Το ιερατείο της Χριστιανικής θρησκείας, για να μπορέσει να έχει τον έλεγχο του ποιμνίου του, φρόντισε να επιβάλει αυστηρούς περιορισμούς στις δύο από αυτές τις ανάγκες που σχετίζονται με τις φυσιολογικές λειτουργίες του ανθρώπινου σώματος.
Έτσι πετυχαίνει, σαν ενδιάμεσος μεσολαβητής μεταξύ του πιστού και του Θεού, να τον ελέγχει στις αναπόφευκτες παρεκτροπές του, που προέρχονται από τις καθορισμένες ανάγκες του σώματος του από την φύση.
Γι΄αυτό το ιερατείο χαρακτήρισε ως αμαρτία την σεξουαλική επιθυμία και την επέτρεψε μόνο για την αναπαραγωγή του είδους, αλλά μόνο μετά από γάμο και όχι βέβαια για την προσωπική μας απόλαυση.
Έλα όμως που η καύλα είναι ανεξέλεγκτη και το απείθαρχο κάτω κεφάλι δεν υπακούει το θρησκευόμενο επάνω!
Σε αυτή την περίπτωση καταφεύγουμε στην σοφία του Αγίου Όρους και θέτουμε το ερώτημα στον πατέρα Σάββα: όταν έχουμε σκέψεις σαρκικές και καυλώνουμε βοηθάει να πονέσουμε το σώμα μας για να αποτρέψουμε εκείνη την στιγμή τα αίσχη;
Έτερος αποτελεσματικός τρόπος είναι να κυλιέσαι γυμνός στα αγκάθια ή να βγαίνεις (προφανώς γυμνός) στο κρύο !
Για όσους όμως τα παραπάνω φαίνονται λίγο βάρβαρα ο σοφός πατέρας προτείνει νηστεία και αϋπνία, οπότε ξενηστικωμένος και άυπνος αντί να ονειρεύεσαι καλλίγραμμες γυμνές γυναίκες, ονειρεύεσαι καρβέλια με ζεστό ψωμί!
Με δύο λόγια η συμβουλή του βασίζεται στην δια ροπάλου αποφυγή της γνωστής λαϊκής έκφρασης-ότι φάμε ότι πιούμε και ότι αρπάξει κώλος μας, γιατί έτσι ερεθίζονται «τα υπό την γαστέρα» ακατανόμαστα όργανα και παραδινόμαστε στον «δαίμονα της πορνείας»!
Μεταφέρω από το ποστ μου ΟΙ ΑΡΡΩΣΤΗΜΕΝΕΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΕΣ ΑΝΤΙΛΗΨΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΓΥΝΑΙΚΑ ΚΑΙ ΤΟ ΣΕΞ ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΣΤΟΝ ΓΑΜΟ!. το σχετικό απόσπασμα από το βιβλίο του Καρλχάιντς Ντέσνερ "Σεξουαλικότητα και Χριστιανισμός" προς επίρρωση όσων έγραψα στην αρχή:
Ο κλήρος χρειάζεται την αμαρτία, ζει από αυτήν. Και πολύ καλύτερα ζει από την αμαρτία που είναι η πιο συχνή και κατά συνέπεια το αγαπημένο του παιδί: τη σεξουαλική. Μέχρι την πιο βαθιά ίνα του εγκεφάλου του και την τελευταία γωνιά του κρεβατιού του ο πιστός υποδουλώνεται μέσω της αμαρτίας στην Εκκλησία, αναπτύσσει από μικρό παιδί μια απέχθεια απέναντι στις ορμές, μπολιάζεται με τη συναίσθηση της αμαρτίας. Έτσι ξέρει ότι είναι αδύνατον να μείνει αναμάρτητος, ότι θα περιέρχεται συχνά και τακτικά σε συγκρούσεις, θα αμαρτάνει συνεχώς, θα αποτυγχάνει συνεχώς και μόνον ως ένοχος, ως αποτυχημένος μπορεί να έχει την εκκλησιαστική βοήθεια, την απαλλαγή από το βάρος της αμαρτίας, και να ελπίζει στην ποθητή αιώνια λύτρωση. Με άλλα λόγια πρέπει να παραμένει χειραγωγημένος, ελεγχόμενος, καταπιεσμένος.