ΟΙ 100 ΚΑΛΥΤΕΡΕΣ ΤΑΙΝΙΕΣ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΕΠΟΧΩΝ ΑΠΟ ΤΟ VARIETY

Κατά καιρούς έχω δημοσιεύσει μερικές λίστες με τις 100 καλύτερες παγκοσμίως ταινίες από την αρχή  του κινηματογράφου μέχρι τις μέρες μας.
Οι λίστες αυτές έχουν αρκετές διαφορές μεταξύ τους, ανάλογα από την χώρα προέλευσης τους αλλά και από το ποιοι είναι αυτοί που τις κατάρτισαν. Αρκετές μάλιστα διακρίνονται από γνήσιο σωβινισμό και τον μεγαλύτερο εμφανίζει η λίστα από το Αμερικανικό Ινστιτούτο Κινηματογράφου, που από τις 100 καλύτερες οι 98 είναι παραγωγές του Χόλιγουντ ! Ακόμα και οι δύο «ξένες» ταινίες είναι και αυτές αγγλόφωνες και είναι Ο Λόρενς της Αραβίας και η  Γέφυρα του Ποταμού Κβάι. σε σκηνοθεσία Ντέιβιντ Λιν.
Μια από τις παλαιότερες από τις λίστες που έχω δημοσιεύσει με ταινίες μέχρι το 2002, είναι από το σημαντικότερο ίσως κινηματογραφικό περιοδικό του κόσμου, το περιοδικό Les Cahiers du Cinema. Η λίστα με  ΤΑ 100 ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΚΑ ΑΡΙΣΤΟΥΡΓΗΜΑΤΑ ΤΟΥ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟΥ LES CAHIERS DU CINEMA  συντάχθηκε από  76 σκηνοθέτες , κριτικούς και κορυφαία στελέχη του γαλλικού κινηματογράφου 

ΟΙ 100 ΚΑΛΥΤΕΡΕΣ ΤΑΙΝΙΕΣ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΕΠΟΧΩΝ ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΟ EMPIRE  είναι μια λίστα που δημοσίευσε το έγκριτο αγγλικό κινηματογραφικό περιοδικό Empire και που δημιουργήθηκε από ψήφους όχι μόνο των έμπειρων συντακτών του, αλλά και την ψήφο των πολυάριθμων αναγνωστών του ανά τον κόσμο. Αναπόφευκτα εδώ, μικρή μειοψηφία αποτελούν οι μη αγγλόφωνες ταινίες και υπάρχουν σχεδόν όλα τα μπλογκμπάστερς, ενώ λείπουν πολλά από τα κλασσικά αριστουργήματα όπως πχ το Θωρηκτό Ποτέμκιν, οι ταινίες του Τσάπλιν, του Φελίνι ή του Μπέργκμαν αλλά και άλλων μεγάλων σκηνοθετών.

Σαφώς τελείως διαφορετική είναι η επίσης βρετανική λίστα με τις ΟΙ 100 ΚΑΛΥΤΕΡΕΣ ΤΑΙΝΙΕΣ ΑΠΟ ΤΟ ΒΡΕΤΑΝΙΚΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ SIGHT & SOUND που συνέταξαν 1639 κριτικοί και 480 σκηνοθέτες απ΄όλο τον κόσμο. Η λίστα εμφανίζει την πρωτοτυπία να έχει στην πρώτη θέση ως καλύτερη ταινία στην ιστορία του κινηματογράφου (!) την ταινία  Jeanne Dielman, 23, quai du Commerce, 1080 Bruxelles της εικονοκλάστριας Σαντάλ Άκερμαν. Μία ταινία διαρκείας 3 ωρών και 20 λεπτών που, στην εποχή της το 1975, είχε περάσει και δικαιολογημένα, απαρατήρητη. Την είδα μετά την δημοσίευση της λίστας και έγραψα:

Με έξυπνο τρόπο η σκηνοθέτις της ταινίας αξιοποίησε τα 120.000 $ που της είχε δώσει η κυβέρνηση για την ταινία, και εκμεταλλεύτηκε το φεμινιστικό κίνημα για την προσωπική προβολή χρησιμοποιώντας γι αυτό μόνο γυναίκες στο γύρισμα της ταινίας. Η ταινία είναι μια εξαντλητική και ξεχειλωμένη σε 202 λεπτά επανάληψη της καθημερινής ρουτίνας μιας γυναίκας. Όλα τα παραπάνω, μαζί με μερικά ενδιαφέροντα πλάνα της ταινίας, που θα έλεγα πως έχουν ηδονοβλεπτική γοητεία, εντυπωσίασαν τους διάφορους κινηματογραφικούς κριτικούς που ενθουσιάζονται από ότι ξεφεύγει από το σύνηθες και έφτασαν να την κατατάξουν ως την καλύτερη ταινία όλων των εποχών! 2/5

Η σημερινή λίστα είναι από το αμερικανικό Variety, που όπως γράφει το Αθηνόραμα, είναι ένα από τα πιο έγκριτα κινηματογραφικά μέσα της υφηλίου. Από τα παλαιότερα έντυπα που καλύπτουν την 7η τέχνη, τόσο σε επίπεδο κριτικών, όσο και στην κάλυψη του box office, το Variety παραμένει μέχρι σήμερα στα κορυφαία κινηματογραφικά περιοδικά σε κυκλοφορία. Επειδή μερικές ταινίες προβλήθηκαν με αρκετά διαφορετικό τίτλο από τον αρχικό τους, προτίμησα να βάλω αυτόν στην αρχή. Στην λίστα περιλαμβάνονται 23  μη αγγλόφωνες ταινίες και μόνο 4 από την εποχή του βωβού.  Με κόκκινα γράμματα είναι οι ταινίες που έχω δει. 4 ταινίες  δεν έχουν προβληθεί στην χώρα μας σε κανονική προβολή. Πάντως η λίστα αυτή θεωρώ προσωπικά πως έχει αρκετή ισορροπία μεταξύ των προτιμήσεων των κινηματογραφικών κριτικών και του κοινού.

100. The Graduate Ο Πρωτάρης (Μάικ Νίκολς, 1967)
99. 12 Angry Men Οι Δώδεκα Ένορκοι (Σίντνεϊ Λιούμετ, 1957)
98. Mujeres al borde de un ataque de nervios Γυναίκες στα Πρόθυρα Νευρικής Κρίσης (Πέδρο Αλμοδόβαρ, 1988)
97. Alien (Ρίντλεϊ Σκοτ, 1979)
96. A Hard Day’s Night (Ρίτσαρντ Λέστερ, 1964)
95. Toy Story (Τζόν Λάσιτερ, 1995)
94. Bridesmaids Φιλενάδες (Πολ Φέιγκ, 2011)
93. Le Samouraï Ο Δολοφόνος με Αγγελικό Πρόσωπο (Ζαν Πιέρ Μελβίλ, 1967)
92. Pink Flamingos (Τζον Γουότερς, 1972)
91. Scener ur Ett Aktenskap Σκηνές από Ένα Γάμο (Ίνγκμαρ Μπέργκμαν, 1974)
90. The Shining Η Λάμψη (Στάνλεϊ Κιούμπρικ, 1980)

89. Belle de Jour Η Ωραία της Ημέρας (Λουίς Μπουνιουέλ, 1967)
88. Malcolm X (Σπάικ Λι, 1992)
87. The Sound of Music Η Μελωδία της Ευτυχίας (Ρόμπερτ Γουάιζ, 1965)
86. Close-Up (Αμπάς Κιαροστάμι, 1990)
85. Natural Born Killers Γεννημένοι Δολοφόνοι (Όλιβερ Στόουν, 1994)
84. El Laberinto del Fauno  Ο Λαβύρινθος του Πάνα (Γκιγιέρμο ντελ Τόρο, 2006)
83. Kramer Vs. Kramer Κράμερ εναντίον Κράμερ (Ρόμπερτ Μπέντον, 1979)
82. Gisaengchung / Parasite Παράσιτα (Μπονγκ Τζουν-χο, 2019)
81. The Dark Knight Ο Σκοτεινός Ιππότης (Κρίστοφερ Νόλαν, 2008)
80. Pixote (Έκτορ Μπαμπένκο, 1980)

79. Waiting for Guffman (Κρίστοφερ Γκεστ, 1996)  ΑΠΑΙΧΤΗ 78. Jeanne Dielman, 23, quai du Commerce, 1080 Bruxelles (Σαντάλ Άκερμαν, 1975)
77. Goldfinger Τζέιμς Μποντ: Πράκτωρ 007 Εναντίον Χρυσοδάκτυλου (Γκάι Χάμιλτον, 1964)
76. The Tree of Life Το Δέντρο της Ζωής (Τέρενς Μάλικ, 2011)
75. Boogie Nights (Πολ Τόμας Άντερσον, 1997)
74. My Neighbor Totoro (Χαγιάο Μιγιαζάκι, 1988)
73. Intolerance Μισαλλοδοξία (Ντ. Γ. Γκρίφιθ, 1916)
72. Breaking the Waves Δαμάζοντας τα Κύματα (Λαρς φον Τρίερ, 1996)
71. My Best Friend's Wedding Ο Γάμος του Καλύτερού μου Φίλου (Π. Τζ. Χόγκαν, 1997)
70. 12 Years a Slave 12 Χρόνια Σκλάβος (Στιβ ΜακΚούιν, 2013)

69. Beau Travail (Κλερ Ντενί, 1999)              ΑΠΑΙΧΤΗ
68. King Kong (Μίριαν Σ. Κούπερ & Έρνεστ Μπ. Σκοντσακ, 1933)
67. Ladri di biciclette‎‎ Κλέφτης Ποδηλάτων (Βιτόριο ντε Σίκα, 1948)
66. Paris Is Burning (Τζένι Λίβινγκστον, 1990)
65. A Man Escaped (Ρομπέρ Μπρεσόν, 1956)
64. Carrie Κάρι, Έκρηξη Οργής (Μπράιαν ντε Πάλμα, 1976)
63.  Bambi Μπάμπι (Ντέιβιντ Χάντλστον, 1942)
62. Dazed and Confused (Ρίτσαρντ Λινκλέιτερ, 1993)
61. The Passion of Joan of Arc (Καρλ Θέοντορ Ντράγιερ, 1928)
60. Moulin Rouge (Μπαζ Λούρμαν, 2001)

59. Vagabond (Ανιές Βαρντά, 1985)                   ΑΠΑΙΧΤΗ
58. E.T. the Extra-Terrestrial Ε.Τ. Ο Εξωγήινος (Στίβεν Σπίλμπεργκ, 1982)
57. Brokeback Mountain  Το Μυστικό του Brokeback Mountain (Ανγκ Λι, 2005)
56. Rosemary's Baby Το Μωρό της Ρόζμαρι (Ρομάν Πολάνσκι, 1968)
55. Pather Panchali Το Τραγούδι του Δρόμου (Σατγιαζίτ Ράι, 1955)
54. Mad Max 2: Εκδικητής Πέρα από το Νόμο (Τζορτζ Μίλερ, 1982)
53. In the Mood for Love Ερωτική Επιθυμία (Γουόνγκ Καρ-Βάι, 2000)
52. The General Ο Στρατηγός (Μπάστερ Κίτον & Κλάιντ Μπρούκμαν, 1926)
51. Apocalypse Now‎‎ Αποκάλυψη Τώρα (Φράνσις Φορντ Κόπολα, 1979)
50. A Bout de Souffle Με Κομμένη την Ανάσα (Ζαν-Λικ Γκοντάρ, 1960)

49. The Texas Chain Saw Massacre Ο Σχιζοφρενής Δολοφόνος με το Πριόνι (Τόμπι Χούπερ, 1974)
48. The Piano Μαθήματα Πιάνου (Τζέιν Κάμπιον, 1993)
47. Mean Streets Κακόφημοι Δρόμοι (Μάρτιν Σκορσέζε, 1973)
46. Notorious (Άλφρεντ Χίτσκοκ, 1946)
45. Titanic Τιτανικός (Τζέιμς Κάμερον, 1997)
44. L' Avventura Η Περιπέτεια (Μικελάντζελο Αντονιόνι, 1960)
43. Shoah (Κλοντ Λανζμάν, 1985)                   ΑΠΑΙΧΤΗ
42. Moonlight (Μπάρι Τζένκινς, 2016)
41. The Wild Bunch‎‎ Άγρια Συμμορία (Σαμ Πέκινπα, 1969)
40. Fargo (Τζόελ & Ίθαν Κοέν, 1996)

39. Some Like it Hot Μερικοί το Προτιμούν Καυτό (Μπίλι Γουάιλντερ, 1959)
38.  Laurence of Arabia Ο Λόρενς της Αραβίας (Ντέιβιντ Λιν, 1962)
37. Annie Hall Νευρικός Εραστής (Γούντι Άλεν, 1977)
36. on the waterfront Το Λιμάνι της Αγωνίας (Ελία Καζάν, 1954)
35. Silence of the Lambs Η Σιωπή των Αμνών (Τζόναθαν Ντέμι, 1991)
34. Stagecoach Η Άμαξα της Αγωνίας (Τζον Φορντ, 1939)
33. 8½ (Φεντερίκο Φελίνι, 1963)
32. Vertigo‎‎ Δεσμώτης του Ιλίγγου (Άλφρεντ Χίτσκοκ, 1958)
31. Network Το Δίκτυο (Σίντνεϊ Λιούμετ, 1976)
30. Star Wars: Episode V - The Empire Strikes Back Ο Πόλεμος των Άστρων: Επεισόδιο 5 - Η Αυτοκρατορία Αντεπιτίθεται (Έρβιν Κέσνερ, 1980)

29. Double Indemnity Διπλή Ταυτότητα (Μπίλι Γουάιλντερ, 1944)
28. City Lights fΤα Φώτα της Πόλης (Τσάρλι Τσάπλιν, 1931)
27. Bonnie and Clyde Μπόνι και Κλάιντ (Άρθουρ Πεν, 1967)
26. Les Quatre Cents Coups Τα 400 Χτυπήματα (Φρανσουά Τριφό, 1959)
25. Bringing Up Baby Η Γυναίκα με τη Λεοπάρδαλη (Χάουαρντ Χοκς, 1938)
24. Tokyo Story (Γιασουζίρο Όζου, 1953)
23. The Apartment Η Γκαρσονιέρα (Μπίλι Γουάιλντερ, 1960)
22. Chinatown (Ρομάν Πολάνσκι, 1974)
21. Gone with the Wind Όσα Παίρνει ο Άνεμος (Βίκτορ Φλέμινγκ, 1939)
20. Blue Velvet Μπλε Βελούδο (Ντέιβιντ Λιντς, 1986)

19. The Godfather Part II Ο Νονός 2 (Φράνσις Φορντ Κόπολα, 1974)
18. Persona Περσόνα (Ίνγκμαρ Μπέργκμαν, 1966)
17. Nashville Νάσβιλ (Ρόμπερτ Όλτμαν, 1975)
16. Casablanca  Καζαμπλάνκα (Μάικλ Κέρτιζ, 1942)
15. Sunrise: A Song of Two Humans Η Αυγή (Φ. Β. Μουρνάου, 1927)
14. Do the Right Thing Κάνε το Σωστό (Σπάικ Λι, 1989)
13. La Règle du Jeu Οι Κανόνες του Παιχνιδιού (Ζαν Ρενουάρ, 1939)
12. Goodfellas Τα Καλά Παιδιά (Μάρτιν Σκορσέζε, 1990)
11. Singing in the Rain Τραγουδώντας στη Βροχή (Στάνλεϊ Ντόνεν & Τζιν Κέλι, 1952)

10. Saving Private Ryan Η Διάσωση του Στρατιώτη Ράιαν (Στίβεν Σπίλμπεργκ, 1998)
9. All About Eve Όλα για την Εύα (Τζόζεφ Μάνκιεβιτς, 1950)
8. It's a Wonderful Life Μια Υπέροχη Ζωή (Φρανκ Κάπρα, 1946) 
7. 2001: A Space Odyssey 2001: Η Οδύσσεια του Διαστήματος (Στάνλεϊ Κιούμπρικ, 1968)
6. schichinin no samurai Οι Επτά Σαμουράι (Ακίρα Κουροσάβα, 1954) 
5. Pulp Fiction (Κουέντιν Ταραντίνο, 1994)
4. Citizen Kane‎‎ Ο Πολίτης Κέιν (Όρσον Γουέλς, 1941)
3. The Godfather Ο Νονός (Φράνσις Φορντ Κόπολα, 1972)
2. The Wizard of Oz Ο Μάγος του Οζ (Βίκτορ Φλέμινγκ, 1939)
1. Psycho Ψυχώ (Άλφρεντ Χίτσκοκ, 1960)

 

Τα σχόλια δημοσιεύονται μετά από έγκριση.

ΟΙ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΣΥΡΙΑ ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΠΑΡΑΜΕΝΟΥΝ ΟΙ ΙΔΙΟΙ.

 

Στον χάρτη απεικονίζεται, μετά την κατάλυση του καθεστώτος Άσαντ,  ο σημερινός συσχετισμός δυνάμεων στην Συρία, για την οποία  πριν 11 χρόνια στο ποστ μου ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΙ ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ ΣΤΗΝ ΣΥΡΙΑ εξέφραζα  μεταξύ άλλων διάφορους προβληματισμούς οι οποίοι δυστυχώς  παραμένουν το ίδιο επίκαιροι και σήμερα:
..μέχρι πριν λίγα χρόνια τα πράγματα ήσαν λίγο πολύ ξεκάθαρα και γνώριζες ποιοι είναι οι "καλοί" και ποιοι οι "κακοί".
Όλοι όσοι είχαν δημοκρατικά φρονήματα ήσαν αντίθετοι με το καθεστώς του Φράνκο στην Ισπανία ή του Σαλαζάρ στην Πορτογαλία ή το καθεστώς του απαρτχάιντ στην Νοτοαφρικανική Ένωση και ακόμα πιο πρόσφατα με τους διάφορους δικτάτορες της λατινικής  Αμερικής όπως πχ ο Πινοσέτ ή ο Βιντέλα (ίσως εκτός του ΚΚΕ που του είχε ιδιαίτερη συμπάθεια! )
Έτσι αισθανθήκαμε ιδιαίτερη ικανοποίηση με την κατάρρευση όλων αυτών των δικτατορικών καθεστώτων που για πολλά χρόνια είχαν κάτσει στον σβέρκο των πολιτών τους.
Με την ίδια ικανοποίηση υποδεχτήκαμε τα τελευταία χρόνια και την "Αραβική Άνοιξη" που έδειχνε πως ο αέρας της δημοκρατίας αρχίζει να φυσά και στις αραβικές χώρες της Μεσογείου στις οποίες διάφορες στρατιωτικές δικτατορίες  είχαν από ετών  καταλάβει την εξουσία.
Ο ενθουσιασμός μας άρχισε να μετριάζεται όμως όταν οι εξεγέρσεις αυτές κατέληξαν είτε σε εμφύλιες συρράξεις είτε σε  καθεστώτα που δεν διακρίνονται για τις δημοκρατικές τους αρχές.
Ταυτόχρονα όμως με την "Αραβική 'Άνοιξη" αρχίσαμε να αντιλαμβανόμαστε ότι έχει εξαφθεί στο έπακρο ο μουσουλμανικός φονταμενταλισμός σε αυτές τις χώρες,  με την επικράτηση ακραίων στοιχείων πολλά από τα οποία συνδέονται  με την Αλ Κάιντα.
Και έτσι φτάσαμε σήμερα να μην μπορείς πχ να αποφασίσεις  αν ήταν ορθή η ανατροπή του Μόρσι στην Αίγυπτο, που είχε εκλεγεί με δημοκρατικές εκλογές , αλλά ήθελε να την μετατρέψει σε ένα ισλαμικό κράτος στο οποίο η θρησκεία θα καθορίζει τις πολιτικές ελευθερίες των πολιτών και στο οποίο οι Αδελφοί μουσουλμάνοι θα είχαν πιθανώς την δυνατότητα να εξοντώσουν  το 10% του πληθυσμού που είναι χριστιανοί  ή έχουν δίκιο οι αντίπαλοι του που θέλουν ένα κράτος πλησιέστερα στις Ευρωπαϊκές αξιακές αρχές με συζητήσιμη όμως την δημοκρατική του διακυβέρνηση.
Ο ισλαμικός φονταμενταλισμός έχει ήδη αποδείξει  στο Ιράν ποιος είναι ο τελικός στόχος του και πως αυτός επιτυγχάνεται.
Εθνικιστές όσο και οι μαρξιστές συμμετείχαν με παραδοσιακούς ισλαμιστές στην εκθρόνιση του σάχη, αλλά αρκετές χιλιάδες σκοτώθηκαν ή εκτελέστηκαν από το ισλαμικό καθεστώς στη συνέχεια, καθώς η ισλαμική δημοκρατία εξελίχθηκε σε μία άτυπη μονοκρατορία του Χομεϊνί.
Ακόμα χειρότερα είναι τα πράγματα  στην Συρία, που  ένας αδίστακτος και ισχυρός δικτάτορας ανθίσταται σθεναρά και αρκετά αποτελεσματικά στην εξέγερση περισσότερο  από 2 χρόνια, με αποτέλεσμα πάνω από 110.000 νεκρούς, στην πλειονότητα αμάχους και με σχεδόν 2.000.000 πρόσφυγες στις γειτονικές χώρες, ενώ ο αριθμός των εσωτερικών προσφύγων έχει φτάσει τα 4 εκατομμύρια σε μια χώρα 22.500.000 κατοίκων!
Το καθεστώς Άσαντ αποτελείται από αλεβίτες μουσουλμάνους στις  κορυφαίες κρατικές θέσεις  και υποστηρίζεται από το  σιιτικό Ιράν, την Χεζμπολάχ, από ένοπλους ιρακινούς σιίτες και μέλη  του Λαίκού Μετώπου  για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης -Γενική Διοίκηση, ενώ οι αντάρτες αντίθετα είναι κυρίως σουνίτες, οπαδοί της Αλ Κάιντα και αντάρτες από την Λιβύη.
Όπως καταλαβαίνει κανείς αν και όταν πέσει η δικτατορία του Άσαντ η ποικιλόμορφη και με εσωτερικές έριδες αντιπολίτευση του δεν προαναγγέλλει  ένα καλύτερο μέλλον για τον ταλαίπωρο λαό της Συρίας.

Η μόνη αλλαγή στα παραπάνω είναι στον αριθμό των προσφύγων που γράφω, γιατί δυστυχώς είναι πολύ περισσότεροι. 

 Σύμφωνα με στοιχεία Νοεμβρίου 2024, οι Σύροι πρόσφυγες ήταν: περίπου 3 εκατομμύρια στην Τουρκία (μόνον οι επίσημοι/καταγεγραμμένοι), σχεδόν 800.000 στον Λίβανο, περίπου 600.000 στην Ιορδανία, περίπου 300.000 στο Ιράκ και σχεδόν 150.000 στην Αίγυπτο. Συγκριτικά, σύμφωνα με τα στοιχεία που παρουσιάζει το Al Jazeera επικαλούμενο ως πηγή την Υπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες (UNHCR), οι Σύροι εγγεγραμμένοι ως πρόσφυγες υπολογίζονταν σε περίπου 720.000 στη Γερμανία, 98.000 στην Αυστρία, 87.000 στη Σουηδία, 66.000 στην Ολλανδία και 50.000 στην Ελλάδα.
Επειδή η ελπίδα πεθαίνει τελευταία, ίσως ο μηχανολόγος από το Ιντλίμπ Τσολάνι που έκοψε τις σχέσεις του με την Αλ Κάιντα, και  παρά και τις θεολογικές του σπουδές, ίσως να  έχει κατανοήσει ότι μετά την καταστροφή της χώρας του από τόσα χρόνια εμφύλιου πολέμου, το μόνο που του μένει να κάνει είναι να αποδείξει στην Δύση, μιας και η Ρωσία είχε εναγκαλιστεί τον Άσαντ, ότι δεν αποτελεί μια νέα ισλαμική απειλή τύπου ISIS και έτσι μπορούν  να επιστρέψουν στην χώρα τους τα εκατομμύρια των προσφύγων και να πάψουν να τον θεωρούν τρομοκράτη.
Μπορεί να κατέλαβε αναίμακτα την Δαμασκό ο Τσολάνι, αλλά ευτυχώς δεν θα βρει τον πολεμικό εξοπλισμό του Άσαντ γιατί, το  Ισραήλ θέλοντας να εξασφαλίσει τα σύνορα του, μέσα σε 24 ώρες έπληξε με την αεροπορία του  περισσότερους από 300 στόχους, κάνοντας στάχτη εγκαταστάσεις με οπλικά συστήματα του προηγούμενου καθεστώτος. Ισχυρίζονται ότι έχουν καταστρέψει το 80% του πολεμικού εξοπλισμού της Συρίας.
Το ερώτημα είναι αν ο Τσολάνι θα συνεχίσει με την  υποστήριξη της Τουρκίας να επιτίθεται στους Κούρδους, που στηρίζουν οι Αμερικανοί, όπως και το τι θα κάνει με τις 2 ναυτικές βάσεις των  Ρώσων στην Συρία.
Πάντως δεν ξέρω αν έχει πάρει στα σοβαρά τον κίνδυνο ότι θα βρει απέναντι του το φιλορωσικό ΚΚΕ που στην ανακοίνωση του τεχνηέντως αποφεύγει να αναφέρει τον Άσαντ και τον υποστηρικτή του Πούτιν, τον θεωρεί υποχείριο των ιμπεριαλιστών και μας ξεκαθαρίζει πως: παρά τις ιδεολογικοπολιτικές διαφορές με το αστικό Συριακό καθεστώς, παρά την κριτική στην πολιτική του, καταδικάζει τους σχεδιασμούς των ΗΠΑ, του Ισραήλ και της Τουρκίας, που συνιστούν επέμβαση στις εσωτερικές υποθέσεις ανεξάρτητης χώρας!
Δεν μένει παρά η Μποφίλιου να κάνει μια συναυλία υπέρ του ανθρώπου, που αναγκάστηκε άρον άρον να πάρει την οικογένεια του και να καταφύγει στην φιλόξενη Ρωσία!.
 
Τα σχόλια δημοσιεύονται μετά από έγκριση.

ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΤΟΥ ΔΙΑΒΟΛΟΥ

Ο Πέτρος Τατσόπουλος, όπως μπορείτε να διαπιστώσετε και παρακάτω, είναι από τους συγγραφείς που από χρόνια διαβάζω τα γραφόμενα τους.
Είναι αυτονόητο λοιπόν ότι διάβασα με ιδιαίτερο ενδιαφέρον το τελευταίο και βασικά σε μεγάλο μέρος, αυτοβιογραφικό βιβλίο του  Το Παιδί του Διαβόλου (Μεταίχμιο)

Αρχικά περιγράφει με γλαφυρότητα το πως οι γιατροί τον έσωσαν από του χάρου τα δόντια στο καρδιοχειρουργικό τμήμα του Ιπποκράτειου  και γράφοντας και για τις παραισθήσεις από τα φάρμακα που έπαιρνε, αναφέρει και την γνωστή ατάκα από την σειρά Χάουζ που ο Χιού Λόρι λέει πως: Αν μιλάς στον Θεό είσαι θρησκευόμενος, αν ο Θεός σου μιλάει είσαι ψυχωτικός!
Στο βιβλίο περιγράφει τις διάφορες περιπέτειες που είχε με μερικούς θρησκόληπτους και κάπηλους της πίστης των ανθρώπων, που έφτασαν μέχρι την αυτόφωρη σύλληψη του μετά την παρουσίαση βιβλίου του! Γράφω σχετικά στο άρθρο μου ΠΕΣΤΑ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΕ! 

Εκτενώς αναφέρεται στην ταινία Ο Άνθρωπος του Θεού με την ζωή του Αγίου Νεκταρίου που χρηματοδοτήθηκε από την Μονή Βατοπαιδίου,  το   Ινστιτούτο του «Αγίου Μαξίμου» και την Ιερά Μητρόπολη Μεσογαίας και Λαυρεωτικής, που όπως γράφει βρίσκεται: υπό την στιβαρή ηγεσία του μητροπολίτη Νικολάου, κατά κόσμον Χατζηνικολάου, ενός σκοταδιστή με επιστημονικές περγαμηνές.  Η Μητρόπολη αυτή είναι μια από τις 4 (οι άλλες Πατρών, Βεροίας και Κερκύρας) που, όπως γράφει, στήριξε το Πατριαρχείο Μόσχας την τελευταία 10ετια καθώς με την περιφορά εικόνων και λειψάνων σε μεγάλες ρωσικές πόλεις μάζευαν τον οβολό των Ρώσων.
Οι τακτικοί αναγνώστες του παρόντος ιστολογίου θα θυμούνται ίσως ότι ο Μεσογαίας έχει καταφέρει επανειλημμένα στο παρελθόν να μου κινήσει το ενδιαφέρον ώστε να γράψω τα παρακάτω ποστ:
2009-ΕΠ΄ ΕΥΚΑΙΡΙΑ ΤΗΣ ΓΙΟΡΤΗΣ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ,Η ΣΧΕΣΗΜΕΤΑΞΥ ΕΠΙΣΤΗΜΗΣ ,ΘΡΗΣΚΕΙΑΣ ΚΑΙ ΛΟΓΙΚΗΣ.   
2011- ΑΠΑΝΘΙΣΜΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΠΡΩΤΟΠΟΡΙΑΚΕΣ ΕΓΚΥΚΛΙΟΥΣ ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΜΕΣΟΓΑΙΑΣ.   
2012-Η ΘΕΟΠΝΕΥΣΤΗ ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ ΤΟΥ ΜΕΣΟΓΑΙΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ  
2012-Η ΑΝΑΒΙΩΣΗ ΤΟΥ ΧΟΥΝΤΙΚΟΥ ΤΑΜΑΤΟΣ ΤΟΥ ΕΘΝΟΥΣ 
2013-ΜΕΣΟΓΑΙΑΣ: ΚΑΠΟΙΟΙ ΑΠΟΦΑΣΙΣΑΝ ΝΑ ΦΟΡΟΛΟΓΗΣΟΥΝ ΚΑΙ ΤΟΝ ΘΕΟ!    
2018-Η ΚΑΠΗΛΕΙΑ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ ΚΑΙ ΤΩΝ ΑΞΙΩΜΑΤΩΝ   
2018-Ο ΚΡΑΥΓΑΛΕΟΣ ΛΑΪΚΙΣΜΟΣ ΣΤΗΝ ΕΓΚΥΚΛΙΟ ΤΟΥ ΜΕΣΟΓΑΙΑΣ  
2020-ΔΕΝ ΣΚΟΠΕΥΕΙ ΝΑ ΠΛΗΡΩΣΕΙ Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΓΙΑ ΤΙΣ ΠΑΡΑΝΟΜΊΕΣ ΤΗΣ!
2024-Ο ΜΕΣΟΓΑΙΑΣ ΩΣ ΚΡΙΤΙΚΟΣ ΤΕΧΝΗΣ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΟΙ ΑΠΟΨΕΙΣ ΤΩΝ ΣΧΕΤΙΚΩΝ ΜΕ ΤΗΝ ΖΩΓΡΑΦΙΚΗ !

Στην σελίδα 84 αναφέρεται στην γνωστή ιστορία καταδίκης για τον Γέροντα Παστίτσιο  γράφοντας το αυτονόητο ότι : αντί να καταδικάσουν εκείνους τους απατεώνες που εκμεταλλεύονται καθ΄εξιν την ευπιστία των συμπολιτών μας, καταδίκασαν εκείνον που τους ξεσκέπασε. Σχετικά έχω γράψει στο ποστ μου  Ο ΓΕΡΩΝ ΠΑΣΤΙΤΣΙΟΣ ΚΑΙ Η ΠΑΘΟΓΕΝΕΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ

Αναπόφευκτα από τον Παστίτσιο οδηγήθηκε και στον Άγιο Παΐσιο και την «βιομηχανία του Παΐσιου», όπως την ονόμασε ο Μασσαβέτας, με το πλήθος των «θαυμάτων» και τις εξωφρενικές προφητείες επί παντός επιστητού.(σελ91) και στο ομώνυμο τηλεοπτικό σήριαλ, ένα χοντροκομένο μάθημα νηπιακής κατήχησης υπό την λεοντή μυθοπλασίας.(σελ 114) το οποίο χρηματοδοτήθηκε και αυτό από την Μονή Βατοπαιδίου.
Σχετικά έγραψα το ποστ μου Η ΑΓΡΑΜΜΜΑΤΟΣΥΝΗ ΚΑΙ Η ΜΙΣΑΛΛΟΔΟΞΙΑ ΟΔΗΓΟΥΝ ΣΤΗΝ ΑΓΙΟΣΥΝΗ
Στην συνέχεια περιλαμβάνει τον γνωστό Μητροπολίτη Πειραιώς τον εναγκαλισμό του με του Χρυσαυγίτες στην υπόθεση του Χυτηρίου και τις απερίγραπτες δηλώσεις του για το ότι ο Χίτλερ ήταν πράκτορας του σιωνισμού(!) μέχρι  τους κινδύνους από το στοματικό σέξ! (σελ 151)
2012-ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ ΚΑΙ ΠΡΟΦΥΛΑΞΗ ΓΙΑ ΤΟ ΣΤΟΜΑΤΙΚΟ ΣΕΞ ΣΕ ΑΝΤΙΘΕΣΗ ΜΕ ΤΗΝ ΤΡΟΜΟΛΑΓΝΕΙΑ ΤΟΥ ΣΕΡΑΦΕΙΜ.
2012-Ο ΤΡΟΜΟΛΑΓΝΟΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ ΞΑΝΑΚΤΥΠΑ!

Με την εμφάνιση του κορονοϊού και τον περιορισμό του κόσμου στα σπίτια του με το  λοκντάουν, τα έσοδα των εκκλησιών μειώνονται σημαντικά καθώς οι πιστοί δεν πηγαίνουν σε αυτές και δεν μεταλαμβάνουν, παρά την άποψη της θρησκόληπτης λοιμοξιολόγου Γιαμαρέλλου, την ίδια άποψη, όπως αναφέρει, (σελ197) που θα έδιναν τις επόμενες εβδομάδες και θρησκευόμενοι ημιαναλφάβητοι καλλιτέχνες: «Θα κοινωνήσω με πίστη στο Θεό ότι δεν κολλάω, όταν συμμετέχω σε ένα τέτοιο μεγάλο μυστήριο.» (σχετικά έχω γράψει το Η ΜΕΤΑΛΗΨΗ,ΟΙ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΕΣ ΚΑΙ Η ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΗ ΠΙΣΤΗ.)
Στο καπάκι, όπως γράφει, ο αντιεμβολιαστής μητροπολίτης Αιτωλίας και Ακαρνανίας Κοσμάς, οποίος μετά 2 χρόνια πέθανε από κορονοϊό, αιτιολογεί ότι Ημαρτήσαμεν, ηνομήσαμεν και ελυπήσαμεν και προσβάλλαμε τον ουράνιο Πατέρα μας και γι΄αυτό  ο Θεός  έστειλε τον κορονοϊό!
Ταυτότητα  απόψεων με τον Πειραιώς, όπως γράφω στο  ΓΙΑΤΙ Ο ΘΕΟΣ ΜΑΣ ΤΙΜΩΡΕΙ ΜΕ ΤΟΝ ΚΟΡΟΝΟΪΟ, ΚΑΤΑ ΤΟΝ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΠΕΙΡΑΙΩΣ ο οποίος όμως αργότερα εμβολιάστηκε και έκανε κήρυγμα υπέρ των εμβολιασμών με αποτέλεσμα να γράψω το  ΔΟΞΑΣΤΙΚΟΝ ΓΙΑ ΤΟΝ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΠΕΙΡΑΙΩΣ ΣΕΡΑΦΕΙΜ 
Στην συνέχεια του βιβλίου ασχολείται διεξοδικά με τον Καραγιάννη που είναι ο εκδότης του Ekklisia On Line όπου, όπως γράφει (σελ208) έχουν καπαρώσει στασίδι δύο από τις πιο εμβληματικές μορφές στον αστερισμό των διαταραγμένων: ο πρώην Μητροπολίτης Καλαβρύτων Αμβρόσιος και ο Μητροπολίτης Μόρφου Νεόφυτος.

Στα επόμενα 3 κεφάλαια του βιβλίου, αναφέρεται στις αγυρτείες του Λουπασάκη για τις οποίες έχω γράψει στο ποστ μου Η ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΣΗ ΤΗΣ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΗΣ ΠΙΣΤΗΣ 
Βέβαια δεν θα μπορούσε να μην αναφερθεί και στην σχετική μυθολογία για την Εσθήτα της Θεοτόκου αλλά και την άκρως προσοδοφόρα ζώνη της , θέματα για τα οποία έχω γράψει μερικά πόστ
ΤΟ ΓΑΛΑ ΚΑΙ Η ΓΚΑΡΝΤΑΡΟΜΠΑ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ! α΄μέρος.
ΤΟ ΓΑΛΑ ΚΑΙ Η ΓΚΑΡΝΤΑΡΟΜΠΑ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ β΄μέρος.
ΜΗΠΩΣ Η ΒΡΑΚΟΖΩΝΗ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΚΑΝΕΙ ΤΟ ΘΑΥΜΑ ΤΗΣ ΣΤΗΝ  ΕΥΡΟΖΩΝΗ; ...
ΒΡΗΚΑ ΚΑΙ ΑΛΛΗ ΖΩΝΗ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ!
Η ΖΩΝΗ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΚΑΙ Ο ΜΑΝΑΤΖΕΡ ΤΗΣ ΕΦΡΑΙΜ Σε αυτό μπορείτε να απολαύσετε αυτά που έχει σούρει  σε άρθρο του ο Τατσόπουλος στον Εφραίμ και τα οποία κακώς  δεν έχει μεταφέρει στο βιβλίο του.

Στις φωτογραφίες οι 3 ζώνες της Παναγίας από την μεγάλη της γκαρνταρόμπα! Από πάνω προς τα κάτω ο Εφραίμ που περιφέρει την Ορθόδοξη, ο Μαλάθεος Βαρνάβας Επίσκοπος Χόμς και Χάμα, με την Συρορθόδοξη και ο Επίσκοπος Γκαστόνε του Πράτο με την Ρωμαιοκαθολική Αγία Ζώνη.
Ευτυχώς δε, όπως γράφει ο Τατσόπουλος , η δική μας Εκκλησία δεν σκοπεύει να την πατήσει όπως η Καθολική που δέχτηκε να γίνει ραδιοχρονολόγηση στην Σινδόνη του Ιησού και αποδείχτηκε ότι είναι του 14 αιώνα!
Γιατί όπως επεξηγεί  :ποτέ δεν προσφέρεις στην επιστήμη την ευκαιρία να σε εξευτελίσει για να μπορείς να λες ότι τα Δώρα των Μάγων(!) φυλάσσονται με ιδιαίτερη επιμέλεια στο σκευοφυλάκιο της Ιεράς Μονής Αγίου Παύλου. 

Τα οποία βεβαίως εξέρχονται από εκεί και περιφέρονται επιτυχώς όταν υπάρξει ανάγκη  συλλογής οβολών, όπως γράφω στο  ΤΡΕΞΑΤΕ! ΤΑ ΔΩΡΑ ΤΩΝ ΜΑΓΩΝ ΒΡΙΣΚΟΝΤΑΙ ΣΤΟΝ ΒΟΛΟ!
  Ανήμερα της γιορτής των αγίων ισαποστόλων Κωνσταντίνου και Ελένης βρίσκει την αφορμή να γράψει (σελ288) ότι: ο Κωνσταντίνος έβρασε ζωντανή την  δεύτερη σύζυγό του, την Φαύστα, έπνιξε τον γιό του Κρίσπο, κρέμασε τον γαμπρό του και τον πεθερό του.. γεγονότα που έχω εκτενώς εκθέσει στο 1-ΑΙΜΟΣΤΑΓΕΙΣ ΒΥΖΑΝΤΙΝΟΙ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΕΣ ΠΟΥ ΑΓΙΑΣΑΝ Μέγας Κωνσταντίνος και Θεοδόσιος Α΄ ο Μέγας.

Αλλά και το Σάββατο του Λαζάρου μίλησε για τον Κοραή, που από εκείνα τα χρόνια, ξεσκέπασε την απάτη με το Άγιο Φως όπως εκτενώς γράφω  στο  H ΘΑΥΜΑΤΟΠΟΙΙΑ ΜΕ ΤΟ «ΑΓΙΟ» ΦΩΣ Ο ίδιος ο Τσατσόπουλος ,σε άρθρο του, την είχε χαρακτηρίσει προσφυώς ότι είναι  ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΟΣ ΤΣΑΡΛΑΤΑΝΙΣΜΟΣ και γι αυτό και  ονόμασα έτσι και το σχετικό μου ποστ.

Αντίστοιχα ανήμερα των τριών ιεραρχών γράφει (σελ295)  μεταξύ άλλων ότι: ήταν πρωταγωνιστές στην μεγαλύτερη «πλαστογραφία» των νεωτερικών μας χρόνων . «Το εγχείρημα, τηρουμένων των αναλογιών πάντα των αναλογιών, θα ήταν αντίστοιχο με το να καθιερώσουμε τον Χίτλερ, τον Γκαίμπελς και τον Γκέρινγκ ως άτεγκτους προστάτες του εβραϊκού γένους..» Σχετικά με αυτούς έχω γράψει στο Η ΕΟΡΤΗ ΤΩΝ ΤΡΙΩΝ ΙΕΡΑΡΧΩΝ ΚΑΙ Ο ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΟΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΜΟΣ ΤΩΝ ΜΑΘΗΤΩΝ 
Γλαφυρή είναι στην συνέχεια η περιγραφή του της αντιπαράθεσης του με τον Καμπούρη, η σύλληψη του και βέβαια η ταχύτατη απελευθέρωση του, αλλά και η απόλυση του από τα ΝΕΑ, από τον Μαρινάκη γιατί επέμενε, για λόγους αρχής, επειδή πρώτος του είχε ζητήσει, να μιλήσει για όλα αυτά ο Δανίκας του Πρώτου Θέματος, αντί να μιλήσει πρώτα στην εφημερίδα που αρθρογραφούσε. 

Στο επόμενο κεφάλαιο αναφέρει τα όσα έχει πει ο Μητροπολίτης Δωρόθεος περί θαυμάτων και έχω γράψει και εγώ, στο ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΘΑΥΜΑΤΟΥΡΓΟΥ ΕΙΚΟΝΑΣ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΤΗΣ ΤΗΝΟΥ. αλλά και για τις πλάκες χρυσού που αποκομίζει ο ναός από το λιώσιμο των κοσμημάτων των πιστών που αφιερώνονται στην εικόνα.
Αναφέρεται μετά σε τηλεοπτική εκπομπή για τον συλληφθέντα απατεώνα εξορκιστή της Θεσσαλονίκης (σελ 337) για τον οποίο έχω γράψει στο Η ΑΠΑΤΗ ΤΩΝ ΕΞΟΡΚΙΣΜΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΘΑΥΜΑΤΩΝ! και γράφει ότι: Ο εξορκιστής της Θεσσαλονίκης είχε την μεγάλη ατυχία ή την μεγάλη αφέλεια να μην φοράει ράσα…Ο μη ρασοφόρος εξορκιστής συνελήφθη πριν περάσουν σαράντα οκτώ ώρες, οι ρασοφόροι εξορκιστές δεν θα συλληφθούν ποτέ…
Στο τελευταίο κεφάλαιο του βιβλίου αναφέρεται στην μήνυση που του είχε κάνει η Ελεύθερη Ώρα, γιατί είχε πει σε τηλεοπτική εκπομπή (σελ345), πως ο Άγιος Παΐσιος ήταν εμφανώς διαταραγμένος επειδή, όπως έχει πει  ρώτησε μια σαύρα αν υπάρχει Θεός και η σαύρα, σύμφωνα με την πρώτη εκδοχή κουνάει καταφατικά το κεφάλι της, ενώ σύμφωνα με την δεύτερη, την πιο μερακλίδικη συνοδεύει την κίνηση της κεφαλής της με ένα ηχηρό ελληνοπρεπέστατο «Ναι» . Βέβαια η μήνυση πήγε κατευθείαν στον κάδο του εισαγγελέα.
Τέλος σε άλλη εκπομπή με θέμα την πανηγυρική επανένωση του χεριού στο λείψανο του αγίου Ιωάννη του Ρώσου αναφέρεται στα όσα γράφει σχετικά η Ελληνική Νομαρχία για το πως βαπτίζονται  λείψανα αγίων διάφορα οστά με αποτέλεσμα (σελ 354) να έχουμε άγιους πολυκέφαλους άγιους με δεκαπέντε πόδια και είκοσι οκτώ χέρια.. και βγαίνουν και άγιοι που δεν υπήρξαν ποτέ, μυθικά πρόσωπα..
Σχετικά έχω γράψει το ποστ Ο ΑΓΙΟΣ ΜΕ ΤΑ 4 ΚΕΦΑΛΙΑ! και  το Η ΑΝΥΠΑΡΚΤΗ ΑΓΙΑ ΒΑΡΒΑΡΑ ΚΑΙ ΟΙ ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ

Ακούγοντας δε τον Ανδρέα Καραγιάννη, καλεσμένο στην ίδια εκπομπή,  να λέει με σοβαρότητα (σελ357) ότι ο Ιωάννης ο Ρώσος, ένας άνθρωπος που πέθανε πριν από τρείς αιώνες, το 1730, επικοινωνεί κάθε είκοσι πέντε χρόνια και δεν τον ενδιαφέρουν ούτε οι Παγκόσμιοι Πόλεμοι ούτε η Μικρασιατική καταστροφή, τίποτα. Τον μόνο που τον ενδιαφέρει κάθε είκοσι πέντε χρόνια είναι να επικοινωνεί με τους πιστούς του και να τους λέει να του αλλάξουν τα άμφια, εξερράγη, αποχώρησε από την εκπομπή και πήγε προφανώς σπίτι του να γράψει αυτό βιβλίο.
 Το βιβλίο αυτό,  όπως μπορεί να διαπιστώσει κανείς από τις παραπομπές που κάνω σε δικά μου γραπτά, δεν είχε να μου προσθέσει μεν νέες γνώσεις, αλλά παρ΄ όλα αυτά το διάβασα μονορούφι λόγω της ρέουσας γραφής του αλλά και του προσωπικού του αγώνα να επικρατήσει η αλήθεια αντί της θρησκευτικής παραπλάνησης, μυθολογίας και οικονομικής εκμετάλλευσης των αφελών.

 ΠΡΟΣΘΗΚΗ

Ευχαριστώ εκ βάθους καρδίας τον Πέτρο Τατσόπουλο που έγραψε στο Facebook τα παρακάτω θερμά λόγια για αυτό το κείμενο:

 Θερμές ευχαριστίες στον Αθεόφοβο για τις εύστοχες και διεισδυτικές παρατηρήσεις του στο "Παιδί του Διαβόλου", καθώς και για τις αποκαλυπτικές δικές του παραπομπές . 

Τα σχόλια δημοσιεύονται μετά από έγκριση.

 

Η ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΓΡΗΓΟΡΟΠΟΥΛΟΥ ΜΕΤΑ 16 ΧΡΟΝΙΑ

Όταν πριν 16 χρόνια στις 6-12-08 έγινε η δολοφονία του 15χρονου Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου την επομένη που μαθεύτηκε το γεγονός και η Αθήνα καταστρεφόταν από τους κουκουλοφόρους,  στις 8-12-08 είχα γράψει το παρακάτω ποστ με τον χαρακτηριστικό τίτλο ΜΕΡΙΚΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ ΕΝ ΘΕΡΜΩ ΓΙΑ ΤΗΝ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΚΑΙ ΤΙΣ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΕΣ
Ήδη η Αθήνα καιγόταν, όταν αρκετοί είχαν αρχίσει να διαβάζουν το ποστ και σε σχόλιο  στις 9 παρά 10΄το βράδυ σχολιαστής γράφει: Αυτή τη στιγμή ακούω ειδήσεις και μαθαίνω ότι αγνοείται μια γυναίκα μέσα στην φλεγόμενη εθνική τράπεζα.

Δυστυχώς η είδηση ήταν λανθασμένη, όχι μόνο σε σχέση με την τράπεζα που ήταν η Μαρφίν, αλλά και με τον αριθμό των θυμάτων που ήταν 3 νεκροί,  η Παρασκευή Ζούλια, 35 ετών, η Αγγελική Παπαθανασοπούλου, 32 ετών και έγκυος στο πρώτο της παιδί, και ο Επαμεινώνδας Τσακάλης, 36 ετών ενώ υπήρχαν και 21 τραυματίες.
Μεταφέρω εδώ ολόκληρο το ποστ, στο οποίο δεν θα ήθελα να αλλάξω τίποτα γιατί τα περισσότερα από τα γραφόμενα παραμένουν δυστυχώς τα ίδια μέχρι σήμερα.
Επειδή μετά από τόσα χρόνια μπορεί μερικοί να μην ξέρουν ή να μην θυμούνται δύο γεγονότα που αναφέρονται στο κείμενο τα επεξηγώ με συντομία.
Υπόθεση ζαρντινιέρας. Ήταν Νοέμβριος του 2006. Ένας Κύπριος νεαρός φοιτητής, ο Αυγουστίνος Δημητρίου ξυλοκοπήθηκε ανηλεώς από άντρες της ελληνικής αστυνομίας και στη συνέχεια η ΕΛ.ΑΣ. εξέδωσε ανακοίνωση ότι ο νεαρός απλά αυτοτραυματίστηκε επειδή έπεσε σε μια ζαρτινιέρα με λουλούδια! Για καλή του τύχη υπήρχε βίντεο του ξυλοδαρμού του.Τελικά 6 αστυνομικοί αθωώθηκαν και δύο καταδικάστηκαν σε 2 ½ χρόνια φυλάκιση με τριετή αναστολή.
Δολοφονία σέρβου μαθητή. Τον Οκτώβριο 1988 ανθυπαστυνόμος πυροβόλησε εξ επαφής σέρβο 17χρονο μαθητή, που δεν είχε προβάλλει αντίσταση, όταν  πήγε να τον συλλάβει ως ύποπτο κλοπής ενός πορτοφολιού. Τελικά καταδικάστηκε σε φυλάκιση δύο ετών με αναστολή.

Είναι η δεύτερη φορά που ένα 15 χρονο παιδί χάνει την ζωή του από σφαίρα αστυνομικού.
Και αν μεν η δολοφονία του Καλτεζά έγινε σε μια τεταμένη ατμόσφαιρα πορείας Πολυτεχνείου, η χθεσινή δολοφονία έγινε χωρίς να υπάρχει συγκεκριμένη αιτία γι΄ αυτήν, πλην μιας δυστυχώς υπαρκτής από καιρό βεντέτας μεταξύ αστυνομίας και των ονομαζομένων από τις εφημερίδες γνωστών –αγνώστων .
Δεν έχει στα μάτια μου καμιά διαφορά αυτή η δολοφονία από την δολοφονία του νεαρού φιλάθλου του Παναθηναϊκού στην Παιανία ή την παρ’ ολίγον δολοφονία του φοιτητή με την ζαρντινιέρα στην Θεσσαλονίκη από τους αστυνομικούς.
Είτε φίλαθλοι, είτε αστυνομικοί είτε κουκουλοφόροι αισθάνονται ότι είναι μέλη μιας ομάδας που τους ενώνει ένα κοινό μίσος απέναντι σε αυτούς που θεωρούν εχθρούς και η μοναδική τους επιθυμία είναι να τους τσακίσουν.
Νομίζω ότι ο στίχος των Goin' Through αποδίδει καλύτερα από οποιαδήποτε άλλα λόγια αυτό το συναίσθημα

Είναι το μίσος που θάβει ό,τι ωραίο είχες φτιάξει
Σου γκρεμίζει τα κομμάτια που είχες ταιριάξει
Η ζωή σου δεν μοιάζει με την δική μου
Η φωνή σου δεν ακούγεται σαν τη δική μου

Από όλους αυτούς η αστυνομία όμως δεν έχει καμιά δικαιολογία να διακατέχεται από μίσος για οποιαδήποτε κοινωνική ή πολιτική ομάδα.
Υποτίθεται ότι αποτελείται από άτομα που έχουν επιλέξει αυτό το επάγγελμα γιατί πιστεύουν ότι προσφέρει στο κοινωνικό σύνολο, έχουν την εκπαίδευση να αντιμετωπίζουν κάθε μορφή βίας από όπου και αν αυτή προέρχεται, χωρίς χρήση πυροβόλων όπλων και χωρίς άσκοπη βία όταν είναι αναγκαία η σύλληψη υπόπτων για έκνομες πράξεις.
Τίποτα όμως δυστυχώς δεν ισχύει από τα παραπάνω.
Οι περισσότεροι βρέθηκαν εκεί για να εξασφαλίσουν ένα μισθό γιατί δεν κατάφεραν ή δεν προσπάθησαν για κάτι καλύτερο, η εκπαίδευση τους είναι της κακιάς ώρας, οι συνθήκες δουλειάς για όσους βρίσκονται στο δρόμο άθλιες και εξαντλητικές.
Αντί δε να τους καλλιεργείται η νοοτροπία ότι αποτελούν ένα σώμα που σκοπός του είναι η ασφάλεια και η προστασία του πολίτη οι διάφοροι Πολύδωρες τους κανακεύουν προάγοντας τους σε praetoris urbani .
Επιπρόσθετα δε η οπλοφορία, τους δημιουργεί ένα συναίσθημα υπεροχής σαν να είναι Ράμπο ,με αποτέλεσμα σε έκρυθμες καταστάσεις , εκεί που θα έπρεπε να τηρήσουν τις νόμιμες διαδικασίες για να επαναφέρουν την τάξη, αυτοί να καταλήγουν σε συμπεριφορές σαν αυτές της ζαρντινιέρας, της δολοφονίας του Σέρβου στην Θεσσαλονίκη ή της σημερινής .
Και όλα αυτά γιατί έχουν πλέον μίσος για κάθε ένα που βρίσκεται απέναντι τους και διαδηλώνει είτε είναι συνταξιούχοι είτε είναι κουκουλοφόροι.
Και οι μεν συνταξιούχοι δαρμένοι αναγκαστικά θα διαλυθούν, οι άλλοι όμως είναι επικίνδυνοι όταν κρατάνε καδρόνια ,σου πετάν πέτρες και μολότωφ και έχουν και αυτοί το ίδιο μίσος και αίσθημα εκδίκησης.
Γι΄ αυτή την τραγική κατάσταση που ζούμε αυτές τις μέρες όλοι μας έχουμε ευθύνες.
Γενικότερα ζούμε σε μια κοινωνία που ο ένας δεν σέβεται τον άλλο.
Σχεδόν καθημερινά το κέντρο της πόλης είναι κλειστό από διάφορες ομάδες που διαδηλώνουν για τα δίκαια τις περισσότερες φορές αιτήματά τους, αδιαφορώντας όμως για την κοινωνική αναστάτωση που προκαλούν στην πόλη.
Το ίδιο κάνουν και οι αγρότες αποκόπτοντας την χώρα στα δύο, το δε πανεπιστημιακό άσυλο έχει καταντήσει μια έννοια χωρίς νόημα και οποιοσδήποτε τραμπούκος μπορεί να το χρησιμοποιεί σαν ορμητήριο του ή να εισβάλει και να διαλύει οποιαδήποτε συγκέντρωση ή συνέλευση που δεν είναι του γούστο του προκαλώντας καταστροφές και σωματικές βλάβες. Και όλα αυτά με την ανοχή και την παθητική στάση μιας κοινωνίας και μιας πολιτείας που είναι ανίκανη να επιβάλει στοιχειώδεις κανόνες εύρυθμης λειτουργίας του κράτους.
Είναι πια συχνό φαινόμενο πορείες και συγκεντρώσεις για δίκαια αιτήματα που διοργανώνονται από διάφορους φορείς και κόμματα να καταλήγουν σε ανεξέλεγκτες καταστροφές από διάφορες μη ελεγχόμενες ομάδες.
Ακούγονται από διάφορες μεριές απόψεις ότι τις καταστροφές της προκαλούν διάφοροι αγνώστου προέλευσης προβοκάτορες.
Τα ίδια ακριβώς είχαν ακουστεί από την εποχή του Πολυτεχνείου το 1973, και για το λόγο αυτό το παράνομο τότε ΚΚΕ επειδή δεν μπορούσε να ελέγξει και να εξηγήσει την κατάσταση είχε αντίθετη θέση.
Δυστυχώς από την αρχαιότητα το αίσθημα της καταστροφής είναι πανίσχυρο όταν ο άνθρωπος παύει να λειτουργεί σαν άτομο και γίνεται όχλος.
Σχεδόν πάντα η κατάληψη μιας πόλης είχε σαν επακόλουθο την καταστροφή της και το πλιάτσικο .
Ποιοι άραγε και για ποιο λόγο προβοκάτορες καταστρέφουν ό,τι βρεθεί στην διάβα τους μετά από ένα ποδοσφαιρικό αγώνα που έχασε η ομάδα τους ή όταν εισβάλλουν σε ένα σχολείο που έχει γίνει κατάληψη και τα κάνουν όλα λίμπα;
Από χρόνια όσοι το βράδυ κατεβαίνοντας την Ιπποκράτους θέλουν να στρίψουν στην Καλλιδρομίου, που βρίσκεται το αστυνομικό τμήμα Εξαρχείων θα την βρουν κλειστή.
Ο λόγος είναι απλός.
Να μην μπορούν περνώντας με ένα μηχανάκι να τους πετάξουν μολότοφ, όπως είχε γίνει συχνά στο παρελθόν. Από την άλλη μεριά η αστυνομική βαναυσότητα όταν ελέγχουν τα νέα παιδιά που κυκλοφορούν στην περιοχή είναι γνωστή και το μίσος και από τις δύο μεριές αλληλοτροφοδοτούμενο.
Η αστυνομική βαρβαρότητα όμως δεν έχει εκδηλωθεί μόνο στην περιοχή των Εξαρχείων.
Για το λόγο αυτό δεν χρειάστηκαν προβοκάτορες για να πάρουν φωτιά όλες οι μεγάλες πόλεις της Ελλάδας όταν ένας στρατόκαυλος ανεγκέφαλος αστυφύλακας σαν να βρίσκεται στο Φαρ Ουέστ βγάζει το περίστροφο του και καθαρίζει ένα άοπλο παιδί.
Τα χθεσινά λοιπόν γεγονότα δείχνουν ότι στην Ελλάδα σήμερα υπάρχει μια υποβόσκουσα οργή κυρίως στις νεότερες ηλικίες, οι οποίες μαστίζονται από την ανεργία ή τους χαμηλούς μισθούς ,ενώ συγχρόνως βρίσκονται αντιμέτωποι με ένα εκπαιδευτικό σύστημα ατελέσφορο, που δεν προσφέρει προοπτικές και ένα μέλλον που προοιωνίζεται σκοτεινό και αβέβαιο.
Από την άλλη μεριά ζουν σε μια κοινωνία χωρίς ηθικές αρχές που έχει αναγάγει ως κριτήριο επιτυχίας την απόκτηση πλούτου και την επίδειξη του.
Η καταστροφή λοιπόν και το κάψιμο καταστημάτων και τραπεζών αποτελεί την εκτόνωση αυτής οργής και δεν έχει στο μεγαλύτερο μέρος της ταξική βάση.
Όταν το 1995 έγινε η σύλληψη των 500 ατόμων που είχαν κλειστεί στο Πολυτεχνείο με έκπληξη οι περισσότεροι διαπίστωσαν ότι τα περισσότερα ήσαν τα παιδιά της διπλανής τους πόρτας.
Μέσα στη γενικότερη συνωμοσιολογία που μας διακατέχει, πολλοί είπαν ότι η κυβέρνηση άφησε τα γεγονότα να εξελιχθούν έτσι ώστε η προσοχή της κοινής γνώμης να απομακρυνθεί από το Βατοπέδιο.
Μπορεί πράγματι για λίγες μέρες το Βατοπέδιο να έρθει σε δεύτερη μοίρα.
Όμως προσωπικά πιστεύω ότι η κυβέρνηση είναι έντρομη μπροστά στα γεγονότα αυτά, τα οποία ξεπερνούν τις ανεπαρκείς ικανότητες που έχει για να τα τιθασεύσει.
Ταυτόχρονα δε δεν τρέφει ψευδαισθήσεις για τις δυνατότητες μιας κομματικοποιημένης , αποδιοργανωμένης, αποδυναμωμένης και εξίσου έντρομης αστυνομίας που η ηγεσία της προτιμά να παρακολουθεί αμέτοχη τις καταστροφές από το να κινδυνεύσει να βρεθεί με έναν ή πολλούς νέους νεκρούς από ανεξέλεγκτα αστυνομικά όπλα .
Ας ελπίσουμε όμως ότι δεν θα βρεθούμε να θρηνούμε κανένα άλλο νεκρό από το όπλο κάποιου απελπισμένου καταστηματάρχη όταν θα βλέπει ότι πάνε να καταστρέψουν ό,τι με κόπο και ιδρώτα έχει καταφέρει να αποκτήσει στη ζωή του.

Τα σχόλια δημοσιεύονται μετά από έγκριση.

ΓΙΑΤΙ ΤΑ ΔΕΚΕΜΒΡΙΑΝΑ ΘΕΩΡΗΘΗΚΑΝ ΩΣ «ΔΩΡΟ ΤΟΥ ΥΨΙΣΤΟΥ»

 

Φέτος συμπληρώνονται 80 χρόνια από τα Δεκεμβριανά ,καθοριστικό σταθμό  για τις έκτοτε πολιτικές εξελίξεις στην χώρα μας.
Η μεγαλύτερη αντιστασιακή οργάνωση στην κατοχή ήταν το ΕΑΜ με στρατιωτικό σκέλος του τον ΕΛΑΣ. Κυρίαρχο ρόλο στην  ηγεσία του είχε το ΚΚΕ με τα στελέχη του Σιάντο και Ιωαννίδη άτομα χαμηλής παιδείας, χωρίς ευρύτερη αντίληψη των διεθνών συσχετισμών και  πλήρως εξηρτημένα από την  σοβιετική καθοδήγηση του Ρώσου απεσταλμένου Γκριγκόρι Ποπώφ.
Έτσι σύμφωνα με τις οδηγίες του τον Μάιο 1944 στο Συνέδριο του Λιβάνου υπογράφεται το Έθνικό Συμβόλαιο για την συγκρότηση κυβέρνησης Εθνικής ενότητας με 6 βουλευτές από το ΚΚΕ σε σύνολο 22 και στην οποία τίθενται τα ένοπλα τμήματα στο εσωτερικό και το εξωτερικό υπό τις διαταγές της νέας κυβέρνησης.
Τον Σεπτέμβριο στην συμφωνία της Καζέρτας υπογράφεται συμφωνία με την οποία οι αντάρτικές δυνάμεις υπάγονται στην δικαιοδοσία του Βρεττανού αντιστράτηγου Σκόμπι ο οποίος αναλαμβάνει απευθείας την διοίκηση Αττικής και Πελοποννήσου.
Τον ίδιο μήνα σε συνάντηση υψηλού επιπέδου Βρετανών και Γερμανών στην Λισαβώνα, παρά το γεγονός ότι διαρκούσε ακόμα ο πόλεμος, και συμφωνείται η αναίμακτη αποχώρηση των χιτλερικών από την Ελλάδα, που έγινε στις 12 Οκτωβρίου, με απώτερο σκοπό να ανακόψουν την προέλαση του κόκκινου στρατού.
Στις 9 Οκτωβρίου στην Μόσχα ΄συναντάται ο Τσώρτσιλ με τον Στάλιν ο οποίος σε ένα κωλόχαρτο συμφωνεί την εκχώρηση της Ελλάδας κατά 90% στους Βρεττανούς.
Στις 7 Νοεμβρίου γράφει ο Τσώρτσιλ στον υπουργό Εξωτερικών του  ‘Ιντεν :
Προβλέπω με βεβαιότητα σύγκρουση με το ΕΑΜ και δεν πρέπει να υποχωρήσουμε ενώπιον αυτής της προοπτικής υπό τον όρο ότι θα έχουμε επιλέξει πολύ καλά τον λόγο και το έδαφος.
Τον ίδιο μήνα παραιτούνται από την κυβέρνηση οι 6 υπουργοί του ΚΚΕ, μετά από τελεσίγραφο του πρωθυπουργού να έχουν διαλυθεί οι ανταρτικές ομάδες μέχρι τις 10 Δεκεμβρίου, ενώ δεν δέχτηκε τη διάλυση των στρατιωτικών σωμάτων της Ορεινής Ταξιαρχίας και του Ιερού λόχου που είχαν σχηματιστεί στην Μέση Ανατολή και είχαν πολεμήσει με τις συμμαχικές δυνάμεις.
Στις 3 Δεκεμβρίου σε διαδήλωση του ΕΑΜ στο Σύνταγμα  η  αστυνομία  πυροβολεί τους διαδηλωτές με αποτέλεσμα τον θάνατο 28 και τον τραυματισμό 128.
Αυτή η μέρα αποτελεί την αρχή των Δεκεμβριανών που έληξαν στις 11 Ιανουαρίου με την ήττα του ΕΑΜ και την συμφωνία για εκεχειρία.
Στις 2 Φεβρουαρίου υπογράφεται η Συμφωνία της Βάρκιζας που οδηγεί στην οριστική διάλυση του ΕΛΑΣ, την παράδοση του οπλισμού του, συγκρότηση εθνικού στρατού και δημοψήφισμα για το πολιτειακό.
Δεν έχει γίνει ακόμα γνωστό αν το ΚΚΕ, το ΕΑΜ και το ΕΛΑΣ είχαν την έγκριση του Στάλιν ή λόγω της άπειρης  ηγεσίας τους ενήργησαν αυτοβούλως χωρίς να λαμβάνουν υπόψη τους τα σχέδια και τους συσχετισμούς μεταξύ  των συμμάχων κατά του άξονα. Ο Κ. Δεσποτόπουλος λέει πάντως  πως είχαν λάβει τηλεγράφημά από την Σόφια που έλεγε: « Παππούς (ο ΓΓ του ΚΚ Βουλγαρίας Γκιόργκι Δημητρώφ , έμπιστος της Μόσχας) συμβουλεύει συνεχίστε αντίσταση. Κάνουμε παν το δυνατόν προς βοήθειαν σας»
Σε επιστολή του στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ στις 2 Μαρτίου 1948 ο Γεώργιος Παπανδρέου γράφει:
"Το συμπέρασμα είναι ότι ο Δεκέμβριος ημπορεί να θεωρηθή¨δώρον του υψίστου¨. Αλλά δια να υπάρξη ο Δεκέμβριος, έπρεπεν προηγουμένως να είχομεν έλθει εις την Ελλάδα. Και τούτο ήτο δυνατόν μόνον με την συμμετοχήν και του Κ.Κ.Ε. εις την Κυβέρνησιν, δηλαδή με τον Λίβανον. Και δια να ευρεθούν εδώ οι Βρεττανοί, οι οποίοι ήσαν  απαραίτητοι δια την Νίκην, έπρεπεν προηγουμένως να είχεν υπογραφή το Σύμφωνον της Καζέρτας. Και δια να μην γίνη η Στάσις-το «δώρον του Υψίστου»- έπρεπε προηγουμένως να επιμείνω εις την άμεσον αποστράτευσιν του ΕΛΑΣ και να θέσω το ΚΚΕ ενώπιον του διλήμματος ή να αποδεχθεί ειρηνικώς τον αφοπλισμόν του ή να επιχειρήση την Στάσιν, υπό συνθήκας όμως, πλέον, αι οποίαι ωδήγουν εις την συντρβήν του... Αυτή είναι η ιστορική αλήθεια."
Χάρις λοιπόν στο «Δώρον του Υψίστου» ,το οποίο προσέφερε απερίσκεπτα το ΚΚΕ στην τότε κυβέρνηση με τα Δεκεμβριανά , κατέληξε όλοι  οι δωσίλογοι και οι συνεργάτες των Γερμανών όχι μόνο να μην λογοδοτήσουν μετά την απελευθέρωση και να  τιμωρηθούν, αλλά αγωνιζόμενοι κατά των κομμουνιστών να σώσουν το τομάρι τους και ιδίως μετά τον Εμφύλιο, να καταλάβουν και περίοπτες θέσεις στην πολιτική ζωή της χώρας.
Η δε ηρωική αντίσταση του λαού στους κατακτητές να φτάσουμε στην μεταπολίτευση για να καταλήξει να αναγνωριστεί από την πολιτεία.
 
Σχετικό με το θέμα είναι το ποστ μου  ΔΕΚΕΜΒΡΗΣ 1944- ΟΠΩΣ ΤΟΝ ΠΕΡΙΓΡΑΦΕΙ Ο ΦΡΑΝΣΙΣ ΝΟΕΛ ΜΠΕΪΚΕΡ ΤΟ 1946
Όταν δημοσιεύτηκε κλικάροντας επάνω στις φωτογραφίες από τις εφημερίδες αυτές μεγάλωναν, αλλά τώρα, δεν ξέρω γιατί, αυτό είναι ανέφικτο.
 
Τα σχόλια δημοσιεύονται μετά από έγκριση.

ΥΠΕΡΑΣΠΙΖΟΜΕΝΟ ΤΟΝ ΣΤΑΛΙΝ ΤΟ ΚΚΕ ΑΡΝΕΙΤΑΙ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΓΙΑ ΤΟ ΧΟΛΟΝΤΟΜΟΡ

 

Όπως γράφω, μεταξύ άλλων, στο ποστ μου ΝΑΖΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΟΥΚΡΑΝΙΑ : Στον Β΄Παγκόσμιο Πόλεμο στην Δυτική Ουκρανία ένα μέρος του πληθυσμού υποδέχτηκε τους Γερμανούς ως απελευθερωτές που θα τους βοηθούσαν να αποκτήσουν δικό τους κράτος και να απαλλαγούν από την Σοβιετική εξουσία, γιατί με τον λοιμό του 1933 που είχε προκαλέσει ο Στάλιν, είχαν πεθάνει 3,5 εκατομμύρια στην Ουκρανία και 1,5 εκατ. στην Νότια Ρωσία, ενώ χιλιάδες άλλοι είχαν εξοριστεί στα γκούλαγκ.
Ο λοιμός αυτός γνωστός ως Χολοντομόρ ή Γολοντομόρ στα Ουκρανικά (Holodomor), ήταν αποτέλεσμα της βίαιης κολεκτιβοποίησης που εφάρμοσε η Σοβιετική Ένωση του Ιωσήφ Στάλιν στην περιοχή κατά τα έτη 1932-1933, και κατά  την οποία κατασχέθηκαν όλα τα σιτηρά και εν συνεχεία τα ζώα με αποτέλεσμα να ξεσπάσει λιμός από τον οποίον πέθαναν εκατομμύρια άνθρωποι.
Στην παραπάνω φωτογραφία είναι η μάνα με το νεκρό από πείνα παιδί της , στο μνημείο για το Χολοντομόρ στην Ουκρανία.

Μπορεί επί Χρουστσόφ να έγινε αποσταλινοποίηση στην ΕΣΣΔ, αλλά το ΚΚΕ, με την πάροδο των ετών και την κατάρρευση του κουμμουνιστικού  καθεστώτος, ξαναγύρισε στην λατρεία του «πατερούλη» και όπως οι πιστοί χριστιανοί δεν μπορούν να αποκηρύξουν τις βαρβαρότητες της Παλαιάς Διαθήκης, έτσι και το ΚΚΕ δεν μπορεί να τον απαρνηθεί τόσο τον ίδιο όσο και τα έργα του.
Κυριολεκτώντας  ο Μάνος Βουλαρίνος γράφει ότι: το ΚΚΕ είναι περισσότερο ένας θρησκευτικός φορέας, μια εκκλησία του Σταλινισμού (ένα από τα δόγματα της μαρξιστικής θρησκείας), οπότε η πνευματική ακινησία και η δογματική υπεράσπιση του φονικού έργου της μαρξιστικής θεότητας με το όνομα Στάλιν είναι απολύτως απαραίτητη για την διατήρηση και την ενίσχυση της πίστης. Όσο απαραίτητη είναι και η ταύτιση με την πολιτική των κυβερνήσεων της Μόσχας που για τους σταλινικούς είναι ό,τι η Μέκκα για τους μουσουλμάνους. 
Μια κοινή δήλωση των Ηνωμένων Εθνών που υπογράφηκε από 25 χώρες το 2003 κάνει λόγο για 7-10 εκατομμύρια θανάτους στο Χολοντομόρ . Περαιτέρω έρευνες έχουν μειώσει τον εκτιμώμενο αριθμό θανάτων σε 3,3 με 7,5 εκατομμύρια.

Στις 23-11 μαζί με τον Δήμο Μάνδρας  οργανώθηκε από το Ελληνο-Ουκρανικό Επιμελητήριο και την ουκρανική κοινότητα της Αθήνας, υπό την αιγίδα της Πρεσβείας της Ουκρανίας στην Ελλάδα, εκδήλωση μνήμης για την γενοκτονία αυτή στον μνημείου του Εθνικού ποιητή της Ουκρανίας Ταράς  Σεβτσένκο.

Μόλις το ΚΚΕ πληροφορήθηκε για την εκδήλωση αυτή, ξαπέστειλε τους γνωστούς κουμπουροφόρους οπαδούς του με τα μεγάλα στειλιάρια με τις κόκκινες σημαίες, ως, όπως γράφει στην ανακοίνωση του, Μαχητική αντιπολεμική- αντιιμπεριαλιστική παρέμβαση για να εμποδίσουν την ανιστόρητη και αντικομμουνιστική φιέστα, την οποία θεωρεί επίσης στην ίδια ανακοίνωση ως,  Μια προκλητική και θλιβερή παρασύναξη, τη στιγμή που κλιμακώνεται η ιμπεριαλιστική σύγκρουση στην Ουκρανία, καθώς μόνο τις τελευταίες μέρες πληθαίνουν οι προειδοποιήσεις ότι ο πόλεμος ΝΑΤΟ- Ρωσίας αποκτά «παγκόσμια χαρακτηριστικά», μετά τη χρήση αμερικανικών και βρετανικών όπλων κατά της Ρωσίας από το καθεστώς Ζελένσκι και την αναθεώρηση του πυρηνικού δόγματος της Ρωσίας και την πρόσφατη εκτόξευση πυραύλων στο έδαφος της Ουκρανίας.
Και όπως γράφει ο Μάνος Βουλαρίνος: Για τους συντρόφους του ΚΚΕ η συγκέντρωση αυτή είναι μια βλασφημία που στρέφεται εναντίον του Πατερούλη τους αλλά και της επίσημης ιστορίας του κράτους στο οποίο αυτός μεγαλούργησε. Κι έτσι, όπως πριν κάποια χρόνια κάτι φανατικοί χριστιανοί (παρέα με τους χρυσαυγίτες αν θυμάστε) μαζεύονταν έξω από το θέατρο Χυτήριο για να επιτεθούν στους συντελεστές μιας παράστασης που πρόσβαλε την πίστη τους, έτσι και τα μέλη του ΚΚΕ μαζεύτηκαν στη Μάνδρα για να επιτεθούν στους Ουκρανούς που προσβάλουν τη δική τους πίστη.
Αν σκεφτείτε μάλιστα ότι μιλάμε για ένα «κόμμα» που καταστατικά είναι εχθρικό απέναντι στη δημοκρατία, ένα «κόμμα» που η μηδενική ανοχή στην αντίθετη άποψη βρίσκεται στον πυρήνα της πίστης των μελών του, αν σκεφτείτε ότι η μητέρα Ρωσία ακόμα είναι σε πόλεμο με την Ουκρανία, η επίθεση στην εκδήλωση για τα εκατομμύρια θύματα του Χολοντομόρ ήταν μονόδρομος για τους συντρόφους. 
Συνεπώς η ερώτηση που πρέπει να κάνουμε δεν είναι γιατί τα μέλη του ΚΚΕ συγκεντρώνονται για να επιτεθούν σε ανθρώπους που τιμούν τους νεκρούς τους. Η ερώτηση που πρέπει να κάνουμε είναι ως πότε θα γίνεται ανεκτή αυτού του τύπου η δράση του ΚΚΕ; Ως πότε η ελληνική πολιτεία θα παρέχει ασυλία σε ένα «κόμμα» που δρα ανεξέλεγκτα και με μηδενικό ενδιαφέρον για τη νομιμότητα; Ως πότε το κράτος θα μπερδεύει τη νομιμοποίηση του ΚΚΕ με την τοποθέτηση του υπεράνω του νόμου;
Φυσικά τα ερωτήματα είναι ρητορικά. Σε μια κοινωνία της οποίας οι πολιτικοί πιπιλίζουν την καραμέλα «τιμούμε τους αγώνες της αριστεράς» όταν ο μόνος αγώνας που έκανε μόνη της η ελληνική αριστερά ήταν ο πόλεμος για την ένταξη της χώρας στο ανατολικό μπλοκ είναι αναμενόμενο το ΚΚΕ να αλωνίζει ανεξέλεγκτο και να δρα πάντα με την άνεση αυτού που βρίσκεται υπεράνω του νόμου. Και μπράβο του.
 
Τα σχόλια δημοσιεύονται μετά από έγκριση.

Δεν πάει έτσι, ρε κουμπάρε… του Πάνου Κολιόπουλου.

Ο Πάνος Κολιόπουλος έχει γράψει πολλά βιβλία με ιδιαίτερο χιούμορ, τα οποία διαθέτει δωρεάν στο ιντερνετ εδώ.
Όπως γράφει ο ίδιος, γεννήθηκε το 1949 στη Λάρισα και σπούδασε ζωγραφική και Ιστορία στη Γενεύη και στο Παρίσι. Εργάστηκε ως γραφίστας και επιμελητής εκδόσεων επί σειρά ετών. Στις αρχές της δεκαετίας του '80 επιχειρεί να λειτουργήσει μια αίθουσα τέχνης στην Κέρκυρα, εγχείρημα που στέφεται από θεαματική αποτυχία. Την ίδια εποχή και στον ίδιο τόπο εκδίδει, με μια συντροφιά φίλων, το σατιρικό underground περιοδικό ΜΕΙΟΝ, προσπάθεια αξιέπαινη - πλην θνησιγενής. Τα τελευταία χρόνια ασχολείται κυρίως με το γράψιμο και τα ηλεκτρονικά πολυμέσα.
Πριν μερικά χρόνια μου είχαν στείλει στο e-mail το βιβλίο του Μωρή Σούλα, τι γινήκανε οι άντρηδοι,μωρή; από το οποίο και είχα δημοσιεύσει ένα απολαυστικό κείμενο του.
Τώρα διάβασα το Δεν πάει έτσι, ρε κουμπάρε... το οποίο μπορείτε να το κατεβάσετε από εδώ  Download PDF
Και αυτό το βιβλίο, με υπότιτλο  Μέγας Σεξουαλικός Ονειροκρίτης (Με παραδείγματα βγαλμένα απ’ τη ζωή) είναι γραμμένο με εξαιρετικό χιούμορ και όπως γράφει ο ίδιος στην αρχή: .. έχουμε εδώ μια σειρά από αληθινές ιστορίες, με φανταστικά πρόσωπα, που διαδραματίζονται σε μια υποθετική χώρα, με πραγματικές καταστάσεις.
Μια από αυτές, που προσωπικά την διάβασα γελώντας συνεχώς, είναι και αυτή που μετέφερα ολόκληρη εδώ, μαζί με τα σκίτσα που την συνοδεύουν, που τα έχει σχεδιάσει ο ίδιος.

                                                                                                υπό: Σταυρούλας Καρεκλά

                                                                                               οικοκυράς              

Με τον Μένιο μόλις κλείσαμε εικοσιδύο χρόνια έγγαμου βίου. Μην κοιτάς που μικροδείχνω, μπήκα στα βάσανα μικρή. Λόγω ανωτέρας βίας, που λένε. Ήμουν βλέπεις σ’ ενδιαφέρουσα, στα δίδυμα, και δεν γινόταν να το τραινάρουμε το πράγμα, γιατί τι θα ‘λεγε ο κόσμος και κυρίως οι συγγενείς. Οπότε, τι να κάνει κι ο Μένιος, ήθελε δεν ήθελε, με κουκουλώθηκε και νά που πριν να το καταλάβουμε, πέρασε ο καιρός και τα παιδιά –ζωή να ‘χουν– σπουδάζουν και τα δυο πολιτικοί μηχανικοί στη Σαλονίκη. Δόξα τω Θεώ, παράπονο δεν έχω.

Ο Μένιος είναι εργολάβος κι αναλαμβάνει μεγάλα έργα, κρατικά, όπου, όπως λέει ο ίδιος, γίνεται το έλα να δεις κι όρεξη και μυαλό να ‘χει κανείς, να τρώει από εκατό μεριές και με χρυσά κουτάλια. Κι όχι που να το παινευτώ, αλλά ο Μένιος μου και όρεξη έχει –110 κιλά έφτασε το καμάρι μου... όσο ύψος και πλάτος, που λέει ο λόγος– κι όσο για μυαλό... ξουράφι! Είπαμε, παράπονο δεν έχω... Δηλαδή όχι ακριβώς...

Θα μου πεις... ποιο αντρόγυνο δεν έχει τα προβλήματά του; Και θα συμφωνήσω. Πλην όμως, ρε φιλενάδα, υπάρχουν προβλήματα και προβλήματα. Και το δικό μου, για να πω την αμαρτία μου, όλα αυτά τα χρόνια δεν το είχα πάρει είδηση. Κάτι η έγνοια των παιδιών, κάτι το νοικοκυριό... τι να μαγειρέψω πάλι σήμερα;... οι κοινωνικές υποχρεώσεις... ε, δεν είχα και πολύ καιρό να σκέφτομαι. Τώρα όμως που φύγαν τα μανάρια μου και μείναμε οι δυο μας κούτσουρα στο σπίτι διαπίστωσα ότι κάποια πράγματα δεν είναι όπως θα ‘πρεπε να ήταν, πανάθεμά τα!

Καλά το κατάλαβες, περί το σεξουαλικό μιλάω.

Εντάξει... δεν μπορώ να πω ότι ο Μένιος μου –ο Θεός να τον έχει καλά τον άνθρωπο, να μας φροντίζει– ήταν ποτέ κανένα φαινόμενο στον τομέα αυτό, να τον κάνουμε ταινία για μεταμεσονύκτιες προβολές. Μάλλον αδιάφορο θα τον έλεγες, αλλά δικαιολογημένα... Είχε τις σκοτούρες του, ο κουβαλητής μας, τη δουλειά, τις υποχρεώσεις του, τον καθημερινό αγώνα της βιοπάλης... Πού μυαλό για διασκέδαση! Κι όταν καμιά φορά του θυμόταν να επιτελέσει τα συζυγικά του καθήκοντα... μη νομίζεις... τσακ-μπαμ και καληνύχτα σας, ένεκα που είχε να πάει την άλλη μέρα, αξημέρωτα, στα εργοτάξια.

 Να πω την αμαρτία μου εμένα αυτό με βόλευε. Είχα κι εγώ τις σκοτούρες μου, η γυναίκα. Τα παιδιά, το νοικοκυριό, το μαγείρεμα, τα ψώνια, πλύσιμο, σιδέρωμα... πού καιρός για πολυτέλειες και με τι μυαλό, που νύχτωνε κι έλεγα πότε να περάσει η ώρα, να πάω να ξεραθώ, να ξαποστάσουν τα κοκαλάκια μου. Για περιβουτήγματα ήμασταν τώρα, σοβαροί ανθρώποι; Σε παρακαλώ! Άσε που με τα παιδιά στο σπίτι αυτού του είδους τα καμώματα δεν έχουν θέση. Έτσι και σου ξεφύγει ένα «αχ! αχ!» πάνω στη εμπλοκή, άντε να εξηγείς μετά ότι ήταν ο πονόδοντος –χόρτα τρώνε τα διαόλια;

 Όταν όμως το σπίτι άδειασε και κατά συνέπεια ο φόρτος εργασίας της μάνας μειώθηκε, τότε βρέθηκα με κάμποσο χρόνο ελεύθερο και λίγο αυτό, λίγο οι ορμόνες, ε... άρχισα κι εγώ να σκέφτομαι κάπως διαφορετικά. Δηλαδή τι... αυτό είναι η ζωή; Φασίνα, φαγητό, τηλεόραση και ύπνος; Κι εντάξει να ήμασταν τίποτα ερείπια στη σύνταξη και να περιμένουμε τον Βαρκάρη να μας περάσει απέναντι, αλλά δεν ήμασταν... εγώ τουλάχιστον, γιατί ο Μένιος μου, σιδερένιος να ‘ναι... ε, τα χρονάκια του τα ‘χει... Δέκα χρόνια διαφορά είναι λογαριασμός στη φάση αυτή. Αλλά και πάλι... για απόσυρση δεν είναι ο πασάς μου. Εδώ άλλοι πολύ μεγαλύτεροί του κάνουν σημεία και τέρατα!... λίγα βλέπουμε στην τηλεόραση;

 Και τώρα κοίτα να δεις πώς δουλεύει ο άτιμος ο οργανισμός! Άμα σου μπει η ιδέα, μετά αρχίζει και το κορμί να διαμαρτύρε ται και να απαιτεί δικαιώματα που δεν είναι ακριβώς «ψωμί- -παιδεία-ελευθερία» κι «έξω οι βάσεις του θανάτου». Έρχεται ο διάολος (Θε μου ‘σχώρα με) και σου κατσικώνεται στον σβέρκο και ψου-ψου-ψού και μου-μου-μού στο αυτί... αρχίζεις και τρελαίνεσαι.

 Τώρα, κάτι νύξεις απέξω-απέξω που έκανα στον Μένιο μου έμειναν χωρίς ανταπόκριση. «Κάνε πιο πέρα, μωρή, και κάνει ζέστη... δεν δουλεύει καλά και το κλιματιστικό... να θυμηθείς να πάρεις τον μάστορα αύριο» μου ‘λεγε και το ‘ριχνε στον ύπνο και το ροχαλητό.

 Δεν λέω... κουράζεται ο άνθρωπος να κουμαντάρει τις δουλειές του όλη μέρα, αλλά κι εγώ, ως γυναίκα, ψυχή δεν έχω; Σε ρωτάω ευθέως, ρε φιλενάδα.

Η Σία –βαφτισμένη Αθανασία– είναι η κολλητή μου. Εξαπανέκαθεν, που λένε και τα πιτσιρίκια. Απ’ το σχολείο, στις καλόγριες, ακόμα. Ένας ύπνος μας χώριζε, που λέει ο λόγος, κι αυτό όχι πάντα. Που θα πει ότι μυστικά συναμετάξυ μας δεν είχαμε. Η Σία, σε αντίθεση με μένα, που σκλαβώθηκα νωρίς, έκανε τη ζωή της και είναι περπατημένη γυναίκα, φίνα και ντερμπεντέρισσα, όχι καμιά απόμαχη της ζωής –όπως καληώρα (γαμώτη μου!). Οι φαρμακόγλωσσες τη λένε «τεκνατζού», αλλά σάματι χρωστάει καλό ο κόσμος;... δεν τον ξέρουμε;

Τέλος πάντων, πήγα να δω τη Σία κι αυτή αμέσως, με τη μεγάλη της εμπειρία, αποφάνθηκε:

—Έχει γκόμενα!

—Αποκλείεται, της λέω. Ο Μένιος δεν είναι τέτοιος τύπος.

 —Το κινητό του το ‘ψαξες; με ρωτάει η έμπειρη.

—Ε, μέχρι εκεί μου κόβει, βρε φιλενάδα, της κάνω. Το ξετίναξα κανονικά. Τίποτα! Όλες οι κλήσεις και τα μηνύματα για δουλειά είναι. Τα μόνα συνθηματικά ονόματα που βρήκα είναι για υπουργούς και υψηλόβαθμους, για να μη γίνει καμιά στραβή. Μου τα ‘χει πει ο ίδιος αυτά και ξέρω ποιος είναι ποιος. Δεν υπάρχει τίποτα σου λέω.

—Μήπως είναι θέμα υγείας τότε, μου λέει η Σία. Ζωή να ‘χει το καμάρι σου... είναι και ενός κάποιου όγκου... Αν είχε και ύψος θα τον έλεγες και ντουλάπα.

—Ε, πώς... Ένα εβδομήντα... ψηλό τον λες, τον υπερασπίστηκα εγώ αυθορμήτως.

—Ναι, αυτός κι ο Κούγιας, μουρμούρισε η Σία. Τέλος πάντων, το θέμα μας είναι που δεν του κάνει κούκου.

—Α, δεν είπα εγώ αυτό! διαμαρτυρήθηκα. Μια χαρά κούκου του κάνει του ανθρώπου... το πρόβλημα είναι ότι δεν υπάρχει συνέχεια. Η Σία το σκέφτηκε.

—Τότε το θέμα μας είναι ψυχολογικό, αποφάνθηκε στο τέλος. Πρέπει να δεις έναν ειδικό.

—Τι ειδικό; απόρησα εγώ.

—Θα σε στείλω σε μια δικιά μου ψυχολόγα. Ψυχίατρος-σεξολόγος. Εξαιρετική επιστήμων! Όλα τα βρίσκει. Καλύτερα κι από καφετζού μην σου πω! Εμένα μ’ έσωσε.

Η ψυχίατρος-σεξολόγος δεν ήταν και κανένα τζόβενο... την εξηνταρού πατημένη την είχε, αλλά με τα μπότοξ και τα τραβήγματα ούτε πενηνταπέντε δεν έδειχνε.

Της εξήγησα το πρόβλημα κι αυτή κρατούσε σημειώσεις. Μετά άρχισε να με ρωτάει διάφορα, τόσο για τον Μένιο όσο και για μένα, που θα αποσιωπήσω εδώ, γιατί υπάγονται στον τομέα των προσωπικών δεδομένων –ίσως να εμπίπτουν και στον νόμο περί ασέμνων, δεν ξέρω... —Πρέπει να δω και τον σύζυγο, μου λέει μετά.

—Αυτό αποκλείεται, της το ξεκόβω εγώ. Με τι μούτρα θα τον φέρω εδώ; Θα με διαολοστείλει ο άνθρωπος –και με το δίκιο του.

—Χμμ..., κάνει η επιστήμων. Και μου λέτε ότι σίγουρα το πρόβλημα δεν είναι οργανικό... —Σίγουρα, της λέω μετά βεβαιότητος.

—Τότε πρέπει να είναι ψυχολογικό.

Αυτή είναι η επιστήμη! Δια της εις άτοπον απαγωγής βγάζει σοφά συμπεράσματα.

—Παρατηρώ, συνεχίζει η επιστήμων, ότι έχετε αρκετά παραμελήσει τον εαυτό σας. Θα ξεκινήσουμε μ’ αυτό. Φροντίστε να σουλουπωθείτε και βλέποντας και κάνοντας. Ο Θεός είναι μεγάλος. Εκεί συνειδητοποίησα ότι το πρόβλημα ήταν ενδεχομένως πιο σοβαρό απ’ όσο νόμιζα. Διότι όταν ακούς την επιστήμη να επικαλείται τον Θεό, φασκελοκουκούλωτα. Φρόντισα βεβαίως πάραυτα να εξωραϊστώ. Έβαψα το μαλλί κίτρινο Σκανδιναβί –σωστή Δανέζα η δική σου!– έφτιαξα νύχια, έκανα αποτρίχωση, φρύδια, τα πάντα όλα και βγήκα σωστό φιγουρίνι.

Περίμενα κάποια αντίδραση από τον Μένιο μου, αλλά... μπα!

—Για κοίτα με, του λέω στο τέλος απηυδισμένη. Δεν βλέπεις τίποτα το διαφορετικό; Με κοίταξε ο Μένιος...

—Τώρα που το λες... κάνα-δυο κιλά τα έχεις πάρει, μου κάνει. Να τρώμε το βράδυ πιο ελαφρά, ρε γυναίκα. Πρέπει να προσέχουμε στην ηλικία που είμαστε.

Πίσω στη σεξολόγα.

—Χμμ..., έκανε αυτή σημειώνοντας στο μπλοκάκι. Για να δούμε... Μήπως αν προχωρούσαμε σε κάτι κάπως πιο προκλητικό;... Πώς κυκλοφορείτε στο σπίτι;

—Πώς να κυκλοφορώ; της λέω. Με ρόμπα και παντούφλες, όπως όλος ο κόσμος.

—Θα κυκλοφορείτε προκλητικά ενδεδυμένη εφεξής, με διατάζει η επιστήμων. Πρέπει να αφυπνίσουμε τη λίμπιντο του συντρόφου κι αυτό, σας το υπογράφω, δεν γίνεται με ρόμπα και παντούφλες. Ακολούθησα τις επιταγές της επιστήμης κατά γράμμα.

Κι ο Μένιος...

—Ρίξε κάτι πάνω σου, ρε μάνα μου, μου λέει. Θα πουντιάσεις και θα ‘χουμε τρεχάματα.

Η σεξολόγα κούνησε το σοφό της κεφάλι και μετά από κάμποσα «χμμ» απεφάνθη.

—Θα βάλουμε τα μεγάλα μέσα, δήλωσε.

Κι εδώ είναι που αρχίζει η περιπέτεια.

Από το πατάρι ξέθαψα τη σχολική ποδιά της μάνας μου (τότε φορούσαν ακόμα ποδιές με άσπρο γιακαδάκι) καθώς και τη σάκα μου από την Τετάρτη Δημοτικού, που είχα φυλάξει γιατί ήταν από καλό δέρμα και υπολόγιζα κάποτε να την κάνω τσάντα.

Η ποδιά ήταν βέβαια τρία νούμερα και βάλε πιο στενή και ιλιγγιωδώς κοντή, αλλά μήπως αυτό δεν θέλαμε; Οπότε την άνοιξα λίγο στα πλάγια, που είχε περιθώριο, και την άφησα έτσι. Βρήκα και κάτι σοσόνια λευκά στο συρτάρι και ήμουν κομπλέ.

Έτσι, το βράδυ μετά το φαγητό, αφού έπλυνα τα πιάτα, κοτσάρισα τη στενοφήκαρη αρχαία ποδιά, τα σοσόνια, ελβιέλες, μια κορδέλα με φιόγκο στο μαλλί, πήρα και τη σάκα αγκαλιά και πήγα να παρουσιαστώ στον Μένιο που παρακολουθούσε με προσήλωση στην τηλεόραση το CSI.

Να με δει αυτός να ξεπροβάλλω έτσι μεταμφιεσμένη κόντεψε να του ‘ρθει νταμπλάς. Κοκκίνισε, γούρλωσε τα μάτια και με κοίταζε εντελώς έκθαμβος.

Πίστευα ότι θα με πρόγκαγε, ως συνήθως, όταν έκανα κάτι που του χαλούσε την ησυχία, αλλά διαψεύστηκα.

—Πού πας εσύ μανάρι μου; μου λέει με την τρεμάμενη φωνή του πορνοβοσκού.

Βλέπεις, ο Μένιος, λόγω ηλικίας, είχε προλάβει τις ποδιές, οπότε το φετίχ δούλεψε στο φουλ.

—Πού να πάω, καλέ κύριε, σχολείο πάω, του απαντάω με το νάζι το τσακίρικο της μαθητριούλας, που το τραβούσε ο οργανισμός της.

—Και δεν φοβάσαι μην σε πειράξουν τίποτις αλήτες στο δρόμο; μου λέει ο Μένιος, αφήνοντας τον καναπέ και το CSI και πλησιάζοντας σαν καλοθρεμμένος αίλουρος.

—Φοβάμαι, πώς δεν φοβάμια, του λέω εγώ. Αλλά τι να κάνω; Να μην πάω σχολείο;

—Να πας, μανάρι μου, είπα εγώ να μην πας; λέει ο όψιμος σάτυρος απλώνοντας κιόλας χερούκλες. Εγώ θα σε πάω... μην σε πειράξουν τα αλητόπαιδα...

Και όντως με πήγε και μια χαρά φτάσαμε στον προορισμό μας, επιτέλους, μετά από τόσο και τόσο καιρό! Η επιστήμη, για μια ακόμη φορά, θριάμβευσε!

Κατενθουσιασμένη επικοινώνησα με την κυρία Κική (έτσι έλεγαν την ειδικό) και της διηγήθηκα τα συμβάντα, με ανατριχιαστικές λεπτομέρειες.

—Όπως το υπέθεσα, μου λέει. Έχουμε να κάνουμε με πεσμένη λίμπιντο η οποία τεχνηέντως, στη φάση αυτή τουλάχιστον, δύναται ν’ ανορθωθεί. Καλά, συνεχίστε έτσι κι αναλόγως των αποτελεσμάτων θα καταστρώσουμε το πλάνο θεραπείας.

—Μα τι θεραπεία μου λέτε; διαμαρτύρομαι εγώ. Δεν είπαμε ότι είχαμε ριζική ανόρθωση των πάντων; Πάει, θεραπεύτηκε ο άνθρωπος.

—Μην αυταπατάσθε, κυρία Σταυρούλα μου, ήρθε η κοφτή απάντηση της επιστήμονος. Μια μάχη κερδίσαμε μόνο, όχι τον πόλεμο. Συνεχίστε εσείς με αμείωτο ζήλον και βλέπουμε. Οπότε, τι να ‘κανα η γυναίκα, ακολούθησα τις συμβουλές της επιστήμης κι επανέλαβα το πείραμα. Και τη δεύτερη φορά είχαμε αξιοσημείωτη επιτυχία, την τρίτη όμως...

—Άσε με, μανάρι μου, που βλέπω CSI, μου λέει ο Μένιος, χωρίς να ξεκολλήσει τα μάτια του από την τηλεόραση. Εσύ πήγαινε να κάνεις τα μαθήματά σου, μη σε σηκώσει ο δάσκαλος αύριο και δεν ξέρεις.

Άντε πάλι από την αρχή στην κυρία Κική. Και να μου ‘χουν πέσει και τα μούτρα!

—Εμ σας το είπα, δεν σας το είπα, κυρία Σταυρούλα μου; θριαμβολόγησε εκείνη. Απλώς ένα βήμα προς την σωστή κατεύθυνση κάναμε. Η οριστική επιτυχία βρίσκεται ακόμη, φοβούμαι, παρασάγγας μακράν.

—Μα τι άλλο να κάνω, η έρμη; αναφώνησα εγώ άπελπις. Έτσι και μου ξαναπεί να πάω να κάνω τα μαθήματά μου θα του κοπανήσω τη σάκα στο κεφάλι.

Η κυρία Κική φάνηκε να το σκέφτεται, σημειώνοντας διάφορα στο μπλοκάκι της κι αφήνοντας διάφορα περισπούδαστα «χμμμ...».

—Πείτε μου, λέει μετά. Ο σύζυγός σας είναι άτομο θρησκευόμενο;

—Εντάξει... δεν έχει και στασίδι ρεζερβέ στην εκκλησία, της λέω. Μια φορά τον σταυρό του τον κάνει.

—Υπέροχα, μου λέει. Θα απευθυνθούμε λοιπόν στα θρησκευτικά του απωθημένα. Να έχετε υπόψη σας πως η θρησκεία, στην επιστήμη μας, αποτελεί μία σχεδόν ανεξάντλητη περιοχή άντλησης φετίχ.

—Δηλαδή; απορώ εγώ.

—Η αίσθηση της αμαρτίας είναι ένα από τα ισχυρότερα αφροδισιακά, μου εξηγεί η επιστήμων. Ετοιμαστείτε να ασπασθείτε τον μοναστικό βίο. Μου πήρε αρκετό κόπο και ψάξιμο, αλλά στο τέλος και ράσα βρήκα και κεφαλομάντηλο και σταυρούς και κομποσκοίνια κι απ’ όλα. Μια μικρή επέμβαση στο ντεκολτέ (που όχι να το περηφανευτώ, αλλά είναι το μεγάλο μου προσόν) και ήμουν έτοιμη να λάβω την ευλογία του Αγίου Πρεβέζης –εάν ενθυμείστε.

Να με δει ο Μένιος να παρουσιάζομαι οσία Πουλχερία βάρεσε συναγερμό –πλήρη, με έπαρση σημαίας.

—Αγία Ηγουμένη! αναφώνησε. Ποιος καλός άνεμος σας φέρνει στο φτωχικό μας;

—Έχω προς πώληση –δια την ανέγερση του τέμπλου της οσίας Ευλαμπίας, μεγάλη η χάρη της– αγιασμένα εικονίσματα και κομποσκοίνια, τέκνον μου, του λέω εγώ –Παξινού κανονική πια.

—Ω, μα ενδιαφέρομαι προσωπικώς, με διαβεβαίωσε ο Μένιος επιτελώντας τις γνωστές κυκλωτικές του κινήσεις. Περάστε από την κρεβατοκάμαρη να μου τα δείξετε

Και βέβαια έγινε ευλογητός ο Κύριος, σε σεπτή ολονυχτία. Όπως θα ‘λεγε κι ο χύδην όχλος: είπα τον Δεσπότη Παναγιώτη και είδαμε τον Χριστό φαντάρο, κανονικά, με παλάσκες και άρβυλα. Η παράσταση επαναλήφθηκε άλλες δυο φορές και μετά ο Μένιος σταυροκοπήθηκε, είπε «βοήθειά μας» κι επέστρεψε στην τηλεόρασή του.

Η κυρία Κική είχε βγάλει όμως κάποια επιστημονικά συμπεράσματα.

—Χμμ..., είπε κατά το συνήθειό της. Φαίνεται ότι η ενδυνάμωση ή καλύτερα θα έλεγα η επαναφορά της λίμπιντο του υποκειμένου που μας απασχολεί είναι μικράς διαρκείας. Πεπερασμένης θα πρόσθετα. Με την ικανοποίηση της φαντασίωσης το ενδιαφέρον φθίνει και φθίνει τάχιστα, δυστυχώς. Που σημαίνει ότι το ενδιαφέρον πρέπει να ανανεώνεται συνεχώς με νέες παραστάσεις και προτάσεις.

—Δηλαδή, γιατρέ μου;...

—Δηλαδή, κυρία Σταυρούλα μου, να σου το θέσω αλλιώς. Όταν μια θεατρική παράσταση παύει να προσελκύει κόσμο, τι κάνει ο θιασάρχης; Την αλλάζει. Ανεβάζει καινούργια παράσταση, το ταχύτερο δυνατόν.

—Παναπεί ότι εγώ, η έρμη, θα υποδύομαι συνεχώς ρόλους; ρώτησα κάπως ανήσυχη.

—Μέχρις ότου το κοινό μας –στην προκειμένη περίπτωση ο σύζυγος– πάψει να απαιτεί ποικιλία εναλλασσόμενη αενάως και εκτιμήσει τον θίασο –εσάς δηλαδή, κυρία Σταυρούλα μου– όχι για την ικανότητα εναλλαγής των ρόλων, αλλά για την αξία της υποκριτικής –με τη θεατρική έννοια το εννοώ– ανεξαρτήτως ρεπερτορίου. Θέλουμε δηλαδή να τον πιάσουμε πελάτη, που θα προσέρχεται ακόμα κι αν ανεβάζουμε πατάτες. Κάτι σαν το κοινό του Κουν δηλαδή.

—Ο Μένιος στου Κουν!... να ζήσω να το δω κι αυτό! μουρμούρισα. Αλλά δεν υπήρχε περίπτωση εγώ, το τίποτα, να αμφισβητήσω ολόκληρη επιστήμη, και μάλιστα όταν υπήρχαν σοβαρές ενδείξεις ότι η θεωρία ήταν σωστή.

Κι έτσι ξεκίνησε ένας μαραθώνιος παραστάσεων που ούτε το πλέον δραχμοσυντήρητο θεατρικό μπουλούκι δεν είχε ποτέ βιώσει. Έπαιξα διαδοχικά τη δασκάλα, την εφοριακό, την αστυνομικίνα, τη στριπτητζού σε σκυλάδικο, την καμπαρετζού, την κυρία του κόσμου, την αεροσυνοδό (εδώ ο Μένιος απαίτησε να τον φωνάζω «Ανδρέα»), την παραδουλεύτρα, την Κοκκινοσκουφίτσα, τη Χιονάτη, τη Τζαίην (όπου έπρεπε να τον αποκαλώ «Ταρζάν»), την περιπτερού της γειτονιάς, τη φιλενάδα μου τη Σία (κατόπιν δικής του επιθυμίας –που μου έβαλε κάποιους ψύλλους στ’ αυτιά) κι ότι άλλο μπορεί να βάλει ο νους του (μερακλή) ανθρώπου.

Δεν έχω παράπονο, κάθε φορά η ανταπόκριση του κοινού ήταν ενθουσιώδης κι εγώ ανακάλυψα σε μένα ένα ταλέντο που ούτε να το υποπτευθώ πριν.

—Κάποια στιγμή θα σταθεροποιηθούμε σ’ ένα ρόλο, με παρηγορούσε η επιστήμων Κική. Και μόλις συμβεί αυτό θα δείτε ότι η απαίτηση σύντομης αλλαγής έργου θα ατονήσει. Υπομονή.

Υπομονή έκανα, γιατί –εδώ που τα λέμε μεταξύ μας, φιλενάδα– το όλο σκηνικό καθόλου δεν με χάλαγε. Μια χαρά περνάγαμε. Γιατί ποιος είχε ιδιωτικές Απόκριες στο σπίτι του σχεδόν κάθε μέρα;

Και να δεις που για μια ακόμη φορά η επιστήμη είχε δίκιο. Η στροφή έγινε υπό την μορφή έκφρασης επιθυμίας από το ίδιο το φιλοθεάμον κοινό.

—Ξέρεις τι σκέφτομαι, ρε γυναίκα; μου λέει ένα βράδυ που είχαμε αργία ο Μένιος.

—Τι σκέφτεσαι, πασά μου; ενδιαφέρθηκα εγώ.

—Νά... σκεφτόμουν ότι την πολιτική την έχουμε αφήκει απόξω, μου λέει ο Μένιος.

—Μπα; του κάνω. Και τι σχέση έχει η πολιτική με τα σώβρακα –μετά συγχωρήσεως;

Γέλασε ο Μένιος, αφήνοντας να του ξεφύγουν και δυο πορδές –ένεκα που του είχα μαγειρέψει στιφάδο και τα κρεμμύδια του φέρνουν πάντα αέρια.

—Αμ, αν δεν έχει η πολιτική ποιος έχει; μου λέει. Αλλά δεν είναι αυτό το θέμα μας. Όπως ξέρεις, εγώ, ένεκα η δουλειά μου – ολόκληρη αυτοκρατορία, μιλάμε!– έχω πάρε-δώσε μ’ ένα σωρό πολιτικάτζες. Άνευ αυτοί δουλειά δεν γένεται. Αλλά, πάνε ρώτα όποιον θες... άπαξες και μπλέξεις με δαύτους θα σε κουτουπώσουν, δεν υπάρχει περίπτωση. Οπόταν, ρε μανάρι μου, καημό το έχω να βρεθώ κι εγώ μια φορά από πάνω. Δεν ξέρω αν με καταλαβαίνεις...

—Σε καταλαβαίνω, Μένιο μου, πώς δεν σε καταλαβαίνω, του λέω εγώ πρόθυμα. Από πού θες να ξεκινήσουμε;

—Απ’ τη δικιά μας, μου λέει ο Μένιος. Την Υπουργό Δημοσίων Έργων. —Μα αυτή, Μένιο μου, είναι ένα πατσούρι απερίγραπτο! διαμαρτύρομαι εγώ.

—Γιατί, οι άλλες τι είναι; γέλασε ο Μένιος. Αν εξαιρέσεις δυο-τρεις βουλευτίνες (που βγήκαν λόγω μόστρας) όλες τους είναι να κλαις τους άντρηδοί τους με μαύρο δάκρυ. Και να σε παρακαλάνε, που λέει ο λόγος, δεν τους κάθεσαι. Οπόταν, με σένα, κορμάρα μου εσύ ατελείωτη!... μου δίνεται η ευκαιρία να πάρω τουλάχιστον το αίμα μου πίσω και να το ‘φχαριστηθώ.

Η επιστήμων Κική να το ακούσει ενθουσιάστηκε.

—Ορίστε! αναφώνησε. Η ευκαιρία που περιμέναμε! Μέχρι να μας τελειώσουν όλες –ως και την Προεδρίνα της Δημοκρατίας υπολογίζω– θα περάσουν μήνες. Οπότε θα έχουμε καταφέρει να τον σταθεροποιήσουμε, παρέχοντας στη λίμπιντό του ομοιογενή ερεθίσματα. Όμως, για να έχουμε αποτελέσματα, θα πρέπει κι εσείς, κυρία Σταυρούλα μου, να είστε απταίστως πειστική στον ρόλο σας. Χρειάζεται μελέτη.

—Δεν έχω αφήσει βίντεο για βίντεο της Παξινού στο YouTube, τη διαβεβαίωσα.

—Χμμ..., μου κάνει η κυρία Κική. Σκεφτόμουν κάτι πιο αποτελεσματικό... Το Κανάλι της Βουλής ας πούμε.

                                            * * *

Βρισκόμαστε στον δεύτερο μήνα πλέον και δεν έχουμε φτάσει ούτε στα μισά της κυβερνητικής παράταξης. Ουδέποτε θυμάμαι τον Μένιο μου τόσο ενθουσιώδη. Αυτό το «Τι σου κάνω, υπουργάρα μου;» έχει γίνει πια το λάϊτ-μοτίβ της κάπως ιδιόμορφης ερωτικής ζωής μας. Παναπεί το σύστημα δουλεύει ρολόϊ. Τόσο που το σκέφτομαι σοβαρά στις επόμενες εκλογές να βάλω υποψηφιότητα. Με τις άκρες που έχει ο Μένιος μου βόλτα στο πάρκο θα είναι.

Τα σχόλια δημοσιεύονται μετά από έγκριση.