ΟΤΑΝ ΛΕΜΕ ΙΣΟΒΙΑ, ΕΝΝΟΟΥΜΕ ΙΣΟΒΙΑ.

Πριν από 43 χρόνια, τον Αύγουστο 1975  την κοινή γνώμη απασχολούσε η δίκη των πρωταιτίων της χούντας.

Στις 23 Αυγούστου , ο πρόεδρος του 5μελούς Εφετείου Αθηνών, ο αξέχαστος Γιάννης Ντεγιάννης, εκφώνησε την υπ' αριθμ. 477 απόφαση του δικαστηρίου, με την οποία η τριάς των πραξικοπηματιών της 21^η; Απριλίου καταδικάστηκε σε θάνατο.

Η απόφαση προκάλεσε μεγάλη ικανοποίηση σε  μεγάλο  μέρος του κόσμου, γιατί έτσι είχε αποδοθεί δικαιοσύνη μετά από τα 7 χρόνια δικτατορίας. Πριν να προλάβουν όμως να χαρούν ήρθε σαν κεραυνός εν αιθρία η  μετατροπή από τον τότε Πρόεδρο της Δημοκρατίας Κωνσταντίνο Καραμανλή  της θανατικής ποινής των συνταγματαρχών σε ισόβια, με την ταυτόχρονη κατηγορηματική του δήλωση:  Και όταν λέμε ισόβια, εννοούμε ισόβια.

Η απόφαση αυτή προκάλεσε έντονες αντιδράσεις και θεωρήθηκε από πολλούς ως παραχώρηση του προς τα λεγόμενα «σταγονίδια» των φίλα προσκείμενων ή και συνεργατών των χουντικών στο στράτευμα και τους κύκλους της δεξιάς.

Προσωπικά τότε τον μεν Καραμανλή δεν τον συμπαθούσα και δεν το ψήφισα ποτέ, αλλά από την άλλη μεριά ήμουν ανέκαθεν ενάντιος στην θανατική καταδίκη που θεωρούσα πως είναι απαράδεκτη ως ποινή σε μια πολιτισμένη πολιτεία.

Ήδη η αντίληψη αυτή είχε αρχίσει να επικρατεί στην Ευρώπη αλλά και σε πολλούς στην Ελλάδα. Η θανατική ποινή στην Ελλάδα καταργήθηκε σε περιόδους ειρήνης εκτός από το έγκλημα της εσχάτης προδοσίας σε περιόδους πολέμου σύμφωνα με το σύνταγμα του 1975. Η θανατική ποινή στην Ελλάδα καταργήθηκε το Δεκέμβριο του 1993 από την κυβέρνηση Ανδρέα Παπανδρέου με τον Νόμο 2172/1993 (υπουργός Δικαιοσύνης Γεώργιος Κουβελάκης)

Ο Βασίλης Λυμπέρης, υπήρξε ο τελευταίος Έλληνας πολίτης ο οποίος εκτελέστηκε μετά από σε βάρος του καταδίκη για ποινικό αδίκημα. Η εκτέλεσή του (Ηράκλειο, 25 Αυγούστου 1972) ήταν η τελευταία που έλαβε χώρα εντός του ελληνικού εδάφους,
Την ίδια αντίδραση για την μετατροπή της ποινής του θανάτου είχε και η  Λένα Τριανταφύλλη, η προσωπική γραμματεύς του Κωνσταντίνου Καραμανλή από την αρχή της Μεταπολίτευσης μέχρι το τέλος της ζωής του, μια μεγάλη κυρία που προσέφερε χωρίς ποτέ να εκμεταλλευτεί την στενή της σχέση με αυτόν.

Η εξήγηση που της έδωσε στην αντίδραση της για την μετατροπή, δείχνει πως άσχετα από όσα του καταμαρτυρούσαν οι πολιτικοί του αντίπαλοι ο ίδιος είχε στο μυαλό του από τότε το που ήθελε να οδηγήσει, ευτυχώς για μας, την χώρα.

Στην ερώτηση   «Συγκρουστήκατε ποτέ μαζί του;»
Πάλι σκέφθηκε για δευτερόλεπτα και συνέχισε: «Δεν ήξερα τίποτα για τη μετατροπή της ποινής των χουντικών από θανατική σε ισόβια. Όταν το άκουσα, έγινα έξαλλη. Είχε σπάσει το τηλέφωνο του γραφείου μου από τους φίλους, τους γνωστούς, τους συνεργάτες που διαμαρτύρονταν. Δεν είχε ξαναγίνει κάτι τέτοιο – ούτε ξανάγινε ποτέ. Και δεν καταλάβαινα και το γιατί. Χωρίς να το πολυσκεφθώ, για πρώτη και μοναδική φορά, άνοιξα την πόρτα του γραφείου του και μπήκα μέσα με φανερή ορμή και με διάθεση… κριτική. «Μα γιατί το κάνατε;» του είπα. «Γιατί όχι θανατική ποινή; Έκαναν τέτοιο κακό στη χώρα. Έχετε ακούσει τι λέει ο κόσμος έξω για την απόφασή σας;». Ο πρόεδρος με κοίταξε με ένα βλέμμα που έλεγε περίπου κάτι «το παρατράβηξες, αλλά για αυτή τη φορά θα σου πω». Με άφησε να ξεθυμάνω, περίμενε να επιστρέψει η κατάσταση στην… κανονικότητα και τότε μου είπε: «Επειδή στην Ευρώπη δεν μπαίνουν με αίμα». Κατάλαβα. Δεν αμφισβήτησα απόφασή του ποτέ ξανά».

ΟΓΔΟΝΤΑ ΑΝΤΙ ΟΔΟΝΤΟΣ

Η σάτιρα τσακίζει κόκκαλα και ο Γιώργος Σκαμπαρδώνης το γνωρίζει αυτό καλά. Βέβαια, όπως έλεγε ένας παλιός Αμερικανός ηθοποιός, ο  Will Rogers Δεν είναι δύσκολο να είσαι αστείος όταν έχεις όλη την κυβέρνηση να δουλεύει για σένα.
Πράγματι αυτή η κυβέρνηση καθημερινά βοηθάει τον Σκαμπαρδώνη  στην δουλειά του.  Έτσι μετά τον Τσίπρα στην ΔΕΘ και ο Τσακαλώτος του προσφέρει μασημένη τροφή γιατί θεωρεί πως  μέχρι το 2020, το 2030 ή το 2040 δεν θα βρίσκονται πια εδώ οι σημερινοί συνταξιούχοι.

Δεν ήξερε πως εμείς ελπίζουμε και πιστεύουμε, όπως ο Αμερικανός κωμικός George Burns, που έπαιζε μέχρι τα 100 του χρόνια, πως: Αν ζήσεις μέχρι τα εκατό, τα κατάφερες. Πολύ λίγοι άνθρωποι πεθαίνουν μετά απ’ αυτήν την ηλικία.

Απολαύστε λοιπόν την καυστική σάτιρα του Γιώργου Σκαμπαρδώνη με τον ευρηματικό τίτλο  Ογδόντα αντί οδόντος.

Ο Μάνος Χατζιδάκις έλεγε πως μετά τα πενήντα είμαστε όλοι συνομήλικοι. Είχε δίκιο με την έννοια ότι μετά από πέντε δεκαετίες ζωής εισέρχεσαι στη ζώνη όπου δεν ξέρεις πότε θα "ρθει η κλήση ουρανόθεν. Εχεις μπει στο πεδίο βολής όπου ασκούνται βρίζοντας ξένοι φαντάροι. Ο Φελίνι έκανε μια επιπλέον διευκρίνιση: είπε πως μετά τα εξήντα η κατηφόρα γίνεται γκρεμός. Υπερβολές: πρώτον, διότι όλα αυτά είναι στατιστική και το θέμα είναι πάντα προσωπικό, όπως τουλάχιστον αποδεικνύει η αείχλωρη νεότητα του κ. Γλέζου και του κ. Μίκη – η αλήθεια είναι ότι το κακό θα συμβεί μόνο στους άλλους και πως εμείς δεν θα πεθάνουμε ποτέ. (Κουφάλα νεκροθάφτη).

Σ" αυτό βοηθάει γενικώς και η πολιτική της κυβέρνησης: βραχυτομώντας βάναυσα τις συντάξεις θα αναγκαστούν οι ηλικιωμένοι να κόψουν τσιγάρο, τσίπουρο, πιθανές Βουλγάρες και άλλες καταχρήσεις, οπότε αναπόφευκτα θα ζήσουν περισσότερο τινάζοντας έτσι στον αέρα το ασφαλιστικό σύστημα – άρα: το καλύτερο θα ήταν να διπλασιάσει ο κ. Τσίπρας τις συντάξεις ώστε οι πέραν των εβδομήντα να πέσουν στην κατάχρηση, στο ξενύχτι και στη γλουτένη και να φύγουν έτσι μια ώρα αρχύτερα, κάτι που δεν θα δυσαρεστούσε ούτε την κυβέρνηση, ούτε και θα προκαλούσε αβάσταχτη θλίψη στους ευρωπαίους εταίρους μας.

Τα τσιγάρα, τα πιοτά και τα ξενύχτια θα καθάριζαν την μπουγάδα του Ασφαλιστικού. Συν βέβαια τον γεροντικό έρωτα (έρχομαι τη μάντρα-μάντρα και έχω πάρει τρία Viagra). Κανονική γεροκτονία μετά μουσικής. Και θα έφευγαν οι άνθρωποι μέσα την επάρκεια και στην ευδαιμονία – όχι σαν λιγούρια και μάλιστα στα γεράματα. Το αντίθετο θα συμβεί τώρα: ο παππούς θα το γυρίσει αναγκαστικά στη δίαιτα (μην πω στην τρίαιτα), στην ασκητική, στο περπάτημα (πού λεφτά για λεωφορεία;) το οποίο ενδυναμώνει το καρδιοαναπνευστικό και το μυϊκό σύστημα, στο γιαουρτάκι 5%, στο τσάι με άρωμα γιασεμί, στον ύπνο από νωρίς, οπότε και θα ξαναγεννηθεί, θα ενυδατωθεί  – άντε πλήρωνε, επομένως, συντάξεις για άλλα δέκα χρόνια. Πλήρωνε παράταση και πέναλτι. Οι παππούδες θα ζήσουνε πιο πολύ κι απ" τον κ. Κατρούγκαλο που πίστεψε ότι θα τους ξαπόστελνε πρόωρα – κι αυτό θα είναι μια από τις λίγες σαδιστικές απολαύσεις τους.

Θα βοηθούσαν πιθανώς καμιά εκατοσταριά τυχαίες φωτιές σε στυλ Μάτι σε αντίστοιχα γηροκομεία όπου ως γνωστόν εγκαταβιούν περήφανα γηρατειά άνω των εβδομήντα, δηλαδή στο τάργκετ γκρουπ του Πρωθυπουργού – ποιο το θέμα; Απλώς θα έλεγαν σε καμιά προτηγανισμένη συνέντευξη Τύπου πως τα γηροκομεία είχαν χτιστεί αυθαίρετα οπότε δεν φταίει κανένας εκτός από τα θύματα που διάλεξαν ως πρόναο αιωνιότητας κτίσματα τα οποία δεν έλεγξαν πριν πώς είχαν χτιστεί, αν είχαν νόμιμη οικοδομική άδεια και ποια η ερωτική ενημερότητα του ιδιοκτήτη τους.

Η συνέχεια και το τέλος του άρθρου εδώ.

Ο ΓΚΟΥΣΓΚΟΥΝΗΣ ΚΑΙ Η ΧΡΥΣΗ ΕΠΟΧΗ ΤΗΣ ΤΣΟΝΤΑΣ ΣΤΟΥΣ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥΣ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ

Η εμφάνιση της τηλεόρασης στην Ελλάδα σήμανε το τέλος της χρυσής εποχής του κινηματογράφου. Κινηματογράφοι άρχισαν να κλείνουν και ορισμένοι, ακόμα και Α΄ προβολής, όπως πχ το ΣΤΑΡ ένας εξαιρετικά καλαίσθητος κινηματογράφος στον οποίο είχα δει όλες τις ταινίες του Τσέρι Λιούις, αναγκάστηκαν να καταφύγουν στο να προβάλλουν ανάμεσα στις ταινίες τσόντες ή πορνό ταινίες για να μην κλείσουν.

Ταυτόχρονα με τα ξένα πορνό άνθισε και η παραγωγή του Ελληνικού πορνό στο οποίο αδιαμφισβήτητος βασιλιάς  είναι ο Κώστας Γκουσγκούνης ο οποίος χάρις στον αυθόρμητο χαρακτήρα του κατάφερε να διανθίσει με τις πασίγνωστες πλέον ατάκες του (μερικές εδώ και εδώ) ένα είδος που δεν διακρίνεται από το χιούμορ του.

Όπως γράφω στο ποστ μου Η ΑΠΟΠΕΡΙΘΩΡΙΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΠΟΡΝΟ ΚΑΙ Η ΙΔΕΟΛΟΓΙΑ ΠΟΥ ΚΑΛΛΙΕΡΓΕΙ ΣΤΟΥΣ ΘΕΑΤΕΣ ΤΟΥ δυστυχώς όταν στην Αθήνα άρχισαν να παίζονται οι ταινίες του Γκουσγκούνη, που μετά την προβολή τα ενθουσιώντα πλήθη αλαλάζοντας τον περιέφεραν στα χέρια στην πλατεία Κυψέλης, εργαζόμουν τόσες πολλές ώρες την ημέρα που δεν περίσσευαν ώρες για χαβαλέ !

Έτσι έχω χάσει την ατμόσφαιρα που υπήρχε στους κινηματογράφους της Αθήνας όταν παίζονταν οι ταινίες του και οι σκηνές απείρου κάλους που γινόντουσαν εκεί.

Όπως γράφω στο ποστ μου ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΚΙΝΔΥΝΟΙ ΟΤΑΝ ΒΛΕΠΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΠΟΡΝΟ; Οι διάφοροι τρόποι σεξουαλικής ικανοποίησης είναι γνωστοί και εφαρμόσιμοι από αρχαιοτάτων χρόνων οπότε τίποτα καινούργιο δεν έχει να προσφέρει μια ταινία πορνό.

Το καινούργιο που προσέφερε με τις ταινίες του ο Γκουσγκούνης ήταν ότι κατάφερε να ξεφύγει από τα στενά πλαίσια της οπτικής διέγερσης του θεατή, στην οποία στοχεύουν τα συνήθη πορνό, καθώς τους έδωσε μια τελείως σουρεαλιστική και κωμική διάσταση διώχνοντας έτσι την υποσυνείδητη ντροπή που έχουν οι περισσότεροι θεατές ταινιών αυτού του είδους από την παρουσία τους στον κινηματογράφο.  

Όταν στην σκηνή που δείχνει αυτόν να πηδάει και  αντί βογκητών λέει : α, ρε νάχα τώρα μια μπύρα  και εμφανίζεται ένα χέρι να του δίνει μια, το σουρεαλιστικά κωμικό στοιχείο υπερισχύει του ερωτικού.

Αυτό που ίσως δεν είναι γνωστό είναι ότι το μοναδικό σκληρό πορνό του Γκουσγκούνη είναι  Ο ηδονοβλεψίας (ή «Ο Μεγάλος Εραστής») (1984) απ΄ όπου και η αφίσα της αρχής.
Από το βιβλίο του Δημήτρη Φύσσα,  «Τα σινεμά της Αθήνας 1896 – 2013. Ιστορίες του αστικού τοπίου» από το οποίο μετέφερα στο ποστ μου ΔΙΑΦΟΡΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΧΡΥΣΗ ΕΠΟΧΗ ΤΩΝ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΩΝ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ μερικά αποσπάσματα,σήμερα θα σας μεταφέρω μερικά ακόμη, που αναφέρονται σε όσα γινόντουσαν στους κινηματογράφους στις ταινίες του Γκοσγκούνη αλλά και μερικά  από άλλους κινηματογράφους που έπαιζαν πορνό.

Στο τέλος του κάθε αποσπάσματος αναφέρεται η σελίδα από την οποία είναι παρμένο, σε ποιόν κινηματογράφο αναγράφεται και το πότε αυτός άνοιξε και πότε έκλεισε.

ΔΙΑΦΟΡΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΧΡΥΣΗ ΕΠΟΧΗ ΤΩΝ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΩΝ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ

Στο ποστ μου Η ΜΑΓΕΥΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΩΝ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΩΝ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ.. γράφω για το ιντερνετικό βιβλίο του Δημήτρη Φύσσα,  «Τα σινεμά της Αθήνας 1896 – 2013. Ιστορίες του αστικού τοπίου».

Σε αυτό γράφω πως  ο Φύσσας είναι ένας γνήσιος κινηματογραφόφιλος που κατέληξε  στην συγγραφή του βιβλίου του μετά την συγκέντρωση για χρόνια ενός τεράστιου όγκων στοιχείων για τους κινηματογράφους και από την αγάπη του γι΄αυτούς  και τις ταινίες που είδε σε αυτούς.

Η έρευνα που έχει κάνει,  εκτός από τα σχετικά με την  τοποθεσία των κινηματογράφων κτλ περιλαμβάνει συνεντεύξεις με άτομα που γνωρίζουν σχετικά με την προϊστορία κάποιου  κινηματογράφου και έχει και αναφορές από κείμενα που αναφέρονται σε γεγονότα σχετικά με αυτούς.

Στο πλήθος των αναφορών που παραθέτει  έχει και  5  από κείμενα παλαιότερων ποστ μου .

Το ενδιαφέρον σε αυτό το βιβλίο είναι πως δεν έχει την στυγνή δομή ενός καταλόγου αλλά με διάφορα κείμενα που περιέχει σχετικά με γεγονότα που αφορούν τους κινηματογράφους αποτελεί και μια ιστορική αναδρομή στην σύγχρονη ιστορία της πόλης τον περασμένο αιώνα.

Ταυτόχρονα αναδεικνύεται και η σημαντική επίδραση που είχε παλιότερα ο κινηματογράφος στην ζωή και την διασκέδαση των Αθηναίων.

Από το βιβλίο αυτό θα μεταφέρω εδώ ορισμένα αποσπάσματα που αφορούν γεγονότα που έγιναν σε κινηματογράφους από την αρχή της εμφάνισης τους στην πόλη.

Ήδη στο παραπάνω ποστ έχω μεταφέρει ένα τέτοιο σπαρταριστό απόσπασμα.

Στο τέλος του κάθε αποσπάσματος αναφέρεται η σελίδα από την οποία είναι παρμένο, σε ποιόν κινηματογράφο αναγράφεται και το πότε αυτός άνοιξε και πότε έκλεισε. .

Ευλογώντας τα γένια μου βάζω αρχικά τρία  αποσπάσματα από το βιβλίο που έχουν ληφθεί από ποστ μου.