ΠΟΥ ΟΔΗΓΕΙ Η ΤΥΦΛΗ ΠΙΣΤΗ ΣΕ ΟΠΟΙΟΔΗΠΟΤΕ ΔΟΓΜΑ

Η επιγραφή στην είσοδο του Καθεδρικού Ναού της Κολωνίας είναι απόλυτα σαφής: Έτσι είναι γιατί δεν γίνεται αλλιώς. Άμα είσαι πιστός αποδέχεσαι το δόγμα της θρησκείας σου σε ότι παράλογο και αν αυτή πρεσβεύει.
Και όπως είχε πει ο Βρεττανός πολιτικός των Εργατικών Τόνι Μπέν : Πίστη είναι κάτι για το οποίο θα πέθαινες, δόγμα είναι κάτι για το οποίο θα σκότωνες. Αυτό κάνει όλη τη διαφορά.
Πράγματι στην ιστορία της ανθρωπότητας τεράστιος αριθμός ανθρώπων έχει πεθάνει για την πίστη του, αλλά εξίσου μεγάλος αριθμός έχει σκοτώσει για αυτά που πιστεύει και για τα οποία είναι πεπεισμένος ότι είναι απολύτως σωστά και πρέπει, έστω και δια της βίας, να τα αποδεχθούν όλοι.
Η επικράτηση του χριστιανισμού έγινε μετά από σωρεία εγκλημάτων κατά των ειδωλολατρών στο παρελθόν, χωρίς η μουσουλμανική θρησκεία να υστερεί, ακόμα και στις μέρες μας, σε εγκλήματα στο όνομα του Αλλάχ.
Αλλά και οι πολιτικές ιδεολογίες όπως ο φασισμός και ο ναζισμός με την συστηματική δολοφονία Εβραίων, τσιγγάνων, ομοφυλόφιλων κτλ οδήγησαν εκατομμύρια ανθρώπους στον θάνατο.
Σχετικά έχω γράψει στα ποστ μου ΣΤ΄ ΑΟΥΣΒΙΤΣ-ΜΠΙΡΚΕΝΑΟΥ- Η ΑΠΟΚΟΡΎΦΩΣΗ ΤΗΣ ΦΡΙΚΗΣ, και στο ποστ ΤΟ ΑΓΝΩΣΤΟ ΝΤΟΚΙΜΑΝΤΕΡ ΤΟΥ ΧΙΤΣΚΟΚ ΓΙΑ ΤΟ ΟΛΟΚΑΥΤΩΜΑ
Το ίδιο προκάλεσε και ο κομουνισμός από τα πρώτα χρόνια επικράτησης του  με πρώτη την μεγάλη γενοκτονία με λιμό στην Ουκρανία και την Νότιο Ρωσία, όπως γράφω στο ΝΑΖΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΟΥΚΡΑΝΙΑ και τα στρατόπεδα γκούλαγκ για τους αντιφρονούντες, αλλά και άλλες μικρότερης έκτασης γενοκτονίες όπως γράφω στο ΜΙΑ ΑΓΝΩΣΤΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΣΟΒΙΕΤΙΚΗΣ ΒΑΡΒΑΡΟΤΗΤΑΣ
Βέβαια ούτε η Κίνα του Μάο έμεινε πίσω, ενώ στην Καμπότζη οι φρικαλεότητες των κομμουνιστών έφτασαν στον υπερθετικό βαθμό, όπως γράφω στο 
V-ΚΑΜΠΟΤΖΗ -Ο ΤΣΙΠΡΑΣ, Η ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΗ ΣΚΕΨΗ ΤΟΥ ΜΑΟ, Ο ΠΟΛ ΠΟΤ ΚΑΙ Η ΕΦΑΡΜΟΓΗ ΤΗΣ

Στην χώρα μας, όπως γράφει ο Νίκος Μαρατζίδης στο βιβλίο του Στην σκιά του Στάλιν, το ΚΚΕ ήταν ένα από τα πιο νομιμόφρονα κομμουνιστικά κόμματα της Ευρώπης προς τον Στάλιν από το 1924 που πέθανε ο Λένιν και βασική ιδεολογική και οργανωτική αρχή του ήταν «το κόμμα έχει πάντα δίκιο». Η αρχή αυτή κυριάρχησε στην ζωή τριών γενεών μελών του ΚΚΕ, από την γενιά των ιδρυτών μέχρι την δεκαετία του 60, στην μεταπολεμική γενιά μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του 80 και στην γενιά της μεταπολίτευσης που ανέλαβε τα ηνία του κόμματος μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης το 1991 και την εξαφάνιση των κομμουνιστικών καθεστώτων της Ευρώπης.
Ο θάνατος του Στάλιν απετέλεσε και την αρχή της αμφισβήτησης του δόγματος ότι «το κόμμα έχει πάντα δίκιο».
 Το 1955 στην Τασκένδη του Ουζμπεκιστάν είχε καταφύγει το μεγαλύτερο μέρος των μελών του Δημοκρατικού Στρατού μετά την ήττα του στον εμφύλιο. Βίαιες συμπλοκές έγιναν τότε εκεί μεταξύ των υποστηρικτών του Ζαχαριάδη  και "αντιζαχαριαδικών" στελεχών και μελών.

Αλλά και στην Ελλάδα ακόμα και μεταξύ αυτών που βρισκόντουσαν σε εξορία υπήρχαν και εξόριστοι που η πίστη τους στην σοβιετική πατρίδα ήταν ακλόνητη!
Αναφέρει χαρακτηριστικά ο Τίτος Πατρίκιος σε συνέντευξη του:
Θυμάμαι στον Άη Στράτη να κατεβαίνουμε από τις σκηνές μας στο καφενείο για να ακούσουμε τη συμφωνική ορχήστρα της Κυριακής. Πάντα είχα αδυναμία στη συμφωνική μουσική και περίμενα με λαχτάρα αυτές τις ακροάσεις. Μια μέρα η εκφωνήτρια ανήγγειλε ότι θα ακούγαμε την «Ιεροτελεστία της άνοιξης» του Ίγκορ Στραβίνσκι. Αλλά δεν προλάβαμε. Μια δυνατή φωνή ακούστηκε από το βάθος «Κλείστο αμέσως, αυτός είναι φορμαλιστής». Γυρνάω απορημένος να δω ποιος ήταν και έπαθα σοκ. Ήταν ο Μενέλαος Λουντέμης. Ούτε τον Ντοστογιέφσκι έπρεπε να διαβάζουμε ούτε κανένα συγγραφέα που είχε απαγορευτεί στη Σοβιετική Ένωση.
Αλλά και στο εξωτερικό η ίδια απογοητευτική τύφλωση επικρατούσε ακόμα και σε διακεκριμένους αριστερούς διανοητές. Όπως λέει πάλι ο Πατρίκιος:
Θυμάμαι τον Σαρτρ, τον οποίο είχα γνωρίσει στην Αθήνα, πήγαμε να τον ακούσουμε στο κατάμεστο αμφιθέατρο της Σορβόννης. Μια ομάδα κατευθυνόμενη φώναζε ότι το έργο του ήταν για πέταμα, για τα σκουπίδια. Κι ενώ περίμενα να τους αποστομώσει, εκείνος τους είπε ότι είχαν δίκιο και ότι πλέον θα έθετε τον εαυτό του στην υπηρεσία του λαού. Απογοητεύτηκα, δεν το περίμενα να υποκύψει.
Όπως γράφω στο   ΓΑΛΙΛΑΙΟΣ, ΒΕΛΟΥΧΙΩΤΗΣ, ΖΑΧΑΡΙΑΔΗΣ έρχεται κάποια στιγμή που τόσο η εκκλησία όσο και το ΚΚΕ αναγκάζονται με πολύ μεγάλη δυσφορία να παραδεχθούν ότι η εκκλησία και το κόμμα δεν έχουν πάντα δίκιο! Έτσι η εκκλησία χρειάστηκε να περάσουν 350 χρόνια, μέχρι το 1982 ώστε να παραδεχτεί ότι ήταν σφάλμα η καταδίκη του Γαλιλαίου και πως η Γη κινείται γύρω από τον Ήλιο και όχι το αντίστροφο!
Αντίστοιχα χρειάστηκαν μόνο 66 χρόνια για να αποκαταστήσει το ΚΚΕ πολιτικά τον Άρη Βελουχιώτη που  στις 12 Ιουνίου 1945, σε  ένα μονόστηλο στη δεύτερη σελίδα του «Ριζοσπάστη» είχε δημοσιεύσει  ανακοίνωση του Ζαχαριάδη ότι η ΚΕ του ΚΚΕ αποφάσισε να καταγγείλει ανοικτά την ύποπτη και τυχοδιωκτική δράση του Άρη Βελουχιώτη (Θανάση Κλάρα ή Μιζέρια) ενώ  την ίδια μέρα  που ο Άρης αυτοκτόνησε, δημοσιεύεται στον Ριζοσπάστη η απόφαση της διαγραφής του από το κόμμα. 
Όσο για τον Ζαχαριάδη. που είχε ηγηθεί της αποσταλινοποίησης, η αποκατάσταση του έγινε μετά την κριτική ότι η μόνη «λαθεµένη»  ενέργεια  του  ήταν η αίτησή του να ζητήσει να δικαστεί στην Ελλάδα, κι ας ήταν αυτός  ο µόνος τρόπος να γλιτώσει από την εξορία και την απομόνωση στην Σιβηρία που τον είχαν εξορίσει!  
Οι αποκαταστάσεις αυτές, και του Στάλιν βέβαια,  δεν συνοδεύτηκαν και με την  ανάλογη κριτική ή και καταδίκη πολλών από τις πράξεις και των δύο που ήταν καθοριστικές, τόσο για την εθνική μας αντίσταση όσο και για τον εμφύλιο.               Η αντίληψη ότι ο ηγέτης του κόμματος έχει πάντα δίκιο έχει περάσει ακόμα και στις μέρες μας στα κόμματα που προήλθαν από κάποιο κομουνιστικό κόμμα στο παρελθόν, όπως ο ΣΥΡΙΖΑ. Είναι χαρακτηριστικό αυτό που έγραψε ο πρώην διευθυντής της ΑΥΓΗΣ Άγγελος Τσέκερης: «Αν ο Τσίπρας ήθελε να στηρίξουμε στην Αθήνα ένα ντενεκέ φέτα, αυτό θα ψήφιζε η Κεντρική επιτροπή»

 

Τα σχόλια δημοσιεύονται μετά από έγκριση.