Η ΑΞΙΟΚΡΑΤΙΑ ΚΑΙ ΟΙ ΔΙΟΡΙΣΜΟΙ ΤΩΝ ΔΙΟΙΚΗΤΩΝ ΣΤΑ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΑ

Η κυβέρνηση της  Νέας Δημοκρατίας μετά τις εκλογές έδειξε ότι αρκετά πράγματα τα είχαν μελετήσει, πριν βρεθούν στην εξουσία και ενέπνευσε έτσι ένα πνεύμα αισιοδοξίας ακόμα και σε αυτούς που δεν την ψήφισαν. Τα οικονομικά μέτρα που έλαβε ήσαν στην σωστή κατεύθυνση  όπως και η αποφασιστική αντιμετώπιση της αθλιότητας που επικρατούσε στα Πανεπιστήμια, με την κατάργηση του άσυλου, που μόνο τις ιδέες δεν προστάτευε.

Την προεκλογική εποχή ο Κυριάκος Μητσοτάκης όπου μιλούσε τόνιζε συνεχώς πως:

"Η αξιοκρατία και η αξιολόγηση αποτελούν αδιαπραγμάτευτες προτεραιότητές μου" 

Δυστυχώς μετά την ανάληψη της εξουσίας άρχισε να διαφαίνεται πως όλα αυτά αποτελούσαν  «έπεα πτερόεντα»  και οι καθιερωμένες πρακτικές στο ελληνικό γκουβέρνο έχουν βαθιές ρίζες και δεν μπορούν να αλλάξουν με τίποτα!

Έτσι  μπορεί προεκλογικά να είχε χαρακτηρίσει το γραφείο πρωθυπουργού στην Θεσσαλονίκη ως άχρηστο και ως θερμοκήπιο κομματικών ρουσφετιών όμως τίποτα δεν τον εμπόδισε να το διατηρήσει για να  διοριστεί υπεύθυνη σε αυτό αποτυχούσα υποψήφια του κόμματος του!

Είναι σαφώς δικαίωμα ο πρωθυπουργός να επιλέξει το πρόσωπο που θεωρεί ικανό για την θέση του διοικητού της ΕΥΠ. Δυστυχώς όμως το πρόσωπο που διάλεξε  δεν είχε, απ΄ότι φαίνεται, τα προβλεπόμενα εκ του νόμου τυπικά προσόντα! Οπότε δεν αποτελεί βέβαια αξιοκρατική επιλογή να περνάς εκ των υστέρων διάταξη που διευρύνει τα απαραίτητα προσόντα που πρέπει να έχει όποιος επιλέγεται για την θέση αυτή για να καλύψεις την επιλογή σου!

Βέβαια όταν αυτά γίνονται σε πρωθυπουργικό επίπεδο οι από κάτω τι θα κάνουν;

Έτσι λοιπόν, ο εκλεγείς με την ΝΔ περιφερειάρχης Πελοποννήσου Παναγιώτης Νίκας, διόρισε χωρίς κανένα ενδοιασμό Αντιπεριφερειάρχη Κορίνθίας τον ιατρό Τάσο Γκιολή, επιμελητή Α’ στο Γενικό Νοσοκομείο Κορίνθου.(στην φωτογραφία)

Ο γιατρός αυτός, όπως γράφτηκε  είχε καταδικαστεί στο παρελθόν (το 2014) σε 18 μήνες φυλάκιση (με αναστολή) για παράνομες συνταγογραφήσεις φαρμάκων – μαζί και αντικαρκινικών και πανάκριβων φαρμάκων- τις οποίες έγραφε σε βιβλιάρια ασθενών εν αγνοία τους και μετά εκτελούσε τις συνταγές στο φαρμακείο της συζύγου του στον Πειραιά. Μάλλον την γλύτωσε φτηνά γιατί στο παρελθόν,τέως Καθηγητής Πανεπιστημίου σε ανάλογη υπόθεση το 2010 είχε καταδικαστεί σε πάνω από 10χρόνια φυλάκιση και οδηγήθηκε στις φυλακές.

Ο δε Θεοχάρης, που έχει διατελέσει και επικεφαλής της ΑΑΔΕ, πρότεινε  το μεγαλοφυές και άκρως λαϊκιστικό  μέτρο, για να βοηθήσει την πληγείσα Σαμοθράκη, να αναστείλει τους φορολογικούς ελέγχους!
Τέλος όπως έγραψε ο Δημήτρης Ψυχογιός : Απόφοιτος λυκείου, ο πάνσοφος, αλλά διευθυντής του πολιτικού γραφείου του Άδωνη Γεωργιάδη με μισθό αποφοίτου πανεπιστημίου διότι «είναι σαν να έχει 10 πτυχία», είχε εξηγήσει την επιλογή του ο υπουργός Ανάπτυξης και Επενδύσεων – «είναι σαν να έχεις στο γραφείο σου δέκα Καρανίκες», προσθέτω εγώ.

Όλα τα παραπάνω θα μπορούσε κανείς να τα θεωρήσει αναμενόμενα πταίσματα σε μια νέα κυβέρνηση και να τα παραβλέψει ,εν μέσω των όσων θετικών μέτρων έχει θέσει σε εφαρμογή αυτή.

Αυτό μέχρι την περασμένη εβδομάδα που αναγγέλθηκαν οι νέοι διοικητές των νοσοκομείων. Η αναγγελία αυτή απετέλεσε και το Βατερλό αυτής της κυβέρνησης γιατί όλοι θυμούνται τι είχε επαγγελθεί γι΄ αυτούς ο Μητσοτάκης.

Σεσυνέντευξη που είχε παραχωρήσει στον ΣΚΑΪ και τον Αλέξη  Παπαχελά  (9/9/2016) ο Κυριάκος Μητσοτάκης είχε πει: Η κυβέρνησή μου θα είναι πραγματικά μια κυβέρνηση των αρίστων... και εγώ δεν πρόκειται να ανεχτώ, κύριε Παπαχελά, πολιτευτές διοικητές Νοσοκομείων."

«Είμαστε σοβαροί; Αυτά με μένα δεν πρόκειται να γίνουν»

Δύο μάλιστα εβδομάδες πριν τις εκλογές της 7 Ιουλίου  είχε πει:

Τι προτιμά δηλαδή ο κόσμος, να διορίζουμε αποτυχημένους βουλευτές στα νοσοκομεία μας ή τεχνοκράτες οι οποίοι θα λογοδοτούν και θα αξιολογούνται με βάση το συγκεκριμένο αποτέλεσμα;

Διαβάζοντας λοιπόν την λίστα όσων διορίστηκαν στις διοικήσεις αντί για τεχνοκράτες διαπιστώνουμε πως στο μεγαλύτερο ποσοστό τους είναι μέλη της ΟΝΝΕΔ, πρώην δήμαρχοι, υποψήφιοι δήμαρχοι, πρόεδροι ΝΟΔΕ, διευθυντές πολιτικών γραφείων στελεχών της ΝΔ και φίλων στελεχών της ΝΔ  μαζί με απόστρατους στρατηγούς!

Αλλά καθημερινά έχει αρχίσει να δημοσιεύονται και επιβαρυντικά σχόλια για μερικούς από αυτούς που αποδεικνύουν και το λάθος της επιλογής τους.

Μπορεί αρχικά η δημοσιότητα να είχε πέσει στον νεανία γυμνασιάρχη των 80 ετών που την θέση, όπως λέει ο ίδιος του την είχε υποσχεθεί ο ίδιος ο Μητσοτάκης προφανώς για να ενδυναμώσει με νέο αίμα το Νοσοκομείο Καρδίτσας. Αυτόν αναγκάστηκαν μετά το κράξιμο που έγινε να τον παραιτήσουν ταχύτατα.

Στο ΠΑΓΝΗ ο νέος διοικητής Χαλκιαδάκης έχει από καιρό ανοικτή διαμάχη με γιατρούς του Νοσοκομείου οι οποίοι σε δύο δίκες του (εδώ και εδώ)  είχαν καταθέσει εναντίον του. Επίσης έχει μηνύσει, εκτός από γιατρούς του νοσοκομείου, την τότε διοικήτρια της ΔΥΠΕ, Ε. Μαυρομμάτη, επειδή είχε διατάξει την ΕΔΕ, καθώς και άλλο υγειονομικό στέλεχος, που ανέλαβε να διεκπεραιώσει την ΕΔΕ!  Επίσης  εκκρεμεί  αστικό δικαστήριο με το οποίο  ασθενής διεκδικεί αποζημίωση 1,5 εκατομμυρίου ευρώ από το ΠΑΓΝΗ, στο οποίο τον χειρούργησε ο νέος διοικητής του!

Στα πλαίσια της αξιοκρατίας είναι και ο διορισμός της κ.Βρύνα η οποία όπως καταγγέλλει ο Θ. Τσίμερος έχει γίνει γνωστή από την ρήση της  -Οι Δημόσιοι Υπάλληλοι θα παίρνουν όσες άδειες γουστάρουν!

Πάντως και ο κόσμος του ποδοσφαίρου δεν έμεινε παραπονεμένος μετά τον διορισμό στο Νοσοκομείο του Κιλκίς του παλαιού προπονητή της ποδοσφαιρικής ομάδας του Εδεσσαϊκού Α΄ Εθνικής κατηγορίας Γ.Ανδρίτσου. Ναι είναι η ομάδα ο αντιπρόεδρος της οποίας έχει κάνει τις πλέον σαφείς και περιεκτικές  δηλώσεις στην ιστορία της τηλεόρασης!

Όπως γράφει ο Μάνος Βουλαρίνος:

Έτσι, εκτός από τον 80χρονο που πλήρωσε το επικοινωνιακό μάρμαρο, στις θέσεις τους παραμένουν ένας κουμπάρος βουλευτή, ένας έμπορος λαδιού, έξι απόστρατοι αξιωματικοί και γενικά συμπολίτες των οποίων η σχέση με τον τομέα της υγείας δεν είναι υποχρεωτικά μεγαλύτερη από αυτή που είχε ο βουλκανιζατεράς του Πολάκη, αν θυμάστε.

 Και το χειρότερο είναι πως οι αποφάσεις του υπουργού Κικίλια δεν αφήνουν πολλά περιθώρια για καλύτερους. Βλέπετε, ο υπουργός Κικίλιας διακήρυξε με υπερηφάνια πως οι νέοι διοικητές όχι μόνο θα αξιολογούνται ανά τρίμηνο, αλλά και ότι αν (και όποτε) κριθούν ακατάλληλοι θα απολύονται ΧΩΡΙΣ αποζημίωση. 

Δεν ξέρω αν η απόφαση του υπουργού ήταν μια συνειδητή προσπάθεια να αποθαρρυνθούν οι σοβαροί επαγγελματίες που ξέρουν τα της υγείας.

Υποψιάζομαι πως ναι, αλλά κανείς δεν μπορεί ποτέ να είναι σίγουρος. Αυτό που ξέρω είναι ότι σε έναν τομέα με τόση ευθύνη και τόσες απαιτήσεις, το να αποκλείεις την αποζημίωση μοιάζει με προσπάθεια να μείνει ο δρόμος για τα δικά μας παιδιά (ή παππούδες) χωρίς εμπόδια. 

ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΜΗΝ ΚΑΝΕΙ ΤΟΝ ΠΑΠΑ ΤΟ ΡΑΣΟ ΤΟΝ ΚΑΝΕΙ ΟΜΩΣ ΕΠΙΤΙΜΟ ΔΙΔΑΚΤΟΡΑ!

Είμαι περίεργος πότε άραγε τα Πανεπιστήμια θα καταφέρουν να απαλλαγούν από την από χρόνια εδραιωμένη τους συνήθεια να γλύφουν τις εκκλησιαστικές ηγεσίες απονέμοντας το τίτλο του επίτιμου  διδάκτορα, σε ιερωμένους παντελώς άσχετους με τον απονεμόμενο τίτλο ή και την σχολή. Αλλά και πότε οι ιερωμένοι θα συνειδητοποιήσουν αυτό που από τον 4^ο αιώνα πΧ έλεγε ο Μένανδρος  Κενής δε δόξης ουδέν αθλιώτερον.( Δεν υπάρχει τίποτα πιο άθλιο από την κενοδοξία)

Η φάμπρικα  αυτή έχει  ξεκινήσει εδώ και χρόνια.

Τον Ιούνιο του 2001 με πρωταγωνιστή τον αναπληρωτή καθηγητή της Ιατρικής του ΑΠΘ, Τάσο Κουράκη (μετέπειτα  βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ και Α’ Αντιπρόεδρο της Βουλής) έγινε απόπειρα να αναγορευτεί σε  επίτιμο διδάκτορα του ιατρικού τμήματος(!) του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης ο τότε αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος.

Η αναγόρευση δεν έγινε ποτέ γιατί ομάδα φοιτητών αριστερών παρατάξεων εισέβαλε στην αίθουσα τελετών και με έντονες αποδοκιμασίες και συνθήματα κατά του αρχιεπισκόπου –κυρίως για τη στάση του κατά την περίοδο της χούντας- υποχρέωσε τους διοργανωτές να αναβάλουν την αναγόρευση. 

15 χρόνια μετά, ο σημερινός αρχιεπίσκοπος έγινε επίτιμος διδάκτορας στο ΑΠΘ τουλάχιστον όμως από την Θεολογική Σχολή.

Βέβαια ο ίδιος, όπως γράφω στο ποστ μου ΑΣ ΠΡΟΣΕΥΧΗΘΟΥΜΕ ΝΟΕΡΩΣ ΝΑ ΑΝΑΓΟΡΕΥΟΥΝ ΤΑ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΑ ΔΙΔΑΚΤΟΡΕΣ ΗΧΟΥ ΚΑΙ ΕΙΚΟΝΑΣ ΚΑΙ ΝΑ ΧΟΡΗΓΟΥΝ ΜΑΣΤΕΡ ΣΕ ΨΕΥΔΟΕΠΙΣΤΗΜΕΣ ! δεν ντράπηκε να γίνει το 2016 επίτιμος διδάκτωρ του Τμήματος  Τεχνών Ήχου και Εικόνας (!) στο Ιόνιο Πανεπιστήμιο στην Κέρκυρα με κλούβες των ΜΑΤ απ΄έξω για να εμποδίσουν τους διαμαρτυρόμενους φοιτητές οι οποίοι σε ανακοίνωση τους έλεγαν τα αυτονόητα:

«Το Πανεπιστήμιο αποτελεί χώρο διάδοσης και έκφρασης ελεύθερων ιδεών. Η εκκλησία αντιθέτως, επικρίνει, κατηγορεί και λογοκρίνει οτιδήποτε διαφοροποιείται στην πολιτική της. Το Τμήμα Τεχνών Ήχου και Εικόνας ως καλλιτεχνικό και τεχνολογικό τμήμα θα έπρεπε με τις δράσεις του να προάγει τις τέχνες και τις επιστήμες. Η εκκλησία έχει τον δικό της ρόλο στην κοινωνία, ο οποίος όμως δεν συμβαδίζει με τα ιδεώδη ενός κοσμικού πανεπιστημίου όπου θα έπρεπε να προάγονται οι ιδέες της ελευθερίας, της ισότητας, της έρευνας και της προάσπισης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων».

Προηγουμένως είχε γίνει προσπάθεια και πρόταση να γίνει επίτιμος καθηγητής στο τμήμα Ιστορίας του Ιόνιου Πανεπιστημίου. Κάτι που θα έβγαζε περισσότερο νόημα, αν λάβουμε υπόψη τα πτυχία Θεολογίας και Αρχαιολογίας που διαθέτει ο Αρχιεπίσκοπος. Όμως, σύμφωνα με πληροφορίες από το Πανεπιστήμιο, οι καθηγητές αυτού του τμήματος αρνήθηκαν. 

Φέτος το ΑΠΘ μεγαλούργησε πάλι!

Αντιγράφω από την Εφημερίδα των Συντακτών:

Στα κρυφά, χωρίς να έχει υπάρξει σχετική ανακοίνωση, ανακηρύχτηκε την Δευτέρα επίτιμος Διδάκτορας του Τμήματος Ποιμαντικής και Κοινωνικής Θεολογίας της Θεολογικής Σχολής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης ο Μητροπολίτης Θεσσαλονίκης Άνθιμος.

Ο απερχόμενος «γαλάζιος» πρύτανης του ΑΠΘ Περικλής Μήτκας αποφάσισε να κάνει ένα «δωράκι» στον Άνθιμο, Κεκλεισμένων των θυρών για να μην υπάρχουν αντιδράσεις.

Εδώ που τα λέμε μπορούσε ένα Πανεπιστήμιο να μην τιμήσει ένα επιστήμονα σαν τον Άνθιμο που σε κήρυγμα του μας διαβεβαίωσε πως μετά  από αξιόπιστο τηλεφώνημα αξιόπιστου Έλληνα επιστήμονα πείστηκε ότι δεν υπάρχουν άλλοι πλανήτες εκτός από τη Γη!

Ο πιο πρόσφατος επίτιμος διδάκτωρ είναι ο  Μητροπολίτη Μονεμβασίας και Σπάρτης κ. Ευσταθίος που στις 22-11-2019 έγινε επίτιμος Διδάκτορας του Τμήματος Πληροφορικής της Σχολής Τεχνολογιών Πληροφορικής και Επικοινωνίας(!) του Πανεπιστημίου Πειραιώς.

Σε ένα από τα δεκάδες βίντεο που κατάσχεσε η Αντιτρομοκρατική από τους υπολογιστές του γενικού γραμματέα της Χρυσής Αυγής και άλλων κατηγορούμενων βουλευτών, ο Μιχαλολιάκος εκφράζει την άποψή του για τον Μητροπολίτη Σπάρτης Ευστάθιο υποστηρίζοντας ότι «ο Σπάρτης είναι πολύ καλός, δέχτηκε τα παιδιά από την τοπική οργάνωση, έβαλε ένα γηροκομείο ολόκληρο και μας ψήφισε στις εκλογές».

Εκτός όμως από τις σχέσεις του με την ΧΑ και την σημαντική συμβολή του στον πολιτισμό στα γράμματα, αλλά και στο συγγραφικό, το πνευματικό, το φιλανθρωπικό και κυρίως το κοινωνικό του έργο όπως είπε στην προσφώνηση του ο Πρύτανης του Πανεπιστημίου καθηγητής κ. Άγγελος Κότιος,  σε συνεργασία με τo Εργαστήριο Οργάνωσης και Διοίκησης Υπηρεσιών & Ποιότητας Ζωής του Πανεπιστήμιου Πελοποννήσου, σε ημερίδα που διοργάνωσε στο αμφιθέατρο του Πανεπιστημίου στη Σπάρτη, συνέβαλλε στην επιστημονική διερεύνηση του θέματος της προσφοράς που έχει  «Η Νοερά Προσευχή ως οδηγός ανάπτυξης και ενδυνάμωσης στις σύγχρονες επιχειρήσεις και οργανισμούς»(!!).

Δεν έχει βέβαια καμιά σημασία το ότι από χρόνια έχει αποδειχθεί ότι η προσευχή δεν έχει καμία δύναμη εξ ου και το ανέκδοτο στο ποστ   ΤΟ ΠΟΡΝΕΙΟ ΚΑΙ Η ΔΥΝΑΜΗ ΤΗΣ ΠΡΟΣΕΥΧΗΣ.

Απλά μεταφέρω εδώ το σχόλιο θεατή του βίντεο από την σεμνή αυτή τελετή.

Συγχαρητήρια στο πανεπιστήμιο Πελοποννήσου για την άκρως προοδευτική και επιμορφωτική αυτή ημερίδα που διοργάνωσε. Με το καλό να διοργανώσει και σεμινάρια μαντείας για χρηματιστές, διάβασμα του καφέ για υπαλλήλους γραφείων συνοικεσίων, ξεματιάσματος για φοιτητές ιατρικής, και πρόβλεψη του καιρού από το πέταγμα των πουλιών για επίδοξους μετεωρολόγους! because fuck logic...

Μετά την προαγωγή όλων των τμημάτων των ΤΕΙ σε Πανεπιστημιακά δεν αποκλείεται κάποια τμήματα να σκεφτούν να αναγορεύσουν επίτιμους διδάκτορες δύο προοδευτικούς μητροπολίτες που μπορεί να παραιτήθηκαν από τον θρόνο τους, η συμβολή τους όμως στην ελληνική κοινωνία έχει μείνει αξέχαστη. Η πρόταση που κάνω είναι  ο μπλόγκερ τέως μητροπολίτης Καλαβρύτων Αμβρόσιος να γίνει επίτιμος διδάκτωρ του τμήματος Τεχνολογιών Ψηφιακής Βιομηχανίας του ΕΚΠΑ που βρίσκεται στα Ψαχνά Ευβοίας, ενώ αντίστοιχα ο Καλλίνικος του Πειραιώς στο τμήμα Λιμένων και Ναυτιλίας που εδρεύει και αυτό στο ίδιο μέρος.

ΜΕΡΙΚΕΣ ΣΗΜΑΝΤΙΚΕΣ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΑΣΗΜΑΝΤΕΣ ΣΚΗΝΕΣ ΠΟΥ ΜΟΥ ΕΜΕΙΝΑΝ ΣΤΗΝ ΜΝΗΜΗ ΑΠΟ ΤΑΙΝΙΕΣ.

Μόλις ξύπνησα το απόγευμα από τον καθιερωμένο μεσημεριάτικο ύπνο μου, βρήκα την σύζυγο εγκατεστημένη στην τηλεόραση να βλέπει κατευχαριστημένη και κατασυγκινημένη την ταινία του 1987 ΚΑΤΩ ΑΠ' ΤΗΝ ΛΑΜΨΗ ΤΟΥ ΦΕΓΓΑΡΙΟΥ  με την  Σερ, τον Νίκολας Κέιτζ, και την Ολυμπία Δουκάκις. Με ρώτησε αν την θυμάμαι και βέβαια την θυμόμουν γιατί είχε πάρει και Όσκαρ.

Βέβαια από όλη την ταινία, 32 χρόνια μετά, το μόνο που είχε συγκρατήσει η μνήμη μου ήταν η σκηνή στην οποία, κάποια  από τις πρωταγωνίστριες, αφού έβγαλε την ψύχα από μια φέτα ψωμί την πέταξε σε ένα τηγάνι και μέσα σε αυτήν έριξε ένα αυγό! Με είχε ενθουσιάσει τότε η ιδέα και άμα τη επιστροφή στο σπίτι από τον κινηματογράφο την εφήρμοσα και εγώ!
Έχει ενδιαφέρον λοιπόν να σκεφτεί κανείς τι επιλέγει η μνήμη μας να συγκρατήσει για πάντα, από τις χιλιάδες ταινίες που έχουμε δει σε όλη  την ζωή μας.

Θα ήμουν 14 ετών όταν έχοντας διαβάσει μέσα σε ένα βράδυ το βιβλίο του Μπράμ Στόουκερ Δράκουλας βρέθηκα σε μια μεσημεριανή προβολή 4-6  της πρώτης ταινίας Δράκουλα με τον Κρίστοφερ Λη, στον κινηματογράφο ΚΟΣΜΟΣ ,που βρισκόταν απέναντι από την εκκλησία των Αγίων Ασωμάτων στην Θερμοπυλών και Ερμού.
Ξέροντας το στόρυ της ταινίας ,ακόμα θυμάμαι την κατάπληξη και τα ρίγη τρόμου που ένιωσα όταν για πρώτη φορά ο μέχρι τότε γοητευτικός Κρίστοφερ Λη άνοιξε το στόμα του και φάνηκαν οι μεγάλοι κυνόδοντες του βρικόλακα!

Θαυμαστής του Τσέρυ Λούις μόλις ερχόταν μια νέα ταινία του έτρεχα και την έβλεπα στο ΣΤΑΡ της Αγίου Κωνσταντίνου που τότε έφερνε όλες τις ταινίες την Παραμάουντ. Ακόμα λοιπόν θυμάμαι την έκπληξη που είχα νιώσει όταν βλέποντας την ταινία του The Bellboy  (Παιδί για όλες τις δουλειές -1960) μόνο όταν έφτασε στην τελευταία της σκηνή και είπε δύο λέξεις συνειδητοποίησα  ότι σε όλη την ταινία δεν είχε ανοίξει το στόμα του και δεν είχε πει άλλη κουβέντα!

Πριν μερικά χρόνια χαζεύαμε με τον κουμπάρο μου στην τηλεόραση την ταινία Οι Θησαυροί του Σολομώντα (1950) με την Ντέμπορα Κερ, και τον Στιούαρτ Γκρέιντζερ. Την ταινία, που ήταν σημαντική στην εποχή της, γιατί είχε πάρει  και δύο Όσκαρ, πρέπει να την είχαμε δει όταν είμαστε παιδιά, αλλά κανένας μας δεν την θυμόταν μέχρι που σε κάποια σκηνή η Κερ πάει να πατήσει σε ένα κορμό δέντρου για να περάσει ένα ποτάμι όταν ο κουμπάρος μου αναφώνησε: δεν είναι ξύλο είναι κροκόδειλος! Η σκηνή φαίνεται πως του είχε κάνει μεγάλη εντύπωση και είχε εγγραφεί ανεξίτηλα στο παιδικό του μυαλό! 

Το 1957 όταν παίχτηκε η ταινία Ένας βασιλιάς στην Νέα Υόρκη  του Τσάρλι Τσάπλιν δεν υπήρχε ακόμα τηλεόραση στη Ελλάδα. Μόνο στις ξένες ταινίες βλέπαμε να έχουν στα σπίτια τηλεοράσεις. Από όλη λοιπόν αυτή την ταινία το μόνο που μου είχε κάνει, όπως φαίνεται φοβερή εντύπωση και γράφτηκε στην μνήμη μου, ήταν μια σκηνή στην οποία ήταν ξαπλωμένος στην μπανιέρα του, και έβλεπε μια τηλεόραση που υπήρχε στον τοίχο πάνω από αυτήν. Για να μην θολώνει όμως από τους υδρατμούς του μπάνιου η τηλεόραση είχε ένα καθαριστήρα όπως έχουν τα αυτοκίνητα!

Μια άλλη σκηνή που φαίνεται πως στα παιδικά μου μάτια είχε κάνει φοβερή εντύπωση για να την θυμάμαι μέχρι σήμερα είναι από την κωμωδία Son of Paleface του 1952 με τον  Bob Hope και την  Jane Russell. Είναι η παρακάτω σκηνή.

Σε πιο πρόσφατες εποχές, είχα δει στα τέλη του 1970 μεσούσης της δικτατορίας μετά την αρχική της απαγόρευση, την ταινία Woodstock.

Στην ταινία, αυτό που μου είχε κάνει τότε μεγάλη εντύπωση, δεν ήταν  η μουσική της γιατί είχα ήδη αγοράσει τον δίσκο και ήξερα τα τραγούδια, αλλά η σκηνή που παρουσιάζει τον τραγουδιστή Arlo Guthrie γιο του μεγάλου Woody Guthrie, να ανεβαίνει στην σκηνή και αμέσως μετά να κατεβαίνει χωρίς να έχει πει ή τραγουδήσει κάτι!

Η απορία μου λύθηκε αρκετά χρόνια μετά, όταν διάβασα πως η λογοκρισία της χούντας είχε κόψει την εμφάνιση του και το τραγούδι του Comin' into Los Angeles, γιατί αναφερόταν σε λαθρεμπόριο ναρκωτικών από το Λονδίνο με αεροπλάνο!

Από τις εκατοντάδες ερωτικές σκηνές που έχουμε δει σε κινηματογραφικές ταινίες δύο είναι αυτές που  έχει καταγράψει ανεξίτηλα η μνήμη μου.

Η πρώτη είναι από την ταινία του Μπέργκμαν Η σιωπή (1963) Την είχα δει, έχοντας διαβάσει προηγουμένως τον μεγάλο σάλο που είχε γίνει τότε στο εξωτερικό αλλά και στην Ελλάδα, για τις σεξουαλικές της σκηνές. Οι ερωτικές αυτές σκηνές ήσαν τελείως καταθλιπτικές και μόνο διέγερση δεν μπορούσαν να προκαλέσουν σε ένα φυσιολογικό άνθρωπο.

Αντίθετα η πιο ερωτική σκηνή που θυμάμαι σε ταινία είναι από τον Γυρισμό (1978) του Χαλ Ασμπι, που χάρισε στην Τζέιν Φόντα και τον Γιον Βόιτ το Όσκαρ Α΄ γυναικείου και ανδρικού ρόλου αντίστοιχα.
Σε αυτήν την αριστουργηματική ταινία η Φόντα με τον Βόιτ κάνουν έρωτα χωρίς σεξουαλική επαφή γιατί αυτός είναι παραπληγικός!

Η ΙΔΙΟΡΥΘΜΗ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΕΥΡΗΜΑΤΙΚΗ ΚΑΤΑΣΚΕΥΗ ΕΝΟΣ ΞΕΝΟΔΟΧΕΙΟΥ

Ο κεντρικός σιδηροδρομικός σταθμός στο Άμστερνταμ πρωτολειτούργησε το  1889 και απ΄ότι θυμάμαι και τις 2 φορές που βρέθηκα στην πόλη, πριν από χρόνια,σε αυτόν βρίσκεσαι όταν έρχεσαι από το αεροδρόμιο ή θέλεις να πάρεις το τραίνο για τις άλλες πόλεις της Ολλανδίας.

Είναι ένα πανέμορφο κτίσμα μείγμα γοτθικού και νέο αναγεννησιακού ρυθμού που κυριαρχεί στο κέντρο της πόλης.

Εκείνη λοιπόν την εποχή με την κατασκευή του σταθμού προέκυψε το θέμα ότι χρειάζεται να κατασκευαστεί ένα αντίστοιχης πολυτελείας ξενοδοχείο κοντά σε αυτόν, για να εξυπηρετεί την αυξημένη πλέον κίνηση ταξιδιωτών λόγω του σταθμού.

Στην απέναντι του σταθμού περιοχή υπήρχαν κάτι παλιά σπίτια οπότε οι υποψήφιοι κατασκευαστές του ξενοδοχείου άρχισαν να τα εξαγοράζουν για να τα γκρεμίσουν ώστε να ελευθερωθεί το οικόπεδο τους.

Αυτήν την  ιστορία έχει ως θέμα η πολύ ωραία ολλανδική ταινία του 2015 Public Works ( Publieke werken) η οποία βασίστηκε στο ομώνυμο βιβλίο του Thomas Rosenboom.

  

Όμως παρά το ότι κατάφεραν να αγοράσουν και να γκρεμίσουν τα παλιά σπίτια, δύο ιδιοκτήτες δεν πουλούσαν τα δικά τους στο νούμερο 47 and 45 της Prins Hendrikkade, ζητώντας διπλάσιο ποσό από αυτό που ήσαν διατεθειμένοι να πληρώσουν οι κατασκευαστές του ξενοδοχείου.

Σύμφωνα με την ταινία μην μπορώντας να καθυστερήσουν άλλο οι κατασκευαστές και χωρίς να είναι διατεθειμένοι να υποκύψουν στις απαιτήσεις των δύο ιδιοκτητών, ξεκίνησαν την κατασκευή του ξενοδοχείου τροποποιώντας το αρχικό τους σχέδιο περικλείοντας τα δύο σπίτια στο δικό τους οικοδόμημα!

Το ξενοδοχείο που κτίστηκε με ταχείς ρυθμούς άνοιξε τον Αύγουστο 1890, ένα χρόνο δηλαδή μετά τα εγκαίνια του σιδηροδρομικού σταθμού.

 Ήταν και είναι ένα από τα μεγάλα ξενοδοχεία του Άμστερνταμ και το πρώτο σε όλη την χώρα που απέκτησε ηλεκτρικό ρεύμα.

Στην φωτογραφία ο κεντρικός σταθμός από το ξενοδοχείο.

Σε αυτό από τότε έχουν διαμείνει μεγάλες και διεθνείς προσωπικότητες όπως ο ευαγγελιστής ιεροκήρυκας  Billy Graham, ο  Louis Armstrong,  η σουηδή τραγουδίστρια και ηθοποιός Zarah Leander  που μεσουρανούσε στην Γερμανία τον μεσοπόλεμο, ο μεγάλος της ροκ Fats Domino, η ηθοποιός και πολιτικός Glenda Jackson ενώ πιο πρόσφατα οι τραγουδίστριες  Katy Perry, και  Anastacia, αλλά και ο τραγουδιστής Marilyn Manson και το χέβυ μέταλ γκρούπ  Iron Maiden.

Τα δύο σπίτια, που χρονολογούνται από το 1602, είναι σήμερα καταστήματα που πουλούν σουβενίρ.

Από το 2001 το Βικτώρια έχει χαρακτηριστεί ότι ανήκει στην εθνική κληρονομιά της χώρας από το σχετικό τμήμα του Υπουργείου Εκπαίδευσης, Πολιτισμού και Επιστημών.

Στις επόμενες φωτογραφίες η σημερινή εικόνα του ξενοδοχείου και αυτή όπως έχει αποτυπωθεί σε παλιές καρτ ποστάλ στις οποίες φαίνονται και τα παλιά κτήρια που υπήρχαν δίπλα από το ξενοδοχείο.

Ο πίνακας στην αρχή είναι του Ολλανδού ζωγράφου Evert Jan Ligtelijn ( 1893-1975 )

Ο ΜΥΘΟΣ ΟΤΙ ΤΟ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ ΕΡΙΞΕ ΤΗΝ ΧΟΥΝΤΑ

Για το Πολυτεχνείο έχω γράψει στο παρελθόν τα παρακάτω κείμενα:

17 ΝΟΕΜΒΡΗ –ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΜΑΡΤΥΡΙΑ  

ΟΙ ΝΕΚΡΟΙ ΤΟΥ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ ΚΑΙ ΜΕΡΙΚΟΙ ΑΦΑΝΕΙΣ ΗΡΩΕΣ

ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΘΑ ΠΑΩ ΣΤΗΝ ΠΟΡΕΙΑ

ΑΠΡΙΛΙΟΣ 1967 -ΜΙΑ ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΜΑΡΤΥΡΙΑ

ΤΟ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ ΖΕΙ; 

ΜΙΑ ΑΠΟΤΙΜΗΣΗ ΤΟΥ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ ΑΠΌ ΚΑΠΟΙΟΝ ΠΟΥ ΣΥΜΜΕΤΕΙΧΕ ΚΑΙ ΒΑΣΑΝΙΣΤΗΚΕ ΓΙ΄ΑΥΤΟ.

Μια ενδιαφέρουσα άποψη σχετικά με τον ρόλο που έπαιξε το Πολυτεχνείο στην πτώση της χούντας ανέπτυξε ο Απόστολος Δοξιάδης στο άρθρο του Το Πολυτεχνείο: αλήθεια, μύθος και παραμύθια το οποίο βασίζεται κυρίως στις αναμνήσεις που έχει γράψει στο βιβλίο του, Ερασιτέχνης επαναστάτης από την εποχή που ως φοιτητής, οργανωμένος στο τότε ΚΚΕ εσωτερικού, συμμετείχε ενεργά στην αντίσταση κατά της χούντας στο εξωτερικό. Όσοι ζήσαμε τα γεγονότα. παρά την συναισθηματική φόρτιση που έχουμε για εκείνη την εποχή, δεν μπορούμε παρά να συμφωνήσουμε στα όσα γράφει ο Δοξιάδης.

Λόγω της εκτάσεως του άρθρου έχω μεταφέρει εδώ μερικά ενδιαφέροντα και σημαντικά  αποσπάσματα  από το εκτενές άρθρο του.

Όσο για την επταετή στρατιωτική δικτατορία, που άρχισε στις 21 Απριλίου του 1967, γιορτάζουμε την ημέρα της χειρότερης ήττας των δημοκρατικών πολιτών, την 17η Νοεμβρίου του 1973, ενώ την ημέρα της αποκατάστασης της δημοκρατίας—τη μόνη άξια να εορταστεί—κάνει ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας στον κήπο του ένα πάρτι, του οποίου οι κύριες ειδήσεις αφορούν τις ενδυματολογικές επιλογές των καλεσμένων—άντε και καμιά κρυάδα που είπε κάποια ή κάποιος πολιτικός αρχηγός, κάτω από την τέντα που κάθονται όλοι μαζί και πίνουν το ποτό τους.

Και βέβαια, σε αρμονία με τον εορτασμό, έχουμε διδάξει επί δεκαετίες και συνεχίζουμε να διδάσκουμε σε γενιές ανυποψίαστων νέων Ελληνόπουλων, ότι η 17η Νοεμβρίου του 1973 οδήγησε, λέει, κατευθείαν στην πτώση της Χούντας. Άλλωστε, το σύνθημα των πρώτων ετών της Κρίσης, «Ένα-δύο-τρία, η Χούντα δεν τελείωσε το ’73», που τάχα ήθελε να μας πει ότι ζούμε ακόμα σε καθεστώς δικτατορίας, ξεκινούσε από την παραίσθηση των φωνασκούντων ότι η Χούντα όντως τελείωσε το 1973 —λόγω του Πολυτεχνείου δηλαδή.

Γράφοντας πώς έζησα τα γεγονότα [της κατάληψης του Πολυτεχνείου] έστω και από μακριά, αλλά και περιγράφοντας τις συναισθηματικές μου αντιδράσεις, είναι πιθανό να φανεί σε όσους γνωρίζουν τα γεγονότα του Πολυτεχνείου από τον μύθο που επεκράτησε γι᾽αυτά, ότι αυτόν τον μύθο τον υιοθετώ κι εγώ. Άλλωστε δήλωσα ότι, αν βρισκόμουν στην Αθήνα εκείνες τις ημέρες, θα ήμουν μέσα στο Πολυτεχνείο. Και μάλιστα δεν είμαι διόλου σίγουρος πως, αν ήμουν μέσα, θα δεχόμουν την άποψη του αγαπημένου μου Σταύρου Τσακυράκη¹ για την οικειοθελή λήξη της κατάληψης, το βράδυ της 16ης Νοεμβρίου—την άποψη που μειοψήφησε κατά δύο ψήφους στη γενική συνέλευση που έγινε αργά εκείνο το απόγευμα.

Το λέω εξαρχής, προς αποφυγήν παρεξηγήσεων. Ως «Μύθο του Πολυτεχνείου» δεν εννοώ εδώ αυτό που αποκαλούν έτσι κάποιοι ακραίοι δεξιοί κύκλοι, ανάμεσα τους και υποστηρικτές της Χούντας, οι οποίοι υποστηρίζουν ότι στις 17 Νοεμβρίου του 1973 δεν υπήρξαν νεκροί, ως αποτέλεσμα της κρατικής καταστολής της κατάληψης. Φυσικά και υπήρξαν, αν και δεν ήταν εκατοντάδες, ούτε ήταν μέσα στο Πολυτεχνείο, όπως το θέλουν κάποιες εκδοχές. Σύμφωνα με τη Δίκη του Πολυτεχνείου, που έγινε τον χειμώνα του 1975, και που ήταν αντικειμενική με βάση την τότε γνώση των γεγονότων, οι νεκροί ήταν τουλάχιστον δώδεκα, ενώ μεταγενέστερες εισαγγελικές έρευνες κατέληξαν σε αριθμούς που προσέγγιζαν τους 30. (στο ποστ μου ΟΙ ΝΕΚΡΟΙ ΤΟΥ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ ΚΑΙ ΜΕΡΙΚΟΙ ΑΦΑΝΕΙΣ ΗΡΩΕΣ αναφέρονται 24 με τα ονόματα τους)

Αυτό που εγώ αποκαλώ εδώ «μύθο του Πολυτεχνείου» —ο πραγματικός μύθος, αν μου επιτρέπεται το οξύμωρο—είναι αυτός που επικράτησε ευρέως στη μεταδικτατορική περίοδο, και μάλιστα διδάσκεται στα σχολεία μας ακόμα και σήμερα ως Ιστορία. Αυτός ο μύθος λέει, στην πιο ακραία μορφή του, ότι η κατάληψη («εξέγερση», όπως αποκαλείται συνήθως) του Πολυτεχνείου είχε ως άμεση συνέπεια την πτώση της δικτατορίας, ενώ σε μια άλλη, ηπιότερη εκδοχή, ότι ήταν ο καθοριστικός παράγων που οδήγησε πολύ γρήγορα σε αυτήν.

Αυτά όμως δεν ισχύουν, ούτε το ένα ούτε το άλλο. Και δεν τιμάς τους νέους ανθρώπους που πήραν μέρος στην κατάληψη του Πολυτεχνείου, κι ακόμα λιγότερο τους νεκρούς, με το να τους στολίζεις με ψεύτικες δάφνες. Η πράξη των νέων ανθρώπων που μπήκαν στο Πολυτεχνείο είχε τόλμη και θάρρος —συνάμα και, για τους περισσότερους, την άγνοια κινδύνου που κουβαλά αναγκαστικά η νιότη.

Εν προκειμένω, το αποτέλεσμα της κατάληψης του Πολυτεχνείου, ήταν το ακριβώς αντίθετο από το επιθυμητό: αντί η απελευθέρωση, η σκληρότερη καταστολή. Και στην περίπτωση αυτή κέρδισαν κατά κράτος οι κακοί, όπως ακριβώς το είχε προβλέψει την πρώτη μέρα της εξέγερσης ο τότε καθοδηγητής μου, στο ΚΚΕ Εσωτερικού, ο Άξελ (Σωτήρης Βαλντέν²).

Στην κατάληψη του Πολυτεχνείου. Αυτοί που την άρχισαν δεν εκπροσωπούσαν ούτε παλιούς πολιτικούς όμως, ούτε κόμματα, ούτε καν τα δύο κομμουνιστικά, δηλαδή το ΚΚΕ και το ΚΚΕ Εσωτερικού. Ήταν οι λεγόμενες αριστερίστικες (αριστερά των ΚΚΕ) οργανώσεις, κάποιοι αναρχικοί, αλλά και μικρές κεντρώες-δημοκρατικές αυτόνομες κινήσεις. Αυτοί ήταν που μπήκαν στον περίβολο του Μετσόβιου Πολυτεχνείου το απόγευμα της 14ης Νοεμβρίου, 1973, και κλείστηκαν μέσα. Πίστευαν άραγε αυτοί που ξεκίνησαν την κατάληψη την πρώτη μέρα —οι «γκοσίστες», όπως λέγανε οι παρισινοί Έλληνες τους αριστεριστές— ότι η κατάληψη θα οδηγούσε κατευθείαν στην πτώση της Χούντας; Μάλλον όχι: την έβλεπαν σαν μια ακόμη ενέργεια αντίστασης. Βέβαιο είναι ότι όσοι μπήκαν στον Πολυτεχνείο την πρώτη ημέρα έδειξαν με τη στάση τους ότι αρνούνταν να κάνουν τα καλά παιδιά στην κυβέρνηση Μαρκεζίνη, αντιτιθέμενοι στη στρατηγική που είχαν ουσιαστικά, αν και σιωπηλά, επιλέξει αρκετοί αντιχουντικοί πολιτικοί, και κάποιες αντιχουντικές οργανώσεις και κόμματα που πίστευαν στις προοπτικές που άνοιγε το όραμα των εκλογών, το ΚΚΕ Εσωτερικού όντας το πιο αριστερό ανάμεσά τους.

Όσο προχωρούσε η δεύτερη ημέρα της κατάληψης, και κυρίως την τρίτη, την 16η Νοεμβρίου, όταν άρχισαν να μαζεύονται και αρκετοί πολίτες έξω από το Πολυτεχνείο, και τα ξένα μέσα να δίνουν ολοένα και περισσότερο την εικόνα ενός γενικευμένου ξεσηκωμού κατά της Χούντας, οι πιο αισιόδοξοι στην Ελλάδα, κυρίως κάποιοι νέοι, άρχισαν να πιστεύουν ότι ίσως είχε έρθει η πολυπόθητη στιγμή, η αρχή του τέλους της Χούντας.

Σημαντικό, αλλά και καινούργιο στοιχείο στην εντύπωση που δημιουργούσε η κατάληψη σε Έλληνες και ξένους ήταν ο ραδιοσταθμός που λειτούργησε μέσα στο Πολυτεχνείο, που πρώτη φορά έβαλε στα σπίτια των πολιτών τη φωνή της αντιχουντικής αντίστασης με τέτοιο τρόπο.

Πάντως, αν δούμε σήμερα ψύχραιμα, από την απόσταση του χρόνου, τις δύο τότε εναλλακτικές αναγνώσεις της πραγματικότητας, δηλαδή από τη μια τη στήριξη της λύσης Μαρκεζίνη ως δρόμο προς το σταδιακό πέρασμα στη δημοκρατία και από την άλλη τη δυσπιστία προς αυτή και άρα τη σύγκρουση μαζί της που αντιπροσώπευε η κατάληψη του Πολυτεχνείου, καμία από τις δύο δεν ήταν αφ’ εαυτής  παράλογη—με τα μέτρα της εποχής. Και οι δύο είχαν επιχειρήματα υπέρ και κατά. Άλλωστε, αν κοιτάξουμε αντίστοιχα ιστορικά παραδείγματα, άλλες δικτατορίες κατέρρευσαν σιγά-σιγά, με ήπια βήματα, κατά τον τρόπο που θα μπορούσε να συμβεί με την πιο ιδανική εξέλιξη της λύσης Μαρκεζίνη, και άλλες έπεσαν με σύγκρουση, ως αποτέλεσμα λαϊκού ξεσηκωμού.

Προωθώντας την πολιτική της σύγκρουσης με τη Χούντα, όσοι υποστήριζαν την κατάληψη, και την κλιμάκωσή της σε εξέγερση, παραγνώριζαν τους κινδύνους από την εσωτερική δυναμική της Χούντας. Και κατ’ αυτή την έννοια, ο Παπαδόπουλος παρενέβη δυναμικά στο Πολυτεχνείο για να προλάβει παρέμβαση του Ιωαννίδη. Ήταν όμως πια αργά: το ίδιο το γεγονός της κατάληψης/εξέγερσης έδειχνε στους πιο σκληροπυρηνικούς αξιωματικούς ότι ο Παπαδόπουλος δεν μπορούσε να διεκπεραιώσει τα σχέδιο ομαλής, σταδιακής αλλαγής καθεστώτος, που έφτιαχνε με τον Μαρκεζίνη.

Ένα είναι το βέβαιο: η κατάληψη-εξέγερση του Πολυτεχνείου δεν έριξε τη Χούντα. Τουναντίον μάλιστα. Έληξε με τρόπο βάρβαρο και τραγικό, και λίγες ημέρες μετά ήρθε μια άλλη Χούντα, χειρότερη από την πρώτη, μια επιδείνωση της κατάστασης που μάλλον δεν θα είχε συμβεί αν δεν είχε προηγηθεί η κατάληψη του Πολυτεχνείου. Η κατάληψη αποδείχθηκε εκ των υστέρων μια τραγική αποτυχία, που μας πήγε πολύ πίσω —προς ένα στρατοκρατικό καθεστώς πολύ πιο σκληρό και αυταρχικό, που διέλυσε στους επόμενους μήνες κάθε ίχνος αντίστασης: από την εισβολή του τανκ στο Πολυτεχνείο και μέχρι την πτώση της Χούντας, μέσα σε λίγους μήνες, η αντίσταση στη Χούντα εκμηδενίστηκε. Όταν η Χούντα κατέρρευσε, τον Ιούλιο του 1974, ή σωστότερα αυτοκτόνησε, λόγω του φρικτού εγκλήματος του κυπριακού πραξικοπήματος που προκάλεσε, οι φυλακές ήταν γεμάτες αντιστασιακούς, και δεν κυκλοφορούσε ούτε ένας ελεύθερος, και ενεργός.

Οχι. Για όσους έζησαν τα γεγονότα του Νοεμβρίου του 1973, η βίαιη καταστολή του Πολυτεχνείου ήταν η αρχή μόνον ενός πράγματος: της Χούντας του Ιωαννίδη, που ήταν πολύ χειρότερη από του Παπαδόπουλου. Και ήταν το τέλος όχι της δικτατορίας, αλλά της αντίστασης στη δικτατορία, αλλά της ελπίδας ότι αυτή θα τελείωνε στο ορατό μέλλον.

Οι περισσότεροι από όσους ξεκίνησαν την κατάληψη, αλλά και όσοι πήραν μέρος σε αυτήν στις επόμενες ημέρες, δημιουργώντας –ας την πούμε έτσι– την αρχή μιας γενικότερης εξέγερσης, το έκαναν στοχεύοντας στην πτώση της Χούντας.

Αλλά πέρα από θαυμασμό που οφείλουμε στο θάρρος όσων πήραν μέρος σε αυτά γεγονότα, τον πόνο μας για τα θύματα της χουντικής βίας και την οργή για τους θύτες, η αλήθεια δεν αλλάζει: το Πολυτεχνείο όχι μόνο δεν έριξε τη Χούντα, αλλά πήγε κάθε προσπάθεια να ανατραπεί προς τα πίσω. Πολύ-πολύ πίσω.

Χωρίς τον Ιωαννίδη, η τραγωδία της Κύπρου δεν θα είχε συμβεί. Και χωρίς το Πολυτεχνείο, κατά πάσα πιθανότητα δεν θα είχε πάρει το πάνω χέρι ο Ιωαννίδης.

Γιατί χωρίς το πραξικόπημα κατά του Μακαρίου η Τουρκία δεν θα είχε δικαιολογία να εισβάλει στην Κύπρο. Και χωρίς τη στήριξη της Χούντας του Ιωαννίδη το πραξικόπημα δεν θα είχε γίνει. Το Πολυτεχνείο έφερε σε μεγάλο βαθμό τον Ιωαννίδη, ο Ιωαννίδης το πραξικόπημα στην Κύπρο, και αυτό ήταν η αιτία που δημιούργησε τον «Αττίλα». Οι αιτιακοί δεσμοί ανάμεσα στα γεγονότα αυτά δεν είναι απόλυτοι –πάντα κάποιο βήμα στραβό μπορεί να κάνει η Ιστορία–, αλλά είναι ισχυρότατοι. Και μας δείχνουν ότι ο διαμερισμός της Κύπρου, το αίμα, οι χιλιάδες νεκροί και αγνοούμενοι, έλληνες στρατιωτικοί και Ελληνοκύπριοι, και οι εκατοντάδες χιλιάδες ξεριζωμένοι πρέπει να μπουν στον λογαριασμό αν θέλουμε να κρίνουμε αναδρομικά το Πολυτεχνείο ως συνέπεια.

Εμείς που έχουμε το πικρό προνόμιο της άμεσης εμπειρίας ας το κοιτάξουμε ξανά αυτό το παραμύθι που αφήσαμε να διαδοθεί, ότι τάχα «το Πολυτεχνείο έριξε τη Χούντα». Ας μην ταΐζουμε τα παιδιά μας με χρυσωμένα σκύβαλα, ας μην τα στραβώνουμε με φαντασιοπληξίες. Ας τους δώσουμε λίγη αλήθεια. Πικρή-ξεπικρή, η αλήθεια είναι πάντα καλύτερη από το ψέμα.

1-Σταύρος Τσακυράκης (1951-2018) Καθηγητής Συνταγματικού Δικαίου στην Νομική Αθηνών. Κατά την περίοδο της Χούντας διετέλεσε γραμματέας της ΕΚΟΝ Ρήγας Φεραίος και μέλος της συντονιστικής επιτροπής κατάληψης του Πολυτεχνείου. Για την αντιδικτατορική του δράση συνελήφθη, φυλακίστηκε και βασανίστηκε στα κρατητήρια ΕΑΤ-ΕΣΑ. Υπήρξε ακαδημαϊκός  επισκέπτης στα Πανεπιστήμια, Χαρβαρντ, Κολούμπια και ΝέαςΥόρκης.

Στις ευρωεκλογές του 2014 έθεσε υποψηφιότητα με Το Ποτάμι χωρίς όμως να εκλεγεί

2-Σωτήρης Βαλντέν(1949-) Σπούδασε οικονομικά στη Σουηδία και το Παρίσι και έλαβε το διδακτορικό του δίπλωμα από το Πανεπιστήμιο Αθηνών. Από το 1996 ως το 2014 υπήρξε στέλεχος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και ασχολήθηκε κυρίως με την πολιτική διεύρυνσης. Έχει διατελέσει επισκέπτης καθηγητής στο Πάντειο Πανεπιστήμιο, γενικός γραμματέας διεθνών οικονομικών σχέσεων στο Υπουργείο Εθνικής Οικονομίας και σύμβουλος στο ίδιο Υπουργείο και στο Υπουργείο Εξωτερικών. Διδάσκει στο Ινστιτούτο Ευρωπαϊκών Σπουδών του Ελευθέρου Πανεπιστημίου των Βρυξελλών. Είναι συγγραφέας πολλών βιβλίων και άρθρων, τα περισσότερα γύρω από θέματα Βαλκανίων, διεύρυνσης της ΕΕ και ελληνικής εξωτερικής πολιτικής.

Ο Σωτήρης Βαλντέν συμμετείχε ενεργά στον αντιδικτατορικό αγώνα και υπήρξε στέλεχος του «Ρήγα Φεραίου», του ΚΚΕ Εσωτερικού, της ΕΑΡ και του ΣΥΝ ως τη δεκαετία του ’90. Κατά την περίοδο Σημίτη προσχώρησε στο ΠΑΣΟΚ. Το 2012-15 στήριξε τη ΔΗΜΑΡ, της οποίας υπήρξε και μέλος της Κεντρικής Επιτροπής. Σήμερα είναι ανένταχτος και στηρίζει τον ΣΥΡΙΖΑ.

Σχετικά με την χούντα είναι τα παρακάτω κείμενα μου:

-ΕΙΧΕ ΛΑΪΚΗ ΒΑΣΗ Η ΧΟΥΝΤΑ;

-Η ΗΘΕΛΗΜΕΝΗ ΚΑΙ ΑΘΕΛΗΤΗ ΨΥΧΟΛΟΓΙΚΗ ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΙΑ      ΓΙΑ ΤΗΝ   ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ ΤΗΣ 21ης ΑΠΡΙΛΙΟΥ.

-ΜΕΡΙΚΕΣ ΣΚΟΡΠΙΕΣ ΧΙΟΥΜΟΡΙΣΤΙΚΕΣ ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΤΗΣ   ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑΣ...

-ΤΑ ΒΙΒΛΙΑ ΠΟΥ ΑΠΑΓΟΡΕΥΣΕ Η ΧΟΥΝΤΑ

-Η ΛΟΓΟΚΡΙΣΙΑ ΤΗΣ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑΣ, ΤΟ ΛΑΧΕΙΟ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ ΚΑΙ ΟΙ   ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΙ ΠΟΥ ΞΕΣΚΟΝΙΣΑΝ (;) ΤΗΝ ΧΟΥΝΤΑ.

-ΟΙ ΠΡΩΤΕΡΓΑΤΕΣ ΤΗΣ ΧΟΥΝΤΑΣ ΕΚΤΟΠΙΣΜΕΝΟΙ ΣΤΗΝ ΤΖΙΑ...

-ΕΙΚΟΝΕΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΘΗΝΑ ΤΗΝ ΗΜΕΡΑ ΠΟΥ ΕΓΙΝΕ Η ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ (21-4-   1967) 

-ΟΙ ΒΙΛΑΡΕΣ ΤΟΥ ΔΙΚΤΑΤΟΡΑ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ

ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΕΣ ΠΑΡΑΛΕΙΨΕΙΣ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ ΜΑΣ

Το σημαντικό αυτό άρθρο του Γιάννη Μαρίνου αξίζει να το διαβάσουν όλοι οι Έλληνες, για να καταλάβουν ποια είναι η πραγματικότητα σχετικά με τις σχέσεις μας με τα γειτονικά μας κράτη, ιδίως μάλιστα με την Τουρκία, σχετικά με τα χωρικά μας ύδατα, τον εναέριο χώρο και την αποκλειστική οικονομική ζώνη στα θαλάσσια ύδατα.

Οι υποσημειώσεις με έντονα γράμματα είναι δικές μου.

Είναι πια καιρός που θα πρέπει, πέρα από τις ηρωικές ενέσεις αυτοπεποίθησης για το δίκιο μας στις σχέσεις μας με την Τουρκία, να τις κατοχυρώσουμε με τις απαιτούμενες νομιμοποιητικές ενέργειες, για τις οποίες έχουμε πολύ καθυστερήσει. Γιατί μπορεί να επικαλούμαστε συνεχώς το διεθνές δίκαιο και τις διεθνείς συνθήκες, αλλά η αλήθεια είναι ότι το μόνο που έχουμε κατοχυρώσει είναι τα χωρικά μας ύδατα.

Και μάλιστα συρρικνωμένα στο 50% απ’ όσο μας δίνει την ευχέρεια το διεθνές δίκαιο. Ίσως οι περισσότεροι Έλληνες δεν γνωρίζουν ότι το διεθνές δίκαιο επιτρέπει χωρικά ύδατα 12 μιλίων. Και όλες σχεδόν οι χώρες του ΟΗΕ τα έχουν επεκτείνει σε 12 μίλια, πλην Ελλάδας. Και αυτή η παράλειψη είναι θλιβερό αποτέλεσμα της τουρκικής απειλής ότι αν τα 6 μίλια τα επεκτείνουμε και εμείς σε 12 αυτό θα είναι αιτία πολέμου (το περίφημο casus belli). Δεν ασκούμε δηλαδή ένα δικαίωμα κατοχυρωμένο, επειδή φοβόμαστε ότι θα μας κηρύξει τον πόλεμο ο ιδιαίτερα επικίνδυνος άρπαγας γείτονας.

Μια άλλη ανορθογραφία στο διεθνές status της Ελλάδας αφορά στον εναέριο χώρο. Το 1931 επί Ελευθερίου Βενιζέλου, όταν η αεροπλοΐα ήταν ακόμα στα σπάργανα, η Ελλάδα θέσπισε εναέριο χώρο 10 μιλίων. Πρόκειται για μια αυθαίρετη και αίολη πρωτοβουλία, καθώς τα χωρικά της ύδατα είναι μόνο 6 μίλια και σύμφωνα με τα διεθνή θέσμια ο εναέριος χώρος είναι προέκταση των χωρικών υδάτων, άρα για την Ελλάδα τα 6 μίλια.

Η διεθνής κοινότητα αλλά και το ΝΑΤΟ δεν μας αναγνωρίζουν εναέριο χώρο 10 μιλίων. Το ίδιο και η Τουρκία, τον οποίο καθημερινά προκλητικότατα παραβιάζει με τα πολεμικά της αεροσκάφη, υποχρεώνοντας τα ελληνικά σε αναχαιτίσεις (που παρεμπιπτόντως έχουν τεράστιο οικονομικό κόστος). Εννοείται ότι προστασία του εναέριου χώρου, δηλαδή των συνόρων σου, σημαίνει ότι δεν επιτρέπεις ατιμωρητί την παραβίασή τους. Π.χ. όταν ένα ρωσικό αεροπλάνο παραβίασε τον τουρκικό εναέριο χώρο το κατέρριψαν χωρίς δισταγμό. Στην περίπτωση της Ελλάδας την παραβίαση του εναέριου χώρου την ανεχόμαστε χωρίς συνέπειες. Εξ ου και οι ουρανοί μας έχουν καταντήσει σουρωτήρι. Τελευταίως μάλιστα οι υπερπτήσεις τουρκικών μαχητικών σε ελληνικά νησιά έχουν ξεπεράσει τις 50 ημερησίως, χλευάζοντας τις καθημερινές σχεδόν υπερήφανες αλλά άσφαιρες δηλώσεις του ημέτερου Προέδρου της Δημοκρατίας.

Τρίτη και σοβαρότερη παράλειψη της ελληνικής διπλωματίας είναι ότι, ενώ συνεχώς επικαλείται τα 200 μίλια για την αποκλειστική οικονομική ζώνη στα θαλάσσια ύδατά μας, δεν έχει προβεί στη νόμιμη κατοχύρωσή της με υποβολή σχετικών χαρτών στον ΟΗΕ, όπως έχει πράξει η επιμελέστερη Τουρκία. Έτσι αφήνεται η τελευταία να επικαλείται αυθαίρετες υπέρ αυτής θαλάσσιες εκτάσεις με κατάρτιση και κυκλοφορία σχετικών χαρτών, ενώ η ελληνική πλευρά τους αμφισβητεί αορίστως χωρίς όμως να αντιπαρατάσσει τους ανύπαρκτους δικούς της χάρτες.

Αντιλαμβάνομαι ότι τα προαναφερθέντα θα εκπλήξουν μερικούς αναγνώστες και θα ενοχλήσουν περισσότερους. Όμως πρόκειται για την ωμή πραγματικότητα την οποία εθελοτυφλούντες αντιπαρερχόμαστε επικαλούμενοι αορίστως το διεθνές δίκαιο. Η νέα κυβέρνηση θα πρέπει να τολμήσει τις αναγκαίες διορθωτικές πρωτοβουλίες πριν είναι πολύ αργά.