Ο ΕΞΕΥΤΕΛΙΣΜΟΣ ΜΑΣ ΣΤΟ ΕΥΡΩΚΟΙΝΟΒΟΥΛΙΟ

 Πλασκοβίτης Σπυρίδων
Nικολάου Kωνσταντίνος
Kαλλίας Kωνσταντίνος
Kύρκος Λεωνίδας
Πεσμαζόγλου Iωάννης
Mαύρος Γεώργιος
Γλέζος Eμμανουήλ
Aυγερινός Παρασκευάς
Aβέρωφ-Tοσίτσας Eυάγγελος
Λαμπρίας Παναγιώτης
Γιαννάκου-Kουτσίκου Mαριέττα
Φαράκος Γρηγόριος
Παπαγιαννάκης Mιχαήλ
Tσάτσος Δημήτριος
Mαρίνος Iωάννης
Eυθυμίου Πέτρος
 
Οι παραπάνω είναι διακεκριμένα άτομα από διαφορετικές παρατάξεις που στο παρελθόν τίμησαν το όνομα της χώρας μας στην Ευρωβουλή.
Ποια σύγκριση μπορεί να κάνει κανείς με τους σημερινούς εκπροσώπους της χώρας στην Ευρωβουλή όταν μεταξύ αυτών ήδη 3 έχουν ήδη δοσοληψίες με την δικαιοσύνη και μία, η Μαρία Σπυράκη (υπό αναστολή από την ΝΔ) διερευνάται δικαστικώς για την εκ μέρους της διαχείριση της κοινοβουλευτικής αποζημίωσης;
Οι υπόλοιποι  3, ο Γιάννης Λαγός διακεκριμένο στέλεχος της εγκληματικής οργάνωσης Χρυσή Αυγή, εκπροσωπεί την χώρα μας από τις φυλακές Δομοκού καταδικασμένος σε 13 χρόνια και 8 μήνες, ενώ  η Εύα Καϊλή (που την διέγραψε το ΠΑΣΟΚ)  βρίσκεται αποφυλακισμένη μεν αλλά με βραχιολάκι, και αναμένει να δικαστεί για συμμετοχή σε εγκληματική οργάνωση, ξέπλυμα χρήματος και διαφθορά σχετικά με το γνωστό σκάνδαλο Κατάργκειτ.,
Τέλος ο Αλέξης Γεωργούλης (τον διέγραψε ο ΣΥΡΙΖΑ) μετά τις, απ΄ότι φαίνεται, τεκμηριωμένες καταγγελίες της υπαλλήλου του Ευρωκοινοβουλίου Ελένης Χρονοπούλου ερευνάται ποινικά για βιασμό και πρόκληση σωματικών βλαβών.  
Αλλά ας δούμε με μια ματιά και τους υπόλοιπους ευρωβουλευτές μας.

Ο πιο προβεβλημένος ήταν ο Νίκος Ανδρουλάκης που εξελέγη στην ηγεσία του ΠΑΣΟΚ. Έγραφε προ 2ετιας ο Τάκης Θεοδωρόπουλος μεταξύ άλλων:
Με την ανεξίτηλη κρητική προφορά του, διάβασε ένα κείμενο αγγλιστί, συντεταγμένο και καθωσπρέπει. Δεν ξέρω αν οι Ευρωπαίοι σοσιαλιστές κάνουν οικονομία και δεν μπορούν να πληρώσουν διερμηνείς. Εκείνο που ξέρω είναι ότι ένας νέος άνθρωπος που έχει την εμπειρία της Ευρωβουλής θα έπρεπε να έχει φροντίσει να μάθει την «ευρωπαϊκή κοινή». Μακάρι να ήταν η καζαντζακική. Ομως είναι η αγγλική. Είναι η διαφορά του κ. Ανδρουλάκη από τον κ. Τσίπρα. Και οι δύο τη χρησιμοποιούν χωρίς να την ξέρουν. Ο μεν όμως νομίζει ότι την ξέρει, ο δε αναγνωρίζει ότι δεν την ξέρει, όμως αυτό δεν τον εμποδίζει να τη χρησιμοποιεί…………….
Ομως για τη γενιά του Ανδρουλάκη και του Τσίπρα, η εκμάθηση της αγγλικής ήταν στοιχείο της βασικής παιδείας. Και η άγνοιά της σε κάνει να αναρωτιέσαι για τις βάσεις της παιδείας τους.

Ο επόμενος πιο προβεβλημένος είναι ο Δημήτρης Παπαδημούλης (ΣΥΡΙΖΑ) γνωστός επενδυτής σε διαμερίσματα στην Αθήνα, αλλά και δραστήριος στην ευρωπαϊκή προσπάθεια να μην χρηματοδοτηθεί από τους Ευρωπαίους ο φράκτης στον Έβρο έτσι ώστε  να τον πληρώσουμε μόνοι μας.
Από την υπόλοιπη ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ, εκτός του Πέτρου Κόκκαλη με την οικολογικού ενδιαφέροντος δραστηριότητα, οι άλλοι μαζί με τον αναφερθέντα Γεωργούλη έχουν εκλεγεί λόγω της τηλεοπτικής τους προβολής.
Ο  Κώστας Αρβανίτης είναι γνωστός για την άποψη του ότι οι άριστοι είναι η Αρία Φυλή! αλλά και για τις αντιμητσοτακικές  του ύβρεις, ενώ το πρώην μοντέλο Έλενα Κουντουρά αποτελεί αγλαές απόκτημα από τους αλήστου μνήμης ΑΝΕΛ.
Αλλά και η ΝΔ αντίστοιχα απέστειλε στο Ευρωκοινοβούλιο τον Στέλιο Κυμπουρόπουλο που λόγω της πάθησης του αλλά και της επίθεσης που είχε υποστεί από τον Πολάκη είχε αποκτήσει την συμπάθεια του κοινού. Μαζί του απέστειλε και σε τιμητική αποστρατεία τον Βαγγέλη Μεϊμαράκη και Μανώλη Κεφαλογιάννη.

Το ίδιο αφανής με τους παραπάνω αποδείχτηκε και ο βωβός ρήτωρ Θεοδωρής Ζαγοράκης που μάλιστα είχε εκλεγεί με 195.000 ψήφους ενώ ο Αλέξανδρος Μαλλιάς, διπλωμάτης εγνωσμένου κύρους, με ουσιαστικές παρεμβάσεις στα ζητήματα της εξωτερικής πολιτικής είχε λάβει μόλις 34 χιλ ψήφους!
Τέλος ο διαγραφείς από την ΝΔ Γιώργος Κύρτσος  περνάει το χρόνο του στο τουΐτερ, υβρίζοντας το κόμμα με το οποίο εξελέγη, ενώ η Εισαγγελία του Αρείου Πάγου υπέβαλλε αίτημα προς το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο για την άρση  της ασυλίας του, για να του ασκηθεί ποινική δίωξη σε βαθμό κακουργήματος. Η όλη υπόθεση αφορά χρέη ύψους 459.918,18 ευρώ προς το Δημόσιο, που προέρχονται από την εκδοτική του επιχείρηση Free Sunday.
Με την Χρυσή Αυγή είχε εκλεγεί και ο αφανής Κωνσταντίνος Αθανασίου αλλά είναι πλέον ανεξάρτητος και το ίδιο αφανής είναι και ο Εμμανουήλ Φράγκος του κόμματος των επιστολών του Χριστού.
Βέβαια ο Φράγκος, μαζί με τους βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ που βρίσκονταν στην ολομέλεια, απείχαν στην ψηφοφορία κατά Ρωσίας και Πούτιν για την εισβολή στην Ουκρανία.
Οι δε βουλευτές του ΚΚΕ Λευτέρης Νικολάου-Αλαβάνος και Κωνσταντίνος Παπαδάκης ψήφισαν κατά της καταδίκης της Ρωσίας και του Πούτιν.
Οι βουλευτές του ΚΚΕ είναι μάλιστα δευτεραθλητές στην φιλοπουτινική ψήφο, καθώς υπολείπονται μόνο από το Κομμουνιστικό Κόμμα Πορτογαλίας με την τετράδα να συμπληρώνεται από το κόμμα της Λεπέν και βεβαίως εκείνο του Ορμπάν.
Τελικά εκτός από τον Νίκο Ανδρουλάκη, που προτού να εκλεγεί πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ  έκανε σε πολλές περιπτώσεις αισθητή την παρουσία του, με τις καταγγελίες για τα πεπραγμένα του τουρκικού επεκτατισμού, οι μόνες δραστήριες στην Ευρωβουλή, που δεν αρκούνταν σε τυπική παρουσία και κομματικά λογύδρια  και εκπροσωπούν την χώρα με αξιοπρέπεια είναι η Άννα Μισέλ Ασημακοπούλου και η Ελίζα Βόζενμπεργκ της ΝΔ.
Και όπως γράφουν σε άρθρο τους με τίτλο Όχι άλλο αυτοδιασυρμός οι Γιώργος Καραμπελιάς και Γιώργος Ρακκάς:
Η πλην ελαχίστων εξαιρέσεων άθλια εικόνα της Ελλάδας στο ευρωκοινοβούλιο θέτει αρκετά, καίρια ζητήματα ταυτοχρόνως:
Πρώτον, ότι τα κριτήρια επιλογής των μεγάλων κομμάτων για την εκπροσώπησή τους στο ευρωκοινοβούλιο είναι άθλια. Οι Ευρωεκλογές λογίζονται αποκλειστικά ως πρόκριμα για τις επικείμενες εθνικές, χωρίς κάποια επί της ουσίας άποψη για τα ευρωπαϊκά πράγματα και το ρόλο της Ευρώπης, ούτε κάποια μέριμνα ώστε οι παρεμβάσεις όλων των Ελλήνων ευρωβουλευτών να συνυπηρετούν τις εθνικές κόκκινες γραμμές. Έτσι καταλήγουν στο να προωθούν άσχετους, σελέμπριτι, και μεγαλοστελέχη, υπό πολιτική συνταξιοδότηση ώστε να απομακρυνθούν από την εγχώρια πολιτική ζωή δια του ευρωκοινοβουλίου. Αυτό καταδεικνύει το πόσο κυρίαρχη είναι η ευρωεπαρχιωτική νοοτροπία, που θέλει τους Έλληνες μέσα στην Ευρώπη μουσαφίρηδες δεύτερης κατηγορίας, τουρίστες ή ακολούθους.
Δεύτερο, ότι τα κριτήρια με τα οποία και οι ψηφοφόροι επιλέγουν τους εκπροσώπους τους στην Ευρωβουλή είναι εξίσου άθλια. Κάτι που αποτελεί αντανάκλαση της τρομακτικής υποβάθμισης της πολιτικής συνείδησης της ελληνικής κοινωνίας, μετά από δεκαετίες σχολικής αποτυχίας, πολιτιστικής καθίζησης, και αξιακής χρεοκοπίας.
Δεν είναι τυχαίο, εξάλλου πως για την αντιμετώπιση του προβλήματος συζητείται η επαναφορά της λίστας στα ευρωψηφοδέλτια και όχι η συμμετοχή στο ευρωψηφοδέλτιο των πιο ικανών στελεχών των κομμάτων και προσωπικοτήτων.
Τρίτον, η στάση των περισσότερων εκπροσώπων μας στο ευρωπαϊκό κοινοβούλιο αναδεικνύει ένα μεγάλο κενό εθνικής ευθύνης και εθνικής στρατηγικής.   Περισσότερο από τους ευρωβουλευτές κάθε άλλης χώρας, οι Έλληνες επιδεικνύουν την μικροπολιτική νοοτροπία του να εξάγουν τις εγχώριες πολιτικές κόντρες μέσα στο ευρωκοινοβούλιο, ή το εσωτερικό των ευρωπαϊκών κομμάτων.
 
Τα σχόλια δημοσιεύονται μετά από έγκριση.
 

ΤΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΜΙΑΣ ΔΥΣΚΟΙΛΙΑΣ

 

Παρά το  ότι το χέσιμο αποτελεί μια καθημερινή αναγκαιότητα για όλους μας, όλοι αποφεύγουν να μιλήσουν γι΄αυτό, ενώ αντίθετα δεν έχουν κανένα πρόβλημα να αναπτύξουν για ώρα το τι έφαγαν, το πόσο έφαγαν αν ήταν νόστιμο αυτό που έφαγαν κτλ
Στο παρελθόν έχω γράψει μερικά ποστ σχετικά με το χέσιμο από το σατιρικό ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΚΑΙ Ο ΒΑΣΙΛΙΑΣ ΠΗΓΑΙΝΕΙ ΜΟΝΟΣ ΤΟΥ!, την σημερινή κατάσταση που επικρατεί στην Ινδία και την σχετική ταινία για την οποία γράφω στο ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΧΕΖΕΙΝ ΔΗΜΟΣΙΩΣ ΣΤΗΝ ΙΝΔΙΑ ! μέχρι το ΜΗΠΩΣ ΧΕΖΟΥΜΕ ΛΑΘΟΣ; στο οποίο περιγράφεται ο σωστός τρόπος για να χέζουμε.
Η Μίνα Καλογερά στο ημερολόγιο μιας δυσκοίλιας, με απολαυστικό τρόπο περιγράφει ένα συχνό και καθημερινό πρόβλημα πολλών ανδρών και γυναικών, όπως η δυσκοιλιότητα.

Είμαι η Μίνα, είμαι 32 χρονών, αγχώδης, απρόσεκτη και άνθρωπος με πεισματάρικο έντερο από τη μέρα που γεννήθηκα. Είμαι δυσκοίλια από παιδί και αυτό επηρεάζει συχνά την καθημερινότητά μου. Στην καλύτερη των περιπτώσεων πάω στην τουαλέτα μία φορά την εβδομάδα.
Δευτέρα
Εφτά το πρωί, μια νέα εβδομάδα ξεκινάει. Κάθομαι στην τουαλέτα και χαζεύω TikToks, ενώ προσπαθώ να κάνω την ανάγκη μου. Τίποτα. Tip: Βάζεις δύο δαμάσκηνα να μουλιάσουν σε ζεστό νερό από το προηγούμενο βράδυ. Τα τρως με λίγη βρόμη και γιαούρτι. Αυτή η πρωινή συνήθεια δίνει ένα μικρό μπουστ στο σύστημά μου και κάποιες φορές πιάνει. Σήμερα δεν έπιασε. Βέβαια, ας μην τα θέλω και όλα δικά μου. Πήγα μια μέτρια τουαλέτα πριν από δύο μέρες.
Εννιά το βράδυ. Τίποτα. Σκέφτομαι να βάλω υπόθετο. Είναι κάτι που αποφεύγω να κάνω, το σιχαίνομαι. Διώχνω τη σκέψη. Κάποια φορά που περνούσα μια φάση πολύ άγρια και πονούσε το στομάχι μου, έβαλα ένα και με έπιασε κάτι σαν κλειστοφοβία, ένιωθα ότι τοποθέτησα μέσα μου μια τάπα. Σκεφτόμουν πως ό,τι έχω φάει σε αυτήν τη ζωή θα μείνει για πάντα εκεί ή ότι τρώγοντας μια μπουκιά θα έσκαγα σε κάποια ταβέρνα ή στο μεσημεριανό τραπέζι με τους γονείς μου.
Μέσα στην υπερβολή μου είχα δίκιο, τα υπόθετα δεν δούλεψαν σε εκείνη τη φάση. Είχα υποστεί τόσο μεγάλη ζημιά που έπρεπε να κάνω ειδική θεραπεία, να ακολουθήσω συγκεκριμένη διατροφή ώστε να μην πονάω και να βάλω το έντερό μου σε μια υποτυπώδη τάξη. Δεν έχω ξαναβάλει υπόθετο.
Τρίτη
Ξύπνησα και πάλι τίποτα. Όλοι λένε να δοκιμάσω καφέ με τσιγάρο. Σιχαίνομαι το κάπνισμα. Δεν μπορώ να φανταστώ ότι για να αποβάλω μια τοξίνη πρέπει να εισπνεύσω πίσσα και νικοτίνη.
Πολύ πιο μικρή, στο σχολείο, αν ήταν μέρα που δεν άντεχα, ή αν είχαμε κάποιο διαγώνισμα, έπινα φρέσκο γάλα με χυμό πορτοκάλι, πραγματικός δυναμίτης, έλεγα στους καθηγητές ότι πονάει η κοιλιά μου, και όντως πονούσε, έτσι έφευγα απ’ το σχολείο. Η μάνα μου με κρατούσε στο σπίτι και την επόμενη μέρα, γιατί στο σχολείο σιχαινόταν τις τουαλέτες, δεν είχες πού να ακουμπήσεις. 
Τέλος πάντων, πήγα γραφείο, περπάτησα και κανένα μισάωρο, ήπια και μπόλικο νερό και έχω μια όρεξη να αφήσω το δικό μου μικρό, compact αποτύπωμα. Ήταν μικροσκοπικό, αλλά γιούπι, νιώθω καλά που το έκανα. Παλιά αγχωνόμουν επειδή σιχαίνομαι τις ξένες, κοινόχρηστες τουαλέτες. Έχω εκπαιδευτεί όμως από τη μάνα μου πολύ σκληρά, δεν ακουμπάω τίποτα και, πλέον, όπου και να μου έρθει, μπορώ να το διαχειριστώ και να χαρώ για την επίσκεψη στην τουαλέτα.
Τετάρτη
Μία το μεσημέρι. Νιώθω πρησμένη απ’ το πρωινό, μάλλον είναι οι μέρες περιόδου. Τρώω κάτι στα γρήγορα, πάντα έχω νερό μαζί μου. Έχω άγχος γιατί αισθάνομαι ότι υπάρχουν αρχαία ευρήματα μέσα στον οργανισμό μου από αυτά που έχω φάει και δεν έφυγαν ποτέ. Τουλάχιστον, όταν αποφασίσουν να φύγουν, ας το κάνουν χωρίς να με γδάρουν! Είμαι στο γραφείο και τα αέρια με έχουν διαλύσει. Έχω ανοίξει παράθυρο γιατί, αν και απομακρύνομαι πολύ συχνά, κάποιοι ξηροί, υπόκωφοι κρότοι υπονοούν ότι έρχεται η καταιγίδα.
Η ώρα είναι ακόμα τρεις. Σε τρεις ώρες σχολάω. Λες να με πιάσει στον δρόμο;
Πέμπτη
Το πρήξιμο συνεχίζεται. Αδιαθέτησα μέσα στη νύχτα και αποφασίζω μέσα στον ύπνο μου ότι δεν θα πάρω φαγητό με πολλές φυτικές ίνες για να μην έχουμε τίποτα extreme στο γραφείο. Πονάει το κεφάλι μου, παίρνω ένα παυσίπονο και ετοιμάζομαι βιαστικά. Ξεχνάω να πάρω μαζί μου το τάπερ με το φαγητό που είχα ετοιμάσει. Παίρνω από τον φούρνο μια μπάρα δημητριακών και έναν καφέ.
Στο γραφείο είμαι σαν φούσκα απ’ το πρήξιμο.
Τι έχει κοντοσταθεί πάλι στο έντερό μου; Τρώω σαν μανιακή σήμερα. Είναι λες και ο εγκέφαλος μου μού δίνει σήμα λέγοντάς μου «γέμισε με μπας και ξεχειλίσω και ενεργοποιηθεί το ηφαίστειο».
Βράζω φύλλα Αλεξάνδρειας. Συνήθως όταν το κάνω αυτό δεν φεύγω από το σπίτι, γιατί η κατάσταση γίνεται εξτρίμ. Ή πίνω αυτό το αφέψημα το Σαββατοκύριακο και βουτάω στο Netflix. Όταν μου έρχεται να πάω τουαλέτα πατάω pause γιατί ξέρω ότι θα αργήσω. Σήμερα δεν κατάφερα να αντισταθώ.  
Έχω κανονίσει να πάω για early drinks στο Παγκράτι μετά τη δουλειά, κι όταν φτάνω στις ανηφόρες του Παγκρατίου, ο σφιγκτήρας μου με το ζόρι κρατιέται να μη με προδώσει. Σουβλιές με διαπερνάνε και εγώ ζαλωμένη με το backpack προσπαθώ να μη βάλω δύναμη για να μη γίνει κανένα ατύχημα. Σταματάω ανά δέκα βήματα, γιατί αυτό που ζω είναι κάτι σαν κράμπες.
Είμαι στο ασανσέρ και το σώμα μου με προδίδει, ξεκουμπώνω το παντελόνι έχοντας τα κλειδιά στο χέρι. Βγαίνοντας από το ασανσέρ, άλλη μια σουβλιά. Προχωράω γρήγορα, μπουκάρω στο σπίτι και παραδίνομαι. Μετά από μια τόσο πιεστική εμπειρία φρεσκάρομαι, μπαίνω στο ντους και πάω χαλαρή, όμορφη και μυρωδάτη (όντως μυρίζω γαρδένια) να πιω μια μπίρα με συναδέλφους που είναι και γείτονες.
Παρασκευή 
Ήπια το πρωινό «ζεστό νεράκι με μια μικρή κουταλίτσα μέλι», εμένα δεν με βοηθάει, η γιαγιά μου όμως μου το έδινε. Έφαγα πρωινό. Τίποτα, ούτε που σκέφτηκα να πάω τουαλέτα. Κρανίου τόπος. Τρώω και ακούω το έντερό μου άδειο να κάνει αντίλαλο. Πήγα δουλειά, γύρισα, έφαγα φακές, ήπια κάμποσο νερό, πάλι φούσκωσα. Ελπίζω αύριο να έχουμε κάτι.
Με τις φίλες μου τα συζητάμε αρκετά, η μια μου η κολλητή πάει δύο φορές την εβδομάδα και η άλλη περνάει μια φάση που την πιάνει κόψιμο σχεδόν κάθε μέρα. Μάλιστα, μια μέρα, ένιωσε να χάνει τις αισθήσεις της από τη διάρροια. Τέλος πάντων, ελπίζω να μη σκάσω απ’ το πολύ σφίξιμο.
Η μαμά μου έχει κάνει στοκ σε μαρμελάδα σύκο, τρώω λίγο, δεν είναι και η αγαπημένη μου, αλλά κάποιες φορές κάνει δουλειά. Γενικά, υποτίθεται ότι βοηθάνε τα ακτινίδια. Δεν έχω ενεργηθεί ποτέ με ακτινίδιο. Ούτε με μίλκο και τυρόπιτα. Μούφα.
 
Τα σχόλια δημοσιεύονται μετά από έγκριση.

ΤΑ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΑ ΤΟΥ ΜΙΣΟΥΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΒΙΑΣ

 

Δεν είναι κάτι το νέο η εξαθλίωση των Πανεπιστημιακών χώρων από τραμπούκους της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς, στους οποίους όμως συμπαρίσταται τις περισσότερες φορές  και η κοινοβουλευτική αριστερά ή τους ανέχεται χωρίς να αντιδρά.
Είναι χαρακτηριστική η πρώτη φωτογραφία από το γραφείο του τότε υπουργού Παιδείας του ΣΥΡΙΖΑ Γιαβρόγλου.
Ευτυχώς αυτός δεν υπέστη κρανιοεγκεφαλικές κακώσεις από λοστούς και ξύλα όπως ο τότε πρύτανης του ΕΚΠΑ κ. Κίττας(δεύτερη φωτογραφία)  ούτε τον έσυραν με βία έξω από το γραφείο του για να του κτίσουν την πόρτα όπως τον αντιπρύτανη του ΔΠΘ, όπως γράφω στο  ΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΝΟΜΙΜΟΙ Ή ΠΑΡΑΝΟΜΟΙ ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΑΙΟΙ ( ΚΑΙ ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΑΚΟΜΑ ΔΙΚΑΙΟΤΕΡΟΙ ΜΕ ΤΟ ΜΥΣΤΡΙ ΣΤΟ ΧΕΡΙ!), ούτε του κρέμασαν πινακίδες στο λαιμό όπως στον πρύτανη της ΑΣΟΕΕ ούτε του κόλλησαν κηδειόσημα όπως στον πρύτανη του ΑΠΘ.
 Έγραφα λοιπόν πρόσφατα στο ΟΤΑΝ ΟΙ ΚΑΘΗΓΗΤΕΣ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟΥ ΕΧΟΥΝ ΤΟ ΣΘΕΝΟΣ ΝΑ ΑΝΤΙΣΤΑΘΟΥΝ ΣΤΟΥΣ ΤΡΑΜΠΟΥΚΟΥΣ ΥΠΕΡΑΣΠΙΖΟΝΤΑΣ ΤΟ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ ΑΣΥΛΟ σχετικά με την επίθεση που δέχτηκε η πρόεδρος του Τμήματος Φιλοσοφίας του  ΕΚΠΑ Βάνα Νικολαΐδου-Κυριανίδου και μετέφερα την προσωπική εμπειρία που είχε ως φοιτήτρια η Κατερίνα Παναγοπούλου στην Πάντειο.
Μεταξύ άλλων γράφει ή ίδια:
Πολλά χρόνια μετά, το κλίμα στα πανεπιστήμια είναι πιο άγριο. Όχι τυχαία. Στα χρόνια που μεσολάβησαν η βία έγινε συστημικό χαρακτηριστικό, η ρητορική του μίσους ακούγεται πλέον από τα χείλη πολιτικών, οι τρομοκρατικές επιθέσεις κανονικοποιήθηκαν, οι χυδαιολογίες, οι στοχοποιήσεις, οι δολοφονίες χαρακτήρων έγιναν καθημερινότητα.
«Κι όμως η πλειονότητα των φοιτητών δεν συμφωνεί με αυτές τις πρακτικές» της είπε η κυρία Κυριανίδου. Υπάρχει όμως φόβος. Παιδιά τής στέλνουν προσωπικά μηνύματα ενθάρρυνσης στα social media. Ποιος θα τολμήσει να το κάνει φανερά; Τάγματα εφόδου σε μία ισορροπία τρόμου «συμμορφώνουν» όποιους καθηγητές ή φοιτητές διατυπώσουν σκέψη εκτός γραμμής, σε πανεπιστήμια παραδομένα σε μειοψηφίες που επιβάλλουν τραμπουκίζοντας τη θέλησή τους και κουκουλοφόροι σε φασιστικής εμπνεύσεως ακτιβιστικά happenings περνούν ταμπέλες στον λαιμό πρυτάνεων (Οκτώβριος 2020).
Όπως έχω ήδη γράψει στο ΑΡΙΣΤΕΡΟΙ ΑΝΑΡΧΟΦΑΣΙΣΤΕΣ ο πραγματικός λόγος για την επίθεση που δέχτηκε ήταν, όπως εξηγεί η Παναγοπούλου ότι πρωτοστάτησε ώστε να αφαιρεθεί από τον Πούτιν ο τίτλος του επίτιμου διδάκτορα του ΕΚΠΑ μετά τη ρωσική εισβολή, ενώ κατά καιρούς έχει ταχθεί υπέρ του νόμου για την κατάργηση του ασύλου, αλλά και κατά των καταλήψεων.
Λόγοι αρκετοί για να στοχοποιηθεί ένας ακαδημαϊκός στη χώρα της ευμενούς ανοχής στην ανομία, όπου τάγματα εφόδου δρουν ανενόχλητα, οι δημοκρατικές άμυνες βαφτίζονται αυταρχισμός, βουλευτές της αξιωματικής αντιπολίτευσης προσπαθούν να αποτρέψουν την εκκένωση καταλήψεων και επευφημούσαν όταν έγινε επανακατάληψη της Πρυτανείας του ΑΠΘ (Μάρτιος 2021), ενώ το σκηνικό συμπληρώνεται με τους υπουργούς σχολιαστές.
Και συνεχίζει η Παναγοπούλου:
Μετά τις απειλές, τους προπηλακισμούς και την ακραία στοχοποίηση της κυρίας Κυριανίδου η υπουργός Παιδείας Νίκη Κεραμέως την κάλεσε για να της πει, όπως ανακοίνωσε αργότερα, πως «οποιαδήποτε απόπειρα περιορισμού της ελευθερίας έκφρασης μας βρίσκει απέναντι» και πως «το δικαίωμα στην ελεύθερη έκφραση είναι θεμελιώδες». Υπουργοί σε ρόλο θεατών, αντί να υλοποιούν πρακτικές αναπτυγμένων χωρών, καταδικάζουν σε θεωρητικά σχήματα τη βία σαν να είναι αρθρογράφοι ή χρήστες των social media. Συχνά ψηφίζουν και νόμους που δεν εφαρμόζονται ποτέ. Κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου, πανεπιστημιακή αστυνομία, νόμοι που ψηφίστηκαν με ενοχικότητα, από βουλευτές που παίζουν άμυνα κρατώντας τους εν τέλει στα χαρτιά.
Μία τετραετία μετά την πολυσυζητημένη κατάργηση του ασύλου, ακόμα συζητάμε ποιος θα παίρνει τηλέφωνο την αστυνομία, μήπως ο πρύτανης, μήπως η σύγκλητος ή μήπως θα πρέπει πριν να συγκαλείται και καμιά γενική συνέλευση. Και μια Πανεπιστημιακή Αστυνομία η οποία, αφότου πολεμήθηκε με μένος από το μισό πολιτικό σύστημα και κάποιους ακαδημαϊκούς που έτρεχαν κατά του νόμου στο ΣτΕ γράφοντας επικολυρικά κείμενα υπέρ της ελεύθερης διακίνησης ιδεών που θα έπληττε η παρουσία της αστυνομίας, ενάμιση χρόνο μετά έχει υλοποιηθεί στο περίπου και μόνο σε τρία πανεπιστήμια, με ένα στελεχιακό δυναμικό που περιπολεί άοπλο, εκτός του χώρου των ΑΕΙ και από… απόσταση.
Απέναντι σε όλα αυτά, το χάιδεμα όσων σπάνε και καταστρέφουν από μερίδα των ΜΜΕ, τα οποία αποκαλούν «παρεμβάσεις» τις οργανωμένες επιθέσεις, αλλά και μία εκκωφαντική αλαλία των μελών της ακαδημαϊκής κοινότητας, τα οποία τρέμουν πως μπορεί να είναι οι επόμενοι στόχοι. Φωτεινές εξαιρέσεις οι μετρημένοι στα δάχτυλα πανεπιστημιακοί που αντιστέκονται υπερασπιζόμενοι την ακαδημαϊκή ελευθερία. Το ερώτημα είναι βέβαια για πόσο ακόμα θα αντέξουν. Προς το παρόν νιώθω ότι η κυρία Κυριανίδου πάντως αντέχει. Το θεωρεί χρέος, όπως μου λέει σε συζήτησή μας. Παραμένει όμως, σκέφτομαι, μια γυναίκα που της στέλνουν προκηρύξεις με το όνομα και τη φωτογραφία της. Σε κάθε περίπτωση, δεν είναι τυχαίο ότι μία εβδομάδα μετά το πανό παραμένει εκεί.(Το άρθρο δημοσιεύτηκε στις 3-4-2023)  
Η κοσμητεία της Φιλοσοφικής και αυτή σε ρόλο σχολιαστή έβγαλε μία ανακοίνωση στην οποία εξέφρασε «την έντονη αντίθεσή της στη στοχοποίηση», ενώ στην πράξη δεν έχει γίνει τίποτα από τον σύλλογο των καθηγητών, την πρυτανεία ή οποιονδήποτε άλλον για να σταματήσει η στοχοποίηση της συναδέλφου τους.
Μάλιστα οι παροικούντες την ακαδημαϊκή κοινότητα λένε πως τα χέρια τους έως τώρα ήταν δεμένα, διότι ότι η Πρυτανεία του ΕΚΠΑ στην Πανεπιστημίου βρισκόταν υπό κατάληψη και μια έντονη αντίδραση εκ μέρους της Σχολής θα μπορούσε να οδηγήσει τους καταληψίες ακόμα και σε καταστροφές ανυπολόγιστης αξίας, αφού στο εν λόγω κτίριο φυλάσσεται όλη η ιστορία του ΕΚΠΑ. Μόλις προχθές σε ένα σουρεαλιστικό σκηνικό η αστυνομία τους είπε «δεν ανοίγετε μην σπάμε την πόρτα;». Εκείνοι ζήτησαν «μήπως να το συζητήσουν λίγο;», αλλά τελικά το συζήτησαν στο τμήμα. ( Η πρυτανεία εκκενώθηκε μετά από κατάληψη 18 ημερών στις 3-3-2023 και έγιναν 10 προσαγωγές που μετατράπηκαν σε συλλήψεις.)
Εξίσου ενδεικτικό πάντως του κλίματος είναι και το ότι όσοι προπηλάκισαν την κυρία Κυριανίδου δεν μπήκαν καν στον κόπο να κρύψουν τα πρόσωπά τους, γνωρίζοντας ότι ουδεμία πειθαρχική διαδικασία θα εκκινούσε σε βάρος τους.
Και καταλήγει η Παναγοπούλου με την τελευταία παράγραφο του κειμένου της που έχει τον περιεκτικό τίτλο, Η ντροπή της ντροπής
Εχουν περάσει ακριβώς 2 χρόνια από τον Φεβρουάριο του 2021 όταν καθηγητής Εικαστικών του ΑΠΘ είχε γίνει πρώτο θέμα συζήτησης. (Ήταν ο καθηγητής του ΑΠΘ Τριαντάφυλλος Τρανός στον δρόμο που οδηγεί στην πρυτανεία)

Έγραφε μπροστά στα τηλεοπτικά συνεργεία «ντροπή, ντροπή, ντροπή» στο δάπεδο, επειδή κατά τη διάρκεια επεισοδίων η αστυνομία μπήκε στο Πανεπιστήμιο. Αραγε τώρα θα νιώθει την ίδια «ντροπή» που γυναίκα συνάδελφός του στο ΕΚΠΑ προπηλακίζεται και στοχοποιείται τόσο άγρια; Σκέφτομαι ξανά το πρωινό στο Πάντειο, τις αναλύσεις για τον McLuhan και για το μέσο που είναι το μήνυμα. Τελικά τι μήνυμα περνούν ακαδημαϊκοί, αρχές, πολιτικό σύστημα; Διότι φοβάμαι πως στα χρόνια που μεσολάβησαν απαξιώθηκε το μέσο και βασικά χάθηκε το μήνυμα.
 
Τα σχόλια δημοσιεύονται μετά από έγκριση.

Η ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΘΕΩΝ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ

 

Πριν από ένα περίπου μήνα ο Πέτρος Τατσόπουλος είχε γράψει σχετικά για την επάνοδο στο προσκήνιο του Πολάκη, το παρακάτω άρθρο από το οποίο παραθέτω όσα γράφει για την ανάσταση των θεών και των πολιτικών,

Δεν πιστεύω στην ανάσταση υποτιθέμενων θεοτήτων. Ούτε του Χριστού, ούτε του Μίθρα, ούτε του Όσιρι, ούτε του Κρίσνα, ούτε του Διόνυσου, ούτε της Περσεφόνης, ούτε του Ταμούζ, ούτε του Όντιν… -για να σταχυολογήσω μερικές από τις πιο γνωστές αναστημένες θεότητες ανά την υφήλιο, κυρίως γένους αρσενικού, αλλά ενίοτε και θηλυκού.
Εάν πάλι εμείς έχουμε μείνει μέχρι σήμερα με την εντύπωση ότι αναστήθηκε μονάχα ο Ναζωραίος, δεν προδίδουμε παρά το έλλειμμα πληροφόρησης που μας άφησε ως κατάλοιπο το απολογητικό μάθημα των Θρησκευτικών στα σχολεία, καθώς και την επιτακτική ανάγκη να αντικατασταθεί πάραυτα από το μάθημα της Συγκριτικής Θρησκειολογίας (πέραν των σκανδαλωδών ομοιοτήτων που θα διαπιστώσουμε ανάμεσα στις θρησκείες, θα καταπολεμήσουμε δραστικά και τη νοσηρή έλξη που μας ασκεί η μισαλλοδοξία). Πάντοτε με ενοχλούσε η ιδέα ότι μια θεότητα είναι τόσο εκκεντρική ώστε να πεθάνει, ενώ ξέρει εκ των προτέρων ότι θα αναστηθεί.
Το μόνο δικαιολογητικό που θα δεχόμουν για αυτή την ακατονόμαστη συμπεριφορά είναι η αφόρητη βαρεμάρα που αναπόφευκτα θα συνοδεύει την αθανασία εις τον αιώνα τον άπαντα• λίγες ώρες ή λίγες μέρες νεκρός, όπως και να το πάρεις, είναι ένα ανακουφιστικό διάλειμμα.
Εξυπακούεται ότι ακόμη λιγότερο πιστεύω στην ανάσταση θνητών. Ουδέποτε κατάλαβα τι ακριβώς ήθελε να επιδείξει ο Χριστός με την ανάσταση του Λαζάρου, εκτός από την προσβλητική του αδιαφορία να αναστήσει και όποιον άλλον νεκρό βρέθηκε στο διάβα του. Εν ολίγοις θεωρώ ότι το εισιτήριο είναι δίχως επιστροφή και όσοι –βαριά εγχειρισμένοι συνήθως- σας λένε ότι πέρασαν απέναντι και ξαναγύρισαν, λησμονούν να συνυπολογίσουν ότι, με τόσα οπιούχα που κατανάλωσαν για την καταστολή του πόνου, άλλοι βλέπουν τα διπλά και τα τριπλά οράματα.

Δεν ισχύει όμως το ίδιο και με την ανάσταση μιας πολιτικής σταδιοδρομίας. Εκεί που πας κάθε Κυριακή και ανανεώνεις το λαδάκι στο καντήλι της καριέρας του, να σου και πετιέται από τον τάφο ο πολιτικός, φρεσκοξυρισμένος και φρεσκοπλυμένος, λες και δεν ξάπλωσε ποτέ κάτω από το γρασίδι. Τα διεθνή παραδείγματα πάμπολλα και δεν θα σας κουράσω απαριθμώντας τα όλα.
Ο Ουίνστον Τσόρτσιλ ήταν από τις πιο τυπικές περιπτώσεις –αναστήθηκε δύο ή τρεις φορές, αν δεν κάνω λάθος. Ο Ντε Γκολ παρομοίως. Ο Λούλα λίαν προσφάτως (έκανε κι ενάμιση χρόνο φυλακή ως προσομοίωση θανάτου). Στα καθ’ ημάς, πιο ηχηρή πολιτική ανάσταση σημείωσε ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, ενώ διόλου αμελητέο ήταν και το comebackτου Αντώνη Σαμαρά.
 
Τα σχόλια δημοσιεύονται μετά από έγκριση.
 

ΟΤΑΝ ΟΙ ΚΑΘΗΓΗΤΕΣ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟΥ ΕΧΟΥΝ ΤΟ ΣΘΕΝΟΣ ΝΑ ΑΝΤΙΣΤΑΘΟΥΝ ΣΤΟΥΣ ΤΡΑΜΠΟΥΚΟΥΣ ΥΠΕΡΑΣΠΙΖΟΝΤΑΣ ΤΟ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ ΑΣΥΛΟ

 Στις 27 Μαρτίου στο ποστ μου ΑΡΙΣΤΕΡΟΙ ΑΝΑΡΧΟΦΑΣΙΣΤΕΣ έγραφα σχετικά με την επίθεση που είχε υποστεί η καθηγήτρια Βάνα Νικολαΐδου-Κυριανίδου.Σε ανάρτηση της στο ΦΒ η καθηγήτρια έγραφε πρόσφατα:Θέλω να ενημερώσω την εφημερίδα "Αυγή" ότι, παρά τις προτροπές της για αποχή από τα μαθήματά μου, σήμερα έκανα μάθημα σε ένα κατάμεστο αμφιθέατρο. Αυτό απέδειξε περίτρανα και πάλι ότι απέναντι στις "ανώνυμες" θλιβερές μειοψηφίες δεν είμαι μόνον εγώ, αλλά η μεγάλη πλειονότητα των "επωνύμων" φοιτητών.

Η επίσημη εφημερίδα του ΣΥΡΙΖΑ στις 30-3 ενημέρωνε, με την γνωστή ευρύτητα στην  ενημέρωση που έχει, τους αναγνώστες της υπό τον τίτλο Φιλοσοφική ΕΚΠΑ / «Η καθηγήτρια θέλει να βάλει προσωπική ατζέντα» - Τι λέει μέλος του ΔΣ της σχολής, ότι:Η Βάνα Νικολαΐδου – Κυριανίδου επιτέθηκε κατάφωρα στους φοιτητές της που κατέβηκαν στον δρόμο για να ζητήσουν δικαιοσύνη για τα θύματα στα Τέμπη και ασφάλεια στις μεταφορές για όλο τον κόσμο. Κατά την ίδια, τα συνθήματα τους «ήταν υβριστικά. Κατά του Μητσοτάκη, κατά της κυβέρνησης, κατά της αστυνομίας και των δημοσιογράφων», ενώ «δεν είχαν πολιτικό υπόβαθρο, ήταν βγαλμένα από τα φασιστικά κιτάπια της Χρυσής Αυγής. Υβρεολόγιο – λόγος μίσους».

Στο πλαίσιο δε της πολύπλευρης ενημέρωσης που προσφέρει η συντάκτρια του άρθρου, πήρε συνέντευξη, όχι βέβαια από τη  καθηγήτρια, αλλά από τον  Φοίβο Ζαντέ, φοιτητή της Φιλοσοφικής και εκλεγμένο μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου του Φοιτητικού Συλλόγου της σχολής που συμμετέχει στο Δίκτυο Προοδευτικών Αριστερών Φοιτητών. 
Όπως «αποκάλυψε» μάλιστα ο ίδιος : πως δεν είναι η πρώτη φορά που η πρόεδρος του τμήματος έχει ταχθεί ανοιχτά κατά των φοιτητών. «Το ιστορικό συνεχίζεται από τότε που τάσσεται με τον Παπαϊωάννου του ΑΠΘ και εχθρικά απέναντι στους φοιτητές θέλοντας να περιορίσει την δημοκρατική και ακαδημαϊκή έκφραση στα πανεπιστήμια».
Γιατί όμως ο αγωνιστής φοιτητής ανέφερε τον Παπαϊωάννου;
Όπως γράφει ο Ηλίας Κανέλλης όταν της επιτέθηκαν με κραυγές στο αμφιθέατρο οι αγράμματοι τραμπούκοι του αριστερού γκρουπούσκουλου, η καθηγήτρια τους προέτρεψε να διαβάσουν κανένα βιβλίο που θα τους βοηθήσει να σκεφτούν, τους σύστησε μάλιστα να διαβάσουν τον Παπαϊωάννου. Οι μυημένοι θα καταλάβαιναν πως ότι μιλούσε για τον Κώστα Παπαϊωάννου, διάσημο μαρξιστή κριτικό του ολοκληρωτισμού των κομουνιστικών καθεστώτων σοβιετικού τύπου. Οι φοιτητές   ( ; ) όμως θεώρησαν ότι τους μιλάει για τον Νίκο Παπαϊωάννου, πρύτανη του ΑΠΘ, με τον οποίο το «κίνημα» έχει πολλούς λογαριασμούς. Και άρχισαν να ξανακραυγάζουν!

Να σημειώσω εδώ πως ο Παπαϊωάννου που τάσσεται εχθρικά απέναντι στους φοιτητές, είναι εκείνος ο αχρείος που επιμένει εκείνη η κατάληψη στο Πανεπιστήμιο του να γίνει Πανεπιστημιακή βιβλιοθήκη!

(Είναι δε γνωστή η σχέση τέτοιων ομάδων με τα βιβλία και γι αυτό και «αναρχικοί» είχαν ζητήσει από τον καθηγητή τους να μειώσει την ύλη επειδή δεν γίνεται να διαβάζουν «ολόκληρα βιβλία»!)
Γράφει επίσης ο Κανέλλης και το αμίμητο, ότι μια φοιτήτρια, από τα τάγματα εφόδου, έχοντας πληροφορηθεί ότι ο πρωθυπουργός της  εξέφρασε τηλεφωνικώς την στήριξη του, την κατηγόρησε ότι ο πρωθυπουργός θα την  βάλει στο Συμβούλιο Επικρατείας! Είχε ακούσει κάποια άκυρη φήμη και μπέρδεψε το Συμβούλιο Επικρατείας με το ψηφοδέλτιο της  Επικρατείας της ΝΔ- στο οποίο προφανώς δεν θα είναι η καθηγήτρια.
Δυστυχώς όμως δεν είναι πολλοί οι καθηγητές που έχουν το σθένος να αντισταθούν στους τραμπούκους, αλλά όταν το κάνουν έχουν την πλήρη συμπαράσταση των φοιτητών τους.
Γράφει η Κατερίνα Παναγοπούλου ανάμνηση της από τα φοιτητικά της χρόνια:
Εκείνη την ημέρα χιόνιζε πολύ. Ήταν όμως οι τελευταίες παραδόσεις πριν από την εξεταστική και το μάθημα έπρεπε να γίνει. Τρένο, μετρό, λεωφορείο, λεωφόρος Συγγρού 136. Ενώ οι συζητήσεις με τον καθηγητή για τον McLuhan και για «το μέσο» που «είναι το μήνυμα» είχαν φουντώσει, ξαφνικά στην αίθουσα του Παντείου εισβάλλει ένα γκρουπούσκουλο αγανακτισμένων κρατώντας πανό.
Όσο κι αν προσπαθώ να ανακαλέσω στη μνήμη μου τον λόγο της έξαλλης διαμαρτυρίας είναι αδύνατον. Θυμάμαι όμως την αντίδραση του καθηγητή. Ο οποίος τούς ξεκαθάρισε σε έντονο ύφος πως οποιαδήποτε διαμαρτυρία θα γίνει αφού ολοκληρωθεί το μάθημα και να σηκωθούν να φύγουν. Οι φοιτητές ξεσπάσαμε σε χειροκροτήματα, εκείνοι κάτι ψέλλισαν περί φασισμού και κάπως έτσι το επαναστατικό μονόπρακτο έληξε άδοξα, αφού πριν του υπενθύμισαν πως «κάποιοι επί δικτατορίας πολέμησαν για να μπορείς εσύ να διδάσκεις ελεύθερος». Για την ιστορία, ο καθηγητής ήταν ο Διόδωρος Κυψελιώτης του «Βήματος», ο οποίος επί δικτατορίας και ενώ το γκρουπούσκουλο αγανακτισμένων ήταν αγέννητο, εκείνος τοποθετούσε βόμβες κατά της δικτατορίας. 
 
Τα σχόλια δημοσιεύονται μετά από έγκριση
 
 
 

Η ΠΑΡΑΛΟΓΗ ΛΟΓΙΚΗ ΤΗΣ ΕΠΙΛΟΓΗΣ ΜΙΘΡΙΔΑΤΗ

Τα πρώτα χρόνια μετά την πτώση της χούντας κατέβαινα στο Πολυτεχνείο για την πορεία μέχρι που αυτή εκφυλίστηκε σε επίδειξη περιχαρακωμένων κομματικών μπλόκ οπότε και δεν ξαναπήγα όπως γράφω στο ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΘΑ ΠΑΩ ΣΤΗΝ ΠΟΡΕΙΑ
Παρά το τελείως διαφορετικό στυλ απολάμβανα επίσης και τα σατιρικά τραγούδια του Γιάννη Λογοθέτη, και τις μοναδικές παρλάτες   του σόουμαν που υπήρξε στην χώρα μας του Γιώργου Μαρίνου.
Δεν μπορώ βέβαια να παραλείψω τον μοναδικό Τζίμη Πανούση με το βιτριολικό χιούμορ του σε παρλάτες και τραγούδια.
Όσοι δε έχουν κοιτάξει τα όσα γράφω στο προφίλ μου θα δουν ότι στους αγαπημένους μου μουσικούς έχω συμπεριλάβει και τα Ημισκούμπρια.
Όλοι αυτοί και πολλοί άλλοι  μου αρέσουν σαν καλλιτέχνες , αλλά αυτό δεν σημαίνει πως θα τους θεωρούσα και ικανούς να με εκπροσωπήσουν στο κοινοβούλιο.

Σε αυτά τα χρόνια πρόλαβα όμως να αποκτήσω από ένα τραπεζάκι που τις πουλούσε όλες τις κασέτες που είχε βγάλει τότε ένας σχετικά άγνωστος στο ευρύ κοινό μουσικός στον οποίο είχα από την αρχή διαπιστώσει πως είχε ταλέντο. Ήταν ο Νικόλας Άσημος.

Δυστυχώς όμως τα κόμματα, ιδίως δε ο ΣΥΡΙΖΑ αντί να προσπαθήσουν να κατεβάσουν υποψήφιους που με τις γνώσεις, την πείρα και την αποδεδειγμένη επαγγελματική τους ικανότητα σε διάφορους τομείς της ζωής της χώρας, βάζουν στα ψηφοδέλτια τους άτομα τα οποία για κάποιο λόγο έχουν αποκτήσει αναγνωρισιμότητα στο ευρύ κοινό.
Μπορεί μερικές φορές να αποδειχθεί ότι ένα άτομο που έχει αναγνωρισιμότητα λόγω επωνύμου, όπως πχ η κόρη του Λοϊζου να φαντάζει σαν καλή επιλογή για υποψήφια βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ μέχρι να έρθουν στην δημοσιότητα αθλιότητες που έχει πει, γράψει ή κάνει στο παρελθόν για να αποσυρθεί τάχιστα η υποψηφιότητα.
Η αναγνωρισιμότητα έχει οδηγήσει άτομα να εκλεγούν  στο ελληνικό κοινοβούλιο όπως η βουλευτής ΣΥΡΙΖΑ Ραλλία Χριστίδου με βασικό προσόν την συμμετοχή της στο Fame Story αλλά και στο Ευρωκοινοβούλιο όπως ο συμπαθής ηθοποιός Αλέξης Γεωργούλης παντελώς αφανής και άφωνος εκεί.

Όπως γράφει χαρακτηριστικά η Χριστίνα Γαλανοπούλου:  Γεγονός: Ανά τετραετία, όλο και πληθαίνουν οι «διάσημοι» που με κάποιον «κατεβαίνουν». Δημοσιογράφοι, ηθοποιοί, τραγουδιστές, τηλεοπτικά περιστατικά, άτομα απίθανα, άσχετα και κάποτε επικίνδυνα ζητούν «σταυρό» και αναμασούν εκείνο το βαρετό και βλακώδες «πάντα ασχολούμουν με τα κοινά – πάντα με ένοιαζε ο τόπος». Μπορεί. Μπορεί, όμως, και κολοκύθια. Οι περισσότεροι από αυτούς κάποια αργομισθία αναζητούσαν και συνήθως ποτέ και πουθενά δεν πρόσφεραν απολύτως τίποτα. Παρ’ όλα αυτά ψηφίστηκαν.
Το τραγικό δε είναι ότι μερικοί φτάνουν να γίνουν και υπουργοί όπως το «αρσενικό παλαιάς κοπής»  Παύλος Χαϊκάλης, υφυπουργός Εργασίας, Κοινωνικής Ασφάλισης και Κοινωνικής Αλληλεγγύης στην κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ και σήμερα επί  πληρωμή αστρολόγος!

Ο δε Γιάννης Πρετεντέρης μόλις έμαθε για την επιλογή του Τσίπρα να κατεβάσει τον Μιθριδάτη σαν υποψήφιο έγραψε:  Η θεωρία ότι θα κατεβάζουμε σαχλαμπούχλες για να μας ψηφίζουν οι σαχλαμπούχλες είναι τόσο παλιά αλλά και τόσο διαψευσμένη όσο η ίδια η πολιτική.
Αν δηλαδή αρκούσε να κατεβάσεις κάποιο Μιθριδάτη ή Πτολεμαίο για να γίνεις Καίσαρας τότε ο Μικ Τζάγκερ , ο Μπρούς Σπρινγκστιν και η Μπιγιονσέ θα ανεβοκατέβαζαν τις κυβερνήσεις στην χώρα τους.

Η δε Μαρία Δεδούση επισημαίνει :Πες, ας πούμε, ότι είσαι ένας αριστερός άνθρωπος. Και ειδικότερα μια αριστερή γυναίκα. Και κλείνεις τα μάτια και σκέφτεσαι ότι αυτός που έχει γράψει δημόσια ότι «οι γυναίκες θέλουν μια Χάννα Μοντάνα και οι άντρες μια Χάννα Πουτάνα» μπαίνει αύριο στη Βουλή. Και κανείς, ούτε ο ίδιος, ούτε το κόμμα που τον έβαλε στη Βουλή, δεν έχουν ζητήσει συγγνώμη για όλα αυτά. Αντιθέτως, σε έχουν αποκαλέσει μειωμένης αντίληψης που δεν κατάλαβες την ειρωνεία. Και τον έχεις βάλει εσύ αυτόν στη Βουλή. Είτε ευθέως, με την ψήφο σου, είτε έμμεσα, με την ανοχή σου. Θέλουμε έναν Μιθριδάτη στη Βουλή; Στ’ αλήθεια αυτό που μας λείπει από τη Βουλή είναι ένας ναρκισσευόμενος καλλιτέχνης ο οποίος θεωρεί ότι μπορεί να λέει ό,τι του κατέβει και μετά να μας υποτιμά κιόλας που δεν τον καταλαβαίνουμε σωστά; Δηλαδή, αυτός όταν αποκτήσει και εξουσία, τι ακριβώς θα κάνει; Πώς θα τη διαχειριστεί; Θέλουμε να το δούμε; Το είδαμε. Τόσο πολύ «μικραίνουμε» αντί να ενηλικιωθούμε ως πολιτικός πολιτισμός; Κατά την άποψή μου, κακώς αντέδρασε η Νέα Δημοκρατία στην υποψηφιότητα του Μιθριδάτη. Ο ΣΥΡΙΖΑ έπρεπε να έχει αντιδράσει. Σύσσωμος. Διότι ούτε τους πιτσιρικάδες θα πάρει ο παρωχημένος Μιθριδάτης και θα χάσει και πολλούς ενήλικες το κόμμα. Αυτούς που δεν θέλουν να πουλήσουν δίσκους με ό,τι να ’ναι. Φτάνει με το ό,τι να ’ναι. Πουλάει και η καλή μουσική δίσκους. Αρκεί να μπορείς να τη γράψεις.

 

Τέλος ο Μιχάλης Μητσός είναι καταπέλτης: Αν με ρωτάτε, που δεν με ρωτάτε, θα σας πω ότι αυτό που με ενοχλεί περισσότερο στον Μιθριδάτη δεν είναι ο σεξισμός, η χυδαιότητα και η ομοφοβία. Είναι η απόλυτη έλλειψη χιούμορ, που περνάει για εξυπνάδα. Είναι η κλισεδούρα, που περνάει για ανατρεπτικότητα. Είναι η γεροντίλα, που περνάει για φρεσκάδα.
Πάντως αν ο «Έλα με φόρα αρχηγέ» πιστεύει ότι έτσι θα προσελκύσει τους νέους ψηφοφόρους των 17 ετών, μάλλον δε ξέρει ότι αυτοί δεν ακούνε πλέον μεσήλικες ράπερ, αλλά τα καινούργια φυντάνια του είδους όπως  LEX, Sneak, Tranos και  Light. Εκτός βέβαια αν σκοπεύει στους ημιπιτσιρικάδες!
Και σίγουρα πάντως δεν τους κάνει κλικ το αγλαές απόκτημα από την δεξιά, ο πρώην κυβερνητικός εκπρόσωπος του Βούδα της Ραφίνας, Αντώναρος!  
 
Τα σχόλια δημοσιεύονται μετά από έγκριση.
 

ΑΝΤΙΓΡΑΦΕΣ ΚΑΙ ΡΙΜΕΙΚ ΤΑΙΝΙΩΝ

Πριν μερικά χρόνια είχα γράψει το ποστ μου ΟΤΑΝ ΕΝΑΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΣ ΑΝΤΙΓΡΑΦΕΙ ΚΑΠΟΙΟΝ ΑΛΛΟ στο οποίο αναφέρω και αρκετές περιπτώσεις στις οποίες ένας καλλιτέχνης σε κάποιο έργο του αντιγράφει το έργο κάποιου άλλου και παραθέτω και σχετικά βίντεο.
Ανέφερα λοιπόν μερικές πολύ γνωστές ταινίες που είτε έχουν αντιγράψει άλλες ταινίες ή έχουν βασιστεί σε μεγάλο μέρος σε αυτές.
Η ταινία "Και οι 7 ήταν υπέροχοι"  του 1960 είναι η αμερικανική αντιγραφή των "7 Σαμουράι" του Κουροσάβα. Η ίδια ταινία ξαναγυρίστηκε το 2016 από τον  Άντουαν Φούκουα με τον Ντένζελ Ουάσιγκτον, τον Ίθαν Χοκ και τον Πίτερ Σάρσγκαρντ.

 Το "Γιοζίμπο", πάλι του Κουροσάβα ,γίνεται από τον  Σέρτσιο Λεόνε το σπαγγέτι ουέστερν "Για μια χούφτα δολλάρια", με αποτέλεσμα, μετά την διαμαρτυρία του , ο Κουροσάβα να λαμβάνει τελικά το 15% των διεθνών εισπράξεων της ταινίας.
Επίσης δε ο George Lucas έχει αναγνωρίσει ότι η ταινία " The Hidden Fortress" (1958) του Κουροσάβα  αποτέλεσε πηγή έμπνευσης των ταινιών   Star Wars.
Την θρυλική σκηνή με το παιδικό καροτσάκι που πέφτει από τις σκάλες της Οδησσού ,η οποία θεωρείται η καλύτερη στην ιστορία του κινηματογράφου, από την ταινία του Αϊζενστάιν "Θωρηκτό Ποτέμκιν"  την έχει αντιγράψει ο Μπράιαν ντε Πάλμα  στην ταινία «Οι Αδιάφθοροι».
Ο Ταραντίνο το έχει πεί ξεκάθαρα «κλέβω, όλοι κλέβουμε, κανένας δεν είναι πρωτότυπος. Απλώς κάποιοι δεν το λένε».

Ο  Νίκος Παναγιωτόπουλος, πάντως  στην ταινία του «Beautiful People», ανέφερε πως εμπνεύστηκε από την «Περιφρόνηση» του Γκοντάρ.  

Υπάρχουν βέβαια και περιπτώσεις που ο ίδιος σκηνοθέτης ξαναγυρνάει δική του ταινία. Κλασσικό παράδειγμα αποτελεί η μεγάλη επιτυχία του Χίτσκοκ  The Man Who Knew Too Much  το1956, με πρωταγωνιστές  τον Τζέιμς Στιούαρτ και την Ντόρις Ντέι. Η ταινία αποτελεί επανεκτέλεση της ίδιας ταινίας του, του1934.
Άλλοι όμως, όμως όπως ο Γιώργος Λάνθιμος δεν λένε ότι έχουν αντιγράψει ή εμπνευστεί από κάποια  ταινία αλλού δημιουργού παρά τις καταφανείς ομοιότητες.

Η ταινία του ο  Κυνόδοντας ( Dogtooth) του 2009. που απέσπασε πολλές διακρίσεις και βραβεία σε διεθνή φεστιβάλ, και υπήρξε υποψήφια για το Όσκαρ Ξενόγλωσσης ταινία το 2011 έχει σαφείς ομοιότητες με την μεξικάνικη ταινία του 1973  El castillo de la pureza (Το κάστρο της αθωότητας) του  Αρτούρο Ριπστάιν με τους: Κλαούντιο Μπρουκ, Ρίτα Μασέδο.
Η ταινία μάλιστα αυτή, η οποία κατά την προσωπική μου γνώμη είναι σαφώς καλύτερη από τον Κυνόδοντα, είχε βραβευθεί με τα Ariel Awards που απονέμονται ετησίως από την  Mexican Academy of Film Arts and Sciences  με 5 βραβεία από τα 10 που είχε προταθεί.
Είχε μάλιστα προβληθεί στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης πριν μερικά χρόνια σε αφιέρωμα που είχε γίνει για τον σκηνοθέτη της. 

Το ποστ που ανέφερα στην αρχή, είχα παρακινηθεί να το γράψω όταν είχα δει  την εξαιρετική γερμανική ταινία του 1996 Beyond Silence -Jenseits der Stille (ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΗ ΣΙΩΠΗ) της Caroline Link. Η ταινία έχει βραβευθεί στην Γερμανία και σε Διεθνή Φεστιβάλ και είχε προταθεί για Όσκαρ ξενόγλωσσης ταινίας.
Το θέμα της είναι μια κοπέλα με δύο κωφάλαλους γονείς που τους βοηθά να συνεννοούνται με τους άλλους  και η οποία θέλει να ασχοληθεί με την μουσική. Έχει δηλαδή ακριβώς το ίδιο θέμα την εξ ίσου εξαιρετική ταινία La Famille Belier -Οικογένεια Μπελιέ (2014) του Ερίκ Λαρτιγκό που έκοψε 7εκατομ εισιτήρια στα γαλλικά ταμεία ,κερδίζοντας 6 υποψηφιότητες για Σεζάρ αλλά και το βραβείο κοινού στο Γαλλόφωνο Φεστιβάλ της Αθήνας.  
Όμως το αγγλόφωνο κοινό, παρά την μεγάλη επιτυχία της ταινίας επειδή προτιμά ταινίες στην γλώσσα τους, το 2021 έγινε ένα ριμέικ με τίτλο  CODA:Στον Ρυθμό της Καρδιάς, το οποίο μάλιστα κέρδισε και τρία Βραβεία Όσκαρ, ανάμεσα σε αυτά και Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας! 

Πιο κραυγαλέο επίσης ριμέικ ταινίας είναι το Ο πατέρας μου ο Ήρωας του  1994 με τον Gérard Depardieu και την Katherine Heigl. Και αυτό  γιατί είναι ριμέικ της γαλλικής ταινίας Mon père, ce héros του 1991, στην οποία πρωταγωνιστούσε επίσης ο Ντεπαρντιέ στον ίδιο ρόλο!
Σε μερικές περιπτώσεις το ριμέικ μιας ταινίας είναι σαφώς καλύτερο από την αρχική, που μπορεί να είχε περάσει απαρατήρητη από το κοινό.

Έτσι ο Σκορτσέζε κέρδισε το Όσκαρ σκηνοθεσίας με τον Πληροφοριοδότη του 2006 μαζί επίσης με το Όσκαρ Καλύτερης ταινίας. Ήταν ριμέικ της ταινίας του  2002 "Infernal Affairs", από το Χονγκ Κονγκ. 

Ο ίδιος έκανε ένα ακόμα επιτυχημένο ριμέικ το 1991 το Ακρωτήρι του φόβου  με πρωταγωνιστές τους Ρόμπερτ Ντε Νίρο, Νικ Νόλτε, Τζέσικα Λανγκ και Τζούλιετ Λιούις. 
Αποτελεί ριμέικ της ομώνυμης ταινίας του 1962 (στην Ελλάδα προβλήθηκε με τον τίτλο Δυο γίγαντες συγκρούονται )σε σκηνοθεσία Τζέι Λι Τόμσον και με πρωταγωνιστές τους Ρόμπερτ Μίτσαμ, Γκρέγκορι Πεκ και Μάρτιν Μπάλσαμ.
Το θέμα των ριμέικ ξαναήρθε στην επικαιρότητα με την είδηση ότι  με παραγωγό και πρωταγωνιστή τον Ρόμπερτ Ντάουνι Τζούνιορ υπάρχει η πρόθεση να ξαναγυριστεί η κλασσική ταινία του Χίτσκοκ Vertigo του 1958.
Η μέχρι τώρα εμπειρία ριμέικ ταινιών του Χίτσκοκ είναι σαφώς απογοητευτική. 

Πλήρης αποτυχία είχε το ριμέικ της θρυλικής ταινίας «Ψυχώ» που γύρισε το 1999 έγχρωμη ο Γκας βαν Σαντ με τους Βινς Βον και Αν Χες, ανύπαρκτους μπροστά στους Αντονι Πέρκινς και Τζάνετ Λι .

Το ίδιο και η τηλεταινία ριμέικ του Σιωπηλού μάρτυρα με τον ημιπληγικό Κρίστοφερ Ριβ στον ρόλο του Τζ. Στιούαρτ.
Πιο ελεύθερη διασκευή της ίδιας ταινίας σε πιο νεανικό στιλ ήταν το 2007 η ταινία Disturbia (Υποψίες).
 

Το 1998 ο Άντριου Ντέιβις, στο Ένας τέλειος φόνος (A Perfect Murder).ριμέικ του «Τηλεφωνήσατε ασφάλεια αμέσου δράσεως» παρά το ότι είχε ως πρωταγωνιστές την Γκουίνεθ Πάλτροου, τον Μάικλ Ντάγκλας και τον Βίγκο Μορτενσεν δεν μπόρεσε να σβήσει από την μνήμη μας τις ερμηνείες της Γκρέις Κέλι και του Ρέι Μίλαντ.

Τέλος ένα ακόμη ριμέικ ταινίας του Χίτσκοκ της αγγλικής περιόδου Η κυρία εξαφανίζεται του 1938 έγινε το 1979 (Δολοφονία στο τρένο των 12.15) με πρωταγωνιστές τους Άντζελα Λάνσμπουρι, Σίμπιλ Σέπερντ, Έλιοτ Γκουλντ, Χέρμπερτ Λομ και σκηνοθέτη τον Άντονι Πέιτζ, ο οποίος κόπιαρε πλάνο-πλάνο την ταινία του Χίτσκοκ, χωρίς ωστόσο να καταφέρει να αναπλάσει τη μοναδική ατμόσφαιρά της.

 Τα σχόλια δημοσιεύονται μετά από έγκριση.