ΜΟΙΡΑΙΕΣ ΣΥΝΕΠΕΙΕΣ ΕΝΟΣ ΤΡΑΓΙΚΟΥ ΛΑΘΟΥΣ

Ένα από τα ουσιαστικότερα άρθρα για τα αποτελέσματα των κυρώσεων της Δύσης, μετά την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία, με τίτλο Μοιραίες συνέπειες ενός τραγικού λάθους είναι του πάντα έγκυρου και πλήρως ενημερωμένου στα οικονομικά θέματα Γιάννη Μαρίνου, και για το λόγο αυτό το παραθέτω ολόκληρο.

Δεν επιδέχεται σοβαρή αμφισβήτηση το ότι η επίθεση της Ρωσίας κατά της Ουκρανίας όφειλε όχι μόνο να αποδοκιμαστεί, αλλά και να αντιμετωπιστεί με πλήρη στήριξη του θύματος της επίθεσης, καθώς και την εξοπλιστική και οικονομική στήριξή του. Ήδη όμως τείνει αυξανόμενη η αμφιβολία αν οι οικονομικές κυρώσεις, που βιαστικά αποφασίστηκαν, βλάπτουν περισσότερο τη Ρωσία από τις χώρες που τις επέβαλαν.
Είναι γεγονός ότι μπορεί η εκτόξευση των τιμών φυσικού αερίου και πετρελαίου να ωθεί τον πληθωρισμό σε ασυνήθιστα υψηλά επίπεδα και στις ΗΠΑ. Όμως οι κυρώσεις αποδεικνύονται επωφελείς για αυτές ως εξαγωγέα πετρελαίου και υγροποιημένου αερίου (LNG) με κύριο θύμα τις χώρες του ΝΑΤΟ στην Ευρώπη, οι οποίες τελούν σε μερική έως πλήρη εξάρτηση από το εισαγόμενο ρωσικό πετρέλαιο και φυσικό αέριο.
Γιατί οι κυρώσεις σπανίως επιτυγχάνουν;  
Οι κυρώσεις κατά της Ρωσίας ώθησαν στα ύψη τις τιμές πετρελαίου και φυσικού αερίου και συνεπώς τον πληθωρισμό, ενώ ταυτόχρονα οι περιορισμοί στους οποίους υπόκεινται από τις αποφάσεις του κυριότερου τροφοδότη τους, τη Ρωσία, κατέστησαν τη Δυτική Ευρώπη το κυριότερο θύμα των αρνητικών επιπτώσεών τους.
Δύση vs Ρωσίας: Ποια θα αντέξει τον οικονομικό πόλεμο;
Οι ευρωπαϊκές χώρες υιοθετώντας βιαστικά και αμελέτητα τις κυρώσεις, στις οποίες πιεστικά τις ενεθάρρυναν οι ΗΠΑ προσπαθώντας να πυροβολήσουν τη Ρωσία, πυροβόλησαν μαζί και τα πόδια τους. Συνέβη μάλιστα και το προφανώς μη προβλεφθέν, βραχυπρόθεσμα τουλάχιστον: η ανατίμηση πετρελαίου και φυσικού αερίου λόγω και των κυρώσεων συνετέλεσε στο να εισπράττει η Ρωσία κάθε μέρα 1 δισεκατομμύριο δολάρια, καθώς συνεχίζει, έστω και με περιορισμούς, να τροφοδοτεί με πετρέλαιο και αέριο τη Δυτική Ευρώπη, όσο η τελευταία συνεχίζει να τελεί σε μερική έστω εξάρτηση από τη Ρωσία. Εν τω μεταξύ η τελευταία κερδίζει χρόνο για να αναζητήσει νέα πελατεία στον υπόλοιπο πλανήτη και ιδιαίτερα στην Ασία. Οι πληθυσμιακοί κολοσσοί Κίνα και Ινδία επωφελούνται από τις μειωμένες τιμές, στις οποίες προσφέρει η Ρωσία την ενέργεια, που έχουν απόλυτη ανάγκη. Δεν διστάζει μάλιστα ο Πούτιν να τιμωρεί όποιες χώρες συμπλέουν με τις κυρώσεις, που επέβαλαν οι χώρες του ΝΑΤΟ. Π.χ. εθνικοποίησε τις εγκαταστάσεις των πετρελαιοπηγών της Σαχαλίνης στις οποίες ήταν συνέταιρος και η Ιαπωνία, αποκόπτοντας την τελευταία από τον εφοδιασμό της από τα εκεί πετρέλαια.
Ας υπογραμμισθεί επίσης ότι η απόφαση της Ρωσίας πληρωμής για το πετρέλαιο και το φυσικό της αέριο μόνο σε ρούβλια, παρά την άρνηση των Δυτικών να αποδεχθούν τον εκβιασμό, απέβη και πάλι υπέρ της Ρωσίας. Αντί της κατάρρευσης του ρουβλίου, στην οποία προσέβλεπαν οι χώρες του ΝΑΤΟ, συνέβη το ακριβώς αντίθετο. Δηλαδή η ανατίμηση του ρωσικού νομίσματος σε επίπεδα πενταετίας αποδυναμώνει και το ευρώ.
Μη μας διαφεύγει επίσης ότι είναι συνέπεια των κυρώσεων σε βάρος της Ρωσίας η επισιτιστική κρίση, που ήδη πλήττει τον πλανήτη, καθώς αυτός στερήθηκε τα σιτηρά της Ρωσίας και της Ουκρανίας, που είναι από τους μεγαλύτερους παραγωγούς και συνεπώς εφοδιαστές της παγκόσμιας αγοράς. Και το χειρότερο είναι ότι οι κυβερνήσεις των χωρών που αποφάσισαν τις κυρώσεις δεν τολμούν να τις άρουν, καθώς η έμπρακτη αναγνώριση του λάθους θα είχε αποσταθεροποιητικές συνέπειες για τις περισσότερες από αυτές, χωρίς να αναστέλλεται η ρωσική εισβολή στην Ουκρανία. Ο Θεός να βάλει το χέρι του.
 

ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ-Ο ΜΥΘΟΣ ΚΑΙ Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ

Πολλοί άνθρωποι προτιμούν να ζουν πιστεύοντας μύθους που ενδυναμώνουν  την  προσωπική τους θεώρηση των πραγμάτων αντί της πραγματικότητας.
Είναι χαρακτηριστικό πως αν ρωτήσεις τους περισσότερους Νεοέλληνες με σιγουριά θα σου απαντήσουν πχ πως είναι σίγουροι ότι  υπήρχε το κρυφό σχολείο, πως έγινε ο χορός του Ζαλόγγου ή πως ο Παλαιών Πατρός Γερμανός ύψωσε το λάβαρο της επανάστασης στην Αγία Λαύρα.
Σε πιο σύγχρονη εποχή  η αριστερά πιστεύει ακράδαντα πως το Πολυτεχνείο έριξε την χούντα.
Για τον λόγο αυτό  μεγάλος ντόρος σηκώθηκε  όταν στην Βουλή ο υφυπουργός  Παιδείας Άγγελος  Συρίγος είπε το αυτονόητο, ότι η χούντα δεν έπεσε από το Πολυτεχνείο αλλά εξ αιτίας της τραγωδίας Κύπρου. Και αυτό γιατί η αυθόρμητη εξέγερση στο Πολυτεχνείο,  στο φαντασιακό των αριστερών έχει δημιουργήσει την μυθολογία πως ήταν η κορύφωση του αντιστασιακού κινήματος στα πανεπιστήμια και το οποίο οδήγησε στην πτώση της χούντας.
Ο πρώην πρόεδρος της Βουλής Νίκος Βούτσης, έκανε λόγο για παραχάραξη των ιστορικών γεγονότων πιστεύοντας πως ο Ρήγας Φεραίος, του οποίου πράγματι στελέχη συλληφθήκαν και βασανίστηκαν από την χούντα, αποτελούσε το κυρίαρχο στοιχείο της εξέγερσης.
Παραβλέπει το γεγονός πως στην τότε προσπάθεια φιλελευθεροποίησης του καθεστώτος το ΚΚΕ εσωτερικού επένδυε σε αυτή, μέσω της ΕΑΔΕ (Εθνική Αντιδημοκρατική Δημοκρατική Ενότητα).
Ο δε Νίκος Φίλης, πεπεισμένος πως χάρις στο Πολυτεχνείο υπήρξε  μεταπολίτευση, τον κατηγόρησε πως: διέπραξε το τεράστιο πολιτικό ολίσθημα να επιτεθεί στο θεμέλιο λίθο του σημερινού μας πολιτεύματος, τη Δημοκρατική Μεταπολίτευση.
Από κοντά και το ΚΚΕ, που εμφανίστηκε και αυτό σχεδόν ως ιδιοκτήτης της εξέγερσης, ενώ είναι γνωστό πως ήταν εξ αρχής αντίθετο.

Με την εξέγερση του Πολυτεχνείου έχω ασχοληθεί εκτενώς στο παρελθόν σε διάφορα πόστ μου.
Διαβάζοντάς τα λοιπόν ο αναγνώστης, που δεν έχει εκχωρήσει την κρίση του σε κάποια κομματική καθοδήγηση, εύκολα μπορεί να διαπιστώσει ότι τον σημερινό μύθο της αριστεράς για το Πολυτεχνείο τον έχουν καταρρίψει εδώ και πολλά χρόνια οι ίδιοι οι πρωταγωνιστές του!
Στο ποστ μου Ο ΜΥΘΟΣ ΟΤΙ ΤΟ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ ΕΡΙΞΕ ΤΗΝ ΧΟΥΝΤΑ έχω μεταφέρει μερικά καίρια αποσπάσματα από το εκτενές άρθρο του Απόστολου Δοξιάδη  Το Πολυτεχνείο: αλήθεια, μύθος και παραμύθια. Γράφει λοιπόν:
Αυτό που εγώ αποκαλώ εδώ «μύθο του Πολυτεχνείου» —ο πραγματικός μύθος, αν μου επιτρέπεται το οξύμωρο—είναι αυτός που επικράτησε ευρέως στη μεταδικτατορική περίοδο, και μάλιστα διδάσκεται στα σχολεία μας ακόμα και σήμερα ως Ιστορία. Αυτός ο μύθος λέει, στην πιο ακραία μορφή του, ότι η κατάληψη («εξέγερση», όπως αποκαλείται συνήθως) του Πολυτεχνείου είχε ως άμεση συνέπεια την πτώση της δικτατορίας, ενώ σε μια άλλη, ηπιότερη εκδοχή, ότι ήταν ο καθοριστικός παράγων που οδήγησε πολύ γρήγορα σε αυτήν.
Αυτά όμως δεν ισχύουν, ούτε το ένα ούτε το άλλο. Και δεν τιμάς τους νέους ανθρώπους που πήραν μέρος στην κατάληψη του Πολυτεχνείου, κι ακόμα λιγότερο τους νεκρούς, με το να τους στολίζεις με ψεύτικες δάφνες. Η πράξη των νέων ανθρώπων που μπήκαν στο Πολυτεχνείο είχε τόλμη και θάρρος —συνάμα και, για τους περισσότερους, την άγνοια κινδύνου που κουβαλά αναγκαστικά η νιότη.
Εν προκειμένω, το αποτέλεσμα της κατάληψης του Πολυτεχνείου, ήταν το ακριβώς αντίθετο από το επιθυμητό: αντί η απελευθέρωση, η σκληρότερη καταστολή. Και στην περίπτωση αυτή κέρδισαν κατά κράτος οι κακοί, όπως ακριβώς το είχε προβλέψει την πρώτη μέρα της εξέγερσης ο τότε καθοδηγητής μου, στο ΚΚΕ Εσωτερικού, ο Άξελ (Σωτήρης Βαλντέν)
……………………..
Όχι. Για όσους έζησαν τα γεγονότα του Νοεμβρίου του 1973, η βίαιη καταστολή του Πολυτεχνείου ήταν η αρχή μόνον ενός πράγματος: της Χούντας του Ιωαννίδη, που ήταν πολύ χειρότερη από του Παπαδόπουλου. Και ήταν το τέλος όχι της δικτατορίας, αλλά της αντίστασης στη δικτατορία, αλλά της ελπίδας ότι αυτή θα τελείωνε στο ορατό μέλλον.

Στο ποστ μου   ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΘΑ ΠΑΩ ΣΤΗΝ ΠΟΡΕΙΑ γράφω σχετικά πως αντιμετώπιζαν το Πολυτεχνείο τα δύο ΚΚΕ:
Όμως την εποχή της δικτατορίας το παράνομο ΚΚΕ έβλεπε με καχυποψία την κατάληψη του Πολυτεχνείου και θεωρούσε τους πρώτους 350 καταληψίες σαν πράκτορες της ΚΥΠ(!!!), όπως μπορεί κανείς να διαπιστώσει στην πολυσυζητημένη Πανσπουδαστική Νο 8 της Αντι ΕΦΕΕ που ανήκε στο ΚΚΕ. 
Το ίδιο βέβαια υπονοείται επίσης σε δήλωση του τότε γραμματέα του ΚΚΕ εσωτερικού Μπάμπη Δρακόπουλου, που θεωρούσε πως: σκοτεινές δυνάμεις...οργανώνουν προκλήσεις για να δικαιολογήσουν την επιβολή στρατοκρατικών μέτρων, σε ανακοίνωση μάλιστα δημοσιευμένη στις 17-11-1973 στην Μακεδονία.
Η εξήγηση για αυτή την στάση είναι απλή.
Όλη αυτή η εξέγερση δεν ελεγχόταν από τις κομματικές οργανώσεις της αντι ΕΦΕΕ (ΚΚΕ) και του Ρήγα Φεραίου (ΚΚΕ-εσ), και γι΄ αυτό σε αυτή εμφανιζόντουσαν ανεξέλεγκτα συνθήματα πηγαία από το πλήθος, αλλά και πολλών αναρχικών, μαοϊκών, αλβανόφιλων( ναι υπήρχε και τέτοιο είδος!), αναρχοαυτόνομων, ακροαριστερών, τροτσκιστών κτλ όπως "Κάτω το κράτος", "Θα γίνει Ταϋλάνδη", Κάτω το κεφάλαιο", "Κάτω η Εξουσία" ,"Γενική Απεργία", "Μάης του 68" κτλ    

Ο αείμνηστος καθηγητής του Συνταγματικού Δικαίου στην Νομική Αθηνών Σταύρος Τσακιράκης, κατά την περίοδο της Χούντας είχε διατελέσει γραμματέας της ΕΚΟΝ Ρήγας Φεραίος και μέλος της συντονιστικής επιτροπής κατάληψης του Πολυτεχνείου. Για την αντιδικτατορική του δράση συνελήφθη, φυλακίστηκε και βασανίστηκε στα κρατητήρια ΕΑΤ-ΕΣΑ. Υπήρξε ακαδημαϊκός  επισκέπτης στα Πανεπιστήμια, Χάρβαρντ, Κολούμπια και Νέας Υόρκης.
Ο Τσακιράκης έχει διηγηθεί το τι επακριβώς είχε γίνει:
  Φυσικά ήμουνα μέσα. Δεν ήμουν απλώς μέσα στο Πολυτεχνείο. Στο Πολυτεχνείο ήμουνα ο υπεύθυνος του Ρήγα. Είχα φτάσει από το στρατό, διότι ήμουνα στρατευμένος, μετά τη σύλληψή μου με έστειλαν να κάνω θητεία. Όταν έφτασα εδώ και πήγα στην οργάνωση, τους άκουγα να λένε κάτι ανάλογα με ό,τι λέει σταθερά το ΚΚΕ, ότι την κατάληψη έχουν κάνει οι αριστεριστές, ότι πρόκειται για μια περίεργη εξέγερση. Εγώ τους είπα: «είστε με τα καλά σας; Έχουμε τέτοιο γεγονός και θα μου λέτε, μου ξου ψου; Όλοι μέσα! Όλος ο Ρήγας μέσα στο Πολυτεχνείο». Και όντως, όλοι ήταν μέσα. Γι’ αυτό άλλωστε η αντιπροσώπευσή μας στις επιτροπές ήταν δυσανάλογη με τις δυνάμεις μας. Η ΚΝΕ δεν συμμετείχε. Το ΠΑΣΟΚ δεν υπήρχε. Στο Πολυτεχνείο, λοιπόν, βρέθηκαν οι αριστεριστές και εμείς.

Τέλος ένας ακόμα που μπορεί να έχει αξιόπιστη προσωπική μαρτυρία είναι ο Χρύσανθος Λαζαρίδης  γιατί ήταν μέλος της Συντονιστικής Επιτροπής κατά την εξέγερση σε αυτό. Συνελήφθη από την χούντα Ιωαννίδη λόγω της συμμετοχής του στα γεγονότα του Πολυτεχνείου, βασανίστηκε στο ΕΑΤ-ΕΣΑ και παρέμεινε κρατούμενος στις φυλακές μέχρι την πτώση της χούντας το καλοκαίρι του 1974. Υπέστη πολύ σκληρά βασανιστήρια και ξυλοδαρμούς από τους άνδρες της ΕΣΑ και νοσηλεύτηκε σε κρίσιμη κατάσταση στην «Παμμακάριστο»
Από το ποστ μου ΜΙΑ ΑΠΟΤΙΜΗΣΗ ΤΟΥ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ ΑΠΌ ΚΑΠΟΙΟΝ ΠΟΥ ΣΥΜΜΕΤΕΙΧΕ ΚΑΙ ΒΑΣΑΝΙΣΤΗΚΕ ΓΙ΄ΑΥΤΟ. μεταφέρω μερικά αποσπάσματα από την προσωπική του μαρτυρία:
Μιλάω σπάνια για τα γεγονότα εκείνα, κι όταν το κάνω αμφισβητώ όλους τους μύθους που επικράτησαν έκτοτε. Κυρίως για το ρόλο που διαδραμάτισε η τότε Αριστερά…
Την εξέγερση του Πολυτεχνείου δεν την ήθελε κανείς. Και δεν την «προετοίμασε» κανείς. Η ίδια η Αριστερά που βροντοφώναζε και υπερηφανευόταν για τη συμμετοχή της και για τον… «καθοδηγητικό της ρόλο», εκ των υστέρων, στη διάρκεια της εξέγερσης την είδε με επιφυλακτικότητα και καχυποψία. Κάποιοι μάλιστα ζήτησαν από τους φοιτητές να βγουν έξω και αμέσως μετά καταδίκασαν την εξέγερση ως έργο «300 προβοκατόρων»…
Ξέρετε τι θα πει να είσαι 19 ετών στην πιο βαθιά παρανομία μετά την εξέγερση, και κάποια κόμματα της Αριστεράς να σε θεωρούν «προβοκάτορα» την ώρα που η χούντα σε κυνηγάει παντού;
Δεύτερον, τα γεγονότα του Πολυτεχνείου, όντως κάποιοι πήγαν να τα εκμεταλλευτούν. Τα εκμεταλλεύθηκε πρώτος ο δικτάτορας Ιωαννίδης για να ρίξει τον δικτάτορα Παπαδόπουλο. Μετά τα εκμεταλλεύθηκε η Αριστερά κυρίως (αλλά και το ΠΑΣΟΚ πλαγίως), για να εδραιώσουν την παρουσία τους μετά την κατάρρευση της χούντας. Αλλά στην εξέγερση δεν πρωτοστάτησε ούτε ο… Ιωαννίδης, ούτε το ΠΑΣΟΚ (που δεν υπήρχε τότε), ούτε η Αριστερά (μέρος της οποίας απέσυρε τις δυνάμεις της, ενώ κάποιο άλλο μέρος είχε ταυτιστεί με το «πείραμα Μαρκεζίνη» που το ακύρωσε η εξέγερση).
Τρίτον, το «Πολυτεχνείο» σίγουρα δεν έριξε τη χούντα. Αλλά την κλόνισε σοβαρά, και έπαιξε το ρόλο του «καταλύτη» για την εσωτερική της διάσπαση.
Αλλά ήταν πολύ διαφορετικό απ’ το μύθο που πλάστηκε όλα τα επόμενα χρόνια…
Τέταρτον, η «αντίσταση του λαού κατά της χούντας» δεν υπήρξε τόσο «παλλαϊκή», τόσο «μαζική» και τόσο «ομόθυμη» όσο παρουσιάστηκε μετά. Η αλήθεια είναι πως δεν ήταν λίγοι εκείνοι που ενέκριναν τη δικτατορία τα πρώτα χρόνια. Αρκετοί ακόμα την ανέχονταν αγόγγυστα. Ακόμα περισσότεροι ένιωθαν απλώς φόβο. Πολλοί λίγοι είχαν διάθεση για αντίσταση. Όπως λίγοι ήταν κι αυτοί που είχαν διάθεση να βοηθήσουν τους τότε αντιστασιακούς…
Τέλος όταν διάβασα την άλλη αλήθεια που είπε ο Συρίγος, ότι  «οι εθιμικές πορείες του Πολυτεχνείου «καταλήγουν σε ταβέρνες με παϊδάκια» θυμήθηκα πως 12 χρόνια πριν, το ποστ μου ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΘΑ ΠΑΩ ΣΤΗΝ ΠΟΡΕΙΑ ξεκινούσε με  το ποίημα του Αργύρη Μαρνέρου  το οποίο καταλήγει  για τους συμμετέχοντες στην πορεία ως εξής:
Κρατώντας στο ίδιο χέρι
ένα σουβλάκι της ώρας
πραγματικά ξελιγωμένο
από την υπερένταση της συγκίνησης
 
Μερικά ακόμα ποστ για το Πολυτεχνείο
ΟΙ ΝΕΚΡΟΙ ΤΟΥ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ ΚΑΙ ΜΕΡΙΚΟΙ ΑΦΑΝΕΙΣ ΗΡΩΕΣ
17 ΝΟΕΜΒΡΗ –ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΜΑΡΤΥΡΙΑ  
ΤΟ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ ΖΕΙ;
 
Τα σχόλια δημοσιεύονται μετά από έγκριση. 

ΤΟ ΧΑΠΙ ΜΕ ΤΟ ΟΠΟΙΟ ΞΕΠΕΡΝΙΕΤΑΙ Η ΠΡΟΣΦΑΤΗ ΑΠΑΓΟΡΕΥΣΗ ΤΩΝ ΑΜΒΛΩΣΕΩΝ ΣΤΙΣ ΗΠΑ

Σε δημοσκόπηση των «Washington Post»/ABC στα τέλη Απριλίου, το 54% των Αμερικανών τασσόταν υπέρ της απόφασης του 1973 Roe v. Wade, από το όνομα της σχετικής υπόθεσης, με την οποία οι γυναίκες κέρδισαν, σε ομοσπονδιακό επίπεδο, το δικαίωμα στην άμβλωση. Μόνο  το 28% ήταν κατά. 
Πρόσφατα είχα ασχοληθεί εκτενώς με το θέμα στο ποστ μου ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ ΑΠΟΦΑΣΗ ΓΙΑ ΤΙΣ ΑΜΒΛΩΣΕΙΣ
Μια "θλιβερή μέρα για το δικαστήριο και τη χώρα" χαρακτήρισε τη μέρα που δημοσιεύτηκε η απόφαση, ο πρόεδρος των ΗΠΑ Τζο Μπάιντεν, σε έκτακτο διάγγελμά του προς τους Αμερικανούς πολίτες.
Όπως ανέφερε μάλιστα, πρόκειται για απόφαση που πηγαίνει τη χώρα 150 χρόνια πίσω, ενώ υποστήριξε ότι πρόκειται για το αποτέλεσμα "εξτρεμιστικής ιδεολογίας".
Ήδη στις 8 Ιουλίου ο Μπάιντεν, ζήτησε από την κυβέρνησή του να εξετάσει εάν έχει την εξουσία να κηρύξει έκτακτη ανάγκη δημόσιας υγείας που σχετίζεται με τις αμβλώσεις, υπέγραψε δε εκτελεστικό διάταγμα για την διευκόλυνση της πρόσβασης σε υπηρεσίες τερματισμού της εγκυμοσύνης που προβλέπει, μεταξύ άλλων, την προστασία των κινητών κλινικών αμβλώσεων στα σύνορα  των πολιτειών που τις απαγορεύουν και την εγγύηση πρόσβασης σε αντισύλληψη και χάπια για την άμβλωση και την οργάνωση ενός  δίκτυο εθελοντών δικηγόρων.
Για τον λόγο αυτό είπα σήμερα να γράψω δύο λόγια για αυτά τα χάπια για την άμβλωση που λέει ο Μπάιντεν.

Αντιγράφω από εδώ  για την  εναλλακτική λύση του «χαπιού» που κοστίζει 508 δολάρια.
Τι μπορούν να κάνουν οι Αμερικανίδες που βλέπουν να καταργείται ένα θεμελιώδες δικαίωμά τους; Προκειμένου να μην αναγκαστούν να καταφύγουν σε διαδικασίες παράνομης άμβλωσης με σοβαρούς κινδύνους για τη ζωή τους, οι γυναίκες σε 26 τουλάχιστον Πολιτείες, οι οποίες αναμένεται να απαγορεύσουν πλήρως τις αμβλώσεις, μπορούν να παρακάμψουν την απαγόρευση. Θα πρέπει να καταφέρουν να προμηθευτούν ανωνύμως και μέσω Διαδικτύου το «χάπι της άμβλωσης» (διαφορετικό από το «χάπι της επόμενης μέρας» που λειτουργεί ως αντισυλληπτικό) το οποίο προκαλεί διακοπή της κύησης. Το χάπι περιλαμβάνει τις ουσίες μιφεπριστόνη και μισοπροστόλη και μπορεί να ληφθεί μέχρι και τη 10η εβδομάδα της κύησης. Θεωρείται ασφαλές και δεν προκαλεί επιπλοκές. Αυτού του τύπου η «κατ’ οίκον» διακοπή της εγκυμοσύνης προτιμάται τα τελευταία χρόνια στις ΗΠΑ. Το 2017 την επέλεξε το 37% των γυναικών, ενώ το 2020 το 54% (στοιχεία του ινστιτούτου Guttmacher, οργάνωσης για το δικαίωμα στην άμβλωση, η οποία από το 1968 εκπονεί έρευνες για τα δικαιώματα των γυναικών στην υγεία και τη μητρότητα). Η μέση τιμή του χαπιού της άμβλωσης ανέρχεται σε 508 δολάρια. Το πρόβλημα είναι ότι οι συντηρητικές Πολιτείες αναζητούν τρόπους για να το απαγορεύσουν .

Επίσης από εδώ αντιγράφω το πως προκαλεί έκτρωση αυτό το χάπι και ποια είναι η αποτελεσματικότητα του με ένα αρκετά εκλαϊκευτικό κείμενο:
 Το «χάπι πτώσης» είναι το κοινό όνομα για τη χρήση δύο διαφορετικών φαρμάκων για τον τερματισμό της εγκυμοσύνης: μιφεπριστόνη και μισοπροστόλη. Αρχικά, λαμβάνεται η μιφεπριστόνη. Η εγκυμοσύνη χρειάζεται μια ορμόνη που ονομάζεται προγεστερόνη για να αναπτυχθεί κανονικά. Η μιφεπριστόνη εμποδίζει την προγεστερόνη του σώματος, σταματώντας την ανάπτυξη της εγκυμοσύνης.
Στη συνέχεια, λαμβάνεται το δεύτερο φάρμακο, misoprostol, είτε αμέσως είτε 48 ώρες αργότερα. Αυτό το φάρμακο προκαλεί κράμπες και έντονη αιμορραγία για να «αδειάσει» η μήτρα. Η όλη διαδικασία σαν αίσθηση θα μπορούσε να μοιάζει με μία έντονη περίοδο ενώ προσιδιάζει σε πρόωρη αποβολή. Σε περίπτωση που δεν εκδηλωθεί αιμορραγία εντός του 24ωρου γίνεται άμεσα επικοινωνία με τον προσωπικό γιατρό.
Αποτελεσματικότητα
Το χάπι άμβλωσης είναι πολύ αποτελεσματικό. Η επιτυχία εξαρτάται σχεδόν άμεσα με το στάδιο της εγκυμοσύνης στο οποίο βρίσκεται μια γυναίκα. Στις γυναίκες που είναι στους 2 μήνες ή λιγότερο έχει 96% επιτυχία κατά βάση. Στους 2 μήνες και μία εβδομάδα έχει 95% και στις 2μιση μήνες περίπου 92%.
Η λήψη γίνεται έως 10 εβδομάδες μετά την τελευταία εκδήλωση περιόδου. Διαφορετικά μπορεί να γίνει ενδομητρίωση σε περίπτωση που έχει παρέλθει το απαραίτητο και αναγκαίο χρονικό διάστημα.
 
Τα σχόλια δημοσιεύονται μετά από έγκριση 

ΕΙΝΑΙ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΗ Η ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗ ΤΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ ΤΟΥ ΤΥΠΟΥ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΥΣ ΔΙΧΩΣ ΣΥΝΟΡΑ;

Στην γνωστή και πολυσυζητημένη έκθεση για την ελευθερία του τύπου στην Ελλάδα από την ΜΚΟ Δημοσιογράφοι δίχως σύνορα η  Ελλάδα έχει καταποντιστεί στην 108 θέση ανάμεσα στο Μπουρουντί και την Ζάμπια!
Στην έκθεση αυτή λοιπόν η ελευθερία του τύπου στην Ελλάδα είναι χειρότερη από την Βόρεια Κύπρο (έτσι αναφέρονται τα κατεχόμενα) που βρίσκονται στην θέση 81 ! Και όπως είπε, όταν ρωτήθηκε και ο ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Κούλογλου «Εσείς πως θα τη λέγατε;» Πώς νομίζετε ότι αποκαλούνται τα κατεχόμενα»;
Ο δε  Pavol Szalai, επικεφαλής των Δημοσιογράφων χωρίς Σύνορα στα Βαλκάνια, της γαλλικής ΜΚΟ αποφάνθηκε ότι οι ελληνικές αρχές εμποδίζουν τους δημοσιογράφους να ασκήσουν δημοσιογραφία ελεύθερα!
Γράφουν δε πως στην Ελλάδα «ο κυβερνητικός εκπρόσωπος είναι αρμόδιος να επιβλέπει τα μέσα ενημέρωσης γεγονός που υποβαθμίζει την εκδοτική τους ανεξαρτησία»!
Την έκθεση αυτή την έχει κάνει σημαία του ο ΣΥΡΙΖΑ και σε ανακοίνωση του διαπίστωσε ότι η Ελλάδα κατρακύλησε 38 θέσεις στην ελευθερία του Τύπου.
Λαύρος δε, ο χαρακτηρισθείς  ως «βαρώνος του real estate» ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, Δημήτρης Παπαδημούλης κατέθεσε ερώτηση στην Κομισιόν, κάνοντας λόγο για διεθνή διασυρμό της χώρας και ρωτώντας εάν η Επιτροπή προτίθεται να λάβει μέτρα για την αντιμετώπιση της κατάστασης.
Με μια απλή ματιά στην λίστα διαπιστώνει κανείς ότι τέσσερις χώρες από το τοπ-10 της παγκόσμιας εγκληματικότητας (Τζαμάικα, Τρινιντάντ & Τομπάγκο, Νότιος Αφρική, και Γουιάνα) βρίσκονται μέσα στο τοπ-35 της ελευθερίας του τύπου και μαζί με την δεύτερη πιο επικίνδυνη χώρα του κόσμου (Παπούα Νέα Γουινέα) έχουν πολύ πιο ελεύθερο τύπο από την Ελλάδα.
Η Μπουργκίνα Φάσο δε, με 2 πραξικοπήματα μέσα σε 7 χρόνια και στην οποία κυβερνά ο στρατός, βρίσκεται στη θέση 41 ενώ οι ΗΠΑ με όπως είναι γνωστό σε όλους, φιμωμένους τους δημοσιογράφους τους, βρίσκονται στην θέση 42!
Ιδανικός δε τόπος για τους δημοσιογράφους είναι βεβαίως η Τζαμάικα στην θέση 12, με την Ελβετία στην θέση 14 την Γερμανία (16), ενώ η Ναμίμπια και το Ανατολικό Τιμόρ βρίσκονται πάνω από τον Καναδά (19), το Λουξεμβούργο (21), το Βέλγιο (23), το Ηνωμένο Βασίλειο (24), και την Γαλλία(26) που έρχεται μετά το Τρινιντάντ και το Τομπάγκο!
Η Βόρεια Μακεδονία βρίσκεται πάνω από την Ιταλία (58) και η Παπούα Νέα Γουινέα και η Αϊτή τα καταφέρνουν καλύτερα στην ελευθερία του Τύπου από την Ιαπωνία (71).
Αλλά ακόμα περισσότερες πληροφορίες και για άλλες χώρες βρήκα στο παρακάτω πλήρως ενημερωμένο κείμενο του Αντώνη Λυριωτάκη, με τίτλο Ρεπόρτερς …χωρίς εγκυρότητα, το οποίο το αναδημοσιεύω, λόγω του ενδιαφέροντος που έχει ,ολόκληρο.

Ολοένα και περισσότερο τον τελευταίο καιρό γίνεται λόγος στη πολιτική σκηνή της χώρας για τη κατάταξη της χώρας όσον αφορά την ελευθερία του τύπου.
Η αρχή έγινε με την δημοσίευση της έρευνας μιας Γαλλική ΜΚΟ (RSF) σύμφωνα με την οποία η Ελλάδα βρίσκεται στην 108η θέση Παγκοσμίως. Σίγουρα μια όχι τόσο καλή θέση, το ζήτημα, όμως, είναι πως έγινε αυτή η ερευνά, με τι κριτήρια, ποίες χώρες προηγούνται από εμάς και γιατί.
Σύμφωνα με την ΜΚΟ η Ελλάδα βρίσκεται χαμηλότερα, για το έτος 2022, από χώρες όπως το Μπουρουντί, η Γκαμπόν, η Μποτσουάνα και η Μογγολία. Πάμε να δούμε τι συμβαίνει σε χώρες που βρίσκονται πάνω από την Ελλάδα. 
 
Μπουρουντί (θέση 107): Το περιβάλλον είναι εχθρικό για δημοσιογράφους καθώς το κυβερνών κόμμα, CNDD-FDD (κόμμα ανταρτών), θεωρεί τον εαυτό του ως την ενσάρκωση του κράτους και δεν ανέχεται καμία διαφωνία. Τα μέσα ενημέρωσης παρακολουθούνται στενά σε σημείο που, σε ορισμένες επαρχίες, οι δημοσιογράφοι πρέπει να έχουν ειδική άδεια ή να συνοδεύονται από δημοσιογράφο των κρατικών μέσων ενημέρωσης για να μπορούν να καλύψουν ορισμένα θέματα.
Τα μέσα ενημέρωσης εποπτεύονται από το Εθνικό Συμβούλιο Επικοινωνίας (CNC) τα μέλη του οποίου διορίζονται από τον πρόεδρο της χώρας και είναι πλήρως υποτελές στην κυβέρνηση. Χάρη στις μεθόδους της κυβέρνησης, ο φόβος είναι βαθιά ριζωμένος τόσο στην κοινωνία του Μπουρουντί όσο και στα μέσα ενημέρωσης, όπου η αυτολογοκρισία είναι ο κανόνας. 
Το καθεστώς κατηγοροποιεί τους δημοσιογράφους είτε ως πατριώτες, που χρειάζονται εκπαίδευση, είτε ως εχθρούς του έθνους. Η βία κατά των δημοσιογράφων προέρχεται από τις δυνάμεις ασφαλείας και τις παρακρατικές ομάδες του κυβερνώντος κόμματος, όπως την πολύ βίαιη “πολιτοφυλακή νέων” Imbonerakure, που καταφεύγει τόσο σε ξυλοδαρμούς όσο και σε εκβιασμούς με σκοπό να φιμωθούν δημοσιογράφοι. Το 2021, ο πρόεδρος της χώρας εξαπέλυσε δημόσια λεκτική επίθεση σε δύο δημοσιογράφους από το Μπουρούντι με έδρα το εξωτερικό,, κατηγορώντας τους ότι κατέστρεψαν τη χώρα. Οι υπεύθυνοι για τη βία κατά δημοσιογράφων χαίρουν πλήρους ατιμωρησίας.
 
Γκαμπόν (θέση 105): Η επιρροή της κυβέρνησης γίνεται αισθητή σε όλα τα επίπεδα και συμβάλλει στην αυτολογοκρισία. Σύμμαχοι του προέδρου κατέχουν πολλά από τα διαδικτυακά μέσα ενημέρωσης και τα χρησιμοποιούν για να επιτεθούν σε όσους δεν ακολουθούν την κυβερνητική γραμμή. Η Ανώτατη Αρχή για την Επικοινωνία (HAC), η ρυθμιστική αρχή των μέσων ενημέρωσης, στερείται ανεξαρτησίας με επτά από τα εννέα μέλη της να διορίζονται από τη Κυβέρνηση
Βάσει του ποινικού κώδικα, η αστυνομία μπορεί να καλεί δημοσιογράφους να δώσουν εξηγήσεις για δημοσιεύματα τους ενώ, επιτρέπεται στον Πρόεδρο της χώρας να επιβάλει κυρώσεις σε ένα μέσο ενημέρωσης χωρίς προηγουμένως να έχει προηγηθεί κάποια δικαστική απόφαση. Οι δημοσιογράφοι της Γκαμπόν παρενοχλούνται διαρκώς από τις δυνάμεις ασφαλείας.
Ο Bertin Ngoua Edou , εκδότης εφημερίδας, κρατήθηκε για τέσσερις ημέρες το 2020 μετά από ένα άρθρο για μια υπόθεση διαφθοράς. Η 7jours infos , μια διαδικτυακή εφημερίδα ανεστάλη για ένα μήνα τον Ιανουάριο του 2022 για ένα άρθρο που αμφισβητεί την ικανότητα του Προέδρου να διοικεί τη χώρα. Οι ανεξάρτητοι δημοσιογράφοι αποκλείονται από επίσημες εκδηλώσεις με αποτέλεσμα να δυσκολεύονται να αποκτήσουν πρόσβαση σε πηγές και να ασκήσουν σωστά το επάγγελμα τους.
 
Μποτσουάνα (θέση 95): Τα Μέσα Ενημέρωσης βρίσκονται υπό κυβερνητική κυριαρχία. Μάλιστα, μία πρόταση αναφορικά με την ανεξαρτητοποίηση της δημόσιας ραδιοτηλεόρασης απερρίφθη πρόσφατα. Πολλά τηλεοπτικά κανάλια είναι ιδιόκτητα, όπως επίσης τρεις ραδιοφωνικοί σταθμοί. Υπάρχουν 12 ιδιωτικές εφημερίδες, 4 από τις οποίες έχουν τον ίδιο ιδιοκτήτη και μία κρατική εφημερίδα. Οι ειδήσεις όπως και οι διαφημίσεις, που ακολουθούν και προωθούν η δημόσια τηλεόραση και το ραδιόφωνο, αποφασίζονται πρώτα από το γραφείο του προέδρου της χώρας.
Τα ιδιωτικά τηλεοπτικά κανάλια ελέγχονται από την BOCRA ( Ρυθμιστική Αρχή Επικοινωνιών της Μποτσουάνα ) που συνεργάζεται με την κυβέρνηση η οποία, με τη σειρά της, ασκεί πολιτική πίεση στον ιδιωτικό Τύπο. Ο υποσχόμενος, από την κυβέρνηση, νόμος για την ελευθερία της πληροφόρησης δεν κατοχυρώθηκε ποτέ. Παράλληλα, η δημοσίευση ειδήσεων σχετικών με τον Covid-19 από οποιονδήποτε άλλον εκτός από τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας ή τον διευθυντή δημόσιας υγείας τιμωρείται με φυλάκιση έως και πέντε ετών.
Αρκετοί δημοσιογράφοι έχουν πέσει θύματα αστυνομικής βίας, ιδίως κατά τη διάρκεια διαδηλώσεων, ενώ οι υπηρεσίες πληροφοριών καταφεύγουν στην χρήση spyware προκειμένου να παρακολουθούν τις επαφές των δημοσιογράφων.
 
Μογγολία (θέση 90): Η ιδιοκτησία των Μογγολικών ΜΜΕ είναι συγκεντρωμένη σε μία κλειστή ελίτ πλουσίων και στερείται διαφάνειας. Είτε ανήκουν σε ιδιώτες, είτε στο κράτος, τα περισσότερα Μογγολικά ΜΜΕ δείχνουν ανοικτά τη σχέση τους με την κυβέρνηση ή άλλα τα πολιτικά κόμματα.
Για μια αγορά τριών εκατομμυρίων ανθρώπων υπάρχουν περίπου 500 μέσα ενημέρωσης κυρίως ιδιόκτητα. Οι ολιγάρχες χρησιμοποιούν τα ΜΜΕ ως εργαλείο για να διατυπώσουν τις πολιτικές τους προτιμήσεις και να προστατεύσουν τα οικονομικά τους συμφέροντα.
Οι χαμηλές αμοιβές και ο υψηλός φόρτος εργασίας των δημοσιογράφων στη Μογγολία τους οδηγεί να αποδέχονται να αναπαράγουν συγκεκριμένο περιεχόμενο, γεγονός που βλάπτει την εμπιστοσύνη του κοινού στα μέσα ενημέρωσης. Όλοι οι δημοσιογράφοι βιώνουν κάποιας μορφής απειλή, πίεση ή προσβολή που σχετίζεται με τη δουλειά τους. Έχουν αναφερθεί αρκετές περιπτώσεις παρενόχλησης από προϊστάμενους σε υφισταμένους τους για δημοσιεύματα που δεν έχαιραν της εύνοιας της Κυβέρνησης.
Οι χαμηλές αμοιβές και ο υψηλός φόρτος εργασίας των δημοσιογράφων στη Μογγολία τους οδηγεί να αποδέχονται να πληρώνονται για την παραγωγή συγκεκριμένου περιεχομένου γεγονός που βλάπτει την εμπιστοσύνη του κοινού στα μέσα ενημέρωσης. Πολλοί Μογγόλοι δημοσιογράφοι βιώνουν κάποια μορφή απειλών, πιέσεων ή προσβολών που σχετίζονται με τη δουλειά τους και έχουν αναφερθεί αρκετές περιπτώσεις παρενόχλησης και βίας στο επαγγελματικό τους περιβάλλον.
Αν συλλογιστεί κάνεις τα παραπάνω είναι εύκολο να συμπεράνει ότι τίποτα από αυτά δεν συμβαίνουν στην Ελλάδα. Μελετώντας, λοιπόν, λίγο παραπάνω την “ερευνά” των Δημοσιογράφων Χωρίς Σύνορα , οι χώρες που μου τράβηξαν περισσότερο την προσοχή είναι το παράδειγμα της Γουινέας, του Τσάντ και της Δημοκρατίας Κεντρικής Αφρικής.
 
Ας ρίξουμε λοιπόν μια σύντομη ματιά σε αυτές τις χώρες.
Γουινέα: (θέση 34) :Τον Σεπτέμβριο του 2021 πραγματοποιήθηκε πραξικόπημα στην χώρα .Όταν ο Πρόεδρος Alpha Condé ανέλαβε τα καθήκοντά του (2010-2021), οι αρχές προσπαθούσαν τακτικά να λογοκρίνουν τα μέσα ενημέρωσης που επέκριναν την κυριαρχία του. Οι δημοσιογράφοι μάλιστα πέφτουν πολύ συχνά θύματα επιθέσεων ειδικά κατά τη διάρκεια αντικυβερνητικών διαδηλώσεων.
Οι ιδιοκτήτες μέσων ενημέρωσης δέχονται επίσης απειλές θανάτου και παρενοχλούνται στα κοινωνικά δίκτυα. Αυτοί που διαπράττουν αυτές τις επιθέσεις είναι συχνά αξιωματικοί των δυνάμεων ασφαλείας και παρακρατικοί πολιτικών κομμάτων η συντριπτική πλειοψηφία των οποίων δεν αντιμετωπίζει καμία συνέπεια
.
Τόνγκα (θέση 49) : Πριν ξεκινήσουμε να αναφερόμαστε στον τύπο να υπενθυμίσουμε ότι το πολίτευμα στην Τόνκα είναι συνταγματική μοναρχία. Το 2010 και ύστερα από τις πρώτες δημοκρατικές εκλογές που έγιναν στην χώρα, δημοσιογράφοι προσπάθησαν να ελέγξουν το έργο της κυβέρνησης και κυνηγήθηκαν από παρακρατικούς. Πολιτικοί αρχηγοί δεν διστάζουν να απειλήσουν ανοιχτά δημοσιογράφους που τους φέρνουν σε δύσκολη θέση ή αν τους επιτεθούν. Ο έντυπος τύπος είναι ουσιαστικά ανύπαρκτος στην Τόνγκα.
Σε αυτό το μικρό αρχιπέλαγος των 100.000 κατοίκων, η κατάσταση της ελευθερίας του Τύπου εξαρτάται άμεσα από τις αλλαγές στον πολιτικό στίβο. Η επανεκλογή του κόμματος του πρώην πρωθυπουργού Samiuela ‘Akilisi Pōhiva στις βουλευτικές εκλογές του Νοεμβρίου 2017 πραγματοποιήθηκε σε ένα περιβάλλον αυξανόμενων εντάσεων με τους δημοσιογράφους. Πρόσφατα, το Υπουργείο Πληροφοριών και Επικοινωνιών ενέκρινε αθόρυβα οκτώ δρακόντειες ρυθμίσεις κατά του Τύπου με σκοπό να ελεγχθούν ακόμα περισσότερα τις πληροφορίες που βγαίνουν προς τα έξω.
 
Δημοκρατίας Κεντρικής Αφρικής (θεση 101) : Τα μέσα ενημέρωσης βρίσκονται υπό κρατικό έλεγχο. Χαρακτηριστικό παράδειγμα συνιστά το γεγονός ότι το 2021 μπλόκαρε δύο ειδησεογραφικούς ιστότοπους. Οι δημοσιογράφοι αντιμετωπίζονται τακτικά ως κατάσκοποι ή ως συνεργοί ένοπλων ομάδων.
Είναι συχνό φαινόμενο οι δημοσιογράφοι να δέχονται απειλές για την ζωή τους, συχνά πέφτουν θύματα βίας από τους πολίτες. Η στάση, όμως, που κρατάει το κράτος είναι να μην τιμωρεί όσους διαπράττουν εγκλήματα κατά των δημοσιογράφων.
Το σημαντικότερο όλων είναι ότι η Δημοκρατία της Κεντρικής Αφρικής έχει έναν τεράστιο κατάλογο θυμάτων ο οποίος συνεχίζει να αυξάνεται .Μερικά από τα θύματα είναι, η Elisabeth Blanche Olofio, Désiré Luc Sayenga, René Padou, η Γαλλίδα φωτορεπόρτερ Camille Lepage καθώς και τρεις Ρώσοι ερευνητές ρεπόρτερ, Orkhan Dzhemal, Kirill Radchenko, Alexander Rastorguyev. Η τριάδα ταξίδεψε στην CAR το 2018 για να καλύψει την παρουσία Ρώσων μισθοφόρων στη χώρα.
Κλείνοντας, δεν θα μπορούσε να μην μας κινήσει την περιέργεια γιατί μία τέτοια έρευνα να χρησιμοποιείται από συγκεκριμένες πολιτικές ομάδες και να γίνεται ναυαρχίδα της αντιπολίτευσης. Με μια μικρή έρευνα στο διαδίκτυο θα διαπιστώσει κανείς οτι η ΜΚΟ «Ρεπόρτερ Χωρίς Σύνορα», με έδρα το Παρίσι, χρηματοδοτείται από ξένες τράπεζες και τον επιχειρηματία Σόρος. Ιδρύθηκε από φιλο-Τραμπικό δημοσιογράφο, ο οποίος υποστηρίχθηκε από τη Μαρί Λεπέν, που έκρινε ότι ο ελληνικός Τύπος είναι σε χειρότερη κατάσταση απ’ ότι οι χώρες που προαναφέραμε. Μια οργάνωση όμως με σπόνσορες που της θέτουν πολιτικά “σύνορα” δεν ενδείκνυται για να κρίνει την αξιοπιστία του παγκόσμιου Τύπου και σίγουρα δε όταν έντονα και απροκάλυπτα συνεργάζεται με κόμματα της αντιπολίτευσης.
Το πρόβλημα μας, λοιπόν, σαν κοινωνία δεν είναι ότι βγήκε η ΜΚΟ και μας κατέταξε στην 108 θέση άλλα πως μια τέτοιου είδους ΜΚΟ είναι συνεργάτης του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου. Είναι πολύ εύκολο στον καθένα από εμάς να μπει στο διαδίκτυο και να βρει άρθρα, δημοσιεύσεις και πρωτοσέλιδα εφημερίδων που κατακρίνουν όλο το πολιτικό σκηνικό της χώρας.
Είναι γνωστό ότι το κάθε κόμμα διαθέτει δικά του sites, εφημερίδες ακόμα και πολιτικές εκπομπές που τείνουν να ευνοούν λίγο παραπάνω κάποια παράταξη. Σε καμία, λοιπόν, περίπτωση η 108η θέση δεν αντιστοιχεί με τη πραγματικότητα στη χώρα μας.
Το κυριότερο όλων αυτών όμως είναι ότι σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να πανηγυρίζουν, κάνοντας την σημαία, άτομα που ενίοτε πανηγυρίζουν και ενίοτε οργανώνουν επιθέσεις στους δημοσιογράφους που απλώς βρήκαν το σθένος να πουν την γνώμη τους ενάντια σε αυτούς που κρατούν καδρόνια και πετούν μολότοφ.
Φτάνει πια…
 
Τα σχόλια δημοσιεύονται μετά από έγκριση
 
 
 

ΣΟΥΒΛΑΚΙ , ΕΝΑ ΓΕΥΣΤΙΚΟ ΑΡΙΣΤΟΥΡΓΗΜΑ!

Το σημερινό ποστ είχα σκοπό να το δημοσιεύσω αύριο, όταν με έκπληξη διαπίστωσα ότι ο φίλος Νίκος Σαραντάκος δημοσίευσε σήμερα ένα αντίστοιχο άρθρο, με τίτλο Στην Αθήνα τρώμε σουβλάκι, οπότε είπα μιας και  τα μεγάλα πνεύματα συναντώνται όταν η τσίκνα ερεθίσει τις μύτες τους ας συναντηθούν και τα κείμενα τους!

Μέχρι  τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο το εθνικό φαγητό στην Ελλάδα ήταν η φασολάδα.
Μετά από αυτόν και με την ουσιαστική επίδραση των προσφύγων στην χώρα μας που είχαν έρθει μετά την μικρασιατική καταστροφή, άρχισαν να εμφανίζονται στις συνοικίες , ιδίως δε σε αυτές που κατοικούσαν πρόσφυγες, μερικοί  πλανόδιοι αρχικά με παλιά παιδικά καροτσάκια στα οποία είχαν κόψει και αφαιρέσει το επάνω μέρος τους και είχαν τοποθετήσει επάνω τους μια επίπεδη σανιδένια επιφάνεια για το εμπόρευμα τους. Αργότερα, και με την άνοδο του βιοτικού επιπέδου, εμφανίστηκαν  πιο εξελιγμένες κατασκευές.

Μερικοί από αυτούς καθώς περνούσαν από τον δρόμο εξέπεμπαν μια αιθέρια μυρουδιά τσίκνας, καθώς επάνω στο κατασκεύασμα τους είχαν  μια ψησταριά με κάρβουνα στην οποία ψήνονταν καλαμάκια με κρέας. 
Αυτοί άρχισαν σιγά σιγά να εκτοπίζουν τους ως τότε πλανόδιους τυροπιτάδες, που πουλούσαν ζεστές τυρόπιτες χάρις στο συρτάρι με ζεστά κάρβουνα που διέθετε το γυάλινο δοχείο που τις είχαν.  

 Αυτοί, μαζί με τους πλανόδιους κουλουροπώλες , ήταν τα κυριότερα επαγγέλματα από τα οποία μπορούσες να ξεπεινάσεις στον δρόμο. Η πανδαισία δε ήταν αν, εκτός από την αγορά του κουλουριού, διέθετες και ένα 50ρακι ακόμη για την αγορά και ενός μικρού τρίγωνου, πάχους 2-3 χιλιοστών κομματιού  κεφαλοτύρι!  
Τότε άρχισαν να εμφανίζονται και οι πρώτες πίτες, οπότε το καλαμάκι τοποθετημένο μέσα σε αυτήν και διανθισμένο με λίγη ντομάτα και λεπτοκομμένο κρεμμύδι και μαϊντανό και περιχυμένο με τζατζίκι και με την προσθήκη κόκκινου αλατοπίπερου πήρε την σημερινή του μορφή του κλασσικού πιτόγυρου που στην Αθήνα το λέμε ΣΟΥΒΛΑΚΙ, στην Θεσσαλονίκη ΣΑΝΤΟΥΙΤΣ και στην Κέρκυρα ΠΙΤΑ!

 Το πρώτο σουβλατζίδικο σε κατάστημα που θυμάμαι στην Αθήνα, ήταν σε μία τρύπα 4 τετραγωνικών στην Αδριανού στην Πλάκα.
Σύντομα η Αθήνα και σιγά σιγά όλη η Ελλάδα γέμισε από σουβλατζίδικα καθώς το σουβλάκι είναι μια από τις πιο νόστιμες, γρήγορες  φτηνές και πλήρεις τροφές που υπάρχουν.
Έτσι σιγά σιγά κατάφερε να εκτοπίσει την φασολάδα ως εθνικό μας φαγητό και να καταλάβει επάξια την θέση της, έχοντας γίνει διάσημο πλέον σε όλο τον κόσμο.
Δεν είναι δε περίεργο που σε όποιο μέρος της Ευρώπης αλλά και της Αμερικής μπορείς να βρεις σουβλατζίδικα.
Βέβαια εδώ, αλλά και έξω, το κλασσικό καλαμάκι έχει κατά πλειονότητα αντικατασταθεί με γύρο.
Η μόνη ουσιαστική εξέλιξη που υπάρχει μέσα στον χρόνο είναι ότι την δεκαετία του 60, με καλαμάκι στο σουβλάκι, η μία άκρη της πίτας που το τύλιγε ακουμπούσε στην άλλη.
Ως φοιτητής με την γυναίκα μου είμαστε μόνιμοι πελάτες στο σουβλατζίδικο της Αγίου Μελετίου, μετά από μια κινηματογραφική απόλαυση για μια ανάλογη γαστριμαχική.
Αρκετές φορές, όταν έφτανε και το χαρτζιλίκι για να χορτάσουμε τρώγαμε τουλάχιστον από δύο σουβλάκια ο καθένας. 

Σήμερα παντού τα σουβλάκια είναι τόσο τροφαντά και γεμάτα με γύρο, που μόλις μπορείς να τα κρατήσεις στην χούφτα σου και μερικές φορές δεν μπορείς να το φας ολόκληρο.
Στην Κρήτη, αν δεν το ζητήσεις, στο σερβίρουν με γιαούρτι αντί για τζατζίκι.
Μερικοί βάζουν διάφορες σως μέσα, στην Θεσσαλονίκη όμως τις λένε αλοιφή.
Αυτές είναι  κέτσαπ και μουστάρδα, ενώ μερικοί προσθέτουν κάποιο είδος σαλάτας σε μορφή σάλτσας, όπως τυροκαφτερή,  κηπουρού, ή αγγουρομαγιονέζα 
Προσωπικά διαφωνώ με τα σουβλάκια που αντί για χοιρινό έχουν κρέας από κοτόπουλο ή από μοσχάρι.
Αυτό όμως που θεωρώ ιεροσυλία και τελείως  απαράδεκτο και δυστυχώς αν δεν το πεις στο σερβίρουν έτσι, είναι η προσθήκη της τηγανιτής πατάτας.
Λατρεύω τις τηγανιτές πατάτες και μπορώ να φάω χωρίς πρόβλημα ένα ολόκληρο πιάτο, αλλά η προσθήκη τους στο σουβλάκι καταστρέφει τελείως την γεύση του.
Το ίδιο καταστροφική είναι και η προσθήκη δεύτερης πίτας.
Τέλος στην Κύπρο επικρατεί μια μεγάλη ποικιλομορφία στο σουβλάκι. 

 Στα σουβλατζίδικα σερβίρεται πάντοτε σε κυπριακή πίτα. Σε αυτήν εκτός από χοιρινά σουβλάκια, βάζουν ντομάτα, μαϊντανό και κρεμμύδι, ενώ συχνά βάζουν αγγουράκι και ψιλοκομμένο λάχανο (που το λένε γραμπί). Έχουν δε και τοπικές διαφορές από πόλη σε πόλη! Στη Λάρνακα  βάζουν στην πίτα και ταχίνι  (που το λένε τασιή ), και στη Λεμεσό πίκλες. Εκτός από χοιρινό σουβλάκι, τα σουβλατζίδικα στην Κύπρο σήμερα προσφέρουν επίσης κοτόπουλο σουβλάκι και σεφταλιά, τα οποία μπορούν να παραγγελθούν και σε συνδυασμό (π.χ. μία πίτα «μίξη», η οποία περιέχει κατά το ήμισυ σουβλάκια και κατά το ήμισυ σεφταλιά), καθώς και άλλα είδη σχάρας, όπως χαλούμι  ή μανιτάρια στην πίτα.  
 
Τα σχόλια δημοσιεύονται μετά από έγκριση.

Η ΡΙΧΤΡΑ Κ’ Η ΣΩΣΤΡΑ

Τον περασμένο μήνα είχα γράψει το ποστ ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ ΑΠΟΦΑΣΗ ΓΙΑ ΤΙΣ ΑΜΒΛΩΣΕΙΣ, που αναφέρεται στην πρόσφατη απόφαση του Ανώτατου Δικαστηρίου των ΗΠΑ σχετικά με το δικαίωμα των γυναικών να διαθέτουν όπως οι ίδιες θέλουν το σώμα τους, σε περίπτωση που δεν επιθυμούν να συνεχίσουν να κυοφορούν ένα ανεπιθύμητο έμβρυο.
Έπρεπε να φτάσουμε στα τελευταία 50 χρόνια για να αναγνωριστεί στις γυναίκες, στις περισσότερες πολιτισμένες χώρες, το δικαίωμα διακοπής μιας ανεπιθύμητης εγκυμοσύνης . Μέχρι τότε, στους αιώνες  που προηγήθηκαν, ένας τεράστιος αριθμός γυναικών σακατεύθηκαν ή πέθαναν χρησιμοποιώντας απίθανους και επικίνδυνους τρόπους και μέσα, στην απελπισμένη προσπάθεια τους να αποβάλλουν τον καρπό μιας συνήθως παράνομης, σύμφωνα με τα ήθη της εποχής τους, σχέσης. 

 
Ο Ζαχαρίας Παπαντωνίου (1877-1940) ήταν από τους ευαίσθητους λογοτέχνες της εποχής του. Αυτό είναι άμεσα προφανές και στο διήγημα του Η ρίχτρα κ’ η σώστρα στο οποίο αναφέρεται στο δίλλημα που αντιμετωπίζει ένα νεαρό, άμαθο και αφελές κορίτσι που μένει έγκυος από ένα περιφερόμενο κορτάκια που ταχέως εξαφανίζεται. Η προσωπική του άποψη για το θέμα διαφαίνεται έμμεσα στην κατάληξη της ιστορίας του.
Πιστεύω πως έχει πολύ μεγάλο ενδιαφέρον να δούμε σήμερα πως αντιμετώπιζε τότε (το 1937 είναι γραμμένο το διήγημα) αυτό το θέμα  ένας από τους σημαντικότερους πνευματικούς ανθρώπους της εποχής του και  για τον λόγο αυτό το παραθέτω ολόκληρο.
 
Η ρίχτρα κ’ η σώστρα
 
ΠΑΝΑΘΕΜΑ ΣΕ, κοσμηματογράφε^⁎ Παντελή ! Τί τραγούδι ήταν αυτό, καθώς ζωγράφιζε τα ταβάνια και τους τοίχους στο καινούργιο σπίτι ενός λαδά ; Άνθρωπος ήταν ή φλωροκάναρο ; Βέβαια, ένας κοσμηματογράφος της Αθήνας έχει χρέος να είναι και λαλούμενο, επειδή αυτό θέλει το συνάφι, μα τούτος ο Παντελής πέρασε και τα πουλιά του Θεού. Ανασασμό δεν είχε. Πού τα μάζωξε τόσα λιανοτράγουδα, σε τί ερωτομπαξέδες περπάτησε και τα τρύγησε ; Πού τα είχε κρυμμένα ; Και τί να θαμάξης απ’ τα δυο, τον ήχο ή τα δίστιχα; Οχτώ μέρες πού ζωγράφιζε το σπίτι του λαδά, έγινε στη γειτονιά σχολή τραγουδιού κ’ ερωτική ανθολογία. Δεν κούρντισε μόνο τα γειτονικά καναρίνια κι άρχισαν την ακράτητη φλυαρία τους, θαρρώντας πώς θα συναγωνιστούν έναν κοσμηματογράφο σαν αυτόν, με το μέτριο τάλαντο πού τους έδωσε ο Θεός ίσα, ίσα για να ευφραίνουν κανένα μικρό συνταξιούχο — μα έκαμε κρυφακούστρες όλες τις υπηρέτριες και τις νοικοκυροπούλες ακόμα και κράτησεν άγρυπνο κάθε μουσικό αυτί της συνοικίας. Ανέλπιστο συνοικιακόν ωδείο. Όπως οι στάμνες στη βρύση, όταν ο δήμαρχος έστελνε κάπου, κάπου το νερό, έτσι κ’ οι ακοές κ’ οι νεανικές ανησυχίες κ’ οι καϊμοί γύρω στο σπίτι τού λαδά, περίμεναν τον κρουνό τού Παντελή για να γεμίσουν μελωδίες, δίστιχα και ρίμες. Κι άρχιζεν απ’ τις οχτώ το πρωί τη, συναυλία του, απ’ την ώρα πού έσκαζε στον τοίχο το πρώτο του λουλούδι. Δε θέλω να πω βέβαια πώς βρήκε για την αγάπη άλλη ρίμα απ’ τον Αράπη. Τέτοιο θαύμα είναι αδύνατο. Άμα έλεγε « βραδυά », έπρεπε να περιμένης « καρδιά ». Κι αν άκουγες « πουλιά», δεν ήταν απαραίτητο να είσαι σοφός για να καταλάβης πώς το άλλο θα είναι « φιλιά ». Μέσα σε πέντε δέκα ρίμες θαλασσοδερνόταν όλο το στιχουργικό του. Μα, αν ο Παντελής δεν ανακάλυψε καινούργιες ρίμες, ήξερε τα χίλια μύρια και δεν έμεινε χώρα και ταβέρνα ελληνική, πού να μην έδωσε ραντεβού με τις άλλες στο ρεπερτόριο τού κοσμηματογράφου. Χωρίς να τραγουδή λοιπόν επί τούτο, έκαμε κι ο Παντελής την ελληνική ενότητα. Το πραγματικό ταλέντο του ωστόσο ήταν η μελωδία. Δε λέγονται αυτά. Ακούγονται ! Έπρεπε να βρεθή κανείς εκεί κοντά, στην ησυχία τής γειτονιάς, στο νέο δρόμο με την ανορθόγραφη πινακίδα, όπου κ’ ή ρόδα τού αμαξιού ήταν τότε εξαιρετικό επεισόδιο, για να πάρη τ’ αυτί του τα τσακίσματα, τα τριλλίσματα, τις γοργές φυσαλίδες τής φωνής του, τ’ ανάλαφρα και τα μισοσβησμένα του « άχ », τα κρετσέντα του, πού άνθιζαν άξαφνα για ν’ απαντήσουν στο γεωμετρικό του λουλούδι, ενώ το άδειο τού καινούργιου σπιτιού έκανε να δυναμώνη και να κυματίζη ο μυριανθισμένος αυτός κελαϊδισμός.
Και τώρα θα μου πήτε πως η Ανθίτσα, η υπηρέτρια του απόστρατου μοιράρχου αντικρύ, μπορεί να πηγαίνη τον ταβά στο φούρνο, ατάραχη και σοβαρή, όπως οι κόρες τής αρχαίας λιτανείας ; Μα τότε το καλό τραγούδι θα ήταν ακίνδυνο πράμα. Όχι, η Ανθίτσα έχει μουσικό αυτί. Να που, πηγαίνοντας στο φούρνο μια μέρα, παραπάτησε και κόντεψε να πέση. Τόσο πολύ τις είχε προσέξει κάτι περίτεχνες γλιστράδες της φωνής του Παντελή, την ώρα που ο κοσμηματογράφος τραγουδούσε το κιθαρίστικο :
Τσάτσα μηλίτσα μου
κι ωραία λεϊμονιά,
πούχεις τα φύλλα
τα δροσερά,
ή την ώρα που γλυκόβραζε, μεταφερμένο από τον ίδιο σε άλλη μελωδία, το κρητικό :
Τί τηνε νοιάζει πάσα μια
ή και τον πάσαν ένα,
αν αγαπά κανείς καμμιά
ή και καμμιά κανένα ;
Είχε γούστο, τραγουδώντας ο Παντελής αυτή την παρατήρηση στον κόσμο για την κουσκουσουριά του, να σημάδευε την Ανθίτσα ! Να ήταν, λέει, το τραγούδι του όχι για τη διπλανή υπηρέτρια, όχι για την παρακατινή μικροπαντρεμένη, μα να ήταν γι’ αυτή την ίδια — την Ανθίτσα την άβγαλτη και την άμαθη, που της φορούσεν η κυρία υπομοιράρχου τις άσπρες ποδιές και τις τραχηλιές. Ε, λοιπόν, ήταν και γι’ αυτή. Μήπως ο ψαράς ορίζει το ψάρι, μήπως ο Παντελής ξέρει αν θάρθη να τσιμπήση στο αγκίστρι του μαρίδα, γόπα ή ροφός ; Η τύχη τα ορίζει αυτά. Έτσι, η φτωχή η Ανθίτσα, που δεν είχε ποτέ της σταθή ν’ ακούση ερωτικό λόγο, τον πρωτάκουσεν από τον Παντελή. Σε μια γωνιά, εκεί πούστριβε με το βαρύ ταβά, παραμονεύοντας την ώρα τής σκόλης, ο κοσμηματογράφος τής μουρμούρισε τη μεγάλη λέξη. Η Ανθίτσα κοκκίνισε ως τ’ αυτιά και τούδωσε στα πόδια. Την τρίτη μέρα κοντοστάθηκε λίγο. Την πέμπτη του μίλησε. Και, πριν ζωγραφιστούν πέντε φιόρα στην κρεβατοκάμαρα του λαδά, η Ανθίτσα τσίμπησε μια μέρα με τα ρόδινα δάχτυλα της στο δρόμο ένα γράμμα, ένα περιστεράκι πού της έφερνε την ουράνιαν εξομολόγηση, γραμμένη καθώς ο Παντελής ενόμισε πώς έπρεπε να διορθωθή το επιστολάριο, με πυκνά δηλαδή κονταροχτυπήματα μεταξύ του ενικού και του πληθυντικού :
«Επειδής λοιπόν και μου εχαρίσατε το γλυκό όνομα σας, Ανθίτσα, διά τούτο σου λέγω ότι σας αγαπώ και όχι διά να σου ειπώ λόγια διά να σας κολακέψω αλλά διά να μάθης το αίσθημα μου όπου είσαι το παν δι’ εμέ και ότι την νύκταν με το να σας συλλογίζομαι και αναστενάζων εξ αίτιας της μορφής σας δεν με κολλά ύπνος και τούτο ήθελα να σου ειπώ τον καλόν λόγον ότι ο σκοπός μου ως τίμιος επαγγελματίας είναι να νοικοκυρευθώ και να συνδέσω μαζί σας την ζωήν μου όπου αδύνατον είναι να μη βλέπω το φως των γαλανών οφθαλμών σας και άμποτε ο Θεός να τα φέρη δεξιά να βεβαιωθής τον σφοδρόν ερωτάν μου.»
— Δεν το λες, Παντελή μου, στ’ αφεντικό ; τον ρώτησε μια μέρα η Ανθίτσα, καθώς της έσφιγγε το άσπρο χεράκι.
— Μη μ’ ανακατεύεις με το μουστακαλή ! Τ’ αφεντικά δε μπαίνουν στις δικές μας δουλειές. Τις χαλάνε.
Η Ανθίτσα σώπασε και υπάκουσε. Τάκρυψεν από τ’ αφεντικά της όλα. Μιλιά δεν της έφυγε, υποψία καμμιά δεν έδωσε. Μοναχή της αντίκρυσε την αγάπη. Σε λίγες μέρες, ο Παντελής της έδωσε ένα δαχτυλιδάκι και της είπε πως είν’ αρρεβωνιαστικιά του. Όταν όμως έκλεισε μήνας, ο αρρεβωνιαστικός χάθηκε. Πέταξε σ’ άλλο κλαρί. Πού ν’ άνοιξε το νέο του ωδείο ; Ποιά γειτονιά, ποιά πόλη ξεμυαλίζει; Αργότερα θα το μάθωμε — όταν θα φύγη κι από κει μισοστεφανωμένος, κυνηγημένος κι άπιστος. Για τη στιγμή, η Ανθίτσα κλαίει και δέρνεται. Τώρα πια δεν είναι να ξαναφορέση τις άσπρες ποδιές και τις τραχηλιές! Ή μοίρα της ήταν μαύρη κι άραχλη. Κανένας δεν ξεφεύγει το γραμμένο του. Αυτό δε γελιέται, είναι νους. Η έρμη Ανθίτσα, που ο κατακτητής την άφησε στο δρόμο, θα γίνη μητέρα.
Όπως ο Ηρακλής στο μύθο του Προδίκου^⁎⁎, βρέθηκε τότε κ’ ή Ανθίτσα ανάμεσα σε δυο γυναίκες αντίθετες. Στη Ρίχτρα και στη Σώστρα. Η Ρίχτρα ήταν μια γειτόνισσα, πού καθόταν σε πολυκατοικημένη και πολυκαβγατζού αυλή κ’ είχε να κάμη με θεοσκότεινα πράματα, βαφή των μαλλιών, μεσιτείες κι απορριξίματα. Βλέποντας την κοπέλα που έπεσε στη συλλογή και συμπονώντας την, επειδή κάτι ανθρώπινο απόμενε στα στήθια τής Ρίχτρας, κ’ ήταν αδύνατο άνθρωπος που θα ιδή τη ντροπαλή Ανθίτσα να μη τη συμπαθήση, την έπιασε μια Κυριακή απόγεμα εκεί στο στενό. Και της λάλησε:
— Τα πάντα πάσα περί τον άθρωπο, Ανθίτσα μου, είναι, που λέει ο λόγος, ή κοινωνίγια. Στην κοινωνίγια πρέπει ναχωμέστε το πρόσωπο περικάθαρο και να κρύβωμε την εντροπή μας, κατά πώς που λέει ο λόγος το πουκάμισο μας. Κυρίγες και πλούσιγες της αριστοκρατίγιας τα ρίχνουνε. Μάλιστας! Και φάρμακα και γιατρούς πλερώνουν και στην Ευρώπη πάνε και κρύβονται και λευτερεύονται ως που να πής τρίγια. Και ξαναβγαίνουν σε περίπατο και ζαχαροπλαστείγια λυγιζάμενες, μάτια μου, και κουνάμενες, πού μ’ είδες, πού μ’ ήξερες. Τούτος ειν’ ο κόσμος σήμερις. Μάλιστας. Κ’ εσύ θα κάτσης να χολοσκάσης, μαύρη κι ορφανή ; Ό Άϊ – Σιδερής να στράψη να με κάψη, η χάρη του, α δε σου λέω το σωστό κι α δεν το παίρνω απάνω μου να λυτρωθής και να κάμης λάτρα και μπουγάδα στο ιμομέντο. Γιατί, εγώ που σου λέω, κάτι ξέρουν ετούτα τα χέρια. Και μην το καβουρντίζης το μυαλό σου. Μόνο πάρ’ το απόφαση μπριχού και περνάσουν οι δυο μήνοι. Γιατί, τόμου και πέρασαν οι δυο μήνοι, θάχης να λογαριαστής με μουσαφίρη μέσα σου. Που λέει ο λόος. Και ποιά, μαρή, κρατάει παιδί στη σήμερο περίστασις, απού καλές και παρδαλές, μπομπεμένες κι αμπόμπευτες, ούλες ένα πράμα, σκεπάζονται και βάφονται και γλέπουνε του Θεού την ήμερα και μπαιζογελιούνται και χαίρουνται τα πάντα πάσα στην κοινωνίγια ; Εσύ δε θα τόνε διόρθωσης τον παλιόκοσμο. Φτωχή κι άραχλη είσαι, ό,τι πράξης καλά πραγμένο. Ριχ’ το, πού σου λέω, Αθίτσα. Πέταξέ τονε το δαίμονα !
Το λόγο της Ρίχτρας τον άκουσεν η γελασμένη, κρατώντας χαμηλά τα μεταξένια της ματόκλαδα και βυθισμένη πάντα στη συλλογή. Σαν όνειρο πέρασεν αυτή τη στιγμή η μικρή και θλιβερή της ιστορία. Τόσο λίγο χρειάστηκε να τα ιδή όλα, τον ουρανό και την άβυσσο ! Και τώρα τί θα γίνη ; Θα λησμονήση ; Θα ξαναζήση ; Μπορούμε να ματαϊδούμε τον κόσμο ύστερ’ από τέτοια ντροπή ; Η Ρίχτρα της είπε την αλήθεια ; Ό άνθρωπος μπαλώνεται και ξαναγένεται όπως ήταν;
Αφού έκλαψε και συλλογίστηκε ακόμα, και τη στιγμή ακριβώς πού τ’ αποφάσισε, έπεσε απάνω στη Σώστρα. Η Σώστρα δεν ήταν καμμιά ξένη. Ήταν η ίδια η μάννα του κοσμηματογράφου. Γριά πονόψυχη, πού γνώρισαν το κερί της και τη δεκάρα της εκκλησιές και ξωκκλήσια, βρυσούλα τής θείας Αδυναμίας που έσταζε για ξένες έγνοιες, πού δάκρυζε για καλούς και για κακούς γειτόνους, για κοντινές και μακρινές συμφορές, που έδινε την τελευταία κόρα του ψωμιού της σε ζητιάνους, σε γύφτους, σε μπουγαδοκλέφτες, σε όποιον έκανε λιγάκι πώς κούτσαινε ή πως κρύωνε, ήταν – δεν ήταν άξιος για ελεημοσύνη — αυτή δεν έδινε για τον άνθρωπο, μα για το έλεος και για τους πόνους ολουνών και για όσα πάθαμε και όσα θα πάθωμε —, ή γριά, λοιπόν, ήταν ή πρώτη πού συμπάθησε και περιμάζωξε το κουρέλι του κατακτητή. Τί κι αν ήταν γυιός της ο προκομένος ; Το άδικο είν’ άδικο. Έτσι παρηγόρησε την Ανθίτσα, κ’ έσταξε κι αυτή απ’ το τελευταίο νεράκι των ματιών της, βλέποντας την κοπέλα να καίγεται. Και με λόγια, μ’ ελπίδες, την αποτραβούσε απ’ το γκρεμό. Όταν η Ανθίτσα τής εξομολογήθηκε τη συμβουλή τής Ρίχτρας και την απόφασή της να κάμη αυτό που της είπε —η γριά σηκώθηκεν από το σκαμνί της ! Αναταράχτηκε ολάκερη και, κάνοντας πλατιά δέκα μετρημένους σταυρούς, ξόρκισεν αυτή τη σκέψη. Η Ρίχτρα είχε πή τα δικά της. Τώρα ήρθε κι ο λόγος τής Σώστρας:
— Στο πλάσμα του Θεού θα βάλης χέρι, μαύρη και σκοτεινιασμένη μου ; Και τ’ είσαι σύ ; Τί ξέρεις εσύ ; Τί ξέρουμε οι άνθρωποι; Τα βάσανα είναι όπως και τ’ αγαθά, φτωχή. Από πάνω έρχουνται ούλα. Και ποιο είναι το κακό και ποιό είναι το καλό, μαρή; Μηδά είσαι κότα πού μυτίζει και τσακίζει καμμιά βολά τ’ αυγό της, ή γάτα πού ξεκάνει αυτά που της πετάνε, ή καρυδιά που ρίχνει, να πούμε, το κούφιο της καρύδι; Κακό να μούρθη ! Τί πήγες κ’ έβαλες στο νου σου, να βάλης χέρι, λέει, σε πλάσμα που σούδωκε το θέλημά του, δοξασμένος νάναι … Τί πας να κάμης; Να χαλάσης τον άνθρωπο; Το λογικό, μαρή ; Το φως τω ματιώνε ; Τη μιλιά, μαρή, που σου λέει τα χίλια μύρια; Την ανάσα; Το περπάτημα; Γιατί απ’ όλα τούτα θάχη κ’ εκείνο πούρχεται, σαν κάθε άνθρωπος. Να τα δώσωμε μείς οι άνθρωποι δε μπορούμε. Και να τα χαλάσωμε; Σώπα, κακομοίρα μου, μη σου ξαναβγή τέτοιος λόγος. Αμαρτία μεγάλη και τρανή. Σώπα. Θα γέννησης. Θα βαστάξης το παιδί. Όπως, όπως θαν τ’ αναστήσωμε. Αν πάρη φώτιση και γυρίση καμμιά φορά ο προκομένος και δεν είναι παντρεμένος — πού τα ξέρεις, όλα γένονται! — τότες, γλέποντας το παιδί του, μπορεί να σε λυπηθή … Τα ζερβά έρχουνται δεξά … Και τα δεξά ζερβά … Δεν ξέρομε τίποτα … Ένας τα ξέρει. Μόνο κάτσε να ξενοδουλέψωμε και πάρ’ το πώς είσαι μάννα και μην ξαναζυγώσης, Ανθίτσα μου, στα φίδια• τις ρίχτρες, γιατί θα πέση του Κυρίου τ’ αστραπόβροντο να μας κάψη …
Και ξανάκαμε τούς δέκα σταυρούς.
Η Ανθίτσα εγκαρδιώθηκε. Τής φάνηκε σα νάγινε άλλος άνθρωπος, σα ν’ αντίκρυσε την κοινωνία και το Θεό για πρώτη φορά μετά το λάθος της. Έπεσε στην ποδιά τής γριάς και κλάψανε μαζί για ώρα πολλή.
Η Ανθίτσα έγινε μάννα. Με βάσανα, με ξενοδουλειές, με νηστείες, το παιδί του κατακτητή αναστήθηκε στης γριάς, της γιαγιάς του.
Η γριά βάσταγε και δούλευε κ’ είχε και τον καιρό να το κουνάη και να του μιλή, να του χτυπάη, να του παίζη κανέναν πάφιλα^⁎⁎⁎, κανένα βρονταλίδι^⁎⁎⁎⁎, ως να γυρίση απ’ τη δουλειά η Ανθίτσα. Πέρασε ένας χρόνος. Πέρασε ένας και μισός. Μα το παιδί δεν απαντούσε στα παιγνίδια τους, παρά με άναρθρες φωνές. Με α και ε! Συλλαβή δεν έδενε στο στόμα του. Συλλογίστηκαν μήπως είναι αργομίλητο. Μα έκλεισε το δεύτερο χρόνο κ’ ήταν στα ίδια. Αποφάσισαν μια φορά να το πάνε στον καθηγητή, την ώρα που δεχόταν τους φτωχούς άρρωστους. Ο γιατρός, άξαφνα, χτυπώντας τις παλάμες του μπροστά στο παιδί για να το ξαφνίση, είδε πως τα βλέφαρα του έμειναν στο χτύπο ακίνητα. Ύστερα δόνησε κάποιο μέταλλο κοντά στ’ αυτί του. Και, αφού έκαμε και κάτι άλλες δοκιμές, σήκωσε τα γυαλιά του, κοίταξε τις δυο γυναίκες και είπε, με την απάθεια που έχουν πολλοί γιατροί, όταν μηνούνε συμφορές :
— Το παιδί θα μείνη κωφάλαλο. Έτσι γεννήθηκε.
Η μάννα στάθηκε ασάλευτη, κοιτάζοντας το γιατρό σα να πέτρωσε. Και, προτού προφτάση να μέτρηση το βάθος της συμφοράς που της ανοίγεται — στη στιγμή, σαν αστραπή, έτρεξεν ο νους της … σε ποιόν τάχα ; Μήπως στον τραγουδιστή που έδωσαν τέτοιον καρπό τα τραγούδια του ; Όχι. Ο νους της πήγε σ’ εκείνη που προσφέρθηκε να τα μπαλώση όλα και να σάρωση το πεπρωμένο …, στο κακόμουτρο λαδικό, στη Ρίχτρα, που, ό,τι κι αν ήταν, είχεν όμως η στριγγλιά της βαθύτερες γνωριμίες με τη μοίρα κ’ ήταν αυτή τη στιγμή για την Ανθίτσα χίλιες φορές πονετικώτερη από το ψυχικό της Σώστρας !
 
 Ζαχαρία Παπαντωνίου  «Διηγήματα», Εστία
 
ΕΠΕΞΗΓΗΣΕΙΣ
⁎ Κοσμηματογράφος= αυτός που διακοσμεί τους τοίχους και τα ταβάνια.
⁎⁎Ο μύθος του Πρόδικου= Όταν ο Ηρακλής είχε να διαλέξει μεταξύ Αρετής και Κακίας
⁎⁎⁎Πάφιλα= Λεπτά ελάσματα
⁎⁎⁎⁎Βρονταλίδι= κουδουνίστρα

Τα σχόλια δημοσιεύονται μετά από έγκριση.

Η ΠΡΟΪΣΤΟΡΙΑ ΜΙΑΣ KOLOTOUMBAS

Επειδή μερικοί έχουν  κοντή μνήμη είναι καλό να θυμηθούμε τι έγινε αυτές τις μέρες πριν 7 χρόνια. 
Ήταν 27 Ιουνίου 2015, όταν ο τότε πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας σε ένα δραματικό διάγγελμα ανακοίνωσε τη διενέργεια δημοψηφίσματος για τις 5 Ιουλίου, μετά την αποτυχία των διαπραγματεύσεων με τους «θεσμούς» (Ευρωπαϊκή Επιτροπή, Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, Διεθνές Νομισματικό Ταμείο).

Έτσι, οι Έλληνες οδηγήθηκαν στις κάλπες με κλειστές τις τράπεζες και πλαφόν αναλήψεων έως 60 ευρώ ημερησίως, καθώς μετά την προκήρυξη του δημοψηφίσματος το Eurogroup αποφάσισε να μην παρατείνει το πρόγραμμα στήριξης της Ελλάδας, που έληγε στις 30 Ιουνίου, με αποτέλεσμα η κυβέρνηση να οδηγηθεί στην επιβολή τραπεζικής αργίας με Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου.
Περιχαρής ο Βαρουφάκης, όπως γράφει ο New Yorker σε ένα εκτενέστατο κείμενο αφιερωμένο σε αυτόν, είπε θριαμβευτικά στην γυναίκα του: «Αγάπη μου, έκλεισα τις τράπεζες». -“Honey, I shut the banks!
Από κοντά ο Νίκος Φίλης φιλοσοφεί : «Και τι έγινε που είναι κλειστές οι τράπεζες;» ο δε  Γιώργος Κατρούγκαλος δηλώνει με την σιγουριά του άσχετου : «Με ΝΑΙ δεν θα ανοίξουν οι τράπεζες, με ΟΧΙ ανοίγουν Δευτέρα».
Παρά την σιγουριά του οι τράπεζες έμειναν κλειστές μέχρι τις 20 Ιουλίου!
Εκ των υστέρων ο Τζανακόπουλος προσπάθησε να τα μπαλώσει λέγοντας : Δεν έκλεισε τις τράπεζες ο ΣΥΡΙΖΑ το 2015, ο Ντράγκι τις έκλεισε!
Έτσι λοιπόν ο ελληνικός λαός κλήθηκε να απαντήσει σε ένα δημοψήφισμα με  ερωτήματα που αναγράφονται στο παραπάνω ψηφοδέλτιο, ακολουθώντας τις οδηγίες του Τσίπρα που δήλωσε:
Δεν θα πρέπει να υπάρξει ούτε ένας Έλληνας που θα βρεθεί μπροστά στην κάλπη, χωρίς να έχει διαβάσει προσεκτικά το κείμενο των προτάσεων των θεσμών. Για το λόγο αυτό δίνουμε στη δημοσιότητα την πλήρη πρόταση που παρέδωσαν οι θεσμοί στην Ελληνική Κυβέρνηση (επίσημη μετάφραση από την αρμόδια Υπηρεσία του Υπουργείου Εξωτερικών)»
Όπως είναι αυτονόητο επειδή όλοι οι Έλληνες είναι δίγλωσσοι και αγγλομαθείς, οι περισσότεροι, όπως η θεία μου Μαριγώ στην Κάτω Μαγούλα, που έχει μάθει αγγλικά στο ίδιο φροντιστήριο με τον Τσίπρα, το διάβασαν στα αγγλικά,   ενώ ταυτόχρονα όσες απορίες είχε στα οικονομικά της τις έλυσαν οι έχοντες   οικονομικές γνώσεις ταχυδρόμος  και παππάς του χωριού που τις απέκτησαν χάνοντας τα λεφτά τους στο χρηματιστήριο.
Έτσι είναι δεδομένο πως  όλοι οι Έλληνες είχαν διαβάσει μέσα στις 5 μέρες αφ΄ότου προκηρύχτηκε τα δύο κείμενα που αναφέρονται στο ψηφοδέλτιο και βεβαίως τα είχαν κατανοήσει πλήρως!
Βέβαια κάτι περίεργοι τύποι σαν τον συνταγματολόγο Ευάγγελο Βενιζέλο έλεγαν πως παραβιάζονται κραυγαλέα οι συνταγματικοί κανόνες για την προκήρυξη του δημοψηφίσματος .
 Το ίδιο και το Συμβούλιο της Ευρώπης  με ανακοίνωσή του ανέφερε ότι το δημοψήφισμα δεν πληροί τα ευρωπαϊκά πρότυπα, καθώς δε δίνεται μια περίοδος τουλάχιστον δύο εβδομάδων για συζήτηση. 
Το ενδιαφέρον δε είναι πως το σχέδιο συμφωνίας των τριών θεσμών, που είχε προταθεί στο Eurogroup της 25ης Ιουνίου 2015, στο μεσοδιάστημα μέχρι το δημοψήφισμα είχε αποσυρθεί από το τραπέζι!
Υπέρ του ΟΧΙ είχαν ταχθεί όλες οι προοδευτικές δυνάμεις της χώρας, ΣΥΡΙΖΑ, ΑΝΕΛ, ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ, όπως διαπιστώνει κανείς από την επίσημη εφημερίδα του ΣΥΡΙΖΑ μέχρι την απολύτως έγκυρη KONTRA.

 Έτσι το 61,31% του ελληνικού λαού ψήφισε θριαμβευτικά  ΟΧΙ έχοντας πιστέψει πως θα γλυτώσει από τα μνημόνια και οι κουτόφραγκοι θα συνεχίσουν να μας δανείζουν εις υγείαν των κορόιδων με τον κομματικό τύπο του ΣΥΡΙΖΑ να θριαμβολογεί μαζί με όλο τον παραθρησκευτικό και λούμπεν συμφυρμό. 

Αυτό μέχρι ο δεινός διαπραγματευτής Τσίπρας βλέποντας το Gexit να πλησιάζει πλησίστιο. κάνει την ιστορική kolotoumba, καθιερώνοντας διεθνώς τον όρο υπογράφοντας το 3ο και χειρότερο μνημόνιο προς γενική κατάθλιψη των οπαδών του.
Έτσι η διάδοχος της έγκυρης ΑΥΡΙΑΝΗΣ του  αείμνηστου  Κουρή («Ο Γιώργος Κουρής υπήρξε πιστός στη δημοσιογραφία μέχρι την τελευταία μέρα της ζωής του», είχε δηλώσει ο θαυμαστής του Τζανακόπουλος) KONTRA, πιστή και αυτή στην δημοσιογραφία, δεν έχει κανένα πρόβλημα ανερυθρίαστα να κάνει στροφή 180^o για να θριαμβολογήσει και πάλι. 

Τα σχόλια δημοσιεύονται μετά από έγκριση.