ΥΠΕΡΑΣΠΙΖΟΜΕΝΟ ΤΟΝ ΣΤΑΛΙΝ ΤΟ ΚΚΕ ΑΡΝΕΙΤΑΙ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΓΙΑ ΤΟ ΧΟΛΟΝΤΟΜΟΡ

 

Όπως γράφω, μεταξύ άλλων, στο ποστ μου ΝΑΖΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΟΥΚΡΑΝΙΑ : Στον Β΄Παγκόσμιο Πόλεμο στην Δυτική Ουκρανία ένα μέρος του πληθυσμού υποδέχτηκε τους Γερμανούς ως απελευθερωτές που θα τους βοηθούσαν να αποκτήσουν δικό τους κράτος και να απαλλαγούν από την Σοβιετική εξουσία, γιατί με τον λοιμό του 1933 που είχε προκαλέσει ο Στάλιν, είχαν πεθάνει 3,5 εκατομμύρια στην Ουκρανία και 1,5 εκατ. στην Νότια Ρωσία, ενώ χιλιάδες άλλοι είχαν εξοριστεί στα γκούλαγκ.
Ο λοιμός αυτός γνωστός ως Χολοντομόρ ή Γολοντομόρ στα Ουκρανικά (Holodomor), ήταν αποτέλεσμα της βίαιης κολεκτιβοποίησης που εφάρμοσε η Σοβιετική Ένωση του Ιωσήφ Στάλιν στην περιοχή κατά τα έτη 1932-1933, και κατά  την οποία κατασχέθηκαν όλα τα σιτηρά και εν συνεχεία τα ζώα με αποτέλεσμα να ξεσπάσει λιμός από τον οποίον πέθαναν εκατομμύρια άνθρωποι.
Στην παραπάνω φωτογραφία είναι η μάνα με το νεκρό από πείνα παιδί της , στο μνημείο για το Χολοντομόρ στην Ουκρανία.

Μπορεί επί Χρουστσόφ να έγινε αποσταλινοποίηση στην ΕΣΣΔ, αλλά το ΚΚΕ, με την πάροδο των ετών και την κατάρρευση του κουμμουνιστικού  καθεστώτος, ξαναγύρισε στην λατρεία του «πατερούλη» και όπως οι πιστοί χριστιανοί δεν μπορούν να αποκηρύξουν τις βαρβαρότητες της Παλαιάς Διαθήκης, έτσι και το ΚΚΕ δεν μπορεί να τον απαρνηθεί τόσο τον ίδιο όσο και τα έργα του.
Κυριολεκτώντας  ο Μάνος Βουλαρίνος γράφει ότι: το ΚΚΕ είναι περισσότερο ένας θρησκευτικός φορέας, μια εκκλησία του Σταλινισμού (ένα από τα δόγματα της μαρξιστικής θρησκείας), οπότε η πνευματική ακινησία και η δογματική υπεράσπιση του φονικού έργου της μαρξιστικής θεότητας με το όνομα Στάλιν είναι απολύτως απαραίτητη για την διατήρηση και την ενίσχυση της πίστης. Όσο απαραίτητη είναι και η ταύτιση με την πολιτική των κυβερνήσεων της Μόσχας που για τους σταλινικούς είναι ό,τι η Μέκκα για τους μουσουλμάνους. 
Μια κοινή δήλωση των Ηνωμένων Εθνών που υπογράφηκε από 25 χώρες το 2003 κάνει λόγο για 7-10 εκατομμύρια θανάτους στο Χολοντομόρ . Περαιτέρω έρευνες έχουν μειώσει τον εκτιμώμενο αριθμό θανάτων σε 3,3 με 7,5 εκατομμύρια.

Στις 23-11 μαζί με τον Δήμο Μάνδρας  οργανώθηκε από το Ελληνο-Ουκρανικό Επιμελητήριο και την ουκρανική κοινότητα της Αθήνας, υπό την αιγίδα της Πρεσβείας της Ουκρανίας στην Ελλάδα, εκδήλωση μνήμης για την γενοκτονία αυτή στον μνημείου του Εθνικού ποιητή της Ουκρανίας Ταράς  Σεβτσένκο.

Μόλις το ΚΚΕ πληροφορήθηκε για την εκδήλωση αυτή, ξαπέστειλε τους γνωστούς κουμπουροφόρους οπαδούς του με τα μεγάλα στειλιάρια με τις κόκκινες σημαίες, ως, όπως γράφει στην ανακοίνωση του, Μαχητική αντιπολεμική- αντιιμπεριαλιστική παρέμβαση για να εμποδίσουν την ανιστόρητη και αντικομμουνιστική φιέστα, την οποία θεωρεί επίσης στην ίδια ανακοίνωση ως,  Μια προκλητική και θλιβερή παρασύναξη, τη στιγμή που κλιμακώνεται η ιμπεριαλιστική σύγκρουση στην Ουκρανία, καθώς μόνο τις τελευταίες μέρες πληθαίνουν οι προειδοποιήσεις ότι ο πόλεμος ΝΑΤΟ- Ρωσίας αποκτά «παγκόσμια χαρακτηριστικά», μετά τη χρήση αμερικανικών και βρετανικών όπλων κατά της Ρωσίας από το καθεστώς Ζελένσκι και την αναθεώρηση του πυρηνικού δόγματος της Ρωσίας και την πρόσφατη εκτόξευση πυραύλων στο έδαφος της Ουκρανίας.
Και όπως γράφει ο Μάνος Βουλαρίνος: Για τους συντρόφους του ΚΚΕ η συγκέντρωση αυτή είναι μια βλασφημία που στρέφεται εναντίον του Πατερούλη τους αλλά και της επίσημης ιστορίας του κράτους στο οποίο αυτός μεγαλούργησε. Κι έτσι, όπως πριν κάποια χρόνια κάτι φανατικοί χριστιανοί (παρέα με τους χρυσαυγίτες αν θυμάστε) μαζεύονταν έξω από το θέατρο Χυτήριο για να επιτεθούν στους συντελεστές μιας παράστασης που πρόσβαλε την πίστη τους, έτσι και τα μέλη του ΚΚΕ μαζεύτηκαν στη Μάνδρα για να επιτεθούν στους Ουκρανούς που προσβάλουν τη δική τους πίστη.
Αν σκεφτείτε μάλιστα ότι μιλάμε για ένα «κόμμα» που καταστατικά είναι εχθρικό απέναντι στη δημοκρατία, ένα «κόμμα» που η μηδενική ανοχή στην αντίθετη άποψη βρίσκεται στον πυρήνα της πίστης των μελών του, αν σκεφτείτε ότι η μητέρα Ρωσία ακόμα είναι σε πόλεμο με την Ουκρανία, η επίθεση στην εκδήλωση για τα εκατομμύρια θύματα του Χολοντομόρ ήταν μονόδρομος για τους συντρόφους. 
Συνεπώς η ερώτηση που πρέπει να κάνουμε δεν είναι γιατί τα μέλη του ΚΚΕ συγκεντρώνονται για να επιτεθούν σε ανθρώπους που τιμούν τους νεκρούς τους. Η ερώτηση που πρέπει να κάνουμε είναι ως πότε θα γίνεται ανεκτή αυτού του τύπου η δράση του ΚΚΕ; Ως πότε η ελληνική πολιτεία θα παρέχει ασυλία σε ένα «κόμμα» που δρα ανεξέλεγκτα και με μηδενικό ενδιαφέρον για τη νομιμότητα; Ως πότε το κράτος θα μπερδεύει τη νομιμοποίηση του ΚΚΕ με την τοποθέτηση του υπεράνω του νόμου;
Φυσικά τα ερωτήματα είναι ρητορικά. Σε μια κοινωνία της οποίας οι πολιτικοί πιπιλίζουν την καραμέλα «τιμούμε τους αγώνες της αριστεράς» όταν ο μόνος αγώνας που έκανε μόνη της η ελληνική αριστερά ήταν ο πόλεμος για την ένταξη της χώρας στο ανατολικό μπλοκ είναι αναμενόμενο το ΚΚΕ να αλωνίζει ανεξέλεγκτο και να δρα πάντα με την άνεση αυτού που βρίσκεται υπεράνω του νόμου. Και μπράβο του.
 
Τα σχόλια δημοσιεύονται μετά από έγκριση.

Δεν πάει έτσι, ρε κουμπάρε… του Πάνου Κολιόπουλου.

Ο Πάνος Κολιόπουλος έχει γράψει πολλά βιβλία με ιδιαίτερο χιούμορ, τα οποία διαθέτει δωρεάν στο ιντερνετ εδώ.
Όπως γράφει ο ίδιος, γεννήθηκε το 1949 στη Λάρισα και σπούδασε ζωγραφική και Ιστορία στη Γενεύη και στο Παρίσι. Εργάστηκε ως γραφίστας και επιμελητής εκδόσεων επί σειρά ετών. Στις αρχές της δεκαετίας του '80 επιχειρεί να λειτουργήσει μια αίθουσα τέχνης στην Κέρκυρα, εγχείρημα που στέφεται από θεαματική αποτυχία. Την ίδια εποχή και στον ίδιο τόπο εκδίδει, με μια συντροφιά φίλων, το σατιρικό underground περιοδικό ΜΕΙΟΝ, προσπάθεια αξιέπαινη - πλην θνησιγενής. Τα τελευταία χρόνια ασχολείται κυρίως με το γράψιμο και τα ηλεκτρονικά πολυμέσα.
Πριν μερικά χρόνια μου είχαν στείλει στο e-mail το βιβλίο του Μωρή Σούλα, τι γινήκανε οι άντρηδοι,μωρή; από το οποίο και είχα δημοσιεύσει ένα απολαυστικό κείμενο του.
Τώρα διάβασα το Δεν πάει έτσι, ρε κουμπάρε... το οποίο μπορείτε να το κατεβάσετε από εδώ  Download PDF
Και αυτό το βιβλίο, με υπότιτλο  Μέγας Σεξουαλικός Ονειροκρίτης (Με παραδείγματα βγαλμένα απ’ τη ζωή) είναι γραμμένο με εξαιρετικό χιούμορ και όπως γράφει ο ίδιος στην αρχή: .. έχουμε εδώ μια σειρά από αληθινές ιστορίες, με φανταστικά πρόσωπα, που διαδραματίζονται σε μια υποθετική χώρα, με πραγματικές καταστάσεις.
Μια από αυτές, που προσωπικά την διάβασα γελώντας συνεχώς, είναι και αυτή που μετέφερα ολόκληρη εδώ, μαζί με τα σκίτσα που την συνοδεύουν, που τα έχει σχεδιάσει ο ίδιος.

                                                                                                υπό: Σταυρούλας Καρεκλά

                                                                                               οικοκυράς              

Με τον Μένιο μόλις κλείσαμε εικοσιδύο χρόνια έγγαμου βίου. Μην κοιτάς που μικροδείχνω, μπήκα στα βάσανα μικρή. Λόγω ανωτέρας βίας, που λένε. Ήμουν βλέπεις σ’ ενδιαφέρουσα, στα δίδυμα, και δεν γινόταν να το τραινάρουμε το πράγμα, γιατί τι θα ‘λεγε ο κόσμος και κυρίως οι συγγενείς. Οπότε, τι να κάνει κι ο Μένιος, ήθελε δεν ήθελε, με κουκουλώθηκε και νά που πριν να το καταλάβουμε, πέρασε ο καιρός και τα παιδιά –ζωή να ‘χουν– σπουδάζουν και τα δυο πολιτικοί μηχανικοί στη Σαλονίκη. Δόξα τω Θεώ, παράπονο δεν έχω.

Ο Μένιος είναι εργολάβος κι αναλαμβάνει μεγάλα έργα, κρατικά, όπου, όπως λέει ο ίδιος, γίνεται το έλα να δεις κι όρεξη και μυαλό να ‘χει κανείς, να τρώει από εκατό μεριές και με χρυσά κουτάλια. Κι όχι που να το παινευτώ, αλλά ο Μένιος μου και όρεξη έχει –110 κιλά έφτασε το καμάρι μου... όσο ύψος και πλάτος, που λέει ο λόγος– κι όσο για μυαλό... ξουράφι! Είπαμε, παράπονο δεν έχω... Δηλαδή όχι ακριβώς...

Θα μου πεις... ποιο αντρόγυνο δεν έχει τα προβλήματά του; Και θα συμφωνήσω. Πλην όμως, ρε φιλενάδα, υπάρχουν προβλήματα και προβλήματα. Και το δικό μου, για να πω την αμαρτία μου, όλα αυτά τα χρόνια δεν το είχα πάρει είδηση. Κάτι η έγνοια των παιδιών, κάτι το νοικοκυριό... τι να μαγειρέψω πάλι σήμερα;... οι κοινωνικές υποχρεώσεις... ε, δεν είχα και πολύ καιρό να σκέφτομαι. Τώρα όμως που φύγαν τα μανάρια μου και μείναμε οι δυο μας κούτσουρα στο σπίτι διαπίστωσα ότι κάποια πράγματα δεν είναι όπως θα ‘πρεπε να ήταν, πανάθεμά τα!

Καλά το κατάλαβες, περί το σεξουαλικό μιλάω.

Εντάξει... δεν μπορώ να πω ότι ο Μένιος μου –ο Θεός να τον έχει καλά τον άνθρωπο, να μας φροντίζει– ήταν ποτέ κανένα φαινόμενο στον τομέα αυτό, να τον κάνουμε ταινία για μεταμεσονύκτιες προβολές. Μάλλον αδιάφορο θα τον έλεγες, αλλά δικαιολογημένα... Είχε τις σκοτούρες του, ο κουβαλητής μας, τη δουλειά, τις υποχρεώσεις του, τον καθημερινό αγώνα της βιοπάλης... Πού μυαλό για διασκέδαση! Κι όταν καμιά φορά του θυμόταν να επιτελέσει τα συζυγικά του καθήκοντα... μη νομίζεις... τσακ-μπαμ και καληνύχτα σας, ένεκα που είχε να πάει την άλλη μέρα, αξημέρωτα, στα εργοτάξια.

 Να πω την αμαρτία μου εμένα αυτό με βόλευε. Είχα κι εγώ τις σκοτούρες μου, η γυναίκα. Τα παιδιά, το νοικοκυριό, το μαγείρεμα, τα ψώνια, πλύσιμο, σιδέρωμα... πού καιρός για πολυτέλειες και με τι μυαλό, που νύχτωνε κι έλεγα πότε να περάσει η ώρα, να πάω να ξεραθώ, να ξαποστάσουν τα κοκαλάκια μου. Για περιβουτήγματα ήμασταν τώρα, σοβαροί ανθρώποι; Σε παρακαλώ! Άσε που με τα παιδιά στο σπίτι αυτού του είδους τα καμώματα δεν έχουν θέση. Έτσι και σου ξεφύγει ένα «αχ! αχ!» πάνω στη εμπλοκή, άντε να εξηγείς μετά ότι ήταν ο πονόδοντος –χόρτα τρώνε τα διαόλια;

 Όταν όμως το σπίτι άδειασε και κατά συνέπεια ο φόρτος εργασίας της μάνας μειώθηκε, τότε βρέθηκα με κάμποσο χρόνο ελεύθερο και λίγο αυτό, λίγο οι ορμόνες, ε... άρχισα κι εγώ να σκέφτομαι κάπως διαφορετικά. Δηλαδή τι... αυτό είναι η ζωή; Φασίνα, φαγητό, τηλεόραση και ύπνος; Κι εντάξει να ήμασταν τίποτα ερείπια στη σύνταξη και να περιμένουμε τον Βαρκάρη να μας περάσει απέναντι, αλλά δεν ήμασταν... εγώ τουλάχιστον, γιατί ο Μένιος μου, σιδερένιος να ‘ναι... ε, τα χρονάκια του τα ‘χει... Δέκα χρόνια διαφορά είναι λογαριασμός στη φάση αυτή. Αλλά και πάλι... για απόσυρση δεν είναι ο πασάς μου. Εδώ άλλοι πολύ μεγαλύτεροί του κάνουν σημεία και τέρατα!... λίγα βλέπουμε στην τηλεόραση;

 Και τώρα κοίτα να δεις πώς δουλεύει ο άτιμος ο οργανισμός! Άμα σου μπει η ιδέα, μετά αρχίζει και το κορμί να διαμαρτύρε ται και να απαιτεί δικαιώματα που δεν είναι ακριβώς «ψωμί- -παιδεία-ελευθερία» κι «έξω οι βάσεις του θανάτου». Έρχεται ο διάολος (Θε μου ‘σχώρα με) και σου κατσικώνεται στον σβέρκο και ψου-ψου-ψού και μου-μου-μού στο αυτί... αρχίζεις και τρελαίνεσαι.

 Τώρα, κάτι νύξεις απέξω-απέξω που έκανα στον Μένιο μου έμειναν χωρίς ανταπόκριση. «Κάνε πιο πέρα, μωρή, και κάνει ζέστη... δεν δουλεύει καλά και το κλιματιστικό... να θυμηθείς να πάρεις τον μάστορα αύριο» μου ‘λεγε και το ‘ριχνε στον ύπνο και το ροχαλητό.

 Δεν λέω... κουράζεται ο άνθρωπος να κουμαντάρει τις δουλειές του όλη μέρα, αλλά κι εγώ, ως γυναίκα, ψυχή δεν έχω; Σε ρωτάω ευθέως, ρε φιλενάδα.

Η Σία –βαφτισμένη Αθανασία– είναι η κολλητή μου. Εξαπανέκαθεν, που λένε και τα πιτσιρίκια. Απ’ το σχολείο, στις καλόγριες, ακόμα. Ένας ύπνος μας χώριζε, που λέει ο λόγος, κι αυτό όχι πάντα. Που θα πει ότι μυστικά συναμετάξυ μας δεν είχαμε. Η Σία, σε αντίθεση με μένα, που σκλαβώθηκα νωρίς, έκανε τη ζωή της και είναι περπατημένη γυναίκα, φίνα και ντερμπεντέρισσα, όχι καμιά απόμαχη της ζωής –όπως καληώρα (γαμώτη μου!). Οι φαρμακόγλωσσες τη λένε «τεκνατζού», αλλά σάματι χρωστάει καλό ο κόσμος;... δεν τον ξέρουμε;

Τέλος πάντων, πήγα να δω τη Σία κι αυτή αμέσως, με τη μεγάλη της εμπειρία, αποφάνθηκε:

—Έχει γκόμενα!

—Αποκλείεται, της λέω. Ο Μένιος δεν είναι τέτοιος τύπος.

 —Το κινητό του το ‘ψαξες; με ρωτάει η έμπειρη.

—Ε, μέχρι εκεί μου κόβει, βρε φιλενάδα, της κάνω. Το ξετίναξα κανονικά. Τίποτα! Όλες οι κλήσεις και τα μηνύματα για δουλειά είναι. Τα μόνα συνθηματικά ονόματα που βρήκα είναι για υπουργούς και υψηλόβαθμους, για να μη γίνει καμιά στραβή. Μου τα ‘χει πει ο ίδιος αυτά και ξέρω ποιος είναι ποιος. Δεν υπάρχει τίποτα σου λέω.

—Μήπως είναι θέμα υγείας τότε, μου λέει η Σία. Ζωή να ‘χει το καμάρι σου... είναι και ενός κάποιου όγκου... Αν είχε και ύψος θα τον έλεγες και ντουλάπα.

—Ε, πώς... Ένα εβδομήντα... ψηλό τον λες, τον υπερασπίστηκα εγώ αυθορμήτως.

—Ναι, αυτός κι ο Κούγιας, μουρμούρισε η Σία. Τέλος πάντων, το θέμα μας είναι που δεν του κάνει κούκου.

—Α, δεν είπα εγώ αυτό! διαμαρτυρήθηκα. Μια χαρά κούκου του κάνει του ανθρώπου... το πρόβλημα είναι ότι δεν υπάρχει συνέχεια. Η Σία το σκέφτηκε.

—Τότε το θέμα μας είναι ψυχολογικό, αποφάνθηκε στο τέλος. Πρέπει να δεις έναν ειδικό.

—Τι ειδικό; απόρησα εγώ.

—Θα σε στείλω σε μια δικιά μου ψυχολόγα. Ψυχίατρος-σεξολόγος. Εξαιρετική επιστήμων! Όλα τα βρίσκει. Καλύτερα κι από καφετζού μην σου πω! Εμένα μ’ έσωσε.

Η ψυχίατρος-σεξολόγος δεν ήταν και κανένα τζόβενο... την εξηνταρού πατημένη την είχε, αλλά με τα μπότοξ και τα τραβήγματα ούτε πενηνταπέντε δεν έδειχνε.

Της εξήγησα το πρόβλημα κι αυτή κρατούσε σημειώσεις. Μετά άρχισε να με ρωτάει διάφορα, τόσο για τον Μένιο όσο και για μένα, που θα αποσιωπήσω εδώ, γιατί υπάγονται στον τομέα των προσωπικών δεδομένων –ίσως να εμπίπτουν και στον νόμο περί ασέμνων, δεν ξέρω... —Πρέπει να δω και τον σύζυγο, μου λέει μετά.

—Αυτό αποκλείεται, της το ξεκόβω εγώ. Με τι μούτρα θα τον φέρω εδώ; Θα με διαολοστείλει ο άνθρωπος –και με το δίκιο του.

—Χμμ..., κάνει η επιστήμων. Και μου λέτε ότι σίγουρα το πρόβλημα δεν είναι οργανικό... —Σίγουρα, της λέω μετά βεβαιότητος.

—Τότε πρέπει να είναι ψυχολογικό.

Αυτή είναι η επιστήμη! Δια της εις άτοπον απαγωγής βγάζει σοφά συμπεράσματα.

—Παρατηρώ, συνεχίζει η επιστήμων, ότι έχετε αρκετά παραμελήσει τον εαυτό σας. Θα ξεκινήσουμε μ’ αυτό. Φροντίστε να σουλουπωθείτε και βλέποντας και κάνοντας. Ο Θεός είναι μεγάλος. Εκεί συνειδητοποίησα ότι το πρόβλημα ήταν ενδεχομένως πιο σοβαρό απ’ όσο νόμιζα. Διότι όταν ακούς την επιστήμη να επικαλείται τον Θεό, φασκελοκουκούλωτα. Φρόντισα βεβαίως πάραυτα να εξωραϊστώ. Έβαψα το μαλλί κίτρινο Σκανδιναβί –σωστή Δανέζα η δική σου!– έφτιαξα νύχια, έκανα αποτρίχωση, φρύδια, τα πάντα όλα και βγήκα σωστό φιγουρίνι.

Περίμενα κάποια αντίδραση από τον Μένιο μου, αλλά... μπα!

—Για κοίτα με, του λέω στο τέλος απηυδισμένη. Δεν βλέπεις τίποτα το διαφορετικό; Με κοίταξε ο Μένιος...

—Τώρα που το λες... κάνα-δυο κιλά τα έχεις πάρει, μου κάνει. Να τρώμε το βράδυ πιο ελαφρά, ρε γυναίκα. Πρέπει να προσέχουμε στην ηλικία που είμαστε.

Πίσω στη σεξολόγα.

—Χμμ..., έκανε αυτή σημειώνοντας στο μπλοκάκι. Για να δούμε... Μήπως αν προχωρούσαμε σε κάτι κάπως πιο προκλητικό;... Πώς κυκλοφορείτε στο σπίτι;

—Πώς να κυκλοφορώ; της λέω. Με ρόμπα και παντούφλες, όπως όλος ο κόσμος.

—Θα κυκλοφορείτε προκλητικά ενδεδυμένη εφεξής, με διατάζει η επιστήμων. Πρέπει να αφυπνίσουμε τη λίμπιντο του συντρόφου κι αυτό, σας το υπογράφω, δεν γίνεται με ρόμπα και παντούφλες. Ακολούθησα τις επιταγές της επιστήμης κατά γράμμα.

Κι ο Μένιος...

—Ρίξε κάτι πάνω σου, ρε μάνα μου, μου λέει. Θα πουντιάσεις και θα ‘χουμε τρεχάματα.

Η σεξολόγα κούνησε το σοφό της κεφάλι και μετά από κάμποσα «χμμ» απεφάνθη.

—Θα βάλουμε τα μεγάλα μέσα, δήλωσε.

Κι εδώ είναι που αρχίζει η περιπέτεια.

Από το πατάρι ξέθαψα τη σχολική ποδιά της μάνας μου (τότε φορούσαν ακόμα ποδιές με άσπρο γιακαδάκι) καθώς και τη σάκα μου από την Τετάρτη Δημοτικού, που είχα φυλάξει γιατί ήταν από καλό δέρμα και υπολόγιζα κάποτε να την κάνω τσάντα.

Η ποδιά ήταν βέβαια τρία νούμερα και βάλε πιο στενή και ιλιγγιωδώς κοντή, αλλά μήπως αυτό δεν θέλαμε; Οπότε την άνοιξα λίγο στα πλάγια, που είχε περιθώριο, και την άφησα έτσι. Βρήκα και κάτι σοσόνια λευκά στο συρτάρι και ήμουν κομπλέ.

Έτσι, το βράδυ μετά το φαγητό, αφού έπλυνα τα πιάτα, κοτσάρισα τη στενοφήκαρη αρχαία ποδιά, τα σοσόνια, ελβιέλες, μια κορδέλα με φιόγκο στο μαλλί, πήρα και τη σάκα αγκαλιά και πήγα να παρουσιαστώ στον Μένιο που παρακολουθούσε με προσήλωση στην τηλεόραση το CSI.

Να με δει αυτός να ξεπροβάλλω έτσι μεταμφιεσμένη κόντεψε να του ‘ρθει νταμπλάς. Κοκκίνισε, γούρλωσε τα μάτια και με κοίταζε εντελώς έκθαμβος.

Πίστευα ότι θα με πρόγκαγε, ως συνήθως, όταν έκανα κάτι που του χαλούσε την ησυχία, αλλά διαψεύστηκα.

—Πού πας εσύ μανάρι μου; μου λέει με την τρεμάμενη φωνή του πορνοβοσκού.

Βλέπεις, ο Μένιος, λόγω ηλικίας, είχε προλάβει τις ποδιές, οπότε το φετίχ δούλεψε στο φουλ.

—Πού να πάω, καλέ κύριε, σχολείο πάω, του απαντάω με το νάζι το τσακίρικο της μαθητριούλας, που το τραβούσε ο οργανισμός της.

—Και δεν φοβάσαι μην σε πειράξουν τίποτις αλήτες στο δρόμο; μου λέει ο Μένιος, αφήνοντας τον καναπέ και το CSI και πλησιάζοντας σαν καλοθρεμμένος αίλουρος.

—Φοβάμαι, πώς δεν φοβάμια, του λέω εγώ. Αλλά τι να κάνω; Να μην πάω σχολείο;

—Να πας, μανάρι μου, είπα εγώ να μην πας; λέει ο όψιμος σάτυρος απλώνοντας κιόλας χερούκλες. Εγώ θα σε πάω... μην σε πειράξουν τα αλητόπαιδα...

Και όντως με πήγε και μια χαρά φτάσαμε στον προορισμό μας, επιτέλους, μετά από τόσο και τόσο καιρό! Η επιστήμη, για μια ακόμη φορά, θριάμβευσε!

Κατενθουσιασμένη επικοινώνησα με την κυρία Κική (έτσι έλεγαν την ειδικό) και της διηγήθηκα τα συμβάντα, με ανατριχιαστικές λεπτομέρειες.

—Όπως το υπέθεσα, μου λέει. Έχουμε να κάνουμε με πεσμένη λίμπιντο η οποία τεχνηέντως, στη φάση αυτή τουλάχιστον, δύναται ν’ ανορθωθεί. Καλά, συνεχίστε έτσι κι αναλόγως των αποτελεσμάτων θα καταστρώσουμε το πλάνο θεραπείας.

—Μα τι θεραπεία μου λέτε; διαμαρτύρομαι εγώ. Δεν είπαμε ότι είχαμε ριζική ανόρθωση των πάντων; Πάει, θεραπεύτηκε ο άνθρωπος.

—Μην αυταπατάσθε, κυρία Σταυρούλα μου, ήρθε η κοφτή απάντηση της επιστήμονος. Μια μάχη κερδίσαμε μόνο, όχι τον πόλεμο. Συνεχίστε εσείς με αμείωτο ζήλον και βλέπουμε. Οπότε, τι να ‘κανα η γυναίκα, ακολούθησα τις συμβουλές της επιστήμης κι επανέλαβα το πείραμα. Και τη δεύτερη φορά είχαμε αξιοσημείωτη επιτυχία, την τρίτη όμως...

—Άσε με, μανάρι μου, που βλέπω CSI, μου λέει ο Μένιος, χωρίς να ξεκολλήσει τα μάτια του από την τηλεόραση. Εσύ πήγαινε να κάνεις τα μαθήματά σου, μη σε σηκώσει ο δάσκαλος αύριο και δεν ξέρεις.

Άντε πάλι από την αρχή στην κυρία Κική. Και να μου ‘χουν πέσει και τα μούτρα!

—Εμ σας το είπα, δεν σας το είπα, κυρία Σταυρούλα μου; θριαμβολόγησε εκείνη. Απλώς ένα βήμα προς την σωστή κατεύθυνση κάναμε. Η οριστική επιτυχία βρίσκεται ακόμη, φοβούμαι, παρασάγγας μακράν.

—Μα τι άλλο να κάνω, η έρμη; αναφώνησα εγώ άπελπις. Έτσι και μου ξαναπεί να πάω να κάνω τα μαθήματά μου θα του κοπανήσω τη σάκα στο κεφάλι.

Η κυρία Κική φάνηκε να το σκέφτεται, σημειώνοντας διάφορα στο μπλοκάκι της κι αφήνοντας διάφορα περισπούδαστα «χμμμ...».

—Πείτε μου, λέει μετά. Ο σύζυγός σας είναι άτομο θρησκευόμενο;

—Εντάξει... δεν έχει και στασίδι ρεζερβέ στην εκκλησία, της λέω. Μια φορά τον σταυρό του τον κάνει.

—Υπέροχα, μου λέει. Θα απευθυνθούμε λοιπόν στα θρησκευτικά του απωθημένα. Να έχετε υπόψη σας πως η θρησκεία, στην επιστήμη μας, αποτελεί μία σχεδόν ανεξάντλητη περιοχή άντλησης φετίχ.

—Δηλαδή; απορώ εγώ.

—Η αίσθηση της αμαρτίας είναι ένα από τα ισχυρότερα αφροδισιακά, μου εξηγεί η επιστήμων. Ετοιμαστείτε να ασπασθείτε τον μοναστικό βίο. Μου πήρε αρκετό κόπο και ψάξιμο, αλλά στο τέλος και ράσα βρήκα και κεφαλομάντηλο και σταυρούς και κομποσκοίνια κι απ’ όλα. Μια μικρή επέμβαση στο ντεκολτέ (που όχι να το περηφανευτώ, αλλά είναι το μεγάλο μου προσόν) και ήμουν έτοιμη να λάβω την ευλογία του Αγίου Πρεβέζης –εάν ενθυμείστε.

Να με δει ο Μένιος να παρουσιάζομαι οσία Πουλχερία βάρεσε συναγερμό –πλήρη, με έπαρση σημαίας.

—Αγία Ηγουμένη! αναφώνησε. Ποιος καλός άνεμος σας φέρνει στο φτωχικό μας;

—Έχω προς πώληση –δια την ανέγερση του τέμπλου της οσίας Ευλαμπίας, μεγάλη η χάρη της– αγιασμένα εικονίσματα και κομποσκοίνια, τέκνον μου, του λέω εγώ –Παξινού κανονική πια.

—Ω, μα ενδιαφέρομαι προσωπικώς, με διαβεβαίωσε ο Μένιος επιτελώντας τις γνωστές κυκλωτικές του κινήσεις. Περάστε από την κρεβατοκάμαρη να μου τα δείξετε

Και βέβαια έγινε ευλογητός ο Κύριος, σε σεπτή ολονυχτία. Όπως θα ‘λεγε κι ο χύδην όχλος: είπα τον Δεσπότη Παναγιώτη και είδαμε τον Χριστό φαντάρο, κανονικά, με παλάσκες και άρβυλα. Η παράσταση επαναλήφθηκε άλλες δυο φορές και μετά ο Μένιος σταυροκοπήθηκε, είπε «βοήθειά μας» κι επέστρεψε στην τηλεόρασή του.

Η κυρία Κική είχε βγάλει όμως κάποια επιστημονικά συμπεράσματα.

—Χμμ..., είπε κατά το συνήθειό της. Φαίνεται ότι η ενδυνάμωση ή καλύτερα θα έλεγα η επαναφορά της λίμπιντο του υποκειμένου που μας απασχολεί είναι μικράς διαρκείας. Πεπερασμένης θα πρόσθετα. Με την ικανοποίηση της φαντασίωσης το ενδιαφέρον φθίνει και φθίνει τάχιστα, δυστυχώς. Που σημαίνει ότι το ενδιαφέρον πρέπει να ανανεώνεται συνεχώς με νέες παραστάσεις και προτάσεις.

—Δηλαδή, γιατρέ μου;...

—Δηλαδή, κυρία Σταυρούλα μου, να σου το θέσω αλλιώς. Όταν μια θεατρική παράσταση παύει να προσελκύει κόσμο, τι κάνει ο θιασάρχης; Την αλλάζει. Ανεβάζει καινούργια παράσταση, το ταχύτερο δυνατόν.

—Παναπεί ότι εγώ, η έρμη, θα υποδύομαι συνεχώς ρόλους; ρώτησα κάπως ανήσυχη.

—Μέχρις ότου το κοινό μας –στην προκειμένη περίπτωση ο σύζυγος– πάψει να απαιτεί ποικιλία εναλλασσόμενη αενάως και εκτιμήσει τον θίασο –εσάς δηλαδή, κυρία Σταυρούλα μου– όχι για την ικανότητα εναλλαγής των ρόλων, αλλά για την αξία της υποκριτικής –με τη θεατρική έννοια το εννοώ– ανεξαρτήτως ρεπερτορίου. Θέλουμε δηλαδή να τον πιάσουμε πελάτη, που θα προσέρχεται ακόμα κι αν ανεβάζουμε πατάτες. Κάτι σαν το κοινό του Κουν δηλαδή.

—Ο Μένιος στου Κουν!... να ζήσω να το δω κι αυτό! μουρμούρισα. Αλλά δεν υπήρχε περίπτωση εγώ, το τίποτα, να αμφισβητήσω ολόκληρη επιστήμη, και μάλιστα όταν υπήρχαν σοβαρές ενδείξεις ότι η θεωρία ήταν σωστή.

Κι έτσι ξεκίνησε ένας μαραθώνιος παραστάσεων που ούτε το πλέον δραχμοσυντήρητο θεατρικό μπουλούκι δεν είχε ποτέ βιώσει. Έπαιξα διαδοχικά τη δασκάλα, την εφοριακό, την αστυνομικίνα, τη στριπτητζού σε σκυλάδικο, την καμπαρετζού, την κυρία του κόσμου, την αεροσυνοδό (εδώ ο Μένιος απαίτησε να τον φωνάζω «Ανδρέα»), την παραδουλεύτρα, την Κοκκινοσκουφίτσα, τη Χιονάτη, τη Τζαίην (όπου έπρεπε να τον αποκαλώ «Ταρζάν»), την περιπτερού της γειτονιάς, τη φιλενάδα μου τη Σία (κατόπιν δικής του επιθυμίας –που μου έβαλε κάποιους ψύλλους στ’ αυτιά) κι ότι άλλο μπορεί να βάλει ο νους του (μερακλή) ανθρώπου.

Δεν έχω παράπονο, κάθε φορά η ανταπόκριση του κοινού ήταν ενθουσιώδης κι εγώ ανακάλυψα σε μένα ένα ταλέντο που ούτε να το υποπτευθώ πριν.

—Κάποια στιγμή θα σταθεροποιηθούμε σ’ ένα ρόλο, με παρηγορούσε η επιστήμων Κική. Και μόλις συμβεί αυτό θα δείτε ότι η απαίτηση σύντομης αλλαγής έργου θα ατονήσει. Υπομονή.

Υπομονή έκανα, γιατί –εδώ που τα λέμε μεταξύ μας, φιλενάδα– το όλο σκηνικό καθόλου δεν με χάλαγε. Μια χαρά περνάγαμε. Γιατί ποιος είχε ιδιωτικές Απόκριες στο σπίτι του σχεδόν κάθε μέρα;

Και να δεις που για μια ακόμη φορά η επιστήμη είχε δίκιο. Η στροφή έγινε υπό την μορφή έκφρασης επιθυμίας από το ίδιο το φιλοθεάμον κοινό.

—Ξέρεις τι σκέφτομαι, ρε γυναίκα; μου λέει ένα βράδυ που είχαμε αργία ο Μένιος.

—Τι σκέφτεσαι, πασά μου; ενδιαφέρθηκα εγώ.

—Νά... σκεφτόμουν ότι την πολιτική την έχουμε αφήκει απόξω, μου λέει ο Μένιος.

—Μπα; του κάνω. Και τι σχέση έχει η πολιτική με τα σώβρακα –μετά συγχωρήσεως;

Γέλασε ο Μένιος, αφήνοντας να του ξεφύγουν και δυο πορδές –ένεκα που του είχα μαγειρέψει στιφάδο και τα κρεμμύδια του φέρνουν πάντα αέρια.

—Αμ, αν δεν έχει η πολιτική ποιος έχει; μου λέει. Αλλά δεν είναι αυτό το θέμα μας. Όπως ξέρεις, εγώ, ένεκα η δουλειά μου – ολόκληρη αυτοκρατορία, μιλάμε!– έχω πάρε-δώσε μ’ ένα σωρό πολιτικάτζες. Άνευ αυτοί δουλειά δεν γένεται. Αλλά, πάνε ρώτα όποιον θες... άπαξες και μπλέξεις με δαύτους θα σε κουτουπώσουν, δεν υπάρχει περίπτωση. Οπόταν, ρε μανάρι μου, καημό το έχω να βρεθώ κι εγώ μια φορά από πάνω. Δεν ξέρω αν με καταλαβαίνεις...

—Σε καταλαβαίνω, Μένιο μου, πώς δεν σε καταλαβαίνω, του λέω εγώ πρόθυμα. Από πού θες να ξεκινήσουμε;

—Απ’ τη δικιά μας, μου λέει ο Μένιος. Την Υπουργό Δημοσίων Έργων. —Μα αυτή, Μένιο μου, είναι ένα πατσούρι απερίγραπτο! διαμαρτύρομαι εγώ.

—Γιατί, οι άλλες τι είναι; γέλασε ο Μένιος. Αν εξαιρέσεις δυο-τρεις βουλευτίνες (που βγήκαν λόγω μόστρας) όλες τους είναι να κλαις τους άντρηδοί τους με μαύρο δάκρυ. Και να σε παρακαλάνε, που λέει ο λόγος, δεν τους κάθεσαι. Οπόταν, με σένα, κορμάρα μου εσύ ατελείωτη!... μου δίνεται η ευκαιρία να πάρω τουλάχιστον το αίμα μου πίσω και να το ‘φχαριστηθώ.

Η επιστήμων Κική να το ακούσει ενθουσιάστηκε.

—Ορίστε! αναφώνησε. Η ευκαιρία που περιμέναμε! Μέχρι να μας τελειώσουν όλες –ως και την Προεδρίνα της Δημοκρατίας υπολογίζω– θα περάσουν μήνες. Οπότε θα έχουμε καταφέρει να τον σταθεροποιήσουμε, παρέχοντας στη λίμπιντό του ομοιογενή ερεθίσματα. Όμως, για να έχουμε αποτελέσματα, θα πρέπει κι εσείς, κυρία Σταυρούλα μου, να είστε απταίστως πειστική στον ρόλο σας. Χρειάζεται μελέτη.

—Δεν έχω αφήσει βίντεο για βίντεο της Παξινού στο YouTube, τη διαβεβαίωσα.

—Χμμ..., μου κάνει η κυρία Κική. Σκεφτόμουν κάτι πιο αποτελεσματικό... Το Κανάλι της Βουλής ας πούμε.

                                            * * *

Βρισκόμαστε στον δεύτερο μήνα πλέον και δεν έχουμε φτάσει ούτε στα μισά της κυβερνητικής παράταξης. Ουδέποτε θυμάμαι τον Μένιο μου τόσο ενθουσιώδη. Αυτό το «Τι σου κάνω, υπουργάρα μου;» έχει γίνει πια το λάϊτ-μοτίβ της κάπως ιδιόμορφης ερωτικής ζωής μας. Παναπεί το σύστημα δουλεύει ρολόϊ. Τόσο που το σκέφτομαι σοβαρά στις επόμενες εκλογές να βάλω υποψηφιότητα. Με τις άκρες που έχει ο Μένιος μου βόλτα στο πάρκο θα είναι.

Τα σχόλια δημοσιεύονται μετά από έγκριση.

ΑΝΔΡΑΣ ΝΤΥΜΕΝΟΣ ΜΕ ΝΥΦΙΚΟ ΠΡΟΣ ΠΩΛΗΣΗ !

 

Η φωτογραφία ενός άνδρα με νυφικό είναι λίγο παλιά μεν, αλλά η όλη ιστορία είναι απολαυστική!
Η φωτογραφία δημοσιεύτηκε σε μια διαφήμιση το 2004 στο eBay.
Η διαφήμιση επεξηγεί τι πωλείται.
Ένα ελαφρώς χρησιμοποιημένο νυφικό, μέγεθος 12. Φορεμένο μόνο δύο φορές: Μία στο γάμο και μια για τούτες τις φωτογραφίες. Πωλείται λόγω διαζυγίου.
Από κάτω ακολουθεί η φωτογραφία ενός μεγαλόσωμου άνδρα με μερικά τατουάζ στα χέρια, με το πρόσωπο σβησμένο, που φοράει ένα νυφικό.
Βρήκα το νυφικό της πρώην γυναίκας μου στη σοφίτα όταν μετακόμισα.  Πήρε το δαχτυλίδι των αρραβώνων που έκανε 4000 δολάρια  αλλά άφησε το φόρεμα.  Στην πραγματικότητα επρόκειτο να κάνω ένα πάρτι για να κάψω το νυφικό  όταν το διαζύγιο έγινε οριστικό, αλλά η αδερφή μου με απέτρεψε.  Είπε, "Αυτό είναι ένα τόσο υπέροχο φόρεμα. Κάποια τυχερή κοπέλα θα χαιρόταν να το έχει. Θα πρέπει να το πουλήσεις στο EBay. Τουλάχιστον να πάρεις  κάτι πίσω για αυτό." 
Λοιπόν, γι΄ αυτό το πουλάω ελπίζοντας να πάρω αρκετά χρήματα για ίσως μερικά εισιτήρια για τους Mariners (ομάδα μπείζμπόλ)  και λίγη μπύρα.  Αυτό το φόρεμα μου κόστισε 1200 δολάρια που  μεθυσμένος ο πρώην πεθερός μου ορκιζόταν παντού  ότι θα πλήρωνε, αλλά δεν το έκανε και έτσι πλήρωσα εγώ  τον λογαριασμό.
Ευτυχώς  με την κόρη του έζησα μόνο για 5 χρόνια. Δόξα τω Θεώ που δεν είχαμε παιδιά. Αν υπήρχαν και είχαν γίνει όπως εκείνη ή η οικογένειά της, θα είχα κόψει τις φλέβες μου. Τέλος πάντων, είναι ένα πολύ ωραίο φόρεμα όπως μπορείτε να δείτε στις φωτογραφίες.  Προσωπικά, νομίζω ότι μοιάζει με κουρτίνα μπάνιου 1200$, αλλά τι ξέρω να πω εγώ  για αυτό.  Προσπαθήσαμε να τραβήξουμε φωτογραφίες από αυτό το υπέροχο λευκό ρούχο, αλλά δεν φαινόταν ωραίο στην κρεμάστρα όπως μπορείτε να δείτε, οπότε η αδερφή μου είπε: "Χρειάζεσαι ένα μοντέλο".  Λοιπόν,  η αδερφή μου δεν χωρούσε για να ποζάρει  για τη φωτογραφία. Βλέποντας ότι  προς το παρόν έχω ξεκόψει τις γυναίκες και δεν είμαι φίλος με καμία, κατέληξε να το φορέσω εγώ. Αποφάσισα να κρύψω το πρόσωπό μου - όχι για να προστατεύσω την πρώην σύζυγό μου, αλλά για να προστατευθώ εγώ από το να το μάθουν οι φίλοι μου στο μπαρ και οι συνάδελφοί μου.  Δεν θα το άντεχα.  Στην πραγματικότητα δεν πίστευα ότι το κεφάλι μου θα χωρούσε στην τρύπα του λαιμού, αλλά μετά σκέφτηκα ότι έβγαζε από εκεί την μαλούρα που είχε ως cheerleader στο Τέξας οπότε το κεφάλι μου θα χωρούσε.

 Όταν τελικά κοίταξα τις φωτογραφίες, σκέφτηκα ότι το νυφικό με  έκανε να φαίνομαι χοντρός.  Πως οι γυναίκες φοράτε αυτό το χάλι; Τρία βήματα έκανα και σκόνταψα δύο φορές.
Μην ανησυχείτε κυρίες - φοράω ρούχα από κάτω.  Πρέπει να πω ότι με έκανε να νιώθω πολύ όμορφος.  Έτσι, αν μπορεί να κάνει εμένα να νιώθω όμορφα, μπορεί να  κάνει και σας να νιώσετε όμορφα, ειδικά την πιο σημαντική μέρα της ζωής σας, σωστά;  Τέλος πάντων, μου είπαν να πω ότι έχει ουρά και πέπλο και κάθε λογής γυαλιστερές χάντρες.  Νομίζω ότι είναι αστείο που μια φωτογραφία το κάνει να μοιάζει με τον θώρακα ενός ιππότη από τα Star Wars.  Ανέφερα ότι το μόνο που θέλω είναι ένα παιχνίδι με μπάλα και μια μπύρα;  Είναι πάμφθηνο.  Κυρίες, δεν θα το μετανιώσετε.  Μπορεί να μετανιώσεις για τον μάγκα που παντρεύεσαι αλλά όχι για το φόρεμα.
 
Μια μικρή παράπλευρη σημείωση - Καθώς έβαζα αυτή τη διαφήμιση στο EBay, μου ζήτησαν ένα χρώμα.  Υπάρχει νυφικό σε κάποιο άλλο παράξενο χρώμα από το λευκό ή το ιβουάρ;;!!  Αν υπήρχε δεν θα ήταν νυφικό.  Υποθέτω πάντως ότι το μαύρο θα λειτουργούσε...
 
Η αγγελία είχε 113 προσφορές και το νυφικό πουλήθηκε ταχύτατα.
Όπως προσέθεσε ο πωλητής δέχτηκε πλήθος από e-mail.  

Οι περισσότεροι τον  ευχαριστούσαν για το γέλιο.
Και τους απαντά με χιούμορ: Είστε απόλυτα ευπρόσδεκτοι.  Πέντε χρόνια μιζέριας άξιζαν την εγκάρδια ατάκα που είχα την χαρά να σας δώσω.
Είχε επίσης 5 προσκλήσεις για αγώνες μπέιζμπολ σε άλλες πολιτείες.
Έλαβε δε και 3 προτάσεις για γάμο!
Και γράφει: Ναι, καλά διαβάσατε - τρεις προτάσεις γάμου.  Νιώθω σαν ένας από αυτούς τους μαζικούς δολοφόνους που καταδικάζονται σε θάνατο.  Ποτέ δεν κατάλαβα πώς στο διάολο πήραν περισσότερες γκόμενες από εμένα.  Τώρα ξέρω.  Πουλούσαν αηδίες στο eBay.
Τέλος έλαβε και ένα  e-mail  από τη Σκωτία για το οποίο γράφει:  Είναι καλό που το έγραψε γιατί δεν θα μπορούσα να καταλάβω ούτε μια λέξη που μου είπε.  Ποτέ δεν πέρασα από το Braveheart.
 
Τα σχόλια δημοσιεύονται μετά από έγκριση.
 
 
 
 

Ο Μ@L@#@Σ ΚΑΙ Ο ΦΑΣΙΣΤΑΣ του Χρήστου Χωμενίδη

Salvador Dalí, Ο μεγάλος Αυνανιστής1929 Museo Nacional Centro de Arte Reina Sofia, Madrid

Πάντα επίκαιρος αλλά και πάντα με το καυστικό του χιούμορ ο Χρήστος Χωμενίδης γράφει για τις δύο λέξεις που βρίσκονται σήμερα σε άμεση και συνεχή χρήση στο στόμα των Νεοελλήνων.
Μεταφέρω εδώ αυτούσιο το άρθρο του με αυτόν τον τίτλο. Το κείμενο αυτό υπάρχει και στο τελευταίο του βιβλίο -Ξέρει η πάπια που είναι η λίμνη-

Μέχρι πριν από είκοσι, μέχρι πριν από δέκα ακόμα χρόνια, δημοφιλέστερη λέξη στην καθομιλούμενη γλώσσα μας ήταν το "μαλάκας". Τόσο δημοφιλής ώστε την περιελάμβαναν οι ταξιδιωτικοί οδηγοί - έπρεπε επισκεπτόμενος την Ελλάδα να την ξέρεις, κινδύνευες ειδάλλως να πέσεις θύμα ευτράπελων παρεξηγήσεων και χοντρών αστείων από τους ντόπιους. Το πρόβλημα ήταν ότι το "μαλάκας" είχε γίνει λέξη-πασπαρτού. Άλλοτε εκφερόταν ως βρισιά, άλλοτε ως τρυφερή προσφώνηση. Την απηύθυνες στον οδηγό που σε είχε αντικανονικά προσπεράσει στη στροφή μα και στον κολλητό σου, πάνω στην ψιλοκουβέντα. "Μαλακίζομαι" σήμαινε ανοητεύω επικίνδυνα αλλά και χαζολογάω ευχάριστα με την παρέα μου. Το νόημα δινόταν από τον τόνο της φωνής και από τα συμφραζόμενα. 
Ο ορισμός της λέξης έτεινε να ξεχαστεί. Σύμφωνα με τα λεξικά, "μαλάκας καλείται ο καθ’έξιν σεξουαλικά αυτοϊκανοποιούμενος, ο επιδιδόμενος εις τον αυνανισμόν". Διαστρέβλωση εδώ μέχρις συκοφαντίας καθώς ο βιβλικός Αυνάν συνήθιζε όχι τη χειροπραξία μα τη διακεκομένη συνουσία - τραβιόταν πριν εκσπερματίσει για να μην καταστήσει έγκυο τη γυναίκα του μακαρίτη αδελφού του και πάψει να είναι ο μοναδικός κληρονόμος του πατέρα του...
Ο αρχικός ορισμός ξεθώριαζε, το πνεύμα όμως τής γλώσσας καθρεφτιζόταν στη λέξη. Το να αντλείς ηδονή αποκλειστικά από τον εαυτό σου δήλωνε πως κανείς άλλος δεν σε επιθυμούσε ερωτικά. Το να διάγεις ανέραστος συνιστούσε κατάρα. Η ψυχή σου ξεραινόταν, το μυαλό σου νερούλιαζε. Καταντούσες δύσθυμος, αγενής, χαιρέκακος. Εν ολίγοις μαλάκας.  
Τα ελληνικά έβριθαν γενικά πικάντικων, αριστοφανικών, καρυκευμάτων. Το γυναικείο γεννητικό όργανο ("το λουλούδι μας" όπως το αποκαλούσε με καμάρι η θεία Δόμνα στις κόρες της) τρύπωνε παντού. Σε υπερθετικό βαθμό, "-άρα", χαρακτήριζε την ωραία γυναίκα. Ως υποκοριστικό, "-άκι", δήλωνε το νεαρό κορίτσι μα και τον ύπουλο άνθρωπο. Με την κατάληξη "-άκιας" ονόμαζε τον καθ’ υπερβολή εξαρτημένο από τα θήλεα. Μα και οι όρχεις, οι κατά Καραγάτση "δίδυμοι", ξεφύτρωναν σε κάθε πέμπτη φράση. Άνθρωποι που στην πραγματικότητα δεν είχαν καμιά σχεδόν σχέση με χαρτί και μολύβι, επαίρονταν ότι έγραφαν τους πάντες και τα πάντα στους όρχεις τους. 
Αυτά τα ζουμερά και τραγανά μέχρι χθες. Σήμερα η πολιτική ορθότης έχει ενσκύψει ως γιγάντια σκούπα για να σαρώσει τις "κακές" λέξεις από την ομιλία μας. Οι κανόνες των μέσων κοινωνικής δικτύωσης επιβάλλουν να μεταμφιέζεις ό,τι άσεμνο ή εν δυνάμει προσβλητικό. Να αντικαθιστάς γράμματα με παπάκια, @. Ειδάλλως κινδυνεύεις να καταγγελθείς από κανένα μυγιάγγιχτο. Και να αποβληθείς. Η αποβολή από τα social media βιώνεται από τον μέσο άνθρωπο του 21ου αιώνα όπως σχεδόν από τον Χριστιανό τού Μεσαίωνα βιωνόταν ο αφορισμός.
 

Σήμερα τα πρωτεία της δημοτικότητας έχει πάρει ο φασίστας.
Τι σημαίνει "φασίστας"; Ιστορικά το μέλος ή τον οπαδό του Φασιστικού Κόμματος Ιταλίας, που είχε ιδρύσει ο Μπενίτο Μουσολίνι. Ο Χίτλερ τον μιμήθηκε και τον ξεπέρασε. Αποδείχθηκε έτι ειδεχθέστερος. Για κάποιον ωστόσο άξιο απορίας λόγο, η λέξη "ναζιστής" δεν διαχύθηκε στη γλώσσα. Παρέμεινε ταυτισμένη με τους θιασώτες του χιτλερικού καθεστώτος. Και με τους επιγόνους τους.
Το "φασίστας" αντίθετα απλώθηκε σαν το μελάνι της σουπιάς. Από τα πρώτα χρόνια της Μεταπολίτευσης, "φασίστες" χαρακτηρίζονταν οι πολιτικοί μας αντίπαλοι, ιδίως εάν βρίσκονταν στα δεξιά της κομματικής παλέτας. Υπήρχαν βεβαίως και οι "σοσιαλφασίστες" και οι "κόκκινοι φασίστες" τουτέστιν οι σταλινικοί, σύμφωνα με τους υποστηρικτές της θεωρίας των δύο άκρων. 
Βαθμιαία η λέξη "φασίστας" ξεχείλισε εκτός πολιτικών συμφραζόμενων. Έφτασε να χαρακτηρίζει κοινωνικές ή και ιδιωτικές ακόμα συμπεριφορές. "Φασίστας" δεν αποκαλείται πλέον -όπως τού αξίζει- μονάχα ο Χρυσαυγίτης. "Φασίστας" είναι και ο άξεστος αρσενικός που υποτιμά τις γυναίκες. Και ο γρουσούζης γείτονας, ο οποίος αντί να χαρεί με τη χαρά μας καλεί στις τρεις το πρωί την αστυνομία για να διακόψει το πάρτυ μας. Και ο παρωχημένων αντιλήψεων ηλικιωμένος που δεν αγαλλιά με την απελευθέρωση των ΛΟΑΤΚΙ. Που παραμένει αγκυλωμένος στον παραδοσιακό διαχωρισμό των φύλων και των ρόλων τους. Να μην μιλήσουμε για εκείνον που τολμάει να κάνει "body shaming”, μιλώντας για "περιττά" κιλά και για δίαιτες. 
Κολλάμε τη ρετσινιά του φασίστα σε όποιον μάς ενοχλεί. Ή απλώς δεν μάς αρέσει. Σε καθέναν που τον νοιώθουμε είτε απειλητικό είτε απλώς ενοχλητικό προς το αξιακό μας σύστημα. Και προς τον τρόπο ζωής που έχουμε εμείς επιλέξει.
Πρόκειται για λεξιπενία; Για υπεραπλούστευση τής γλώσσας χάριν ευκολίας; Σίγουρα ναι. Πού να ψάχνεις αποχρώσεις, ακριβείς διατυπώσεις, όταν διαθέτεις στη φαρέτρα σου αυτό το τόσο πομπώδες, το τόσο αποστομωτικό; Ονομάζεις τον άλλο "φασίστα" και τον κολλάς στον τοίχο. Χαλκομανία τον κάνεις.
Γενικεύοντας άκριτα, τσουβαλιάζοντας επιπόλαια, στερείς τη λέξη από το φοβερό αρχικό της βάρος. Εάν είναι φασίστας ο αυστηρός καθηγητής στο πανεπιστήμιο, που τσιγκουνεύεται τους βαθμούς, τότε επείγει να βρούμε άλλη λέξη για τους δολοφόνους τού Παύλου Φύσσα.  
Υπάρχει όμως και κάτι παραπάνω, αληθινά θλιβερό. 
Μαλάκας σήμαινε κατά βάθος τον παρία. Ο οποίος διήγε απόβλητος από το μεγάλο κρεββάτι, τον πυρήνα και το θεμέλιο και το λίκνο της κοινωνίας μας. Όλοι μαζί και ο μαλάκας χώρια, να θύει στη χούφτα του.
Ως φασίστα εννοούμε εκείνον που φαλτσάρει στον καθαγιασμένο δικαιωματισμό μας. Που απειλεί -έστω και λεκτικά- τον ζωτικό μας χώρο. Που αμφισβητεί τις πεποιθήσεις μας, την ιδιωτικότητα, την αυτάρεσκη μοναξιά μας. Ναι, τη μοναξιά μας.
Χίλιες φορές να ζεις στον καιρό του μαλάκα παρά στην εποχή του φασίστα.

Τα σχόλια δημοσιεύονται μετά από έγκριση.

ΚΛΑΣΣΙΚΕΣ ΑΤΑΚΕΣ ΠΟΥ ΛΕΝΕ ΣΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥΣ ΟΙ ΕΛΛΗΝΙΔΕΣ ΜΑΝΕΣ.

 

Σε κάποιο θαμμένο  από χρόνια φάκελο αρχείων βρήκα μερικά εξαιρετικά χιουμοριστικά κείμενα που μου είχαν στείλει αλλά και φωτογραφίες, που τα είχα φυλάξει για να τα δημοσιεύσω στο μπλογκ, αλλά τα ξέχασα.
Έτσι σήμερα δημοσιεύω τον σχετικό φάκελο που έχει τίτλο Ελληνίδα Μάνα και σε αυτόν υπάρχουν 25+1 πράγματα από αυτά που μαθαίνουν και λένε στα παιδιά τους οι περισσότερες Ελληνίδες μητέρες.

Τα σχόλια δημοσιεύονται μετά από έγκριση.

ΜΙΑ ΕΞΗΓΗΣΗ ΠΟΥ ΟΦΕΙΛΕΤΑΙ Ο ΘΡΙΑΜΒΟΣ ΤΟΥ ΤΡΑΜΠ

Στα παρακάτω ποστ μου
Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΓΙΑ ΤΗΝ WOKE CULTURE
Η ΠΑΡΑΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑΣ ΣΤΟΝ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟ (α΄μέρος)
Η ΠΑΡΑΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑΣ ΣΤΟΝ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟ (β΄ μέρος)
ΙΣΩΣ ΕΝΑ ΠΟΛΙΤΙΚΩΣ ΜΗ ΟΡΘΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΙΑ
γράφω, σε ανύποπτο χρόνο, για τις διάφορες ανοησίες που προσπαθούν τα τελευταία χρόνια να μας επιβάλλουν στα πλαίσια μιας κακώς εννοούμενης πολιτικής ορθότητας. Και μπορεί οι περισσότεροι από εμάς εδώ να κάνουμε την πλάκα μας και να γελάμε με όλα αυτά, στις ΗΠΑ όμως τα πράγματα έχουν πάρει πολύ σοβαρότερη τροπή και υπάρχουν άτομα που έχουν συνέπειες στην ζωή τους από την μη αποδοχή όλων αυτών των κανόνων.
Η εκλογική επιτυχία του Τράμπ λοιπόν ίσως σε ένα βαθμό να οφείλεται στην τελείως αντισυμβατική του στάση και το κείμενο της Σώτης Τριανταφύλλου O Nτόναλντ και οι άλλοι δίνει απαντήσεις στο ερώτημα που οφείλεται η τόσο μεγάλη εκλογική του επιτυχία.
Οι υπογραμμίσεις στο κείμενο με έντονα γράμματα είναι δικές μου.
 

Είναι ο Ντόναλντ διαφορετικός από κάθε άλλο Αμερικανό πρόεδρο; Πράγματι, κανείς Αμερικανός πρόεδρος δεν εκφραζόταν όπως εκφράζεται ο Ντόναλντ Τραμπ: γι’ αυτό η συμπεριφορά του, το trumpspeak, προξενεί σε πολλούς ανθρώπους κατάπληξη και φρίκη. Όμως, έχουν προηγηθεί πολλοί φαιδροί αξιωματούχοι, κυρίως τοπικοί ή πολιτειακοί, που συνδυάζοντας κοινωνική απαιδευσία με χαμηλό μορφωτικό επίπεδο και με το άξεστο ύφος του παροιμιώδους επαρχιώτη Αμερικανού, επιδείνωναν την πολυδιάσπαση της αμερικανικής κοινωνίας. Ο Ντόναλντ μετέφερε τα εμφυλιοπολεμικά χαρακτηριστικά και τις πικρές ιδεολογικές συγκρούσεις στο χαμηλότερο δυνατό επίπεδο: χρησιμοποίησε ασύστολα την ψευδολογία, την τερατολογία και τις προσωπικές επιθέσεις όχι μόνο στους αντιπάλους του αλλά σε οποιονδήποτε διαφωνούσε μαζί του.
Το απύλωτο στόμα του κ. Τραμπ είναι στοιχείο της επιτυχίας του: «Πες τα, μεγάλε!» Ένα άλλο στοιχείο είναι το ότι σοκάρει τόσο πολύ τους Δημοκρατικούς ώστε βάλθηκαν να τον κυνηγάνε για πταίσματα: εκτός από την ενθάρρυνση της εισβολής στο Καπιτώλιο, τα αδικήματα για τα οποία έχει κατηγορηθεί ο Ντόναλντ είναι εντελώς αδιάφορα για το ευρύ κοινό —κι όσο για το δικό του κοινό, μια οριακή πλειοψηφία, επικροτεί ό,τι κάνει ακόμα κι αν είναι εξω- ή αντι-θεσμικό· ιδιαίτερα αν είναι εξω- και αντι-θεσμικό. Γι’ αυτούς, το Δημοκρατικό κόμμα εκπροσωπεί το διεφθαρμένο και μαλθακό Κατεστημένο, ενώ οι Ρεπουμπλικανοί όπως έχουν διαμορφωθεί επί Ντόναλντ εκπροσωπούν τον έντιμο, φιλόπονο και πατριώτη λαό — ο οποίος μετατρέπει σε αξία το μίσος των Δημοκρατικών για τον ήρωά του.
Στην πραγματικότητα, η νίκη του Ντόναλντ Τραμπ είναι μια άρνηση, μια ήττα των πεποιθήσεων και της πρακτικής του Δημοκρατικού Κόμματος όπως έχει εξελιχθεί τα τελευταία τριάντα χρόνια. Κατά κάποιον τρόπο, οι Δημοκρατικοί με τις ιδεολογικές, γλωσσικές και θεσμικές τους ιδιοτροπίες —την πολιτική ορθότητα, την woke κουλτούρα, την κριτική θεωρία του φύλου και της φυλής, την πολιτική του εθελοτυφλία— ευνόησαν μια συντηρητική εξέγερση· συντηρητική υπό την έννοια των οικογενειακών και χριστιανικών αξιών. Είναι δύσκολο να ρίξει κανείς το φταίξιμο για την οπισθοδρόμηση σ’ αυτή τη «συντηρητική» πλειοψηφία, που παρέμεινε σιωπηλή μέχρις ότου βρήκε το κατάλληλο πρόσωπο για να της δώσει φωνή. Έτσι, πολλά από τα δικαιώματα και τα βήματα προόδου που κατακτήθηκαν από τη δεκαετία του 1960 φαίνονται σήμερα εύθραυστα: καθώς η σιωπηλή πλειοψηφία τα είχε αποδεχθεί δυσανασχετώντας, τώρα εξεγείρεται εναντίον τους και εναντίον όσων τα προώθησαν. Και απαιτεί την επιστροφή σε ένα παλιότερο status quo: υπεροχή των λευκών, σαφή διαχωρισμό των δύο φύλων, οικονομική και κοινωνική επιτυχία μέσω σκληρής δουλειάς χωρίς βοήθεια από το σύστημα. Oι Ρεπουμπλικανοί ανασύρουν πολλές ιδέες από την αμερικανική παράδοση που έχουν γίνει κατά καιρούς αντικείμενο δημόσιας διαμάχης: 1) την απαίτηση για «μικρή και μακρινή» κεντρική κυβέρνηση που δεν θα αφαιρεί την εξουσία από τις πολιτείες 2) την απόλυτη επιχειρηματική ελευθερία χωρίς ρυθμίσεις (αποτέλεσμα της «μικρής» ομοσπονδιακής κυβέρνησης) 3) την απομάκρυνση των Ηνωμένων Πολιτειών από όλες τις εστίες ανάφλεξης στον κόσμο 4) τον οικονομικό προστατευτισμό 5) το κλείσιμο των συνόρων 6) την εφαρμογή των χρηστών ηθών (ομαδική προσευχή στο σχολείο, απαγόρευση των αμβλώσεων, κάθαρση σχολικών βιβλιοθηκών από βιβλία που προκαλούν «έκλυση των ηθών» 7) την ακύρωση όλων των περιορισμών για την προστασία του περιβάλλοντος 8) τον τερματισμό κάθε διαλόγου σχετικά με την οπλοκατοχή. Είναι πολλές οι αντιφάσεις των Ρεπουμπλικανών: για παράδειγμα, καταφέρνουν να συνδυάζουν την ιδέα της «μικρής και μακρινής» κεντρικής κυβέρνησης με την επιβολή χριστιανικών αξιών στον ιδιωτικό χώρο των πολιτών, καθώς και την πλήρη επιχειρηματική ελευθερία με την κατάργηση του ελεύθερου εμπορίου. Αλλά, είναι δύσκολο να συνεννοηθεί κανείς με τους Ρεπουμπλικανούς, ιδιαίτερα αν είναι οπαδοί του Ντόναλντ Τραμπ —δεν υπονοώ ότι είναι εύκολο να συνεννοηθεί κανείς με τους Δημοκρατικούς· δεν είναι. Πάντως, στο πέρασμα του χρόνου, οι τραμπικοί έχουν σφυρηλατήσει ένα είδος συλλογικού χαρακτήρα που προσιδιάζει στην καρικατούρα του Ugly American: οι περισσότεροι είναι αστοιχείωτοι, πιστεύουν σε απλοϊκές εθνικιστικές και νατιβιστικές ιδέες (λευκή υπεροχή, δικαίωμα του εδάφους, αμερικανικό εξαιρετισμό, αμερικανική πρωτοκαθεδρία και ανωτερότητα) και είναι πολύ θυμωμένοι περισσότερο για καταστάσεις που φαντάζονται ή που φοβούνται παρά για καταστάσεις που υπάρχουν πραγματικά. Οπωσδήποτε, ο θυμός οφείλεται στη δημογραφική αλλοίωση υπέρ των «εγχρώμων», στις μαζικές εισαγωγές κινεζικών προϊόντων και σε μια σειρά θέσεων της αριστεράς που έχουν εντείνει τον πολιτιστικό πόλεμο στις ΗΠΑ: αυτά υπάρχουν πραγματικά.
Ο Ντόναλντ Τραμπ έχει μόνο ένα χάρισμα: εκείνο που κάνει μερικούς ηγέτες —αριστερούς και δεξιούς— να συνάπτουν στενή σχέση με τους οπαδούς τους και να συνδιαλέγονται με έναν όχλο που ζητωκραυγάζει. Όμως, δεν μπορεί να συγκριθεί με κανέναν προηγούμενο πρόεδρο: ο Ρόναλντ Ρέιγκαν ήταν ηθοποιός σε B movies, αλλά τα B movies απέχουν από τα reality shows· και παρότι οι εχθροί του Χάρι Τρούμαν τον χαρακτήριζαν «αποτυχημένο ψιλικατζή», ο Χάρι  έγραψε ιστορία. Όλοι οι πρόεδροι είχαν εμπειρία δημόσιας υπηρεσίας ή πολιτικού αξιώματος· και παρότι, όπως είπα, δεν έλειπαν ποτέ οι «γραφικοί», ο αμερικανικός λαός είχε πάντοτε προτίμηση σε πολιτικούς που έμοιαζαν είτε με κληρικούς είτε με νεκροθάφτες. Ο Ντόναλντ Τραμπ είναι μια απόκλιση από τα ιδανικά των ιδρυτών της δημοκρατικής απλότητας: οι Πατέρες του Έθνους ήταν ενήλικοι, λιτοδίαιτοι, «πνευματικοί»· ο Ντόναλντ είναι παραδόπιστος, επιδειξιομανής και δεν έχει καμία σχέση με το «πνεύμα»· είναι χυδαίος υλιστής χωρίς θρησκευτική πίστη. Πολλές από τις στάσεις και τις ενέργειές του είναι αφόρητα συμβατικές: η αμερικανική εξαιρετικότητα που προβάλλει (Make America Great Again) είναι παλιά ιδέα όπως και το ότι οι ΗΠΑ πρέπει να κυβερνώνται σαν επιχείρηση. Σαν τον Κάλβιν Κούλιτζ πριν από αυτόν, ο Ντόναλντ πιστεύει ότι μια υγιής οικονομία της αγοράς είναι εγγυητής της ευημερίας· θεωρεί «σοσιαλιστικό» οποιονδήποτε περιορισμό του κέρδους, είτε με ρυθμίσεις, είτε με φορολόγηση —ακριβώς όπως στη δεκαετία του 1930 οι Ρεπουμπλικανοί και πολλοί Δημοκρατικοί (ο Al Smith λόγου χάρη) θεωρούσαν «μπολσεβικισμό» το New Deal.
Η ταραχώδης προσωπικότητα του κ. Τραμπ είναι πρωτοφανής, αλλά ο Θίοντορ Ρούσβελτ και ο Άντρου Τζάκσον —με τον οποίον, με τις λιγοστές γνώσεις που έχει, ταυτίζεται ο Ντόναλντ— δεν ήσαν λιγότερο παρορμητικοί. Πράγματι, έχει κάποιες ομοιότητες με τον Τζάκσον —αν μπορεί να συγκριθεί ένας άνθρωπος του 21ου αιώνα με έναν άνθρωπο του 19ου: ο Τζάκσον ήταν αυταρχικός δημαγωγός που εξύμνησε τον common man απορρίπτοντας τις ελίτ, συνέτριψε την αντιπολίτευση, απομάκρυνε βιαίως τους Ινδιάνους με σκοπό τον διαχωρισμό των ιθαγενών από τους λευκούς. Ωστόσο, νομίζω ότι αυτό που ενέπνευσε τον Τραμπ ήταν η απόφαση της κυβέρνησης Ομπάμα να αφαιρέσει το πορτρέτο του Τζάκσον από το χαρτονόμισμα των 20 δολαρίων και να το αντικαταστήσει με εκείνο της μαύρης αγωνίστριας Χάριετ Τάμπμαν. Υπερβολικά συμβολική χειρονομία που ερμηνεύτηκε, όχι αδίκως, «Φύγε εσύ, έλα εσύ».
Μένει να δούμε πώς θα εξελιχθεί ο Ντόναλντ Τραμπ στη δεύτερη προεδρία του: η αγάπη του για τα φώτα της δημοσιότητας και για τη μουσική της δικής του φωνής, το φτωχικό του λεξιλόγιο και η όλη παρουσία του, απεχθής για πολλούς, είναι η μια πλευρά της τετραετίας που θα ακολουθήσει. Η άλλη πλευρά είναι η πολιτική αυτή καθαυτή, οι αποφάσεις που θα λάβει για τις ΗΠΑ και για τις σχέσεις τους με τον υπόλοιπο κόσμο.
 
Τα σχόλια δημοσιεύονται μετά από έγκριση.

ΜΠΟΡΕΙ Η ΧΥΔΑΙΟΛΟΓΙΑ ΚΑΙ Ο ΡΑΤΣΙΣΜΟΣ ΝΑ ΕΚΛΕΞΟΥΝ ΠΡΟΕΔΡΟ ΣΤΙΣ ΗΠΑ ;

Πολλές φορές στην Ελλάδα διαβάζουμε στις εφημερίδες ή βλέπουμε στην τηλεόραση, αρχηγοί κομμάτων να ανταλλάσσουν με τους πολιτικούς τους αντιπάλους έντονες εκφράσεις και χαρακτηρισμούς. Όμως αν συγκριθούν με αυτά που ακούγονται στον προεκλογικό αγώνα στις ΗΠΑ, κυρίως από τον Τραμπ μοιάζουν με ανταλλαγή απόψεων σε κατηχητικό!
Δεν θυμάμαι στις προηγούμενες εκλογικές αναμετρήσεις σε αυτή την χώρα να έχουν ακουστεί τόσες χυδαιότητες σαν και αυτές που  κατ΄επανάληψη λέει ο Τράμπ.
Έτσι έχει «στολίσει»  την Χάρις ως τρελή, ατημέλητη(!), ως αποτυχία που έχει λιγότερη ενέργεια από ένα κουνέλι, πραγματικό απόβρασμα, σκατένια αντιπρόεδρο, χειρότερη αντιπρόεδρο, τεμπέλα όσο δεν πάει (“crazy as hell”), πιο αριστερή από την Ποκαχόντας, έχει χαμηλό IQ,  για να καταλήξει συχνά στην αγαπημένη του ατάκα που του έχει μείνει από την εποχή που έπαιζε στο ριάλιτι «The Apprentice» , Κάμαλα, απολύεσαι, πάρε δρόμο, φύγε από ’δω!
Όταν δεν την κατηγορεί ευθέως ο ίδιος, δημοσιεύει αναρτήσεις άλλων που καταφέρονται εναντίον της, όπως ότι διακρίθηκε λόγω της σχέσης που είχε με τον δήμαρχο του Σαν Φρανσίσκο ή άλλο στο οποίο υπονοούσαν ότι στην ζωή της γονατιστή έκανε στοματικό σεξ!

Το σεξ είναι από τα αγαπημένα του θέματα και είναι γνωστή η ιστορία με την «αλογομούρα» όπως αποκαλεί την πορνοστάρ Στόρμι Ντάνιελς.
Για 12 λεπτά, προς κατάπληξη όλων, μίλαγε με θαυμασμό για τo πέος του πεθαμένου Αρνολντ Πάλμερ που ήταν πασίγνωστος αθλητής του αμερικανικού γκόλφ.
Ήταν στην γενέτειρα του Πάλμερ όταν είπε  : «Όταν έκανε ντους με τους άλλους επαγγελματίες, εκείνοι αναφωνούσαν "Θεέ μου, αυτό είναι απίστευτο"»
Σε podcast εξέφρασε την έκπληξη του για το ότι ο πρώην μεγιστάνας του Χόλυγουντ, Χάρβεϊ Γουάινστιν, καταδικασμένος και φυλακισμένος  για βιασμούς και σεξουαλικές επιθέσεις έχει καταστραφεί, χρησιμοποίησε δε την λέξη «schlonged» που σημαίνει « Έχοντας ένα πέος με ένα συγκεκριμένο χαρακτηριστικό»!
Θεωρώντας τον εαυτό του πολύ άνδρα, πριν τις εκλογές το 2016 καυχιόταν ότι χρησιμοποιεί τη διασημότητά του για να «πιάνει (τις γυναίκες) από το μ....».
Αλλά εκτός από αυτή του την ικανότητα, στο Μίσιγκαν μίλησέ και για την «υπέροχη λευκή του επιδερμίδα» και είχε προηγουμένως αμφισβητήσει εάν η Καμάλα Χάρις ήταν πραγματικά μαύρη τον Ιούλιο, λέγοντας ότι «έγινε μαύρη πρόσφατα».
Ο Guardian υπενθυμίζει πως ανά καιρούς, ο Τραμπ έχει προχωρήσει σε διάφορες δηλώσεις για τις οποίες έχει δεχθεί κριτική, για τον ρατσισμό του όπως η πρόσφατη αναφορά του στον Αντετοκούμπο. 

Επίσης έχει δεχθεί κριτική, εκτός φυσικά από τον ρατσισμό και τον σεξισμό, ο οποίος είναι έκδηλος στις ομιλίες του. Έχει δηλώσει πως πιστεύει ότι ο Hannibal Lecter, ο φανταστικός κανίβαλος, είναι ένα πραγματικό πρόσωπο που έχει πεθάνει, ενώ συγχέει το νόμιμο άσυλο, τη διαδικασία με την οποία άνθρωποι από άλλες χώρες ζητούν προστασία όταν φεύγουν από διώξεις, με τα ψυχιατρεία.
Επίσης, πρόσφατα είπε μια ακροδεξιά ηλιθιότητα στο ντιμπέιτ ότι οι μετανάστες τρώνε κατοικίδια!
Στην Αριζόνα, δήλωσε πως οι ΗΠΑ είναι ένας «σκουπιδοτενεκές για τον κόσμο», καταφερόμενος εναντίον των ανθρώπων που εισέρχονται παράνομα στη χώρα αλλά και των Δημοκρατικών, τους οποίους ο Τραμπ αποκάλεσε ανίκανους και ηλίθιους.
Αποκορύφωση της χυδαιότητας υπήρξε στην συγκέντρωση της Νέας Υόρκης στην οποία μίλαγε για ώρα για την απέλαση μεταναστών  τους οποίους χαρακτήρισε «κακούς και αιμοδιψείς εγκληματίες». 

Δίπλα του υπήρχε ένας συρφετός από  ομοϊδεάτες υποστηρικτές του όπως ο πρώην δήμαρχος της Νέας Υόρκης Ρούντι Τζουλιάνι, που ισχυρίστηκε ψευδώς ότι η Χάρις «βρίσκεται στο πλευρό των τρομοκρατών» στον πόλεμο μεταξύ Ισραήλ και Χαμάς, ή άλλος που χαρακτήρισε τη Χάρις «αντίχριστο» και κράτησε έναν σταυρό μπροστά στο πλήθος που χειροκροτούσε, ή ο παλαιστής Χαλκ Χόγκαν  που έσκισε την μπλούζα του υπέρ του Τραμπ(!), για να φτάσει στην αποκορύφωση η συγκέντρωση με τον κωμικό Τόνι Χίντσκλιφ, ο οποίος είπε ότι στους ισπανόφωνους «αρέσει να κάνουν μωρά» και «δεν τραβιούνται...» και που αποκάλεσε το Πουέρτο Ρίκο, αμερικανικό έδαφος στην Καραϊβική, ως «νησί σκουπιδιών που επιπλέει στη μέση του ωκεανού».

 

Τέλος στην συγκέντρωση ήταν και ο πρότινος ανεξάρτητος υποψήφιος στις προεδρικές εκλογές Ρόμπερτ Φ. Κένεντι ο νεότερος, γνωστός αντιεμβολιαστής με συνωμοσιολογίες απόψεις και γι΄αυτό τον λόγο τα περισσότερα μέλη της δυναστείας  Κένεντι τον έχουν αποκηρύξει.
Το νούμερο αυτό έχει χαρακτηρίσει τα εμβόλια κατά της COVID-19 τα «πιο θανάσιμα που κατασκευάστηκαν ποτέ» κι έχει υποστηρίξει τη θεωρία πως ο ιός ήταν γενετικά «σχεδιασμένος» ώστε να στοχοποιήσει... εθνικές και φυλετικές ομάδες, ιδίως τους μαύρους και τους λευκούς, και να μην μολύνει «τους (εβραίους) Ασκενάζι και τους Κινέζους».
Ο Τράμπ τον προορίζει να αναλάβει «μεγάλο ρόλο» στο πεδίο της δημόσιας υγείας αν επικρατήσει στις προεδρικές εκλογές την Τρίτη!
Τελικά παραφράζοντας τον εθνικό ύμνο της Αγγλίας  God save USA!
 
 Τα σχόλια δημοσιεύονται μετά από έγκριση.