BEAUTIFUL CITY- ΜΙΑ ΠΑΡΑΓΝΩΡΙΣΜΕΝΗ ΑΛΛΑ ΣΗΜΑΝΤΙΚΗ ΤΑΙΝΙΑ

Ο Asghar Farhadi είναι σήμερα ο σημαντικότερος Πέρσης σκηνοθέτης και  ένας από τους καλύτερους σκηνοθέτες παγκοσμίως.
Το 2011 με την αριστουργηματική ταινία του Ένας χωρισμός ήταν ο πρώτος σκηνοθέτης από την χώρα του που η ταινία του βραβεύτηκε με Όσκαρ, Χρυσή Σφαίρα, Χρυσή Άρκτο και βραβείο Σεζάρ καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας.
Το 2016 κατέκτησε για δεύτερη φορά το Όσκαρ καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας με την ταινία του Ο Εμποράκος, αλλά λόγω της απαγόρευσης από τον Τραμπ να εισέρχονται μουσουλμάνοι από 7 μουσουλμανικές χώρες στις ΗΠΑ, δεν μπόρεσε να παραβρεθεί στην απονομή.

Σήμερα όμως θα ασχοληθώ με την δεύτερη ταινία που έχει γυρίσει το Beautiful City (2004) και  οποία δεν έχει προβληθεί στην χώρα μας ,παρά μόνο σε κινηματογραφικές λέσχες. https://www.youtube.com/watch?v=3QhKLi4rEQo
Είναι μια εξαιρετική ταινία που θέτει μερικά  αναπάντητα  υπαρξιακά ερωτήματα θίγοντας μαζί μια σειρά από κοινωνικά, θρησκευτικά, ηθικά ζητήματα με ένα προσγειωμένο, ξεκάθαρο τρόπο, μαζί με συμπάθεια και ειλικρίνεια για τους ήρωες της.
Ο προφανής λόγος που δεν έχει προβληθεί είναι ότι δεν είναι εύκολη η παρακολούθηση της από τον δυτικό θεατή, που δεν γνωρίζει το μουσουλμανικό δίκαιο που επικρατεί στην χώρα του στις περιπτώσεις δολοφονίας.   
Στο Ιράν, το Πακιστάν, στην Σαουδική Αραβία και τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα ισχύουν, σε περίπτωση δολοφονίας, οι διατάξεις του  Diya. Ειδικότερα, μπορεί να μετατραπεί η θανατική  ποινή ενός καταδικασμένου δολοφόνου, εάν η οικογένεια του θύματός της δολοφονίας συναινέσει να τον συγχωρήσει. Αυτό συνεπάγεται ότι η οικογένεια του δολοφόνου θα πληρώσει «χρήματα αίματος» στην οικογένεια του θύματος ως κάποιου είδους αποζημίωση και ως πράξη λύπης.
Είναι μια εναλλακτική ποινή έναντι του qisas (ίσα αντίποινα).
Στο Ιράν και το Πακιστάν, το diya είναι το ίδιο για τους μουσουλμάνους και τους μη μουσουλμάνους, ενώ στη Σαουδική Αραβία διαφέρει ανάλογα με τη θρησκεία του θύματος.
Ενώ η δολοφονία ενός άνδρα είναι βαρύτατο αδίκημα, η δολοφονία μιας γυναίκας είναι μικρότερο έγκλημα!
Γι΄αυτό, αν ένας μουσουλμάνος σκοτώσει εσκεμμένα μια μουσουλμάνα, πρέπει να εκτελεστεί, αλλά ο δολοφόνος μπορεί να τιμωρηθεί μόνο αφού ο κηδεμόνας της γυναίκας πληρώσει το μισό από το «χρήμα αίματος» ή το ποσό που θα άξιζε ο άντρας αν ζούσε μια κανονική ζωή· αυτό γίνεται με διαπραγμάτευση και καταβάλλεται στην οικογένεια του άνδρα.
Αντίθετα, με τις γυναίκες δολοφόνους οι συγγενείς τους δεν έχουν την υποχρέωση να πληρώσουν «χρήματα αίματος» και πρέπει να εκτελεστούν.
Η ιστορία την ταινίας είναι απλή.

Ο Ακμπάρ σε ηλικία 16 ετών έχει σκοτώσει από έρωτα την κόρη του του Αμπολκασέμ από τον πρώτο γάμο του. Με την συμπλήρωση των 18 ετών και την ενηλικίωση του ο Ακμπάρ μεταφέρεται από το αναμορφωτήριο στις φυλακές για να εκτελεστεί με απαγχονισμό. Ο τίτλος και αυτής της ταινίας έχει ειρωνική και διφορούμενη χροιά, καθώς το Shahr-e-Ziba (Όμορφη πόλη) είναι το όνομα της γειτονιάς στη βορειοδυτική Τεχεράνη όπου βρίσκεται ένα Κέντρο Κράτησης Ανηλίκων.  

Ο φίλος του από το αναμορφωτήριο Αλά μόλις απολύεται πηγαίνει και βρίσκει την 
αδελφή του Ακμπάρ, Φιροζέχ που ζει σε μια υποβαθμισμένη συνοικία και η οποία έχει προσπαθήσει πολλές φορές αλλά αποτυχημένα, να πείσει τον Αμπολκασέμ να συγχωρέσει τον Ακμπάρ.
Αρχίζουν μαζί τις προσπάθειες να πείσουν τον  Αμπολκασέμ, που αντίθετα επιζητεί τον εκτέλεση του Ακμπάρ,  αλλά η διαδικασία δεν μπορεί να ολοκληρωθεί μέχρις ότου να συγκεντρώσει το αντισταθμιστικό «χρήμα αίματος» το οποίο και δεν έχει και προσπαθεί να το βρει πουλώντας ακόμα, το σπίτι του.

Η δεύτερη γυναίκα του Αμπολκασέμ καταφέρνει να το αποτρέψει, γιατί πρωταρχική ανάγκη γι΄αυτήν  είναι να χειρουργηθεί η ανάπηρη κόρη της .
Η Φιροζέχ που έχει ένα παιδί από τον ναρκομανή τέως σύζυγό της με τον οποίο έχουν χωρίσει, αισθάνεται όπως και ο μικρότερος της Αλά, μια αμοιβαία έλξη μετά την καθημερινή τους επαφή.
Μην θέλοντας να αποκαλύψω το τέλος της ταινίας, αυτό που θα ήθελα να επισημάνω είναι ο αριστοτεχνικός τρόπος με τον οποίο ο Farhadi σκιαγραφεί τους ήρωες της ταινίας του και του πως αντιμετωπίζουν τα πράγματα μέσα από τα κοινωνικοπολιτικά δεδομένα της χώρας τους, αλλά και της προσωπικότητας τους .
Είναι σαφές πως δυστυχώς οι κανόνες βάσει των οποίων ζούμε σε μια κοινωνία δεν μπορούν να δώσουν απόλυτες απαντήσεις σε όσα προβλήματα προκύπτουν στην ζωή μας.
Ο Farhadi με αριστοτεχνικό τρόπο μας δίνει τις διαφορετικές συμπεριφορές που έχουν οι άνθρωποι όταν βρίσκονται αντιμέτωποι με θέματα που σχετίζονται με την εκδίκηση, την συμπόνοια και την συγχώρεση, τον ωφελιμισμό και την αγάπη.
Το σημαντικό είναι ότι ό ίδιος αποφεύγει κάθε διδακτισμό αφήνοντας τον θεατή να αποφασίσει μόνος του σύμφωνα με τις δικές του αντιλήψεις και πεποιθήσεις.
Μια ενδιαφέρουσα περίληψη της ταινίας στα αγγλικά υπάρχει εδώ.

Τα σχόλια δημοσιεύονται μετά από έγκριση.

 

ΜΙΑ ΚΑΘΥΣΤΕΡΗΜΕΝΗ ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ

Πρόσφατα έγινε μεγάλος ντόρος  στα ΜΜΕ με την αποφυλάκιση του Λιγνάδη, πολλοί μίλησαν για το «περί δικαίου αίσθημα» του κόσμου, αλλά πολύ ορθώς η Πρόεδρος της Δημοκρατίας είπε το αυτονόητο, «η δικαιοσύνη δεν απονέμεται με βάση το κοινό περί δικαίου αίσθημα, αλλά σύμφωνα με το Σύνταγμα και τους νόμους»
Άλλωστε «το κοινό περί δικαίου αίσθημα» είχε καταδικάσει πχ στο παρελθόν πλήρως τον Ριχάρδο, ως αρχηγικό στέλεχος στο κύκλωμα λαθρεμπορίας χρυσού και είχε πρόσφατα καταδικάσει επίσης τον Βασίλη Λεβέντη ως βιαστή της Γεωργίας Μπίκα. Μόνο που τελικά αποδείχτηκε και στις δύο περιπτώσεις πως ο μεν Ριχάρδος ήταν αθώος και η Μπίκα, όπως γράφει το απαλλακτικό βούλευμα : «έπλασε μια ιστορία με ηρωίδα θύμα την ίδια, διανθίζοντάς την κάθε φορά κατά το δοκούν με χονδροειδέστατα ψεύδη, ώστε να προσδώσει μεγαλύτερη αληθοφάνεια στην περιγραφή των γεγονότων, παρουσιάζοντας τον εαυτό της ως θύμα βιασμού από τον κατηγορούμενο και όχι μόνο».
Πριν από χρόνια είχε γράψει το ποστ Ο ΜΠΟΣΤ ΚΑΙ ΤΑ ΣΟΥΡΙ-ΓΛΑΣΕ !
Σε αυτό έγραφα για μια υπόθεση που είχε απασχολήσει πολύ την κοινή γνώμη της χώρας το 1959, όταν στο τότε πολύ γνωστό ζαχαροπλαστείο Τσίτα σε υγειονομικό έλεγχο που έγινε, είχαν βρεθεί υπολείμματα ποντικιών σε καζάνια με σιρόπι, με αποτέλεσμα ο ΜΠΟΣΤ με το γλαφυρό του στιλ γελοιογραφίας να κάνει διάσημα πανελληνίως τα «σουρί γλασέ»!
Χάρις σε μια πρόσφατη αναφορά που έκανα σε αυτό το ποστ ο κ. Θανάσης Κ. Κάππος,  συγγραφέας βιβλίων με ιστορική και πολιτική θεματολογία, έγραψε ένα σχόλιο στο οποίο με παραπέμπει σε σχετική δημοσίευση του στο ΦΒ  στην οποία αναφέρει πως η όλη υπόθεση ήταν σκευωρία και στο εφετείο οι καταδικασθέντες αθωώθηκαν, αλλά η αθώωση τους δεν έγινε ευρύτερα γνωστή με αποτέλεσμα λόγω της δυσφήμισης που είχε υποστεί, μετά από λίγα χρόνια το ζαχαροπλαστείο να κλείσει. Πράγματι κοιτάζοντας τον τύπο της εποχής δεν βρήκα καμία αναφορά στην αθώωση των αδίκως καταδικασθέντων, αποδεικνύοντας έτσι πως υπάρχουν περιπτώσεις στις οποίες  «το κοινό περί δικαίου αίσθημα»  είναι απολύτως άδικο!
Από την δημοσίευση του κ. Κάππου μεταφέρω εδώ μερικά ενδιαφέροντα στοιχεία σχετικά με αυτήν την υπόθεση.

Στις επάνω φωτογραφίες το ζαχαροπλαστείο Τσίτα με το όνομα του να δεσπόζει στην κορυφή του κτηρίου την 10ετια 1930 και το εσωτερικό του την 10ετια 1950 .  
Στις κάτω "Δίπλωμα Τιμής μετά Χρυσού Μεταλλίου" για την επιχείρηση "Κ. ΤΣΙΤΑΣ - ΑΦΟΙ ΓΕΡΑΚΑΚΗ Ο.Ε." στην Έκθεση "Ζαχαροπλαστικής - Επισιτιστικής & Λοιπών Ειδών Διατροφής" το 1939 και το σημερινό κτήριο στη θέση, όπου βρισκόταν το ζαχαροπλαστείο.

Ο Λουκιανός Κηλαηδόνης στο τραγούδι του the Fuckin Fifties αναφέρει το ζαχαροπλαστείο ,μαζί με όλα τα μέρη ορόσημα που υπήρχαν την 10ετια του 50 στην Αθήνα.

 

Τα σχόλια δημοσιεύονται μετά από έγκριση.

 

ΤΙΝΟΣ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΗ Η ΜΟΥΣΙΚΗ;

Τα παλιότερα χρόνια, τα πνευματικά δικαιώματα σε μουσικά κομμάτια στην ουσία δεν υπήρχαν. Έτσι ένα τραγούδι μπορούσε να ηχογραφείται, κυρίως τα 50 πρώτα χρόνια που ξεκίνησαν οι ηχογραφήσεις. σε διάφορα μέρη της Ευρώπης και της Μεσογείου και ως συνθέτης του να εμφανίζεται στον δίσκο ο μουσικός που το παίζει.
Πριν 8 χρόνια έχω γράψει σχετικά στο  ΤΙΝΟΣ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟ ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ; για ένα δημοφιλές τραγούδι που πολλές χώρες το θεωρούν δικό τους με την μουσική του να διεκδικείται από διάφορες πατρίδες.
Δεν μιλάω βέβαια για τις περιπτώσεις που συνθέτες, εν γνώσει τους, οικειοποιήθηκαν τραγούδια  συνθετών από άλλες χώρες και τα παρουσίασαν σαν δικά τους, με κλασσικό παράδειγμα τα ινδικά τραγούδια που την 10 ετία του 60 κυρίως εμφανίστηκαν σαν ελληνικά ρεμπέτικα όπως πχ το πασίγνωστο «Όσο αξίζεις εσύ» (1963) που τραγουδά ο Μανώλης Αγγελόπουλος και εμφανίζεται ως συνθέτης του ο Απόστολος Καλδάρας. Βέβαια το τραγούδι είναι από την ινδική ταινία Ujala του 1959!

Τον Ιούνιο του 1936 κυκλοφόρησε σε δίσκο 78 στροφών το χασάπικο «Εγώ θέλω πριγκιπέσσα» με τον Στελλάκη Περπινιάδη και το συγκρότημα του Γιοβάν Τσαούς, σε μουσική και στίχους του Παναγιώτη Τούντα.
 
Στην Ελλάδα δεν μπορώ μια γυναίκα για να βρω
έχει όμορφες πολλές μα είναι, μάνα μου, φτωχές
 εγώ θέλω πριγκηπέσα από το Μαρόκο μέσα
 να ’χει λίρα με ουρά να, γυναίκα μια φορά
 πέρσι πέρασ’ από ’δώ κι έψαχνε να βρει γαμπρό
 χωρίς να το ξέρω εγώ, μάνα μου, να σε χαρώ
 με είδε κάτω στον Πειραία, στου Τζελέπη με παρέα
 κι από τότε μ’ αγαπά και μου στέλνει και λεφτά
 θα με κάνει βασιλιά πέρα ’κεί στην Αραπιά
 κι όλα της θα τα ’χω εγώ, μάνα μου, να σε χαρώ
 δεκαοχτώ βαγόνια λίρες, κοκαΐνες και νταμίρες
 κάθε είδους αργιλέ με διαμάντι όλο ντουμπλέ
 θα μου πάρει μπαγλαμά, φίλντισι και μάλαμα
 κι ό,τι άλλο θέλω εγώ, μάνα μου, να σε χαρώ
 πεντακόσιοι ντερβισάδες θα μας φτιάνουν τους λουλάδες
 να φουμάρουμε γλυκά στο χρυσό μας τον οντά
 εγώ θέλω πριγκηπέσα από το Μαρόκο μέσα
 να ’χει λίρα με ουρά να, γυναίκα μια φορά
 
Την  ιδέα για τους  στίχους του τραγουδιού την είχε δώσει στον Τούντα   ένα σκάνδαλο της εποχής.
Η αδελφή του τότε βασιλιά του Ιράκ , Ιζαντέ Φεϋζάλ παραθέριζε το προηγούμενο καλοκαίρι στην Ρόδο όπου και γνώρισε ένα συμιακής καταγωγής ξενοδοχοϋπάλληλο τον Τάσο Χαραλάμπους.
Τον ερωτεύθηκε, κλέφτηκαν κρυφά και παντρεύτηκαν αφού πρώτα η Ιζαντέ βαφτίστηκε χριστιανή.
Μετά την μεγάλη επιτυχία που γνώρισε το τραγούδι, ο δίσκος ανατυπώθηκε στην Αμερική αλλά και στην Κωνσταντινούπολη από τον Μήτσο Κυριακόπουλο με ελαφρώς παραλλαγμένους, τοπικού ενδιαφέροντος, στίχους.
Ο Τούντας το 1932, με διαφορετική εισαγωγή και στίχους αλλά την ίδια μελωδία, είχε ηχογραφήσει με την Κάκια Μένδρη το «Γεροντάκι»
 
Όταν θες να παντρευτώ, άκου μάνα μ' να σου ειπώ
 δεν τον θέλω εγώ τον νιό, μάνα μου να σε χαρώ
 θέλω άντρα γεροντάκι, με κοντό, ψαρό μουστάκι
 να μη βάφει τα μαλλιά κι ας φοράει και γυαλιά
ξέρει και μιλάει γλυκά, όλο λόγια ερωτικά
 κι έτσι, μάνα μ' δεν μπορώ, γεροντάκι θέλω 'γω
γεροντάκι κοτσανάτο, όλο έρωτα γιομάτο
 γεροντάκι με καρδιά, όλο τέχνη και φωτιά
 τέτοιον άντρα έχω βρει, μάνα μ' να με παντρευτεί
 και θα την περνώ καλά, μεσ' στα χάδια τα πολλά
 γιατί αυτός, μάνα μου, ξέρει, πιο γλυκά να με χαϊδεύει
 απ' τους νέους πιο καλά, γιατί ξέρει πιο πολλά
 
Όμως όπως διαπίστωσε ο ερευνητής και έγκριτος μουσικολόγος, πιανίστας και συνθέτης Νίκος Ορδουλίδης, η μελωδία για την οποία μιλάμε είναι εβραϊκής προέλευσης και καταγράφεται στη διεθνή δισκογραφία ήδη από τις αρχές του 20ου αιώνα. Ο Ορδουλίδης έφερε στο φως πάνω από δέκα διαφορετικές ηχογραφήσεις της με Σέρβους, Κροάτες, Ρουμάνους, Λευκορώσους, Ουκρανούς και Λιθουανούς τραγουδιστές και μουσικούς (κάποιες απ' αυτές τις ηχογραφήσεις έγιναν στην Αμερική), ενώ εθνομουσικολόγοι έχουν καταγράψει Έλληνες και Ούγγρους εβραίους, επιζώντες του Ολοκαυτώματος, να τραγουδούν a capella αυτό το σκοπό με τον τρόπο και τα λόγια που τον θυμόταν ο καθένας.
Η μουσική της Πριγκηπέσσας ηχογραφείται για πρώτη φορά στην Λιθουανία από ασκενάζι εβραίους μουσικούς το 1910.
Υπάρχουν 21 ηχογραφημένες εκτελέσεις της μουσικής αυτής.  
 
Τα σχόλια δημοσιεύονται μετά από έγκριση.
 

Η ΑΠΕΧΘΕΙΑ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΧΩΜΕΝΙΔΗ

Τι ήταν να δημοσιεύσει ο Χωμενίδης το άρθρο του Εκ τριών λαϊκαστριών ,στο οποίο καταλήγει γράφοντας:
Ποιος είναι ο μεγαλύτερος κίνδυνος; 
Να ξεφύγουμε, για μιαν ακόμα φορά, από την αληθινή πολιτική. Αντί να ασχολούμαστε με ιδέες, με προγράμματα, με σχέδια για το μέλλον της χώρας και της κοινωνίας, να οδηγηθούμε προς τις κάλπες σε ένα κλίμα σκανδάλων και σκανδαλολογίας. Όπου το ένα κόμμα θα παριστάνει τον ηθικό κριτή του άλλου. Όπου αντί ως πολίτες να αναζητούμε τον ικανότερο, να ψάχνουμε με το φανάρι τον λιγότερο εμπλεκόμενο σε βρώμικες ιστορίες.    
Για αυτό οφείλουν να δράσουν ακαριαία και αποτελεσματικά οι ανεξάρτητες αρχές. Για αυτό πρέπει να ακρωτηριαστούν από τη ρίζα τα όποια γαγγραινιασμένα μέλη. Ώστε τα υγιή να προχωρήσουν μπροστά. 
Για να μην επιβεβαιωθεί ξανά ο Αριστοφάνης. Για να μην πάει η Ελλάδα κατά διαόλου εκ τριών λαϊκαστριών. Για τρεις σκατοπουτάνες.
Το άρθρο σχολιάστηκε από σοβαρό και αξιοπρεπή  ιστότοπο στο ΦΒ,  αλλά οι σχολιαστές του, μερικοί προφανώς φανατικοί συριζαίοι. θεωρώντας ότι ο Χωμενίδης υποστηρίζει τον Μητσοτάκη έγραψαν τα παρακάτω, όλο χολή, σχόλια.
-ο Χωμενίδης έχει γίνει η παρκετέζα του Μητσοτάκη και των λαμογιών που τον περιτριγυρίζουν. Κανονικά, τέτοια άτομα θα πρέπει όταν πέσει με κρότο ο Μητσοτάκης να τα ξυρίσουμε και να τα περιφέρουμε στις πλατείες όπως οι Γάλλοι στην λήξη του β' παγκοσμίου. Αλλά στην Ελλάδα, κάπου , κάπως, πάλι θα πάρουν καμιά θεσούλα
-Καλά λέει ο Δικαιόπολις, για τρεις πουτάνες... Nιόνιος κάποτε, τώρα κύριος Σαββόπουλος, θαυμαστής του ακατανόμαστου !
Η προσπάθεια ξεπλύματος της "κυβέρνησης" Μητσοτάκη από τον "γνωστό" Χωμενίδη, προκαλεί το λιγότερο εμετό, έχει καταντήσει υποπόδιο των ποδών, ενός γελοίου και χυδαίου ανδρίκελου με όνομα Μητσοτάκης, όπως λέει ο λαός ΕΦΙΑΛΤΗΣ!!!
-Το πολύ το νάνι νάνι κάνει το σοφό παιδί χαϊβάνι.. («Το σοφό παιδί» είναι το πρώτο βιβλίο του Χωμενίδη)
-Μεγάλος δημοκράτης. Χομεϊνίδης έπρεπε να λέγεται...
Η απέχθεια των συριζαίων για τον Χωμενίδη έχει ρίζες από την εποχή που ο συγγραφέας έκανε το θανάσιμο αμάρτημα, κατ΄αυτούς,  να πάει προεκλογικά στο συνέδριο της ΝΔ και για την παρουσία του εκεί είπε:
«Αν κάποιος γνώριζε το οικογενειακό μου παρελθόν θα περίμενε να με δει στο συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ. Ποτέ όμως ο επίγονος του "αυριανισμου" δεν θα δεχόταν κάποιον σαν εμένα.Δεν πρόκειται ποτέ να με δείτε να ζητώ κανενός την ψήφο. Δεν είμαι ΝΔ»,είναι καιρός να τελειώνουμε με τα διχαστικά διλήμματα που έχουν γίνει προφάσεις για δημαγωγούς».
 «Το κακό με το ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι η πρώτη φορά αριστερά, αλλά ότι αποτελεί την πιο μισαλλόδοξη εκδοχή της αριστεράς που έχει γνωρίσει ποτέ ο τόπος. Όπως ακριβώς οι ΑΝΕΛ είναι η καρικατούρα της δεξιάς».
«Δεν διατηρώ καμία αμφιβολία ότι η ΝΔ του Κυριάκου Μητσοτάκη θα σαρώσει στις εκλογές. Σας βλέπω όλους το βράδυ της ανοιξιάτικης Κυριακής να ευτυχείτε. Θα είμαι από απόσταση αλλά με την καρδιά μου μαζί σας
Την εποχή δε του δημοψηφίσματος, όπως όλοι οι σκεπτόμενοι άνθρωποι που δεν παρασύρονται από το θυμικό τους αλλά σκέφτονται το μακροπρόθεσμο συμφέρον της χώρας τους, στήριξε όπως και εγώ (ΓΙΑΤΙ ΨΗΦΙΖΟΥΜΕ ΝΑΙ!) την εκστρατεία υπέρ του ΝΑΙ και για την οποία έχει πει:
«Για μένα η πιο σημαντική στιγμή στο 2015 ήταν η συμμετοχή μου στον αγώνα για το “ναι” στο δημοψήφισμα και όχι η συγγραφική αναγνώριση για τη “Νίκη”. Και αυτό θα λέω αργότερα και στην κόρη μου (σ.σ. έχει μία εξάχρονη κόρη, τη Νίκη, από το γάμο του με τη σεναριογράφο Αλεξάνδρα Κ.). Οτι ήμουν εκεί. Οτι έκανα το καθήκον μου ως πολίτης με πάθος. Σκεφτείτε ότι έβγαλα και λόγο σε πλατεία. Στα Χανιά. Δεν έχω τίποτα εναντίον όσων ψήφισαν “όχι”. Αλλά είναι πολύ πικρό που δικαιωθήκαμε με τον πιο τραγικό τρόπο σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα.
Με την πολιτική αναμίχτηκε ο  Χρήστος Χωμενίδης ως σύμβουλος του Γιώργου Παπανδρέου πριν από τις εκλογές του 2009 -«χωρίς μισθό και μόνο για τρεις εβδομάδες», όπως έχει πει  και ως μέλος της Κεντρικής Επιτροπής της ΔΗΜΑΡ έως το 2013, όταν όπως έχει πει «η ΔΗΜΑΡ έδινε κάποια εχέγγυα όταν συστάθηκε». Πάντως έχει δηλώσει ότι ποτέ δεν θα εγκατέλειπε την τέχνη του για την πολιτική.
Για τον Τσίπρα έχει πει μιλώντας το 2017 στο iefimerida ,από το οποίο έχω αντλήσει και τα περισσότερα στοιχεία:
«Τον είχα συναντήσει σε ένα πάνελ όταν έβαζε υποψηφιότητα για τον δήμο της Αθήνας. Ηταν τριάντα χρόνων. Ηταν πολύ συμπαθής και μου θύμιζε τον Φοίβο Δεληβοριά, σαν να αντέγραφε το στυλ του, κι αυτό ήταν θετικό. Μου είχε κάνει εντύπωση ότι φορούσε κόκκινα μποτάκια. Και μάλιστα είχα την αίσθηση ότι με τα παπούτσια αυτά είχε περπατήσει... Ηταν συμπαθής, αλλά όχι κάποιος που θα μπορούσε να ηγηθεί. Ενας χαριτωμένος νεαρούλης. Στην πορεία είχα τόσες πολλές αντιρρήσεις και σ΄ αυτά που έλεγε και σ΄ αυτά που έκανε, έφτασα στο σημείο να τον απεχθάνομαι, να τον βδελύσσομαι. Εβλεπα ότι κοροϊδεύει τον κόσμο, ότι παίζει με τις ελπίδες του. Κι αυτό το θεωρώ πολύ χυδαίο.»
Η έντονη αντιπάθεια της αριστεράς του Τσίπρα για τον Χωμενίδη οφείλεται στο ότι με το οικογενειακό του ιστορικό πίστευαν πως θα ανήκει στον χώρο τους  οπότε τον θεωρούν κάτι σαν εξωμότη!
Ο Χωμενίδης είναι εγγονός του συνιδρυτή του ΕΑΜ Χρήστου Χωμενίδη και του γραμματέα της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ προπολεμικά, Βασίλη Νεφελούδη. Αδελφός της γιαγιάς του ήταν ο Δημήτρης Γληνός. Πιό αριστερή καταγωγή δεν γίνεται αλλά αυτός με τα γραφτά του δείχνει να είναι κοντύτερα στους ελευθέρα σκεπτόμενους φιλελεύθερους εκσυγχρονιστές.

Ο παππούς του Χωμενίδης υπέγραψε την ιδρυτική  πράξη του ΕΑΜ ως εκπρόσωπος του Σοσιαλιστικού Κόμματος Ελλάδας. Μετείχε στην εθνική αντίσταση και τον Απρίλιο του 1944 όταν προσπάθησε να περάσει στην Πελοπόννησο, μαζί με το στέλεχος της ΠΕΕΑ Δημήτρη Πετρίδη, συνελήφθη. Στις 9 Μαΐου τον απαγχόνισαν μαζί με άλλα 10 μέλη του ΕΑΜ ως κομμουνιστές, για αντίποινα για τη δράση του ΕΛΑΣ.
Στην εκτέλεση ήταν παρούσα η σύντροφος του η Κλυτώ η οποία αφού έδωσε χρήματα στον νεκροθάφτη για να τον βάλει σε ατομικό και όχι σε ομαδικό τάφο, αυτοκτόνησε μετά από λίγες ημέρες.

 Ο άλλος του παππούς ο Βασίλης Νεφελούδης ήδη από το 1931 διορίστηκε μέλος της Κεντρικής Επιτροπής και του Πολιτικού Γραφείου του ΚΚΕ από την Κομμουνιστική Διεθνή. Το 1932 εκλέχθηκε πρώτος σε ψήφους βουλευτής Αθηνών του ΚΚΕ, ενώ το 1934 ήταν υποψήφιος δήμαρχος Αθηναίων. Το 1934 στο 5ο Συνέδριο του ΚΚΕ ανέλαβε Γραμματέας της ΚΕ του ΚΚΕ, ενώ ο Νίκος Ζαχαριάδης Γενικός Γραμματέας του ΚΚΕ. Η διαφωνία του με την Ζαχαριάδη οδήγησε στην διαγραφή του, λόγω επαφών με τις «αρχές ασφαλείας»... 
Αποκαταστάθηκε στο 1961 στο 8ο συνέδριο του ΚΚΕ. Από πιο συγκλονιστικά στοιχεία της βιογραφίας του ήταν η παραμονή του για 8 ολόκληρα χρόνια κλεισμένος σε ένα σπίτι, γιατί αν τον συνελάμβαναν θα τον εκτελούσαν. Αυτήν την ιστορία διηγήθηκε εκτενώς στο βιβλίο του Νίκη, που δεν είναι άλλη από την κόρη του Βασίλη Νεφελούδη, που μικρό παιδί έμεινε κι αυτή κλεισμένη μέσα στο σπίτι.
Το βιβλίο του Χωμενίδη Νίκη  βραβεύτηκε με το Βραβείο Ευρωπαϊκού Μυθιστορήματος (European Book Prize, Le Prix du Livre Européen) Πρόκειται για το βραβείο που καθιερώθηκε το 2007 με στόχο την προώθηση των ευρωπαϊκών αξιών και τη γνωριμία με τη σύγχρονη πολιτιστική παραγωγή της Ευρώπης.
Ο χαρισματικός αυτός συγγραφέας του οποίου, εκτός από τα κείμενα του στα έντυπα, με ανυπομονησία περιμένω να διαβάσω κάθε νέο του βιβλίο, το ένα καλύτερο από το προηγούμενο, μου θυμίζει τα νιάτα μου όταν με μανία τόσο εγώ όσο και η παρέα μου διαβάζαμε τα βιβλία του αγαπημένου μας έκτοτε Καραγάτση.
 
Τα σχόλια δημοσιεύονται μετά από έγκριση. 

ΌΤΑΝ Η ΘΡΗΣΚΕΙΑ ΜΕΤΑΤΡΕΠΕΙ ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ ΣΕ ΤΕΤΡΑΠΟΔΟ !

 Οι παρακάτω φωτογραφίες επιβεβαιώνουν χωρίς άλλα λόγια τον τίτλο του σημερινού  άρθρου.

Στα 16 χρόνια που υπάρχει αυτό το μπλογκ είχα την ευκαιρία να γράψω μερικά ποστ σχετικά με την γιορτή του 15αυγουστου.
Με σαφήνεια το 2013 στο ποστ μου  ΜΕΣΟΓΑΙΑΣ:ΚΑΠΟΙΟΙ ΑΠΟΦΑΣΙΣΑΝ ΝΑ ΦΟΡΟΛΟΓΗΣΟΥΝ  ΚΑΙ ΤΟΝ ΘΕΟ! είχα εκθέσει τα πιστεύω μου σχετικά με την πίστη.
Η πίστη είναι αναφαίρετο δικαίωμα του καθενός.
Αυτό όμως που δεν είναι,  είναι η εκμετάλλευση της  από σκοταδιστές και χρηματόδουλους ιεράρχες ,όπως γίνεται αυτές τις μέρες σε όλη την Ελλάδα με την  ευκαιρία του 15γουστου.
Η σημερινή ανάρτηση  αφιερώνεται σε όλους αυτούς τους δυστυχείς που το ιερατείο τους έχει μετατρέψει σε τετράποδα, με την ελπίδα ότι θα ανοίξουν τα μάτια τους, θα σταθούν στα πόδια τους σαν λογικά όντα και δεν θα προσδοκούν κάποιο θαύμα στην ζωή από ένα ζωγραφισμένο κομμάτι ξύλου.
Είναι δε ενδιαφέρον το ερώτημα που έθεσα το 2018 σχετικά με τον εορτασμό του 15γουστου στην Τήνο- ΠΡΟΣΚΥΝΟΥΝ ΑΡΑΓΕ ΚΑΘΟΛΙΚΗ ΕΙΚΟΝΑ ΣΤΗΝ ΤΗΝΟ;
Το 2010 στο ποστ μου  ΕΝ ΑΡΧΗ ΗΝ Ο ΛΟΓΟΣ.... (Ιωάννης 1/α: 1) δίνω μια πιθανή εξήγηση γιατί η γιορτή της Παναγίας είναι τόσο σημαντική.
Μπορεί να λέμε πως η ισχύς εν τη ενώσει, αλλά τελικά Πατήρ, Υιός και Άγιον Πνεύμα παρότι ομοούσιος και αδιαίρετος τριας ,σαν τους 3 σωματοφύλακες (που βέβαια ήσαν 4!) δεν κατάφεραν, όπως διαπιστώσαμε, να νικήσουν τον δαιμόνιον και άρχοντα του κόσμου τούτου Σατανά !
Μήπως τελικά οι καλοί χριστιανοί θα πρέπει να καταφύγουν μέρες που είναι στην Τήνο για να προσευχηθούν να βάλει το χέρι της σαν γυναίκα η Παναγία γιατί ως είναι γνωστόν κανένας άνδρας δεν έχει καταφέρει μέχρι τώρα να νικήσει γυναίκα σε πονηριά;
Ελπίζω το θρησκευτικό σας συναίσθημα να έχει παραμείνει αλώβητο και να μην έχετε πάθει και εσείς τα ίδια με μένα, όπως αναλυτικά έχω εξηγήσει και με μεγάλη σοβαρότητα στο ΠΩΣ ΧΑΝΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΤΗΝ ΠΙΣΤΗ ΤΟΥ
Δυστυχώς τίποτα δεν άλλαξε τα τελευταία 16 χρόνια από όσα επισήμαινα από την θρησκευτική εκμετάλλευση του ανθρώπινου πόνου απλοϊκών ανθρώπων, όπως έγραφα το  2006 στο ποστ μου ΟΥΣΤ ΘΕΟΜΠΑΙΧΤΕΣ !
Έτσι πάλι τα σαρκοβόρα κανάλια με ιδιαίτερη φροντίδα θα φροντίσουν να μας δείξουν απελπισμένους ανθρώπους να σέρνονται στα γόνατα, να περνούν κάτω από χρυσοστόλιστες εικόνες περιστοιχιζόμενες από τους τροφαντούς χρυσοποίκιλτους παπάδες στον πρωταγωνιστικό ρόλο με το κλασσικό ύφος του αφέντη που χαίρεται τον σεβασμό των υποτακτικών του.
 Οι φωτογραφίες που έβαλα στην αρχή απλά επιβεβαιώνουν ότι αυτά που έγραφα το  2009 στο ποστ μου  ΕΠ΄ ΕΥΚΑΙΡΙΑ ΤΗΣ ΓΙΟΡΤΗΣ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ,Η ΣΧΕΣΗ ΜΕΤΑΞΥ ΕΠΙΣΤΗΜΗΣ ,ΘΡΗΣΚΕΙΑΣ ΚΑΙ ΛΟΓΙΚΗΣ παραμένουν δυστυχώς αναλλοίωτα και ίδια μέχρι σήμερα.
Δυστυχείς άνθρωποι θα ανεβαίνουν στα γόνατα προς την εκκλησία ,γι΄ αυτό άλλωστε και έχει μπει και μοκέτα στον δρόμο και στα σκαλιά της ,άλλοι θα στριμώχνονται και θα τσακώνονται μεταξύ τους για να περάσουν κάτω από την εικόνα, ελπίζοντας ότι θα τους θεραπεύσει και μερικοί βεβαίως θα απαλλαγούν από μερικές από τις νευρώσεις τους, όπως ακριβώς και με την ομοιοπαθητική, μόνο που εδώ το ιερατείο θα μιλάει για «θαύμα».
Μόνο που τα «θαύματα» αφορούν κλασσικές περιπτώσεις νευρώσεων όπως πχ .υστερικές παραλύσεις οπότε βλέπουμε «παράλυτους» να περπατάνε μπροστά σε δακρυσμένους πιστούς αλλά βέβαια δεν έγινε ποτέ κανένα θαύμα να φυτρώσει ένα πόδι σε κάποιον που του έλειπε, ή κάποιος Λάζαρος ,ή έστω Φανούρης, να αναστηθεί.
Η ίδια εικόνα και οι ίδιες ελπίδες υφίσταται από την αρχαιότητα και μόνο οι θεοί αλλάζουν με τα χρόνια και τις τοποθεσίες.
Στο μουσείο της Ακρόπολης βλέπουμε τα ίδια αφιερώματα στους θεούς, για να κάνουν το θαύμα τους, όπως τα σημερινά.
ο Μπέρτραντ Ράσελ τόνιζε :η θρησκεία είναι ένα κατάλοιπο από την παιδική ηλικία του πνευματός μας. Θα σβήσει σταδιακά καθώς θα υιοθετούμε τη λογική και την επιστήμη ως οδηγούς μας. 
 
Τα σχόλια δημοσιεύονται μετά από έγκριση.
 

Ο ΠΑΣΚΑΛ ΜΠΡΥΚΝΕΡ ΑΝΑΛΥΕΙ ΓΙΑΤΙ Η ΡΩΣΙΑ ΤΟΥ ΠΟΥΤΙΝ ΠΛΗΣΙΑΖΕΙ ΣΤΟΝ ΝΑΖΙΣΜΟ

Ο  ΤΡΥΦΩΝΑΣ ΚΑΪΣΕΡΛΙΔΗΣ έχει δημοσιεύσει εκτεταμένα και ενδιαφέροντα αποσπάσματα από το άρθρο του Πασκάλ Μπρυκνέρ που έγραψε στη Figaro για τη Ρωσία του Πούτιν, με τίτλο Πόσο πλησιάζει στον ναζισμό. 
Όπως γράφει: Η εισβολή που διέταξε ο Βλαντίμιρ Πούτιν στην Ουκρανία αποκάλυψε όλα τα ελαττώματα της Ρωσίας και, αντί για τον δυναμισμό του πληθυσμού της και τον πολιτισμό της, δείχνει πάνω απ’ όλα τη βαρβαρότητα του ισχυρού άνδρα του Κρεμλίνου.
Μιλώντας έξω απ’ τα δόντια, ο 73χρονος φιλόσοφος και συγγραφέας, από τους σημαντικότερους Γάλλους διανοητές της εποχής μας, αναλύει σε άρθρο του στη γαλλική εφημερίδα «Le Figaro» τις τεράστιες αποστάσεις που χωρίζουν τη Ρωσία του Πούτιν από τη Δύση
Ο γεννημένος στην Αυστρία  από πατέρα Γερμανό και μητέρα Ισπανίδα, συγγραφέας Πασκάλ Μπρυκνέρ είχε από νέος μια κοσμοπολιτική  αντίληψη του κόσμου και γι΄αυτό και θεωρείται ότι ανήκει στους λεγόμενους «νέους φιλοσόφους» που εμφανίστηκαν στο προσκήνιο τις 10ετιες 70 και 80.
Νομίζω πως αξίζει να διαβάσουμε αυτά τα αποσπάσματα. (Στο κείμενο σε παρενθέσεις είναι δικές μου οι επεξηγήσεις, όπως και οι υπογραμμίσεις με έντονα γράμματα)
 
Ο Μπρυκνέρ θυμίζει τα όσα έγραφε το 1960 ο [εβραϊκής καταγωγής Σοβιετικός] συγγραφέας Βασίλι Γκρόσμαν στο βιβλίο του «Η Ζωή και το Πεπρωμένο», που κατέσχεσε η KGB, σημειώνοντας ότι ο ναζισμός και ο κομμουνισμός είναι «δύο αδελφοί εχθροί, που συγκρούονται όλο και περισσότερο καθώς συγκλίνουν στα ουσιώδη», «αμφότεροι υπαίτιοι μαζικών δολοφονιών».
«Στο τελευταίο μυθιστόρημά του ο Γκρόσμαν διευκρίνιζε ότι αυτοί που πίστευαν ότι ήταν εχθροί, ήταν επομένως δίδυμοι αδελφοί, αλλά η συντριβή του Τρίτου Ράιχ από την ΕΣΣΔ και ειδικά τους Συμμάχους έκρυψε για πολύ καιρό αυτή την τρομερή αλήθεια», σημειώνει.
(Ο Βασίλι Γκρόσμαν  (1905 -1964) ήταν Σοβιετικός, εβραϊκής καταγωγής, δημοσιογράφος και συγγραφέας. Τα δύο πιο σημαντικά έργα του Γκρόσμαν είναι το «Ζωή και Πεπρωμένο» και το «Τα πάντα ρεί», η έκδοση των οποίων δεν επιτράπηκε από το σοβιετικό καθεστώς καθώς θεωρήθηκαν αντισοβιετικά. Άνδρες της KGB κατέσχεσαν χειρόγραφα και σημειώσεις του Ζωή και Πεπρωμένο από το διαμέρισμα του Γκρόσμαν και ο Μιχαήλ Σουσλόφ, μέλος της Εκτελεστικής Επιτροπής του Σοβιετικού Κομμουνιστικού Κόμματος του είπε πώς αυτό το βιβλίο δε θα εκδίδονταν τα επόμενα διακόσια με τριακόσια χρόνια. Τελικά το βιβλίο εκδόθηκε στη Σοβιετική Ένωση το 1988 ενώ προηγουμένως είχε εκδοθεί στο εξωτερικό αφού είχαν καταφέρει να βγάλουν αντίγραφό του κρυφά από τη χώρα.)

Η φάρσα της ρωσικής δημοκρατίας
Ο Γάλλος στοχαστής αναφέρεται στην επόμενη ψευδαίσθηση που γεννήθηκε, σύμφωνα με την οποία η Ρωσία θα ακολουθούσε τον δρόμο της Δύσης κι ότι ο χρόνος θα εξάλειφε τις διαφορές που προκάλεσε η κομμουνιστική παρένθεση.
«Αλλά ο πόλεμος στην Ουκρανία, το αυταρχικό καθεστώς Πούτιν, που καταπνίγει κάθε αμφισβήτηση, φιμώνει τον Τύπο, αποκαθιστά τον Στάλιν και βάζει να δολοφονήσουν τους αντιπάλους τους, αποκαλύπτει τη φάρσα της “ρωσικής δημοκρατίας”.
Αυτή κράτησε μόνο περίπου δεκαπέντε χρόνια στην καλύτερη περίπτωση, και ακόμη και τότε, υπό την κυριαρχία ενός μέθυσου, του Μπόρις Γέλτσιν, ο οποίος, άθελά του, επέτρεψε την αφομοίωσή της στην αναρχία και τη μιζέρια και κάτω από την κυριαρχία μιας εξωφρενικής και διεφθαρμένης ελίτ που έλυνε τις διαφορές της με καλάσνικοφ. Η βία, η πορνεία, το αλκοόλ, οι δηλητηριάσεις, αυτά ήταν, μαζί με το φυσικό αέριο και το πετρέλαιο, τα κύρια εξαγωγικά προϊόντα της Ρωσικής Ομοσπονδίας από τις αρχές του αιώνα. Ο Βασίλι Γκρόσμαν είχε καταλάβει έναν από τους νόμους της αυτοκρατορίας του: ενώ η ιστορία της Δύσης είναι η ιστορία μιας προοδευτικής διεύρυνσης των ελευθεριών, η ρωσική ιστορία λέει το αντίθετο, μια προοδευτική διεύρυνση της υποτέλειας: επί χίλια χρόνια η ρωσική πρόοδος και η σκλαβιά έχουν συνδεθεί μεταξύ τους. Οποιαδήποτε ανακάλυψη προς το φως έσκαψε ακόμα πιο βαθιά τον μαύρο λάκκο της δουλοπαροικίας.
»Μετά από περισσότερα από είκοσι χρόνια αυταρχικής διακυβέρνησης, ο Βλαντίμιρ Πούτιν και η ομάδα των ολιγαρχών του, των πεφωτισμένων, των λακέδων, διψασμένων για εκδίκηση απέναντι στην Ευρώπη και τη Δύση, εξαπέλυσαν τον πόλεμο στην Ουκρανία, βέβαιοι ότι θα συντρίψουν σε λίγες μέρες την εξουσία του Ζελένσκι και της “κλίκας των ναζί” του.
Οι αποτυχίες των στρατευμάτων τους και η αφύπνιση του ΝΑΤΟ αποδεικνύουν ότι ο δεσποτισμός έχει μέλλον μόνον όταν κοιμούνται οι δημοκρατίες. Έχουμε υπερεκτιμήσει τη δύναμη του πρώην Κόκκινου Στρατού και υποτιμήσαμε την κατάσταση βαθιάς βαρβαρότητας, στην οποία ζει η “Αιώνια Ρωσία”, η βασίλισσα του επίσημου ψεύδους», γράφει ο Μπρυκνέρ.
 
Η ψευδαίσθηση του Σολζενίτσιν
(Ο Αλεξάντρ  Σολζενίτσιν (1918-2008), βραβείο Νόμπελ το 1970, ήταν, Ρώσος μυθιστοριογράφος ιστορικός και διηγηματογράφος. Τα γνωστότερα έργα του ήταν τα ημιαυτοβιογραφικά έργα του Μια μέρα του Ιβάν Ντενίσοβιτς και Αρχιπέλαγος Γκούλαγκ.
Το 1974 εγκατέλειψε την χώρα του και μετέβη στις ΗΠΑ αλλά καθώς δεν μπορούσε να προσαρμοστεί με την εκεί κουλτούρα επέστρεψε στην χώρα του επί Γκορμπατσόφ το 1994)
Ο διάσημος φιλόσοφος αναφέρεται και σε ένα πολιτικό κείμενο, την «Παρακμή του Θάρρους», που είχε εκφωνήσει στο πλαίσιο ομιλίας του στο Πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ το 1978 ο Αλεξάντερ Σολζενίτσιν, προκαλώντας αίσθηση, αφού, αντί να ευχαριστήσει τις ΗΠΑ που του πρόσφεραν καταφύγιο ως αντιφρονούντα, εξαπέλυσε μύδρους κατά της Δύσης, κατηγορώντας την για όξυνση του υλισμού και απώλεια θρησκευτικού αισθήματος, ενώ η βία που υπέστησαν οι λαοί της Μεγάλης Ρωσίας σφυρηλάτησε εκεί εξαιρετικούς χαρακτήρες, που δεν συναντώνται πλέον στη Δύση.
Ο Σολζενίτσιν εμφανίστηκε πεπεισμένος ότι με την εξαφάνιση του κομμουνισμού η Ρωσία θα επανερχόταν στο ρόλο της, σύμφωνα με το σλαβοφιλικό δόγμα, της πνευματικής ηγερίας του Χριστιανισμού.
Με άλλα λόγια, θα ξαναγινόταν η πραγματική Δύση, ενώ η Δύση που επικρατεί στην Ευρώπη και τις Ηνωμένες Πολιτείες έχει βυθιστεί στην επιδίωξη της ευημερίας και της λατρείας των ΛΟΑΤΚΙ, που εξοργίζει τους αφέντες της Μόσχας.
Μια ελπίδα, λέει ο Μπρυκνέρ, που διαψεύστηκε οικτρά, καθώς «η Ρωσία του Πούτιν, με τη σκληρότητά της, τις καταχρήσεις της, βρίσκεται σε διαδικασία ανταγωνισμού με ολοκληρωτικά καθεστώτα, του ρατσισμού και του αντισημιτισμού περιλαμβανομένων. Κάτι που αποδεικνύεται από τα λόγια του Σεργκέι Λαβρόφ, που εξήγησε την περασμένη άνοιξη ότι ο Χίτλερ ήταν λίγο Εβραίος αλλά και από την απαγόρευση στους Ρώσους Εβραίους από τον Βλαντίμιρ Πούτιν να μεταναστεύσουν στο Ισραήλ για να αποφύγουν τον πόνο των κυρώσεων. Ας μην ξεχνάμε ότι το “πογκρόμ” είναι ρωσική λέξη. Όλα τα κακά που απέδωσε ο Σολζενίτσιν στη Δύση μπορούν τώρα να μεταφερθούν στη Ρωσία, προσθέτοντας τη βαρβαρότητα και τον μεσσιανικό μηδενισμό
 
Ο πόλεμος του Κρεμλίνου κατά του «ναζισμού»
Ο Μπρυκνέρ αποδομεί τη ρητορική του Κρεμλίνου περί «ναζί στην Ουκρανία». Μιλούν, λέει, για Ουκρανούς «ναζί», «όπως οι ναζί μιλούσαν για τους Εβραίους, τους Τσιγγάνους και τους Σλάβους: σαν παράσιτα που πρέπει να εξαλειφθούν, ξεκινώντας από τις ελίτ σε κάθε πόλη.
»Ο Μεντβέντεφ μας αποκαλεί “εκφυλισμένους”, άλλο ένα νεύμα στην εθνικοσοσιαλιστική προπαγάνδα που έκανε εμετό για την εκφυλισμένη, μοντερνιστική, κυβιστική, εξπρεσιονιστική τέχνη. Όσο περισσότερο η ομάδα του Κρεμλίνου επικρίνει τον ναζισμό, τόσο πιο κοντά τον πλησιάζει μέσα από περίεργα ολισθήματα. Η Ουκρανία, λένε, δεν υπήρξε ποτέ, επομένως μπορεί να εξαφανιστεί με απορρόφηση, η γλώσσα της πρέπει να απαγορευτεί».
 
Ο πόλεμος «αποαποικιοποίησης» της Ουκρανίας
Όπως τονίζει στο άρθρο του ο Γάλλος φιλόσοφος και συγγραφέας, «μεταξύ του Κιέβου και της Μόσχας υπάρχει ένα πρόβλημα ανεστραμμένης φυλής, δηλαδή ότι η Ρωσία είναι η κόρη της Ουκρανίας, αλλά τώρα βλέπει τον εαυτό της ως την προστατευτική μητέρα της, που αναγκάζεται να τιμωρήσει τους απαίσιους απογόνους της, επειδή θέλουν την ανεξαρτησία τους (...) Η μεγαλύτερη δεν είναι πια άξια της νεότερης, που την επαναφέρει με το ζόρι στο αυτοκρατορικό μαντρί».
«Το Κίεβο ήταν η έδρα μιας ουκρανικής Ρωσίας από τον 9ο αιώνα, υπήρχε πολύ πριν από τη Μόσχα, προτού προσαρτηθεί από την Αυτοκρατορία στα τέλη του 18ου αιώνα. Έκτοτε, το εθνικό κίνημα, ιδιαίτερα από τους Κοζάκους, εκδηλώθηκε με σθένος. Στην Ουκρανία, το ίχνος της δουλοπαροικίας, που καθιέρωσε η Αικατερίνη Β', ήταν μικρότερο από ό,τι στη Ρωσία, και η σημασία των ιδεών του Διαφωτισμού ισχυρότερη
»Η Ουκρανία εξαφανίστηκε πολλές φορές και αναστήθηκε, θύμα μιας γενοκτονίας από την πείνα το 1932, με εντολή του Στάλιν. Παλεύει για την επιβίωσή της μέσω ενός πολέμου που δεν είναι τίποτα άλλο από έναν πόλεμο αποαποικιοποίησης».
 
Επιφανειακή η ομοιότητα Ουκρανίας-Ρωσίας
«Η ρητορική του Πούτιν περί αδελφικής σχέσης μεταξύ της Ρωσίας και της Ουκρανίας είναι τρομακτική», λέει ο Μπρυκνέρ.
«Μόλις βγήκαμε από εκείνα τα αιματηρά καθεστώτα, που ήθελαν να αναγάγουν τη φιλία μεταξύ των λαών στον κατ' εξοχήν δεσμό τους και για αυτόν τον λόγο βύθισαν εκατομμύρια ανθρώπους στον τρόμο. Για να φέρεις κοντά τους ανθρώπους, πρέπει να ξεκινήσεις αποκλείοντας κάποιους από αυτούς.
Αδελφότητα ή θάνατος: γνωρίζουμε την επιτυχία που είχε αυτή η φόρμουλα την εποχή της Γαλλικής Επανάστασης το 1793. Ξεκινήσαμε επικαλούμενοι το Ευαγγέλιο (…) και καταλήξαμε να στέλνουμε ο ένας τον άλλον στο ικρίωμα για προδοσία.
»Αν αρνηθείς να γίνεις αδερφός μου, πρέπει να σε σκοτώσω γιατί αρνείσαι να μπεις στη μεγάλη ανθρώπινη οικογένεια. Κι αφού είσαι αδερφός μου, έχω κι εγώ το δικαίωμα να σε θυσιάσω στο βωμό της πατρίδας μου, να χύσω το αίμα σου για τη σωτηρία των επόμενων γενεών
»Ο κομμουνισμός, στη σοβιετική εκδοχή, εκείνη του Μάο και του Κάστρο, έχει εξασκηθεί στην εξάλειψη συντρόφων και συνοδοιπόρων που ορκίστηκαν πίστη στην Επανάσταση και στον σύντροφο Στάλιν. Υπάρχει καλύτερο παράδειγμα συναινετικής δουλείας από το να προσφέρεις τον θάνατό σου στον δήμιό σου; Η γεωγραφική, ιστορική και πολιτιστική εγγύτητα μεταξύ της Ουκρανίας και της Ρωσίας δεν πρέπει να μας παραπλανά. Οι δύο χώρες δεν είναι περισσότερο αδελφές από τη Γαλλία με την Ιταλία, ή από τη Γαλλία με την Ισπανία, Λατίνες αδερφές, αλλά πολύ ξεχωριστές. Μια επιφανειακή ομοιότητα δεν πρέπει να κρύβει μια θεμελιώδη διαφορά: η Ουκρανία έχει ορκιστεί να μπει στην Ευρώπη, η Μόσχα δεν θα φτάσει ποτέ εκεί, ούτε η Τουρκία».
 
Ποια θα είναι η νίκη της Ουκρανίας
Για τον Μπρυκνέρ υπάρχουν τρία είδη νίκης για την Ουκρανία: το πρώτο, να αντισταθούν όσο το δυνατόν περισσότερο στους εισβολείς, το έχουν ήδη πετύχει. Το δεύτερο θα ήταν να τους απωθήσουν στα σύνορα της 24ης Φεβρουαρίου -αν και η πλήρης ανακατάληψη του Ντονμπάς και της Κριμαίας φαντάζει εξωπραγματική.
 Το τρίτο θα ήταν, όπως καταλήγει ο διάσημος διανοητής, «να προκαλέσουν την πτώση του τυράννου και μια κρίση στο καθεστώς».
Το τι θα γίνει με τη Ρωσία, εάν αποτύχει στον πόλεμο, είναι θέμα εικασίας: θα αποσχιστούν οι περιφερειακές δημοκρατίες, θα μειωθεί η χώρα στα 50.000.000 άτομα, όπως αφήνει να εννοηθεί ο Λεχ Βαλέσα;
Η δημοκρατική επιλογή στο Κρεμλίνο φαίνεται, προς το παρόν, αποκλεισμένη, παρά τη θαρραλέα αντιπολίτευση.\
«Όπως και να 'χει, τα σύνορα μεταξύ της Δύσης και της Μοσχοβίτικης Αυτοκρατορίας δεν είναι μόνο εδαφικά, θα παραμείνουν και για πολύ καιρό πολιτισμικά.
 
Τα σχόλια δημοσιεύονται μετά από έγκριση.

ΠΩΣ ΔΕΝ ΑΠΕΚΤΗΣΑ ΣΠΙΤΙ ΣΕ ΠΕΥΚΟΦΥΤΗ ΠΕΡΙΟΧΗ.

Μετά από τις φωτιές στην Πεντέλη, Ντράφι, Παλλήνη, Ανθούσα και Γέρακα θυμήθηκα ένα σχετικό ποστ μου που είχα δημοσιεύσει πριν 13 χρόνια και το οποίο δυστυχώς έκτοτε παραμένει επίκαιρο και γι΄αυτό και το αναδημοσιεύω.
Το ποστ είχε τίτλο ΠΩΣ ΔΕΝ ΑΠΕΚΤΗΣΑ ΣΠΙΤΙ ΣΕ ΠΕΥΚΟΦΥΤΗ ΠΕΡΙΟΧΗ. και στην αρχική του ανάρτηση είχε 17 σχόλια.

 Όταν πριν μερικά χρόνια τα οικονομικά μας, μας επέτρεπαν πια να αποκτήσουμε δικό μας σπίτι, βεβαίως με την βοήθεια δανείου από την τράπεζα, η κ Αθεόφοβου ξαμολήθηκε, με την καταπλήσουσα ενεργητικότητα που την διακρίνει όταν την ενδιαφέρει κάτι, να ψάχνει.
Στο μυαλό της όμως είχε εισχωρήσει η ιδέα ότι κανένα σπίτι δεν είναι φτιαγμένο σύμφωνα με τις δικές της επιθυμίες, οπότε δεν έμενε τίποτα άλλο παρά να εκπληρώσει ένα ανεκπλήρωτο όνειρο της παιδικής της ηλικίας που δεν ήταν τίποτα άλλο από το να αρχιτεκτονίσει!
Για να το πετύχει όμως αυτό ήταν αναγκαία μια βασική προϋπόθεση.
Να έχει ένα οικόπεδο!
Άρχισε λοιπόν να επισκέπτεται διάφορα βουνά πέριξ της Αθήνας και να βλέπει διάφορα οικόπεδα που τότε ήσαν στου διαόλου την μάνα, σε δάση, δίπλα από ρέματα, ή μπροστά σε χαράδρες αλλά όμως ήσαν μέσα στις οικονομικές μας δυνατότητες.
Όταν με πήγε να δω μερικά από αυτά πάραυτα και κατηγορηματικώς απερρίφθησαν όλα από μένα για δύο βασικούς λόγους.
Ο πρώτος ήταν ότι ρίγη φρίκης με έπιασαν στην ιδέα κατασκευής ενός σπιτιού γιατί ήξερα τι επρόκειτο να επακολουθήσει.
Η κ Αθεόφοβου θα ασχολιότανε με το τι πλακάκια θα πάρουμε ,τι πόμολα ,τι χρώμα θα βάλουμε ενώ εγώ θα έπρεπε να ασχολούμαι με τα αναγκαία υλικά, ασβέστες, τούβλα ,άμμο τους κτίστες, τους σοβατζήδες, τους μπογιατζήδες ,τους υδραυλικούς και όλο αυτό τον εσμό των επαγγελματιών που η επαγγελματική τους συνείδηση είναι αντίστοιχη της θρησκευτικής μου πίστης.
Ο δεύτερος και σημαντικότερος λόγος ήταν ότι γεννημένος και μεγαλωμένος στο κέντρο της Αθήνας δεν είχα καμιά διάθεση να κάνω παρέα με τις κουκουβάγιες και να αναγκάζομαι ,λόγω της εργασίας μου στην Αθήνα να κάνω εκδρομή καθημερινά στο σπίτι μου.΄
Αφού λοιπόν άκουσα τα εξ αμάξης από την σύζυγο για την αποφασιστική μου άρνηση τόσο για να αρχιτεκτονίσει , όσο και για ξενιτευτώ από την Αθήνα, έψαξε για διαμέρισμα στα όρια που είχα θέσει (μέχρι το Χολαργό). Πράγματι βρήκε ένα έτοιμο διαμέρισμα που κάλυπτε πλήρως τις ανάγκες μας οπότε πάραυτα χωρίς δεύτερη σκέψη το πήραμε και από το οποίο πλέον θα μας βγάλουν κάποτε οριζόντιους.
Βέβαια η κ Αθεόφοβου δεν σταμάτησε την γκρίνια και τους απαξιωτικούς χαρακτηρισμούς για τον δυσπροσάρμοστο σύζυγο της που δεν της έκτισε ένα σπίτι κοντά σε ένα πνεύμονα πρασίνου όπου θα μπορούσε καθημερινά να κάνει οξυγονοθεραπεία.
Η εκδίκηση όμως είναι ως γνωστόν ένα φαγητό που τρώγεται κρύο.
Έκτοτε κάθε φορά που βλέπουμε το καλοκαίρι αυτές τις τραγικές εικόνες με τις φωτιές ή τα προβλήματα με τα χιόνια τον χειμώνα ,σαν άλλος Προμηθέας λέω με χαιρεκακία στον θηλυκό μου Επιμηθέα: Τι κρίμα να μην φτιάξουμε ένα ωραίο σπιτάκι εκεί ! Θα σε έδειχνε και η τηλεόραση με τον κουβά στο χέρι!
Επακολουθεί μουγκαμάρα και μετά από λίγο φράσεις συμπαράστασης στους ατυχήσαντες και δεινοπαθούντες παρ΄ ολίγον γείτονες μας, συμπάσχουσα πλήρως μαζί τους βλέποντας την τηλεόραση και αναφωνώντας κατά διαστήματα :πα, πα, παα !!
Θυμάμαι δε ένα αγαπητό μου φίλο που έχει φτιάξει ένα ωραίο σπίτι στο Ντράφι τι μου απάντησε με χιούμορ πριν μερικά χρόνια όταν τον ρώτησα που είχαν πάει το καλοκαίρι.
Μείναμε στο σπίτι ,δεν πήγαμε πουθενά.
Γιατί;
Γιατί με τον φόβο της φωτιάς με το ένα κρατούσαμε την μάνικα και με το άλλο το ντουφέκι!
Και τι το θέλατε το ντουφέκι;
Κοίτα να δεις ,εδώ στην ερημιά είμαστε σαν το Φαρ Ουέστ ,άμα ένα άγνωστο αυτοκίνητο περάσει δεύτερη φορά μπροστά από το σπίτι, είναι προφανές ότι πρόκειται για εμπρηστή, οπότε πρώτα πυροβολούμε και μετά ρωτάμε που πάει!

 Τα σχόλια δημοσιεύονται μετά από έγκριση.

 

ΤΟ 2022 Η ΧΡΥΣΗ ΧΡΟΝΙΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΤΟΥΡΙΣΜΟ

Αυτό το καλοκαίρι μπορεί να μας μαύρισε την καρδιά αλλά και τα δάση μας με τις φωτιές που τα καίνε, αλλά ταυτόχρονα είχε και μια θετική και ελπιδοφόρο εξέλιξη για την χώρα μας. 
 Μετά τα lockdown λόγω κορονοϊού, που ανάγκασαν εκατομμύρια σε όλη την γη να κλειστούν  για 2 χρόνια στα σπίτια τους,  ο κόσμος ξεχύθηκε φέτος να απολαύσει την ζωή του σε διάφορα τουριστικά  μέρη. Έτσι η χώρα μας αποτελεί την επιλογή εκατομμυρίων τουριστών και υπολογίζεται πως τα έσοδα από τον τουρισμό θα ξεπεράσουν το 2019 , χρόνια ρεκόρ μέχρι σήμερα.

Σε συνέντευξη του ο Κικίλιας έδωσε μερικά ενδιαφέροντα στοιχεία.
Στην Αθήνα ο μέσος όρος διαμονής από 1,4 μέρες ανήλθε σε 2,7 ανεβάζοντας την 3^η στον αστικό τουρισμό της Ευρώπης, ενώ  στον Πειραιά  η κρουαζιέρα βρίσκεται στο +130%.
Οι πτήσεις εσωτερικού τον Ιούνιο στο Ελ. Βενιζέλος  έφτασαν τον αριθμό του 2019 και στα 14 αεροδρόμια της Fraport ξεπέρασαν τους 4,4 εκατ. επιβάτες τον ίδιο μήνα του 2019, φτάνοντας τους 4,6 εκατ.
Η Σαντορίνη εμφανίζει αύξηση 46%, η Σκιάθος 22% και η Ρόδος 12%
Το πρώτο 10ημερο του Ιουλίου τα 5 διεθνή αεροδρόμια του Αιγαίου εμφάνισαν αύξηση 24,68% σε σχέση με το 2019.
Σημαντικό είναι πως από τις ΗΠΑ, οι αφίξεις με τουρίστες που χαρακτηρίζονται ως high spenders, σε σχέση με το 2019 είναι 50% επάνω.
H χώρα μας είναι πρώτη στις προτιμήσεις των Ιταλών, των Σέρβων και των Ρουμάνων ενώ οι επισκέπτες από την Αυστρία αυξήθηκαν στο 32%, από το Ισραήλ στο 24% τον Καναδά στο 12% και την Γαλλία στο 8%
Σύμφωνα με την Ελλ. Στατιστική Αρχή ο τζίρος των καταλυμάτων ξεπέρασε το μισό δις. 26 εκατομ. πάνω από το 2019, ενώ στην εστίαση αντίστοιχα πάνω από 40 εκατομ. 

Τα παραπάνω είχαν σαν αποτέλεσμα το Economist Intelligent Unit να υπολογίζει μεγαλύτερη ανάπτυξη στην Ελλάδα από τον μέσο όρο της Ευρωζώνης, ενώ η  βρετανική HSBC να μιλά για ανάπτυξη 6,5%
Αντίστοιχα η Capital Economics, εκτιμά την ανάπτυξη του ελληνικού ΑΕΠ  το 2022 στο 5,5%, παρά τα προβλήματα με τα οποία βρίσκεται αντιμέτωπη η ελληνική οικονομία, εν μέσω του δυσμενούς διεθνούς περιβάλλοντος, σημειώνοντας σε έκθεσή της πως η χώρα μας έχει ανακάμψει πλήρως από τις πληγές που προκάλεσε η κρίση της πανδημίας και αναφέρει πως η Ελλάδα τα πήγε πολύ καλύτερα από ό,τι οι εταίροι της.
Η Capital Economics τονίζει πως τα έσοδα από τον τουρισμό θα δώσουν ώθηση στο ελληνικό ΑΕΠ και συγχρόνως πως η χώρα είναι λιγότερο εκτεθειμένη στους κινδύνους από τον πόλεμο στην Ουκρανία.
Στις αρχές Ιουνίου ανακοινώθηκε ότι το ελληνικό ΑΕΠ αυξήθηκε κατά 2,3% το α’ τρίμηνο (σε τριμηνιαία βάση), φέρνοντάς το στο 3% πάνω από τα προ πανδημίας επίπεδα του. Αυτή είναι η ισχυρότερη ανάκαμψη από ό,τι σε άλλες χώρες του Νότου της Ευρωζώνης και σε όλες τις μεγάλες βασικές οικονομίες εκτός από την Ολλανδία.
Ο μεταποιητικός τομέας, αν και περιορισμένος, τα πηγαίνει επίσης αρκετά καλά. Η παραγωγή ήταν κατά 10% πάνω από το επίπεδο προ πανδημίας τον Μάρτιο του 2022 και ο δείκτης μεταποίησης PMI υποδηλώνει ότι, αν και η ανάπτυξη έχει επιβραδυνθεί, η παραγωγή εξακολουθεί να επεκτείνεται.
Ο ευρύτερος δείκτης οικονομικού κλίματος υποδηλώνει  ότι η ανάπτυξη δεν έχει επιβραδυνθεί σημαντικά. Οι εξαγωγές της Ελλάδας στη Ρωσία αντιπροσωπεύουν λιγότερο από το 1% της οικονομίας της, επομένως το άμεσο πλήγμα από το μειωμένο εμπόριο θα είναι μικρό. 

Τα σχόλια δημοσιεύονται μετά από έγκριση.