Ο Αθεόφοβος μετά της συμβίας του αναχωρεί συντόμως για νήσο του Αιγαίου που τον προηγούμενο αιώνα ήταν τόπος εξορίας αλλά σήμερα αποτελεί από τους πιο ενδιαφέροντες (ελπίζω!) τόπους διακοπών.
Επειδή το μπλογκ θα ανοίξει εκ νέου μετά το 15γουστο και επειδή γνωρίζω ότι τις άγιες αυτές μέρες πιθανόν να αισθανθείτε την έλλειψη ενός θρησκευτικού ποστ,σαν το σημερινό, σας δίνω το λινκ από την καταγραφή της διαμάχης θεού και σατανά στην οποία τελικά, πριν τον Λοβέρδο, νικάει ο διάβολος! ( ΕΝ ΑΡΧΗ ΗΝ Ο ΛΟΓΟΣ.... (Ιωάννης 1/α: 1) )
Κατά το διάστημα της απουσίας μου, για όσους θέλουν να ποιήσουν τις διατριβές τους στα μοναδικά και ανεπανάληπτα ποστ μου , παραθέτω ένα ευρετήριο με τα ιστορικά αυτά κείμενα.
ΕΥΡΕΤΗΡΙΟ
Oκατάλογος όλων των ποστ από τον Μάιο 2006 μέχρι τον Ιούλιο 2007 (1-186) υπάρχειεδώ
Από τον Ιούλιο του 2007 μέχρι τον Φεβρουάριο του 2008 (187-256) υπάρχουνεδώ
Από τον Φεβρουάριο του 2008 μέχρι τον Ιούλιο του 2008 (257-299) υπάρχουνεδώ
Από τον Ιούλιο 3008 μέχρι τον Ιούνιο 2009 (300-385) υπάρχουνεδώ
Από τον Ιούλιο 2009 μέχρι τον Δεκέμβριο 2010 (386-522) υπάρχουνεδώ
Είμαι σίγουρος πως οι περισσότεροι δεν έχετε ποτέ σας ξανακούσει τον AndreWilliamsκαι μάλλον δικαιολογημένα. Ο 76χρονος σήμερα, AndreWilliamsδεν κατάφερε ποτέ του να γίνει ευρύτερα γνωστός παρά το ότι τραγουδάει και γράφει από τα 19 του χρόνια κυρίως μπλουζ και R & Bτραγούδια.
Η ζωή του είναι η κλασσική αρκετών μαύρων τραγουδιστών των μπλουζ.
Ορφανός από μικρός, συμμετοχή σε κάποιο συγκρότημα, κάποια σχετική επιτυχία (το τραγούδι του "Bacon Fat" έφτασε στο #9 στο Billboard R&B το 1957). Επίσης στις αρχές το 60 έγραψε με τον 12χρονο τότε StevieWonderτο "ThankYouforLovingMe" και μετά το 1963 την επιτυχία "ShakeaTailFeather" για τους theFiveDu-Tones που εκτός από τους Ike & TinaTurnerτο ξαναέκανε επιτυχία και οRay Charles, το 1980 στην ταινία The Blues Brothers.(Το βίντεο με τον RayCharlesτο έχουν δει μέχρι στιγμής πάνω από 2.840.000 θεατές!)
Συνέχισε να γράφει και να τραγουδά, και μερικά από τα 230 τραγούδια του τα έκαναν μερικοί άλλοι επιτυχίες, έκανε τον παραγωγό δίσκων και τον μάνατζερ τραγουδιστών και συγκροτημάτων, αλλά η εξάρτηση του στα ναρκωτικά τον οδηγεί το 1980 να καταντήσει άστεγος και ζητιάνος κάτω από μια γέφυρα του Σικάγου.
Καταφέρνει την 10ετία του 1990 να επανέλθει στην δισκογραφία και να κυκλοφορήσει περισσότερα άλμπουμ έκτοτε από ότι τα προηγούμενα 40 χρόνια της καριέρας του!
Την 10ετία του 2000 έχει περιοδεύσει 5 φορές στην Ευρώπη που ευτυχώς σε αντίθεση με τους Αμερικανούς ξέρει να διακρίνει τα γνήσια και πηγαία ταλέντα των μπλούζ.
Στο παρακάτω σύγχρονο βιντεάκι τραγουδάει πρόσφατα μια από τις πρώτες του επιτυχίες, τοJailbait που σημαίνει δόλωμα φυλακής.
Στην slangαυτό σημαίνει τις σχηματισμένες ανήλικες που αν έχεις σεξουαλικές σχέσεις μαζί τους σε οδηγούν στην φυλακή!
Με ιδιαίτερο χιούμορ λέει πως " οι 15ρες,16ρες, οι 17ρες είναι δόλωμα φυλακής... ακόμα και οι 17 και 1/2 είναι δόλωμα φυλακής!
Απευθυνόμενος δε στον δικαστή λέει πως δεν θα ενοχλήσει 15ρες,16ρες,17ρες,18ρες ακόμα και 21 ετών αλλά θα πάρει ένα κορίτσι 42 ετών!
Χάρις λοιπόν σε ένα γερμανικό compilation του 1996 με όλες τις αρχικές του επιτυχίες, τον ανακάλυψα και εγώ και αφότου το αγόρασα δεν έχει ξεκολλήσει από το CD-player.
Εδώ είναι η φωτογραφία του CD και η αρχική εκτέλεση του Jailbait της 10ετιας του 50.
I'm running Yes before it's too late Trying to get away From that jail bait It's a rough temptation But a common invitation And a good association But a quick elimination That will take you out of circulation Yes I'm talking about that Younger generation So take my advice fellas For goodness sake 15 -- 16-- 17-- That's jailbait Now they swear that they're in love That you and her by the stars above And she's looking mighty good Just like a young girl should We try to tell you no And let that young girl go But you, you know it all You have yourself a ball And now it is too late As you look from cell number 8 I tried to tell you mate 17 and a half Is still jailbait So tomorrow's today For the trial of jailbait And this you watch and see The young girl will go free And you'll get 1 to 3 So after those she walks To another man she talks Before you can count from 1 to 8 Another man in for jailbait
Please Mr. Judge You just let me go this time I won't mess with those young girls no more I swear I won't bother them no more Mr. Judge I ain't gonna bother none 15 I ain't gonna bother none 16 I ain't gonna bother none 17 I ain't gonna mess with none 18 I'm gonna leave some of those twenty one alone too I'm gonna get me a girl about fourty-two If you just believe what I say And let me go Mr. Judge Give me a break Mr. Judge Please Mr. Judge
Το στύλ του Williams , σαν τραγουδιστή -αφηγητή-crooner είναι αντίστοιχο με του νεώτερου του TomWaits.
Πάντως μόλις είδα αυτό το βίντεο του AndreWilliams, ενός γνήσιου μαύρου ρεμπέτη, μου ήρθε ξαφνικά στο μυαλό η ομοιότητα που έχει στον τρόπο που τραγουδά με ένα άλλο γνήσιο και πηγαίο λαϊκό δικό μας καλλιτέχνη, που και αυτός έγινε σε μεγάλη ηλικία ευρύτερα γνωστός, τον Γιώργο Μουφλουζέλη.
Με το παρακάτω βίντεο μπορείτε μόνοι σας να κάνετε την σύγκριση.
Το άρθρο του Περικλή Κοροβέση στην Ε του Σαββάτου Η λωρίδα της Ελλάδας αναφέρεται στην Επινόηση του Εβραϊκού Λαού, (The Invention of the Jewish People) το μπεστ σέλερ βιβλίο του Εβραίουκαθηγητού της Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο του Τελ Αβίβ, Sholmo Sand.
Μεταξύ άλλων, γράφει ο Κοροβέσης βασιζόμενος στο βιβλίο αυτό:
Εβραϊκός λαός και εβραϊκό DNA δεν υπάρχουν. Είναι μια επινόηση των σιωνιστών της Κεντρικής Ευρώπης στα μέσα του 19ου αιώνα, οι οποίοι μετέτρεψαν τη θρησκεία τους σε ιδεολογία και εθνοκεντρισμό. Τα εβραϊκά είναι μια νεκραναστημένη γλώσσα και η όλη του ιστορία είναι πλαστογραφημένη. Παίρνει τη Βίβλο σαν ιστορικό βιβλίο, ενώ ανήκει στη θρησκο-μυθολογία. Ουδέποτε υπήρξε έξοδος από την Αίγυπτο γιατί η Παλαιστίνη τότε ήταν μέρος της Αιγύπτου. Οι Ρωμαίοι ουδέποτε διασκόρπισαν τους Εβραίους. Η διασπορά είναι μύθος. Πήραν απλά τους νέους και τις νέες ως σκλάβους, πράγμα που ήταν ρουτίνα, τότε, σε κάθε πόλεμο. Και οι αρχαιολόγοι ουδέποτε βρήκαν το παραμικρό ίχνος του περίφημου Ναού του Σολομώντος. Τότε πώς βρέθηκαν τόσοι Εβραίοι σε όλο τον κόσμο χωρίς μια αρχική διασπορά; Η ιουδαϊκή θρησκεία μέχρι τον 4ο αιώνα μ.Χ. ήταν μια επιθετική θρησκεία, όπως είναι σήμερα το Ισλάμ, που έπειθε και διαδιδόταν, και έφτασε μέχρι τον Καύκασο και προσηλύτιζε ανθρώπους σε όποια χώρα και να βρισκόταν. Επίσης υπήρχαν και μικτοί γάμοι. Έτσι εξηγούνται οι μαύροι Εβραίοι, οι Άραβες ή οι Ρώσοι κ.λπ. Τα πογκρόμ και οι απηνείς διώξεις είχαν αποτέλεσμα να βρεθούν στις τέσσερις γωνιές του κόσμου.
Και καταλήγει με μια δήλωση που πιστεύω πως όλοι οι λογικοί άνθρωποι θεωρούν αυτονόητη:
Με αυτά που υπέφεραν οι Εβραίοι τούς άξιζε ένα κράτος, αλλά για ποιο λόγο να μην έχουν το ίδιο δικαίωμα και οι Παλαιστίνιοι στην ίδια τους τη γη; Το Ισραήλ έγινε με μαζική μετανάστευση.
... Αυτό είναι η εθνικιστική μυθολογία των σιωνιστών, που παίρνει τα πέντε πρώτα βιβλία της Αγίας Γραφής ως ιδρυτικά κείμενα του ιουδαϊσμού και μετατρέπει τα θρησκευτικά κείμενα σε ιστορικά ντοκουμέντα. Όπως πάλι είναι μύθος η έξοδος του Μωυσή που οδήγησε τους Εβραίους τον 13ο αιώνα π.Χ. στη «Γη της Επαγγελίας», για τον απλούστατο λόγο πως εκείνη την εποχή αυτή η περιοχή ήταν μέρος της αιγυπτιακής επικράτειας. Ούτε υπάρχουν ίχνη που να μαρτυρούν για κάποια εξέγερση σκλάβων στην αυτοκρατορία των Φαραώ. Επίσης, δεν υπάρχουν σημάδια, ούτε αρχαιολογικά ευρήματα για τα μεγαλοπρεπή βασίλεια του Δαβίδ ή του Σολομώντα.
Λόγω του ενδιαφέροντος που παρουσιάζει το θέμα σας παραθέτω το αυτούσιο κείμενο της παρουσίασης του βιβλίου που δημοσιεύτηκε στο ένθετο της Ε από την LEMONDE της 12-10-2008.
Βιβλικές αλήθειες και το άλλοθι του εβραϊκού λαού
Του SHLOMOSAND*
Κάθε Ισραηλινός γνωρίζει, πέραν πάσης αμφιβολίας, ότι η ύπαρξη του εβραϊκού λαού χρονολογείται από τη στιγμή που παρέλαβε την Τορά(1) στο όρος Σινά, καθώς και ότι είναι ο απευθείας και αποκλειστικός απόγονος του λαού αυτού.
Όλοι πιστεύουν ότι ο εν λόγω λαός, μετά την
έξοδό του από την Αίγυπτο, εγκαταστάθηκε στη «Γη της Επαγγελίας», όπου οικοδόμησε το ένδοξο βασίλειο του Δαβίδ και του Σολομώντα, το οποίο εν συνεχεία χωρίστηκε στα βασίλεια του Ιούδα και του Ισραήλ. Επίσης, κανένας δεν αγνοεί το γεγονός ότι αυτός ο λαός γνώρισε δύο φορές την εξορία: αρχικά μετά την καταστροφή του πρώτου ναού, τον 6ο αιώνα π.Χ., και, αργότερα, μετά την καταστροφή του δεύτερου ναού, το έτος 70 μ.Χ.
Ακολούθησε μια περιπλάνηση που διήρκησε σχεδόν δύο χιλιάδες χρόνια: οι μετακινήσεις αυτές οδήγησαν τον εβραϊκό λαό στην Υεμένη, στο Μαρόκο, στην Ισπανία, στη Γερμανία, στην Πολωνία και στα πέρατα της Ρωσίας, αλλά, παρ' όλα αυτά, κατόρθωνε πάντα να διατηρεί τους δεσμούς του αίματος ανάμεσα στις σκορπισμένες κοινότητές του.
Η δικαίωση του αγώνα
Στα τέλη του 19ου αιώνα, είχαν ωριμάσει πια οι συνθήκες για την επιστροφή στην αρχέγονη πατρίδα. Αν δεν υπήρχε η ναζιστική γενοκτονία, εκατομμύρια Εβραίοι θα είχαν επανεποικίσει ομαλά το «Ερέτς Ισραήλ» («τη γη του Ισραήλ»), αφού αυτό το όνειρο έτρεφαν επί είκοσι αιώνες όλες οι γενιές του λαού αυτού.
Παρθένα η Παλαιστίνη, περίμενε τον αυτόχθονα λαό της να την κάνει να ανθίσει ξανά. Γιατί σε αυτόν ανήκε και όχι σε εκείνη την αραβική μειονότητα που στερείται ιστορίας και βρέθηκε εκεί κατά τύχη. Ήταν δίκαιοι, επομένως, οι πόλεμοι που διεξήγαγε ο περιπλανώμενος λαός για να ξαναπάρει στην κατοχή του τη δική του γη, και εγκληματική η βίαιη αντίσταση του ντόπιου πληθυσμού.
Από πού προέρχεται αυτή η ερμηνεία της εβραϊκής ιστορίας; Είναι το έργο, από το δεύτερο μισό του 19ου αιώνα και μετά, ταλαντούχων ανασκευαστών του παρελθόντος που η γόνιμη φαντασία τους, βασισμένη σε θραύσματα θρησκευτικής μνήμης, εβραϊκής και χριστιανικής, επινόησε μια ενιαία γενεαλογική αλυσίδα για τον εβραϊκό λαό. Γεγονός είναι ότι η πλούσια ιστοριογραφία του ιουδαϊσμού επιτρέπει πλήθος ιστορικών προσεγγίσεων.
Όμως, η πολεμική που ξέσπασε στους κόλπους του δεν αμφισβήτησε ποτέ τις οντολογικές αντιλήψεις που σφυρηλατήθηκαν στα τέλη του 19ου και στις αρχές του 20ού αιώνα.
Όταν ήρθαν στο φως ντοκουμέντα που απειλούσαν να αντικρούσουν την ιδέα του γραμμικού παρελθόντος, δεν συνάντησαν καμία απήχηση. Η εθνική επιταγή, σαν στρείδι ερμητικά κλειστό, απέκλειε οποιαδήποτε αντίφαση ή απόκλιση από την κυρίαρχη ιδέα.
Οι ειδικές μονάδες παραγωγής γνώσης πάνω στο εβραϊκό παρελθόν -τα πανεπιστημιακά τμήματα που ήταν αποκλειστικά αφιερωμένα στην «ιστορία του εβραϊκού λαού»- συνεισέφεραν σημαντικά σε αυτή την παράδοξη ημιπληγία. Ακόμα και η καθαρά νομικού χαρακτήρα συζήτηση πάνω στο ερώτημα «ποιος είναι Εβραίος;» δεν απασχόλησε τους ιστορικούς: για αυτούς, Εβραίος θεωρείται κάθε απόγονος του συγκεκριμένου λαού που οδηγήθηκε στην εξορία πριν από δύο χιλιάδες χρόνια.
Οι «εγκεκριμένοι» ερευνητές του παρελθόντος δεν συμμετείχαν καν στην έριδα των «νέων ιστορικών» που ξεκίνησε στα τέλη της δεκαετίας του 1980. Οι περισσότεροι από τους πρωταγωνιστές της δημόσιας ιδεολογικής διαμάχης, που ο αριθμός τους ήταν ούτως ή άλλως περιορισμένος, προέρχονταν από άλλες επιστήμες ή από εξωπανεπιστημιακούς χώρους: κοινωνιολόγοι, ειδικοί στους ανατολικούς πολιτισμούς, γλωσσολόγοι, γεωγράφοι, πολιτικοί επιστήμονες και αρχαιολόγοι ήταν εκείνοι που διατύπωσαν νέες σκέψεις πάνω στο πολυσυζητημένο εβραϊκό και σιωνιστικό παρελθόν.
Στις τάξεις τους απαντούν επίσης πανεπιστημιακοί του εξωτερικού. Από τα «τμήματα εβραϊκής ιστορίας» αντίθετα, το μόνο που ακούστηκε ήταν δειλές και συντηρητικές αντιδράσεις, ενδεδυμένες με μια απολογητική ρητορική, στηριγμένη σε προκαταλήψεις.
Εν ολίγοις, η εθνική ιστορία έχει ωριμάσει ελάχιστα τα τελευταία 60 χρόνια και, κατά πάσα πιθανότητα, δεν θα εξελιχθεί στο άμεσο μέλλον. Ωστόσο, τα γεγονότα που έφεραν στο φως οι έρευνες θέτουν σε κάθε έντιμο ιστορικό, αναπάντεχα, εκ πρώτης όψεως, πλην όμως θεμελιώδη ερωτήματα.
Μπορεί να θεωρηθεί η Βίβλος ιστορικό βιβλίο; Οι πρώτοι σύγχρονοι εβραίοι ιστορικοί, όπως ο Ισαάκ Μάρκους Γιοστ ή ο Λέοπολντ Τσουντς, στο πρώτο μισό του 19ου αιώνα, δεν την αντιλαμβάνονταν κατ' αυτόν τον τρόπο: στα δικά τους μάτια, η Παλαιά Διαθήκη ήταν ένα θεολογικό βιβλίο που έπαιζε το ρόλο του συνδετικού κρίκου ανάμεσα στις εβραϊκές θρησκευτικές κοινότητες μετά την καταστροφή του πρώτου ναού. Χρειάστηκε να περιμένουμε ώς το δεύτερο μισό του ίδιου αιώνα για να συναντήσουμε ιστορικούς, με πρώτο τον Χάινριχ Γκρετς, που να ασπάζονται μια «εθνική» θεώρηση της Βίβλου: αυτοί έδωσαν στη φυγή του Αβραάμ προς τη Χαναάν, την έξοδο από την Αίγυπτο ή ακόμα και στο ενιαίο βασίλειο του Δαβίδ και του Σολομώντα τη διάσταση αφηγήσεων ενός αυθεντικού εθνικού παρελθόντος.
Οι ιστορικοί του σιωνισμού δεν έπαψαν έκτοτε να επαναλαμβάνουν αυτές τις «βιβλικές αλήθειες» που έγιναν ο άρτος ο επιούσιος της εθνικής παιδείας τους.
Να, όμως, που τη δεκαετία του 1980 η γη αρχίζει να τρέμει, κλονίζοντας τους αρχέγονους μύθους. Οι ανακαλύψεις της «νέας αρχαιολογίας» έρχονται σε αντίθεση με τη θεωρία μιας μεγάλης εξόδου τον 13ο αιώνα π.Χ. Επιπλέον, ο Μωυσής δεν θα μπορούσε να βγάλει τους Εβραίους από την Αίγυπτο και να τους οδηγήσει στη «Γη της Επαγγελίας», για τον απλούστατο λόγο ότι εκείνη την εποχή η συγκεκριμένη γη... βρισκόταν στα χέρια των Αιγυπτίων.
Εξάλλου, δεν υπάρχουν ίχνη που να μαρτυρούν κάποια εξέγερση των σκλάβων στην αυτοκρατορία των Φαραώ ή τη γρήγορη κατάκτηση της γης της Χαναάν από ξένα στοιχεία.
Δεν υπάρχουν, επίσης, σημάδια ούτε ενθύμια από τα μεγαλοπρεπή βασίλεια του Δαβίδ και του Σολομώντα. Οι ανακαλύψεις της προπερασμένης δεκαετίας δείχνουν ότι εκείνη την εποχή υπήρχαν δύο μικρά βασίλεια: το βασίλειο του Ισραήλ, που ήταν και το ισχυρότερο, και το βασίλειο του Ιούδα, η μελλοντική Ιουδαία. Φαίνεται, μάλιστα, πως ούτε οι κάτοικοι του τελευταίου υπέστησαν την εξορία τον 6ο π.Χ. αιώνα: οι μόνοι που πρέπει να εγκαταστάθηκαν στη Βαβυλώνα ήταν η πολιτική και πνευματική αφρόκρεμα. Από εκείνη την καθοριστική συνάντηση με τις περσικές θρησκείες γεννήθηκε ο εβραϊκός μονοθεϊσμός.
Άραγε, η εξορία του 70 μ.Χ. συνέβη πραγματικά; Παραδόξως, αυτό το «θεμελιώδες γεγονός» στην ιστορία των Εβραίων, που αποτελεί την απαρχή της διασποράς, δεν αποτέλεσε αντικείμενο κανενός ερευνητικού έργου.
Κι αυτό, για έναν πολύ πεζό λόγο: οι Ρωμαίοι κατακτητές δεν εξόρισαν ποτέ κανέναν λαό σε όλο το ανατολικό τμήμα της Μεσογείου. Με εξαίρεση τους αιχμαλώτους που έγιναν σκλάβοι, οι κάτοικοι της Ιουδαίας συνέχισαν να ζουν στη γη τους ακόμα και μετά την καταστροφή του δεύτερου ναού.
Ένα τμήμα τους ασπάστηκε το χριστιανισμό τον 4ο αιώνα, ενώ η πλειονότητα ενώθηκε με το Ισλάμ μετά την κατάκτηση από τους Άραβες, τον 7ο αιώνα. Οι περισσότεροι διανοητές του σιωνισμού τα γνώριζαν όλα αυτά: έτσι, ο Γιτζάκ Μπεν Ζβι, μελλοντικός πρόεδρος του κράτους του Ισραήλ, όπως και ο Δαβίδ Μπεν Γκουριόν, ιδρυτής του κράτους, τα έγραφαν αυτά ως το 1929, τη χρονιά της μεγάλης εξέγερσης της Παλαιστίνης. Και οι δύο αναφέρουν με διάφορες ευκαιρίες το γεγονός ότι οι χωρικοί της Παλαιστίνης είναι οι απόγονοι των κατοίκων της αρχαίας Ιουδαίας(2).
Το ελληνοϊουδαϊκό βασίλειο
Εάν, λοιπόν, δεν έγινε ποτέ ο διωγμός του λαού που κατοικούσε στην ρωμαιοκρατούμενη Παλαιστίνη, τότε από πού προέρχονται τα πλήθη των Εβραίων που εποικίζουν τα παράλια της Μεσογείου από την αρχαιότητα;
Πίσω από το παραπέτασμα της εθνικής ιστοριογραφίας κρύβεται μια συγκλονιστική ιστορική πραγματικότητα. Από τη στάση των Μακαβαίων, τον 2ο π.Χ. αιώνα, μέχρι την εξέγερση του Μπαρ-Κόχμπα(3), τον 2ο μ.Χ. αιώνα, ο ιουδαϊσμός ήταν η θρησκεία με την εντονότερη προσηλυτιστική δραστηριότητα. Οι Ασμοναίοι είχαν ήδη προσηλυτίσει διά της βίας τους Ιδουμαίους της Νότιας Ιουδαίας και τους Ιτουραίους της Γαλιλαίας, οι οποίοι προσαρτήθηκαν στον «λαό του Ισραήλ». Με αφετηρία εκείνο το ελληνοϊουδαϊκό βασίλειο, ο ιουδαϊσμός εξαπλώθηκε σε ολόκληρη τη Μέση Ανατολή και στα παράλια της Μεσογείου. Τον 1ο μ.Χ. αιώνα έκανε την εμφάνισή του στο σημερινό Κουρδιστάν, το εβραϊκό βασίλειο της Αδιαβίνης, το οποίο, όμως, δεν ήταν το τελευταίο που «εξιουδαΐστηκε». Ακολούθησαν και άλλα.
Τα γραπτά του Φλάβιου Ιωσήφ δεν αποτελούν τη μοναδική μαρτυρία για την προσηλυτιστική ζέση των Εβραίων. Πολλοί ρωμαίοι συγγραφείς, από τον Οράτιο ώς τον Σενέκα κι από τον Ιουβενάλιο ώς τον Τάκιτο, εκφράζουν σχετικούς φόβους. Το Μισνά και το Ταλμούδ(4) επιτρέπουν την τακτική του προσηλυτισμού -έστω και αν, απέναντι στην αυξανόμενη πίεση του χριστιανισμού, οι σοφοί της ταλμουδικής παράδοσης εξέφρασαν τις επιφυλάξεις τους ως προς το ζήτημα.
Η επικράτηση της θρησκείας του Ιησού στις αρχές του 4ου αιώνα δεν βάζει φρένο στην εξάπλωση του ιουδαϊσμού, ωστόσο απωθεί τον εβραϊκό προσηλυτισμό στις παρυφές του χριστιανικού κόσμου. Τον 5ο αιώνα κάνει την εμφάνισή του, στη θέση της σημερινής Υεμένης, ένα ισχυρό εβραϊκό βασίλειο με το όνομα Χιμιάρ, οι απόγονοι του οποίου θα διατηρήσουν την πίστη τους μετά την επικράτηση του Ισλάμ έως και τη σύγχρονη εποχή.
Επίσης, οι άραβες χρονικογράφοι μάς γνωστοποιούν την ύπαρξη βερβερίνικων φυλών τον 7ο αιώνα, που έχουν εξιουδαϊστεί: μπροστά στην επέλαση των Αράβων που φτάνουν στη Βόρεια Αφρική στα τέλη του ίδιου αιώνα, εμφανίζεται η θρυλική μορφή της εβραίας βασίλισσας Ντίχια ελ-Καχίνα, η οποία προσπάθησε να τους αναχαιτίσει. Οι εξιουδαϊσμένοι Βερβερίνοι θα λάβουν μέρος στην κατάκτηση της Ιβηρικής Χερσονήσου και θα θέσουν τα θεμέλια της ιδιαίτερης συμβίωσης μεταξύ Εβραίων και Μουσουλμάνων που χαρακτηρίζει τον ισπανοαραβικό πολιτισμό.
Ο σημαντικότερος μαζικός προσηλυτισμός λαμβάνει χώρα κάπου ανάμεσα στη Μαύρη και την Κασπία Θάλασσα: αφορά το τεράστιο βασίλειο των Χαζάρων, τον 8ο αιώνα.
Η εξάπλωση του ιουδαϊσμού από τον Καύκασο ως τη σημερινή Ουκρανία έχει ως αποτέλεσμα την εμφάνιση πολλών κοινοτήτων, οι οποίες απωθούνται ομαδικά προς την Ανατολική Ευρώπη εξαιτίας των επιδρομών των Μογγόλων, τον 13ο αιώνα. Εκεί, μαζί με τους Εβραίους που είχαν έρθει από τις σλαβικές περιοχές του Νότου και τα σημερινά γερμανικά εδάφη, θα θέσουν τις βάσεις του μεγάλου πολιτισμού των γίντις(5).
Οι αφηγήσεις σχετικά με τις ποικίλες ρίζες των Εβραίων απαντούν, λίγο ή περισσότερο δειλά, στη σιωνιστική ιστοριογραφία μέχρι περίπου τη δεκαετία του 1960. Στη συνέχεια περνούν στο περιθώριο, έως ότου εξαφανιστούν από τη συλλογική μνήμη του Ισραήλ.
Οι κατακτητές της πόλης του Δαβίδ, το 1967, όφειλαν να είναι οι απευθείας απόγονοι του μυθικού του βασιλείου και όχι -θεός φυλάξοι!- οι διάδοχοι των βερβερίνων πολεμιστών ή των χαζάρων ιπποτών. Οι Εβραίοι, επομένως, αποτελούν ένα ιδιαίτερο «έθνος», το οποίο, ύστερα από δύο χιλιάδες χρόνια εξορίας και περιπλάνησης, επιστρέφει επιτέλους στη δική του πρωτεύουσα, την Ιερουσαλήμ.
Επιστράτευση της βιολογίας
Οι φορείς αυτής της γραμμικής και αδιαίρετης αφήγησης δεν στηρίζονται μόνο στη διδασκαλία της ιστορίας. Επικαλούνται μάλιστα και τη βιολογία. Από τη δεκαετία του 1970 και μετά, μια σειρά «επιστημονικών» ερευνών στο Ισραήλ προσπαθεί να αποδείξει με κάθε μέσο τη γενετική συγγένεια μεταξύ των απανταχού επί γης Εβραίων.
Η «έρευνα πάνω στην προέλευση των πληθυσμών» αποτελεί πλέον έναν θεμιτό και δημοφιλή τομέα της μοριακής βιολογίας, ενώ το αρσενικό χρωμόσωμα Υ αποκτά τιμητική θέση δίπλα σε μια εβραία Κλειώ(6), στο πλαίσιο μιας ξέφρενης αναζήτησης της κοινής καταγωγής του «εκλεκτού λαού».
Η συγκεκριμένη ιστορική αντίληψη αποτελεί τη βάση της πολιτικής του κράτους του Ισραήλ που επικεντρώνεται στο θέμα της ταυτότητας, κι αυτό είναι που πονάει! Προσφέρει την ευκαιρία για μια οντολογική και εθνοκεντρική ερμηνεία του ιουδαϊσμού, τροφοδοτώντας έτσι ένα καθεστώς διακρίσεων που απομονώνει τους Εβραίους από τους μη Εβραίους -άραβες, αλλά και ρώσους μετανάστες ή ξένους εργάτες.
Το Ισραήλ, 60 χρόνια μετά την ίδρυσή του, αρνείται να δει τον εαυτό του ως μια δημοκρατία που υπάρχει για τους πολίτες της. Περίπου το ένα τέταρτο από αυτούς δεν θεωρούνται Εβραίοι και, σύμφωνα με το πνεύμα των νόμων, το κράτος δεν είναι δικό τους. Αντίθετα, το Ισραήλ παρουσιάζεται πάντα ως το κράτος των απανταχού επί γης Εβραίων, έστω κι αν δεν πρόκειται πια για κατατρεγμένους πρόσφυγες αλλά για ισότιμους πολίτες που απολαμβάνουν πλήρη δικαιώματα στα κράτη στα οποία διαβιούν.
Με άλλα λόγια, μια εθνοκρατία χωρίς σύνορα δικαιολογεί τις σκληρές διακρίσεις που επιβάλλει απέναντι σε μια μερίδα πολιτών της, επικαλούμενη το μύθο του προαιώνιου έθνους που ανασυντάχθηκε για να επανενωθεί στη «γη των προγόνων».
Θρησκευτικές κοινότητες
Το να γραφτεί, επομένως, μια νέα εβραϊκή ιστορία, απαλλαγμένη από το σιωνιστικό πρίσμα, δεν είναι εύκολο πράγμα. Το φως που διαθλάται μέσα από αυτό μετασχηματίζεται σε ανεξίτηλα εθνοκεντρικά χρώματα.
Και όμως, οι Εβραίοι σχημάτιζαν ανέκαθεν συμπαγείς θρησκευτικές κοινότητες, συνήθως μέσω του προσηλυτισμού, σε διάφορες περιοχές του κόσμου: δεν συνιστούν, λοιπόν, ένα «έθνος» με κοινή καταγωγή το οποίο εκτοπίστηκε και περιπλανήθηκε για είκοσι αιώνες.
Η εξέλιξη της ιστοριογραφίας, όπως και, γενικότερα, η διαδικασία του εκσυγχρονισμού, περνά, όπως γνωρίζουμε, μέσα από την επινόηση του έθνους, μιας έννοιας που απασχόλησε εκατομμύρια ανθρώπους κατά τον 19ο κι ένα σημαντικό κομμάτι του 20ού αιώνα.
Στα τέλη του περασμένου αιώνα, τα όνειρα άρχισαν να ξεθωριάζουν. Όλο και περισσότεροι ερευνητές αναλύουν, ανατέμνουν και ανασυνθέτουν τις μεγάλες εθνικές παραδόσεις, κυρίως τους μύθους περί κοινής καταγωγής, ιδιαίτερα αγαπητούς στους χρονικογράφους του παρελθόντος.
Στην αναζήτηση της ταυτότητας, οι εφιάλτες του χθες θα δώσουν αύριο τη θέση τους σε άλλα όνειρα για μια νέα ταυτότητα. Όπως κάθε προσωπικότητα που αποτελείται από ποικίλες και ρευστές ταυτότητες, η ιστορία είναι κι αυτή μια ταυτότητα που εξελίσσεται.
(1) Το ιδρυτικό κείμενο του ιουδαϊσμού, η Τορά -η εβραϊκή ρίζα «yara» (γιαρά) σημαίνει «διδάσκω»- αποτελείται από τα πέντε πρώτα βιβλία της Αγίας Γραφής ή Πεντάτευχο: τη Γένεση, την Έξοδο, το Λεβιτικό, τους Αριθμούς και το Δευτερονόμιο.
(2) Βλ. Δαβίδ Μπεν Γκουριόν και Γιτζάκ Μπεν Ζβι, «Το "Ερέτς Ισραήλ" στο παρελθόν και το παρόν», (1918, στα γίντις), Ιερουσαλήμ, 1980 (στα εβραϊκά) και Μπεν Ζβι, «Ο πληθυσμός μας μέσα στη χώρα» (στα εβραϊκά), Βαρσοβία, Εκτελεστική Επιτροπή της Ένωσης Εβραϊκής Νεολαίας και Εθνικού Εβραϊκού Ιδρύματος, 1929.
(3): Σιμόν Μπαρ-Κόχμπα: εβραίος επαναστάτης που ηγήθηκε της λεγόμενης «στάσης του Μπαρ-Κόχμπα» κατά των Ρωμαίων, το 132 π.Χ. Ίδρυσε ένα ανεξάρτητο εβραϊκό κράτος, το οποίο επανακατακτήθηκε από τους Ρωμαίους τρία χρόνια αργότερα.
(4) Το Μισνά, το οποίο θεωρείται το πρώτο έργο της ραβινικής λογοτεχνίας, ολοκληρώθηκε τον 2ο μ.Χ. αιώνα. Το Ταλμούδ συνθέτει το σύνολο των συζητήσεων των ραβίνων σχετικά με το νόμο, τα έθιμα και την ιστορία των Εβραίων. Υπάρχουν δύο Ταλμούδ: το Ταλμούδ της Παλαιστίνης που γράφτηκε ανάμεσα στον 3ο και τον 5ο αιώνα, και το Ταλμούδ της Βαβυλώνας που ολοκληρώθηκε στα τέλη του 5ου αιώνα.
(5) Τα γίντις, τα οποία μιλούσαν οι Εβραίοι της Ανατολικής Ευρώπης, είναι μια σλαβογερμανική γλώσσα που περιλαμβάνει λέξεις εβραϊκής προέλευσης.
(6) Η Κλειώ στην ελληνική μυθολογία ήταν η μούσα της ιστορίας.* Ιστορικός, καθηγητής στο Πανεπιστήμιο του Τελ Αβίβ, συγγραφέας του βιβλίου «Πώς εφευρέθηκε ο εβραϊκός λαός».
Ένα ενδιαφέρον επίσης άρθρο για το βιβλίο αυτό είναι του RaphaelBehrστον Observer της 17-1-2010.
Ο ίδιος ο Sholmo Sand αναλύει τις απόψεις του σε μια πολύ ενδιαφέρουσα συνέντευξη στο παρακάτω βίντεο.
Τέλος διαβάζοντας τα παραπάνω μου ήρθε αυτόματα στο μυαλό η προσπάθεια διαφόρων επιστημόνων της FUROM να απεμπολήσουν την σλαβική καταγωγή τους και να αποκτήσουν γενετική συνέχεια με τους Μακεδόνες της εποχής του Μεγάλου Αλεξάνδρου!
ΠΡΟΣΘΗΚΗ 3-1-2013
Πρόσφατα κυκλοφόρησε το βιβλίο και σε ελληνική μετάφραση.
Δεν ξέρω αν οι προγραμματιζόμενες αλλαγές στα νοσοκομεία έχουν ως μόνοκίνητρο την εξοικονόμηση πόρων ή ταυτόχρονα προέρχονται από την διαπίστωση ότι οι χρόνιεςδυσλειτουργίες του ΕΣΥ έχουν φτάσει στο απροχώρητο.
Οι συνολικές δαπάνες πάντως που επιβαρύνουν τα δημόσια νοσοκομεία, σύμφωνα με εκτιμήσεις του Υπουργείου Υγείας, ανέρχονται περίπου στα 4 δις € το 2009.Οι λειτουργικές δαπάνες ήσαν το 35% και η μισθοδοσία το 65%.Σύμφωνα με αδρές εκτιμήσειςτο 30-40% των ετησίων δαπανών αποτελούν σπατάλες. Αν λοιπόν με τις σχεδιαζόμενες αλλαγές πετύχει και την εξοικονόμηση δαπανών και την βελτίωση της λειτουργίας των νοσοκομείων θα έχει πετύχει με ένα σμπάρο δυό τρυγόνια.
Βέβαια η όποια αλλαγή ξεβολεύει πολλούς, διαλύει εγκατεστημένα μαγαζάκια και συνήθειες και γι΄ αυτό και οι αντιδράσεις είναι έντονες και επίμονες.
Στα νοσοκομεία της χώρας η σπατάλη είναι μεγάλη και διαπιστωμένη από πολύ παλιά, αλλά ουσιαστικά μέτρα για την καταστολή της δεν έχουν ποτέ ληφθεί.
Σχετικά με τις προμήθειες και τις υπερτιμολογήσεις των υλικών τα σχετικάάρθρατου Έρμιππου δίνουν μια σαφή εικόνα.
Εκτός όμως από αυτά υπάρχει διαρκώς άσκοπη σπατάλη υλικού από το προσωπικό που δεν σέβεται την αξία του, όπως και δεν σέβεται και τον χώρο που δουλεύει αφήνοντας πχ τα φώτα αναμμένα άσκοπα, τις βρύσες να τρέχουν, φαγητά να πετάγονται, ενώ επίσης συχνές είναι και οι κλοπές υλικού από σύριγγες και φάρμακα μέχρι κωλόχαρτα που πληρώνονται τελικά από την τσέπη όλων μας. Έχω γράψει στο παρελθόν για την τριτοκοσμική σχέση των Ελλήνων στην αντιμετώπιση του δημόσιου χώρου σε σχέση με τον ιδιωτικό.
Χωρίς δε να υπάρχει ένας κεντρικός προγραμματισμός των διαφόρων αναγκών για κάθε περιοχή, γίνεται πολλές φορές παραγγελία πανάκριβων μηχανημάτων που μερικές φορές υπάρχουν σε κάποιο διπλανό νοσοκομείο ή ακόμα χειρότερα παραμένουν αχρησιμοποίητα να σκουριάζουν στις αποθήκες γιατί αυτός που τα παρήγγειλε ή άλλαξε νοσοκομείο ήσυνταξιοδοτήθηκε και οι διάδοχοι του δεν ξέρουν ή δεν ενδιαφέρονται να τα αξιοποιήσουν.
Οι συνενώσεις δε των διοικήσεων ή και οι καταργήσεις νοσοκομείων έπρεπε από πολλά χρόνια να γίνουν αλλά κανένας υπουργός μέχρι σήμερα δεν τόλμησε να πάει κόντρα στα τοπικά μικροσυμφέροντα που συντηρούννοσοκομεία με λίγα κρεβάτια και ανεπαρκές ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικόαντί ένα καλύτερο, μεγαλύτερο και πιο οργανωμένο νομαρχιακό νοσοκομείο. Χαρακτηριστικό παράδειγμα το νοσοκομείο στα Κρεστέναπου απέχουν μόνο 20 χιλιόμετρα από τον Πύργο ή το Σπηλιοτοπούλειο που χωρίζεται από ένα τοίχο από το Έλενα.
Αντί για την πολυδιάσπαση του νοσοκομειακού δυναμικού αυτό που χρειάζεται είναι η ενδυνάμωση μετά από χωροταξική μελέτη ορισμένων νοσοκομείων που να μπορούν να καλύπτουν πλήρως και αποτελεσματικά μια ευρύτερη περιφέρεια.
Το πρόβλημα αυτό είναι υπαρκτό και αρκετά δυσεπίλυτο ιδίως στις νησιωτικές περιοχές της χώρας και δεν βλέπω δυστυχώς να προτείνονται ούτε τώρα λύσεις για αυτές τις περιοχές.
Η υπάρχουσα πολυδιάσπαση δημιουργεί και το πρόβλημα των ράντζωνστα μεγάλα νοσοκομεία της χώρας. Στο μεγαλύτερο μέρος των επαρχιακών νοσοκομείων υπάρχουν κενά κρεβάτια και ταράντζα είναι άγνωστα και αυτό είναι ευνόητο γιατί εκεί δεν υπάρχει η ανάλογη ζήτηση ιατρικών υπηρεσιών από τον κόσμο επειδή ακριβώς αυτές οι μικρές μονάδες δεν μπορούν να τις καλύψουν, οπότε ο κόσμος εξαναγκάζεται να καταφεύγει στα κεντρικά νοσοκομεία.
Άρα η συνένωση και ανάπτυξη μεγαλύτερων μονάδων με κλείσιμο άδειων κλινών εκεί που δεν υπάρχει ζήτηση, είναι απολύτως αναγκαία. Η ανάπτυξη σωστού μεγέθους και με κάλυψη όλων των ειδικοτήτων νοσοκομείων όπως πχ στην Πάτρα, το Ηράκλειο, τα Γιάννενα, τα Χανιά ή την Λάρισα έχει δείξει ποιός είναι ο σωστός δρόμος για την συγκράτηση του τοπικού πληθυσμού στον τόπο του αντί για την φυγή στην Αθήνα και την Θεσσαλονίκη.
Μιλούν διάφοροι ότι η μείωση του αριθμού των κρεβατιών είτε με κατάργηση τους είτε με διάθεση μικρού αριθμού από αυτά σε ασθενείς που θα πληρώνουν,θα είναικτύπημαστην λειτουργία του ΕΣΥ.
Αυτό που δεν είδα να επισημαίνει κανείς, το οποίο είναι το σημαντικότερο, είναι πως δεν έχει τόση σημασία ο αριθμός των κλινών ενός συστήματος υγείας όσο Η ΔΙΑΚΙΝΗΣΗ ΤΩΝ ΑΣΘΕΝΩΝ ΚΑΙ Ο ΜΕΣΟΣ ΟΡΟΣ ΝΟΣΗΛΕΙΑΣ . Εάν ένα ασθενή μπορείς να τον διακινήσεις πχ σε 5 μέρες, αντί να λιμνάζει σε ένα κρεβάτι για 15 μέρες, γιατί πχ τα εργαστήρια δεν μπορούν προχωρήσουν τις εξετάσεις του ή γιατί τα χειρουργεία δεν επαρκούν, τότε χρειάζεσαι όπως είναι και εδώ ευνόητο, το 1/3 των κρεβατιών γιατί στο ίδιο κρεβάτι θα νοσηλευτούν 3 αντί για 1.
Στο λίμνασμα δε των ασθενών οφείλεται και ένα μεγάλο μέρος από το βούλιαγμα των ταμείων που πληρώνουν άχρηστα νοσήλια και χωρίς επίσης να υπολογίζει κανείς τις χαμένες εργατοώρες των ασθενών.
Ούτε και σε αυτό το πρόβλημα όμως είδα να προτείνονται τρόποι βελτίωσης του.
Από την άλλη μεριά η διάθεση ενός μικρού αριθμού κλινών σε ιδιωτικούς ασθενείς που επιθυμούν να νοσηλευτούν σε νοσοκομεία και όχι σε ιδιωτικές κλινικές, θα έχει πολλαπλό κέρδος από πολλές απόψεις.
Ουσιαστικά το νοσήλιο που θα πληρώνουν οι ίδιοι ή οι εταιρείες με τις οποίες έχουν συμβόλαια υγείας θα είναι σαφώς μεγαλύτερο από το πολύ χαμηλό που πληρώνουν τα ασφαλιστικά ταμεία.
Αν σκεφτεί δε κανείς τους λόγους που θα οδηγήσουν αυτούς τους ασθενείς αντί στις ιδιωτικές κλινικές στα δημόσια νοσοκομεία προφανώς δεν θα είναι η καλύτερη ξενοδοχειακή παραμονή τους σε αυτά, αλλά η σαφής επιλογή τους ότι θα τύχουν καλύτερης ιατρικής φροντίδας.
Θα είναι ακριβώς οι ίδιοι λόγοι που συντέλεσαν στην επιτυχία των απογευματινών ιατρείων που γεμίζουν το απόγευμα τα νοσοκομεία και με την λειτουργία των οποίων κερδίζει το νοσοκομείο, αλλά ταυτόχρονα και οι ιατροί και το προσωπικό που επιθυμούν να δουλέψουν πέραν του ωραρίου τους από το εισιτήριο που εισπράττεται από το νοσοκομείο.
Ένα μέρος της αποτυχίας από την μέχρι τώρα λειτουργία του ΕΣΥ οφείλεται στο γεγονός ότι το 40% των ασθενών δεν προσέρχεται στα νοσοκομεία απρόσωπα, εμπιστευόμενο τις παροχές υγείας που προσφέρουν αυτά, αλλά επιλέγοντας με διάφορους τρόπους τον γιατρό που θα τους αναλάβει.
Είναι γεγονός πως οι ιατροί που έχουν αποκτήσει φήμη, αυτή δεν την απέκτησαν οι περισσότεροι ανοίγοντας ένα ιατρείο αλλά από τα καλά αποτελέσματα της δουλειάς τους σε νοσοκομείο και αυτοί βέβαια είναι και αυτοί που επιδιώκουν να τους αναλάβουν προσωπικά οι ασθενείς.
Ένα ποσοστό δε από αυτούς τους ασθενείς εκτός από το ταμείο του έχει και ιδιωτική ασφάλεια υγείας η οποία και θαμπορεί να του καλύψει τα νοσήλια και την αμοιβή του ιατρούτου ιδιωτικώς πλέον σε ένα νοσοκομείο, που προφανώς θα έχει και σαφώς ανταγωνιστικότερεςαμοιβές από τις ιδιωτικές κλινικές .
Με τον τρόπο αυτό οι αμοιβή του γιατρού και του νοσοκομείου θα γίνεται επισήμως μέσω του λογιστηρίου του νοσοκομείου και καταργούνται έτσι οι αδιαφανείς διαδικασίες με το "φακελάκι"προς όφελος και του δημοσίου.
Ο αντίλογος ότι έτσι θα υπάρχουν ασθενείς δύο ταχυτήτων και θα υπονομευθεί ο δημόσιος χαρακτήρας του νοσοκομείου μόνο αφελείς μπορεί να πείσει και όσους δεν γνωρίζουν την σημερινή πραγματικότητα στα νοσοκομεία.
Τα μόνα κρεβάτια στα νοσοκομεία που όχι μόνο δεν πρέπει να μειωθούν αλλά αντίθετα πρέπει να αυξηθούν είναι τα κρεβάτια των Μονάδων Εντατικής Θεραπείας.
Τα εμφανιζόμενα ως κενά σήμερα οφείλεται στο ότι δεν υπάρχει το ανάλογο προσωπικό να τα λειτουργήσει.
Τέλος δεν βλέπω καμιά αλλαγή στην γελοιότητα του Αβραμόπουλου που για να μην έχει αντιδράσεις από τους νοσοκομειακούς γιατρούς πέρασε το πολυδιευθυντικό σύστημα με το οποίο τώρα πλέον στα περισσότερα τμήματα των νοσοκομείων υπάρχουν μόνο διευθυντές και ειδικευόμενοι, μια παγκόσμια ελληνική πρωτοτυπία!
Δεν συζητάω δε την άλλη γελοιότητα της ετήσιας βαθμολόγησης των ιατρών η οποία περιλαμβάνει μεταξύ των άλλων τραγελαφικών και το ερευνητικό τους έργο (!), στο οποίο όλοι βαθμολογούνται με άριστα 8-10, ακόμα και αν υπηρετούν στο ΚΥ Άνω Κωλοπετινίτσας το οποίο διαθέτει βεβαίως γνωστό παγκοσμίως ερευνητικό κέντρο με το εξ ίσου γνωστό με το αντίστοιχο ερευνητικό ινστιτούτο του ΚΥ του Κάτω Διαλορέματος !
Ούτε βέβαια την τραγική πραγματικότητα που αναγκάζει ένα διευθυντή αν θέλει να ξεφορτωθεί έναν ανίκανο ή άχρηστο ιατρό, μόνιμο όμως στο σύστημα, να τον βαθμολογήσει αναγκαστικά με άριστα, γιατί αλλιώς δεν θα μπορεί να συναγωνιστεί αυτός τους άλλους αριστούχους υποψηφίους για τηνκατάληψη κάποιας άλλης θέσης!
ΠΡΟΣΘΗΚΗ 15-8-11
Η έκθεση των αποτελεσμάτων από την μελέτη των στοιχείων που δίνουν τα νοσοκομεία επιβεβαιώνει δυστυχώς πλήρως όσα αναφέρω σε αυτό το ποστ .
Με την αρχή του καλοκαιριού ξεκίνησαν και οι παραστάσεις στα διάφορα υπαίθρια θέατρα της Ελλάδας.
Η πρώτη παράσταση λοιπόν που είδα ,στο θέατρο της τάφρου στα Χανιά, ήταν μια απολαυστική παράσταση του ΔΗΠΕΘΕ Κρήτης αμέσως μετά την παρουσίαση της στο Ηρώδειο.
Η πασίγνωστη κωμωδία του Κάρλο Γκολντόνι ,Υπηρέτης δυό αφεντάδων, από τις πιο αντιπροσωπευτικές της Commedia dell'arte, μεταφέρθηκε στην εποχή μας από τον Γιάννη Κακλέα σε ρέουσα μετάφραση του Ερρίκου Μπελιέ με ευφάνταστο και πρωτότυπο τρόπο χωρίς διάλειμμα και με σύνδεση των πράξεων με εξαιρετικά χορευτικά και κουστούμια των χορευτών που παρέπεμπαν στο καρναβάλι της Βενετίας.
Με ένα τελείως μινιμαλιστικό αλλά λειτουργικό σκηνικό ο σκηνοθέτης κατάφερε να δώσει μια ζωντανή παράσταση χωρίς κοιλιές, εκμεταλλευόμενος βέβαια και τους αξιόλογους ηθοποιούς που διέθετε.
Ο Βασίλης Χαραλαμπόπουλος με το πηγαίο ταλέντο που διαθέτει μας έδωσε ένα απολαυστικό Τρουφαλντίνο, ένα κουτοπόνηρο υπηρέτη που προσπαθεί να υπηρετήσει δυο αφεντικά και να κερδίσει ταυτόχρονα και από τους δύο, να ικανοποιήσει την πείνα του αλλά και να παντρευτεί και την κοπέλα που ερωτεύεται .
Η σκηνή που σερβίρει ταυτόχρονα τα αφεντικά του με πιάτα που του πετάνε οι σερβιτόροι είναι από τις πιο απολαυστικές και από αυτές που κρύβουν εξαντλητικές δοκιμές με τον συγχρονισμό που απαιτείται.
Μια ιδέα από την παράσταση μπορεί να πάρει κανείς από το παρακάτωσύντομο βίντεο.
Η δεύτερη παράσταση που είδα στο κατάμεστο κηποθέατρο Παπάγου,ήταν ο CAVEMANτουRobBeckerπου παίζεται συνέχεια εδώ και 5 χρόνια, αρχικά από τους Χριστόδουλο Στυλιανού και από τον Γεράσιμο Γεννατάκαι τώρα πλέον από τον Βλαδίμηρο Κυριακίδη.
Ο Beckerμε εμπειρία στην standupcomedyέγραψε ένα μοναδικό κείμενο επάνω στις σχέσεις άνδρα- γυναίκα που είναι πανανθρώπινο, πέρα από φυλές και κράτη και γι΄ αυτό είχε επιτυχία σε πάνω από 30 χώρες και 15 διαφορετικές γλώσσες.
ΣτοBroadwayείναι η μοναδική παράσταση με μονόλογο που κράτησε 5 χρόνια και που έκανε τον δήμαρχο της Νέας Υόρκης να αποκαλεί την 18η Ιουλίου ημέρα του Caveman και να μετονομάσει την οδό 44 West σε Caveman Way.
Στην παράσταση που είδα ο Κυριακίδης καταφέρνει μόνος του να γεμίσει όλη την σκηνή με το πληθωρικό ταλέντο του στον ρόλο του Σωτήρη που τον έχει πετάξει έξω από το σπίτι η γυναίκα του, μετά από καυγά, μαζί με τα πράγματα του.
Ο Σωτήρης προσπαθεί να κατανοήσει τους γενετικούς λόγους της διαφορετικής συμπεριφοράς και του τρόπου σκέψης των ανδρών από τις γυναίκες.
Ο Κυριακίδης κεντάει πραγματικά ως Σωτήρης απευθυνόμενος συχνά και στο κοινό με το οποίο ανοίγει και διάλογο που φτάνει μέχρι και το κέρασμα μπύρας!
Δεν είναι περίεργο που ολόκληρο το θέατρο στο τέλος όρθιο τον χειροκροτούσε ενθουσιασμένο και κατευχαριστημένο από το απολαυστικό θέαμα που είχε παρακολουθήσει!
Μια πολύ αμυδρή εικόνα από την παράσταση μπορείτε να πάρετε από το παρακάτω βιντεάκι.
Τέλος από ότι διάβασα θα γυρίσουν σε διάφορα μέρη της Ελλάδας και δύο παραστάσεις για τις οποίες έχω γράψει τον χειμώνα στο ποστ μου ΘΕΑΤΡΙΚΗ ΠΑΝΔΑΙΣΙΑ .
Πρόκειται για την η κωμωδία του Αλέξανδρου Ρήγα και Δημήτρη Αποστόλου ,Αυτός ο Αλήτης ο Κοέλιο έχει πάρει πολύ κόσμο στον λαιμό του και για την Κατσαρίδα.
ΠΡΟΣΘΗΚΗ 22-7-11
Εκτός από το θέατρο όμως υπάρχει και ο κινηματογράφος.
Αυτή δε την εβδομάδα κατά καλή συγκυρία παίζονται 3 από τις πιο αγαπημένες μου ταινίες.
Αυτές είναι:
1- Τα Μοντέρνα τέρατα (1977), μια φοβερή σάτιρα με 14 σκέτς των Μονιτσέλι, Ρίζι και Σκόλα με τους ανεπανάληπτους Γκάσμαν, Σόρντι ,Τονιάτσι.
Σκηνές σαν αυτήν που ο Σόρντι εγκαταλείπει την μάνα του μετά από πίεση της γυναίκας του στο γηροκομείο λέγοντας καθώς φεύγει με σπαραγμό -Να μου την έχετε σαν βασίλισσα, είναι από που έχουν μείνει στην ιστορία του κινηματογράφου.
Ο δε Γκάσμαν σαν καρδινάλιος που μέχρι να του φτιάξουν το αμάξι βγάζει ένα δεκαρικό στους πιστούς μιας εκκλησίας με αριστερό παπά και τους παίρνει με το μέρος του είναι καταπληκτικός και αξέχαστος.
Ο ίδιος δε με τον Τονιάτσι, ομοφυλόφιλοι μάγειροι σε καυγά ζηλοτυπίας, πετάνε μέχρι μια αρβύλα μέσα στην σούπα που φτιάχνουν και την οποία εκθειάζουν μετά οι καλοκοσμικοί που την τρώνε είναι ανεπανάληπτοι.
2-Οι ομπρέλες του Χερβούργου(1964) με την μουσική του Μισέλ Λεγκράν είναι το μοναδικό μιούζικαλ που ακόμα και οι διάλογοι τραγουδιούνται, διαθέτει δε μια πανέμορφη Κατρίν Ντενέβ.
3-Για τα 400 κτυπήματα(1959), ταινία ορόσημο της νουβέλ βαγκ, δεν νομίζω πως χρειάζεται να γράψω τίποτα περισσότερο.
Από την καινούργια σοδιά θα έλεγα να δει κανείς δύο από αυτές που δεν πολυδιαφημίζονται και είναι το Μαζί ποτέ (2004) του Φατίχ Ακίν,και το Πες μου το όνομα σου (2010) πρωτότυπη κομεντί με μια αριστερή ακτιβίστρια που με το σεξ κάνει τους φασίστες να αλλάξουν ιδέες!
(Η φωτογραφία είναι ενός ManchesterTerrierπου θυμίζει τον Τίμο, αγαπημένο, φευ μακαρίτη, κοπρίτη σκύλο του κουμπάρου μου, που λόγω καταγωγής της συζύγου του από τον Πόντο είχε ταξινομηθεί στην ράτσα Κερασούντα- Terrier και επί το επιστημονικότερο Coprouscommounis!)
Μου ήρθε με e-mailκαι το μεταφέρω με την επεξήγηση ότι δυστυχώς δεν έχω σκύλο!
Επεξηγεί πάντως σαφώς και με βάσιμα επιχειρήματα γιατί μερικοί άνδρες έχουν σκύλο και όχι σύζυγο!
1. Όσο πιο πολύ αργήσεις να γυρίσεις σπίτι, τόσο πιο ενθουσιασμένος είναι ο σκύλος όταν σε βλέπει.
2. Τα σκυλιά δεν παρεξηγιούνται αν τα φωνάξεις με το όνομα άλλου σκύλου.
3. Στα σκυλιά αρέσει να αφήνεις πεταμένα πράγματα στο πάτωμα.
4. Οι γονείς του σκύλου δεν έρχονται ποτέ επίσκεψη.
5. Τα σκυλιά συμφωνούν ότι για να τα κάνεις να καταλάβουν τι λες πρέπει να τους υψώσεις την φωνή.
6. Δεν χρειάζεται ποτέ να περιμένεις τον σκύλο σου να ετοιμαστεί, για να βγεις έξω. Είναι έτοιμος 24 ώρες το 24ωρο.
7. Τα σκυλιά νομίζουν ότι εχει πλάκα όταν είσαι μεθυσμένος.
8. Στα σκυλιά αρέσει το κυνήγι και το ψάρεμα.
9. Ο σκύλος δεν πρόκειται ποτέ να σε ξυπνήσει μες στη νύχτα για να σε ρωτήσει, "Αν πέθαινα, θα έπαιρνες άλλο σκύλο?"
10. Αν το σκυλί σου γεννήσει, απλά βάζεις μια αγγελία στην εφημερίδα και τα δίνεις.
11. Ο σκύλος θα σε αφήσει να του βάλεις κολάρο με καρφιά, χωρίς να σε χαρακτηρίσει ως διεστραμμένο.
12. Αν ο σκύλος σου μυρίσει επάνω σου την μυρωδιά άλλου σκύλου, δεν τρελαίνεται. Απλώς του φαίνεται ενδιαφέρον.
13. Στα σκυλιά αρέσει να κάνουν βόλτες στην καρότσα του φορτηγού.
14. Αν ο σκύλος σου φύγει, δεν παίρνει τα μισά σου υπάρχοντα.
Και για να κάνετε την δοκιμή: Κλείδωσε στο πορτμπαγκαζ την γυναίκα σου και τον σκύλο σου, για μιά ώρα. Άνοιξε καιδες ποιός είναι πιο χαρούμενος όταν σε δεί.
Εγώ όταν αστειεύομαι λέω την αλήθεια.Είναι το πιο αστείο πράγμα στον κόσμο.
George Bernard Shaw
Ανάλαφρο συγγραφικό ύφος δεν σημαίνει αλαφρόμυαλη ή ελαφρόκαρδη κρίση.Σημαίνει απλώς απέχθεια της σοβαροφάνειας και της βλοσυρότητας. Με απωθεί και με τρομάζει πάντα η σοβαροφάνεια ,γιατί προδίδει πενία πνεύματος, γιατί αποτελεί το τελευταίο καταφύγιο των ανεγκέφαλων. Το χιούμορ είναι το ισχυρότερο τονωτικό του μυαλού και το λαμπρότερο λουλούδι του ανθρώπινου πολιτισμού. Ιδιαίτερα όταν υπονομεύει συνειδητά τον ίδιο τον διακινητή του.
Θόδωρος Χατζηπανταζής (Θόδωρος Κρητικός) Ομότιμος Καθηγητής Θεατρολογίας.
Η σοβαρότητα δεν αποκλείει το γέλιο. Δεν υπήρξε, άλλωστε, καμία αληθινά σοβαρή προσωπικότητα στην παγκόσμια ιστορία χωρίς χιούμορ. Θα σας θυμήσω και την αφρικανική παροιμία: "το να είσαι σοβαρός είναι να μην είσαι και τόσο σοβαρός "
Peter Brook.
Τι απεχθάνεστε στις ανθρώπινες σχέσεις;Την έλλειψη χιούμορ.
Γαλάτεια Σαράντη Ακαδημαϊκός 1920-2009
Η σοβαρότητα είναι το τελευταίο καταφύγιο των ρηχών.
Oscar Wilde
Πως πέθαναν οι Θεοί του Ολύμπου; Από τα γέλια, όταν άκουσαν κάποιον να ισχυρίζεται ότι είναι ο ένας και μοναδικός θεός.
Ίσως αν ξέρατε να γελάτε, να στέλνατε στον διάβολο όλες τις μεταφυσικές παρηγορίες σας-και πρώτη πρώτη την ίδια την μεταφυσική
Νίτσε
«Συγχώρεσε, Κύριε, τα μικρά αστεία που κάνω σε βάρος Σου και θα συγχωρέσω το μεγάλο αστείο που κάνεις σε βάρος μου»
Robert Frost (1874-1963)
«Κοινή λογική και αίσθηση του χιούμορ είναι το ίδιο πράγμα, που κινείται με διαφορετικές ταχύτητες. Η αίσθηση του χιούμορ είναι απλά κοινή λογική που χορεύει»
William James (1842-1910) Αμερικανός φιλόσοφος.
«Αν θέλεις να κάνεις εχθρούς, προσπάθησε ν' αλλάξεις κάτι»
Woodrow WilsonΑμερικανός πρόεδρος (1913-1921).
Η σάτιρα είναι ένας τρόπος επιθετικής συμπεριφοράς που κρύβει μέσα του (και συχνά φανερώνει με πολλή αυθάδεια)μια δόση κακίας…. Σάτιρα αθώα δεν υπάρχει, δεν είναι δυνατόν να υπάρξει, αφού πάντα πληγώνει επικρίνει και στηλιτεύει.
Μου θυμίζουν βοσκό που συγκεντρώνει όλα τα πρόβατα σε ένα μαντρί.
Εμίρ Κουστουρίτσα
Η λέξη Θεός για μένα δεν είναι τίποτα άλλο παρά η έκφραση της ανθρώπινης αδυναμίας, η Βίβλος μία συλλογή αξιότιμων, αλλά ακόμη πρωτόγονων θρύλων, οι οποίοι είναι ωστόσο αρκετά παιδιάστικοι. Καμία ερμηνεία, όσο λεπτή, δεν μπορεί να το αλλάξει αυτό.
Άλμπερτ Αϊνστάιν 1954
Κάθε θρησκεία είναι ασύμβατη με τη δημοκρατία όταν ισχυρίζεται ότι η ίδια κατέχει την απόλυτη αλήθεια και αρνείται κάθε αμφισβήτηση. Δώστε την εξουσία σε έναν ισλαμιστή, σε έναν χριστιανό ευαγγελιστή, σε έναν υπερορθόδοξο Εβραίο ή σε έναν ινδουιστή χαμένο στις παραισθήσεις του, και θα δείτε μπρος στα μάτια σας τον θάνατο της ελευθερίας και του ανθρώπου. Ο κόσμος μας είναι ανεξήγητος, μας ξεπερνάει, και η ελευθερία είναι η μοναδική μας μοίρα, γιατί αυτό μάς υπαγορεύει η ανθρώπινη φύση μας. Όταν κάποιος έλθει να σας πει ότι η δική του θρησκεία είναι η λύση, σκέφτεται ότι εσείς που τον ακούτε είστε το πρόβλημα.
Καμέλ Νταούντ Αλγερινός συγγραφέας και δημοσιογράφος
Δεν θα πέθαινα ποτέ για τις ιδέες μου, γιατί μπορεί να έκανα λάθος
Μπέρτραντ Ράσελ
Θέλει ο θεός να εμποδίσει το κακό μα δεν είναι ικανός;
Τότε δεν είναι παντοδύναμος.
Μπορεί αλλά δεν θέλει;
Τότε δεν είναι πανάγαθος.
Και θέλει και μπορεί;
Τότε γιατί υπάρχει το κακό;
Δεν θέλει ούτε μπορεί;
Τότε γιατί τον αποκαλούμε θεό:
ΕΠΙΚΟΥΡΟΣ
e-mail:atheofobos_blog@yahoo.gr
Τα ωραιότερα μέρη της γης είναι πάντα αυτά που δεν είδες
