ΚΑΣΣΕΛΑΚΗΣ: Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΠΟΥ ΕΚΑΝΕ ΤΟΝ ΣΥΡΙΖΑ STAND UP COMEDY !

Το Protagon είχε κατηγορηθεί πρόσφατα ότι μερικοί αρθρογράφοι του δεν είναι πραγματικά πρόσωπα, αλλά ψευδώνυμα και η φωτογραφία που τα συνοδεύει είναι κάποιου άσχετου ανθρώπου.
Είχα γράψει τότε σχετικά το ποστ μου ΣΗΜΑΣΙΑ ΕΧΕΙ ΤΟ ΨΕΥΔΩΝΥΜΟ ή ΤΟ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟ ΕΝΟΣ ΑΡΘΡΟΥ; γιατί πίστευα και πιστεύω ότι ένα άρθρο που δημοσιεύεται με κάποιο ψευδώνυμο, κάτι που δεν είναι ασύνηθες εδώ και χρόνια στην Ελλάδα, αξιολογείται από το περιεχόμενο του  και όχι από το Άβαταρ που χρησιμοποιεί ο συντάκτης του.
Και βέβαια πολύ σωστά στην απάντηση του το Protagon δεν ενοχλείται βέβαια από την «αποκάλυψη» της ψευδωνυμίας και δεν ασχολείται καν με αυτούς που χαρακτηρίζει όψιμους «ερευνητές» του Διαδικτύου και όπως γράφει : (ψευδώνυμοι οι ίδιοι!) το ανακάλυψαν τώρα, μέσα στην προεκλογική περίοδο, ίσως επειδή δεν συμφωνούν με τις απόψεις που εκφράζουν οι αρθρογράφοι. Αλλά αυτό το τελευταίο είναι άσκηση πολιτικής.
Εάν βέβαια τα κείμενα ήταν υπέρ του ΣΥΡΙΖΑ είναι σίγουρο ότι δεν θα είχαν κανένα πρόβλημα με αυτά.
Στις 24/10 λοιπόν δημοσιεύτηκε στο Protagon κείμενου του Αλέκου Παπαναστασίου, ψευδώνυμο κάποιου προφανώς γνωστού δημοσιογράφου, με τον πρωτότυπο τίτλο:
Κασσελάκης: Ο άνθρωπος που έκανε τον ΣΥΡΙΖΑ stand up comedy
Επειδή είναι απολαυστικό το αναδημοσιεύω ολόκληρο.

Ο καλύτερος λόγος για να είναι κάποιος στο Facebook αυτές τις μέρες, είναι φυσικά ο Στέφανος Κασσελάκης: εκεί που χαζεύεις τραγουδάκια, ή αστειάκια για να περάσει η ώρα να πας για ύπνο, ξαφνικά σου σκάνε τα μεσάνυχτα τρεις διαγραφές στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ και γίνεται πανυγύρι. Αποτελεί αναμφίβολα παγκόσμια πρωτοτυπία ότι ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ διοικεί το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης με τηλε-εργασία και μέσω των social media, όσο κάνει διακοπές (διότι διακοπές κάνει) στις ΗΠΑ. Για αυτό κάνει τις διαγραφές μέσα στα άγρια μεσάνυχτα, εκεί είναι απόγευμα. Τι τον νοιάζει αυτόν αν μας ξυπνάει; «Σας παρακαλούμε Στέφανε Κασσελάκη, οι διαγραφές να δίνονται ώρα Ελλάδας, όχι ΗΠΑ γιατί μας χτυπάνε τα κουδούνια 1 η ώρα το βράδυ για να γραφτούν στο κόμμα, έλεος», έγραψε στο πιο επιτυχημένο meme της ημέρας ο λογαριασμός depressedPasok.

 Μέχρι και το «ΠΑΣΟΚ σε κατάθλιψη» χαμογέλασε με τον Κασσελάκη. Λογικό, ο ΣΥΡΙΖΑ είναι σήμερα ίσως το καλύτερο stand up comedy που έχει βγάλει ποτέ η Ελλάδα.

Στο μεταξύ, είναι διαγραφές αυτές; Εξαρτάται ποιον ρωτάς. Αν ρωτάς την Κουμουνδούρου, είναι «κριτική» προς τη συμπεριφορά των εν λόγω στελεχών. Αν ρωτάς τη νεολαία του ΣΥΡΙΖΑ, είναι «παραβίαση κάθε άρθρου του καταστατικού». Αν ρωτάς τον Σκουρλέτη, είναι «γελοιοποίηση του κόμματος». Αν ρωτήσεις τον ίδιον τον Κασσελάκη, μπορεί και να μην θυμάται, ίσως χτες να ήταν ένας άλλος άνθρωπος, σήμερα καινούργια μέρα. Ας περιμένουμε, εξάλλου και να ξυπνήσει πρώτα, στις ΗΠΑ είναι νύχτα. Γενικά κανείς δεν φαίνεται να συμφωνεί με κανέναν μέσα σ’ αυτό το κόμμα, πρόβλημα το οποίο λύνεται με μια πολύ απλή μέθοδο: Οποιος διαφωνεί με τον Πρόεδρο διαγράφεται και μετά τσακώνονται όλοι μαζί αν ο Πρόεδρος μπορεί να το κάνει αυτό ή όχι. Ούτε σε αυτό μπορουν να συμφωνήσουν, φυσικά. Στο μεταξύ, οι διαφωνούντες στον ΣΥΡΙΖΑ τον έχουν για τόσο ανύπαρκτο τον Κασσελάκη, που βγαίνουν και προαναγγέλουν τη δημιουργία νέων κομμάτων από τηλεοράσεως, σαν να μην τρέχει τίποτε. Ο ένας ονειρεύεται νέα Αριστερά, ο άλλος οικολογική Αριστερά, ο άλλος πράσινη Αριστερά, βγαίνουν και τα λένε σαν να μην υπάρχει ο ΣΥΡΙΖΑ καν. Και μπορεί να μην έχουν και άδικο. Ξυπνάει ο άλλος στη Νέα Υόρκη στις 5 το απόγευμα να πάει γυμναστήριο, βλέπει ότι κάθε στέλεχος θα κάνει και δικό του κόμμα, τραβάει μερικές διαγραφές, χειροκροτεί ο Πολάκης, βρίζονται οι μεν με τους δε, άλλος βγαίνει στα κανάλια και παρακαλάει να τον διαγράψουν (δεν μπορεί μόνος του;), άλλος θέλει να κάνει δικό του κόμμα χωρίς να φύγει από το προηγούμενο (άλλη παγκόσμια πρωτοτυπία αυτή), κι όλα αυτά σε δημόσια θέα, προς τέρψιν του κοινού. Γέλασα πάρα πολύ χθες, παρακολουθώντας τα σχόλια κάτω από την ανάρτηση του Κασσελάκη για τις διαγραφές, που πήγε μια –πολύ γενναία ομολογουμένως– γυναίκα και τον ρώτησε την πολιτική του θέση σε κάποιο θέμα. Σαν τη μύγα μέσα στο γάλα ήταν. Και σιγά μην πάρει ποτέ απάντηση. Στα υπόλοιπα σχόλια οι μισοί πανηγύριζαν που θα φύγουν «αυτοί που ψήφισαν τα μνημόνια» (τα οποία μνημόνια ο ίδιος ο Κασσελάκης αποθέωνε τότε που ήταν «ένας άλλος») και οι άλλοι μισοί του έλεγαν ότι συμπεριφέρεται σαν Αυτοκράτορας. Αμα τους βάλεις κάτω όλους αυτούς και τους ρωτήσεις για το Καταστατικό του κόμματος που ψηφίζουν και επί του οποίου έχουν άποψη, δεν το έχουν δει ούτε στον ύπνο τους. Αμφίβολο εάν το έχει δει και ο ίδιος ο Κασσελάκης, ο οποίος απαντά σε όλα με το αφοπλιστικό επιχείρημα «με εξέλεξε η βάση και σε όποιον αρέσει». Δεν έχει άδικο ο Κασσελάκης. Τον εξέλεξε, πράγματι, η βάση. Η οποία παραμένει ένα μεγάλο μυστήριο τι σκεφτόταν όταν το έκανε. Πιθανώς τίποτε. Οπως άλλοι πήγαν και ψήφισαν τη Ζωή Κωνσταντοπούλου επειδή τους έκανε καρδούλες, αυτοί πήγαν και ψήφισαν έναν παντελώς άγνωστο από κάθε άποψη άνθρωπο επειδή έχει χαρισματικό χαμόγελο και τους μουρμούρισε κάτι για «νέα εποχή της Αριστεράς». Ως αντίδραση. Ο ΣΥΡΙΖΑ διαλύεται θεαματικά από ξερή και στείρα αντίδραση. Προς τα πάντα και τους πάντες. Αντίδραση του Κασσελάκη στους απέναντι, αντίδραση των απέναντι στον Κασσελάκη, αντίδραση των ψηφοφόρων του κόμματος σε αυτούς που θεωρούν ότι δεν κατάφεραν να τον φέρουν και πάλι στην εξουσία. Που είναι ακριβώς οι ίδιοι που τον έκαναν κάποτε εξουσία, αλλά τώρα θυμηθήκαμε ότι ψήφισαν τα μνημόνια και είναι και καρεκλοκένταυροι. Η πραγματικότητα βέβαια είναι ότι αυτό που δεν κατάφερε να φέρει τον ΣΥΡΙΖΑ και πάλι –έστω κοντά– στην εξουσία, δεν ήταν η αντίδραση. Ηταν η έλλειψη δράσης. Η εντυπωσιακή έλλειψη δράσης που εμφάνισε την τελευταία τετραετία ως αξιωματική αντιπολίτευση. Κι αυτήν την έλλειψη δράσης, η εκλογική βάση του κόμματος αποφάσισε να τη νομιμοποιήσει στο πρόσωπο του νέου της αρχηγού. Για να παραφράσουμε τη λαϊκή σοφία, δεν κάνεις που δεν κάνεις τίποτε, δεν τραβάς 2-3 διαγραφές; Μόνο που ακόμη και στο «Survivor», το ενδιαφέρον του κόσμου τελειώνει όταν φύγουν όλοι και μείνει ένας μόνος του. Δεν έχει ανταγωνισμό πια, δεν έχει ίντριγκα και δεν υπάρχει κανένα άλλο περιεχόμενο. Οπότε, τελειώνει και το παιχνίδι. 

Τα σχόλια δημοσιεύονται μετά από έγκριση.

 

Η ΔΙΑΒΡΩΣΗ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ ΣΤΟ ΙΣΡΑΗΛ

Το πως η Χαμάς κατάφερε να εισβάλλει στο Ισραήλ οφείλεται πιστεύω στο ότι  έχει αρχίσει να διαβρώνεται το δημοκρατικό του πολίτευμα εξ αιτίας της απλής αναλογικής. Έτσι για να σχηματιστεί εκεί κυβέρνηση με πλειοψηφία, θα πρέπει να συμμαχήσουν ανόμοιες και συχνά αλληλοσυγκρουόμενες πολιτικές δυνάμεις με διάφορα ακραία συνήθως πολιτικά γκρουπούσκουλα.
Το προηγούμενο των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ με την  υπουργοποίηση διάφορων απίθανων ατόμων, μέχρι και του Χαϊκάλη, για να μπορέσει να επιβιώσει η κυβέρνηση τους, είναι νομίζω χαρακτηριστικό παράδειγμα των προβλημάτων που δημιουργεί η συνεργασία ανόμοιων πολιτικών δυνάμεων για να αποκτηθεί και να διατηρηθεί η κοινοβουλευτική πλειοψηφία.
Η σημερινή κυβέρνηση του Νετανιάχου για να σχηματιστεί χρειάστηκε να συμμαχήσει με διάφορα ακροδεξιά και θρησκόληπτα κομματίδια.
  Η Μαριάνα Πυργιώτη επεξηγεί με σαφήνεια την κατάσταση:
Η πολιτική σκηνή του Ισραήλ τα τελευταία τέσσερα χρόνια θυμίζει roller coaster, με αλλεπάλληλες εκλογικές αναμετρήσεις, κυβερνητικά σχήματα που σχηματίζονται μετά από ατελείωτες μικροκομματικές διαπραγματεύσεις και αποσυντίθενται σε μια νύχτα, πολιτικά πρόσωπα που εμφανίζονται και εξαφανίζονται σαν κομήτες διαψεύδοντας προσδοκίες, και με ένα μόνο πρόσωπο σταθερό, τον Μπίμπι ή Μπέντζαμιν Νετανιάχου.
Ο οποίος είναι πλέον ο πρώτος πολιτικός παγκοσμίως που βρίσκεται σε… δίκη, η οποία διεκόπη διότι έγινε πρωθυπουργός! Για να γίνει – ξανά – πρωθυπουργός, χρειάστηκε για μία ακόμα φορά, πέρα από την αποτυχία της κυβέρνησης Μπένετ – Λαπίντ, να παζαρέψει όλο το υπουργικό του συμβούλιο με τους μικρούς εταίρους του οι οποίοι πολιτικά κινούνται δεξιότερα του δεξιού Λικούντ. Υπερορθόδοξοι, ακροδεξιοί και λοιπές σκληροπυρηνικές δυνάμεις που ελέω απλής αναλογικής συγκυβερνούν.
Τώρα αυτή η κυβέρνηση για προφανείς λόγους αποφάσισε ότι η Δικαιοσύνη, και ειδικά το Ανώτατο Δικαστήριο που είναι ο θεματοφύλακας των δημοκρατικών θεσμών στη χώρα – που σημειωτέων δεν έχει Σύνταγμα –, πρέπει να αποδυναμωθεί και να μην μπορεί να αναπέμπει ή να απορρίπτει νόμους που ψηφίζει η εκάστοτε πλειοψηφία της Κνεσέτ.
Κάπως έτσι οι μισοί Ισραηλινοί, και πιο συγκεκριμένα η ελίτ της ισραηλινής κοινωνίας, η ανώτερη μορφωτικά, επαγγελματικά, οικονομικά τάξη, καθώς και ένας αξιοσημείωτος αριθμός πρώην κρατικών αξιωματούχων σε θέσεις-κλειδιά, κατέβαιναν από τον Ιανουάριο κάθε Σάββατο στους δρόμους και τις πλατείες και δεν σταμάτησαν ούτε μία εβδομάδα.
Τι έχουμε λοιπόν; Μια τετραετή πολιτική αστάθεια, έναν σταδιακά κλιμακούμενο διχασμό της κοινωνίας, μια σχεδόν μισαλλόδοξη πολιτική ρητορική που επίσης κλιμακώθηκε και φυσικά την εφαρμογή του δόγματος «όσοι δεν είναι μαζί μας είναι εναντίον μας» στη δημόσια σφαίρα. Τα σκηνικά που διαδραματίστηκαν ξεπέρασαν κάθε φαντασία, όπως π.χ. ο λόγος που έπεσε η κυβέρνηση Μπένετ – Λαπίντ.
Αποχώρησε η βουλευτής Ιντίτ Σίλμαν διότι ήρθε νομοσχέδιο που προέβλεπε ότι στα νοσοκομεία κατά τον δεκαήμερο εορτασμό του Πέσαχ θα μπορούν οι ασθενείς να καταναλώνουν ΚΑΙ τρόφιμα με μαγιά, όχι μόνο άζυμα όπως επιτάσσει η θρησκεία. Μπορεί λοιπόν αυτή η περιγραφή –μετριοπαθής και όχι υπερβολική – να μην αφορά και τον κρατικό μηχανισμό; Μπορεί να πιστέψει έστω και ένας λογικός άνθρωπος ότι σε αυτά τα τέσσερα χρόνια, σε ένα τόσο απαιτητικό σύστημα εύρυθμης κρατικής λειτουργίας, οι αρμοί της διοίκησης παρέμειναν ανεπηρέαστοι;
Μπορεί να πει ότι δεν έχει χαθεί κάθε ίχνος λογικής σε αυτό το παράλογο σκηνικό όταν το Σάββατο, ημέρα της τρομακτικής επίθεσης, οι δημόσιες συγκοινωνίες και τα τρένα παρέμειναν ακίνητα, αφού για θρησκευτικούς λόγους απαγορεύεται κάθε μηχανική δραστηριότητα, και τους εφέδρους στρατιώτες τούς μετέφεραν… ιδιώτες;
Αντί δηλαδή η κυβέρνηση να αγνοήσει το παράλογο, το σεβάστηκε παρά το μακελειό. Και πώς να μην το σεβαστεί, αφού οι υπερορθόδοξοι εταίροι της θα έφευγαν την ίδια στιγμή; Αλλωστε δυο-τρεις υπουργοί δεν έχουν πάει καν στρατό, καθώς εξαιρούνται για θρησκευτικούς λόγους!
Αναφέρεται σε αυτούς τους φασίζοντες θρησκόληπτους με τα κοτσιδάκια, που δεν στρατεύονται και γεννοβολάνε συνεχώς, με αποτέλεσμα να είναι πλέον το 13% του πληθυσμού.
Να προσθέσω εδώ, ότι όλοι μας είδαμε ότι υπήρξε μια μεγάλη επιστροφή στην χώρα τους, νεαρών στρατεύσιμων που βρισκόντουσαν στο εξωτερικό για να πολεμήσουν, καθώς το Ισραήλ έχει καλέσει στα όπλα σχεδόν 360.000 εφέδρους μετά την αιματηρή εισβολή της 7ης Οκτωβρίου.
Ο 32ρονος όμως γιός του Νετανιάχου παρέμεινε στην Φλόριντα που βρίσκεται και βέβαια είναι εύλογο το ερώτημα που θέτει ένας άλλος στρατιώτης που βρίσκεται στα σύνορα με τη Γάζα:
«Επέστρεψα αεροπορικώς από τις ΗΠΑ όπου βρίσκεται η δουλειά μου, η ζωή μου, η οικογένειά μου. Δεν υπήρχε περίπτωση να έμενα εκεί και να εγκατέλειπα τη χώρα, τον λαό μου, αυτή τη κρίσιμη στιγμή. Πού είναι ο γιος του πρωθυπουργού; Γιατί δεν βρίσκεται στο Ισραήλ;»
 
Τα σχόλια δημοσιεύονται μετά από έγκριση.
 

Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΧΑΡΤΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΗ.

Ο χάρτης, με την έκταση που καταλαμβάνει το  Ισραήλ σε διάφορες χρονικές στιγμές, είναι γνωστός εδώ και πολλά χρόνια και τον έχω δημοσιεύσει και εγώ στο προ 11ετιας ποστ μου ΣΥΝΤΟΜΗ ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΑΝΑΔΡΟΜΗ ΣΤΟ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΙΑΚΟ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΠΡΟΣΦΑΤΗ ΑΠΟΦΑΣΗ ΤΟΥ ΟΗΕ, πρόσφατα δε τον έδειχνε και ο Ερντογάν, γνήσιος υποστηρικτής της Χαμάς, η οποία και διατηρεί γραφεία στην χώρα του.
Ο χάρτης όμως αυτός ποια πραγματικότητα κρύβει πίσω του;
Πρόσφατα έχουν δημοσιευτεί  μερικά άρθρα που επεξηγούν με σαφήνεια ποια είναι η πραγματικότητα στις 4 χρονικές εποχές που απεικονίζονται στον χάρτη.
Μεταφέρω λοιπόν εδώ  δύο από αυτά τα κείμενα, για να μπορέσει κανείς να σχηματίσει μια πιο αντικειμενική γνώμη για το Παλαιστινιακό, που εδώ και 75 αποτελεί ένα θέμα που απασχολεί συνεχώς την επικαιρότητα και έχει οδηγήσει στον θάνατο χιλιάδες αθώα άτομα και από τις δύο πλευρές.
Δυστυχώς δε εκεί που έχουν φτάσει σήμερα τα πράγματα δεν υπάρχει καμιά εμφανής προοπτική επίλυσης της κατάστασης, καθώς στην ηγεσία του Ισραήλ πρωθυπουργός είναι ένας υπόδικος που έχει συμμαχήσει για να παραμείνει στην εξουσία με τα πιο φανατικά ακροδεξιά κομματίδια, ενώ στην άλλη πλευρά ηγείται η Χαμάς, μια σαφώς τρομοκρατική οργάνωση που έχει ως διακηρυγμένο στόχο την εξαφάνιση από προσώπου γης του Ισραήλ, ενώ ο μετριοπαθής υπέργηρος Αμπού Αμπάς ηγείται μιας ανίσχυρης και διεφθαρμένης κυβέρνησης. Και τα δύο μέρη έχουν ξεχάσει πότε έκαναν για τελευταία φορά εκλογές στις περιοχές τους.
Το πρώτο κείμενο είναι του γνωστού δημοσιογράφου Δημήτρη Τσιόδρα και το δημοσίευσε στο ΦΒ.
      
Σύντροφοι αυτή την παπαριά σταματήστε να την ανεβάζετε γιατί δείχνει ότι δεν γνωρίζετε αριθμητική δημοτικού . Όταν συγκρίνουμε , να συγκρίνουμε ομοειδή πράγματα . 2 μήλα και 2 μήλα κάνουν 4 μήλα . Όμως 2 μήλα και 2 αχλάδια δεν κάνουν 4 μήλο- αχλαδα .
Παίρνετε μια γεωγραφική περιοχή ( 1η φωτογραφία ) και την θεωρείτε Παλαιστινιακό κράτος . Πέστε μας και εμάς ποιά ήταν η κυβέρνηση αυτού του κράτους , ποια η σημαία του , ποιο το νόμισμα του , ποιοί οι ποιητές και οι λογοτέχνες του , που ήταν η Βουλή ή τα ανάκτορα του , ποιό το αποτύπωμα στον πολιτισμό έως τότε . Εκτός αν θεωρείτε πολιτισμό την ταύτιση απόψεων του μουφτή της Ιερουσαλήμ Χάτζ Αμίν ελ Χουσέινι με τον Χίτλερ και την στρατολόγηση μουσουλμάνων στα Waffen - SS στην κατεχόμενη από τους Γερμανούς Γιουγκοσλαβία . Μια περιοχή ήταν , που κατά καιρούς την κατείχαν Οθωμανοί , Άγγλοι , Γάλλοι , Πορτογάλοι ( το τελευταίο δεν είναι αλήθεια αλλά κάνει ομοιοκαταληξία ) . Άραβες μουσουλμάνοι , Άραβες χριστιανοί , Εβραίοι , Βεδουίνοι , Δρούζοι , φελάχοι ( αγρότες κυρίως της Αιγύπτου ) ήταν οι κάτοικοι αυτής της γεωγραφικής περιοχής .
Στη 2η φωτογραφία βάζετε την πρόταση του ΟΗΕ για δημιουργία 2 κρατών για 2 λαούς με βάση στο που υπήρχε πλειοψηφία πληθυσμού . Οι Άραβες ( προσέξτε είπα Άραβες γιατί η έννοια Παλαιστίνιος όπως την εννοούμε σήμερα δεν υπήρχε στο λεξιλόγιο ) είπαν όχι . Έκτοτε με την δημιουργία το 1948 του κράτους του Ισραήλ έχουμε συνασπισμούς Αραβικών χωρών που επιτίθενται συνεχώς .
Στην 3η φωτογραφία είναι τα περιβόητα σύνορα του 1967 . Η Γάζα ανήκει στην Αίγυπτο , τα υψίπεδα του Γκολάν στη Συρία και η Δυτική όχθη στην Ιορδανία . Το 1964 ιδρύεται και ο ΟΑΠ ( Οργανισμός για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης ) . Κάμερα σε μένα . Γιατί δεν ιδρύθηκε τότε που είχαν στα χέρια τους όλη την Δυτική όχθη Παλαιστινιακό κράτος ; Γιατί το μόνο που ζητούσαν ήταν ο αφανισμός του Ισραήλ .
Πόλεμοι γίνονται από το 1948 και οι Αραβικοί συνασπισμοί χάνουν συνεχώς εδάφη . Μιλάνε για κατοχή . Κατοχή υπάρχει όταν καταλαμβάνεις περιοχές από ένα κυρίαρχο κράτος που στην περίπτωση αυτή δεν υφίσταται .  Διαφορετικά έπρεπε να μιλάμε για κατοχή και στη περίπτωση της Ιορδανίας με τη Δυτική όχθη .
Στη 4η φωτογραφία φτάνουμε στο σήμερα . Την Δυτική όχθη δεν την μαρκάρει , παρά μόνο κάποιες περιοχές που υπονοεί ότι βρίσκονται Παλαιστίνιοι , αγνοώντας τα προνόμια που δόθηκαν στη Παλαιστινιακή αρχή της Φατάχ . Και η Γάζα που με τα λεφτά που παίρνει από Ευρωπαϊκή ένωση και Κατάρ αντί να γίνει Σιγκαπούρη της Μεσογείου τα χρησιμοποιεί για την καταστροφή του Ισραήλ που πρέπει να δείχνει αυτοσυγκράτηση .
Υπάρχουν πολλά να ειπωθούν αλλά όταν οι αναρτήσεις γίνονται σεντόνι πάνε στον κουβά .
Η ρίζα του κακού είναι η άρνηση του Αραβικού κόσμου της ύπαρξης του κράτους του Ισραήλ και ανικανότητα να τιθασεύσει τον τρομοκράτη που έχει στους κόλπους του .
 
Το δεύτερο κείμενο είναι του Δημήτρη Παντελακάκη στο ΝΟΜΑDIC UNIVERSALITY  Λόγω της έκτασης που έχει, δημοσιεύω μόνο τα αποσπάσματα που αναφέρονται στον  χάρτη. Στο τέλος έχω προσθέσει και τις επεξηγήσεις που αναφέρονται στο κείμενο.  
 
Ο ΠΡΩΤΟΣ ΧΑΡΤΗΣ
Πιάνοντας τους χάρτες της εικόνας από τα αριστερά προς τα δεξιά, ο πρώτος χάρτης είναι ολότελα φανταστικός. Καταρχήν το 1946, που υποτίθεται είναι το έτος αναφοράς, δεν υπήρχε στην περιοχή ούτε Ισραήλ, ούτε Παλαιστίνη. Τα εδάφη που παρουσιάζει με λευκό χρώμα είναι εκείνα τα οποία αποτελούσαν ιδιοκτησία Εβραίων. Ορισμένα από αυτά τα είχαν κληρονομήσει από τους προγόνους τους, καθώς η περιοχή διέθετε ισχυρή εβραϊκή μειονότητα με ρίζες στο βαθύ παρελθόν, η οποία ήκμαζε μάλιστα από τα μέσα του 19ου αιώνα και στο εξής. Ένα άλλο μέρος αφορά περιουσίες Αράβων και Τούρκων τις οποίες αγόρασαν οι Εβραίοι, ντόπιοι και μετανάστες, μέσα από την τυπική, νόμιμη διαδικασία. Τα εδάφη όμως που η εικόνα χρωματίζει με πράσινο χρώμα, δεν αποτελούν μόνο τα εδάφη εκείνα τα οποία ανήκαν σε Άραβες, αλλά ολόκληρη η υπόλοιπη έκταση, συμπεριλαμβανομένης της ερήμου, που φυσικά δεν ανήκε σε κανέναν. Τυπικά ήταν δημόσια έκταση ελεγχόμενη από τη βρετανική διοίκηση της Εντολής της Παλαιστίνης.[2]
Καθώς η περίοδος των αυτοκρατοριών είχε παρέλθει και η περίοδος των εθνικισμών ήταν η νέα κανονικότητα και καθώς οι δυο κοινότητες ήταν ήδη στα μαχαίρια, επικράτησε η ιδέα να δοθεί στους Εβραίους μια περιοχή ανάλογη του ποσοστού του πληθυσμού τους στην περιοχή της Μέσης Ανατολής, προκειμένου να αποφευχθεί ο εμφύλιος. Επιλέχθηκε η συγκεκριμένη περιοχή για δύο λόγους. Αφενός εκεί η εβραϊκή μειονότητα ήταν της τάξεως 30%. Αφετέρου αυτή ήταν και η επιθυμία των ιδίων των Εβραίων, οι οποίοι στο μεταξύ, μετά την άνοδο του Ναζιστικού Κόμματος στην εξουσία, μεταναστεύανε στην περιοχή με αυξανόμενο ρυθμό. Ήδη από το 1922, η Εντολή της Παλαιστίνης χωρίστηκε σε δύο τμήματα, το 77% της έκτασής της (αντιστοιχεί στη σημερινή Ιορδανία) προοριζόταν να δοθεί στον αραβικό πληθυσμό της περιοχής και το υπόλοιπο στους Εβραίους (δηλαδή η περιοχή του σημερινού Ισραήλ, μαζί με όλα τα παλαιστινιακά εδάφη). Όμως οι Άραβες δεν δέχτηκαν εκείνη την πρόταση και ζήτησαν εκ νέου διευθέτηση. Τη νέα διευθέτηση ανέλαβε ο νεοσύστατος ΟΗΕ και οδήγησε στον δεύτερο χάρτη από τα αριστερά.
 
Ο ΔΕΥΤΕΡΟΣ ΧΑΡΤΗΣ
Η δημιουργία του Ισραήλ έλαβε λοιπόν χώρα με τη σύμφωνη γνώμη της κοινότητας των κρατών της υφηλίου μέσω του ΟΗΕ και παρουσιάστηκε τον Νοέμβριο του 1947. Την ίδια δηλαδή εποχή που δημιουργήθηκαν και τα αραβικά κράτη της περιοχής. Τα αραβικά έθνη δηλαδή δεν διέθεταν αυτοδιοίκηση μέχρι την εποχή εκείνη, καθώς επί πολλούς αιώνες ήταν τμήματα πολυεθνικών αυτοκρατοριών. Πέρα από αυτό, θα πρέπει να σημειώσουμε ότι η απόφαση του ΟΗΕ αυτή δεν ελήφθη εν κενώ. Το δικαίωμα των Εβραίων να αποκτήσουν δικό τους κράτος στην περιοχή κερδήθηκε μέσα από μία σειρά δικαστικών αγώνων που διήρκεσαν δεκαετίες. Σε αντίθεση με την μάλλον χοντροκομμένη προσέγγιση της βρετανικής διοίκησης στο ζήτημα, η υπεράσπιση του δικαιώματος των λαών στην αυτοδιάθεση ελήφθη ρητά υπόψη από την επιτροπή του ΟΗΕ. Γι’ αυτό άλλωστε και τα σύνορα των δύο κρατών, όπως μπορεί εύκολα μπορεί κανείς να υποπτευθεί κοιτώντας τον χάρτη, χαράχτηκαν επιμελώς, έτσι ώστε οι δύο λαοί να έχουν υπό τον έλεγχό τους τις περιοχές εκείνες στις οποίες ο πληθυσμός τους θα αποτελούσε την πλειοψηφία. Συγκρίνετε τα σύνορα αυτού του χάρτη με τις ευθείες, οριζόντιες και κάθετες γραμμές που χάρασσαν επί χάρτου οι αποικιοκράτες, στις χώρες που μοίραζαν μεταξύ τους.
Έτσι, με τη διευθέτηση του ΟΗΕ που αποτυπώνεται στον χάρτη αυτό, οι Εβραίοι θα κέρδιζαν κατά κράτος, ακόμα και αν χρειαζόταν να γίνει δημοψήφισμα. Οι Άραβες προσπάθησαν να προλάβουν αυτή την κατάσταση και κηρύξαν πόλεμο, με στόχο να «πετάξουν τους Εβραίους στη θάλασσα» και να μοιραστούν μεταξύ τους τη γη του Ισραήλ. Έτσι ο δεύτερος χάρτης ίσχυσε για μια μόλις μέρα, καθώς την επόμενη ξεκίνησε ο πρώτος αραβο-ισραηλινός πόλεμος. Θα πρέπει να σημειώσουμε ότι η στάση των Αράβων απέναντι στον σιωνισμό (δηλαδή απέναντι στο αίτημα των Εβραίων να αποκτήσει η τοπική κοινότητα ανεξάρτητο κράτος στην περιοχή, ένα κράτος στο οποίο θα ήταν ελεύθεροι να μεταναστεύσουν όσοι ακόμα Εβραίοι ανά τον κόσμο ήθελαν) ήταν λιγότερο μονολιθική από ό,τι συχνά θεωρείται. Έτσι, ήδη από το 1937, υπήρχαν πολλοί Άραβες που υποστήριζαν τη λύση των δύο κρατών για την Παλαιστίνη. Και ενώ ο Αραβικός Σύνδεσμος αντιτάχθηκε στη λύση των δύο κρατών για την Παλαιστίνη που υποστήριξαν τα Ηνωμένα Έθνη, ακόμα κι έτσι, το πώς θα αντιδρούσαν σε αυτή την απόφαση ήταν επίμαχο μέχρι την τελευταία στιγμή. Η Αίγυπτος, για παράδειγμα, αμφισβήτησε αυτόν τον πόλεμο, ο οποίος ξεκίνησε στις 15 Μαΐου 1948, λίγες μόνο ημέρες πριν από την έναρξή του: «Δεν θα σκεφτούμε ποτέ ούτε καν να μπούμε σε επίσημο πόλεμο», δήλωσε ο στρατηγός Μοχάμεντ Χαϊντάρ, υπουργός Άμυνας της Αιγύπτου, στις αρχές Μαΐου 1948. «Δεν είμαστε τρελοί».[3]
Δεν θα πρέπει να αφαιρούμε από το κάδρο ότι ο πόλεμος αυτός κηρύχθηκε μόλις τρία χρόνια μετά την απελευθέρωση του Άουσβιτς και το κλείσιμο των στρατοπέδων εξόντωσης των Εβραίων της Ευρώπης. Στην πρώτη γραμμή του πολέμου εκείνου, μαζί με τους ντόπιους Εβραίους, πολέμησαν τα ίδια τα θύματα του Ολοκαυτώματος, όχι κάποιοι μακρινοί τους απόγονοι εμποτισμένοι με εθνικιστικά αφηγήματα του mainstream σιωνισμού της εποχής μας. Οι Άραβες εθνικιστές απαιτούσαν στα σοβαρά, από τα θύματα του Ολοκαυτώματος να επιστρέψουν και να ζήσουν (άστεγοι στην πλειοψηφία τους) στην Ευρώπη, δύο χρόνια μετά την εμπειρία της Σοά, δηλαδή την συντονισμένη, συστηματική και σε μεγάλο βαθμό επιτυχημένη οργάνωση της εξόντωσής τους. Το γεγονός αυτό υπερπροβάλεται από το Ισραήλ, με μία πρόθεση να δικαιολογήσει οποιαδήποτε αντι-αραβική ενέργεια έπραξε στις κατοπινές δεκαετίες. Όμως η αναγνώριση της εργαλειοποίησης του Ολοκαυτώματος εκ μέρους του ισραηλινού εθνικισμού δεν αποτελεί αιτία για να μην το συνυπολογίζουμε καθόλου ως παράγοντα, όταν επιχειρούμε να κρίνουμε τον χαρακτήρα της αραβο-ισραηλινής σύγκρουσης.
 
Ο ΤΡΙΤΟΣ ΧΑΡΤΗΣ
Ο τρίτος χάρτης παρουσιάζει τα εδάφη στα οποία εκτοπίστηκαν οι Άραβες μετά την (όχι αναμενόμενη) ήττα τους στον Πρώτο αραβο-ισραηλινό πόλεμο. Είναι και πάλι ψευδής, διότι αναφέρει τα αραβικά εδάφη της περιοχής ως «παλαιστινιακά» ενώ στην πραγματικότητα τελούσαν υπό αιγυπτιακή κατοχή (Γάζα) και υπό ιορδανική (Δυτική Όχθη).[4]
Κατά την περίοδο αυτή, ως γνωστό, το Ισραήλ εκτόπισε εκατοντάδες χιλιάδες Παλαιστίνιους από εκατοντάδες χωριά στην επικράτειά του. Επίσης απαγόρευσε την επιστροφή σε εκατοντάδες ακόμα χιλιάδες πρόσφυγες, οι οποίοι είχαν φύγει από τις εμπόλεμες ζώνες, με σκοπό να επιστρέψουν στις εστίες τους όταν θα τελείωναν οι εχθροπραξίες. Ωστόσο, είναι σημαντικό να λογαριάζουμε ότι την ίδια ακριβώς περίοδο οι Άραβες εκτόπισαν τους Εβραίους που ζούσαν στις περιοχές που διατήρησαν υπό τον έλεγχό τους, δηλαδή από την Δυτική Όχθη. Στην περίπτωση του Ισραήλ, ακόμα και μετά την εκδίωξη εκατοντάδων χιλιάδων Παλαιστινίων από τις περιοχές διαμονής τους κατά τον Πόλεμο των έξι ημερών (Ιούνιος 1967) και αμέσως μετά, περίπου 300.000 Άραβες (μουσουλμάνοι κυρίως αλλά και χριστιανοί) παρέμειναν και οι περισσότεροι από αυτούς πολιτογραφήθηκαν ως ισραηλινοί πολίτες. Στην περίπτωση των κατεχόμενων από αραβικές δυνάμεις παλαιστινιακών εδαφών, έως τον πόλεμο του 1967, δεν είχε απομείνει ούτε ένας Εβραίος. Επιπλέον περισσότερες από 800.000 Εβραίοι εκδιώχθηκαν από τις γειτονικές αραβικές χώρες , από τους οποίους τουλάχιστον 650.000 μετανάστευσαν στο Ισραήλ. Ήταν αυτοί οι πρόσφυγες στους οποίους το Ισραήλ έδωσε τις περιουσίες των Αράβων που εξωθούσε παράλληλα σε μετανάστευση.
Ενώ δύο άδικα δεν φτιάχνουν ένα δίκιο, είναι σημαντικό να εξετάζουμε τη συνολική εικόνα μίας κατάστασης προτού προβούμε σε απόλυτες κρίσεις. Τα γεγονότα αυτά είναι απαραίτητο να σημειωθούν εδώ, διότι οι εικόνα που σχολιάζομε αποτελεί μέρος μίας αφήγησης περί εθνοκάθαρσης του παλαιστινιακού στοιχείου στις περιοχές που κατέχει το Ισραήλ. Όμως με το ίδιο ακριβώς κριτήριο, «εθνοκάθαρση» είχαμε και από την άλλη πλευρά και μάλιστα πιο επιτυχημένη. Αν εστιάσουμε λοιπόν στην σφαιρική εικόνα, θα δούμε ότι αντί για μία ιστορία μονόπλευρης καταπίεσης ενός πληθυσμού από έναν άλλο, ο οποίος κατά περιόδους ξεσπά σε βίαιες μεθόδους αντίστασης και πάλης, έχουμε περισσότερο μία ιστορία δύο εθνικισμών οι οποίοι ξεσκίζουν τις σάρκες τους μέσα σε έναν ανατροφοδοτούμενο κύκλο βίας.
 
ΜΕΤΑΞΥ ΤΟΥ ΤΡΙΤΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΤΕΤΑΡΤΟΥ ΧΑΡΤΗ
Μεταξύ του 1967 και 1994, δηλαδή μεταξύ αυτού που υποτίθεται ότι δείχνει ο τρίτος και ο τέταρτος χάρτης, το Ισραήλ είχε επεκταθεί καταλαμβάνοντας όλα αυτά τα εδάφη, τα συριακά υψίπεδα του Γκολάν, όπως και όλη τη χερσόνησο του Σινά, από τους Αιγυπτίους. Μετά τον τέταρτο αραβο-ισραηλινό πολεμο του (πόλεμος του Γιομ Κιπούρ, Οκτώριος 1973) άλλα και τις πιέσεις που άσκησαν τα κράτη του Κόλπου, κλείνοντας την στρόφιγγα του πετρέλαιου τους προς τις χώρες της Δύσης, το Ισραήλ σταδιακά υποχώρησε.  Όμως οι χάρτες της περιόδου εκείνης απουσιάζουν, διότι η εικόνα αυτή είναι προπαγανδιστικό υλικό. Δεν έχει στόχο να αποτυπώσει την ιστορία της περιοχής μέσα από χάρτες, αλλά να καλλιεργήσει την εσφαλμένη εντύπωση ότι το Ισραήλ εξαπλώνεται διαρκώς, ώστε να δικαιολογεί τις τρομοκρατικές ενέργειες εναντίον του και εναντίον των κατοίκων του ως μία έσχατη και αναγκαία λύση.
 
Ο ΤΕΤΑΡΤΟΣ ΧΑΡΤΗΣ
Ο τελευταίος χάρτης είναι ο μόνος σχετικά ακριβής. Αποτυπώνει τα πρώτα αυτόνομα παλαιστινιακά εδάφη, τα οποία προέκυψαν μετά τις συμφωνίες του Όσλο (1993 και 1995), μεταξύ της Παλαιστινιακής Διοίκησης και του Ισραήλ. Δηλαδή το αποτέλεσμα που ήρθε όταν οι μεν Παλαιστίνιοι, υπό την φωτισμένη ηγεσία του Γιασέρ Αραφάτ, πέρασαν από την τρομοκρατική «αντίσταση» στις μεθόδους της λαϊκής κινητοποίησης, το δε Ισραήλ βρέθηκε μετά από χρόνια με κυβέρνηση Σοσιαλδημοκρατών αντί Εθνικιστών, σταμάτησε να ενισχύει τους εποικισμούς στα παλαιστινιακά εδάφη και οι δύο πλευρές κάθισαν στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων … Αποτυπώνει λοιπόν μία πρώτη νίκη των Παλαιστινίων και όχι, όπως υποβάλουν οι προηγούμενοι, παραχαραγμένοι χάρτες, τον αργό θάνατο ενός έθνους.
 
ΕΠΕΞΗΓΗΣΕΙΣ
[2]  Η Εντολή της Παλαιστίνης, ήταν ένα τμήμα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας το οποίο μετά την κατάρρευση της τελευταίας, με τη λήξη του Α’ Παγκόσμιου Πολέμου, επιδόθηκε αρχικά, με τη Συνθήκη των Σεβρών, το 1920, ως προτεκτοράτο στη Μ. Βρετανία και κατόπιν, με απόφαση της Κοινωνίας των Εθνών ως “Εντολή”. Η εντολή της Παλαιστίνης δεν περιλάμβανε μόνο τα εδάφη που περιλαμβάνονται στην επικράτεια του σημερινού Ισραήλ, την λωρίδα της Γάζας και τη Δυτική Όχθη, αλλά επίσης ολόκληρη την Ιορδανία. Ήδη από τα τέλη της δεκαετίας του 1920 προσπάθησαν να βρουν μία λύση η οποία, πέρα από τα δικά τους συμφέροντα, να εξυπηρετεί επίσης, κατά το δυνατόν, τον πληθυσμό της περιοχής. Η ανομοιογένεια του πληθυσμού καθιστούσε περίπλοκη την επίλυση και έτσι η αρχική σκέψη για δημιουργία ενός ενιαίου κράτους απορρίφθηκε.
 
[3] https://theshadesmag.wordpress.com/2023/07/12/nazis-islamic-antisemitism-and-the-middle-east/?fbclid=IwAR29nBNJT4hJ3rg99HCTIbMKyQxzV4At4M3CpdGqocea2CRYr3ik9vJP3hQ
 
[4]  Σε αντίθεση με την περιοχή της Γάζας, που παρέμεινε υπό αιγυπτιακή κατοχή, η στρατιωτική διοίκηση της Ιορδανίας στη Δυτική Όχθη έπαψε σύντομα και η περιοχή λειτούργησε για ένα διάστημα ως ιορδανική επαρχία, δίχως προβλήματα. Θυμίζω ότι ο αραβικός πληθυσμός της περιοχής, έτσι κι αλλιώς δεν είχε εκδηλώσει κανένα ενδιαφέρον για δημιουργία δύο αραβικών κρατών, αλλά μόνο για τη μη δημιουργία του Ισραήλ. Ενώ η πρόσφατη ιστορία φόρτωσε τον αραβικό πληθυσμό της Παλαιστίνης με ορισμένα ιδιαίτερα σκληρά, τραυματικά βιώματα, μέσα από τα οποία έχτισε τη δική του, ιδιαίτερη συνείδηση, η αλήθεια είναι ότι έως την εποχή εκείνη Ιορδανοί και Παλαιστίνιοι Άραβες ένιωθαν ότι αποτελούσαν μία ενιαία ομάδα, διακριτή βεβαίως από τους Άραβες της Αιγύπτου ας πούμε ή του Ιράκ. Το γεγονός αυτό, το οποίο σπανίως σχολιάζεται έχει κατά τη γνώμη μου επίσης μία σημαντική επίδραση στον τρόπο που η αραβο-ισραηλινή διένεξη στην Παλαιστίνη έχει επενδυθεί συναισθηματικά. Εκτιμώ δηλαδή, ότι ακόμα και αν το Ισραήλ εφάρμοζε τις ίδιες ακριβώς πολιτικές, οι διαθέσεις μας απέναντί του θα ήταν πολύ διαφορετικές αν το αφήγημά μας έβλεπε τους Παλαιστίνιους ως την εθνική μειονότητα ενός γειτονικού κράτους (το οποίο επίσης του κήρυξε πόλεμο τρεις φορές μέσα σε σαράντα χρόνια), σε σύγκριση με την κυρίαρχη αφήγηση, ότι οι Παλαιστίνιοι είναι ένας λαός ανέστιος, δίχως δικό τους κράτος.
 
Τέλος σχετικό με το θέμα είναι και το ενδιαφέρον άρθρο Αλήθειες για την κρίση στη Μέση Ανατολή του τέως υπουργού Ανδρέα Ανδριανόπουλου που  δημοσιεύτηκε στα ΝΕΑ.
 
Τα σχόλια δημοσιεύονται μετά από έγκριση.
 
 
 
 

ΠΟΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΚΑΙ ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ;

Πριν 16 χρόνια είχα γράψει το ποστ μου ΠΟΙΑ ΚΑΙ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΑΡΑΓΕ Η ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ; 
Παρά το ότι η αριστερή πολιτική, υποτίθεται ότι είναι και προοδευτική,  ένα σωρό από προβλήματα που αντιμετώπιζε τότε η χώρα, παρέμεναν άλυτα και χρόνιζαν, γιατί η τότε αριστερά αντιδρούσε έντονα.
 Το τραγικό δε είναι, ότι όπως γράφει η Βάσω Κιντή, οι λέξεις «πρόοδος» και «προοδευτικός» εξακολουθούν να είναι λέξεις- παράσημα και οι αριστεροί  θεωρούν ότι έχουν ήδη κατοχυρώσει την ετικέτα και είναι μόνο αυτοί που θέλουν την πρόοδο. Οπότε όλοι οι άλλοι είναι αντιδραστικοί, ή ακόμη χειρότερα ακροδεξιοί, φασίστες ή χούντα. 
Φτάνοντας τελικά στο χείλος του γκρεμού η χώρα, αναγκαστικά μερικά από τα προβλήματα που ανέφερα τότε, λύθηκαν  με καθυστέρηση και με μεγάλο κόστος, όπως η ενοποίηση των ταμείων, η χρεοκοπημένη Ολυμπιακή και η ονομασία των Σκοπίων.
Όλα τα άλλα που αναφέρω στο ποστ μου, μαζί και με αρκετά που προστέθηκαν στο μεταξύ, αναφέρονται στο πρόσφατο πολύ ενδιαφέρον άρθρο της  Κατερίνας  Παναγοπούλου  με τον παρεμφερή τίτλο Ποιος είναι ο προοδευτικός; το οποίο παραθέτω ολόκληρο.
Οι υπογραμμίσεις με μαύρα είναι δικές μου.

Ίσως η πιο ταλαιπωρημένη λέξη στον δημόσιο πολιτικό διάλογο είναι ο προοδευτισμός. Οι υποψήφιοι απευθύνουν «κάλεσμα στους προοδευτικούς πολίτες», κάποιοι θέλουν να φτιάξουν τη «μεγάλη προοδευτική παράταξη», άλλοι πιπιλίζουν την καραμέλα της «προοδευτικής διακυβέρνησης». Ο καθένας φυσικά νοηματοδοτεί διαφορετικά την έννοια της προόδου. Ας πούμε για την αξιωματική αντιπολίτευση εκπρόσωπος του προοδευτισμού είναι ο ΣΥΡΙΖΑ, συνεπώς αντιλαμβάνονται ως προοδευτικό τον υπερσυντονιστή του κόμματος Παύλο Πολάκη. Μάλιστα με αφορμή τις αυτοδιοικητικές εκλογές κάλεσαν τους προοδευτικούς πολίτες να στηρίξουν τους υποψηφίους του ΣΥΡΙΖΑ σε κοινό μέτωπο με τους εκλεκτούς του ΠΑΣΟΚ απέναντι στον συντηρητισμό του Κυριάκου Μητσοτάκη.
Μία πολιτική στρατηγική με όρους παρελθόντος, που έχουν ξεπεραστεί από την ελληνική πολιτική πραγματικότητα, ίσως και αντιστραφεί.
Τη στιγμή που για τις άλλες χώρες προοδευτικές πολιτικές θεωρούνται οι φιλομεταρρυθμιστικές και όσες αντιμάχονται τη στασιμότητα, στην Ελλάδα προοδευτικό θεωρείται ό,τι πιο παρωχημένο, ιδεοληπτικό, αντιμεταρρυθμιστικό.
Στην ελληνική πραγματικότητα προοδευτικοί είναι οι αγώνες κατά της αξιολόγησης δημοσίων υπαλλήλων, δασκάλων και καθηγητών. Εκείνοι που στέκονται απέναντι σε κάθε μεταρρύθμιση και υπερασπίζονται κάθε αναχρονιστική λογική, επιδιώκοντας να μην αλλάξει τίποτα στη χώρα έχουν ενδυθεί τον μανδύα του προοδευτισμού. Ολα τα τελευταία χρόνια κάθε μικρότερη ή μεγαλύτερη προσπάθεια βελτίωσης των οικονομικών δεικτών ή της ζωής ή ακόμα και της καθημερινότητας, έβρισκε απέναντι ένα μέτωπο αντίδρασης και μια μόνιμα σηκωμένη γροθιά.
 Ήταν προοδευτικός ο δήμαρχος που αλυσοδενόταν για να μη γίνει η επένδυση του Ελληνικού που θα έχει συνεισφορά 2,4% στο ΑΕΠ και θα δημιουργήσει προοδευτικά 85.000 θέσεις εργασίας.
Ηταν προοδευτικοί εκείνοι που χαρακτήριζαν αρχαιολογικά μνημεία τα εγκαταλελειμμένα αεροπλάνα και δάσος την έκταση του παλιού αεροδρομίου, ώστε να μπλοκαριστεί η επένδυση.
Είναι προοδευτικοί όσοι κάνουν διαδηλώσεις διαμαρτυρίας για να μπλοκαριστεί η κατασκευή μετρό στα Εξάρχεια διότι θα πληγεί η επαναστατικότητα της γειτονιάς ή ισχυρίζονται ότι θα καταστραφούν τα αρχαία στη στάση Βενιζέλου στη Θεσσαλονίκη.
Είναι προοδευτικοί αυτοί που τον χειμώνα γκρέμιζαν με βαριοπούλα αίθουσα του ΑΠΘ ώστε να μην οικοδομηθεί βιβλιοθήκη, γιατί προοδευτικό είναι να έχεις έναν χώρο υπό κατάληψη για να τον κάνεις «στέκι». Είναι προοδευτικοί οι βουλευτές που είχαν συγκεντρωθεί έξω από το ΑΠΘ αντιδρώντας στο σπάσιμο της κατάληψης του Πανεπιστημίου ή όσοι κάνουν πορείες κατά της παρουσίας Πανεπιστημιακής Αστυνομίας.
Είναι προοδευτικοί όσοι έκαναν πορείες ενάντια στην ανάπλαση του λόφου του Στρέφη, διότι προτιμούσαν να κάνουν πάρτι στον χώρο συλλογικότητες.
Είναι προοδευτικός ο λόγος κατά της αριστείας, γιατί είναι ρετσινιά, είναι προοδευτικός ο αγώνας να μην υπάρχουν στους δρόμους κάμερες που προστατεύουν από την εγκληματικότητα, είναι προοδευτικό να κλείνουν κάθε τρεις και λίγο δρόμοι και να ταλαιπωρούνται οι πολίτες που χρησιμοποιούν μέσα μαζικής μεταφοράς.
Όλος ο προοδευτικός κόσμος σε ολόκληρο τον πλανήτη καταδικάζει τα εγκλήματα και τις θηριωδίες της Χαμάς, στη δική μας χώρα, όμως, κάποιοι θεωρούν δίκαιο και προοδευτικό τον αγώνα της.
 Όταν όλος ο δημοκρατικός κόσμος καταδίκαζε τις θηριωδίες του Πούτιν και ήταν με την Ουκρανία, ο εγχώριος προοδευτικός κόσμος είναι «με τον άνθρωπο».
Πάντα, σε όποια αλλαγή ή μεταρρύθμιση είχε προταθεί όλα αυτά τα χρόνια, είτε με την επιτροπή Πισσαρίδη, είτε με επιτροπές σοφών, είτε με το Ασφαλιστικό του Γιαννίτση, οι αυτοαποκαλούμενοι προοδευτικοί ήταν απέναντι. Στην πρώτη γραμμή, οι οργανικοί διανοούμενοι, πάντα εναντίον των μεταρρυθμίσεων και του εκσυγχρονισμού και υπέρμαχοι των πιο παρωχημένων και αναχρονιστικών λογικών και πολιτικών.
Εν κατακλείδι, όσοι οραματίζονται κοινά προοδευτικά μέτωπα, θα πρέπει πριν να έχουν καταλήξει στο νόημα που δίνουν στη λέξη προοδευτισμός.
Και κυρίως, αυτοί που ζητούν από άλλους να συμπορευτούν για να τα συγκροτήσουν, να μην είναι εκείνοι που λίγα χρόνια πριν τους απειλούσαν με κρεμάλες.

Τα σχόλια δημοσιεύονται μετά από έγκριση.

ΜΟΝΤΕΡΝΑ ΥΠΟΣΚΑΦΑ ΣΠΙΤΙΑ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

Οι άνθρωποι από την προϊστορική εποχή συνήθιζαν να κατοικούν σε σπηλιές και αργότερα πολύ συχνά, όταν το επέτρεπε η μαλακή υφή του πετρώματος να σκάβουν σε αυτό και να κατοικούν μέσα και να φτιάχνουν επίσης εκεί ναούς ή και τάφους.
Yπόσκαφο ονομάζεται το κτήριο που κατασκευάζεται κάτω από τη στάθμη του φυσικού εδάφους, διαθέτοντας μία ή και περισσότερες ορατές όψεις.
Το παρελθόν αυτών των κτηρίων είναι πλούσιο, καθώς ο τρόπος κατασκευής τους χρονολογείται από την  αρχαιότητα. Έτσι, εντυπωσιακά δείγματα υπόσκαφων κατοικιών έχουν δημιουργηθεί σε διαφορετικούς γεωγραφικούς χώρους, πολιτισμούς και χρόνους όπως λ.χ. στη Σαντορίνη, στα Μετέωρα, στη Γρανάδα της Ισπανίας, στην Καππαδοκία της Τουρκίας, στη Ματέρα της Ιταλίας, στην Τυνησία και σε άλλα μέρη.
Είναι χαρακτηριστικές επίσης τέτοιες κατασκευές στο Αμπού Σιμπέλ της Αιγύπτου, στην Πέτρα της Ιορδανίας, ή στην Τουρκία η μονή του Eski Gümüs ( φωτογραφίες της μπορείτε να δείτε στο ποστ μου V-ΑΝΑΤΟΛΙΑ- ΤΡΙΑ ΜΕΡΗ ΜΕ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝ -ESKI GUMUS, ΔΙΟΚΑΙΣΑΡΕΙΑ ΚΑΙ ΚΟΡΥΚΟΣ)
Ακόμα πιο χαρακτηριστικές εικόνες είναι αυτές που υπάρχουν στην Καππαδοκία και μπορεί να δει κανείς στα ποστ μου
VI-ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΝΤΙΟΧΕΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΜΟΥΣΕΙΟ HATAY ΣΤΗΝ ΜΟΝΑΔΙΚΗ ΚΑΠΠΑΔΟΚΙΑ,
VII-(ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ)ΚΟΡΑΜΑ, Η ΚΑΡΔΙΑ ΤΗΣ ΚΑΠΠΑΔΟΚΙΑΣ και   ΜΕΡΙΚΕΣ ΕΝΤΥΠΩΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΝΑΤΟΛΙΑ ΤΗΣ ΤΟΥΡΚΙΑΣ 
Όμως εκτός από κατασκευές σκαμμένες σε βράχο υπάρχουν και κατασκευές σκαμμένες στο έδαφος και στα παραπάνω λινκ μπορεί να δει κανείς φωτογραφία από την Μαλακοπή στην Τουρκία που υπάρχει μια ολόκληρη υπόγεια πολιτεία σε βάθος 7 ορόφων!
Το χαρακτηριστικότερο όμως δείγμα είναι οι σκαμμένοι στο έδαφος ναοί της Λαλιμπέλα στην Αιθιοπία ( Β΄ ΑΙΘΙΟΠΙΑ -ΟΙ ΟΒΕΛΙΣΚΟΙ ΤΟΥ ΑΞΟΥΜ ΚΑΙ ΤΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΣΤΗΝ ΜΟΝΑΔΙΚΗ ΛΑΛΙΜΠΕΛΑ )
Βασικά όμως οι πλειονότητα των οικιών αλλά και των κτηρίων για άλλες χρήσεις είναι υπέργειες και πολλές φορές πολυώροφες  μέχρι ουρανοξύστες.
Υπάρχουν όμως σήμερα και μερικοί αρχιτέκτονες Τοπίου, που εκτός από τις αρχιτεκτονικές διαμορφώσεις κήπων προχωρούν σε κατασκευές οικιών που είναι υπόσκαφες με αποτέλεσμα αυτές να μην προέχουν του εδάφους και να είναι  συνέχεια του ευρύτερου περιβάλλοντος, είτε του απόλυτα φυσικού είτε του μερικώς διαμορφωμένου.
Τα υπόσκαφα, είναι μια νέα αρχιτεκτονική μόδα, που έγινε τάση και κυριαρχεί πλέον στον τομέα των βιλών αλλά ακόμη και ξενοδοχείων,  καθώς η παρέμβαση στο φυσικό περιβάλλον είναι η μικρότερη δυνατή.
Στη χώρα μας τα τελευταία χρόνια παρατηρείται μία αύξηση των υπόσκαφων σπιτιών, που μπορούμε να τη χαρακτηρίσουμε ως τάση. Αυτό προέκυψε κυρίως λόγω της σύνταξης συγκεκριμένης πολεοδομικής νομοθεσίας και των διευκολύνσεων της, όπως του διπλασιασμού της επιτρεπόμενης δόμησης.
Όπως τονίζει ο κ. Τσικανδιλάκης: «Η υπόσκαφη αρχιτεκτονική πέρα από ιδιαίτερη αισθητικά φέρει πολλά πλεονεκτήματα που την καθιστούν περιζήτητη. Πρωτίστως είναι η εξοικονόμηση ενέργειας και τα λιγότερα έξοδα συντήρησης. Στο εσωτερικό της γης η θερμοκρασία είναι σταθερή ανάλογα την εποχή χωρίς ακραίες μεταπτώσεις, το χειμώνα ζέστη και δροσιά το καλοκαίρι, γεγονός που ελαττώνει την κατανάλωση θέρμανσης και ψύξης. Επιπλέον, η περιορισμένη ύπαρξη εκτεθειμένων όψεων σε συνδυασμό με την αυξημένη προστασία από σκόνη και ακτινοβολία και την επιλογή των κατάλληλων υλικών και συστημάτων αποτρέπει από φαινόμενα γήρανσης και ρωγμάτωσης των υλικών μειώνοντας σημαντικά το κόστος συντήρησης τους».
Μερικά από αυτά τα  σπίτια στην χώρα μας είναι τα εξής:

1-Το nCAVED House, έχει κατασκευαστεί στην πλαγιά ενός γκρεμού, με θέα στην θάλασσα και είναι προστατευμένο από τους ισχυρούς βόρειους ανέμους .Η κατοικία επομένως υπάρχει χωρίς εξωτερική μορφή, αλλά ως μια σειρά κατοικήσιμων όγκων που αφαιρούνται από τη γη. 

2- Casa Katana Βρίσκεται στο νότιο μέρος  της Κρήτης και έχει σχεδιαστεί από τον Κωνσταντίνο Σταθόπουλο.  
 

3- Βρίσκεται σε μια απότομη βραχώδη πλαγιά στην Αντίπαρο,  σχεδιάστηκε από τους Tsolakis Architects και οι προσόψεις της με πέτρες και ασβεστωμένους τοίχους βασίζονται στην παραδοσιακή κυκλαδίτικη αρχιτεκτονική της περιοχής. Από το ανώτερο επίπεδο, οι επισκέπτες οδηγούνται από τα υπνοδωμάτια στους χώρους κοινωνικής δικτύωσης μέσω μιας σειράς εξωτερικών σκαλοπατιών που συνδέουν τα διάφορα επίπεδα. 

4- Aloni House Το όνομα του σπιτιού προέκυψε γιατί εκεί υπήρχαν τα ερείπια ενός αλωνιού που διατηρήθηκε.
Βρίσκεται ανάμεσα σε δύο λόφους. Στον άξονα Βορρά-Νότου, η πλαγιά υψώνεται ανάμεσα σε δύο λόφους ενώ στον άξονα Ανατολής-Δύσης η κλίση πέφτει, ανοίγοντας προς τη θέα στη θάλασσα. Δύο μεγάλοι πέτρινοι τοίχοι γεφυρώνουν τους λόφους επιτρέποντας στο σπίτι να φωλιάζει στον εσωτερικό χώρο διατηρώντας τη συνέχεια του τοπίου που ρέει πάνω του. Με αυτό τον τρόπο η μάζα του είναι ανεπαίσθητη στον ευρύτερο ορίζοντα του νησιού.

5- The Ring House βρίσκεται στη νότια ακτή της Κρήτης. Το σπίτι και ο κήπος του έχουν σχεδιαστεί για να σχηματίζουν ένα εύκρατο μικροκλίμα, μια όαση μέσα σε ένα έντονα όμορφο αλλά φυσικά απαιτητικό περιβάλλον. Ο εσωτερικός του κήπος έχει εσπεριδοειδή  και αρωματικούς θάμνους. Η επίπεδη οροφή έχει ηλιακά πάνελ.

6- Το Hourglass Corral είναι ένα σπίτι που βρίσκεται στη Μήλο. Αποτελεί μέρος των «Voronoi’s Corrals», ενός συγκροτήματος  που ξεκίνησε η κατασκευή του πριν από δέκα χρόνια και τώρα καλύπτει μια έκταση περίπου 90.000 m².

7- Το Lap Pool House στην Τήνο, είναι εμπνευσμένο από τις κοιλότητες και τις προεξοχές των βράχων και αναδύεται από το φυσικό τοπίο ως ένα ανθρωπογενές σπήλαιο. Η είσοδος βρίσκεται στο πίσω μέρος του κτιρίου, ενώ διαφορετικές τομές στην οροφή επιτρέπουν στο φως και τον αέρα να εισέλθει στο κτίριο. 

8- Luxury Caved Villas Τοποθετημένα σε μία πλαγιά στην περιοχή των Γουβών, τα τρία σπίτια, καθένα με ιδιωτική πισίνα, είναι ένα έργο που συνδυάζει την πολυτέλεια και την απλότητα μέσα από σαφείς αναφορές στην κρητική γη.

9-Βράχος. Η βίλα αυτή βρίσκεται στην Κάρυστο.

10- Gods and Dreams Resort. Το συγκρότημα αυτό των κατοικιών στην Επίδαυρο είναι κτισμένο αμφιθεατρικά  σε οικόπεδο 20 στρεμμάτων.

11- Villa Punta, Ίος
Χτισμένη σε λόφο, η Villa Punta αποτελείται από δύο υπόσκαφα κτήρια, τα οποία ενώνονται μεταξύ τους. Η ξεχωριστή θέση επιτρέπει την ανεμπόδιστη θέα τόσο προς την παραλία του Μυλοπότα ανατολικά, όσο και προς το λιμάνι της Ίου στα δυτικά.

Τα σχόλια δημοσιεύονται μετά από έγκριση.
 

ΔΥΟ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝΤΑ ΑΡΘΡΑ ΠΟΥ ΑΠΟΔΙΔΟΥΝ ΣΕ ΤΕΛΕΙΩΣ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ ΤΗΝ ΕΚΛΟΓΗ ΚΑΣΣΕΛΑΚΗ

Μέσα στον καταιγισμό των άρθρων που διαβάζουμε αυτές τις μέρες για την Κασσελακιάδα, δύο είναι αυτά που μου κίνησαν το ενδιαφέρον καθώς δίνουν δύο διαφορετικές εξηγήσεις για την επικράτηση του κομήτη εξ Ηνωμένων Πολιτειών στην ηγεσία του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης.   

Το πρώτο είναι της Σώτης Τριανταφύλλου με τίτλο ΣΥΡΙΖΑ: Η δυσανεξία στην κριτική και η ανάγκη για ευπρέπεια

και το δεύτερο του Θεόδωρου Λιανού με τίτλο Η μακιαβελική επινόηση του Τσίπρα. Με μαύρα γράμματα είναι δικές μου επισημάνσεις.

 

ΣΥΡΙΖΑ: Η δυσανεξία στην κριτική και η ανάγκη για ευπρέπεια

Αν και επί χρόνια, ο ΣΥΡΙΖΑ καθυβρίζει και συκοφαντεί τους πολιτικούς του αντιπάλους, στη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου για την ανάδειξη του επικεφαλής του κόμματος, τα στελέχη του έμοιαζαν σαν να μην έχουν δέρμα. Μπροστά στην κριτική επέδειξαν ιδιαίτερη ευπάθεια· εξέφρασαν τα γνωστά παράπονα του αιωνίως κατατρεγμένου, εξαπέλυσαν κατάρες, έστειλαν εξώδικα. Η αριστερά είναι τόσο κακομαθημένη ώστε δεν αντέχει αυτά που αντέχουμε εμείς οι κατώτερες μορφές ζωής· χάνει την ψυχραιμία της –αν την είχε ποτέ.
Τώρα που το καλοσκέφτομαι, ανέκαθεν αντιδρούσε σπασμωδικά (και, κατά τη γνώμη μου, ανέντιμα) στην κριτική· σήμερα, πολλά στελέχη της έχουν χάσει τον ύπνο τους· και θα τον χάσουν πολύ περισσότερα εφόσον από την περασμένη Κυριακή ένα μέρος του παλαιοκομματικού ΣΥΡΙΖΑ διατελεί σε ηθικό πανικό. Ιδού λοιπόν ένα μάθημα ταπεινότητας που μπορεί να βγάλει την αριστερά από την comfort zone στην οποία βουλιάζει με τόση αυταρέσκεια. Ωστόσο, παραλλήλως, εκτός από τη ναρκισσιστική διαταραχή του δήθεν θύματος που κρατά σφιχτά ένα φαντασιακό ηθικό πλεονέκτημα, οι διαδικασίες των εσωκομματικών εκλογών στον ΣΥΡΙΖΑ έδειξαν, νομίζω, την ανάγκη πολλών μελών και ψηφοφόρων για ευπρέπεια.
Ίσως η επιθυμία μου να εκπολιτιστούμε να προκαλεί στα μάτια μου διάθλαση της πραγματικότητας.
Αυτό που βλέπω, τεθλασμένο ή μη, είναι ότι ένα μέρος του ΣΥΡΙΖΑ θέλει να αφήσει πίσω του την τραμπουκοκρατία και τα νταηλίκια, και να εκπολιτιστεί –αν και, όπως όλοι ξέρουμε, η κομμουνιστογενής αριστερά θεωρεί αντεπαναστατικά τα λεγόμενα αστικά πρωτόκολλα συμπεριφοράς: η πλειοψηφία των ηγετικών στελεχών και της οργανωμένης νεολαίας του κόμματος σιχαίνεται τόσο τη λέξη «ευπρέπεια» όσο και το περιεχόμενό της.
Επιπροσθέτως, ο κ. Κασσελάκης στηρίχτηκε σε εκπροσώπους της εν λόγω στάσης μέσα στο κόμμα – δεν είναι το μοναδικό παράδοξο. Παρ’ όλ’ αυτά, η τάση για ευπρέπεια μού φαίνεται σαφής: ο ΣΥΡΙΖΑ είναι εκλεκτικιστικό κόμμα· όλοι οι καλοί χωράνε· και βεβαίως όλοι οι «κακοί». Παλαιοκομματικοί και σταρ των social media· σταλινικοί και αριστεροφιλελεύθεροι, liberals με την αμερικανική έννοια του όρου.
Οι Millennials που διεκδίκησαν την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ δεν είχαν τίποτα καινούργιο να μας πουν –ξανακούσαμε τις χιλιοειπωμένες αοριστίες, τα χιλιοειπωμένα συνθήματα με τη γνώριμη ξύλινη γλώσσα· ξανακούσαμε θρήνους για τα βάσανα της αριστεράς και του λαού στην καπιταλιστική μέγγενη. Κι όμως, με την εμφάνιση του Στέφανου Κασσελάκη –η οποία βεβαίως σημαίνει πολλά και διαφορετικά πράγματα που δεν θα αναλύσω εδώ– διαφαίνεται κάτι καινούργιο: η αποστασιοποίηση από τα αριστερίστικα ή γραφικά φερσίματα στα οποία επιμένουν μερικοί κομματικοί seniors –seniors στην ηλικία αλλά κυρίως seniors στη σκέψη. Έτσι, σήμερα, φιλοδοξώντας να προσελκύσει νεαρούς και «καινούργιους» ψηφοφόρους, ο ΣΥΡΙΖΑ προσπαθεί να καλλωπιστεί: παίρνοντας την προαναφερθείσα απόσταση από τα πλέον εξτρεμιστικά, κραυγαλέα και φαιδρά στοιχεία, αλλά πιθανώς κι από τις τριτοκοσμικές συγγένειες, την επαναστατικότητα λατινοαμερικανικών αποχρώσεων (ο Ερνέστος! Ο Ούγκο!), τις σταλινοειδείς έμμονες ιδέες και τις σκιές των κομμουνιστών «του Εσωτερικού». Θα δούμε.
Είναι αδύνατον να μην υπάρχουν μέλη και οπαδοί του ΣΥΡΙΖΑ με δημοκρατικό ήθος που δεν εκπροσωπούνται από τον ανορθολογισμό και το χυδαίο γλωσσικό ιδίωμα. Εξάλλου, οι γενιές Υ και Ζ που πρόσκεινται στην αριστερά είναι εξυπνότερες από τους μυστακοφόρους χωρικούς των περασμένων εποχών με τα μακριά μαλλιά και τα στρατιωτικά αμπέχονα. Το μείζον μειονέκτημά τους είναι η άγνοια· το ότι οι νέοι δεν είναι λιγότερο ανιστόρητοι από τους μεγαλυτέρους μολονότι διαθέτουν όλα τα ερευνητικά εργαλεία: έχουν ανατραφεί με τα ψέματα, τις διδαχές και τους μύθους που σκάρωσαν οι ινστρούχτορες του ΚΚΕ και που μας σερβίρουν εδώ και έναν αιώνα μαζί με αίμα, ιδρώτα και δάκρυα. Ωστόσο, οι καιροί αλλάζουν. Όχι ότι η αριστερά θα παραιτηθεί ποτέ από τον πειρασμό του ολοκληρωτισμού, από το ταξικό μίσος, τη συνωμοσιολογία ή τη νοσηρή προσκόλληση στην ιδέα πως τίποτα δεν αλλάζει «στον καπιταλισμό» –κι όταν κάτι αλλάζει, αλλάζει προς το χειρότερο: όμως, η σύνθεση των φανατικών ίσως να τροποποιηθεί στο εσωτερικό του κόμματος – και όχι απαραιτήτως προς το χειρότερο.
Σίγουρα η βία, η έλλειψη ανεκτικότητας και δημοκρατικής παιδείας αποτελούν στοιχεία της ταυτότητας του φιλοκομμουνιστή Νεοέλληνα: αντιθέτως, όταν ο δεξιός Νεοέλληνας συμπεριφέρεται με παρόμοιους τρόπους χαρακτηρίζεται φαιός φασίστας και τον τρώει το μαύρο φίδι. Θα επιμείνω παρ’ όλ’ αυτά: νομίζω ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι έτοιμος για τον ευπρεπισμό του, τουλάχιστον σε επίπεδο εικόνας. Απόδειξη ότι δηλώνει (αναίσχυντα) ότι για να ξαναγίνει κυβέρνηση πρέπει να κινηθεί προς το κέντρο –πράγμα που μεταφράζεται «δεν πιστεύουμε στην κεντρώα πολιτική· απλούστατα, ως οπορτουνιστές μεγάλης ολκής που είμαστε, θα κολακέψουμε τα κορόιδα τους κεντρώους, ώστε να μας ψηφίσουν.» Μάλιστα, το πιάσαμε το υπονοούμενο.
Τέλος, δεν πρέπει να αποκλείεται το ενδεχόμενο να φυλλορροήσει ο ΣΥΡΙΖΑ: δεδομένης της αριστερής μισαλλοδοξίας, η πολυδιάσπαση έχει ενσωματωθεί στην ιστορία της παράταξης. Και γιατί όχι: όλοι οι άνθρωποι έχουν το δικαίωμα να χάσουν την υπομονή τους σε καταστάσεις που υπάρχουν εξαιτίας της υπομονής τους. Μερικοί θα αποχωρήσουν –με ελαφρά πηδηματάκια, νομίζω, όχι με ταρατατζούμ– είτε από ανομολόγητο συντηρητισμό έναντι του σύγχρονου κόσμου, είτε από απογοήτευση, είτε από πείσμα επειδή δεν πέρασε το δικό τους. Ωστόσο, η ρωγμή στον ΣΥΡΙΖΑ δεν σημαίνει αντιπαράθεση καινουργίλας-αριστερίλας: ο κ. Κασσελάκης εμφανίζει ένα πιο νεανικό και πιο σέξι προφίλ, δεν προτείνει κατ’ ανάγκην τον εκσυγχρονισμό της ιδεολογίας και της πολιτικής. Δεν διαθέτει την απαραίτητη σκευή και, είτε το πιστεύει, είτε δεν το πιστεύει, καλείται να πολεμήσει το υποτιθέμενο «καθεστώς της δεξιάς» –παρότι, αν υπάρχει «καθεστώς» στην Ελλάδα είναι καθεστώς της αριστεράς.
Πάντως, το εν λόγω προφίλ θα είχε συντριπτική επιτυχία στο αμερικανικό Δημοκρατικό Κόμμα το οποίο αναζητεί ένα πρόσωπο ακριβώς σαν τον κ. Κασσελάκη –και δεν το βρίσκει. Το βρήκαμε εμείς και θα το κρατήσουμε για τον εαυτό μας.

Η μακιαβελική επινόηση του Τσίπρα

Είναι κοινή πλέον η αντίληψη ότι ο ΣΥΡΙΖΑ οδηγείται στην καταστροφή. Εγγύηση γι' αυτό είναι όλα αυτά τα πρωτόγνωρα και αστεία (γελοία είναι η σωστή λέξη) που παρατηρούμε τον τελευταίο καιρό να λαβαίνουν χώρα εντός του. Αυτή είναι μια δυσάρεστη εξέλιξη και για την πολιτική ζωή της χώρας και για τα αξιόλογα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, τα οποία κινδυνεύουν να απολέσουν το πολιτικό τους κύρος αν παραμείνουν στις τάξεις του κόμματος υπό τον νέο πρόεδρο.
Ο ΣΥΡΙΖΑ του κ. Κασσελάκη δημιουργείται για να καταστραφεί, είναι self-destructive. Και εδώ βρίσκεται η μακιαβελική επινόηση του κ. Τσίπρα. Ηταν φανερό ότι ο κύριος Τσίπρας ήθελε να παραμείνει πρόεδρος του κόμματος. Αυτό φάνηκε από την αρχική απροθυμία του να παραιτηθεί. Ωριμότερη σκέψη του υπέδειξε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είχε περιέλθει σε κατάσταση που δεν μπορούσε να εξυπηρετήσει τις φιλοδοξίες του. Ενας δις ηττημένος αρχηγός σε ένα φθίνον κόμμα δεν μπορεί να περιμένει πολλά. Εχει ελπίδες μόνο με ένα νέο δικό του κόμμα.
Με αυτή τη λογική, ο ΣΥΡΙΖΑ είναι εμπόδιο και συνεπώς πρέπει να εξαφανιστεί. Για να γίνει αυτό πρέπει να διακωμωδηθεί και να διαλυθεί. Το έργο αυτό ανετέθη στον κ. Κασσελάκη και είναι φανερό ότι το εκτελεί επιτυχώς. Δεν γνωρίζουμε τι ακριβώς έχει συμφωνηθεί μεταξύ Τσίπρα και Κασσελάκη, αλλά ασφαλώς υπάρχει κάποια συμφωνία. Θα φανεί εν καιρώ. Στην πολιτική δεν υπάρχουν χάρες και ελεημοσύνες, υπάρχουν συμφέροντα.
Ομως, σ' αυτή τη διαδικασία υπάρχει ο κίνδυνος να απαξιωθούν στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ με εξαιρετικές ικανότητες και μεγάλη μόρφωση. Εννοώ άτομα σαν τον Τσακαλώτο, τον Κατρούγκαλο, την Αχτσιόγλου και πολλούς άλλους που δεν μπορούν να αναφερθούν εδώ. Αυτό θα είναι απώλεια για την πολιτική ζωή της χώρας.
Ο κύριος Τσίπρας δεν βιάζεται. Εχει χρόνια μπροστά του. Σε ένα ή δύο χρόνια, όταν ο ΣΥΡΙΖΑ του κυρίου Κασσελάκη, με το ίδιο ή με άλλο όνομα, θα έχει γίνει πολιτικό ανέκδοτο, ο κ. Τσίπρας θα εμφανιστεί με ένα νέο, φρέσκο, δικό του κόμμα, χωρίς συνιστώσες, χωρίς πεπαλαιωμένα μπαγκάζια, και θα διεκδικήσει ό,τι ο ίδιος νομίζει ότι αξίζει.
Από αυτό το πρόγραμμα καταστροφής, τα ικανά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ έχουν μία μόνον οδό διαφυγής: να αποχωρήσουν τώρα, προτού χρεωθούν με τη σιωπή και την ανοχή τους τα καραγκιοζιλίκια που έχουν ήδη αρχίσει να διασκεδάζουν την κοινή γνώμη. Ετσι θα έχουν τη χρονική άνεση και το απαραίτητο κύρος να δημιουργήσουν τον δικό τους νέο και άφθαρτο πολιτικό φορέα. 
 
Τα σχόλια δημοσιεύονται μετά από έγκριση.

ΟΤΑΝ ΟΙ ΠΟΡΔΕΣ ΕΜΠΝΕΟΥΝ ΠΟΙΗΤΕΣ!

 

Ως γνωστόν το παρόν μπλογκ ασχολείται, χωρίς καμιά σεμνοτυφία, με όλα τα θέματα που σχετίζονται με την φυσιολογική λειτουργία του ανθρωπίνου σώματος.
Έτσι στο παρελθόν στο ποστ μου ΜΕΡΙΚΕΣ ΣΥΜΒΟΥΛΕΣ ΜΕ ΧΙΟΥΜΟΡ ΓΙΑ ΤΙΣ ΤΡΥΠΕΣ ΤΟΥ ΣΩΜΑΤΟΣ ΜΑΣ! έχω γράψει σωστές οδηγίες για την σωστή υγιεινή για αυτές.
Τα γεννητικά μας όργανα επίσης με απασχόλησαν, τόσο από θεολογικής άποψης στο ποστ μου ΟΙ ΟΡΧΕΙΣ ΣΤΗΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΉ ΘΡΗΣΚΕΙΑ, όσο και από υγιεινής, όπως στο ποστ μου  ΚΑΘΕ ΠΟΥΤΣΟΣ ΚΑΙ ΤΥΡΟΠΙΤΤΑ!, και βέβαια και από ποιητικής, όπως στο ποστ μου Ο ΓΥΝΑΙΚΕΙΟΣ ΚΟΛΠΟΣ ΣΤΗΝ ΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΝΙΚΟΥ ΚΑΒΒΑΔΙΑ ,τέλος  δε και από διακόσμησης τους, όπως στο ποστ
PIERCING-Η τρέλα δεν πάει στα βουνά πάει χαμηλά.
Είναι ευνόητο ότι ο κώλος δεν θα μπορούσε να λείπει από τις σχετικές αναφορές. Αρχικά, όπως γράφω στις ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΤΟΥ ΚΩΛΟΥ ,εκτός της ουσιαστικής του σημασίας για να καθόμαστε, είναι το μέρος του σώματος που προσφέρει την άφατο ικανοποίηση της αφοδεύσεως, που είναι η μόνη απόλαυση του ανθρώπου που δεν του δημιουργεί καμία τύψη, ενώ σε άλλους  προσφέρει και άλλες απολαύσεις.
Στο ποστ μου Η ΚΟΛΟΣΚΟΠΗΣΗ, Ο ΣΤΑΘΗΣ ΚΑΙ Ο ΚΡΗΤΙΚΑΡΟΣ εκτός από την σπαρταριστή, αλλά αληθινή ιστορία, με τον σφακιανό κρητίκαρο, γίνεται συζήτηση για την ορθή ονομασία της απαραίτητης εξέτασης που γίνεται από εκεί, ενώ στο  ΠΩΣ ΚΑΝΕΙΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΠΕΤΕΙΟ ΓΙΑ ΤΑ ΕΝΝΙΑ ΧΡΟΝΙΑ ΚΑΤΑΛΗΓΕΙ ΣΤΗΝ ΕΡΕΥΝΑ ΓΙΑ ΤΟΥ ΚΩΛΟΥ ΤΑ ΕΝΝΙΑΜΕΡΑ!  ενημερώνεται κανείς για την γνωστή αυτή έκφραση και τέλος στο ΜΗΠΩΣ ΧΕΖΟΥΜΕ ΛΑΘΟΣ; αναγράφεται ο σωστός τρόπος χεσίματος.

Όμως η κωλοτρυπίδα μας αποτελεί, εκτός από την φυσιολογική έξοδο των υπολειμμάτων των τροφών μας, και την έξοδο με μουσικότητα και των αερίων που παράγονται κατά την πέψη τους.
Έτσι στο ΠΕΡΙ ΠΟΡΔΟΛΟΓΙΑΣ ΤΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ ! έχω μεταφέρει και τις σχετικές με τις πορδές αναφορές στην διεθνή βιβλιογραφία, όπως του Σαλβαντόρ Νταλί. Επειδή το λινκ για το κείμενο του Σαλβαντόρ Νταλί δεν λειτουργεί πλέον, το κείμενο αυτό μπορεί να το διαβάσει κανείς εδώ.

 Επίσης κείμενο του Εμίλ Ζολά υπάρχει στο ΠΕΡΙ ΠΟΡΔΗΣ ΤΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ-ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΟ QUIZ 
Βέβαια δεν θα μπορούσε να λείπει και η ελληνική βιβλιογραφία με το απολαυστικό κείμενο του Ηλία Πετρόπουλου που υπάρχει στο ΠΕΡΙ ΠΟΡΔΟΛΟΓΙΑΣ ΤΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ !.

Τέλος, για την πληρέστερη ενημέρωση των αναγνωστών μου, έχω γράψει και το περισπούδαστο κείμενο  ΠΟΡΔΟΒΟΥΛΩΜΑ ,στο οποίο αναλύω που αυτό έχει χρησιμοποιηθεί στην λογοτεχνία, αλλά  και για την πρόσφατη χρήση του ως σεξουαλικό βοήθημα!
 Με τα παραπάνω κείμενα, στα οποία θα μπορούσα να προσθέσω και  ένα  χαϊκού που λέει
μια πορδή
δε φέρνει γέλιο
όταν ζεις μόνος

και μαζί  με την παραπάνω μαντινάδα, θεωρούσα ότι έχω τελειώσει με το θέμα αυτό.
Όμως πρόσφατα διαπίστωσα πως οι πορδές έχουν εμπνεύσει και τον ποιητικό οίστρο σε έλληνες ασχολούμενους με την ποίηση και το πρώτο ποίημα είναι η Ωδή στην πορδή, του Αρτέμη Αξαρλή που μπορείτε να το διαβάσετε με  μουσική υπόκρουση. 

Την δεύτερη Ωδή την βρήκα στο ΦΒ εδώ και είναι Η ΩΔΗ ΤΗΣ…ΠΟΡΔΗΣ του Μανόλη Μιαουδάκη . Προφανώς είναι, όπως γράφει, εμπνευσμένο από προσωπική περιπέτεια, γιατί είναι πολύ γλαφυρή και σωστή η περιγραφή της σημασίας που έχει η καλή κινητοποίηση του εντέρου μετά από μια εγχείρηση, που έμπρακτα αποδεικνύεται με, την μελωδία για τα αυτιά του χειρουργού, το κλάσιμο του χειρουργημένου!
 
Η ΩΔΗ ΤΗΣ…ΠΟΡΔΗΣ
(ολίγον άκομψον)
Εμπνευσμένο από πρόσφατη προσωπική
μου περιπέτεια …μετά συγχωρήσεως!
Σαν είντα λόγια όμορφα να βρω να σε παινέσω
κι αν είχες σώμα, ήθελα άγαλμα να σου στέσω.
Εσύ πρωτίστως στη ζωή παίζεις σπουδαίο ρόλο
ασχέτως εάν ντροπαλή βγαίνεις από τον κ.. ο.
Πολλές φορές βρισκόσουνα στα έγκατα κλεισμένη
από κοιλιές και έντερα λίαν πεπιεσμένη.
Και έκανες προσπάθειες το φως να αντικρίσεις
τόπο να βρεις, τρύπα καμιά, και άνετα να πορίσεις.
Κι ο άμοιρος αφέντης σου, αν ήταν σε παρέα,
δεν άντεχε το πρήξιμο και σ’ άφηνε μοιραία,
για να διευκολύνεται σηκώνοντας το πόδι,
άλλοτε μεν υπόκωφη και άλλοτε βροντώδη.
Κι αέρια εξήρχοντο οσμής του αποπάτου
κι εκείνου επηγαίνανε κάτω τα σίμουρά του.
Και όλοι οι παριστάμενοι τον αποδοκιμάζαν
«κλανά και αδιάντροπο και φχιού» του εφωνάζαν.

Με το στιφάδο εθέριευες και με τη φασουλάδα
με ασκορδουλάκους προφανώς και με βραστή φυλλάδα.
Και αγκινάρες ήμερες όποιος τις μαγερέψει
άρχιζει ο βομβαρδισμός συγχρόνως με την πέψη.
Και έπρεπε στο δωμάτιο η πόρτα να ’πομένει
τη νύχτα πάντα ορθάνοιχτη, μέχρι την επομένη,
Όμως περάσαν οι καιροί εκείνοι και τα χρόνια
και από την περιφρόνηση και από την καταφρόνια
έγινες αντικείμενο χαράς και ευτυχίας,
ωσάν προάγγελος ζωής και σύμβολο υγείας.
Όπως κι εκείνη τη βραδιά που η ώρα δεν περνούσε
και νεκρική στο θάλαμο σιγή επικρατούσε.
Όλοι σε περιμένανε σαν ρόδο στο μαντήλι
στο θάλαμο ο άρρωστος κι οι συγγενείς και οι φίλοι.
Γατί το έντερο πιο πριν του ‘χε ο γιατρός κομμένο
Και με ψαλίδια και κλωστές το είχε ματισμένο
Και υπήρχε φόβος βέβαια αν τύχει και δεν κλ…ει,
πως τη ζωή του πιθανόν ενδέχεται να χάσει.
Κι έτσι για όλους η στιγμή έφθασε η μεγάλη
Κι ελάμψανε τα πρόσωπα τα σκυθρωπά και πάλι,
αφού εκτάκτως μια στιγμή εσείστη το κρεβάτι
και εκ της έδρας προφανώς εσύ ήσουνε φευγάτη.
Εξήλθες πανηγυρικά και απ’ τη χαρά την τόση
έτρεξε κάποιος στο γιατρό να το ανακοινώσει.
Κι ο άρρωστος κι οι συγγενείς αλληλοασπασθήκαν
και με επιφωνήματα χαράς σε υποδεχτήκαν.
Συμπέρασμα
Μια μηχανή ειν’ το σώμα μας και σίγουρα θα σβήσει,
αν τύχει η εξάτμιση μια κοπανιά και κλείσει.
Για κείνο και δημόσια επέρδοντο οι αρχαίοι
όπως ο Αναξίμανδρος ο Μεγαρεύς μας λέει
Κι ο Ιποκράτης ως γνωστόν απ’ ότι και εγώ ξέρω
την εσυρνε από την Κω κι ακούγονταν στη Λέρο
.Και όπως λέει και το ρητό: «Που τρώει, πίνει, κλ…ει,
δεν διατρέχει κίνδυνο ουδόλως να ποθάνει».
Γι αυτό βαράτε, άφοβα όταν σας κατεβαίνει,
γιατί δεν ξέρεις αύριο είντα μας περιμένει.
Μα προσοχή με ζόρισμα κανείς αν την αφήσει
Με το μεζέ τζη κίνδυνος υπάρχει να πορίσει
Εις τα υπόψιν όλα αυτά, αγαπητοί μου φίλοι,
γι’ αυτό να βομβαρδίζετε απ’ το πρωί ως το δείλι,
μα και τη νύχτα προφανώς, εάν το προτιμάτε,
το έτερον σας ήμισυ αν προπαντός κοιμάται
γιατί αν έχει όσφρηση οξεία και ξυπνήσει
μέχρι και διαζύγιο μπορεί να απαιτήσει.

Και η επεξήγηση μερικών λέξεων του ποιήματος  που δεν είναι γνωστές σε όλους:
1-πορίζω= ανοίγω δρόμο
2-ασκορδουλάκοι= είναι η κρητική ονομασία του φυτού που επιστημονικά λέγεται muscari comosum και είναι άφθονο σ' όλη την Ελλάδα. Εδώ τρώμε το βολβό της ρίζας του κυρίως σαν σαλάτα. Μάλιστα η άλλη ονομασία τους είναι «βολβοί»
3-φυλλάδα=δάφνη

Τα σχόλια δημοσιεύονται μετά από έγκριση.