ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ Ο ΧΡΥΣΟΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ

Οι πληροφορίες που παραθέτω για τον χρυσό στο προηγούμενο μου ποστ τις πήρα από το λινκ που έχω βάλει και μάλλον προέρχονται, χωρίς όμως αυτό να είναι απολύτως σαφές από το κείμενο , από ομιλία το 2003 του τότε πρωθυπουργού κ. Σημίτη για τα 75 χρόνια από την ίδρυση της Τράπεζας της Ελλάδος με θέμα ''Σημαντικός ο ρόλος της για την ΟΝΕ'' που αναφερόταν στην ιστορική της πορεία της τράπεζας .

Χάρις στην ουσιαστική συμβολή της Μερόπης, που έψαξε το θέμα καλύτερα από μένα, υπάρχει μια διαφορετική εκδοχή για την μεταφορά του χρυσού στην Μέση Ανατολή που λέει:

Ο χρυσός φορτώθηκε στον Πειραιά στο αγγλικό καταδρομικό πλοίο «Διδώ», το οποίο με κίνδυνο να βυθιστεί παίρνοντας μαζί του το πολύτιμο φορτίο έφθασε μέσω Κρήτης στην Αίγυπτο. Από εκεί κατέληξε στη Νότια Αφρική, όπου παρέμεινε ως το τέλος του πολέμου.

Πάντως βρίσκω μάλλον πιθανόν ο χρυσός να φορτώθηκε και στα ελληνικά αντιτορπιλικά που αναφέρω, γιατί ως γνωστόν ο Ελληνικός στόλος έφυγε και αυτός για την Αλεξάνδρεια ώστε να μην πέσει στα χέρια των Γερμανών.

Προφανώς μετά την απελευθέρωση ο χρυσός επέστρεψε στην Ελλάδα και σύμφωνα με το ίδιο δημοσίευμα :

Ο χρυσός της Ελλάδας βρίσκεται κατά ένα μέρος στο θησαυροφυλάκιο της Τράπεζας της Ελλάδος, στα υπόγεια του κεντρικού κτιρίου της Πανεπιστημίου, και κατά ένα άλλο στο εξωτερικό. Ενα κομμάτι του ελληνικού χρυσού βρίσκεται στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (EKT), την οποία οι ευρωπαϊκές κεντρικές τράπεζες «προίκισαν» με χρυσό και συναλλαγματικά διαθέσιμα. Κάθε τράπεζα συνέβαλε στη δημιουργία των αποθεμάτων χρυσού της EKT ανάλογα με το «ειδικό βάρος» της χώρας της. H ελληνική «συνεισφορά» παραμένει στην κατοχή της Τράπεζας της Ελλάδος και εμφανίζεται ως περιουσιακό στοιχείο της στον ισολογισμό της.

Ελληνικός χρυσός, κατατεθειμένος σε ράβδους διεθνών προδιαγραφών, βρίσκεται στη Fed (την κεντρική τράπεζα των ΗΠΑ) και στην Τράπεζα της Αγγλίας, εκεί όπου υπάρχουν αγορές που πληρώνουν τόκο για καταθέσεις χρυσού.

Τώρα για όσους ενδιαφέρονται για το πόσο χρυσάφι έχουμε, πάλι η Μερόπη φρόντισε να το βρει και:

Στα υπόγεια της Τράπεζας της Ελλάδος βρίσκονται σήμερα 146,4 τόνοι χρυσού (σε ράβδους), η αξία των οποίων πλησιάζει τα 3 δισ. ευρώ.

Ενδιαφέρον τέλος έχει από ιστορικής πλευράς η παρακάτω παράγραφος από το ίδιο κείμενο:

Αξιοσημείωτο είναι επίσης ότι στα μέσα της Κατοχής οι γερμανικές αρχές των Αθηνών επιχειρούσαν να περιορίσουν τον ελληνικό πληθωρισμό, πουλώντας ράβδους χρυσού στο χρηματιστήριο. Στην Αθήνα την ίδια εποχή η τιμή της χρυσής αγγλικής λίρας ήταν βαρόμετρο των νικών του Άξονα ή των συμμάχων στην Αφρική. Όταν η τιμή της λίρας έπεφτε, οι Αθηναίοι καταλάβαιναν ότι στην Αφρική νικά ο Ρόμελ. Αντίθετα, όταν ανέβαινε, καταλάβαιναν ότι νικούσαν οι σύμμαχοι.

Από τότε έχει μείνει η ιστορική φράση που φώναζαν οι μαυραγορίτες της Αθήνας όταν έπεφτε η τιμή της λίρας ,που ήταν και το μόνο τότε ουσιαστικά αξιόπιστο νόμισμα, οπότε έχαναν τα λεφτά τους ,Βάστα Ρόμελ!

Στο αρχείο του πατέρα μου βρήκα ένα σημείωμα που είχε κρατήσει από εκείνη την εποχή με τις τιμές διαφόρων προϊόντων στο τέλος της κατοχής.

Μια χρυσή λίρα είχε 140-160 τρισεκατομμύρια δραχμές ,δηλ αριθμητικώς 140.000.000.000.000 !!

Ένα αυγό 1.750.000.000.000 ενώ στην φτήνια ήταν ένα πορτοκάλι γιατί έκανε μόνο 400.000.000.000 !

Γράφει μετά από πολλά χρόνια αργότερα πίσω από αυτό το σημείωμα με χιούμορ:

Ευτυχισμένος !!! καιρός!!! Ζήσαμε σαν super Ωνάσηδες. Ούτε καταδεχόμαστε να συζητάμε για χιλιάδες, δηλαδή μονόλεπτα.

ΑΠΟ ΤΗΝ ΧΑΡΟΥΛΑ ΣΤΟΝ ΘΟΔΩΡΟ

Μόλις γύρισα έχοντας ένα αίσθημα ευφορίας από μια κυριολεκτικώς μαγική συναυλία που έδωσε στο ΠΑΛΛΑΣ η Χαρούλα Αλεξίου.

Μέσα από τα 40 χρόνια της παρουσίας της στην μουσική μας σκηνή, προφανώς δεν μπορούσε η ίδια να διαλέξει τι να πρωτοπεί από το τεράστιο ρεπερτόριο της και τον ρόλο αυτό τον ανέλαβε η Λίνα Νικολακοπούλου, που πέτυχε να μας δώσει μια επιλογή με περισσότερα από 30 τραγούδια, από τα παλιότερα μέχρι τα τελευταία της.

Με μια φωνή αναλλοίωτη από τον χρόνο και με μία όπως πάντα σεμνή αλλά αξιαγάπητη σκηνική παρουσία, κατάφερε να παρασύρει όλο το κοινό, πολλούς με δάκρυα στα μάτια από την συναισθηματική φόρτιση που είχαν γι΄ αυτούς τραγούδια συνδεδεμένα με σημαδιακά γεγονότα της ζωής τους, να σιγοτραγουδά μαζί της στα γνωστά κομμάτια και να χειροκροτεί με ενθουσιασμό στα καινούργια που και αυτά μέσα στον χρόνο θα πάρουν την θέση τους στην καρδιά του.

Βέβαια η επιτυχία δεν είναι αποτέλεσμα τύχης, αλλά προφανώς μεγάλης και εξαντλητικής προετοιμασίας.

Η ενορχήστρωση του Κ. Παπαδούκα, που έδωσε το δικό του χρώμα στα γνωστά τραγούδια και οι εξαιρετικοί μουσικοί που την συνόδευαν, με τον ξεχωριστό βιολιστή Θάνο Γκιουλετζή, συνέβαλαν ουσιαστικά στην επιτυχία γιατί πέτυχαν να μην υπερκαλύπτει, όπως γίνεται συχνά ο ήχος την φωνή, αλλά αντίθετα να συμβαδίζει μαζί της ή να την στηρίζει διακριτικά όταν τραγουδούσε με την συνοδεία 1 ή 2 οργάνων.

.

.

Αλλά πριν να ξεκινήσω για την συναυλία είχα αρχίσει να γράφω για την νέα πατάτα του Πάγκαλου με τις δηλώσεις που έκανε μιλώντας προχθές στο BBC όταν είπε :

«Πήραν τον ελληνικό χρυσό που βρισκόταν στην Τράπεζα της Ελλάδος, πήραν τα ελληνικά χρήματα και ποτέ δεν τα επέστρεψαν. Αυτό είναι ένα θέμα που πρέπει κάποια στιγμή να αντιμετωπιστεί».

Όμως η ιστορική αλήθεια είναι ότι οι Γερμανοί όταν μπήκαν στην Ελλάδα δεν βρήκαν χρυσό στα θησαυροφυλάκια της Τράπεζας της Ελλάδας!

Και αυτό γιατί ο τότε διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος Κυριάκος Βαρβαρέσσος και ο υποδιοικητής Γεώργιος Μαντζαβίνος, αποφάσισαν να διασώσουν τα αποθέματα χρυσού που κρύβονταν στα θησαυροφυλάκια της τράπεζας, φυγαδεύοντάς τα στον ελεύθερο κόσμο με τη νόμιμη κυβέρνηση του πρωθυπουργού Εμμ. Τσουδερού, πρώην διοικητή της Τ.τ.Ε.

Την Καθαρή Δευτέρα του 1941, ο ελληνικός χρυσός φορτώθηκε υπό τραγικές συνθήκες βομβαρδισμών στα αντιτορπιλικά "Βασιλιάς Γεώργιος" και "Βασίλισσα Ολγα", φθάνοντας καταρχήν το Ηράκλειο Κρήτης και μετά στην Αλεξάνδρεια και το Κάιρο, από όπου έφθασε τελικά στα θησαυροφυλάκια της South African Reserve Bank της Πραιτώριας.

Ο χρυσός αυτός πρέπει να ήταν εξακόσιοι τόνοι σε βαρελάκια.

Kατά τον πανεπιστημιακό Κώστα Μαγκλιβέρα, σήμερα βρίσκεται στη Φρανκφούρτη, στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα.

Δηλαδή αντί να μας τον πάρουν στην κατοχή τους τον δώσαμε εμείς αυτοβούλως μετά!

Πάντως ο Πάγκαλος έχει μάθει από το παρελθόν να ζητάει συγνώμη από τους Γερμανούς όπως τότε με τις δηλώσεις του ,όταν είχε αποκαλέσει την Γερμανία ως τον γίγαντα με πήλινα πόδια!

ΑΓΑΠΗΤΕ ΑΔΕΛΦΕ ΒΑΣΙΛΕΙΕ

Τα δέντρα μπορεί να πεθαίνουν όρθια, όπως ήθελε ο τίτλος του θεατρικού έργου του Κασόνα, αλλά όταν είναι ζωντανά μπορούν να κοπούν και να γίνουν χαρτοπολτός και έτσι να δημιουργήσουν ένα από τα ωραιότερα δημιουργήματα του ανθρώπινου νου, που είναι το βιβλίο.

Το βιβλίο όμως αν δεν παραμείνει όρθιο σε μια βιβλιοθήκη πεθαίνει, όπως όταν μένει στις αποθήκες των εκδοτών, γιατί μετά από λίγο διάστημα ανακυκλώνεται και ξαναγίνεται χαρτοπολτός.

Τις σκέψεις αυτές τις έκανα όταν σε μια φιλική συγκέντρωση ο καθηγητής Ψυχιατρικής Θανάσης Τζαβάρας μας μοίρασε ένα βιβλίο του που σύντομα θα ακολουθούσε αυτή πορεία.

Το βιβλίο αυτό δεν έχει να προσφέρει τίποτα στην επιστήμη ή την λογοτεχνία.

Είναι όμως ένα βιβλίο που θα μπορούσες να το χαρακτηρίσεις κατάθεση ψυχής γιατί ουσιαστικά είναι ένας φόρος τιμής σε μια γενιά που χάθηκε αλλά συγχρόνως και μια ρεαλιστική απεικόνιση μιας ολόκληρης εποχής φτώχιας και μετανάστευσης μαζί με όλη την περιρρέουσα ατμόσφαιρα της από τους ίδιους τους ανθρώπους που τις βίωσαν .

Το βιβλίο για το οποίο γράφω έχει τον τίτλο Αγαπητέ αδελφέ Βασίλειε (Εξάντας 1999) και εκτός από τον Τσαβάρα έχουν συμβάλει στην εξαιρετικά αισθητική του εμφάνιση οι Δημ.Αγραφιώτης ,Δέσποινα Εξακουστίδου και Χάρης Σπυρόπουλος.

Ο πατέρας του Τζαβάρα ,Βασίλης ήταν το όγδοο και τελευταίο παιδί της οικογένειας του. Η μάνα του πέθανε στον τοκετό του το 1899 και ο πατέρας του την ακολούθησε μετά ένα χρόνο, όποτε το μωρό το μεγάλωσαν οι 3 αδελφές του, μεγαλύτερες από αυτόν κατά 15-18 χρόνια.

Τα υπόλοιπα 4 αδέλφια του μετανάστευσαν στην Αμερική στις αρχές του 1900 και έτσι ο Βασίλης μεγαλώνοντας δεν γνώρισε ποτέ τα αδέλφια του.

Ο Βασίλης αφού τελείωσε το σχολείο ήρθε στην Αθήνα σπούδασε στην Νομική, πήρε το πτυχίο του το 1923 και μετά από διαγωνισμό διορίστηκε στο Πανεπιστήμιο όπου και ήταν για πάνω από 3 δεκαετίες γραμματέας της Νομικής Σχολής.

Την μία και μοναδική φορά που επιχείρησε να πάει στην Αμερική να γνωρίσει τα αδέλφια του το 1939, αναγκάστηκε να αναβάλλει το ταξίδι του γιατί ο γιός του Θανάσης 15 ημερών τότε, έπαθε κοκίτη και κινδύνεψε να πεθάνει.

Τα γράμματα στον Βασίλη από τους συγγενείς στην Αμερική ξεκινούν από το 1933 και φτάνουν μέχρι το 1948 από τους απογόνους πια των μεταναστών, στα αγγλικά πλέον,γιατί και ο τελευταίος αδελφός πέθανε εκείνη την χρονιά.

Τα γράμματα σε μεγάλα διαστήματα το ένα από το άλλο, από τους διασκορπισμένους στην Αμερική αδελφούς, αναφέρονται σε καθημερινότητες αλλά διακρίνεις σε αυτά την αγωνία αλλά και το ενδιαφέρον των ξενιτεμένων γι΄ αυτούς που άφησαν πίσω τους ακόμα και αν δεν τους έχουν γνωρίσει ποτέ τους όπως τον αγαπητόν αδελφόν Βασίλειον.

Προφανώς το οικονομικό κράχ της Αμερικής έχει κτυπήσει τους αδελφούς εκεί που πήγαιναν να ορθοποδήσουν, γιατί όπως διαβάζουμε στο πρώτο γράμμα(6/1933) ...ο δυστυχής αδελφός μας έχασε περιουσίαν 100.000 η οικογένεια του δυστυχεί εγώ δε έχω μαζί μου το κοριτσάκι το μεγάλο.... αλλά και καθώς τα πράγματα αρχίζουν να βελτιώνονται διαβάζεις αργότερα ότι : Εσωκλείστως λαμβάνεις επιταγήν 25 δολλαρίων δέκα της Κλεοπάτρας δέκα πέντε εσένα και της Κατίνας.(12/1934)

Η προσπάθεια της πρώτης γενιάς των μεταναστών να διατηρήσουν την Ελληνικότητα τους είναι εμφανής από επιστολή του 1935 που έχοντας λάβει την φωτογραφία του Βασίλειου με την «αρεβονειαστική» του γράφει ένας εκ των εξ Αμερικής αδελφών με τα ελληνικά του της τρίτης δημοτικού:

Εφχαριστήθιμην και εχάριμεν όλοι μας...

Διότι εσύ δεν γνωρίζης τη έπραξα όπος αναγγάσω Ιωάννη και μακαρίτη Ανδρέα να πάρουν Ελλινίδας και ο ανδρέας εχάθη και ο Ιωάννης έχει μία γαιδούρα ,Και μαραζώνει καθημερινός και εμένα με μισούσαν διότη επήρα μια καλή Ελινίδα.

Υπάρχουν αναφορές για να κάνουν τα αδέλφια ένα ταξίδι επίσκεψης στην Ελλάδα που όμως δεν το κατάφεραν ποτέ, και το 1937 διαβάζουμε:

Εύχομαι να διήλθητε τας αγίας ημέρας του Πάσχα εν πλήρει υγεία και ευτυχεία. Έγώ ουδέποτε αιστάνθην τόσο πολύ την ξενητιά όσον εφέτος και τούτο πιστεύω είναι η ανυπομονιτεία μου να έλθω κάτω ...

Σε επιστολή του 1938 ο αδελφός που ζούσε στο Milwaukee ενημερώνει για τον θάνατο του άλλου αδελφού που ζούσε στην Νέα Υόρκη και παρά το σημαντικό αυτό γεγονός και τα χρόνια που λείπει από την Ελλάδα η νοσταλγία για την πατρώα γή είναι εμφανής, παρά τα 30 χρόνια απουσίας, στην παρακάτω φράση:

Γράψε μου δια το αμπέλι εάν το εφύτευσαν πάλι ή τί απέγεινεν.

Επίσης στο τελευταίο (1/1940) πριν τον πόλεμο γράμμα από το Detroit διαβάζει κανείς: Ός αφορά εμένα αν ζίσο το βγάζο το ισιτιρίομου να παο μια φορά στο χωριόμου θέλω. άλο τίποτα δεν θέλω.

Οι επιστολές ξαναρχίζουν τον Νοέμβριο του 1944 και ....όλοι ή ελλινες της αμερικής άγάλονται επή τη οπολεθέριση της πατρίδος, και μαζί με αυτές γίνεται και αποστολή μερικών επιταγών με δολάρια.

Το 1945 και το 1946 οι επιστολές έχουν σαν βασικό θέμα την αποστολή ενός παλτού στον Βασίλη (βάλε ένα ράπτη να σου πάρει τα μέτρα...) αλλά και τροφίμων όπως ντενεκέδες γάλα, Τούνα ψάρει, πάστα ντομάτα, φακές, ρίζη, ράου ζάχαρη,καφέ, αλλά και σαπούνια δια πλίσιμον ρούχων και προσόπου.

Ήδη πια η επόμενη γενιά των μεταναστών βρίσκει σιγά σιγά την θέση της στην κοινωνία που ζεί και διαβάζουμε πως:

Σηνάμα σου στέλνω ένα κομάτει αμερικανικής εφιμερίδος του Detroit μη τα μούτρατου Πής 25 Ιανουαρίου,ή ομάδα του ήπό την διεφθινσίν του το 20 τουέντη αεροπορικό σόματοι και εκέρδισαι Τα δύο καλίτερα μπέσιμπολ παιγνίδια με το στρατώ της ξηράς και έτσι έγηναι Στάμιον.

Το 1948 τα τελευταία γράμματα στα αγγλικά πλέον, είναι από την κόρη και του τελευταίου εν ζωή αδελφού που ανακοινώνει στην εν Ελλάδι οικογένεια τον θάνατο του πατέρα της.

Μεταξύ άλλων γράφει:

Λυπάμαι που δεν σας ήταν δυνατόν να τον δείτε από την στιγμή που για 40 χρόνια έφυγε. Δεν έχουμε φωτογραφία του πατέρα γιατί εκείνος ποτέ δεν τράβηξε.

Γράφει χαρακτηριστικά στον πρόλογο του βιβλίου ο Τσαβάρας πως όταν έφτασε στην Ελλάδα αυτό το τελευταίο γράμμα θυμάται πως : Είναι η πρώτη φορά που θυμάμαι τον πατέρα μου να κλαίει.

.

.

Οι φωτογραφίες είναι από διάφορες σελίδες του βιβλίου και κλικάροντας επάνω τους μπορούν να μεγαλώσουν.

Η ΣΕΞΟΥΑΛΙΚΗ ΠΑΡΕΝΟΧΛΗΣΗ ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΑΘΗΓΗΤΗ ΧΕΙΡΟΥΡΓΙΚΗΣ

Πέστε με χαιρέκακο, πέστε με όπως θέλετε.

Η είδηση στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ότι :

Το Γ΄ Τμήμα του Συμβουλίου της Επικρατείας με την υπ΄ αριθμ. 505/2010 απόφασή του απέρριψε την αίτηση τέως διευθυντή χειρουργικού τμήματος του νοσοκομείου «Ευαγγελισμός» ο οποίος παύθηκε οριστικά, καθώς στο γραφείο του στο νοσηλευτικό ίδρυμα, παρενοχλούσε σεξουαλικά γυναίκες συγγενών ασθενών

μου προκάλεσε ιδιαίτερη ικανοποίηση που έστω μετά από τόσα χρόνια αυτήν την άθλια ιστορία δεν κατάφεραν να την κουκουλώσουν.

Για όσους δεν την θυμούνται ή δεν την ξέρουν, η υπόθεση με δύο λόγια έχει ως εξής.

Μία κυρία εμφανίστηκε το 2001 στην τηλεόραση, που αλλού στον Τριανταφυλλόπουλο, και κατήγγειλε πως ένας καθηγητής διευθυντής τότε χειρουργικού τμήματος στον Ευαγγελισμό, αντί να την ενημερώσει για τον άνθρωπό της που νοσηλευόταν της έβαλε χέρι, ή επί το αξιοπρεπέστερο προέβη σε σεξουαλική της παρενόχληση.

Η γυναίκα αυτή είναι αξιέπαινη γιατί είχε τα κότσια να κάνει αυτή την καταγγελία για ένα γνωστό και επώνυμο καθηγητή, καταγγελία που εύκολα από πολλούς θα μπορούσε να ειπωθεί το κλασσικό: έλα μωρέ, πήγε και του κουνήθηκε ,οπότε τι να κάνει κι΄ αυτός, άντρας είναι !

Η καταγγελία αυτή άνοιξε τους ασκούς του Αιόλου ,αλλά και τα μάτια και άλλων γυναικών που είχαν υποστεί τα ίδια ,αλλά μέχρι τότε δεν τολμούσαν να μιλήσουν γιατί φοβόντουσαν να μην κατηγορηθούν για κουνίστρες.

Έτσι μίλησαν και αυτές και το τι κατήγγειλαν μπορείτε να το διαβάσετε στην ειδησεογραφία.

Λέγεται ότι η τάση αυτή του περί ου ο λόγος καθηγητού, ομότιμου πλέον, ήταν ευρέως γνωστή στο νοσοκομείο και για τον λόγο αυτό το γυναικείο προσωπικό απέφευγε να μπαίνει μαζί του στα ασανσέρ!

Μετά τις καταγγελίες, τον Απρίλιο του 2001, το Διοικητικό Συμβούλιο του νοσοκομείου «Ευαγγελισμός» πραγματοποίησε Ένορκη Διοικητική Εξέταση, όπου κατέθεσαν τέσσερις γυναίκες, οι οποίες κατήγγειλαν τις προσωπικές τους περιπτώσεις σεξουαλικής παρενόχλησης που υπέστησαν από τον εν λόγω γιατρό.

Στη συνέχεια το Κεντρικό Πειθαρχικό Συμβούλιο Ιατρών του ΕΣΥ, αποφάσισε ότι οι καταγγελίες είναι αληθείς και ότι ο καθηγητής προέβη πράγματι σε σεξουαλική παρενόχληση των τεσσάρων γυναικών, διαπράττοντας το πειθαρχικό παράπτωμα της «χαρακτηριστικής αναξιοπρεπούς και ανάξιας για υπαλλήλους διαγωγής εντός υπηρεσίας» με αποτέλεσμα να αποφασίσει την οριστική παύση του ενώ κρίθηκε πως η ποινή που του επιβλήθηκε ήταν η προσήκουσα.

Έχοντας παρακολουθήσει τις εκπομπές τότε θυμάμαι την αγανάκτηση που αισθάνθηκα βλέποντας τες για δύο λόγους.

Ο πρώτος, καθαρά προσωπικός, ήταν γιατί γνώριζα στα νεανικά μου χρόνια αξιοπρεπές άτομο του στενού οικογενειακού του περιβάλλοντος που θα έπρεπε αναπόφευκτα να αντιμετωπίσει όλη αυτή την δυσάρεστη επικαιρότητα.

Ο δεύτερος και ουσιαστικότερος, ήταν η απαράδεκτη για κάθε γιατρό εκμετάλλευση της εκ των πραγμάτων θέσεως ισχύος που έχει απέναντι στους συγγενείς ανθρώπων που νοσηλεύει και αγωνιούν γι αυτούς.

Αντί να λειτουργήσει σαν πραγματικός γιατρός που κατανοεί τις φοβίες, τα άγχη και τις ανασφάλειες των στενών συγγενών των ασθενών που βρίσκονται σε ένα απωθητικό και πολλές φορές εχθρικό στην αντίληψη τους περιβάλλον ενός νοσοκομείου, και να τους ενημερώσει και επιπλέον να τους δώσει κουράγιο ακόμα και για περιστατικά που δεν θα έχουν αίσια έκβαση, αυτός κοίταζε να βάλει χέρι!

Ο στίχος του Γιάννη Ρίτσου με τον οποίο καταλήγει το ποστ μου .. ..οι γιατροί δεν μας δίνουν σημασία βιαστικά μας κουβαλούν στα χειρουργεία. νομίζω πως αποδίδει πλήρως τα συναισθήματα των ασθενών και των συγγενών τους σε ένα νοσοκομείο.

Τι βαθιά πούναι η νύχτα
ως το Νοσοκομείο
Μακρύς διάδρομος μακρύς
μαύρος, μαύρος,
-Που βγάζει;

Εκτός των άλλων επίσης με ενοχλεί η γενικότερα εδραιωμένη αντίληψη πολλών, οι οποίοι ευρισκόμενοι σε κάποια θέση ισχύος αποκτούν την αντίληψη: του εγώ τώρα γαμώ και δέρνω γιατί είμαι και πολύ άνδρας αφού έφτασα εδώ!

Επειδή λοιπόν ακούγοντας ο ίδιος τις καταγγελίες αυτές αντί να αισθανόταν ντροπή πιθανόν είναι να αισθανόταν και περήφανος που έγινε ευρύτερα γνωστό, κατά την αντίληψη του, πόσο άνδρας είναι, μου πέρασε από το μυαλό μια διαβολική σκέψη που μόνο το αθεόφοβο μυαλό μου μπορούσε να σκεφτεί!

Θα ήταν πολύ ωραίο και διαβολικά υποχθόνιο μια από τις παθούσες να έβγαινε και για να τον εκδικηθεί αντί να έκανε καταγγελία για σεξουαλική παρενόχληση , να έλεγε τα εξής:

Εγώ για το καλό του πατέρα μου, τι να κάνω, δέχτηκα να μου βάλει χέρι, όμως παρά το ότι του έκατσα και παρ΄όλο το χέρι που μου έβαλε δεν του σηκωνόταν με τίποτα !

Η ΑΛΛΑΖΟΥΜΕ Η ΒΟΥΛΙΑΖΟΥΜΕ

Η Ελλάδα συνήθως δεν πρωτοτυπεί συνήθως σε τίποτα, όμως πέρυσι παρ΄ όλα αυτά απέκτησε μια παγκόσμια πρωτοτυπία

Δεν νομίζω να υπάρχει προηγούμενο σε όλο τον κόσμο μια κυβέρνηση να κάνει εκλογές με σκοπό να τις χάσει για να απαλλαγεί από την εξουσία.

Δυστυχώς ο Καραμανλής ο μικρός δεν είχε τα κότσια να ακολουθήσει την στάση του Χαρίλαου Τρικούπη που παρά το «Δυστυχώς επτωχεύσαμεν», παρέμεινε στην εξουσία και αγωνίστηκε για την σωτηρία της χώρας, παρά το ότι είχε σαν αντιπάλους, μια φαύλη αντιπολίτευση που υποκινούσε διαδηλώσεις με σύνθημα την μη πληρωμή των φόρων, αλλά και τα Ανάκτορα με τον διάδοχο να εμφανίζεται έφιππος στις διαδηλώσεις!

Η ουσιαστική ή έστω η επικείμενη χρεοκοπία της χώρας είναι επί θύραις και βέβαια δεν θα είναι η πρώτη φορά από την εποχή που απελευθερώθηκε από τους Τούρκους.

Ήδη 4 φορές στην νεώτερη ιστορία μας καταφέραμε να χρεωκοπήσουμε!

Διαβάζω διάφορες αναλύσεις σχετικά με τα ελλείμματα και το εξωτερικό χρέος της Ελλάδας σε σύγκριση με άλλες χώρες, και στις οποίες διαπιστώνει κανείς ότι αυτές έχουν δημοσιονομικά ελλείμματα ακόμα μεγαλύτερα από τα δικά μας.

Οι συγκρίσεις όμως που γίνονται με χώρες ,όπως πχ οι ΗΠΑ ή η Ιαπωνία που πράγματι έχουν μεγαλύτερα ελλείμματα από την Ελλάδα, παραβλέπουν ότι αυτές έχουν αντίστοιχα και νομίσματα τα οποία μπορεί να μην έχουν σαφές αντίκρισμα σε αξίες έχουν όμως ένα μείζον πλεονέκτημα ότι σε αυτά βασίζεται η διεθνής οικονομία οπότε όλοι τα στηρίζουν, αλλά επίσης ότι οι χώρες αυτές παράγουν και προϊόντα με διεθνή ζήτηση οπότε και τα νομίσματα τους ΚΥΚΛΟΦΟΡΟΥΝ σε όλο τον κόσμο.

Την σημασία της κυκλοφορίας μπορεί να την καταλάβει κανείς καλύτερα από το παρακάτω γνωστό μεν, αλλά ουσιαστικό και συνάμα απολαυστικό παράδειγμα που έδωσε ο Ρουμελιώτης.

Σ' ένα χωριό που ζει από τον τουρισμό, τα πάντα έχουν νεκρωθεί λόγω της κρίσης. Για να επιβιώσουν οι κάτοικοι, ο ένας δανείζεται από τον άλλον. Ο καιρός περνά μέσα σ' αυτή τη βαριά ατμόσφαιρα, ώσπου ύστερα από έναν μήνα, όπου όλοι βαράνε μύγες, έρχεται επιτέλους κάποιος τουρίστας και ζητάει ένα δωμάτιο στο ξενοδοχείο του χωριού.

Ο ξενοδόχος τού λέει την τιμή και την έκπτωση, κι εκείνος προπληρώνει με ένα χαρτονόμισμα των 100 ευρώ. Πριν ακόμα ανέβει στο δωμάτιό του, ο ξενοδόχος πηγαίνει το χαρτονόμισμα στον χασάπη, στον οποίο χρωστάει ακριβώς 100 ευρώ. Ο χασάπης παίρνει το χαρτονόμισμα και τρέχει να το δώσει στον κτηνοτρόφο που τον εφοδιάζει με κρέας. Ο κτηνοτρόφος παίρνει το χαρτονόμισμα και σπεύδει στο μπουρδελάκι, να το δώσει στην πουτάνα του χωριού που της χρωστάει κάποιες ώρες άγριου, απύθμενου σεξ που πέρασαν μαζί. Εκείνη, με τη σειρά της, δίνει τα 100 ευρώ στον ξενοδόχο για τις βραδιές που χρησιμοποίησε με πίστωση τα δωμάτιά του για τους πελάτες της.

Μόλις η επί χρήμασι εκδιδομένη άφησε το χαρτονόμισμα στη ρεσεψιόν, κατεβαίνει ο τουρίστας από το δωμάτιό του και λέει στον ξενοδόχο ότι τελικά άλλαξε γνώμη και θα φύγει απ' το χωριό. Ο ξενοδόχος τού δίνει πίσω τα 100 ευρώ, που πήρε απ' την πουτάνα, αφού έκαναν τον γύρο του χωριού.

Αυτό είναι ο σουρεαλισμός στην οικονομία. Τελικά, δεν υπήρξε καθόλου εισόδημα για το χωριό, τίποτα δεν ξοδεύτηκε, κανείς δεν έχασε, κανείς δεν κέρδισε, και όλα τα χρέη του χωριού ξεπληρώθηκαν...

Όμως δυστυχώς η πραγματικότητα στην Ελλάδα είναι αυτή που έγραψε ο Τάκης Φωτόπουλος.

Μολονότι ούτε το δημόσιο χρέος ούτε το δημοσιονομικό έλλειμμα, σε σχέση με το ΑΕΠ, είναι από μόνα τους τα υψηλότερα στην ευρωζώνη, καμία άλλη χώρα σ' αυτή δεν παρουσιάζει παρόμοιο συνδυασμό υψηλών μεγεθών (113% και 12,7% αντίστοιχα), ούτε είναι αναγκασμένη μέσα σε μόλις πέντε χρόνια να ξεπληρώσει ή να αναχρηματοδοτήσει τα 150 από τα 300 δισ. ευρώ που φτάσαμε να χρωστάμε σήμερα (κυρίως σε Γερμανούς και Γάλλους τραπεζίτες) και ήδη να δαπανά πάνω από τα μισά συνολικά δημόσια έσοδα στην πληρωμή τοκοχρεολυσίων!

Δεν είμαι οικονομολόγος, έσουρα δε αρκετά σε αυτούς πρόσφατα, αλλά με απλά μαθηματικά αυτό σημαίνει ότι για τα επόμενα 5 χρόνια σε κάθε 100 ευρώ που βγάζουμε τα 50 πρέπει να τα δίνουμε στους δανειστές και με τα υπόλοιπα 50 να την περνάμε, και εάν είναι δυνατόν ,που προφανώς δεν είναι, να μας περισσεύουν και μερικά για να επενδύσουμε.

Εάν τα σκατώσουμε, και δεν μπορέσουμε να ξοφλήσουμε τα χρέη μας, όπως έγινε μετά την ατιμωτική ήττα από τους Τούρκους στον πόλεμο του 1897, οι δανειστές μας δεν έχουν να φοβηθούν για τα λεφτά τους.

Θα βρουν το τρόπο για να τα πάρουν με κάτι αντίστοιχο με τον ΔΟΕ (Διεθνής Οικονομικός Έλεγχος) του 1897, που εισέπραττε για λογαριασμό των δανειστών τους φόρους των ειδών μονοπωλίου (αλάτι, σπίρτα, πετρέλαιο, παιγνιόχαρτα, σιγαρόχαρτο και σμύριδα) και ακόμη τον φόρο του καπνού, τα τέλη χαρτοσήμου και τους δασμούς του τελωνείου Πειραιώς για τα επόμενα 80 χρόνια ,δηλαδή μέχρι το 1978 που καταργήθηκε!

Όμως από ότι βλέπω οι περισσότεροι, όπως άλλωστε και εγώ, είναι πρόθυμοι να συζητάνε για το που πήγαν τα λεφτά και να μην έχουν καμιά διάθεση να αντιμετωπίσουν την πραγματικότητα και τις δυστυχώς αναπόφευκτες λύσεις.

Εμείς όμως είμαστε περήφανοι Έλληνες και έχουμε μάθει να ζούμε αρχοντικά με δανεικά, και δεν είμαστε σαν και κείνους τους Γερμανούς που έχουν αποδεχτεί να καθηλωθούν οι μισθοί τους για 8 χρόνια για να αυξήσουν την ανταγωνιστικότητα τους, με αποτέλεσμα να είναι μαζί με τους Κινέζους στην κορυφή των εξαγωγικών χωρών στον κόσμο.

Ούτε έχουμε εμείς ξεπουλημένα εργατικά σωματεία σαν το Γερμανικό συνδικάτο των εργατών μετάλλου, των 3.000.000 εργατών, που αντί για αυξήσεις θα ζητήσει την εξασφάλιση από την κυβέρνηση και τους εργοδότες των θέσεων εργασίας.

Εμείς είμαστε πιστοί στο ρητό -αμύνεστε περί πάρτης!

Άμα δε είναι να κάνουμε απεργία θα φροντίσουμε να παραλύσουμε την χώρα είτε κλείνοντας τα λιμάνια ,είτε κλείνοντας με τα τρακτέρ τους δρόμους ή τα σύνορα ή ακόμα καίγοντας τα αυτοκίνητα μας στο Σύνταγμα όπως απειλούν οι ταξιτζήδες αν τους φορολογήσουν!(αμήν και πότε να τα κάψουν!)

Μόνο αυτοί οι ξενέρωτοι Γερμανοί όταν λένε «σήμερα απεργεί το μετρό στο Βερολίνο», αυτό σημαίνει ότι τα τρένα δεν περνούν με ρυθμό ανά τρία λεπτά από κάθε σταθμό, όπως είναι το σύνηθες, αλλά περίπου ανά τέταρτο αντί να νεκρώσουν όλη την χώρα.

Αλλά τι περιμένει κανείς από λαούς που έτρωγαν βελανίδια όταν οι ένδοξοι ημών πρόγονοι μας κληροδοτούσαν το τιμημένο τους DNA,και σήμερα αντί να μας αναγνωρίσουν αυτό το ένδοξο παρελθόν και να μας δώσουν κάνα φράγκο να συνεχίσουμε να την περνάμε κοτσάνι το 67% των Γερμανών δηλώνει ότι δεν θέλουν η χώρα τους και άλλες χώρες μέλη της ΕΕ να βοηθήσουν οικονομικά την Ελλάδα για να ξεπεράσει τη δημοσιονομική της κρίση και το 53% εκτιμά ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση θα πρέπει, αν χρειασθεί, να αποβάλει την Ελλάδα από τη ζώνη του ευρώ.

Τελικά μέσα σε όλη αυτή την δίνη που ζούμε τον τελευταίο καιρό αυτό που μου την δίνει περισσότερο είναι η σκέψη ότι κάποιος εκεί στην Ραφίνα, συνταξιούχος ετών 53(και μισό..) που λέγεται ότι έχει φτάσει τα 125 κιλά, παίζοντας με το τηλεκοντρόλ του και βλέποντας ένα μάλλον αμήχανο, σχεδόν λυπημένο Παπανδρέου ανάμεσα στους υπομειδιώντες Σαρκοζί και Μέρκελ θα λέει χαμογελαστά μέσα του : ούτε ψύλλος στον κόρφο του!

Στο βιντεάκι πως μας βλέπουν στην Αγγλία, χώρα που είναι εκτός ευρώ, ως ZORBA THE GR€€K.(από τον Guardian)

Η κ. ΑΘΕΟΦΟΒΟΥ ΚΑΙ Η ΓΕΦΥΡΑ ΒΑΡΔΙΝΟΓΙΑΝΝΗ

Παρά τον τίτλο, το σημερινό ποστ δεν έχει καμιά σχέση με το ποστ μου ΤΙ ΣΧΕΣΗ ΕΧΟΥΝ ΟΙ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΜΕ ΤΙΣ ΓΕΦΥΡΕΣ; που ίσως μερικοί να το θυμάστε.

Η κ. Αθεόφοβου έχει μια ιδιαίτερη σχέση αγάπης με την οριζόντια θέση του σώματος της για ώρες, με την βασική και μόνιμη δικαιολογία -να ισιώσω λιγάκι την πλάτη μου γιατί πονάει !

Επειδή λοιπόν όταν είσαι ξαπλωμένος για ώρες η μελέτη του ταβανιού όσο προσεκτική και να είναι κάποτε τελειώνει, έχει αναπτύξει όταν βρίσκεται με το σώμα οριζοντίως, μια έντονη βιβλιοφαγία η οποία τελικά δημιουργεί ένα φαύλο κύκλο γιατί επιμηκύνει χρονικά την ξάπλα, γιατί ένα βιβλίο δεν το εγκαταλείπεις όταν είσαι σε ένα ενδιαφέρον σημείο του.

Προχθές λοιπόν αφού έφαγε κάτι ,με την μόνιμη αιτιολογία ότι την τράβαγε το στομάχι της, κλασσική δικαιολογία για την μονίμως ανοικτή όρεξη της ,πήρε το βιβλίο της και οριζοντιώθηκε , αλλά με έκπληξη την είδα εντός ολίγου να σηκώνεται από το κρεβάτι και να έρχεται σε μένα με αυτό που διάβαζε στο χέρι.

Διάβαζε το μυθιστόρημα του χειρουργού Γιώργου Πολυράκη, Λύτρωση (Ψυχογιός) οπότε στην σελίδα 216 έγραφε για κάποια γέφυρα Βαρδινογιάννη.

Οπότε ήρθε να ρωτήσει τον, πάντα και για τα πάντα καλώς ενημερωμένο, μετριόφρονα σύζυγό της, τι ξέρει γι΄ αυτήν.

Με συντριβή καρδίας και καταρρακωμένο το ηθικό μου, αναγκάστηκα να παραδεχτώ ότι όχι μόνο δεν ξέρω τίποτα γι΄ αυτήν αλλά ούτε την είχα ακούσει ποτέ στην ζωή μου.

Απτόητη λοιπόν ασχολήθηκε πάραυτα με την τρίτη κατά σειράν αγαπημένη της ενασχόληση, το τηλέφωνο, που προηγείται της τέταρτης που είναι το διάβασμα.

Στις δύο πρώτες θέσεις είναι ο ύπνος τον οποίο θεωρεί επαρκή μόνο μετά το 10ωρο, στις 7 με 8 ώρες σέρνεται γλαρωμένη το βράδυ, και η πλήρωση του στομάχου ανά τακτά χρονικά διαστήματα που δεν μπορούν να υπερβαίνουν το πολύ τις 7-8 ώρες.

Όλες τις παραπάνω ενασχολήσεις μόνο σε δύο περιπτώσεις μπορεί να τις παραβλέψει.

Η μία είναι να την ενδιαφέρει κάτι ιδιαίτερα οπότε με θαυμασμό την βλέπω αξημέρωτα να είναι έτοιμη να εξορμήσει πουρνό πουρνό, εις βάρος του ύπνου και του φαγητού της, γιατί έχει δεί πχ κάτι που της κίνησε το ενδιαφέρον στο LIDL οπότε πρέπει να προλάβει να το πάρει πριν εξαντληθεί, με αποτέλεσμα επ΄ ευκαιρία να επιστρέφει και με άλλα 10 διαφορετικά είδη εκτός προγράμματος με τα οποία όμως εκδικούμαστε τους Γερμανούς για τις πολεμικές αποζημιώσεις που δεν μας έδωσαν γιατί τους ζημιώνει αγοράζοντας τα κοψοχρονιάς λέγοντας μου το ατράνταχτο επιχείρημα- έλα μωρέ πόσο νομίζεις ότι έκανε αυτό!

Η άλλη περίπτωση είναι να της ζητήσει κάτι η κόρη της οπότε σαν γνήσια Ελληνίδα μάνα γίνεται χαλί να την πατήσει όσο και αν πρόκειται να ταλαιπωρηθεί.

Μετά από αυτήν την παρένθεση επιστρέφω στο κυρίως θέμα που είναι η γέφυρα Βαρδινογιάννη την οποία πάραυτα τηλεφωνώντας στα κατάλληλα πρόσωπα την εντόπισε και πήρε πλήρεις πληροφορίες.

Η γέφυρα αυτή είναι λίγο μετά την Ανώπολη στο δρόμο Σφακιά-Ανώπολη-Άγιος Ιωάννης, περίπου 19 χιλιόμετρα από την Χώρα Σφακίων στο χωριό Αράδαινα, ,που είναι στην βόρεια πλευρά του ομώνυμου φαραγγιού.

Μέχρι να κατασκευαστεί το 1986, όποιος ήθελε να πάει εκεί, ή στο χωριό Άγιος Γιάννης, απ΄ όπου και κατάγονται οι Βαρδινογιάννηδες, έπρεπε να κατέβει από ένα φιδωτό καλντερίμι μέχρι το βάθος του φαραγγιού και να ανέβει στην άλλη πλευρά .(φαίνεται στην παρακάτω φωτογραφία) Όσοι ήθελαν να αποφύγουν αυτό το εξαντλητικό ανεβοκατέβασμα στην θέση της γέφυρας υπήρχε μια υποτυπώδης γέφυρα από σχοινιά και ένα μεγαλύτερο σχοινί από όπου δενόταν ο τολμηρός που απεφάσιζε να διασχίσει το φαράγγι, σε ύψος 138 μέτρων από το βάθος του, για να μπορέσει να επισκεφτεί το αντίπερα χωριό.

Η εγκατάλειψη του χωριού εκτός από το δυσπρόσιτο της προσπέλασης του, οφείλεται και στην βεντέτα (μόνιμη πληγή της Κρήτης) που ξέσπασε το 1947 για μια κατσίκα και στην οποία σκοτώθηκαν 7 άτομα!

Έτσι η Αράδαινα που είναι κτισμένη στη θέση της αρχαίας Αραδήν ενώ το 1821 ήταν χωριό με 226 κατοίκους σήμερα είναι ερειπωμένο χωρίς κατοίκους και το μόνο κτίσμα που διατηρείται σε καλή κατάσταση είναι μια εκκλησία του 14ου αιώνα, του Αρχαγγέλου Μιχαήλ.

Στο ναό αυτό γινόταν το ‘‘ξακαθάρισμα‘‘ ,δηλαδή οι ύποπτοι για ζωοκλοπή έρχονταν να ορκισθούν και να ξεκαθαρίσουν ότι δεν είχαν εμπλοκή στη κλοπή.

Μπορεί όμως να μην υπάρχουν πλέον ζωοκλέφτες στην περιοχή, αλλά το καλοκαίρι από τον Ιούνιο μέχρι το τέλος Αυγούστου μαζεύονται εκεί ,οι φίλοι του Byngy ή bungee jumping γιατί η γέφυρα διαθέτει και την ειδική γι΄ αυτό εξέδρα.(φαίνεται στην πρώτη φωτογραφία)

Επίσης όσοι προτιμούν αντί να τους κρεμούν απ΄ τα ποδάρια να τα χρησιμοποιούν για πεζοπορία, μπορούν να διασχίσουν τα 4,5 χιλιόμετρα του φαραγγιού που καταλήγει στην ωραιότατη παραλία Μάρμαρα ή κατ΄ άλλους Διαλεσκάρι στο Λιβυκό Πέλαγος, έπειτα από πεζοπορία τριών ωρών και πέρασμα – κατάβαση από μια σκάλα που τοποθετήθηκε τελευταία, κολλημένη στον κατακόρυφο βράχο, ύψους είκοσι μέτρων. Από την παραλία και μέχρι το γραφικό χωριό-λιμανάκι Λουτρό, η διαδρομή απέχει μιάμιση ώρα.

Η διαδρομή για την Αράδαινα είναι κάπου 1ώρα και 15 λεπτά από τα Χανιά ή το Ρέθυμνο.

Έτσι λοιπόν την επόμενη Κυριακή παρά την σχετική συννεφιά και μετά από το κλείσιμο στο σπίτι από την μέρα που ήρθαμε στην Κρήτη λόγω των συνεχών βροχών, το ζεύγος Αθεόφοβου εξέδραμε για να αποκτήσει ιδίαν πείραν από αυτή την περιοχή.

Περιττό να πω σε όσους δεν ξέρουν την περιοχή ότι η διαδρομή από τις Βρύσες μέχρι την Χώρα Σφακίων είναι μέσα σε ένα άγριο αλλά πανέμορφο τοπίο από οροπέδια όπως της Κράπης και του Ασκύφου αλλά και από το Ιμπριώτικο φαράγγι.

Μπορεί το φαράγγι της Σαμαριάς να είναι το πιο γνωστό αλλά ο νομός Χανίων διαθέτει περίπου εξήντα φαράγγια και στα Σφακιά βρίσκονται τα περισσότερα από αυτά, και είναι τα πλέον επιβλητικά και κακοτράχαλα.

Φτάνοντας στο Λιβυκό πέλαγος η θέα από ψηλά της Χώρας Σφακίων είναι μοναδική, γιατί από κοντά, για μένα, είναι πλέον απογοητευτική μετά το κτίσιμο που έχει γίνει σε αυτό το πάλαι ποτέ γραφικό λιμανάκι.

Σε σύντομο διάστημα φτάσαμε στο φαράγγι της Αράδαινας και στην γέφυρα.

Το τοπίο είναι μοναδικό και το χάος που βρίσκεται κάτω σου σου κόβει την ανάσα και προσωπικά δεν μου γεννά καμία διάθεση να με δέσουν απ΄τα ποδάρια και να με πετάξουν προς τα κάτω για να δώ τον Χριστό φαντάρο!

Δεν χρειάζεται να τονίσω πως ο καθαρός αέρας και η εκδρομική μας διάθεση μετά από λίγο μας άνοιξε την όρεξη όποτε σε ένα καφενείο- ταβερνάκι στην Ανώπολη επήλθε ικανοποιητική πλήρωση του στομάχου μας με μπριζόλες και φρεσκοκομμένες και όχι προκάτ τηγανιτές πατάτες, μαζί με όλα τα συμπαρομαρτούντα συνοδευτικά.

Μετά την γαστριμαργική αυτή πανδαισία, η οποία παρεμπιπτόντως ήταν και ιδιαιτέρως φτηνή, πήραμε τον δρόμο της επιστροφής εν γαλήνη και ηρεμία και χωρίς την συνήθη γκρίνια της κ. Αθεόφοβου η οποία σε κάθε απότομη στροφή του δρόμου είναι ικανή να αναφωνεί στεντορεία τη φωνή-πως την πήρες έτσι την στροφή, σακιά κουβαλάς!

Η ήρεμος επιστροφή είναι φυσικό επακόλουθο του γλαρώματος που την καταλαμβάνει μετά το φαγητό, η ίδια το εξηγεί επιστημονικώς ως παρασυμπαθητικοτονία η παρέα όμως την ονομάζει χλαπάτσα, με αποτέλεσμα να ρίχνει την πλάτη του καθίσματος προς τα πίσω και να κοιμάται ατάραχη ,παρά το ανοικτό στην διαπασών ραδιόφωνο, το οποίο συνοδεύω και εγώ τραγουδώντας έξω καρδιά, σαν τον Κακοφονίξ, εύθυμα άσματα όπως το- στον άλλο κόσμο που θα πας!

Τα Λευκά Όρη από την Αράδαινα.

Ο ΠΟΙΗΤΗΣ ΤΟΥ INVICTUS

Μια άλλη σημαντική ταινία που παίζεται αυτές τις μέρες, εκτός από το Avatar είναι το Invictus του Clint Eastwood, με τον Morgan Freeman στον ρόλο του Νέλσον Μαντέλα και τον Matt Damon στον ρόλο του αρχηγού της ομάδας ράγκμπι της Νοτιοαφρικανικής Ένωσης.
Ο τίτλος της εξαιρετικής αυτής ταινίας που στα λατινικά σημαίνει ανίκητος προέρχεται από ένα ποίημα που είχε ο Μαντέλα σε ένα κομμάτι χαρτί στο κελί της φυλακής του και το δίνει στον αρχηγό της ομάδας του ράγκμπι.

Το ποίημα ακούγεται στην ταινία όταν η ομάδα επισκέπτεται την φυλακή που ο Μαντέλα παρέμεινε φυλακισμένος σε ένα μικρό κελί για 27 χρόνια και ο αρχηγός της ομάδας επισκέπτεται αυτό το κελί.

Στην πραγματικότητα ο Μαντέλα δεν του έδωσε αυτό το ποίημα αλλά του έδωσε ένα απόσπασμα από ένα λόγο του Theodore Roosevelt του 1910 με τίτλο The Man in the Arena.

Ο William Ernest Henley επάνω σε νεαρή ηλικία και κάτω η προτομή του από τον Rodin.

Το ποίημα το έχει γράψει ο Άγγλος ποιητής,κριτικός και εκδότης William Ernest Henley (1849–1903) το 1875 και δημοσιεύτηκε το 1888 χωρίς τίτλο .

Τον τίτλο τον πρόσθεσε ο Arthur Quiller-Couch όταν το περιέλαβε στο Book Of English Verse(1900)

Ο Henley από 12 ετών έπασχε από φυματίωση των οστών με αποτέλεσμα σε ηλικία 16-17 ετών να υποβληθεί σε ακρωτηριασμό του αριστερού του ποδιού κάτω από το γόνατο.

Παρ΄ όλα αυτά το 1867 πέτυχε στις τοπικές εξετάσεις για την Οξφόρδη και μετά από λιγο μετακόμισε στο Λονδίνο όπου προσπάθησε να εδραιωθεί σαν δημοσιογράφος.

Λόγω της νόσου όμως αναγκαστικά περνούσε σημαντικά διαστήματα στα νοσοκομεία.

Σε μία από τις νοσηλείες του το 1975 έγραψε και το Invictus.

Ο Robert Louis Stevenson αναφέρει σε γράμματα του πως η ιδέα για τον χαρακτήρα του πειρατή Long John Silver, του κουτσού ήρωα του στο κλασσικό του βιβλίο Η νήσος των Θησαυρών, προήλθε από τον στενό του φίλο Henley.

Ο κουτσός πειρατής Long John Silver σε δύο διαφορετικές απεικονίσεις

Ο Henley περιγράφεται σαν ένας μεγαλόσωμος, με φαρδιές πλάτες λαμπερός άνδρας με κόκκινη γενειάδα και μπαστούνι. Επίσης ήταν πρόσχαρος, εξαιρετικά έξυπνος, με μια αφάνταστη φλόγα και ζωτικότητα μέσα του και γελαστός.

Η φιλάσθενη κόρη του Μαργαρίτα, που πέθανε 5 ετών, φώναζε τον φίλο του Henley J. M. Barrie, "friendy-wendy"αλλά επειδή δεν μπορούσε να μιλήσει καθαρά το πρόφερε "fwendy-wendy" και έτσι ο Barrie εμπνεύστηκε να χρησιμοποιήσει το όνομα Wendy, στο κλασσικό του παιδικό βιβλίο Peter Pan.

Η Wendy Darling από τον Oliver Herford,στο βιβλίο "The Peter Pan Alphabet", Charles Scribner's Sons, New York, 1907 και από την ταινία του Disney

Χωρίς να διεκδικώ δάφνες μεταφραστή ποίησης προσπάθησα να αποδώσω στην μετάφραση μου το πνεύμα του ποιήματος οπότε πάσα ποιητική διόρθωση είναι δεκτή.

.

Πέρα από την νύχτα που με σκεπάζει,

κατάμαυρη απ΄ακρη σε άκρη

ευχαριστώ τους θεούς όποιοι και νάναι

για την ακατανίκητη ψυχή μου.

.

Κι αν έπεσα θύμα των περιστάσεων

ούτε δείλιασα ούτε έκλαψα γοερά.

Κάτω απ΄ τα χτυπήματα της τύχης

το κεφάλι μου είναι ματωμένο αλλά δεν προσκυνά.

.

Πέρα απ αυτό τον τόπο της οργής και των δακρύων

κι απ τη βαριά του σκιά

ακόμα κι απ την απειλή του χρόνου

είμαι και θα παραμείνω ατρόμητος.

.

Δεν έχει σημασία πόσο στενή είναι η πύλη

πόσο μεγάλο είναι το τίμημα

εγώ είμαι ο κυρίαρχος της μοίρας μου

εγώ είμαι ο καπετάνιος της ψυχής μου.

.

INVICTUS

Out of the night that covers me,
Black as the pit from pole to pole,
I thank whatever gods may be
For my unconquerable soul.

In the fell clutch of circumstance
I have not winced nor cried aloud.
Under the bludgeonings of chance
My head is bloody, but unbowed.

Beyond this place of wrath and tears
Looms but the Horror of the shade,
And yet the menace of the years
Finds and shall find me unafraid.

It matters not how strait the gate,
How charged with punishments the scroll,
I am the master of my fate:
I am the captain of my soul.