ΔΥΟ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΣΟΦΙΑ ΜΑΥΡΟΕΙΔΗ ΠΑΠΑΔΑΚΗ ΚΑΙ ΕΝΑ ΝΕΑΝΙΚΟ ΤΗΣ ΠΟΙΗΜΑ ΠΟΥ ΕΓΡΑΨΕ ΓΙΑ ΤΗΝ ΘΕΙΑ ΜΟΥ.

 

 Το σημερινό κείμενο το είχα γράψει για να το δημοσιεύσω εδώ, αλλά μετά σκέφτηκα ότι λόγω του θέματος του ίσως θα ενδιέφερε να το δημοσιεύσει ο φίλος Νίκος Σαραντάκος στο δικό του ιστολόγιο, που έχει και πολύ μεγαλύτερη αναγνωσιμότητα από το δικό μου.

Ο Νίκος ευχαρίστως αποδέχτηκε την πρόταση μου και το δημοσίευσε στις 23-2-2025 με τον τίτλο  Δυο λόγια για τη Σοφία Μαυροειδή-Παπαδάκη (μια συνεργασία του Αθεόφοβου)
Η δημοσίευση του πέτυχε να προκαλέσει και παράπλευρες συζητήσεις στα πάνω από 100 σχόλια που έγιναν, από τους υψηλής στάθμης αναγνώστες του, οι οποίοι ταυτόχρονα βρήκαν ότι ένα από τα δύο ποιήματα που ανέφερα στον τίτλο είναι γνωστό και δημοσιευμένο.
Τελικά  στο αρχικό κείμενο έχω προσθέσει σε επεξηγήσεις με νούμερα μερικά ενδιαφέροντα στοιχεία που υπήρξαν  στα σχόλια και δύο ακόμα φωτογραφίες. Τέλος ευχαριστώ όλους όσους όχι μόνο διάβασαν το κείμενο μου, αλλά ασχολήθηκαν σχολιάζοντας το και προσθέτοντας ενδιαφέρουσες πληροφορίες.

ΔΥΟ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΣΟΦΙΑ ΜΑΥΡΟΕΙΔΗ ΠΑΠΑΔΑΚΗ
ΜΑΖΙ ΜΕ ΔΥΟ ΝΕΑΝΙΚΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΤΗΣ  
 
Όπως γράφω εδώ την Σοφία Μαυροειδή Παπαδάκη (1898-1977) δεν είχα την τύχη να την γνωρίσω, αλλά προσωπικά αισθάνομαι ιδιαίτερη ευγνωμοσύνη για την αγάπη στα γράμματα αλλά και  τις αρχές που είχε εμφυσήσει στην μάνα μου που την είχε καθηγήτρια.
Η Μαυροειδή Παπαδάκη, εκπαιδευτικός, ποιήτρια, πεζογράφος και δοκιμιογράφος ,που για όσους δεν το γνωρίζουν, είναι αυτή που είχε γράψει το 1944 τον ύμνο του ΕΛΑΣ,  γνώρισε στην μητέρα μου  την Γαλάτεια Καζαντζάκη, και την Έλλη Αλεξίου. Την Έλλη Αλεξίου, με την οποία η μητέρα μου είχε κρατήσει επαφή, είχα την τύχη να την γνωρίσω προσωπικά και εγώ, λίγο πριν πεθάνει και σχετικά έχω γράψει  εδώ .
Την είχε καλέσει για τσάι ένα απόγευμα η μητέρα μου που την γνώριζε, όπως και τον αδελφό της Λευτέρη από παλιά, κατά πάσα πιθανότητα μέσω της Σοφίας Μαυροειδή Παπαδάκη η οποία της έκανε προπολεμικά μαθήματα στο σπίτι . Η μάνα μου, επειδή την θεωρούσαν φιλάσθενη σαν παιδί, εκτός από τις δύο τελευταίες τάξεις του τότε Λυκείου που πήγε στο Παρθεναγωγείο  Χίλ , ήταν κατ΄οίκον διδαχθείσα. Το ίδιο σχολείο είχε τελειώσει και η μεγαλύτερη αδελφή της Αθηνά.
Ήμουνα πολύ μικρός όταν μαζί της, στο Ηράκλειο της Κρήτης είχαμε επισκεφτεί τον αδελφό της Αλεξίου, αλλά το μόνο που θυμάμαι ήταν τον θαυμασμό που είχε από τότε για αυτόν και για όλη της παρέα της Γαλάτειας. (Σχετικά για τον Λευτέρη Αλεξίου γράφω
Ήμουνα πολύ μικρός όταν μαζί της, στο Ηράκλειο της Κρήτης είχαμε επισκεφτεί τον αδελφό της Αλεξίου, αλλά το μόνο που θυμάμαι ήταν τον θαυμασμό που είχε από τότε για αυτόν και για όλη της παρέα της Γαλάτειας. (Σχετικά για τον Λευτέρη Αλεξίου γράφω εδώ)
Είναι ευτύχημα λοιπόν το ότι η μάνα μου στα νιάτα της  είχε την τύχη να γνωρίσει και να συναναστρέφεται αυτά τα τόσο αξιόλογα άτομα, με αποτέλεσμα να αναπτύξει στην ζωή της ένα προοδευτικό και ανεξάρτητο πνεύμα, παρά το γεγονός ότι μεγάλωσε σε ένα σπίτι με πατέρα βασιλόφρονα, που την εποχή του διχασμού τον είχαν βάλει και στην φυλακή οι βενιζελικοί! Όπως μου είχε πει δε η μάνα μου, είχε δώσει και λεφτά στον Άγγελο Βλάχο για να εκδώσει το 1919 την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ.
Η Σοφία Μαυροειδή Παπαδάκη (1898-1977) είχε πάρει στο Ηράκλειο το πτυχίου Δασκάλας, αλλά μετά ήρθε στην Αθήνα  και φοίτησε στο "Institut Superieur d’Etudes Francaises" και πήρε το πτυχίο της Γαλλικής Λογοτεχνίας. Έπειτα έκανε την εγγραφή της στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, απ’ όπου αποφοίτησε το 1931.
Για να εξοικονομήσει τα προς το ζην, έκανε ιδιαίτερα μαθήματα και έτσι έγινε η καθηγήτρια της μάνας μου η οποία την αγαπούσε πολύ.
Δεν ξέρω που έμενε εκείνα τα χρόνια η Παπαδάκη, αλλά θα έπρεπε καθημερινά να πηγαίνει στο Παλαιό Φάληρο που έμενε η μητέρα μου στο σπίτι για το οποίο έχω γράψει εδώ.
Η Παπαδάκη έχει γράψει και ένα συγκλονιστικό  ποίημα  για τα ιδιωτικά μαθήματα που έδινε και το οποίο έχει δημοσιευθεί στην ποιητική συλλογή Ώρες Αγάπης (1934).
 
Ιδιωτικό μάθημα
Mε το μάθημα τούτο τη φτωχή μου τη ζήση
-δραχμές χίλιες μου δίναν- είχα πια ξασφαλίσει.
Στο φαΐ μου οχτακόσιες -μια ζωή μετρημένη-
για το νοίκι διακόσες -καμαρούλα μια πήχυ-
και για τ’ άλλα, σκεφτόμουν, κάτι πάλι θα τύχει.
Ήταν κάποια κυρία κοσμική, καλεσμένη
στα μεγάλα σαλόνια κι’ είχε ανάγκη να ξέρει
για τον Όμηρο κάτι, για της Λέσβου τη λύρα,
στην κουβέντα της στίχους πού και πού ν’ αναφέρει,
ν’ απαγγέλλει Mαβίλη, Kαβάφη, Πορφύρα.
Ένα μάθημα ακόμα κι η ζωή θαν’ ωραία,
συλλογιόμουν’ στο τέλος θα της μάθω κι αρχαία.
Όταν ξάφνου μου λέει, «θα σας πάψω ένα μήνα’
πού καιρός για μελέτη, το τριώδι έχει ανοίξει’
ξενυχτώ κάθε βράδυ στους χορούς κολομπίνα.
Kαι θαρρώ, δε σας έχω το κοστούμι μου δείξει.
Tι succes πού’ χω κάνει! το πιο φίνο lamee!
Δεκαπέντε χιλιάδες μου κοστίζει’ μοντέλο
το Grand Chic¹ απ’ ευθείας το ’χει φέρει για με.
Kι assorti πώς μου πάει μυτερό το καπέλο!»
Θα ’πε κι άλλα, δεν ξέρω, το μυαλό μου, σα σφήνα,
μια κουβέντα τρυπούσε: «Θα σας πάψω ένα μήνα».

Η ξαδέλφη μου ξεψαχνίζοντας τα χαρτιά που βρήκε από την μάνα της, ανακάλυψε  και ένα φύλλο γραμμένο με μολύβι και από τις δύο μεριές.
Στην μία όψη είναι γραμμένο και ενυπόγραφο από την Σοφία Μαυροειδή , ένα ποίημα για τα μάτια της αδελφής της μητέρας μου και στην άλλη μεριά ένα ποίημα για την Άνοιξη.
Τα δύο αυτά ποιήματα υπολογίζω ότι έχουν γραφτεί τουλάχιστον πριν το 1924. Το συμπέρασμα αυτό το έβγαλα υπολογίζοντας ότι η μητέρα μου πήρε το πτυχίο της ιατρικής το 1932 οπότε αν στα 6 χρόνια της ιατρικής προσθέσουμε και τα δύο χρόνια της Χίλ,  μέχρι το 1924 θα μπορούσε να έχει καθηγήτρια την Παπαδάκη. Το 1924 η Παπαδάκη ήταν 26 ετών και η θεία μου Αθηνά 21. Κατά πάσα πιθανότητα πρέπει να είναι αθησαύριστα²

Το πρώτο ποίημα  είναι αφιερωμένο στην θεία μου, που ήταν γαλανομάτα και ομορφότερη από το «μαυροτσούκαλο» που πείραζαν την μάνα μου,  όπως μπορεί να διαπιστώσει κανείς από στις  φωτογραφίες.
Η πρώτη είναι από επίσκεψη του Παρθεναγωγείου Χιλ στην Ακρόπολη, μάλλον πριν την αποφοίτηση (με τα λευκά στην δεξιά κάτω γωνία) και η άλλη, ίσως σε λίγο μεγαλύτερη ηλικία, από το φωτογραφείο της Νέλλης Σουγιουλτζόγλου της γνωστής ως Nelly's.
(Προσέθεσα μια ακόμη της Nelly's σε λίγο μεγαλύτερη ηλικία και άλλη μια από την Ακρόπολη που είναι όρθια με ένα καπέλο στα χέρια)
Τα ποιήματα τα έχω μεταφέρει σε μονοτονικό αλλά  διατηρώ την ορθογραφία του πρωτοτύπου. 

                 Τα μάτια της                                        Στην Αθηνά μου
Μάτια γλαρά³ βελούδινα παραμυθένια μάτια
που δυό γαλάζιων ουρανών θαρρείς πως κλειούνε πλάτια
 
Θρόνοι διπλοί στης ωμμορφιάς⁴ στημένο το βασίλειο.
Μάτια αχτιδοπλημμύριστα απ΄της ψυχής τον ήλιο.
 
Μέσα στ΄αγνό τους διάφανο που θάλασσα θυμίζει 
όποιος κοιτάξει έναν κρυφό παράδεισο αντικρύζει
 
Είν΄η καρδιά παράδεισος μ΄ατίμητα παλάτια
και κει φωλιάζει η ωμμορφιά⁴ που φτερουγάει στα μάτια.
 
Τα ζαφειρένια μάτια της διαβάτη μου αν δεν τα είδες
δεν θα πιστέψης πως ούτε⁵ ζούσαν στη γη νεράϊδες.
 
Μάτια που στην γλυκάδα τους θαρρείς έχουνε κλέψει
το γέλοιο ενός μικρού παιδιού κι ενός θεού την σκέψη.
 
                            Άνοιξη
Ανήσυχα μα ωραίο το ξύπνημα μου.
Η κάμαρα μου μύρα έχει γεμίσει
και γύρω μου, νειογέννητη όλη η φύση,
χαμογελάει στην έκθαμβη ματιά μου.
 
Λαχτάρες ανεξήγητες βαθειά μου
αθώρητο ένα χέρι έχει ξυπνήσει,
μια προσμονή καινούργια ένα μεθύσι
μια γλύκα κι ένας πόνος στην καρδιά μου.
 
Ξεχύνοντας παντού τα θεία σου κάλλη
με πεθυμιές και μύρα φορτωμένη
άνοιξη ξεπλανεύτρα τ΄ήρθες πάλι,
με νοσταλγίες τον κόσμο να γεμίσης
στην έρμη μου καρδιά την προδωμένη
την γλύκα της αγάπης να θυμίσης!
 
Αξίζει ίσως πριν να τελειώσω να προσθέσω ακόμα ένα γεμάτο τρυφεράδα και κοινωνική ευαισθησία ποίημα της με τίτλο Δουλίτσα⁶, που γράφτηκε από τις εμπειρίες της από τα χρόνια που έκανε ιδιωτικά μαθήματα για να ζήσει. 
Ένα αδύναμο κορμάκι,
με στεφάνι τις πλεξούδες
στο μικρό της κεφαλάκι,
πως θυμούμαι τη Λενιώ !
Σ’ ένα σπίτι ήταν δουλίτσα,
που δασκάλα ήμουν εγώ.
Και στην ίδιαν ηλικία,
καπριτσιόζα, χαϊδεμένη,
μια μικρή κυρά από τότες,
η μαθήτρια μου η Λουκία,
εβασάνιζε κι εμένα
και τη δόλια την Ελένη.
Πως θυμούμαι τη λαχτάρα
στα δύο μάτια τα μεγάλα
- ένα ρώτημα καθένα -
της μικρής δουλίτσας, όταν
με το δίσκο της ερχόταν,
να τρατάρει τη δασκάλα !
Έκανε πως συγυρνούσε,
μέσ’ στην κάμαρα κι αυτή,
κι όλο εκοίταε το βιβλίο,
πάντα δίπλα στο γραφείο,
κι όλο ετέντωνε τ’ αυτί.
Και, για χάρη της, μιλούσα
όλο πάθος και φωτιά.
Κι άρχιζα κι ανιστορούσα
για Νεράϊδες, για Στοιχειά,
για κρυστάλλινα παλάτια
κι η μικρούλα, μαγεμένη,
με ρουφούσε με τα μάτια.
Ώσπου μια φωνή απ’ τα πλάγια,
λες από το παραμύθι
μια Γοργόνα θυμωμένη,
μας αντίσκοβε τα μάγια ...
Κι η δουλίτσα στην κουζίνα
ξαναπήγαινε, θλιμμένη.
Με τα μάτια τα μεγάλα
- ένα ρώτημα καθένα -
τι να γίνεται η Λενιώ ;
Τι να γίνεται η φτωχούλα !
Σ’ άλλο σπίτι θάναι δούλα,
όπως μια φτωχή δασκάλα,
σ’ άλλο σπίτι είμαι κι εγώ.
Η Μαυροειδή Παπαδάκη το 1977, κατά τη διάρκεια ομιλίας της στον Δήμο της Kαλλιθέας, έπαθε εγκεφαλικό επεισόδιο, και όταν συνήλθε, το σχολίασε με χιούμορ : «Nα που μπορεί να σκοτώσει και η χαρά...». Λίγους μήνες αργότερα πέθανε  και κηδεύτηκε στο Νεκροταφείο του Δήμου Καλλιθέας, ενώ το συγκεντρωμένο πλήθος συνόδευσε το φέρετρό της τραγουδώντας τον ύμνο του ΕΛΑΣ.

ΕΠΕΞΗΓΗΣΕΙΣ

¹Σχολιαστής βρήκε ότι Grand Chic ήταν κατάστημα με γυναικεία είδη εισαγωγής στην γωνία Βουλής και Ερμού.

²Τελικά άλλοι σχολιαστές βρήκαν ότι το ποίημα η Άνοιξη είχε δημοσιευτεί  στο περιοδικό ΕΛΛΗΝΙΣ, Ιούνιος-Ιούλιος 1931 αλλά και μετέπειτα σε αλλά έντυπα.

³Το Μάτια γλαρά, που δεν ακούγεται συχνά στις μέρες μας, θύμισε σε μερικούς τραγούδια που αναφέρεται σε στίχοι τους. Οι στίχοι ήταν:
α-του Γιάννη Ρίτσου: Μάτια γλαρά που μέσα τους αντίφεγγαν τα μάκρη πρωινού ουρανού και πάσκιζα μην τα θαμπώσει δάκρυ,  στο τραγούδι ΧΕΙΛΙ ΜΟΥ ΜΟΣΧΟΜΥΡΙΣΤΟ- με τον Γρηγόρη Μπιθικώτσης που το έχει μελοποιήσει ο Μίκης Θεοδωράκης  
[ΓΦ1] β-  του Βασίλη Ρώτα: Μόν’ κλαίω τα μάτια τα γλαρά, το λυγερό κορμάκι
τ’ αγρίμι το ελαφάκι Που ήτανε δώδεκα χρονών, παρθένα Παναγιά μου κι έλαμπε η γειτονιά μου,στο τραγούδι Χριστινάκι  με την Καίτη Χωματά και σε μουσική του  Γιάννη Σπανού.
γ-μάτια γλαρά μες στο χασίς, σαν έρωτες του Απρίλη, του Αργύρη Μπακιρτζή με τους  Χειμερινούς Κολυμβητές στο τραγούδι  Ο ξένος
δ-Αυτά τα μάτια τα γλαρά:  Παραδοσιακό  με τον Γιώργο Παπασιδέρη
Τέλος  γλαρός -ή -ό [γlarós] E1 : (λογοτ.) κυρίως για μάτια που είναι υγρά και λαμπερά, ηδυπαθή και ονειροπόλα. [αρχ. ἱλαρός `χαρούμενος΄ με αποβ.
 

⁴ Γεννήθηκε η εύλογη απορία για το  ὠμμορφιά, και ο Σαραντάκος εξήγησε ότι: Συνηθιζόταν πάντως κάποτε, όχι πλειοψηφικά, η γραφή «ώμμορφος».

⁵Σχολιαστής έγραψε: Πιστεύω πως
«δεν θα πιστέψης πως ούτε ζούσαν στη γη νεράϊδες.» <– «δεν θα πιστέψης πως ποτέ ζούσαν στη γη νεράϊδες.»
Ταιριάζει στο μέτρο, ο τόνος στο πρωτότυπο είναι στο «ε», και το «π» στο «ποτέ» ταιριάζει να είναι το καλλιγραφικό «π» (σαν ωμέγα με καπελάκι, όπως στο «πιστέψεις» του ίδιου στίχου στο πρωτότυπο).
και του απάντησα ότι: Η παρατήρηση σου είναι πολύ σωστή, την είχα κάνει και εγώ απαγγέλοντας το ποίημα, δεν μου άρεσε το μέτρο του,  αλλά μου έμοιαζε περισσότερο ότι γράφει ποτέ από ούτε.

 

⁶Η λέξη αυτή προκάλεσε ποικίλα και ενδιαφέροντα σχόλια όπως:
-Τό «δουλίτσα» μπορεῖ νά ξενίζῃ κάπως (δέν τολμῶ νά φανταστῶ τί θά ἔσερνε στήν Μαυροειδῆ καμμιά σημερινή ὀρθοπολιτική καρακάξα  ) ἀλλά τελικά ἦταν ἐκεῖνο τόν καιρό μιά συνηθισμένη, καλόκαρδη προσφώνησι συμπάθειας γιά τίς νεαρές, ταπεινές ὑπηρετριοῦλες. Τήν θυμᾶμαι πολυχρησιμοποιημένη στόν Τραυλαντώνη (Λεηλασία μιᾶς ζωῆς)..
-Βασικά, σήμερα όταν ακούμε «δουλίτσα» σκεφτόμαστε «μικρή δουλειά», όχι «μικρή δούλα»
-Και βέβαια υπάρχει από τη δούλα το αγγλικό doula, που σημαίνει κάτι πολύ διαφορετικό (γκουγκλίστε). Αξίζει γενικώς άρθρο.
- Και το γαλλικό doulos που επίσης σημαίνει κάτι πολύ διαφορετικό
-Τι θα σήμαινε «δουλούλα»; «Δουλάκι» πιο μαλακό από «δουλικό».
-Η δούλα έγινε υπηρέτρια και, καμιά φορά, η υπηρέτρια(η πονήρω) γίνεται κυρά: La serva padrona. Aria de Serpina   του G.B. Pergolesi
-Στα «δουλάκια» αναφέρεται και η Ζωρζ Σαρρή στο μυθιστόρημά της «Σοφία», (Έκδοση 1998
Έγραψα και εγώ σχετικά: Στα χρόνια που έγραψε την δουλίτσα η Μαυροειδή δυστυχώς το δούλες ήταν συνηθισμένο.
Πάντως κανένα από τους γονείς μου, γυναίκες που είχαμε κατά καιρούς στο σπίτι δεν άκουσα να τις αποκαλούν  δούλες.
Η καρπενησιώτισσα γιαγιά μου που είχε πάρει ένα κορίτσι από μικρή στο σπίτι της, η οποία  μεγάλωσε από τον πατέρα μου μέχρι εμένα, ποτέ δεν την άκουσα να την λέει δούλα, ψυχοκόρη την έλεγε.
Στα δικά μας χρόνια η δούλα έγινε υπηρεσία για να καταλήξει σήμερα σε οικιακή βοηθός.
 
Τα σχόλια δημοσιεύονται μετά από έγκριση.

---

 [ΓΦ1]

Η ΕΦΑΡΜΟΓΗ ΤΟΥ ΤΡΙΤΟΥ ΝΟΜΟΥ ΤΗΣ ΗΛΙΘΙΌΤΗΤΑΣ ΣΤΗΝ ΕΚΛΟΓΗ ΤΡΑΜΠ

Στην πρώτη φωτογραφία υπάρχουν όλα τα μέλη της οικογένειας Τραμπ + τον Μάσκ και άνευ της Μελάνια. Όποτε μιας και στην θέση της είναι ο Μάσκ, με τεχνητή νοημοσύνη έφτιαξαν την Ελόνια Μασκ! 

 Ο ομότιμος καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Πειραιά  Πλάτων Τήνιος έχει γράψει ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο με τίτλο Ο τρίτος Νόμος και οι αξιοθρήνητοι.
Το αναδημοσιεύω ολόκληρο, με μερικές δικές μου επεξηγηματικές προσθήκες .

Η Χίλαρι Κλίντον ελεηνολόγησε τους υποστηρικτές του Τραμπ ως «αξιοθρήνητους», επειδή δεν συμμετείχαν στις διεργασίες της παγκοσμιοποίησης. Χειρότερη περιφρόνηση είχε επιφυλάξει ο Κάρολος Μαρξ στους εκλογείς του Λουδοβίκου Βοναπάρτη. Το 1848 ο ανιψιός του Ναπολέοντα εξελέγη ως ο πρώτος Πρόεδρος της Δεύτερης Γαλλικής Δημοκρατίας με 74% (της καθολικής ανδρικής ψήφου). Έγινε αυτοκράτορας  τέσσερα χρόνια μετά. ( ως Ναπολέων Γ΄)

Ο Μαρξ εφηύρε για τους οπαδούς του Ναπολέοντος τον όρο λούμπεν προλεταριάτο. Δηλαδή: «τυχοδιωκτικά αποβράσματα της αστικής τάξης, αλήτες, απόστρατοι φαντάροι, πρώην κατάδικοι, δραπέτες, απατεώνες, τσαρλατάνοι,… πορτοφολάδες, ταχυδακτυλουργοί, χαρτοπαίκτες, προαγωγοί, μπορδελιάρηδες, χαμάληδες, γραφιάδες, λατερνατζήδες, ρακοσυλλέκτες, πλανόδιοι τροχιστές και γανωτήδες, ζητιάνοι…» (από την «18η Μπρυμαίρ»)  

(Το βιβλίο αρχίζει με το διάσημο ρητό του Μαρξ: Ο Χέγκελ επισημαίνει κάπου, ότι όλα τα μεγάλα κοσμοϊστορικά γεγονότα και πρόσωπα επισυμβαίνουν ούτως ειπείν δύο φορές. Ξέχασε να προσθέσει: τη μία φορά ως τραγωδία, την άλλη φορά ως φάρσα).

Για ποιον λόγο συνέπεσε η Κλίντον με τον Μαρξ; Συμφωνούσαν ότι οι ομάδες ενέπιπταν στον Τρίτο Νόμο της Ανθρώπινης Ηλιθιότητας  του Carlo Cipolla: «Ηλίθιος ονομάζεται το άτομο του οποίου οι πράξεις προκαλούν ζημιές σε ένα άλλο άτομο ή σε μια ομάδα ατόμων, χωρίς το ίδιο να αποκομίζει κέρδη, ενώ πιθανά να υφίσταται ακόμη και ζημιές».

(Σχετικά με το βιβλίο του Κάρλο Μ. Τσιπόλα (1922-2000), Οι βασικοί νόμοι της ανθρώπινης ηλιθιότητας (The Basic Laws of Human Stupidity 1976) που κυκλοφορεί  από τις εκδόσεις Κέδρος σε μετάφραση Γιάννου Πολυκανδριώτη, έχω γράψει το ποστ μου ΟΙ ΒΑΣΙΚΟΙ ΝΟΜΟΙ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗΣ ΗΛΙΘΙΟΤΗΤΑΣ ΚΑΙ Η ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΩΝ ΒΛΑΚΩΝ ΣΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΜΑΣ.

Για τους λούμπεν, ο Μαρξ είπε ότι δεν είχαν αντιληφθεί τον ρου της Ιστορίας. Η Κλίντον για τους αξιοθρήνητους θα επικαλείτο την ομοβροντία οικονομολόγων και στατιστικών αναλυτών ότι η συγκεκριμένη στάση υποσκάπτει τα ίδια τους μακροχρόνια συμφέροντα. Στην περίπτωση του Ναπολέοντα, σύμφωνα με τον Μαρξ, η στήριξή τους επιβεβαίωσε τις επιλογές της μεγαλοαστικής τάξης. 

(Ο Λουδοβίκος  είχε επιχειρήσει παλαιότερα να πάρει την εξουσία με πραξικοπήματα, επέστρεψε στη Γαλλία μετά τις εξεγέρσεις του 1848 κατά του βασιλιά Λουδοβίκου Φίλιππου της Γαλλίας. Παρόλο που, σύμφωνα με σύγχρονούς του, ήταν ανίκανος, ηλίθιος, χωρίς παιδεία, κρίση και εμπειρία ή όπως τον χαρακτηρίζει ο Μαρξ στη 18η Μπρυμαίρ «μια μέτρια και γελοία προσωπικότητα», κατάφερε να κερδίσει τις εκλογές έναντι του στρατηγού Ευγένιου Καβενιάκ με συντριπτική πλειοψηφία.)

Κάτι τέτοιο έγινε και τώρα, αφού η πανηγυρική επικράτηση Τραμπ ήλθε μετά την σύμπηξη συμμαχίας με τους δισεκατομμυριούχους του 0,1%.  Οι μεγάλοι χαμένοι της παγκοσμιοποίησης συντάχθηκαν με τους μεγάλους κερδισμένους. Όταν, όπως είναι πιθανόν, διοχετευτούν τα έσοδα από δασμούς στις εισαγωγές στις ΗΠΑ για να χρηματοδοτηθούν περικοπές φόρων στους πλουσίους και στις μεγάλες επιχειρήσεις, η επιβεβαίωση του Τρίτου Νόμου θα είναι πλέον εκκωφαντική.

Πώς εξηγείται μια τόσο μαζική παραπλάνηση, αν όχι παράκρουση; Ένας λόγος, σίγουρα, είναι η διαχρονική σαγήνη των αφηγημάτων μηδενικού αθροίσματος: Αν αισθάνεσαι χαμένος, είναι επειδή κάποιος σε ξεγέλασε / εκμεταλλεύτηκε / κερδοσκόπησε εις βάρος σου. Τα περί συνεργειών, συνεργασιών και λοιπά κουραφέξαλα είναι για αιθεροβάμονες φιλελεύθερους, προοδευτικούς, αυτούς που στην Ελλάδα χαρακτηρίζουμε αθεράπευτα «Ποταμίσιους». ( Ο Τήνιος ανήκε στις προσωπικότητες που στήριξαν το Ποτάμι )

Ο δεύτερος και πιο πειστικός λόγος, όμως, είναι η ελπίδα ότι, αν κάποιος έχει διευθύνει αποτελεσματικά μια επιχείρηση, θα μπορεί να επαναλάβει την επιτυχία διευθετώντας τα προβλήματα της χώρας. Απλοϊκά: Αν έβγαλε λεφτά για πάρτη του, ας τον βάλουμε να διευθύνει τη χώρα, μπας και δούμε άσπρη μέρα.

Πριν από μερικά χρόνια στην Ανατολική Ευρώπη έψαχναν κυβερνήτες με την ίδια αγωνία που ο Βέγγος έψαχνε κάποιον που ήξερε από βέσπα:  «Ξέρεις από καπιταλιστική οικονομία; Προσλαμβάνεσαι!».

Αυτό το βλέπαμε με συγκατάβαση στα πρώτα βήματα της μετάβασης από τον υπαρκτό σοσιαλισμό. Το παρατηρούμε τώρα στις Ηνωμένες Πολιτείες. Ο πρόεδρος εφαρμόζει το βιβλίο του, «The Art of the Deal»· ο κ. Μασκ αναδιαρθρώνει το Δημόσιο· το 0,1% συνωστίζεται στην Αυλή της εξουσίας.

Το 1994 ο νομπελίστας Πολ Κρούγκμαν έγραψε το δοκίμιο «Μια χώρα δεν είναι επιχείρηση», προκειμένου να αντικρούσει ακριβώς αυτή τη θεώρηση. Λέει: «το στέλεχος που κέρδισε ένα δισεκατομμύριο δολάρια συνήθως δεν είναι ο κατάλληλος άνθρωπος να συμβουλεύσει μια οικονομία των έξι τρισεκατομμυρίων». Πόσο μάλλον να τη διευθύνει…

Τριάντα χρόνια μετά, το στέλεχος κέρδισε $421 δισεκατομμύρια, η οικονομία έφτασε τα $29 τρισεκατομμύρια, το μήνυμα του Κρούγκμαν κατέληξε στα αζήτητα. (Απογειώθηκε στα 400 δισ. δολάρια η περιουσία του Ελον Μασκ)

Τα σχόλια δημοσιεύονται μετά από έγκριση.

ΠΩΣ ΕΠΕΚΡΑΤΗΣΕ Η ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΘΡΗΣΚΕΙΑ. -Ε΄ ο εξελληνισμός του Βυζάντιου και η ιερά εξέτασις στην δύση

Το 395 ο Θεοδόσιος Α' διαίρεσε την αυτοκρατορία στο ανατολικό τμήμα που περιλάμβανε τις επαρχίες Ανατολής και Ιλλυρικού που δόθηκε στον 17χρονο γιο του Αρκάδιο, και το δυτικό που περιλάμβανε τις επαρχίες Ιταλίας-Αφρικής και Γαλατίας που δοθήκαν στον 11χρονο γιο του Ονώριο. Η διαίρεση αυτή αποδείχθηκε οριστική, καθώς τα δύο τμήματα δεν επρόκειτο ποτέ πια να ενωθούν σε ένα σύνολο, με εξαίρεση την περίοδο της βασιλείας του Ιουστινιανού.
Το ανατολικό τμήμα  αργότερα απεκλήθη  Βυζάντιο και ήταν μια πολυεθνική αυτοκρατορία, αλλά ήταν μια αυτοκρατορία ελληνόφωνη και γι΄αυτό πριν τη μεταφορά της πρωτεύουσας της αυτοκρατορίας στην Κωνσταντινούπολη, οι ρωμαίοι αυτοκράτορες απευθύνονταν προς τις ανατολικές επαρχίες στα ελληνικά, επειδή εκεί επικρατούσε η ελληνική γλώσσα.
Σταδιακά επικράτησε  διγλωσσία, και στην εποχή του Θεοδοσίου προβλέπεται η απασχόληση ελληνόφωνων και λατινόφωνων γραμματέων, βιβλιοθηκονόμων, καθηγητών ανώτατης παιδείας κλπ. Οι πολίτες στις καθημερινές τους συναλλαγές χρησιμοποιούν κυρίως τα ελληνικά. Αυτοκρατορικά και δικαιοπρακτικά κείμενα όταν γράφονται στα λατινικά, συνοδεύονται από ελληνική περίληψη. Στο στρατό μόνο οι αξιωματικοί ήταν λατινόφωνοι. Έτσι η Πολιτεία εισάγει σταδιακά την ελληνική γλώσσα ως επίσημη.

Ο Αναστάσιος Α' (491-518) θεσμοθετεί στα ελληνικά για τις ανατολικές επαρχίες του κράτους. Ο Ιουστινιανός (527-565) παρ΄ότι δεν μιλούσε ελληνικά, πρώτος νομοθετεί σε αυτή την γλώσσα αναγκαστικά "ώστε οι νόμοι να γίνουν γνωστοί σε όλους και να ερμηνεύονται εύκολα"
Μέχρι και τα μέσα του 3ου αιώνα ο χριστιανισμός ήταν ένα τελείως περιθωριακό φαινόμενο, και οι πιστοί του δεν ξεπερνούσαν το 1-2% των κατοίκων της αυτοκρατορίας. Όταν ανήλθε στον θρόνο ο Κωνσταντίνος είναι ζήτημα αν  χριστιανοί ήταν το 15% του πληθυσμού ή το 5% κατά τους ιστορικούς.
Ο Χριστιανισμός δεν γιγαντώθηκε με φυσικό τρόπο, αλλά μόνο αφότου ουσιαστικά επελέγη ως επίσημη κρατική ιδεολογία από τον αυτοκράτορα Κωνσταντίνο στις αρχές του 4ου αιώνα, ο όποιος στην Α' Οικουμενική Σύνοδο  απευθύνεται προς τους ιεράρχες στα λατινικά τα οποία μεταφράζονται στα ελληνικά.
Ο διεθνολόγος και ιστορικός Σωτήριος Φ. Δρόκαλος, μέσα από το βιβλίο του «Πως και γιατί επικράτησε ο Χριστιανισμός» επεξηγεί τους λόγους για τους οποίους έγινε η βίαιη αλλαγή του θρησκεύματος της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας.  Η κρίσιμη εξέλιξη που τελικά επέφερε την επικράτηση του Χριστιανισμού και το τέλος του ελληνορωμαϊκού πολιτισμού ήταν η αποστρατιωτικοποίηση του κέντρου της αυτοκρατορίας, και το πέρασμα της στρατιωτικής ισχύος στα χέρια στρατιωτικών περιφερειακής ή βαρβαρικής καταγωγής, όπως ήταν και ο ίδιος ο Κωνσταντίνος.
Έτσι δημιουργήθηκε μια νέα αριστοκρατία, που είχε στα χέρια της τον στρατό αλλά όχι τον πλούτο, η οποία εντόπισε τον Χριστιανισμό ως ένα ιδανικό ιδεολογικό όπλο για να αντιπαρατεθεί στην παραδοσιακή εθνική αριστοκρατία και να αρπάξει την εξουσία και τον πλούτο της. Η χριστιανική θρησκεία, που εν τω μεταξύ είχε εμφανιστεί σε κάποιες ανατολικές επαρχίες της αυτοκρατορίας, ήταν ιδανική γι’ αυτόν τον σκοπό, γιατί αποτελούσε ριζική άρνηση και εναντίωση στα ελληνικά και ρωμαϊκά πολιτισμικά στοιχεία, άρα στο πνευματικό και πολιτισμικό βάθρο όπου στερεωνόταν η εξουσία της παραδοσιακής ελίτ.
Οι αιώνες εδραίωσης του Χριστιανισμού, συνοδεύτηκαν με βία, αίμα και καταστροφή του μεγαλύτερου μέρος της αρχαίας σκέψης καθώς η αρχαία ελληνική γλώσσα και κουλτούρα υπήρξε επί πολλούς αιώνες η διεθνής γλώσσα και κουλτούρα σε ολόκληρο τον γνωστό κόσμο, ιδίως μετά την εποχή του  Μεγάλου Αλεξάνδρου.
Στην Δύση η αριστοκρατία στην Ρώμη ήταν ανεκτική με τις άλλες θρησκείες και η αρχική αντίδραση στον Χριστιανισμό ήταν λόγω του ότι αυτός ήταν αντίθετος και δεν αποδεχόταν τους επίσημους θρησκευτικούς και πολιτικούς θεσμούς του κράτους.
Οι λαοί επίσης που ζούσαν εκεί, δεν είχαν το μοναδικό πολιτιστικό επίπεδο των Ελλήνων λόγω της αρχαίας ελληνικής γραμματείας, οπότε ο προσηλυτισμός τους στην νέα θρησκεία ήταν ευκολότερος και μαζικότερος.

Είναι χαρακτηριστικό ότι ο Κλόβης-Χλωδοβίκος Α’ που θεωρείται ο δημιουργός της μεσαιωνικής μοναρχικής παράδοσης των Γάλλων, και είναι αυτός που μετέφερε την πρωτεύουσα της Γαλλίας στο Παρίσι από τη Σουασόν, βαπτίστηκε χριστιανός, μαζί με 3.000 υπηκόους του,  οι οποίοι ασπάστηκαν αμέσως την εκ των άνω επιβληθείσα θρησκεία,  κάτι αντίστοιχο με το 1938 στην Γερμανία, που έγιναν όλοι εθνικοσοσιαλιστές ή κομμουνιστές στην Σοβιετική Ένωση.
Έτσι στην Δύση για να επικρατήσουν τα δόγματα της επικρατούσας χριστιανικής θεολογίας αυτό έγινε με την εξόντωση χριστιανών μεν, αλλά αυτών που εθεωρούντο ως αιρετικοί.
Πχ το 385, ο Πρισκιλ­λι­ανός, που δίδασκε στοιχεία  γνωστικισμού  και Μανιχαϊσμού, δικάστηκε από τον Μάξιμο, στην πόλη Treves, με χρήση βασανιστηρίων, και θανατώθηκε, μαζί με έξη μαθητές του.
Τελικά στην Δύση εμφανίστηκε η Ιερά Εξέταση από τον 4^ο αιώνα μέχρι τον 19^ο, που είχε ως σκοπό να καταστείλει κάθε αμφισβήτηση της χριστιανικής πνευματικής και πολιτισμικής κυριαρχίας ιδίως στην Αναγέννηση.
Ενδεικτικά αναφέρω μερικές μόνο από τις φρικώδεις πράξεις της Ιεράς Εξέτασης .Το 1119 με Πατριάρχη τον  Μιχαήλ Οξίστα, η ποινή του να καείς ζωντανός εισάχθηκε ως ποινή των Βογομίλων.
Το 1163, οι Καθαροί, που ανακαλύφθηκαν στην Κολωνία, καταδι­κά­σθη­καν να καούνε από  δικαστές που διορίσθηκαν γι’ αυτόν τον σκοπό.
Βέβαια την ίδια εποχή έγινε η πλήρης εξάλειψη της αιρέσεως των Καθα­ρών. Η εκ­στρατεία κατά των Καθαρών της Νοτίου Γαλλίας, Αλβιγηνών και Βαλν­τεσίων, στο τέλος του 12ου αιώνα και αρχές του 13ου, έμεινε παροιμιώδης. Η απάντηση στο ερώτημα αν θα πρέπει οι Σταυροφόροι στην άλωση της Μπεζιέ να διαχωρίσουν τους καθολικούς από τους καθαρούς  ήταν: «Σφάξετε τους όλους και ο Θε­ός ξέρει να ξεχωρίσει τους δικούς του». Οι σφαγιασθέντες υπολογίζονται περί το ενάμιση εκατομμύριο.
Το 1212 ογδόντα αιρετικοί κάηκαν στο Στρασβούργο.
Το 1401 στην Αγγλία νομοθετήθηκε  η δικαστική πράξη de heretico  comburendo, «περί της καύσεως των αιρετικών»
Στην Ανατολή δεν υπήρξε Ιερά Εξέταση γιατί σε αυτή δεν υπήρξε Αναγέννηση, λόγω της συρρίκνωσης του κράτους και της κατάλυσης του το 1453 από τους Τούρκους.
Υπολογίζεται ότι κατά τη διάρκεια του 15ου και 16ου αιώνα θανατώθηκαν στις πυρές της Ιεράς Εξέτασης πάνω από 40.000 άνθρωποι, τα τρία τέταρτα των οποίων ήταν γυναίκες, που κατηγορήθηκαν σαν μάγισσες.
Βέβαια όχι σπάνια η Ιερά Εξέταση διέσωζε ανθρώπους από τη μανία του θρησκόληπτου χριστιανικού λαϊκού όχλου, δίνοντάς τους τουλάχιστον τη δυνατότητα να δικαστούν, και να σώσουν τη ζωή τους αποδεχόμενοι την «αμαρτία» τους και ζητώντας συγχώρεση. 

Είναι γνωστοί βέβαια οι διωγμοί που υπήρξαν των Εβραίων στην Δύση και όπως γράφει ο ομότιμος καθηγητής Περικλής Σ. Βαλλιάνος ο  Ιωάννης Χρυσόστομος στους Κατά Ιουδαίων λόγους του κατηγορεί συλλήβδην τους Εβραίους ως θεοκτόνους, ενώ το 1543 ο Λούθηρος στο έργο του Περί των Ιουδαίων και των ψευδών αυτών λέει ότι είναι καθήκον,  των Χριστιανών η εξόντωσή τους.

Αντίθετα όταν οι μουσουλμάνοι Άραβες κατέκτησαν ευρωπαϊκά εδάφη έδειξαν ανοχή στους «λαούς της Βίβλου» δηλαδή τους Εβραίους και τους Χριστιανούς γιατί ο μουσουλμανισμός θεωρεί  ότι συνιστά την ολοκλήρωση της θείας αποκάλυψης μετά την Παλαιά και την Καινή Διαθήκη, και αποδέχεται τον Μωυσή, τον Ιησού κλπ ως προφήτες. Αντιλαμβάνεται δηλαδή τον εαυτό του ως συνέχεια της εβραϊκής και της χριστιανικής θρησκείας, όχι σαν άρνησή τους.

ΤΑ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΑ

ΠΩΣ ΕΠΕΚΡΑΤΗΣΕ Η ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΘΡΗΣΚΕΙΑ. -Α΄ Οι σύγχρονες απόψεις για τους διωγμούς των πρώτων χριστιανών.
 
ΠΩΣ ΕΠΕΚΡΑΤΗΣΕ Η ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΘΡΗΣΚΕΙΑ. -Β΄ Οι πρώτες διώξεις των αιρετικών και των μη χριστιανών.
 
ΠΩΣ ΕΠΕΚΡΑΤΗΣΕ Η ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΘΡΗΣΚΕΙΑ. -Γ΄ Τα εγκλήματα κατά των πιστών στο Ελληνικό δωδεκάθεο.
 
ΠΩΣ ΕΠΕΚΡΑΤΗΣΕ Η ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΘΡΗΣΚΕΙΑ. -Δ΄ Δεν πρωτοτύπησαν οι Ναζί.

Τα σχόλια δημοσιεύονται μετά από έγκριση.

ΠΩΣ ΕΠΕΚΡΑΤΗΣΕ Η ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΘΡΗΣΚΕΙΑ. -Δ΄ Δεν πρωτοτύπησαν οι Ναζί.

Πολλοί από όσους έχουν δει τις φωτογραφίες με τους SS να καίνε σε μεγάλες πυρές τα βιβλία που θεωρούσαν αντίθετα στα  ναζιστικά πιστεύω, δεν γνωρίζουν ότι το ίδιο ακριβώς έγινε και στα χρόνια της επικράτησης του χριστιανισμού. Στο Βυζάντιο  ήταν συχνές οι καύσεις σε δρόμους, πλατείες και στάδια των αρχαίων βιβλίων ή των βιβλίων αιρετικών ή όσων άλλων βιβλίων, που δεν άρεσαν στο χριστιανικό ιερατείο.

Οι πυρές  άρχισαν με τον αυτοκράτορα Θεοδόσιο Α΄ τον «Μέγα», τον επίσκοπο  Αλεξανδρείας Θεόφιλο, αυτόν που δολοφόνησε την Υπατεία,  τον Ιωάννη Χρυσόστομο στην Κωνσταντινούπολη και συνεχίστηκαν και τον 9ο αιώνα από  τον Ιερό Φώτιο  στην Κωνσταντινούπολη.
Με εντολή του Θεοδοσίου Β΄ του Μικρού το +448 κάηκε συστηματικά και το δεκαπεντάτομο σύγγραμμα του Πορφυρίου «Κατά Χριστιανών». Νόμος αποκεφαλισμού εκδίδεται για όποιον συλλαμβανόταν να το κατέχει κρυφίως, αφού φανερά  ήταν αδύνατον.
 Οι ειδικοί πιστεύουν ότι αυτά που σώθηκαν από την αρχαία ελληνική γραμματεία είναι το 1 από 10.000!

Από τα γραπτά του   Μιχαήλ Ψελλού (+1018-1078), έχει υπολογιστεί  ότι την εποχή του Ιερού Φωτίου (9ος αιών) υπήρχαν δέκα φορές περισσότερα βιβλία αρχαίων από όσα έχομε εμείς σήμερα στα χέρια μας!
Όταν ο  Ιουστινιανός έκλεισε  οριστικά την Ακαδημία του Πλάτωνος το έτος +529, επτά  από τους καθηγητές της γλίτωσαν την σφαγή  διαφεύγοντας  την νύχτα και πηγαίνοντας  στην αυλή του βασιλέως της Περσίας Χοσρόη.
Για τις βιβλιοθήκες, όπως αυτή του Σεραπείου κατά τον 4ο και 5ο αιώνα ίσχυε ότι και για τους ναούς «ες έδαφος φέρειν»
Επίσης οι Γερμανοί στον Παγκόσμιο Πόλεμο δεν πρωτοτύπησαν με τα στρατόπεδα συγκέντρωσης και εξόντωσης των Εβραίων.
Επί βασιλέας του δευτερότοκου γιου του Κωνσταντίνου του Κωνστάντιου Β΄ και για 20 χρόνια συστήθηκε και λειτούργησε ένα αντίστοιχο με το Άουσβιτς στρατόπεδο συγκέντρωσης και εξόντωσης, όσων δεν ήθελαν να ασπαστούν τον Χριστιανισμό, στην Σκυθόπολη, ένα απομονωμένο μέρος μεταξύ Αντιοχείας και Αλεξάνδρειας, σήμερα στο Ισραήλ ως Μπέιτ Σεάν.

Τα σχετικά με το στρατόπεδο αυτό, που οι χριστιανικές πηγές συστηματικά αποκρύπτουν, τα αναφέρει ο Ρωμαίος ιστορικός Αμμιανός Μαρκελλίνος,(330-392) στο 19ο βιβλίο του έργου του «Rerum Gestarum Libri XXXI Αλλά και όπως γράφει ο Ροΐδης στην Πάπισσα Ιωάννα:  Τα περί τούτων χωρία των συγχρόνων ιστορικών εξαλείφουσι παν ίχνος αμφιβολίας, διεγείροντα αγανάκτησιν και φρίκην κατά των ελθόντων «βαλείν μάχαιραν και ουχί ειρήνην» Παρά του χριστιανού χρονογράφου Σωζομένου, ον ουδείς βεβαίως θέλει κατηγορήσει ως συκοφαντούντα τους ομοθρήσκους του, μανθάνομεν ότι «των ελληνιστών μικρού πάντες κατ’ εκείνο διεφθάρησαν, και οι μεν πυρί, οι δε ξίφει απολέσθαι προσετάχθησαν. Παραπλησίως δε δια την αυτήν αιτίαν διεφθάρησαν οι ανά πάσαν την αρχομένην λαμπρώς φιλοσοφούντες. Αλλά και εις μη φιλοσόφους, εσθήτι δε τη εκείνων χρωμένους εχώρει ο φόνος’ ως μηδέ τους τα’ άλλα επιτηδεύοντας κροκωτοίς τριβωνίοις αμφιένυσθαι, δι υπόνοιαν κινδύνου και δέος» (Ερμ. Σωζομένου, «Εκκλ. Ιστορ.», βιβλ. Στ’, κεφ. 35).
Δηλαδή με δύο λόγια όχι μόνο εξοντώθηκαν με ξίφη και πυρά οι παραμένοντες στην πατρογονική τους θρησκεία, αλλά οι άνθρωποι φοβόντουσαν να μην φοράνε ρούχα σαν τους φιλοσοφούντες Έλληνες!
Γράφει επίσης ο Ροΐδης στην Πάπισσα Ιωάννα, ότι τόση τρομοκρατία υπήρχε ώστε κινδύνευαν να συλληφθούν : Ο σφάζων πρόβατον προς οικογενειακήν ευωχίαν, ο προσφέρων άνθη εις του πατρός του τον τάφον, ο συλλέγων χαμαίμηλα εις το φως της σελήνης, ο αρωματίζων την οικίαν του ή φέρων ανηρτημένον περί τον τράχηλον φυλακτήριον κατά του πυρετού κατεμηνύετο υπό κουκουλοφόρων κατασκόπων ως μάγος ή ειδωλολάτρης, κατεβαρύνετο δι αλύσεων και εστέλλετο εις Σκυθούπολιν, όπου είχε στηθεί το χριστιανικόν κρεουργείον. Εκεί συνεδρίαζον ευσεβείς δικασταί, αμιλλώμενοι τις πλείονας ειδωλολάτρας να οπτήσει επί εσχάρας, να βράση εντός ζέοντος ελαίου ή να κατακόψη μεληδόν. Μυριάδες μαρτυρολογίων διηγούνται τας αθλήσεις των χριστιανών ομολογητών, εκ των πληγών των οποίων έσταζε γάλα, και τους εδρόσιζον αι φλόγες, αλλ’ ουδείς έγραψεν ακόμη το αψευδές συναξάριον των μαρτύρων εκείνων, οίτινες αντί μυθώδους γάλακτος έχυσαν αίμα αληθές και αντί να δροσίσει κατέκαυσε το πυρ της χριστιανικής ανεπιεικίας, καυστικότερον όν, φαίνεται, του πυρός της πολυθεϊκής ωμότητος,.
Την Σκυθόπολη την σκέφτηκε και την οργάνωσε ο Επίσκοπος Αλεξάνδρειας Γεώργιος με το πρόσχημα ότι έτσι θα μπορέσει να καταπνίξει κάθε συνομωσία εναντίον  του αυτοκράτορα, οπότε και αυτός του έστειλε για βοήθεια τον αρχιγραμματέα της Αυλής τον Παύλο που και μόνο από το παρατσούκλι του Τάρταρος μπορεί να καταλάβει κανείς πόσο βάρβαρος ήταν. 

Κατά τον Αμμιανό (βιβλίο 17 κεφ 11) :ο Γεώργιος είχε  ανέλθει στον επισκοπικό θώκο εξοντώνοντας πολλούς ανθρώπους και με τη συμμορία του προχωρούσε στους δρόμους των Ελλήνων της Αλεξάνδρειας κομματιάζοντας ανθρώπους και καίγοντας τα πάντα.
Το κολαστήριο της Σκυθόπολης  πιθανώς  να καταργήθηκε  από τον Ιουλιανό το 361μΧ.

Το μύθευμα του ελληνοχριστιανικού πολιτισμού που δημιουργήθηκε το 1852 από τον Επτανήσιο λόγιο  Σπυρίδωνα Ζαμπέλιο, είχε σαν σκοπό να εδραιώσει, την κατ΄αυτόν, συνέχεια του ελληνικού πολιτισμού από την κλασσική αρχαιότητα στο Βυζάντιο και από αυτό, μετά την απελευθέρωση, στην νεότερη Ελλάδα.
Δυστυχώς όμως ήδη από την Παλαιά Διαθήκη, δηλαδή πριν τον Χριστό ,υπήρχε μίσος κατά των Ελλήνων λόγω των θεών που πίστευαν.
Έτσι στον εσπερινό της Κυριακής των Βαΐων ακούμε:  Καὶ ἐξεγερῶ τὰ τέκνα σου, Σιών, ἐπὶ τὰ τέκνα τῶν Ἑλλήνων... από την Προφητεία Ζαχαρίου κεφ. 9,13.
Με την επικράτηση του Χριστιανισμού οι Έλληνες, ως ειδωλολάτρες, εξοντώθηκαν από τους χριστιανούς που βασίστηκαν  στα λόγια του Χριστού από τα Ευαγγέλια: Όσο για τους εχθρούς μου , αυτούς που δεν με θέλησαν για βασιλιά τους φέρτε τους εδώ και κατασφάξτε τους μπροστά μου . Κατά Λουκάν (ΙΘ΄, 27)

ΤΑ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΑ

ΠΩΣ ΕΠΕΚΡΑΤΗΣΕ Η ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΘΡΗΣΚΕΙΑ. -Α΄ Οι σύγχρονες απόψεις για τους διωγμούς των πρώτων χριστιανών.

 ΠΩΣ ΕΠΕΚΡΑΤΗΣΕ Η ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΘΡΗΣΚΕΙΑ. -Β΄ Οι πρώτες διώξεις των αιρετικών και των μη χριστιανών.

 ΠΩΣ ΕΠΕΚΡΑΤΗΣΕ Η ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΘΡΗΣΚΕΙΑ. -Γ΄ Τα εγκλήματα κατά των πιστών στο Ελληνικό δωδεκάθεο. 

ΤΟ ΕΠΟΜΕΝΟ

ΠΩΣ ΕΠΕΚΡΑΤΗΣΕ Η ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΘΡΗΣΚΕΙΑ. -Ε΄ ο εξελληνισμός του Βυζάντιου και η ιερά εξέτασις στην δύση

Τα σχόλια δημοσιεύονται μετά από έγκριση.
 
 
 

ΠΩΣ ΕΠΕΚΡΑΤΗΣΕ Η ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΘΡΗΣΚΕΙΑ. -Γ΄ Τα εγκλήματα κατά των πιστών στο Ελληνικό δωδεκάθεο.

Στο ποστ μου 1-ΑΙΜΟΣΤΑΓΕΙΣ ΒΥΖΑΝΤΙΝΟΙ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΕΣ ΠΟΥ ΑΓΙΑΣΑΝ Μέγας Κωνσταντίνος και Θεοδόσιος Α΄ ο Μέγας. γράφω σχετικά για όλα τα εγκλήματα που διέπραξε ο Θεοδόσιος (379-395) για να αγιάσει!
Ένας νόμος του Ονορίου, υιού του Θεοδοσίου, το έτος +398, εκφόβησε τους καθοδηγητές ορισμένων αιρέσεων, και ιδιαιτέρως τους ιερείς των Μοντανιτών και των Ευνομιανών, με εξορίες και θανατώσεις εάν αυτοί επέμεναν να συγκαλούν ή να οργανώνουν θρησκευτικές συγκεντρώσεις. Τα διατάγματα για την εκρίζωση των παραδοσιακών θρησκειών της υπαίθρου ήταν περισσότερο αυστηρότερα.
Στο ποστ μου 2-ΑΙΜΟΣΤΑΓΕΙΣ ΒΥΖΑΝΤΙΝΟΙ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΕΣ ΠΟΥ ΑΓΙΑΣΑΝ Θεοδόσιος Β’ ο Μικρός, Μαρκιανός, Ιουστινιανός Α’, Κωνσταντίνος Δ’, Ιουστινιανός Β’ Ρινότμητος  γράφω εκτενώς για τα εγκλήματα αυτών των αυτοκρατόρων, αλλά αξίζει να προσθέσω εδώ, εκτός από όσα αναφέρω στο ΕΛΛΗΝΟΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟΣ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ-ΕΝΑ ΠΛΑΣΤΟ ΚΑΙ ΚΑΤΑΣΚΕΥΑΣΜΕΝΟ ΣΤΕΡΕΟΤΥΠΟ.  μερικά από τον νομικό Κώδικα του Ιουστινιανού (Ιουστινιάνειος Κώδιξ) όπως και τον κώδικα του Θεοδοσίου (Θεοδοσιανός Κώδιξ) που δείχνουν ότι η  σχέση της Χριστιανικής θρησκείας με τον πολιτισμό της κλασσικής Ελληνικής αρχαιότητας είναι παρόμοια με αυτήν που έχει ο φάντης με το ρετσινόλαδο!

Έτσι στο Ιουστινιάνειο Κώδικα διαβάζουμε:
-Η Ιερά Εξέτασις (ανάκριση) μπορεί να επεκταθεί, ακόμη και μέχρι θανάτου
 
-Οι Μανιχαίοι (πιστοί θρησκεύματος από την μεσανατολική περιοχή) , οπουδήποτε ευρεθούν, θα τιμωρούνται με θανατική ποινή. 
 
 -Να κλείσουν όλοι οι ναοί σε όλες τις πόλεις και σε όλους τους τόπους της οικουμένης. Αν κάποιος με οποιαδήποτε εξουσία παραβεί [αυτόν τον νόμον] θα τιμωρηθεί με αποκεφαλισμό. 
 
-Εάν στο λιβάδι ή το σπίτι κάποιου γίνονται ειδωλολατρικές τελετές αυτά θα δοθούν στους χριστιανούς ιερείς, αυτός θα χάσει τα αξιώματα του και την περιουσία του   και αφού υποστεί σωματικό βασανισμό με μεταλλικά όργανα, σύμφωνα με το δημόσιο και ιδιωτικό δίκαιο θα οδηγηθεί σε διαρκή εξορία. 
 
-Και βέβαια προέβλεπε να μην μπορούν να κληροδοτούν ή να χαρίζουν όσοι  «διαπράττουν την ασέβεια του Ελληνισμού»  και να διατηρηθούν οι τιμωρίες των προηγούμενων βασιλέων στην «ελληνική πλάνη»
 
-Όσοι έχουν βαπτιστεί και επιμένουν στην «πλάνη των ανόσιων μυσαρών Ελλήνων» και επιμένουν σε αυτήν θα υποβληθούν στην έσχατη των ποινών.
 
-Εάν δεν έχουν βαπτιστεί,  αφού διδαχθούν και αποβάλουν την [Ελληνική] πλάνη που τους διακατείχε προηγουμένως, θα πρέπει να βαπτιστούν  αλλιώς δεν θα έχουν κανένα πολιτικό δικαίωμα, ούτε θα τους επιτραπεί να είναι ιδιοκτήτες περιουσίας, ούτε κινητής, ούτε ακίνητης.
 
-Τα μικρά παιδιά πρέπει να δέχονται το σωτήριο βάπτισμα αμέσως και χωρίς καμία αναβολή. Επίσης επειδή φαίνεται πως μερικοί που είχαν  κάποιο στρατιωτικό ή άλλο αξίωμα και μεγάλη περιουσία,  είχαν βαπτιστεί για γλυτώσουν ,ενώ η υπόλοιπη οικογένεια τους παρέμεινε στην «ελληνική πλάνη» «διατάσσομε να δημευθεί η περιουσία τους, να στερηθούν όλων των πολιτικών δικαιωμάτων τους και να τιμωρηθούν όπως τους αξίζει, αφού είναι φανερό ότι έτυχαν του αγίου βαπτίσματος δίχως να έχουν πίστη, και τα ίδια δε θα υφίστανται οι αλιτήριοι Έλληνες και οι Μανιχαίοι, τμήμα των οποίων είναι οι Βορβορίτες».
 
-Απαγορεύομε δε κάθε διδασκαλία των πασχόντων από την νόσο των ανοσίων Ελλήνων, ώστε να μην μπορούν να διαφθείρουν τις ψυχές των μαθητών τους με δήθεν αλήθειες. Οι περιουσίες αυτών των ανθρώπων θα δημευθούν και οι ίδιοι θα τιμωρηθούν με εξορία. 
 
Υπάρχει δε στον Κώδικα διάταξη, η απιστία προς το δόγμα της αναστάσεως και τελικής κρίσεως να τιμωρείται με θάνατο.

Και στον Θεοδοσιανό Κώδικα
-Απαγορεύονται οι ειδωλολατρικές θυσίες, πρέπει να καταστραφούν οι Ναοί και τα Ιερά και οι παραβάτες θα τιμωρούνται με θάνατο.
 
-Καταστροφή των αγαλμάτων που είναι μέσα στους ναούς  και εκ θεμελίων καταστροφή τους και εξαγνισμός τους με ύψωση στην θέση τους χριστιανικών σημείων. Στην φωτογραφία άγαλμα θεάς του 2-1πΧ  αιώνα στο Αρχαιολογικό Μουσείο Σάμου.

Τέλος για όσους δεν ήθελαν να μεταλάβουν την «θείαν κοινωνίαν» με το καλό, υπήρχαν οι τανάλιες που άνοιγαν τα κλειστά στόματά τους και μετά οι ιερείς έσπρωχναν κάτω την μετάληψη!
 Η μανία  κατά του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού διαιωνίζεται μέχρι σήμερα με τους αναθεματισμούς των Ελλήνων την Κυριακή της Ορθοδοξίας για τους οποίους μόνον ο Κωστής Στεφανόπουλος, ως πρόεδρος της Δημοκρατίας, είχε το θάρρος είχε πει ότι «οι αναθεματισμοί αυτοί πρέπει να παραλείπονται».

ΤΑ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΑ

ΠΩΣ ΕΠΕΚΡΑΤΗΣΕ Η ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΘΡΗΣΚΕΙΑ. -Α΄ Οι σύγχρονες απόψεις για τους διωγμούς των πρώτων χριστιανών.

 ΠΩΣ ΕΠΕΚΡΑΤΗΣΕ Η ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΘΡΗΣΚΕΙΑ. -Β΄ Οι πρώτες διώξεις των αιρετικών και των μη χριστιανών.

ΤΑ ΕΠΟΜΕΝΑ

ΠΩΣ ΕΠΕΚΡΑΤΗΣΕ Η ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΘΡΗΣΚΕΙΑ. -Δ΄ Δεν πρωτοτύπησαν οι Ναζί.

ΠΩΣ ΕΠΕΚΡΑΤΗΣΕ Η ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΘΡΗΣΚΕΙΑ. -Ε΄ ο εξελληνισμός του Βυζάντιου και η ιερά εξέτασις στην δύση

 
Τα σχόλια δημοσιεύονται μετά από έγκριση.

ΠΩΣ ΕΠΕΚΡΑΤΗΣΕ Η ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΘΡΗΣΚΕΙΑ. -Β΄ Οι πρώτες διώξεις των αιρετικών και των μη χριστιανών.

Έγραψα στο προηγούμενο, για τον μύθο των Διώξεων των πρώτων Χριστιανών. Οι διώξεις πλην του, όπως αναφέρω σε αυτό, αποκαλούμενου ως «μεγάλος διωγμός» κράτησε 2 χρόνια στην Δυτική αυτοκρατορία και 10 στην Ανατολική, ενώ υπήρχε ελαστικότητα στην επιβολή των αυτοκρατορικών οδηγιών από τους κατά τόπους κυβερνήτες. Σε αυτόν είναι συζητήσιμο αν τα θύματα έφτασαν τις 3000-3500.

Με την ανακήρυξη της χριστιανικής θρησκείας ως επίσημης του κράτους και με βασική της διδασκαλία το «αγαπάτε αλλήλους» και «Ό Θεός αγάπη εστί» όπως γράφει ο Ευαγγελιστής Ιωάννης στην Α’ Επιστολή του, θα περίμενε κανείς ότι θα άλλαζαν τα πάντα στην τότε κοινωνία.
Αμ δε!
Ο Κωνσταντίνος (272-337) βαπτίστηκε χριστιανός την μέρα του θανάτου του. Η μητέρα του Ελένη υποτίθεται ότι βρήκε τον Τίμιο Σταυρό, αλλά όπως έχω μεταφέρει  εδώ από το βιβλίο του Άγγελου Βλάχου:
«Όποιος διαβάσει το χρονικό (απόκρυφο υποθέτω) της ανακαλύψεως του Τ.Σταυρού από την Αγία Ελένη, φρικιά από τα απάνθρωπα βασανιστήρια που μεταχειρίστηκε η αγία για να αναγκάσει τρεις Εβραίους να της αποκαλύψουν το μέρος. Τρεις μέρες τους βασάνιζε κάνοντας το χριστιανικό της καθήκον….τους θανάτωσε όταν της είπαν την αλήθεια αφού τους είχε σπάσει τα κόκκαλα και τους είχε παντοιοτρόπως τσουρουφλίσει…».
 Η  Εκκλησία, στην Δύση και στην Ανατολή ήταν μια η Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία, μέχρι το 1054, το έτος δηλαδή που υπεγράφη οριστικά το σχίσμα μεταξύ τους.

Βέβαια πριν ο Χριστιανισμός να γίνει επίσημη θρησκεία, υπήρχε μεγάλη φαγωμάρα μεταξύ των πάνω από 100 φατριών χριστιανών  και ο Ειρηναίος (180-185) είχε γράψει το βιβλίο «Κατά των Αιρέσεων», στο οποίο όλοι οι άλλοι που δεν πιστεύουν τα ίδια με αυτόν που είναι οι «Ορθόδοξοι», είναι «αιρετικοί» και αποκαλούνται «όργανα του διαβόλου».
Έτσι αμέσως με την επισημοποίηση του χριστιανισμού ως θρησκείας άρχισε πρώτα το κυνήγι όσων θεωρούντο αιρετικοί ,όπως οι Δονατιστές πρωτοστατούντος του Ιερού Αυγουστίνου στην Αφρική. Αυτοί είχαν αποσχιστεί από την τοπική εκκλησία της Βόρειας Αφρικής,  με κεκαλυμμένη αιτία το ζήτημα επιστροφής των πεπτωκότων στην εκκλησία. 

Για τους αιρετικούς, ο Αυγουστίνος λέγει: «Ας πλακώσει ο θάνατος επάνω τους, και άσε τους να πάνε κάτω γρήγορα στην κόλαση όπως ο Δαθάν και ο Αβειρών, οι συγγραφείς ενός ασεβούς. σχίσματος» ―[Επιστολές του Αυγουστίνου, σελίδες 395-420.].
Στην δε επιστολή 133, (412 Κ.Ε.,) προς Μαρκελλίνον, λέγει:
«Πραγματοποίησε, Χριστιανέ δικαστή, το καθήκον ενός φιλόστοργου πατέρα. Ας με­τριαστεί η αγανάκτησή σου εναντίον των εγκλημάτων τους από ανθρωπι­στι­κές σκέ­ψεις. Μην εξωθείσαι από την θηριωδία των αμαρτωλών πράξεών τους, για να ικανο­ποιήσεις το πάθος της εκδίκησης, αλλά μάλλον να συγκινείσαι από τα τραύματα που αυτές οι πράξεις έχουν επιφέρει στις ίδιες τις ψυχές τους, και να εξασκείς την επι­θυ­μία να τους θεραπεύσεις. Μην χάσεις τώρα αυτή την πατρική φροντίδα την οποία διατήρησες όταν ασκούσες την ανάκριση, που όταν την έκανες αποσπούσε μαρτυρί­ες τέτοιων φρικιαστικών εγκλημάτων, χωρίς να τους ξαπλώνεις στο στρεβλωτήριο, χωρίς να αυλακώνεις τις σάρκες τους με τα σιδερένια νύχια, χωρίς να τους προκαλείς εγκαύματα με φωτιές, αλλά με το να τους δέρνεις με ραβδιά ―μια μέθοδος σωφρο­νισμού που χρησιμοποιείται από διευθυντές σχολίων, και από τους ίδιους τους γονείς όταν συμμορφώνουν τα παιδιά, και συχνά επίσης από επισκόπους, στις καταδι­κα­στι­κές αποφάσεις εκδοθείσες υπ’ αυτών.
Είναι γενικώς αναγκαίο να χρησιμοποιείς περισσότερη σκληρότητα όταν κάνεις ανάκριση (εξέταση), έτσι ώστε όταν το έγκλημα έλθει στο φως, να υπάρχει χώρος για να επι­δεικνύεις επιεί­κεια.
[Στην ίδια Επιστολή, στην σελίδα 170.]…Μην καλείς το εκτελεστή δήμιο τώρα, όταν πλέον το έγκλημα έχει ανακα­λυ­φθεί, αφού απέφυγες να καλέσεις μέσα τον βασανιστή κατά τον χρόνο που το ανακά­λυ­πτες.»

Ο άλλος δε, εκτός από τον Αυγουστίνο μεγάλος εκκλησιαστικός πατέρας ο Ιερώνυμος (342-420) θεωρώντας ότι ο  Μαρκίων (85-160) και ο Βαλεντίνος (100-160) είναι αιρετικοί, βασιζόμενος  θεολογικώς στο χωρίο του Ιερεμίου 12: 1-3 γράφει: Και συ, Κύριε, με έχεις γνωρίσει, και με έχεις δοκιμάσει ενώπιον σου. Αγίασε τους όταν έλθει η ημέρα της σφαγής των»
Ο Φιρμίκος Ματέρνος (Julius Firmicius Maternus 314-360) είναι ο πρώτος εκκλησιαστικός συγγραφέας που απευθύνει στους συναυτοκράτορες γιούς του Κωνσταντίνου  την σύσταση να αρπάζουν και να κατάσχουν τις περιουσίες όλων όσων παρέμεναν πιστοί στις παραδοσιακές θρησκείες και να δίδονται στους Χριστιανούς για δική τους χρήση. 

ΤΟ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ

ΠΩΣ ΕΠΕΚΡΑΤΗΣΕ Η ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΘΡΗΣΚΕΙΑ. -Α΄ Οι σύγχρονες απόψεις για τους διωγμούς των πρώτων χριστιανών.

ΤΑ ΕΠΟΜΕΝΑ

ΠΩΣ ΕΠΕΚΡΑΤΗΣΕ Η ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΘΡΗΣΚΕΙΑ. -Γ΄ Τα εγκλήματα κατά των πιστών στο Ελληνικό δωδεκάθεο.

ΠΩΣ ΕΠΕΚΡΑΤΗΣΕ Η ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΘΡΗΣΚΕΙΑ. -Δ΄ Δεν πρωτοτύπησαν οι Ναζί.

 
ΠΩΣ ΕΠΕΚΡΑΤΗΣΕ Η ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΘΡΗΣΚΕΙΑ. -Ε΄ ο εξελληνισμός του Βυζάντιου και η ιερά εξέτασις στην δύση

 

 

 

 
Τα σχόλια δημοσιεύονται μετά από έγκριση.