Είναι
νομοτελειακό γεγονός ότι όση προσπάθεια
απόκρυψης και να κάνουν πολλοί, το δίκαιο και η αλήθεια στο τέλος επικρατούν.
Έτσι και στο πιο καλοστημένο έγκλημα ή καλοδουλεμένη απάτη, από κάποιο μη προβλέψιμο παράγοντα φτάνουμε τελικά στο να αποκαλύπτεται η αλήθεια.
Η δολοφονία του Λαμπράκη θα είχε χαρακτηριστεί σαν τροχαίο ατύχημα αν ο Χατζηαποστόλου δεν είχε πηδήξει στο τρίκυκλο και συμπλακεί με τους δολοφόνους του βουλευτή , αλλά και αν δεν είχε αναλάβει την υπόθεση ένας επίμονος νεαρός ανακριτής που με μεθοδικότητα ξεσκέπασε σιγά σιγά όλο το παρακράτος της Θεσσαλονίκης.
Βέβαια η χούντα τον απέλυσε από το δικαστικό σώμα, τον βασάνισε στο ΕΑΤ-ΕΣΑ και τον φυλάκισε, αλλά τελικά τιμήθηκε με την εκλογή του στο υψηλότερο αξίωμα της χώρας.
Το ίδιο έγινε και με τον Ανδρέα Γεωργίου που κάνοντας σωστά την δουλειά του ανέφερε το πραγματικό δημόσιο έλλειμμα, με αποτέλεσμα να φτάσει να καταδικαστεί από την ελληνική δικαιοσύνη για να δικαιωθεί τελικά πανηγυρικά από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων.
Όπως δε γράφει η Νίκη Λυμπεράκη : αντί για πρόσκληση από τον Πρόεδρο, τον Πρωθυπουργό ή έστω τον υπουργό, είχε επίσκεψη από δικαστικό επιμελητή.
Παραθέτω ολόκληρο το ενδιαφέρον αυτό άρθρο:
Η υπόθεση είναι γνωστή και μας έχει χαρίσει πολλές ωραίες κινηματογραφικές περιπέτειες: Υπάλληλος μεγάλου οργανισμού ανακαλύπτει παρατυπίες. Σκάβοντας μέσα σε φακέλους και αρχεία, σχηματοποιείται μπροστά στα μάτια του ένα σκάνδαλο. Εκείνος, συνεχίζει προσηλωμένος στο καθήκον.
Στην αρχή πιστεύει, ο αφελής, πως ενημερώνοντας τους ανωτέρους του, το θέμα θα διευθετηθεί. Και τότε ακριβώς είναι που καταλαβαίνει πως έχει μπλέξει άσχημα. Το μυρμηγκάκι του συστήματος, βλέπει τώρα να ορθώνεται μπροστά του ένας ελέφαντας. Από τον συνάδελφο του διπλανού γραφείου που μετέχει στο πάρτι, ως τον προϊστάμενο και όσους βλέπουν τα συμφέροντά τους να θίγονται. Ολοι απέναντι. Μέτα, το πράμα χοντραίνει κι άλλο. Ερχονται πειθαρχικές διώξεις. Εμμεσος εκφοβισμός. Μηνύσεις. Δυσμενής μετάθεση σε πόστο-«ψυγείο». Ολα σε γνώση ή και με τη βούλα ακόμη και κορυφαίων κρατικών αξιωματούχων.
Αφήνοντας το Χόλιγουντ, το μυρμήγκι στη δική μας περίπτωση είναι η κυρία Παρασκευή Τυχεροπούλου. Κι ο ελέφαντας μοιάζει με Δούρειο Ιππο. Στην κοιλιά του βρίσκει κανείς συναδέλφους, διοικήσεις του ΟΠΕΚΕΠΕ, φραπέδες, χασάπηδες… ακόμη και υπουργούς.
Αλλά ας επιστρέψουμε στο Χόλιγουντ. Κάποια στιγμή, που λέτε, σε αυτού του τύπου τις ταινίες, έρχεται η κάθαρση. Ο σκηνοθέτης μάς δείχνει συνήθως τον πρωταγωνιστή στο σπίτι του να βλέπει στην τηλεόραση συλλήψεις μελών του κυκλώματος που βοήθησε να εξαρθρωθεί. Ο ήρωάς μας κλείνει την τηλεόραση και νωχελικά σηκώνεται να πάει το σκυλί του βόλτα ή κάτι τέτοιο. Την επομένη, δέχεται πρόσκληση από τον Πρόεδρο που τον ευχαριστεί δημόσια, επική μουσική συνοδεύει το ζουμ άουτ του σκηνοθέτη στον γαλανό ουρανό, κάπου στο βάθος ανεμίζει σε αργή κίνηση η αστερόεσσα και the end. Το καλό νίκησε!
E, εκεί κάπου είναι που χωρίζουν οι δρόμοι μας με το Χόλιγουντ και αρχίζει το Βαλκανιζατέρ. Γιατί στην Ελλάδα, η Τυχεροπούλου αντί για πρόσκληση από τον Πρόεδρο, τον Πρωθυπουργό ή έστω τον υπουργό, είχε επίσκεψη από δικαστικό επιμελητή. Της επέδωσε την πειθαρχική της καταδίκη και απόφαση για στέρηση μισθού, γιατί η συμπεριφορά της κρίθηκε «ανάξια» υπαλλήλου του ΟΠΕΚΕΠΕ.
Δείτε τώρα το παράδοξο: Η Τυχεροπούλου που είναι επίσημα πια συνεργάτις της Ευρωπαϊκής Εισαγγελίας, κρίνεται ανάξια και παραμένει υποβιβασμένη στο Πρωτόκολλο, ενώ τα στελέχη που μας μάγεψαν με τους διαλόγους τους για το φαγοπότι του ΟΠΕΚΕΠΕ, εκείνοι που διέρρηξαν το ντουλαπι της, καθώς και όσοι – πλην του προέδρου Σαλάτα που καρατομήθηκε – επιχείρησαν να παρεμποδίσουν την έφοδο της Ευρωπαϊκής Εισαγγελίας, παραμένουν στις θέσεις τους. Προφανώς ως άξιοι.
Δεν ξέρω για πόσο καιρό ακόμα θα συνεχιστεί η ταλαιπωρία της κ.Τυχεροπούλου αλλά για ένα πράγμα είμαι απόλυτα βέβαιος.
Δεν θα αργήσει να έρθει η ώρα που όλοι πλέον θα έχουν αναγνωρίσει το δίκιο της και πολλοί υποκριτές θα διατείνονται ότι την στήριξαν από την εποχή μάλιστα που τα διάφορα λαμόγια του ΟΠΕΚΕΠΕ προσπαθούσαν να την εξοντώσουν!
Τα σχόλια δημοσιεύονται
μετά από έγκριση.
Έτσι και στο πιο καλοστημένο έγκλημα ή καλοδουλεμένη απάτη, από κάποιο μη προβλέψιμο παράγοντα φτάνουμε τελικά στο να αποκαλύπτεται η αλήθεια.
Η δολοφονία του Λαμπράκη θα είχε χαρακτηριστεί σαν τροχαίο ατύχημα αν ο Χατζηαποστόλου δεν είχε πηδήξει στο τρίκυκλο και συμπλακεί με τους δολοφόνους του βουλευτή , αλλά και αν δεν είχε αναλάβει την υπόθεση ένας επίμονος νεαρός ανακριτής που με μεθοδικότητα ξεσκέπασε σιγά σιγά όλο το παρακράτος της Θεσσαλονίκης.
Βέβαια η χούντα τον απέλυσε από το δικαστικό σώμα, τον βασάνισε στο ΕΑΤ-ΕΣΑ και τον φυλάκισε, αλλά τελικά τιμήθηκε με την εκλογή του στο υψηλότερο αξίωμα της χώρας.
Το ίδιο έγινε και με τον Ανδρέα Γεωργίου που κάνοντας σωστά την δουλειά του ανέφερε το πραγματικό δημόσιο έλλειμμα, με αποτέλεσμα να φτάσει να καταδικαστεί από την ελληνική δικαιοσύνη για να δικαιωθεί τελικά πανηγυρικά από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων.
Όπως δε γράφει η Νίκη Λυμπεράκη : αντί για πρόσκληση από τον Πρόεδρο, τον Πρωθυπουργό ή έστω τον υπουργό, είχε επίσκεψη από δικαστικό επιμελητή.
Παραθέτω ολόκληρο το ενδιαφέρον αυτό άρθρο:
Η υπόθεση είναι γνωστή και μας έχει χαρίσει πολλές ωραίες κινηματογραφικές περιπέτειες: Υπάλληλος μεγάλου οργανισμού ανακαλύπτει παρατυπίες. Σκάβοντας μέσα σε φακέλους και αρχεία, σχηματοποιείται μπροστά στα μάτια του ένα σκάνδαλο. Εκείνος, συνεχίζει προσηλωμένος στο καθήκον.
Στην αρχή πιστεύει, ο αφελής, πως ενημερώνοντας τους ανωτέρους του, το θέμα θα διευθετηθεί. Και τότε ακριβώς είναι που καταλαβαίνει πως έχει μπλέξει άσχημα. Το μυρμηγκάκι του συστήματος, βλέπει τώρα να ορθώνεται μπροστά του ένας ελέφαντας. Από τον συνάδελφο του διπλανού γραφείου που μετέχει στο πάρτι, ως τον προϊστάμενο και όσους βλέπουν τα συμφέροντά τους να θίγονται. Ολοι απέναντι. Μέτα, το πράμα χοντραίνει κι άλλο. Ερχονται πειθαρχικές διώξεις. Εμμεσος εκφοβισμός. Μηνύσεις. Δυσμενής μετάθεση σε πόστο-«ψυγείο». Ολα σε γνώση ή και με τη βούλα ακόμη και κορυφαίων κρατικών αξιωματούχων.
Αφήνοντας το Χόλιγουντ, το μυρμήγκι στη δική μας περίπτωση είναι η κυρία Παρασκευή Τυχεροπούλου. Κι ο ελέφαντας μοιάζει με Δούρειο Ιππο. Στην κοιλιά του βρίσκει κανείς συναδέλφους, διοικήσεις του ΟΠΕΚΕΠΕ, φραπέδες, χασάπηδες… ακόμη και υπουργούς.
Αλλά ας επιστρέψουμε στο Χόλιγουντ. Κάποια στιγμή, που λέτε, σε αυτού του τύπου τις ταινίες, έρχεται η κάθαρση. Ο σκηνοθέτης μάς δείχνει συνήθως τον πρωταγωνιστή στο σπίτι του να βλέπει στην τηλεόραση συλλήψεις μελών του κυκλώματος που βοήθησε να εξαρθρωθεί. Ο ήρωάς μας κλείνει την τηλεόραση και νωχελικά σηκώνεται να πάει το σκυλί του βόλτα ή κάτι τέτοιο. Την επομένη, δέχεται πρόσκληση από τον Πρόεδρο που τον ευχαριστεί δημόσια, επική μουσική συνοδεύει το ζουμ άουτ του σκηνοθέτη στον γαλανό ουρανό, κάπου στο βάθος ανεμίζει σε αργή κίνηση η αστερόεσσα και the end. Το καλό νίκησε!
E, εκεί κάπου είναι που χωρίζουν οι δρόμοι μας με το Χόλιγουντ και αρχίζει το Βαλκανιζατέρ. Γιατί στην Ελλάδα, η Τυχεροπούλου αντί για πρόσκληση από τον Πρόεδρο, τον Πρωθυπουργό ή έστω τον υπουργό, είχε επίσκεψη από δικαστικό επιμελητή. Της επέδωσε την πειθαρχική της καταδίκη και απόφαση για στέρηση μισθού, γιατί η συμπεριφορά της κρίθηκε «ανάξια» υπαλλήλου του ΟΠΕΚΕΠΕ.
Δείτε τώρα το παράδοξο: Η Τυχεροπούλου που είναι επίσημα πια συνεργάτις της Ευρωπαϊκής Εισαγγελίας, κρίνεται ανάξια και παραμένει υποβιβασμένη στο Πρωτόκολλο, ενώ τα στελέχη που μας μάγεψαν με τους διαλόγους τους για το φαγοπότι του ΟΠΕΚΕΠΕ, εκείνοι που διέρρηξαν το ντουλαπι της, καθώς και όσοι – πλην του προέδρου Σαλάτα που καρατομήθηκε – επιχείρησαν να παρεμποδίσουν την έφοδο της Ευρωπαϊκής Εισαγγελίας, παραμένουν στις θέσεις τους. Προφανώς ως άξιοι.
Δεν ξέρω για πόσο καιρό ακόμα θα συνεχιστεί η ταλαιπωρία της κ.Τυχεροπούλου αλλά για ένα πράγμα είμαι απόλυτα βέβαιος.
Δεν θα αργήσει να έρθει η ώρα που όλοι πλέον θα έχουν αναγνωρίσει το δίκιο της και πολλοί υποκριτές θα διατείνονται ότι την στήριξαν από την εποχή μάλιστα που τα διάφορα λαμόγια του ΟΠΕΚΕΠΕ προσπαθούσαν να την εξοντώσουν!
