Η ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΕΙΚΟΝΑ ΤΗΣ ΤΟΥΡΚΙΑΣ ΣΕ ΤΗΛΕΟΠΤΙΚΟ ΣΗΡΙΑΛ

Τα αμερικανικά τηλεοπτικά σίριαλ, αλλά και οι ταινίες, καθώς απευθύνονται σε ποικίλους θεατές εκφράζουν βασικά την κυρίαρχη άποψη που έχει το αμερικανικό κοινό  για διάφορα θέματα.

Έτσι πχ όταν βλέπουμε αμερικανικά σίριαλ ή φιλμ που έχουν ως θέμα το Βιετνάμ ή το Ιράκ μπορεί να εκφράζονται απόψεις κατά της συμμετοχής της Αμερικής σε αυτούς τους πολέμους, οι πρωταγωνιστές όμως πάντα εμφανίζονται να έχουν αγωνιστεί εκεί ή και πεθάνει, για κάποιο καλό σκοπό, αφού προηγουμένως  μάλιστα τις περισσότερες φορές έχουν εκφράσει την άποψη πως αγωνίζονται για την ελευθερία και την δημοκρατία που αντιπροσωπεύει η χώρα τους!

Αντίστοιχα επίσης σύμμαχοι των ΗΠΑ είναι πάντα το Ισραήλ, η Βρετανία, η Γαλλία, οι χώρες του ΝΑΤΟ, η Νότιος Κορέα, τα Εμιράτα κτλ ενώ οι εχθρικές ενέργειες  συνήθως προέρχονται από την Ρωσία, το Ιράν, την Βόρειο Κορέα και από μουσουλμανικές χώρες.

Μερικές φορές λοιπόν  παρακολουθώντας ορισμένα σίριαλ, που έχουν θέμα που σχετίζεται με την πολιτική των ΗΠΑ,  διαπιστώνεις και ποιες είναι οι επικρατούσες  αντιλήψεις  στην κοινή γνώμη σχετικά με την πολιτική που έχουν ακολουθήσει οι διάφορες χώρες, γιατί βέβαια οι σεναριογράφοι  βασίζουν σε αυτές και την πλοκή του σίριαλ ώστε να αποκτά και αληθοφάνεια.

Μέχρι τώρα λοιπόν η Τουρκία εμφανιζόταν ως μια χώρα που μπορεί να μην διακρίνεται τόσο για το δημοκρατικό της πολίτευμα και ίσως σε αυτήν  να κρύβονται σε διάφορες υποθέσεις και τρομοκράτες,  αλλά σε κυβερνητικό επίπεδο ανήκει στους συμμάχους  και βοηθά τις ΗΠΑ.

Το Designated Survivor είναι ένα πολιτικό θρίλερ που παίζεται σήμερα στις ΗΠΑ και το βασικό του στόρι είναι πως ο Kiefer Sutherland  είναι ο μόνος επιβιώσας υπουργός από μια τρομοκρατική έκρηξη στο Καπιτώλιο. Σε αυτήν  σκοτώθηκε όλη η ηγεσία των ΗΠΑ, οπότε αναλαμβάνει  αναγκαστικά αυτός από δευτεροκλασάτος υπουργός την Προεδρία της χώρας. Βέβαια εδώ ο πρόεδρος είναι ακριβώς το αντίθετο από αυτόν στο House of cards. 

Αντίθετα λοιπόν  με αυτές τις επικρατούσες αντιλήψεις που ανέφερα παραπάνω, στο πρόσφατο 7o επεισόδιο της δεύτερης σαιζόν του  Designated Survivor, που προβλήθηκε στις ΗΠΑ στις 15 Νοεμβρίου 2017,  ο υποτιθέμενος Τούρκος  πρόεδρος  με το όνομα Τουράν που έχει πάει στην Ουάσιγκτον, απεικονίζεται από μάλλον  αντιπαθή ηθοποιό, να υπονομεύει το Πρόεδρο των ΗΠΑ με στημένο επεισόδιο εμπλέκοντας τον γιο του προέδρου. ΄Ετσι προσπαθεί να εκβιάσει τις ΗΠΑ να εκδώσουν στην Τουρκία τον δημοκρατικό αρχηγό της αντιπολίτευσης που τον θεωρεί τρομοκράτη και υπεύθυνο απόπειρας πραξικοπήματος με 97 νεκρούς .Ο αρχηγός της αντιπολίτευσης είναι καθηγητής Πανεπιστημίου που έχει άσυλο στις ΗΠΑ και ο ηθοποιός που τον υποδύεται έχει ιδιαίτερα συμπαθή εμφάνιση.

Είναι προφανές εδώ ότι ή έμπνευση του σεναριογράφου προήλθε από το πάγιο αίτημα της Τουρκίας να της εκδώσουν τον Γκιουλέν.

Στους διαλόγους επίσης μεταξύ των δύο, ακούγεται ότι ο Τούρκος ξόδεψε 20 εκ δολάρια για κατασκευή βίλας, και ότι δημοσιογράφοι εκδιωχθείσαν  και κάποιοι δολοφονήθηκαν στην Τουρκία.

Η αναφορά για κατασκευή βίλας 20 εκ δολαρίων είναι σαφής συσχετισμός με την κατασκευή του νέου Προεδρικού Μεγάρου  του Ταγίπ Ερντογάν που ξεπέρασε σε κόστος κατασκευής τα 270 εκατ. ευρώ. 

Τέλος η απειλή του Τούρκου προέδρου είναι πως  δεν αξίζετε τις βάσεις μας ίσως τις αξίζει η Ρωσία!

Όπως μπορεί να διαπιστώσει κανείς είναι εμφανείς οι ομοιότητες  με την πολιτική του Ερντογκάν που έχει δημιουργήσει παγκοσμίως έντονες αντιδράσεις  οπότε όλα όσα αναφέρθηκαν παραπάνω έχουν ιδιαίτερη αληθοφάνεια τόσο στο αμερικανικό κοινό όσο και στο διεθνές.

Και όλα αυτά πριν 4 μήνες και πριν να υπάρχει και η πρόσφατη καταδίκη της πολιτικής του από την ΕΕ.

Η πολιτική του σουλτάνου της Τουρκίας έχει πλέον δημιουργήσει ένα δυσμενές διεθνές κλίμα τόσο γι΄αυτόν όσο  και για την χώρα του.

Δυστυχώς όμως μπορεί στα σήριαλ η εικόνα της Τουρκίας να είναι κακή στην πραγματική όμως ζωή η χώρα αυτή δεν παύει στο να αποτελεί βασικό στοιχείο στους στρατηγικούς σχεδιασμούς των ΗΠΑ λόγω της θέσης της και των πυρηνικών βάσεων που έχουν  σε αυτήν και που δύσκολα μπορούν να αντικαταστήσουν.  

Η ΒΑΦΤΙΣΗ ΤΗΣ ΠΡΟΓΙΑΓΙΑΣ ΜΟΥ ΣΤΗΝ ΑΚΡΟΠΟΛΗ

Όσο είμαστε νέοι αυτό που μας απασχολεί είναι το μέλλον το οποίο δεν γνωρίζουμε τι πρόκειται να μας επιφυλάξει. Όσο όμως μεγαλώνουμε τότε μιας και τα περιθώρια της μελλοντικής μας  ζωής στενεύουν αρχίζει αντίστοιχα να μας απασχολεί το παρελθόν. Επειδή δε το δικό μας το γνωρίζουμε από πρώτο χέρι αρχίζει να μας απασχολεί το παρελθόν των προγόνων μας. Οπότε ουσιαστική πηγή για να το μάθουμε είναι οι γονείς και οι παππούδες με τις γιαγιάδες. Όμως τις περισσότερες φορές έχουν ήδη αμφότεροι αποδημήσει εις τόπον χλοερόν και αναψύξεως  και έτσι δυστυχώς περιοριζόμαστε στις αναμνήσεις που έχουμε ακούσει από αυτούς όταν ήσαν στην ζωή. Δυστυχώς δε πάλι όταν τις ακούγαμε  αυτές τις διηγήσεις  είτε βαριόμαστε να τις ακούμε ή τις βρίσκαμε τότε παντελώς αδιάφορες και δεν δίναμε ιδιαίτερη προσοχή ή δεν είχαμε την περιέργεια να μάθουμε  περισσότερες λεπτομέρειες.

Υπάρχουν δε και περιπτώσεις που ακόμα και οι ίδιοι οι γονείς μας  δεν μας έχουν αναφέρει κάτι σχετικό για τους προγόνους τους.

Χαρακτηριστικά ο πατέρας μου, που είχε μείνει ορφανός όταν θήλαζε, δεν θυμάμαι ποτέ να μου έχει διηγηθεί  κάτι σχετικά για τον παππού και την γιαγιά του. Αντίθετα η γιαγιά μου, μάνα του πατέρα μου, είχε να διηγηθεί ιστορίες από τι δικό της σόι και μάλιστα πριν χρόνια απέκτησα και ένα πλήρες γενεαλογικό  δέντρο αυτής της πλευράς που φτάνει στα χρόνια του 1700! Βέβαια, δεν το είχε φτιάξει κάποιος της οικογένειας αλλά  ένας μεθοδικός Εγγλέζος  που παντρεύτηκε μια άγνωστη σε μένα ξαδέλφη του πατέρα μου, ρωτώντας με επιμονή  και για χρόνια όλους τους εν ζωή συγγενείς της γυναίκας του.

Γράφοντας λοιπόν  ΤΑ ΚΑΠΑΚΙΑ ΤΟΥ ΟΔΥΣΣΕΑ ΑΝΔΡΟΥΤΣΟΥ ΚΑΙ Η ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΤΟΥ α΄μέρος. και β΄μέρος  και διαβάζοντας τα σχετικά για τον Μαμούρη (1797-1867) θυμήθηκα ότι η μάνα μου είχε αναφέρει μερικές φορές το όνομα του.

Δεν θυμάμαι πλέον αν έλεγε πως ανήκε στους προγόνους, αλλά αυτό που θυμάμαι σαφώς είναι το γεγονός ότι είχε βαφτίσει την προγιαγιά μου Αθηνά στην Ακρόπολη και πως το κύπελλο της φωτογραφίας είναι από αυτά τα βαφτίσια.

Από αυτήν την προγιαγιά Αθηνά υπάρχουν δύο φωτογραφίες. Μία σε νεαρή ηλικία με στολή Αμαλίας και μια σε προχωρημένη.

Ήταν η μητέρα του παππού μου για τον οποίο έχω γράψει σχετικά στα ποστ  ΜΟΝΤΕΛΑ ΠΛΟΙΩΝ ,ΜΟΝΤΕΛΑ ΖΩΗΣ ΚΑΙ ΠΩΣ ΑΠ΄ ΤΑ ΨΗΛΑ ΒΡΙΣΚΕΣΑΙ ΣΤΑ ΧΑΜΗΛΑ. και ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΟ ΠΑΛΙΟ ΦΑΛΗΡΟ

Η νεώτερη φωτογραφία έχει βγει στο φωτογραφείο Γαζιάδη στον Πειραιά. Αυτό ήταν στην Πλατεία Θεμιστοκλέους και είχε ανοίξει το 1887. Αν στην νεανική φωτογραφία είναι γύρω στα 30 ο Μαμούρης  θα πρέπει να την βάφτισε κάπου στην τελευταία δεκαετία της ζωής του, που αποτελούσε πλέον διακεκριμένο μέλος της τότε κοινωνίας..

Η άθλια συμμετοχή του στην δολοφονία του Ανδρούτσου δεν είχε γίνει ακόμα γνωστή.

Ήδη επί Καποδίστρια είχε ονομαστεί πεντακοσίαρχος , πολέμησε δε με τον Ρ. Τσωρτς στην εκστρατεία για την απελευθέρωση της Δυτικής Στερεάς και είχε διακριθεί στην μάχη της Πέτρας τον Σεπτέμβριο 1829.

Επί  Όθωνος  παρέμεινε στον στρατό και έφτασε τον βαθμό του αντιστράτηγου ενώ κατά την περίοδο του Κριμαϊκού Πολέμου (1853-1856) ήταν υπασπιστής του Όθωνα και Στρατιωτικός Διοικητής της Στερεάς Ελλάδας. Ο Όθωνας έφυγε από την Ελλάδα το 1862.

Η σχέση του με την Γαλαξιδιώτικη οικογένεια του παππού μου πιθανόν να υπήρχε  λόγω του ότι καταγόταν από την Δρέμισα (σήμερα Πανουργιάς)  Και τα δυο σήμερα ανήκουν στον Δήμο Δελφών.

Τέλος ερώτημα είναι  σε ποιο μέρος της Ακρόπολης έγινε η βάπτιση.

Ήδη μετά το 1844 τα σπίτια και τα κτίσματα των Τούρκων που υπήρχαν στην Ακρόπολη είχαν γκρεμιστεί .Μόνο ο φράγκικος Πύργος  γκρεμίστηκε αργότερα, το 1874.

Δεν αποκλείεται ο Μαμούρης  που το 1825 είχε γίνει Φρούραρχος της Ακρόπολής,  να είχε διατηρήσει εκεί κάποιο χώρο σε αυτήν. Εκκλησία πάντως δεν υπήρχε στην Ακρόπολη αν και ακόμα και στα χρόνια που με βάφτισαν βαφτίσια γινόντουσαν  συνήθως στα σπίτια, όπως τα δικά μου για τα οποία έχω γράψει στο: ΤΟ ΟΡΘΟΔΟΞΟ ΒΑΠΤΙΣΜΑ ή ΠΩΣ ΜΠΟΡΕΙΤΕ ΝΑ ΠΝΙΞΕΤΕ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΣΑΣ!

ΤΑ ΚΑΠΑΚΙΑ ΤΟΥ ΟΔΥΣΣΕΑ ΑΝΔΡΟΥΤΣΟΥ ΚΑΙ Η ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΤΟΥ β΄μέρος

Αλυσοδεμένος και με ράκη για ρούχα ξαναβρίσκεται στην Αθήνα ο Ανδρούτσος μόνο που αυτή την φορά αντί να τον δοξάζουν τον βρίζουν, τον καταριούνται και τον φτύνουν. Φυλακίζεται στον φράγκικο πύργο της Ακρόπολης* στα Προπύλαια.
Προσπαθούν δε με ξυλοδαρμούς, πείνα δίψα και αϋπνία να τον κάνουν να τους πει που έχει κρύψει τον θησαυρό του Αλή Πασά που πίστευαν  πως του τον  είχε εμπιστευτεί και ο οποίος βέβαια δεν βρέθηκε ποτέ.

Εν τω μεταξύ εισβάλει στην Πελοπόννησο ο Ιμπραήμ οπότε η κυβέρνηση προ της επερχόμενης πανωλεθρίας απελευθερώνει τον Κολοκοτρώνη και του αναθέτει την αρχιστρατηγία του Μοριά και διατάζει την μεταφορά του Ανδρούτσου στην Ακροκόρινθο για τον δικάσουν εκεί.

Η γενική αμνηστία των φυλακισμένων αγωνιστών είναι προ των πυλών οπότε ο Γκούρας στέλνει οργισμένος επιστολή στην κυβέρνηση λέγοντας: «Με βάλατε στον χορό να φάω τους φίλους μου, να κάνω οχτρούς και τώρα εσείς βιάζεστε να τους κάνετε πάλι φίλους. Θα σιγουράρω κι εγώ τη φαμίλια μου στην Ευρώπη και θα φυλάξω το κεφάλι μου, αφού θα ζήσουν ο Κολοκοτρώνης και οι άλλοι».

Ο Γκούρας προβλέποντας την βέβαιη οργή του Ανδρούτσου αν τον απελευθέρωναν στέλνει στον υποτακτικό του Μαμούρη σημείωμα στο οποίο γράφει «πούλα το λάδι πριν πέσει η τιμή»

Αυτή είναι στην ουσία  η εντολή δολοφονίας  του Ανδρούτσου.

Τα μεσάνυχτα 3 προς 4 Ιουλίου 1825  οι Ιωάννης Μαμούρης, Παπα-Κώστας Τζαμάλας ,  Μήτρος της Τριανταφυλλίνας και ο στρατιώτης Θεοχάρης από το Λιδωρίκι, δολοφονούν τον Ανδρούτσο αφού προηγουμένως  τον βασανίζουν  και του συνθλίβουν τους όρχεις με περιστροφή τους, πετάνε στην συνέχεια το πτώμα του από τον πύργο. Για να φανεί πως σκοτώθηκε καθώς  προσπαθούσε  να δραπετεύσει κρέμασαν ένα φθαρμένο σχοινί.

Όπως γράφει ο εχθρικά διακείμενος στον Οδυσσέα  Δ Σουρμελής: Ο εκτελεστής του θανάτου ήτο ιερεύς στρατιωτικός, όστις εξεδικήθη εναντίον αυτού, διά το προς τους ιερείς μίσος, καταδρομήν και κακά, πραχθέντα υπ' εκείνου.

Στην Εφημερίδα των Αθηνών δημοσιεύεται η επίσημη εκδοχή για τον θάνατο του:

Περί τας 5 ώρας της νυκτός κρεμιέται ο Οδυσσεύς από τα υψηλά του Φράγκικου Πύργου Κούλια της Ακρόπολης με τριχιαίς η οποία φαίνεται ότι ήταν από τα γαϊδούρια όπου ανέβαιναν εις το Κάστρον, παλαιαίς κατά  κακήν του τύχην αι τριχιαίς και αδύναταις.

Έτσι έχοντας ζωσμένην εις την μέσην του την μια τριχιά και προτού φτάσει εις τα μέσα του Πύργου, κατεβαίνοντας αυτή σπα και πίπτει ο άθλιος …θύμα ελεεινόν της κακοβουλίας και πανουργίας του ..

Μετά την εύρεση του πτώματος στο λιθόστρωτο έδαφος της Απτέρου Νίκης  καλούν γιατρό για στην έκθεση αυτοψίας.

Επειδή όμως η έκθεση αυτή δείχνει σημεία στραγγαλισμού την σχίζουν.

Η δεύτερη έκθεση, γραμμένη στα ιταλικά, συντάχτηκε απ΄τον ιταλό γιατρό Vitali υποπρόξενο του Βασιλείου της Νάπολης στην Αθήνα και μιλάει για θάνατο εκ πτώσεως.

Γράφει ο υποπρόξενος:

Είδα το πτώμα του Οδυσσέα και παρατήρησα κάταγμα του κροταφικού οστού…Το ύψος του πύργου Κούλια, απ΄τον οποίον κατεκρημνίσθη είναι 108 ποδών (33μέτρα). Τα δε θραύσματα του κροταφικού, προσβάλοντα τον εγκέφαλον, έφεραν, επέφεραν αυτοστιγμεί τον θάνατον άξιον εις κακούργον και προδότην (!!!)…

Μετά  73 χρόνια από το θάνατο του Οδυσσέα, στις 25 Δεκεμβρίου του 1898, δημοσιεύεται στην εφημερίδα «ΚΑΙΡΟΙ» η αφήγηση ενός αυτόπτη μάρτυρα της δολοφονίας του Οδυσσέα, του ταγματάρχη της Φάλαγγας  Κωνσταντίνου Καλατζή. Την αφήγηση είχε διασώσει ο δικηγόρος Σπ. Φόρτης ο οποίος θυμόταν καλώς πότε του την διηγήθηκε ο γέρων πλέον τότε Καλατζής:
Ήτο η Τρίτη των Χριστουγέννων του 1863 έτους ημέρα, ενθυμούμε καλώς την εποχήν την εσημείωσα διότι μοι επροξένησε βαθειά αύτη εντύπωσιν και φρίκην εξ όσων κατ’αυτήν ήκουσα και απεμνημόνευσα.

Τη επιμόνω  παρακλήσει του Φόρτη διηγήθηκε  ο Καλατζής:
…ακούστε πως συνέβη του στρατηγού ο θάνατος. Από καιρόν τον είχαν φυλακίσει εις την μεγάλην της Ακροπόλεως Κούλιαν. Του είχαν βάλει εις τα χέρια και τα πόδια σίδερα με μπάλαις  βαριαίς .Τροφήν δεν του έδιδαν τακτικά ούτε καλήν ούτε στρώμα. Όταν εγώ τον είδα εις την φυλακήν ήτο ανάλλαγος , λερωμένος κουρελιασμένος με ένα κοντοκάππι και με τον ιστορικόν του καλογηρόσκουφον λυγδωμένον από την λέραν.

Την νύκτα εκείνην οπού εχάθη εγώ ήμουν σκοπός εις την πόρτα της Κούλιας.

Οι 4 δολοφόνοι τον αντικατέστησαν στην σκοπιά και τον έστειλαν για ύπνο αλλά αυτός  υποπτευθείς απαίσια δια τον στρατηγόν κρύφτηκε και παρακολούθησε τα γενόμενα και άκουσε τον Οδυσσέα να τους λέει:

Ωρέ ξέρω καλά ποιος σας έστειλε σας εδώ και γιατί ήρθατε τέτοια ώρα εδώ μέσα. Δε  μ΄ λύνετε τόνα μου χέρι να σας δείξω ποιος είμαι και πως με λένε;Αυταίς εδώ τις σαπιοκοιλιαίες   δεν τις συνερίζομαι, μα εσύ μωρέ Γιάννη γιατί:

Εις ταύτα αμέσως , ως ενόησα  εκ της ταραχής η οποία ηκολούθησεν,επετέθησαν κατά του δεσμίου. Ήκουσα το βόγγημα, τους αναστεναγμούς  και το μούγκρισμα του λιονταριού εκείνου και η καρδιά μου εραγίζετο. Και μετά ταύτα σιωπή τέλεια..

Την επόμενη μέρα πήγε και είδε το πτώμα του νεκρού και δίνει την εξής περιγραφή:
«Το στόμα του ήταν καταματωμένον, το επάνω και κάτω χείλος του ήταν κομμένα σαν δαχτυλίδι στρογγυλά, σα να τα χτύπησε κανείς, να τα 'κοψε με το στόμα ντουφεκιού ή πιστόλας. Ο λαιμός του είχε μαυρίλαις και σημάδια από νύχια. Εστάλη ένας άλλος ιατρός να κάμη νεκροψίαν και έκθεσιν περί του θανάτου του. Εμαθα δε ότι επειδή επιστοποίησεν ότι ο θάνατος προήλθεν εκ βίας, διότι τα σημεία αυτής ήσαν φανερά, έσχισαν την έκθεσιν αυτού και έκαμαν άλλη διά της οποίας εβεβαιούτο ότι του στρατηγού ο θάνατος προήλθεν εκ πτώσεως αυτού από μέρους υψηλού»

Ο νεκρός Οδυσσέας τάφηκε σαν το σκυλί στο μικρό Ναό των Ασωμάτων στους πρόποδες της Ακροπόλεως και μετά από οκτώ χρόνια η γυναίκα του πραγματοποίησε εκταφή των οστών, τα οποία κατέθεσε σε κάποιον από τους ναούς της πόλης. 
Τελικά μετά 40 χρόνια από τον θάνατο του το 1865 το κράτος δικαίωσε τον Ανδρούτσο, όταν έγινε με μεγάλη επισημότητα και στρατιωτικές τιμές η μετακομιδή των οστών του στο Α’ Νεκροταφείο Αθηνών, όπου σήμερα υπάρχει ο τάφος του, αφού προηγήθηκε νεκρώσιμη ακολουθία στην Μητρόπολη.

Στην εφημερίδα ΕΛΠΙΣ του Φεβρουαρίου 1865 μετά μια εβδομάδα διαβάζουμε:
Ο Κωλέττης ηθέλησε να άρη εκ του μέσου τον μόνον οπλαρχηγόν, τον μεγίστην εξασκούντα επί των Ρουμελιωτών επιρροήν, ήν ήθελε να έχη προνόμιον ο ίδιος. Αναμφισβητήτως ο Οδυσσεύς ήτο ο άνθρωπος όστις ηδύνατο να συγκεντρώσει εις τα χείρας του την εξουσίαν του,διότι οι στρατιωτικοί ηγέτες του παρεχώρουν τα πρωτεία, και να την μεταχειριστή προς όφελος της πατρίδος, ως την μετεχειρίσθη κατόπιν ο Καραϊσκάκης.Ο βίαιος αυτού θάνατος απήλλαξε τον Κωλέττην ισχυρού κατά της φιλοδοξίας του προσκόμματος, εστέρησεν όμως της πατρίδος ανδρός εμπειροπολέμου, ανδρείου και οξυδερκούς.

Στις 15 Ιουλίου 1967 ο στρατηγός Θρασύβουλος Τσακαλώτος, μετέφερε με πολεμικό σκάφος στην Πρέβεζα μεταλλικό κουτί με τα οστά του Οδυσσέα Ανδρούτσου από το Α΄ Νεκροταφείο Αθηνών. Τα οστά τοποθετήθηκαν στη βάση του αγάλματος που υπάρχει στην ομώνυμη πλατεία του, και του οποίου τα αποκαλυπτήρια έγιναν με μεγαλοπρεπή τελετή την ίδια ημέρα.

ΤΑ ΚΑΠΑΚΙΑ ΤΟΥ ΟΔΥΣΣΕΑ ΑΝΔΡΟΥΤΣΟΥ ΚΑΙ Η ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΤΟΥ α΄μέρος.

*Ο Φράγκικος Πύργος στην Ακρόπολη κατεδαφίστηκε το 1874. Είχε τετράγωνο σχήμα. Τον Ανδρούτσο τον φυλάκισαν στο κάτω μέρος του πύργου της Ακρόπολης.

Μερικές αναρτήσεις μου σχετικές με την 25η Μαρτίου.

ΤΟ 1821, Ο ΝΙΚΟΣ ΔΗΜΟΥ, ΟΙ ΝΕΟΕΛΛΗΝΕΣ ΚΑΙ Η ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΑΛΗΘΕΙΑ.

 Η ΠΑΡΑΧΑΡΑΞΗ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ 25Η ΜΑΡΤΙΟΥ

ΕΙΧΕ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΣΤΗΝ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ; 

 Η 25 ΜΑΡΤΙΟΥ ΚΑΙ Ο ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ ΜΕ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟ ΜΑΤΙ 

ΕΝΑ ΑΠΟΛΑΥΣΤΙΚΟ ΚΕΙΜΕΝΟ, Ο ΠΑΛΑΙΩΝ, Ο ΠΑΤΡΩΝ ΚΑΙ Ο ΓΕΡΜΑΝΟΣ

Η ΦΙΛΙΚΗ ΕΤΑΙΡΕΙΑ ΚΑΙ Η ΠΑΝΕΜΟΡΦΗ ΟΔΗΣΣΟΣ

Η ΜΥΚΟΝΟΣ ΚΑΙ Η ΜΑΝΤΩ ΜΑΥΡΟΓΕΝΟΥΣ

Ο ΑΘΕΟΦΟΒΟΣ ΣΤΟ ΝΑΥΤΙΚΟ 5- Η ΠΑΡΕΛΑΣΗ ΚΑΙ Η ΔΕΞΙΩΣΗ ΤΗΣ 25ης ΜΑΡΤΙΟΥ

H 25η ΜΑΡΤΙΟΥ ΣΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΗΣ ΚΑΤΟΧΗΣ

ΤΑ ΚΑΠΑΚΙΑ ΤΟΥ ΟΔΥΣΣΕΑ ΑΝΔΡΟΥΤΣΟΥ ΚΑΙ Η ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΤΟΥ α΄μέρος.

Πάντα κοντά στις εθνικές επετείους θυμάμαι πως ο εθνικός μας ποιητής μπορεί να έχει πει πως Το έθνος πρέπει να θεωρεί εθνικό ό,τι είναι αληθές αλλά δυστυχώς ποτέ η πολιτεία δεν το ενστερνίστηκε.

Οι πλειονότητα των Ελλήνων διδάσκεται στο σχολείο την εξωραϊσμένη ιστορία για την Ελληνική Επανάσταση στην οποία εκθειάζονται οι ηρωικές πράξεις των αγωνιστών και αποσιωπούνται συνήθως όλες οι αρνητικές ή πλευρές της προσωπικότητας τους που δεν είναι αρεστές.

Έτσι πχ όλοι γνωρίζουν την μάχη στο χάνι της Γραβιάς στην οποία ο Ανδρούτσος με μόνο 118 άνδρες νίκησε το πολυάριθμο στρατό του Ομέρ Βρυώνη.

Αντίθετα αποσιωπάται συνήθως  πως  ο Οδυσσέας Ανδρούτσος φοίτησε από 13 ετών στη στρατιωτική σχολή του Αλή Πασά   κατάφερε να γίνει αρχηγός της προσωπικής φρουράς του και είχε γραφτεί στο τάγμα των αλεβιτών μπεκτασήδων στα Γιάννενα.

Οι μπεκτασήδες ανήκουν στο   Σούφι Ισλάμ  και έχουν παντρέψει στοιχεία του Χριστιανισμού με τον το Σιϊτισμό αλλά και το ορθόδοξο Ισλάμ (Σουνιτισμός).

Η θρησκευτική αυτή τοποθέτηση του απετέλεσε και κατηγορία εναντίον του από τους αντιπάλους του.

Όμως από το 1818 ο Ανδρούτσος είχε προσχωρήσει στην Φιλική Εταιρεία.

Όπως γράφει δε ο Κορδάτος «Τρεις κυρίως στρατιωτικές μορφές έβγαλε το Εικοσιένα: Τον Κολοκοτρώνη, τον Οδυσσέα Ανδρούτσο και τον Γ. Καραϊσκάκη».

Μετά την μάχη της Γραβιάς, κατά τα τέλη του 1821 ανακηρύχτηκε από τους υπόλοιπους οπλαρχηγούς, αρχιστράτηγος της ανατολικής Στερεάς γεγονός όμως που δεν απέτρεψε τον Ιωάννη Κωλέττη ,που τον ήξερε από την αυλή του Αλή, να τον κατηγορήσει για συνεργασία με τον εχθρό, με αποτέλεσμα να παραιτηθεί από το αξίωμα.

Η αυτοκαταστροφική, αλλά αξιόλογη Μαίρη Παπαγιαννίδου επεξηγεί σύντομα και με σαφήνεια τους λόγους που οι καλαμαράδες, όπως τους ονόμαζε ο Ανδρούτσος βρεθήκαν σε αντίθεση με τους αρματολούς:

Τον καιρό εκείνο στον ελλαδικό χώρο δεν είχαν διαφορές τόσο οι ανόμοιοι πληθυσμοί μεταξύ τους όσο οι αγράμματοι ντόπιοι με τους ξενόφερτους καλαμαράδες. Ένας πρίγκιπας του επιπέδου του Αλέξανδρου Μαυροκορδάτου, με επαφές στην Πίζα και στον κύκλο του Σέλεϊ, κοινωνός της φιλελεύθερης ιδεολογίας, γνώστης 11 γλωσσών, δεν μπορούσε να συνεννοηθεί ούτε με τον σουλτάνο που μετά βίας μιλούσε την τουρκική γλώσσα ούτε με τους αρματολούς που έκαναν το εθνωφελές έργο να σώζουν από σφαγές και λεηλασίες τα χωριά της Ρούμελης, αφού όμως πρώτα είχαν συνάψει μυστικές συμφωνίες με τους Τούρκους, τα διαβόητα καπάκια.

Τα καπάκια ήταν οι μυστικές συμφωνίες των οπλαρχηγών της Ρούμελης με τους Τούρκους. Ήταν αποδεκτή πρακτική, γιατί όποιος έβαζε καπάκι ή ψευτο-κάπακο επέβαλε ανακωχή, έσωζε τους πληθυσμούς από τη σφαγή και τη λεηλασία και συνάμα κέρδιζε πολύτιμο χρόνο. Ωστόσο η έλευση του Αλέξανδρου Μαυροκορδάτου και η δυναμική εμπλοκή του στον ξεσηκωμό της Δυτικής Ελλάδας κατέστησε τα καπάκια πέτρα σκανδάλου και πανίσχυρο πολιτικό επιχείρημα· με πρόσχημα τις επαφές με τον εχθρό, ο φαναριώτης πολιτικός είχε την ευχέρεια να διαχωρίζει τους καπετάνιους σε «πατριώτες» και «προδότες» ανάλογα με την τροπή των πραγμάτων και τις ατομικές του επιδιώξεις.

Ο οικονομικός παραγκωνισμός του από το Εκτελεστικό ώστε να μην μπορεί να συγκροτήσει ισχυρό στρατό στην Στερεά και ο εμφύλιος στην Πελοπόννησο  οδήγησαν τον Ανδρούτσο τον Αύγουστο 1824  να έλθει σε επαφή με τους Τούρκους αρχηγούς για να βάλει ξανά καπάκια, μολονότι μόλις τον Απρίλιο, στη συνέλευση των Σαλώνων, είχε αποφασισθεί «κανένας στρατιωτικός να μην ημπορεί να βάλει τα λεγόμενα καπάκια».

Οι κακές του σχέσεις με την κυβέρνηση και ιδίως με τον Κωλέττη και η είδηση της σύλληψης του Κολοκοτρώνη  τον οδηγούν σε συμφωνία με τον Ομέρ πασά του Ευρίπου με τον όρο να του δώσουν την αρχηγία των επαρχιών της Εύβοιας, Ταλαντίου, Λιβαδιάς και Θήβας.

Σε επιστολή του  της 1-9-1824 στον Στάνχοπ στην Αγγλία ζητά από αυτόν να ασκηθεί πίεση στην κυβέρνηση, του αναφέρει δε ότι έγιναν 3 απόπειρες δολοφονίας του στο Ναύπλιο και του τονίζει ότι: «σας λέγω δε ότι προς ασφάλειαν της ζωής μας ως τελευταίον καταφύγιον δεν έχομε άλλο μέσον παρά να προσπέσωμεν εις το έλεος των Τούρκων, τόσο ημείς όσο και ο ατυχέστατος λαός της Ελλάδος, όστις φεύγων από τον ένα ζυγόν και βλέπων ότι θα πέση εις χειρότερον, προτιμά τον πρώτον από τον δεύτερον».

Σε γράμμα του δε στον Υψηλάντη  γράφει γι' αυτήν του την τακτική: «Να πληροφορήσεις τον κόσμον ότι εγώ κρατώ πάντα ανταπόκρισιν με τους Τούρκους με σκοπόν πατριωτικόν όπου με τούτον τον τρόπον να εμπορέσωμεν καμίαν φοράν να τους φέρομεν εις καμίαν τοποθεσίαν όπου να τους χάσωμεν. Αλλά ταύτα μου τα τερτίπια οι κοτζαμπασίδες και οι νέοι Γενεραλαίοι της μεγάλης επικράτειας της Ελλάδος τα λεν προδοσίες».

Όπως γράφει στις  Αναμνήσεις του ο γαμπρός (σύζυγος της αδελφής του) και συναγωνιστής του Εδουάρδ Τρελλώνη - Ο Οδυσσεύς πώποτε δεν επρόδοσεν, ήτον ο ειλικρινέστερος πατριώτης και ο στρατηγικώτερος ανήρ της ελληνικής επαναστάσεως... κατέφυγε εις τους Τούρκους, ίνα απειλήση την αχαλινώτως διώκουσαν αυτόν κυβέρνησιν και ίνα φέρη τον τουρκικόν στρατόν εις τας χείρας των Ελλήνων. Ητον γενικόν στρατήγημα των τε Ελλήνων και Τούρκων να προσποιώνται προδοσίαν, όπως ο εις παγιδεύση τον άλλον.

Με διάταγμα όμως της 20-2-1825  η κυβέρνηση θεωρεί:  πως ο αντιπατριώτης Οδυσσεύς συνεννοούμενος μετά των εχθρών της Πατρίδος κινείται και αυτός ήδη με σκοπόν να παραδώση εις τους εχθρούς τας ελευθέρας επαρχίας της Ανατολικής Ελλάδος.

Έτσι  με το διάταγμα αυτό διόρισε το παλιό πρωτοπαλίκαρό του Γιάννη Γκούρα αρχηγό της εκστρατείας στην ανατολική Ελλάδα και τον έστειλε να τον συλλάβει για να τον δικάσει. Σε αυτόν τελικά παραδόθηκε ο Ανδρούτσος, στις 7-4-1825 και με συνοδεία στάλθηκε στην Αθήνα έχοντας λάβει την υπόσχεση από τον υπαρχηγό του Γκούρα, τον Κριεζώτη, ότι όλα είναι «περασμένα ξεχασμένα»..  

Ο Ανδρούτσος είχε πάρει ψυχογιό τον Γιάννη Γκούρα και από βοσκό τον έκανε πρωτοπαλίκαρο, πρώτο καπετάνιο και τελικά υποφρούρχο στην Ακρόπολη όταν μετά την μάχη της Γραβιάς  στις 27 Αυγούστου 1822 η γερουσία του Αρείου Πάγου του ανέθεσε  τη Διοίκηση της Αθήνας και εισήλθε  έτσι ως θριαμβευτής Φρούραρχος στην Ακρόπολη. Τον συνόδευαν  εκτός από τον Γκούρα, ο Ιωάννης Μακρυγιάννης, ο Ιωάννης Μαμούρης, ο Κατσικογιάννης και 300 ένοπλοι επαναστάτες. Του είχε σώσει μάλιστα την ζωή όταν τον πήγαιναν για κρέμασμα στη Χαλκίδα. Τον αντάλλαξε τότε ο Ανδρούτσος με τον Μπας Αγά, αυλάρχη του πασά του Ευρίπου που τον είχε προηγουμένως απαγάγει.

Ο αχάριστος όμως Γκούρας ζώντας στην Αθήνα, μεγαλοπιάστηκε, συντάχτηκε με τους εχθρούς του Ανδρούτσου και όπως γράφει ο Μακρυγιάννης του είχε πει: «η Διοίκηση θέλει να με κάμη χιλίαρχον κι αρχηγόν της Λιβαδιάς εις το ποδάρι του Δυσσέα, φτάνει να σκοτώσω τον Δυσσέα».

Πράγμα που τελικά έκανε.

ΤΑ ΚΑΠΑΚΙΑ ΤΟΥ ΟΔΥΣΣΕΑ ΑΝΔΡΟΥΤΣΟΥ ΚΑΙ Η ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΤΟΥ β΄μέρος

Ο ΑΝΔΡΕΑΣ ΣΥΓΓΡΟΣ ΚΑΙ Ο ΦΘΟΝΟΣ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΤΣΙΚΑ ΤΟΥ ΓΕΙΤΟΝΑ

Ο Ανδρέας Συγγρός (1830-1899)  ήταν  τραπεζίτης, πολιτικός και εθνικός ευεργέτης. 

Έχει χαρακτηριστεί από τους ιστορικούς ως ο πιο ισχυρός άνδρας της εποχής του, μετά το Βασιλιά Γεώργιο Α΄, με αμφισβητούμενο μεν ρόλο στην πολιτική και οικονομική  ζωή της χώρας, αλλά και με αδιαμφισβήτητο και τεράστιο φιλανθρωπικό έργο.

Όπως γράφει η Λίζυ Τσιριμώκου μετά το 1870 οι  «άλλοι Έλληνες», της Διασποράς, όπως ο Συγγρός, δείγματα μιας παράταιρης ετερότητας, «ξαναχτυπούν» όχι πλέον ως θεσιθήρες αλλά ως κοσμοπολίτες επιχειρηματίες, βαθύπλουτοι «ομογενείς», σκληραγωγημένοι στη χρηματιστική ζούγκλα του εξωτερικού, που εισβάλλουν μαζικά και επιθετικά στη νηπιώδη ελλαδική αγορά, διαμορφώνουν σχεδόν εκ του μηδενός την «οικονομική ιδεολογία» της εποχής (βιομηχανία, τράπεζες, σιδηρόδρομοι, αεριόφως, οδοποιία) και καλλιεργούν συστηματικά την τέχνη των διαπλεκομένων συμφερόντων με την πολιτική εξουσία.

Χαρακτηριστικά γράφει ο Εμμανουήλ Ροΐδης, ο οποίος είχε χάσει σχεδόν όλη την περιουσία του που είχε επενδύσει σε μετοχές της εταιρείας Λαυρίου, σε ένα από τα πρώτα χρηματιστηριακά σκάνδαλα στην Ελλάδα και στο οποίο είχε εμπλακεί και ο Συγγρός:

«Οτε περιηγούμην εις τα ενδότερα της Σικελίας ο συνοδός μου μοί εδείκνυεν ανά παν βήμα παρεκκλήσιον, βρύσιν, ξενώνα ή άλλο ευσεβές ή φιλανθρωπικόν ίδρυμα ανεγερθέν διά της γενναιοδωρίας περιβοήτου τινός ληστού. Ούτω και παρ' ημίν ανεγείρει πτωχοκομεία και μουσεία εκ μετοχικών χρημάτων ο φιλογενής κ. Α.Σ.»

Αλλά άσχετα από τις διάφορες απόψεις για τον Συγγρό, ο Νίκος Δήμου εστιάζει το ενδιαφέρον του στην εικόνα που είχε  για τον φθόνο που διαχρονικά διακατέχει τους Έλληνες γράφοντας:

Στα «Αποµνηµονεύµατά» του (τόµος τρίτος, σελ. 153, εκδόσεις Εστία) ο  Ανδρέας Συγγρός γράφει ότι στις επιχειρηματικές δοσοληψίες δεν τον απασχολούσε ποτέ το τι θα κέρδιζε ο άλλος από τη συναλλαγή - «αλλά τι πρόκειται να κερδίσω εγώ εκ της εργασίας του». Και το έβρισκε «ελάττωµα σχεδόν γενικόν» στην Ελλάδα το να αναλώνονται οι «συναλλαττώµενοι» στο να ανακαλύψουν τι θα κερδίσει ο άλλος.

«Πολλάκις, φθάνοντες εις υπερβολάς υπολογισµών του αλλοτρίου κέρδους, εν τούτω τω συλλογισµώ, απορρίπτουσι την συναλλαγήν, ήτις δύναται να είναι ωφελιµωτάτη και εις τον απορρίπτοντα».

Δηλαδή: προκειμένου να µην κερδίσει ο άλλος κάτι παραπάνω, ακυρώνω τη συναλλαγή, παρ' όλο που θα ήταν «ωφελιμότατη» και για µένα.

(Όχι - δεν θέλω εγώ δύο κατσίκες, αλλά να ψοφήσει η κατσίκα του γείτονα!)

Το 1854 ο οξυδερκέστατος Εντµόν Αµπού (Edmond About, 1828-1885), που έζησε δύο χρόνια στην Αθήνα κι έγραψε τις εντυπώσεις του, είχε απορήσει για το γεγονός ότι κανένας Έλληνας δεν έλεγε καλή κουβέντα για τον άλλο - ακόµα κι αν ήταν πολύ σηµαντικός.

«Στους Έλληνες [...] η αγάπη της ισότητας εκφράζεται συχνά µε λυσσαλέο µίσος εναντίον όσων ανέρχονται ή κατέχουν. [...] Ρωτήστε έναν Έλληνα για τους μεγάλους άνδρες της χώρας του, δεν θα πιάσει έναν στο στόµα του χωρίς να τον λερώσει. Ο τάδε πρόδωσε, ο δείνα έκλεψε. [...] Δεν υπάρχει ένας Έλληνας που να τυγχάνει εκτίµησης στον τόπο του» («La Grèce Contemporaine», Μετάφραση Μ. Ι. Βόλαρης, 2014)

Έγραψε ο Στέλιος Ράµφος στο βιβλίο του «Time out» ότι το κυρίαρχο συναίσθηµα στη σηµερινή νεοελληνική κοινωνία είναι ο φθόνος.

 Αλλά όχι µόνο στη σηµερινή - όπως φαίνεται από τον Συγγρό ή τον Αµπού. Και ο ίδιος ο Ράµφος στο επόµενο βιβλίο του, «Πολιτική από στόµα σε στόµα», γράφει ότι το κακό ξεκίνησε «µετά το κλείσιµο των φιλοσοφικών σχολών από τον Ιουστινιανό» (σελ. 241). Τότε άρχισε το πέρασµα από τη λογική στο συναίσθηµα. Το να φτάσουµε στον σημερινό λαϊκισµό που δοξολογεί και εκμεταλλεύεται τον φθόνο, το µίσος, τη διάκριση ήταν θέµα φυσικής εξέλιξης...

Ο φθόνος είναι ο σκόρος της κοινωνίας. Κατατρώγει και διαβρώνει τα πάντα: και τους φθονούντες και τους φθονουµένους. Αναστέλλει κάθε δημιουργική προσπάθεια. Και µας καθηλώνει.

Ο Ανδρέας Συγγρός δεν σκεπτόταν καν την κατσίκα του γείτονα. Γι' αυτό απέκτησε πλούτη αµύθητα κι εµείς νοσοκομεία, σχολεία, άλση, λεωφόρους, θέατρα, μουσεία, ιδρύµατα, µέγαρα. Ας μοίρασε όµως όλα όσα είχε κερδίσει - τον φθόνο δεν τον γλίτωσε. Το λήµµα του στην ελληνική Βικιπαίδεια υιοθετεί αστήρικτες κατηγορίες και δεν περιέχει ούτε µία καλή κουβέντα. Μοναδικές κρίσεις: «Ο Γιάννης Κορδάτος χαρακτηρίζει τον Ανδρέα Συγγρό μηχανορράφο και επιδέξιο πολιτικάντη, άλλοι ως λωποδύτη φιλάνθρωπο, ενώ ο Τύπος της εποχής χρυσοκάνθαρο. Ο Τάσος Βουρνάς αναφέρει ότι παρίστανε τον Εθνικό Ευεργέτη για να εξαγοράσει τις αµαρτίες του».

Ένας πίνακας με τις ευεργεσίες του Συγγρού υπάρχει εδώ.

ΤΑ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΗΘΕΛΑ ΝΑ ΓΙΝΩ.

Πολλοί όταν συναντούν γονείς με το παιδί τους και αφού ανταλλάξουν τους αναγκαίους χαιρετισμούς με αυτούς θεωρούν υποχρέωση τους να χαϊδέψουν το κεφάλι του παιδιού και να του κάνουν την κλασσική ανόητη ερώτηση: Τι θέλεις να γίνεις όταν μεγαλώσεις;

Σχετικά με το θέμα αυτό έχω γράψει εδώ και χρόνια το ποστ ΤΑ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΟΥ !

Αυτό που κανείς δεν έχει σκεφτεί να ρωτήσει είναι :τι επάγγελμα ΔΕΝ θέλεις να κάνεις όταν μεγαλώσεις.

Ενώ λοιπόν, όπως έχω γράψει στο παραπάνω ποστ, άλλαξα μερικά επαγγέλματα μέχρι να αποφασίσω τι θα κάνω, από πολύ νωρίς είχα ξεκαθαρίσει στον εαυτό μου τι δεν θα ήθελα να γίνω.

Το πρώτο επάγγελμα που δεν θα ήθελα να γίνω, παρά το γεγονός  ότι πολλά παιδιά μαγεύονται από την λάμψη του, είναι ηθοποιός.

Ακόμα θυμάμαι τον πανικό που είχα όταν η δασκάλα στις πρώτες τάξεις του δημοτικού μου ανέθεσε να παίξω ένα μικρό ρόλο σε μια κωμωδία του Ψαθά.

Το πρόβλημα που είχα και έχω δεν ήταν η έκθεση μου στο κοινό, γιατί δεν το ντρεπόμουνα, αλλά ότι για να παίξεις τον ρόλο έπρεπε να αποστηθίσεις ένα κείμενο μιας ολόκληρης  σελίδας!

Εδώ σε πασίγνωστα και χιλιοακουσμένα τραγούδια είναι αδύνατο να θυμηθώ τα λόγια για να προσφέρω στο κοινό το φάλτσο ακρόαμα της φωνής μου χωρίς αντίστοιχα να ακούω τα λόγια από τον τραγουδιστή.

Το δεύτερο επάγγελμα που δεν ήθελα ποτέ μου να γίνω ήταν στρατιωτικός.

Παιδιόθεν  είχα μια απέχθεια σε κάθε είδους στολή, ιδίως δε των προσκόπων με τα κοντά παντελονάκια, όταν ήδη υπερηφάνως πλέον φόραγα μακρύ παντελόνι. Στο ποστ μου ΑΝΤΙΓΡΑΦΟΝΤΑΣ ΤΟΝ ΜΠΕΤΟΒΕΝ ,Η ΜΟΥΣΙΚΗ ΚΑΙ ΕΓΩ. έχω γράψει πως κατάφερα να μην γίνω πρόσκοπος παρά την διακαή επιθυμία της μάνας μου.

Γενικότερα με ενοχλούσε η ιδέα ότι θα έχεις κάποιον ανώτερο σου που να σε διατάσει να κάνεις πράγματα με τα οποία πιθανόν να διαφωνείς αλλά εσύ να είσαι υποχρεωμένος  να εκτελέσεις την διαταγή του.

Έτσι παρά το ότι τελικά φόρεσα στολή, γιατί υπηρέτησα σαν έφεδρος αξιωματικός, ποτέ μου δεν άσκησα εξουσία στους κατώτερους μου στρατεύσιμους. Ακόμα θυμάμαι την αμηχανία που είχα όταν αναγκαζόμουνα  να φωνάζω τον καμαρότο μετά από κάθε  ικανοποιητική κένωση του εντέρου να επιληφθεί του θέματος, λόγω του ότι το καζανάκι στο αποχωρητήριο των αξιωματικών στο πλοίο δεν δούλευε και έπρεπε αναγκαστικά να τον φωνάξεις,να ρίξει ένα κουβά στην θάλασσα για να πνίξει με θαλασσινό νερό τα πλούσια προϊόντα τόσο του δικού μου  εντέρου όσο και των άλλων αξιωματικών. .

Το τρίτο επάγγελμα που δεν θα ήθελα ποτέ μου να κάνω ήταν παπάς.

Οι τακτικοί αναγνώστες  του μπλογκ που έχουν διαβάσει παλαιότερα κείμενα μου έχουν άμεση αντίληψη του γιατί.

Από παιδί είχα ξεκαθαρισμένες απόψεις για την θρησκεία και τους λειτουργούς της.

Πάντοτε πίστευα ότι είναι αναφαίρετο δικαίωμα του καθενός να πιστεύει ότι θέλει αλλά στην πίστη του δεν υπάρχει η ανάγκη της παρεμβολής κάποιου ενδιάμεσου μεταξύ αυτού και του θεού του.

Ακόμα πίστευα και πιστεύω πως αν υπάρχει κάποιο ανώτερο ον, ακριβώς επειδή είναι ανώτερο, δεν έχει ανάγκη από λιβανίσματα, παρακλήσεις ,προσευχές κτλ και μάλιστα μέσω μεσολαβητών.

Μεγαλώνοντας  διαπίστωσα  ότι υπάρχει και ένα ακόμα επάγγελμα που δεν θα μπορούσα να κάνω. Και είναι το επάγγελμα του μεταφραστή!

Μπορεί ο Ουμπέρτο Έκο να έχει πει  πως  «Η μετάφραση είναι η τέχνη της αποτυχίας» αλλά αυτή η ανοησία δεν ήταν ο λόγος  που είχα διαγράψει αυτό το επάγγελμα.

Παρά την επιθυμία της μάνας μου που από μικρό με έβαλε να μάθω γαλλικά, που δεν μου άρεσαν καθόλου, κατάφερα στην  εφηβεία και ξεκίνησα μαθήματα αγγλικών που μου άρεσαν γιατί έτσι μπορούσα πλέον να καταλαβαίνω τι λένε τα αμερικάνικα τραγούδια της εποχής.

Τότε λοιπόν συνειδητοποίησα ότι για να καταλάβεις  την  καθημερινή γλώσσα μιας χώρας δεν φτάνει να ξέρεις τι σημαίνει η κάθε μια λέξη αλλά να καταλαβαίνεις όλη την φράση, αλλά και να γνωρίζεις πρόσωπα και πράγματα της χώρας που προέρχεται το κείμενο.

Έτσι δεν μεταφράζεις το Δημαρχείο (Hôtel de Ville στα γαλλικά) ως Ξενοδοχείο της Πόλης!  ούτε την βρετανίδα πρωτοπόρο της σύγχρονης Νοσηλευτικής  Florence Nightingale  ως «η φλωρεντινή αηδών», όπως τα έχουν  μεταφράσει στο παρελθόν  άσχετοι  μεταφραστές,

Θυμάμαι ακόμα την έκπληξη μου όταν ρώτησα τον καθηγητή μου τι στο διάολο σημαίνει με κτύπησες στην γροθιά, you beat me to the punch που ήταν ο τίτλος ενός τραγουδιού και μου εξήγησε ότι είναι έκφραση που βγήκε από το μποξ και σημαίνει με πρόλαβες!

Μεγαλύτερες δυσκολίες συνάντησα όταν άρχισα γράφω την διατριβή μου και επιστημονικές εργασίες και βρέθηκα στην ανάγκη να πρέπει να μεταφράσω, συνήθως  από τα αγγλικά, όρους που δεν υπάρχει αντίστοιχος  λέξη  στα ελληνικά με αποτέλεσμα να  πρέπει να δώσεις δική σου μετάφραση ή να πρέπει να μεταφράσεις τον όρο επεξηγηματικά.

Εκτός των άλλων εκείνα τα χρόνια γράφαμε σε απλή καθαρεύουσα οπότε δεν ήταν εύκολο να χρησιμοποιήσεις  λέξη της δημοτικής .

Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα που με είχε απασχολήσει ήταν πχ η μετάφραση στα ελληνικά του hobnail cell. Αυτά είναι κάτι κύτταρα που μοιάζουν με τα καρφιά που έχουν οι αρβύλες! Στην δημοτική θα μπορούσε να τα μεταφράσει κανείς ως  παπουτσόπροκα  λέξη αρκετά κακόηχη ακόμα και στην δημοτική. Μετά λοιπόν από προβληματισμό κατέληξα στην περιγραφική καθαρευουσιάνικη μετάφραση ως κύτταρον δίκην καρφίδος αρβύλας!

Από κάτι τέτοιες λοιπόν περιπτώσεις απλών μεταφραστικών προβλημάτων σκέφτηκα πόσο δύσκολο είναι να μπορείς να μεταφράσεις κείμενα που η ομορφιά του κειμένου  σε μια γλώσσα είναι για μένα αδύνατο να μεταφερθεί σε άλλη.

Ακόμα και στην ίδια γλώσσα αν μεταφέρεις  την ρέουσα καθαρεύουσα στην δημοτική της Πάπισσας Ιωάννας ή του Παπαδιαμάντη  ένα σημαντικό μέρος της ομορφιάς του κειμένου θα έχει χαθεί.

Αντίστοιχα και ακόμα πιο δύσκολα είναι να μεταφράσεις το Καβάφη σε άλλη γλώσσα ή πχ τον Γέιτς στα ελληνικά.

Ευτυχώς που δεν είχα ποτέ μου την ανάγκη όπως  ο  Ζυλιέν, ο ήρωας του Σταντάλ στο Κόκκινο και το Μαύρο, να διαλέξω μεταξύ του κόκκινου της στολής  και του μαύρου του ράσου.

Ίσως βέβαια  το θέατρο να έχασε ένα μεγάλο πρωταγωνιστή αλλά τελικά σίγουρα όχι μόνο οι μεταφράσεις βγήκαν κερδισμένες αλλά και ίσως και η παγκόσμια ειρήνη.

Είναι γνωστό το γεγονός  ότι στο ζενίθ του ψυχρού πολέμου, όταν ο Νικήτα Χρουστσόφ είπε σε μια ομιλία του, όπως το μετέφρασαν,  «θα σας θάψουμε», αναπόφευκτα  οι Αμερικανοί το θεώρησαν σαν απειλή πυρηνικής επίθεσης.

Βέβαια  στα ρώσικα εννοούσε κάτι σαν «θα ζήσουμε για να δούμε τον τάφο σας» ή κάτι σαν «θα σας ξεπεράσουμε».