο υποδιευθυντής Κοφινάς δεν είχε και αυτός παρατσούκλι. Ήταν ο άνθρωπος που, μέσα από λογοτεχνική μετάφραση, μας έδωσε να καταλάβουμε το μήνυμα που έχει η Αντιγόνη του Σοφοκλή και ότι τα αρχαία κείμενα περιέχουν πανανθρώπινες αξίες και δεν είναι εργαλεία μαρτυρίου των μαθητών με την γραμματική και το συντακτικό τους.

Από κει και πέρα υπήρχαν και αυτοί που δικαίως ή αδίκως όλα τα παιδιά τους ήξεραν με το παρατσούκλι τους.

Ο Μπάμιας, ήταν φιλόλογος, καλός σαν άνθρωπος αλλά πλαδαρός και άχρωμος που η ρουτίνα του σχολείου τον είχε οδηγήσει σε μια συνεχή απάθεια και αδιαφορία για όλα.

Η Θύμους ήταν ο γυμναστής μας και το παρατσούκλι το είχε αποκτήσει από την βλαχοκυριλέ εμφάνιση του, παρόμοια με του Κατρούγκαλου.

Μας έκανε γυμναστική με το κοστούμι και την γραβάτα του και η αποκορύφωση της γυμναστικής μας εκπαίδευσης ήταν όταν αποφάσισε να μας μάθει τσάμικο, και καλαματιανό  χωρίς βεβαία μουσική, με το 1,2,3!

Το γελοίο του θεάματος 60 μαντράχαλων με σορτσάκι να προσπαθούν, γελώντας βέβαια και πιασμένοι χέρι-χέρι να χορέψουν καλαματιανό με παραγγέλματα, ίσως μόνο οι  Μόντυ Πάιθονς θα μπορούσαν να το αποδώσουν!

Ο Σιουπή ήταν ο δεύτερος γυμναστής που ήρθε για να συμπληρώσει το γυμναστικό τιμ του σχολείου. Κοντούλης με το κουστούμι και αυτός προσπαθούσε να επιβληθεί φωνάζοντας στο θορυβώδες εφηβικό κοινό με κατακόκκινο πρόσωπο, σιουπή!,  με τα δύο χεράκια του σε προσοχή και με τους δείκτες τεντωμένους προς τα κάτω, ενώ ταυτόχρονα σηκωνόταν στις μύτες των παπουτσιών του για να φαίνεται ψηλότερος.

Η Γλαυκώπις Αθήνη ήταν γεροντοκόρη καθηγήτρια των γαλλικών με νταντελέ γιακαδάκια και είχε αποκτήσει το παρατσούκλι  εξ αιτίας του εξώφθαλμου που είχε.

 Προσπαθούσε να μας μάθει γαλλικά με αποσπάσματα από το Paul et Virginie  και από κείμενα του Jean-Jacques Rousseau μεταφράζοντας τα σε άπταιστη καθαρεύουσα με φράσεις όπως πχ όταν συναντώ ένα ποταμό τον ακτοπλοώ!  Έπρεπε να πάω στην Μονή Κύκκου στην Κύπρο για να δω απέναντι από το τζαμί του σαραγιού ότι η συκαμινέα, όπως μας το μετάφραζε, είναι η μουριά!

Όμως χάρις σε αυτήν έμαθα και έγραψα και το σχετικό ποστ για το που υπάρχει  και τι σημαίνει HONI SOIT QUI MAL Y PENSE

Γαλλικά βέβαια δεν έμαθα περισσότερα από όσα είχα μάθει από το σπίτι μου!

Μόνο όμως ένας καθηγητής είχε καταφέρει να έχει 3 παρατσούκλια!

Ο Τζέφ ή ο τρελός ή ο τρελός επιστήμων!

Πράγματι επρόκειτο για ένα απερίγραπτο φυσικό που λύνοντας μια άσκηση στον πίνακα αν φώναζε κανείς από κάτω -Λάθος κ. καθηγητά , αυτομάτως τα έσβηνε όλα με το μανίκι του σακακιού του!

Μας έδειξε το εκκρεμές του Φουκώ πηδώντας επάνω σε ένα θρανίο και κουνώντας με το χέρι του την λάμπα της αίθουσας!

Άλλη μέρα μπαίνοντας στην τάξη βάζει το χέρι του στην τσέπη του σακακιού του και αναφωνεί αγανακτισμένος: -Φτου γαμώτο, μου είχαν δώσει 3 αυγουλάκια και αυτά έσπασαν!

Όταν επήγαμε στο κτήριο της οδού Ηπίτη αποκτήσαμε και στο ημιυπόγειο μια κατακαίνουργια αίθουσα πειραμάτων που ήταν και το καμάρι του Γυμνασιάρχη.

Αυτό μέχρι ο Τζέφ να κάνει ένα πείραμα, να καταφέρει να κάψει την φορμάικα του τραπεζιού, καπνοί να βγαίνουν από τα παράθυρα και μια έντρομη τάξη να τρέχει να σωθεί στην αυλή!

Η αποθέωση όμως των πειραμάτων του ήταν η απόδειξη του θεωρήματος του Τορικέλι!

Έφερε μια μέρα ένα γκαζοντενεκέ λαδιού στον οποίο είχε οξυγονοκολλήσει στην επάνω επιφάνεια του ένα σωλήνα 10 εκ.

Έστειλε ένα μαθητή στην ταράτσα του σχολείου με το λάστιχο της αυλής, αυτός πέταξε την άκρη του κάτω και ο Τζέφ την έχωσε στον σωλήνα του  γκαζοτενεκέ. Ο μαθητής που ήταν στην ταράτσα με ένα χωνί στην επάνω άκρη του σωλήνα έριχνε νερό, ο γκαζοτενεκές σιγά σιγά φούσκωσε μέχρι που ο μαθητής επάνω φώναξε- δεν παίρνει άλλο κ. καθηγητά!

Σύμφωνα με τον Τζέφ έπρεπε να σκάσει ο γκαζοτενεκές ,με την πίεση που ασκούσε η στήλη του νερού  και όχι ο ίδιος  που έβλεπε το πείραμα να αποτυγχάνει υπό την θυμηδία και τον καγχασμό όλων μας.

Έμπλεος αγανάκτησης λοιπόν έδωσε μια κλωτσιά στον γκαζοτενεκέ όποτε έφυγε το λάστιχο από αυτόν και όλο το νερό που είχε μέσα αυτό άρχισε να μας καταβρέχει!   

Ένα τελευταίο ακόμα από τα αμίμητα του Τζέφ.

Διόρθωνε τα γραπτά ξεκινώντας από την τελευταία σελίδα έτσι ώστε όταν έφτανε στην πρώτη σελίδα να βάζει τον βαθμό και να ξεμπερδεύει!

Το Γυμνάσιο ήταν Πρότυπο!